أنت حبيب وأنت طبيب وأنت الدواء للداءِ.
يا حبيب! فی روحي أنواع من فتاريح العشق وأنواع من آلام،
يا صاحبي! واشف المرضي! وهب لھم شفاء.

حبیبِ من، طبیبِ من دوای درد ھائے من
ھمی خواہم مدد از تو کہ ناخوش زندگی دارم
بجانِ زار من افتاد آزاری زہر نوعی
مریض استم شفای دہ کہ تا خوش زندگی دارم.

توں حبیب، توں طبیب، توں درداں دی دوا
یارا میرے جیوڑے وچ، پِیڑاں دے انواع،
صاحب! دے شفا میاں مریضاں نوں۔

درد میرے دا دارو توں ھیں سجن وید سُبحانی
دُکھ عذاب نے کئی طرحاں دے میرے اندر جانی
بخشیں شفاء مریضاں تائیں، میاں صاحب میرے۔

تو میرا دردِ، میری دوا، میرا چارہ ساز
تجھ سے چھپا نہیں مری درماندگی کا راز

تُو حبیب، تُو طبیب، تُو درد کی دوا
جانی! میرے جان کو ہے، روگ کیا لگا
تُو ہی دے شفا، صاحب! اہلِ دل کو۔