سُر کلیان

داستان پہلی

2

وحدہٰ لا شریک لہ، جے انج کہنا ایں
تاں من محمد (صلعم) کارنے، وچ دھیانوں نینہ
گیا فیر کِسراں ایں، ہوراں ول سِیس نواندا تُوں؟

3

وَحْدَہٗ لاَشَرِیْکَ لَہٗ، جیں آکھیا جدوں
اس منیا محمد (صلعم) کارنے، ہیجاں نال دلوں
اوسے لئی تدوں، نہ رنج نہ گمراہی۔

4

وَحْدَہٗ لاَشَرِیْکَ لَہٗ، جیں آکھیا سنگ ایمان
تیہناں منیا محمد (صلعم) کارنے، دل تے نال زبان
اوہ فائق وچ فرمان، نہ رنج نہ گمراہی۔

5

نہ رنج نہ گمراہی، رستے سدھے اُتے سالم
اِک اکائی وچ ہوئے نیں، سنگ احد عالم
بے بہا بالم، اللہ کیتا مُڈھ توں

6

مُڈھ توں لے کے، دھنی اوہناں نوں نِرمل کیتا نور
لاخوف علیہم ولا ھم یحزنون، پیڑاں نہ پین سچور
مولیٰ کیتا معمور ، ازل توں بھاگ اوہناں دے

7

جوڑ کے جوڑ جہان دا، آپ کیتا سو ظاہر
حامی، ہادی، ہاشمی، سرداراں دا سردار
سوہنی ستھ صحابیاں اندر، مسجد وچ منٹھار
چارے چنگے چودھار، سن اک جیہے یار حبیب دے۔

8

وحدہٗ دے وڈھے، اِلا اللہ دا درد پکاون
من حقیقت وچ رلا کے، طریقت نوں جانن
وچ معرفت چپ چپیتے، وادیاں دل نوں جاون
سوندھے سُکھ کدے نہ بہہ کے، اوہ کدی ہنڈھاون
سر مَوراں توں لاہون، عاشق عبداللطیف کہوے

9

وحدہٗ جو وڈھے کیتے الا اللہ نے ادھ
دیکھ کے دھڑ کوئی بدقسمت، جو چاہ نہ دھارے۔

10

وَحْدَہٗ لاَشَرِیْکَ لَہٗ سندا نہیں اوہ بولے
کیا توں کنیں نہیں سُنیا، جو اندراں وچ نیں گھوڑے
اتھرو اوروں وگونے، جتھے ساہمنے تھیندے شاہد

12

وَحْدَہٗ لاَشَرِیْکَ لَہٗ، ایہو ای کلا حق
دُوئی نوں لیا جپھ، جہنے اوہ پشیمان تھیا

15

وحدت تو کثرت تھی، کثرت وحدت کُل
حق حقیقی اِکو، دوجی وچ نہ بُھل
ایہہ سارا شور و غل، قسم اللہ دی سجناں دا

16

آپ ای جل جلالہٰ، آپ ای جانِ جمال،
آپ ای صورت پریتم دی، آپ ای حسن کمال
آپ ای پیر مرید تِھیئے، آپ ای آپنا خیال
ایہو سارا ای حال، معلومی اندراں چوں تھِیوے

17

آپ ای ویہندا آپ نوں، آپ ای اے محبوب
آپ ای خلقے خوب تہناں دا، آپ ای بندا طالب۔

19

گُجھ سیہانیں واج اے، آپوں آپ ای اس دی گُونج
سُننے وِچ اے دُوج، اصل توں اِکو نیں اوہ شیواں

20

اِک قصر، دروازے لکھاں، کروڑاں اس دیاں باریاں
جِت ول نظراں دھاریاں، صاحب اُت ول ساہمنے!

داستان دوجی

2

انھے ایانَے طبیبا، سریر کیویں ساڑیں میرا؟
اسان ڈکھی دِل وچ، توں پیا پیاویں دوا
سُولی سیج جیہناں، مرن مشاہدہ تیہناں کوں

4

کھڑی کھڑوتی عاشقاں نوں، پئی سُولی سد کرے
جے تھئی نینہہ دی اگ تاں، وت کائی پیر ناہیں پرتے
پاسے سر کر کے، فیر پریت نوں پُچھیں۔

7

کیہڑے کھاتے سُولی اتے عاشق ہن مسکائے
جسراں نین اٹکائے، اسراں دار دی سیج تھیا۔

9

سُولی تے سَے وار، دیہاڑی وچ توں نوک چڑھیں
متاں تھی بیزار، پریت دی ریت نوں ای چھڈیں
نہ انت محبت ویکھیں، جتھاں ہے نِسردا نینہ

12

کُھنڈھی رہویں اے چھریے، تیز ہوویں توں مت
تاں جے یار دے ہتھ، تیرے قبضے تے دیر مکن۔

18

جے تھئی سدھر جام دی تے پیر دے جا خمخانے
مٹ اگے رکھ سِر نوں لاہ کے، لطیف پیا آکھے
تھوڑی مے چوں سُرکی بھر لے پہلوانا جا کے
جوانا سُرت گواچے، ایسی بدلے سر دے سستی

23

عاشق زہر پیاک، زہر نوں ویکھ بڑا خوش تھیندے
کوڑے تے قاتل دے، اوہو اگے ای عادی ہوندے
لطیف کہوے ایہہ لگیاں والے، فراق فنا ونج کِیتے
کُھل کہوے پھٹ سِیتے، تاں وی آہ نہ دسن عاماں نوں

32

مہنگے مُل دا قطرہ ہئی، ایہا عشق شہادت
ساکوں تھئی عبادت، ناز نظر پریتم دی۔

وائي

جام پیندے ای مُوں، سجن صحیح پچھاتا
پی کے پیالہ عشق دا، سبھ کجھ سمجھیا سوں،
پریتم سندے پار دا، میرے اندر لانبُو
جِینا نہیوں جگ وچ، ایویں ڈینھہ سارے ہن ڈوں
اللہ عبداللطیف کہوے، میاں ہیگا توں ای توں۔

داستان تیجی

6

رگاں تھیاں رباب، وجدیاں نیں ہر ویلے
تڑفن پھڑکن نہیں ہویا، پریتم اے چپ چاپ
اوہی کرے گا مرہم ماہی، کیتا جس کباب
سویو ای عین عذاب، سویو ای راحت روح دی

9

سلام اڈیکیں ماہی دا، توں دھر نہ لویں سلام
دوجے در حرام، اس تے، جس ایہہ بُوہا ڈِٹھا

11

پریتم سندے پار دی، ساری ہے مٹھیائی
نہیں کڑانگا کائی، چِت نال چکھیں جے کر

12

جان بُجھ کے جس ایہہ درد عنایت کیتا تینوں
گلاں اوہدیاں فیر کریں بگانیاں دے نال کیوں؟

14

یار حبیباں اک واری، مینوں مہر نال کیتا سد
میرا ساری جِند، فیر ایہو ای دور رہیا

19

کوہندے نیں جد لیندے سار، سار لیندے جد کوہندے
سویو ای، ماں! پھٹ لاوندے، سویو راحت ہن روح دی

سُر یمن کلیان

داستان پہلی

1

توں حبیب، توں طبیب، توں درداں دی دوا
یارا میرے جیوڑے وچ، پِیڑاں دے انواع،
صاحب! دے شفا میاں مریضاں نوں۔

7

جتھے پریتم تیر پیار دا بھر کے ماریا ای
گئی مسیحائی اوتھے ایہناں طبیباں دی

13

رہ کے آوے راتڑی، زخماں سنگ اوہناں
جیہناں درد سریر وچ، پھٹ نیں وچ اندراں
لُک چھپ کے لوکاں توں پٹیاں بنھدے آپوں

20

مائے نہیں وساہ، جو چوپٹ ہنجو باہر وگاوندے
اکھیاں دے وچ آب آن کے جگ نوں پئے وکھاندے
مِت جیہناں دے چیتے، سویو رون کتے نہ آکھن

داستان تیجی

5

ماریا پیچا بھر سجن نے، تیر نشانہ سر تے
نکل وجوداں باہر گیا اوہ، کڑ کڑ کڑ کڑ کے کے
پچھیو پیر نوں بھر کے، ہن کوئی ٹھریا ہتھ حبیب دا

10

پتنگا آکھیں آپ نوں، تاں آ کے اگ بُجھا
آتش بہتیاں ساڑیا، توں آتش نوں آن جلا
محرم تھی گُجھ دا، خبر نہ عاماں تھیں دیئے

12

پتنگا آہنائیں آپ نوں، پرت نہ ویکھ کے مچ
تھیویں لاڑا جوت ماہی وچ، جیکر جاویں ٹپ
اجے توں ہیں ادھ پک، پاویں نہ سار بھٹھے دی

داستان چوتھی

6

قتل کمائیاں کے کے جیہڑے وِس نوں شہد کرن
پیالیاں کجھ پِیون نوں، جا بہو کول اوہناں دے

7

پین والیاں توں اوہلے، آپنیاں جاماں نوں نہ رکھ
رج پیا دے پاندھیاں نوں، جاندے نیں دتی کنڈ
تاں جو تیری ہٹ دا، ساقی مِل پوے

11

راہواں اُتے ترونک دے، مے خانے دی آب
کِھچ پوے گی ہر اک نوں، تھاں تھاں پوسی ہاک
سرگھی دے پیاک، آون گے ویڑھے وچ تیرے

داستان پنجویں

7

جے سر تے رکھیں پگ، تاں فیر صوفی سالم تھی
ہتھ پھڑ زہر پیالہ بھریا، ڈیکاں لا کے پی
ایہہ دھر اوہناں دا ای، لبھا جیہناں نوں حال

26

کھاتے پیندی گل اے جیہڑی اکو وچ اشارے
اس نوں بہتا دسیاں وی جو لوک رہن ایانے
ساری گل دھگانے، ایہناں نوں دسنی فیدہ کیہ

27

پڑھیا پیا پڑھن، کڑھن قلوب چ ناہیں
آپ ای جرم چڑھن، تھاں جوں جوں ورق بہوں

29

اکھر پڑھ الف دا، ورقے سبھ وسار
اندر توں اُسار، پنّے پڑھسیں کیترے

32

خراب کرو پئے کاہنوں، ضایع کرو پیے سیاہی
بھیت ایہہ جو الاہی، ایس توں پرے دی گل ہے یارا

33

جیسا تکنا یار دا، ویسے چلے نہ چالیہ
توں پیا لِیکیں کاتبا، ایویں پنیاں اتے کیہ
جے ورق تھلیویں ویہہ، تاں وی اوہ حرف رہوے گا کلا

داستان چھیویں

6

اکھین دے نال تیر چلایا، توں قابیلا او
دوجا مارے سو، جیہدا نہ پہلا پُورا ہووے

10

پا کے تیر کماناں اندر، مار میاں نہ مینوں
میرے وچ ایں توں، متاں تیرا تینوں ای وجے

11

کجھ تیر نوں ضایع چھوڑن پر مول کدے نہ کھان
تھیئے جو آپ نشان، اوہ تاں پہلے وچ پورے ہوئے

12

اوتھے ای کھلوتا ہاں، جِتھے وجا تیر
مِت سُورما ریجھ کے، متاں دوجا وی مارے

17

محبت دے میدان وچ، سر دا کر نہ سانگ
سولی یار سجن دی چڑھ تے تھیویں چانگ
عشق تاں ہے اک نانگ، ڈنگیاں خبر پوے

داستان ستویں

2

سوکھیاں بیٹھ کے عاشق نہیوں جھٹ گزاردے
جان گھابر یار دے اک مہینے دے نال

4

دعویٰ کرے نہ نیونہہ دا، جدوں عاشق وچ ہئی رت
پیلا مُونہہ تے دکھ گواچی، سِک دی ایہا شرط
سر دا سودا وت نہیوں کوئی گنڈھ اوسے دے لکیں

5

اجے تے تیرے وچوں وگدا، ککھ چھوہون نال لہو
مُونہہ وچ گھاء محبوباں والے، کنج جھلیں گا توں؟
سو توں ایویں کیوں، عشق دیا لافاں ماریں؟

6

ریت پریتی ناہیں، جیویں جھاتیاں پاویں وت
جاکے ویڑھے یار دے، کیوں نہیں ہوندا ادھ؟
ہاک ایہہ کُوڑی رد، جیویں ہس کھاویں سوویں توں

داستان اٹھویں

1

ہوچھا پن اے، یاراں دے در گھڑی مُڑی دا جانا
مت محلیں جان دی کاہلی، کر نہ انج نادانا
راہیاں تے نہ کھولیں چت نوں، ایویں بن ایانا
لطیف کہوے ایہناں 'سولاں چوں' سُکھ اس نے آن لیانا
گُجھا بول ہنڈھانا، پریتاں نوں آپس دے اندر

9

سر دے سہویں، جندڑہیے! جو کجھ دتا ای
توڑیا نہ آکھیں، ایہہ وی اے جوڑنا سجناں دا

18

کدے نہ ایس چلاپے وچوں کسے نے کجھ وی کھٹیا
ہووے کمان جے کھچیا، پیندی تان دے ٹُٹیاں سٹ

22

جس دے غصے وچ وی شیرنی وَن سَوَنی ہووے
اوہدے کول ای پا لیے دلا! اپنے جُھگے نوں

وائي

یار سجن دے فراق دی، سکھیو ہاں میں ماری۔
در یاراں دے کئی ہوون گے، میرے جیہے مشتاق۔
جتھے کتھے محبوباں دے، پوے حسن دی ہاک۔
سرمہ سہی جان اکھین دا، خاص ماہی دی خاک۔
عبداللطیف کہوے، ڈھول اساں دا ہمیشہ ہئی حسناک۔

سُر کھنبات

داستان پہلی

2

مت دے متھیں چمک رہے نیں بھلائیاں دے آثار
ایہہ لطف اوہناں تے جاندا جو ہن ہجر چ بے قرار
چن سورج تے یار دے نیتوں برابر دے

10

چن چودھویں ولے لوکی چیتا کردے گھٹ
پہلی دا جو اوہدے کوں تاں ویکھ لیندے ہن سبھ
جے نہ پاویں ڈس، ایہہ چن دا میرے کولے آ

12

اُبھریں چنا چودھویں دیا، سَے سَے کر سنگھار
پل نہ پریتم ورگا، جیکر حیلے کریں ہزار
ویسا اک دم یاد، عُمر دا سارا روپ جو تیرا

13

لطیف کہوے ہے عشق اوہناں دا، میرے وچ مدامی
روشن تھیاں میدانیں سِک جے یار دی رکھاں سانبھی
کالی قیامت سوکھی پریتم ہووے جیہناں دا حامی
لوکاں سنگ ہنڈھاواں جت تائیں مینوں کہن گے سامی

داستان دوجی

1

اُبھردے ای نگاہ، پہلاں ماہی ول چک
آکھیں واسطے اللہ دے، احوال ایہہ عاجزاں دا
روز تکیوں راہ، اکھیاں تساں دے آسرے

7

ابھر چنا ویکھ ماہی نوں، توں تیڑے میں دور
چندن بھریا چوٹا ماہی رڑیاں سُتا مخمور
پیریں میں نہ اپڑاں، بابل دیوے نہ اونٹھ
جس میں چڑھ محبوب ول سرگھی جاں چھیتی نال کاہندا

8

گھایل مراں پئی، مت بھلا پر ہے پردیساں دور
بابل دئے نہ اونٹھ، نہ پندھ نمانی توں پوے

14

اونٹھا، کسر نوں چھڈ، اگانہہ پیر ودھا
اک واری حبیباں سنگ، مینوں دے مِلا
متاں پوے ہڈاں وچ ہا، پریمیاں دی

18

میں اونٹھ نوں پھلاں والے رکھ دے نال سی بنھیا
پر اوہ بے مہارا لک چھپ لانی کھاندا پھڑیا
تنگ بہوں کر چھڈیا، مینوں ایہناں گلاں نیں

22

اے اونٹھا! میں تیرےاُتے مہار سونے دی پاواں
مہندی لگراں ہیٹھ نواواں چندن تینوں کھواواں
جے توں مینوں سجناں کول راتیں کیتے اپڑاویں

30

ڈاڈھا پکا رسہ لے کے، اونٹھ اپنے نوں پاویں
واشنا بھریاں ویلاں نیں کِھلیاں وچ میدانیں
چاٹ جے بھورا چکھی، سنگل بِنا نہیں پیر کھلونے

سُر سریراگ

داستان پہلی

1

اوہناں دی عبداللطیف کہوے، مٹی لدھا مان
کرن کروڑ سلام، آکے اوہناں دے درگاہیں

2

سیہاندے نہیں جو سچ اوہناں دے کول بہن نہ جا
ان مُل نوں اوہ ادھ کرن گے، دھرتی تے پٹخا
سِکے اوتھوں بدلا، جیہڑے پارکھ نیں پارس دے

3

سیوا کر سمندر دی، جِت جل وگیندا جال
سَے سَے وگدے لہراں اندر، ہِیرے موتی لعل
جے ماسہ جُڑیا مال، پُجاریا تھی ویسیں تاں پُر

5

سیوا کر سمندر دی، جِت جل وگیندا جال
سَے سَے وگدے لہراں اندر، ہِیرے موتی لعل
جے ماسہ جُڑیا مال، پُجاریا تھی ویسیں تاں پُر

9

تارُواں دے ایہہ گت، جو بحراں وچ تلاشاں کردے
ٹُبھی مار پاتالاں اندر، موتی کٹھے کیتے
آن جیہناں نے دِتے، ہیرے لال ہتھاں دے سنگ

10

ہیٹھلے مورے تن بیڑی دے، ہر روغن پا
بحر تیاری من دے اُتوں، مول کدے نہ لاہ
اج یاں کل کلاں، ڈونگھے بہوں گھاٹ چ لہنا توں

11

ڈھونگھیاں پانیاں ول گئے جو، چاڑھ کے مُونہہ تے شیشے
لبھ کے سِپیاں کڈھیاں تینہاں، وچ پاتالاں لہہ کے
ویکھن گے انمُلے موتی، نال اکھین دے سویو

13

ات گردابی لہراں نیں، توں سستی لاہ کے بہہ
تک نالدیاں لوکاں نوں، وچ رکھ اندیشہ ایہہ
جاندا نہیں ویناں ایں جگت یار پتن دے تریا

18

اک بندے دے من دی ہائی دوجی رب دی کرنی
بھنوریں پاوے اوہ ہی، اوہو ای توڑ کنارے کردا

20

ٹانگیو! سوون نہ جدوں تیک بندریں ہیگا ڈر
جوں دُدھ ولوڑیا مٹ اندریں، اِنج کردا شور بھنور
کریے نہ نیندر، ملاحوا ایڈا جھل کے سُول

سُر سامونڈی

داستان پہلی

4

آونا تاں آ کے چھیتی دے نال کشتی اندر بہہ جا
اڈیکدا نہیں جے ویلا، ہوا موافق بیڑی چلی

5

ایس توں پہلاں لنگر چکن اپڑ جاؤ تساں
انج نہ ہووے ملاح لوھیٹ کے رسے وطنیں ہون

27

وگیا اتر آ ونج ماہی سرے سروٹ دے نِسرے
شوہ کارن میں تیرے، سَے سَے سُکھناں ہئی کیتی

28

سروٹ لوہیڑے کھڑ پئے کانے وی نیں نِسرے
کیویں تینوں وِسرے، ڈھولا! دِن آون دے

29

یار دی گل کر میرے اندر جندو نویں اتارو
ڈھٹھیا ہویا اُسارو، دل جوں برج ہے کوٹاں دا

وائي

میں کراں کیہ مائے نی، میرا نیونہہ نہ کِتے لگیندا
نکل گیا ونجارا، میں تھیں سُولی تے لٹکیندا
گھن دے وانگ دکھڑا ہئی، جوں چوٹی تیک چڑھیندا
لپٹ گیاں ہن ویلاں، جوں جندڑی درد دکھیندا
ھادی ول ونجیندا امڑ، بنھہ کے دوویں ہتھیں

داستان دوجی

22

جل تھل بال کے دیوے، درختیں بنھ کے جھنڈیاں
ہن امیداں بڑیاں، مولا کنت ماہی ہُن آوے

داستان تیجی

15

تیرے جیہے ونجارے شوہ نال، مُول نہ کردی ویاہ
اٹھے پہر فکراں ہن جیہنوں، جان دیاں پردیسیں

وائي

دُکھ لاوے گا ڈونگر مائے، میں تھیں یار دے سبھے
جو ویکھاں ہرکارا اوہو، ڈھول سجن دا لگے
ڈاڈھی ذات جیہناں دی ہئی، ایہہ دِلڑی ساڑی اوسے
گولاں گی میں اس نوں، راتیں رڑیاں رہ کے
کیچ رُکھڑے نظرے، لتھے رنجورے من توں

سُر سوہنی

داستان پہلی

3

نویاں نہراں وگدیاں نیں، اجے چھلاں تاں ہن اگے
بہوں کریندیو سنگ دے دم نوں سیوو گھر وچ بہہ کے
صورت یار پریتم دی نوں تُساں جے تکیا ہووے
ٹپ جاؤ گھڑیاں لے کے کدے نہ ڈکو مینوں

5

مِت جام دی صورت، جیہناں تکی ہے اک واری
نال نہ سُتیاں شوہ دے مِل کے، ہو کے فیر سُکھیاری
چھال بھنور وچ ماری، لتھیاں بِنا گھڑے دے اوہو

9

کئی کھلوتیاں کنڈھے اُتے ماہی ماہی آکھن
فکر کئیاں نوں ساہواں دی، کئی صدقے آکھ لتھن
سن کے واج سجن دی مارن، خوش خوش چھالاں جو

15

دلا ہتھ کر ٹپی سوہنی، آسرے اُتے رب دے
وڈی مچھی دے مُونہہ ٹنگ ہئی، دَھون ہرے گھڑیالے
چُوڑا چِکڑیں چِبا ہویا، رُڑھے وال گندیالے
نِکیاں لَکھ ڈراونیاں مچھیاں، چمٹیاں تھاواں چھڈ کے
ہزار نہنگ ہن کٹھے، سوہنی ہُن ٹکڑے ہو جاسی

16

وسیلے جس دے تکیا ہئی میں، مونہہ مِت مہینوال دا
ساہ وانگوں تھیا پیارا، سو کِنج چھڈ داں اوس گھڑے نوں

21

آسرا نہ لاہ، چنگا ہویا، جو گھڑا گیا اے بھج
لا تقنطُو مِن رحمۃ اللہ، ایس تُلے نال تر
ہیج حبیباں سنگ، تکسیں مونہہ مہینوال دا

24

جدوں وسیلیاں روڑھ کے چھڈیا پانی دے وچ
اودوں سوہنی نوں پُچھ، پریتم پار توں گیا

30

رہبر نہیوں ایسا، جیسی الفت ہئی وچ من
کوڑیاں کھلوتیاں کنڈھے اُتے، تُلے کوں پُچھن
دریا تیہناں کوں نہر ہووے، جو تکیوں باجھ ترن
سِک اپڑاوے سوہنیے! عاشق اصلاں دے جو ہن
مِت مہینوال پُچھن، جیہناں نہ ڈکیا بھنوراں نے

31

پُچھن جو مہینوال، اوہناں تھیں، پُچھیا ہئی مہینوال
تُلا تیہناں لئی بھار، جیہناں دا عشق ترکھا زور

32

عشق جنہاں دا زور، اوہناں لئی تُلا ہووے ہیچ
تھیندا آب زمین تیہناں نوں، سِک سجن دی ہووے

33

تیہناں کوں دے نہ تُلا، جیہڑے ہن آگاہ عشق دے
مُول ملاح نہ پُچھے سوہنی، ول سجن دے جاندی

34

ساجن اوہیو، سوہنی اوہیو، ہے دریا وی سو ای
گجھڑا خاص ایہو ای، ڈونگھی گل تھئی ایہا

وائي

کیہڑے وچ حساب، ہوت بِن میرا ہونا
گولیا، بھج گناہ توں ساہ نہیں وچ ثواب
نہ اوہ پارسائی اندر، ناہیں وچ رباب
اپنے وچ ای خوب تھیئیں، جے ہوجاویں چپ چاپ
پلیت وی پاک تھیندا اے، اوہدی وچ جناب
اوہ کسے وی شے وچ ناہیں، جو ہئی وچ تراب
اوہ جو لشکن جل دے اُتے، اوہ تاں سبھ حُباب
ہادی اوس پار دے ولّے، ہو جا ہمرکاب
نفسے نوں انج چنبا گھت سو، آکے تیز عقاب
پچھان ونجا نہ دوست دی، آپنے ٹر جا وچ حجاب
مونہہ وچ پا کے خاموشی نوں کارن تھی کباب
اوہناں نوں دے چھڈ طہورا، جیہناں سِک شراب
مِٹھے کیتی مرض چ ایویں، فضول بات جواب

داستان دوجی

6

دہشت دم دریا وچ، جِتھے بھنور کرے کڑکا
وچ نہنگ گرداباں دے، ات وگدی تیز ہوا
کنت ماہی او میرے، پریوں بھر کے پیر تو آ
ہادی ہتھ پھڑا، کنارے کر وڈی گہرائی چوں

8

دہشت دم دریا وچ، جِتھے ہے گردابی کڑکا
مینوں اوسے پار دا ہے، ایس دل دے اندر دھڑکا
بھنے سِک نوں سید آکھے، لہراں والا پٹکا
یار بھلا کوئی کر جا، ریجھاں نال تھیواں میں بنّے

11

دہشت دم دریا وچ، جِتھے جانوراں سندیاں تھانواں
ملاحواں نہ کوئی سار اندازہ، انت نہ لہراں دا
درندے نین دریا وچ، حیلے کر کر دین غوطہ
ہیٹھاں ول نوں ٹُر جاندا اے، جل وچ ایہہ بیڑا
پُرزا تختہ اوس دا فیر، کوئی نہیوں لبھدا
گئے ہوئے نہ پرتن، ایسا قہر جے بھنوراں دا
اوتھے لہر لنگھا یارا، توں ان تارُواں نوں آکے

داستان تیجی

6

شَوہ کدھیاں نہ ڈھا، توں وی لیکھا دینا
انج نہیں رہنی نیرے اُتے، رُت بسنت سدا
لہن گیاں اُچھلاں صبح نوں، سر گھی تیریاں ایہہ

20

سُک جاویں دریاوا شالا، جھاڑیاں بن جائیں توں
لانا، لُپت، لیار نوں، تیرے پیٹ چ ویکھاں موں
ساری حیاتی توں، ڈبوئیاں ہن امیداں والیاں

22

ٹاہنیا بھائیا وے، پُچھاں میں، تینوں یاں خود نوں
یار سجن دی خوش خبری نوں، لیایا ایں کیا توں؟
پندھ اساں مِت ڈوں، توں پاندھی ہیں منجھداراں دا

داستان چوتھی

4

کالا بھنور تے کالڑی رین، جِت کالے ناگ دے کڑکے
مست مہران چ آوندے پئے نیں، دوواں پاسیوں دڑکے
در اگیاں پئی ویندی چھلاں دے مارے ہن پٹکے
ٹلیاں دے کھڑکے، میرے ہن رہبر لہراں وچ

6

چیتے یار دے جیوندا کیتا کرسیاں کیہ رل کے
اندر تانگھ پریتم دے اس شالا یاد رہوے
مت نہ ہون پرے، جیہناں نے دل وچ کیتا ڈیرہ

داستان پنجویں

16

تریل پون تے بھنور کرن، جو رل مل کے سرگوشی
اوسے آب نوں ویکھن لئی تاں اکھ سوالی بندی
بُجھایاں نہیوں بُجھدی، اولڑی عشقے والی تریہہ

داستان چھیویں

11

سڑبل تھیاں کباب، سڑکناں تڑپاں حیلے دھاراں
تریہہ سجن دی تن دے اندر، پِی پِی کے نہ رجاں
مُونہہ سمندر کرداں، تاں وی داڑھ نہ گِلی ہووے

13

کالی رات تے کچا گھڑا، انتی دی اندھیائی
نہ کوئی چن دا تھیہہ دریا نے بہوں کنگ مچائی
یار دے کارن سوہنی اُٹھ کے، ادھی راتیں آئی
ایہہ کم نیہں الٰہی، نہیں تاں کون بھنور وچ ہڑدا

15

کالی راتڑی کچا گھڑا، ات وسیندا مِینہہ
اِک تاں پندھ کراہیں، دوجا ساہمنے ہیگا شِینہہ
شال نہ ٹُٹے نینہہ، دریا وچ جِندڑی گھول گھماواں

18

سَے سَے ساگر بوڑیاں، پر مہران ڈبویا سوہنی
سر ٹکرا کے کندھیں، لہراں آپنا آپ ونجایا

20

سجناں دا جے تُلا لدھے، ہتھ کدے نہ لا
صبح کہن گے آ، "اساں پار لنگھایا تینوں"

21

سجناں سندے تُلے نیڑے، ڈُبدیاں وہ نہ لگ
جی چاہوے جے مِت نوں مِلاں، اُلٹی راہے وگ
پیر اوتھے ونج دھر، جِتھے نہیں پرچھانواں کائی

25

جو توں جانیں بیت، اوہ تاں آئتاں نیں
من لے آوندیاں نیں، پریتم سندے پار

داستان ستویں

3

دریائیں جنازے سوہنی دے، اتھ ہنس شریک تھئے
دو آبے دے ہن بگلے جو، تیہناں کندھا دِتا نیں
ملک اکھین ویکھے تاں وی، مہینوال دے ول من ہئی

14

بھاگاں والے سوئیو جیہڑے، طلب رکھن وچ حال
حب دیاں رسیاں نال، ماہی نے جیوڑا قابو کیتا

داستان اٹھویں

1

بُڈیندے وقت بروٹیاں کوں، کوئی سیانا ہتھ کرن
ویکھو لج لطیف کہوے، ہے کتنی وچ ککھن
کنڈھیں کر چھوڑن، نہیوں تاں جاوندے نال بھنور وچ

داستان نویں

6

جاواں پرت کے کِسراں، مِت دے آکھیوں بِن رہواں
دُھونی پاس ای راولے دی، میں اپنا دم دواں
مُکھ حُسن نہیں جھلیاں، مینوں آپنے چِت کیتا
گل فراق دی وزنی جاپے، نالوں ایہناں وصلاں
ایس لئی پرتاں، چا کے مونہہ آپنا ای

ابیات متفرقہ

2

جیں تائیں تاں جیوندی سی اوہ، چین دے نال نہ بیٹھی
بعد مویاں گئی رُڑھدی، لہریں مہینوال دے ول

سر سسی آبری

داستان پہلی

5

من دے اندر نینہ جیہناں دے، تیہناں پیاس اتھاہ
پی پیالہ تریہہ دا، تریہہ نال تریہہ جگا
پنوں آپ پیا، تاں تریہہ نال تریہہ بُجھاواں

8

سسی نمانی ساجن کارن، رڑیاں سُنج قبولے
اندر جیہناں دے تریہہ، اوہناں لئی پانی ہے تریہایا

9

پانی اُتے جھوپڑے، مُورکھ تیہائے مرن
مِت ساہ توں نیڑے لبھ کے نہ پاون
دم نہ سُنجانن، کریندے داہاں مٹھیاں وانگ

13

رہبر دھر کے عجزے نوں، فخر دے ونجا
عجزاں، عُذر خواہیاں، کھول کِسے تے نہ
پندھ پہاڑی اوکھا، عشِقے باجھوں چارہ نہ
ست بھلائی دا ایہا، جو پاسے ہونا میں تھیں

14

وچ بھنبھور دے بہہ نہ اڑِیے! ہاڑے ول نہ جا
کُوڑی آکھ کدے نہ سچی گل نہ کر افشا
سجن لئی جل نہ ونجایں، درد نوں وی نہ سسی

داستان دوجی

6

واقف نہ ونکار دی، پانی لیا نہ پاء
جبل کرے جبریتاں، تِکھا دکھاوے تاء
لگی لوء لطیف کہوے، معذوراں دے اُپراں
اُتوں نیڑے آ، جِتھے میں ہاں اِکلی ہوت

8

وڈے رُکھڑے جنگلاں دے، جتھے لئی، بید تے جبر
دم دم تپدی دھرتی، دوجا تپدی ہن پتھر
وچاری دوئے چکر، پیر نہ پاوے ماہی دا

9

اُچے رُکھڑے جنگلاں، جِتھے ناگ سُنیندے نیلے
اوتھے عبداللطیف کہوے، کیتے کلیاں جا جا حیلے
جتھے نہیوں کڑُم قبیلے، رہبر اپڑیں اوتھے راہ وچ

11

دِل نال چلیں یار دے ول، پیریں پندھ وسار
قاصداں سندے کار، نال کیویں اپڑیں گا کیچیں

12

ہوت دے ول دل نال چلیں، پندھ پیریں کر نہ
کوہ وچ پُچھ نہ راہ، رُڑھیں توں نال روحانیت دے

داستان چوتھی

4

اودوں تاں وچ آتن دے ہئی، سبھ سئیاں کُوں پیار
بختاں ماری نال میرے، ہُن کون رلیسی پڑیاں

6

سِک دی ہاک مریوں پئیاں، ڈُونگر نہ لبھن
گھر وچ بیٹھ کرن، ماہی توں، جِندڑی نوں قربان

وائي

حال ہئی معلوم حبیب! مینوں درد قدیم
درد جدیدی، حُب حبیبی
مبتلا آزار وچ میں لئی تھیا طبیب
خوشی دے صحت دی، لاہ دے غم غریب
تساں کارن آہاں کردی، داہاں وچ نصیب
کاہل ہاں میں کوڑی، بندھن لاہ رقیب
حاذق ہے ویں ایس دا، شالا آویں عجیب
توں دوا ایں دل دی، پُچھ پُچھ تھکی طبیب
آ کے عبداللطیف نوں، ہِک نال لا حبیب

داستان چھیویں

2

مینوں درد اوہ تا دتا جس دی نہیوں کِتے دوا
کل زلف دا بل ڈٹھا، جمالاں وچ رخسارے تے

داستان ستویں

4

وچ وصالیں اُٹھیا، گیا رات روانہ ہو
ساہ سُول دی مالا دے وچ، پُنوں گیا پرو
رہ قضا دم کوء تاں، کٹھیاں اکواری تھی جاوداں

8

نیونہہ دا پیچ پوے نہ بہہ کے، سُتیاں ملے نہ سنگ
ٹُردیاں ہوت نوں کھٹیا جیہناں، درداں چاڑھیا انگ
خطرے آڑاں، جر سجن ول، پُجیاں جا کے اوہو

9

سُتیاں مِلدا ماہی ناہیں، بیٹھ کے ہتھ نہیں آوندا شوہ
راہواں تے ہن روندے جو، یار تیہناں نوں مِلدا

14

رنجور کیتا سو تپدی ریتا، تاں وی کوہ چڑھی
لو لتاڑ لطیف کہوے، اوہ ول حضور گئی
ہار سنگھار جو سسی دا ہئی، رُلیا وچ دشتیں
یار نہ مِلیا سُکِھیں، دُکھاں ساجن آن ملایا

داستان اٹھویں

8

سُتی ہوئی سسی، عزرائیل نے آن جگائی
اِس دلیل دوڑائی، تاں کوئی پُنوں قاصد گھلیا

9

مُنکر تے نکیر نوں، جدوں ویکھیا ای
اگے اُٹھ اوہناں دے کولوں پُنوں پُچھیا ای
وِیرو! ایتھوں دی کوئی لنگھیا، ساتھ سجن دا

13

تھر نوں دھکدی وچ تھکیویں، چڑھی نمانی کوہ
یار پنل ول ٹردی گئی، سبھ خوف لتاڑ کے اوہ
ریت اچھلا کھلو، بیٹھے تاں ریتا ڈھک لوے گی

15

بیٹھ نہ وچ بھنبھور دے، کر کوئی حیلہ وس
چڑھ کے ڈاڈھیاں ڈونگراں اُتے، پَیر پنوں دا تک
گولن نال ای ڈس پوے گا، ہوت پُنل دا تینوں

داستان نویں

2

سُنجاں وچ انجانُو راہ دے بہوں بھٹکدے ہن
پوریاں رہبر بن مراداں کدے نہ تھیسن یار

داستان دسویں

وائي

پلک رہوے نہ تیں بِن دِلڑی، میاں خان بلوچا
جاکے پربت تیزی دے نال، اونٹھ اوہناں دے چاراں
مَوراں اُتوں ماس نوں لاہ کے، جانوراں نوں ونج دیواں
چُنجاں نال ماس میرے نوں، کیچ دیاں کاگاں کھاناں
نیڑے پہنچ حبیباں دے سنگ، دل دے دُکھڑے لاہواں
آریانی عبداللطیف کہوے، آن لوے گا ساراں

داستان گیارہویں

1

ساری دیہہ نوں کن بنالے، کیچ ہن پئے بولیندے
سینت اشارے اوہناں سندے، چپاں وچ بجھیندے
سُن بہو کول تیہناں دے، حاصل سوز تینوں تھی جاوے

5

کدے ہوجاؤ کن سُنو کدے بن جاؤ آپ زبان
چھرا تھئے انسان، کدے آوہنوں بکرا بننا چاہیدا

11

طلب نہ جیکر سچی ہووے اینویں نہ فیر ٹریے
جیس تائیں عشق دا مچ نہ جمے، جان دا نام نہ لئیے
نِیر وگا نہ بہیے، ایویں سوز عشق دے باجھ

سُر معذوری

داستان تیجی

10

کنڈے میرے پیراں دے وچ، بھاویں لکھ لگن
چھیدن پیر پہاڑ انگوٹھے، اُنگلیاں نہ ملن
ویندی ول سجن، جُتی مُول نہ پاواں

11

پیر جیہناں نوں پیارے، جُتیاں پاوندیاں ہِن سو ای
سسی پریتم لئی سبھے ای، لاہ دتیاں نیں ریتاں

داستان چوتھی

1

بہتیاں نوں پیاریے جِندے میں تھیں نکرے لگ کے جا
موت میرے ول آ، تاں تیری پچھاڑی پندھ کراں

داستان پنجویں

7

بھاویں کریں پلانگھاں توں تے بھاویں ٹُریں توں ہولے
لِکھیا وچ جو لیکھاں، اوہ ذرا نہ تھئے ضایع

9

لوح قلم دے اندر جِنیاں، لِکھیاں ہن جِتھے
ہنڈھانیاں اونِیاں اوتھے، گھڑیاں پین گیاں تینوں

داستان چھیویں

18

ون وی نیں رنجور، کوئی سوز الم سی ایسا
دُکھی نوں دُکھ تسلا، جیہناں تکیا سوگی ہوئے

وائي

لالن آ دفنا میاں، موئی دی لاش پہاڑاں وچ
میں وچ بو صابن دی، اوہو خان کستوری سُگندھ
کوئی گھڑی آریانی گزار، میرے کول وی جھٹ
تھاں تھاں تے ہن واسیاں خشبو کستوری سنگ
درد میرے دل دا، توں، آ کے کاملا چھٹ
بھینو! عبداللطیف کہوے، سودا ہے سر تک

داستان ستویں

3

میں مِلی نہ ماہی نوں، تے توں پیا سجھ لویں
میں جو دیاں سنیہا، اوہو مِت نوں جا دویں
جاکے کیچ کہویں، وچاری موئی واٹ دے اُتے

4

میں مِلی نہ ماہی نوں، تے پُٹھے ہوگئے ساہ
وچ سکراتاں سِک دے اندر، رو پُچھاں راہ
نہ جاون شالا ساہ، پریتم یار نوں تکیوں بِن

22

رڑ تھیا اے تھلاں اندر، جُوں سارنگی ساز
عشق دی ایہہ آواز، لوکی سمجھن کوئی نمانی

سُر دیسی

داستان پہلی

2

اوٹھاں، دیراںم ڈُونگراں، تِناں دِتے دکھ
سو سبھ سمجھے سُکھ، اِک ہوتے مِلن دے کارن

13

عزیز موئی دے نہیں سن، مُڈھ شروع توں لے کے
جی آیاں نوں آکھیا اوہناں، کھوٹ سی وچ من دے
صبح تکیا جاکے تے اُٹھڑے ڈیریاں وچ نہیں سن

27

اُٹھ وَیری، اُٹھ چھیڑو وَیری، وَیری تھی گئے ویر
چوتھی وَیرن واء ہوئی، جِس ڈھکے پُنوں دے پیر
پنجواں وَیری سِجھ تِھیا، جِس لہندیاں کیتی دیر
چھیواں وَیری جبل، کیتی نہ راہ جس پدھر پدھیر
وڈے ویلے کِھڑیا نہیں، چن کیتا ستواں ویر
آہلیں پرت پکھیر، پلانگھاں جبل پہاڑاں نوں

داستان پنجویں

1

وِچ سنساراں سرگرداں نیں، جِسراں ہرن ہما
بھٹ تے ایہہ نہ پیر دھرے، اوہ ڈھڑیں دھرے نہ ساہ
تیہناں توں جِسراں سسی نے سکھیا خورے سُول

11

کانبھو تے کارو نوں، میں تے بدل کالا سمجھاں
صبح سویرے پب جبل نوں پٹھ تے ہئی چھڈناں
وچکار نہ ساہی گِھنساں، مینوں جان دی کاہلی

داستان چھیویں

8

کرڑے ڈُونگر پندھ بہوں، جِت سنیا تھل ویران
بُھلی دانائی دانیاں نوں، عاقل ہوئے حیران
سسی لنگھیا، سید آکھے، محبت نال میدان
آریانی اگوان ہے جیں دا، ساتھ چ ڈر نہیں تیہناں

داستان ستویں

2

بِکدیاں کِسراں شُتراں نوں، شَنگاریا ونج اوہناں
گئے مالاواں، پُھندنے، ٹلیاں، گھنگھرواں نوں چمکا
لنگھے کوہ، لطیف کہوے، اوہ ٹلیاں کوں چھنکا
ایس برہمن زادی آسرا یار بلوچے دا
موڑ مُہار پرتا کدے تاں، ایس فقیر دے ول

3

سِتماں ات سِتم بہوں، ایس دُکھڑی کوں دتے
وجا تِیر نیونہہ دا کوئی، ایسا وِچ ہِک دے
تھر دے وچ پریا کریندی، ڈنگراں سندے نال آ

وائي

چھوڑ چھڈ نہ یار بلوچا، وچ پہاڑاں باندی
پریتم ورگا جگ دے اندر، کوئی نہیوں ثانی
آپنے نال ای لے چل پنل، شادم دھوبیانی
سیوا کرساں یار ماہی دی، نالے بھرساں پانی
بھینو! عبداللطیف کہوے، آوے گا آریانی

سُر کوہیاری

داستان تیجی

8

جیہی دی تیہی ہاں باندی، تاں وی ڈھول بلوچاں دی
حُجت ہوت پُنوں سنگ میں کمینی دی وِت کیہی
مُڈھ ازل توں جام آری دے، پلے ہاں میں پئی
جو اوہ پاون پیریں اوس جُتی میں نہ جیہی
کیویں رہواں بیٹھی وسار کے پیہناں کیچیاں نوں

داستان پنجویں

5

بھورا وی جے ظاہر کراں میں، اصل حقیقت من دی
ڈر جاون گے ڈُونگر تے پئی چُپ حیواناں لگدی
سبزہ کدے نہ اُگسی، رُکھڑے ون جاون گے بل

چھیویں داستان

6

کسراں مِت کٹی روواں میرے نِیر تاں نِرا دکھاوا
وچ تھلاں ہاواں دا، کوئی ڈھب ای وکھرا سی

10

ودھ کے ہو، متاں پرت نہ جاویں، ساہمنے پب نوں تاڑ
کیچ اگیاں ایہہ پہاڑ، تاں ہے اک گلم وچھیا ہویا

سُر حسینی

داستان پہلی

8

سیو سجھے سنج متاں، کوئی نال میرے تُر چلے
پانی ناہیں پندھ بہوں، رگی ریت تھلاں دی اگے
متاں تیہائی مرے، دیوے کوئی بداسیس سجن کوں

داستان دوجی

1

اک پاسے مائے دھرتی تتی، یار دی اگ ہک پاسے
ٹُردی تے پئی جھانکے، دوویں مچاں دے وچکار

4

بھل جاوے جے ساجن کدھرے، اندروں میری روح
تاں فیر لگ کے لُو، ببیہا تھر وچ ہو مراں

12

کیسی پریت کتھاں دا ہاڑا، پنوں کتھاں دا، کیہا ہوت
مائے نی میریے! مینوں موت ویکھن نال ملی

16

نہ کوئی تھیا لیکھا کدھرے، نہ کوئی تتا ڈینہہ
اگوں ای چھڈیا نینہہ، اوہناں آتن والیاں نے

18

تتی تھڈی وا، نہیوں ویہل بہن دی
متاں تھیوے نہیرا، پیر نہ پاویں ماہی دا

وائي

ہوت ہوت اے ہوتا
ماس دیواں گی پسواں نوں، میں تن تھیں کر ٹکڑے
دے کے اگ بھنبھورڑے نوں، میں آگئی ول تیرے
باجھ آریانی پنوں سیو، اُکا ای نہ سرے
دکھی جان چ سیس نوا کے، دکھ توں پئی ڈرے
مت پریتم نیڑے آ جا، نہ ونج یار پرے
رکھ ویساہ میں تکیا اوہ ناں سوڑا ہو پرتے
دکھڑی کوں دکھلاویں مونہہ، بَن ویکھیوں پئی مرے
مٹھی کر کے موہیا، پیالی یار سجن دی نے
آری سندے عشق دی، میرے اندر اگ بلے
تینوں فیر نہ چھڈاں، جیکر جاں زمین تھلے
سر نوں وکھرا کے کے، دھڑ نوں پاں گی دھڑ وچے
ٹُرنا سن کے ہوتڑے دا، تک دکھڑی پئی ڈرے
چک لیا آپنے نین پریتم، پریتاں نال بھرے
بھینو! عبداللطیف کہوے، سجن کوئی مہر کرے

داستان پنجویں

5

پلنگھ جاناں پتھراں نوں، تے چھپر کھٹ پہاڑ
جتھے رہواں راتڑی، جناور رشتے دار
کیچ وچے دلدار، مینوں ڈونگھر ڈولی ہویا

11

جو فراقاں ہووے سو نہ وصل وصالاں تھیوے
گھر دے وچ آکے پرے، مینوں پریتم نے کیتا

داستان چھیویں

3

ان مُل ہوندا کجھ لوکاں دا ایتھے رنج ملال
دماں دے وی نال، خریدنا چاہیدا

4

سو سکھ دیواں سودے وچ، تے سر وی عوض دیاں
بدلے جے پریت لواں، تاں اک ایسے نال ورھے وِہاواں

21

مٹھ مٹھ سول سبھناں دے کولے، میرے کول انبار
بھریاں کر پھراں گیا سوداگر نکل

24

ہئی دکھ سکھاں دی بھب، سکھ ایویں دکھاں دے باجھ
جیں دی ریجھاں نال، سجن یار میرے ول آیا

داستان ستویں

9

اکھیاں کجھ نہیں کیتا، رت نہ سکیاں رو
ویہندیاں رہیاں کھلو، یار وچھڑدے نوں

20

اگے پچھے مرنا اے تاں، کیوں نہ مراں پریتے
پوے یار دے متھے میرا، خون بہا اے سيّو

داستان اٹھویں

17

جیکر تینوں تانگھ ہے، ویکھیں سجناں دا دیدار
ساریاں سنگتاں توں فیر کر لے، آپنا آپ آزاد
ونڈیاں لنگھے پار، جیہناں نوں چوکھا ملے یقین

داستان نویں

9

اکھیاں کجھ نہیں کیتا، رت نہ سکیاں رو
ویہندیاں رہیاں کھلو، یار وچھڑدے نوں

20

اگے پچھے مرنا اے تاں، کیوں نہ مراں پریتے
پوے یار دے متھے میرا، خون بہا اے سيّو

داستان دسویں

17

جمدیاں مل گئے سول میں کوں تے سکھ گئے وچ جوانی
ایہو نصیب نمانی، دوویں پُور تھئے

28

کدے کدے تاں سکھیو، کوئی ایسا خیال پوے
سویو ساڑ بنے، ایہہ جو ساہ سریر وچ

داستان گیارہویں

15

آپوں آوے گا ہوت، کجھ تاں میں وی اگیری تھیواں
متاں کہوے بلوچ، کمینی توں کجھ وی نہ ہویا

داستان بارھویں

11

اوء اوء کر دی رہ اوء وساریں مت
پانی روڑھیا پدھرا، روواں وچ میں رت
صبر چ ڈاڈھی مت، چھیتی تھیسن میلے

16

جِیوندیاں حب جیہناں دی دی سوئیو، بعد مویاں وی چیتے
ہوت نہ تکن ایتھے، جو کنج ویکھن گے کیچیں

25

سَے سَے ایس ویرانے اندر لکھاں ہن لٹیرے
آپنے سنگ لویں پاندھی توں صحراواں دا راکھا

سُر لیلا چنیسر

داستان دوجی

6

شالا تھیاں نہ سیانی مولا، سیانِیاں تکن دکھڑے
میں سنگ میرے مِتڑے کیتی، بھولپنے وچ مہر

12

صدقے اوہ سہاگ، جس وچ تکیں آپ نوں
لبھ کے پھڑ وراگ، جتھے سار ماہی آ لیندا

سُر مومل رانو

داستان دوجی

2

پتھر دل گجری دے نیناں وچ کوہاڑیاں
ڈونگھے پھٹ دت ہن راجیاں کوں جیہناں
کاک کندھی قبراں، اوبھڑاں دیاں ویکھو

8

چلو چلو کاک دے کنڈھے، جتھے نینہہ اچھل
نہ کوئی جھل نہ پل، ہر کوئی تکے ماہی نوں

9

چلو چلو کاک دے کنڈھے، جتھے گرجے نینہہ
نہ کوئی رات نہ ڈینہہ، ہر کوئی تکے ماہی نوں

10

چلو چلو کاک دے کنڈھے، دیگاں جت چڑھن
کروڑاں رنگ رچن، پان دی پک دے نال

12

اخروٹ، داکھاں، صندل شاخان، چندن جت کنول
میوہ سبھے ای مانیا، جتھے بھور وی گھمن
کنواریاں تے کنول، چل تاں ویکھیے کاک دے

داستان تیجی

1

جیہے پھل گلاب دے، تیہے اوہناں دے ویس
والاں وچ چنبیلی وسے، ہا ہا ہو ہمیش
ویکھیاں حسن نوں، سید آکھے، چڑھدے نینہہ دے نیش
ترنجن تک ایہہ ویس، ماہی انج ای گونگا ہویا

2

ویسیاں شالا ساویاں اتے جیسے پان دے پن
عبیر عطر دے نال کیتے سو تازہ آپنے تن
واسیاں بہوں مشک تھیں اوہناں چوٹیاں سنگ چندن
پھبن چاندی سونے دے نال کامنیاں سندے کن
وڈے ہار سنگھار نیں کیتے کہے لطیف لالن
چاء سدھراں وچ من دے سوڈھیں سنگ تھیا

15

کاک نہ جھلے جوگیڑے، نہ محلاں موہے
بیگماں تے کنیزاں دے، بندھن وچ نہ بجھے
لاہوتیاں نے لکھے، سن پچھے ایسیاں چھڈیاں

داستان چوتھی

1

شمع بلیندے شب، پرہ باکھاں کڈھیاں
پرت مراں پئی میندھرا رانا! کارن رب
تیری تانگھ طلب وچ کاگ اُڈائم کاک دے

داستان پنجویں

4

سویو دھرتی ات سجن دے، پیریں زمیں جومُوں
چوبر ڈھکے دھوڑ دے اندر، کھلو کے تکے سوں
ڈینہہ سارے ہن ڈوں، اٹھ لبھ، لطیف کہوے

14

کاک سڑیا ون گئے، بلیا رنگ محل
تیرے باجھ پریتم میرے، ہول آون وچ دل
جو قول کیتے موں سنگ، سو چھیتی نبھاویں یارا

16

حال قربان، مال قربان، صدقے کراں لڈانا
فدا تھئے فقیر دا، شال رُسے نہ رانا
روسا مناسب نہ، مویاں دے سنگ، تینوں اے میندھرا

سُر عمر ماروی

داستان دوجی

3

اونٹھا، گرائیں لیاویں کوئی، اوتھے دا ایس ویلے
تاں گندے جو کوٹاں دے ہن، مہکن ایہہ رستے
میں تاں اکھیاں دے نال صاف کراں جو پائریں پیر دھرے
اللہ واسطہ دیر نہ لا توں، پیا لطیف کہوے
کوٹھیاں چ کون رہوے، مجلس اودریا جِیوڑا میرا

10

سَے سَے ٹانکے چولی نیں، لوئی لِیر و لِیر
تیل خشبو سنگ وال نہ واہواں، چنگا سگوں ہن چیڑ
باجھوں مکھڑے مارواں دے نہیں اندریں شوق امید
ایسا حال ہمیر جاواں میں، لے کے شالا جھنگیں

داستان تیجی

3

سون برابر ہن کلیرے، مارواں سندے موں
آجڑیاں تائیں ایہہ ریشمی کپڑے، عمر پوا نہ توں
بھاگ لوئی دے لوں، میں تھیں، جو دادکیاں ہن دت

11

مارواں دی نہیں ریت، جو سونے نال سجن بدلاون
آکے امرکوٹ دے وچ، کوئی کراں گی نہ میں کریت
جھوپڑیاں دی ایہہ پریت، کدے نہ محلاں سنگ پرتاواں

15

مبارک ہن وطن دیاں جائیاں، ستر جیہناں دا صحرا
پیلو تے ون کنولاں سندا، پان عزیزاں پردا
جھنگ دے اندر جھانگی گھمن، ولھیٹ کے اتے بیلاں
مینوں بخشی مارواں، ایہو داج دے وچ ویرانی

16

پِین پلر، ڈھکیوں ان، جیہناں دے پیر رڑے میدانیں
ٹھار جیہنیں دی بیلیاں اندر، پرھیا بے خطری
اپنے تائیں نہ تکن آپوں، وچاریاں بے فکری
عمر متاں دکھ دویں اوہناں نوں، نہیں ہن بے فرمان

17

وطن چ کھارے پیلو، دوجی پرھیا ریتا اتے
سید کہندا ساتھیاں نوں، اوہ دین پیالہ بھر کے
عمر امانت ایہہ ثبوتی، رکھیں سومریا توں

داستان چوتھی

10

کیتا مکھ ملیر دے ول نوں، چڑھ کے کوٹ دے اتے
نت وطن ول ویہندیاں ہویاں، اتھرو ڈلھ گئے
نکلے کوک قلب دے وچوں، روح پئی راٹ کرے
عزیزاں نے مڑ کے، کدے نہ میری سار لئی

18

کسراں چھڈاں سومرا، آجڑیاں دی وچار
کل جہناں دی جان وچ، لگی بِناں لوہار
میخاں اوہناں دے انس دیاں، دل دے وچ ہزار
جھوپڑے تے بکرار، میں کوں ہن تکیاں دن گزرے

داستان پنجویں

6

حسن ونجائم سومرا، وطنیں جاواں کسراں
باجھ حسن سے اسراں، تکاں کنج بکراراں نوں

11

ملیر جیں دا دوار، تیہناں مارواں دے نوری چہرے
نیک جیہناں دے بھاگاں نے، ناقص ہن کئی نوازے
بدبختی میرے لیکھے سی، جو ایسراں حسن تھیا

داستان چھیویں

4

اک تے جمدی نہ، جے جمدی، جمدے سار مر جاندی
جم کے مارواں لئی، بہوں میں کھیچل تھی گئی ہاں

10

اللہ انج نہ ہووے، جو میں قید وچے مرجاں
رات دِنے میرا جثہ رووے، وچ ایہناں سنگلاں
دھر پہلاں اپڑاں، بھانویں فیر دن مرن پُجن

12

وطنیں ویندیاں، یاد کریندیاں، دیواں جیکر ساہ
بندی خانے وچ بت میرے نوں، قید نہیوں کرنا
پردیسن نوں سجن باجھوں پرے نہیوں دھرنا
موئی دے اتے تھر دی ٹھنڈی مٹی برسانا
جے پچھے مکن ساہ، تاں لاشہ ول ملیر جایو

14

وطناں ول نوں ویندیاں، ایتھے جے میں جاواں مر
گور میری نوں سومرا! دیویں پاس بکراراں کر
دادکے دیس دیاں بیلاں سندھی، دے کے واس اپر
جیواں گی میں مر، جے اپڑے لاش ملیر تے

داستان ستویں

1

پنوہار مڑ پرت آئیاں نیں، رُت بسنتی واواں
سید آہندا یاد کیتوسے، رکھ ماہی دیاں تھانواں
جُگھا متراں دا ہووے گا، گوانڈھ بِٹھاں دے ہُن

3

مر کے پنوہار ورھی ہئی، فیر بہار دی برکھا
وطن چوں آکے مارو نے، عمرا! ایہہ ڈس دتا
ون بیلاں تے بُور جے آیا، پھل نِسرے کچناراں
کھرلیاں دے وچ آن سیٹون، توکریاں تُمے بھریاں
ماکھیوں میوہ جنگلی پھلیاں، چس ہر کوئی پیا چکھدا
بہوے ماڑی وچ مساں، ماروی ول ملیر دے جاسی

14

بادشاہی نوں سمجھاں نہ میں، سکھیو سُوئی ورگی
تنگیاں نوں ایہہ کجے آپوں، آپنا آپ نہ ڈھکدی
جم کے جان دو واری، سوئی دے اوصافاں نوں

داستان اٹھویں

6

چینگاں پھٹن چت دے اندر، سدا وچ سریر
لد کے کیہڑے پنڈ گئے نیں، مارو وچ ملیر
بیٹھ مناواں پیر، کدے مینوں ملن گے خورے

وائي

پرچن شال پنوہار، ڈھولا! مارو میں تھیں
میں وچ مڈھ توں بدیاں نیں، مت ماہی ستار
عیباں دے نال بھری ہوئی آن، ستر کجے ستار
ورھیا مینہہ ملیر چ، آوندی پئی تنوار
جھولی وچ پا آئی آن، اَوگن عیب انبار

داستان دسویں

2

وڈھ جڑھاں توں وکھرا کیتا، جیہناں رُکھڑیاں نوں
تیہناں سنار کیہ سکیاں نوں، تاں جو وسیا مینہہ ملیر چ

14

سیپ سمندریں سپدی، پر اوہ آس ابر تے رکھے
کھارا پیوے نہ کوڈی لگا، مونہہ مٹھا اس دے
موتی تاہیوں لبھے ڈونگھے، جد پانی چ وکھتاں جریاں

16

سکھیو! ریت محبت والی، سپیاں کولوں سکھو
منگن جل اتوں کرن نہ نیڑے تیڑے آسرا

17

جیہناں دے ہن بھرواسے، جیکر اوہو ای تِھین لٹیرے
مارو فقیر فیر کیہڑے در تے، جا دیون گے داہاں

18

مونہہ میرا او سومرا! بیشک وی میلا رہوے
مارو متاں آکھے، نہ دھوتا وچ محلیں توں

23

جھوک کریر تے پکے ڈیلے، گلمے کمبل دریاں
خوش حاضر ہن سئیاں اوتھے، پاس نیں آپنیاں کتناں
شالا آپنے مارواں دے سنگ رتڑیاں پیلو ماناں
احوال خلق تھیں پچھاں، جیہڑی تھر دے تھوہریں جمی

40

احسان میرے تے تھوڑے نہیں، جو مارواں نے ہن کیتے
تھر وچ ریت دے ذرے جنے، اوس توں ہن بہتے
بھلے بھلائیاں دے کِنے، میں گن کت گِناں گی

سُر کاموڈ

داستان دوجی

5

ہیٹھاں پانی، اپر سبزہ، کدھیاں کنول کھڑن
مشک رہیا کِینجھر ہوا بسنتی نال

13

مہانی دیاں اکھیاں دے وچ، کوئی ایسا جادو جے
تن تماچی جام دا، نیزیاں دے اُت لئی جاوے
عشقڑا انج کرے، موڈھے جو کیتا جام نے جال

سُر سارنگ

داستان پہلی

10

اج وی اتر پار، کالے بدل کیس
بجلیاں وسن آئیاں، کر کے لال لبیس
پریتم جو پردیس، مینوں ملایا مینہہ نے

25

باہر مجھاں، ویڑھے گھوڑے، پڑ تے جھگے پھبن
سیج سگندھیں نال پریتم، بھاویں مینہہ وسن
اسان تے یار سجن، برابر دناں دے شالا ہوئیے

29

سارنگ سار لویں، اللہ دے واسطے تیہایاں دی
پانی بہوں مداناں دے وچ، ارزاں ان کریں
وطن وسا دیویں، تاں سکھ چرواہیاں نوں تھی جاوے

وائي

مینوں آس اللہ تے، میری سید سار لوے گا
سجدے پے کے مِت پریتم، زاریاں زور کرے گا
امت کارن احمد مرسل، اوتھے پاک پئے گا
صور آواز تھیسی، ساریاں اکھیاں سجھ کڈھے گا
کٹھ ہووے گا مومناں دا، اُت سرخرو میر تھئے گا
نفسا نفسی ہر کوئی کردا، داتا ول نسے گا
بدیاں ات بخشیسی، اوتھے مولا مان دیوے گا

داستان دوجی

2

سارنگ خوشیاں نال پرت کے بِھت دے اُتے آیا
کھڑیاں برقاں، سوسن وانگر، لگی اتر واء
رڑیاں سبزہ ہویا ڈامن گھاہ دا ڈِھگ تھیا
پِڑ دے وچوں آ پانی نے، بھریا جھیل کراڑ نوں

5

اج رسیلے رنگ بدل نے، کڈھے برجاں سنگ
ساز سرندے تھریں بجا کے، سارنگیاں تے چنگ
صراحیاں ہن سارنگ نے پلٹیاں رات پدام تے

6

دوویں اکھر اکو نیں، نینہہ تے نالے مینہہ
جے وسن دا ویس کرے، تے ابر کرن دانہیں
کھلوواں بدل تھی، آہن دی جے توں آہر کریں

7

بدل ویکھ کے سہمن، شوہ نوں دل وچ یاد کرن
کنت بِنا رنڈیاں دے چاڑھے، جُھگے نہ بھجن
اتر ڈھاوے اوہناں دے، تے کس نوں دانہہ کرن
پرت کے آن ڈھکیوں شالا، دھنی تیہناں دے پردے

داستان تیجی

6

میں تکیا اسمانیں بدل، ڈھولیا! جان دی سوچ نہ لا
اکھیاں دے وچ آل لئی آون برقاں اتر واء
نیستی چھڈ ات پا، اُسار کے جُگھی نوں

11

بستریں پئی ہوئی کاملا، میں تاں پالے وچ ٹھراں
باجھ پناہوں تیری یارا شامیں ٹھنڈ مراں
تیں بھوادے ہاں، پرت جے کتنا آویں سرگھی

وائي

اکھیاں میگھ ملہار، صورت تیری سبھ جگ موہیا
مطلب متھیں نور ویکھ کے، فیل کیتا سجدہ فی الحال
جمن ویلے جام دے ڈھے پیا، کوٹ کفار
سد کے ست اسماناں دی تیں کرائی سیر ستار
ولسوف یعطیک ربک قادر تیرے نال کیتا قرار
قدماں دی خاک دیاں قسماں، آپوں چکیاں ہن کرتار
ہے نیں کرم کریم سندے، احمد نال اپار
نال ابر دے آس لائی سو، چھیڑُو تھئے سُکھیار
مل گئی چُٹھی مینہہ نوں، دوست ہتھوں دلدار

داستان چوتھی

3

بدلاں وچوں سِجھ ابھردا صاف نہیوں پورا
مونہہ چاڑھ کے لوکاں تائیں، مبارکاں دین برقاں
دل کر نہ چنتا، چھیتی نال مل جاوے گا پریتم

11

وس کے ساری رات، صبح ونج سرگھی ساہ لویں
تیں تھیں مِت دا مینہہ وسے، جے ول سِک تھئے
تاں فیر بھور سمے وی، ورھنوں بس کریں نہ بدلا

12

جھڑیاں نے مڑ پرت کے، فیر کیتا سو وار
کھمنیاں وسن آئیاں، چوفیرے چودھار
استنبولے اٹھ گئیاں، کئی تُریاں مغرب پار
کئی چمکیون چین لتھن، کئی سمرقندیاں دی سار
ٹُر گئیاں کئی روم دے ول، کئی کابل کئی قندھار
کئی دہلی، کئی دکھن تے کئی گجیاں ات گرنار،
لرز کے دتا جیسلمیروں بیکانیر اتار
کسے بھجایا بھج گئیاں کجھ ڈھٹ دے ول نوں دھار
آکے عمرکوٹ دے ولوں، وسا چھڈیا ولہار
میرے سائیاں سندھڑی اتے، سدا کریں سُکھار
دوست مِٹھا دلدار، عالم سبھ آباد کریں۔

16

حکم تھیا اے بدلاں نوں، کہ مینہہ دی کار کرن
کِھمنیاں نیں وسن آئیاں، تڑ تڑ مینہہ پون
مہنگا جیہناں کٹھیاں کیتا، اوہ تاں ہتھ پٹن
پنجاں توں پندراں پئے تھیون، ایسراں ورق تھلن
گرائیاں دکھی کردے شالا، موذی سبھ مرن
گنواراں نے فیر وڈے مینہہ دیاں گلاں کیتیاں ہن
تیرے ای فضل تے، آسرا سبھاں نوں، سید آکھے

17

جھڑی وگیندی اندر دے وچ، باہر ابر نہ کوءِ
سک دا مینہہ وساوے گی، حب جیہناں نوں ہوءِ
جس گھر لالن ہوءِ، تہیں دیاں اکھیاں نہ سکن

18

اندر جھڑیاں باہر وسے بونداں دے انبار
کول جیہناں دے یار، سویو نہیں رجدیاں اکھیاں

داستان پنجویں

سُر رپ

داستان پہلی

14

دل اونٹھاں دا پڑ، جیہنوں کوئی ٹھاہر نہ سارا ڈینھہ
متراں دے سنگ نینہہ، کیتا نہ توڑن دے گئی میں

داستان دوجی

15

سِکھ لے میریا ماہیا، آوے کولوں نینہہ
سڑدا سارا ڈینہہ، باہر بھاگ نہ نکلے

سُر آسا

داستان پہلی

1

لامکانیں گولنی ہاں پئی، ہادی ملے نہ حد
یار ماہی دے حسن دا کوئی قد نہ مد
اتھ پریتاں بے عدد، اتھ پریتم پرواہ نہ کائی

11

جیوں جیوں ویکھیں آپ نوں، تیوں تیوں نہیں نماز
سبھ ونجا کے ساز، فیر تکبیر نوں کہو

داستان دوجی

2

ابھردے ای سِجھ، پریتم نوں جے نہ تکن
بُرکی دیاں نینن دی کڈھ کے کانواں نوں

3

اکھیاں میرے اتے کیتے بہوں وڈے احسان
نظر پریتم آن چکاں جے کڑمے دے وی اگے

6

تیہناں نیناں چھاہ کیتا، جیہناں ساجھرے تکیا ماہی
جثے جان تے جی جیہناں دے، تھیا حضوری حج

9

کوئی جو کسے پار، اکھیاں ویکھ کے آئیاں
دل وچ تھیاں سودیناں، ہویا بے حد پیار
مگروں نال ورار دے نہیوں ستیاں ، سید آکھے

19

اپنے نال ای کیتی آپوں، اکھیاں آپنی مت
اوتھے جا کے لگیاں، جتھے جان دی ہے کھپت
نہ کوئی گل نہ گت، بِنا سر دتیاں جُڑے نہ جی

23

اکھیاں سویو دھار، جیہناں نال ویکھیں ماہی نوں
تک نہ ہور نہار، بہوں ہئی غیرت والا پریتم

داستان تیجی

1

جو مجازیاں مونہہ وچ تیرے اوہناں سنگ نہ تکیں
سیہانیا نہیوں یار کسے نے ویکھ کے نال اکھیں
تکن اوہ ماہی دوویں جو مِیٹ لیندے نیں اکھیاں

13

جیں تائیں توں تن نہ کیتا، سُرمے توں باریک
کیویں پاون گے میت، تینوں فیر آپنیاں اکھیاں وچ

21

کُراہے کرے رقیب جیہناں دا نیہڑا ماٹھا ای
جوش جلایا جی، تیہناں نے مار کیتا سو مات

داستان چوتھی

8

جس نوں اساں سِکدے پئے آن، اوہ تے اسیں آپ
جاسی ہُنے گمان پریتم سیہان لیا جے صحیح

11

اندریں کرلے مونہہ، نہ گولیں باہر پسو آن وانگ
اکھیاں وچ جے نیونہہ، تاں کنڈھے تے آون تھئی اوکھا

18

مکھڑا چِٹا شیشے ورگا، دل دا پر جے کالا
باہریں پھب زبانیں ہوندا، اندر کمیاں والا
ایس لئی ویچارا اوہو وصل دے نیڑے ناہیں

20

سرمہ ہئی جو کالا، اوہو رناں نوں پھبدا
سیاہ سلائی جو تھئی، اس نوں مرد بنیں نہ پا
اکھیاں وچ اٹکا، لالی توں لالن لال دی

24

اوگن رسے ہر کوئی، میرے گُنیں پریتم رسے
لکھیم جو زبانیں، اوہو جیوں ناہیں کِتے
آپنا آپ ہنجایا، ماریا تھک احساناں تے
بندگی تے شرمندگی بھیجی، زاری کیتی میں ایہہ
تد مِت پرچے، جدوں وچ میں دے میں گئی

29

اندریں گُجھی رہندی نہیوں، یار میرے دی گل
مشک نہ سکدی جھل، زور دریا دیاں لہراں دا

38

مینوں میرے پریتم بنھ کے وچ دریا دے سٹیا
اتوں کھڑوتا کہندا، ویکھیں کپڑے گِلے نہیں کرنے

47

تن تسبیح من منکا، دل طبنورے وانگ جئن
طلب رگاں دیاں تنداں اندر، وحدت سر وجن
وحدہٗ لا شریک لہٗ، ایہو ای راگ رگن
سُتیاں ای اوہ جگن، نیند عبادت جیہناں دی

سُر کھاہوڑی

داستان پہلی

2

میں اوہناں نوں تکیا مائے، جیہناں نے تکیا ماہی
کر سکاں نہ کائی، اوہناں سندی گالھ

داستان دوجی

11

جت نہ پنچھی پیر، اوتھے اگ پئی ٹمکے
باجھ کھاہوڑیاں دے، بُلیسی دوجا کیہڑا ہور

12

بھلا کیتا سو ماہیا، انج نہ مناسب ہوءِ
چت لا کے جھلیاں، آپوں نکل گئیاں فیر اوءِ
بھاویں ضب نہ ہوءِ تاں وی ہوت نہ انج دیاں کر یے

داستان تیجی

14

سبھ گواچن رستے، کتنی سوہنی رین سیاہی
مت یاد نہ ذات ای کائی، اتھاں بس حق ای حق ہووے

15

کالی رات، چٹا دن، ایہہ صفتاں وچ نور
پریتم جت حضور، اوتھے رنگ روپ نہ کائی

سُر بروو سندھی

داستان پہلی

3

ہِڑ گِھڑ جا کے یار دوارے، شوبھا جاندی کھنج
ایانا ہو کے حال دویں نہ، ایرے غیرے نوں اِنج
لطیف کہوے سُکھ دینا پیتم، دکھ دیون گے پِنج
عشق دی ساری چِھنج، ایہہ رکھیں دڑوٹ کے توں یار

12

نیڑے وی کوئی دور کوئی نہیں، دوروں یار دے نیڑے
کوئی نہ آون یاد کدے، کوئی مول نہ وِسردے
جیوں سِنگ کُنڈی مینہہ دے، انجے اوہ دوست دِلے سنگ

14

لوکی منگن مال، میں سبھ دن منگاں ماہی
دنیا تیں تھیں دوستا، فدا کراں فی الحال
کیتا ای نام نہال، ویکھن تاں پرے تھیا

17

کدے تاکیاں بند کرن، کدے در یاراں دے کُھلے
کدی آون دا اِذن نہ پاواں، کدے بلا لے جاندے
ترساں بول پریں دا کدے، گُجھ دیاں کدی کریندے
انج دے ای نیں میرے، اوہ صاحب پڑے پریتم

داستان دوجی

6

جدوں نکل کے نازاں وچوں، پریتم پندھ کرے
دھرتی بسم اللہ کہ کے، راہیں پیر چمے
کھڑیاں بہوں ادب سنگ حوراں، حیرت دے ڈیرے
سائیاں دی قسمے، سبھاں توں سوہنا ہے ساجن

سُر رام کلی

داستان تیجی

8

کن کٹ، کاپٹ، کاپڑی، کنہٹیا کن کٹ
دھواں جیہناں دھکھایا ہئی جا کے اتے ہٹ
خاک جیہناں دی کھٹ، چلو ونج تکیہ ویکھیے تیہناں دا

13

سامی کامی پریتم لئی، کس کے تھیا کباب
جیسا ویکھن جرم نوں، ویسا تیہناں ثواب
وگاون رت دے ہنجواں دی اکھیاں وچوں آب
سندی ذات جواب، توں کیویں پچھیں تیہناں نوں

داستان چوتھی

23

ویچ کن ایہہ کھوتیاں والے، کن خرید کوئی دوجے
تیہناں نال سُنیں، پریتم پیارے دی گل نوں

داستان پنجویں

5

مونہہ محراب پریتم دا، جامع سبھ جہان
تختی توں فرقان دی، وار دتا قرآن
اُڈ گئے نیں سبھ اوتھے جاکے، عقل تے عرفان
سبھ جائیں سبحان، کتھاں ونج دسو نیتاں میں

16

جو ہن بھٹکے تیہناں نہ سُجھے بیٹھ ملیوں ویر
گول کے تکیا، دکھ دے نال آپنے وچ ای پیر
لتھی تیہناں توں لطیف کہوے ایہہ جثے دی زنجیر
ویکھیا نہیں سی کاپڑیاں نے کابل تے کشمیر
بیٹھیاں ملدا پیر، جیہناں دا سچا ہوندا سچ

داستان نویں

8

ان جیویں نیں پچھدے، جیکر پچھن انجے پندھ
ودھ کے لدھے رند، تاں وکھتاں لہن، لطید کہوے

12

پروں دی بیٹھا پچھنا ایں، کوئی کر لے ہُنے ترن دی
اج فقیرا مریں، صبح تاں ہر اک مرنا اے

55

جتھے عرش اسمان نہ کدھرے، دھرتی دا کوئی ذرہ
نہ چڑھاوا چن دا کوئی، تھوہ نیہوں سِجھ دا
درویشاں دی لگی ات ول، حداں تے جا پرھیا
پرانہہ سیہاں ہٹا، دھنی نوں تکیا وچ عدم دے

سُر سورٹھ

داستان پہلی

13

ہور در دے ہورناں نوں، آیوں تیرے در
بختاور او سورٹھ درتوں میری تاں کوئی کر
بھلیا فیر توں بھر، سلکھنی جھولی مانگت دی

وائي

دتا رائے ڈیاچ میاں، ایہہ سر صاحب توں صدقت
رانِیو! راج نوں ہتھیں ویکھو، چلیا انج چھڈ کے
ساریاں مراداں ہوئیاں پوریاں، اللہ دے در تے
سر نوں نال کماچ دے منگیا، آن کے اک منگتے
چنگا کم تھیا اے بھینو، عبداللطیف کہوے

داستان دوجی

9

پاکے مُول کدے نہ منگیا میں کشکولیں دانے
عربی تازی وچ طبیلیں، گھریں بہت نیں گھوڑے
ہاتھی کارن اک وی تند نہ، ساز دی چھیڑاں آکے
زیور ہئی تیں اتے جو، اس سر دا ہاں مین طالب

داستان تیجی

4

مانگت وچ محلیں آیا، ساز عجب لے کے
لگی تند سازندے سندی، کوٹ ہُن پیا گرے
جتھے کتھے ہو ہا تھئی تیری بیجل دانہہ پوے
آ سردار دھنی فیر اس سلطان توں سر منگے
جونا گڑھ رووے پویسی کنگ جھروکیاں اندر

11

سر نوں مول نہ پاواں میں، تند ساز آواز جیہا تیرے
سر تاں کوئی نذرانہ نہیوں پرت نہ توں منگتے
سیس معمولی شے لاہواں میں، وچ نموشی ایہنوں

داستان چوتھی

11

وج گیا سازندے دا، ات اوہو راگ ولایتی
وچ حضورت دے سر بستہ، اس پارس تند وجائی
ویکھدیاں ای ڈیاچ نوں ظاہر تھی گیا ہئی ذاتی
کڈھ کے اس نے داتی، پایا اندریں سیس دے خنجر

12

پُھل ٹُٹا گرنار دا تے انج شہر چ پے گئی پٹنا
سورٹھ ورگیاں سے سے اوتھے، کھڑیاں روندیاں ہوئیاں
وال سنگھار کے منگتے دے ہتھ، سر نوں پئیاں دیندیاں
ناراں وَین کریندیاں، راجا گذر گیا جے راتیں

سُر کیڈارو

داستان پہلی

3

پرت محرم آیا، آئے تاں نہیں امام
مدینے سندے جام، مولا ملوا دئیں مینوں

7

کامل کربلا وچ، آئے ہن شینہہ جوان
دھرتی ڈولے لرزے، تھرتھلیاں اسماں
نہیں سی ایہہ گھمسان، ہئی نظارہ نینہہ دا

داستان تیجی

7

گھوڑیاں تے لاڑیاں دا تھوڑے دن دا جینا
وچ کدے کوٹاں، کدے اوہ راکھے ہن پِڑ دے

11

بھجیا میں نہ آکھدی، مریا تے کراں وساہ
شوہ دے مونہہ دیاں پھٹاں نوں، سیکدی ہوئی پھباں
تاں وی لج مراں، جے ہوون پِٹھ دے اتے اوہ

داستان چوتھی

8

کربلا توں آیا کبوتر، صبح سویرے سرگھی
روضے پاک رسول دے، اس جا کے ہاک دتی
مدد محمد عربی، میرا! چمک تلواری ڈٹھم

داستان پنجویں

1

نہ بیلی نہ باہواں ناہیں، حسن حسین دے نیڑے
ملک وطن شاہزادیاں دا، ہیگا بہت پرے
تاہیوں کریں حملے، یزیدا، توں تیزی دے نال

2

جنگ دے ویلے لشکر اندر، ہُنے حسن جے ہووے
ویر آپنے توں ٹکڑے ٹکڑے، پتنگے وانگ تھیئے
کیہڑا دوجا اے دیوے، جو وار حسین دے اُتوں

4

جنگ سمے جو لشکر اندر، زرہ کوں پاوے
جِیونے دا کوئی اوسے نوں، تھئی آسرا اجے
سُورما اوہ اکھوائے، پِڑیں جو خالی جاوے لتھ

9

رت دے نال سی رتی ڈاڑھی، دند جوں گل انار دے جی
چودھویں ماہ دا چن جیویں، پِڑ وچ پئی دستار اے جی
امڑ سندی مان کریسی، کٹھ امت سرکار دے جی
شاوا اس جی دار دے جی، پِڑ تے جو پرزا تھیوے

11

رتڑی کربل دے وچ رتے، دلدل سندے پیر
سٹاں لاوندے شیر تے، سورج ڈُبن لگا

داستان چھیویں

1

شہزادیا! پِڑ دیا شدائیا، جے تائیں جیونا ایں
ہتھیاری آب دا پیالہ، چڑھ کے نوکاں دے اُت پی
گِرجھاں دا کھاجا تھی، جیہناں کوں، بیٹھیاں ورھے تھئے

7

اکھیاں کڈھ نہ گدھ، ڈیلیاں نوں نہ کھا
پِڑ وچ لت پت، ریتا دے نال ویندا نہیں راجا
راتیں جس دی ماں نے کیتا، رو کے رب حوالے

سُر کاپائتی

داستان پہلی

17

من وچ پا محبت، موٹا کتیا ہئی جیہناں
تولیوں بِن تھیا تیہناں دا، صرافاں نوں منظور

19

سُوت اوہناں دا مہنگا، جو ہن اندراں وچ پِنجیندے
چرخے دی آواز نوں اوہو ساہ کوں نہیں سُنیندے
کہوے لطیف، اوہ لک لکا کے، کنب کنب پئے کتیندے
موتیاں جے پرتیندے، تاں وی، اوہناں دا ماہنگا

سُر پُورب

داستان پہلی

8

پردیس گئے جو پریتم، کانواں اوہناں دی کر خبر
مڑھا دیواں سونے دے نال، تیرے سارے ایہہ پر
گھم کے اتے گھر، سنیہا دیویں چا محبوباں نوں

12

کڈھ کے کانواں، تینوں دیواں، دل میں اپنے ہتھیں
وچ ولائت جا حبیباں اگے، اس نوں کھاویں
خورے پچھن ہانیں، انج دا کون قربان تھیا اے

17

بھر تن بہوں مْاندے آ آ رکھاں اندر بیہن
سنیہا مِت پریتم والا، چوٹیاں چڑھ کے کہن
کاگ نہ کوڑے ہون، پریتم پار دے جیہڑے ہن

29

اس کاں نوں نہ قاصد کرہیے، جیہنوں نت مردار دیاں گولاں
اوہ آپنے پیٹ دی سوچے گا، کد یار دے در اس جانا
جس سی بولی کاں کاں، اوہو کیہ سدا اپڑاوے

داستان دوجی

1

سدا شوق پریتم سندا، پھراں پھیریدار
متاں نظرے یار اگانہاں اکھیاں نوں چا کے

سُر کارایل

داستان پہلی

5

جتھے ڈونگھ سمندر سندی، اوتھے سارس ہوءِ
ایہہ نہیں بگلا کوءِ، کریندا چکڑاں وچ جو پندھ

7

بگلیاں نے گدلایا پانی، چٹا میلا ہویا
لج مریون آوندیاں ہن، ایس جھیل دے اتے ہنس

15

گندے چشمیں بگلی قبراں، صاف دے سنگ رکھ نینہہ
ایتھے دی کوئی گل سارسا، بگلیاں نہ آکھیں
وصلاں توں مانیں، کسے نہ کور نظر نوں دس

16

جھیل سُکی سال تھئے ہن، ہنس دے پیر نیں تازا
بگلا کون وچارا، جو اپڑیوے ایس رمز نوں

17

بندے سبھ نہ سوہنے، پنچھی سبھ نہ ہنس
کسے کسے مانس چوں آوندی بو بہار دی

18

جھیل چ پنچھی اکو، تے پھاہیوال پجاہ
اس دی آس اللہ، لوے ہچکولے لہراں وچ

22

کنول جڑھاں پاتال اندر، بھور پھرے آکاش
دوناں سندی گالھڑی، رازق آندی راس
اس عشق نوں شاباش، محبتی کٹھیاں جس کیتے

26

موتی جیہناں دا چوگا، اوہو ہنس حضوریں نیں
چنج مار کے چکڑ اندر، مچھی کھان نہ ایہہ
گھمن بگلیاں دے سنگ، لوکاں تاہیوں نہیں سیہانیا

29

ہنس رہیا نہ اک وی، مور گئے سبھ مر
وطن تھیا اے فیر، کُوڑیاں بگلیاں دا

داستان دوجی

3

سپ دیاں بچیاں نوں توں اینویں مھاتڑ ہی نہ جان
ڈنگن تے جے آن، فیلا تھاں سر ہی مر جاندا

سُر پربھاتی

داستان پہلی

7

وچوں وچ اوہ بے ہنراں نوں، جو کجھ پیا دیوے
جیکر اوہو راگاں والے، سن لیون کدھرے
ساز تاں اوہ سارے، پلک وچ کرسن پرزا پرزا

25

توں سپڑ سردار میں مانگت، سخی توں میں گناہ
توں پارس میں لوہا، سونا تھیاں جے نظر کریں

سُر ڈھر

داستان پہلی

5

کنڈیالیا رکھا جے ہوندا تیں نیں دھنیاں دا سول
لگراں دے اُت بُور، کدے نہ اس تھیں پھل نوں لادوں

14

پلے ہوئے گھڑیالا، مستی وچ پیا ٹکراں ماریں
جو توں ویکھی نَیں، پجے اوس پانی سندے دن

داستان دوجی

19

صاحب تیری صاحبی، عجب ویکھی سوں
پت بوڑیں پاتالاں اندر، پتھر تاریں توں
جیکر آویں موں، تاں مندے حالیں مان کراں

23

جیسا تیرا ناں میں اتنا، کرم وی تیرا منگاں
تھمیاں بِنا ستوناں دے، توں چھپر توں چھاں
کیہہ میں ہُن کہواں، معلومی سبھ کجھ ہے تینوں

داستان تریجی

8

سُتیا اٹھ کے جاگ، نیند نہ کریے ایڈی
سلطانی سہاگ، نیندراں کیتیاں نہیں لبھدے

16

تریل نہ تکو لوکو، جو پئی اے پربھات
روندی پئی جے رات، ویکھ کے دکھ دیاں ماریاں نوں

20

جھاگ ویکھ کے پرتے، مندے چکھیا ددھ نہیں
دنیا کارن دین ونجا کے ہوگئے اکا چٹ

داستان چوتھی

7

وطن ہے وے کوہ اوہناں دا، قسمت آندیاں کونجاں
نہیں قصور کسے دا، رزق رزاق دے ہتھ جے

46

اوڈاں جو اساری ماڑی، سویو نہ ڈھٹھے
جیہدے برابر بہہ کے کردے، لاکھے جام تھیں لیکھا

52

کدے گور مقام، تاں کدے سوہا لاڑا
کوٹ ایہہ ریتا دا، اساریاں کِنا کو اسرے دا

سُر بلاول

داستان دوجی

6

جِس دم تکیا جاکھرا، چِت نہ بیا چڑھن
تاں کوئی کھوہ کھنجن، جدوں چشمہ بھریا مل جاوے

8

جکھرے والا سنیہا سدھا دل تے جا کے وجا
اس نوں جد میں ڈٹھا، مگروں دوجے دوارے بھلے

15

جے کسے نال غصے بخشش تاں وی اس تے رکھدا
جے کر کدھرے پرچے تاں فیر توڑ تونگر کردا
ہر حال وچ ہوندا جکھرا، مہراں بھریا کیہہ دسِیے

داستان تیجی

13

اکھیاں اس نوں تکیا جسدا کِنیں سُنیا ناں
دل تاں اس تے ماں، ایمان لے آیا اے

15

اکھیاں سویو تکیا، جیہڑا کنیں سُنیا ناں
جِیوڑا میرا ماں، تھیا اے راضی ویندیاں ای