سرود سسئي

بيت

بيت - 1

پَرتَوو پُنُوهَ جو، جهُڙ جئن جهالا ڏي
آءٌ تِنہ آريءَ کي، وٺيو راهَه رُئان گهڻو.

بيت - 2

پَر تَوو پُنُوهَ جو، ڪِين ڇانئِي ڪِين اُسَّ
قَريباڻي ڪَسّ، آهي ڪَرَ ٻَڪَرَڙي.

بيت - 3

پرتوو پنوه جو، رُڳِيائي راحَتَ
ڀايان ڏيہُ ڀَوارَئون، ساجن لئي صحتَ
مِٺي مصيبتَ، آهي آريءَ ڄامَ جي

بيت - 4

پرتوو پنوه جو، سَهائِي سِياهُ
مُنہ ڏيئي مون آئيو، رَنگارنگي راهَ
پهرين ڏيندا پاهَ، پوءِ رڱيندا رڱ ۾.

بيت - 5

آءٌ اوراهُون سُپرين، وڃ مَ اڳاهُون
ٿَڪِي کڻي ٿَرَنِ ۾، ٻاڪارئو ٻانهون
دردَ جيون دانهون، مون مارينديون، موٽ تون.

بيت - 6

آءٌ اوراهون سُپرين، وڃ مَ پِي پَري
مون ڏٺِي، مون وِسهو، وِرچِي تان نه وَري
ڌاران مُنہَ مري، ڏُکي جي ڏيکاريين.

بيت - 7

آءٌ اوراهون سپرين، پري وڃ م پِيّ
موٽُ، مرنديسِ ڇپرين، تون جِيارو جِيّ
هوتَ! مَ ڇڏج هِيّ، پنوه! پيادي پنڌ ۾.

بيت - 8

آءٌ اوراهون سپرين، ڏکيَ ڏيج مَ ڏاگهُه
وٽِ ڇڏي مون واگهُه، آري وئين عشق جو.

بيت - 9

آءٌ اوراهون سپرين، ڏُکيّ ڏاگهُه مَ ڏيج
پيهِي ڪَرِ پڇيجِ، هوتَ هَلاوَتَ نه ٿيي.

بيت - 10

وِلاڙِئو وَڻين چڙهي، ڪِين جو ڏٺائين
موتُ ماريائين، پاڻُ تَهِين جِيُ پُٺِ ۾.

بيت - 11

وِلاڙئو وڻين چڙهي، رَئِي پَسيو ٿِي روء
وچان جو وچُ پوءِ، سو ڪَنہِ پَرِ ڪَهِي لاهِيان.

بيت - 12

ولاڙئو وڻين چڙهي، اُوچَنِ مٿي اَڄّ
لالڻ ڪارڻِ لڄّ، باسيائين بَردارِ جِي.

بيت - 13

ولاڙئو وڻين چڙهي، ڏِئو پَٽوري لانگَ
سسئي مورَ ٻَچنِ جئن، ٽارِيَ ٽارِيَ ڇانگَ
ڪانڌِي ٿيندَسِ ڪانگّ، هوءِ جي روڏَ رُڃُنِ جا.

بيت - 14

ولاڙئو وڻين چڙهي، ڳِجهُنِ ٿِيندي ڳاهُ
سسئي سُوريَ چاڙهيو، پِريان لئي پساهُ
هوءِ مرون، هِيُ ماهُ، ڪينَ ڪميڻيَ رکِيو.

بيت - 15

ولاڙئو وڻين چڙهي، پَسو سَگهَه سندياسِ
آڌِيَ وڃئو آکُڙي، نَڪو پِيءُ نه ماسِ
سوئِي سو سيڻاسَ، پَري پَڙاڏا ڪري.

بيت - 16

پَري پَڙاڏا ڪري، اوري نه آهي.
ڪمترِ ڪا ڪاهي، پُهُچي هِنَ پَٽِيَ کي.

بيت - 17

اُوءِ ڪمتر ڏسجنِ ڪٿهين هُوجي پُنُوهَ پِياريُون
اُڀو ڪري اُنِ کي، پاڻا جَتُ زاريون
ڏِکيُون جي ڏاريوُن، ته آرِي عاجُزُ اُنَ جو.

بيت - 18

ڇَپَرِ وِ جهَندِيَسِ پاڻُ، اَڃا ڀيرو هيڪڙو
مَر جان جانِ جُدا ٿيي، لڳي لَڪَنِ ساڻُ
ڪيچِين تان قُربان، ماءِ منهنجو جِندَڙو.

بيت - 19

ڇَپَرِ اوتارا ڪري، سينڌي ٿِي مِرُوئَنّ.
جيڪِي چيسِ حيڏيين، سو نه ڪِيائين ڪَنِّ
معذورِ مَرَڻُ مَنّ، ڪيچينِ لئي قبولئو.

بيت - 20

ڪِئائين ڪيچين لئي، جُسو جَلاوَتَ
ڇڏي پيٺِي ڇَپَرين، هارِي سَڀِ حُجَتَ
هُئِي نماڻي نِسَتّ، پر پنڌُ وڌائين پاڻَ تي.

بيت - 21

ڏُکيَ ڏورڻُ پاڻ تي، ويچاريَ وڌِو
ڏِيلُ تِنهن جو ڏُکَ سين، سڀوئي سِڌو
هُئڙَسِ اڳَ لِڌو، پوءِ ٿي ڪري پنڌَڙا.

بيت - 22

ڏُکيَ سنديون ڏونگَرين، آڌيَ آهون پُونِ
مُئي پڄاڻان مُنڌَ کي، روڏَ رُڃُنِ ۾ رُونِ
ڀُوڻِئا اِيهِن چُونِ، ته مُئِيَ اَسان کي مارِيو.

بيت - 23

ڏُکَي سَنديون ڏونگرين، اوڇِگارون اَچنِّ
هڻِي سانگِ سسئيَ کي، ڪَلو ڪِئو ڪيچينِّ
جي هٿان هوتُ مرنِّ، هوتُ تَنِين جي هنجَ ۾.

بيت - 24

ڏکيَ سنديون ڏونگرين، پَسو پِٿون پُونِ
ڏاري جو ڏُونگرَ کي، سو ڪِين چَيو چُون
آرِيَ جي افسوسَ، ۾ ماڙهُو مِرون رُونِ
اِنَ پَر سيئي هُونِ، هِيان جَنِ هَڄِي وِئا.

بيت - 25

لَڳِي ڪوسو واءُ، لوڪُ مڙوئي لَهه سِئو
اَڀَنَ مَنجها آئِيو، هَي هَي جو هُڳاءُ
طَيُورَنِ تَوارِئو، مَرَرڻَ پُڄاڻاء
رَسِئو سُورُ شَبانَ کي، وُحُوشَنِّ وَٽاء
مِروئن موتُ پِرائيو، اَپَرِ افسوساء
بَرَ پُڻ ڪَنِ بُڪَاءُ، آرِيَ کي اُڪَنڊِئا.

بيت - 26

رُڃُنِ ۾ رڙِ ٿي، ڪَرَ سارنگَي سازُ
اِيُ عِسقَ جو آوازُ، ماڙهُو رَکنِ مُنڌَ تي.

بيت - 27

رُڃن ۾ رَڙِ ٿي، ڪَرَ ڪرڪِي ڪُونجَ
نَعرو منجهِه نِڪُو نجَ، اِيَ تان آهَ عِشقَ جِي.

بيت - 28

رُڃن ۾ رَڙِ ٿي، ڪَر ڪوئلَ جي ڪُوڪَ
وَلوَلو ۽ وُوڪَ، اِيَ تان آهَ عشق جي.

بيت - 29

رِڃُن ۾ رَڙِ ٿي، جِهَڙي ڪَري جوءِ
اِيَ نه عورتَ هوءِ، اي، آهون عِشقِ سَندِيُون.

بيت - 30

رُڃن ۾ رَڙِ ٿي، ڪَرَ چَتونءَ جي چانگارَ
اِي عشقَ جا اُپَڪارَ، نَعرو آهي نينهَن جو.

بيت - 31

آءٌ نه گَڏِي پِريَ کي، ٿورا ڏينہَ ٿِئا
راتين روزَ وِئا، عَبَثُ آرِيَ ڄامَ ري.

بيت - 32

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، جوڀنُ وئو جاڙَ
مون مُٺِيَ کان نه ٿِيي، وَڏَيپڻَ منجهه وِلاڙَ
عُمرِ سَڀِ آواڙَ، وييَمِ ٿي واڪا ڪريان.

بيت - 33

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، عُمرِ تان ويئي
وِلهيَ ڏينهن وِڃائِيا، سرتيون سڀيئي
پِيريَ ۾ پيئي، اکيون آرِيَ ڏي کڻان.

بيت - 34

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، پويون ٿئو پسَاهُ
سِڪان ٿي سَڪَرات ۾، رويو پڇان راهُ
شالَ مَ وڃي ساهُ، پَسَڻَ ڌاران پِريَ جي.

بيت - 35

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، آيو عزرائيلَ
جوراڻي سِين جيڏِيُون، نه ڪو قال نه قِيلُ
آيو موتُ دَليلُ، ماريندو مُرادَ کان.

بيت - 36

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، مٿان آيو موتُ
مون واجهِيندي وَرِهَ ٿِئا، هَي نه گڏئو هوتُ
جيڪُسِ ٿينديسِ فوتُ، فنا هِنَ فراقَ ۾.

بيت - 37

آءٌ نه گَڏي پِريَ کي، هِيُ پُڻ ڏينہُ وئو
مُٺيَ موتُ ٿِئو، پِيّ پِيّ ڪَري پنڌ ۾.

بيت - 38

آءٌ نه گَڏي پِريَ کي، سَهسين سِجّ وئا
هَلَڻَ ويرَ هئا، ديکي شالَ دَمُ ڏَيان.

بيت - 39

آءٌ نه گَڏي پِرِينءَ کي، تُون ٿو لَهِين سِجُ
آءٌ جي ڏِيين سَنِيها، سي نيئي پِريان کي ڏِجُ
وَڃِي ڪيچِ چَئِجُ، ته ويچارِي واٽَ مُئِي.

بيت - 40

اَچِي عزرَائِيلَ، سُتي جاڳائِي سَسُئِي
دوڙائي دَلِيلَ ته پُنوهَ ماڙهو موڪَلِئو.

بيت - 41

مُنڪِرَ ۽ نَڪِيرَ کي، جڏهن ڏِٺائين
اَڳِئان اُٿي اُنَ کي، پُنُوهُ پُڇِيائين
اَدا اِئائِين، وِئو ساٿُ سَڄَڻَ جو.

بيت - 42

پَسَڻَ ڌاران پِريَ جي، جهَلِي تان نه رَهان
اَپَرِ عاجُز ُ آهيان، لالَڻَ جان نه لَهان
فَردا مون ڦِٽي ڪِي، وعدي ڏي نه وَهان
صَباحَ سِي نه سَهان، خواهِ مِڙين خواه ماريين.

بيت - 43

فَردا مون ڦِٽي ڪي، نَقدُ کَنيو نارِ
هِيَ جا واڳ وِلهَي جِي، ويرَمَ ڏي مَ وارِ
جيڪي مُٺِي مارِ، جيڪي ميڙِ مُٺِيَ کي.

بيت - 44

جيڪي ميڙِ مُٺيَ کي، جيڪي مُٺي مارِ
ڏُکِيَ کي ڏيکارِ، هيڪَرَ هوتُ اکين سين.

بيت - 45

مُٺِي ٿِي مُدَّعا گهُري، موت ٿِئو موجودُ
اَچين ته اڄ ڪريان، صَباحَ جو سُجودُ
جيڪي ني وُجودُ، جيڪي ميڙِ مُٺِيَ کي.

بيت - 46

جي سِجهائِي سِڪَ، تَه پُڻ سِڪي سسِئي
پِيتائِين پُنوهَ کي، هَڏِ نه ڀَڳيَس هِڪَ
اِنَ تَڙَ مَنجها تِڪَ، ڏِني پاڻا اُڃَ ٿِيي.

بيت - 47

مَحبتَ جَنِي مَنَ ۾، تَن تِشنَگِي تارِ
پِيُ پِيالو اُڃَ جو، اُڃَ سين اُڃَ اٿِيارِ
پُنُوهُ پاڻَ پِيار، ته اُڃَ سين اُڃَ اُجهائيان.

بيت - 48

مُحبت سندو من ۾، پُر پِيالو جَنِ
پِيَنِ پَرچا ناهه ڪو، ڪنہ جنہ ڏاهِ ڏِيَنِ
جِنہ نهايت ناهِه ڪا، تِنہ سُڃا سُڃ وَڃن
تيلاهَ اڃ مرن، سدا سائرَ سِيرَ ۾.

بيت - 49

سدا سائِرَ سِيرَ ۾، اندر لهي نه اُڃَ
پَسَڻُ جو پِرينِ جو، سو سڀائي سُڃَ
تيلاهَ لهي نه اڃ، سدا سائرَ سِيرَ ۾.

بيت - 50

ساجنَ ڪارڻِ سڃَ، مَرُ قبولي سسئي
اندَرِ جَني اڃَ، پاڻي اُڃئِو اُنَ کي.

بيت - 51

پاڻيَ مٿي جهوپَڙا، مُورَکَ اُڃَ مَرَنّ
دَمُ نه سڃاڻنّ، دانهون ڪَنِ مُٺنِ جِئن.

بيت - 53

آتَڻُ اورانگهي وِئا، آڱَڻِ مُون اَفسوس
ديوانِي سين دوسُ، ساٿِي آهي سُڃَ ۾.

بيت - 54

آتَڻُ اورانگهي وئا، پُٺَي توڏنِ تاڻِ
ويهُه مَ مُنڌَ ڀنڀور ۾، هُنِ پُڄَندِيَنَ هاڻِ
رائي منجهِه رهاڻِ، هَلُ ته ٿيي هوتَ سين.

بيت - 55

آتَڻُ اورانگهي وئا، آءٌ ٿي مَران ماءِ
پِٿُون ٿِينديس، پيرَ تي، هي هَي ڪري هاءِ
جِيَڻُ مون نه جڳاءِ، گُنگَنِ تان گوشو ڪِئو.

بيت - 56

آتَڻُ اورانگهي وئا، پَارِي ڇڏي پوءِ
آريچا اُٺن تي، هِيَ تان جَڏِي جوءِ
ڪِين هَلي، ڪِين هَٿُ کڻي،
ڪِين رَڙي، ڪِين روءِ
ڪو پِريان کي چوءِ، ته مُٺِيَ ماتَمُ آئِيو.

بيت - 57

آتَڻُ اورانگهي وئا، ڪري ڪميڻي ڪيئن
هاڻِ گهُرجي هيئن، جيئن ڏجي باهِ ڀنڀور کي.

بيت - 58

نَڪو ليکوئي ٿِيو، نَڪو تتو ڏِينهُن
تِهان اوري نِينهُن، ڇِنو آتَڻَ وارِيين.

بيت - 59

هَلندي هَاڙي مَڻين، ڪَرَڻُ ڪوهَ پِئامِ
آرڏا آرِيَ ڄامَ ري گُوندَرَ گُذرِئامِ
لَڪيُون لَڪَ، لطيف چئي، اورانگهَنُ آيامِ
پُرَڻُ پُنُوهَ پُٺِ ۾، اِيَ سَعادَت سَنديامِ
مَٿِسِ ڪَمّ وِڌام، وِهان تان نه وَسُ پِئو.

بيت - 60

هُوءِ اوچنَ سِرِ اُٺنِ تي، هيَ پنڌِ پڇاڙيَ پوءِ
ليڙنِ رِيءَ، لطيف چئي، ڪيئن ڪرِينديسِ ڪوهَ
اڳيان رائو سُڄي روهَ، وِهان تان نه وَسُ پِئو.

بيت - 61

هَلندي هاڙهي مَڻين، سِسي ڏينديسِ ساهُ
لَڪنِ تان، لطيف چئي، پاري نِيوم پاهُ
ڪندو ٻاجهَه اللهُ، وهان تان نه وس پئو.

بيت - 62

هَلَندي هاڙو مَڻي، ڏَڪَنِ مُنهنُجا ڏوهَ
اُوَچَنَ سين اُٺَن تي، هِيَ پَنڌَ پَڇاڙي پُوءِ
ليڙَنِ رِءَ لطيفُ چي، ڪِيَ ڪَريندِيَس ڪوهُ
آڳِئا رائو سُڄي روهُ، وِهان تَان نَه وَسُ پِئو.

بيت - 63

هلندي هاڙهي مَڻين، گُسان تا مَ گَسان
لڪنِ تان، لطيف چئي، رڙهي مانَ رسان
پنوهُ شالَ پَسان، وهان تان نه وس پئو.

بيت - 64

ڀائِي حالَ هَلِي وئا، آءٌ ڪِنہ کي سُور سُلان
کڻئو لَڄَ، لطيف چئي، لَڪنِ منجهه لُڇان
پانڌي ڪير پُڇان، وهان تان نه وس پئو.

بيت - 66

جَتَ هَڏهن هُت، مون هِت هِنيَڙي ۾ حَلّ ٿئا
چَنگُلَ جَن جا چُوڦُڙا، راحت تَنِ جي رُتَ
گُنگَنِ جِي گُفتِ، ڇيڙي وِڌيس ڇَپَرين.

بيت - 67

اَلا اَچَن اُوءِ، جَن آئي مَنُ سَرَهو ٿِيي
پَسان مانَ پَرِ ڪَهِين، تَنِ جَتن سندي جُوءِ
لنگهي لَڪ لطيف چئي، شال سُڻيان هوتن هُوءِ
بوتي ۽ بلوچ جِي، رڙهان پَسِئو رُوءِ
گولِي ٿِئان گُلبُوءِ، جس سڃاڻان ساٿ ڌَڻي.

بيت - 68

ڪيچان آيو قافِلو، ڄامَنِ سندو ڄامُ
پَسَندِهِين پُنوءَ کي، اکيُنِ ڪِيو آرامُ
ناتَر چايان نامُ، جي مون نئو پاڻ سين.

بيت - 69

ڪيچان آيو قافلو، راتِ موچاريَ رُوءِ
پَسان مانَ پَر ڪهين، تَن جتنِ سندِي جُوءِ
گولي ٿيان گلبوءِ، جي مون نِئو پاڻ سين.

بيت - 70

ڪيچان آيو قافلو، ڀَليرو ڀَائيان
پَڻِي جا پيرنِ جِي، لِڱَنِ کي لائيان
چَنبيلِي چائيان، جي مُون نِئو پاڻَ سين.

بيت - 71

ڪيچان آيو قافلو، طَرَحَ موچارِيَ توڏَ
سينگاريائون سيّدُ چئي، ڪَرَها مَنجها ڪوڏَ
لَکُ لَهي ٿِي لوڏَ، جِيجان تَن جتن جي.

بيت - 72

ڪيچان آيو قافلو، جُنگَ سُونهارِيَ جوڙَ
ٽَليَارا توڏن کي، ڳچيَ سونهن موڙَ
دولَتَ چائيان دَوڙَ، جي مون نئو پاڻ سين.

بيت - 73

نڪو ڪيچُ ڀنڀورُ، نڪو مائٽُ مُنڌ جو
هورُ مِڙوئِي هِنَ کي، هوتن ڪونهي هورُ
زاريَ ڌاران زورُ، هَلي ڪونه حبيب سين.

بيت - 74

مَهندِ مُحتاجِي ڪري، حُجَّ وِڃائِي هَلُّ
عُذرِ خَاهُيون عاجُزيُون، سَسئي ڪنہِ مَ سَلُّ
ڏونگر ڏورَڻُ ڏاکِڙو، اُتِ لَنءُ رِيءَ ڪونِہِ لَلُّ
اِيُ ڀلائِيَ جو ڀَلُّ، جئن پاسي ٿيَڻُ پاڻَ کان.

بيت - 75

مهندِ محتاجي ڪري، پُٺِيَ پيرُ کڻيج
ڪُٻيلِيَاڻِي ڪيچ ڏي، حُجَّ مَ هَلائيج.
اوڏِي عَزازِيلَ کي، ويجهِي تَان مَ وهيج
پَاڻان ڌارَ پِرِيتڻُون، سسئِي سَاڻُ کَڻيجِ
نا اُميدِي نيج، تان اوڏِي ٿِيين اُميدَ کي.

بيت - 76

ٿَڪُ ته ٿيين ٿاءِ، پَهُتِي ڪانه پَنڌُ ڪَري
سي لالَڻَ هَيُون لاءِ، مَنجها حُجَ هَلن جي.

بيت - 77

ٻيلِيَاڻي ٻروچَ، ڏِني سِڪَ سسئيَ کي
لوَڪَ وچائين لوچَ، پَهُچائي پُنوهَ کي.

بيت - 78

ٻيلِيَاڻي ٻروچَ، ڏِني سِڪَ سسئيَ کي
لوَڪَ وچائين لوچَ، پَهُچائي پُنوهَ کي.

بيت - 79

هوريَنِ هاڙهو لنگهئو، مُٺِي موسَٽُ ڇَڏِّ
لَنءُ سين اُٿي لَڏّ، ’ڪِينَ‘ رَساڻي ڪيچَ کي.

بيت - 80

هوريَنِ هاڙهو لنگهئو، ٿِيُ جَرِيدِي جوءِ
هُوندِ جَنِي کي هوءِ، هوتُ نه هوندو تَنِ کي.

بيت - 81

نَڪا هِتي نه هُتِ ڪا، ڳورِيَ سندي ڳالِ
ڪِينَ پَهُتِي مَالِ، حَالِ پَهُتِي هوتَ کي.

بيت - 82

ڏُکِيَ ڏَمَرِ ناهِ، بُکِيَ کِلَ نه اُڄَهي
اُگهاڙِيَ وِيهاءُ، وِئو وِرُوهَڻُ وِسَرِي.

بيت - 83

اديون وَرُ اُگهاڙَ، وِيهَاءُ جِنہ وِسارِئو
جيڏيون ڇَڏي جاڙَ، سڀ نَنگيون ٿِي نِڪَرو.

بيت - 84

سڀ نَنگيون ٿي نڪرو، پَرهَڻَ ڇَڏي پوءِ
سا مَهندِ مِڙنا هوءِ، ڪَهي جا ’ڪِينَ‘ کَڻي.

بيت - 85

ڪهي جا ’ڪِينَ‘ کڻي، پِريَ پَهُتي سا
وِهي ويڙهجي جا، وَصل تِنہ وڃائيو.

بيت - 86

وصلُ تِنہ وڃائيو، جا سِينڌِ سُرمي سِيئن
اُوءِ لُوٺِي ليلان جِيئن، جا مڻئي کي مِٽُ ڪري.

بيت - 89

جَفا وارِنِ جَسُّ جفارِيءَ نه ٿيي
سُکِنِ ساٿُ وِڃائِيو، گولِي ڇڏِ مَ گسُّ
ليڙنِ جو، لطيفُ چَئي، ڏونگَرِ آهي ڏَسُّ
پنوهُ وڃي پسُّ، سِرَ ڀَرِ هَلِي سسئي!

بيت - 90

ڏنائون ڏکّي کي، جڏائي جو جامُ
مَنگلُ منهنجي من، ٻارئو هوت حَمامُ
اَرِڳِ ٿئو آرامُ، ڪاڪُلُ پَسِي ڪانڌَ جو.

بيت - 91

هاڻِ نه جِيان جيڏِيُون، زُلفَ زافُ ڪِئاسِ
ڪاڪُلَ آءٌ ڪُٺياسِ، ڀَنڀو جو ڀنڀورَ ۾.

بيت - 92

ڀَنڀو جو ڀنڀور ۾، ڪاڪلُ ڏِٺُمِ ڪالَ
هاءِ تَنِي جي حالَ، زلفَ جي زافُ ڪِئا.

بيت - 93

دردُ نه لهي دارُوئين، زلفَ ڪيسِ زافُ
ڪاڪلَ سندو ڪافُ، ماري مَعذوُرينِ کي.

بيت - 94

پَرِيندِهين پاڻُ وِئو، زُلف زورُ ڏنومِ
ڪاڪلُ ڪالَهه ڏٺومِ، رُخسارَ تي روپَ سين.

بيت - 95

ڪاڪلَ ڪُٺِي جا، ڪَفَنُ تِنہ ڪونَه ٿِئو
مَنجهَه شهادتَ سا، لُڏي ۽ لاڏَ ڪَري.

بيت - 97

جي هَبِ نه هلڻُ سِکئا، سي جَڏا ميڙِ جَلِيلَ
لنگهائي، لطيفُ چي، نِجَنِ ڪيچِ قَلِيلَ
وساري وَسِيلَ، متان مارَڳِ ڇَڏِيين.

بيت - 98

پيِئي ٿِيي پيمالُ، سا مُنڌَ مَري نه جِيي
ڀورِي هِنِ ڀَنڀورَ سين، هَڏِ نه ڳَرَ هي حالُ
لالَڻَ جو، لطيفُ چي، وساري نه وِصالُ
ڀِرِي ڪِجاهُ ڀالُ، هيَ ڏاهِ ڏوريندِي ڪيترو.

بيت - 99

آڌَرَ نِنڌَرَ اَڀَرِي، اَوڳِي آوائِي
لاڳاپَنِ، لطيفُ چي، مُنڌَ رائي رَهائِي
ڪانَه ٽُهارِي ٽَڪَرِين، ساڻُسِ سَڱائِي
جَلَڻُ جَڏائِي، آري لاهِ اَصِيلِ کي.

بيت - 100

آڌَرَ نِنڌرَ اَڀَرِي، اَسونهِين آهيان
لُڙڪَ لالَ لطيفُ چي، وَرَ لئي وَهايان
هيجان هنجون هَبَ ۾، هوتَن لئي هاريان
جانبُ ضَعِيفِيَ سين، پنوهُ پَهايان
پِيهان پَچايان، جي مون نِهو پاڻَ سين.

بيت - 101

آڌَرَ نِڌَرَ اَڀرِي، اَسونهِين آئون
چِيتا چورَ چُنجُن ۾، بَرَ ۾ بَلائون
موٽُ پنوه پاهُون، متان مُحبَّ مَرِي رَهان.

بيت - 102

اڌر نڌر اڀري، آئون اَسونهِين
پَرَڏيهي پِرين ڪِئا مَرَڻَ لئي مُونهِين
سسئي ساڻُ، سيدُ چئي، تَنگِنِ ۾ تُونهِين
هارِي ڪِئن هُونهِين، رِءَ سَمرَ سَڌوُن ڪَريين.

بيت - 103

اڌر نڌر اَڀرِي، ڪَمِ نه ڪُنمَاٽِي
سا ڪِئن وِهي وِيسرِي، جا گهائِن گهُنماٽِي
پيئي پيشُ پنوهَ جي اُسُنِ ۾ آٽِي
جا لُڪُنِ لُوساٽِي، سا سيجَ چَڙهندِي سسئي.

بيت - 104

سَئُه ڪوهَنِ ڪَري سَڀَڪا، کُهي کَڻِج وِکَ
تَاڻِجِ منجهان تِکَ، پَنڌُ پاسي ڀَرِ نِيري.

بيت - 105

تَهِين وکَ ويجهِي ڪِي، جا کُهي کنيائين
ڇِڪي ڇِنائين، پَنڌُ مِڙوئِي پيرَ سين.

بيت - 106

سمهان تان سِرَ هيٺِ، ڪهان تان ڪيچان پَري
ٻاروچي سين ڏيٺِ، جيڏيون جيهِي پَرِ ٿي.

بيت - 107

وهان تان وَٽِ مون، ڪهان تان ڪيچان پري
ڀُلِي ڏورِيَمِ ڀُون، عَبَثُ آرِيَ ڄامَ کي.

بيت - 108

اوري آرِيَ ساڻُ، سسئيَ ڪينَ سَمُجهِيئو
ڪري پيکُ پنوهَ سين، پاڌارِئائين پاڻُ
ڄَٽِ وِڃايو ڄاڻُ، ٻَانڀَڻِ ٻروچنِ سين.

بيت - 109

ڪِجي جئن ڪيچينِ لَئِه، تئن تان ڪينَ ڪِيوءِ
وِيجهائي وِڌوءِ، وِکَ نه کَنيئي هيڪَڙِي.

بيت - 110

ڪيچي پنڌُ پُڇان ٿي، ڪيچينِ ڪارَڻِ ڪيئَن
بي خود هَلجِ بَرَ ۾، آءٌ ٿو چوان ايئن
سِڪَڻُ ساڄنَ سِيئن، متان مُٺِي ڇَڏيين.

بيت - 111

متان مُٺِي ڇَڏِيين، پاڻان پِرِيَتڻُون
کَٿُورِيَ ڪَڻُون، مَڙهي مَنِج مُنهَه ۾.

بيت - 112

متان مُٺِي ڇَڏِيين، پريتڻون پاڻا
ڄاپَنِ جئن جاڙا، تون تئن هوئج تِنہِ سين.

بيت - 113

سُڃَ وَسَندِي تَنِ کي، جوشَ جَلايَا جي
طالِبَ جي تحقيقُ جا، نِينہُ تَنِي وَٽِ ني
ٽيڏِي پَسي ٽي، هُو تان آهي هيڪڙو.

بيت - 114

ٻِيون ڏيئِي ٻَنَ کي هلج پاري هيڪَ
وَرُ نه سَهي ويڪَ، تون ٽيڏِي ٽِيَائِيُون ڪَرِيين.

بيت - 115

هَلُ ته هيڪاندِي ٿِيين، ويهِي وِجهُه مَ ويرُ
دُورُ مَ آڻِج دِل ۾ تون ڦِرَڻَ سندو ڦيرُ
توڻي لَهين نه پيرُ، توءِ راحَتَ آهي رِڙهڻَُ ۾.

بيت - 116

اڃان تون اَواٽَ، واٽان پاسي ويسَرِي
سُونهِين ٿِيُّ سُواٽَ، ته منجهان دِل دَڳُ لهين.

بيت - 117

منجهان پَئي پَروڙِ، سَڀِ مَ پڇجِ سسئي
ويهِي وڏي ڍِڳَ جِي ڌُئِي وجهجِ ڌُوڙِ
ته تون ماڻِيين مُوڙِ، جي پَندِ اِهائي پاريين.

بيت - 118

جِيَڻَ کي جَبَلُ، اُوچو اُتاهُون گهڻُون
مَرَڻَ! مون سين هَلُّ، ته پُٺِي تو پيرُ کڻان.

بيت - 119

تو سَڱُ ساهَ کڻَڻُ سين، جِيَڻَ گوشي جاءُ
مَرَڻَ! مون سين آءُ، ت پُٺِيَ تو پنڌُ ڪريان.

بيت - 120

مَرُ ته مَرين سَسُئِي، جِيَڻُ آڏو جَتَ
هارِي ڪَج همتَ، ته ڏَيئِي دَمُ دوسِتُ لَهِين.

بيت - 121

مَرُ ته مَريين سسئي، ويهِي جِيُّ مَ جوءِ
منڌَ مرڻان پوءِ، پَهُچَندِينءَ پنوهَ کي.

بيت - 122

اجلان اڳي سسئي، منڌَ جِيَرِئائِي مَرُّ
ٽولِيان تِنہ مَ ٽَرُ، جِنہ روحُ وڃايو راهَه ۾.

بيت - 123

مَرُ ته مرين سسئي، اجَلان اڳي اڄُ
ته هُنئين جانڪِيتان جِيَري منڌَ ڀنڀوران ڀَڄُ
پِرينِ ساڻُ پَهَچُ، ته مَلَڪُ المَوتُ ماريين.

بيت - 124

مَرِي جِيُ ته ماڻِيين، جانبَ جو جمالُ
ٿِيين هوندَ حَلالُ، جي پَندِ اِهائي پارِيين.

بيت - 125

مَرَڻان اڳي جي مئا، سي مرِي ٿينِ نه ماتُ
هوندا سي حياتُ، جِيَڻان اڳي جي جِيا.

بيت - 126

جِيَڻان اڳي جي جيا، جُڳ جُڳ سي جِيَنِّ
موٽي ڪينَ مرنِّ، مرڻان اڳي جي مئا.

بيت - 127

پَرِ ۾ پڇي پِريَ کي، مَرِي نه ڄانتوءِ
”مُوتُوا“ منڌَ نه سوءِ، ڪَنڌُ ڪُڄاڙِئا ڪاٽِيين.

بيت - 128

اَڳي پوءِ مَران، مَر مَران مارَڳَ ۾
مَٿي پوءِ پِريان، خُوَنُ مُهنجو جيڏيُون.

بيت - 129

تو سامائي سسئي، مرڻُ ڪِيو مُردارُ
ڪُپَرِ سين ڪوهيارُ، لُوٺِي! تو لڄائِيو.

بيت - 130

ري قَرِيبَنِ قُوتُ ڪِئو، ويٺي وِرهَ چَران
عَذابا اَڳِهِين، مادَرِ ڇو نه مَران
اَديُون سي نَه اَوهان، جي ماسُورَ سَرتِيون.

بيت - 131

ري قرِيبنِ قُوتُ ڪِئو، وِرَه چَران ويٺي
ٻانڀڻِ کي ٻَروچَ سين، ٿِي ڏُکَنِ سين ڏيٺِي
جا مرضنِ مَروٽِي، سا سَرتِيون ڪئن سگهِي ٿيي.

بيت - 132

وِندُرِ وَرَ ڏِنامِ، ڪيچينِ ڪارڻِ ڪيتَرا
ٻاروچا ٻاجهه ڀَرئا، گوشي هُندَ گڏئامِ
ته چيتاري چَيامِ، سڀ عرَض پانهجا اُنِ کي.

بيت - 133

ڏٺِم ڏونگَرِيا، گهورِي هُيَس جَنِ جِي
آيَلِ! ٻاروچا، مُون لوڏائِين لَکِئا.

بيت - 134

سرتِيون ڪِئن سَگهِي ٿِئي، ويڙهيچا وڃنِ
چِتُ جَنِن جو چُورُ ڪِئو، ڏُکويو ڏُکنِ
پُڄاڻا پِريَنِ، اَدِيُون اَگهِي آهِيان.

بيت - 135

اَديُون اَگهِي آهِيان، پِريَنِ پُڄاڻا
ڪوهيارا ڪيچِ وِئا، ساجَنَ سِيباڻا
جي سَسئِي سِياڻا، سي وَڃِي ڪيچِ قَرارِئا.

بيت - 136

لٿو ڪم ڪيچِيَنِ جو، ڇَڏي هَليا مُون
اَللهُ آهين تُون، تان هِهَڙِي ڪَئِي هوتَنِ.

بيت - 137

هَئي ٿو وڃي هُوت، آئون ڪِي اَڳَڀَري ٿِيان
مَڇُڻ چوئي بلوچُ، ته ڪَمِيڻيَ مان ڪِينَ ٿِئو.

بيت - 138

مَرُ مَران مُون ڪَمُ، اَڻَ ڪَمِي ڪانَ مَري
دوسَ پڄاڻا دَمُ، هاڻِ نه جِيان جيڏِيُون.

بيت - 139

مون تان ڪِينَ چَيونِ، ڪُڄاڙِئان کان ڪيچ وئا
پُرِي پَٻَ نه جَهلِئا، هاڙي ڪِينَ اُتونِ
جيلاهَ سَڀَرُ ساٿُ سندوءِ، وِئا لَتاڙي لَڪِيُون.

بيت - 140

لَڪيون اَپَرَ لِڪَ، ڪي ڪوهيار وِرمِئا
جَنِي سَندِيَ سِڪَ، رُنُمِ راتَ رَتَ ڦُڙا.

بيت - 141

عُمرِ سڀ اُڪنڊَ سين، پنوهُ جي پڇنِ
رِيسَ ريزاليون تَن، سين، ڪُڄاڙي کي ڪنِّ
مارِڳِ جي مَرَنِّ، وڏو طالِعُ تَنِ جو.

بيت - 142

وڏو طالعُ توءُ، جئن لَڳِيَن پيرِ پنوهَ جي
سسئي تِنہ سُتُونَ کي، رويو رويو روءُ
ويٺِي هتِ مَ هوءُ، جي هلين ته هوتُ لهين.

بيت - 143

ڀاياڻِي ٿِي ڀورِ، پُٺِيَ ڪيچين ڪَڪَرا
لانچي لَڪَ، لطيف جي، اُٿي ڏونگرُ ڏورِ
راؤ مڙوئي رَتَ سين، ڪارَڻِ ڪانڌَ ڪَڪورِ
جَتُ وڃي ٿو جورِ، اُپڙُ ته اوڏِي ٿيين.

بيت - 144

ٿورَ ويرَمِي ٿيُّ، وڃڻُ ويرمَ نه سَهي
ڏيئِي مَرِجِ ڏونگَرين، جتنِ ڪارڻِ جِيُّ
هَڏِ نه هوندو هِيُّ، ساهُ پِريان تان صدقو.

بيت - 145

هَٿين، پيرين، مُونَڙين، ڪَهِيجِ ڀَرِ ڪَپارَ
متان ڇورِي ڇڏيين، پِريتَڻي پچارَ
توکي سَنَدَ سسئي، سندِي لَنءُ لگارَ
جي هُونيئِي هوتَ هزارَ، ته پارجِ ڪومَ پنوهَ سين.

بيت - 146

هَٿين پيرين مُونَڙين، هَلِج ساڻو هِنيين
اِهو پيچُ پِرتِ جو، جِن نِباهي نِيين
جاسِين ٿِي جِيين، پاڙِجِ ڪومَ پُنوهَ سين.

بيت - 147

هَٿين پيرين مُونَڙين، هَلِجِ ساهَ پَساهَ
هوتُ گَڏِ بُئِي هَبِ ۾، مَٿي رهَبرُ راهَ
جَا سِيَن ساڻي ساهَ، پاڙجِ ڪومَ پُنوهَ سين.

بيت - 148

هَٿين پيرين مُونڙين، ڪَهِجِ ڀَرِ ڪُدامَ
وِچ وَسِيلو ناهِ ڪو، ري اَڳِيان آرِيَ ڄامَ
هِيين لاءِ هامَ، پاڙِجِ ڪومَ پُنوهَ سين.

بيت - 149

هَٿين پيرين مونڙين، پيرين پَنڌِ پَرَکُّ
جي هوني هوتَنِ لَکِّه، ته پاڙجِ ڪومِ پُنوهَ سين.

بيت - 150

وِهُ مَ مُنڌَ ڀنڀورَ ۾، ڪرڪو وانڪو وَسُّ
چڙهِي ڏاڍين ڏونگرين، پيرُ پِريان جو پَسُّ
ڏوٿي ڏيندَءِ ڏَسُّ، تو کي ٻاروچَنِ جو.

بيت - 151

وِهُ مَ منڌَ ڀنڀورَ ۾، ڪر ڪو وانڪو وِسُّ
جِمَ وِرچِي ڇَڏيين، گُنگنِ سندو گَسُّ
ڏورڻَ منجهان ڏَسُ، ٿيندوءِ هوتَ پنوهَ جو.

بيت - 152

پُڇِئوءِ تان پُورِ، ناته پڇڻُ هوءِ نه پِريَنِ کي
ڏورڻَ واريون ڏُورِ، هَڏِ نه آهينِ هوتَ کي.

بيت - 153

پُڇَنِ سيَ پَسَنِ، جڏهِن تَڏِهن پِريَ کي
ڏورِيندِيُون ڏِسَنِ، اَڱَڻَ عَجِيبَنِ جا.

بيت - 154

هيڪَلِيائي هيلَ، پُورِيندِيَسِ پنوهَ ڏي
لتاڙي، لطيف چئي، وِيندِيَسِ سُوريون سيلَ
ته ڪرَ ڀيلِيَنِ ٻيلَ، جُہ سُورَ پِريان جا ساڻُ مون.

بيت - 155

هيڪليائي هاڻِ، پورينديسِ پنوهَ ڏي
ليڙنِ سين لطيف چئي، پُندِيَسَ پنڌ پَريَاڻِ
رُلِي ڇُلِي ڇَپَرين، ڪِنہ پَرِ لاهيان ڪاڻِ
آهيان گهڻو اڄاڻِ، سُورَ پِريان جا ساڻُ مون.

بيت - 156

ڏُهلا مون ڏينہَ ٿئا پيمِ ڄامَ ڄَيُون
پَسِئو پنڌُ پَهاڻَ جو، ٿِيي رُوحُ رُيون
لُڇِئو ٿِئان، لطيفُ چئي، ڪارَڻِ دوستَ دَيون
پايان لڪَ لَيُون، جي سورَ پِريان جا ساڻُ مون.

بيت - 157

هِيَ گِسِي هِيُ گَسُ، هِي پَهَڻُ هِيُ پيچَرو
ليڙنِ جو، لطيف چئي، ڏونگَرَ ڏِنُسِ ڏَسُّ
جَڳ ۾ رهِيُسِ جَسَّ، سَڳَرِ ٿي سردارَ جي.

بيت - 158

دوستُ ڏٺائين دِل سين، وِرچِي تان نِه وِهي
لانچِئولَڪَ، لطيف چئي، پَهَڻَنَ منجهِه پِهي
سندي نِيہَ نِهي، ڪِي سرفرازُ سسئي.

بيت - 159

جي سُورَن سِجهائِي، توءِ چيلهِه ٻڌئو چوٽيين چَڙهي
لڌائين، لطيف چئي، لالَڻَ لالائِي
سِڪَ پنوهَ جي سسئي، ميرِي مِلائي
ٻانڀڻِ ٻاڏائِي، هَبِئان وارِهو هوتَ کي.

بيت - 160

جي رائي ڪِي رَنجُورَ، ٽَڪَرُ توءِ ٽاڪئو چڙهي
لانچِئو لَڪ، لطيف چئي، هَلي ڏانہُ حُضورَ
رهِئا سڀ رِنڃُنِ ۾، سسئيَ جا سَالُورَ
ساڄَنُ ميڙِئُسِ سُورَ، سُکَ نه ميڙئُسِ سُپُرِين.

بيت - 161

ڏيکارِئُسِ ڏُکَنّ، گُندَرَ گَسُّ پِريَنِ جو
سُنهائي سُورَنِ، ڪي هيڪاندِي هوتَ سين.

بيت - 162

ڪَنِي ڪَنِي ماڙهوئين، گُندرُ وڏِي وَٿُ
ٻنڌِي گوڏِ گَرَٿُ، سَاٽو ڪِجي سُورَ جو.

بيت - 163

سَئهُ سُکَنِ ساٽي ڏيان، سِرُ پُڻ ڏيان سٽِّ
جي مون مِڙي مَٽِ، ته وِرهُه وِهايان هيڪَڙو.

بيت - 164

سَئهُ سکنِ ڏيئي، وِرهُ وِهَايمِ هيڪَڙو
مونکي جِنہ نيئِي، پيرُ ڏيکارئو پِريَن جو.

بيت - 165

ڏُکَ سُکَنِ جِي سُونہَ، گهوريان سکَ ڏکنِ ري
جنِي جِي وِرونہَ، سڄڻُ آيو مون ڳَري

بيت - 166

هِي جي هلئا هوتَ سونهارا
مون نه وَهِڻان پنوهَ سڱيڻان
١. سسئي پڇي ساٿَ جا اوطاقون اوتارا
٢. ٽليون ٽئونرَ هَيدِيُون، مَيَنِ سِرَ موچارا
٣. آن ڪي ويندا گڏئا، آرِياڻي اِهِپارا
٤. مونکي نيندا پاڻَ سين، ڪاملَ ڪُر اُجارا.

بيت - 168

جانبُ جبل ڳورِيين، پنوهُ ڇڏئو پوءِ
تيلاهين تَنگوُن ڪريين، جيلاهين تون جوءِ
ساڄنُ سُڃّ نهاريين، ڏکي ڏوهُ ڪِيوءِ
هاڙهي هوتُ نه هوءِ، وري پڇ ويٺِيُنِ کي.

بيت - 169

ڪونہِ اُتِ ڪوهيارُ، جِتِ تو ڀورِي ڀانئيو
پنڌ مَ ڪر پَهاڻَ ڏي، وُجودوءِ وڻڪارُ
ڌاريان ڀانئج ڌارُ، پڇُ ڀِريان ڪَرَ پاڻُ تون.

بيت - 170

سڀيئي ساري سسئي، گهَرَ ڪُنڊون تون گهورِ
وڃي ڏُورِ مَ ڏورِ، دَرا منجهِه دوستُ ٿيو.

بيت - 171

دَرا منجهه دوست ٿيو، موٽِي پُڇ پاهِين
عَبَثُ اڳاهِين، وَڃئو ڳوليين ڪانڌَ کي.

بيت - 172

پَرَ گهَرا پاسو ڪري، پڇُ پِريان ڪَرَ پاڻُ
سو تان توهين ساڻُ، جِنہ لئي جَفائون ڪريين.

بيت - 173

سوئِي کنيُئه ساڻُ، سوئي ڏوريين سسئي
ڪڏهن ڪَنِي نه ٿِيو، ڄُلڻَ منجهان ڄاڻُ
پڇ پِريان ڪر پاڻُ، ته تون تِئائين لهين.

بيت - 174

وڃين ڇو وڻڪارِ، هوتُ نه ڏوريين هِتَهِين
لِڪو ڪينَ، لطيف چئي، ٻاروچو ٻي پارِ
نائي نيڻَ نهارِ، ته تو ۾ ديرو دوستَ جو.

بيت - 175

ڪُوڙيون پڇن ڪيچُ، هوتُ نه ڏورِينِ هِتهين
جَنِي پنوهَ سين پيچُ، تَنِ پيرين پنڌ وسارئو.

بيت - 176

هلُ هِنيين سين هوتَ ڏي، پيرين پنڌُ وسارَ
قاصداڻِي ڪارِ، ڪينَ رَساڻي ڪيچَ کي.

بيت - 177

هل هنيين سين هوت ڏي، پيرين ڪر مَ پنڌُ
رائي پڇ مَ رَندُ، رِڙُهه روحانِي سسئي.

بيت - 178

هل هنيين سين هوت ڏي، ڇَپَرِ هَڏِ مَ ڇُلُّ
آرياڻي اَمُنُّ، ڪايا ۾ ڪانڌُ ٿئو.

بيت - 179

هل هنيين سين هوت ڏي، ڇپرِ ڇُلُ مَ تون
منجهان لڌو مون، ڪوهيارو ڪيچَ ڌَڻي.

بيت - 180

ڪَنُ ٿِيُ، ڪيچينِ ڪُڇئو، ڪُڇُ مَ، ٿا ڪُڇِنّ
اشارَنُون اُنِ جِيون، سُڪُوتَان سُڄنّ
وٽان ويهِي تَنّ، سُڻُ ته سُوزُ پِرائِيين.

بيت - 181

سڻ ته سوز پرائيين، ”آءُ“ چيائون اَڄُّ
ٻولي ٻي نه سِکئا، ڀاڻان چُندَءِ ڀَڄُّ
واڄي وَٽِ مَ وَڄُ، ٻُنڌُ ته ٻيائِي لهي.

بيت - 182

ٻُنڌُ ته ٻيائِي لهي ”آءُ“ اُتِ نه آهِ
ڪُڇَڻُ ڪڍِي لاهِ، ڪَنُ ٿِيُ ڪيچينِ ڪُڇِئو.

بيت - 183

ڪن ٿيُ ڪيچينِ ڪڇئو، ڪُڇُ مَ، ڪُڇيائون
رهِي نه رتِيَ جيترِي، اُنِين وَٽِ ”آئون“
وڍي وڌائون، هُو جو وَڻُ هوئڻَ جو.

بيت - 184

ڪڏهن پئجي ڪَنُ ٿِي، ڪڏهن ٿِيجي واتُ
ڪڏهن ٿِيجي ٻَڪَرو، ڪڏهن ٿِيجي ڪات.

بيت - 185

ڪَٽارو ۽ ڪوسُ، اَڱڻِ آريَ ڄامَ جي
دِيَتُ آهي دوسُ، مارَڳَ ۾ مَينِ جي.

بيت - 187

سڏَ مَ ڪرِ سڏَنِ ري، هلڻَ ريءَ مَ هَلُّ
جلڻَ ريءَ مَ جلُّ، روئڻَ ري متان روئين.

بيت - 188

ڪِرڪي ڪَڙيان ”پيرَ، ڪِرڪَڙيان ڪيچَ ڌَڻينِ کي
ايُ ڏَؤُ ڏيئي ڏيرَ، پاڻان پَراهان وِئا.

بيت - 189

ڪَڙُ پُڻ ڪيچَ ڌَڻينِ کي، ڪڙ پڻ پيرَ سندانِ
اِنَهِين پَرِ اُتانِ، پُندِهِين مُنڌَ پهاڙَ ۾.

بيت - 190

اکيون لَٽَ اوراٽيُون، ڪِنہ پَرِ ڪَڙيان پيرُ
لَٽِ لائيندو ڪيرُ، مون جيهِيَ معذورِ کي.

بيت - 191

اکيون آريَ ڄامَ جِيون، آنڌِيَ سين آهينِ
هوءِ جي وَرَ وِندُرَ جا، سي مون سُنهائينِ
ڏسِئو ڏيکارِينِ، پيشاني پنوهَ جي.

بيت - 192

اکيون آريَ ڄامَ جيون، آهِينِ انڌيَ ساڻُ
پَسِي ڪنديون پاڻُ، پيشاني پنوهَ جي.

بيت - 194

ناه جمعيت جان کي، هوتَ پڄاڻان هِتِ
پنوهَ جِيَ پرتِ، ساءُ چکايُمِ سِڪَ جو.

بيت - 195

ناهِ جَمِعيّتَ جانِ کي، هوتَ پڄاڻان هاڻِ
الله سيئي آڻ، جَنِ ساءُ چَکايُمِ سِڪَ جو.

بيت - 196

ناه جمعيّت جانِ کي، پنوهَ پُڄاڻان
سي مون سِيباڻان، جَنِ ساءُ چکايُمِ سِڪَ جو.

بيت - 197

مَڇُڻ وَرَ وِساريين، صبرُ نه سارِيان
توکي نِهارِيان، آءُ مُهنجا سُپرين.

بيت - 198

آءُ مهنجا سُپرين، توکي ساري ساهُ
آرِي لَڳِ اللهُ، مَڇُڻ وَرُ وساريين.

بيت - 199

صَبرَ ۽ شُڪرَ کي وٺِي آءٌ ويٺِي
ڏکِيَ سين ڏيٺِي، ڪا ڪِجِ اچِي ڪڏهين.

بيت - 200

صبر ۽ شڪر کي هَٿ ڪِئو مون هاڻِ
پِريَمِ اچِي پاڻِ، پَٽِيَ کي پڇيجِ تون.

بيت - 201

صبرَ ۽ شڪرَ کي ڪاڏي آءٌ ڪندِي
آهيان جِنہ سندِي، سوئِي گهرجي ساڻُ مون.

بيت - 202

هَٿان هَڏِ نه ڇڏِيَان، صَبرُ شُڪرانو
ذوقُ زَمانو، مون وَر وَئو وِسَرِي.

بيت - 203

هيجُ نَه هُوندو جَنّ، سي ڪِيءَ وِندُرِ وينديون
ويهِي وِچِ رَهَنِّ، سَئسين سَڌُنِ واريون.

بيت - 204

سُکَنِ واري سَڌَ، متان ڪا مُنڌَ ڪري
اندرُ جَني اَڌَ، هوتُ تَني جِيَ هنجَ ۾.

بيت - 205

ڏونگر نه ڏوري، ٿي سکن جيون سڌون ڪري
ويٺِي گَهرِ گهوري، مَٿان پِرَينِ جِندَڙو.

بيت - 206

سَڌائتِي سَڀَڪا، بُکَ نه باسي ڪاءِ
جيهِيَ تيهِيَ ذات جِي، جُنبِشَ ڪانِہِ جاءِ
مون سين هلي ساءِ، جا جيُ مِٺو نه ڪري.

بيت - 207

نماڻيَ جي نِجُهري، روئَڻُ ۽ راڙو
ڪُٺَلِ کي قلب ۾، قرب جو ڪاڙهو
هوتنِ لَئه هاڙهو، رِجائيندِيَسِ رَتَ سين.

بيت - 208

الا واري آڻ، ٻاروچا ڀنڀور ۾
جَنِين جِي رِهاڻِ، گَهڻو اُڪنڊي آهِيان.

بيت - 210

گهورِئو هِيُّ ڀنڀورُ، مون سَڱُ ٻاروچَنِ سين
آهي آرِيچَنِ جو ديوانِيَ کي دورُ
سندو هوتَنِ هورُ، مَرَڪُ ٿِئو معذورِ کي.

بيت - 211

اولاڪَنِ اچِي، معذور کي ماڙهُو ڪِيو
وساريجِ مَ وَرَ کي، مَنجها ڪُرِ ڪَچي
لاهي لاڳاپا لنگهِه تون سيڻُنِ ساڻُ سچي
سُپَڪَ ٿِي سورَنِ سين، پَهُچندِيَن پَچي
منجها راهَ رَچِي، ٿِينديَن لالَ لطيفُ چئي.

بيت - 212

ڪيچان اوري ڪِٿَهِين، وَڻُ نه ويساهِين
ڪميني ڪيچَينِ لَئي، پورِجِ پَراهِين
تاڻِيجِ تيڏاهِين، وارِجِ ڪا مَ وَرَڻ جِي.

بيت - 213

مَر مٿا ڏيئي، پنوه ڪارڻ پَٻَ ۾
ته سَرتِيون سَڀيئِي، واکاڻِينئي ويٺيون.

بيت - 214

سَٽِ سورنِ جِي سسئي، ڏوري ۽ ڏاري
لالَڻَ جي لطيف چَي، سَهَه سَتِي ساري
پييائي پنوهَ ڏي، نِرملَ نِهاري
پِرَيَتَڻو پاري، مارَڳَ ۾ مُنڌ مئِي

بيت - 215

سِڄَ اُلَٿي سسئي، رَتَ وَرَنو روءِ
نه پَهِي نه پانڌِي ڪو، جنہ ڳَرَ پُڇي لوءِ
مورِيَ وَڃي توءِ، موٽَڻَ جي ڪانه ڪري.

بيت - 216

اُجهي منڌَ اَويرَ، اَٺَئِي پَهرَ اَٽَ ۾
لڙيي سِڄِ، لطيف چي، پَٻِ نهاري پيرَ
وِئَسِ ويريَپو ڪري، ڏونگرِ ڇڏي ڏيرَ
ڪَهي جا ڪُويرَ، سا هادِي ميڙيين هوتَ کي.

بيت - 217

آيَلِ! ٻاروچن جو، روئان پُڇان راهُ
وارِي وَسِي، واٽَ ويئِي، مٿان مورِئو گاه
جي سرتيون! وڃي ساهُ، ته ٿيان حوالي هوتَ جي.

بيت - 219

ڏِيهان ڏارِيَ ويسِ، راتين روئي رتَ ڦُڙا
لَنڊنِ جي لِيسِ، هَلِج، هوتُ پنوهَ ڏي.

بيت - 220

ڏيهان ڏارِيَ روءِ، راتِين روئي رتَ ڦڙا
منجهه ويچاريَ ووءِ، ٻَهرا ٻِي ٻِئنِ سين.

بيت - 221

ٻهرا ٻي ٻئن سين، مَنجهه ڪالهوڻِي ڳالِ
سا تان تون سنڀال، هُوءَ جا هوت پنوهُ جي.

بيت - 222

راتين روئي رت ڦڙا، مُنڌَ مُرڪي ڏينہَ
اندر نعرو نِينہَ، ٻهرا واء وِڙِن سين.

بيت - 223

ٻهرا واء وڙن سين، اندر منڌَ ماتامُ
سسئي سُوٽِي ڪڍِئا، تَعلُّقُ سڀِ تمام
نِيُسِ نِيہَ نِيامُ، ڏِسَڻِ ڏارِيَ ويسُ ۾.

بيت - 224

ڏسڻ ڪَرُ ڏارِي، اندر سَتِي سسئي
اِنَهين پَرِ آرِي، ڪانڌُ ڪمينيَ کَٽِئو.

بيت - 225

لنڊيون لک جِيَنِ، جي ڏين ڏيهاڻي کي
سي سَتِيون ڪوهُ ڪِجَن، جي پنهنجو ڍڪين پاڻ کي.

بيت - 226

توڻي لنڊي ٿيُ، نا ته ٿيُ واريندڙ وچ ۾
جَتنِ ڪارڻ جِيُ، ڏيئي مرج ڏُونگرين.

بيت - 228

ڪِنہ پر روئان پريَ کي، اديون ناهِ اُساٽَ
لوهو-گهاء لَڪَن ۾، ويرِي مٿي واٽَ
ڇَپَرَ ۾ ڇُنڇاٽ، ڏٺمِ ڏکويَنِ جا.

بيت - 229

ڪِنہ پَرِ روئان پِريَ کي، روئِي نه ڄاڻان
مَٿي ڪِئو ڀُوڻان، هَنجُنِ هاڻان هَٿَڙا.

بيت - 230

ڪنہ پر روئان پريَ کي، پَچَڻَ ناهِ پَچَار
اندر ٿِي آهون ڪري، کاڻِي منجهه خُمارَ
گِريي جِي گفتارَ، ٻيَ ڀرِ ٻاروچنَ ۾.

بيت - 231

ڪنہ پر روئان پريَ کي، پارَ نه ڄاڻان پيرُ
ڀَنَڻُ مون ڀيرو ٿئو، سورَنِ لايو سيرُ
آريَ لئي اُليرُ، رَقصُ ڀاڱي رَن جي.

بيت - 232

ڪنہ پر روئان پريَ کي، پارَ نه ڄاڻان پنڌُ
ڪيچِينِ ڪارَڻِ ڪَنڌُ نايو ٿي نعرو هڻان.

بيت - 233

ڪنہ پر روئان پريَ کي، روئڻُ مون رِياءُ
بَرَنِ ۾ ٻُڪاءُ، ٻيَ ڀَتِ ٻُڌُمِ جيڏيون!

بيت - 234

جان ساماڻِي سسئي تان ويسُ وِڙَنِ جو ڪَرِّ
لاهي لڄَ، لطيفُ چئي، ٿِيُ بيکارياڻِي بَرِّ
ته وينديدِهين پُوئِي وَرِّ، اڳيان هوتُ حضورُ ۾.

بيت - 235

وارو مون وَڻراهُ، ڪا سُڌِ سُونهَپَ جِي نه ڏِهو
اِيَ اِيهائِي ڳالَهڙِي، شَجرَ سڻيجاهُ
چوٽيين چاڙيجاهُ، ته مُوڙِهيَ ڪو مُنهُ ٿِيي.

بيت - 236

وارو مون وَڻڪارَ، ڪا سُڌِ سونهپَ جي نه ڏِهو
آهي اَسونهَنِ جي، مٿي تو ميارَ
وِڙهئا ويراڳِنِ سين، لَڪَنِ جا لِيارَ
ڪريان ٿي ڪُوارَ، ڪَنڊنِ ڪانڊيرَنِ جا.

بيت - 237

وارو مون وَڻراهِ، ڪا سُڌِ سُونهپَ جي نه ڏِيين
وِجهِي وَراڪَنِ ۾ معذورِ کي مَ مُنجهاءِ
مَنجهان پَهَڻَ پياديُون، هادِي ٿي هَلاءِ
پِريان کي پُهچاءِ، ته لَڳِي لُوٺِي نه ٿيي.

بيت - 238

ڪنڊا مون پيرن ۾، توڻي لَک لَڳن
آڱر آڱوٺِي نَه مِڙي، ڇِپون پيرَ ڇِنَنِ
ويندي ڏانهن پِرين، جُتِي ذاتِ نه پائيان

بيت - 239

ڏُکا ڏونگرَ ڄامَ، مَ ڪَرِ معذورِينِ تي
توتي لَڄَ لطيف چئي، آهي سندِي عامَ
مَارِ مَ چئِي معذُورِ کي، وَهِيان ڪانڌَ ڪلامَ
پَرچِي پُڇُ پياديُون، الله لڳ عَلاّمَ
جا نوازِي تو نامَ، سا هوتَ مَ ڇَڏِج هيڪَلِي.

بيت - 240

ڏَمَرُ ڏونگرَ ڄامَ، سَکَرَ پاڻَ شرِيڪِ سين
ڪيهِي ڪُفلت تِنہ سين جا گولي آنهجي گامَ
وَرجِ تون وَريامَ، هِنَ جو اچڻ آن ڳَري

بيت - 241

ڪِنہ جِنہ ڏُکا ڏي، پاراڀا کي پانڌِيين
سورِ ڀَرِئا سي، ڪالِ ڪِئائِين جَن سين.

بيت - 242

ڪو جو وَڍيَ وَڍُ، جِين وِرَ وَڍئائين وڍسين
ڏُکُ ڏُکيَ کي ڏَڍُّ، جَنِ ڏٺِي سي ڏُکيا ٿيا.

بيت - 243

وَڍِئل ٿي وايُون ڪري، هِيَ ڪُٺَلِ ڪُوڪاري
هُوءَ هَنجهون هَڏَنِ لَئي هاري، هن پَنُ پنهنجا سارئا.

بيت - 244

وَڍيَ سي واڍوڙِئا، رَتُ نه ڏِٺو جَنِّ
موتُ قبولئو تَنِ، ڏٺو جَنِ ڏُکِيَ کي.

بيت - 245

ڏُکِي ٿِي ڏَڌورَ، لَهسِي لئي پنوهَ جي
ڏيئِي آڳِ آتورَ، سَڀِ نَه کاڻِي سسئي.

بيت - 246

ڏکيَ ڏِيهاڻِي، مُٺِيَ مَٿي هَٿَڙا
تِنہ پَرِ نَه کاڻِي، جنہ پَرِ جِيين جيڏيُون.

بيت - 247

کاڻِي کيرِنِ هيٺِ، ويٺِي روئي رتُ ڦڙا
ڏُک ٻَڌائين سَندرو، سورَ رکيائين بيٺِ
ڪا مون ٿيندي ڏيٺِ، ٻيهَرَ ٻاروچَنِ سين!

بيت - 248

سَکَرُ جو سَنئون، سو مُون آڇِهو جيڏيون
پَئي پُراڻو نه ٿِيي اَڃان نِيہ نئون
تَه مُون ڏِينہَ سَنئون، جي ٻِيهَر ٻاروچي مِڙان.

بيت - 249

نيڻَ نِهارا مون ڪِئا، ڪيچِينَ ڪارَڻَ ڪالَ
ايندا پَسان شالَ، اوٺِي آريَ ڄامَ جا!

بيت - 250

نيڻَ نِهارا مون ڪِئا، مَٿي واٽَڙِينِ
ايندا سانَ پَسَنِّ، مَٿي سَڳَر سُپرين.

بيت - 251

نيڻَ نهارا مون ڪئا، اوٺِيَنِ ڪارڻِ اَڄُّ
پنوهَ ڄامَ پَهَڄُّ، ته اَکينِ کي اوسَ لَهي.

بيت - 252

سي اڄُ نه اوٺي آئيا، نيڻَ جي نِهارينِ
هنجهون نه وسائينِ، پاڻِي پنوهَ ڄامَ ريَ.

بيت - 253

نيڻ نهاري مُهنجا، روئِي ٿِئا رتُّ
پنوهُ هوءِ پَهُتُّ، پارِي نِيَڻُ پاڻَ سين.

بيت - 254

نيڻ نهاري مهنجا، رتُ ٿئا روئي
ڏُکنِ جي ڏوئي، آهي هَٿِ اَسُونہِ جي.

بيت - 255

نيڻَ نهاري مهنجا، روئي رتُ ٿئا
جي هتان هوتَ وئا، سي اچنِ ته آجي ٿئان.

بيت - 256

اڄ نماڻا نيڻ، ٻاجهارا ٻروچ ري
ورُ وَٽِينديَس ڪَنِ سان، نَه مُون سَڄڻ نه سيڻ
جا ٿِئَڙم ويڻَ، پُنوهَ جا پرديس ۾.

بيت - 257

رئان تان راند، کلان تان کامي هنيون
جَهليان جِهيڻو نَه ٿِيي، جو جَرُ نيڻين پاند
اَکڙيون ويساند، پِريَ گڏجي ڪنديون.

بيت - 258

اکڙين ڪين ڪئو، جئن رت نه رنائون
اُڀِي ڏِٺائون، ڦرڙائي دا سُپرين.

بيت - 259

وسي وساڻيون، رتو روئي پرينءَ کي
پييون کَڻَنِ پَٻَ ڏي، نَظر نِماڻِيون
سي ڪئن ٻيلياڻِيون، جَنِ ويندو هوتُ نه وارئو.

بيت - 260

کاڻيون لوٺيون اکيون، مُٺيون مات نه ڪن
ڪُٺيون ڪِينَ ڪُڇن، هَيُون رهن نه هوتَ ري.

بيت - 261

لوٺِيَس لاڳاپَن، ننگَ نهوڙيس جيڏيون
ڪيرايَسِ ڪُنَنِ ۾، واري وَراڪَنِ
سَڄڻ ڏونگرَ چوٽِيين، آڏا سيلَ سُڄَنِ
سي ڪئَن پِرين پَسنِ، جَنِ کي نِيَرُ نَڪَ جو.

بيت - 263

لَڙُ مَ، لاڙائو ٿِئو، هَلِي ڪَرِ هِمَّتَ
سِڄُ سامُهون منہَ ۾، ڪُہَ ۾ ڪِجِ مَ ڪَٿَ
سُپيريان جي سَٿَ، ڳاڙهي سِڄِ ڳالهِه مِڙين.

بيت - 264

لڙ مَ، لاڙائو ٿئو، رامِ م لَڏو، لَڏِ
ساٿِ پريان جي سَڏِ، تَه مُنڌَ ميڙائو تو ٿِيي.

بيت - 265

لَڙ مَ، لاڙائو ٿئو، وَرُ چُونڊي تون وڃُ
آهي اِيُ اُهڃُ، هاڙهي هَلَندِيُنِ جو.

بيت - 266

لَڙ مَ، لاڙائو ٿئو، گهُتُون گوهيون ڇَڏِ
لڏو لاهِ مَ لَڏِ، ته ڳاڙهي سِڄ ڳَالهه مِڙين.

بيت - 267

مَ ڪر معذورِينِ کي، اُلَهِي سِڄَّ اَويرَ
پَسِي مَران پيرَ، مانَ ڏونگَرِ ٻاروچَن جا.

بيت - 268

لَڙِئو سِڄُ لَڪَنِ تان، راسيُون رَتائِين
مونکي مارئائين، اَديون! اونداهِي ڪري.

بيت - 269

وئو سِڄُّ وَڻنِ تان، راسِيين ڏيئِي رَڱُ
مون جَنهين سين سَڱُ، سو ڪوهيارو ڪيچِ وئو.

بيت - 270

ويٺي مون وِئو، لَڙِي سِڄُّ لَڪَنِ تان
آءٌ ڏوريندِي ڪيتَرو، پَهڻَن پيرُ پِئو
سورَنِ ساڻُ سِهو، اچِي ٿِئُمِ جيڏِيون!

بيت - 271

پوڃاڙي پيدا ٿئو، اڳين ڪئو اُهاءَ
سِجَ مَٽايو ساءُ، اُلَهَڻَ کي اوڏو وِئو.

بيت - 273

واهه وِڃائِمَ سو، پُٺِيَ جِنہ پنڌُ ڪريان
ڇَٽا ڇَپَرِ! پِرِيَ جو پيرُ پَرَنِيان تو
بَرِ بورائو جو، سو لَڳي متان لَٽِيين.

بيت - 274

ڏوريان ڏوريان نه لهان، واءُ وِڃايُمِ ڪالَ
وڃڻُ مون واٽي پئو، هوتَنِ ڪارَڻِ حال
جَبَلُ ڏوريان جالَ، ڪارڻِ پيرَ پنوهَ جي.

بيت - 275

ڇَڏِيمِ حُجَّ هلڻَ جِي، چَکِئَمِ چارِيڪا
اَديون آرِيڪا، هِيَنڙي پئَمِ هوتَ سين

بيت - 276

ڇڏيم حُج هلڻِ جي، چاريڪا چَکئام
آرياڻيَ جي آسَري، ڏونگَرِ ڏِينہَ لڳامِ
پُڇِجِ پرين سندامِ، ويٺيسِ وِکَ نه اُپڙي.

بيت - 277

ويٺيسِ وکَ نه اُپڙي، اڄُ آرياڻي آءُ
چُڪِيَ توسين چاءُ، پاسي ڀَرِ پَئِي رَڙي.

بيت - 278

ڇڏيم حُجَّ هلڻ جي، چاڙِيڪنِ چَڙِي
آڙِيڪنِ آڙِي، هِنيَڙي پيم هوتَ سين.

بيت - 279

پَنڌُ نه پنڌنِ جيتَرو، ڪئن سُڄندِي ڪِيہَ
جيڪر ڪريان رِيہَ، پَرَ چُوندا مُنڌَ چَرِي ٿي.

بيت - 280

چُونِمِ مَرُ ”چرِي ٿِي“، پَرَ جي سَڏُ سُڻِينِ
مَرُ مُنهِين کي ڏِينِ، ماروُ اچِئو مِيهَڻان.

بيت - 281

ماڙهو ڏيئي ميهڻا، مونکي ڪندا ڪوهُ
سو ڇورِيَ ۾ ڇوهُ، جِين پِٿُون ٿيندِي پيرَ تي.

بيت - 283

ڏِٺان جي ٻروچُ، مون جئن هوتُ آکِيُنِ سين
مونکي چَيان لوچُ، پاڻان پيٺِيُون ڇَپَرين.

بيت - 284

ڏوهُ نه ڏيان جيڏيين، هوتُ نه ڏٺائون
مون جِئن رُنائون، هوندَ مَٿي ڪِيو هَٿَڙا.

بيت - 285

ٻاروچو ٻِيَ ڀَتِ، جيڪُسِ ڏٺو جيڏيين
مون جئن مُوڙهيَنِ مَتِّ، پَسَندِهُ پنوهَ ڄامَ کي.

بيت - 286

ٻاروچو ٻيَ روُءِ، جيڪسِ ڏٺو جيڏيين
سنجهي ۽ صُبوح، سورَنِ ٿيون سَجَڪِيون.

بيت - 287

اَن جي ڏٺِي جيڏيون! پنوه جِي پاٻُوهَ
سَنجهي ۽ صبوحَ، هوندَ نه وييان وِسَرِي.

بيت - 288

جي هُيان هوتَ پنوهَ سين، مون جئن ملاقاتَ
ٻاهُنِ وِجهي واتَ، رِيهُون ڪِيان رِڃُنَ ۾.

بيت - 289

تو جي ڳالائِي ماءِ! ٻاروچا پُڇِئا
اُنِين جِي وائِي، هوند نه وييان وسري.

بيت - 290

ڪا جا آندي ڪيچيين، وڻڪاران وائِي
سُڻِي مان سائي، نيڻين نِنڊَ وِهُ ٿِي.

بيت - 291

ڪا جا ڪِئائُون، وائي واري وِنگَڙِي
آيَل! تِنہ آئون، ٻولِيَ ٻاتاڙِي ڪِئِي.

بيت - 292

وائِي وِنگي مَ ٿئي، ٻولي ٻِي مَ ڪَن
اَلا ڪيچَ ڌڻين، مون سين پوءِ مَ مامَرو.

بيت - 293

بُرو بِگِيردُ بَي، ٿا ڏِينِ پارِسي پاڻَ ۾
مون لوڏائين لَکِئا، ته هاڃو ڪندا هي
مارِيندا مونکي، پنوهُ نِيندا پاڻَ سين.

بيت - 294

پييَم پَٽارَنَ سين، ٻولي جي نه ٻُجهَنِّ
آءٌ سنڌِيَ جو سعيو ڪريان، هوءِ پارسي پڇنِّ
آءٌ ڪِين مُلا تَنِّ، سرتيون! سور وِهائِيان.

بيت - 296

آءٌ ڏورِيين شال مَ لَهين، مَ مِڙين هوتَ
لَنءُ لَنءُ منجها لوچَ، تنَ تُهنجِي نه لَهي.

بيت - 297

آءٌ ڏوريين شال مَ لَهين، تن مَ مِلين تون
ته لَنءُ لنءُ منجها مون، لوچَ تُهنجي نه لَهي.

بيت - 298

آءٌ ڏوريين شالَ مَ لهين، پِرين هوئين نه پري
ته تَنَ تَسَلِي نه ٿِيي، هَڏِ نه ساهَ سَري.

بيت - 299

آءٌ ڏورِيين شالَ مَ لهين، ساڄَنَ! مَڃِج سوالُ
ته سِڪَ تُهنجي سُپُرين، ٿِيي جانِ زوالُ
وِهاڻِيَ وِصالُ، اُٿِيَان آرامُ ڪَري.

بيت - 300

مون وِصالا وِچُ پئو، ڦِرِي آءٌ فراقَ
جي ٿي چِڪِئا چاڪَ، سي پِريءَ گڏجِي پورئا.

بيت - 301

جيڪِين فِراقَا، سو وصالان نه ٿِيي
اچي اوطاقا، مونکي پِرِيَ پَري ڪِئو.

بيت - 302

جاڳائي جَتَنِّ، گؤنرا گَسِّ هَلاَئِيا
پَهُتي رِيءَ پهاڙَ ۾، شالَ مَ آڳٽجَنِّ
سُنهَڻنِ جي سردارَ سين، سي توڏ مَ تَرٽِجَنِّ
لُطفَ ساڻُ، لطيفُ چئي، لنگهِئو بَرُ بوتنِّ
تَنَ ڪهڙو غمُ گونگنِّ، هوتُ حِماتِي جَنِ جو.

بيت - 303

ڪيڙي ڪيچايَنِ، گؤنرا گَسِّ هَلائيا
لَڙِئو چَڙِهئو چوٽيين، ڪَرِئو ڪوهَ ڪِرَنِّ
لَتاڙِي، لطيفُ چئي، لنگهئو بَرُ بوتنِّ
تَنِ ڪِهَڙِي چُکَ چانگنِّ، هوتُ حِماتِي جَن جو.

بيت - 304

ٻيون سَڀِ سَڱيتيون، سَرَتِيون، مون چُکِيَ سين چاءُ
اندرِ آهِمِ ڳالِهڙِي، ڪوهِياري جِي ڪاءُ
لَڳُم ذَرو واءُ، سَڄو سَڱُ نه سارِيان.

بيت - 305

سُرَهِي منجها ساٿَ، آئِي بوءِ ڀنڀورَ کي
پيٺا بازارِنِ ۾ لائي جَتَ جَباتَ
سَندي هوتَ حِماتَ، ڪيچِ پَهُتو قافِلو.

بيت - 306

بُرو هو ڀنڀورُ، پرَ آرياڻيَ اُجارِئو
لاٿو سَڀهِين لوڪَ تان، هاڙهي ڌڻِيَ هورُ
ڇوريون ڇُرَڻُ سِکِيُون، پرين مُهنجو پورُ
آيو سو اَتورُ، جِنہ ڏُکيون ڏِکَ وِهارِيون.

بيت - 307

ڀلِئو سَڀ ڀنڀورُ، جو پُٺِيَ هوتَ نه هَلِئو
شهرَ سُڃاتو ڪينڪِي، آرياڻِي اَتورُ
ماڻئو تَني مورُ، جَني ديکئو دِل سين.

بيت - 308

جَنِي ديکئو دل سين، پُٺِيَ سي پييون
تَپُڻ ٿي وييون، جي پنوهَ پاڻَ لِڪَائِيو.

بيت - 310

تان ڪا وَرَ ڪِجاه، ڪميڻيَ تي ڪيچيا
آءٌ اوهان جي آهيان، ٻانهِي ٻاروچا
دلاسي دوسا، متان مونکي ڇڏيو.

بيت - 311

تان ڪا ڪِجاه وَرَ هِڻ ڪميڻي تي ڪيچيا
آءٌ اوهان جي آهيان، بندي بي سمر
اچي ڪوهيارل ڪَرِ، دلاسو دِلگيرِ کي.

بيت - 312

ڏِسَڻُ ڀانئِجِ ڏِکَّ، هردمُ هوتَ پنوهَ جو
وَرُ ٻاروچاڻِي لِکَ، کُوهِ ٻارَهَن ماهَ بِئنِ سين.

بيت - 313

ڏسڻُ ڏِکان اَڳرو، سسئي آڻِ مَ شَڪُّ
ٿِيُ ٻانهِي، ڀَرِ اوئِيُون، لُڏُ مَ پَسِي لَڪُّ
ورُ پنوهَ سين پَلَڪُّ، ٻَنِ ٻارَهن ماهَ ٻئن سين.

بيت - 314

ڏُکِي ڏُکَ مٿي ڪري، وانءُ ڇَپَرِ پيهي
گڏِبَئِي ڏيهي، سُوڌيون ڏيندَءِ خبرون.

بيت - 315

وَرَ وَراڪا ويڙِ ۾، لَڪِيِنِ آڏا لَڪَّ
هِي جي آڏا حقَّ، سي ڪندا ڪوهُ ڪَندِنِ کي.

بيت - 316

ٻَرِي ته ٻيلي کڻَان، ساٿي پُڇي سُکُّ
رِفاقَتَ رِنڃن ۾، ڏُونگَرُ ڪري ڏُکُّ
آرِيَ جو آهُکُّ، مون رهنما راهُ ٿِئو.

بيت - 317

ڏونگر ته ٻيلِي، نه ته ڏجي ٻَنِ ٻيلِيَنِ ري
ڪِينَ ڇڏبِي ڇَپَرين سورَنِ سَهيلي
چوٽيون چَنبيلِي، جئن تئن جهاڳي اُکَتِي.

بيت - 318

ڀيلِيَنِ ڌارا ٻَنّ، ڏِجي ڏونگرُ جيڏِيُون!
ڪيرائي ڪُهَنِ تان وِڌِيّسِ وَراڪَنّ
سَڃَنَ ڏونگَرَ چوٽيين آڏا سِيلِ سُڄَنّ
سي ڪِئن پنوهَ پَسَنّ، جَنِ کي نِيَرُ ننگَ جو.

بيت - 319

پَسي سي سَرَهِي ٿِي، جي مَيَنِ لنگهئا مَسَّ
تِٿُ تَنِي کي ناهِ ڪو، لَڪَ مِڙئي لَسَّ
ڪوڏُ جَهِين کي ڪيچَ جو، وِندُرِ تهِين وَسَّ
سندي چانگَنِ چَسَّ، پيرُ ٺَرندوءِ پَٻَ ۾.

بيت - 320

آڏو آريچَنِ کي جَبَلُ جيڏو ئِي
وَرُ وَٺِي واٽَ ٿِئا بُرفَتَ بِروئِي
رِنڃنِ ۾ روئِي، پسان شالَ پنوهَ کي.

بيت - 321

جَبَلَ سُڄَنِ جالَ، آڏا آريچن کي
هاڙهي ڏانہ هٿ کڻئو، ڇَپَرِ مِڙان شال
ڪيچِي وئا ڪالَ، تي ٿِي ڏونگَرُ ڏورِيان.

بيت - 322

ڪيچي ڪالَ ڪَهِي وئا، اديون! آڌيَ راتِ
جاڳان تان جيڪين ٿئو، وِهاڻيَ پرڀاتِ
ڦوڙائو فقِيرِ کي، ڏنو جتنِ ذاتِ
رَفِيعُ الدَّرَجَاتِ، پَرمَلَ پنوه ميڙيين.

بيت - 323

گولِي بندِي آهِ، زرَ خريدَ جتنِ جِي
اَڄُ پَڻُ آرِيچنِ جو، سسئي تان نه سُهَاءِ
اِن طعنين کي، طالَبُ چئي، ويٺي منڌَ واجهاءِ
دائي دَرَ منجهاءِ، شالُ م ڪڍنِ ڪڏهِين!

بيت - 324

ٻانهِي ٻانهوٽِي، زر خريد جتن جي
آهِ ٻاروچي هٿَ ۾، چَڳُنِ سين چوٽِي
معذورِ کي موٽِي، شالَ پڇندا پَٻَ- ڌڻي.

بيت - 325

ٻانهوٽِي ٻانهِي، زر خريدَ جتن جي
سي ڪِئن وَڃن وِسَرِي، جي جِيَّ اندرِ جانِي
اڱڻ اَمَانِي، شالَ ڪيچَينِ جي ڪا مَ ٿيي.

بيت - 326

جي ڏونگرَ مون ۾ ڏکَّ، سي پَڌرِ پُونِ مَ پِرِي ري
وِهَڻُ مون وِهُ ٿئو، ڪيرَ سانڍيندِي سُکُّ
هُيَمِ هوتنِ سين چُکَّ، سَڄو سَڱُ نه ساريان.

بيت - 327

ٻيون سڀِ سڱيڻيون سرتيون، مون چُکي سين چاءِ
اَندرِ آهِمِ ڳالهڙي، ڪوهياري جي ڪاءِ
لڳم ذرو واء، سڄو سَڱُ نه ساريان.

بيت - 328

نه ڪِي ٿيان سڱَ ۾، نڪِي سڱيڻِي
آهيان ڪميڻي، ذاتِ ٻاروچي نه جُڙان.

بيت - 329

سَرتيون سَرهائِي، مون تان ڏٺِي ڪان ڪا
ڏيهاڻي ڏيرن ۾، وڃڻ جِي وائِي
جي آءٌ نه ڄائِي، ته عيبُ نه لَڳو اوٺيين.

بيت - 330

ڪيچ مَ خبر پوءِ، هن منهنجي حال جِي
متان پنوه پوءِ، لَڄَ منهنجي لوءَ ۾.

بيت - 331

ڪيچِ مَ خبرَ هوءِ، هِنَ مهنجيَ ذاتِ جي
متان پنوهَ پوءِ، لَڄَ پَهنجي لوءَ ۾.

بيت - 334

سُتِيَسِ تان ساٿُ وِئو، اُٿِيَسِ تان اُٺَ نانہِ
وِهاڻِي ٿِي ووڙيان، تان ڪيچي وئا ڪانہِ
جي مُٺِيَ جي مَنَ مانہِ، سي اڄُ نه اوطاقن ۾.

بيت - 335

جي مَنَ مانہِ سي ناهِ، جي ناهِ سي ڏِسَنِ گهڻا
مُوڙهو مَنجهِه وَڳاهِ، هِنيَڙو نولي ڍورَ جئن.

بيت - 336

مُوڙهو ڳنهي نه مَتّ، پَليان پَليو نه رهي
ڪاجا پييَس ڀَتّ، جئن اڄُ نه اُتائون پِرِيَ کي.

بيت - 338

لَڳي مون کي لوحَ، ورهَ واٽون لائيون
راض جَنهين سين روحَ، سو وڃي ڪيچِ قرارِيو.

بيت - 339

پَسِي ڏونگرَ ڏاهِ، جِمَ هَلَڻَ ۾ هِيڻِي وَهين
پُڇِي پورِجِ سسئي! بلوچاڻي باهِ
لانچي لڪُ، لطيف چئي، پُٺيَ ڪيچينِ ڪاهِ
اُنَ وڙائتي وَرَ جِي، آسَرَ هَڏِ مَ لاهِ
جو اکِينَؤن اوڏو آهِ، سو پِرين پراهون مَ چئو.

بيت - 340

پانهون پَسِي پَٻُ، متان ڪا مُنڌَ ڏِيين
اَڳِئان ڪَؤمَ ڪَٻُّ، اِيُ قالِي آڏو ڪيچ کي.

بيت - 341

ڇِپون ڇپرَ کَٽُ، پَهَڻَ پَٿِراڻي ڀائيان
سيڻنِ جِيَ سَهَٽَ، ڏونگرُ مون ڏولِي ٿئو.

بيت - 342

ڪيچَ نه جُنبَڻِ جاءِ، ته ڪا هَلي هوتَ ڏي
مون سين هَلي ساءِ، جا جِيُّ مِٺو نه ڪري.

بيت - 343

آتَڻَ منجهِه پَرياڻُ، هو سَڀَنِي جيڏِيين
مون سَڀاڳِيَ ساڻُ، ڪيرُ ڇُلَندِي ڇَپَرين.

بيت - 344

مِڙِي آئيون مُنڌَ ڏي، ساهيڙيون سَهڄان
”اَلسَّفر قِطعَة مِنّ النَّارِ“، هارِي موٽِ هِتان
سَڱ ”صِراط المُستقِيمَ“ جو، اَٿئي تان اَڳيان
ڪيِچِي نِيندَءِ ڪِئان، تنهنجو نِينہُ نفاقَ سين.

بيت - 345

”لَيلَ“ نه جاڳئين لِکَّ سين، ڪُلي نومِ ڪِياء
”قُم“ ٿي پهچ قريبَ کي، ”اِجلِس“ تو نه جُڳاءِ
مُٺِي مزماننِ سين، ويهي راتِ ويهاءِ
جيلاهَ نِنڊَ ڪِئاءِ، تي روزُ رهين ٿِي راهَ ۾.

بيت - 346

اجلس ڪري اُٿِئا، تَواري توڏَنِ
نوم نوازي اُن جِي، مَرحَبا موذَنِ
رڙِهِيَ رَسُ روڏَنِ، ”اَليومَ سِيرُو“ سسئي.

بيت - 347

سسئي کي ساڙو، لِکئو آهي لوحَ ۾
هوتَ لنگهيو هاڙو، هِنَ هنجهون هارڻِ آئيون.

بيت - 348

ڇَپر پيرَ ڇنامِ، آءٌ ڪنہ پر هلان ڪيچَ ڏي
ڏيرنِ ڏُکَ ڏنامِ، ڪينَ ڏکويَس ڏونگرين.

بيت - 349

ڇُلندِيَس سڀ ڇَپرُ، پُٺيَ پيرَ پنوهَ جي
سيڻَنِ لاءِ سَفَرُ، وَڻيُس ويل سڀ ڪهِين.

بيت - 350

وَالِي وڃي پسان شالَ، هيڪر هوتَ پنوهَ کي
جهين ڪارڻ جالَ، هاريان ٿي هَنجهُن کي.

بيت - 351

اوري هڏِ مَ آءُ، پري وڃُ پنوهُ
ته ساجن تنهنجو ساءُ، وڃي مون نه وسري.

بيت - 352

ڪڍ پنوه ڏي ڪاهي، چاٽي مَنُ چريو ڪِئو
اُٿي ويٺي اوڏَهِين، سُتي پڻ ساهي
”اَلعِشقُ حِجابُ بَين العاشِقِين“، لاشڪ ٿي لاهي
آرياڻِي آهي، سرتيون سُڄي ڪِين ڪِين.

بيت - 353

ڀَڄي جان ڀنڀورَ کان، ڏونگر ڏورِئو مون
تان ڪاهي رسيَسِ ڪيچَ کي، جتي پاڻ پنهون
سَڀَتَ آهِيين تُون، قضا ڪندين ڪَنِ سين.

بيت - 354

ڏِنا جِيَ لئي جيڏيون، ڏيرن مون کي ڏکَ
ڀڳسِ جان ڀنڀورَ کان، تان سورَ مِڙوئِي سُکَ
لَٿي مون تان لُکَ، پنوهَ ٿيس پاڻِهين.

بيت - 355

پنوهُ ٿِيَس پاڻهي، وئو سسئِيَ جو سينگارُ
”مَن عَرَفَ نَفسَہُ فَقَد عرف رَبُہ“، اِهوئِي آچارُ
جو وِندُرَ ۾ واپارُ، سو سؤدو سرس هِتَهِين.

بيت - 356

ويئي سُونہَ سسئِيَ جِي، پنوهُ ٿيس پاڻ
سڀني جِي سيّدُ چئي، آهي هتِ اُماڻَ
ڀنڀورَ جا ڀاڻَ، آڏا عجيبنِ کي.

بيت - 357

پنوه ٿيس پاڻهي، ويئي سسئي جي سُونہَ
”خَلَق آدمَ عليٰ صُورَتِہ“، اِيَ وڻن منجهه ورونہَ
چَرِي منجهان چُونہَ، کڻي هوتُ هنجهَه ڪِئي.

بيت - 358

پنوه ٿيس پاڻهي، وِئو سسئيَ جو شرمُ
هيڪَليُون هَلَنِ جي، ڀَڄي تَن ڀرمُ
جو وِندُرَ منجهه وَڻنُ، سو سؤدو سرس هتهِين.

بيت - 359

وَهمَ وِرِسياسِ، نا ته پنوهُ آءٌ پاڻهي
پاڻُ وِڃايُم پاهِنجو، پِئي پِريان جي پاسِ
رَتي عِلمَ نه راسِ، پَسڻَ ڌاران پرينِ جي.

بيت - 360

هوتُ تنهنجي هنجَ ۾، پُڇِين ڪوهُ پَهِي
”و فِي اَنفسِڪُم اَفَلاَ تُبصِرُونِ“، سوجهي ڪرِ سهِي
ڪڏهن ڪانه وَئِي، هوتُ وٺڻ ڪا هَٽَ تي.

بيت - 361

هوتُ تنهنجي هنجَ ۾، پُڇِين ڪوه پَرياڻُ
”وَنحَنُ اَقرَبُ اِلَيہِ مِن حَبلِ الوَرِيدِ“، تنهنجو توهِين ساڻ
پنهنجو آهي پاڻُ، آڏو عجيبن کي.

بيت - 362

وؤڙيمِ سڀ وٿاڻ، يارَ ڪارڻِ جَتَ لئي
”ڪُلَّ شيءٍ هُوَ اللهُ“، اِهوئِي اُهڃاڻُ
سڀ ۾ پنوهُ پاڻُ، ڪِينهي ٻئو ٻروچَ ري.

بيت - 363

ڪافَئُون ڪاهيندياسِ، موٽان ته ڪُرَ ميهَڻو
ِٻانهِي ٻاروچنِ سين، سَڱُ نه ساهيندياسِ
”اَلفِراقُ اَشَد مِنَ المَوتِ“، هِتي نه هوندياسِ
آهَ نه لاهيندياسِ، جِيَري جَتُ ڏسي مَران.

بيت - 364

هيڪر هُوئَڻُ ڇڏِ، ته اوڏي ٿِيين عجيبَ کي
”مارَ اَيتَ شَيئًا اِلاّ مارَ اَيتُ اللهِ“ نيئِي اَجها اوڏهِين اَڏِ
هوتُ تُهِين کان هَڏِ، پِرِين پراهون نه ٿِيي.

بيت - 365

اَوّلُ آخَرُ آهِ، هلڻ مهنجو هوتَ ڏي
پورهيو پورهُتنِ جو، والِي ڪيمَ وڃاءِ
سو مون ٿورو لاءِ، جئن جِيَري مِلان جَتَ کي.

بيت - 367

ويٺي ٻُڪِي ٻاڦَ، جهولي مُنڌَ جُهوني ڪِي
آيم تن اُٺنِ سين، جن جا پيرَ ڌُڌا، ڌَرَ داڦَ
لنگهئا لَڪَ لطيف چئي، توڏا تَڙَ ٻَنگَ طاڦَ
ڪير لنگهندِي قافَ، اِيُ بَرُ بِرهمڻِ باسئو.

بيت - 370

آءٌ نه ورَندِيَسِ وَرَ ري، آئِين وَريتِيون وَرو
جاڏي هِنَ جبلِ جو، تانگهيندِيَسِ ترو
جَتنِ ساڻُ ذرو، نِيہُ نِبيرڻُ نه ٿِيي.

بيت - 371

آئِين جي وَرنِ واريون، سَرتيون سَڌَڙِيون
آرياڻِيَ پنوهَ جي، ٻولِ نه ٻَڌَڙِيون
جي لِکئي لَڌَڙِيون، ڏونگرَ سي ڏورينديون.

بيت - 372

وڃو سڀِ ورِي، اَئين جي وَرَنِ وارِيُون
ٻُنڀان جَنّ ٻَرِي، ڏونگرُ سي ڏوريندِيُون

بيت - 373

وڃو سڀ موٽي، اَئين جي وَرَنِ وارِيُون
ڪانَ هلندِي ڪيچَ ڏي، ڪَرِهو مَ کوٽِي
ڪَڍِيمِ ڪاڇوٽِي، وَڌُمِ جوڳُ جَتَنِ کي.

بيت - 374

ڏاڍي لُڪَ لَڪَنِ جِي، پَٽَنِ پوءِ پَچاءُ
ڇَپَرِ ڪوسو واءُ، هَرِئا تو نيڻَ ڪِئا.

بيت - 375

دوڪَ دَهلِيا جِتِ، گونرا هَلنِ نه گَسَ ۾
چؤسالَئِي نه چَلِڻا، تَنگَ نِهاري تِتِ
سوڌِيَنِ جِي، سيّد چئي، تنِ پانچارَنِ پِرت
انَ اهڙي پنڌَ جِي، ڪا نيشَنِ پوءِ نِرتِ
سسئي وڏي سَتّ، جا ايهِيَ پَرِ پَنڌُ ڪري.

بيت - 376

ڏاگهَنِئون ڏيرنّ، جي هوندَ آندا ٻَڙڌَ ڀنڀورَ ۾
کُڙِيَ کُڙڪو اُنِ جو، سُتي سو سَڀَنّ
ڏاندَنِ ساٿِ، سيّدُ چئي، پِيَادِيون پُهَچَنّ
هَڻِي چيلَ چَرا ڪِئا، وَهِ پَئِي وَهُڙَنِ
جَن جو پيرُ نه لڳو پَٽِيين، تَنِ آيَمِ ساڻُ اُٺَنّ
گُنگَنِ ۽ جُنگَنّ، مُنڌَ اَسُونهِين ميڙيين.

بيت - 378

ڏُهلا مون ڏينہَ ٿئا، پييَمِ ڄامَ ڄَيُون
پسئو پنڌُ پهڻنِ جو، ٿئمِ روحَ رَيون
لُڇئو ٿيان لطيف چئي، ڪارڻِ دوسَ دَيُون
ڀائيان لَڪَ لَيُون، جي سُورَ پِريان جا ساڻِ مون.

بيت - 379

وِئا وِراهي جيڏِيُون، مون ڏُکيَ کي ڏُکَّ
ويٺِي سارِيان سُکَّ، هيڪاندي هُئام جِي.

بيت - 380

ڏاگهنِ ڏيرنِ ڏونگَرين، ٽِنهِين ڏِنَمِ ڏُکَّ
سي سَڀِ ڀائيان سکَّ، هيڪاندِ ڪارڻِ هوتَ جي.

بيت - 381

جَتَ نه ڀائِي رَتَّ، ڌاريان ڌاريين ڏيهَه جا
وَرُ وٺِي واٽَ ٿِئا بِروئِي بُرفَتَ
مائِٽِي مُنڌَ جِي هُئي جَنِي ساڻُ جِهَتَ
هُنِ واڳُنِ مٿي هٿَ، آءٌ پاڳُوڙانِ پُڇِئو روئان.

بيت - 382

ناڪيليون نَڪنِ ۾، تڪڙا هلنِ توڏَ
عيسو چئي اُٺنِ جِي، ماءِ سُونهي ٿِي موڏَ
هوءِ هلئا منجهان هوڏَ، آءٌ پاڳوڙانِ پُڇئو روئان.

بيت - 383

ڏاڙِهيَ ڀنڀا ڏيرَ، وٺي وَرُ واٽَ ٿئا
ڏينديس ڏاڍيين ڏونگريين اُنِي لَئي اُليرَ
ڪيچِ پُڄَندِي ڪيرَ، وڃڻَ سين وَسُ ڪريان.

بيت - 384

پُڄان جي نه پڄان، ته وڃڻَ سين وَسُ ڪريان
سَڳَرِ مانَ سُڄان، ته رائي ۾ رَڙِي مُئي.

بيت - 385

جَتَنِ جارانو، مون سين ڪيچينِ تان ڪونه ڪِئو
نالي سُيَسِ نِيہَ جي، مَٿِمِ بارانُو
تيلاهِين طَعنُو، ڏيئي مون ڏيرَ وئا.

بيت - 386

هوتَنِ ڪانه هُئِي، مون پاڻِهين پيئي پنوهَ سين
ٻانهِي ٻاروچنِ جِي، سَڳَرَ منجهِه سُئي
ساموٽي ڪِئن مُئِي، جِنہ جو هِنيون هوتَ هڻِي وئا.

بيت - 387

واڪي جي نه وَرَنّ، سَڏُ سُڃاڻي پِريَ جو
ڪُڄاڙي کي ڪَنّ، ڪوڙِي دعويٰ دوسَ سين.

بيت - 388

ڏُکائِيندي ڏوهَڙا، مُنڌَ سيڻانِين وڃُّ
پَرياڻُو مَ ڀَڃُ، ساٿُ چَڙهندو لڪَيين.

بيت - 389

ووءِ ووءِ ڪندِي وَتُ، متان ”ووءِ“ وِساريين
رَندَنِ مٿي رَتُ، هارِ ته مِڙِين هوتَ کي.

بيت - 390

رَنُنِ ڪارَڻِ جا هُئِي، سا ووءِ ووءِ پُڻ ويئِي
پُنوهَ کي پيئِي، رُوندِي ڪيرَ رتَ ڦُڙا.

بيت - 391

نڪا تاتِ نه تُوتِ ڪا، نڪا تاتِ تَوارَ
ڪانِہِ پرتِ پچارِ، لَئُن ويچارِي لَڏِئو.

بيت - 392

جيڪي طالِبَ تانِ جا، تاتِ پُڻ تَني وَٽِ
هيجُ نه آهي هَٽِ، گهورِ ته گهَرائِين لَهين.

بيت - 393

ڪينهِي طالبَ تاتِ جا، نه ته آهي تاتِ تَيارُ
ڏوريان پيو ڏُڪارُ، گهوريندَڙَ گهڻيءَ ويا.

بيت - 394

اُٿِيو آئين اوٿاڪُ، ڪالُهون ڪَرَ ڪاڏي ڳَيو
وِيو جاڳائي جيڏِيُون، بِرهُ اِيُ بيباڪُ
چُرڦُر ڪاري چاڪُ، سورُ سُمهاري ڪِينَڪِين

بيت - 395

صدا وِڌيَمِ سورَ جِي، اڳيان ڪوهياري
جو نَجَسُ نِڪاري، سو پنوهُ وجهو پاندَ ۾.

بيت - 397

ماٺِ مارِيندِيَي پِريَ جي متان روئيين رَتُّ
ڇورِي ڇڏِ مَ سَتُّ، هِمتَ هوتُ وڃائيو.

بيت - 398

سرتيون سڀوئي ٿئو، اندرَ آرياڻي
ويٺي پسان پاڻَ ۾، ڏونگرُ ڏِيهاڻِي
هُيَسِ هوتنِ هاڻِي، تي ڪيچِي گڏِئَمِ ڪَہَ ۾.

بيت - 399

جَڙَ جِيَري جَنِ سين مئي پُڻ سين تَنّ
جي هِت نه هوتُ پَسن، سي ڪَنہ پر ڪيچ پَسندِيون.

بيت - 400

گُوندرَ گهڻو پرينِ جو ڏيکارئُسِ ڏکنِّ
سُنهائي سورنِّ، ڪِي هيڪاندي هوتُ سين.

بيت - 401

سسئيَ جي سِريَ سين، ڪيچَ ڌڻي ڪانڌِي
پنوهَ پيراندِي، شالَ نماڻيَ نصيبُ ٿيي.

بيت - 402

مردَ جِنہ ماتُ ڪِئا، سسئي لنگهئو سو
جبل وڏو جو، نوڻِ مِڙوئي نِيہَ کي.

بيت - 403

سُمهَڻ مان ساڙو، جيڏيون جِهوئِي ٿئو
هوتُ لنگهئو هاڙو، تون اَناسِي اوجهرين.

بيت - 404

سُتيَ سي نه سِياءَ، هي جي ڪوهيارا ڪيچَ جا
اَنگهُنِ چَڙِهو آءُ، جان نالو ڳدَوءِ نِيہَ جو.

بيت - 405

غافلَ غفلت ڇوڙِ، تون ڪِينءَ اَناسِي اوجهرين
چِپاتا چَڙهِي وئا، وڃي پَهُتا توڙِ
نيڻين ننڊَ اَکوڙِ، جِمَ وَرَنِ ۾ وانڪا ڪَرِيين.

بيت - 406

نِنڊَر ويرياڻي هوءِ، جيڏيون جِمَ سُمَهو
متان مون جِئن رهو، پوءِ وانڪا ڪري ويڙه ۾.

بيت - 407

سنجهي رَهِين سُمَهِيو، غافِل منجهِه گهَرنِّ
ليڙنِ جو، لطيف چئي، ڪَرَ ڳَرُ سوءِ نه ڪنِّ
سي ڪِيئن محبِ مِڙنِّ، جي سنجهيئِي سُتيون.

بيت - 408

توکي ڳَهرَ ڳرو ڪِيو، هوءِ ٿا هوتَ هَلَنِّ
ڳوڙها سِرِ ڳَلَنِّ، جِمَ وِهاڻيَ وَهائيين.

بيت - 409

وڏِي جاڙَ ڪِياءِ، سُتِي جِينءَ ننڊون ڪَرِيين
جي دَرَ ڀَرِ اُڀِيينءَ دوستَ جي ته سُرٻُر هُندَ سُياءِ
پنوهَ سين پيياءِ، تون نڀاڳي ننڊون ڪريين.

بيت - 410

اِيُ ڪمُ ڪميڻِّن، جِينءَ سُتِينءَ پيرَ ڊگها ڪري
نِنڊان نِماڻين کي، اوڀالا اچنِّ
ليٽِين ڪِيئن، لطيفَ چئي، هارِي ري هوتنِّ
سي پنوهُ ڪوهُ پڇنِّ، جي سنجهي رَهنِ سُمَهِي.

بيت - 411

مُنهِن ويڙهي مُئنِ جئن سُتِينءَ سنجهيئي
اوجاڳو اَکِيُنِ کي ڄانتوءِ نه ڏيئي
هٿان تو پيئي، ٿِي ڪَچا ڪيچِينِ کي ڪريين.

بيت - 412

پَٿرِ پيرَ ڊگها ڪري، جڏهن سُتيون جي
تڏهن تَني کي، ساٿَ سُتيئِي ڇڏئو.

بيت - 414

تو جو ٻُولُ ٻروچَ، ويهِي ڪِيو وڻڪارَ ۾
سوئي پارجِ هوتَ، مون جيهِيَ معذورِ سين.

بيت - 415

پهرين تون پاريجِ، پارڻُ پوءِ پنوهَ تي
ٻولُ مَ وساريجِ، هُو جو ڪِيوءِ هوتَ سين.

بيت - 416

سُڻِي ٻولَ سندانِ، جِمَ سُمَهين سسُئي
ڪندينءَ ڪوهُ ڪِيڻانِ، جُسي اُنِ اورانگهيا.

بيت - 417

توسين ٻولَ ٻَهُون، سَهسين ساڄَنُ جي ڪري
ڪندينءَ توءِ ڪَهُون، جان نالو ڳِيڙَوءِ نِيہَ جو.

بيت - 418

متان ڪا ٻَڙِي، ٻولِ ٻاروچي وِسَهي
سَندِي جِيَ جَڙِي، ڪَپي ڪوهيارو وئو.

بيت - 419

سُڻ، تو سَڱَ نه واٽِ، ٻانڀڻِ ٻروچَنِ سين.
ليڙنِ ڌڻِي لڄائيا، ڪاهيائون ڪُواٽَ
جهُوٽي ڏيئِي جهاٽَ، سبب تو سُتي وِئا.

بيت - 420

تان جي هوتِ نه ڪَنِّ، جو تون سَڱُ سُڻِي سَرَهِي ٿِينءَ
ڪوڙِيين ڪُٺيون ڪيتَريون ٻانهيون ٻاروچَنِّ
سندِي ذاتِ جَتنِّ، آهي اَٻاجهِي گهڻون.

بيت - 421

اَديون آريچن جو، جي هوندَ هيسِ هَڏُّ
ته ساٿَ لڏيندي سَڏُّ، هوند ڪوهيارا ڪرِين مون.

بيت - 422

هُيَسِ جي سِياءُ، ته ڪِيمِ ڏکُ ڏيرنِ تي
ذاتِ مُهنجِي ماءُ، ڪَچو ٿِي ڪيچنِ کي.

بيت - 423

جهوُنگاريندي جهنگنِ ۾، جي ٿِي مران آن
ته پوءِ سِرُ پِريان، خونُ مهنجي جندَڙي.

بيت - 424

جهونگاريندي جهنگنِ ۾، جئن ٿي کُٽَمِ ڏِينہَ
ته ڪر مهنجي نِينہَ، اَپرِ لائُون لڌيون.

بيت - 425

جڏهن ڪُن فيڪُونُ هو تڏهن نِيو آرياڻِي اَرواح
اَنگُ اَڳِهِين لِکِئو، مُهنجو مِيثاقاء
”مَن طَلَبَ شَيئاَ جَدَّ وَجَدَ“ اُتو علي شاهَ
اڃان اِنَ حديثَ جو، مون آسَرو آهِ
سرتيون! دعا ڪجاهُ، مانَ ميڙائو مون ٿِيي.

بيت - 426

اڳِيهين انگُ سندونِ، وَهِي جيڏاهِين وئو
ڪِهڙو ڏوهُ ڏِيونِ، سو مُنهُن آيو ساٿِيين.

بيت - 427

لِکئو جو نراڙِ، سو انگُ ڪِياڙيَ نه ٿِيي
پاڙِئو ويٺِي پاڙِ، جيڪِين لالَنَ لِکِئو لوحَ ۾.

بيت - 428

جِتي جيتَريون، لکِيون لوحَ قلمَ ۾
تِتي تيتَريون، گهڙيون گهارَڻ آئيون.

بيت - 429

توڻي وِلاڙُون ڪرِيين، توڻي وڃين وِکَّ
ته لِکيي منجهان لِکَّ، ذرو ضايَع نه ٿِيي.

بيت - 431

جيڪُس آءٌ نه تيئن، جِئن پِريتڻون پِريَن سين
ڪيچي ڪاهي ڪَرَها، مُنهان وڃنِ ڪيئن
ڏوهُ مُهنجي ڏِينہُ، نا ته گهڻون سَٻاجها سُپُرين.

بيت - 432

ڏيرنِ ڏوهُ نه جيڏيون، ماءِ! مِڙوئِي مون
آءٌ اَڻ سُونهين، اُوءِ سونهان پرين سندا پَرَ ڀون
اصلِ آرِيچنِ جو، پاندُ نه پُڄِتو سُون
جنہ جو تونهِين تون، سي پيادِيُون پَهُچائيين.

بيت - 433

جهُٽِ پِٽي پِہُ جهَنگِ، هاڙهي پُڇ نه هوتَ کي
سُورَ سُٻيلِي سَسُئي، لَڪُ تَنهي سين لنگهِه
سُپيريان جي سنگِ، منڌَ ميڙائو تو ٿِيي.

بيت - 434

سسئيَ کي سڏُ ٿئو، اَسان اولاڻون
پنڌُ نه پِڃاڻون، اَڻَ ڪوٺِي ڪانه ڪري.

بيت - 435

پَسو پَرائَنِ، سُورَنِ آڏِي سسئِي
پَرايا پُهچَنِ، وڃڻُ ويچارِيَ تي.

بيت - 436

جينء جينء جهلي جَڳُ، تِينء تِيئنء مون تاڪِيدُ ٿِيي
ڳَهرئو ٿو ڳالهيون ڪري، وِرسِئو ڀُوڻِي وَڳُ
آرياڻي اَورَڳ، ڀنڀوران ٻَهرِ ٿي.

بيت - 437

هلندي هوتَ پنوهَ ڏي، کُهِجَن ڪي کوٽيون
پَهَڻُ تني کي پَٽُ ٿِيي، جي لالَنَ لئي لوٽِيون
سَڀ سهليُون سِڪَ کي، چُنجون ۽ چوٽِيون
ٻانڀَڻِ ٿيُ ٻوٽيون، ته ڪُتا کينئي ڪيچ جا.

بيت - 438

ڪتا کينيئي ڪيچ جا، سندا جي پنوهَ
اڳَهِين هوندَ اَسُونہَ، جي جانارنَ ياد پُوئين

بيت - 439

تَنِ پيئي جانارنِ يادِ، جي پارِئل پنوه ڄام جا
سندي لالَنَ لاڌِ، مُيان پوءِ مُنڌ ۾ ٿيي.

بيت - 440

سسئي پڇنِ سي، جي پارئل پنوه ڄام جا
وَڍِئو ويٺي ڏي، ڪايا ڪيچَ ڪتنَ کي.

بيت - 441

جاڳايَسِ جَنبُورَ، ڪُتي قَريبن جي
بَهِي بَهُڪِي اُٿئو، گهِڏِي منجها گهورَ
سڀ لاٿائون سورَ گِرِي هِنَ غريب تان.

بيت - 442

ڏکيَ کي ڏکنِ جا، ڏاجَنِ تي ڏاجا
لڳيسِ نائُڪَ نِيہَ جي ڪُرِ اندر ڪا جا
ٿَرنِ منجهه ٿاجا، ڪري مُنڌَ مروئنِ سين.

بيت - 443

لڳُمِ ٻاڻُ ٻروچَ جو، وَسان تي ويياسِ
پُرزا پٻَ وَرَنِ ۾، پِٿُون ٿِي پيياسِ
توڻي ماءَ! مُياسِ، ته پُڻ ڪاڍو ڪيچَ ڏي.

بيت - 444

لڳُمِ ٻاڻُ ٻروچَ جو، اَمَڙِ جهَلِ مَ مُون
سڀِ رڱِيندِيَسِ رَتَ سين ڪيچان اوري ڀوُن
مادرِ! مٿان مُون، ڪانگَ لَمَندا ڪَڏِهين.

بيت - 445

جَڏهِ ساٿِيَنِ ٿي سَڏ ڪِئا، ٻڌوءِ نه ٻوڙِي
همراهِي هوتَنِ سين جُودان نه جوڙِي
ناحَقِ نِدورِي، مٿي راهَ ريهون ڪريين.

بيت - 446

اوجهَڙِ وتان آنءُ، ٻيون سڀ سَڳَر ساٿَ جي
جانيہَ ڳنهندِي نانءُ، سامون جِئن پُندِي مامِري.

بيت - 447

ماڳِهِن جي مُئي، ته هُندَ نه پيئي مامري
ڇڏيان ڇو نَه ڪُهِي، ته هٿائين هورُ وِئو.

بيت - 448

ڪاتِيَ تان نه ڪَهِين، مون وِجُهلڻَ وڍئو
ماريَسِ سورَ تَهِين، جو نه جياري جيڏيون.

بيت - 449

ٻَڌو ڪِنہ ٻَڌاڻِ، هِينَڙو هوتاڻِيَ سين
ڪاجا پيَسِ ڪاڻِ، جِنءَ نِبيريانسِ نه نِبِري.

بيت - 450

ڪوهُ ڄاڻان ڪوهُ ٿِئو، ڪيڏانہ ٿي وڃان
هٿَ ڪرايُون آڱرِيون، موڙئو سڀِ ڀڃان
ٻِئنِ گهرِ ڳڃان، مون هارِيَ هوتُ وڃائيو.

بيت - 451

پنوهَ سين پريتِ جو، ڪو جو پيچُ پِئومِ
ڀنڀي هِنَ ڀنڀورَ ۾، وِهَڻُ وِهُ ٿِئومِ
متيون موٽڻِ سَندِيون، ڪاڪِيون! ڪيمَ ڏِهومِ
سَرَتيون ساهُ سندومِ، ٿئو حوالي هوتَ جي.

بيت - 452

جي مان جِينديون وَسهو، ته ڪِينَ سُٻيليوُن سُکَ
رِفاقَتَ رِڃُنِ ۾، ڏونگرِ ڪري ڏُکَ
آريَ جو اَهکُ، مون رهُنما راهَ ٿئو.

بيت - 453

پورِهَتَ پنوهَ ڄامَ جا، اسين ذاتِ پَرِٽَ
هوتُ کٿوريَ هيرَئون، مون ۾ سَابُڻَ ڇَٽَ
آتَڻَ منجهه اُگهَٽَ، شال ڪميڻيَ جي ڪام ٿِيي.

بيت - 454

تان مون ڀينر! ڀَئِي ناهِه ڪا، جان آرياڻِي اڳ
ڪوسو ڪوهياري جي، واءُ مَ لڳي وَڳَ
ٻئا پُڻ جَتَنِ جَڳَّ، مهنجي پرت پنوه سين

بيت - 455

ويٺِيَنِ ڪونَه وراڪو، سُتيَن ڪونهي سَتگ
هوتُ هَلندِنِ کَٽِئو، جنِ اَنگهُن چاڙِهئو انگُ
پاسي پَئِي پنگُ، رڙهي ڄام رَسِيُون.

بيت - 456

سسئي سيجَ ڦِٽي ڪري، ڏُکِي ڏِکَ وسارِ
پٺيَ پير نهارِ، ته آرياڻي اُتان لَهين.

بيت - 457

لُڇي ڪينَ ڪُڇي، ٿي اَٽي مُنڌَ اندوهَه ۾
پَرِ ۾ پيرُ پُڇي، لعلن جو لطيف چئي.

بيت - 458

ڪو مُنہُ ڪُٺَلِ آئيو، آهي وَسِ نه ويچارِي
هوتَ! تُهنجي هَٿ ري، پَهُچي نه پارِي
اچيين جي آرِي، ته پاندُ پُڄي لَڪُ لنگهِئان.

بيت - 459

ڪو منہ ڪٺل آئيو، ناهِ ويچاريَ وَسّ
هوتَ! تُهِنجي هَٿَ ري، گولِي ٿِيي نه گَسّ
ڏسُ ڏکِي کي ڏَسّ، ته موڙهِيَ ڪو مُنہ ٿِيي.

بيت - 460

جبلُ ماري جکَ، جو آڏو آريچنِ کي
توڻي لَڪَنِ لکَّ، ته سڀِ لنگهيندِيَس سکَ سين.

بيت - 461

ڪُلهنِ ڦاٽو ڪَنجِرو، مٿو اُگهاڙو
مُنهنجو ڪُڄاڙو، هاڻي هِنَ ڀنڀورَ ۾.

بيت - 462

اَڃا راتِ رتومِ، ڪوڏِ ڪوهياري ڪَنجرو
روئِي پُسايومِ، سَوارو سُورَنِ سين.

بيت - 463

ڏيرن آئُون سورَن کي، سَئين ڀَتين شاباسِ
هُئا هَماري پاسِ، ٻيلي ٿِئڙَمِ ڇَپَرين

بيت - 464

سُکين ٿِيُ مَ سَنَرِي، پَسي ڏکَ مَ ڏَرُّ
پَٽِيَ ڪَرِمَ پاهِنجو، گهورئو اَڏِمَ گهرُّ
ماري هڏِ مَ مرُّ، مَڇُڻ جِيُّ جِيَارِيين.

بيت - 465

سُکين ٿِيي مَ سَنَري، ڏُکين ڪِينَ ڏَري
اوري هڏِ نه اُڀيي، پُوري تان نه پَري
سَرتيون ٿو سري، ٻِنهِي رِيءَ ٻانڀڻِ کي.

بيت - 466

پَسِي لَڪ لُڏنِ جي، مُنڌ نه منجها تَنِّ
جا پَرِ کاهوڙِينّ، سا پَرِ سِکِي سسئِي.

بيت - 467

چانڪِ آيَسِ اَڳاهِين، تان اُتَهين اُڀِي آهِيَان
پِرتِ پَراهِين، هاڻِ مَران مَ جِيَان.

بيت - 468

سَنڌيون سُور ڪَرِين، هِيُون ڏکي هوت کي
پِريَنِ جي پاڻ ڪِئاسي سُتي سُکُ نه ڏِينِ
جي ماڙُ هنِ کي مارِينِ، آءٌ تَنِ سورَن کي سَڏ ڪريان.

بيت - 469

سرَتيون سورَ پِرينِ جو، سُڃَنِ ۾ شامِلُ
ڪوهيارو ڪامِلُ، مونکي ڏُکَ ڏيکارِئو.

بيت - 470

ڏُونگَرُ ڏَنا ڏُوڻِ، مون پارَکو پُڇِئا
هيڪَليون هَلنِ جي، سي تاڪُنِ سندِي تُوڻِ
اِيَ اُهُکِي ڀُوڻِ، سُنهَنِ رِيءَ نه سُٿرِي.

بيت - 471

لکين لورائو، سَهسين آهِينِ سُڃَ ۾
بَرَ ۾ بورائو، کَڻُ پيادِي پاڻَ سين.

بيت - 472

پاٻوهيو پيرُ کڻي، وانڪِئو وانڪئو وِکَ
ڏُکَ تنهِين کي ڏِکَ، حُبَّ جَهين کي هوت جِي.

بيت - 473

رَهيو ويٺي راڳِ، اَمَڻِ اورِئا نِجهُرو
لاٿو ڏيہَ وَڻِ سين، مون لاڳاپو ۽ لاڳِ
ڏونگَرُ سي ڏورِينديون، جَنِ اندرِ ٻَري آڳِ
هوتاڻِي! هِن ماڳِ، مون کي ڇڏِ مَ ڇَپَرين.

بيت - 474

مون کي ڇڏِ مَ ڇَپَرين، هِنِ هنڌِ هوتاڻِي
نيجِ نماڻِي پاڻَ سين پنوهَ آرِياڻِي!
توهِين لئي کاڻِي، ڀُوڻِي ڏونگرَ ڏورِيان.

بيت - 475

مونکي ڇڏِ مَ ڇپرين، هِتِ هوتاڻي هاڻِ
اوڏِي مُنڌَ اُٺنِ کي، الله ڪارڻِ آڻِ
پورهيو ڪندِيسِ پاڻِ، اڳئان آريچنِ جي.

بيت - 476

مونکي ڇڏ مَ ڇپرين، هوتاڻي هن هنڌِ
توسين ٿينديس پنڌِ، ڏينديسِ باهِ ڀنڀور کي.

بيت - 477

مون کي ڇڏِ مَ ڇپرين، پوءِ رهايَسِ پاڻَ
جي ڀُلايُون ڀاڻَ، رَسُ رسِيلا تن کي.

بيت - 478

سَڄڻَ ميخون ڏونگَرين، ڏونگَرَ ڀُويُنِ ڪِيرَ
اِهڙا سيڻَ سُڌيرَ، ڪينَ لهندينءَ ڪي ٻيا.

بيت - 479

اوءِ تان اوٺِينِ نه ڪئو، جِين اُتُنِ آرِيَ ڄامَ
ٻَرَڪِي ٻاهَرِ نِکَتِي، گاذَرِ منجها گامَ
ساهُ ڏنائين سامَ، سُتِي سَنگهَرَ پَٽِين

بيت - 480

اُوءِ تان اوٺِيَنِ نه ڪئو، آريَ اُتنِ جيئن
ڪيچِ پهچي ڪِيئن، اِهڙنِ اَٻاجهن سين.

بيت - 481

ٻاروچا ٻِئا گهڻان، مُهنجو پنوهُ سِرُ سَڀَنِّ
چانگي تي چڙهي ڪري ڪندو وَرِ وِلَهنِّ
مٿي معذُورِينِّ، هوتُ رکندو هَٿَڙا.

بيت - 482

ٻاروچا ٻئا گهڻان، مون اَجهو آرياڻي
چونڊي رکئمِ چِتَ ۾ ساڄنُ سڃاڻِي
جاوِندُرِ وڪاڻِي، تِنہ جو موٽڻُ ڪو مسَ ٿيي.

بيت - 483

ڪِيُمِ وِندُرَ جَنِ وَڻنِ سين سَهَسين سُکائون
پنوهُ کڻِي پاڻَ سين اِينديَسِ جي آئون
وَرَندي واچائون، ڏِيندِيسِ شاخَ سَڀَڪَهِين.

بيت - 484

سَڄي هَٿِ ساٿِينِ جي وانءُ مَ مالارِي
ڏائِي جا ڏيرَنِ جي مَڻِج سا ٽارِي
مانَ وِرمَنِ وچَ ۾ اولاڻي آرِي
اَسُونہِ ويچارِي، اِنَ پَرِ مِڙي هوت کي.

بيت - 485

هوءَ جا گهورِي گهوٽِ جي، تنہِ کي چرِي چُونِ
اُگهاڙيون آتَڻَ ۾ هوتَ پڄاڻان هُونِ
پَرا تَنِي پُونِ، ڏٺو جَنِ اکينِ سين.

بيت - 486

پُٺيَ ڪيچينِ ڪَڪَرا، ڀاياڻِي ٿِي ڀورِ
ٻَنڌِي لَڪُ، لطيف چي، اُٿي ڏونگرُ ڏورِ
رائو مِڙُئي رتَ سين ڪارڻِ ڪانڌَ ڪَڪورِ
جَتُ وڃي ٿو جورِ، اُپِڙُ ته اوڏِي ٿيين.

بيت - 487

چڙهُ چُڪِئائِي چوٽيين، ٿَڪِيائِي ٿَرُ ٿيلِ
هَلِجِ هوتَ پنوهَ ڏي، ڀؤ مڙيئي ڀيلِ
اُٿِي رائو ريلِ، ويٺِنِ تان وارِي وَري.

بيت - 488

موٽڻَ کان اڳي مران، موٽي مران مَ ماءِ!
لُڇِي لالڻَ لاءِ، شالَ پُوندِيسِ پيرَ تي.

بيت - 489

ڏٺَم اُٺَ اَکِيُن سين، مانَ ٻاروچا هُونِ
جَنين ڌاران پُونِ، موريسَرِ اَکيُن ۾.

بيت - 490

ڏُکَي توءِ ڏُڪارُ، سيڻنِ ڏيہُ سُڪارِئو
ٻاروچاڻون ٻارُ، سڀوئي سَواءَ سين.

بيت - 491

ڏکيَ توءِ ڏڪارُ، توڻي وَسنِ مينهَڙا
صاحبَ هٿِ سڪارُ، هِنَ وَسِ آهِينِ هَٿَڙا.

بيت - 492

آيَلِ ٻاروچي سان، جيڪي ڪريان ڳالِ
چُندا لاتئي لان، مُنڌَ ڪِ ڪيچَ ڌڻينِ سين.

بيت - 493

ٻانڀَڻِ- ٻيٽِي آهِيان، پَرٽَڻِ پالِيياسِ
حُسنَ هوتَ پنوهَ جي، موتُ مارِييَاسِ
جانڪين تان جِينَدِياسِ، پييَسِ وَرِ وصالَ جي.

بيت - 494

سڄڻُ ڏٺو جَنِّ، موٽَڻُ تَنِي ميهَڻو
اِيُ مُرَڪُ معذورِيّنِ، جئن مَرَنِ پِريان جي پيرَ تِي.

بيت - 495

وَرُ لَڪنِ جِي لوڏَ، گهوريان سُکَ ڀنڀورَ جا
اَمڙ، جي تون آڇِيين سي مون ڪمِ نه اچن ڪوڏ
هِنيين مُهنجي هوڏَ، ٻَڌِي ٻاروچَنِ سين.

بيت - 496

وَر ٻاروچي ٻوڏُ، گهورِي جِيُ ٻِيَنِ جي
آهِم جنہ جو ڪوڏُ، سو مانَ آرِياڻِي اَچي وري.

بيت - 497

جَنِين سندِي ٻوڏُ ۾، ڀَتو ڀتين جِيُّ
تَنَ تَنِين سين پِيُّ، اوڏا اَڏي پکَڙا.

بيت - 498

جَنِين سندي جِيءَ ۾ ڀَتو ڀتين ٻوڏُ
ڪهڙو ڪريين ڪوڏُ، هِيان پَسِي تَنِ کي.

بيت - 499

ڏُکندو ڏاڍو ٿئي، ويٺي جَنِين وَٽِ
سا مجلسِ ئِي مَٽِ، جي حاصِلُ هوءِ هزارَ جو.

بيت - 500

ويٺي جَنيِن وَٽِ، ڏکندو ڏورِ ٿيي
تون تنين سين ڪَٽِ، اوڏا اَڏي پَکڙا.

بيت - 501

وِهُ تَنِين سين وِهَڻِي، ويهِي جي ڄاڻَنِ
متان ساڻ ٻِئنِ، ويهِي وَڙُ وڃائيين.

بيت - 502

هَلُ تَنِين سين هَلِڻي، هَلي جي ڄاڻَنِ
متان ساڻُ ٻِئنِ، هَلِي هورُ پِرائيين.

بيت - 503

کِلُ تَنين سين کِلڻي، کِلِي جي ڄاڻَنِ
متان ساڻ ٻئنِ، کِلِي کِرُ وڃائيين.

بيت - 504

روءُ تَنين سين روئَڻِي، روئِي جي ڄاڻَنِ
متان ساڻُ ٻِئَن، روئِي رَتُ وَهائِيين.

بيت - 505

جان جِيين تان جَلُّ، ڪانهي جاءِ جَلڻَ ري
تَتِي ٿَڌِي هَلُّ، ڪانهي ويلَ وِهڻَ جِي.

بيت - 506

تَتِي تايائِين، جهولو مُنڌَ جهُڙُ ٿئو
رائي رُنائِين، اُٻَهاري اوٺِيَنِ لئي.

بيت - 507

توڻي تَتو توءِ، مُنڌَ ورچِي نه وِهي
رائي رَتو روءِ، اُٻَهاري اوٺينِ لَئي.

بيت - 508

جيڪُسِ ياد ڪِيَاسِ، وَرَ وَڃي وڻڪارَ ۾
جَردَ جَرِيدِي پنڌَ ۾ اديون آءٌ ٿياسِ
وِڃي ڪيچِ پُنياسِ، ٻاروچي جي ٻاجهه سين.

بيت - 509

لَيلَ نه جاڳئين لِکَ سين، سُتِيئَن راتِ سڄِي
هتان هوتاڻِيَن جون، وييون خرزينون کَڄِي
ڀورِي تون ڀَڄي، سببِ ڪنہ ساٿِ مِڙِين.

بيت - 510

ليل نه جاڳئين لِکَ سين، شام ستيئن سڀَ راتِ
اوڳِي اوٺِيَڙَنِ جا، پَہ پڇين پرڀاتِ
ٿِيُ تنين جي ساٿِ، ته ڀورِي ڪنہ ڀاڳِ مِڙِين.

بيت - 511

ليل نه جاڳئين لک سين، ڪُلي نومَ ڪياءِ
قُم ٿِي پَهچُ قريبَ کي، اِجلسِ تو نه جڳاءِ
مُٺِي مزماننِ سين، ويهي راتِ وِهاءِ
جيلاهَ ننڊَ ڪِئاءِ، تي روزُ رهين ٿي راهَ ۾.

بيت - 512

آيا آسَ ٿئامِ، ٻاروچا ڀنڀورَ ۾
پَسِي پَهرَ پنوهَ جِي، نَهُه سيئن نيڻ ٺَرئامِ
گوندرَ وِسرِئامِ، سُکنِ شاخون مُڪِيون.

بيت - 513

ڪو جو آهِسِ ڪوڏُ، ٻاروچاڻي سَڱَ جو
هوءِ جي چونِسِ ٻوڏُ، ته جِيُ سُڻائي جَڳَ ۾.

بيت - 514

ڀَلِي ڪري ٿئومِ، هيُ سَڱُ ٻاروچنِ سين
وڃِي ڪيچُ ڏٺومِ، پُٺيَ لڳِي جَنِ جي.

بيت - 515

اچئو مَرُ اچنِّ، ٻاروچا ڀنڀورَ ۾
نالو کڻِي جَنِّ، ڪميڻِي ماڙهُو ٿِيي.

بيت - 516

جڏهن پيئِي ڇَٽَ، ڇَپَرِ هوتَ پنوه جِي
پَرَهي ويٺيون پَٽَّ، گوندرَ لٿا گوليين.

بيت - 517

ڇپرِ هوتَ پنوهَ جِي، جڏه پيئِي بُوءِ
راڻيُنِ وَرِي رُوءِ، گوندرَ لٿا گوليين.

بيت - 518

ڇپر پيٺِي ڇان، جڏهن هوتَ پنوهَ جي
راڻِيُنِ رَنڪو ٿِئو، دَر دَر پيئي دانهه
ساٿَ آيو سروان، اديون شهر ڀنڀور ۾.

بيت - 519

ڇِنَنِ توءِ مَ ڇِنُّ، پاءِ اُميرِي اُنِ سين
هُوءِ جي اَوَڳُڻَ ڪَنيئِي سسئي! نه تون ڳُڻان نِي ڳِنُّ
پُٺِيَ لڳِي چِنُّ، هِنَ سُنهاري سَڱَ کي.

بيت - 520

اڄُ مَلِيندِيَسِ ماءِ، ڏاڄا ڪَندِيسِ ڪپڙا
جيجان جوڳياڻِي ٿيان، مونکي جهَلَ مَ پاءِ
هوتَ ٻاروچي لاءِ، ڪَنين ڪُنِرَ پائيان.

بيت - 521

اديون ڪا اِيندي، ڇپرِ مون سڱ ٿِئو
لائيندِي لڱنِ کي مَلِيرا ميندِي
وِندُرِ آءٌ ويندِي، آرياڻي اَجهو ڪَري.

بيت - 537

مون کي جَنِين مارِئو، آن ڪي گڏئا سي
تَنَ ۾ طاقتَ ناهِ ڪا، اَدا اُنين ري
سُورُ سَلِتُم تي، جيڏاهَ ڳَالهه ڳرِي ٿيي.

بيت - 538

سڃاتُمِ سيئي، مون کي جنين مارئو
پنوهَ پيغامَ پَڇَنڊِئا، ٻِلَنُ ٿئا ٻيئِي
ويَڄنئِون ويئِي، ٿِي وَهيڻي سَڄڻَين.

بيت - 539

سي ٿِي سڃاڻان، مون کي جنين مارئو
لوهُو ناهِ لِکَڻِ ۾، سَنڌَ مِڙوئي ساڻا
داروءَ جا داڻا، ڏنَمِ هوتَ هٿنِ سين.

بيت - 540

وڃڻُ تو واري، پُرَڻُ پنوهَ پُٺِ ۾
ڪَرَهَ ڪوهياري، سُتي تو سڀ وئا.

بيت - 541

کُهِجُ مَ اُجها کيہَ، گَردَ پَسُ گُنگَنِ جِي
ڏُکِي منجها ڏيہَ، نِڪَرُ ناهِ ڪُلهي ڪري.

بيت - 542

جِئائِين واري واڳَ، اوٺِي ٿِئا ڇُلنگِيين
مٿي تِنہ ماراڳَ، پَئِي پُرزا نه ٿِيين.

بيت - 543

جِين جِين تَپي ڏِينہُ، تِين تِين تاڻي تِکَ ۾
ڪو اڳانجهو نينہُ، ٻانڀڻِ ٻاروچنِ سين.

بيت - 544

جين جين ڀِڄي راتِ، تين تين تاڻي پنڌَ ۾
ڀورِيَ ٻِي نه تاتِ، جيڪا سا جَتنِ جِي.

بيت - 545

روجَهه ڏٺائين راتِ، ڀانءِ ڪِ اوٺِي آئيا
ڪيچِيَنَ جي ڪَري ٿِي توءِ تنين جي تاتِ
ٻاروچاڻي ذاتِ، مَنَا مُئِيَ نه وِسَري.

بيت - 546

راتِ ڏٺائِين روجَهه، ڀان ڪِ اوٺِي آئِيا
پِريَتڻي پِريَنِ جي، سِڪڻَ ڪِي سَٻوجَهه
اَڳي هئي اَٻوجَهه، ڪِي سورَ سياڻِي سسئي.

بيت - 547

اَوَجهَڙِ اَسُونهِنِّ، ڏيہُ گهڻوئِي ڏورِئو
سَڳَرُ رِيءَ سُونهِنِّ، ڪميڻي ڪانه لهي.

بيت - 548

مسافِرَنِئون ماءِ، وِرِهُ وِهَايُمِ وِتَرو
اچي ٿِيَّمَ اوچِتِي تَنِ سانگيَنِ سين ساڃاءِ
آيَلَ! جهلُ مَ پاءِ، هِينيُون هوتَ هڻي وئا.

بيت - 549

جيڪا ڪندِي نِيہُ، ٻاروچاڻِي ذاتِ سين
سِڪَڻُ سارو ڏينہُ، چَڙهڻُ چاڙِيڪَنِ تي.

بيت - 550

جيڪا ڪندِي سنگُ، مون جئن ٻاروچَن سين
اَنگهُنِ چاڙهئو انگُ، رُندِي سا رتَ ڦُڙا.

بيت - 551

جيڪا ڪندي مَنجهَّه، مون جئن ٻاروچَنِ سين
مٿان ڳَلَنِ هَنجهُه، ڪِين لاهِندِي ڪڏهين.

بيت - 552

مُٺيَسِ جهلِ مهارَ، ڪٺيَسِ ڪاهَ مَ ڪرهو
ساڄنَ تُهان ڌارَ، ڏٺُمِ ڏينہُ قيامَ جو.

بيت - 553

ڀيلِي ناهِ ڀنڀورَ ۾ تِنہ سسئيَ جو سَهِي
ڏمرُ ڏيرَنِ مَنَ ۾ ڪندا اِيَ ڪُهِي
لنگهائي، لطيف چئي، کَڻِج ڄامَ کُهِي
هِيَ معذورِ هَڏِ مُئِي، تون ڪانڌَ مَ وڃيجِ ڪيڏَهين.

بيت - 554

تِتِرُ لَنئي، چِڪَ ٿئي، مٿا وِسي مِينہُ
صَبَاحَ سَڄو ڏِينہُ، اُٺَ مَ لهو اوٺِيا.

وايون

وائي - 1

تنَ مَنَ منجهِه تَوارَ، هو يارَ، سَدا آهي سِڪَ جي-وو
تئن چُڻڪَنِ چِتَ ۾، جئن سَا گهَنڊِيَ لارَ
لڳِي اڃ اکينِ کي، سِگهو موٽ ستارَ
پَسان ڪينَ پِريتَڻُو، ڪاڏي پرتِ پچار
بَندِياڻي ڀنڀورَ ۾ آهِيان تو اَهارَمونکي ڇڏِ مَ ڇَپَرين، آرياڻي اَڌارَ!
ڏِيا خيزَ خِزانَ ۾، بي تو منجهِه بهارَ
مُضرَتا مونکي ٿِئا، حڪيمَنِ هزارَ
دوا آهِيين دِلِ جِي، وَارُو واقف ڪارَ
آڻي ڏي عَلِيلَ کي مَعجُونُون موچارَ
آهي عبداللطيف کي، تُنهِنجي پِيّ پَچارَ.

وائي - 2

معلومُ حالُ حَبيبَ، مونکي دَرُ حَبيبِي وو
مونکي دردُ جَدِيدِي وو، مونکي حُب حبيبي وو
معلوم هوتَ حبيبَ، مونکي درد قديمي وو
a. آلُودِي آزار کان، تو رِيءَ ٿِيَسِ طبيبَ
b. شادِي ڏِيين صِحّتَ جي، غَمِي لاهِ غريبَ
c. ڪاهِلِ آهيان ڪُوڙِي، رَسِي لاهِ رقيبَ
d. حاذِقُ آهيين هِن جو، اَچيين شال عجيبَ
e. آهيان ٿي آهون ڪريان، نَعري منجهه نصيبَ
f. دوا آهيين دِل جِي، پُڇُ پُڇُ رَهِيان طبيبَ
g. الا عبداللطيف کي، ڪوڙيين لاءِ قريب.

وائي - 3

وِهُ وَاٽَ وِرچي، هو الاميان! جي ڪَهنديئن تي لَهندِيئن
a. پيرَ پٽَائِين ڪُونئرا، رائي ڪِئَڙَسِ رَچِي
b. مُنہُ ڪَر مَعذورينِ ڏي، پُنوهَ ڄامَ پَرچِي
c. ڪَنِي اچِي ڪا ڪَهِي، ڪني اچي ڪا چَئِي
d. امُلُ ڀائِيَان اُنَ کي، ساڄَن مونکي جا چئِي
e. وِندُرَ واٽِڙيَن ۾، ڪانڌي ٿِيندم ڪيچِي.

وائي - 4

خوبِي منجهه خِفَتَ، اي دوست دقَتَ، آهي عبداللطيف کي
a. هِجي ڪريان نه هيجَ کي، مطالع محبّتَ
b. مدح مُنهان نه ٿئي، سندي سُورَ صفتَ
c. پِريان جي پِستانَ جو، فاقوئي فرحتَ
d. حُزنُ هوتَ پنوهَ جو، رڳيائي راحتَ

وائي - 5

شادِيَ جو سِينگارُ، آيَلِ، آيَلِ، مَرَڪُ مُنهنجا پِرين
a. آهي ڳَههُ ڳچيَ ۾، ڏي هالُورا هارُ
b. آهي اُگهاڙنِ کي جانِبَ جو جنسارُ
c. آهيين کاڄُ بُکِئن جو، تون طَعامُ تَيارُ
d. اعليٰ اڇو عيدَ ۾، دوسان جو ديدارُ
e. حُسنَ هوتَ پُنوهَ جي، ڪَڪورئو ڪوهيارُ
f. سُڃَّ ڪِئائين سُرَهِي، واسئائين وَڻڪارُ
g. ڇَپَرَ ڇَٽُون مُڪِيُون، عَطرُ ٿِئو آوارُ
h. ڪوڙيين ٿئا ڪيتَرا نالي تان نِثارُ
i. سَدا صلابَتَ جي گولِي گِرفتارُ
j. گهوريان گهَر گهَٽِيُون، اچي جِئان آڌارُ.

وائي - 6

هِي جي هلئا هوتَ سونهارا
مون نه وَهِڻان پنوهَ سڱيڻان
a. سسئي پڇي ساٿَ جا اوطاقون اوتارا
b. ٽليون ٽئونرَ هَيدِيُون، مَيَنِ سِرَ موچارا
c. آن ڪي ويندا گڏئا، آرِياڻي اِهِپارا
d. مونکي نيندا پاڻَ سين، ڪاملَ ڪُر اُجارا.

وائي - 7

ٻاروچي سان ٻڙي جيڏيون، هيڪر ٿيان هيڪاندي
a. ڀِينَرُ هِنَ ڀنڀورَ ۾، ڪنہ اِرادي آندِي
b. چڙهي نه سگهان چوٽيين، يارَ بِنان دِل ماندِي
c. ڪَرمَ ساڻو ڪريمَ جي، ڪيچِي ٿينديمِ ڪانڌِي
d. آهيان آرِيچَنِ کي، بَندِيَنِ جي آءٌ باندِي.

وائي - 8

هَم سُون ساٿ ڳَيا هي، هم سون يار ڳيا هي
جو ڪُجُه ڪَرِنان سو ڪرِ رَهيا وو
a. مردُ زنان مات ڪِيا، لَگنا لوڪُ لِيا هي
b. ڪَهِي ڪَهِيو قافلو، زن ڪُون روُدِ بِياهي

وائي - 9

مون انڌيَ ڏي ايندا، هوتَ سلامتَ سُپُرِين
a. سَڱُ نه ڪندا سُکَ سين، سورَ سَڱِيڻان ٿيندا
b. پَرِيٽِ نيندا پاڻَ سين، ڇوري تان نه ڇڏيندا
c. پَلَئه لائي پَهنجي نِيہ کي اُتِ نِيندا
d. رکي ڳَلُ ڳلُنِ تي، نِيہَ نياپو ڏيندا.

وائي - 10

ڪوهِياري جي ڪا، ماريندِيم ماءِ! جا مون اندر ڳالَهڙِي
a. هوتَ هَلنِ، آءٌ وِهان، ڪِ ڪَا اِيَّ جڳاءِ
b. چڙهان ڏونگَر چوٽِيين، سُپيريان جي ساءِ
c. نهارينديَسَ نِڪَڻين، هاڙهو هوتنِ لاءِ
d. مِيان مونکي ميڙيين، سنديِ جانبَ جاءِ
e. پانڌِيَڙا پيرَ ڀري، پِريان کي پهچاءِ
f. سسئيَ جي سِريَ کي اوڏاهِين اُٺاءِ
g. پيراندِيَ پُنوهَ جي، مُئيَ جو لوڙهُ لَٽاءِ.

وائي - 11

پنوهَ پريشانُ، هَي هَي حالُ منهنجو
a. مونکي بکَ بوتَنِ جي، ناڪِي ڀائيان نانُ
b. شهرُ صحرا ڀائيان، مون ليکي ميدانُ
c. روئان ٿِي رِنڃُنِ ۾ آرِيَ لئي عُرِيانُ
d. پٽيان مُنہُ پَسَڻَ لَئي هِتي ٿِي حيرانُ
e. آهي آرِيَ ڄامَ جو مونکي ڪارِي ڪانُ
f. ديوانيَ کي دِل ۾ سورنِ جو سامانُ
g. وِجهج پِڪَ پينارَ تي پِريَم کائِي پانُ
h. ڪڏَهين ٿيندو ڪيچَ ۾ مُٺِيَ جو مَڪانُ
i. آهِيين عبداللطيف کي اڳئان تون اڳوانُ.

وائي - 12

جيڏيون! جا جَڙَ لايَم، جِيَّ جَتَنِ سين
سامون سرَتيون سِيباڻِيَم تنہِ جِيَڻُ جالَ ڪِيَم
a. مَهار جا مَيَنِ جي سنجهي هَٿِ هُيَمِ
صبحِ سُتي سِڪَ ۾ ويسَلِي وييَمِ
b. ڪوڙِيين ڀالَ پنوهَ جا گنجي منجهه گهُريمِ
سُتي سَنگهَرَ پَٽيين جِنہ سِگهي سارَ لَڌيمَ
c. هڪلَ هوتَ پنوهَ جي سَگهَرُ منجهه سُيَمِ
ڏورِيندي ۾ ڏونگرين اُتِ ٿَهَرَ ٿوڀَ ٿِيَمِ
d. وِلون ويلا ڇَپَرين ڪارَڻِ جَنِ ڪِئم
موٽِي ماءُ! ڀنڀورَ ۾ شالَ اڱڻِ سي آيمِ.

وائي - 13

ڪهڙي ويلي اڄ لِکيا، آئون ڇو ڄاڻان وي لوڪَ
گهاءُ مِٽدا ڇُٽدا جو نهين، ظاهِرُ ڪِيتاتن آکِيا.

وائي - 14

لَڳو مَنجهِه لَڪنِ-آيلِ! آيل! اچِي پَسو پير پنوهَ جو
a. نه ڪِنہ مِرُوءَ ڊاهِيو، جهورئو تان نه جهَڪُنِّ
b. بورائو جو بَرَنِ جو ريڙهي مَنجهِه رِڃُنِّ
c. کِہَ کٿورِيان آڳَرِي، هاڻِي جا هوتَنِّ.

وائي - 15

ٻاروچا ٻاجهائِي، وي منهنجالا، مونکي نيندا پاڻ سين وو.
a. ساٿُ سلامت آئيو، وَرتي اِيَ واڌائي
b. پيرُ لڌائين پِريَ جو، لڪن سِر لالائي
c. مِڙِي سا محمود چئي، وَرَ کي اِيَ واڌائي.

وائي - 16

زاري سا زاري، ميان اَلو اَلو
ٻاروچي ساڻ، آءٌ ڪنديَس زاري
a. ڪري ڪوهيارو وِئو، مون سين قيامت ڪارِي
b. ڪينَ جيَندِيَس جيڏيون، سورَ پِريان جي آءٌ ساري
c. هِندُن جئن هولِي ڪري ڌوڙ مٿي تان مون هارِي
d. مونکي ڳَهرَ ڳَرو ڪِئو، ننڊَ ندورِي آءٌ کارِي
e. چُڪِيَ کي چاڙهي وڃو، بوتا هُئڙا بارِي
f. مانَ وِرَمَنِ وِچَ ۾، اولاڻي آرِي.

وائي - 17

لائي جا وَرَنِ کي، سا ڪانڌَ مُهنجي ڪورَ
ڇپرُ کٿوري ٿئو، ٻِي تاجَڙي ڦُلنِ ڦورَ
اچنِ پرين پَتنگِئا ڪَرَ ٻاٻيهو جئن مورَ
اسان سِر کَنڊُ نه سَپَجي، هوءِ عَطُرَ پرين اَتورَ
اصلِ لِکئا اَنگَ ۾ هِنَ آرياڻيَ جا هورَ.

وائي - 18

مونکي نيندا ساڻ، ٻاروچا ٻاجهه پئي، الو الو
a. ڏيندا مون ڏکِيَ کي، اَلله لڳ اُهڃاڻ
b. ”لاتَقّنَطُوا مِن رحمـة الله“ اِيَ پِريَنِ چيو پاڻ
c. اِنَّ اللهَ يَغفِرُ الذُّوبَ جَمِيعاً، پرين جو پرياڻ.

وائي - 19

ڏِيندِيسِ ماهُ مِروئَنِ کي آءٌ جَرا جِيُّ ڪري- اي هوتَ!
a. ڏيئي باهِ ڀنڀورَ کي، آءٌ آيَسِ تو ڳري
b. آرياڻِي پنوهَ ريَ، سَرتيون! تان نه سَري
c. جَنڊِي پايو جانِ ۾، ڏُکِي ڏُکَّ ڏري
d. آءٌ اوراهون سُپُرين، وڃُ مَ پِيَّ پري
e. مون ڏِٺِي مون وِسَهو، ورچِي تان نه وَري
f. ڏُکِيَ جي ڏيکاريين، ڌاران مُنہَ مَري
g. پيالي پِريَنِ جي، موهِيَسِ ميٺَ کَري
h. آرِيَ جي عشقُ جِي، اندرِ آڳِ ٻُري
i. توکي توءِ نه ڇَڏِيان، جي وڃان ڀُونءِ تَري
j. ڌَرُ وجهنديَسِ ڌوڙِ ۾، مٿو ڌارَ ڌَري
1a. هَلَڻُ سُڻِي هوتَ جو، ڏُکي پَسُ ڏَري
1b. پرين کَڻِجِ پَهِنجِيُون، اکيون ٻاجهَه ڀَري.

وائي - 20

جِيَسِ جِيَسِ وو جيڏيون، منهنجو لالڻُ آيَڙو پيهِي
a. کٿوريَ بارُ ڀري، آيمِ ڏونگرَ ڏيهِي
b. ڳالهيون ڪنديَسِ ڳُجهيون، مُنہُ مقابل ويهِي
c. هوءِ شِڪستِي سسئي، راز پنوهَ جي ريهي
d. سَرڪَشي سردارَ سين، مون ڪمينيَ ڪيهي.

وائي - 21

لَڳَڙي: آهِ لغار، وويار، لَئُن لَئُن ۾ لالڻِ جِي
a. لَڳِي آهي نه لَهي، سندِي پِريَ پچارَ
b. ڪانگَن ڪانگورو ڪِئو، چُڪِيَ کي چوڌارَ
c. آءٌ اُڪنڊِي آهيان، تن جتنِ جي جنسارُ
d.آءٌ سُتِي هوءِ هلئا، سنجهي ٿئا سُوارَ
e. ميخون محبتَ سنديون، هِنيَڙي منجهه هزارَ
f. جَڙَ جنِي جي جانِ ۾، لَڳڙِي رِءَ لُهارَ.

وائي - 22

پَلڪُ نه رهي دل توري، وَرُ ميان صاحِبَ خان بلوچا وو
a. ڏينديس ماهُ مِروُئَنِ کي، ڪُلَهنِ تان ڪوري
b. اُٺَ چارينديس اُنِ جا، ٽَڪرَ تان آءٌ ٽوري
c. ڪانگا کِينم، ڪيچَ جا، چُهنبن سان ماسُ چوري
d. آرياڻِي عبداللطيف چئي، آءُ اَللهَ لَڳِ اوري.

وائي - 23

توڏَنِ تان نه تَوارِئو
مهنجو لاَلَڻُ وارِهو، اللهَ ڪارَڻِ اوٺيا
a. ميندي جا مليرَ جي، چانگنِ کي سڀ چارِهو
b. شرَفُ لَهي سسئي جي ڪُٺلِ کي ڪَمُ ڪارِهو
c. اللهَ ڪارَڻِ اوٺيا، واڳَ وَرُ وارِهو.

وائي - 24

ڳالهيون هوتَ ٻاروچي ساڻُ، وو مهنجي جِيَ جون جيڏيون
a. ڇُلِي پييسِ ڇپرين، سَڱَ توهين جي ساڻُ
b. چڙهِي ڏاڍين ڏونگرين، پرزا ڪنديسِ پاڻُ
c. رُلِي ڇُلِي ڇپرين، ڄَڻُ وڃايم ڄاڻُ
d. هٿان هڏِ نه ڇڏيان، سندو نِيہَ نِڌاڻُ
e. نصيبُ ڪري سسئيَ کي، پنوهُ اُٺَ وَٿاڻُ

وائي - 25

غَفِلتَ يارُ گنوائيو، ٻَڙي جيڏيون!
ڪيئن ڪريان ڪوهُ ٿيو
a. سُتِيَسِ تان ساٿُ ويو، اُٿِيَسِ تان ڏُک آئيو
b. پُڇان ٿي پنوهَ کي عَبثُ تان اَنُ کائيو.

وائي - 26

منهنجي شهر ڀنڀور ۾ گِلا ڪا مَ ڪري،
ٻڙي جيڏيون لکئو تان نه ٽَري
a. جنهن وڻ هيٺان هلئا سَڄَڻ سانگُ ڪري
لامون تنهن وڻَ سنديون لوڏيان لائيان ڳري
b. جو سينگار سرتيين سو مون ناه ڳَرِي
جهڙي تهڙي حال سين وڃان پير ڀَري
c. قضا جا ڪريمَ جي ڪِنہ کان ڪِينَ ٽَري
جيڪين لِکِئو لوح قلم ۾ پاريان سوئي پَري.

وائي - 27

مونکي تان جهَلَّ مَ پائيو وو جيڏيون!
آءٌ هلندِي هوتَ ڏي
a. هِيُ جو بارُ ڀنڀورَ جو، لوٺِي تان سڀ لاهِيو
b. آهي عاجُزَن کي پَسُ سند وني سايو
c. ڪِينَ رَهنديسِ ڪُنڊَ ۾ نه مون پَئه نه پايو
d. وِهاري وطنَ ۾ شُهدِيَ کي مَ سڪاهِيو
e. ڪُٺَلِ ڪجاوَنِ ۾ چاڙهي هِيَ هلايو.

وائي - 28

دردَ مُهنجي جا دارون، وو يارَ! موٽ سَٻاجها سُپُرين وو!
a. مون لڳيون، مون وِسَهو، محبت جون مارون
b. مائِٽَنِئو مون سين گهڻا، ڪُسَڻ ڪِئا ڪارون.

وائي - 29

ڪَرَها مَ ڪاهِيو، ميان ڪيچي! آءٌ آرياڻي عَرَضُ چَوَندِي
a. ڪري هوتَ هلڻَ جِي لوٺيَ کي مَ لڄاهِيو
b. وسِيلو وِلِهنِ جو اَڳانڍو آئِين آهِيو
c. پاسي ۾ پَرِيٽِ جي جيڪِين اُٺ جهُڪاهِيو
d. وِلهيءَ جي وِيهاءَ ۾ واڄٽَ سَڀِ وڄاهِيو
e. اُگهاڙيون آتڻَ ۾ پَهنجِيون پاڻَ پَراهِيو
f. ساڪِنَ ٿِي شهرَ جا معذورِ کي مَرَ ڪاهِيو
g. سائِينءَ ڪارَڻِ سپرين صورت کي مَ سِڪاهِيو
h. پنوهَ ڄامَ پَريٽِ سين ويهِي سورَ وِراهيو
i. لاهي بارُ ڀنڀورَ ۾ ويندي گهوٽُ وَناهِيو
j. پرڻائي پنوه کي نيکيٽِيَ نِکراهِيو
k. ڀيلِي ٿِي ٻانڀڻِ سين ڏُکيَ ڏيجُ ڏِکاهِيو.

وائي - 30

آءٌ ٿِي ڇُلان مٿي ڇَپرين، مَرجان ٻاروچي ٻاجهه گهڻِي
a. آءٌ پنهنجي پرينءَ سين وينديس واڳَ وڻِي
مَرجان پوئِم مُنهَن ۾ سندي پرينءَ پَڻِي
b. ڪانهي هِن ڀنڀور ۾ ڌاران تو تَڻِي
ڪنديسِ وَسَ وِندُرَ ۾، ميڙيندوم ڌَڻِي
c. هٿان هَڏ نه ڇڏيان آريچن اَڻي
آهي هوتن هٿ ۾ سندي جيءَ جَڻي
d. ڪِينَ وِرميا وِچَ ۾ ڄُليا ڄُٽ هَڻِي
مونکي ڪوٺيو پاڻ ڏي هادِي هَٿُ کَڻِي
e. پنهون ڌاران پَٻَ ۾ ٻيلِي ناهِ ٻَڻِي
تو ريءَ تيل نه پائيان، نڪا سِينڌَ ڦَڻِي.

وائي - 31

وَسان تي ويياس، آيل! آيل! لَڳُمَ ٻاڻُ ٻروچ جو
a. آهي آرِي آسِري نه ڪو پيءُ نه ماسِ
b. پُرزا پَٻَ ورَنِ ۾ پِٿون ٿِي پِياسِ
c. ته پُڻ ڪاڍو ڪيچَ ڏي توڻي ماء مُٺياسِ
d. آيَمِ اَنڌي لوڪِ سين، مُٺِي آءٌ مُٺِياسِ
e. پييُمُ پنوهَ ڄامَ سين ڪُٺِي آءٌ ڪُٺِياسِ
f. پِئِمُ وَچُّ وصال ۾، سَنجهي آءٌ سُتِياسِ
g. اَلا اُنِ مَ وِسَران، ڏٺي جَنِّ جِياسِ
h. پاڻُ ُوڃايُمِ پيرَ تي ڇُٽِي آءٌ ڇُٽياسِ
i. پييَسِ وَرِ وِصالَ جي، جانڪِيتان جِيَندياسِ.

وائي - 32

مونکي غفلتَ ڪِئو گمراه، ساٿِي سَڏَ ڪَنِ ساٿَ جا
a. ڏوريان ڏوريان مانَ لَهان، وڃِي جانِبَ سندي جاءِ
b. آءٌ جَهِين جِي آهيان، سو موليٰ مُحِبُ مِلاءِ
c. مَڪو مدينو ڀيٽيان، مونکي هِتِ نه اَچي ساءُ
d. ڦوڙائي فراقَ جو، مونکي ڏاڍو لَڳڙو گهاءُ
e. ڦيرئو َرَ تون چاريين، توکي گِيرَبَ ڪِئو گمراهُ
f. لَڪِ چڙهِي وڃِي لوءِ ٿئا، توکي سُمهَڻَ ڏنو ساءُ.

وائي - 33

مون نِماڻِيَ جي نِجهُري، وڃو رات رهِي ئِي
a. هِنَ هِنيا جي حالَ جو، ڪونهي سورَ سَهِي ئِي
b. هيڪِيائِي جي هورُ لهي، ڇَڏِ هو جي ڪُهِي ئي
c. پِريان سندي پارَ جو، پُڇان روزُ پَهِي ئِي
d. آءٌ ڏوريندِي اُنِ کي، رِڃُنِ منجهِه رَهِي ئِي
e. اَديون، عبداللطيف چئي، ماري وِئَڙا مُهِي ئِي.

وائي - 34

آءٌ ڪا جوڙُ جَتنِ جو، آيَلِ نه آهيان او
a. جي مون نِهو پاڻَ سين، پِيهانَ پچايان او
b. سدا محبتَ مِينهَڙا، وَرَ لاءِ وَسايان او
c. پايو پاندُ ڳِچيَ ۾، پِريَنِ پَهايان او
d. چڙهِي ڏونگَرَ چوٽيين، لڳي ليلايان او
e. اَديون عبداللطيف چئي، ڏونگَر ڏسايان او.

وائي - 35

هَنجهَڙا نه پَسان آءٌ سي، اُڏامِي ويا واهيرنِ تي
a. ڀڻِي ماڳَ نِهارِ، مُهنجا جانِبَ هئا جِتي
b. پَکِي جي پَرَ ڏيهَه جا، ساجهُر وئا سَرَ تي
c. موتي جَنِ کي مُنہَ ۾، لارَ لَمَنِ ٿا اُتي
d. اَدِيون عبداللطيف چئي، پاڻِ وَهِيا پَرتي.

وائي - 36

توکي ڪِهڙي آندو سانگَ، ٻاروچا ڀنڀورَ ۾
a. مَڇُنِ ڪا ويجهِي وڃي، نِيہُ نسوروئِي نانگَ
b. تڏَنِ ڪِين توارِئو، وئا چِپَ چِپاتِي چانگَ
c. چئي ڪِين ملنديَسِ سَڄَڻين، لَئُن کِنياتا ڪانگَ
d. ڪوپا وڃنِ ڪوڏَ مان، سُڻِئو پِرهَه جِي ٻانگَ
e. اديون عبداللطيف چئي، آندِي سا عيبَن اَڙانگَ.

وائي - 37

اَچِي لالڻَ لَٽِ لو، مُئِيَ جو لوڙُهه لَڪَنِ ۾
a. تَازو پيرُ پنوهَ جو، لڳو مٿي لَڪَ لو
b. سِرُ پِريان تان صَدَقو، سِسِي پهرينءَ سَٽِ لو
c. اديون عبداللطيف چئي، کَڻي مون مُئِيَ کَٽِ لو.

وائي - 38

اهُکِيَ اَڳَہُ آهي وو آهي، مونکي تان نه ڇڏيندو تِکَ ۾
a. آرِي اُگهاڙَنِ کي، پنوهُ ڄامُ پَراهي، وو!
b. پُڇي، پوءِ پِئنِ کي لَڪَنِ ۾ لَڏَ لاهي، وو!

وائي - 39

هَلُ هوتَنِ ڪارَڻِ حالَ، سَڳرِ ٿيندينءَ ساٿَ جي
a. پيرَ پَهنجا پِرِيَ لَئي ڪوڏِ رَتائين ڪالَ
چَڙهندي سِرِ چوٽيين سي ني لَڪُنِ ڪِئڙسِ لال
b. جي ڀائيين جَتَنِ جي ويجهي ٿِيان وصالَ
پُرِي پَٻَ وَرَنِ ۾ وجهج ڪا وڙالَ
c. ڪيچان آئيو قافِلو مَيَنِ مَٿي مالَ
اينديئي بُوءِ بوتن جِي، تون تان جهلج پٻَ پَهال
d. جِتي جَمَاجَنَ کي جبل ٿينِ جنجالَ
پُڇجِ پيادن کي اُتِ آرياڻي احوالَ.

وائي - 40

هوتَ سي هَلَڻ هارا، ڪيئن ڪريان آءٌ اُنِ سين
a. کُوءِ پلنگَ، ٻَنِ پٿراڻيون، کِيَڻِ سي ٿئم کارا
b. ڪيچيَن ڪَرَهَ پلاڻِيا، مَيَا سي ٿِئمِ مارا
c. سُونَهنِ سُپريَنِ جا، آتَڻَ وٽِ اوتارا.

وائي - 41

وَڃِي ويٺَڙِي تِتي، جِت پيرُ سڃاتئين پِرينءَ جو
a. مَرِي رهنديسِ ماڳِهين، نا ته هادي اَچجِ هِتي
مونکي ڇڏي هلئا، ڪا پيَين مٿي پِتي
b. پِٿُون ٿينديَسِ پيرَ تي، منجهان نينہَ نِتي
جِنہ ڇيڙي وِڌيَسِ ڇڀرين، سو پسان ڪوهيارو ڪٿي
c. هوءِ وَهِيا وڻڪارَ ڏي، هِنَ ڀورِيَ ڀايان هِتي
آمان ليمان ڦُل ڦارُهَان، ڳاڱاءِ راڱاءِ جِتي.

وائي - 42

ٿَڌِي ٿَڪِيَ نه وِهي تَتيَ ڪري تاڻ
a. وڌائين وڻڪار ۾ سسئي پاڻُ سُڪاڻَ
b. پُڇي پَهِ پَکين کي پيئِي مُنڌَ پَرياڻَ
c. ڏِنسِ ڏيہَ وڻَنِ جا تَن الله لَڳِ اُهڃاڻَ
d. اچِي آرِياڻي ورِي مانَ پرچَنِ پاڻ.

سرود سهڻي يعني توڏي

بيت

بيت - 556

پاڻَ مَ کَڻِجِ پاڻَ سين، رِيءَ وَسِيلي وَڌُّ
لالَڻُ تَنِين لَڌُ، عشقُ جَنِين جي آڳَ ۾.

بيت - 557

پاڻُ مَ کڻج پاڻَ سين، ريءَ وسيلي واءُ
مٿان سائِرَ سهڻي! پِرتِ وَٺِجي پاءُ
نِينہَ ڳنهَندِي ناءُ، واءُ پِريان جي پارَ ڏي.

بيت - 558

پاڻُ مَ کڻج پاڻَ سين، ريءَ وسيلي وَڃُ
ڀيلو ڀيري ڀَڃُ، اُڪَنڊَ کَڻُ عَمِيقُ ڏي.

بيت - 559

پاڻُ مَ کڻج پاڻَ سين، وسيلا وڃاءِ
عشقَ ساڻُ اُٺاءِ، پيرُ پِريان جي پارَ ڏي.

بيت - 560

پاڻُ مَ کڻج پاڻَ سين، وسيلا وِسارِ
لُڙُ لَنگهائي سُهِڻي پِرتِ وِجهَندِيين پار
سي تُرتُ لنَگهِيديُون تارِ، اُڪنڊ آڳہُ جَن سين.

بيت - 561

آڳَہ عشقَ وارِيين، جَڏهن کنيا جَنِّ
تَڏِهن رَسِئا تَنِّ، مِهڻا تِنہ مِهارَ جا.

بيت - 562

ڪونهي آڳَہُ اِهڙو، جهڙِي مَحبت مَنِّ
اُڀِيُون اورِيين پارَ ڏي، ڪُوڙيون ڪَکَ پُڇِنِّ
نَندِي تَنِين نيڙُّ ٿيي، جي رِيءَ تُرَهي تَرَنِّ
سِڪَ رَساڻي سُهڻِي، اصل عاشِقَنِ
سي جهليُون ڪِينَ ڪُنَنّ، پُڇنِ مَرُ مِهارَ کي.

بيت - 563

پڇنِ جي مهارَ کي، پڇي تَنِ مهارُ
تُرهو تنين بارُ، عشقُ جَنين کي آڪِرو.

بيت - 564

عشقُ جنين کي آڪِرو، تُرَهو مٿي تَنِّ
جي ساهڙَ کي سِڪنِ، تنين جَرُ جنڊو ٿِيي.

بيت - 565

تُرَهو آڇِ مَ تِنہ کي، جنہ عشقَ سين آگاهُ
پڇي مَسَّ ملاحُ، ساهَڙُ مَڻي سُهَڻِي.

بيت - 566

سو ساهَڙُ، سا سُهڻِي، سائِرّ پُڻ سوئِي
آهن نِجوئِي، ڳُجهه ڳُجهاندرَ ڳالَهڙِي.

بيت - 568

ساهڙَ ڌارا سُهَڻِي اَڌُوتِي آهي
ڪُنڍيون جو ڪاهي، پاسي تِنہ پاڪَ ٿِيي.

بيت - 569

ساهڙَ ڌارا سهڻي نسورِي ناپاڪ
نجاسَتَ ناهِه ڪا اُنِين جي اوطاقَ
هوءِ جي کيرَ پياڪَ، پاسي تنين پاڪَ ٿيي.

بيت - 570

ساهڙَ ڌارا سهڻي هِيَ جُنُبِي جوءِ
هنَ پاڻِيَ سين پاهنجو مورِ نه مٿو ڌوءِ
جي پِريَ پاسي هوءِ، توڏِيَ ته ڪَرَ تَڙُ ڪِيو.

بيت - 571

ساهڙ ڌارا سهڻي هِيَ تان چُڪي زالَ
توڏيَ تَپُ شروع ٿيو، هي هيڻيَ جي حالَ
جڏي ري جمالَ، اَگهِي ٿِي آهون ڪري.

بيت - 572

ساهڙ ڌارا سهڻي آهي ۾ آزارَ
ڏَمُ پاسي ۾ ڏُکندو، صِحَت وَٽِ سَنگهارَ
توڏيَ سندي تَنَ جِي دوا، ۾ ديدارَ
جي پَسي مُنہُ مِهارَ، ته اگهئائِي سَگهِي ٿيي.

بيت - 573

هِنَ پار نه هُنَّ، ويچارِي وَهَ وِچَ ۾
نِيَڇُ نِهاري نه گهِڙِي، تِنہ ۾ پِئَسِ تُنَّ
اَلا! ساڻُ اَمُنَّ، اَران تون اُڪارِيين.

بيت - 574

گهڙو ڀڳو ته گهورئو، مر چُور ٿيي چُوڙو
”طالب الموليٰ مذکر“ اِيُ ٻُڏندن ٻُوڙو
ڪوڙهيو ڏم ڪُوڙو، مون مِهار ئي من ۾.

بيت - 575

گهڙو ڀڳو ته گهورئو، چورڻ کي مَ چُور
”طالب الموليٰ مذکر“ اِي پريان جو پُور
هَلي وانءَ حضور، اديون عبداللطيف چئي.

بيت - 576

گهَڙو ڀڳو ته گهورئو، پاڻانَ هئو حِجابُ
واڄَٽَ وَڄي وُجُودَ ۾، رهئو روحَ رَبابُ
ساهَڙَ ري ثوابُ، آءٌ گهڻو ئِي گهوريان.

بيت - 577

توڏِيَ کي تعظيم، ٻِيَن سُرن کؤن اَڳرو
اوڏي ٿِي الف کي، مَنُ گَڏئين سين مِيم
جيلاه ذاتِ حَليم، مِلِي تي مِهار کي.

بيت - 581

جَر تَڙ تِکَ توارَ، وَڻ ٽڻ وائِي هيڪَڙي
سڀيئي شيءِ ٿِئا سُورِيَ سزا وارَ
هَمَه مَنصورُ هزارَ، ڪهڙا چاڙهئو چاڙهيين.

بيت - 582

سَڀَتِ پچارَ پِريَ جي، سڀتِ هوت حضورُ
مُلڪُ مِڙيوئي منصورُ، ڪهڙا چاڙهئو چاڙهيين.

بيت - 583

نڪو سَنڌو سُورَ جو نڪو سَنڌو سِڪَ
عَدَدُ ناهِ عِشقَ، پُڄاڻي پاڻَ لَهي.

بيت - 584

عددُ ناهِ عشق جو، سُڻي ٿيُ ساڻِي
ڪانِہِ پُڄاڻِي، مَهندان مُنڌَ مِهارَ جِي.

بيت - 586

پسُّ پَسڻان پَري ٿِئا، اوري آرُ سَندونِ
ڏِسڻ گهڻو ڏُهلونِ، درياه ريءَ سَهاڙَ کي.

بيت - 587

پَسُّ پَسڻان پري ٿِئا، اوري سَندُنِ آرُ
درياهَ ريءَ سَهاڙُ، ڏِسڻُ گهڻو ڏاکڙو.

بيت - 588

سو ڪو گهَڙو گهوريان، آ هِمِ ساهَ سَنئُون
مِنہِ جِنہ جي مُون، ڏِٺو مُنہ مِهارَ جو.

بيت - 589

جا مُهاڙِ مِهارَ، سا سُنهِڻي نه ٿيي
ڪَپَرِ ڪاروُنڀارَ، ڪي لَڳيون ڪُنڍِيون.

بيت - 590

ڪيٿي ٿئو مِهارُ، ڪيٿي ٿو گهنڊُ گُڙي
ڪيٿي دونهِين دوستَ جِي، ڪيٿي پَريون پارُ
جِہ مون سڀُ ڄمارُ، جَرَ ۾ جهوتون ڏِنيون.

بيت - 591

مَنَ اندرِ مِهارَ جيون دل اندر دونهيون
آڻيو وجهي آرَ ۾ لوهاڻو لُوهيُون
هوءِ جي ساهَڙَ جون سوهيون، سِيرَ سِراڙو تَن کي.

بيت - 592

ڪيڏاهَ اُٿِي ويئيون، ڪيڏاهَ گَهنڊَ گُڙَنّ
اوڏاهَ ٿِيون چَرَنّ، جيڏاهَ پُٺِ مِهارَ جي.

بيت - 593

جي قِيامَ مِڙَنِ، ته ڪَرُ اوڏا سُپُرين
تِهان پَري سُڄَنِّ، واڌايون وصالَ جِيون.

بيت - 594

وڃي سا راتِ وِهاڻِي، رِيءَ پَسَڻَ پِريَ جي
ههڙا اوڏا سُپُرين، توکي ننڊَ سُهاڻِي.

بيت - 595

ٻُڏَندِي ٻُوڙنَ کي ڪي هاتِڪَ هَٿ وجهنّ
پَسو لڄَ، لطيف چئي، ڪيڏِي کي ڪَکنّ
جي ڪِنہ ڪنڌِيَ ڪُنِّ، ناتَ ساڻُنِ وڃنِ سِيرَ ۾.

بيت - 596

جانڪي ڪنڌيَ ڪانہ، تاڻي ٻَڌِجِ تُرَهو
هٿَ پِريان جي هٿَ ۾ ٻي ڪِنہ ڏج مَ ٻانہَ
سندِي ڪَپَرَ دانہَ، ڪر تو ڪَنين نه سُئي.

بيت - 597

جا ڪَچِي ڪانِي ڪانہَ سا ٻُڏا ڪڍي ٻارِ مان
يا لنگهائي، لطيفُ چئي، يا ذُرِئان ڪري دانہَ
ڪما حَقُو ڪکنِ جي آهي ڳالِ اَڳانہ
يا ڏي ٻُڏَنِ ٻانہَ، ناتَ ساڻُنِ وڃي سِيرَ ۾.

بيت - 598

هاواڻا هُلَنِّ، ڪَپَرَ ڪارونڀارَ جا
لهريون لُڙَ، لطيف چئي، ڀيلي تي ڀُلَنِّ
جي ڪَچي ساڻُ ڪَهَنِّ، اَنڪو تَنِ اوباهيين.

بيت - 599

آهيين هِتِ اُماڻَ، ٻنڌُ تُرهو تارِ جو
لَهرِنِ لُڙَ، لطيف چئي، سهلئا جُنگَ جُواڻَ
اُونهي تَڙَ اَگهَٽِئا، آڏِي پائي آڻ
جي پِئامُہِ مِهراڻَ، تَنِ ٻانڌِيَنِ پيٽُ نه اُجَهي.

بيت - 600

ڪَچو کان ڪنڀارَ، اوڳي کڻئو اُٿيين
ڪِر تو ڪَنين نه سُئِي ڀيلي تي ڀُلڪارَ
لوڙِهئِا لَکَ، لطيفُ چئي، ڪوڙيين ڪارونڀارِ
اُڪاريين آڌارَ، آران آنڪي واريون.

بيت - 601

ڀيلي ڀُلائِي، پَسِي چِٽُ چَرِي ٿي
ڪَچي ڪيرائِي، لالَ لَهرِن وِچَ ۾.

بيت - 602

اَنگُ پَسِي رنگُ ڪِئو، ٻئو دَورُ دِلي
ٻَر ٻَر ٻيلِي نَه ٿِئو، ڪَچو منجهه ڪِلي
جِئن تران تئن تارِ گهڻو، تُهنجي بحرِ بِلي
سو مِهارُ مون مِلي، آهيان جِنہ جي آسِري.

بيت - 603

ڪڍئا جي ڪِلالَ، سي پَسي خيالَ خُش ٿِي
پاڻِيَ چِٽَ پُسائِيا، ڌاءَ نَه جَهلي ڌَمالَ
سُپَڪَ ڀائيان سُنهڻِيَ جوڀن جا جمالَ
آڳي جا احوال، معلوم ٿئا مهراڻ ۾.

بيت - 604

ڪو جو وريو واءُ، جِئن ٻَرُ ٻانهُنِ ڇڏئو
اَڳي هِنَ تَڙاءُ، اُونداهِيان ئِي اُڪِران.

بيت - 605

هڻندي ٿَڪَمِ هَٿَّ، هِيين حُجَّ ڇَڏِي
لَکَّ لهرين گڏيو، موجَ وَرِي مَٿِ
نِيَمِ ڪُنَّ قُوَّتَ، ڀِرُ ڀَليرا سُپرين.

بيت - 606

ڀِرُ ڀَليرا سُپرين، قُوَتّ رهيم ڪانَ
مون تي مَ وجهِه مون پِرِي، ساهڙ ڄام سُڄاڻَ
آءٌ آهيان گهڻو اَڄاڻَ، تُون ڀِرُ ڀَليرا سُپرِين.

بيت - 607

ڀِرُ ڀَليرا سپرين، تون ڀَلا ۾ بيراهَ
توري تارِي ناهه ڪا والِي تهنجِي واهَ
ساهَڙَ جِيَ صلاحَ، تَنِ کي ڪَڍي تارِ مان.

بيت - 608

تَنِ کي ڪڍي تارِ مان، صُلحُ ساهَڙَ جو
اُتِ اوڏو اَچي ڪِينَڪِي، ٻيلِيَپو ٻِئي جو
مِهارَ ڪِجِ مُنهجو، اوڪَر ڪِنہ آرَ تان.

بيت - 609

تَڙَ تَڪَڻُ تارِ گهِڙڻ، اِيُّ ڪاڻِيارِن ڪَمُّ
ڏه ڏه ڀيرا ڏينہ ۾ ڏي ڏوراپا ڏَمُّ
عقلُ مَتِّ شرمُ، ٽيئِي نِيہَ نِهوڙِئا.

بيت - 610

گهيڙان نه ڪري گهُورَ، تَڙُ تَڪڙَ کان نه لَهِي
جِنہ کي سِڪَ ساهَڙ جِي، پُورَنِ اُتي پُورَ
ڪارِي راتِ ڪُنَنِ ۾، وَهمنِ ڪِي وَهلُورَ
جِنہ کي ساڻ پِريان جو سُور، تِنہ کي نَندي ناهِ نگاهَ ۾.

بيت - 611

جِئان گِهڙي تِئان گهيڙُ، نه تانگهو نه تار ڪِين
ڏَمَّ سين جُسو ظاهرا، مَنُ مِهارَ سين ميڙُ
سا نَندِي ڀانئي نيڙُ، جنہ کي سِڪَ ساهَڙَ جِي.

بيت - 612

جِئان وَهي تِئان واٽَ، ڪَپِرو پڇن ڪُوڙيُون
جَن کي سِڪَ ساهَڙَ جِي، سي گهيڙُ نه پڇن گهاٽَ
جَنِ کي عشقَ جي اُساٽَ، سي واهُڙُ ڀائِين وِکَڙي.

بيت - 617

نه ناناڻي کٽَيوءِ، نَڪِين ڏاڏاڻِئا
وڏائِي وَڙَ ٿِئا، مُون سين پِريَنِ جي پارا.

بيت - 618

وَرُ اونداهي راتڙِي، کوهِ چانڊوڻِي چانڊا
اوري مِهارا، مُنہُ مَ پسان ڪو ٻئو.

بيت - 619

سدا پُڇ مَ سهڻي، اونداهي اڌَ راتِ
پِريان ڏي پرڀاتِ، وانءُ ڏيٺاري ڏيهَه کي.

بيت - 620

پَليان پليو نه رهي، نِرتو نينہُ نِبارَ
گهِڙان گهورئو جندڙو، اُٽَلَ مون اوپارَ
جَنين مَن مِهارُ، هلڻُ تَنين حقُ ٿئو.

بيت - 621

جهولَ نه جهلِي سهڻي، سائرُ سَٽَ سندِياسِ
جِنہ اِهڙي ڄائِي عاجِزا، سا مَرُ مَرڪي ماسِ
پَسين جي پِئاسِ، ته ڪين عشقُ آڻيين.

بيت - 622

ڪِنہ جِنہ گهيڙ گهِڙي جِينءَ اوتَڙَ اُتَرُ ٿئوسِ
سالمَِ ويئي سهڻي، ڪُنَنِ ڪينَ ڪِئوسِ
اَهسُ اَکَڙِيَنِ ۾ پريان جو پئوسِ
حَقا حَقُّ ٿئوسِ، هُئِي پُڻ طالبَ حقَ جِي.

بيت - 623

توڏِي تُهائينِ جي، سي هِتَهين ڇڏِ حِرصَ
ساهڙَ ڌارا سهڻي، ڪي کوٽيون ڪنِ کِرسَ
وڏِي اِيَّ وِرسَ، جينءَ ڏَمَ وٽ ڏِينہَ گذاريين.

بيت - 624

سَهَسين سائِرَ ٻوڙِيون، مُنڌَ ٻوڙئو مهراڻُ
وَهَ وڃايو پاڻُ، هڻي ڪنڌُ ڪَپَنِ سين.

بيت - 625

ڪا جا ڪُنَ ڪَرِين، ڀِنِيَ ڀُڻ جهُڻ پاڻَ ۾
اديون اُنهِين آبَ کي، اکيون اُڪيرينِ
توڻي تِڪون ڏِينِ، ته اُڃَّ اُنِين کي نه لهي.

بيت - 626

کامان پچان پَڄَران لوچان ۽ لُڇان
تَنَ ۾ تونسَ پرينِ جِي، پِيان نه ڍاپان
سمنڊُ مُنہِ ڪريان، توءِ سُرُ ڪِيائِي نه ٿِيي.

بيت - 627

جي ٻڏان ته ٻَنِّ، مَرُ اولجان اُنَ پارَ ڏي
مٿان اچِي سُپُرين مانَ ٻَر ٻَر ڪَنِّ
مُيائِي سين تَنِّ، جيڪرَ اُٿي نِڪَران.

بيت - 628

گهَرُ نه وَرُ نه وَٿُ ڪا، آهِمِ مَنِّ مِهارُ
اِنَ اوسيئڙي اُٿيان، سنجهي ڪري سينگارُ
پرين تُهنجو پارُ، پَسان مانَ پَرِ ڪَهين.

بيت - 629

راتِ اونداهي رِيءَ گهَڙي، نڪا سِيڻاهِ ساڻُ
وڃي ويرمَ نه ڪري، پِريان ڪارڻِ پاڻُ
محبت کي مهراڻُ، سُڪِي سَڀُ پَٽُ ٿيي.

بيت - 630

ڏينهاڻِي ڏمرُ ڪري مٿي مَحبتَ مون
تِنہ کي اچي تون، پِريَمِ ڪوهُ نه پَلِيين.

بيت - 631

ساهڙُ سُڪِيَ ۾ ٿئو، پاڻيَ ۾ پُڻون
سندو ڪَچَ ڪُڻون، تِکَ تَرندو ڪيترو.

بيت - 632

سپيريان جي تُـرَهي ٻُڏيين هٿُ مَ لاءِ
صباحَ تو چُونداءِ، اَسان تو اُڪارِئو.

بيت - 633

سپيريان جي ترهي ٻڏيين توءِ مَ لڳُّ
جان ڪو جيين ڏينهڙو پُورِ اُبَتِي وَڳُ
پاءِ تيڏاهِين پَڳُ، ناهِ جيڏاهين نِجهُرو.

بيت - 634

دائمُ جا دَرياهَ ۾، سا مَڇِي ڪِني ڪوهُ
آهِسِ اِيُ اَندوهُ، پاڻي ڪٿي ته پيان.

بيت - 635

جياريسِ سنڀارَ، ڪوهُ ڪَريندَمِ گڏِجي
وير و تارِ وُجودَ ۾، پرينِ جي پچارَ
سي ڪيئن سڄڻَ ڌارَ، جي هِنيَڙي ۾ حَل ٿئا.

بيت - 636

جڏهن وَسِيلنِّ، لوڙهي ڇڏِي لُڙَ ۾
پَراڙان پِريَنِ، تڏهن پُڇِي سهڻِي.

بيت - 637

گهڙو ڀڳو، مُنڌَ مئي، وسيلا وئا
تِنهان پوءِ سُئا، سهڻيَ سڏَ مهارَ جا.

بيت - 640

ڪَچو تان ڪوهُ، پَڪو نظرُ پِريَ جو
ساهڙُ مهنجو سُپرين، ڏمَ ڏٺِي ٿيي ڏوهُ
جي ڇِٽو جي ڇوهُ، ته پُورينديسِ پارُ مَڻي.

بيت - 641

آنڪو نِي آنڪو، ڪَچو آيُمِ ڪمِّ
جِيَ جَنين جا جَمِّ، پڪا سي پُڇنديون.

بيت - 642

ڪيرِ ڪُنَّ، آءٌ ڪيرَ، ڪيرَ ڏمرَ سهي ڏمَ جا
قضا رِيءَ ڪيرَ ڌري مٿي پاڻيَ پيرَ
ڀينرَ ڀِنِيَ ڀيرَ، لِڌو تي ٿِي لوڙِيان.

بيت - 645

ڏٺي ڏينہَ ٿِيام، ڪُہُ ڄاڻان ڪِهڙا پِرين
اندر روحَ رهيامَ، ڳالهيون ڳُڻَ پِريَنِ جا.

بيت - 646

ڏٺي ٿئم ڏينہَ، ڪُہ ڄاڻان ڪهڙا پِرين
نيڻَ ڀَرجِي نِينہ، پَلُٽِئا پاريُون ڪري.

بيت - 647

سِڪَّ تهنجِي سُپرين، اندر ٿِي اَجهاڳَ
مَنجهِه ڀَريائين ماڳَ، پَلُٽِي پاريُون ڪري.

بيت - 648

سِڪَّ تهنجي سُپرينِ، اندر ٿِي اَجَهَلَّ
ٻَرڪئو ٻاهر نڪري، کُورِي کانئي کَلَّ
ريءَ سِيرائِيَ سَلَّ، مونکي ڏنا سَڄڻين.

بيت - 649

سِڪَّ تهنجِي سُپرِين، ڪَپي ۽ ڪوري
سگهان نه چوري، ڏاڍو نِيَرُ نِينہَ جو.

بيت - 650

سِڪَّ تهنجِي سُپرين، جين تَران نِين تارِ
تُنهين رهيو روحَ ۾، تُنهين اَکِيُنِ پارِ
پِرين تُهنجي پارِ، مون واجهائيندي وَرهَ ٿئا.

وايون

وائي - 1

هوئج هُشيارَ، خبردارُ، تِرڪڻ آهي تَڙَ ۾
a. کَڏَ، کُوٻا، چِڪ، چِڪندِيون، تان ڪِين نَئِي نِهارِ
آڌيَ سي آکُڙندِيُون، اکيون جَنّ ڪَپارِ
b. مون سئو ملاحن کان، تَڙَ اَڙانگا تارِ
هوتُ هَلندنِ کٽِيو، وِهَڻُ مُنڌَ! وِسارِ
c. کُوءِ آتَڻُ، ٻَنِ جيڏيون، ڏيراڻيُون ڏُئارِ
پَڪو کڻج پاڻَ سين، پِريِن تُهنجو پارِ
d. وِيندي واٽاڙوئَنِ تي پُٺي ڪِيمَ پَچارِ
پوندِئن مُنہِ مِهارَ جي، ڏَمَ وٽِ ڏِينہُ مَ گهارِ
e. ساهڙَ کي سُڻ سهڻي! ٻِچَل آڏِي ٻارِ
تارِ تَرَندِئن، لُڙُ لنگهِيندِئَن، عشقَ جي آڌارِ
f. پاندُ مَ ڇَڏجِ پِريَ جو، پِهين جي پاتارِ
ٿيندوءِ سڏُ سَهاڙَ جو، توڏِي ٿِيّ تَيارِ

وائي - 2

مون ساٿين منجهه سُئِي وو، هاهاڪار پنوهَ جِي
a. چڙهي ڏاڍين ڏونگرين، ويڙا ڪيچ ڪَهي وو
b. هلڻ سُڻي هوت جو، مادر آءٌ مُئي وو

وائي - 3

وڃي وندر جن وڻن، اي! اوڏِي آيس، ٿيان پرين جي پيچري
a. سُونهنِ سردارن کي وو، سيلا منجهه گُلنِ
b. اُتي لاٿيون اوٺينِ وو، لَڏوُن ڀرِ لَڪَنِ
c. تو جي اوڏا ڀانئِيا وو، سي ڏونگر ڏوُر سُڄنِ.

وائي - 4

ڪِهڙي مَنجهه حسابَ، هوئڻُ مُهِنجو هوت ري
گولِي ڀَڄُّ گناه کان، ڪونِہِ سُولُ ثوابَ
a. نَڪِيين تَقَاوَتَ ۾، نَڪِين منجهِه رَبابَ
خُديائِي خُوبُ ٿيين لائيين جي لُعابَ
b. پليتُ ئِي پاڪُ ٿيي جُنُبِئو منجهه جِنابَ
هاديَ سين هُن پارَ ڏي ريڙِهيين ساڻُ رِڪابَ
c. چَنبو وِجهِي چورَ کي آءٌ ڇَرِ عُقابَ
دِيدُ وِڃايُم دوستَ جو هَلِي منجهِه حِجابَ
d. ڪَسرَتَ آهي قربَ ۾ اِدغامين اِعرابَ
سو نه ڪَهِين شيء ۾ جيڪين منجهِه تُرابَ
e. جي جَرڪِئا جَرَ تي، سي تان سڀِ حُبابَ
فَنا وِجهي فَمَ ۾ ڪارَڻِ ٿِيُّ ڪبَابَ
f. ڏي طهورا تَنِ کي جي سِڪَنِ لاءِ شرابَ
مُٺِيَ ڪِئا مَرضَ ۾ جاوا سَڀِ جوابَ.

وائي - 5

ڪهڙو سڱُ سِياڪو، هارِي! مون هوتَنِ سين
آءٌ هيڪَلِي هَبِ ۾ نه مون مِٽُ نه ناقو
a. منڌَ پيادِي، پنڌُ گهڻو، نه مون اُٺُ نه ڏاگهو
هوءَ جا پِڪَ پُنوهَ جِي، چَٽيان تِنہ چُواڪو
b. پَسڻَ ڌارا پِريَ جي، فقيرِ پوءِ مَ فاقو
چڙهِي نه سگهان چوٽيين ڏونگر ڪونهي ڏاڪو
c. پرين پڇندِيَسِ پَٻُ ۾، وَڻ وَڻ وجهنديَسِ وانڪو
وِچُ مَ پوءِ وِصَالَ ۾، لِکَ مَ پوءِ لِياڪو.

وائي - 6

آتَڻَ ۾ سڀ ويهِي، دعا ڪريجاهُ جيڏيون
ڪانِہِ بَسِ بَهِير کي، هَلُ چَلُ وڃي پيئِي
راهَ مسافرُ سَڀُڪو، ڪونَ ڏٺوسون هِتِ ڏيهِي
ساريندا صلوات کي قَبَرَ ۾ سڀ پيهِي!
ڪوٺائو ڪريم جو ڳالهه پڇندم ڪيهي
”اللهُ هيڪُ محمّد برحق“ شال چوائي مان ايهِي
نوازيندو نورَ سين شالَ ناقِصَ کي اُت نيئِي.

وائي - 7

دل نهين نهين ميڏي وَسِ، وو، بنا دلبَرَ دل ماندي
a. مونکي مَتِ مِهارَ جِي، ڪانَ لَڳي ٻِي ڪَسِّ
سِڪان ٿِي سِينگارَ کي، بابُ نه مُهنجو بسِّ
b. سُک نه پُڇي سهڻي، ڏُکُ ڏکيَ کي ڏَسِّ
دردَ دَسِي آهِيان، دردُ مُهنجو دَسِّ.

وائي - 8

مَدَتَ ٿيُ مِهارَ، يار! ساهڙَ سائِرَ سِيرَ ۾
a. اونها ڪُنَ، اَتانگهَه تَڙَ، اولي هَڻُ آڌارَ
ڏِينہَ ڏُهلا ڏَمَ سين، آءٌ آهيان ڌارَ
b. ٻِڇَلِ ٻانڌِي ٻارِ ۾ کَري اَتِ اُبَتا آرَ
تِتي گهڙِي سهڻي آڳَہَ ري آڌارَ
c. ڪارِي راتِ ڪچو گهڙو توڏِي ڪِي توارَ
سنڀوڙِيَ سِيڙاهه سين، سِگهو رَسُ سَنگهارَ
d. اوراڙ ٿِي آهون ڪرِيان پَهُچان شالَ پرارَ
سُڻِئو جهانءِ جهِڄي هِنيون سانبارا سَنڀارَ
e. تارِ ترِندِيَس، پرين پسندِيَس، ويندِيَس وَٽِ وَڇارَ
پورِيندِيَسِ پارُ مَڻي سَهسين جي سيسارَ.

وائي - 9

آيَلِ پُنيون ماءِ، مُرادون پُنيون
جهڙي پِريان ڳالهڙي تهڙي ٻِي نه ڪاءِ
a. جي ڪَجي ته ڪوڏُ ٿيي، جي سُڄي ته سِيباءِ
وانءُ داتا جي درَ تي شُڪرُ جِنہ سُهاءِ
b. ڪانهي حدَّ حَمدَ جِي ته ڪريان لالَڻ لاءِ
ڳڻيو ڳڻيان ڪيتريون وڏيون وڏاياءِ
c. سو مُنهان مُور نه ٿيڻو جيڪي ٿو جُڳاءِ
تو سُڃيُون تو سَنديُون سِڪَن توهِين لاءِ
d. اُڃَ تهنجي اُڃيُون لوچَنِ توهِين لاءِ
دل دانهُنِ رِيءَ نه رهي مون کي ماٺِ جُڳاءِ.

وائي - 10

لَرڪي لَئُه نه سڃاتو، راندِ ڀائِيائين رازَ کي
اَنڌو اُلوهيَّتَ کان، آهي اِيُّ اُمَاٿو
صَباحَ سو نه شُمارَ ۾ جو ليکِئا اڄ لاٿو
پييَس سَهوَ سيد سين، ٿيسِ نمرودَ سان ناتو.

وائي - 11

آيلِ آيلِ ٿِي جِيان، آءٌ ٿي جيان، جي مون سارينِ وو سُپرين
مٿان ساهڙَ صدَقو، آءٌ ڏَمِين ڏمَّ ڏيان
سئون سُنهائيو پيچَرو، مونکي مِهارن ميان
مٿان ماڻِڪَ هيڪڙي، آءٌ اَمُل اَٺَّ ڏيان.

وائي - 12

ٻئو درُ ڪونه سڃاڻان، تون جو آهيين، توکي مڱان
a. اِلٰهي عنايت سين نوازيين نماڻان
b. انڌا ڪريين اَڳُ ۾، ڪوٺائيين ڪاڻان.

وائي - 13

جان جاڳان تان نهين ميان وي
نال ڍولَڻُ دي وي، سَپَنُ- هاري سُتي وي
a. اُس جاڳن سين سُمَهَنُ چڱيرا، جِسِ جاگنِ مان ڪُٺِي وي
b. خواب خِلوتَ ڀائيان، بيداريَ مان مُٺي وي
c. جان جاڳان تان جاني ڳَيو، اِن ڪاتيَ مان ڪٺي وي.

سرود پورب و رامڪلي

بيت

بيت - 651

مُونا طُورِ سينا سندا سناسينِّ
سجدي ۾ سيد چئي گوڏا گودڙين
”فَڪانَ قابَ قَوسيَنَ اَو اَدنيٰ“ نانگا اِيئن نَوَنِّ
”اَللهُ وَلِيُّ الَّذِين آمنوا يُخرِجهُم مّنِ
الظُّلمات اِلي النُّورِ“ اهڙي پَرِ پرينِّ
”وَ خَرَّ موسيٰ صَعِقاً“، جوڳي جُنگ جَلنِّ
”ڪُلُّ مَن علَيها فانِ وَّ يَبقيٰ“ باقي ڪين بچن
مشاهِدو محبوب جو اُتي آدِيسينِّ
”بِي يُبصِرُ بِي يَسمَعُ“ بي وصالِ وهنِّ
”بِي يَمشِي بي يَنطِقُ“ اهڙي چال چَلنِّ
”مازاغَ البَصَرُ وَما طَغيٰ“ اهڙي سُڌ سندينِّ
سيّد چئي سنديَنِّ، ڪَلَ پڇين تون ڪهڙي.

بيت - 652

ميڙِئو ڀاڻُ ڀَريون ڪِئو جوڳي جلائينِ
سامي سِڱڙِيَنِ سين خوديَ کي کائينِ
هوءِ جي تارَ نه تڳائين، آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري.

بيت - 653

نڪِين کڻنِ پاڻَ سين، نه ڪو سائُنِ پاڻُ
اِهڙو جَنِ اهڃاڻُ، آءٌ نه جيَندي ان ري.

بيت - 654

وِئا ويراڳي نِڪَري، ڳوليان آءٌ ڳنڌيانِ
صحبت جا سنديانِ، آءٌ نه جيَندي ان ري.

بيت - 655

مران ۽ مٿو پٽيان، نِهاريان نيران
سُخَنَ جي سندانِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 656

لکين ڪِئا لِسان سين، لاهوتين لوڙا
گهوڙا ڙي گهوڙا، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 657

آسڻَ وٽِ آهون ڪريان، وَسِ نه مُهنجي واتُ
لڳمِ لاهوتين جو ڪِينَرَ منجها ڪاتُ
هلڻ جن هيهاتُ، آءٌ نه جيندي اُن ري.

بيت - 658

پسئو آسَڻَ اُنَ جا آدوها اچنِّ
ڪِينرَ ڪاپڙِيَن جا صبح تان نه سُڄَنِّ
وڏي ڀاڳِ ڀِرَنّ، آءٌ نه جينَدي ان ري.

بيت - 659

پسئو آسڻَ ان جا اچي نه آرامُ
ڪينر ڪُٺي آهيان تَنين جي تمامُ
مونکي ٿئو ماتامُ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 660

پسئو آسڻَ ان جا، اوڇنگارون اچنِّ
پاڻان وِڌِيَسِ پَٽَ تي لاهي لاهوتيَنِّ
راڙي منجهه رهنِّ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 661

پَسي آسڻ ان جا، ٻانهُنَ وجهان واتَ
هوءُ جي ڪَهئا ڏونہ ڪَلاتَ، آءٌ نه جيندي اُن ري.

بيت - 662

وارُو ويراڳينِ کي ويلَ ۾ وساريجِ
قدمَ ڪاپڙيَنِ جا لالائِي لهيجِ
پيرَتِ پَسئو پَٿَ جِي وڃڻَ کي وڃيجِ
راتو ڏينہَ رڙهيجَ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 663

قدمَ ڪاپڙين جا، لڳا ۾ لاهوتَ
جنَين سين ياقوتَ، آءٌ نه جيندي اُن ري.

بيت - 664

جوڳيَڙا جهانَ ۾ نُورِي ۽ نارِي
ٻَرِي جَنِ ٻارِي آءٌ نه جيندي اُن ري.

بيت - 665

جوڳيَڙا جهانَ ۾، هئا منجهه حَمامَ
آراما آرڳ ٿئا، اوڏا نه آرامَ
ڪِئائون قِيامَ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 666

صُبحِ سِڱڙيون کڻي، وئا دُکان ئي دُورِ
ٿئا ڏيٺارِئان ڏُورِ، آءٌ نه جِيَندي اُنِ ري.

بيت - 667

صبحِ سِڱڙيون کڻي، وئا وڄائي وِيرَ
ڏوريان ڏوريان نه لهان تَنِ بيراڳينِ بَهيرَ
آسَڻَ جَنِّ عَبِيرَ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 668

واڄَٽَ ويراڳين جا مونکي وڏو مالُ
مَقالان مَهندِ ٿئا ڪونهي وٽنِ قالُ
حاصُلُ جَنين حالُ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 669

واڄٽَ ويراڳين جا مونکي وڏي وَٿُّ
سونُ سڀوئي سِڱيُون پَسِي ڪينَ مَ ڪَٿُّ
ويساهي ويلَ ڪَهين، پورڀِ ويندوءِ پَٿُّ
”هَلُ“ ڪيائون هٿُّ، آءٌ نه جيندي اُن ري.

بيت - 670

سُوڌو سڱڙِيُنِ سين ڪين جو ڪَهيائون
هوءِ جي هَنيائون، آءٌ نه جيندي اُن ري.

بيت - 671

پاڻِهين ويٺا پاڻَ سين پَرِ ۾ ڪَنِ پَرياڻَ
اِهڙا جَنِ اهڃاڻَ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 672

پاڻِهين ويٺا پاڻَ سين پرِ ۾ پرياڻينِ
سامي سفرِ هلئا آسڻَ اُجهائينِ
رُخصتَ رئارِينِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 673

پاڻهين ويٺا پاڻ سين پر ۾ پرياڻينِ
هوءِ جي هلڻَ سنديون ڳاهُون ڳالهائينِ
وڃڻَ وڃائين، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 674

جيڪي مون نِهو، ناتَ جاٽَ مَ وڃو جوڳِياهُ!
قوتُ مُهنجو ڪاپڙِي، سِڱڙِيُنِ سِهو
ڪا ڦِرِي ڦُوڪَ ڏِهو، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 675

جيڪي مونکي ني، ناتَ نانگا وانءُ مَ نڪرِي
پَہَ پروڙئَمِ پَٿَ جا، ڪِينَرَ منجها ڪي
هَي هَي جني هي، آءٌ نه جيندِي ان ري.

بيت - 676

جيڪي مونکي تاڻِ، پَڳَہُ پائي پاڻَ سين
هوءِ جي هنياءِ هاڻِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 677

مِٽَ نه مَعذورِيَنِ جا، جوڳي جاٽَ نه نِينِ
اِنهِين ۾ آهِين، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 678

هَي هَي ڪئو هٿ هڻان جوڳي وئا جاٽِ
پيهِي وِئا پاٽِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 679

سَترُ سڱڙيُنِ سين، لحظي لاٿائون
ڪِينرَ ڪُٺِي آهيان اُنين جي آئون
مونکي مارئائون، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 680

ڪِنہ جِنہ ڪينرَ ڪڍئو مونکي پُڇِي پَٿِ
هوءِ جي هنيائون هٿ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 681

وٽنِ ويٺِي آهيان ڏِسئو ڪِينَ ڏِسانِ
جِنہ جِهو ناهِ ڪِين، سا ڪا سونهن سنديانِ
پَسئو ڪِينَ پسانِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 682

ويراڳينِ وَرَنَ، ڏِسڻُ گهڻون ڏُهلا
هڪ ٻولَڻُ ٻوڙنِ سين، ٻئا سندا فانيَنِ فَنّ
ڪي گهرجنِ ڪَنَّ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 683

نانگاء نانِيَ هلئا، هئي مهنجي حالَ
هوءِ جي ڪهيا ڪالَ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 684

نانگا نانِيَ هلئا، چيلا چيلهه ٻڌَنِّ
هوءِ جي ٿا هَلَنِّ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 685

نانگا نانِيَ هلئا، سامي سڀيئي
وِهڪَ مون ويئي، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 686

نانگا نانِيَ هلئا، ويراڳي وئا
هوءِ جي هِتِ هئا، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 687

نانگا ناني هلئا، لوڪان ڪري لِڪَ
ويئي مون وِهڪَ، آءٌ نه جِيَندي اُن ري.

بيت - 688

”جُزّ“ وِڃايو جوڳيين ”ڪُلَّ“ سين آهنِ ڪمُّ
آسڻَ جَنِ عَدمُ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 689

ٻابو بيکاري ٿئا، ڀڃي ڇڏئائون ڀاڻُ
نسورو ئي ناهِه جو نانگنِ وٽِ نِڌاڻُ
سِر کَنڊُ جَنين ساڻُ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 690

بابو بيکاري ٿئا، آسڻَ وٽ نه اَڄُّ
نسورو ئي ناهه جو سامي ڪَنِ سَهَڄُّ
هِيان تَنين سين هَڄُّ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 691

بابو بيکاري ٿئا، اڄ نه آسڻَ وَٽِ
خودي کائي هلئا پيرَ نه لايائون پَٽِ
هَي هَي جَنين هَٽِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 692

وڄائي واٽَ ٿئا جوڳي جُڳاڻي
هئا جي هاڻي، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 693

جُسي سندو جوڳين مون نه گهرجي ماهُ
سامي مهنجو ساهُ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 694

ڪيڏاهين ڪالَ وئو سندو جوڳئين جوشُ
پَچِي تَهِين پَٿَ کي هَڏِ نه رهيو هوشُ
آسَڻَ ۾ افسوسُ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 696

مونکي آه اُٿيارئو سُتِي سيڄَ هياسِ
جَنين جاڳاياسِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 697

جو ڪُهَندِ سُهَندِ سامُهون پِرتِ تنہ سين پارِ
نِينہُ جِنہ جو نِبَهي تِنہ سين تون مَ توارِ
هَڏِ مَ واٽَ وسار، ٿِيُ نِرالِي نِبِرِي.

بيت - 698

جي ڀائيين جوڳي ٿيان ته مَرُ پُوري مَنجهه مارِ
دائما دونهين دل ۾، مَن ۾ مالا وارِ
سَهُه سَڀَڪا آر، آگي جي ادبَ سين.

بيت - 699

جي ڀائيين جوڳي ٿيان ته پَرِ جوڳَ جي پارِ
هَوائون هنگلاجَ ڏي ويندي سڀِ وسارِ
نانگا ناٿُ نِهارِ، سامي وڏيَ سڪَ سين.

بيت - 700

جي ڀائيين جوڳي ٿيان ته ٿِيُ گُروءَ جي گَسِ
ڏُکُ پاڻَ کي ڏسِّ، ناٿُ نهارجِ نِينہَ سين.

بيت - 701

جي ڀائيين جوڳي ٿيان ته سَڱَ سڀئي ڇِنُّ
مٿي دَرَ دوستنِ جي نانگا ڪِيمَ نِنُّ
پَٿِ تَنين جي پِنُّ، جَنين پُڃِي نه پُڇِئو.

بيت - 702

جي ڀائيين جوڳي ٿئان ته سڱ سڀيئي ٽوڙِ
جي ڄايا نه ڄاپئا تَنُ تنين سين جوڙِ
ته تون پَهُچين توڙِ، محبتَ جي ميدان ۾.

بيت - 703

پُوري پَئِي رَهُ، اُپَٽِي اچُ مَ ڪاپڙِي
اُلان جي عشقَ جا سي تون سَهيو سَہُ
پُڇُ پاڻَ کي پَہُ، هنگلاجَ جي هلڻَ جو.

بيت - 704

نسورو ئي ناهِ جِي دل ۾ دونهين پاءِ
آڻي آڳِ عشقَ جي تون لاهوتي لاءِ
جِندان تِنءَ جاڳاءِ، جِنءَ سا آتَشِ آبُ ٿيي.

بيت - 705

ڏورِ مَ ريءَ ڏِيي، ڏورڻ گهڻو ڏاکڙو
تان تان هوئج حُجري، جان جان يارُ جِيي
جڏهِ پاسان پاڻ ٿيي، تڏنہ ڇڏج تڪيو.

بيت - 706

جيڪي جوڳُ مَ پاءِ، نا ته نانگنِ سين ناٿِ وانءُ
سامي سي مَلَ چاءِ، مُنڍا جَنِ مَرڪِڻا.

بيت - 707

جيڪي جوڳي ٿِيُّ، نا ته وانءُ نِر جا نِڪَرِي
ته ڪوهُ ڪَنَّ ڪپائيين، جان نه سهندِين سيُّ
ڀَڄُّ پَراهون ٿيُّ، متان ٻئا لڄائيين.

بيت - 708

جوڳي تُهنجي جوڳَ ۾ ڳالِ گهرجي ڳَچُّ
سَڳا، سيليون، چَمَڙا، اِيُ پُڻ وڏو ڪَچُّ
وَڍي چيري چِچِري، پَرِ ۾ اُڀو پَچُّ
سو ئِي ٻارِجِ مَچُّ، جِنءَ ٻاهرَ ٻاڦَ نه نڪري.

بيت - 709

ساميَ ۽ سُلوڪَ کي هٿان هَڏِ مَ ڇڏِ
لَڏِيندَنِ سين لَڏِّ، ته رهين تون راڄَ ڪري.

بيت - 710

ويندَنِ کي ويڪَ ٿِي هوندَنِ ڪونِہِ هنڌُ
”مَن لہ الموليٰ فَلَہُ الڪُلُّ“ اِيُ پروڙج پنڌُ.

بيت - 711

عاشق شهرَ فقيرَ دَر دَر هڻي سِينَ
جتي ڏسي ڪِينَ، تُتي ڪري تَڪِيو.

بيت - 712

ڪِينَ قبولِجِ ڪاپَڙِي، گُذَر گَئِي گُذران
عَلِيَّ جو ميدان، سَکَرَ سناسينِ کي.

بيت - 713

عليَ جي ميدان ۾ ويٺا ڌوڙ ڌُڻِي
تَرڪُ ڪِيائون تَڪِيا پَريون پنڌُ سُڻِي
ڪندِي ڪوهُ دُڻِي، طعنا ڏيئي تَنِ کي.

بيت - 714

جوڳي هُونِ نه جِيَرا، پائي جوڳُ مَ جِيُّ
هارِئا هُنِ ڪنَن سين سُڻ سنيهو اِيُّ
وڃائي وجود کي پاڻا پاسي ٿيُّ
هَڏِهن ڪونِہِ هيُّ، ٿو اَسارا آءٌ چَوين.

بيت - 715

ويٺو پڇين پَرّ، ڪَرِ هِيارَ هلڻَ جي نه ڪَريين
اَڄُ آديسي مَرّ، صَباحَ مَرندو سَڀُڪو.

بيت - 716

ڪَنَ ڪورائيين ڪاپڙي، جِندان ٿِيّ جوانُ
ڪاهُ ته لڳيئي ڪانُ، نانگنِ هٿان نِيہَ جو.

بيت - 717

ڪن ڪورائيين ڪاپڙي، جِندان ٿِيّ مَ جوءِ
جيڪي پڇيين پڇُ سو، گُنگا نِينِ نه گوءِ
سِرَ سپاهينِ ووڪئا سوڪِ نه ساميين سوءِ
لنگهه لاهوتِي لوءِ، عِجزُ ڪِين آڏو ڪري.

بيت - 718

ڪن ڪورائيين ڪاپڙي، اِيُ زنانو جوڳُ
سامين سُڃاڻَڻُ پئو ايڪُ دَهِي ٻئو دوڳُ
جِنہ وَڻُ ڀانئِيو ڦوڳُ، رامَ تَهين کي ريبِئو.

بيت - 719

لنگهِه لاهوتان ڪاپَڙي، دونهِين ڪا مَ دُکاءِ
اوري ڪَرِ مَ آسرو، پَري پيرُ مَ پاءِ
جَنہِ جي جاءِ نه ماءِ، وانءُ تَهِين سين وانڪِئو.

بيت - 720

سامي ٿيين، سُکَ طَلبِيين، واريين نه ويراڳُ
لاڳاپا، لطيفُ چئي، ڇڏي جوڳي جاڳُ
جئن تون ڀُوڻي جِيرو، اِيُ آديسيين اڀاڳُ
جو لاهوتينَ لاڳُ، سو مرِي جِيُ ته ماڻيين.

بيت - 721

سامي ٿيين، سُکَ طلبيين، سُکين نه سامي
اڃان اوريين پنڌَ ۾ تان ويٺهِن وِسامي
گُرَ کي تون نه گڏئو، چائيين انعامي
دائمُ مدامي، پوتو رهج پريَ سين.

بيت - 722

سامي ٿيين، سک طلبيين، تسيا ڏيين نه تَنَّ
مِہُ ڪِئو ماڙُهنِ کان پِنِين اَٽا اَنَّ
ڪاپَڙي! تو ڪَنَّ، ڪِين چِيرايا چَسَنِ کي!

بيت - 723

سامي ٿيين، سکّ طلبيين، هوندَنَ جئن مَ هو
توکي ويسَ وِڃائيو، ويسُ وڃايو تو
سامِي آهي سو، جِنہ پاڻ وڃائي پُورِئو.

بيت - 724

سامي ٿيين، سک طلبيين، هومَ هوندنِ هيئن
لاهوتي، لطيف چئي، هُونِ نه آديسِي ايئن
سِي ڪاپڙي ڪيئن، جي تَعلُّقُ رکنِ تَڪِيا.

بيت - 725

پوڄا ڪَرمَ پاڻَ کي، کوءِ راوَلَ ٻَنِ رُجاتُ
لِباسان، لطيف چئي، پَلُ ويراڳِي واتُ
مَنُ مارِي ڪرِ ماتُ، ته تيرٿُ پَسين تَڪِيي.

بيت - 726

پوڄا ڪرمَ پاڻَ کي، پل پوڄا کان پاڻُ
لاهوتي، لطيف چئي، سَڌَ نه کڻنِ ساڻُ
ڇڏڻُ خلق تڪيا، اِيّ آديسينِ اهڃاڻ
ڄاڻِي ڇڏي ڄاڻُ، پُرِئا پورڀَ پنڌَ تي.

بيت - 727

پوڄا ڪر مَ پاڻ کي، جوڳي رکجِ جوڳُ
خَلق خادمُ جئن ڪريين اِيُ راوَلَ وڏو روڳُ
ڀَڳَنِ ڪونِہ ڀوڳُ، نانگا وڃنِ نِڱِئا.

بيت - 728

هُوءِ جي ٿئا هَر ڪيس، تَنِ لَڳي ڪينَ لِباسَ سين
وَتَنِ وِرلي ويسِ، لاهوتي لطيف چئي.

بيت - 729

بُک اُنَهِين کي بِکيّا، ڌوڙ اُنهين جو ڌُوپُ
ڪِئائون سو رُوپُ، جِئائين لوڪَ لڄَ ٿيي.

بيت - 730

جا ماڙُهنِ مصيبتَ، سا جياري جوڳَ کي
سامي سورُ صحتَ، جي پُورِڀِيا پروڙيين.

بيت - 731

جا بَراتَ بُتَنِ جي، سا اُڃَ بُک آديسينِّ
روزو رندَ رکنِّ، عيدَ نه اوڏا ڪاپَڙِي.

بيت - 732

سَٻيرِيَ، سيّدُ چئي، جي ٿا پُڇنِ اَنُّ
تَنِ کي آهي کَنُّ، جوڳِي چائِينِ جاڙَ ٿا.

بيت - 733

گولا جي گِراهَ جا، جُوٺا سي جوڳِي
ڦِٽلَ سي ڦوڳِي، جَنين شِڪَمَ سانڍئا.

بيت - 734

گندِي ۽ گِراهُ، جَنِ سناسين سانڍئو
اُنِي کان الله، اڃان اڳاهون ٿئو.

بيت - 735

جِين ٿا پڇنِ اَنَ کي، تين جي پڇنِ پنڌُ
رِڙِهِي لڌائون رَندُ، لَٿِيَنِ لُک لطيف چئي.

بيت - 736

نه گِدا، نه گَبَرِي، نه لانگوٽِي، نه لِينگَ
ڀُنگا جَنين ڀِينگَ، صاحبُ تَنين سامُهُون.

بيت - 737

نه گِدا، نه گبري، نه لانگوٽِي، نه لِکَ
جيڏانہ کڻنِ وِکَ، تيڏانہَ صاحبُ سامهون.

بيت - 738

نه گِدا، نه گبري، ڪَڇَ نه ڪاڇوٽِي
سامِيَ ٻارِي سُڃَ ۾ بابوءَ باهوٽِي
جوڳي جبروتِي، ڪُہُ ڄاڻان ڪِين گَيو.

بيت - 739

نڪي طعام تُنيِن ۾، نڪي گَبريَنِ
مون پڻ مُلا تَنِ، حاصل ڪِي حال ڪِئو.

بيت - 740

جوڳي ٿِين نه يارَ، ڪِنہ سين قريبنِ ري
مون ملاقاتَ تَنِ سين جَن پورَڀَ جي پچارَ
اَٺئي پَهرَ اُنِ کي نانِيَ ڏانہَ نِهارَ
لائي وِئا، لطيفُ چئي، اندرَ منجهه اَپارَ
سامينِ ساڻُ ستارَ، شال لاهوتان لالُ ٿيان.

بيت - 741

کُوءِ گودَڙَ، ٻَنِ گبريون، تيئي کِدائون کانءِ
جيڏاهين جوڳُ وئو، نيڻَ تيڏاهين ناءِ
ڀورا اِنَهين ڀانءِ، ته سِڱيُون سو مَتَ هَٽَ جيون.

بيت - 742

کُڻ گودَڙ، پُڻ گبريون، کانءِ مَ کِدائون
جِندان وڃي جوڳَ سين لَهجِ ڪي لائون
اِيَ ڪُہُ چيائون، سِڱيون سو مَتَ هَٽَ جِيون.

بيت - 743

جا گُرَ ڏنِي گودَڙِي سا مونکي ٿِيي مَرڪُ
چيلا ماري چَرَخُ، اوڍي وِهُ ادبَ سين.

بيت - 744

جا گُرَ ڏني گودَڙي سا ٿيي لاهيندي لڄَّ
سندا تِنہ سَهَڄَّ، چيلو چُوندو ڪيترا.

بيت - 745

جا گر ڏني گودِڙي سا مون گهڻو سُهاءِ
نيئِي رَساڻي ماءِ! اوڍِيين جي ادبَ سين.

بيت - 746

اندرِ رَلا رَلِيون، ٻَهرِ پَٽورا
اِنهِين پَرِ ڪاپَڙِي ڄَڻُ خداءِ جا گهورا.

بيت - 747

پهر رلا رليون، اندرِ پٽورا
انهين پرِ ڪاپڙِي ڄڻ گڏه جا گهورا.

بيت - 748

گُل ڦُل پَسِي گودڙيا، گهڻا مَ ڀانئيجِ
سوئِي سُونهائيجِ، هيُ هُو آهي هيڪَڙو.

بيت - 749

ڪَري مَرجِ ڪاپڙي، گُرَ وٽ گدائِي
اِشارَتون اُنِ جيون، وانءُ کَپي کائي
راولَ رُباعِي، اِيَ اِنَهِين ڳالِ جي.

بيت - 750

جوڳينِ جوڳُ جُڳاءِ، جوڳُ پُڻ سُنهي جوڳيين
جوڳيان سندِي جانِ ۾ ڳُجُهه ڳُجهاندَرُ آهِ
واءِ مُنهين کي هاءِ، جا آءٌ جوڳُ نه سِکِيِي.

بيت - 751

ويٺائِي وِهُسَنّ، پايو مُنہُ مُونَنِ ۾
جوڳِي جاٽُون ڪنِّ، جو آئِيا اُلُوهِيَّتَ ۾.

بيت - 752

آئيا اُلوهيت ۾ لاهوتُ لنگهئو جَنِّ
منجها تَنِ جُسَنِّ، حرفُ نه سُڄي هيڪڙو.

بيت - 753

مُونا طُورِ سينا سندا سناسينِّ
پورَڀَ کنيو نه پاڻَ سين بغضُ بيراڳينِّ
ردِا آهي رازَ جي اوڇڻُ آديسينّ
قربُ ڪاپڙينّ، نَهُه چوٽي سينءَ ڍَڪِيو.

بيت - 754

نَڪِين نِمَنِ ناٿَ کي، ناٿُ نه نِمائينِ
جاٽا ڪنِ نه جوڳَ جِي، جوڳُ نه جُهارينِ
آديسي آڻينِ، اُهڃاڻيون اِلماسَ جيون.

بيت - 755

نانگنِ ڪينِ نِمائيو، ناٿُ نِمائيو نِينہُ
مَر پُڻِ اُٺا مِينہَ، جوڳيان سَندي ذاتِ کي.

بيت - 756

ڌاڳا هَڏِ نه ڌوءِ، دِل ڌوتائين دُکَ سين
لاهوتِي، لطيف چئي، روحان اندرِ روءِ
ڪڏه ڪونه ڏٺوءِ، سناسِي سُورَ ري.

بيت - 757

پَٽَ ڇڏئائون پنڌَ ۾، ڏَنڊَ ڇڏئائون ڏِسِّ
اَلائشان اَڳي ٿِئا موٽِي ٿِئا نه مِسِّ
هِيَ ڇڏئائون حِسِّ، وڃي ڪالَ ڪُلُّ ٿِئا.

بيت - 758

اَسُکُ جَنِ اويرَ، اُو سانجهِيَ رَهَنِ سُمَهِي
لاهوتي، لطيف چئي، آڌيَ ڏِينِ اُليرَ
اُٿئو لوڪُ پَسِي پئا سامي مٿي سيرَ
ڪيڏاه ڪِئائون پيرَ، مڙوئي مٿو ٿئو.

بيت - 759

سانجهيَ رهن سُمَهِي، وِچِينءَ ويٺا هُونِ
آڌيَ راتِ اٿي ڪري راولَ رَتو رُونِ
وِهاڻيَ واٽڙِيَنِ تي پاسا کوڙئو پُونِ
مَهيسي مُنہُ پنهنجو ڌاران ڌوڙِ نه ڌُونِ
اِيَ نه ڪِنہ کي چونِ، ته اَسين آديسِي ٿئا.

بيت - 760

آهي اکڙيُن ۾، آديسِينِ اَدَبُّ
تَنِ جو حسبُ نَسبُ ناهِه ڪِين نه امان نه اَبُّ
ساميَ کي سَڀين پَرين روحَ ۾ رهيو ربُّ
ريءَ لانگوٽيَ لَبُّ، پاڇي ڪَنِ نه پاڻَ کي.

بيت - 761

نَڪِين گَبريَنِ ۾، نَڪِين هيٺِ نه بيٺِ
رامُ ڪِئائون ڏيٺِ، وڃي ڪِينَ ڪُلهي ڪري.

بيت - 762

لانگوٽي لائي، وڃُ ويراڳينِ سامُهُون
ٻَندُ سورنِ جو سندرو منجها سِڪَ ساهي
اُني وٽِ آهي، اوڇَڻُ ڳالهِه اُگهاڙ جو.

بيت - 763

جوڳيَ سندي ذاتِ جي ٻولي ٻُجهارتَ
ڏورَڻُ گهڻو ڏاکَڙو، هلڻَ ۾ حيرتَ
عجبُ عِبادتَ، پهُه پروڙڻُ ۾ اُنِ جو.

بيت - 764

جِنہ ڪارَڻِ جوڳي ٿئا، جان جان سو نه پَسنِّ
تان تان سَناسينِّ، وِرَهُ وِهامي راتَڙي.

بيت - 765

اکيون آلو ماهُ، سدا سناسينِ جيون
واري نيڻَ ننڊاءَ، جانڪي جَهلئا جوڳيين.

بيت - 766

مَرڻُ مُسلَّمُ جَنِ، واحدُ تَن وسرئو
مٿي سڳر ڪاپڙي، نانگا نِنڊون نه ڪن
نيڻَ سدائيين تَنِّ، اوجاڳن اُجارئا.

بيت - 767

نه کِلنِ نه کينِ ڪِين نه ڪِين ڳالهائينِ
ڪِنہ جِنہ ۾ آهِينِ، سا پَرِ پروڙڻ ڏاکڙو.

بيت - 768

ڪِنہ جِنہُ ڪُٺا ڪاتَ، جئن سامي مُور نه سنرا
تَنِ کي ڏينهان ڏُکِي ڏِيلَ ۾، سورَ سَڄئائي راتِ
جوڳِئان سندي ذاتِ، جيجان هوءِ جَڏارَئين.

بيت - 769

سامي کامِي پِريَ لئي ڪُسِي ٿِئا ڪبابُ
اوتِينِ آرَتِي گاڏئون اکينِ منجهان آبُ
سندو جاٽَ جوابُ، تون ڪِئن پُڇين تَنِ کي.

بيت - 770

سُواٽا ڪاپَڙي، مٿا مُوءِ ٿِئانِ
ڪوٺي ڪِنہَ نه پڇئا ته ڪي اندر آندو هِيانِ
جيڪا ڄمارانِ، سا گوندرَهِين گُذري.

بيت - 771

آرَتو اکڙين ۾، مٿي ڳَلنِ ڳاڙَ
ڪوري ڪَنن وچَ ۾ ڦَچَّ وڌائون ڦاڙَ
هڻي توبَہَ تاڙَ، نانگا نسورا ٿئا.

بيت - 772

هَي جي هئا هِتِ، ته مَٿنِ هوندَ حقُ ٿئو
جوڳينِ جي جُڳَتِ، سارئو ٿِي سُورَ چران.

بيت - 773

هَي جي هئا هاڻِ، ته مٿنِ هوندَ حقُ ٿئو
پيهي وئا پاڻِ، مڙهيون مون مارينديُون.

بيت - 774

پُڇڻُ پَرَ ڏيهِيَنِ جو آسَڻَ تي آهي
لڳڻُ جي لاهي، ته هُنِ تان [هوند] حقُّ لَهي.

بيت - 775

اڄُ نه اوطاقُنِ ۾، جوڳيان سندِي ذاتِ
ڏِينهان ڏورَڻ ڏکَ سين، روئِڻُ سڄائي راتِ
تَنِ جَني جِي تات، سي لاهوتي لڏي وئا.

بيت - 776

جُوءِ جيڏاهين جوڳيين نيڻَ تيڏاهِين نِتُّ
آيلِ! آديسِينِ کي ڏي چارِيڪا چِتُّ
سامِيَنِ جو سَنگَتُ، سارِئو ٿِي سورَ چَران.

بيت - 777

جُوءِ جيڏاهين جوڳيين، نِتُ تيڏاهين نيڻَ
آيلِ! آديسينِ جا وِرهَ ٿِئمِ ويڻَ
ڪَري سناسي سيڻَ، هِنيَڙي حالُ پرائيو.

بيت - 778

جُوءِ جيڏاهين جوڳيين اُنَ مُنہِ اَکَڙِيُون
سَڳا سيلِيون سِڱِيُون تَني سين تنبَڙيون
مونکي جَني مارِئو اُن تي اَکَڙِيون
اُنِ جون، عبداللطيف چئي، مَرَڪَن ماڳَ مَڙِيون
کوڙي لَڪَڙِيُون، چُندا ڪِين چيلَنِ وئا.

بيت - 780

جوڳي آهينِ جوءِ ۾، وئا نه ويراڳي
جِندا تو جاڳِي، نانگا ڪِينَ نهارِئا.

بيت - 781

جوڳي آهينِ جوءِ ۾ پر نهاريندُڙِ ناهِ
جي مَهيسِي مَنَ ماهِ، سي ٿاڻي ٿورا ڪاپَڙيِ.

بيت - 782

اڃان سي آهينِ، جي سَزاوارَ سِڱِنِ جا
ويٺا وڄائينِ، جي سناسي سُڻِيين.

بيت - 783

هِي جي ڪَن ڪَپارَ جا سُوڌو سي نه سُڻِينِ
اندرِ جي آهينِ، سُڻ سنيهو اُنِ سين.

بيت - 784

هِي جي ڪنَ گاڏُها وڪڻِي ڪَنَ ڪي ٻئا کڻيجِ
تَنِي سين سُڻيج، سُپيريان جي ڳالَڙي.

بيت - 785

اَڌَ لَڳيون آهِينِ، جيجان! سنديون جوڳيين
ويهِي وڄائينِ، ڪا قضاني راتَڙِي.

بيت - 786

راتيان رُڻ جهُڻ رامَ سين، ڏِينهان ڪَنِ سَنانُ
جوڳِي سي اَنانُ، وَٿون جَنِ وراهِيُون.

بيت - 787

ڪِنہ جنہُ کيپ خُمارِئا تِئنَ ڀوارِئا ڀُوڻَنِّ
ڳالهيون ڳَهلي لوڪَ سين پَڌَرِ پَئِي نه ڪَنِّ
سَنڪو سناسِينِّ، آهي پُورڀَ پنڌ جو.

بيت - 788

پُورِڀيا پُوري وئا، آسڻ آڌيَ راتِ
سُيمَ نه، سناسين جيون، پچارون پرڀاتِ
ڪاجا جوڳي جاتِ، جِئن مِٽَ نه معذورين جا.

بيت - 789

پُورَڀِئا پُوري وئا آسڻَ اَڄُّ صُبوحِ
کٿوري خُشبوءِ، آهي آديسِي گَيا.

بيت - 790

مٿي راهَ رَوان ٿئا پورڀُ پورئائون
هي گهرُ گهورئائون، اَڳانڍِئائون اَڳِئان.

بيت - 791

ڪي جي سَڳا سُورَ جا، ويهي وَٽِئائون
پُويو پاتائون، ساڄا ڪِئو سِڱينِ ۾.

بيت - 792

اُو کولِيندي اُٿِئا، ويٺي وُٽِئائون
اُنِين جِي آئون، ڪِهڙي ڳالهِه ڳَنڍِ ڏيان.

بيت - 793

جوڳي جَڳِ نه وَڳِ، جوڳُ نه ڏٺو جوڳيين
آديسي عالَمَ کان، لاهي چُرئا لَڳّ
سامي ٿئا سُرَڳِ، هَل تڪييا پَسَهُون تن جا.

بيت - 794

پَرِيندِهين پيرِ ٿئا ڇڏي گَنجو گامُ
ويهِي ڪِئو نه واٽَ ۾ آديسينِ آرامُ
گروءَ سندي گَسَ ۾ ڪئائون تَنُ تمامُ
رَهَ ۾ گَڏئُن رامُ، پنڌان ڇُٽا ڪاپڙي.

بيت - 795

ٻَهرِ ٻولينِ ڪِين ٻئو، روحَ ۾ رَهِئُنِ رامُ
پيالو پُر ڪري جوپُ پيتائون جامُ
تِهان پوءِ تمامُ، تن تَڪِئا تاڪي ڇڏئا.

بيت - 796

سامينِ سَمَرُ سُورَ، گوندَرَ گَبِريُنِ ۾
جوڳيَنِ جَڙِئا جانِ سين پيغامن جا پُورَ
آديسي اَسُورَ، وَڄائي واٽ ٿئا.

بيت - 797

کانيو تَڪبُّر تَڪِئا، حيلا ڪِئو هلنّ
مُوران تان نه لَهنّ، لَمين راهَ لطيف چئي.

بيت - 798

ڪِين جو ڏٺائون، ڌهُڪِجِي ڌُوڙ ٿئا
وهَڪ نه ڪِئائون، اُڀِيَڻُ عيبُ اُن جو.

بيت - 799

ڪُوڙي ڪِج م ڪڏهين، سچِي ڪا م سَلاءِ
پَهچڻ پاڙينداءِ، متان رام رسائيين.

بيت - 800

اڱڻِ آئيا نه سَهان، ويٺي گهَر گهُرانِ
مُنہَ مقابلِ سُپرين پَسئو ٿِي پَچانِ
وارُ نه سهان وچُ ۾، اُچا دَرميانِ
ڳرا منجهه ڳُڻان، پرين وِجهبا پيٽَ ۾.

بيت - 801

جِياسون، جوڙَ ٿِي، جوڳِي ڏِٺوسون
مُلا تَهين مون، حاصُلُ ڪِين حال ڪِئو.

بيت - 802

جياسون، جوڙ ٿي، نانگو ڏِسَهُون نِتُّ
جَنِ جو چُوچو هُوَڙو چِتُّ، کُلي اڄُ باغُ ٿئو.

بيت - 803

جياسون، جوڙ ٿي، جوڳي لاٿُهُون جارُ
سندو پورڀَ پارُ، اَڇئائون اِيندن کي.

بيت - 804

جياسون، جوڙ ٿي، ڏِنُهُون تارِ تَرَڪُ
هاڻي تَنِ هٿِ ڪئو هو جَني جو حقُّ
رامُ تني سين رُوءِ ٿئو، سامِي آڻِ مَ شڪُّ
سندو نهيَ نَڪُّ، اُنِ اَمرَ ساڻُ اُٿارئو.

بيت - 806

پسو سڀڪهين شيءِ ۾ ڪِنہ هَنڌُ نه چئبو هاڻِ
”ڪُلَّ شَيءِ مُحِيط“ اِي اُنهين جو اهڃاڻُ
ڪَنين ساڃارَنِ ساڻ، ٿو ڳالهيون ڪري ڳجهيون.

بيت - 807

ڳالهيون ڪري ڳجهيون، پَسو سين پنهنجنّ
سڃاتائون سُپرين محبُّ ڪئائون منِّ
ٻِي نه ڪِئائون ڪَنِّ، آهينِ اُوءِ اُنهِين سين.

بيت - 808

آهِينِ اُوءِ اُنهينِ سين، ٿئا نه ويسلا وِيرَ
تَسِيا ڏيئي تَنَ کي ساڙئائون سَريرَ
تيلاهَ ٿئا پِيرَ، جوڳي هِنَ جهانَ ۾.

بيت - 809

ڪري ڪانگَ! ڪُرنِشَون پيرين پِريَ پئيجِ
آءٌ جو ڏِيين سَنِيهو سو وچَ مَ وساريجِ
لِلّٰہِ لَڳِ، لطيف چئي، ڳجهو ڳالهائيج
چُوئِين تينءَ چئيج، ته ڳِيانتا خوش هوئين.

بيت - 810

اَڏَءُ لڳ اللهَ، ويلو ڪَرِ مَ وچَ ۾
آءٌ جو ڏيين سنيهو سو سانڍ برابر ساه
سندِي ڳجهاندَرَ ڳاهَ، ڪَهِج م قريبن کي.

بيت - 811

آءٌ اُڏامي ڪانگڙا! پاڻان پاڻَ پچارِ
ويهِي هِتِ وصالَ جو تان ڪو تِرُ توارِ
ڏِٺَمِ جي ڏيسارِ، سي اڏامي آڻِ پرين.

بيت - 812

پاڻان پاڻَ پچارِ، مٿي لامَ لطيفُ چئي
ڦيرِ مَ فضيلتَ تون، جا ڪُرَ اَهِنجِي ڪارِ
ڏٺم جي ڏيسارِ، سي اُڏامي آڻِ پرين.

بيت - 813

وَهلو وَرُ، وَريا پرين، آءٌ ڪانگا وڻِ ويہُ
جَني ڏُورِ چِتايو ڏيہُ، سي اُڏامي آڻِ پرين.

بيت - 814

وَهلو ورُ، وريا پرين، ڪانگا ڪا لئُه لاتِ
وئا جي ڪَلاتِ، سي اُڏامي آڻ پرين.

بيت - 819

ويراڳي واحدَ سين رکج چاءُ چوري
هِي جي ڪَنَ ڪَپارَ جا سي ڪاملَ وِجُهه ڪوري
منجها ڏيلَ ڏوري، ريجهائيجِ رام کي.

بيت - 820

ريجهائيج تون رام کي ڀِري ڀَلِيَ ڀَتِّ
سناسي سنسارَ جي مُورِ مَ وڃائجِ پَتِّ
هڻي آديسِي اَتِّ، واءُ سڱيون سناسي کڻي.

بيت - 821

سڱيون سناسي کڻي ٿيج پَرِيين پارِ
سَڳا سيلِيون سِڱيون ڌاڳا ڪِيمَ ڌُئارِ
هِيَ جا هاجَ هٿنِ جي سا ڪوڙي آهي ڪارِ
مَنُ مَنجهِين مارِ، جان اوڏو ٿِي اَلَکَ کي.

بيت - 822

ويراڳي واحِدَ سين، چُري رکِج چاءُ
سو خانو ويندوءِ خاڪِ ٿي جِنہ ۾ اچي وڃي واءُ
ساڌُو رکجِ ساءُ، فِڪَر ساڻُ فقيرُ چئي.

بيت - 823

فڪرَ ساڻُ فقير چئي، هَلُ تون هِيائيِن
پُورِجِ تَهِين پيرَ تي وِئا جوڳِي جِيائِين
ته ڪاملَ ڪِيائين، مانَ گُروءَ جي گَسِ ٿِيين.

بيت - 824

ته گروءَ جي گسِ ٿيين جي واحِدُ مُنہِ واڻِين
جوڙي جَٽي جانِ ۾ تندون پائي تاڻِين
ته تَحت لَفظان، تمرُ چئي، ميوا سڀ ماڻِين
اُلُوهِيَتان آڻِين، سُڌيون هنَ سنسارَ ۾.

بيت - 825

سُوڌو هِنَ سنسارَ ۾ ويهِي وِيرَ وَڄاءِ
ميخون محبت سنديون تندون تُنبي کي پاءِ
ته سامِيڙا سندياءِ، گِرَ وٽ گلا نه ٿيي.

بيت - 826

ته گرَ وٽِ گلا نه ٿيي، جي مَيلَ ٽاريين تان منَّ
آهينِ جي اندرَ ۾، سي ڪامل! اُپَٽِ ڪَنَّ
سناسِي سَمُنَّ، رکجِ پورڀَ پنڌَ جِي.

بيت - 827

رکجِ پورڀَ پنڌَ جِي سَمُنَ سناسِي
ته اندرِ اداسِي، تون نانگا ٿيين نِڪَڻين.

بيت - 828

جي ڀائيين آءٌ نانگو ٿيان نڪڻين، ته پَر جوڳَ جِي پارِ
گنگا، مَٿِرا، گومَتِي، وڃِي جَمَنا کي جُهارِ
هلڻِ جي هِنگُلاجَ ڏي وائي ڪِيمَ وسارِ
سڳا سيليون، سِڱيون، اِيَ پُڻ ڪوڙِي ڪارِ
منُ منجِهِين مارِ، ته تيرٿُ پسين تَڪيي.

بيت - 829

جي ڀائيين اوڏو ٿيان الکَ کي، ته وڃُ رامَ سين راهي
سناسِي سنسارَ جا، ڇڏِ لاڳاپا لاهي
جِتي جاٽا جوڳَ جي، اُتِ سامي رَسُ ساهي
ڪاپِڙي ڪاهي، گنگا ڀيٽِجِ گومَتِي.

بيت - 830

گنگا ڀيٽي گومتي، سامي سِيرَ ٿئا
ويراڳي واحدَ لئي، ڪنہِ جنہِ پَہ پئا
مٿي تيرٿَ، تَمَرُ چئي، اوءِ واڪيندا وئا
تَنِ ڪاڇوٽئنِ ڪِئا، هَڻِي گَسَ هِنگُلاج ڏي.

بيت - 831

هڻي گسَ هنگُلاجَ ڏي، اوءِ سامي ٿئا سِيرَ
جتي جاٽا جوڳَ جي اُتِ مَرَڪِي اُڀا مِيرَ
هُتِ ڪِيائون راضي رامَ کي هِتِ ٿا چائينِ پيرَ
تان پُڻ اِيَ تقديرَ، مَڃندِهين مَحوُ ٿئا.

بيت - 832

ويراڳي واحدَ سين رکج چاءُ چُرِي
نانگا پنهنجي ناٿَ کي لَهُه منجهان گهٽ گهُرِي
سِرَ ڀَرِ تون سُرِي، گنگا ڀٽيجِ گومَتِي.

بيت - 833

گنگا ڀيٽي گومتي پُرِجِ پورڀَ ڏاهَ
ڪاسِي ۽ ڪِروَتَ جِي، رَمِي پڇج راهَ
دئارڪا جي دَرَ تي تون نانگا! رک نگاهَ
نانِي ۽ ناراڻِ سَرُ سانڍِ منجِهِين ساهَ
اوڏو آهه اللهُ، ڪوٽي- سَرَ جي ڪُنڊَ ۾.

بيت - 834

”ڪوٽي-سر“ جي ڪنڊَ ۾، او رهيو آهي رامُ
جَنِ سناسينِ سورِئو، تن اندرِ ٿئو آرامُ
ڪِروڌُ ۽ ڪامُ، اُن جي وئو وجودان نڪري.

بيت - 835

ويئي وجودان نڪرِي اُڻِ کي وحدُ ۽ وڏائِي
سُوڌي ٿئا سريرَ ۾ ماڻئائون مِٺائِي
اُني کي آئي، لذَّتَ جا لطيفَ جِي.

بيت - 836

لذت جا لطيف جي، سا مَنجهين ٿا ماڻينِ
ثابت ٻڌئو سندرا، منجهان تِک تاڻينِ
اُهڃاڻيون آڻينِ، پَسو پورڀ پار جون.

بيت - 837

پَسو پورڀَ پارَ جي، خبرَ ڏِينِ کَري
تَڪئا تاڪي گڏئا، تَنِ ويراڳينِ وري
سناسينِ سرِي، پسو جاٽا جوڳَ جي.

بيت - 838

پسو جاٽا جوڳّ جي، سرِي سناسينِّ
ڪِيرتِ جا قُلوبَ جي ساڪِي ڪاپڙِينِ ڪنِّ
اوڏا ٿئا اِثبات کي ميمُ رکيائون مَنِّ
اوءِ ويٺائِي وِهُسنِّ، ڪُڇنِ ڪِنہ سين ڪينڪين.

بيت - 839

ڪُڇن ڪنهن سين ڪينڪين، اوءِ ويٺائي وهسنِّ
وائِي واري وِنگُڙِي ڪِي وَسِ نه ويراڳينِّ
لڳي لَئه، لطيف جِي، اندرِ آديسينِّ
ته ٻيون ڏيئي ٻَنِّ، پيهِي وئا پاتارَ ۾.

بيت - 840

پيهي وئا پاتارَ ۾، ٿا وِهُسَنِ ويروتارَ
لڳي لئه لطيف جِي، تَنِ کي اندرَ منجهه اپار
سامِيَڙا ستارَ، گَجِي گنگا گڏئا.

بيت - 841

گَجي گنگا گڏِئا، پورڀَ پُنا جي
اهڃاڻيون اِلماسَ جيون تَنِ ڳَنِ تمرُ چي
سامي آهينِ سي، جي لڪا ڀُوڻَنِ لوڪَ ۾.

بيت - 842

لڪا ڀوڻنِ لوڪَ ۾، سي پَڌرِ ڪِنہ نه پَرِّ
بابُو سڀ ڀيڙا ٿئا، اوءِ دئارڪا جي دَرِّ
صحيحُ ڪئائون سَرِّ، هوءَ جا وائي وِنگُڙِي.

بيت - 843

ڪري وائي ونگڙي پلي ڇڏئائون پاڻِ
نانگن پنهنجي ناٿَ سين ٿِي راتو ڏِينہُ رهاڻِ
هُت پڄندِهين هاڻِ، هِتِ منجهين مَنَ محو ٿئا.

بيت - 844

منجهين منَ محو ٿئا وارئائون وائي
”تَرڪ االدُّنيا راسِ ڪُلُّ عبادَة“ اِيَ اُنَهِين لئي آئي
پڇنِ ڪانه ٻئائي، اوءِ پيهي وئا پاڻَ ۾.

بيت - 845

رامُ جَني جي روحَ ۾ سناسي سيئي
هلئا اوءِ هنگلاجَ ڏي سالڪَ سڀيئِي
تَني جي، تمرُ چئي، پرتِ پري ئِي
اُنِ کي وهامي ويئي، عُمرِ سڀِ اَلَکَ سين.

بيت - 846

عمرِ سڀ الکَ سين ان کي وهامي ويئي
وئا وَڄائي سِڱيون پورڀَ ۾ پيهِي
ڏِسندِهِ ڏيهِي، اوءِ نانگا نِسورا ٿِئا.

بيت - 847

رامُ جني جي روحَ ۾، تَن ڪِئو ڪاپڙين ڪمال
جَنِ پاتو تَنِ پائِيو جانبَ جو جمالُ
تَني جو، تمر چئي، هوءِ موچارو حالُ
اوءِ نانگا ٿئا نهالُ، پڇنِ گسُ گروءِ جو.

بيت - 848

پڇي گس گروءَ جو نانگا ٿئا نهالُ
مَقان مهندِ ٿئا ڪِينهِي وٽِنِ مالُ
ڪئائون حاصلُ حالُ، پُرِي پورَڀَ پنڌَ ڏي.

بيت - 849

پُرِي پورڀَ پنڌَ ڏي ڪئائون سڃاڻي سُجودُ
وڃائي وجودُ، هيڪائِي هيڪُ ٿئا.

بيت - 850

هيڪائِي هيڪُ ٿئا اوڏا ساڻُ احدّ
هِيَ ڇڏِئائون حَدَّ، وئا مُطلَقُ محو ٿي.

بيت - 851

وئا مطلق محوُ ٿي، سڃاتائون سو ئي
تان آهي اُهوئي، گهَٽِ نه ڏِسنِ ڪِين ٻئو.

بيت - 852

گهٽ نه ڏسن ڪين ٻئو، پَسو ڌَڻيان ڌارَ
سُڌِ ڇڏيائون سارَ، پَروڙِئان پَري ٿئا.

بيت - 853

پروڙئان پري ٿئا، هِتِ ڇڏئائون هيَّ
جوڳينِ پنهنجا جيَّ، پُوئي ڇڏئا پِريَ سين.

بيت - 854

پوئي ڇڏئائون پِريَ سين ٿئا هيڪائِي هيڪُ
ساه ڏيئي سِڪُ، اُهو ئي اِڪسيرُ ٿئا.

بيت - 855

اُهوئي اِڪسيرُ ٿئا، جيڪي ڌڻيَ ڌُئا
جوڳي هِنَ جهانَ ۾ سامي سي سُئا
تَني جي پُئا، مَچُّ ماٺائِي نه ٿئا.

بيت - 856

مچ ماٺائي نه ٿئا، جي جلايا جوڳينِّ
جئن عمرِ گذري اُنِ کي تئن تَپُ تيزَ مان ڪنِّ
دونهان ٿا دُکنِّ، تَني جا تمر چئي.

بيت - 857

تني جا، تمر چئي، دکنِ ٿا دونهان
جَني چوري ڏنا چِت کي لاهوتينِ لُوهان
سامي ٿئا سونهان، اَواٽا واٽَ ڪَهِي.

بيت - 858

اواٽا واٽ ڪهي، سامين لڌو سيرُ
پُرِئا ڀري پيرُ، سڀيئي سونهان ٿئا.

بيت - 859

سڀيئي سونهان ٿئا، واقفُ ٿِي ويٺا
پاڻيَ جئن پيٺا، پَسو سَڀَ ڪنِهين شيءِ ۾.

بيت - 860

جان تون چيلو چائيين، تان پر گروءَ جي پارِ
هَوائون هِنگلاجَ ڏي، ويندي سَڀ وسارِ
نانگا ناٿُ نِهارِ، سامِي وَڏِيَ سِڪ سين.

بيت - 861

هِتان کڻِي هُتِ، پيرُ رَکئائون پاهنجو
جوڳين جِي جُڳتِ سارئو ٿي سُور چَران.

بيت - 862

اُتر وئا آهينِ، ڪَڏهِ ايندمِ ڪاپڙي
نيڻ مهنجا اُن کي، جهجهو جَرُ هارينِ
اَڏئا مَڙهه مارينِ، مادَرِ مدارَينِ جا.

بيت - 863

نِڪَرُ ناه ڪلهي ڪري، هوندنِ جئن مَ هو
توکي ويس وڃائيو، ويس وِڃايو تو
سامي آهي سو، جِنہ پاڻُ وڃائي پُورئو.

بيت - 864

نڪَر ناهِ ڪلهي ڪري، هومَ هوندن جيئن
لاهوتي، لطيف چئي، هونِ آديسي ايئن
سي ڪاپڙي ڪيئن، جي ڌَرينِ تَعلقَ تڪئا.

بيت - 865

ڪتو جي کاءُ، پريان سندي پارَ جو
آءٌ تَنِ مٿانءُ، ڪوڙين ڀيرا قربانُ ٿيان.

بيت - 866

ڪانگل سيئي ڪوٺ، پرين جي پرڏيهه ڏي
جنين ريءَ جهان ۾، اکڙين ان اوٺ
لِلّٰہِ لڳ، لطيف چئي، ڪج ڪاراڃا ڪوٺ
جي ڏمرئيا ڪِہ ڏوٺ، سي اڏامي آڻ پرين.

بيت - 867

ڪانگل نيئي ڪانگ، مهنجي ڏي محبوبن کي
لالن لايئي ڏينهڙا، ڪِنہ سٽاڻي سانگ
آهان ري اڙانگ، ويٺي وِره وسائيان.

بيت - 871

ريءَ پريان پرديس ۾، وره وَڏِي ڪِي ويڙِ
اکيون پار پرين جي، سارو ڏينہ سُکيڙ
پانڌي پرور ميڙِ، جي ڳُجهيون ڏينم خبرون.

بيت - 872

ڪَر کڻيو ڪانگ لَئي مُنِيَ تي مضبوط
آڻيو آتڻ ۾ ڏئي، سنيها ثابُوت
ڪانگل اَٿهون قُوت، پارانڀا پرين جا.

بيت - 874

مٿان مُنيَ منهنجي، ڪِنہِ اُڏايو ڪانءُ
ڳنهي آيو ڳالهڙي، سندي سُپيريانءُ
جيڏيون جاڙ ڪِيانءُ، سُئَم هُوند سنيهڙا.

بيت - 876

هِي گسُ پِرين جو، هِيُ هٿُ هاديَ جو ٻَڙِي!
متان ڇڏِئو جيڏِيُون، وسيلو وِلهينِ جو
ٿيندو مَرَڪُ معذورينِ جو، آهي ڪو ڪَونرُ...
لاهوتي لَڏي وئا، پَسو پارِئا تو.

بيت - 877

وئو وُجودان نِڪَرِي، اُنَ کي وَحدَ ئي وڏائِي
سُوڌِي ٿئا سريرَ ۾، ماڻئائون مِٺائي
اُنِ کي آئِي، لَذَتَ جا لطيفُ چئي.

بيت - 878

پُورب پورب تَب ڪَرُون، جب هِنيَڙي آوَنَ پُور
سامِينِ سَنک ڪُلهي تي، سنکَ مِڙو ئي سورَ
مَڙهينِ جا مذڪورَ، ڪالهه ڪندا وِئا ڪاپَڙِي.

بيت - 879

آيلَ آديسينِ لئي، ڏي چاڙِيڪا چِتُ
نيڻَ تيڏاهِين نِتُ، جُوءِ جيڏاهِين جوڳيين.

بيت - 880

اڄُ نه اوطاقنَ ۾، طالبنَ توارَ
آسڻَ مٿي اُن جي، نِتُ ٽِمايَمَ نارَ
سامي سڀُوڪارَ، وڄائي واٽَ ٿئا.

بيت - 881

اڄ نه اوطاقن ۾، سا بابوئَنَ باسَ
وئا ويراڳِي نڪرِي، وِلا ڪري واسَ
جِنِ جِي اندرَ ۾ اُداسَ، سي لاهوتي لڏي وئا.

بيت - 882

ڪَنَ پَٽَ ڪاپَٽَ ڪاپَڙِي، مَٿَنِ بانَ بَرِي
اورِيندي اَلَف سين، وييَنِ وَل وري
پَسو پَتَ پَري، جيجان جوڳِيَڙَنِ جِي.

بيت - 883

ڪن پٽ، ڪاپٽ، ڪاپڙي، جِنِ کي ڪَنَن منجهِه ڪَڙولَ
اٿي آڌيَ راتَ جو، ڪَن حُسينِي هولَ
ڳوٺ ڪِجا اُنَ ڳولَ، گَڏجن مانَ گَڏاوَ ۾.

بيت - 884

ڪن پٽ، ڪاپٽ ڪاپڙي، جن کي ڪنن منجهِه ڪَڙا
سچُ ٻَڌائون سندرا، جوڳينِ جِيَ جَڙِئا
پائي منہُ مَڙهِئا، هلُ ته تڪيا پسون تِنِ جا.

بيت - 885

ڪن پٽ، ڪاپٽ، ڪاپڙي، جن ڄاڻي ڇڏيون ڄَٽُون
ويٺا ڪن وَٽون، هل ته تڪيا پسون تِنِ جا.

بيت - 886

ڪن پٽ، ڪاپٽ، ڪاپڙي، جن ڇڏيون ڄاڻي ڄٽائون
خودي کانيائون، هل ته تڪيا پسون تن جا.

بيت - 887

پرينِ پاتا پيرَ، آءٌ ڪير ڪميڻي آهِيان
مون گهرِ آيا مون پرين، سُنهَنَ لڳائي سيرَ
پرين آيائِي هيرَ، تڏهن اسين جِيَاسون جيڏيُون.

بيت - 891

ڪانگلُ نَه ڪُوڙو، کُڏِ چڙهئو ڏي خَبَروُن
جو اندرِ اوسِيڙو، سو لاٿو لاتِ لطيف چئي.

بيت - 892

ڪِيَمِ ڪاپڙِينِ جي، پِهرِيين ڏينہِ پرورَ
سَگها ساعتَ نه هيڪَڙِي، چارئي پهرَ چور
سناسي، سيد چئي، سدائين سين سورَ
جوڳِي ساڻُ ضرور، لِڪا ڀُوڻَنِ لوڪَ ۾.

بيت - 893

ويهِي ويراڳين جو، ٻئي ڏينہِ ٻُڌمِ حالُ
تان ڌاڳا ڌوڙِ ڀَڪُلِئا، جاڳوٽا زَوالُ
ڄاڻِي ڄَٽائون ڇَڏَيئون، چوٽا چڱيَ چالِ
ويچارا وُجودَ جِي، ڪِنہ سين ڪنِ نه ڳالِ
نانگا ٿئا نِهالِ، لِڪا ڀوڻن لوڪ ۾.

بيت - 894

ٽئي ڏينہِ ٽمَڪائينِ، دونهيون دائِرَن ۾
ميڙيو ڪَڙِڄَ ڪاٺيُون، جوڳي جلائينِ
سنديون کامڻَ خبرون، آديسينِ آهينِ
ڳجهه نه ڳالهائينِ، لڪا ڀوڻن لوڪ ۾.

بيت - 895

چوٿين ڏينہِ چوگانَ ۾، ڪِنہ جِنہ پَہ پئا
اندرِ آديسينِ کي، اچن جوشَ جِئا
وَهمَ پِريان جي وڍئا، تَن ۾ ڪُوڙَ ڪِئا
سامي سونُ ٿئا، لڪا ڀوڻن لوڪ ۾.

بيت - 896

ڪِنہ جِنہ پورَ پَچائِيا، پنجين ڏينہ پَئِي
اندرِ آديسينِ کي، سورنِ شاخَ ڪئي
محبتَ جي ميدانَ ۾، لاشَڪُ ٿِئا لَئِي
ساري راتِ، سيدُ چئي، اُنِ گوندرَ منجهِه گئِي
ڪريو سيڻَ سَهِي، لڪا ڀُوڻنِ لوڪ ۾.

بيت - 897

پئا ڪِنہ پَرياڻَ ۾، ڇهين ڏينہِ ڇڻِي
اندر آديسينِ کي، ڌُرئائين ڌڻِي
ٻَرِي ٻاجهارا ڪِئا، کَانئِي خاڪَ کڻي
پِنِئو پَنجَ ڪڻِي، لڪا ڀوڻنِ لوڪ ۾.

بيت - 898

ستين ڏينہ، سيد چئي، ڌاڳا ڌوتائون
اُڀِي اَلَکَ سامهُون، ٻانهون ٻڌائون
روحُ پنهنجي رامَ سين، پَرِ ۾ پوتائون
وڏيَ ڪِنہ وِلاتَ جا، اُهڃَ آندائون
کڻِئو کِدائون، لڪا ڀوڻن لوڪ ۾.

بيت - 899

اٺين ڏينہِ اُڀِي وئا، جَوڳي جاءِ بجاءِ
سامي سا پَرِ سکئا، جا پَرِ جوڳ جڳاءِ
وير و تارَ وجودَ ۾، اُنِ کي رامُ رهيو ئي آهِ
ڪِنہ ڪمائي لاءِ، لڪا ڀوڻن لوڪ ۾.

بيت - 900

نوئين ڏينہِ نيڻانِ، اوجاڳي اُجارئا
سٻاجهي ٻاجهَه ڪئِي، سڃاڻي سيڻانِ
جتي نظَرُ ناٿَ جو، اُتي اوتارانِ
اِهي اُهڃاڻانِ، لڪا ڀوڻن لوڪَ ۾.

بيت - 901

ڏهين ڏينہِ ڏِکَ ٿئا، پرين پاٻوهيا پَسُ
ورق جي وصالَ جا، واري ڪِئائون وَسُ
لڌائون لطيفُ چئي، سندو گروءَ گسُ
جوڳينِ کٽئو جَسَ، لڪا ڀوڻِن لوڪ ۾.

بيت - 902

ڪارهين ڏينہِ ڪَرَمُ، وَرِئو ويراڳينِ جو
جوڳينِ جٽائون پُنيون، هلي وئا حَرَمُ
دائمُ جهَلئو دَمُ، لڪا ڀوڻنِ لوڪ ۾.

بيت - 903

ٻارهين ڏينہِ ٻيئِي، مَنَ مرادُون پُنِيُون
جوڳي اِنَ جاٽا کي، سِڪِئا سڀيئِي
سُونهان اڳيان پويَنِ کي، وِئا ڏسَ ڏيئِي
سَمانا سيئي، جي گُرَ گڏجي آئيا.

بيت - 904

الف اکرُ مَنَ ۾، ڪئو ڪاپڙينِ
سي حرَف ڌاران هيڪڙي، ٻئو ڪينَ ٻُجهنِ
فَرضُ فَنا فِي اللهِ جو، عَينُ عِبادت اُنِ
قُل هُوَ الله اَحَدُ، منجهان پرتِ پَڙهنِ
سَعادتَ سَرِيَنِ، گُرَ کي گڏئا گودَڙِيا.

بيت - 905

بييون برتڻَ پاڻَ سين، کِنڌا ڪينَ کڻنِ
نه گلو بَندَ نه گودڙي، نه ڌاڳا ڌَڙَ ڪِيَنِ
چَڪرَ چَمڙا چيلهه تي، ٻهڳڻَ ڪينَ ٻَڌنِ
تَرڪُ الدُّنِيَا واجِبُ، اِيَ عادتَ آديسينِ
ٻيون ڏيئي ٻَنِ، گُرَ کي گڏئا گودَڙيا.

بيت - 906

تييون توشو توڻَ ڪا، ڌُرئان نه ڌارينِ
ڏکئا سکئا ڏينهَڙا ٿا گهَٽُ اندر گهارينِ
توڪلَ ڪِيائون تُرهَو، ٻي وائي نه وارين
قُل هُوَ الرَّحمٰنَ اَمَنَّابِہِ، اِتي اِختيارين
پَر چڱي پارينِ، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

بيت - 907

ثييون ثابتُ سَندَرو، تَنِ جوڳينِ کي جَڙئو
حَرفُ سڃاڻِي هيڪَڙو، تَنِ منجها پرتِ پَڙهئو
لاَ مَقصُودُ فِي الدَّارَينِ اِلاَّهَوَ، تن اندر اَلف اَڙئو
جَنِ کي منَ ۾ محبُ مِڙئو، سي گُر کي گڏئا گودڙيا.

بيت - 908

جِيمون جوڳِيڙَنِ جِي، جان نهاريَمِ جُوءِ
تان عقلُ اُتِ اوڄوُن ٿِئو، هوءِ هلئا مٿي هوءِ
مونکي اِنَ مَذڪورَ جِي، باسَ نه آئي بوءِ
اَلحُبَّ للهِ وَ البُغضُ لِلّٰہِ، خاصي سندينِ خوءِ
وڃي رُوبرَروءِ، سي گُرَ کي گڏئا گودڙِيا.

بيت - 909

حييون حالُ پِرائِيو، تَنِ آديسينِ احوالُ
نانہِ ڪِئائون نفسَ کي، مَنجها زُهدَ زَوالُ
لَن تَنالُو البِرَّ حَتيٰ تُنفِقُوا، پاڻو ڪئائون پئمالُ
لڌائون، لطيف چئي، جانب جو جمالُ
نانگا ٿئا نهالُ، گر کي گڏئا گودڙيا.

بيت - 910

خييون خَشيِتَ خوفَ ۾، ڪيائون ڪُتي کي قَتَلامُ
ڊر ڄئو ڊَراءَ اَللهُ جي، ڪو جو ڪَنُ نه ڪامُ
آئِي اِنِ جي بابَ ۾، آيَتَ هيَ اِنعَامُ
اِن الَّذَينَ يَخشَونَ ربَّهُم، اِي پروڙج پيغام
خَطرو لاهي خامُ، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

بيت - 911

دالون دُونہَ دردَ جو، دل منجهه دکائينِ
آڻيو آڳ عِشقَ جي، چَڪ مَڪَ چُهٽائين
جِيَ پَهنجو جوشَ ۾، پَل پَلُ پچائينِ
اَلعِشقُ نَارُ اللهِ، سو ماتَمَ مچائين
خَطرا سَڀُ کائين، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

بيت - 912

ذالون ذڪرُ ذاتَ جو، ويرَ نه وسارينِ
سناسي سُبحانَ کي، سدائين سارين
تسبيحَ جي ترار سين، مُلحِدَ کي مارينِ
جَزائُهُم عِندَ ربِّهِم، اِي اَللهُ آسارينِ
گوندرَ گذارينِ، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

بيت - 913

رييون راضي روحَ ۾، مٿي ربَّ رضا
مڃيائون محبتَ سين، قادرَ جِي قضا
رَضـِي اللهُ عَنهُم ورَضوا عَنہُ، جوڳين اِيَ جزا
ڏيئي ساهَ سزاءِ، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

بيت - 914

زييون زاهدَ زُهدَ سين، پختا ٿئا پچِي
ڪڍي ڇڏيائون ڪُر کان، ڪوجهِي ڳالهه ڪچي
اُڀَٺا عبادتَ ۾، مانجهي مست مچِي
وَمَا خَلَقتُ الجِنّ وَ الاِنس الاَّ لِيَعبُدُونَ، سُڻو سُڌ سچي
اُڪَنڊَ ساڻ اچِي، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

بيت - 915

سِينون سَهجان سيج تي، سامي ڪِينَ سمهنِ
نيڻين ننڊر نه نانگن کي، خُشِيان خوابَ نه ڪن
جاڳڻَ سندو جِيَ ۾، وِردُ ويراڳين
فِاَنَّ الَنومَ عَليٰ المُحبِ حَرامُّ، اي پَر عاشقنِ
اِنَهين اُهڃاڻن، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

بيت - 916

شينون شريعتَ جا تابِعَ ٿئا تَمامَ
تِنِ کي طَريقتَ جي مَنَ ۾ ميخَ مُدامَ
هلڻ حقيقت منجهِئِين، معرِفتَ مَقامَ
اِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ، آهِ تِنِ آرامَ
جَنّتَ پيتائون جامَ، گر کي گڏئا ڪاپَڙِي.

بيت - 917

صادون صبرَ سِکئا، ڌُرائِين ڌُڻِي
اُڀَٺا اِنَ ڳالهه تي، چِيزَن مَنجهِه چُڻِي
اِنَّمَا يُوَفّ الصَّابِرُونَ، سَرها ٿئا سڻي
وڏيِ واٽَ ڀُڻِي، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

بيت - 918

ضادون صَلالَتَ کان، پاسي وئا پَري
منجهِه مُراقبي مشغولُ ٿئا، ڪامِلَ قَلبَ ڪري
مالا پوتئون مَن جي، ويراڳِيَنِ وِردُ وَري
فَلَهُم اَجَرُ غَيرُ ممنُونِ، سامِينِ سَهُجه سري
پاڻان ٿئا پري، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

بيت - 919

طيُيون طالبنَ کي، ڪو جو پَهُه پِئو
وَتَنِ پَرَ ڀُون پُڇَندا، ٻِيون ٻَنُ ڏِئو
فرضُ فَنا فِي اللهَ جو، اُني عَينُ ٿِئو
طَلبُ لِله قَبلَ ڪُلَّ شَيءٍ فَرِيضَةً، ڇڏڻ تان ڇئو
سُڃاڻِي سِئو، گر کي گڏئا ڪاپَڙِي.

بيت - 920

عينون عارِفَن جِي، آهي ڳالهه عجيبَ
پاڻَهِي گهائِينَ گهَٽَ کي، پاڻَهِي تَنَّ طبيبَ
وَٽنِ واٽَ وِچَٿَرِي، ڪَرِ هو نِرت نَجِيبَ
اَلاِيمانَ بَينُ الخَوف و الرَّجاءَ، هلن اِتَ حَبِيبَ
ٿئا قادرَ کي قَرِيبَ، گر کي گڏئا ڪاپڙي.

وايون

وائي - 1

سَندَڙِيانِ سِڱِڙِي، ڳالِ ڳُجهَڙِي مون مارِيندِي ڪڏهين
مُرليَ کي ماتُ ڪري، نه تِنہ تُل تُنبَڙِي
جا وڄائينِ جَتَڙا، نه تنہ نَڙِ جِهڙِي
توڏِي تارِي جنہ ٿي، نه سو گهَنڊُ نه گَهنڊڙِي
ڏارئو جِنہ ڏياچَ کي تَندُئان تِنہ تِکَڙِي
مِرو گهانڊارَ موهِيا هِيَ ماڙهُو موهيندَڙِي
نڪا سِري سِنڌُ ۾، نه ڪا هِندُ هِهَڙِي
ڪوڙين واڄَٽَ ڪيترا لکين لاءِ هڻندَڙِي
جاساراهيَلَ سُبحانَ جِي تنهنجي واکاڻَ ڪِهڙِي
مِٺايان مِٺِي گهڻون چُندان جَنِ چَکَڙِي
سَهَسين سرودنِ کي پاڻان پوءِ وجهندڙِي
ڪَڙِي ڪُلاٽن کي محبتَ وارنِ مِٺَڙِي
وانءُ اُونائي اُنَ کي، وِهُه مَ، کڻُ وکَڙِي
بي خود بابو سي ٿئا ٻُرندِي جَنِ ٻُڌَڙِي
آهي، عبداللطيف چئي، هِي مُئا جِيارَڻ جِهَڙِي.

وائي - 2

تَنِ ڳُڻَنِ ڳَهرَ وڃائِي، هو مائِي!
جوڳينِ مون سين جي ڪِئا.
هيڪائِي هيڪُ ٿئا، ٻُجهَنِ تان نه ٻئائِي
انَّ اللهَ وِترُ يُحِبُّ الوترَ، اِيَ اُنَهِين لئي آئي
ننڊَ تَهين کي ناهِه ڪا، جا آديسين اُٺائِي
اکِيَنِ آرُسُ ڇَڏِئو، دِل ۾ ناهِ دغائِي
رِيجهائي رَموزَ سين، کاهوڙِيَنِ آءٌ کانئي
اِشارَتُون اُنِ جِيون وانءُ کَپِي تون کائِي.

وائي - 3

تَنِ اکِيُنِ آءٌ اڙائي، ٻَڙِي جيڏيون!
ڦَڪيون ڏيئي ڦِڪِيُون، ويڄَنِ آءٌ وِرچائِي
حُسنُ جو حبيب جو تِنہ لالِيَ آءٌ لڄائِي
اُلفَتَ ڪَرِ مَ اُنَ سين قربَ جا ڪَڙائِي
صحبتَ سُپيرِين جِي مِٺي آه مِٺائِي.

وائي - 4

ڪاپڙيَنِ جِي پانڌي، ڪر ڪا ڳالَهڙي
ڏيئي باهِ ڀنڀورَ کي جَتَنِ سين آءٌ جاندي
حڪايتَ هوتنِ جي، ادا! تو ڪا آندي
مونکي پِيَتَمَ پيارئو، خَمرَ جِي آءٌ خاندي
آهيان آريچنِ جي گولي آئون باندي
پَسڻُ ڌارا پِريَ جي مُٺِي پَسُ ماندي
ڪڏهن ٿينديسِ ڪيچَ ۾ هوتَنِ سين هيڪاندي
ڪَرَمَ ساڻ ڪَريمَ جي، ڪيچي ٿيندَمِ ڪانڌي.

وائي - 5

پِريَنِ پاتا پيرَ، آءٌ ڪيرَ ڪميڻي آهيان
مون گهَرِ آيا مون پرين، سُنهَڻَ لڳا سيرَ

وائي - 6

جوڳِي جَڳّ گهڻان، مون وَهُ ويراڳيَنِ سين
پاڇِي ڪَنِ نه پاڻَ کي تُنبِيَ منجهه ڪَڻان
جيڪي ڌانِيان ڌُوڙِ ۾ جيڪي کينِ چَڻان
ويٺِي واٽَڙيَنِ تي، پِٽُن آءٌ ڀُوڻا
سارئو سناسينِ کي ويٺِي هٿَ هڻان
آيلِ! آديسيَنِ جا مونکي گُڻَّ گهڻان

وائي - 7

آسِرو آهي، موٽي ايندا، مون نه ڇڏيندا، پاڻُ پسندا
پَترُ ورَ پِريَنِ کي تون وِهُ وڇائي
ڏُکَ لاهِيندَئِي ڏِيلَ جا ڳُجهو ڳالائي
ڪالَهه سناسِي سِڱيُون وئڙا وڄائي
آديسي ايندا ورِي دونهين دکائي.

وائي - 8

وڃِي وڃي ٿينديَس ويجهِي، پَسڻ ڪارڻِ پِريَ جي
اَڏا ڏونگرَ لَڪيُون، موٽِج مُحبَ مِجيجي
آءٌ هلندِي هوتَ ڏي، ڇڏي راهَ رَواجِي
پُڇان ٿِي پهاڙ کي، آهيان ٻَيَڙَ ٻي جِي
جا چڙهندِي چوٽيين، پِيُّ تهنجو پاجِي
ڪَرها ڪيچ ڌڻين جا، ڇوري مَڃ جَماجِي
جا نه هلندي هوت ڏي، سا تان مِلڪِ مِيجِي
وِيندَيسِ تنهن وَرَ ڏي، آهِيان زالَ جَهنجِي.

وائي - 9

نَهِين نَهِين گَتِ ميرِي، بِنانَ رحمانِ، بنان ڀڳوان
پيهِي جَان پَروڙِيان، تان دِينُ دُنيا تيري.

وائي - 10

ڪانگا ڪان ڪان ڪَندا، وِهاڻيَ وڻنِ ۾
اِتي مون ڏِٺا مون وِسَهو، آنڌي ڀيچِي اَنڌا
اَچي عدالتَ ۾ ويهي وَٺِ وِجهَندا
حَلالُ ڇَڏِي هَٿَهِين، مٿي ڍونڍَ ڊوڙندا
ڦِٽلَ ڦَهِيارِن تي، اورئائين اَڙَندا
سک جيڏانهين سَرهو، تيڏاهِين تَرَسَندا
هنڌا هدايتَ جي، اُستَخوان آڻيندا
چمڙي وارَ چُهنبَ وَڍئا، هُماسين نه هلندا
حَدَ لنگهائون حقَ جِي، ٻِنيِن پيرين ڀَڄندا
هُد هُد پاسي هَنجڙا، ويٺائِي وَهسندا
ڪوڙا ڪِرفِتِيَ تي، سَٽون ڏيئِي سَڙندا
پَرچِي پاڙيرنِ سين، چُوڻو تان چُڻندا
طالَعَ طائوسَنِ جا، پَسِئو زاغَ پَچندا.

وائي - 11

ڍولڻُ مارُو وي، سُڻِيندا مارُو وي
اَوَڳُڻَ جي ڳُڻنِ جيها، آپُ نه آوي لک
نه ڀيجي دانِئا وي
نَڪو سارَ نه سِنيها، آءِ لِکَندي، ڪيترا
اُن جا پَسُ اِها
سَرهِي ٿيندي سسئِي، ڪُٺَل کي ڪُہ ڪُهَان وي.

وائي - 12

وَٺئو واٽَ وڃان ٿي، لُڇان ٿي پُڇان ٿي
خبرَ ٻاروچن جي ڏونگر مونکي ڏي
داغ جَنِ جو دل تي، آءٌ پڇان ٿي سي
مونکي جَنين مارئو، آن ڪي گڏئا سي
آءٌ جَنين جي آهيانِ، ڪانڌي ٿيندَمِ سي
ايندا شال ورِي لوڙَهه لَٽِيندَمِ سي
هِهَڙو حالُ
پَسندمِ سي.

وائي - 13

دِل لائي دور نه جاءِ، آءٌ جي در ديواني، تون موٽ ميان!
دل لائي مَن لائي، دور نه جاءِ
a. اکين آگَم لائيا، لالڻَ تو جي لاءِ
b. پڙهئا پنڊت پڇِي رهيان، ڪانِهي طبِيبان جاءِ.

وائي - 14

ويڙينِ منجهِه وڙولَ، اُوءِ آن ڪي گڏئا هوتَ مُهنجا
ڪَڪورِئائون ڪَپڙا، رَتائون رومال
جڏو جِيُ جِيارِئو، تِن سامينِ جِيَ سنڀالَ
تِنِ ڄاڻِي ڄَٽائون ڇڏيون، چوٽا چڱِيَ چالَ
وَتن ڌوڙ ڀَڪلِئا، ڪِنہ سان ڪن نه ڳالَ
ووءِ ووءِ هَڏِ نه وسَري، هَي تِنِين جي حالَ
بابو بيراڳي ٿئا، وطن منجهِه وصالَ
کامي کوري وِچ ۾، پاڻان ٿِئا پيمالَ
لاهوتِي، لطيف چئي، جڏا منجهِه جمالَ.

وائي - 15

ساڻن سَڱُ سندوم، ايُ مَنُ مَجيجي سين جوڳِيين
نِڪَرُ تون نانيَ ڏي، ڪنوٽينِ ڪَهيومِ
وِهَڻُ واٽَڙِيَنِ تي، اِني لئي ٿئومِ
نيئي پورب پارَ ڏي، ويراڳينِ وڌومِ
هلڻ جو هنگلاچُ ڏي، ڪاپڙين ڪَهيومِ.

سرود ڪاموڏ

بيت

بيت - 921

تون سمون آءٌ گندري، مون ۾ عيبن جُوءِ
پَسي راڻينِ رُوءِ، متان مان گهرِ مَٽِيين.

بيت - 922

تون سمون آءٌ گندري، مون ۾ عيبَ اپارَ
پسي لِيءَ لَگارَ، متان مان گهرِ مٽيين.

بيت - 923

تون سَمون آءٌ گندري، مون ۾ عيبنِ ڪوڙِ
پَسي کِکِيَ کوڙ، متان مان گهَرِ مَٽِيين.

بيت - 924

تون سمون آءٌ گندري، مون ۾ عيبنِ وِيہَ
پَسِي مِئه ڪِي ڌيءَ، متان مان گهر مٽيين.

بيت - 925

تون سمون آءٌ گندري، مون ۾ عيبنِ لَکَّ
هِنَ مهنجي حالَ جي توکي سڀَّ پَرَکَّ
ڪارڻِ ربَّ اَلکّ، متان مان گهر مٽيين.

بيت - 926

تون تماچي تَڙَ- ڌڻي، آءٌ مهاڻي مي
ککي هاڻيون کارِيُون، حال منهنجو هي
مون ڏهاڳُ مَ ڏي، آءٌ جا نالي سُئِي تُهنجي.

بيت - 927

تون تماچي تَڙ- ڌڻي، آءٌ گندِرو غريبُ
تون سو ڄامُ قريبُ، ڪِين ڏَنُ ڇڏائي ڏيجُ مون.

بيت - 928

کاڄُ جَني جو کِکِيُون، مالُ جَني جا مَڏَّ
سمي سي سيڻَ ڪِئا، هيڻا جَني هَڏَّ
ڄامَ! پَرتِيَي لَڏَّ، سانگينِ جي سيّد چئي.

بيت - 929

ڄارا ۽ کارا، مالُ جَني جو مَڪُرِيُون
تماچيَ جي تَڪِيي اچنِ سَوارا
مِيءَ مڇيَ مارا، سمي سي سيڻَ ڪِئا.

بيت - 930

کِکيَ هاڻيون کارِيُون، ڇِڇيَ هاڻا ڇڄَّ
پاندُ جَني جي پاندَ سين لَڳو ٿيي لَڄَّ
سمو ڄامُ سَهَڄَّ، اُڀو ڪري اُنِ سين.

بيت - 931

ڪاڻيون، ڪوجهيون، ڪُوڙِيون مُور نه موچاريون
وٺي ويٺيون واٽَ تي ککيَ جيون کاريون
اُنِي جيون آريون، سمي ريَ ڪيرُ سهي

بيت - 932

ڄاريون کاريون ڇڄ ڇِپِريون، جن جي مَحبت مڇيَ ساڻ
رهنِ وِهَنِ سِر ٻانڌِيين سڀيئي بدبوءِ هاڻُ
لُڌِڙنِ جئن، لطيف چئي، پاڻيَ وجهنِ پاڻُ
تَنِ ملاحنِ جو ماڻُ، سمي سِرِ ڪئو پَهنجي.

بيت - 933

گَندَ جَني جي گوڏِ ۾، پاٻوڙا پوشاڪَ
اڄُ اُني جِيَ اوطاقَ، راجا ريجهِي آئيو.

بيت - 934

گندَ جَني جي گوڏِ ۾، پاٻوڙا پي نامَ
تَنِ اُگهاڙنِ انعامَ، منڇَرُ مڙو ئي ٿئو.

بيت - 935

قُوتُ جني جو ڪُوڻيون، پَرهڻُ پاٻوڙا
پايو مُہ مهراڻ ۾، ڪڍن ڪالوڙا
جَن تي ڏَن هُئا ڏوڙا، سي سڀ اِنعامي ٿئا.

بيت - 936

اَڄ تماچي آئيو، پکن پوءِ پچارَ
مَرڪن ملاحن جا مٿي ٻانڌين ٻارَ
وڏي ڄامَ ڄمارَ، جنہ مِياڻيون موکِيُون.

بيت - 937

پَکا پَکارئو، ڄامُ تماچي آئيو
گوندرُ لاهيو گَندريون، آتَڻُ اُجارئو
مَڪريون موٽي آئيون، سَهجان سينگارئو
ڪِنجهَرُ قَرارئو، سَمي سامُون بخشِيُون.

بيت - 938

ٿئا تماچيَ ڄامَ سين مُهاڻا محرومَ
ننڍيَ وڏيَ گندري مٿي ماڙيَ ڌُومَ
جي ڪِنجُهرِ جي رُومَ، سي سَڀِ انعامِي ٿئا.

بيت - 939

ڪو جو ڪامَڻُ مي، آهي اکڙيَنِ ۾
تَن تماچي ڄامَ جو، ناڀُون پايو ني
عشق ايئن ڪري، جئن ڄارو ڄام ڪُلهي ڪيو.

بيت - 940

نه وڍي، نه وڪڻي، نه ماري، نه ڌاري
کارو وِڌائين کوهَ ۾ نِرتون نهاري
سا ئي پَرِ پاري، جا گهرِ سمي جي سَپَجي.

بيت - 941

نه وڍي، نه وڪڻي، نه کڻي ۾ کاري
اَهجَ سَهجَ ساهِمِيون ڌُرئان نه ڌاري
سا ئي پَرِ پاري، جا گهَرِ سمي جي سَپَجي.

بيت - 942

پاٻوڙو پيشِ ڪِئو نَئِي نوريَ نيئي
حاضُرُ هيون هَڪِيُون اُتِ سميون سڀيئِي
نوازي نيئِي، گاڏي چاڙهي گندري.

بيت - 943

مُهاڻِيَ جي منَ ۾ نه گيرِبُ نه گاءُ
نيڻن سين نازُ ڪري ريجهايائين راءُ
سمون سَڀَني مُلاءُ، هيرايائين حرفتَ سين.

بيت - 944

نوريَ جي نياز جو عجبُ اَجَلَ هوءِ
اچئو اُڀِيَنِ پوءِ، حُجَّت ڀڳِي راڻيين.

بيت - 945

مي مڇيَ ۾ هٿَڙا، ويٺِي ڪري وَرَنَّ
راءَ اَڳَهِين رکي مُهاڻِي منجهه مَنَّ
تماچيَ جي تَنَّ، ڳالهيون چَيُسِ ڳُجهَّه جيون.

بيت - 946

هَٿين، پيرين، آرَ کڻين، مُنہِ نه مُهاڻي
جئن سڳو وچِ سُرَندِڙي تئن راڻين ۾ راڻي
اَصلِ هئِي اُنَ کي اَهل ڄاماڻِي
سمي سڃاڻِي، ٻِيڙو ٻَڌُس ٻانهَن ۾.

بيت - 947

ٻِيڙو پُوئي ٻانهَن ۾، ٻِي نه ٻَڌي ڪاءِ
ته وَڏَرُ تِنہ جڳاءِ، سمون سِڪي جِنہ کي.

بيت - 948

تِهڙو ڪِنجُهرَ ۾ ڪِينَ ٻئو جِهڙِي سُنہَ سندياس
مَڏَ، مِياڻيون، مَڪُرا، مڙئي معافُ ٿئاسِ
رِيسُون راڻيُنَ ڇَڏيون، وِهي ڪانَه وَٽاسِ
مورِڇَلُ مٿاس اُڀو تماچي هڻي.

بيت - 949

تَڙُ تماچي ڄامَ جو تماچي تڙ راءُ
تماچيَ جي تڪيي تون تماچي ڳاءُ
ته تون تماچياءُ، تماچي تون لهين.

بيت - 950

کُوءِ سَميون ٻن سومريون جي اچنِ اوچي ڳاٽِ
وَرُ سي ڪِنجُهرَ ڄائِيُون جَنَ تماچيَ جا تاتِ
راڻينِ مُلا راتِ، ماڻڪُ مي پِرائيو.

بيت - 952

سَرَ صَلابَتَ سُپرين، مَرَڪَڻ! تون مَ مريجِ
آهيين ٺارُ اکيُن جو، وٽان مون مَ وڃيجِ
تماچي تڳيجِ، ڪو ڏينہُ ڪنجُهرَ ڪنڌِيين.

بيت - 953

ڪو ڏينہُ ڪنجهرَ ڪنڌيين تون تماچي تڳُ
اوچو ٿِئُم اڳُ، مُنہ ڪَرِ ملاحنِ ۾.

بيت - 954

هيٺِ جَرُ، مٿي مَڃَرُ، پاسي پرين سندامِ
ڪوڙيين ڪاڄَ سِڌامِ، اَڻَ سِڌو ڪونه رهيو

بيت - 955

هيٺ جر، مٿي مڃر، پاسي ۾ وَڻَراهِ
اچي وڃي وچَ ۾ تماچيَ جي ساءِ
لڳي اُترُ واءُ، ڪِنجهرُ هِندورو ٿئي.

بيت - 956

هيٺ جر، مٿي مڃر، ڪنڌيَ ڪئونرَ ٽڙنِّ
واري واهُوندَنّ، ڪنجهرُ کٿوري ٿيي.

بيت - 957

سَميون ڪري سينگارُ، راءُ ريجهائڻ آئيون
ڄامَ هٿَ ۾ ڄارُ، جُهلي جَهٻيرَنِ وچَ ۾.

بيت - 958

مي هٿَ ۾ مَڪُرِي ڄامَ هٿَ ۾ ڄارُ
سڄو ڏينہُ شڪارُ، ڪِنجُهر ۾ ڪالَهه هو.

بيت - 959

نوريِ جي نوازئو، ٿئو تماچي تي
گاڏي چاڙهي گندَرِي، ماڙُهو ڪِئو سي
ڪنجُهرِ چُندا ڪي، ته سچُ سڀائِي ڳالهڙي.

بيت - 960

ڄامان اڳي جي ڄائيون تَن جي نرتِ نوريَ ڪِياءِ
نه مَنَهِين، نه مارِڪي، نه ڪنهن وڃي وِيهاءِ
سي ڪنجهرَ ڪنديون ڪاهِ، جَن جو تماچي تَڪِيو.

بيت - 961

ڪالهه ڪيائون ڪُوڻِيُون، اڄ ٿي ڪُمَّ ڪري
هِتان هليون هيڪَليون، ڀاڪُرَ ڀَلَ ڀري
تماچَي جي تڙَ تي، سَڀَڪا ڏَنُ ڏَري
تن کي سَمي سُهڄَ ڪَري، مَڃَرَ سڀُ معافُ ڪئو.

بيت - 962

ڪِنجَهرَ ٻِنهي ڪَنڌِيين، ٿِي گَندرِي گذاري
سُونگِي سّمي ڄامَ جا، اِيندَس ئِي اوتاري
جي مِيَ مڇِي نه ماري، ته پُڻ اُڀوئِي ڏَڪي ڏَنَ تي.

بيت - 963

سَمي سان ماءِ، مانَ لڌو ئِي ميَهِريين
ننڍيَ وڏيَ گَندَرِيَ، اُڀِي اِنَ پَرِئِي چيائِين.

بيت - 964

هئِي مِئَنِ جهڙِي مي، پر خدمتَ کڻي کَري ڪئِي
جَنيِن وِهڻُ ڏنُسِ نه وَٽَ ۾، ٿئا سلامِي سي
ڄامَ تماچِيَ کي، تَنَ ۾ ڏنائين تَڪيو.

بيت - 965

رهين ڪينجهر ڪنڌيين، تون چوکو مهاڻو
ڪنڌِيَ جو ناڻو، ڪون ڀَريندين ڪڏهن.

بيت - 966

ماڙي چڙهئو مي، ٿي هڻي حرف حساب جو
جيڏانہ عالم آسرو، تيڏانہ تَنُ نه ڏي
ڄام تماچي حي، مون ڪونهي ڪم سُهاڳَ ۾.

بيت - 967

سڀيئي سهاڳيڻيون، سڀني مُنہُ جَڙاءُ
سڀڪنهن ڀانيو پاڻ کي، ته ايندو مون گهَرِ راءُ
تان پيٺو تِنہ دراءُ، جي پَسِي پاڻَ لڄائِيُون.

وايون

وائي - 1

هِيري هَٿَ وڌائين، هيري هٿُ ڪيائين ويهي ساٽِيَنِ وِچَ ۾
نوازشَ نوريَ جي آهي تماچيَ تائين
گندگيَ گوشو ڪِيو، عَطرُ اوتَ اوتئائين
انڌا منڊا آئيا، سخا سڏ وڌائين
پَسو جُودُ جوانَ جو، ڪو هنڌُ ڪونه ڏٺائين
قيمتَ ڪميڻنِ سين جِهڙِي وَٽَ وَٽِئائين
موتي مڇيَ هٽَ تي ڪوڏيُن جِيَّن ڪَڍئائين
ماڻِڪَ مِياڻينِ ۾ ڇُلرَنَ جِيّن ڇَٽئائين
ڏيئي سونَ سُوالَ ۾ رُپي راندِ ڪِئائين
پاڻِيَٽَ اُڻي پاڻَ سين لعلون سَڀَ لُٽئائين
فيروزا فقيرَنِ تان گهوري سَڀِ گهورئائين
اُتي، عبداللطيف چئي، اڇَلي اَمُلَ ڏنائين.

سرود ڪارايل

بيت

بيت - 968

وحدهُ وائي چڙَهندي چيائون
سو لُڙُ لنگهيائون، جتي پارَکَ پَکِيان.

بيت - 969

پکنِ سين پاڻُ هڻِي، اُڏاڻو آڪاسِ
سو سَرُ مَڻي هنجَڙو جتي پرين سنداسِ.

بيت - 970

اُڀو تڪي تار، اکَڙِيون اوڙاهَ ۾
پِٿُون جو پاتارِ، هنجُّ تَهِين جو هيرَئون.

بيت - 971

وڃين نه پيهِي، پِٿون لئي پاتارَ ۾
ڪَنڌِن ۾ ڪيهي، هاجَ تهنجي هنجڙا.

بيت - 972

اونهي ۾ اوڙاهَ جو، هنجُ تِتهين هوءُ
اِيُ ڪانيرو ڪوهُ، جو ڇاڇرو ۾ ڇيرون ڪري.

بيت - 973

ٿئو حضورِي هاڻِ، سوجها پييَسِ سَرَ جي
کُنڊي لڌِي کاڻِ، پَکِيَڙي پاتارَ ۾.

بيت - 974

ته وائيَ کي ويجهو ٿيين، لَئين لطيفي لاتِ
واري پاءِ وجودَ ۾ سندِي جُنگَنِ ذاتِ
هڻِي ڪَرنگهَرُ ڪاتِ، پڌرِ پَئو تون پِريَ سين.

بيت - 975

ويٺو جئن وماسِيين حيرتَ پَئو مَ هَڏِ
لاتيون جي لباسَ جيون سي ڇپائي ڇڏِّ
”آءٌ“ ”اسين“ ڪنِ جي، پاسي تَنِ مَ اَڏِّ
تنُ طالبنِ گڏِّ، ته ويجهو ٿيين وصالَ کي.

بيت - 976

ويٺو جئن وِماسيين، حيرَتَ پئو مَ هورِ
اونهون جو اَڇو وَهي گهِڙِي تئائين گهورِ
ڏَنيون هڏِ مَ ڏورِ، گهورئو ڪَپُ ڪَسَنِ جو.

بيت - 977

ويٺو جئن وِماسِيين حيرت پئو مَ هاڻِ
لَلَنِ کي، لطيف چئي، آڇي ساڻو اراڻِ
ڪنگنِ لٿِي ڪاڻِ، گڏئو هنجُ حبيبَ کي.

بيت - 978

پَکِي پيهِي نِڱِئا، منجهان لِتَڙِيُن لَکّ
ڪَني ماڻڪَ ميڙئا، ڪني ميڙيا ڪکّ
پُٺيَ لائي لَک، گڏئو هنجُ حبيبَ کي.

بيت - 979

هنجان سين هيڪار، جي ڳُڻُ ڪري نهاريين
ٻَگان سين ٻيهارَ، هوندَ ٻيلَ نه ٻَڌين ڪڏهين.

بيت - 980

هارِئا هنجَ! ٻگنِ سين ڪيهِي ٻَڌيين ٻيلَ
ميرو مٽائيجَ تون، اڇي کي اُڪيلَ
ڪنگنِ سين ڪُويلَ، لَلا جِمَ لُڙُ پِيين.

بيت - 981

لُڙ جو هيٺ لَئِي، وِٺن هڻي وڃائيو
پيتو تني پيئيون، جائُون منجهين جِي
ڊوڙُون منجهه ڊَهِي، ڪنگ ڪُڄاڙئا پائيين.

بيت - 982

اڇو پيو اَڇاهُ، ته آئين اَڇائِي اُبَهو
وِهَڻُ وَڙُ نه آهِنجو لُڙَ پاڻِيَ، لَلاهُ
سُسَرِ ڏجي ساهُ، ڪُسَرِ ڪنگنِ قبَرون.

بيت - 983

ڪُسَرِ ڪنگنِ قبَرون سُسَرِ سانگاهيجِ
هنجَ هُتي جي ڳالڙي پڳنِ سين مَ ٻوليجِ
ماري تون مريج، چئج مَ ڪِنہ چُنجَّ سين.

بيت - 984

سَرَ سُڪي سالَ ٿئا هنجَ هَرئو ئي پيرُ
ڪنگُ ويچارو ڪيرُ، جو رَسي اِنَ رَمُوز کي.

بيت - 985

آءٌ اڏامي هنجڙا، سَرَ ۾ سارِينئي
مَڇُڻُ مارينئي، پاريڙي پَہُ ڪري.

بيت - 986

سرَ ۾ پکي هيڪَڙو، پاريڙِي پنجاه
سندي آسَ اللهَ، لُڏي لَهرِن وِچَ ۾.

بيت - 987

جئن قَطرَ چُڻِئو ڪُڙِهه ڀَريين، ٻولُ پُڇَندءِ هنج
موتي جي مهراڻَ جا، پورا چُڻج پنجَ
اڄُ ڪِ صُباحَ سَنجَ، ڍَٻِيَ ۾ ڍيرُ ٿيين.

بيت - 988

دَلبو منجهِه درياءَ، پکي پَسي آئيا
هيٺِ ڪَرڳَرُ ڪاٺ جو، مٿي پکنِ پاه
ويچارا ويساهَ، آڻي اُتِ اَڙائيا.

بيت - 989

پکي جِنہ پُڄائيا، تِنہ ۾ ساهُه نه ماهُه
ويچارنِ ويساهُه، مٿي پَکَنِ آئيو.

بيت - 990

اُڏَءَ آڏِتُ اُڀَرِئِو، وِهاڻِي واءُ پُورَ
سي چيتارِجِ چِتَ ۾ جي ڪَنڊا ڌاري ڪُورَ
متان مارِينئي تُورَ، تو لَئُه لڳو جَنِ سين.

بيت - 991

ڪونر پاڙون پاتارَ ۾ ڀَونرَ ڀِري آڪاسِ
ٻِنِي سندِي ڳالَڙِي، رازقَ آندِي راسِ
تِنہ عشق کي شاباسِ، جِنہ مَحبَتِي ميڙِئا.

بيت - 992

ڪونرَ پاڙون پاتارُ ۾، ڀونر پِري ۾ سُڃَ
ٻني سندِي ڳالڙِي عشقَ اِي اُهڃَّ
توءِ نه لهي اُڃَّ، جي پِيو پِيَنِ پاڻَ ۾.

بيت - 993

ڪَکن ۾ ڪوهُ ڦرين، گَسڙَ ۾ مَ گذارِ
هدايت جي هُوءِ ۾، چَڙهئو تون چانگارِ
وڃي وحدتَ وِيءَ ۾ گهُونو ڇَڏِي گهارِ
شريعتَ جو سَرُ لَهين ته تون تِئائين تارِ
حقيقتَ هنجَنِ سين طرِيقتَ توارِ
منجها معرفتَ سين اندرُ کڻي اُجارِ
ته پاريڙيِ اِنَ پارِ، ڪونه ڏسين ڪڏهِين.

بيت - 994

جيهَرَ لوڪُ چَپُ ڪري اوهِيَرَ اڏامنِّ
پِٿون جي پاتارَ جا چيتاريو چُڻنِّ
ڪوهُ ڪندا کي تَنِّ، پاريڙي پہُ ڪري.

بيت - 995

سَرُ وڃايو سُرَهو ڪوڙنِ ڪانيرَنِّ
آڌيَ راتِ اٿي ڪري دَدا دانهون ڪنِّ
سندي ذاتِ هنجنِ، مُنہُ کوڙي موتي چُڻي.

بيت - 996

ڪُوڻا ڀؤنر نه نِنڌِ، جَرَ رِڌ جابانَ سِين
هِنيَڙا اِيَ ڪُوڌِ، جِئن اَڻَوِڌَ سين اوريين.

بيت - 997

هَنج سي هَنجَ ئِي هَنجَ، ميرو منجهنِ ناهِ ڪو
جتي رهنِ سَنجَ، سو سَرُ ڪَندا سُرَهو.

بيت - 998

سَرَ ۾ سانجهيَ وارَ، مورَنِ مانڊاڻا ڪِئا
سَٽُون ڏِينِ سَپنِ کي، ڪارايلَ ڪنڌارَ
ماري نانگَ اَپارَ، وِهُ پيتائون وَٽِيُون.

بيت - 1001

هَنجَڙا حيرانَ ٿي، ڪوڻيُون مَ ڪوريجِ
پَسِي ڇِلَرَ ڇوئِيُون، پَکَ مَ پُسائيجِ
سو سَرُ ساڱاهيجِ، جتي پارکَ ٿيندِي پَکِيان.

بيت - 1002

ماڻِڪَ چُوڻو جَنِ جو هنجَ حُضوري سي
چِلُڙِ ۾ چُنجَ هڻِي مڇي کينِ نه اي
لوڪَ نه لَکئا تي، جيلاهَ ڀُوڻِ ٻگَنِ گڏِئا.

بيت - 1003

جتي هئا هنجڙا تتي ٻگا ٻئا ٿئا
ڪُوڙنِ ڪانيرِن سين پَسو پَہِ پئا
سي پاريڙي وئا، جَنِ ٿي سَٽون ڏنيون سَرَن ۾.

بيت - 1004

سَرُ سُتيئِي ڇڏئو پَسو پاريڙِينِّ
وٺين ساڻ وڃائيو ڪُوڙنِ ڪانيرَنِّ
سندي ذاتِ هنجنِ، ڪِنہ ڏوراڻين ڏيہِ وَهِي.

بيت - 1005

هنجنِ سين هيج ڪري، ڪندِيسِ ڪين ٻئا
جَنِ ٿي سَٽون ڏِنيون سَرنِ ۾ سي پاريڙي وئا
ماڳو ماڳِ ٿئا، ڪوڙا ڪانيرا گهڻا.

بيت - 1006

پاريڙي پري وئا خبرَ ڏيندمِ ڪيرُ
هنجَ ڪالوڻون پيرُ، لڳو آهي نه لَهي.

بيت - 1007

لڳو آهي نه لهي پئو چِڻڪي چِتِّ
هاڻي ويٺي هتِّ، گهنگهرِ گهاريان ڏينهڙا.

بيت - 1008

گهنگهر گهاريان ڏينهڙا، اُنَهين ريءَ آئون
اوٽارِجي اڄُ وئو، گوندَرِ گڏئائون
پييُون مون جائون، چُڻندي چِلُڙ ڪنڌيين.

بيت - 1009

چُڻندي چلڙ ڪنڌيين، جائون پييُم جي
جَنِ ٿي لَمئو لاتيون ڏنيون ويٺي ساريان سي
هاڻي اُنهين ري، ڏکيا ڏينهن گذارِيان.

بيت - 1010

ڏکيا ڏينہَ گذاريان تَنِ هنجنِ ري هاڻِ
ڪوڙنِ ڪانيرنِ سين ٿِيي نه روحَ رهاڻِ
تَنِ پکينِ ڌارا پاڻِ، جهُرِي منُ جهِيڻو ٿئو.

بيت - 1011

جهُرِي مَنُ جهيڻو ٿئو هاڻي هنجن ري
وٺي رهيا پاڻ سين، ساه مهنجو سي
لالون لَلَنِ ري، ڪونه ڏيندو ڪو ٻئو.

بيت - 1012

ڪونه ڏيندو ڪو ٻئو للنِ رِيءَ لالُون
تتي رِيءَ، تمر چئي، ٿئو جانِئو زوالُون
سارئو سنڀالون، اُني جِيون اَڄُ ڪري.

بيت - 1013

اُني جيون اڄُ ڪري سنڀالون سارئو
ماٺ نه ڪري مون هِيون ڌُتِئو ڌُتارئو
محبت جو مارئو، سو ڪئن سَگهو جِندَڙو.

بيت - 1014

سو ڪئن سَگهو جندڙو سڄڻَ جو ساري
اونهي عشقَ عَمِيقَ جي وڌو محبت هِيُ ماري
پارِئو ٿو پاري، رضا جا رحيم جي.

بيت - 1015

رضا جا رحيم جِي، سا پاري هِيُّ پئو
عشقَ اُگهَٽِي جندڙو جَرا جِيُّ ڪِئو
سڙِي ساهُ وئو، سنڀاري کي سڄڻين.

بيت - 1016

سنڀاري کي سڄڻين سڙي وئو ساهُ
ويٺي وَڳَرُ نهاريان جَنِ پوڄَ ڏِنو هو پاهُ
اَڻيندونِ اَللهُ، آسَرَ ڀَرِي آهيان.

بيت - 1017

آسر ڀرِي آهيان وڳرَ مانَ وَرَنِّ
ڀيليون ٻَڌئون ٻِپُڙا مٿي ڍنڍَ ڍَرنِّ
سانڀِي منجهه سَرَنّ، اَلا! سيئِي آڻيين.

بيت - 1018

اَلا! سيئِي آڻيين وڳرِ اَڻ واري
ڦوڙائي فراقَ جي، وڌا ڳچَ ڳاري
محبتَ هِيُ ماري، جهوري پاڻَ جهُنُو ڪئو.

بيت - 1019

ڳوڙها ۽ ڳُوڙها، سَڄڻَ ڊاکَ ڇُڳي جئن
مُڪائون مَحَبتَ جا، جاما ۽ جهُوڙا
سچُ ڪِ سَنڀوُڙا، سَڄَڻَ اچنِ سَچَيِين.

بيت - 1020

هنجهان سنديَ هيرَ، مون ڪِنجهِرِ سَڀ نهارِئو
سَرَ ۾ پکي ڍيرَ، پِريان پارين ناهِ ڪو.

وايون

وائي - 1

هوتَ بلوچي جي آهيان، آءٌ آهيان، جيڏيون اَلو اَلو!
a. ڪَنِيزَڪ ڪيچينِ جِي، ناتَرِ نامُ سڏايان
b. پيزارَ پنوهَ ڄامَ جي، چشمَن ساڻُ چَوايان
آءٌ اَکِيَنِ ساڻُ اُٺايان.

وائي - 2

جيڪَرَ جيڏيون لو، ڪَرَهَ سَندا نِين چاريان
جي مان چارائِينِ، تا مُئِي جِيارِينِ
a. پيرين آءٌ نه پُڄَڻِي، ڪَرهلَ هوءِ نه جهَلِينِ
b. ڳُجهِي آءٌ نه وڃَڻي، پَڌرِ پرين نه نينِ.

سرود جمن و ڪلياڻ

بيت

بيت - 1021

پاٻوهِيو پچنِّ، ڪٿي هٽُ حبيبَ جو
نيزي هيٺان نيہَ جي، پاسي پاڻُ نه ڪنِّ
عاشقَ اجلَ سامُهان اوچي ڳاٽِ اَچنِّ
ڪسڻُ قُربُ جَنِّ، مرڻُ تَن مشاهِدو.

بيت - 1022

ڪوٺي ڪُهي سُپرين، ڪوٺي ڪهڻَ ساڻُ
نيزي هيٺان نيہَ جي پاسي ڪر مَ پاڻُ
ڄُلُ وڃائي ڄاڻُ، عاشقَ اَجَلَ سامُهون.

بيت - 1023

اَصلِ عاشقنِ جو سِرُ نه سانڍَڻُ ڪمُّ
سَئُه سِسِنئان اڳرو سندو دوسان دَمُ
هِيُ هڏو هيُ چَمُ، پِڪَ پِريان جي نه پَڙي.

بيت - 1024

اصل عاشقَ پَهنجِيُون سِسيون نه سانڍينِ
لاهيو سِرُ، لطيف چئي، ساهُ سَلاڙِئو ڏينِ
ڪُلَنِئو ڪاٽينِ، پوءِ پڇنِ پِريتَڻون.

بيت - 1025

سِسي سي گهرنِّ، جي واريندَڙَ وچَ ۾
اُوءِ ڪِين ٻئو پڇنِّ، سَرو جَنِ سنڀاهِيو.

بيت - 1026

جان اَٿيئي سَڌَ سُرڪَ ۾، تان وانءُ ڪَلالين ڪاٽي
لاهي رکُ، لطيفُ چئي، مٿو وٽِ ماٽي
تِڪَ ڏيئي پِڪَ پِيَّ، گهُٽَ منجهان گهاٽي
جو وَرَنہَ وِهاٽي، سو سِرَ وٽِ سَرو ساهَنگو.

بيت - 1027

جان ڪا اَٿئي سَڌَ سُرڪَ ۾، تان وانءُ ڪَلاڙَڪي هَٽِ
لاهي رکُ، لطيف چئي، مَٿو ماٽي وَٽِ
سِرُ ڏيئي ۾ سٽِ، پِيجِ ڪي پياليون.

بيت - 1028

جي مٿي وٽِ مِڙَنِّ، ته سِڀڪَهِين سَڌَ ٿيي
سِرَ ڏني سَٽ جُڙي، ته عاشقَ اِيَ اچنِّ
لِڌا تي لَڀَنِّ، مُلِ مَهَنگا سُپرين.

بيت - 1029

مُلِ مَهنگو قَطرو، سِڪَڻُ شهادتَ
اسان عبادتَ، نظرَ نازَ پِرينِ جا.

بيت - 1030

سڪڻَ ۽ سُورِي، ٻِنهي اکرُ هيڪَڙو
وِهَڻُ واٽَڙِيَن تي، ڪارڻِ ضروري
اِنَ ٻنهي جي پورِي، جِيَّ ڏني رِيءَ نه جُڙي.

بيت - 1031

جان عاشق مٿي رَتُ، تان دعويٰ ڪري مَ نينہَ جِي
سائو مُنہَ، سُنہَ ڳَئِي، سِڪَڻُ ايُ شَرَطُ
نَڪِين گوڏِ گَرَٿُ، مَٿا سِرَ سودا ڪري.

بيت - 1032

عاشقنِ آرام، ڪڏِنہ ڪَنِي نه ڪِئو
طعني ڪِئا تمامُ، حبيباڻي هيڪَڙي.

بيت - 1033

عاشقَ ايئن نه هُونِ، جئن تون سڄين اَڱَڙِين
وڃي درِ دوستنِ جي رتُ ڏِيهاڻِي رُونِ
ٻِي پَرِ ڪِنہ نه پُونِ، ماڪُرِ محبوبَنِ سين.

بيت - 1034

مَحبتَ جي ميدانَ ۾، رَڪَنِ ڪانِهين راندِ
معشوقَنِ مَهاندرِ، لَکين لِيلائي مُئا.

بيت - 1035

عِناتا اُتاهين، جانِي جَڙي ٻَنڌُ
آهي گهڻو اَهُکو، فقيريَ جو فَندُ
ڪينَ ڪڍندو ڪنڌُ، منجهان سَڱَ، سيّد چئي.

بيت - 1036

محبتَ وڏو مامِرو، سِڪَڻُ سڀوئي سُورَ
اَٺئي پَهرَ مَلُورَ، ساعَتَ نه سَگهو جِندَڙو.

بيت - 1037

ويڄَ مَ وِڃاءِ ڊَڀُڙا، ڪندا ڪونَ فَرَقُ
مونکي ٿئا مَرَڪُ، سُپيرِيان جا ڏکَڙا.

بيت - 1038

اُبَرُ دانائِي جي، مُونکي ڏِنا سَڄڻين
هارِئا تَنِي تي، ويڄَ وڃاءِ مَ ڊَڀَڙا.

بيت - 1039

ڪِنہ چيوءِ ته پاءِ، پيرُ پِريان جي پيرَ ۾
سيڻَنِ سُورُ سُهاءِ، تون سُکنِ جيون سڌون ڪريين.

بيت - 1040

سڌَڙِيا شرابَ جيون ڪوهُ پچارون ڪنِّ
جُہ ڪاتَ ڪَلالنِ ڪڍئا ته موٽئو پوءِ وڃنِّ
پِڪون سي پِينِّ، سِرَ جَني جا سَٽِ ۾.

بيت - 1041

مَ ڪَرِ سَڌَ شرابَ جِي جان تون ٽاريين ٽوهُ
پِيتي جِنہ پاسي ٿيي منجهان رڳُنِ روحُ
ڪاٽي چَکُ ڪَڪُوهُ، لاهي سِرُ لطيف چئي.

بيت - 1042

ناڻي ناهِ ڪَڪوهُ ڪِ مُلِ مَهنگو مُنڌَ
سنباهجِ، سيدُ چئي، ڪاٽڻَ ڪارَڻِ ڪنڌُ
هِيُ تني جو هنڌُ، مَٽَنِ پاسِ مَرَنِ جي.

بيت - 1043

اڃان تو منجهاءَ، ڪکَ ڇُتي رتُ نِڪَري
مُنہَ ۾ معشوقن جا ڪيئن جهليندين گهاءَ
سو تون ڪُڄاڙاءَ، سِڪَڻَ جون سَڌون ڪَريين.

بيت - 1044

جيڪي سڪڻُ سِکُ، ناتِ پَسُ سِڪَنديون
پاسي تني مَ لِڪُ، نينہُ نه سڃاڻنِ جي.

بيت - 1045

سِڪَ نه آهي سُٿرِي، کڻُ پروڙي پيرُ
ڪُسڻَ ڌاران ڪيرُ، ڪري سڌَ شرابَ جي.

بيت - 1046

جِين لِڪئو لِياڪا پائِيين، سِڪَڻَ اِيَ نه سَڌُ
پَئِي پِريان جي نه ٿِيين، اَڱَڻِ مٿي اَڌَ
اِيَ پُڻ ڪُوڙي سَڌَ، جي کِليو کائِيو سُمَهِين.

بيت - 1047

اُڀِي عاشقنِ کي سوري سڏَ ڪري
جان ڪا اٿيئي سڌَ سڪڻ ۾ ته کڻُ مَ پيرُ پري
سِسِي ڌارَ ڌري، پُڇج پوءِ پِريتَڻو.

بيت - 1048

سُورِي سِينگاري، اَصلِ عاشقنِ کي
لُڏي ڪينَ، لطيف چئي، نيزي نظاري
ڪوٺِئو ڪِناري، آڻئو چاڙهي اُنَ کي.

بيت - 1049

سُوريَ مٿي سيڻَ، ڪِهَڙي ليکي سَنَرا
جو لَئِي لڳا نيڻَ، ته سُورِياڻِي سيجَ ٿِي.

بيت - 1050

سوري چڙهڻُ، سيجَ پَسڻُ، اِيُ ڪَمُ عاشقنِ
پاهُون ڪِينَ پَسَنِ، سائُو هَلنِ سامُهان.

بيت - 1051

تون سُکنِ جو سَڌوُن ڪَرِين، سَيڻنِ سُورُ سُهاءِ
اَنگهَنِ جِي آڙاءِ، جان نالو ڳِيَڙُءِ نِيہَ جو.

بيت - 1052

سوريَ سڏُ ٿئو، ڪا هلندِي جيڏيون
وڃڻُ تَنِ پئو، نالو نينہ ڳِنَنِ جي.

بيت - 1053

سوريَ جي سؤ وارَ، ڏِيهاڻِي چَنگِ چڙهين
جِمَ ورچِي ڇڏيين سڪڻَ جي پچارَ
پرتِ نه پسين پارَ، نِينہُ جِئائين نِڱِئو.

بيت - 1054

جُہ سي اڱڻ آئيا ته سَرو ڪندا سُڃَ
سائِي ٿيندِينِ اُڃَ، هِيُ پيتو هوءِ آڻِ ڪِين.

بيت - 1055

سِرُ ڏيئي سَٽِ جوڙ، ڪنہ پَرِ ڪَلالَن سين
مرُڻا مُنہُ مَ موڙ، وٽِي ڪِين وڌِّ لهي.

بيت - 1056

وَٽُ وَٽُ وَٽِيَ ۾، مَٽَ مَٽَ مَنڌُ ٻِئو
قدرُ ڪيفَ ڪمالَ جو، پِياڪَنِ پِئو
اَچنِ دُرستُ دُڪانَ تي، ڪَنڌَ قبولُ ڪِئو
سُرَها سِرَ ڏِئو، پِيَنِ سُرڪَ سيّدُ چئي.

بيت - 1057

قاتلُ ڪمائي ڪري، وِهُ ماکيَ جي ڪَنِّ
وٽان ويهي تَنِّ، ڪي پِيڻَ سِکُ پياليُون.

بيت - 1058

اکيون اوڏاهين ڪري قاتِلِ جيڏانہ ڪوڙَ
وِهُ تَني جِيَ ووڙَ، جَني سانگُ نه ساهَ جو.

بيت - 1059

جيڏانہ قاتلَ ڪُلُّ، اکيون اوڏاهين ڪري
مٿو ڪَنِ نه مُلُّ، پِڪَ برابر پهنجو

بيت - 1060

هُندو هَڏِ مَ رَکُ، لاءِ پِياڪنِ پاهنجو
وٽِي واٽاڙُوئنِ کي، تان تون پياري پَرَکُ
سا لِکَ لهي لَکُ، جا تو پُندِي تَنِ سين.

بيت - 1061

هُندو هَڏِ مَ سَنڌِ، لاءِ پِياڪَنِ پهنجو
پوڄَ پيارجِ پَهِيڙا ويندا وٺيو ڪَنڌِ
ته هُتِ تُهنجي هنڌِ، موکي ڪو مانُ لهين.

بيت - 1062

موکِيَ مَٽَ اُپَٽِئا، اَڻي اُتَرَ هيٺِ
مَتارا تِنہ ميٺِ، اَچَنِ سِرَ سَنباهِيو.

بيت - 1063

وجهجِ واٽاڙوئنِ تي ميخاني جي ماڪَ
ٿيندي سُڌِ سَڀَڪَهين هنڌِ هنڌِ پُندِي هاڪَ
ٿيندا پُرَ پياڪَ، جُہ سي اڱڻ آئيا.

بيت - 1064

ڪنڌِ ڪَٽارو، مُنہِ وٽِي، جَنِ جي عادتَ اِيَّ
تَني تِڪُون ڏنيون جُنبي منجهان جِيَّ
سَرو تَنِ سَبِيَّ، سِرَ جَني جا سَٽِ ۾.

بيت - 1065

سِرَ جدا ڌڙَ ڌارَ، دوڳَ جَني جا ديڳِ ۾
سي مَرُ ڪَنِ پچارَ، حاضُرُ جَني هٿَ ۾.

بيت - 1066

اڳيان اَڏِنِ وٽِ، پوينِ سِرَ سَنباهِيا
ڪاٽِ ته پوئين قبولَ ۾، مَڇُڻ ڀائيين گهَٽِ
مَٿا مهايَنِ جا پيا نه پَسين پَٽِّ
ڪَلالَڪي هَٽِّ، ڪاٽَڻ جو ڪُوپُ وَهي.

بيت - 1067

ھَڻُ حبيبَ ھٿَ کڻِي، ٿيڪَ مَ، ٿورو لاءِ
پرين تنھنجي گهاءِ، جي مران تہ مانُ لھان.

بيت - 1068

ھڻُ حبيبَ ھٿَ کڻي، ٻَنگا جهَلي ٻاڻُ
ماڳَھِين مون مِہُ ٿِيي، جهولِيَ وجهان پاڻُ
اِنَ پَرِ ساڄَنَ ساڻُ، مانَ مقابلو مون ٿيي.

بيت - 1069

هڻي جي حبيبُ، مَحَبتي مَيا ڪري
پُڇان ڪينَ طبيبَ، گهائَنِ سين ٿِي گهاريان.

بيت - 1070

جِتي حبيبَ هڻن، ڀري نائُڪَ نِيہَ جي
تِتي طبيبنِّ، وِڄا وڃي وسَري.

بيت - 1071

چوري چَنگُ، ٻَنگُ لهِي، حبيبنِ هنيوس
ٻُجهان ٻاڻُ لڳوسِ، ڪانارئو ڪَرُ کڻي.

بيت - 1072

ڪانارئا ڪُڻڪَنِّ، جَني لوهُ لڱَنِ ۾
محبتَ جي ميدانَ ۾، پئا لالَ لُڇنِّ
پاڻِهِين ٻڌنِ پَٽيون، پاڻهين چِڪِئا ڪنِّ
وٽان واڍوڙِئِنِّ، رهِي اچجي راتَڙِي.

بيت - 1073

رهي اچجي راتڙي واڍوڙئنِ وٽاءُ
جَنِ کي سورُ سريرَ ۾ گهَٽَ منجهارا گهاءُ
لڪائي لوڪاءُ، اوءِ پاڻِهِين ٻَڌنِ پٽيون.

بيت - 1074

اَچُ پُڻ ڪَنجهو ڪَنجهَه، واڍوڙَڪِيَ مَنَهِي
جُہ پُڻ پييَنِ سَنجهَه، ته هوءِ پِنبِيون، هي پَٽِيُون.

بيت - 1075

اَڄُ پڻ ڪِهڙِي دانہَ، واڍوڙڪِيَ منَهِي
ويڄَ ورائي ٻانہَ، چوري چاڪَ نهارئا.

بيت - 1076

ڪَيو ڇڏينِ ڪانَ، هَڏِ نه هڻائينِ ٿا
ٿِئا جي نيشانَ، ته پهرِين سين پورا ٿئا.

بيت - 1077

اُتَهِين اُڀو آهيان، لورِي جِتِ لَڳومِ
سُورِهُ پِرين سندومِ، مانَ ٻاجهائي ٻئو هڻي.

بيت - 1078

مَحبتَ جي ميدانَ ۾، عاشِقُ ٿِيُ اَڇامُ
سَمهان سَلَّ، سيّد چئي، ڪند ئِي تيرَ تمامُ
ڪَهِجِ ڪومَ ڪلامُ، جِين دوسنئون دورِ ٿيين.

بيت - 1079

محبتَ جي ميدانَ ۾، ڪرِ پَڙاڏو پَٽُ
سِرُ سُورِي، ڌَڙُ ڪُنگُرين، مَڇڻُ ڪُڇِين ڪَٽُ
عشقُ نانگُ نِپَٽُ، خبرَ کاڌنِ کان پوي.

بيت - 1080

محبتَ جي ميدانَ ۾، سِرَ جو سانگُ م ڪَرِ
لاهي ڪنڌُ ڪُلَهنِ تان، دوستنِ اَڳيان ڌَرِ
عشقُ نانگُ اَپرِ، خبرَ کاڌنِ کان پوي.

بيت - 1081

محبتَ جي ميدانَ ۾، سِرَ جو ڪرِمَ سانگُ
سورِيَ سُپرِيَنِ جي، چڙهه ته ٿيين چانگُ
عشقُ آهي نانگُ، خبرَ کاڌنِ کان پوي.

بيت - 1082

محبتَ جي ميدانَ ۾، ڪُڏِي پؤ ڪاهي
ڇڏِ آسانگو عشقَ جو، لاهوتِي لاهي
عشقُ نانگُ آهي، خبرَ کاڌَنِ کان پوي.

بيت - 1083

محبتَ جي ميدانَ ۾، ڪِ جو آهي رَنگُ
کوڙي وئا ڪيترا، نِيہُ نڀائي ننگُ
عشقُ نانگُ نِسَنگُ، خبرَ کاڌنِ کي پوي.

بيت - 1084

محبتَ جي ميدانَ ۾، بيٺو ڪيمَ بَڪُّ
اُت گهُرندَءِ روڪڙو، حاڪِيماڻو حَقُّ
مَرڻُ ٿِي مَرَڪُّ، جڏه کَنڌِئا خلاصُ ٿيين.

بيت - 1085

ويچارا واڍوڙَ، سدا شاڪرَ سورَ سين
تاڻينِ مٿي توڙَ، اوري ڪنِ نه آسرو.

بيت - 1085

ويچارا واڍوڙَ، سدا شاڪرَ سورَ سين
تاڻينِ مٿي توڙَ، اوري ڪنِ نه آسرو.

بيت - 1086

ديڳين دوڳَ ڪَڙهنِّ، جتي ڪَڙيِ ڪُڻڪو نه لهي
تتي طبيبنِّ، چاڪَ چِڪندا ڇڏِئا.

بيت - 1087

جانڪي ڪري طبيبُ، دارون هِنَ دردَ جا
هڻئو سي حبيبُ، اُکوڙئو اڌَّ ڪري.

بيت - 1089

ايڪُ پيالو ٻه ڄڻان، عشقُ نه ڪري ايئن
ليکِئا جي لِکڻَ ۾ سي قربَ رسندا ڪيئن
هوئڻَ ڪِئا هيئن، وانجِئا پَسُ وصالَ کان.

بيت - 1090

ايڪ پيالو ٻه ڄڻان، عشقُ نه ڪري اَڌَّ
اِيَ تان سائِرَ سَڌَّ، ڪِيَي جا قوالَ سين.

بيت - 1091

ايڪ پيالو ٻه ڄڻان، عشقُ نه ايئن ڪري
اَٽِي سي ايڪُ ٿئا، ڳَتا نِيہَ ڳَري
دُئِي ڌارَ ڌري، جو خُلَّتَ ختجرُ آئيو.

بيت - 1092

وَحدهُ، جي وَڍِئا، ڪِئا ’الاَّاللهُ‘ اَڌَّ
سي ڌڙَ پَسِي سڌَّ، ڪِنہ اَڀاڳي نه ٿيي.

بيت - 1093

اَوَّلِ اَللهُ عليمُ، اَعليٰ عالَمَ جو ڌڻِي
والِي واحدُ وحدهُ، رازِقَ ربَّ رحيمُ
سو ساراهِ سچو ڌڻِي، چئِي حَمدُ حڪيمُ
ڪري پاڻَ ڪَريمُ، جوڙُون جوڙُ- جهانَ جيون.

بيت - 1094

وَحدَهُ، لاشريڪ لَہ، جانُ ٿو چُوئين ايئن
مَڃُّ محمّد ڪارَڻي، نِرتون منجهان نيهن
تان تون وڃئو ڪيئن، نائيين سِرُ ٻين کي.

بيت - 1095

وَحدهُ لاشريڪ لَہ، جڏهن چيو جَنِّ
تن مڃيو محمد ڪارڻي، هيجان ساڻُ هِنيَنِ
تڏهن منجها تَنِ، اَوَتَڙِ ڪونه اولِئو.

بيت - 1096

وحدهُ لاشريڪَ لَہُ، ٻُڌوءِ نه ٻوڙا
ڪِ تو ڪَنين نه سُئا، جي گهَٽَ اَندرِ گهوڙا
ڳاڙيندين ڳوڙها، جِتِ شاهِدَ ٿيندئِي سامُهان.

بيت - 1097

وحدهُ لاشريڪَ لَهُ، اِيُ وِهائِجِ وِيُ
کَٽِين جي هارائِيين، هنڌُ تهنجو هِيُ
پاڻان چُندَءِ پِيُ، ڀري جامُ جَنَتَ جو.

بيت - 1098

وحدهُ جي وَڍِئا، اِلاللهَ اَڌَ ڪِئا
مُحَمَّدُ رَّسُولُ اللهِ چئي، مسلمانَ ٿِئا
عاشقَ عبداللطيف چئي، اِنَهِين پَہِ پِئا
جيلاهَ ڌڻيَ ڌُئا، تيلاهَ وئا وحدتَ گڏجي.

بيت - 1099

وحدهُ جي وَڍِئا، سي اِلاللهَ سين اورينِ
هِيون حَقيقتَ گڏئو، طريقتَ تورينِ
معرفتَ جي ماٺِ سين، ڏيساندَرَ ڏورينِ
سُکِ نه سُتا ڪڏهن، ويهِي نه ووڙينِ
ڪُلَنِئُون ڪورينِ، عاشقَ عبداللطيف چئي.

بيت - 1100

وَحدَهُ لاشَريڪَ لہُ جَن اُتو سين ايمانَ
تَن مڃئو محمّد ڪارڻي، قلبَ ساڻُ لِسانَ
اوءِ فائقَ ۾ فرقانَ، اَوَتَڙِ ڪِنہ نه اولئا.

بيت - 1101

اوتڙ ڪنہ نه اولِئا، سُتڙَ وئا سالِمَ
هيڪائِي هيڪَ ٿئا، اَحدَ سين عالمَ
بي بها بالِمَ، آگي ڪِئا اَڳَهين.

بيت - 1102

اَگي ڪئا اڳهين، نسورو ئِي نورُ
لاخوفُ عَلَيهمِ وَلا هُم يَحزَنُون، سچن ڪونِہِ سورُ
مولي ڪِئو مَعمورُ، انگُ ازلَ ۾ اُنَ جو.

بيت - 1103

تون چئو الله هيڪَڙو، وائي ٻي م سِکُّ
سچّو اکَرُ مَن ۾ سوئي لکئو لِکُ.

بيت - 1104

سِرُ ڍونڍيان ڌَڙُ نه لهان، ڌڙُ ڍونڍيان سِرُ ناهِ
هٿَ ڪَرايُون آڱُرِيون، وِئا ڪَپجِي ڪانہِ
وحدتَ جي وِيهانءِ، جي وئا سي وَڍِئا.

بيت - 1105

وحدتا ڪسرتَ ٿي، ڪسرتَ وحدتَ ڪُلُ
حقُ حقيقي هيڪِڙو، ٻولِي ٻِيَ مَ ڀُلُ
هُو هُلاچو هُل، سڀو ئِي سندو سڄڻين.

بيت - 1106

تون چئو اَللهُ هيڪِڙو، ٻِي وائِي سڀ وسارِ
تو سين آهي تَيارُ، سَڄڻُ ساهَ پساهَ ۾.

بيت - 1107

تون چئو اَللهُ هيڪِڙو، وائِي وساري ڇڏِ
تو سين آهي گَڏِ، سڄڻُ ساهَ پساهَ ۾.

بيت - 1108

مِروئان، موران، پَکَڻان، وائي ٻيَ مَ ڀُلُّ
هُو هُلاچو هُلُّ، بِاللهِ سندو سڄڻين.

بيت - 1109

سوئي هيڏاهَ، سوئي هوڏاهَ، سوئي منِّ وسي
تَهِين سندي سوجهري، سو ئِي سو پَسي.

بيت - 1110

سوئي راهَ رَدِ ڪري، سو ئي رهنما
وَتُعِزُّ مَن تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشَاءَ، آهي سڀ اُتا.

بيت - 1111

سوئي صلحُ سڄڻين، سوئي ڦُڙائونِ
وَ اللهُ خَيرُ الماڪِرِينِ، اِهو ميڙائونِ.

بيت - 1112

سو هِيُ سو هُو، سو اَجَلُ، سو اَللهُ
سو پرين، سو پساهُ، سو ويري، سو واهَرُو.

بيت - 1113

آڻَ ڪِي عَيان نه ٿِي، ڪِي پروڙي ڪونَه
سَچِي جِهَڙِي سونَ، مُنہ نه پيئِي ماڙهوئين.

بيت - 1114

آڻ ڪي عيان نه ٿيي، ڪِي پروڙي ڪونَه
اَمرُ عَطا جِنہِ جو، جان سُنهُون ٿيي سو نَه.

بيت - 1115

جِنہ سَرَ سندو نورُ، جيلاهَ سو سُنهون ٿيي
تيلاهَ لَڀنِ سُپرين، ڳالهه لهجي مُورُ.

بيت - 1116

حبيبنِ هيڪارَ، منجهان مِهرَ سڏُ ڪِئو
مونکي سڀَ ڄمارَ، اورڻَ اُهوئي ٿئو.

بيت - 1117

پاٻوهي هيڪارَ، مونکي پڇئو سڄڻين
”اَلستُ بِرَبِّڪُم“ چيائون جِنہ وارَ
سندِي سُورَ ڪِنارَ، تَنَ تڏاهَڪُون نه لهي.

بيت - 1118

عشقَ جي اَسبابَ کي پَرِ ۾ پڇئائون
دارون هن درد جو، ڏاڍو ڏَسيائون
آخَرُ ”وَالعصرِ“ جو اِيهين اُتائون
تِهان پوءِ آئون، سِڪان ٿي سلام کي.

بيت - 1119

سڪين ڪُہَ سلامَ کي، ڪريين ڪُہَ نه سلامُ
ٻئا درَ تَنِ حرامُ، اِيُ درُ جَنِي ديکئو.

بيت - 1120

مِٺايان مِٺو گهڻو، ڪَڙو ناهِ ڪلامُ
سُڪوتُ ئِي سلامُ، پِريان سندي پارَ جو.

بيت - 1121

پريان سندي پار جي مِڙئا مِٺائي
ڪانهي ڪڙائي، چکِين جي چيتِ ڪري.

بيت - 1122

رنجُ پِريان کي رَسئو، اَگهِي اَگهائِي
چکَيمِ چڱائِي، سُورانگهي سُورِيَ تي.

بيت - 1123

قُربُ ڪِبرياءُ، ماءُ مُلاقِي نه ٿيي
صوفَي جِي صُلحَ ۾، پورو اِيُ پَرياءُ.

بيت - 1124

صوفي سالمَ سي ٿيا، جي اڪثر سين اِڏيارَ
بازي بازِيدَنِ کي آهي اَويسارَ
پِريان سين پِهڪارَ، رندي رساڻي ڪِئا.

بيت - 1125

”صوفِي لاڪُوفِي“ ڪونه ڀائيسِ ڪيرُ
مَنجهِين منجهه وڙهي پڌرِ ناهِسِ پيرُ
جَنِي ساڻُسِ ويرُ، ٿيي تَنِي جو واهَرُو.

بيت - 1126

صوفيَ سيرُ سڀَنِ ۾، جئن رَڳُنِ ۾ ساهُ
سا نه ڪري ڳالهڙي جئن پَريون پروڙي پساهُ
آهِسِ اِيُّ گناهُ، جئن ڪا ڪري پَڌَري.

بيت - 1127

ڏِنِي ڏُکويا، اَڻَ ڏِني راضي ٿئا
صوفي تي ٿئا، جئن ”ڪِينَ“ کنيائون پاڻَ سين.

بيت - 1128

عالَمُ آءٌ ساڻُ، ڀَرِئو ٿو ڀيرَ ڪري
پاڻُ نه آهي ڄاڻُ، مانڊِيَ منڊُ پکيڙئو.

بيت - 1129

طالِبُ قَصرُ، سُونہَ سَرُ، اِيَ روَمِيَ جِي روُءِ
جَنِي ڏٺي جُوءِ، تَنِ ڪُڇِئو ڪِينَ ڪِين.

بيت - 1130

طالب قصرُ، سونہَ سَرُ، رُومِيَ جو آهي
تاڙِي جي لاهي، ته مَنجهِين مشاهدو ٿيي.

بيت - 1131

طالب قصُر، سونہَ سَرُ، اِيَ رُومِيَ جِي راءِ
ماڙُهو اِتِ ڪِئاءِ، مَنڊُ نه پَسِين منڊئو.

بيت - 1132

دائودِي دَهِيُون ڪري، رَڪنِ ڪونِہِ چيتَ
کورِيَ هيٺِ ڪُميتَ، ڪاهيو ڀاڪُرين هڻي.

بيت - 1133

بارِي توکي بانَ، اوقابِيلَ اَکِينِ ۾
اُڀو اَڳرايُون ڪريين، ماڳَ هڻئو مستانَ
جانِبَ ٿو زِيان، اَکِينِ سين ايڏا ڪريين.

بيت - 1134

اوقابِيلَ اَکينِ ۾، توکي تِکا تِيرَ
ساجَنَ اِنهِين سِيڱَ سين، ڦَٽيئي گهڻا فقيرَ
ٻِئو مَ مارجِ مِيرَ، تُهنجو پِهرئو ئِي پورو ٿئو.

بيت - 1135

اوقابِيلَ اَکينِ سين، تِيرَ چَلايا تو
ٻِئو مَر ماري سو، جِنہ جو پِهرئو پورو نه ٿيي.

بيت - 1136

جي هوءِ پائِينِ ڪانُ ڪمانَ ۾، ته تُون سِينو سِپَر رَکُ
مُنہ ۾ معشوقَنِ جا، چاڪَ چُٽِڪا چَکُ
سوري ڀانءِ مَ شَڪُ، عاشقُ ٿِيُ ته اُبَهِين.

بيت - 1137

جي هوءِ پائِينِ ڪانُ ڪمانَ ۾، ته تون سينو سِپَر ڏيجِ
مُنہ ۾ معشوقنِ جا، جهالُو ٿِي جهليجِ
پانهان پَکَ مَ ڏيجِ، عاشقُ ٿِيُ ته اُبَهِين.

بيت - 1138

جي هوءِ پائِينِ ڪانُ ڪمانَ ۾، ته ڏجي نه سِينو
ڪِجي نه ڪِينو، وڃِي دَرِ دوستنِ جي.

بيت - 1139

ٿُنڌُ مَ ٿَاءِ ڪُٿَاءِ، ٻوڏُ چوئني جِيُ چوءِ
جي ڀائيين پِريَ مِڙان، ته ڏوهنئون گُنَ ڀاءِ.

بيت - 1140

جني سندي ٻوڏَ ۾ ڀَتو ڀَتين جِيُّ
اوڏا اَڏي پَکَڙا تون تَني سين ٿِيُّ.

بيت - 1141

جني سندي جِيَ ۾ ڀَتو ڀَتين ٻوڏُ
ڪهڙو ڪريين ڪوڏُ، هِيَان پَسي تَن کي.

بيت - 1143

ويٺي جني وٽ، ڏکندو ڏورِ ٿيي
تون تني سين ڪَٽِّ، اوڏا اَڏي پکڙا.

بيت - 1144

ڪوٺڻُ قريبنِ جو عَينُ تڙڻُ آهِ
ايَ اُلٽي ڳالهڙي، سِکُ ورندي ساهِ
آسَرَ هَڏِ مَ لاهِ، ڇنڻُ ڳنڍڻُ اُنِ جو.

بيت - 1145

کُمُ کَمَدَنِ کَٽئو، هارايو هورَنِّ
چکئو نه چُندَنِّ، هُو جو ساءُ صبرَ جو.

بيت - 1146

کمدڙَنِ کَرِ کِن، چُندَڙَ چڱان نه ٿئا
ويرَنئون ويڌَ پَئِي هَٿِ نه اچي ڪِن.

بيت - 1147

نَمي کمي نهارِ تون، ڏمرَ پاسو ڏُکَّ
مَنجها صَبرَ سُکَ، جي سَورائا سمُجهين.

بيت - 1148

نَمي کمي نهار تون، ڏمرُ ڏولائو
ٿيين ساڃائو، جي اُڀيين اِنَهِين پيرَ تي.

بيت - 1149

ڏمرَ پاسو ڏکَ سين، کاند کٿوري هوءِ
وَ الله مَعَ الصَّابِرِينَ، آگو اِيَهِين چوءِ.

بيت - 1150

وڃڻُ درِ دوسِتَنِ جي، هَر هر هرڙائي
پاڙي ڏانہَ پرينِ جي اُجهُه مَ اَوائِي
اَلَڙِ ٿي مَ آڇِ تون، واٽاڙوئن وائي
لائينديَ، لطيف چئي، سُوران سُرهائي
ڳجهو ڳالهائي، پرتِ وِٽجي پاڻَ ۾.

بيت - 1151

جي تتو تَنُ تنورَ جئن، ته ڇنڊي ساڻَ ڇَماءِ
آڻي آڳِ ادبَ سين، ٻاري جانِ جلاءِ
بُرقِئان اندرِ بازيُون پنهنجيون سَڀِ پَچاءِ
لُڇڻَ لئي، لطيف چئي، پڌرِ هَڏِ مَ پاءِ
متان لوڪُ لَکاءِ، وصالان وچُّ پئي.

بيت - 1152

ڌُوڌاتون نه ڌَئين، آڳِ اوڏو ئي نه وهين
اُلان جي عشقَ جا سي تان تون نه سَهين
اڃان ٿو چُوئين، ته آءٌ آڳَڙو آهيان.

بيت - 1153

ڌُءَ وڌءَ ڌُمَڻِ وارَ، اڄ پُڻ آڳَڙيَنِ ۾
ٻاري مچُ مجازَ جو اوتئائون اڱارَ
ڌوڌِئان ٿِيُ مَ ڌارَ، جِمَ ڪَچورُ ڪُ ڪَڙِيون ٿِيي.

بيت - 1154

اُجهايو ٻارينِ پرين، ٻارئو اجهائينِ
مونکي ٿا مارينِ، لُونهان لُهارَن جا.

بيت - 1155

اَڄ آڳَڙِيا آئِيا، سائو ڪي سُڄاڻَ
لاهِيندا مورِياڻَ، رُڪُ ڪندائي پڌرو.

بيت - 1156

سَرَها ڏٺَمِ سي، جَنِ جي ساڃاءِ سِراڻِيَنِ ۾
تيغَ تَنِي جي کي، ڪَٽُ نه لڳي ڪڏهين.

بيت - 1157

ڌَڪين ڌاتِ پئو، هِينَڙو لُهُه سانڌاڻِ جئن
وِرچِي تان نه وئو، سنڀاري کي سڄَڻين.

بيت - 1158

سِرُ سانڌاڻِ ڪري، پڇج گهرُ لهارَ جو
ڌُڪنِ هيٺِ ڌري، مانَ گڏينئي رُڪَّ سين.

بيت - 1159

سَهي جئن سانڌاڻِ، ڌَڪنِ مٿي ڌَڪَڙا
وَهِ وڃايو پاڻُ، ڏيان ڏَوائون ڏونگرين.

بيت - 1160

آءٌ پَرِ اڱارنِّ، ٻَڏائِين ٻَرنِ جي
هڪ جئن کوري کانئيا، ٻيو ڌُڌِي منجهِه ڌڳنِ
اڃان لُهارنِّ، ميڙي رکيا مَچَ کي.

بيت - 1161

چڙهيو چَڪاسِينِ چاءِ، آڳِ ٻَرندِي آئيا
وِهُسَنِ واڙِيَ ڦُلَ جئن، مَحبَتِي مَچَ لاءِ
آڻي پاڻُ اڙاءِ، کڻِي کوري وچَ ۾.

بيت - 1162

ڌَڳايوم ڌَئِين، ڄيرو اندرِ ڄندَڙي
لڳِي شِيخَ وُجودَ ۾ سَندِي نيہَ نئين
مُشاهدي تَهين، مونکي وڌو مَچَ ۾.

بيت - 1163

اڃا تَنُورا، ڪالَ ڪڍئاسون سڄڻين
پُڻ تاڻيائون تڪَڙو، وحدتَ جي وَڍا
مَحبتينِ مٿا، مَچُ مورائين نه لهي.

بيت - 1164

پتنگنِ پَہُ ڪِئو مِڙئا مٿي مچَّ
پَسِي لَهسَ نه لِچئا سڙئا مٿي سچَّ
سندا ڳچيّنِ ڳچيّنِ ڳَچَّ، ويچارنِ وڃائيا.

بيت - 1165

پَتنگُ چائِيين پاڻَ کي، پَسِي مَچُ مَ موٽُ
سَهائي سُپيرِيَنِ جي، گهِڙُ ته ٿِيين گهوٽُ
اڃان تون اَروٽُ، کوري خبَرَ نه لهِين.

بيت - 1166

پڇُ پتنگن کي، سنديون کامڻ خبَرون
آڻئو وجهنِ آڳِ ۾، جِيءُ پنهنجو جي
جيري جَني جي، نيزا لڳا نيہَ جا.

بيت - 1167

جي پتنگُ چائيين پاڻَ کي ته ڄيري پئو ڄاڻِي
تان تان تاڻجِ تيڏَهِين جان آڳ نه اُجهاڻِي
وِسَہُ وِهاڻِي، آڳِ نه ڏجي عامَ کي.

بيت - 1168

جي پتنگ چائيين پاڻ کي ته اچي آڳِ اُجهاءِ
پَچڻَ گهڻا پچائيا، تون پچڻ کي پچاءِ
واقُفُ ٿي وِساءِ، آڳِ نه ڏجي عامَ کي.

بيت - 1169

هَي هَي وَهي هُوءِ، مَنَ ۾ محبوبنِ جي
جيرا جوشنِ کانئِيا، بُڪِن مُڪِي بوءِ
اچي پَسوروءِ، جي اَئين ويساهِه نه وِسَهو.

بيت - 1170

هَي هَي وَهي هاءِ، مَنَ ۾ محبوبن جي
جيرا جوشَ جلائيا، بڪنِ ٻري باهِ
پسو مچَ مٿاءِ، جي ائين ويساه نه وسهو.

بيت - 1171

ڪانڊين ٽانڊين ٻاٻُرين مَرَ جان پچان پيئي
جيرا جِگرَ بُڪِيون، سِيخُن ۾ ٽيئي
ويڄنِئون ويئي، ٿي وهِيڻي سڄڻين.

بيت - 1172

هارِئا ويڄَ مُياسِ، جئن تون خبر نه لهي
پِريان کي چُوندياسِ، ته تَرسُ طبيبن ڇَڏئو.

بيت - 1173

ويڄَ مَ ٻُڪِي ڏي، اَلا چڱِي مَ ٿيان
سَڄَڻُ مانَ اَچي، ڪَرَ لاهو ٿِي ڪڏهين.

بيت - 1174

ترسُ طبيبنِّ، آهي اَگهَنِ جو گهڻو
ڪِئو وسُ ويڄَنِّ، تان ڪِرِي ري ڪِينَ ٿيي.

بيت - 1175

ويڄنِ سين وائيَ پِئا، ڪِري نه ڪِئائون
جي پَندُ پاريائون، نه سِگهائِي سَگها ٿِئا.

بيت - 1176

ويڄنِ سين وائيَ پئا، ڪِري ڪَنِ نه پاڻَ
اَگها اِنَ اُهڃاڻَ، پَسو سُورَ سِجهائيا.

بيت - 1177

پاڙي ويڄَ هئامِ، تان مُورِ نه پُڇئا
تيلاهِين پِئامِ، موريسَرَ اکين ۾.

بيت - 1178

هارِئا تو هِرِي، ڪُپَچُ ڪايا سين ڪِيو
ڪريين جي ڪِرِي، ته تون توانو ٿيين.

بيت - 1179

جي ڀايين پِريَ مِڙان، تان سِکُ چوران ڪِي باتِ
جاڳَڻُ جَشَنُ جَنِ کي، سُکُ سڄيائي راتِ
اُجهِي مُجهِي آئيا، وائِي ڪَنِ نه واتِ
سَلي سُورِيَ چاڙهئا، بيان ڪَنِ نه باتِ
توڻي چِڪَنِ چاڪِ، ته ساڳِي سَلَنِ ڪِينَ ڪِين.

بيت - 1180

تَرَسُ طبِيبنِّ جو جَڏَنِ ڪِئو نه جاتِ
جو ويڄنِ جي واتِ، دارون تِهِين دُور ٿئا.

بيت - 1181

وِهَڻُ ويڄنِ وٽِ، جي سِکين ته سَگهو ٿيين
اڳين عادتَ مَٽِ، ته اگها عاجُزُ نه ٿيين.

بيت - 1182

اگهائِي سَگها ٿئا، جي ويٺا وٽِ ويڄنِّ
ته تَرسِي طبيبنِّ، چيٺي هوندَ چڱان ڪِئا.

بيت - 1183

گهايَلَ گهَران ڪڍِئو تڙي طبيبنِّ
تِنہ جا چِڪئا چاڪَ چِيهون ڪري، ڪَڙيون مُورِ نه ڪنِّ
دوستَ دَرسنَ تُهنجي وڌو ٺارُ ٺَپَنِّ
وِرچئو ويڄَ وڃنِّ، آءٌ پِريَم ته اُٿِيان.

بيت - 1184

جان جان ناهِ ضرورُ، تان تان ناهِ طبيبُ
جُسي سَرِئو سورُ، ته ڪَرُ ويڄُ وَرِ پئو.

بيت - 1185

سُورُ جنہ کي سَرِئو، سَرِي تِنہ صِحَتَ
مِٺِي مصيبتَ، آهِ عاشقنَ کي.

بيت - 1186

ويڄنِ ويٺيئي، دوست پيهِي دَرِ آئيو
صِحَّتَ جِي سريرَ ۾ ڪَلَ ڪَرين پيئِي
پِيڙِ پرِي ويئي، اچڻَ ساڻَ عجيبَ جي.

بيت - 1187

اُٿياري اُٿي وئا، منجهان مون آزارَ
حبيبَ ئي هڻِي وئا، پيڙا جي پچارَ
طبيبنِ توارَ، هَڏِ نه وڻي هاڻِ مون.

بيت - 1188

هَڏِ نه وَڻي هاڻِ ٿو ويڄنِ جو وصالُ
هِنَ مهنجي حالُ، حبيب ئي هادي ٿِئو.

بيت - 1189

حبيبُ ئي هادِي ٿئو رَهُنَما راحتَ
پِيڙا نيائون پاڻ سين لائي ڏيئِي لَتَ
سُپيريان صِحَّتَ، ڏنِيَمِ منجها ڏُکندي.

بيت - 1190

ڏورِ ڏُکندو اُو ٿِيي، هادِي جِنہُ حبيبُ
تِرُ تفاوتُ نه ڪري تِنہ کي ڪو طبيبُ
رهنما رَقيبُ، ساٿَرِ آهي سُپُرين.

بيت - 1191

ساٿَرِ صحتَ سُپُرين آهي نه آزارُ
مَجلسَ ويرَ مِٺو ٿيي، ڪوٺيندي قهارُ
خنجرُ تِنہ خوبُ هَڻي جِنہ سين ٿيي يارُ
ساڄَنَ مون سَتارُ، سوجهي رڳون ساهَه جِيون.

بيت - 1192

تو جَنِي جِي تاتِ، تَنِ پُڻ آهي تُهنجِي
فَاذڪُرونِي اَذڪَرُڪُم، اِيَ پروڙجِ باتِ
هَٿِ ڪاتِي ڳُڙُ واتِ، پُڇڻُ پَرِ پِريَنِ جي.

بيت - 1193

سيئِي سورَ طبيبَ، تَني سُورَنِ سَڃَّ ڪِئي
جي لکئو هُتِ،لطيفُ چئي، سوئي ڪنِّ قريبَ
جي نوازِئا نصيبَ، دارونءَ سي دُرِستُ ڪِئا.

بيت - 1194

ڄاڻِي ٻُجهي جَنِّ، تو سين سورَنِ سَڃَّ ڪئي
تون ڪئن سنديون تَنِّ، پَرَ سين پچارون ڪريين.

بيت - 1195

جي پِياري پاڻُ، ڪَرَهو تي پاڻِي پِيي
اَڳي اِنَ نِياڻِ، اَڻَ ڪوٺِئو ڪونَ گهِڙي.

بيت - 1196

چور اُڀوئي چوءِ، ته آءٌ اُهوئِي آهيان
جي اَسِي اکينِ هوءِ، ته لِڪي کي ڪونه لَهي.

بيت - 1197

جيڪين ڏنائون، سو سِرُ ڏيئي سَهُه جندَڙا
مَ چئو ڇنائون، اِيُ پُڻ ڳنڍئو سڄَڻين.

بيت - 1198

جيڪين ڏنائون، سو مون ڳُڻَنِ ڳَنڍِ ٿئو
مونکي پڇئائون، ٿو ڪي اِنَهِين ٿوڪَ سين.

بيت - 1199

ڪُهي سو ڪَرَ لهي، ڪوٺي سو قريبُ
اِها عادتَ سِکئو هَر زمانِ حبيبُ
تِڇي سو طبيبُ، سو ئي راحتُ روحَ جي.

بيت - 1200

ڪُهَنِ تان ڪَرَ گهُران، جان ڪَرَ لَهنِ تان ڪُهَنِ
سيئي مون مُهَنِّ، سيئِي راحتَ روحَ جي.

بيت - 1201

ڪُهي سو ڪَرَ لهي، ڪوٺي سو ڪُهي
سو ئي مون مُهي، سو ئي راحتَ روحَ جي.

بيت - 1202

وَجنِ ويلَ سَڀَڪهين، رڳون ٿيون ربابُ
لُڇَنِ ڪُڇَنِ نه ٻئو جانِبَ ري جوابُ
سو ئِي سندم سپرين، ڪِيُسِ جِنہ ڪبابُ
سو ئي عينُ عذابُ، سو ئي راحت روحَ جِي.

بيت - 1203

ڪُٺيَسِ ڪُويڄَنِ، تنِ طبيبَ نه گڏئا
ڏيئي ڏنڀَ ڏَڏنِ، پاڻان ڏيل ڏکوئيو.

بيت - 1204

حبيبُ تون، طبيبُ تون، تونهين دارون دردنِّ
تون ڏيين، تون لاهيين، ڏاتارَ کي ڏُکندنِّ
تڏهن ڦڪيون فَرقُ ڪنِّ، جڏهن اَمرُ ڪَرِ هو اُنِ کي.

بيت - 1205

حبيب تون، طبيب تون، تونهين دردَ جي دوا
جانبَ مهنجي جِيَّ ۾ آزارَ جا انواع
صاحبَ ڏِيين شِفا، ميان! مريضنِ کي.

بيت - 1206

حبيب تون، طبيب تون، تونهين دردن ڊبُّ
تون ڏيين، تون لاهيين، تونهين هادي رَبُّ
آهِمِ اِيُ عجبُ، جئن وارئو ويڄَ وهاريين.

بيت - 1207

حبيب تون، طبيب تون، تونهين دردَ جو دارون
دوا آهينِ دل کي، تُهنجيون تَوارون
ڪريان ٿي ڪارُون، جئن ٻُڪِي ٻِئنون نه ٿيي.

بيت - 1208

ڪِئو سڏُ صحتَ کي، اَگهنِ مِڙي اڄُّ
ڏُورِ ڏُکندا ڀَڄُّ، مِهرُ مُنہُ ڏيکارئو.

بيت - 1209

عاشقَ معشوقنِ جي وٺي ويهُه ڳَرِي
جِمَ ورچِي ڇڏيين، سندي دوستَ درِي
ڏيندَءِ ٻُڪي ٻاجهَه جي، ويندَءِ ٺَپَّ ٺرِي
اسان تان نه سرِي، تو کي سري سُپرين.

بيت - 1210

عاشقَ معشوقنِ جو وٺي وِهج دَرُ
پرين پڇندَءِ پاڻِهِين لهندَءِ سَرُ سُڀَرُ
اُني جو اَثَرُ، رهبرُ ٿيندوءِ راهَ ۾.

بيت - 1211

عاشق معشوقن جو، وٺي وِهج سيرُ
اچي پڇندَءِ پاڻهين، پَرِئان ڀري پيرُ
پرين ڀري پيرُ، رهبرُ ٿيندوءِ راهَه ۾.

بيت - 1212

عاشق معشوقن جو، وٺي وِهجِ گهَٽُّ
جِمَ ورچي ڇڏيين ڪَلالَڪو هَٽُّ
اُڀيجِ وڃي اُتَهين، جتِ موکيَ سندو مَٽُّ
ڪري سِرَ جو سَٽُّ، پَيِجِ ڪي پياليون.

بيت - 1213

عاشق معشوقن جو، وٺي وهج رَندُّ
پياريندِءِ پاڻهين ميخاني جو مَنڌُّ
سَرو اُنِ جو سَڦرو سُپَڪُ آهي سَنڌُّ
متان ڪڍهين ڪنڌُّ، اوڏو ٿيُ اُنِ کي.

بيت - 1214

عاشق معشوقن جو وٺي ويهه دُڪاڻُ
پَئيج پيشِ پِريَنِ جي پُٺِتي وجهِي پاڻُ
ته تون تني ساڻُ، سدا هوئين سُرخُرو.

بيت - 1215

عاشقُ چئو مَ اُنَ کي، مَ ڪِين چئو معشوقُ
خالقُ چئو مَ خامَ تون، مَ ڪِين چئو مخلوقُ
سَلِج تِنہ سُلوڪُ، جو ناقِصِيا نِڱِئو.

بيت - 1216

ڪاتِيَ ڪونِہِ ڏوهُه، ڳنُ وڍيندڙَ هٿَ ۾
پَسئو پَرِ عظيمَ جي لِچئو وڃي لوهُه
عاشقنِ اَندوهُه، سدا معشوقنِ جو.

بيت - 1217

ڪاتِي تِکِي نه ٿيي، مَرُ مُڏِيائِي هوءِ
مانَ وِرمَنِ توءِ، پِريان سندا هَٿَڙا.

بيت - 1218

جي تون سِڪَڻُ سِکِئو، ته ڪاتِي پَئي مَ ڪَنجهُه
سُپيرِيان جي سُورَ جو، ماڙُهن ڏجي نه مَنجهُه
اَندرُ اِيُ اَهنجُ، سانڍجِ سُکائون ڪري.

بيت - 1219

جان وَڍيين تان ويهُه، نا ته وٺئو واٽَ وانءُ تون
هيُ تني جو ڏيهُه، ڪاتي جَنِ جي هٿ ۾.

بيت - 1220

ڪاتي جَنِ ڳَري، مان لَئُه لڳو تَنِ سين
محبت جي ميدانَ ۾، وَڃَهُون پيرُ ڀري
اڏيَ سِرُ ڌري، مانَ ڪُهَنِ سُپَرين.

بيت - 1221

محبت جي ميدانَ ۾، اچي پيرُ پاءِ
سِرُ وڍڻُ، ڌَڙُ ڌارَ ڌَرَڻُ، اِيُ سينگار سنداءِ
ڏيندا مون ڏِٺاءِ، مٿا معشوقنِ لئي.

بيت - 1222

نيڻنِ نظرَ، نِيہَ جَرَ، جُتي جوڙِ جَنِ
ساهَ اُنَ تان صدقو، اَندرَ سين عضونِ
لاءِ تَنُ، لطيف چي، اَنگُ پُڻ آڇجنِ
قَلبُ قرباني ڪريان، مٿان دل دوستنِ
هِيين اَکَڙِيَنِ، ڪاهِ قارِي پِريَ لئي.

بيت - 1223

عبدَ کي اَعليٰ ڪِئو، نابودي نيئِي
جو مورَتَ ۾ مخفِي ٿِئو، صورتَ پُڻ سيئِي
ڪَبِي اُتُ ڪيهي، ڳالهِه پِريان جي ڳُڄهَه جِي.

وايون

وائي - 1

وِرسِئا ويَڄِ ويچارا، دِلِ ۾ دردُ رانجهَنَ جو
اُٿيو ويڄاهُ! مَ وِهو، وَڃو ڊڀَ کَڻِي
ٻُڪِي ڏيندا ٻاجهه جِي، آيا سُورَ ڌَڻِي
ٻُڪي ڏيندا ٻاجَهه جِي، آيا جِيَ جِيارا.

وائي - 2

عشقُ رانجهنِ دا لڳا مينون ماهِي، پِرهُ ڍولَڻَ دا لَڳا مينون ماهِي
راتيان دردُ ڏِيهان دَر ماندِي وي، لوڪان خبر نه ڪائي
دارون هن دردَ جو لا، آهِيين تون اِلاهِي
مونکي مرضَ مارئولا، سَڄڻَ هَٿِ سَگهائِي.

وائي - 3

راجا وو مئن تيڏڙي آهيان، هوئي انڌيرِڙِي ٻانهي وو
مئن تيري واسطي وو، مَينون نه وسارِهين
چِيٽَڪُ لايا مَينُون، ڪُوڪَ کي سَڻاوان ڪَهنون
شيرَ مِثالَ هوئي تَينُون، مئن واسطي وو...

سرود سريراڳ

بيت

بيت - 1226

وٽ وِيمي جو جي لهين، ته ٻِي ڪار نه ڪريين ڪاءِ
اِها پروڙجِ ڳالهڙي، وڻجارن وٽاءِ
موتي جَن هَٿاءِ، آندئي گهڻي ادب سين.

بيت - 1227

پاڻِٺُ جي پَرِکڻا، وڃنِ مَ وينجهارَ
ڪجلَ پائي اکيين، ٺهنِ سَڀڪنهن سارَ
موتيَ جي مجاز جو قَدرُ منجهِه ڪِنارَ
صرافَنؤن ڌارَ، ماڻِڪَ مُلاحظو ٿيي.

بيت - 1228

اَمُلُ آڇِ مَ اُنِ کي، جي نه پروڙين مَتِّ
جتي گڏجي جوهَري، ماڻڪُ تِتهين مَٽِّ
جَني سونَ سين سَٽِّ، تَنِ رِيُّ هڻِي رَد ڪِيو.

بيت - 1229

سونا وانءُ صراف سين، لو لاهِ مَ لَڏ
سو سؤدو ئي ڇڏ، جنهن ۾ جواهر ناهه ڪو.

بيت - 1230

جہ صرافنِ لڏِئو ته تون پُڻ لڏجِ سونَ
قَدرُ لهندءِ ڪونه، نيئي گڏيندءِ گڏوءِ سين.

بيت - 1231

سونا، وانءُ صرافَ سين لڏو هَڏِ مَ لاهه
آهي تَنِ اُنداهِه، جَنِ جواهَرَ ضايَع ڪِئا.

بيت - 1232

وئا سي وينجهارَ، هِيرو لالَ وِنڌِينِ جي
تَني سندا پوئيان، سِيهي لهنِ نه سارَ
ڪُٽينِ ڪَٽُ لُهارَ، هاڻي اُني ڀيڻِيين.

بيت - 1233

ماڻڪُ مُنڌ هٿا، پيتيَ ۾ پُرزا ٿئو
سڄو جان، سيّد چئي، لهي لَکَ سوا
ڀڳي پُڄاڻا، پَدَمائِين پري ٿئو.

بيت - 1234

اَمُلُ اَساري پَئِي، ڀورِي ڀڳوءِ جِتِّ
ڪُہ نه رنوءِ تِتِّ، ٻئي اَڌَ هٿِ ڪري.

بيت - 1235

اَمُلُ اساري ٻئي، ڀوري ڀڳوءِ جيئن
وانءُ صرافَنِ سيئن، ٻَئي اَڌَ هٿِ ڪري.

بيت - 1236

جتي ماڻِڪَ ماڳُ، تتي چوران تَڪِيو
سنئون تَنِ سڀاڳُ، املُ جَنِ اوباهِيو.

بيت - 1237

چڙهندي چيائون، وَحدَهُ وائِي ڪري
سو لُڙُ لنگهئائون، جتي پير نه پَکيان.

بيت - 1238

ماڻڪنِ موٽَ ٿي، اگهئو ڪائو ڪَچُّ
پَلئي پايو سچُّ، اَڇيندي لَڄَّ مَران.

بيت - 1240

جو ڪَپَرُ سوءِ ڪَنَنِ سين اچي سو ڏٺوءِ
سُتي لوڪِ، لطيفُ چئي، سو يادِ نه ذرو ڪِيوءِ
غافلُ ٿي غُرابَ کي اوڙاهه تي آندوءِ
سو ڇِتَرُ ڇُهي کان رکين جو پِئو پُراڻو پوءِ
جِهازُ ضعيفنِ جو پاڻيَ ۾ پَرتوءِ
سيّدَ ساٿُ سندوءِ، پُربندر پَهُچائيين.

بيت - 1241

موتي مون نه وَڻجِئا ڪائو ڪمايومِ
سِيهي جو، سيدُ چئي، وکرُ وِهايومِ
هِهڙو حالُ سندومِ، توهِ تُهنجي اُبَهان.

بيت - 1242

ڀَڳَمِ عهد اللهُ جا ڪَچُّ ڪمايُمِ ڪوڙُ
پڃرو جو پاپَنِ جو سو چوٽيَ تائين چورُ
معلوم اٿئي مُورُ، ڳُوڙها انَهِين ڳالِ جو.

بيت - 1243

اُٿي اورِ اللهَ سين، ڪوڙُ ڪماءِ مَ ڪَچُّ
ڪڍُ تون دغا دل مان، صاحبُ وڻي سچُّ
مَنَ ۾ محبتَ جو ماڻِڪُ ٻارجِ مچُّ
اِنَ پَرِ اٿي اچُّ، ته سودو ٿِيي سڦرو.

بيت - 1244

سودو اِهو ئي سَڦرو سو مون پلئه پاءِ
وسُ وَيچاريَ ناهه ڪو، آگا عرضُ اُوناءَ
رِءَ همراهيَ هاديَ جي مورِ نه مِڙينِ ماءِ
لُطف ساڻُ لنگهاءِ، لَهرُو لَهرِن وچَّ مان.

بيت - 1245

منجهان پيي مَڪُرِي ڪا جا پاڻيَ پِڪَّ
وکَرُ هَڻِي وَڻِڪَ، ڪَٽجِي ڪارو ٿئو.

بيت - 1246

منجهان پيي مَڪُرِي، ڪا جا پاڻيَ بوندَ
سيئي ڏٺَمِ رُوندَ، وکرُ جَنِ وڃائيو.

بيت - 1247

اَتِ اُبتو آرُ، منهنجي مؤج نه سهي مَڪُري
ميڙي مَٺاين جو، بيحد چاڙهئم بارُ
چوڻ چارو ناهه ڪو، بدبون بيشمارُ
ڪپر ڪارونڀارُ، اُڪاريين احسان سين.

بيت - 1248

وکرُ سو وِهاءِ، جو پَئي پراڻو نه ٿيي
ويچيندي ولاتَ ۾ ذرو ٿيي نه ضاع
سا ڪا هَڙَ هَلاءِ، آڳَہِ جَهين اُبَهِين.

بيت - 1250

ٻانهَپَ جو ٻيڙين ۾، وکرُ وڌائون
موتي معرفت جا چُونڊي چاڙهئائون
اَلتائِبُ مِنَّ الذَنبِ ڪَمَنِ لاذَنبَ لَہُ، اِيَ کَٽِ کٽئائون
اُنِي جي آئون، شَال برڪت بار لنگهائيان.

بيت - 1253

ڪَرَ ڦُلَ، ڦوٽا، پاروچا، پاڻِيَٺَ پاتائون
ڪوٺيون قيمت سنديون تَرَ ۾ تاڪِئائون
لاڄُئنِ منجهه، لطيف چئي، ٻِيڙا ٻڌائون
نَظرُ نبيَ ڄامُ جو، چڙهندي چيائون
جي ڇُهي ڇوڙئائون، سي ٻيڙيون رکيين ٻاجهه ۾.

بيت - 1254

ٻيڙي تُهنجِي ٻاجَ، وکرُ تِنہ وِصالَ جو
کُوها اولا تو ڪِئا سڀِ سونهارا ساجَ
اُتِ ڪا مُعَلّمَنِ مجالَ، جِتِ پُورَڻَ وارو پاڻهين.

بيت - 1255

مُعَلّمَ ميڙئو خبرون اورئائين آڻينِ
سا سُڌِ ڪانه ڏِينِ، جتي وَهُ ويڌَ ڪري.

بيت - 1256

ڪهڙو سُکُ سِرِيہَ تو دَرياءَ ڪَنڌِي دسَّ
پاڙُون پَنَّ پَهَسَّ، ڪڏهن کڻِي هڻندوءِ تارَ ۾.

بيت - 1257

نڪو سُک نَکَٽين، نه ويساندِ نئِين
جيڪا اچي سامُهِين ڀائيين سا سَئين
مُوڙهيين ڪُہُ مَهِين، جئن سڄيون راتيون سُمَهين.

بيت - 1258

سُکاڻِياهَ مَ سُمَهو، بندرِ جان ڀَئِي
ڪَپرُ ٿو ڪُنَّ ڪري، جئن ماٽيَ منجهه مَهِي
ايڏو سورُ سهِي، ننڊَ نه ڪِجي ناکوئا.

بيت - 1259

مَکِ ڏِيهاڻِي مَڪُرِي، تُنَ تُنيندو واءُ
سانباهِي سمندَ جي مَنان مُورِ مَ لاهِ
اڄُّ ڪِ سنجهَّه صَباحَ، اُهرَندين اَتانگهَه تَڙِ.

بيت - 1260

ڀُتِي ڀاڙِ مَ مَڪُريِ، مون ٿي چيوءِ ڪاندَ
سِڙهَ پراڻا پاندَ، لهريون صحيحُ لڳنديون.

بيت - 1261

تَري تُنَّ پِئاسِ، پاسَنئون پاڻي وَهي
کُوهوئي جهُرجهِڻو، لاڄوو سڀ لَڙئاس
جيلاه سَڌر سُکاڻياس، وَهي ٿي وَهَ سامُهُون.

بيت - 1262

ڪَپَرِ ڪُنَ ڪارا، لهرنِ ليکو ناهِ ڪو
آڇاڙا عميقَ جا اچنِ اوڀارا
اُٿيُ اَسارا، وِيرِ وِڙهنديَئه ويسرا.

بيت - 1263

وِيرِ وڙهنديَئه ويسرا، اُٿي توهُ طَلَبِ
سائِرَ ڪِنہِ سَبَبِ، ڪالَ نه وِڌِهن ڪُنَ ۾.

بيت - 1264

ڪالَ وڌائين ڪُنَ ۾، جاڏا جُنگَ جهازَ
تُهنجِي اَڄُّ تَرازَ، آهي آرَ اَکِينَ ۾.

بيت - 1265

آهي آرَ اکين ۾، ناکوئا ڪرِ نگاهَ
وڏا ٻيڙا ٻوڙئا سائرَ ڏيئي ساهَ
مُلاحظو ملاحَ، ڪِجِ ڪو اِنهِين ڪُنَ جو.

بيت - 1266

مُلاحظو مهراڻُ جو مُورِ مَ لاهِ مَنا
سامونڊيَ سڀاڳَ کي سمهڻ آئيو ساءِ
جاڳِي جَرَ مٿا، تاري وانءُ ترازَ کي.

بيت - 1267

تاري وانءُ تراز کي، منجهان موجَ ملاحَ
دانهون ڪَنِ درياهَ جيون جي اونهي جا آگاهَ
سُونهَنِ جي صلاحَ، وٺ ته ويرَ لنگهي وڃين.

بيت - 1268

اِنَ ديواني درياهَ جيون سونهان سُڌيون ڏِينِ
ڪوڙَ اوڏائي ڪينَڪِين رڳو سَچُّ سودين
عِجزَ جو اَڌَ راتِ کي وَڻج وِهائينِ
سُودُ نباهيو نينِ، ثابت اِنَهِين سِيرَ ۾.

بيت - 1269

لَهرِن لوڏِئا ڪِينَڪِين ثابتُ لنگهئا سِيرَ
وڃي پَهتُا پارَ کي نِرتان منجهان نِيرَ
ماءِ پَهُتا ميرَ، ٻارِ لنگهئائون ٻاجهَه سين.

بيت - 1270

وِيرَ نه وڙهي تن سين، سيويو جَن سُبحانُ
توڪل ڏيئي تڪيو، آرُ لنگهيا آسانُ
توبہ جي تاثير سين، تري وئا طوفانُ
ڪامل ڪشتيبانُ، وچ ۾ گَڏِيون واهُرو.

بيت - 1271

سوداگر سمونڊِر جا لاڄُو لالَ وٽيجِ
سِڙهه سنڀاهي سَغلاتَ جا، کُوها خوبُ کَڻيجِ
اَڇا اولا عاجَ جا چڱا چِٽائيجِ
سَتَ سُکاڻين سنباهِ تون ڇهه ڇَڄهريون اڏيجِ
مُلا مُعَلِم خبرون پُڇي پروڙيجِ
سَٺِ ساري، سيد چئي، پورِي پُڄائيجِ
ٻارهن، تيرهن، پندرهن، سترهن سينگاريجِ
”و سَقٰهُم ربُّهُم شراباً طَهُورا“ پاڻي پاڪ پئيجِ
جنهن کي سڪي سَڀُڪو پرين سو پسيجِ
لُڙَ ۾ ڪِيم لَڏيج، ته سُتَڙ ٿيين سامنڊي.

وايون

وائي - 1

عُمرِ سڀِ عَيَڻُ، ويرَ وڃايَمِ، وقتُ وڃايم پنهنجو
ويٺي لکئو لوڙِيان، جيڪِين ڪِئو مَسُّ
اَچي اَڀاڳَڻِ کي رَهبرِ اَچي رَسُّ
حال مُهنجو هِهَڙو تان تون پِريَمِ پَسُّ
قَلبُ ڪارو جو ٿئو سو تون ڪاتِبَ لاهجُ ڪَسُّ.

وائي - 2

سهسين شُڪرانا ڪر، ڪوڙين ڀالَ ڪريمَ جا
a. فَاذ ڪروني اَذڪُر ڪُم، ڪَهي قُرانا
والشُڪرولي وَلا تَڪفرونِ، ڪڍ تون ڪُفرانا
b. حمد چئو حڪيمَ کي، جورِ هڻي جانا
تو ڏيکاري، تو ڌَڻِي، مانَ باطن جا بانا
c. تائِبُ ٿِيُ تڪڙو جوشئون جُوانا
ته لهين تون لطيف کان اَمُنُ اِيمانا
d. جفا ڏيئي جِيَ کي ٿِي فِڪر منجهه فنا
ته تُسِي توهُ ڪري مانَ آگو اِحسانا
e. ڪڍ تون دغا دل مان ٻانهپَ سين ٻانها
صاحبَ وڻي سچَ سين، ٿِي دانہَ ديوانا
f. جي تحقيق تسليمَ سين، اوءِ ڪِيَ اَمانا
جاڳئا جي جبارَ لئي سيئي سَمانا
g. متان مردَ وساريين صاحبَ جو ثنا
دوستُ رکي دل ۾ پڙهه لالڻ لِسانا
h. سڀِ سُورِئا سُپرين قوالَ تو ڪنا
چڱِي چئج چاءَ سين، مَدحَ اِيَ مَناه

وائي - 3

ڪنڌيِ ساريان ڪانَ، يا امنَ اَمانَ!
اي اِلٰهِي، يا اِلٰهي، ٻاجهه ٻيلاٽِي ڀائيان
ڳڻڻَ ڳاڻيٽو ناهِه ڪو اَپرِ ٿئا عِصيانَ
خبرَ ناهِ خبرَ جي نسورا نِسيانَ
والي رَسجِ وَهلو اَرڳِ ٿئا انسانَ
سڻ تون سٻاجها سپرين نعرو نگهبانَ
مَندِيون پَسِي مهنجيون شرمايا شيطانَ
هن مهنجي حال تي هَي هَي ڪنِ حيوانَ
سائين! سُکاڻِي آهِيينِ سامونڊي سُبحانَ
تُرَهو ڇنو تارِ ۾ رَسج تون رحمانَ
ٻيلِي جو ٻڏنِ جو مون تي موٽي مانَ
ويٺو پِني پنڻو، ڪر ڀيرو مٿي ڀانَ
خالقَ تان خوب ڪئا گولنِ جا گذرانَ
آءٌ پُڻ اندوه اُنِ ۾ ويٺو پنان پانَ
سوالي سَمَگِئا داتا ڏيئي دانَ
وِلها سڀِ وَنهيا ڪِئا تهنجي جُودَ جوانَ
متان مونکي ڇڏيين ڀيلي سندا ٻانَ
ويرَ وسيلو آهيين، داڙون ۾ ديوانَ
لاءِ ڏوهارينِ ڏِينہَ کي خيمو اَڏئو خانَ
اُتي عبداللطيف جي سُڻج ڪا سلطان!

وائي - 4

ساٿينِ نِنڌا بارَ،نَنِ پانڌين نِنڌا بارَ
توکي آرسُ اکڙيُن ۾
پاتا پاڙي واريين، پُکا ۾ پاتارَ
پَتڻُ ٿو پُورَ ڪري، ٿِي تهنجي وارَ
سڄيون راتيون سُمَهين کِيو منجهِه خمارَ
ڪِ تو ڪَنين نه سُئِي ڪَپرَ جي ڪوڪارَ
سائينءَ مُڪِهين سَچَّ کي، تون ڪوڙو منجهه قطارِ
ڪِرِ تو ڪَنين نه سُئي هلڻَ جي هاڪارَ
تائبُ ٿيُ تڪَڙو پروڙِ اِيَّ پچارَ
نندَ نه ڪجي ايتَري سُڻجِ ادا يارَ
گهِڙان ٿي ريءَ گهڙي، اَلا تو اَهار
هِيُّ جو شڪُ شارِڪَ جو تِهان رکُ ستارَ
”ڪُلُّ نَفس ذائِقةُ الموتِ“ آهي اِيَّ پچارَ
شڪارُ تون شهبازَ جو تون تان منجهِه شڪارَ
”يَومَ يُفِرُّالمَرءُ مِن اَخِيہِ“ جِتِ ڀڄندا ڀارَ
تُرَهو ڇِنو تارِ ۾ اچجِ جئن اوسارَ
لکَ مڙيئي لُٽئا هُنهين وئا هزارَ
ڏِنَئي جي اللهَ کي ته هوندَ ڀَرِئا بارَ
جوٽَنِ مٿان جُٽِ ٿِي دُنِي تُهنجي دارَ
”جِيفو آهي“ حديثَ ۾ اَنڌيَ اِي آچارَ
وَٽِئوءِ ڪِينَ وِلَهنِ سين، ڪنبِي ڀَرِ قهّارَ
سا ڪئن هلي تو سين جا ڀڳي کان ڀتارُ
جيڻ جال نَه نِبَهي، سڻج اِيَ پچارَ
جِم وساريين ويسرا، ڀِتين جي ڀلڪارَ

سرود سامونڊي

بيت

بيت - 1272

آئِي اترَ مُند، هِيين اُڊَڪو نه لهي
وَٽِينِ لاڄُوبَند، ٻِيهَرَ مکينِ ٻيڙِيون.

بيت - 1273

لاهيان جي نه چِتان، اَلا اُنِ مَ وسران
مَڙِهئو منجهاران، جِيُّ مُهنجو جَنِ سين.

بيت - 1274

لاهيندائي ڪَنّ، ڳالهيون هلڻَ سنديون
ڏيندا مون ڏکنِّ، وَهِ وجهندا ڄِندَڙو.

بيت - 1275

وانءُ وڃي وائُٺِ، هِنيَڙا ماڳُ پِرينِ جو
چُمئو چمُ چائُٺِ، هوءَ جا سندي سڄڻين.

بيت - 1276

آءٌ جَنِ آساري، مَٿي تَڙَ گذاريان
مون کي وساري، شالَ مَ وڃنِ اوهَرِي.

بيت - 1277

سَنهي لَڪِ، نَڪِ سَئين، ڪَجَلِ ڀِنا نيڻَ
سامونڊِي مون سيڻَ، ڪِين تو ڪالهه لنگهائِيا.

بيت - 1278

هِي سڄڻَ سيئِي، جي مون ڪوڏِ نِهارِئا
اِيندَمِ جان پيهِي، تان سَڀ لاهِيندَمِ ڏُکَڙا.

بيت - 1279

چَمَڪِيُون چَوڌارَ، ڌَڄُون ڌاڙيچَنِ جِيُون
ماءِ سامُونڊِي آئِيا، وَڏِي لَڳِيَنِ وارَ
اُنِي جي پَچارَ، ڪالهونڪِي ڪانگُ ڪري.

بيت - 1282

اَڄُ پُڻ وايُون ڪَنِ، وڻِجارا وڃڻَ جِيون
هلڻَ هارا سُپرِين، رُوئان تان نه رهنِ
آءٌ جهَلِيندِي ڪيتَرو، آيَلِ سامُونڊِينِ
پَڳَہَ ڇوڙي جَنِ، وِڌا ٻيڙا ٻارِ ۾.

بيت - 1283

چِتان جي نه چُرَنِ، اَلا اُنِ مَ وِسَران
مون مَنُ آهي تَنِ، مَڙِئو مَنجهاران هِيين.

بيت - 1284

اولا کڻِي اُوءِ، پَڳَہَ ڇوڙي پنڌِ ٿئا
آيَلِ سامونڊِينِ جي، آهِ اَڙانگِي جُوءِ
ڪِڏهن ڏِسندِيَسِ رُوءِ، وَرِي هِن اَکِينِ سين.

بيت - 1285

ڳريو جهلئو روءِ، مُهري مٿي هٿڙا
کوءِ سودو سندوءِ، جو تون ڍولا سِکئو.

بيت - 1286

پَرَ ڏيہَ پُوريائون، سامونڊِينِ سِڙهه سَنڀاهِيا
مان تَنِ مارِيائُون، پاڻان وِجهِي گُوندَرِين.

بيت - 1287

ڏٺِي ڏيارِي، سامُونڊِين سِڙھ سَنڀاھِيا
وَرُ وِجهِئو ونجهَہ کي، روئي وَڻجارِي
مارِيندوءِ مارِي، پِرھَ سُورَ پِرينِ جا.

بيت - 1288

ڏِٺِي ڏِيارِي، سامونڊينِ سِڙَهه سنڀاهِيا
اُنِ کي مُندَ اُتَرَ جِي، اوچَتِي آئي
وَڻِجارَنِ وائي، آهي پَريين پارَ جِي.

بيت - 1289

جان وَنجارو ڪانڌُ، تان مون هَڏِ مَ لائون لڌِيون
پَرَڏِهَ مٿي سانگُ، اٺَئِي پَهرَ جِنہ جو.

بيت - 1290

وڻجاري ڪانڌا، وَرُ مون ويٺي گهارِئو
لڳي اترَ واءُ، ڍولو هلڻَ جيون ڪَري.

بيت - 1291

جِي اُهرِئا اڄُّ، سي ڪڏهن ايندا مان ڳَري
پِريانِ جي هُنَ پارَ ڏي وڃِي ڌنڪِي ڌَڄُّ
سامُونڊيَڪو ڏَنجُّ، ماءِ ماريندُمِ ڪڏهين.

بيت - 1292

وئا اُهرِي او، مونکي ڇڏي ماڳِهين
جُڳنِ جا جُڳَ وئا، تِئان نه موٽئو ڪو
گوندرُ ماريندو، ويچارِيَ وِئن جو.

بيت - 1293

اُونِهي ۾ اوهَرِي، جڏهن جي وِئا
سانداري سَمونڊَ جي، نِهوڙي نِئا
وڃي تِتِ پِئا، جِتِ نِهايَتَ ناهِ ڪا.

بيت - 1294

اُهرِئا جِئائين، ڊُڪَنِ تَنِ تَرائيين
سامونڊينِ سائين، سُتَڙُ ڪريين سامُهون.

بيت - 1295

سامونڊي ساري، مَٿي تَڙَ گذارِيان
مونکي ٿِي ماري، تَنِي سندِي ڳالَهڙِي.

بيت - 1296

اترَ لڳي اهرئا، واهوندي مانَ ورنِ
آءٌ گهڻو ئي گهوريان، سوڌو سامونڊينِ
اڱڻِ جَنِ اچنِ، عيدَ وَرَ تي انِ کي.

بيت - 1297

سَرَ نِسِرِئا پاندَ، اُتَرَ لڳا آءُ پِرِين
مُون تو ڪارَڻِ ڪاندَ، سَئَسين سُکائون ڪِيُون.

بيت - 1298

اڱڻِ آئيا جان، سرتيون تان مون سُنکَ ٿئا
اَمُلَ پِريَ هٿان، ٻَرکِئو ٻَئنِ ڏيان.

بيت - 1299

نه سي تڙِ خوراڪَ، نه وايون وڻجارنِ جيون
سرتيون سامونڊين جا اَڄ پُڻَ چِڪِئَمِ چاڪَ
مارينم فراقَ، پاڙيچيون پِرينِ جا.

بيت - 1300

سيئي جوڀنَ ڏينهن، جڏهن سڄڻَ سفرِ هلئا
روئان رهنِ نه سُپرين آيلَ ڪريان ڪيئن
مونکي چاڙهي چِيئن، وئو وڻجارو اُهُرِي.

بيت - 1301

وَرُ وڌائين ونجهَه کي اُلوڙڻُ نه ڏي
رَهُ اَڄوڪِي راتَڙِي، لالَڻَ مون لائي
وَڃُّ مَ ڦوڙائي، ايڏي سفرِ سپُرين.

بيت - 1302

جيڪُس نِٻَرُ نِيہُ سندومِ، جِئن مون اُڀِي اُنِ ٿيلِئا
سَعيو سامونڊِينِ سين، آڳَهِين تان نه ڪِئومِ
وڃڻُ منجهِه هُئومِ، پاڻُ وَراڪي رَسَ ۾.

بيت - 1303

پَڳهَه پاسي گهارِ، آيلِ سامونڊينِ جي
وجهي جِيُّ جنجارِ، جِمَ وڃنئي اُهرِي.

بيت - 1304

پڳهه پاسي پَچُ، آيل سامونڊين جي
مَنَ ۾ ٻاري مَچُ، جِمَ وڃنئي اُهري.

بيت - 1305

پَڳَہَ پاسي ويہُ، آيَلِ سامونڊِينِ جي
تون ويَسِلي وِکَ کَڻين، هوءِ پُورِيندا پَرَ ڏيہُ
سَمُنڊُ جَنِ ساڻِيہُ، ڪُہُ نه ويئِيين اُنِ سان.

بيت - 1306

وانءُ وَهلِي نِڪَري، ننگرُ جان نه کڻنِّ
مَڇُڻ ڏيهِه وڃنِّ، اُو ناريون پوري ناکوئا.

بيت - 1307

ننگرَ ۽ ناريون، پڳهَه کڻي پنڌ ٿئا
بندر بازاريون، سڃا سامونڊينِ ري.

بيت - 1308

ننگرئو نيڻنِّ، مَنُ اوليَ نه اُهري
سٻاجهنِ سيڻنِ، پائي ڳُڻَ ڳرو ڪِئو.

بيت - 1309

هِينڙو ٻيڙيَ جان، ڏُتِڙيي ڏِينہَ ٿئا
پڇئو تان نه پِريان، ڪَرَلاهو ٿي ڪڏهين.

بيت - 1310

ٻيڙيَ جي ڀُوڻنِّ، نِيہُ نه ڪِجي اُنِ سين
اُڀا ڏکّ ڏَسِنِّ، جو سِڙه ڏيئي سِيرَ ٿئا.

بيت - 1311

وِئڙا ڪالَ ڪري، ٻارهين ماهِ نه موٽئا
لڳِي تَنِ ڳَري، ڪِهڙيون هنجهون هاريان.

بيت - 1312

پِرينِ پَڳَہَ ڇوڙِئا، مُون اُڀي تَڙَ پاسِ
ٿِئا سَڻاوا سِيرَ ۾، آءٌ پُڻ دُعا ڪندياسِ
آهَ نه لاهيندِياسِ، موٽِي آيا مون ڳَري.

بيت - 1313

کاري کيڙائُو، مٿي مِٺي موٽِئا
سودو ڪَنِ نه سونَ جو، وَڏا وِهائُو
سامونڊِي سائُو، لَڪا لُوٽي آئيا.

بيت - 1314

لَڪا لَڪا ڪَنِ، لاءِ لَڪا جي اوهِرِئا
سُڻِي سونُ لَڪاء جو، سُکُ نه سامونڊِينِ
پِرَهَ پَڳَہَ ڇوڙِئا، کاري کيڙائُنِ
وڏي ڀاڳِ مِڙَنِ، جي ڪَهيا ڪارُونڀارَ ڏي.

بيت - 1315

جيڪر اچين هاڻ، ته ڪريان روحَ رُچنديون
آيلِ ڍولي ساڻِ، هوند ڳَرِ لڳِي ڳالهيون ڪريان.

بيت - 1316

جي اچي ته جهيڙيان، آيلِ ڍولي ساڻُ
لايَئين ڏينہ گهڻا، مون سين ڪِيئين ٿورڙا.

بيت - 1317

کُوها ڪالَ کڻي، وڌائون اُترَ آسَري
اَلا! جهُري مَ اُنِ جي اولي جي آڻِي
وڻجارِن وڻِي، وکرُ وڌو ٻيڙيين.

بيت - 1318

کُوهَنِ سِرِ وائُٽِيُون، وائُٽِينِ سِرِ گهَنڊَ
کيڙي کيڙي کَنڊَ، ماءِ سامُونڊِي آئِيا.

بيت - 1319

سِڙهُه ٿي سِبئائون، بندرَ جَنِ تڙنِ ۾
مُلا مُعَلِّمَ خبُرون پڇي پورئائون
سُتَڙُ سوٺائون، اَوتَڙِ ڪِنہ نه اولئا.

بيت - 1320

سِڙَهه ٿي سِيِئائون، بندرَ جَنِ تَڙَنِ تي
سِڙهه سِبِي ساڄا ڪري، کُوها کنيائون
بَيرَقُون بحرنَ ۾ ڇوڙي ڇڏِئائون
لَهرِيون لنگهايائُون، لُطفَ سان، لطيف چئي.

بيت - 1321

سِڙهه سُڃاڻئو چوءِ، ماءِ سامونڊي آئيا
مانِ مهنجو هوءِ، جاني هِن جهازَ ۾.

بيت - 1322

اُڀِيون تڙَ پوڄِينِ، وَهُون وڻِجارِن جِيون
آڻِئو اَکا ڏِينِ، کَٿورِي سمونڊَر کي.

بيت - 1323

جَنِي ڪارَڻِ مون، تَڙَ پُوڄارا پُوڄِئا
پُنِيَمِ اُمِيدُون، سيئِي سڄَڻَ آئِيا.

بيت - 1324

وائُٽِيُون ٿِيون وَرَتَنِ، اَڃان سِڙَهه نه پَڌِرا
اُڀِيون سي مَرڪَنِ، جَنِي سندا آئِيا.

بيت - 1325

سامونڊي ساري، ماءَ! مهنجو ڄندڙو
بندرِ ويچاري، وڃي لائيا ڏِينهڙا.

بيت - 1326

سامونڊيَ ڪو سُگُ، آهي گوندرَ گاڏُئون
اَنگهنِ چاڙهي اَڱُ، وئو وڻجارو اوهَرِي.

بيت - 1327

جا جَرَ جاٽون نه مُهي، ڏِيا نه موهي
سَڌون ڪوهَ ڪري، سا پهنجي ڪانڌَ جيون.

بيت - 1328

لاڄُو ٿا لَوَنِ، اچنِ سِڙَهه اُپُڙِئا
ڪارڻِ تَنِ پِرينِ، ويئي واٽَ نِهارِيان.

بيت - 1329

مَٿن ڪَپر ڪوٽَ، اچن سِڙه اُپڙئا
وڻجارا گهوٽ، لهرن لوڏي ڇڏئا.

بيت - 1330

جَر تَڙ ڏيا ڏي، وَڻ ٽَڻ ٻنڌي وائُٽيون
الا ڪانڌُ اچي، آسائتي آهيان.

بيت - 1331

اسان اُڌارا، آڻي آوَنگَ چاڙهئا
مُنہُ ڏيئي مون آئيا، سَمُهان سِيارا
اُڀِرَنِ سِيڪارا، پَسئو وَرَ پِئنِ جا.

بيت - 1332

پُران مانَ پُڄان، بندرَ مون ڏور ٿئا
نه مون هَڙَ نه هَنجَّ ڪِين، چئِي پِريَ مِڙان
ڪارُون تي ڪريان، تو دَرِ اُڀِي ناکُئا.

بيت - 1333

هَڙَ ۾ ڪِينَ هُئونِ، هُهِئِين هُنِ نه چاڙِ هئا
سارو ڏِينہُ سمنڊَ تي، لهِي سجُ وئونِ
جيلاهه سائين سببُ ڪِئونِ، تيلاهَ سِگهائِي سُتَڙِ ٿئا.

بيت - 1334

مون اَڀي تڙَ وٽِ، پِرينِ پڳهَه ڇوڙئا
ڪا مُونِهين ۾ گهٽِ، نا ته سڄڻ سٻاجهو گهڻو.

بيت - 1335

مون اُڀي تڙَ جهَلَّ، پرينِ پڳهه ڇوڙئا
ڪا مُونهين ۾ اَلَّ، نا ته سڄڻ سٻاجهو گهڻو.

بيت - 1336

سفر سُکيرون، هُونِ سلامتَ سُپُرين
چڙهئا جو چِتُ ڪري، پُنو سو ڪاڄونِ
تِئان مَ ڀاڳونِ، جِئان مون ڏيئي هلئا.

بيت - 1338

تان ڪِين لَئِج ڪانگَ، ڪڏهن ايندا مان ڳَري
سيڻَنِ ڪارَڻِ سانگَ، مون تان گهڻو نهارئا.

وايون

وائي - 1

پِرَينِ جي پَنڌا، مونکي جي جهَلِيندِيُون
سي نه ٻُجهندِيون
ڀَلي ڪري آئِيو، ٺاٺارو ڏيها
ڀَڳِي ڪُٽِ سَڄِي ٿِي، لَٿِي جاڳِ گهَرا
سَرتِينِ سُورَ پِرائيا، هاڻي هِنَ هنڌ
تان ڪِين واسُ وِهائِيين، ٻاروچي مُلا
تان ڪين ڏونگَرُ ڏوريان جان ڪُڙهه اندر ساهُ
مَتيون موٽڻ سندِيون، تُون هَڏِ آڇِ مَ ماءِ.

وائي - 2

تَڙَ نِهارِيان تي، مهنجا بَندَرِ وِئَڙا جي،
مانَ سِڙَهه سڃاڻا سُپُرِين
گهڻو اُڪنڊِي آهيان، پِريَ پنهنجي کي
اُڀِي اوسَہِ پائِيان، ڪارڻِ وڻِڄاري
آسائِتي آهيان، اَلا ڪانڌُ اچي
کٿورِي سمنڊَ کي، آڻِئو اَکا ڏي
وَڻِ ٽِڻَ ٻَڌِي وائُٽِيُون، جَرِ تَڙِ ڏِيا ڏي.

وائي - 3

ڪَرَهل پائي لَڄو، ڪوهُ نه ويئينءَ اُنِ سين
پريان جي هن پار ڏي، وڃي ڌَنڪي ڌَڄو
اُجارئائون اولِيون، ڌئارئائون ڌَڄو
متان وِهِين ويسَرِي، اُٿي ڀورلَ ڀَڄو
ڪالَ سِبائيوءِ ڪَنجِرو، انگهين پاتُئي اڄو
ڪيرُ سِنڌِيندو تُهنجو اڌوِاڻو اڄو.

وائي - 4

آءٌ هلندِي هوتَ ڏي وو پِريَ ڏي،
هاءِ هاءِ اُونهي وِيَڙا اوهَرِي تَرازِي تاري
a. مَرِي رهنديَسِ ماڳَهِين، سامونڊي ساري
b. سُورَ تهنجو سُپَرِين، مون معذورِ کي ماري
c. هَڏِ نه جِيان هاڻِ آءٌ جا ڪُٺڙِي ڪوهياري.

وائي - 5

مون وَهُ وڻجارنِ سان، ويندي آءٌ هوتَنِ وَٽِ
a. کڻي سِڙهه سِيرَ ٿئا، پيرَ لايائُون پَٽِ
b. پُورِينديسِ پِرينِ ڏي، ڪانه ڪنديسَ ڪَٽِ
c. وايُون وڻجارنِ جِيون، اَديون اڄ نه هُونِ هَٽِ.

وائي - 6

هِيُ جو وَهُ مهنجي جِندَڙي،
آئِين اچِي پَسو جيڏيون وو!
a. پائي وِئَڙا پيرَ ۾، منجهان کَرسَ کَسو
b. ڏيئي وِئڙا ڏاهَ کي سُورَنِ جو سَرَسو
c. ساءُ نه آيان سُورَ جو، هاڻي ٿِيون هَسو
d. مُدائِتي مِينہَ جيئن، ويروتار وَسو
e. آءٌ ڏورِيندِي اُنَ کي، ڏيئِي تَن تَسو.

وائي - 7

ڏُکَ لاهِيندَمِ ڏُونگَرَ، اي ماءِ پِرينِ جا مونکي سڀيئي
a. جو پَسان سو ڀائِيان، پِريان جو پَهِي
b. ڏاڍِي ذاتِ جتنِ جِي، وِئڙا ڏِيلُ ڏَهِي
c. ڏِٺا وَڻَ ڪوهيارَ جا، ويئِي اُڃَ لَهِي.

سرود کنڀات

بيت

بيت - 1343

ڀُورُ نه چَري ٻورُ، پَسئو نُورُ تَڪون ڪَري
مُونَنِ لائي موٽئو ڪَرَهو راتِ ڪَپورُ
مَيو ٿئو مَعمورُ، چَندنُ چکي آئيو.

بيت - 1344

جئائين ڪوڙِ ٻه ڪاٺيون، پنجن لکين پَنُّ
چانگي تِئائين چکيون، مَيي رَتو مَنُّ
تِنہ وَلِ سندو پَنُّ، ڪُماڻو ڪوڙيون لهي.

بيت - 1345

جِئائين ڪوڙ ٻه ڪاٺيون، پنجين لکين پاءُ
ميو تِنہ ماڳاءُ، ڏِيهاڻي ڏارَ چَري.

بيت - 1346

جِئان ڪوڙِ ٻه ڪاٺيون، پنجين لکين پِڪَّ
تِئان ڏيئي تِڪَّ، مَيو متوالو ٿِئو.

بيت - 1347

اَڄ نه اڳينءَ ڍارَ، ڪرهو جيئن ڪالهه هو
اڱڻِ آيو نڪري، پاهوري پچارَ
جيڪس منجهه قطار، وَل چِنائين وِهَ جي.

بيت - 1348

لَکَ لاکِيڻو ڪرهو، ڪوڙين ڏيئي ڳِڌومِ
اڱڻِ سُونہَ ٿيومِ، مُلهه مهنگو نه چئو.

بيت - 1349

لَکَ لاکيڻو ڪرهو، ڪوڙين ڏيئي ڇوڙِ
ترت رساڻي توڙِ، پلاڻيو ته پِريَ مِڙي.

بيت - 1350

لک لاکيڻو ڪرهو، ڪوڙين ڏيئي ڪاهِه
آهُرَ ۾ ايلاچيون، پوڄ مَيي کي پاءِ
ڪَٿَ نه ڪندو ڪاءِ، پلاڻيو نه پِريَ مِڙي.

بيت - 1351

اڄ اچڻ ويرانِ، جاڳو نيڻ! مَ سُمَهو
رِڪابين پيرانِ، واڳُن مٿي هٿڙا.

بيت - 1352

چَنڊُ مَ اُڀَرُ سَنجهَه، ته اُونداهي اَجهو ڪريان
ڀَري کٿورِيَ هَنجهَه، رُٺا پِرين پَهائِيان.

بيت - 1353

چنڊُ ڪِ لَڳئي مَنڊُ، جئن سنجهي تون سِيخَ ٿيين
ڪر اونداهي اَنڌُ، نه مِلون محبوبن کي.

بيت - 1354

کٿوريَ ڏارَ چري، وِهي منجهِين وڳَ
ماءُ! مُهنجي ڪَرَهي پڌرِ پَڳَ نه لڳَ
وڳَ سين جِهو وڳَ، هِيين سين هُتِ چري.

بيت - 1355

نيٽَ ڇِنائي نِتُّ، ڪرَهو ڪُنگُوءَ ريٽَ تي
چانگي رکئو چِتُّ، پَرمَلَ جي پساه تي.

بيت - 1356

ڳلَ ڳانا ياقوتَ جا، موتي منجهِه مَهارَ
چانگا چَندنُ چاريَئين اَٺئي پهر اپارَ
سندي پِيَّ پچارَ، جي مون راتِ رساڻين.

بيت - 1357

ڳلِ ڳانا ياقوت جا، موتينِ ڳُتِيَسِ مالَ
ڪَتِيفي جِي ڪرها، هوندَ هيدِي پايَئين حالَ
چندنُ چاريَئين جالَ، جي مون پِهري پَهرِ رسائيين.

بيت - 1358

کاءِ نه کٽڻهارُ، چندنَ جا چُوپا ڪري
اَگَرَ اوڏو نه وَهي، سِر کَنڊَ لهي نه سارَ
لاڻي جي لغارَ، مَيو متارو ڪِئو.

بيت - 1359

چانگي چئي چُڪياس، مٿان اَڪ نه اُلَهي
جِنہ وَلِ گهڻا وِهاٽئا، اُنَ سين آرِ لڳياسِ
چوڌاريَ چندنَ وڻَ پچِي پوڄَ پئاسِ
راڙي رَتُّ ڪئاسِ، اِنَ ڪُڌاتوري ڪَرهي.

بيت - 1360

مِٺيون لهِي مُهاءِ، جي تو چانگا چَکيوُن
سي وَلڙيون وِهَ ساءِ، اڃان توءِ مُهَندَڙيُون.

بيت - 1361

نَو نِيَرَ، ڏَه ڏاڻِيوُن، پنڌرهن پِينڌ پئاس
جُہ سَاجن سنڀرئاس، ته ڇِرڪ ڇِنندو هيڪڙو.

بيت - 1362

پَسِي ڳاڙها گُلڙا ڪرهلَ ڪِيّمِ تَرَسُ
سي تان هلِي پَسُ، جي اِنَ وَلِ گهڻا وِهاٽيا.

بيت - 1363

لَکين سَئين چَرنِّ، ڪرها ڪُنگوءَ ريٽ ۾
تِئائين ويسَرِيَنِّ، هٿِ نه آئيو هيڪَڙو.

بيت - 1364

ڪِين جو ڪيڏاهِين، چانگو چکِي آئيو
تاڻئو تيڏاهين، نيٽِ ڇنائيو نِڪَري.

بيت - 1365

ناسِندي نِهار، پَهرين ڪِج پِريَ ڏي
سنيها سيڻن کي چئج چنڊَ اپار
ساجن! سڀَ ڄمارَ، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 1366

ناسيندي نگاهَ، پهرين ڪجِ پِريَ ڏي
احوالَ عاجُزنِ جا اَکجِ لڳ اللهَ
روز نهارينِ راهَ، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 1367

ناسيندي نظرُ، پهرين ڪجِ پريَ ڏي
قمرَ چئج قريبَ کي، نِسَتُ آءٌ نِٻَرُ
ٻِي ڀيڻي نه ڀرُ، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 1368

ناسيندي نرتِ، پِهرين ڪج پريَ ڏي
قمرَ! چئج قريبَ کي ساري ساڻُ سُرتِ
ٻئو ڀروَسو نه ڀِتِّ، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 1369

سينها کي سڄڻين چڱا چنڊَ چئيجِ
اڱڻَ مٿان اُڀَرِي پِريَنِ جي پئيجِ
جهيڻو ڳالهائيجِ، پيرين پئي پِريَ سين.

بيت - 1370

آءٌ جو ڏيئين سنيهو، چنڊَ تون پَلَئِه ٻنڌُ
چئج حالُ حبيبَ کي نَئِي نوڙائي ڪنڌُ
تو تيڏاهِين پنڌ، جيڏانہَ عالَمَ آسَرو.

بيت - 1371

آءٌ اُڪنڊِي مَران، پِرين ڀَلا پَر ڏُور
ٻاٻل ڏئي نه ٻُور، پَنڌ نه جوڳي پِيَڙي.

بيت - 1375

کَنڀاتَڙِي تَڙِ وَرِي، اُڀِي تَڙَ واجهاءِ
مانَ اَچِهُون ڪاءِ، سُواڌائِي سڄڻين.

بيت - 1376

ڌڻي ڪريندين ڪڏهين، حياتيَ هيڪاندِ
منَ ۾ مشتاقنِ جي ڪِي رَنجائي راندِ
پرِين ڏيساندَرَ پاندِ، ڳُجهُه ڳَرَهيان ڪَنِ سين.

بيت - 1377

هِنيَڙي سڄڻَ سارئا، ڪيٿي هُندَم هيرَ
لالَڻَ اچِي نه ڏيين مٿي پلنگنِ پيرَ
ٿي وِروهَڻ وير، آءٌ ڳُجهه ڳرهينديس ڪَن سين.

بيت - 1378

مون جَني لئي ڪِئا، چاريڪا نيڻين
سٻاجهي سيڻين، ڳُڻ ڪري ڳَهيو هِنيون.

بيت - 1379

مَرُ هيڪاندا هونِ پرين، سانگِ مَ وڃنِ سيڻَ
رهئا آهينِ روحَ ۾ نِتُّ جَني جا نيڻَ
وِ ماسِئا جَنِ ويڻَ، تارِيَ تَن تڳي هِنيُون.

بيت - 1380

پيشانيَ ۾ پرينِ کي ڀلائيَ جو ڀيرُ
اڱڻِ اُڪَنڊِينِ جي ڏي پاٻوهي پيرَ
قمرُ پاڙي ڪيرُ، شمسُ سُپيرين سين.

بيت - 1381

هِيُ چنڊُ اُهوئي، جو هُت پَسي ٿو پِريَ کي
آڏت چئج اُن کي، ڏيان جو روئي
هيڪاندي هوئي، شال سانگ مَ پوي سڄڻين.

بيت - 1382

اونداهَي اَڌَ راتِ جو، پِريَ ڏيکارئو پاڻُ
چنڊُ ڪَتِيَنِ ساڻُ، پيهي وِئو پڙلاءَ ۾.

بيت - 1383

هُن تاري هُن هيٺ، هُتي منهنجا سپرين
سڄڻ ماکِيَ هيٺِ، ڪوڙا ٿين نه ڪَڏهين.

بيت - 1384

هُن تاري هُن هنڌُ، هُتي منهنجا سپرين
سڄڻ ماکِيَ مَنڌُ، مون کي مُور نه وِسرئا.

بيت - 1385

چنڊُ! تو چوان سَچُ، جي تون مَٺين نه ڀائيين
ٻه اکيون ٽئو نَڪُ، تو منجهه نه آهن پرينءَ جا.

بيت - 1386

پاڙيان تان نه پِرينِ سين چنڊَ تُهنجي ذاتِ
تون اڇو منجهه راتِ، سڄڻ سدائين سوجهرا.

بيت - 1387

چوڏهينءَ چنڊ نه اڀرين جي سَهسين ڪريين سينگارَ
پَلَڪ پِريان جي نه پَڙين، جي حيلا ڪريين هزارَ
تون جِهڙو سَڀَ ڄمارَ، تِهڙو دمُ دوستَ جو.

بيت - 1388

سَهَسين سِجنِ اُڀِري، چوراسي چنڊنِ
بِاللهِ ري پِرينِ، سڀِ اُونداهي ڀائيان.

بيت - 1389

اَڄُ پُڻ اوڀارو، چوڏهين ماهَ چنڊَ جو
مون گهرِ مون پِرينِ جو، اچڻَ جو وارو
سڄڻُ سوڀارو، ڀيڄَ ڀِنيَ گهرِ آئِيو.

بيت - 1390

چوڏهينءَ چنڊ اُڀري، اوڻٽيهين پَسي نه عام
مٿس ناهي مَلام، جيڪي پُڇين پُڇ سو.

بيت - 1391

توڏانہَ گهڻو نهاريان تارا تيلاهين
سڄڻُ جيڏاهين، تون تيڏاهين اُڀرين.

بيت - 1392

تارا تيلي- روءِ، توڏانہَ گهڻو نهاريان
جانبُ جَهِين جُوءِ، تون تيڏاهين اُڀِرين.

بيت - 1393

تارا تيلي- روُءِ، لُڌا لالَڻِ اُڀِرين
جِهڙو تون صبُوحِ، تِهَڙي صافي سڄڻين.

بيت - 1394

راتِ سَهائِي، ڀُون سئين، پرتِ نئين، پنڌُ پُورِ
مَيا محبوبنِ جي هلي وانءُ حضورِ
جي چُڻڪَنِ چِتَ ۾ سي ڪئن سڄڻَ ڏورِ
اَللهَ لڳِ اَسورِ، اُتاهِين ٿِي آءُ تون.

بيت - 1395

رات سهائي، ڀون سئين، ڀائِي گهرجي ڀَلُّ
اَهُرَ ۾ اِلاچيون، چندنُ چَريِ چَلُّ
مون توهِين سين ڳالَڙِي، ٻي ڪَهين مَ سَلُّ
هاهُرَ ڪندو هلُّ، ته کِجاهيون کَرنِ کي.

بيت - 1396

رات سهائي، ڀون سئين، پَٽِيَ گهڻو پنڌُ
هلندي حبِيبن ڏي ڪرها موڙ مَ ڪنڌُ
سوئي ٻَنڌڻُ ٻَنڌُ، جو پَهُچائي پِريَ کي.

بيت - 1397

رات سهائي، ڀون سئين، پرتِ نئين، پنڌُ پَسُّ
هلندي حبيبن ڏي وڃڻ ڪِجي وَسُّ
راتين وڃي رَسُ، ته خبرَ کَرَنِ نه ٿيي.

بيت - 1398

اڄ مهنجي ڪَرها، مَيا مَڃُ مِنٿَّ
جهاڳِيندي جَرَ پَٽيون، متان ڪريين ڪَٿَّ
سُپيريان جي سٿَّ، مونکي نيئِي ميڙيين.

بيت - 1399

ڪرهو تتَهين گڏئو، ساٿ جِتَهِين ڇَڏّ
وَٿ نه وَٿن گَڏ، وکر پئو پِٽ ۾.

بيت - 1400

ڪرها ڪُرُ سڃاڻُ، پِئَڪو ۽ پاهنجو
اَصلِ آهي آهِنجو ناليرو نِڌاڻُ
ڪرها اسان ساڻُ، ڪي چانگا ڪِج چڱائيون.

بيت - 1401

ڪرها ڪَسرَ ڇڏِ، وِکون وجهه وَڌندِيون
هيڪر حبيبن سين، مونکي نيئي گڏ
مَڇُڻ پُونَئي هَڏِّ، آهون اُڪنڊينِ جيون.

بيت - 1402

ڪرهو نه ڪيڪاڻ، پيرين آءٌ نه پڄڻي
جو مون راتِ رساڻي، نيئي ساڄنَ ساڻُ
مون نه وهيڻو پاڻ، ويٺي نيڻَ نِچوئيان.

بيت - 1404

هُن تاري هُن رُوءِ، هُتي منهنجا سُپرين
سڄڻ کٿورِيَ بُوءِ، مونکي مُور نه وسرئا.

بيت - 1405

هُن تاري هُن لامَ، هُتي منهنجا سُپرين
سُهڻي منجهه سلامَ، مون ڏي مُڪا سڄڻين.

بيت - 1406

جا پيشانِيَ ۾ پِرينءَ کي، نيشاني نيڻَنِ
شَمسُ نه سيڻنِ، آءٌ ڪيئن قَمَرُ پاڙيان.

وايون

وائي - 1

اِلٰهي مون ساريندي سُپرين،
مشڪَ عطرَ مون پرين وارَ وِڇائيان سَڀيئي.

وائي - 2

سَڌين سيڻَ نه هُونِ، نِيہُ نياپي نه ٿيي
ڪارِي راتِ رَتَ ڦڙا جان جان نيڻَ نه رُونِ
موٽڻ جَني مِهِڻو، پِڙَ تي سيئِي پُونِ.

وائي - 3

هي ٻه ڳالهڙيون، ميان سڄڻ! آءٌ اورينديس پِريَ سين
ڳالهيون پِرين تنهنجيون وَڌي وڻَ ٿيون
گوشي پرين نه گڏِئا، پَرَ سين مون نه ڪيون.

وائي - 4

وُهِلي وانءُ مَ وِهامي، رَهُه راتِ، رائينديسِ سپرين
شَمع ٿينديسِ شبِ ۾ اِنَ خوشيَ کان کامي
بابوئنِ سندي باهَ جئن ٻَران شال اجهامي
پِرتِ جا پِيتَمَ جي ڪينَ پروڙي عامي
مونکي مون پرين جو آهي درد دوامي
آهيان يار سيدَ جو، ڪانَه رهِي ڪا خامي
هُو جو لَئُه لطيف جو مونکي آهه مدامي.

وائي - 5

آهِينيمِ ڳالهڙيون پِريَ سين، ماءَ! مُرادون پِريَ سين
جي مان پيئيون پِريَ سين، سُکيون راتڙيون
جي مان پيئيون پِريَ ري، کوءِ سي راتڙيون
پَسڻ ڪارڻ پِريَ جي، پاتِيمُ جهاتڙيون
اڳيان عبداللطيف چئي، ڪُهن ڪاتڙيون.

سرود بروئه

بيت

بيت - 1408

اڄ پُڻ اکڙيُنِّ، پهنجا سڄڻَ سارئا
ڳلن تان ڳوڙهنِ جيون بوندون بسِ نه ڪنِّ
سندِي سڪَّ پرينِّ، لوڪَ ڏٺي ئي نه لهي.

بيت - 1409

صورتَ سنديَن سال، پاڻَ مُصاحِبَ سُپرين
مولي ڏنَنِ مُنهَن ۾ نورِي نيڻَ نِهالَ
سندي خوابَ خيالَ، مون مَنُ متوالو ڪِئو.

بيت - 1410

جڏهن پوي يادِ، صحبتَ سُپيرينِ جي
فريادون فريادُ، ناگَہَ وڃنِ نڪَري.

بيت - 1411

صورتَ گهڻو سُنهُڻا، ٽاڻان سندَنِ ٽوهَ
ريلو ڏيئي روحَ، جو کائي سو کامِي مري.

بيت - 1412

تون صاحبزادو سُپرين، آءٌ نسورو نوڪرُ
بيحد ڪريان بندگي هٿَ ٻڌي حاضُرُ
مون تان مِهرَ نظرُ، پرين لاهِه مَ پاهِنجو.

بيت - 1413

ماڙهو گهُرن مالُ، آءٌ سڀ ڏِينہَ گهران سُپرين
دنيا تنہ دوست تان فِدا ڪريان في الحالُ
ڪِئڙو نامَ نهالُ، مونکي محبوبنِ جي.

بيت - 1414

هيرائي هٿِ ڪِئو، هِنيڙو حبيبن
ٻَڌِي ڪچيَ تندُ ۾ سلهاڙهئَو سيڻنِ
جُہ وڌا پيچَ پرينِ، ته هِنيڙو هٿِيڪو ٿئو.

بيت - 1415

ڪڏهن تاڪِيُون ڏِينِ، ڪڏهن کلن در دوستن جا
ڪڏهن اچان اچڻ نه لهان، ڪڏهن ڪوٺئو نِينِ
ڪڏهن سِڪَهُون سڏ کي ڪڏهن ڳُجهاندر ڳَرَهِينِ
اهڙا ئي آهينِ، صاحبَ مهنجا سُپرين.

بيت - 1416

عشقُ اِهڙي ذاتِ، مانجهِي مُنجهائي مَيَنِ کي
ڏينهان ڏورَڻُ ڏونگرين روئڻُ سڄيائِي راتِ
اُٿي ويٺي تاتِ، ميان محبوبنِ جي.

بيت - 1417

ڇا کي وڃئو ڇو، ٻيلِي بيهين ٻئنِ جو
وَٺُ ڪَنجَڪَ ڪريمَ جي جَڳَ ۾ آهي جو
سَهُکو هوندو سو، جِنہ جو عشقُ اَلله سين.

بيت - 1418

جِنہ جو ڌَڻيا ڌارَ، ٻيلِي ناهِ ڀنڀور ۾
ڪميڻي جي ڪانه ڪِي ساٿ لڏيندي سار
عالَم جا سردار، وارج واڳ فقير تي.

بيت - 1419

جڏيَ وٽِ جالي، مانَ لِلّٰہِ خاطِرَ لِکَ سين
آهي آرِيَ ڄامَ جي هِتِ هُتِ حوالي
عيبَ مون ۾ اَڳِرا مانَ نرملُ نِڪالي
پَرٽِياڻي پالي، ڪاملُ نيندو ڪيچَ ڏي.

بيت - 1420

ڌارُ نه يڪدل يارُ ٿيي، ٿي مَت ڏني مَئين مَنِّ
ڪِين ٿئوءِ تَسَلّو تَنَّ، پَروُڌوءِ پراوَنِ مان.

بيت - 1421

لافُون لَکَ هَڻَنِ، سيڻن جئن سَڌَ پَئِي
پَرِ ڏِسان ڪيرَ وِهَنِ، پاڙو ڏيئي پِريَ سين.

بيت - 1422

يارُ سڏائي سڀُڪو، جاني زباني
آهي آساني، ڪمَ پَئي ڪَلَ پوي.

بيت - 1423

آدمين اخلاصُ، مَٽائي ماٺو ڪِئو
ڪونه کائي ڪِنہ جو، سندو ماڙهوءَ ماسُ
دلبرَ هِنَ دنيا ۾ وڃي رهندو واسُ
ٻئو سڀَ لوڪَ لباسُ، ڪو هڪدل هوندو هيڪڙو.

بيت - 1424

جي هو پائين ڪانَ ڪمانَ ۾، ته تون سينو سپر رکُّ
مُنہَ ۾ معشوقَنّ جا، چاڪَ چٽِڪا چکُّ
سورِي ڀانءِ مَ شڪُّ، عاشقُ ٿي ته اُبَهين.

بيت - 1425

جي هو پائين ڪان ڪمانَ ۾، ته تون سينو سپَر ڏيجِ
منہ ۾ معشوقنِ جا، جهالُو ٿِي جهليج
پاهان پڳَ م ڏيج، عاشق ٿِيُ ته اُبَهِين

بيت - 1426

جي هو پائينِ ڪان ڪمان ۾، ته ڏجينِ سينو
ڪِجي نه ڪِينو، وڃي درِ دوستنِ جي.

بيت - 1427

عَقابِيلَ اکينِ ۾ توکي تکا تيرَ
ساجنَ اِنَهِين سِيڱَ سين ڦٽيَئِي گهڻا فقيرَ
ٻِئو مَ مارجِ ميرَ، تُهنجو پِهرو ئي پورو ٿئو.

بيت - 1428

بارِي توکي بانَ، عُقابِيلَ اکنِ ۾
اُڀو اڳرايون ڪريين ماڳِ هڻئو مستانَ
جاني تون زبانَ، اکين سين ايڏا ڪريين.

بيت - 1429

عقابيلَ اکين سين تيرَ چلايا تو
ٻئو مَرُ ماري سو، جِنہ جو پهرو پورو نه ٿيي.

بيت - 1430

جاني مُهنجي جيَّ ۾ جي تو طمعَ پوءِ
وٺُ ڪاتي، وڍِ اڱڙِو، ادبُ ڪر مَ ڪوءِ
ڀائيان ڀالُ سندوءِ، جي ساجنَ سئون نهاريين.

بيت - 1431

شڪرُ گَڏئاسون سُپرين، جاني جيَري يارَ
ويٺي جَني وَٽِ ۾ ڪوڙيين ٿئا قرارَ
ڌَڻي ڪر مَ ڌارَ، پاڙون تن پِريَنِ سين.

بيت - 1432

گُهورِي کُڻ مَ سُپرين، کنيئُي تان کو
اَهلَ اکڙينِ جي نيئِي نباهجِ توڙِ
مون ۾ عيبن ڪوڙِ، تون پاڻُ سڃاڻجِ سپرين.

بيت - 1433

جَڏانهڪَرَ جاني، سڄَڻَ سانگِ سِڌارئا
راتين راحت ناهِ ڪا ڏينهان حيراني
آءٌ پهنجي پري تان ٿيان ڪوڙين قرباني
هي رضا رباني، ناته ڪريان وَسُّ وصال کي.

بيت - 1434

جڏاهَنڪَرَ ٿئام، ساڃاءِ سُپرين سين
تڏاهَنڪَر تر جيترو ويلَ نه وسرئام
اَندرِ روحَ رهئام، سڄڻ اوطاقون ڪري.

بيت - 1435

اکيون پِرين تهنجيون گهَليُون ۽ گهوڙا
لاهينِ نه لوڙا، جي تو هاڃي هيريائون

وايون

وائي - 1

ٻاروچي جي ذات، سڄڻَ! ٻاروچي جي ذات
اُٺ گُنگائي هلئا، وائي ڪَن نه واتِ
جاني جَتُ وٺي وئا تَن تُهنجي تاتِ
ڪُهِي ڪميڻِي هلئا اديون آڌيَ راتِ
آءٌ سُتِي هوءِ هلئا رَهَ ۾ پييَنِ راتِ
مِلان محبوبن کي وهاڻيَ پِرڀاتِ.

وائي - 2

هاڻِ ايندو، هُو هاڻِ ايندو،
مُنهنجو سَڄَڻُ هو هاڻ ايندو
نِماڻِيَ جو نِجهُرو پاسي پاڻِ اَڏيندو
جو ڪُٽي دَر ڪَرِيمَ جو اُنَہِ کي اُپٽِيندو
مَٿا لَڪَنِ ساٿَڙو، صَحِي سَلامَتَ نِيندو
آڱر لائي اَنڌيُون، نيئِي وسيئن ۾ وِجهَندو
مَهندُ ٿيندو مُصطفيٰ، پُٺِيَ لوڪ لنگهيندو.

سرود سورٺ

بيت

بيت - 1438

اَللهَ جي آسَ ڪري هلئو هِيائين
تِنہ چارَڻَ ٻَڌا چنگَ کي جهُوڙا ۽ جهائين
ڏولِي راءَ ڏياچَ جي ڏُورا ڏٺائين
وينَتيون واحدَ در تِنہ ويرَ ڪِئائين
ته سٻاجها سائين، راءُ ريجهائيين راڳَ سين.

بيت - 1439

اَللهَ جي آس ڪري هلي آيو هِتِ
سو جاجِڪُ اُڀو جِتِ، سِرَ جيون صدائون هڻي.

بيت - 1440

اَللهُ جي آسَ ڪري، سُڻي آيسِ شانُ
پِنان ڪهڙيَ پَر سين، آءٌ نِسورو نادانُ
سو ڪو ڏئاريمِ ڏانُ، جو طمَعَ کي ترڪَ ڪري.

بيت - 1441

جو طمع کي ترڪ ڪري، سو ڪِين مون سڻاءِ
سونهارا سورٺَ ڌَڻي، اِيَ ڳالَهه هِيين سين لاءِ
سو مڱڻهارُ مَهاءِ، جو وِچان ويرِينِ آئِيو.

بيت - 1442

جو وچان ويرينِ آئيو، سو مڱڻو م موٽاءِ
جا جِيَ اندر مون ڳالهڙِي، سا پاندُ پَلئه مون پاءِ
جو گهران سو گهوري ڏي، مڱڻهارُ مَلاءِ
اٿمِ آسَ اِهاءِ، جئن وڃِي ڏيکاريان ڏيہ ۾.

بيت - 1443

اَللهَ جي آس ڪري هلي آيو هِيُّ
سو مالُ نه مڱي مڱَڻو، جاجڪُ مڱي جيُّ
وَڍِ وَهلو ٿِيُّ، ساعَتَ صَبرَ نه سهان.

بيت - 1444

ڪاٽي سِرُ ڪَٽارَ سين، ٺَهرايائِين ۾ ٺارَ
ڪوڙين آيا ڪيترا، هِت حاڪمَ حُڪمَ دارَ
سَوسِين سوالي آئِيا، بابو بِيکَنِ دارَ
سي سڀ ڏَگَمِگئا ڏاتارَ، ڏسِي ڏانُ ڏياچَ جو.

بيت - 1445

سارِي راتِ صاحبَ کي ڳڙه ڀَرِ ڳايائين
اُٺَسِ ماڻِڪَ مينہَ جيئن هٿُ نه ڇُتائين
تي لائقُ لڌائين، جئن هو مِيراثِي مڱڻو.

بيت - 1446

جي ميراثي مڱڻا، آءٌ پُڻ مڃان تَنِ
ڪِي ڪَہُ مُهنجي ڪَنِّ، اِرثَ منجهارا اُنِ جي.

بيت - 1447

ٻيلي ٻَئِي پارَ، جان مون نيڻَ هڻِي نِهارئا
چوري رکئَمِ چِت ۾ ڏِسِنِ جا ڏاتارَ
هِيُ سِرُ توهان ڌارَ، ٻِيجي ڪِنہ نه ٻولِئو.

بيت - 1448

ٻِيجَلِئا ٻوڌاءِ مون ڪَهُه جا ڳالِ ڳَري
پيٺِهِن جئن گرنارِ ۾ تندُنِ تاڻُ ڪَري
ڪِ تو پنڌُ پَري، ڪِ مَنگَ جهليندِ هِن مڱڻا.

بيت - 1449

منگَ نه تُسي مڱڻو، نڪي مِلڪَ نه مالُ
اٿس اي خيالُ، ته ڏيٺِي ٿيان ڏاتارَ سين.

بيت - 1450

چارڻَ تهنجي چنگَ جو عَجَبُ آهِم اِيُّ
جئن هڻِي اُڀو هٿنِ سين جِيَرو رکيوءِ جِيُّ
راتِ مهنجو رِيحُ، ڪاٽئو تو ڪُماچَ سين.

بيت - 1451

محلَ، مندرَ، ماڙِيُون، اَمُلَ جِتُ ٻَرنِ
رِڙِهئو راءِ ڏياچ کي، ڪوڙين ڪُرنِشَ ڪَنَ
تون سردارُ سڀنِ، اسين تابعِ نِي توهِنجي.

بيت - 1452

چارڻَ چنگُ ٻَنگُ لهِي وڄايو وِڏاڻَ
سِرَ جو هَڏِ آ ساڻُ، پَر مڱڻهارَ مٿي وَهي.

بيت - 1453

راجا رَنگِ محلَ ۾، جاجِڪُ سِرِ زمينَ
جا هنيائين هٿن سين، سا سُئِي بالائين بِينَ
جتِ اچن نه اُڙدابيگيون، اُتِ ڪوٺايو امينَ
تازِي ڏيوسِ تَڪَڙا جَوَهَر پائي زينَ
تان هيءُ ٻئو مڱي ڪينَ، ڌاران سِرَ سيد چئي.

بيت - 1454

ڪاجا تندُ ڪُماچَ جِي، سُتي سُتائِين
موٽِي مڱڻهارَ کي، پَرِ ۾ پڇيائين
ڪِين تُون مڱڻو مالَ جو، ڪِين سِرُ مڱين سائِين!
تان ڪنڌَ ڏي ڪِئائِين، اِشارو آڱُرِ جو.

بيت - 1455

سِرَ جي هِئائين هلئو، چارڻُ چتائي
سو مُوڙا جهلي نه مالَ جا ٿو ماڻِڪَ موٽائي
تو درِ آيُسِ تي، جئن تون ناهِ نه سکِئو.

بيت - 1456

آءٌ مٿاهون مڱڻا چڙهِي ۾ چؤڏولَ
توکي گهوٽَ گهُرائيو راجا منجهِه رتولَ
ٻيجلَ تو سين ٻولَ وِهاڻيَ وڍڻَ جا.

بيت - 1457

ڪين جو ٻيجلَ ٻولئو ڀِنِيَ ويهي ڀانَ
راجا رَتولَنِ ۾ سِيباڻو سلطانَ
آءُ مٿاهون مڱڻا مُقابِلِ ميدانَ
گهوريان لکَ، لطيف چئي، تنهنجي قدم تان قربانَ
مٿو هِيَ مِهمان، هلِي چئو ته هُتِ ڏيان.

بيت - 1458

وڍي سِرُ ٿِيُ سَرَهو، مَ ڪِين آءُ مَ ڳاءِ
جاجڪَ تو مٿاءِ، مُلڪُ مڙوئي گهوريان.

بيت - 1459

جاجڪُ جهونا ڳڙهَه ۾ عَطائِي آيو
تِنہ ڪاملَ ڪڍي ڪينرو ويهي وڄايو
شهرُ سڄو ئي سُرَ سين تندُن تپايو
دايون دَرمانديون ٿيون ٻايُن ٻاڏايو
چارڻُ تِنهن چايو، جو مارِي آيو مڱڻو.

بيت - 1460

جاجڪَ تو جُهارَ، ڏَهَ ڀيرا ڏياچُ چئي
جِنہ ۾ مالُ نه مِريَ جيترو تِنہ تون طمعَ دارُ
جي اچي ڪَمِ ڪَپارُ، ته وِيهَه ڀيرا وڍِيان.

بيت - 1461

جِيُ مڱڻا مَ هوءِ، جُہ تو مٿي سِرَ ستوهُ ڪِئو
جو مون مُلِ مورِ نه سَپَجي تان جي سر گهُريوءِ
ته جُڳان جُڳ ڏنوءِ، هوندَ ڏُنگو ڏاتارن کي.

بيت - 1462

موٽي مڱڻهارَ، شالَ مَ اچين ڪڏِهين
اَٺئي پهر، عزيزُ چئي، تُهنجو ڪُنڍو منجهه ڪَپارَ
جِہ تو سَڀَ ڄَمارَ، هَنيا ڇَٽَ پَٽَنِ سين.

بيت - 1463

سرديَ سالمُ نه رهان، گرميَ ٿيان گدازُ
اَمنُ ڏيجِ اَمانُ تون، سائلُ هڻي سازُ
ربابيَ کي رازُ، ڪو خالقَ ڏيجِ خليلَ جو.

بيت - 1464

سرديَ سالمُ نه رهان ڪوسي سَهان ڪانَ
امنُ ڏيج امانُ تون دورِ ڪري ٻئا دانَ
پانڊَوَ کائِي پانَ، ڪا وجهجِ پِڪ پينارَ تي.

بيت - 1465

تو درِ آئيو راڄيا، جاجڪُ وٺي جِيُّ
ڪَنا نارُّ حَامِيَة هاڻِ بچائجِ هِيُّ
والِي ڏياريين وِيُّ، جت آهي جَنّاتُ عَدنِ.

بيت - 1466

تو درِ آئيو راڄيا، هِهڙو وٺي حالُ
اُونائيج عَليلَ جو سٻاجها سوالُ
اڱڻَ مٿي اَنهِن جي ڪَهي ڪِين قوالُ
ڀلا ڪري ڀالُ، اَئِين اَمنُ ڏِهو اُنَ کي.

بيت - 1467

تو درِ آيو راڄيا، ٻئا درَ ڪري دُورِ
سائلُ ٿو سينَ هڻي هردم تو حضورِ
ٻئو نه مڱي مُورِ، اَئين اَمن ڏهو اُنَ کي.

بيت - 1468

ٻِئا درَ ڏيئي ٻَنِّ کي آيُسِ تُهنجي درِ
سونهارا سورٺِ وَرَ ڪا مُهنجي ڪرِ
ڀلا! ڀيري ڀَرِ، پالهو پاندُ پينارَ جو.

بيت - 1469

تو درِ آئيو راڄيا، ٻئا درَ ڏيئي ٻَنِّ
ڪَهان جو ڪُماچَ سين سو سڻ سٻاجهي ڪَنِّ
جا مَڱَ مهنجي مَنِّ، سا تو کي معلومُ سَڀَڪا.

بيت - 1470

دَروانِي دَر کولِ، آءٌ پرديسِي مڱڻو
ٻِئا گهُرَنديئِي سولَ، آءٌ سوالِي آئِيو.

بيت - 1471

مَحلين هيٺ مَلوڪَ جي، چارڻَ چورئو چنگُ
تِت مِروءِ پِئا مامَري، رِيڌا پَسي رنگُ
ٻيجل لڌو ٻنگُ، راجا تي راضِي ٿِئو.

بيت - 1472

منگَ نه جهليان مورهين، نه مون پنڌُ پري
ڳنهي آيُسِ ڳالَڙِي ڳجهِي تو ڳَري
سا سمجهجِ سورٺِ ڌڻِي ويندس ڪِينَ وري
پرئان پيرَ ڀري، تو لَئه آئيو آهيان.

بيت - 1473

مَر تَه اَئين مڱِڻا، اِيَ مامَ پروڙِي مون
جيڪا ڳاهَ ڳالهايئي سا سڀ سمجهِي سُون
تِنہ تي تُسِجِ تون، جيڪين پوئي پَٽَ ۾.

بيت - 1474

پائي پَٽِ ڪڻان، تان مون مورِ نه مڱِئا
تازي طبيلن ۾ گهوڙا گهَرِ گهڻان
هاٿيَ ڪارَڻِ هيڪَڙي آءٌ ڪا تندُ هڻان
جا مٿي تو مَڻان، تِنہ آءٌ سِر جو آيُسِ سيڪَڙُو.

بيت - 1475

جان تندُ برابر توريان سَؤ سِرَنِ پائي
تان اُٽَلَ اوڏاهِين ٿيي جيڏانہ ٻيجلُ ٻُرائي
اَسَنڃُ هَڏِ آهي، هِنَ سِرَ ۾ سَنڃڻُ ناهِ ڪِين.

بيت - 1476

ٽيئي پرتا پاڻَ ۾، تندُ ڪٽارو ۽ ڪنڌ
تِنہ جيهوئِي ناهِ ڪِين جو تو چارڻَ ڪِئوءِ پنڌُ
اِي شُڪر اَلحَمد، جئن مٿو گهرئوءِ مڱَڻا.

بيت - 1477

ڏاتارَ ۽ مڱڻي ڪونه وسيلو وچِ
سائي تالَ تندُن جي سائي چارڻَ چِتِ
جي هُتي جي هِتِ، ڳالِ مِڙيائي هيڪَڙِي.

بيت - 1478

ڪَنجهِي، ڪِيرَت ڪِينَرو، اي واڄو وِلاتِي
هَنئي تَندُ حُضورَ ۾ تِنہ پارس پيراتِي
ڏِسندِهين ڏِياچَ کي ظاهرُ ٿئو ذاتي
ڪڍِي تِنہ ڪاتي، وڌو ڪَرٽُ ڪپارَ ۾.

بيت - 1479

چارڻ ٻولِج ڪِين ٻئو گهُرئوءِ سو گهوريان
ڳَڙهُه سو رَتي نه پَڙي جان تندُ برابر توريان
ڳجهي آهِمِ ڳالَڙِي آءُ اوري تان اوريان
ڪِ ڪُلَهَنِئون ڪوريان، ڪِ جاجڪ جُسي سين ڏِيَئين.

بيت - 1480

ڪنجهيون ڪيرتَ ڪينَرو، سازَ ڪيائِين سَرَّ
ويئي تِنہ وَڏاڻَ سين، پاٽَڪِي سندِي پَرَّ
ٻيجلَ ڪئِي ٻَرَ ٻَر، وڌائين ڪرٽُ ڪَپارَ ۾.

بيت - 1481

جو تَعلُقَ رکي تند سان، سو مون پَلَئه پاءِ
سُڻ تون ڪريان ڳالهَڙِي، آءٌ آيس اڳاهون ماءِ
سونهارا سورٺ- ڌڻي، ڳالَ هِيين سان لاءِ
هيرَ تون هَلاءِ، وَڍُ ته ويرَمَ مون نَه ٿِيي.

بيت - 1482

ڪاٽي سِرُ ڪَٽارَ سين، ٺَهرايائين منجهِه ٺارَ
سورٺَ جي سرتِينِ کي، مَڱِئو مڱڻهارَ
ڪِئو قَهرُ قَهارَ، جِنہ راڻيون سَڀ روئاڙيُون.

بيت - 1483

رَتُ سِرَڪِي نِڪرِئو، ڏيئي سورٺَ کان سَٽَ
ڌڙُ ڌُٻِي پِئو پَٽَ تي، مَٿو مٿائين کَٽَ
آيو سو اُلَٽَ، راڻيون جِنہ روئاڙِيُون.

بيت - 1484

مٿو مَٿاءِ گهوريان مٿو تو مَٿاءِ
سو مون ٿيي نه هَٿاءِ، جِنہ تون لائق مڱڻا.

بيت - 1485

مٿو مُور نه پاڙيان تُهنجيَ تندُ توارَ
سِرَ ۾ سَڃَڻُ ناهِ ڪِين موٽُ مَ مڱڻهارَ
ڪِينہِ منجهِه ڪَپارَ، لَڄِيندو ٿو لاهيان.

بيت - 1486

ڪَنجهِيُون ڪِيرتَ، ڪِينَرو، جاجِڪُ سِرزمين
هَنئِي تَندُ حُضُورَ ۾، بالا چوري بِينَ
ٻِئو هَڏُ مڱي ڪِينَ، سِرُ سِرُ ڪِئو سڏَ ڪري.

بيت - 1487

مٿو مٿائين گهوريان، مٿو تو مٿاءُ
هَڏو هيُ هٿِ ڪري، جاجڪ وهلو جاءُ
تو سين اَنيراءُ، جِمَ واچا ۾ وِلو وَهي.

بيت - 1488

مٿي اُتي مهنجي جي هئا سِرَنِ سَوَ هزارَ
ته تُهنجيَ تندُ توارَ، هَر هَر وڍئمِ هيڪَڙو.

بيت - 1489

نِرتِي تندُ نيازَ سين ٻيجلَ ٻُرائِي
راجا رتولنِ ۾ سا وَرنائِي وائِي
ڪوٺايائين ڪوٽَ ۾ ٻارِٽَ ٻاجهائِي
راڄا راڳائِي، هردو ئي هيڪُ ٿئا.

بيت - 1490

نرتي تند نياز سين ٻرائي ٻيجلّ
راڄا رتولنِ ۾ سا اونائِي اَمُلّ
رازُ ڪِئائين راوَ سين ڪِنہ موچاريَ محلّ
”اَنا احمد بِلامِيم“ چئي، اِيَ سَينَ هنئي سائلّ
ڪِنہ ڪِنہ پيئي ڪلَّ، ته هردوئي هيڪُ ٿئا.

بيت - 1491

ڪَنِي ڪَنِي ماڙهوئين پيئِي ڪلَ ڪائِي
رسئا جي رَمُوزَ کي تَنِ پارِسِي پائي
”اَلاِنسانُ سِرّي وَ اَنا سِرُّه“ وَرَتي اِيَ وائي
راڄا راڳائي، هر دوئي هيڪ ٿئا.

بيت - 1492

جو تو ڏيڻَ ڏياچَ ڀائيو، اِيَ سِر سِڀُڪو ڏي
ڪِين نانءَ جهڙو ني، جو سَنَد ٿيين سواليين.

بيت - 1493

راجا راتَ رَمِي گَيو جهونا ڳڙه جهوري
ڏنو سُر ڏياچَ سو، ڪُلهنيئان ڪوري
وٺُ مٿو تون مڱڻا، تندُنِ سان توري
جو گهُرئو ئِي سو جُڙِئو، هاڻَ مَ پئو هوري
آءٌ پُڄان نه ٿوري، جي پِرتان پيرَ پائِيا.

بيت - 1494

ڏيڻ آهي ڏُهلو، سِسي ڏيڻ سُکُ
سو تان ڏياچ ڏُکُ، جو تعلق رکي تند سين.

بيت - 1495

جو تعلق رکي تند سين سو مون پلئه پاءِ
مونکي مَ موٽاءِ، آءٌ اَڳاهون آئيو.

بيت - 1496

پاسُنگُ جِنہ پيشِ ڪِئو تِنہ ڏنو ڪينَ ڏياچَ
مٿو نِيئِي ماچَ، وڃي ڏورِ ڏک ٿئو.

بيت - 1497

ڏنو ڪينَ ڏياچَ، ٿو سائلُ سِڪائي
مُنہَ تي موٽائي، مٿو هنيُسِ مڱَڻي.

بيت - 1498

مَحلين آيو مڱڻو، سازَ کڻي سُرندو
سِرَ جِي وائِي سُرَ ۾، گهورنَ ساڻَ گهُرَندو
مٿي ڌاران مڱڻو، چارڻَ نه چُرَندو
جهُونا گَڍُ جهُرَندو، پُندِي جهانءِ جهَروڪَ ۾.

بيت - 1499

اِيُ تالُ ناهي تند جو رُون رون ڪري رازُ
هَڻَندڙَ سندا هٿڙا، سڀُڪو ڀانئي سازُ
سَٽَ ڏيئي شهبازُ، ٿيُ ته ٿوڪُ پِرائيين.

بيت - 1500

رِيء مصلحتَ مڱڻا! اِتِ قَصَرَ ڪين اچنِّ
نورُ تَجلّي نورَ سين، نَيو نيڻَ پسنِّ
کيمي ۾ کنگهارَ جي، چانڊُوڻا چَمڪنِّ
لڌائين، لطيف چئي، سندا ڏاڻَ ڏِسينِّ
تيلاهَ مُلڪَ ڌڻين، مڃئو مڱڻهارَ کي.

بيت - 1501

ڏنو جو ڏياڃَ، سو سورٺَ سُرَهو نه ڪِئو
ڪَنبِي وئا ڪِيرَتِي، ڪوماڻو ڪُماچَ
هُوءَ جا وِندَرَ واڻِي واچَ، تِنہ موهيو مڱڻهار کي.

بيت - 1502

چارڻَ تُهنجي چنگَ ۾، توحيدَ جِي تَوارَ
وَحدَهُ لاَشَرِيڪَ لَہُ، اِيُ ئي تَندُنِ تارَ
مونکي تَهين يارَ، فِڪَر پريشانُ ڪِئو.

بيت - 1503

سهسين هئا سُرِتيا، ٻِئا مانجهِي مڱڻهارَ
ڳَڙَهه ڀَرِ ٿي ڳائِيو، ثابِتُ سڀ ڄمارَ
تِنہ تُنبيري جي تَندُ جِي، پيئي اِيَ پچارَ:
آءٌ مٿاهون مڱَڻا، لڳِي دَرِ دگارَ
توکي راءَ سڏائيو، خِلِوَتَ لَئي کنگهارَ
اَلسَّلاَمُ عَلَيِڪ اَيُّهَا النَّبِيُّ وَ رَحمة اللهِ،
اِيُ کِلِي ڪِئائِين کِينڪارَ
پيئي اِيُ پَچارَ، ته مُلڪُ مِليو کي مڱڻين.

بيت - 1504

گُل ڇُنو گرنارَ جو، پَٽَڻَ ٿيو پُونِ
سَئَسين سورٺَ جهڙِيُون، اُڀيون اوسارينِ
چوٽا چارڻَ هٿَ ۾، سِرُ سينگارِئو ڏِينَ
ناريون ناڏ ڪَرِينِ، ته راجا راتَ رَم گَيو.

بيت - 1505

گُل ڇُنو گرنار جو، دَٻَڪي وئا دُئارَ
ٻايون دايون ٻانِهيُون، پِٽئو ڪڍنِ پارَ
پئِي رهيا پٽَ ۾، سورٺَ جا سينگارَ
راڻِينِ منجهِه راڙو ٿِئو، پَٽَنِ پئي پچارَ
جِهڙو راءَ کنگهارَ، ڪينَ ٿيندو ڪَڏهِين.

بيت - 1505

”الف“
گُلُ ڇِنو گِرنارَ جو، دَٻَڪِئو دُئارُ
ڪوڙين سندو ڪارَڻِي، اَڙئِنِ جو آڌارُ
وسِيلو وِلَهنِ جو، سڀِي سِندو سردارَ
اِهڙو راءُ کنگهارُ، وِئو جهوري جهونا ڳَڙَهه کي.

بيت - 1505

”ب“
تَند تُمارِي تانَ، ڪَهيو سو قَبُولُ ٿِئو
سِرُ تَه آهي سٽِ ۾، پَرَ ٻِئو ڪين مڱج دَانُ
خاڪِ مِٽِي ڪو بانُ، ڪاٽئا پوءِ ڪُجهه نَهِين.

بيت - 1505

”ج“
سورٺ مئي سک ٿئو، خيما هنيا کنگهارَ
ٿئو راڳُ روپ سو، لڳي تند توارَ
ڍَٽِ پٽِ اِيَ پچارَ، پسو راجا جِي راضي ٿئو

بيت - 1505

”د“
سورٺ مئي، سک ٿئو، خيما کنيا کنگهارَ
نڪو راڳُ نه روپُ ڪو، نڪا تند توارَ
مٿو مڱڻهارَ، ڏِنو سِر ڏاتارَ کي.

بيت - 1505

”هه“
ڳجهُه پهنجو ڳجَهه کي، رِندَ رَساڻي لاهِ
اَجلُ اُڀو ئِي آه، پُٺيَ تو پَلاڻئو.

بيت - 1505

”و“
مِيين ۽ مڱَڻي، ڪا جا ڳالَهه ڳُجهِي
سا ٻايين دايين ٻانِهيين، سوجهِي تان نَه سُجهِي
پِئا وِيرَ وِماسَ ۾، عاقِلِ وِئا اُجهِي
ڪوڙين جي ڪَرِيَم ري، ويئي مَتُ مُنجهِي
هِڪُ ٻِيجَلَ ٿي ٻجهي، ٻِي خبرَ کنگهارَ کي.

بيت - 1505

”ز“
راجا جي راضي ٿئو، تِنہ ڏنا وڏا ڏانَ
تڏهن موٽِي ڪارئا مڱڻي طرح تُبيَ کي تانَ
موٽ وٽ مال متاعَ جي ڪمي آهي ڪانَ
ڪارڻِ ربَّ رحمان، سر وَڍي سلطان ڏي.

بيت - 1505

”ح“
ڪوڙين آيا ڪَيترا، ٻِئا مانجهِي مڱڻهارَ
تَنِي ڳَڙهان اوري ڳائِيو، سارِي سَڀُ ڄمارَ
هِنَ تنبَوري جي تَند جِي، پَٽَنَ پَئِي پڪارَ
آءُ مٿاهُون مَڱَڻَا، پَٽِيون دَرِي دَرُ دُئا
توکي گهوٽَ گهُرائِيو، خِلوَتَ منجهِه کنگهارَ
تِتِ پيئِي اِيَ تَنوارَ، ته مُلڪُ جُڙئو کي مڱڻي.

بيت - 1505

”ط“
پاٺَ پِهرِيَ راتَ ۾ ڳڙهَ پاسي ڳايو
سالڪَ سازَ سرودَ سين ڪِين جو ڪَمايو
ٿئو غلغلو گرنارَ ۾ ته ڪو عطائي آيو
تڏهن ٻيجلَ ٻولايو، ته آهيان سِرَ سوالي مڱڻو.

بيت - 1505

”ي“
ٻيجلَ کي ٻيَ راتِ ۾ سڏايو سلطانَ
ته اڳي ڪونه آئيو ڀيرَ تنهنجي ڀانَ
جانِيان جِيُّ جدا ڪِيو طرحَ تُنبِيَ جي تان
مون وٽِ مالَ متاعَ جي ڪمي آهي ڪانَ
روحَ رُچَندا مڱڻا تو دسِ ڏيندسِ ڏانَ
ميان مهربانَ، تون چوري تند چئيج ڪِين.

بيت - 1505

”يا“
تڏهن راجا کي ٽِيَ رات ۾، ٻڌايو ٻيجلَ
ته سهسين هئا سنسارَ ۾ ٻِئا پُڻ داتا دَلَّ
آيُسِ مَن اُڇلَ، تيلاهين تو ڳَري.

بيت - 1505

”يب“
چارڻَ! چوٿِيَ راتِ ۾، آءُ نِچُ آئين جِيُّ
تهنجو قدمُ پدمِ نه پاڙِيَان، جي تون ٿيين جَمِيُّ
دانَ دَلُوچا دِل وڻئا، تون وٺي راضي ٿيُّ
هيرَ اٿيئِي هِيُّ، صُبحِ سَوايو ڏِيَئين.

بيت - 1505

”يج“
پلٽئو پنجيَ راتِ ۾ رُپو سونُ سبيلَ
پلنگَ پٿراڻيون پالڪيون نَو لکَ ناڻي نيلَ
داتا! وٺان نه دان ۾، وڃُ ڦيرائي فيلَ
اَکِئُمِ جو اصيلَ، سو سِرُ ڏي ته سُرهو ٿيين.

وايون

وائي - 1

”يد“
اَلوِداعُ هو اَلوِداعُ، اَلوِداعُ جَانِي ڪِيَڙو جُدا
سُورِتيا ساري، مَعذورِ وِئا ماري
a. هِيَ جو آئِيو مڱَڻو، مُتارا ماري
b. دوسِتَنِئُون دُورِ ڪري، ٿو ڏَيا ڏيکاري
c. هَڻُ تُون تَندُ طَرِيقَ جِي، واڄَٽُ ڪَر واري
d. سورَٺِ سَرِتَينِ وِچَ ۾، اُڀي اوساري.

وائي - 2

”يہ“
مَٿو مَ کِينڪارَ يارَ، ڏان ڏِيندوسئين مَڱَڻالا
a. مَٿو مُورِ نه پاڙِيان، تُهِنجيَ ساڻُ تَوارَ
b. سِرَ ۾ سَڄَڻُ ناهِ ڪِين، موٽُ [مَ] مَڱڻهارَ
c. جاجِڪُ جهُونا ڳَڙَهه ۾، هَلُ تَه ٿِيي يارَ
d. مَڇُڻ ڪا مُهنجي ڪَرِيين، گِلا جِي گُفتارَ
e. ڪل نفس ذائقة الموت، پروڙ اي پچارَ
f. آءٌ ٿو چوان مڱڻا، ڪر توبہ جي توارَ
g. سُڻي ڏان ڏياچ جو، ڏگمگئا ڏاتارَ
h. سورٺ مئي سک ٿئو، کيما کنيا کنگهارَ
i. ٻجهي ڪنہ نه ٻولئو، هي سر تهان ڌارَ
j. ڪلهن مٿي ڪي هئا سِسين سؤ هزارَ
1a. مون مَنّ آهِ موهيو تنبوري جي توارَ
1b. آهي عبداللطيف کي، تئن پرينِ جي پچارَ.

وائي - 3

”يو“
ڪَنہ نُون آکان وو، ڪنہ نون آکان اي بات ري
هَرڪُون نه بَتاوَڻي اي
لوڪ ڪوڙي نون وو، ڪنہ نون آکان حال صاحب!
الله! ڪنہ نون......
چارڻ تَئن نُون اَمُل ڏيوان، ڇوڙ مَٿي رِي بات ري
چارڻ آيا چنگ ٻُرايا، کوءِ جاجڪ ڪِي بات ري
چارڻ آيا چنگ بجايا، ڪَري هٿ مين ڪات ري
چارڻ آيا سر ڪپايا، پيئي ڏُکان دِي رات ري.

سرود کاهوڙي

بيت

بيت - 1506

وييون پٻَ پئِي، کيريون کاهوڙين جيون
آءٌ تنِ ڏوٿينِ کي، پڇان ڪيرُ پَهِي
رِچُنِ رات رهِي، جَني ڏونگرَ ڏورِئا.

بيت - 1507

تون هَڏِ ڪُڄاڙئا، سنجهي سعيو نه ڪريين
سَوارا سَنڊَ کڻِي کاهوڙِي وِئا
آڻِندين ڪِئا، ڏٿُ ڏُوراڻي ڏيهَه جو.

بيت - 1508

ساجهُرُ ٻَڌا سَندَرا کاهوڙينِ کڻِي
ڏوريندي ۾ ڏونگرين ڪِئائون پاڻَ پَڻِي
ڏُکنِ ڏِيلُ هڻِي، ڇيہُ لڌائون ڇَپَرين.

بيت - 1509

تان وڃي ويهِي آءٌ، اڱڻِ کاهوڙينِ جي
جوشَ ڏنائون جِيَ کي، لڪائي لوڪا
ڏوٿينِ ڪِنہ ڏُکا، سُمَهِي سکُ نه ماڻيو.

بيت - 1510

پارئان پُڇي آءُ، خبرَ کاهوڙين جي
ڏوٿين ڏونگرا، ڪِنہ پَرِ ڏورئو ڏٿَ کي.

بيت - 1511

مون سي ڏٺا ماءِ، جَني ڏٺو پِريَ کي
رهِي اچجي راتڙي تنِ جُنگَنِ سنديَ جاءِ
تَني جي ساڃاءِ، تُرَهو ٿيي تارِ ۾.

بيت - 1512

مون سي ڏٺا ما، جني ڏٺو پريَ کي
ڪري نه سگهان ڪا، اني سندي ڳالهڙي.

بيت - 1513

ڏوٿي سا ڏورينِ، جا جُوءِ ٻُڌي نه سُئِي
پاسا مٿي پاهَڻين کاهوڙي کوڙين
وِئا تِتِ ووڙينِ، جِتِ نِهايَتَ ناهِ ڪا.

بيت - 1514

مون کاهوڙي لَکِئا، سمهن ڪين پَئي
ثمر ڪيائون سڃ جو، ڏوري ڏُٿ لَهي
وئا تت وَهِي، جت نهايت ناهه ڪا.

بيت - 1515

مون کاهوڙِي لَکِئا گهرين نه گهارينِ
واحدَ لڳِ وِلُنِ ۾ رويو رتُ هارينِ
گوندرِ گذارينِ، تَنِ ڏوٿي ڏکوئي نه لهي.

بيت - 1516

مون کاهوڙي لکئا، ويهي وير نه ڪَنِّ
ڏينہَ تَتي ۾ ڏونگرين ڪارڻِ قوتَ ڪَهنِّ
جهنگل ۾ جهُڻڪنِّ، جو ڏوٿي ڏٿُ گڏُ ٿئا.

بيت - 1517

هوءِ ڏوٿي هو ڏينہَ، هوءِ ڏونگر هوءِ لَڪِيُون
ڪِنہ جِنہ لَڌا نينہَ، جئن پئا لُوسَنِ لُڪَ ۾.

بيت - 1518

ڏوري ڏوري ڏيہَ، ماءِ! کاهوڙي آئيا
مَيَنِ پيرين کيہَ، نه ڄاڻان ڪِنہ نارَ جِي.

بيت - 1519

پيرين پراڻا کيٿرا، سُڪا مُنہَ سَندنِ
سا جُوءِ ڏوري آئيا سُونهان جِتِ مُنجهنِّ
ڳُجهان ڳجهيون ڪَنِّ، تِهان پراهين پنڌَ جيون.

بيت - 1521

ڀَڪُلِئا ڀُوڻِّن دَلقَ، گڏئو ڌوڙِ ۾
راتيون رِڃُ رَهنِّ، ڏيهان ڏورينِ ڏونگرين.

بيت - 1522

سُکِ نه ستا ڪڏهين کَرڪَڻا لاهي
اوسيڙو آهي، کاهوڙين اِنَ پنڌَ جو.

بيت - 1523

سُڪا سَنڊ ڪَڇن ۾، کرڪڻالا پيرين
ٽِمَندي نيڻين، ماءِ کاهوڙي آئيا.

بيت - 1524

کُٿَنِ نه کَرڪاڻَ، پنڌِ پراهين هلِئا
ڏوٿيڙا ڪِنہ ڏُٿَ کي جُنبئا ڏُونہُ جاباڻَ
کاهوڙين اهڃاڻ، انگِ نه سَڄِي اڳَڙي.

بيت - 1525

ڏينہُ ڏِهائين ناهِ جتي پيرُ نه پَکِيَان
تِتي کاهوڙيان، ورَ ڏيئي وڻَ چونڊئا.

بيت - 1526

کاهوڙينِ ڳَرا، سُوڌي خبرَ پکِيان
سوجهي جَنِّ ڪِئا، مٿي انگهُنِ آهرا.

بيت - 1527

ڏٿُ گهڻائي ڪنِّ، اِنَ اوراهين پنڌَ جو
سندا کاهوڙينِّ، پري سُڄنِ پيچرا.

بيت - 1528

جتِ نه پکينِ پيرُ، تتِ ٽَمَڪِي باهِڙي
ٻئو ٻاريندو ڪيرُ، کاهوڙي- ڪِي کير ري.

بيت - 1530

ڪُپيريَ ۾ پيرُ، ڪنِي پاتو پيريين
جئائين مُنجهڻُ ماڙهُوئين، سڄڻَ تِئائين سيرُ
اِنَ ڀُون سندو ڀيرُ، ڪوڙِينِ منجها ڪو لهي.

بيت - 1531

پيئِي جَنِ پَرکَ، گنجي ڏونگرَ گامَ جِي
واري سي ورقَ، لوچي لاهوتي ٿئا.

بيت - 1532

جَني پيئِي بُوءِ، گنجي ڏونگرَ گام جِي
ڏوري سائي جُوءِ، لوچي لاهوتي ٿئا.

بيت - 1533

گنجي ڏونگرَ گام ۾ ڪِهڙو اٿيئي ڪامُ
پَسِي تِنہ پهاڙ کي اچي نه آرامُ
متان ڏونگرُ ڏوريين، اُجهين ڪُہُ عوامُ
هڙان ڪري حرامُ، کاءُ ته کاهوڙِي ٿيين.