سرود ڪلياڻ

فصل اول

بيت - 1

اولِ اللهُ عليمُ، اَعليٰ عالمُ جو ڌڻِي
قادرُ پنهنجِيَ قدرتَ سين، قائمُ آهِ قديمُ
والي، واحدُ، وحدهٗ، رازقُ ربُ رحيمُ
سو ساراه سچو ڌڻي، چئي حمدُ حڪيمُ
ڪري پاڻَ ڪريمُ، جوڙون جوڙَ جهانَ جيون.

بيت - 2

وحدهٗ لاشريڪ لہٗ، جان ٿو چَئين ايئَن
تان مڃ محمّدُ ڪارڻي نِرتُون منجهان نِيهَن
تان تون وڃئو ڪيئَن، نائين سرُ ٻئنِ کي.

بيت - 3

وحدهٗ لاشريڪَ لہٗ، جڏهن چَيو جَنِ
تَنِ مڃئو محمّدُ ڪارڻي، هيجان ساڻُ هِنئَنِ
تڏهن منجهان تَنِ، اَوَتَڙِ ڪونَه اولِئو.

بيت - 4

وحدهٗ لاشريڪ لَہ، جَنِ اُتو سين ايمانَ
تَنِ مڃئو محمّدُ ڪارڻِي، قلبَ ساڻُ لِسانَ
اُوءِ فائقَ ۾ فرمانَ، اَوَتڙِ ڪَنہ نه اولِئا.

بيت - 5

اَوتڙِ ڪَنہ نه اولئا، سُتڙِ وِئا سالِمَ
هيڪائِي هيڪُ ٿئا، اَحدَ سين عالِمَ
بي بَها بالِمَ، آگي ڪِئا اڳهين.

بيت - 6

آڳي ڪئا اڳهين، نسورو ئِي نُورُ
لاَ خَوفٌ عَلَيهِم وَلاهُم يَحزَنُونَ، سَچن ڪونهي سورُ
مولي ڪِئو معمورُ، انگُ اَزَلَ ۾ اُنِ جي.

بيت - 7

وحدهٗ جي وَڍِئا، اِلااللهِ سين اورِينِ
هِنيون حقيقت گڏئو، طريقتَ تورِينِ
معرفتَ جي ماٺِ سين، ڏيساندَرَ ڏورِينِ
سُکُ نه سُتا ڪَڏهِين، ويهِي نه وَوڙِينِ
ڪُلهنِئون ڪورِينِ، عاشقَ عبداللطيفُ چَي.

بيت - 8

وحدهٗ جي وڍئا، اِلا اللهِ اَڌَ ڪِئا
مُحَمّدُ رسُولُ چَئِي، مسلمانَ ٿِئا
عاشقُ عبداللطيفُ چَي، اِنِهين پَہ پئا
جيلاه ڌڻيَ ڌُئا، تيلاه وِئا وحدتَ گڏجي.

بيت - 9

وحدهٗ جي وڍئا، اِلا اللهِ ڪِئا اَڌَ
سي ڌڙَ پَسي سَڌَ، ڪَنہ اَڀاڳي نه ٿِيي.

بيت - 10

وحدهٗ لاشريڪَ لَہٗ، ٻُڌوئِي نه ٻوڙا
ڪِ تو ڪنين نه سُئا، جي گهَٽِ اندرِ گهوڙا
ڳاڙِيندين ڳوڙها، جِتِ شاهِدَ ٿيندئِي سامُها.

بيت - 11

وحدهٗ لاشريڪ لہٗ، اِيُ وِهائِجُ وِيُ
کَٽين جي هارائيين، هَنڌُ تُهنجو هيُ
پاڻا چُوندا پيُ، ڀري جامُ جنتَ جو.

بيت - 12

سِرُ ڍُونڍيان، ڌڙُ نه لها، ڌڙُ ڍونڍيان سِرُ ناهِه
هَٿَ، ڪَرايُون، آڱِريُون، وِئا ڪپجِي ڪاهِ
وحدتَ جي وِيهاءِ، جي وِئا سي وَڍِئا.

بيت - 14

عاشقُ چؤ مَ اُن کي، مَ ڪِين چؤ معشوقُ
خالقُ چؤ مَ خامَ تون، مَ ڪِين چؤ مخلوقُ
سَلِجُ تِنہ سُلوڪُ، جو ناقِصِيَا نِڱِئو.

بيت - 15

وحدتان ڪثرتَ ٿي، ڪثرتَ وحدتَ ڪُلُ
حقُ حقيقي هيڪڙو، ٻوليَ ٻِيَ مَ ڀُلُ
هو هُلاچو هُلُ، سڀوئي سندو سڄڻين.

بيت - 17

پاڻِہ جَلَ جَلالہٗ، پاڻِہ جانِ جَمالُ
پاڻِہ صورت پِريَ جي، پاڻِہ حسنُ ڪمالُ
پاڻِہ پيرُ مريدُ ٿِيي، پاڻهين پاڻَ خيالُ
سَڀُ سَڀوئِي حالُ، منجهائِي معلومُ ٿيي.

بيت - 19

پاڻهين پَسي پاڻَ کي، پاڻهين هِيُ محبوبُ
پاڻهين خلقي خوبُ، پاڻِہ طالبُ تَنِ جو.

بيت - 20

سو هِيُ، سو هُو، سو اَجلُ، سو اَللهُ
سو پرين، سو پَساهُه، سو ويرِي، سو واهرُو.

بيت - 23

پَڙاڏو سو سَڏُ، وَرُ وائِيَ جو جي لَهين
هُئا اَڳَهيُن گڏُ، ٻُڌڻَ ۾ ٻه ٿئا.

بيت - 24

ايڪُ قَصَرُ دَرَ لکَ، ڪوڙين سَهسِ ڳِڙِکِيُون
جيڏانہ ڪريان پَرَکَ، تيڏانہ صاحبُ سامُهون.

بيت - 25

ڪوڙين ڪايائون تُنهنجون لکَنِ لَکَ هزارُ
جِيُ سَڀَڪنہِ جِيَ سين، درِ سن ڌارو ڌارَ
پِريَمِ! تنهنجا پارَ، ڪِهِڙا چَئِي ڪيئن چُئَان.

وائي - 1

سَڀَڪا پِريان ڪُون پوڄي،
نينہ نيڻين ڳُڻُ ڳالِ وو!
جا چِتايَمِ چِت ۾، سَڄڻُ سا ٿو ٻُجهي
لات جا لطيفَ جِي، سَڏِ تَنهِن جي سُڄي

فصل دويم

بيت - 1

اگهي اُگهائِي، رنجُ پِريان کي رسِئو
چَکيَمِ چڱائي، سورانگهي سورِيَ تان.

بيت - 2

اَندا اُونڌا ويڄَ، کَلَ ڪُڄاڙِئا کائِيين
اسان ڏُکي ڏِيلَ ۾، تون پِياريين پيڄَ
سورِي جَنين سيڄَ، مَرڻُ تَنِ مُشاهِدو.

بيت - 3

سورِيَ سَڏُ ٿِئو، ڪا هلندِي جيڏيون!
وڃڻُ تَنِ پِئو، نالو نينہَ ڳِنَهنِ جي.

بيت - 4

سوري سڏَ ڪري، اُڀِي عاشقنِ کي
جي اَٿيئِي سُڌَ سِڪڻَ ۾ ته ڪَؤ م پيرُ پَري
سِسي ڌارَ ڌري، پڇج پوءِ پِريَتَڻون.

بيت - 5

سورِي آهي سينگارُ، اصلُ عاشقنِ جو
مرڻُ موٽڻُ مِيهَڻون، ٿئا نظاري نروارُ
ڪُسڻَ جو قرارُ، اصلُ عاشقنِ کي.

بيت - 6

سورِي سينگاري، اصلُ عاشقن کي
لُڏئا ڪينَ، لطيفُ چَي، ٿئا نيزي نظاري
ڪوٺِئو ڪِناري، آڻِئو چاڙهي اُنِ کي.

بيت - 7

سوريَ مٿي سيڻَ، ڪِهَڙي ليکي سَنَرا
جيلَہِ لڳا نيڻَ، ته سُورِيائي سيڄَ ٿي.

بيت - 8

سوريَ چڙهڻُ، سيڄَ پَسڻُ، اِيُ ڪمُ عاشقنِ
پاهُون ڪِينَ پَسنِ، سائُو هَلَنِ سامُهان.

بيت - 9

سوريَ جي سَئو وارَ، ڏِيهاڻِئو چَنگَ چَڙهي
جِمَ ورچي ڇَڏِيين سِڪَڻَ جي پَچارَ
پِرتِ نه پَسِين پارَ، نينہُ جئائين نِڱئو.

بيت - 10

پِهرين ڪاتِي پاءِ، پڇيجُ پوءِ پِريَتڻو
ڏکُ پِريان جو ڏِيلَ ۾، واڄٽ جئن وَڄاءِ
شِيخُنِ ماهُ پَچاءِ، جي نالو ڳِنُئِي نينہَ جو.

بيت - 11

ڪاتيَ ڪونهي ڏوهُه، ڳَنُ وَڍيندڙَ هٿَ ۾
پَسِئو پَرِ عظيمَ جي لُڇئو وڃي لوهُه
عاشقنِ اندوهُ، سدا معشوقنِ جو.

بيت - 12

ڪاتي تِکي مَ ٿيي، مَرُ منِيَائِي هوءِ
مانَ ورمَنِ توءِ، مون پِريان جا هَٿَڙا.

بيت - 13

ڪاتي جا قريبَ جي، سا هَڏُ چيري چَمُ
عاشقن پنهنجو اَڱُ، للهِ ڪارَڻِ وَڍِئو.

بيت - 14

جي تون سِڪڻُ، سِکِئو، ته ڪاتيَ پَئيَ مَ ڪَنجهُه
سُپيريان جي سورَ جو، ماڻهنِ ڏجي نه مَنجهُه
اندرِ اِيُ اهنجُ، سانڍجِ سُکائون ڪَري.

بيت - 15

جان وَڍيين تان ويهَه، ناتَه وٺئو واٽَ وانءُ تون
هِيُ تَنِ جو ڏيهُه، ڪاتي جَنين هٿَ ۾.

بيت - 16

ڪاتِي جَنِ ڳَري، مان! لنءُ لڳِي تَنِ سين
محبتَ جي ميدانَ ۾، وڃان پيرَ ڀَري
اَڏيَ سِرُ ڌري، مانَ ڪُهَنِهُون سپرين.

بيت - 17

اَڳئان اَڏَنِ وَٽُ، پويَنِ سِرَ سنڀائِيا
ڪاٽِ ته پُوئين قبولَ ۾، مُڇُڻ ڀائيين گهَٽِ
مٿا مَهايَنِ جا، پِئا نه ڏِسين پَٽِ
ڪَلاڙَڪي هَٽِ، ڪُسڻَ جو ڪُوپُ وَهي.

بيت - 18

جي اٿيئي سَڌَ سُرڪَ ۾، وَنءُ ڪلاڙنِ ڪاٽي
لاهي رکُ، لطيف چَي، مٿو وٽِ ماٽي
تِڪَ ڏيئِي، پِڪ پيُ تون، منجها گهوٽ! گهاٽي
جو وَرَنَہَ وِهاٽي، سو سِرَ وٽِ سَرو سانگهو.

بيت - 19

جي اٿيئي سڌ سرڪَ ۾، وَنءُ ڪلاڙَڪي هَٽِ
لاهي رک، لطيفُ چَي، مٿو ماٽي وٽِ
سِرُ ڏيئي ۾ سَٽِ، پِيجِ ڪي پِيالِيُون.

بيت - 20

جي اٿيئِي سڌَ سرڪَ ۾، وَنءُ ڪلاڙڪِي ڪُوءِ
مَهيسَرَ جي مَنڌَ جي، هُت هَڏِهِين هُوءِ
جا رَمزَ پَروڙيَمِ رُوءِ، تان سر وَٽِ سُرڪِي سَڳُڻِي.

بيت - 21

جي اٿيئي سڌَ سرڪَ ۾، وَنءُ ڪلاڙڪي گهرِ
وڍڻُ، چيرڻُ، چِچرَڻُ، پَهَتِ اُنِي جي پَرِّ
جي وَٽِي پوئِي وَرِّ، ته سَهنُگِي آهي، سيّد چَي.

بيت - 22

ناڻي ناهِه ڪَڪُوهُ ڪِين مُلِ مَهنگو مَنڌُ
سَنباهيجُ، سيّدُ چَي، ڪاٽَڻِ ڪارَڻِ ڪنڌُ
هيُ جَنين جو هنڌُ، مَٽَنِ پاسِ مَرَنِ جي.

بيت - 23

عاشقَ زهرَ پِياڪَ، وِهُ پَسئو وِهسَنِ گهڻو
ڪَڙي ۽ قاتلَ جا، هميشہ هيراڪَ
لَڳيَنِ لَنءُ، لطيف چَي، فنا ڪِئا فراق
توڻي چِڪَنِ چاڪَ، ته په آه نه سَلَنِ عامِ کي.

بيت - 24

مَ ڪَرِ سَڌَ شراب جي، جو تون ٽاريين ٽُوهُ
پِيتي جِنہ پاسي ٿِيي، منجها رَڳُنِ روحُ
ڪاٽي چَکُ ڪَڪوهُ، لاهي سرُ، لطيف چَي.

بيت - 25

سَڌِڙِيا شرابَ جُون، ڪُہ پَچارُون ڪَنِّ
جُہ ڪاتَ ڪلالَنِ ڪڍِئا، ته موٽئو پوءِ وڃَنِ
پِڪُون سي پيَّنِ، سِرَ جَنِ جا سَٽِ ۾.

بيت - 26

سِرَ جُدا، ڌڙ ڌارَ، دوڳَ جَنِ جا ديڳ ۾
سي مَر ڪَنِ پچارَ، حاضُرُ جَنين هٿَ ۾.

بيت - 27

ديڳين دوڳَ ڪَڙُهنِ، جِتِ ڪَڙهَي ڪَڙڪو نه لَهي
تِتي طبيبَنِّ، چاڪَ چِڪَندا ڇَڏئا.

بيت - 28

سِسِي سي گهرنِ، جي وارِيندڙَ وِچ ۾
او ڪِئن ٻِئو پُڇنِ، سَرو جَنِ سَنڀائيو.

بيت - 29

اصلُ عاشقَ پاهِنجِي، سِسِي نه سانڍينِ
لاهيو سِرُ، لطيفُ چَي، ساهَ سَلهاڙِئو ڏينِ
ڪُلَهنِئون ڪاٽينِ، عاشقَ عبداللطيفُ چَي.

بيت - 30

اصلُ عاشقن جو، سِرُ نه سانڍڻُ ڪَمُ
سَؤ سِسِنئان اَڳَرو، سندو دوسان دَمُ
هِيُ هَڏو ۽ چَمُ، پِڪَ پِريان جِيَ نه پَڙي.

بيت - 31

جي مٿي وَٽِ مِڙَنِ، ته سَڀَڪَنہِ سَڌَ ٿِي
سِرَ ڏني سَٽِ جُڙي، ته عاشقَ ايئن اچَنِ
لِڌا تي لَڀَنِ، مُلِ مَهنگا سُپُرين.

بيت - 32

مُلِ مَهَنگو قَطَرو، سِڪَڻُ شهادَتَ
اَسان عبادتَ، نَظَرُ نازُ پِرينِ جو.

فصل سيوم

بيت - 1

اُٿِيَاري اُٿِي وِئا، منجها مون آزارُ
حبيبَ ئِي هڻِي وئا، پِيڙا جي پچارَ
طبيبَنِ تَنوارَ، هَڏِ نه وڻي هاڻِ مون.

بيت - 2

هڏِ نه وڻي هاڻِ ٿو ويڄنِ جو وصالُ،
هِنَ مُهِنجي حالَ، حبيبُ ئِي هادِي ٿِئو.

بيت - 3

حبيبُ ئي هادِي ٿِئو، رَهنما راحَتَ
پِيڙا نِئائِين پاڻَ سين، لائي ڏيئِي لَتَ
سُپيريان صحتَّ، ڏِنِيَمِ منجها ڏُکَندي.

بيت - 4

اَورِ ڏُکندو اُو ٿِيي، هادي جِنہِ حبيبُ
تِرُ تفاوَتُ نه ڪري، تِنہِ کي ڪو طبيبُ
رهنُما رقيبُ، ساٿَرِ آهي سُپِرين.

بيت - 5

ساٿَرِ صِحَتُ سُپِرين، آهي نه آزارُ
مَجلسِ ويرُ مِٺو ٿِيي، ڪوٺِيندي قهارُ
خنجرُ تِنہِ خوبُ هڻي، جنہ سين ٿيي يارُ
صاحِبُ ربُ ستارُ، سوجهي رَڳُون ساهَه جيون.

بيت - 6

رڳون ٿِيون ربابُ، وَڄَنِ ويلَ سَڀَڪنهِين
لُڇَڻُ ڪُڇَڻُ نه ٿيي، جانب ري جوابُ
سوئِي سَنڌيندُمُ سپرين، ڪِيَسِ جِنہِ ڪبابُ
سوئِي عينُ عذابُ، سوئِي راحت روح جِي.

بيت - 7

سوئِي راهَ رَد ڪري، سوئِي رهنُما
وَ تُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشَاءُ.

بيت - 8

پَرِ ۾ پڇئائُون، عشقَ جي اسباب کي
دارُونُ هِنَ دردَ جو، ڏاڍو ڏَسئائون
آخِرُ ”وَالعَصرِ“ جو، اِيَهِين اُتائون
تِهان پوءِ آئون، سِڪان ٿِي سلامَ کي.

بيت - 9

سِڪين ڪُہُ سلامَ کي، ڪريين ڪُہُ نه سلامُ
ٻِئا دَرَ تَنِ حرامُ، هِيُ دَرُ جَنين ديکِئو.

بيت - 10

مِٺايان مِٺو گهڻو، ڪَڙو ناهِه ڪلامُ
سُڪُوتَ ئي سلامُ، پريان سَندي پارَ جو.

بيت - 11

پريان سندي پارَ جِي، مِڙَئي مِٺائي
ڪانهي ڪَڙائِي، چکِين جي چيتُ ڪري.

بيت - 12

ڄاڻِي ٻُجهي جَنِّ، توسين سُورَ سَنڃَ ڪِي
تون ڪِئن سندِيون تَنِّ، پَرَ سين پچارون ڪَرين.

بيت - 13

تو جَنِي جي تاتِ، تَنِ پُڻ آهي تُهِنجِي
’فَاذڪُرُونِي اَذڪُرڪُم‘، اِيَ پروڙج باتِ
هَٿِ ڪاتِي ڳُڙُ واتِ، پڇڻُ پَرِ پرينِ جِي.

بيت - 14

حبيبنِ هيڪارَ، منجها مِهرَ سڏُ ڪِئو
سو مون سڀُ ڄمارَ، اورڻُ اُهو ئِي ٿِئو.

بيت - 15

پاٻوهي هيڪارَ، مونکي پُڇئو سڄڻين
اَلَستُ بِرَبِّڪُمُ، چيائون جِنہِ وارَ
سندِي سُورَ ڪِنارَ، تَنَ تڏاڪُون نه لهي.

بيت - 16

پاٻوهِيو پڇنِّ، ڪٿي هٽُ حبيبَ جو
نيزي هيٺان نينہَ جي، پاسي پاڻُ نه ڪَنِّ
عاشقَ اَجلَ سَامُها اُونچِي ڳاٽِ اچنِّ
ڪُسڻُ قُربُ جَنِّ، مرڻُ تَنِ مُشاهِدو.

بيت - 17

ڪوٺي ڪُهي سُپرين، ڪوٺي ڪُهَڻَ ساڻُ
نيزي هيٺان نينہَ جي، پاسي ڪَرِ مَ پاڻُ
ڄُلُ وڃائي ڄاڻُ، عاشق اَجلَ سامُهُون.

بيت - 18

ڪوٺڻُ قريبنِ جو، عَينُ تَڙڻُ آهِه
اِيَ اُلٽِي ڳالَهڙِي، سِکُ وَرَندِي ساهِ
آسَرَ هَڏِ مَ لاهِ، ڇِنَڻُ ڳنڍڻُ اُنِ جو.

بيت - 19

ڪُهَنِ تان ڪَرَ گهُرنِ، جان ڪَر لَهَنِ تان ڪُهَنِ
سيئِي ماءِ مُهَنِّ، سيئِي راحتَ روحَ جي.

بيت - 20

ڪُهي سو ڪَرَ لَهي، ڪوٺي سو قريبُ
اِها عادتَ سِکئو، هر زمان حبيبُ.
تڇي سو طبيبُ، سو ئِي راحتَ روحَ جِي.

بيت - 21

ڪُهَنِ ۽ ڪوٺِينِ، اِيَ پَرِ سندِي سڄڻين
سورِيَ چاڙهِئو سُپرين، ڏَنڀَ ڏِيهاڻِئو ڏِينِ
ويٺا وِرهُه وَٽِينِ، آءُ واڍوڙِئا! وِهَاءِ تون.

سرود جمن

فصل اول

بيت - 1

تون حبيبُ، تون طبيبُ، تون دردَ جي دوا
جانب! منهنجي جيَ ۾، آزَرَ جا انواع
صاحب! ڏي شفاعَ، ميان! مريضن کي.

بيت - 2

تون حبيب، تون طبيب، تون درد جو دارُون
دوا آهِينِ دِلَ کي، تهنجيون تَوارُون
ڪَريان تي ڪارُون، جئن ٻُڪِي ٻِئَنُؤن نه ٿِيي.

بيت - 3

تون حبيب، تون طبيب، تون هِين ڊَٺَنِ ڊَڀُّ
تون ڏيين، تون لاهيين، تون هِين هادِي رَبُّ
آهِمِ اِيُ عجبُ، جئن وارِئو ويڄَ وِهاريين.

بيت - 4

تون حبيبُ، تون طبيبُ، تون دارُون کي دَردَنِّ
تون ڏيين، تون لاهِيين، ڏاترَ! کي ڏُکندنِ
تَڏِنہ ڦَڪيُون فَرَقُ ڪَنِ، جَڏِنہ اَمرُ ڪَرِهو اُنِ کي.

بيت - 5

جان ڪِي ڪَري طبيبُ، دارُون هِنَ دردَ جا
هَڻِؤ سي حبيبُ، اُکوڙِئو اَڌَ ڪري.

بيت - 6

هَڻُ حبيبَ هٿُ کڻِي، ٿيڪَ مَ، ٿورو لاءِ
پِريِن تُھنجي گهاءِ، جي مران ته مانُ لَھان.

بيت - 7

هَڻُ حبيبَ هٿُ کڻِي، دل ۾ ڌيرِي دانھَ
ڪُڇان تان ڪُوڪَ ٿِيي، صبرُ آءٌ نہ سَھان
ڪِھِن کي ايئن چُوان، تہ مونکي مارِئو سَڄڻين.

بيت - 8

ھڻ حبيبَ ھٿُ کڻي، ٻَنگا لَھِي ٻاڻُ
ماڳِھِن مون مِہُ ٿِيي، جهولِيَ وجهان پاڻُ
اِنَ پر ساڄَنَ ساڻُ، مانَ مقابلو مون ٿِيي.

بيت - 9

جِتِ حبيبَ هڻنِ، نائُڪَ ڀري نينہَ جي
تِتي طبيبنِ، وِڄا وڃي وِسَرِي.

بيت - 10

هَڻي جي حبيبُ، محبتي مَيا ڪَري
پُڇان ڪينَ طبيبُ، هُوندَ گهائَنِ سين ٿي گهاريان.

بيت - 11

چوري چنگُ، ٻَنگُ لهي، حبيبنِ هَنيوسِ
ٻُجهان پاڻَ لڳوسِ، ڪانارِئو ڪَرهُ کڻي.

بيت - 12

ڪانارِئا ڪُڻِڪَنِ، جَنين لوڇَ لِڳنِ ۾
محبت جي ميدان ۾، ٻِئا لال لُڇنِ
پاڻهي ٻَڌَنِ پَٽيون، پاڻهي چڱا ڪَنِ
وَٽان واڍوڙِئَنِ، رهِي اچجي راتَڙِي.

بيت - 13

رهي اچجي راتَڙِي، تَن واڍوڙِئَنِ وٽا
جَنِ کي سُورُ سرِيرَ ۾، گهَٽَ منجهارا گها
لِڪائي لوڪا، پاڻِهين ٻَڌنِ پَٽيون.

بيت - 14

اڄ پُڻ ڪَنجهو ڪَنجهه، واڍوڙَڪِيَ مَنَهِيَ
جُہ پُڻ پِييَنِ سَنجهَه، هو پِنِيون هو پَٽِيون.

بيت - 15

اڄ پڻ ڪهڙِي دانہَ، واڍوڙَڪِي مَنَهِيَ
ويڄَ ورائي ٻانہَ، چوري چاڪَ نهارِئا.

بيت - 16

ويچارا واڍوڙَ، سدا شاڪِرَ سورَ سين
تاڻِينِ مَٿي توڙَ، اوري ڪنِ نه آسَرو.

بيت - 17

سدا آهي سورَ جِي، واڍوڙِئَنِ وائِي
جيڪا اٿنِ مَنَ ۾، سَلِن نه سائِي
اوڙڪِ اُهائِي، ڳولئو ڏِسَنِ ڳالَڙي.

بيت - 18

سَگهَنِ سُڌِ نه سورَ جي ته گهايَلِ ِڪئن گهارِينِ
پِئل پاسو پَٽَ تان، واڍوڙئَلَ نه وارِينِ
پَرِ ۾ پُڇي پِريَ لَئي، هَئي! هنجهون ٿا هارينِ
سَڄَڻُ جي سارِينِ، تَنِ رويو وهامي راتَڙي.

بيت - 19

سَگهنِ سُڌِ نه سورَ جي، ٿا رُڻِڪَنِ رَنجُوري
پيا آهِين پَٽَ ۾، مَٿِنِ مامُورِي
لَڳِيَنِ لَنؤ، لطيفُ چَي، سدا جِي سورِي
پِرتِ جَنِ پورِي، تَنِ رويو وهامي راتڙي.

بيت - 20

آيل! اُنِ نه وِسَهان، هَنجهون جي هارينِ
آڻئو آبُ اَکِنِ ۾، ڏيہَ کي ڏيکارينِ
سَڄڻُ جي سارينِ، سي نڪين رُونِ نه چُونِ ڪين.

فصل دويم

وائي - 1

اچي سار لهيجُ، ساڄن! سورُ تَماري آءٌ ماري
سور تماري جي مَران، تان مون ڏوهُه مَ ڏيجُ
ڊَڀنِ ڀري هٿڙا، دارون دوستَ! ڪريجُ

بيت - 1

تَنَ طبيبُ نه تون، سُڌِ نه لَهِين سورَ جِي
سانڍِ پهنجا ڊَڀڙا، کَڏَ کَڻِي ۾ ڀُون
ڪانَه گهرجي مُون، حياتِي هوتَنِ ري.

بيت - 2

ويڄنِ سين وائِي پِئا، ڪِرِي نه ڪِئائُون
جي پَتِ پارِئائُون، ته سِگها ئي سَگها ٿئا.

بيت - 3

ويڄن سين وائي پئا، ڪِرِي ڪَنِ نه پاڻِ
اَگها اِن اُهڃاڻِ، پَسو سور سِجهائيا.

بيت - 4

آهي اَگهن جو، تَرَسُ طبيبنِ
ڪِئو وَسُ ويڄنِ، تان ڪِريَ ري ڪِينَ ٿِيي.

بيت - 5

اَگهائِي سَگها ٿِيا، جي ويٺا وَٽِ ويڄَنِّ
ترسِي طبيبنِّ، چيٺي هوندَ چَڱا ڪِئا.

بيت - 6

پاڙي ويڄَ هُئا، تان مون مورُ نه پُڇِئا
تيلاهِين پئا، مورِيسَرَ اَکِيَنِ ۾.

بيت - 7

هارِئا تو هِرِي، ڪُپَڇُ ڪايا سين ڪِئو
ڪَرِيين جي ڪِرِي، ته تون توانو ٿِين.

بيت - 8

جي ڀانئيين پِرِيَ مِڙان، سِکُ چوران ڪِي لاتِ
جاڳَڻُ جَشَنُّ جَن کي، سُک نه سَڄيائي راتِ
اُجهِي ٻُجهِي آئيا، وائِي ڪَنِ نه واتِ
سَلي سوريَ چاڙهئا، بيان ڪَنِ نه باتِ
توڙي ڪُسَنِ ڪاتِ، ساڳي سَلِنِ ڪِينَ ڪِين.

بيت - 9

تَڙي طبيبَنِ، گهايلُ گهران ڪَڍئو
تِنہ جا چِڪئا چاڪَ چِيهُون ڪري، ڪَڙيُون مُورِ نه ڪنِ
دوستَ! درسَنَ تُهنجي، وڌو ٺارُ ٺَپَنُ
وِرِچئو ويڄَ وڃن، آءُ ته پِريَم اُبَهان.

بيت - 10

ويڄنِ ويٺي ئِي، دوستُ پيهِي دَرِ آئِيو
صحتَ جي سَريرَ ۾، ڪَلَ ڪَڙِيين پيئِي
پِيڙَ پَري ويئِي، اَچڻَ ساڻُ عجيبَ جِي.

بيت - 11

وڍي جَن وڌياسِ، ورِي ويڄَ ئي سي ٿِئا
تُرتُ ٻَڌائون پَٽيون، روزَ ڪئائون راسِ
هِنئڙا تَنِ پاس، گهار ته گهايَلُ نه ٿِيين.

بيت - 12

هارِئا ويڄَ مُياسِ، سُڌ نه لهين سورَ جي
پِريان کي چُوندياسِ، ته ترسُ طبيبن ڇڏئو.

بيت - 13

وِيڄَ مَ ٻُڪِي ڏي، الا! چڱي مَ ٿيان
سَڄَڻُ مانَ اچي، ڪَرَ لاهُو ٿي ڪڏهين.

بيت - 14

وِهَڻُ ويڄنِ وٽِ، جي سِکِين ته سَگهو ٿيين
اڳِين عادتَ مٽِ، ته اَگها! عاجزُ نه ٿيين.

بيت - 15

هُئين ته ويڄنِ وٽِ، تون ڪِئن جِيَّ جَڏو ٿئين
سِرُ ڏيئِي ۾ سَٽِ، ڪُہُ نه ڪِئَئِي ڊَڀڙا.

بيت - 16

ڪُٺيَسِ ڪُ ويڄنِ، تَنَ طبيبَ نه گڏِئا
ڏيئِي ڏنڀَ ڏڏنِ، پاڻا ڏيلُ ڏکوئِيو.

بيت - 17

ترسُ طبيبنِ جو، جڏَنِ ڪِيو نه يادِ
جو ويڄن جي واتِ، داروءَ تِنہ دُرستُ ڪِئا.

بيت - 18

دارُون ۽ ڪارُون، جانڪِي ڪِئا ويڄ لاءِ
ٻُڪِي ڏيندا ٻاجهَه جي، نهاري نارُون
جَن جون سيڻَ لهنِ سارُون، تَنِ تان ڏکندو ڏورِ ٿيي.

بيت - 19

اَگهن مڙِي اڄُ، ڪِئو سَڏُ صحتَ کي
ڏور ڏکندا ڀَڄُ، مِهِر مُنہُ ڏيکارئو.

فصل سيوم

بيت - 1

هَئي هَئي وَهي هاءِ، مَنَ ۾ محبوبَنِ جِي
جيرا جوشَ جلائِيا، بُڪِنِ ٻرِي باهِه
پَسو مچُ مَٿاءِ، جي ويساهِه نه وَسِهو.

وائي - 1

جِيُ جِيارئو، جِيُ جيارئو، ڪينَ مُهِينجڙو هارِئو،
پريَنِ جي پچارَ، سيڻَنِ جي سنڀالَ،
جَڏَڙو جِيُّ جِيارئو
اُڃئو تَنُ عميق مان مهنجو، مونکي پرين پوڄ پيارئو
مرضُ مريضن تان، اِشاري ساڻُ اُٿارئو
ڪرمَ ڪريمَنِ جي، مونکي اُهکيَ مان اُڪارئو
سَمُهُون ڪري سُپرين آئِين نرمل! نورَ نهارئو
سائِلَنِ جئن سڏ ڪَرِي، اَئِين طالحن کي تنوارئو

بيت - 2

هَئي هَئي وَهي هُوءِ، مَن ۾ محبوبَن جي
جيرا جوشَ جلائِيا، بُڪِنِ مُڪِي بُوءِ
اچِي پَسو رُوءِ، جي ويساهِه نه وِسَهو.

بيت - 3

ڪانڊين، ٽانڊين، ٻاٻُرين، پَچان مَرُ پيئِي
جيرا، جگرَ، بُڪيُون، شيخُنِ ۾ ٽيئي
ويڄنِئون ويئِي، ٿِي وَهيڻِي سڄڻين.

بيت - 4

سَرُ جو سَنڌؤ سڄڻين، ڀَرُ ڀيڏيَ ڏيئِي
ڪانَ ڪَرَنگهَرُ ڪَپئو، پَکَنِ سِرِ پيهِي
جيرا، جگرَ، بُڪيُون، پاساڙا ٻيئِي
ويڄنِنُون ويئِي، ٿي وهيڻِي سڄڻين.

بيت - 5

سَرُ جو سَنڌِؤ سَڄَڻين، ٻَنگا ٻاڻُ ڀَري
وِئو وجُودان نِڪَرِي، ڪَڙِ ڪَڙِ ڪانُ ڪَري
پُڇو پيرُ ڀري، ته ڪِين ٺَرِؤ هٿُ حبيبَ جو.

بيت - 6

سر جو سنڌؤ سڄڻين، ٻِيهَرَ ٻاڻُ ڀَري
ڇَمَڪِئو ڇوهَه مان، ڪَڙَ ڪَڙ ڪانُ ڪري
جيرا، جگرَ، بُڪيُون، لنگهي پِئو پَري
لڳو جِيَّ جَري، تاڻِيان تيرُ نه نِڪِري.

بيت - 7

سر جو سنڌؤ سڄڻين، سِيڱَ منجها سِيلو
ٽِينگَرُ ٽِڪئو ڪينَ ڪِين، پارِ لنگهئو پِيلو
هَڻڻَ سين حِيلو، جانبَ جيڏو ئِي ڪِئو.

بيت - 8

ڌَڳايومِ ڌَڻِين، ڄيرو اندرِ جندڙي
لَڳِي شِيخَ وجودَ ۾، سندِي نينہَ نِئين
مُشاهدي تَهِين، مونکي وڌو مَچَ ۾.

بيت - 9

پُڇُ پَتنگنِ کي، سنديُون کامَڻَ خَبرون
آڻِئو وِجهنِ آڳِ ۾، جِيُ پهنجو جي
جِيَري جَنِين جي، لڳا نيزا نِيہَ جا.

بيت - 10

پتنگُ چائِيين پاڻَ کي، ته اَچِي آڳ اُجهاءِ
پَچَڻَ گهڻا پچائِيا، تون پچڻَ کي پَچاءِ
واقفُ ٿِي وِساءِ، آڳِ نه ڏجي عامَ کي.

بيت - 11

پتنگ چائيين پاڻ کي، ته ڄيري پؤ ڄاڻِي
تان تان تاڻِجُ تاءَ ڏي، جان آڳِ نه اُجهاڻِي
وِسَہُ وِهاڻِي، آڳ نه ڏجي عام کي.

بيت - 12

پتنگ چائيين پاڻ کي، پَسِي مَچُ مَ موٽُ
سَهائِي سُپيريَنِ جي، گهِڙُ ته ٿِين گهوٽُ
اَڃان تون اَروٽُ، کُوري خَبر نه لَهين.

بيت - 13

پتنگَنِ پَهُه ڪِئو، مِڙِئا مَٿي مَچَ
پَسِي لَهسَ نه لِچئا، سَڙِئا مٿي سچَ
سندا ڳِچيَنِ ڳَچَ، ويچارَنِ وڃائِيا.

بيت - 14

چڙهِئو چَڪاسِينِ چاءِ، آڳِ ٻَرَندِيَ آئِيا
وِهُسَنِ واڙِيَ ڦُلَ جئن، محبتِي مَچَ لاءِ
آڻي پاڻُ اَڙاءِ، کَڻِي کوري وچَ ۾.

بيت - 15

جي تَتو تَنُ تَنُورَ جئن، ته ڇَنڊي ساڻُ ڇَماءِ
آڻي آڳِ ادب سين، ٻاري جانِ جلاءِ
بُرقعان اندرِ بازيُون، پاهنجيون سڀُ پَچاءِ
لُڇڻ لئي، لطيف چَي، پَڌرِ هَڏِ مَ پاءِ
متان لوڪُ لَکاءِ، وصالان وِچُ پَئِي.

بيت - 16

اَڃان تَنُورا، ڪالَ ڪڍِئاسُون سَڄڻين
پُڻ تايائُون تَڪِڙو، وحدَتَ جي وَڌا
مَحبتيَنِ مَٿا، مَچُ موراهِين نه لَهي.

بيت - 17

پچائي پَهاڻُ، جَنِ رَسانڻِئو رُڪَ کي
تَنِين سندو ڄاڻُ، آهي آڳِڙيَنِ کي.

بيت - 18

ڌَنءُ ڌَنءُ ڌَمَڻِ وارَ، اڄ پڻ آڳِڙيَنِ جِي
ٻاري مَچُ مجازَ جو، اوتئاؤن اَڱارَ
ڌُوڌان ٿِي مَ ڌارَ، جِمَ ڪَچو رُڪُ ڪَڻِيون ٿيي.

بيت - 19

ڌوڌا تون نه ڌَئين، آڳِ اوڏو نه وڃين
اُلا جي عشقَ جا، سي تان تون نه سَهين
اُڀو ايئن چَئين، ته آءٌ آڳڙيو آهِيان.

بيت - 20

سِرُ سانداڻِ ڪري، پُڇجِ گهرُ لهارَ جو
ڌڪنِ هيٺ ڌَري، مانَ گڏِينئِي رُڪَ سين.

بيت - 21

ڌڪين ڌاتِ پئو، هينئڙو لُهَه سانداڻِ جِئن
وِرِچي تان نه وِئو، سنڀاري کي سڄڻين.

بيت - 22

سهي جئن سانداڻِ، ڌَڪنِ مٿي ڌَڪَڙا
وَهُ وڃايو پاڻِ، ڏي ڏَٻائُون ڏوڱِرين.

بيت - 23

آٻَرِ اَڱَارَنِ، ٻِه-ڏائِين ٻَرِنِ جي
هِڪِي کورِي کانُئيا، ٻِئو ڌوڌي منجهه ڌَڳَن
پاڻان لُهارَنِ، ميڙي رکِئا مَچ تي.

بيت - 24

ٻارِئو اُجهائِينِ پِرين، اُجهايو ٻارِينِ
مونکي ٿا مارِينِ، لُنها لُهَارنِ جا.

بيت - 25

اڄُ آڳڙيا آئِيا، سوڌا سِراڻِي
پياري پاڻِي، تيغون ڪندا تِکيون.

بيت - 26

اَڄ آڳڙيا آئيا، سائُو ڪي سُڄاڻَ
لاهِيندا مورِياڻَ، رُڪُ ڪندا پَڌَرو.

بيت - 27

ڪَٽُ ڪَڙهي، لوهُ ٻَري، ڌوڌا جتِ ڌَڳَنِ
مَتَرڪَنِ مُنہَ ڪَڍئا، سانداڻِيُون ڪَنبنِ
اڄُ پڻ آڳڙينِ، ميڙو آهي مچَ تي.

بيت - 28

سَرها ڏٺَمِ سي، جنِ جِي ساڃاءِ سِراڻِنِ سين
تيغَ تِني جي کي، ڪَٽُ نه لَڳي ڪَڏِهين.

فصل چھارم

بيت - 1

ايڪُ پِيالو، ٻه ڄَڻا، عِشقُ نه ڪَري ايئَن
لِکِيا جي لِکَڻَ ۾، سي قرب رسندا ڪيئن
هُئَڻَ ڪِئا هيئن، وانجِئا پَسُ وصال کان.

وائي - 1

لايا عشقَ پَلِيتا،
نيڻان يارُ وي! اَکيان دي پَرچي
1. اُٿَڻِ ٻَهَڻِ آرامُ نه آوي، مَنُ نهين، دِل کَسِي لَيتا
2. آکي احمد، نال نماڻي دي، ڪِئا کَسِي ڪيتا

وائي - 2

ڀلو ميان! محبتي مٺا ماڻهو، الا، پرين اچن،
جيُ جيارئو جَنِ
رِي سُرمي سُهِڻا، ڪجلُ ڪوهُ وِجهَنِ
ميرائِي مارِينِ مون، پرين مَ پَگهَرِجَنِ

وائي - 3

حمد بيحد مَر خدائي پاڪ را
آنڪِ ايمان داد مُشتِ خاڪ را
آنڪ دَر آدمُ دميده روح را
داده از طوفان نجات نوح را
آنڪ فرمان ڪرد قهرش باد را
تا سزاي داد قومِ عاد را

بيت - 2

ايڪ پيالو، ٻه ڄڻا، عشق نه ايئَن ڪري
آٽي سي هيڪُ ٿئا، ڳَتا نِيہَ ڳَري
دوئِي ڌارَ ڌري، خُلَّتَ خنجرُ آئيو.

بيت - 3

ايڪ پيالو، ٻه ڄڻا، عشق نه ڪري اَڌَ
اِيَ ته ساعِرَ سَڌَ، ڪئِي جا قوالَ سين.

بيت - 4

جيڏانہ قاتلَ ڪوڙَ، اکيون اوڏاهين کڻي
وِهُ تَنِ جي ووڙَ، جَنِي سانگُ نه ساهَ جو.

بيت - 5

جيڏانہ قاتلَ ڪُلِّ، اکيون اوڏاهين کڻنِ
مٿو ڪَنِ نه مُلِّ، پِڪَ برابر پاهنجي.

بيت - 6

قاتلُ ڪمائِي ڪري، وِهُ ماکِي جي ڪَنِّ
وٽان ويهِي تَنِّ، پِيجِ ڪي پِياليون.

بيت - 7

هُوندو هَڏِ مَ رکُ، لاءِ پِياڪَنِ پاهنجو
وٺِي واٽاڙوئَنِ کي، تان پياري پَرَکُ
سا لِکَ لَهي ٿِي لَکُّ، جا تو ايندي اُنِ سين.

بيت - 8

هوندو هڏِ مَ سَنڌِ، لاءِ پياڪن پاهنجو
پوڄَ پِياري پَهيَڙا، ويندا وَٺِئو ڪَنڌِ
ته هَٽِ تنهنجي هنڌِ، مونکِي ڪو مانُ لَهِي.

بيت - 9

ڳَٽَنِ ۽ ڳُٽِڪَنِ، وَٽِيُون پِيَنِ وِهَه سر گاڏُيون
بِدِه ساقِي بَر خيزُ، پِيار کي پِريَنِ
پِڪين نه پَرچَنِ، مَٽَ تڪيائون منجهِيان.

بيت - 10

آڻي اُتَرَ واءِ، موکِيَ مَٽَ اُپَٽِئا
متارا تنہ ساءِ، اَچَنِ سِرَ سَنڀائيو.

بيت - 11

آڻي اُتر هيٺِ، موکيَ مٽَ اُپٽئا
متارا تنہ ميٺِ، اَچنِ سِرَ سنڀائيو.

بيت - 12

وِجهُجُ واٽاڙوئنِ تي، ميخاني جي ماڪَ
ٿيندي سُڌِ سڀڪهين، هَنڌِ هَنڌِ پُوندِي هاڪَ
پِرهَ جا پِياڪ، جُہ سي اَڱڻِ آئيا.

بيت - 13

جُہ سي اڱڻِ آئِيا، ته سَرو ڪندا سُڃَ
سائِي ٿينديَنِ اُڃَ، هِيُ پيتو، هو آڻِ ڪين.

بيت - 14

موکِي چوکي نه ٿِيي، اَصلُ اوڇِي ذاتِ
وَٽِيُون ڏيئِي واتِ، متارا تِنہ مارِئا.

بيت - 15

متارا مَري وِئا، موکِي تون نه مَرين
ڪيهِيَ پَرِ پَرين، ڏُکِي ڏاتارَنِ رِيءَ.

بيت - 16

متارا مَرِي وِئا، موکِي پَئِي مَرُّ
تهنجو ڏُکُ ڏَمَرُّ، ڪونه سَهَندو اُنِ رِيءَ.

بيت - 17

سَري ڪِينَ ڪِئونِ، ويڻَ موکِي جي مارِئا
ڪو ڪو ويڻُ ڪلاڙِ جو، پِتي تي پِئونِ
تِهان پوءِ ٿِئونِ، مَرَڻُ متارنِ کي.

بيت - 18

اڃان کوري ماڳِ، مَٽَ ڪُٽِڪا ڪَٽَ گهڻا
لاهي وِهُ مَ لاڳِ، موکِي متارن جا.

بيت - 19

ڪَنڌِ ڪٽارو، مُنہُ وَٽِي، عادت سنديَنِ اِيَ
تَنِي تِڪُون ڏِنيُون، جُنبِي منجها جِيَ
سَروتَنِ سَبِيَّ، جَنِ حاصُلُ ڪِئو حالَ کي.

بيت - 20

موکِي مَٺو نه گهرين، وِهَ نه وِهاٽِئا
سُرڪيَ ڪاڻ، سيّد چَي، اُتي ٿي آٽيا
هوجي ڳالِهين ڳنڱاٽِيا، تن جيون بَٺَن پاسِ بُٺِيُون.

بيت - 21

سِرُ ڏيئِي سَٽِ جوڙِ، ڪِنہ پَرِ ڪلاڙنِ سين
ڪاتِي ڪَرٽُ ڪپارَ ۾، خنجرُ آڻي کوڙِ
مَڻا مُنہُ مَ موڙِ، وٽِي ٿِي وَڌِ لَهي.

بيت - 22

وَٽِ وَٽِ وَٽيَ ۾، مَٽِ مَٽِ مَنڌُ ٻِئو
قدرُ ڪيفَ ڪمالَ جو، پِياڪَنِ پِئو
اَچنِ درستُ دڪانَ تي، ڪنڌَ قبولُ ڪِئو
سُرها سِرَ ڏِئو، چَکنِ سُرڪَ، سيّدُ چَي.

بيت - 23

اَٽِي ٿِيُ اَڱارَ، کامي خريدارنِ سين
پسي سي ڀتارَ، پر پيتو ئي جَنِ سين.

بيت - 24

ڪلاڙنئون ڪاءِ، مَتِ نه سکين مون هِنيان
رُوندي رات وهاءِ، چڪائيندي بَٺيون.

فصل پنجم

بيت - 1

قربُ ڪِبرِياءُ، ماءُ! مُلاقِي نه ٿِيي
پورو اِيُ پَرياءُ، صوفيَ جي صُلح ۾.

بيت - 1

سيئِي وَٺِڙيو هوتَ وڃنِ،
وو جهليان پَلِيان، وو هينئڙو نه رهي
آءٌ جَنِي جي آهيان، ڪڙِي مَ ٿِيان تَنِ
گهوريان گهڻين ڀتيين ڙي، سندڙي ٻاجهَه ٻِئنِ
مَر مران مارِينِ مون، پُرزا پُرزا ڪَنِ
آءٌ مُيائِي گهوري، جي مان محبَ ملنِ

بيت - 1

وِساريج مَ ويڻَ، جوڀَنُ ٻه ٽي ڏينهڙا
1. لوٺيون سَهنِ لوڪَ جا، وِهاڻيَ ٿِيون ويڻَ
2. اصلُ اَسارِنِ جا سُتي وِئَڙا سيڻَ
3. جيڏيون! جي مان وِسَهو ننڊَ مَ هيرئو نيڻَ
4. راتيون جاڳنِ جي، سي آءٌ ڪندڙِي سيڻ
5. آڌيَ راتِ اُٿِي ڪري جهَلِ تون نِنڊان نيڻ

بيت - 2

صوفي سالِمَ سي وِئا، جي اڪثر سين اَڏِيار
بازِي بازِيدَنِ کي، آهي اَوِيسَارَ
پِريان سين پَهَڪارَ، رِندِيَ رَساڻي ڪِئا.

بيت - 3

صوفي سيرُ سَڀَنِ ۾، جِئن رَڳُنَ ۾ ساهُ
سا نه ڪري ڳالَهڙِي، جئن پريون پروڙي پَساهُ
آهِسُ اِيُ گناهُ، جي ڪا ڪري پَڌَري.

بيت - 4

ڏني ڏُکويا، اَڻ ڏني راضِي ٿِئا
صوفي تي ٿِئا، جئن ڪينَ کيائون پاڻَ سين.

بيت - 5

صوفي لا ڪوفِي، ڪونه ڀانئِسِ ڪيرُ
منجهئائي مَنجهه وڙهي، پڌرِ ناهِسِ پيرُ
جَنِي ساڻُسِ ويرُ، ٿيي تَنِي جو واهَرُو.

بيت - 6

صوفيَ صافُ ڪِئو، ڌوئي وَرَقُ وجودَ جو
تِهان پوءِ ٿِئو، جِيَري پَسَڻُ پِريَ سين.

بيت - 7

صوفِي چايين سَڌَ ڪرين، صوفيَ اِيَ نه صلاحَ
ڪاٽي رکُ ڪُلاهَه، اُڇلي وجهُه آڳِ ۾.

بيت - 8

جي ڪُلاهَه رکين ڪنڌَ تي، ته صوفي سالمُ ٿِيُّ
وِهَ وٽِي هٿِ ڪري، پُرُ پيالو پِيُّ
هَنڌُ تني هيُّ، جَني حاصلُ ڪئو حالَ کي.

بيت - 9

جُسي ۾ جبارَ جو، خَفي خِيمو کوڙِ
جهَلي تون زبانَ سين، چار ئي پَهرَ چورِ
فڪرَ سين فُرقانَ ۾، اسمُ اعظمُ ڏورِ
ٻئا دَر وڃي مَ وؤڙِ، اِيُ اَمُلُ اِهائِين سَپَجي.

بيت - 10

عالَمُ آءٌ ساڻ، ڀَرِئو ٿو ڀيرَ ڪري
پاڻ ناهي ڄاڻُ، مانڊيَ مَنڊُ پکيڙِئو.

بيت - 11

طالبُ قَصَرُ سُونہَ سَرُ، اندرِ رومي راءِ
ماڻهو اِتِ ڪئاءِ، مَنڊُ نه پَسين مَنڊِئو.

بيت - 12

طالبُ قصر سونہَ سَرُ، اِيَ روميَ جي رُوءِ
جَنِي ڏٺِي جُوءِ، تَنِي ڪُڇِئو ڪينَ ڪين.

بيت - 13

طالب قصر سونہَ سرُ، رومي جو آهي
تاڙِي جي لاهي، ته منجهِهين مشاهدو ٿِيي.

بيت - 14

طالب قصر سونہ سر، اِيَ رومي جي رهاڻَ
پهرين وِڃائڻُ پاڻَ، پوءِ پَسَڻُ پِريَ کي.

بيت - 15

طالب قصر سونہ سر، اي رومي جي راحتَ
جَني ڌڻي سٿَ، تَني ڪڇئو ڪينَ ڪين.

بيت - 16

طالب قصر سونہ سر، اي روميَ جِي اوطاقَ
جي ڀڃنِ درِ فراقَ، ته منجهِهين مشاهدو ٿيي.

بيت - 17

ظاهرَ ۾ زانِي، فڪرَ ۾ فنا ٿِئا
تَني کي تعليمَ جِي، ڪُڙهه اندرِ ڪاني
حرفُ حقانِي، دَورَ ڪِئائون دِلِ ۾.

بيت - 18

جَنِ کي دَورُ دردَ جو، سبقُ سُورَ پڙهنِ
فڪرَ فَرَهِي هٿَ ۾، ماٺِ مطالِعِ ڪنِ
پَنو سو پڙهَنِ، جنہ ۾ پَسنِ پِريَ کي.

بيت - 19

وِسَرِؤمِ، سَبقُ، پهرين سِٽَ نه سَنڀران
اڃان هيءُ وَرَقُ، هَي مطالِعِ نه ٿئو.

بيت - 20

ڪِئو مطالِعِ مون، هِيُ جو وَرَقُ وصالَ جو
تِنہ ۾ تونهِين تون، ٻِي لاتِ نه لحظي جيتَرِي.

بيت - 21

سا سِٽَ نه سارينِ، اَلفُ جنہ جي اڳ ۾
ناحقُ نهارِينِ، پَنا پِئا پِريَ لَئي.

بيت - 22

سٽَ سا ئِي سارِ، الف جنہ جي اڳُ ۾
مِيمَ مان معلومِ ٿِئو، وَرَقُ اُهوئِي وارِ
ناحقِ ڪِيمَ نهارِ، پَنان ٻئا پِريَ لئي.

بيت - 23

سا سٽَ سارِئائون، الفُ جنهن جي اڳُ ۾
لاَ مَقصُودُ فِي الدّارَينِ، اِنَ پَرِ اُتائون
سَڳَرُ سوٺائون، ٿِئا رسيلا رحمٰن سين.

بيت - 24

ٿِئا رسيلا رحمانَ سين، سَڳَرَ سونهين جي
آيون تَنِي کي، واڌايون وصالَ جِيون.

بيت - 25

اَکَرَ پَڙهِي اَڀاڳِئا، قاضي ٿئين ڪِئاء
ڀيريين ۽ ڀائيين، ايڏان اِيّ نه آهِ
اِن سُرڪِيَ ساءُ، پُڇُجِ عزازيلَ کان.

بيت - 26

عاشقُ عزازيلُ، ٻِئا مِڙيئِي سَڌَڙِئا
منجها سڪَ سبيلُ، لعنتي لالُ ٿئو.

بيت - 27

جو مون پڙهيو پاڻ لَئي، سبقُ سابقُ جو
پهرين سُڃاتُمُ پاهنجو، نفسَ جو نِهو
جئن عرفانُ اَصلَ ۾، ٿي روحَنِ روزُ ڪئو
ورِي وَرقُ پئو، گڏِئُمِ وَڍُ وصال جو.

بيت - 28

جي مون پڙهئا پاڻَ لَئي، سيئِي سيلَ ٿئامِ
واڳو ٿِي ورئامِ، اَکَرَ اُهي اَڳيان.

بيت - 29

اَکَرَ ڇُتي هيڪَڙي، ٻَهُون جي نه ٻُجهَنِ
ڪوهُ ڪبو کي تَنِ، سڄي سڻائي ڳالَڙي.

بيت - 30

پَڙهئو ٿا پَڙهَنِ، ڪَڙهَنِ ڪينَ قلوبَ ۾
پاڻا ڏوهَه چَڙهَنِ، جئن ورقَ وارِينِ وتَرا.

بيت - 31

پَڙهئو پَڙهيجا، سبقُ انهِين سورَ جو
مِيمُ رکُ مَنَ ۾، الفُ تنہ اَڳئا
چِتان چوريجاهَ، اِها لاتِ، لطيفُ چَي.

بيت - 32

اَکَرُ پڙهه الف جو، ورقَ سڀ وسارِ
اندرِ کڻي اُجارِ، پَنا پڙهندين ڪيترا.

بيت - 33

لوڪان نحوُ صَرَفُ، مون مطالِعِ سپرين
پڙهئو سو پڙهان، سو ئِي سو حَرَفُ.

بيت - 34

جئن جئن ورقَ وارِيين، تئن تئن ڏِٺو ڏوهُ
رَهڻِيَ رَهيو نه سُپرين، تِہ ڪَهڻِيَ ڪبو ڪوهُ.

بيت - 35

ڪاتِبُ لِکي جيئن، لايو لامُ الفَ سين
اسان سڄڻُ تيئن، رهيو آهي روحَ ۾.

بيت - 36

ڪُہُ ٿو ڪاغَذَ ڪورِيين، ويٺو وڃائيين مَسُ
ڏوري تِئان ڏِسُ، اَکَرُ جِئان آئيو.

بيت - 37

جهڙا چالِيها نه چالِيهَه، تِهڙو پَسَڻُ پِريَن جو
ڪهڙِي ڪاتِبَ ڪرين، مٿي پَنَنِ پِيہَ
جي وَرقَ واريين وِيہَ، تان اکرُ اُهوئي هيڪَڙو.

بيت - 38

هِڪُ جئن اکرُ وِنگڙا، جي گُرُ تسِي ڏي
ته اَنڌاري گهَرَ ڏِيوِڻا، ڦِرِ ڦِرِ جوتِ ڪَري.

بيت - 39

تنُ کُڏِي، مَنُ حُجرو، ڪِيمَ چالِيها رَکُ
ڪُهُه نه پُوڄئو پوڄِئِين، اَٺئِي پهرَ الکُ
تان تون پاڻُ پَرَکُ، سڀڪيڏاهين سامُهون.

بيت - 40

سڀڪيڏاهين سامهون، ڪو هَنڌُ خالِي ناهِه
جي اَحَدان اَرَڳُ ٿئا، سي ڪائِرَ ڪِبا ڪانہَ
محبُ منجهَهِين مَنَ مانہَ، مون اَڄاڻندي ٻجهئو.

بيت - 41

ڪَنز قُدورِي ڪافِيا، پنا پڙهئم پوڄَ
جڏنہَ مهراڻَ ڏنِي موجَ، تڏنہ حرفُ نه گڏِئو حرفَ کي.

بيت - 42

ڪنزُ قدوري ڪافيا، جي پڙهي پروڙيين سڀُ
مَنڊِي ماڪوڙِي کوهَه ۾، پيئي ڪَڇي اَڀُ.

بيت - 43

ڪنز قدوري ڪافيا، ڪِي ڪونَ پَڙهئومِ
اُو پاڙو ئي ٻِئو، جِئان پرين ڏٺومِ.

بيت - 44

ڪنز قدوري ڇڏِ، سِٽون پڙُهه ساڃاءِ جيون
وَنؤن تَني جي سڏِ، جَنِ آهَ نه آهي ساهه جي.

فصل ششم

بيت - 1

داؤدِي دَيُون ڪري، رَڪَنِ ڪونهي رَنگُ
کورِيَ هيٺُ آينگُ، ڪاهيو پاکرين هڻي.

وائي - 1

عشقُ تمامُ، بِرهُ تمامُ، وو تمامُ لو!
مُون لُٽِي يارُ لوڪو!
1. سيڄَ سُتي جهپَ نه آوي، نيڻين ننڊَ حرامُ
2. راتيان جاڳَڻُ، صاحبُ سنڀالَڻُ، اِيو فقيران دا ڪامُ

بيت - 2

داؤدِي ديُون ڪري، رڪن ڪونهي چيتُ
کورِيَ هيٺ سُچيتُ، ڪاهيو پاکرين هڻي.

بيت - 3

اوقابيلَ اکينِ ۾، توکي بارِي بانَ
اُڀو اَڳَرايون ڪريين، ماڳِ هَڻِئو مستانَ
جانبَ! تون زيانَ، اکين سان ايڏا ڪرين.

بيت - 4

اوقابيلَ اکين ۾، تو کي تِکا تيرَ
ساڄَنَ! اِنهيَ سِيڱَ سان، ڦَٽِيَئي گهڻا فقيرَ
ٻئو مَ مارِجُ مِيرَ، تهنجو پِهرو ئي پورو ٿئو.

بيت - 5

اوقابيل اکين ۾، تيرَ تِکا تو کي
ساڄَن! انهيَ سورَ جِي، ڪلَ نه آهِ ڪنہ کي
مارِين ٿو مونکي، چاڙهِئو لوهَ، لطيفُ چَي.

بيت - 6

اوقابيل اکين سين، تيرَ چلايا تو
ٻئو مَر ماري سو، جنہ جو پِهرو پورو نه ٿئي.

بيت - 7

جي هو پائينِ ڪانُ ڪمانَ ۾، سِينون سِپَرَ رکُ
مُنہَ ۾ معشوقَنِ جا، چاڪَ چُٽِڪا چَکُ
سورِي ڀانءِ مَ شڪُّ، عاشقُ ٿِيُ ته اُبَهِين.

بيت - 8

جي هو پائينِ ڪانُ ڪمانَ ۾، سينون سپر ڏيجُ
مُنہ ۾ معشوقن جا، جهالُو ٿِي جهَليجُ
پَهان پَڳَ مَ ڏيجُ، عاشق ٿيُ ته اُبهِين.

بيت - 9

جي هو پائينِ ڪانُ ڪمانَ ۾، ته نَئِي ڏجي سينون
ڪِجي نه ڪِينون، وڃِي درِ دوستَنِ جي.

بيت - 10

پائي ڪان ڪمان ۾، ميان! مارِ مَ مون
مون ۾ آهين تون، متان تنهنجو ئي تو کي لڳي.

بيت - 11

ڪَيو ڇڏِينِ ڪانَ، هَڏِ نه هَڻائِينِ تان
ٿِيا جي نِيشانَ، ته پهرين سان پورا هُئا.

بيت - 12

لورِي جِتِ لڳومِ، اُتي اُڀو آهيان
سورِهُ پرين سندومِ، مانَ ٻاجهائي ٻِئو هَڻي.

بيت - 13

محبتَ جي ميدانَ ۾، عاشقُ ٿِيُ آچامُ
سَمُهان سَلَ، سيّد چَي، ڪندئِي تيرَ تمامُ
ڪَهِجُ ڪو مَ ڪلامُ، جِمَ دوستؤن دورِ ٿِين.

بيت - 14

محبت جي ميدان ۾، اچِي پير پِئانِ
سرُ وڍڻُ، ڌڙُ ڌارَ ڌرڻُ، اِي سينگارَ سندانِ
ڏيندا مون ڏِٺانِ، مٿا محبوبَنِ لئي.

بيت - 15

محبت جي ميدان ۾، ڪَرِ پڙاڏو پَٽُ
سِر سورِيَ، ڌڙُ ڪُنگري، متان ڪُڇين ڪَٽُ
عشقُ نانگُ نِپَٽُ، خَبَرَ کاڌنِ کؤن پوي.

بيت - 16

محبت جي ميدان ۾، سِرَ جو سانگُ مَ ڪَرِ
لاهي سِرُ، لطيف چَي، اڳيان دوستنِ ڌَرِ
عشقُ نانگُ اَپَرِ، خبر کاڌن کؤن پوي.

بيت - 17

محبت جي ميدان ۾، سر جو ڪَرِ مَ سانگُ
سورِي سُپيرِيَنِ جي، چَڙهه ته ٿِيين چانگُ
عشق آهي نانگُ، خبر کاڌن کؤن پوي.

بيت - 18

محبت جي ميدان ۾، ڪُڏِي پؤ ڪاهي
ڇڏِ آسانگا اَرواح جا، لاهُوتِي لاهي
عشق نانگ آهي، خبر کاڌن کان پوي.

بيت - 19

عشق نه آهي راندِ، ته ڪي ڪَنِسِ ڳَڀُروُ
جِيَ جُسي ۽ جانِ جي، ڀڃي جو هيڪاندِ
سِسِي نيزي پاندِ، اُڇَلِ ته اَڌَ ٿيي.

فصل ھفتم

بيت - 1

عاشِقَنِ اللهُ، ويروتارَ نه وِسَري
آهَ ڪريندي ساهُ، ڪڏهن وِيندو ئي نڪري.

وائي - 1

سُپيريان جي سُونہَ جِي، ڳالِ ڪِينَ وڃي
1. وڃي درِ دوستنِ جي، سورِيَ سِرُ هَڄي
2. عاشقَ اَنگهُنِ چاڙهئا، ٻِئو سَڀُڪو ڀَڄي
3. پُڇِجُ پوءِ پريتڻون، پِهرِين سِرُ سَڃي
4. عاقِلَ ئي اوڇُون ٿِئا، ڀورو ڪينَ ڀَڄي

بيت - 2

عاشق آرامُ، ڪَڏنہ تان ڪونَه ڪِئو
طعني ڪِئا تمام، حبيباڻي هيڪڙي.

بيت - 3

عاشقَ ايئَن نه هُونِ ، جِئن تون سَڄين اڱڙِين
وڃئو درِ دوستنِ جي، رت ڏيهاڻِي رُونِ
ٻِيَ پَرِ ڪِنہ نه پُونِ، مَاڪُرِ محبوبَنِ سين.

بيت - 4

جان عاشقَ مَٿي رتُ، تان دعوا ڪري مَ نيہَ جِي
ساؤ مُنہ سونهن ڳَئِي، سڪڻُ اِيُ شرَطُ
نه ڪِين گوڏِ گَرَٿُ، مٿان سِرَ سودا ڪريين!

بيت - 5

اڃان تو منجهاء، ڪَکَ ڇُتي رتُ نڪري
مُنہَ ۾ معشوقَنِ جا، ڪيئن جهَلِيندُون گهاءَ
سو تون ڪڄاڙِئا، سڪڻَ جيون سڌون ڪَرين.

بيت - 6

سڪڻَ اِيَ نه سَڌ، جئن لِڪِئو لِياڪا پائيين
پَئي پِريان جي ته ٿيين، مَٿي اَڱڻَ اَڌَ
اِيَ پُڻ ڪوڙِي سَڌَ، جئن کِلئو کايو سُمَهين.

بيت - 7

سِڪَڻُ ۽ سورِي، ٻئي اکرَ هيڪَڙي
ويهڻُ واٽَڙِيَنِ تي، گهارَڻُ ضرورِي
ٻِنِهين جي پورِي، جِيَ ڏني رِيءَ نه ٿِيي.

بيت - 8

جي ڪِين سڪڻُ سِکُ، نا تَه پَسُ سڪندِيون
پاسي تَنِي مَ لِڪُ، نيہُ سُڃاڻنِ جي.

بيت - 9

جان جان سي نه لِتاءِ، جي لِياڪا لوڪَ جا
تان تان ٿِيي نه ماءِ! پورو پَسڻُ پِرينِ سين.

بيت - 10

عاشقَ! معشوقَنِ جي، وٺِي ويہُ ڳَرِي
جِمَ ورچِي ڇڏيين، سندِي دوستَ دَرِي
ڏيندا ٻُڪِي ٻاجهَه جي، ويندءِ ٺَپَ ٺَرِي
اسان تان نه سَرِي، تو ڪيئن سَرِي سُپرين!

بيت - 11

عاشقَ! معشوقن جو، وٺِي ويهِجُ سيرُ
اچِي پڇندَئِي سُپرِين، پِرتان ڀَري پيرُ
ڀَلان سندو ڀيرُ، رهبرُ ٿِيندُئِي راهَه ۾.

بيت - 12

عاشقَ! معشوقن جو، وٺي ويهجُ دَرُ
اَچِي پُڇندئي سُپرين، لَهندين سَرُ سَڀرُ
ڀلائِيَ جو ڀَرُ، رهبر ٿيندُئي راهَه ۾.

بيت - 13

عاشق! معشوقن جو، وٺِي ويہُ دڪاڻُ
پَئِجِ پيشِ پريَنِ جي، پُٺيَ وِجهِي پاڻُ
ته تون تَنِي ساڻُ، سدا رهِين سُرخُرو.

بيت - 14

عاشق! معشوقن جو وٺي ويهِجُ گهَٽُ
جِمَ ورچِي ڇڏيين، موکِي سندو مَٽُ
ڪَري سِرَ جي سَٽِ، پِيجِ ڪي پيالِيون.

بيت - 15

عاشق! معشوقن جو، وٺي ويهِجُ رَندُ
پياريندءِ پاڻِهين، ميخاني جو مَنڌُ
ڪينَ ڪڍندين ڪَنڌُ، اوڏو ٿِي اُنَ کي.

فصل ھشتم

بيت - 1

هَرَ هَرَ هَرڙائي، وڃڻُ درِ دوستنِ جي
پاڙي ڏانہَ پِريَنِ جي، اُجهُه مَ اَوائِي
اَلَڙِ ٿِي آڇِ مَ تون، واٽاڙوئَنِ وائِي
لائيندُئي، لطيف چَي، سُوران سَرهائِي
ڳُجهو ڳالهائي، پِرتِ وٽِجي پاڻَ ۾.

وائي - 1

بي حجابانہ در آ از درِ کاشانهء ما
ڪ کسي نيست بَجُز درد تو در خانهء ما
فتنہ انگيز مشو کاکل مشکين مَڪُشا
تاب زنجير نه دارد دلِ ديوانهء ما
شکر لِلهِ کہ نمرديم و رسيديم بہ دوست
آفرين باد برين همّتِ مردانهء ما
گر نَکير آيد و پُرسد کہ بگو ربِّ تو کيست
گويمش کَس کہ رَبُوده دل ديوانهء ما
محي از شمعِ تجلّيِ جلالش مي سوخت
دوست مي گفت زهي مستيِ پروانهء ما

بيت - 2

جان جان ناهه ضرورُ، تان تان طبيبُ ناهِ ڪو
جُہُ سو سَرِئو سورُ، ته ڪَرِ ويڄُ وَرِ پِئو.

بيت - 3

سور جَني کي سَرِئو، سَرِي تَنِ صحتَ
مِٺِي مصيبتَ، آهي عاشقنِ کي.

بيت - 4

سيئِي سورَ طبيبَ، جَني سُورَن سَڃ ڪِي
جو لِکئو هُتِ، لطيف چَي، سوئِي ڪَنِ قريبَ
جي نوازئا نصيبَ، دارُونءَ سي دُرستُ ڪِئا.

بيت - 5

جِنہ سَرَ سَندو نُورُ، تيلان سو سُونهون ٿِيي
جيلان لَڀَنِ سُپُرين، ڳالِ لَهجي مُورُ.

بيت - 6

جي پِياري پاڻِ، ڪَرهو تي پاڻي پيي
اَڳي اِنَ نِياڻِ، اَڻ-ڪوٺِئو ڪونه گهڙِي.

بيت - 7

اَڻَ-ڪِي عيان نه ٿِيي، ڪِي پروڙي ڪونَه
سَچِي جيهِي سونَ، مُنہ نه پيئِي ماڻُهين.

بيت - 8

اَڻَ-ڪِي عيان نه ٿيي، ڪِي پروڙي ڪونَه
اَمُرُ عطا جنہ جو، جان سُونهون ٿيي سونَه.

بيت - 9

جيڪين ڏنائون، سو مان ڳُڻُ ڳَنڍِ ٿِئو
مونکي پُڇئائُون، ٺوڪي انهيَ ٺوڪَ سان.

بيت - 10

جيڪين ڏنائون، سو سِرُ ڏيئي سَہُ جندڙا!
مَ چئو ڇِنائون، اِيُ پُڻ ڳنڍئو سڄڻين.

بيت - 11

ڇَنَڻِ توءِ مَ ڇِنُ، پاءِ اُميرِي اُنِ سين
جي هو اَو ڳُڻَ ڪَنيئِي اَسونهِين! ته تون ڳُڻان ئِي ڳِنُ
پاندُ جهلِئو ٿو پِنُ، هِنَ سونهاري سڱَ ۾.

بيت - 12

نَمِي کَمِي نِهارِ تون، ڏمَرُ وڏو ڏُکُ
منجها صبر سُکُ، جي سَنوارِيا سَمُجهين.

بيت - 13

نمي کمي نهار تون، ڏمَر ڏولائو
ٿِييئي ساڃائو، جي اُبِهِين انهَي پيرَ تي.

بيت - 14

ڏمر پاسو ڏُکَ سين، کانڌ کٿورِي هوءِ
وَاللهُ مَعَ الصَّابِرِينَ، آگو اِيهين چوءِ.

بيت - 15

کَمُ کمندَنِ کَٽِئو، هارايو هُورَنِ
چکئو نه چُوندَنِ، هو جو ساءُ صَبُر جو.

بيت - 16

هو چُونيئي، تون مَ چَئو واتان ورائي
اَڳِ اڳرائي جو ڪَري، خطا سو کائي
پاند ۾ پائي، وِئو ڪيني وارو ڪينَ ڪِين.

بيت - 17

هو چُونيئي، تون مَ چئو، واتان ورائي ويڻُ
سَڀَنِ سين، سيّد چَي، مَنُ ماري ڪَرِ ميڻَ
کانڌِ وڏيائِي کيڻُ، ڪيني منجها ڪينَ ٿِيي.

بيت - 18

ڪَنِين ڪِينَ پِرانئيو، منجها ڪِيني ڪِينَ
جي هوءِ سَٽائي سِيڱَ، ته زِهَ ڇِني جوکو ٿِيي.

بيت - 19

سُڻِي ويڻَ ڪَننِ سين، ورائِجُ مَ وَرِي
هاديَ جي هدايتَ جي، آهي اِيَ ڳَرِي
جَنِين ساهَ سَرِي، تَنِ مارِئو نفسُ ماٺِ سين.

بيت - 20

چُوندَنِ ڪِيمَ چَئيجُ، ويڻُ ورائي سامُهُون
ڪا مَتِ قيمتَ جهڙِي، روزُ ڏَمَرَ کي ڏيجُ
ويڻُ مَ ورائيجُ، ته سَڀَ دَرِ سُهاڳِي ٿِيين.

بيت - 21

چوندن چيو مَ ڪَرِ، آڻَ-چُوندڙَنِ چيو وسارِ
اَٺَ ئِي پَهرَ ادبَ سين، پَرِ اِهائي پارِ
پايو مُنہُ مُونَنِ ۾، غربتَ ساڻُ گذارِ
مفتي منجهه وِهارِ، ته قاضي ڪانيارو نه ٿِيين.

بيت - 22

ٿُندُ مَ ٿاءِ ڪُٿاءِ، ٻوڏِ چُونيئي، جيُ چَؤ
جي ڀايين پِري مِڙان، ته ڏوهَنِؤن ڳُڻِ ڀانءِ.

بيت - 23

جَنين سندِي جِيُ ۾، ڀَتو ڀَتين ٻوڏُ
ڪَهڙو ڪريين ڪوڏُ، هِنيَڙا! پَسِي تَن کي.

بيت - 24

جَني سندي ٻوڏ ۾، ڀَتو ڀتين جِيءُ
تون تَني سين پِيءُ، اوڏا اَڏي پَکَڙا.

بيت - 25

ويٺي جَني وٽِ، ڏُکَندو ڏاڍو ٿِيي
سا مجلس ئي مَٽِ، جي حاصلُ هوئي هزارَ جو.

بيت - 26

ويٺي جَني وٽِ، ڏُکندو ڏُورِ ٿِيي
تون تني سين ڪٽِ، اوڏا اَڏي پکڙا.

سرود کنڀات

فصل اول

بيت - 1

ڀلائِي آهِينِ، پرين ڀلائيَ پاهِنجيَ
سٻاجها سِرِ چَڙِهئو، ڏوراپو نه ڏينِ
مان ڏي مَديون ٿينِ، سَڄڻَ سَڄائِيَ ۾.

وائي - 1

جيڏيُون! هِيُ ضرورُ،
آيَلَ! ڪيئن رهندو پِريَ ري
سَگهو ساعتَ نه جندڙو، اَٺَئِي پهرَ مَلُورُ
مَنَ ۾ مُشتاقنِ جي، ساڄَنَ! تُهنجو سورُ
پيرين آءٌ نه پُڄڻِي، ڏيہُ پِريان جو ڏورُ
وَڃي ويلَ سڀڪَهِين، هِنيَڙو پِرِيَ حضُورُّ

وائي - 2

اَڱڻِ آيامِ پيهِي، يا اللهَ! مون سارِيندي سُپرين
مُشڪ عطرُ مون پرين، سِڪِيَسِ ڄَمُ سڀوئي
تَنُ جَنِي جو طالبو، روحُ تَني ساڻُ ريهي

وائي - 3

وَهِلي وَن مَ وِهامِي،
رَهُ راتِ، رائيندِيس پِريَ کي
شَمعُ ٿيندِيس شبَ ۾، اِنَ خوشِيَ کان کامِي
بابُوئَنِ سندِي باهِ جِئن، ٻَران شالَ اُجهامِي
پريتِ جا پِيتَمِ جي، ڪينَ پروڙِي عامِي
مونکي مُون پِريَنِ جو، آهي دردُ دوامِي
آهيان يارُ سيّدَ جو، ڪانَه رهِي ڪا خامِي
روشنُ ٿِئا رڃَ ۾، جي هئا لَئي اِنهين لامِي
ڪارِي سا قِيامِ سين، هوتِ جِنہِ جو حامِي
آيَمِ تَهِين لوڪَ سان، جي مان چَوَنِ سامِي.

بيت - 2

پيشانيَ ۾ پِريَ جي، ڀَلائِنِ جا ڀيرَ
اڱڻِ اُڪنڊِيَنِ جي، ڏي پاٻوهي پيرَ
قمرُ پاڙي ڪير، شمسُ سُپيريَنِ سين.

بيت - 3

هيُ چَنڊُ اُهوئِي، جو هُتِ پَسي ٿو پِرِين کي
اَڏِتُ چئجُ اُن کي، ڏِيان جو روئِي
هيڪاندِيَ هوئِي، سانگُ مَ پوي سڄڻين.

بيت - 4

مَرُ هيڪاندا هُونِ پرين، سانگِ مَ وڃنِ سيڻَ
رهئا آهينِ روحَ ۾، نِتُ جَني جا نيڻَ
وِماسِئا جَنِ ويڻَ، ٿو تاريَ تَڳي تَنِ هِنيون.

بيت - 5

راتِ سَهائِي ڀُونِ سَنئِين، پَٽِيُون، وڏو پنڌُ
هلندي حبيبن ڏي، ڪرها! موڙِ مَ ڪَنڌُ
ٻَنڌُڻُ سوئِي ٻَنڌُ، جو پَهُچائي پرينِ کي.

بيت - 6

رات سهائي، ڀون سنئين، ڀائِي گهُرجي ڀَلُ
آهُرَ ۾ ايلاچِيُون، چَندَنُ چَرِي چَلُ
مون توهِين سين ڳالڙِي، ٻي ڪَهِين مَ سَلُ
هَاهُرَ ڪندو هَلُ، ته کِجائِيون کَرَنِ کي.

بيت - 7

رات سهائي، ڀون سنئين، پِرتِ نِئين، پنڌ پُورِ
مَيا! محبوبنِ جي، هلِي وانءُ حضُورِ
جي چُڻڪَنِ چِتَ ۾، سي ڪئن سڄڻَ ڏُورِ
اللهَ لڳِ اَسُورِ، اُهائين ٿِي آءُ تون.

بيت - 8

اَڄُ پُڻ اَڇائِي، چوڏَهِيَ ماهَ چنڊَ جي
مون گهرِ مون پرينِ جي، اچڻَ جِي وائِي
مون گهرِ واڌائِي، پَئِي کامِ کَرَنِ ۾.

بيت - 9

اڄ پڻ اُمارو، چوڏهيَ ماهَ چنڊَ جو
مون گهر مون پرين جو، اچڻ جو وارو
سڄڻُ سوڀارو، ڀيڄَ – ڀِنِيَ گهرِ آئيو.

بيت - 10

چوڏَهِيَ چَنڊُ نه اُڀري، اوڻٽيهَن پَسيسِ عامُ
مَٿِسِ ناهِه ملامُّ، جيڪِين پُڃين پُڇُ سو.

بيت - 11

چوڏهي چنڊَ نه اُڀرِين، سَهسين ڪري سينگارَ
پَلَڪَ پِريان جي نه پَڙِين، جي حيلا ڪرين هزارَ
جِهڙو تون سڀُ ڄمارَ، تِهِڙو دمُ دوستَنِ جو.

بيت - 12

سهسين سِڄَنِ اُڀري، چوراسِي چنڊَنِ
باللهِ! ري پرينِ، سَڀَ اونداهِي ڀائِيان.

بيت - 13

چنڊ تُهنجِي ذاتِ، پاڙِيان تان نه پِرينِ سين
جِئن تون اڇو منجهِه راتِ، سَڄَڻَ نِتُ سوجهرا.

بيت - 14

چنڊَ چِٽائي تُهنجي، سَهائِي مون سُورُ
لايان لالَ لِڱنِ کي، چندنُ ڀَري ٻُورُ
ڪوماڻو ڪَپُورُ، مون واجهائيندي پِريَ کي.

بيت - 15

چنڊَ لڳنِئي مَنڊَ، سنجهيئِي شِيخَ ٿِين
ڪَرِ اُونداهِي اَنڌَ، ته مِلان محبوبنِ کي.

بيت - 16

چَنڊَ چَئِين حقُ، جي وِڙهين جي وِچڙِين
ٻه اکيون ٽئو نڪُ، تو ۾ ناهِه پيشانِي پِريَ جي.

بيت - 17

چنڊ چئين سَچُ، جي مَٺِي نه ڀائيين
ڪڏهن اُڀرِين سنهڙو، ڪڏهن اُڀرِين ڳَچُ
مُنہَ ۾ ٻرِيئِي مَچُ، تو ۾ ناهه پيشاني پريَ جي.

بيت - 18

کڻِي نيڻَ خمارَ مان، جان نازُ ڪِئائون نَظَرُ
سورجَ شاخُون جهَڪِيون، ڪوماڻون قَمَرُ
تارا، ڪَتيُون تائِبُ ٿِئا، ديکيندي دِلبَرُ
جهَڪو ٿئو جَهنوَرُ، جانبَ جي جمالَ سين.

بيت - 19

اُونداهِي اَڌِ راتِ ۾، پِرِيَ پَسايو پاڻِ
چنڊُ ڪَتِنِ ساڻِ، پيهِي وِئو پَڙلاوَ ۾.

بيت - 20

تارا تيلِيَ رُوءِ، لِڌا لالڻَ اُڀِرِين
جِهِڙو تون صُبوحُ، تِهڙِي صافِي سڄڻين.

بيت - 21

توڏانہَ گهڻو نِهارِيان، تارا تيلاهِين
سَڄَڻُ جيلاهِينُ، تون تيلاهِين اُڀرين.

بيت - 22

هُنَ تاري، هُنَ هنڌِ، هُتِ منهنجا سُپُرين
سڄڻَ ماکِيَ مَنڌِ، ڪَوڙا ٿِينِ نه ڪَڏِهين.

بيت - 23

هن تاري، هن هيٺِ، هت مهنجا سپرين
سڄڻ ماکيَ ميٺِ، ڪوڙا ٿين نه ڪڏهين.

بيت - 24

هن تاري، هن جاءِ، هت مهنجا سپرين
سڄڻ ماکيَ ساءِ، ڪوڙا ٿينِ نه ڪڏهين.

بيت - 25

تارا تِرَ تِرو کِڙيون، مَٿِنِ ڦُلَڙِيُون
کوءِ سي راتَڙيُون، جي مون پِريَ پُڄاڻا پيئِيُون.

فصل دويم

وائي - 1

آهِينَمِ ڳالهَڙِيون، ماءُ! مرادون پِريَ سين
جي مان پيئيون پريَ ري، کوءِ سي راتَڙيون
جي مان اوريون پريَ سين، وَرُ سي راتَڙيون
پَسڻ ڪارڻِ پرينِ جي، پاتيَمِ جهاتَڙيون
آڌيَ، عبداللطيف چَي، ڪُهَنِ ڪاتَڙيون

وائي - 2

سَڌين سيڻَ نه هُونِ، نيہُ نياپي نه ٿيي
موٽَڻِ جَني مِيهَڻو، پِڙَ تي سيئي پُونِ
ڪارِيَ راتِ رت ڦُڙا، جان جان نيڻَ نه رُونِ
جَنِ مسافِرَ سپرين، سي مَرُ رويو رُونِ

وائي - 3

توڙين تَڙِيين تون، ياالله! تو در توءِ نه ڇَڏِيان
مونکي سو مشاهدو، جئن مُنہ نه ڏيين مون
مون ٻِئا دَرَ گهڻا نهارِئا، آهِين تونهِين تون

بيت - 1

ناسِيندي نِگاهَ، پهرِين ڪِجُ پرين ڏي
احوالَ عاجِزَنِ جا، آکِجُ لَڳِ الله
روزُ نِهارِينِ راهَ، اَکيُون اوهان جي آسَري.

بيت - 2

ناسيندي نَظَرُ، پهرين ڪج پرين ڏي
قمرَ چئيجُ قريبَ کي، نِسَتُ ۽ نَٻَرُ
ٻِئو ڀَروَسو نه ڀَرُ، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 3

ناسيندي نِرِتِ، پهرين ڪج پرين ڏي
قمر چئيجُ قريبَ کي، ساري ساڻُ سُرِت
ٻئو ڀروسو نه ڀِتِ، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 4

ناسيندي نِهارَ، پهرين ڪج پرين ڏي
آءٌ جي ڏيَئِين سَنِيها، سي چئج چنڊَ اَپارَ
ساڄنَ! سڀَ ڄمارَ، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 5

چڱا چنڊَ چئيجُ، سَنيها کي سڄڻين
مٿان اڱڻَ اُڀرِي، پِرينِ جي پئيجُ
جهيڻو ڳالهائيجُ، پيرين جهي هَٿَڙا.

بيت - 6

آءٌ جي ڏيئين سنيها، سي تون چنڊَ! پَلَئي ٻَنڌُ
چئجُ حالُ حبيبَ کي، نيئِي نُوڙائي ڪَنڌُ
تو تيڏاهِين پَنڌُ، جيڏانہَ عالَمَ آسَرو.

بيت - 7

اُڀِرُ چنڊ، پسُ پرِين، تو اوڏا، مون ڏورِ
سڄڻَ سُتا وِلهَه ۾، چوٽا ڀَري ڪَپُورِ
پيرين آءٌ نه پڄڻِي، ٻاٻَلُ ڏي نه ٻُورِ
جِنہِ تي چَڙهي اَسُورِ، سنجهي سڄڻُ ساٽيان.

بيت - 8

آءٌ اُڪنڊِيائِي مَران، پِرين ڀلا پَرَ ڏُورِ
ٻاٻَلَ ڏي نه ٻُورُ، پنڌَ نه جوڳِي پِيَڙي.

بيت - 9

ڌڻِي! ڪَريندين ڪَڏهِين، حياتيَ هيڪاندِ
مَنَ ۾ مشتاقن جي، ڪئي رَنجائي راندِ
پرين ڏيساندرَ پاندِ، ڳُجهه ڳَرَهِيان ڪَنِ سين.

بيت - 10

هِنيَڙي سڄڻَ سارِئا، ڪٿي هوندَ مِ هيرَ
اچِي لالڻَ نه ڏيين، مٿي پلنگَنِ پيرَ
ٿِي وِروهَڻَ ويرَ، ڳُجهه ڳَرَهِيان ڪن سين.

بيت - 11

وَڏُپَڻَ ۽ واءُ، ڪَرَهي کاڏو کوڙِئو
کوءِ ٻَنِ پَلاڻاءُ، اولاڻِئو نه اُٿِيي.

بيت - 12

پلانڻِئا ٻِئو، اولاڻِئو نه اُٿِيي
جيڏانہ وَڳُ وِئو، توءِ تَرَسي اوڏهِين.

بيت - 13

ڪرَهو نه ڪَيڪاڻُ، پيرين آءٌ نه پُڄڻِي
جي مون راتِ رساڻيين، نيئي ساڄنَ ساڻُ
مون نه وَهِيڻو پاڻُ، ويٺي نيڻَ نِچوئِيان.

بيت - 14

ڪَرها! ڪَسَرَ ڇَڏِ، وکون وجهُه وَڌنديُون
هيڪَرَ حبيبنِ سان، مونکي نيئِي گَڏِ
مَڇُڻ پُونيئِي هَڏِ، آهُون اُڪنڊِيَنِ جِيون.

بيت - 15

ڪرها! ڪَسر ڇڏِ، وِکَ وڌندِي پاءِ
مُهنجو هَلَڻُ اِتَهِين، جِتي جانبَ جاءِ
توکي چَندَنُ چارِيان، ٻئو وڳُ لاڻِي کاءِ
اِيَهين اُٺَ اُٺاءِ، جئن هوندي راتِ هُتِ مِڙُون.

بيت - 16

ڪسر ڇڏِ ڪنواٽَ، وِکُون وجهُه وَڌنديون
سَنئِين سُپيرينِ جِي، وِنگِي ڀانءِ مَ واٽَ
ڇڏِ جهورِي ڏي جهاٽَ، ته هُوندي رات هتِ مِڙون.

بيت - 17

ڪَرها! ڪُرُ سڃاڻُ، پِئُڪو ۽ پاهنجو
اصل آهي اَهِنجو، ناليرو نِڌاڻُ
ڪرها! اسان ساڻُ، ڪي چانگا! ڪِجُ چڱائيون.

بيت - 18

آڻي ٻَڌمِ وَڻَ جاءِ، مانَ مُکڙِيون چَري
ڪُڌاتُورو ڪَرَهو، لِڪئو لاڻِي کاءِ
ان مَيي سَندين ماءِ، مونکي ڳالهِينِ ڳوڙها ڪِئا.

بيت - 19

مَيا! مڃ منٿَ، اڄُ مهنجِي ڪَرَها!
جهاڳِيندي جَر-پَٽِيُون، متان ڪريين ڪَٿَ
سُپيريان جي سَٿَ، مونکي نيئِي ميڙيين.

بيت - 20

ڳَلِ ڳانا ياقوتَ جا، موتِيَنِ ڳُتِيَسِ مالَ
ڪَدِيفِي جي ڪرَها! هَيدِي پائيين حالَ
چَندنُ چاريين جالَ، جي مون راتِ رَساڻيين.

بيت - 21

ڳَلِ ڳانا ياقوتَ جا، موتي منجهه مهارَ
چانگا چندن چاريين، اَٺئِي پهر اَپارَ
سندِيَ پِيَّ پچارَ، جي مون رات رساڻيين.

بيت - 22

ميا! تو مهارَ، سڄِي پايان سونَ جي
چاريان چندنَ چوٽيون، نايون ميندِيَ ڏارَ
سنديَ پيَ پچارَ، جي مون رات رساڻيين.

بيت - 23

اُٺُ نه وڃي وڳَ سين، چَري نه لاڻون
مِي کي مَجازَ جو، ٿوهي ۾ ٿاڻون
ڀَٽاري ڀاڻون، مَرندي سينئن نه مَٽِئو.

بيت - 24

اُٺ نه وڃي وڳَ سين، چري نه چانگو
لڳِيَسِ نائُڪَ نيہَ جي، نِهوڙئو نانگو
ڇڏي سِرَ سانگو، رِڙهي رَندِ پِرينِ جي.

بيت - 25

وِهي منجهِهين وڳَ، کٿورِيَ ڏارَ چَري
ماءَ! مهنجي ڪرهي، پڌَرِ پَڳَ نه لڳَ
جَڳَ سين جِهو جَڳَ، هِيين ساڻُ هُتِ چَري.

بيت - 26

ڀورُ نه چَري ٻُورُ، ڇڏئو تورُ تَڪُون ڪري
مونين هڻي موٽئو، ڪرهو راتِ ڪَپورُ
ميو ٿئو معمورُ، چندنُ چکِي آئِيو.

بيت - 27

چندنُ چکي آئيو، ٻي ولِ نه وجهي واتِ
ڪَرَهي ڪؤنرَ لتاڙئا، رَئي پَئِي رات
توڏي تنہ وَڻَ تاتِ، جنہ ۾ بوءِ بادام جي.

بيت - 28

اَڄُ نه اَڳِين ڍارَ، ڪرهو جئن ڪالَ هو
اڱڻِ آئيو نه ڪَري، پاهوري پچارَ
جيڪُس منجهه قطارَ، ڪا وَلِ چِنائِين وِهَ جي.

بيت - 29

مَيي ماڳائِي، وِڌو واتُ وَلِينِ کي
خبرَ ٿي کيٽَ ڌَڻِينِ، وِڏوڻا واهِي
ڪَرَهي ڪاڪَتَ ڇڏي، وَرِيسِ نه وائِي
چانگي چرئائِي، ويئِي ويچاري وِسَري.

بيت - 30

مِٺيون لَهِي مُهاءِ، جي تو چانگا! چِنِيُون
وَلَڙِيُون وِهَه ساءِ، اَڃان تو مُهَندِيُون.

بيت - 31

وَٽي سيٽَ سُوَٽَ، پاءِ پهنجي ڪَرَهي
وَلِيون جي واسَ وَرِنيُون، پَهرِيون مٿي پَٽَ
چانگي چَکِي چَٽَ، ته پوءِ نه رهندو پنڌَ ري.

بيت - 32

لکين سَئين چَرَنِ، ڪرها ڪَنگُوءَ ريٽَ تي
تِئان ويسَرِيَنِ، هٿِ نه آئيو هيڪَڙو.

بيت - 33

ڪِين جو ڪيڏاهِين، چانگو چَکِي آئِيو
تاڻِئو تيڏاهِين، نيٽَ ڇِنايو نِڪَري.

بيت - 34

ڪرهي کي ڪئِين، وِجهُه ڪي پَينڌَ پَلَڻَ جا
ليڙو لاڻِيَنِ کي چَري، نِيَرَ ساڻُ نئين
چانگي سندي چِتَ ۾، صاحبَ! وجهُه سئين
اوباهيوسِ اَئين، لطفُ ساڻُ، لطيف چَي.

بيت - 35

ڪرها توکي ڪامَ، مون سَچو پَسي سَڃِي
مانَ پروڙي مامَ، ساڱاهي سَئِين وِهِين.

بيت - 36

کنڀاتَڙِي، تَڙ وَرِي، اُڀِي تَڙِ واجهاءِ
مانَ اَچِهُون ڪاءِ، سُواڌائِي سَڄَڻين.

بيت - 37

چانگي چئي چُڪياسِ، مٿان اَڪَ نه اُلَهي
جِنہ وَلِ گهڻا وِهاٽِئا، اُنَ سين آرِ لڳياسِ
چوڌاريَ چندنَ وڻ، پَچِي پوڄِ پِياسِ
رئاڙي رتُ ڪِياسِ، هِنَ ڪُڌاتُوري ڪَرهي.

بيت - 38

آڻي اَڙائينسِ، ڇَڏِئو ته ڇيڪَ ٿئو
کارايان کِڙِئو وڃي، پَلاڻِي پائينسِ
ڏاوَڻُ تنہ ڏائينسِ، جئن چَري ۽ چِنگهي ڀُڻو.

بيت - 39

دو دشفستِي دو پيرَ، سِيني سنگهَرَ رُڪَ جِي
ماءِ! مهنجي ڪرهي، تازي ڦُلَنِ هيرَ
تِنہ کي ڪامَڻَ ڪندِي ڪيرَ، جو مُونهِين وٽِ مَسَ رهي.

بيت - 40

ڪَنِين ڪامَڻَ ڪِياءِ، ڪِين ڀَنڀُولين ڪرها!
اڱڻَ مٿي اکِئا، پِڙَ ۾ پيرَ گَٺاءِ
وَڳَ ڪِ وِسِرِئاءِ، ٻَڌو جئن گهاڻي وَهِين.

بيت - 41

نَوَ نِيَرَ پائي، جان مُون هينئڙو جهلئو
وِئڙو ڇِنائي، پوئينءَ رات پِرينِ ڏي.

بيت - 42

نو نيرَ، ڏهَه ڏاوِڻيُون، پنڌرهن پينڌ پِياسِ
جڏنہ سڄڻَ يادِ پياسِ، ڇِرڪَ ڇِنايَئِين هيڪَڙي.

بيت - 43

کائي نه کٽڻهارَ، چندنَ جا چُوپا ڪَري
اَگَرَ اوڏو نه وڃي، سَر کنڊَ لهي نه سارَ
لاڻي جِيَ لغارَ، ميو متارو ڪِئو.

بيت - 44

چانگا چندنُ نه چَرِين، مَيا پِئينِ نه موڪَ
اگَ اوڏو نه وڃين ٿُڪئو ڇڏيين ٿوڪَ
لاڻِي وِچان لوڪَ، تو ڪِهڙي اَکَرَ آئڙي.

بيت - 45

جئان ڪوڙِ ٻه ڪاٺيون، پنجين لکين پاءِ
ميو تنہ ماڳاءِ، ڏِيهاڻِي ڏارَ چَري.

بيت - 46

جئان ڪوڙ ٻه ڪاٺيون، پنجين لکين پَنُ
تِئان ڇاڻي ڇُڳِيُون، مَيي رَتو مَنُ
تنہ وَلِ سندو پَنُ، ڪُماڻو ڪوڙيون لَهي.

بيت - 47

لکِ لاکيڻو ڪَرَهو، ڪوڙيون ڏيئي ڳڌومِ
اَڱڻِ سونہَ ٿِئومِ، مُلِ مهانگو مَ چَئو.

بيت - 48

لک لاکيڻو ڪرهو، ڪوڙيون ڏيئي ڇوڙِ
اِيها سِٽَ، سيّدُ چَي، جِيَهِين تِيَهِين جوڙِ
ترتُ رساڻي توڙِ، جُہ پلاڻِئو ته پريَ مِڙي.

بيت - 49

لک لاکيڻو ڪرهو، ڪوڙيون ڏيئِي ڪاهِه
ايلاچِيُون آهُرَ ۾، پوڄَ ميي کي پاءِ
ڪٿَ نه ڪندو ڪاءِ، جُہ پلاڻئو ته پِريَ مڙي.

سرود سر راڳ

فصل اول

بيت - 1

مانَ پُڇنيئِي سُپرِين، چِتان لاهي مَ چُرَ
اُنِي جا اَمُرَ، کڻُ ته خالِي نه ٿيين.

وائي - 1

سَهَسين شڪرانا، ڪوڙين ڀالَ ڪريمَ جا
ڪَر....
1. حمدُ چئيجُ حڪيمَ کي، ظاهرِ زبانا
تو ڏيکاري، تو ڌڻي، مانَ باطن جا بانا
2. متان مرد وساريين، صاحبَ جو ثنا
دوستُ رکي دِل ۾، پَڙهه لالَڻُ لِسانا
جفا ڏيئي جِيَ کي، ٿِيُ فِڪرَ منجهه فنا
تُسِي توسين توهُ ڪري، مانَ آگو احسانا
4. ڪڍُ تون دغا دِل مان، ٻانهپَ سين ٻانها
صاحبَ وڻي سچ سين، ٿيُ دانَہَ ديوانا
5. جي تسليمَ سين تحقيق هئا، سي ڪئن اَمانا
جاڳيا جي جبارَ لئي، سيئِي سَمانا
6. فَاذڪُرُونِي اَذڪُرڪُم، ڪَهيو قرآنا
وَاشُڪُرُولِي وَلا تَڪفُرُونِ، ڪڍ تون ڪفرانا
سڀ سَنوارئا سُپرين، قوالَ تو ڪَنا
چڱي چئِجُ چاءَ سين، مَدَحَ اِي مَنا
8. تائبِ ٿئو تَڪِڙا، جوشا جُؤانا
لهين تون لطيفَ کان، اَمنُ ايمانا

وائي - 2

پڇان ٿي تو کي هادي ميان!
پڇان ٿي توکي ....
والِي سائين، ڪٿي پِريانُ جا پکڙا
جِتان جتن لَڏِئو، لا! ڇَڻِئا پَکي پَنَ
جر موتي جئن هارئو، مهنجي هِينَڙي ڀڳا ڀَنَ

بيت - 2

مان پڇنيئي سپرين، چتان چُرَ مَ لاهِه
پرينِ اڳئان پاءِ، پَلَؤ مڱڻهارَ جئن.

بيت - 3

مان پڇنيئي سپرين، چِتُ ۾ رکِجُ چيتُ
سِڙُهه ڌُئاري صافُ ڪر، صابُڻَ ساڻُ سُپيتُ
سامونڊِي سُچيتُ، ٿِيُ ته پَهُچِين پارَ کي.

بيت - 4

مان پڇنيئي سپرين، چِتَ ۾ چيتاريجُ
ڪڍجِ ڪائي ڪچَ کي، ڪوڙُ مَ ڪمائيجُ
وَڻِيجُ وِهائيجُ، سَڀِ سوداگرَ سچَ جا.

بيت - 5

مان پڇنيئي سپرين، چتان لاهِه مَ چورُ
ڪڍُ تون قَلبَ مان، ماري ڪوڙو ڪورُ
هُنَ ڀَرِ سندو هورُ، مٿان تو معاف ٿِيي.

بيت - 6

مان پڇنيئي سپرين، چيتاريجُ چِتُ
دائمان دُربِيَ ۾، پَسِين وِلاتُنِ وِتُ
نِيہُ نِکاري نِتُ، ملاحَ گڏُ معلمَ سين.

بيت - 7

ڪچُ ڪَمايم ڪُوڙُ، ڀَڳَمِ عهدَ اللهَ جا
پڃرو جو پاپَنِ جو، چوٽِيَ تائين چُورُ
مَعلومُ اٿيئي مُورُ، ڳُوڙها! اِنِهين ڳالهه جو.

بيت - 8

ڪوڙُ ڪماءِ مَ ڪچُ، اُٿِي اورِ اللهَ سين
ڪڍِ تون دغا دلِ مان، صاحبَ وڻي سچُ
محبت سندو منَ ۾، ماڻِڪَ ٻارجُ مَچُ
اِنَ پَرِ اُٿي اچُ، ته سودو ٿيئي سَفرو.

بيت - 9

سودو اِهوئِي سڦرو، سو مون پَلئِه پاءِ
وَسُ ويچاري ناهِ ڪو، تون آگا! عَرَضُ اوناءِ
رِيَ همراهيَ هاديَ جي، مورِ نه مِڙي ماءِ
لُطفَ ساڻُ لنگهاءِ، لَهرو لَهرِنِ وِچَ مان.

بيت - 10

لُڙُ، لَهرِيُون، لَسَ، ليٽَ، جتي اَتُ نه آبَ جو
جوکو ٿِيي مَ جهازَ کي، ڦَرهي اچي مَ ڦيٽَ
لڳي ڪامَ لپيٽَ، هِنَ غاريبي غورابَ کي.

بيت - 11

سِڙَهه سَنوان، لاڄُو نوان، اولا جَنِ عاجَ
ساٿي سفرِ هلِئا، ڀري جُنگَ جهازَ
حاصل ڪرين هاجَ، واحدَ! وڻجارنِ جي.

بيت - 12

سڙهه سنوان، لاڄو نوان، مُهاڻا سندنِ مِيرَ
ساٿي سفر هلئا، ٿِئا سڻاوا سِيرَ
جي اچنِ ساڻُ اڪيرَ، سي ٻيڙيون رکين ٻاجهه سين.

وائي - 3

مون ۾ تون موجودُ، آءٌ اڳاهِين آهِيان،
آءٌ اسُونهين آهِيان
١. اکيون اکين کي، سِڪئو ڪَنِ سُجُودُ
٢. جيلاه رسيون ’بود‘ کي، تيلاه ٿيون ’نابُودُ‘
٣. ماڻهوئَنِ جي موٽڻَ جو، صاحبَ هٿِ سجُودُ
٤. اُنَ درَ سيئي اَگهِئا، جَنِ وڃايو وجود

فصل دويم

بيت - 1

جيڪِين منجهِه جهانَ، سو تارِي تَڳي تُهنجي
لُطفَ جي، لطيفُ چَي، تو وٽ ڪَمِي ڪانَه
عدلُ ڇُٽان آءٌ نه، ڪو ڦيرو ڪِجِ فضلَ جو.

وائي - 1

ڪنڌِيَ سارِيان ڪانَ، يا اَمَنُ امانُ
يا الاهي! اي الاهي! ٻاجهَه ٻيلاٽِي ڀائيان
ڳَڻَڻَ ڳاڻيٽو ناهِه ڪو، اَپَرِ ٿئا عصيانَ
خبر ناهه خبر جي، نسورا نسيان
2. والِي! رسجُ وَهلو، اَرَکِ ٿِئا انسانَ
سُڻُ سٻاجها سپرين، نعرو نگهبانَ
مَدِيون پَسِي مُهنجيون، شرمايا شيطانَ
هن مهنجي حال تي، هَي هَي ڪن حيوانَ
4. سائين! سُکاڻي آهيين، سامونڊي سُبحانَ
تُرَهو ڇِنُ مَ تارِ ۾، رَسِجُ تون رحمانَ
5. ٻيلِي جو ٻُڏنِ جو، مون تي موٽي مانَ
ويٺو پِني پِنِڻو، ڪو ڀيرو مَٿي ڀانَ
6. خالقَ تان خوبُ ڪِئا، گولَنِ جا گذرانَ
آءٌ پُڻ اَندوه انِ ۾، ويٺو پِنان پانَ
7. سوالِي سَمَگِئا، داتا ڏيئي دانَ
وِلها سڀ وَنهيان ڪِئا، تُهنجِي جُودَ جوانَ
8. متان مونکي ڇڏيين، ٻيلي سندا ٻانَ!
وِيرَ وسيلو آهِيين، داڙُو ۾ ديوانَ
9. لاءِ ڏوهارينِ ڏيہَ کي، خيمو اَڏِئون خانَ
اُتي، عبداللطيفُ چَي، سُڻِجُ ڪا سلطانَ

وائي - 2

آئيو هو اَلله! لالڻ آئيو
چُئا، چَندنُ، اڳر، کٿورِي، لالڻَ لڱَنِ لايو
ٻُڍو چَي، ٻاجهَه ٿِي، پِريَمِ تنِي گهَرِ پايو
ڳاهُون ڏيئي ڳُجهيون، مون پاڻِہِ پَرچايو
لوڪائي لڪَ ڪري، مون راتِ سَڄيائي رانيو

بيت - 2

سارِي راتِ سبحانُ، جاڳِي جَنِ يادِ ڪِئو
اُنِي جِي عبداللطيف چَي، مِٽيَ لڌو مانُ
ڪوڙين ڪَنِ سلامُ، آڳَہِ اچئو اُنِ جي.

بيت - 3

سيوا ڪَرِ سُبحانَ جِي، جِتِ جَرُ وَهي ٿو جالَ
سَئين وَهَنِ سمنڊَ ۾، ماڻِڪَ موتي لالَ
جي ماسو جُڙيئِي مالَ، ته پوڄارا پُر ٿيين.

بيت - 4

سي پوڄارا پر ٿِئا، سَمُنڊُ سِيوِؤ جَنِ
آندائون عميقَ مان، جوتِي جَواهِرَنِ
لَڌائون لطيفُ چَي، لعلون مان لَهرِيَنِ
ڪانهي قيمتَ تَنِ، مُلُ مهانگو انِ جو.

بيت - 5

سيوِؤ جَنِ سبحانُ، وِيرِ نه وِڙهي تَنِ سين
توبهه جي تاثيرَ سان، ترِي وئا طوفانُ
ڏيئي تَوَڪَلَ تَڪِيو، آرِ لنگهِئا آسانُ
ڪاملُ ڪِشِتِيبانُ، وچَ ۾ گڏِئِنُ واهَرو.

بيت - 6

ساِري رات سُڄاڻَ، سودو ڪنِ صاحبَ سين
ٻانهپَ ڀَري ٻيڙيُون، هلئا جوپَ جواڻَ
پاڻي پَهلواڻَ، لحظي ۾ لَنگهي وئا.

بيت - 7

ٻانهپ جو ٻيڙينِ ۾، وَکرُ وڌائُون
موتِي جي مهراڻَ جا، سچا سودِئائون
اَلتائبُ مِنَ الذَّنبَ ڪَمَن لاَّ ذَنبَ لَہُ، اِيَ کَٽِ کٽئائون
اُني جي آئون، برڪتَ بارُ لنگهائِيان.

بيت - 8

جَني سودو سچَ سين، وکرُ وِهايو
بُخُرو ’لَهُمُ البُشريٰ‘ جو، اُنِي لَئي آيو
اُن کي لالڻَ لنگهائيو، ساندارو سمنڊَ جو.

بيت - 9

اِيَ گَتِ غواصَنِ، جئن سمنڊَ سوجهئائون
پيهي منجهه پاتارَ ۾، ماڻِڪَ ميڙئائون
آڻي ڏنائون، هيرو لالُ هٿنِ سين.

بيت - 10

آڇاڙا عميقَ جا، گڏئا غَواصَنِ
جُهڙيُون جهاڳي آئِيا، ڪارونڀارَ ڪُنَنِ
سمنڊَ سوجهي جَنِ، آڻي اَمُلَ اولِيَا.

بيت - 11

وِئا جي عميق ڏي، مُنہُ ڪائو ڏيئِي
تَنِ سِپُون سوجهي ڪڍِيُون، پاتاران پيهِي
پَسندِيُون سيئِي، اَمُلَ اکَڙِيَنِ سين.

بيت - 12

آڏو چِڪَڻِ چاڙُهه، مهنجِي موجَ نه سَهي مَڪُرِي
ميڙي مَٺايَنِ جو، بيحد چاڙِهئمُ بارُ
چوَڻَ چارو ناهِه ڪو، بديون بي شمارُ
ڪَپَرَ ڪارونڀارُ، اُڪاريين احسانَ سين.

بيت - 13

ويرَ مَ لاهي ويهُه، مٿي آرَ اوڙاهه جي
پَسِي پاڙي واريين، ڪِجُ انديشو ايهُه
ويندو نه پَسين ڏيہُ، پَتَڻُ هنَ پارَ مَڻي.

بيت - 14

اٺَئِي پهرَ اوڙاهَه تي، منجهه گهرِءَ گهاري
وَسُ نه ويچاري، ته ڪاماڳِ ڍُ ڪَندِي مَڪُرِي.

بيت - 15

هِڪِي ٻانهي چِتَ ۾، ٻِي صاحبُ سَنواري
دَنگي هنَ درياه تان، هَلائي هاڪاري
تَرازُون تاري، سُتڙ سڀيئي ڪَري.

بيت - 16

هڪي ٻانهي چت ۾، ٻي سنواري صاحبُ
ڪڍي اونهي عميق مان، اِيُ آڳي جو عجبُ
اِيُ سائينءَ جو سبب، جئن ٻُڏا ڪڍي ٻارِ مان.

بيت - 17

هڪي ٻانهي چت ۾، ٻي جا ڪري اللهُ
پاڻِہِ وجهي ڪُن ۾، پاڻِہِ اُڪاري اوڙاهُ
تِنہ واحد کي واهُ، جو سُتڙ سڀيئي ڪري.

بيت - 18

هِڪي ٻانهي چت ۾، ٻي جا اللهُ ڪري
پاڻِہِ وجهي ڪن ۾، پاڻِہِ ڪنڌيَ ني
ستڙِ سي ڍوئي، جي تڙِ تَوائي مَڪُرا.

بيت - 19

هِڪي ٻانهي چت ۾، ٻي ڪري جوڙَ جبارُ
ڪڍي اونهي ڪُنَ مان، اِيُ آگي جو آڌارُ
جهازُ جوهَرِيَنِ جو، تنہ کي ڀَؤ نه ڏي ڀتارُ
ننڍا وڏا مَڪُرا، سَڀِ پَسندا پارُ
جيڏانہ مُنہُ مديني جو، سُڄي محمّدُ موچارُ
سٻاجهو ستارُ، سُتڙ سڀيئي ڪري.

فصل سيوم

بيت - 1

کُوها ڪالهه کڻِي، اُنِ وڌا اُترَ آسَري
اللهَ! جهري مَ اُنِ جي، اولي جِي اَڻِي
وڻجارنِ وَڻِي، وکرُ وڌو ٻيڙيين.

وائي - 1

ٻاجهَه ئِي مَڱان، مِهرَ ئِي مَڱان
اللهَ! يا اللهَ! هو! آءٌ ٿو ٻاجهه ئي مڱان
تون ئي ماريين تون جيِاريين، لطفِ اُٿاريين لَنڱان
ڌڻَي جا، ڌوٻي چَي، ڪَمَ مڙيئِي چَڱان
هِتِ پُڻ تونهِين، هُتِ پڻ تونهِين، ٻي در ڪاڏي آءٌ وڃان
کٽندين، کٽِي چوي، سُڻ صاحِبَ جي سڱان

وائي - 2

ساٿينِ نَنڌا بارَ وو! تَنِ پانڌينِ ننڌا بارَ،
توکي آرس اکين ۾
1. پاتا پاڙي وارِيين، پَڳهه منجهه پاتارَ
پتڻُ ٿو پُورَ ڪري، آئِي تهنجي وارَ
2. سَڄيون راتيون سُمَهِين، کِيو منجهه خمارَ
ڪر تو ڪَنين نه سُئِي، هلڻَ جِي هاڪارَ
3. تائبَ ٿيو تَڪِڙا، پَڙهو اِيَ پچارَ
ننڊَ نه ڪِجي ايترِي، سُڻيجُ ادا يارَ
4. سائين مُڪِهين سچَ کي، تون ڪوڙو منجهه قطارَ
ڪر تو ڪنين نه سُئِي، ڪپرَ جي ڪوڪارَ
5. گهِڙان ٿِي رِيَ گهَڙي، اَلاهِي تُهارَ
هو شڪُ شارِڪَ جو، تِئان رَکُ ستارَ
’ڪُلُّ نَفسٍ ذائِقَةُالمَوتِ‘، سَچِي اِيَ سنڀارَ
شِڪارُ تون شهبازَ جو، تون تان منجهه شڪارُ
7. ’يَومَ يَفِرُّ المَرءُ مِن اَخِيہِ‘، جِت ڀڄندا ڀارَ
تُرهو ڇِنو تارِ ۾، اچِجُ تون اوسارَ
8. لَکَ مِڙيئي لُٽيا، هُنهين وِئا هزارَ
ڏِنَئِي جي اللهَ کي، هُوندَ ٿيين پرئين پارَ
9. جوٽَنِ مٿان جُٽِ ڪِي، دُنِيَ تُهنجي دارَ
جِيفو آهِه حديثَ ۾، اَنڌِيَ اِي آچارَ
وٽُيُئي ڪينَ وِلهنِ سين، ڪَنبي ڀَرِ قهارَ
سا ڪئن هَلي توسين، جا ڀَڳِي کان ڀتارَ
جِيَڻُ جالَ نه نِبَهي، سُڻِجُ اِيَ سنڀارَ
جِمَ وِسارِيين ويسَرا، ڀِتينِ جِي ڀُلڪارَ

بيت - 2

وَکرُ سو وِهاءِ، جو پئي پُراڻو نه ٿِيي
ويچِيندي وِلاتَ ۾، ذرو ٿِيي نه ضاعِ
سا ڪا هَڙَ هلاءِ، آڳَہِ جِنہ جي اُبَهِين.

بيت - 3

اورِئائين آڻينِ، ميڙِئو مُعلمَ خَبَرون
سا سُڌِ ڪانَه ڏِينِ، جتي وَهُ وِيڌُ ڪري.

بيت - 4

ٻيڙِي تُهنجِي ٻاجهَه، وکرُ تنہ وصالَ جو
کوها اولا تو ڪِئا، سَڀَ سونهارا ساڄَ
اُتِ ڪا مُعلمنِ مجالَ، جِت پُورَڻَ وارو پاڻهين.

بيت - 5

ٻيڙي پراڻِي، وکرُ پاءِ مَ وِتَرو
تَري ۾ تُنَ پِئا، پاسَنِئون پاڻِي
هِيَ هَڏِ وِهاڻِي، ڪَڙُهه ڪالهوڻي ڏينہَ کي.

بيت - 6

تَري تُنِ پئِاسِ، پاسَنئون پاڻي وَهي
کوهو جهُر جهُنو ٿِئو، لاڄو سَڀَ لَڙِئاسِ
جيلاه سَڌرُ سُکاڻِياسِ، وَهي تي وِهَ سامهون.

بيت - 7

ويٺو تُنَ تُنِيسِ، مَکِ ويهاڻي مَڪُرِي
سنباهي، سيّدُ چَي، مَٿي ناؤَ نِئِينسِ
وَٽائي وَڏاندِرا، لاڄُو لڳائينسِ
آخَرِ اُهرائينسِ، ته جوکو ٿِيي نه جهازَ کي.

بيت - 8

تُنَ تُنِيدو آءُ، مَکِ ڏيهاڻِي مَڪُرِي
سانباهي سمنڊَ جي، مَنان مُورِ مَ لاهِ
اَڄُ ڪِ سَنجهِه سَندِياءِ، اُهُرَندِي اَتانگهَه تَڙِ.

بيت - 9

اَچِي سو ڏِٺوءِ، ڪَپَرُ سوءِ ڪَنَنِ سين
سُتي لوڪِ، لطيف چَي، يادِ نه ذرو ڪِئوءِ
غافِلُ ٿِي غورابَ کي، اوڙاهَه تي آندوءِ
سو ڇِتَرُ ڇُهي کان رکيين، جو پِئو پراڻو پوءِ
جهازُ ضعيفن جو، پاڻيَ ۾ پرتوءِ
سيّدُ ساٿُ سندوءِ، پُربندرِ پَهچائيين.

بيت - 10

جُتو وَنءُ جهازَ، گڏِئو غُرابَنِ سين
پُوريندي هن پارِ ڏي، سَڌَرَ کَڻيجُ سازَ
اچنِ ٿا آوازَ، سَٽَاڻي سَمُنڊَ جا.

بيت - 11

دَنگِي وِچِ درياهَ، ڪِين ٻڏي ڪِين اُپِڙي
هو جي واڍي واڻِيا، سي سُونهَڻَ سڀِ سَڙِئا
مَعلمَ ماڳِ نه آڳِئين، ڦِلِنگي مُنجهِه ڦِرِئا
ملاحَ! تهنجي مَڪُرِيَ، اچي چورَ چڙِهئا
جِتي ڍِنگَ ڍَرِئا، تِتي تارِي تُهِنجِي.

بيت - 12

دنگيَ ۾ داڻا، وٺي وجهُه وَکرَ جا
وِيرَ وِڙهنديئي ويسرا! وِهُه مَ ويڳاڻا
اِيَ ننڊ نه ڄاڻا، ڪڏهن هڻندي تارِ ۾.

بيت - 13

وکرُ وڻجارا، پاڻُ پَرائو چاڙهِئو
اَچِي لهريون لڳيون، ٻيڙيَ ٻِه-پارا
جاڳو جي يارا، ته تَڙِ توائِي نه ٿِيي.

بيت - 14

ٻيڙياتا ٻيئِي، ڳالهيون تو نه ڦَٻَندِيون
سڄيون راتيون سُمَهين، ڀَرُ سُکاڻَ ڏيئِي
صباحَ سڀيئِي، پارِ پُڇندَئي خَبَرُون.

بيت - 15

وَهَ تِکَ وَهَڪُرا، جِت ننگرَ نه ٺَهَرَنِ
وَڏاندِريُون وَهَ سامُهيون، جهَجِهي جورِ جُنبنِ
نِينڊوءَ ۾ ناتارِيون، وڻجارا وِجهَنِ
مُلا مُعلمنِ، مون ڳَرِي سُئِي ڳالهڙي.

بيت - 16

وڻجارا ويٺي، تو نه سَرندِي شاهَ ري
مَکِ پهنجِي مَڪُرِي، چڱِي ڪَرِ چيٺي
پاسا پاکَڙِيَنِ جا، سَمُنڊُ ٿو سيڪي
جي لُنڊا ۾ ليکي، وِيرَ وِڙهندِي تَنِ سين.

بيت - 17

ناکئو نگهبانُ، مُعلمُ مُنجي خَبَرُون
تَنِ ساري کَنيو سمنڊَ ۾، سفرَ جو سامانُ
لُطفَ ساڻُ، لطيفُ چَي، تَنِ لنگهِئو طوفانُ
سنڀاري سبحانُ، وڃِي عادنِئون اُکَتا.

بيت - 18

سُتا سڀَ پَئِي، سندي مُعلمَ آسَري
آئِين پڻ سُمَهو ناکئا، بَندرِ ناهِ ڀَئِي
جَنِ جِي سيّد لڄَ کَنئِي، سي سڀِ لنگهندا لڪيون.

فصل چھارم

بيت - 1

سَڀيئِي سَنئِين ڪريين، ڪومَ مُنجهائين واٽَ
سُپيريان جي ساٿَ، لائون لَڱون ميڙيين.

وائي - 1

جاڳو يارا جيڏيون، پاڻُ پَرَنِ جي،
جاڳو جوشا جيڏيون!
1. هلندي حَبيبَن ڏي، ويلو وِچُ نه ڪِجي
مٿان اَوسَ اُسرِي، پتنگ جئن پئجي
2. عرضُ احوالُ اُن کي، چڱيَ ڀَتِ چئجي
ڪري نازُ نِڪَڻِين، واحدَ ڏي وَرجي
3. آهي موتُ مِڙَنِ تي، گوڙيون ڪِئو گجي
اَجَلُ اِيندُئي اوچتو، جو سدا ٿو سُڄي
4. اڳئان اونداهيَ جو، ثَمر ساڻ کڻجي
تان ڪِين قُوتُ قبر جو، ڳوڙِهيون آن ڳَرِجي
5. آگو عيبَ اَهَنجا، ڍَڪِئا ڳُجهه ٻُجهي
جيڪين وَهي وجودَ ۾، صاحبُ سو سمجهي
6. ڊڄي ڊاءِ ڌڻيَ جي، جيڪو ڀَئِي ڀڄي
اَمن آهي اُنَ کي، جو منجهه اللهَ جي اَجهي

بيت - 2

سڀيئي سبحانَ جي، ڪَرِ حوالي ڪَم
ٿِيُ تحقيقَ تسليم ۾، لاهي غم وهمَ
قادرُ ساڻ ڪرمَ، حاصل ڪريين هاجَ تون.

بيت - 3

چڱنِ ساڻ چڱائِيون، اِيئَن سَڀُڪو هوءِ
تو جِئن ڪري نه ڪوءِ، بُڇنِ ساڻُ ڀلائِيون.

بيت - 4

چڱا ڪَنِ چڱائيون، مَٺايون مَٺنِ
جو وَڙُ جُڙي جنِ سان سو وَڙُ سيئي ڪَنِ.

بيت - 5

مَيَنِ مَٿي ثَمرا، کُهِيَنِ سڏَ ڪَرِينِ
ساٿُ نڀايو نِينِ، اِيَ پَرِ سندِي سڄڻين.

بيت - 6

وِتُ وِيمي جو جي لهين، ته ٻِي ڪارِ نه ڪريين ڪا
سا پروڙجِ ڳالهڙِي، وڻجارنِ وٽا
موتِي جنِ هٿا، آندَئِي گهڻي ادبَ سين.

بيت - 7

اَمُلُ آڇِ مَ اُن کي، جي نه پروڙينِ مَتِ
جِت گڏجيئِي جوهَرِي، ماڻڪُ تِتِهين مَٽِ
جَني سونَ سين سَٽ، تَنِ هڻي رِيُّ ردِ ڪِئو.

بيت - 8

سونا وَنءُ صرافَ سين، لَڏو لاهه مَ لَڏِ
سودو سوئِي ڇَڏِ، جنہ ۾ جواهِرُ ناه ڪِين.

بيت - 9

سونا وَنءُ صرافَ سين، لڏو هَڏِ مَ لاهِه
آهي تَنِ اونداهِ، جَنِ جواهرَ ضاعِ ڪِئا.

بيت - 10

جُہ صرافنِ لڏِئو، ته تون لڏجِ سوَن
قدرُ لهندُئِي ڪونه، نيئِي گڏِيندَئِي گَڏوءَ سين.

بيت - 11

اَگهئو ڪائو ڪَچُ، ماڻِڪَنِ موٽَ ٿِي
پَلئه پايو سَچُ، آڇِيندي لَڄَ مَران.

بيت - 12

وِئا سي وِينجهارَ، هيرو لعلُ وِنڌِينِ جي
تنِي سندا پوئيان، سِيهي لَهنِ نه سارَ
ڪُٽِينِ ڪَٽُ لُهارَ، هاڻي اُنِي ڀيڻيِين.

بيت - 13

وڃنِ مَ وينجهارَ، پاڻِيَٺُ جي پرکِڻا
عينڪ پايو اَکيين، لَهَنِ سَڀَڪَنہِ سارَ
موتِيَ جي مزاجَ جو، قدرُ منجهه ڪِنارَ
صرافنؤن ڌارَ، ماڻِڪُ ملاحظو ٿِيي.

بيت - 14

ٿا صرافَ سُڄَنِ، پاڻ ڪوٺائينِ جواهِرِي
ماڻڪُ ڪري مُٺِ ۾، وانءُ وٺِي وٽِ تَنِ
سندسُ ئِي، سيّدُ چَي، ڪِهڙو قدرُ ڪَنِ
پاڻِيَٺُ ئِي پَرَکَنِ، ڪِر ڪَنچَلُ گڏِينِ ڪَچَ سين.

بيت - 15

اَمُلُ اَساري پَئي ڀورِي! ڀَڳُئي جِتِ
ڪُہُ نه رُنئين تِتِ، ٻَئي اَڌَ هٿِ ڪَري.

بيت - 16

اَمل اَساري پئي، ڀورِي! ڀڳوءِ جيئن
وَنءُ صرافن سيئن، ٻئي اَڌ هٿ ڪري.

بيت - 17

ماڻِڪُ مُنڌَ هَٿا، پيتيَ ۾ پُرزا ٿِئو
سڄو تان، سيّد چَي، لهي لکُ سوا
ڀَڳي پڄاڻا، پَدَمان ئِي پَري ٿِئو.

بيت - 18

جِتي ماڻِڪَ ماڳُ، تِتُ چوران تَڪِيو
سَنؤن تني سڀاڳُ، اَملُ جَنِ اوڀائيين.

بيت - 19

چورُ اُڀوئِي چوءِ، ته آءٌ اُهوئِي آهِيان
جي آسِي اَکيُنِ هوءِ، ته لِڪي کي ڪونه لَهي.

بيت - 20

چورِيَ پَهَتُ ڳجهَه سين، پڌرِ ناهِه آرَٿُ
پهرين پاڻ لڪائي، پوءِ لڪائجُ وٿُ.

بيت - 21

پاڻِہِ لوڙائو ٿِينِ، پاڻہ دانهون ڏِينِ
گهر واري ڄاڻ ڪَنِ، چورن سَڏَ ڪَرينِ.

فصل پنجم

بيت - 1

مون ٿي چيو ڪانڌَ، ڀُتِي ڀاڙِ مَ مَڪُرِي
سِڙهَه پُراڻا پاندَ، لهريون صحي لڳندِيُون.

وائي - 1

عُمِرِ سڀُ عبثُ، ويلَ وڃايَمِ،
وقتَ وڃايَمِ پاهنجا
1. ويٺِي لِکئو لوڙيان، جيڪِين ڪِئو مَسُ
2. اَچي اڀاڳَنِ کي، رَسِجُ اَچِي رَسُ
3. حالُ مهنجو ههڙو جهڙو، تان تون پِريَم اچِي پَسُ
4. قلبُ ڪارو جو ٿئو، سو تون ڪاتِبَ لاهيين ڪَسُ

وائي - 2

اي يا الله! ڪِئان لهندِيين سي، وحدهٗ جي وَڍئا
جتي وَحدهٗ وَڍُ ٿِيي، لا، جيڪو مونکي ني
سِسِي ڏِيان ساهَه سين، يا الا! آءٌ پانڌِيَ کي

بيت - 2

لهرنِ ليو ناهِ ڪو، جِتِ ڪَپرَ ڪُنَ ڪارا
آڇاڙا عميقُ جا، اچنِ اوڀارا
اُٿي آسارا، وِيرَ وَرَندِئي ويسَرا.

بيت - 3

وِيرَ وَرَندئِي ويسرا، اُٿِي توهُ طلَبُ
سائِرَ ڪِنہ سببُ، ڪالَ نه وِڌِه ڪُنَ ۾.

بيت - 4

ڪالَ وِڌائين ڪُنَ ۾، جاڏا جُنگَ جهازَ
تهنجي اَڄُ ترازَ، آهي آرَ اکين ۾.

بيت - 5

آهي آرَ اکين ۾، ناکئا! ڪِجُ نگاهَ
وڏا ٻيڙا ٻوڙئا، سائرَ ڏيئي ساهَ
ملاحِظو ملاحَ، ڪِجُ ڪو اِنهين ڪُنَ جو.

بيت - 6

ملاحظو مهراڻَ جو، مُورِ مَ لاهِه مَناء
سامونڊِي سڀاڳَ کي، سُمَهڻُ آيو ئي ساء
جهاڳي جَرَ مٿاء، تاري ونءُ ترازَ کي.

بيت - 7

تاري ونءُ ترازَ کي، منجها موجَ مَلاحَ
دانهون ڪَنِ درياهَ جيون، اونهي جا آگاهَ
سُونهنِ جي صلاحَ، وٺ ته وِيرَ لنگهي وڃين.

بيت - 8

سُونها سُڌِيُون ڏِينِ، هِنَ ديواني درياهَ جيون
ڪُوڙَ اوڏائِي ڪينَ ڪِين، رڳو سچُ سودِينِ
عِجزَ جو اڌَ راتِ کي، وَکَرُ وِهائِينِ
ساٿُ نباهِيو نِينِ، ثابتُ اِنَهِين سِيرَ مان.

بيت - 9

ثابتُ لَنگهئا سيرَ، لَهرنِ لوڏئا ڪينَ ڪين
وڃي پَهُتا پارَ کي، نرتؤن منجهان نِيرَ
ماءِ! پَهُتا مِيرَ، پارِ لنگهئائون ٻاجهَه سين.

بيت - 10

تون ويسَرو وِيرَ، ساٿين سَنبَتِ پنڌ جي
جهوني جُنگ جهازَ کي، ڪوڏِ هڻائِجُ ڪِيرَ
وَهي وڻجارن جي، بندرَ ڏانہ بَهِيرَ
گهَرِ تَني جي کيرَ، جَنِ لاڳيدار لنگهائيا.

بيت - 11

ڪَرَ ڦُلَ ڦوٽا پارِچا، عَطُر ۽ عَنبيرَ
هِهَڙو وَڻِجُ وٺي ڪري، وِجهُه وڻجارا وِيرَ
ڀُتِي ڀاڙِ مَ مَڪُرِي، اڳئا سائِرَ سُڄي سِيرَ
گهَرِ تَني جي کيرَ، ساٿِ جَني جي سَڃيُون.

بيت - 12

ڪرڦل ڦوٽا پارچا، پاڻِيَٺَ پاتائون
ڪوٺيون قيمتَ سنديون، تَرَ ۾ تاڪِئائون
لاڄُنِ منجهه، لطيفُ چَي، ٻيڙا ٻَڌائون
نذرُ نبيَ ڄامَ جو، چَڙهندي چَيائون
جي ڇُهِي ڇوڙِئائون، سي ٻيڙيون رکين ٻاجهَه سين.

بيت - 13

ڪرڦل ڦوٽا پارچا، پاتائون پُڙيون
اُنِي کي، عناتُ چَي، ڦيرُ نه ڪَنِ ڦُڙيون
جي ڇهي منجهه ڇُڙيون، سي ٻيڙيون رکين ٻاجهَه سين.

بيت - 14

وِچينءَ جان ويهي، جَرِ پَلئُه، پائيان
تَڙِ ٻيڙا، گهرِ سُپرين، اَوسَہ اِيَ پيئي
جئن وڻجارو سين وَکرين، سَرها سڀيئِي
حُرمتَ ساڻُ حبيبَ جي، سُونگِيا نه سيئي
پاڻهي او پيهِي، کنڊَ کيڙاؤ آئِيا.

بيت - 15

تڙَ پوڄِئا، گهرَ سورِئا، جَني واسِئا وارَ
پَڙَ لڪا کان پَري هُئا، اُنِي جا ڀَتارَ
آيا سڀ، عناتُ چَي، اُنِ جِي پَٽَنِ پوءِ پچارَ
سَمنڊُ ساهُوڪارَ، سِيلُ رکي سَنجهَه آئيا.

بيت - 16

ويٺِي جَرُ جهارِيان، پاڻِي لَئي پِريَنِ
خضرِ پيرُ خداءَ جو، مانَ موٽائي تَنِ
وڃي ولاتُنُ ۾، جُڳَ لَڳا کي جَنِ
جَنِ ڏٺا، تَنِ چيا، ته اِجهي ٿا اچَنِ
سَئسين سُرهايُون لائيان، تَنَ کي خاطرِ تَنِ
الاهي، عنات چَي، محبَ مانَ مِڙنِ
واڌايُون ورتَنِ، کنڊَ- کيڙائون آئِيا.

فصل ششم

بيت - 1

تانگهي ۾ تاڻي، ٻَڌِ پهنجو تُرَهو
اونهي ۾ آڻي، ڪونه ڏيندوئِي ڪو ٻِئو.

وائي - 1

هِي جي، هو جي، مون ماريندا لَڪَ
مون ماريندا لڪَ، يا والي! ڪيچُ نه اوڏڙِيَ ڇِڪَ
اَتُ نه ڏج عامَ کي، لوڪان ڪجي لِڪَ
پاڻَ ۾ پاريون ڪري، نيہ وِهائِجي نِڪَ
بيت
سامونڊي ٿو سَنبَهي، ساڄو جهَلِ سکاڻُ
لڳي واءُ وڏاندرو، مُنجهائي مهراڻُ
جَني ڀانئيو پاڻُ، ڪري توائي تَنِ کي.
بيت
سوداگر سمونڊَ جا، لاڄُو لالَ وٽيجُ
اَڇا اولا عاجَ جا، چڱا چٽائيجُ
سِڙهه سِبي سغلاتَ جا، کوها خوبُ کڻيجُ
ست سکاڻَ سَرِ ڪَري، ڇهه ڇڄهريون اَڏيجُ
ٻارهن، تيرهن، پنڌرهن، سترهن سينگاريجُ
ساري سَٺِ، سيّد چَي، پورِي پڄائيجُ
ملا مُعلمَ خبرون، پُڇي پروڙيجُ
’وَ سَقٰهُم ربُّهُم شراباً طهورا‘، پاڻي پاڪُ پئيجُ
جنہ کي سڪي سَڀُڪو، پِرين سو پَسيجُ
لُڙ ۾ ڪيم لُڏيجُ، ته سُتَڙِ سامونڊي ٿيين.

بيت - 2

تارُو تَرِئو وَڃنِ، ننڍا وڏا واهُڙا
هَي ٻَرِ اَتارُنِ، جئن ڳَرا مٿنِ مولهِيَا.

بيت - 3

ڪائو ڪمايومِ، موتِي مون نه وَڻجِئو
سِيهي جو، سيّد چَي، وَکَرُ وِهايومِ
ههڙو حالُ سندومِ، توهَ تهنجي اُبَهَان.

بيت - 4

بندَر جان ڀَئِي، ته سُکاڻِئا! مَ سُمَهو
ڪَپَرُ ٿو ڪُنَ ڪري، جئن ماٽِي منجهه مَهِي
هيڏو سُورُ سهي، ننڊ نه ڪِجي ناکئا.

بيت - 5

ڏوري لَهُه ڏاتارَ، جِمَ وِهِين ويسَرو
هَڪِئو هوئجُ هشيارُ، کِوڻِ کِوَندئِي اوچتي.

بيت - 6

سُتين ڪِهڙيَ سارَ، وِڄُ کِوَندِئي ويسَرا
تو جيڏا تو يارَ، لَهرِ لَهوارا ڪِئا.

بيت - 7

سُتين سنجهيئي ئي، وِڄُ کوندئي ويسرا
وِيرَ وَرِي ويئِي، اَسارَنِ تان اوچتي.

بيت - 8

کِوڻنِ کِوايو، آئِي ننڊَ اَڀاڳَ کي
جَني ڀَئو نه ڀانئِيو، ڪري توائِي تَنِ کي.

بيت - 9

نڪو سکُ نَکَٽين، نه ويساندِ نَئِين
جيڪا اچي ئي سامُهِين، ڀايين سا سَئِين
موڙِهيين ڪُہ مَئِين، جئن سڄيون راتيون سمَهين.

بيت - 10

اَهُکِي راهَ اللهَ جي، اَهُکِي اَهُکِيَ ڀَتِ
هو جي ڏيهائِي ڏيهَه جا، تَنِ پڻ مُنجهي مَتِ
آڇاڙان اُبَتِ، گهِڙِج گهاٽي نيہَ سان.

بيت - 11

مَ ڪِين هيجُ، مَ هوجَ، تَرَسُ تاڻِ جهازَ کي
چئو ڪلمون محمّد تي، ته اڳئان اچئي اوڄُ
سَهُکِيَ ڀَتِ سَٻوجهَه، تهنجي مَڪي ڍُڪي مَڪري.

بيت - 12

توهَ جي وَٺُ تَرازَ، تِنہ ۾ پاءِ اَسبابُ اِخلاصَ جو
متان ڪِين مَنُ لوڏيين، پَسِي جُنگَ جهازَ
عادَنئون، عناتُ چَي، تُهنجي حاصلُ ٿئي حاجَ
ناکُئا ٿيُ نوازَ، ته اَگهُه مِڙَنِي هيڪَڙو.

بيت - 13

تَنَ ۾ ترازو توهَ جي، گهڻو لَهُه گهوري
ادبَ ۽ اخلاصَ جا، سِڙهه ٻَڌجُ سوري
وَکرُ وينتِينِ جو، تنہ ۾ پاءِ توري
ته عادنِئون اوري، تهنجو توائِي نه ٿِيي.

بيت - 14

توڙي توائي، توءِ تهنجو آسَرو
سَڄَڻَ ڳَرِ لائي، کِيرون ڏينديس جيڏيين.

بيت - 15

وِهُ تون وِساري، چَڏا جي چِلُر جا
ڪَرِ ساڃاءِ سمنڊَ سين، جو لکَ لهريون ڏي.

سرود سامونڊي

فصل اول

بيت - 1

پَڳَہَ پاسي گهارِ، آيلِ! سامونڊيَنِ جِي
وِجهِي جِيُ جَنجارِ، جِمَ وڃَنيئِي اوهَرِي.

وائي - 1

پرِيَنِ جي پنڌان، مونکي جي جهَلِيندِيون سي نه پُڄنديون
ڀَلِي ڪَري آئِيو، ٺاٺارو ڏيها
ڀَڳي ڪُٽِ سَڄِي ٿِي، لَٿِي جهاڳ گهرا
سرتِيَنِ سور پرائيا، هاڻي هِن هنڌا
تان ڪين واسُ وِهائِيو، ٻاروچي مُلا
تان ڪين ڏونگرُ ڏورِيان، جان ڪُرِ اندرِ سا
مَتيون موٽَڻَ سنديون، تون هَڏِ آڇِ مَ ما

وائي - 2

تَڙ نِهارِيان تي، مُهنجا بندَرِ وِئَڙا جي،
مان سِڙهه سُڃاڻان سَڄڻين
اُڀِي اوسَہِ پائِيان، ڪارَڻِ وڻجاري
گهڻو اُڪنڊي آهيان، پِريَ پهنجي کي
کٿورِي سمُنڊَ کي، آڻي آکا ڏي
آسائِتي آهِيان، الله! ڪانڌُ اچي

وائي - 3

آيَلَ ڪريان ڪيئَن، مهنجو نِيہُ اَپَلِئو نه رَهي
وِئو وڻجارو اوهري، مونکي چاڙهي چِيئَن
سامونڊِيَنِ جي سڱَ کي، روئان راتو ڏِينهَن
اُڏوهِيَ جِئن ڏُکڙا، چَڙِهئا چوٽيَ سِيئَن
گوندرَ مَٿان جِندَڙي، وَرِئا وَلِنِ جِيئَن
مادَرِ! پائي مُنڊيون، وڃان هاديَ سِيئَن

بيت - 2

پڳہ پاسي پَچُ، آيلِ! سامونڊين جي
وِجهِي جِيُ جَنجارِ، جِمَ وڃَنيئِي اوهَرِي.

بيت - 3

پڳہ پاسي ويهُه، آيلِ! سامونڊين جي
تون ويسَرِي وِکَ کڻي، هو پوريندَءِ پرڏيهُه
سمُنڊُ جَنِ ساڻيهُه، ڪُہ نه وِئين اُنِ سين.

بيت - 4

جان ايندين تان آءُ، هَڻِي هَٿُ پڳهَه ۾
لَڳي واءُ سواءُ، سِڙُهه سانباهِي نه سَهي.

بيت - 5

نَنُگَرَ جان نه کَڻنِ، وَنءُ وهَلِي نِڪَرِي
مَڇُڻ ڏيہِ وڃنِ، ناريُون پوري ناکُئا.

بيت - 6

ننگر ۽ نارِيون، پڳهه کڻي پَنڌِ ٿِئا
بندرَ بازرِيون، سُڃا سامونڊيَنِ ري.

بيت - 7

ننگرِئو نيڻين، مَنُ اوليَ نه اوهري
سَٻاجهي سيڻين، پائي ڳُڻَ ڳَهِيو هِنيون.

بيت - 8

سيئِي جوڀَنَ ڏِينهَن، جَڏهن سَڄَڻ سفرَ هَلِئا
روئان رَهَنِ نه سُپرين، آيلِ! ڪريان ڪِيئَن
مونکي چاڙهي چِيئَن، وِئو وَڻجارو اوهري.

بيت - 9

نه سي تَڙَ خوراڪَ، نه وايُون وڻجارنِ جِيون
سَرتيون! سامونڊين جا، اَڄُ پڻ چِڪِئَمِ چاڪَ
مارِينِهُون فراقَ، پاڙيچِيُون پِريَنِ جا.

بيت - 10

وِئا اوهرِي اوءِ، مونکي ڇَڏي ماڳَهِين
جُڳَنِ جا جُڳَ ٿِئا، تِئان نه موٽِئو ڪوءِ
گُوندَرُ مارِيندوءِ، ويچارِي وِئَنِ جو.

بيت - 11

اونهي ۾ اوهَرِي، جڏهن جي وِئا
سانداري سمُونڊَ جي، نهوڙي نِئا
وڃي تِتِ پِئا، جِتِ نِهايَتَ ناهِه ڪا.

بيت - 12

اونهي ۾ اوهري، جڏهن وِئَڙا جي
موٽِي ماڳِ نه آئِيا، ماءِ! سامونڊِي سي
کارو تَنِي کي، جيڪُسِ وَهُ ورِي وِئو.

بيت - 13

اوڙاهَه وِئا نه وَرِئا، آءٌ تنہ مارِي ويڻَ
ڪَري سامونڊِي سيڻَ، جُس جارُ پرانئِيو.

بيت - 14

جي وِئَڙَمِ اَڄُ، سي ڪڏهن اِيندا مان ڳَري
پِريان جِي هُنَ پارَ ڏي، وَڃي ڌَنڪِي ڌَڄُ
سامونڊيَڪو ڏَنڃُ، ماءِ! مارِيندُمِ ڪڏهين.

بيت - 15

اوهريا جِئائين، ڍُڪَنِ تَنِ ترائيين
سامونڊِيَنِ سائين، واءُ سَڻاؤ وارِيين.

بيت - 16

سامونڊي ساري، مٿي تَڙَ گُذارِيان
مونکي ٿِي ماري، اُنِي سندِي ڳالهَڙِي.

بيت - 17

سامونڊي ساري، ماءِ! مهنجو جِندڙو
بندرِ ويچاري، وڃي لايا ڏِينهَڙا.

بيت - 18

سامونڊيَڪو سَڱُ، آهي گوندرَ گاڏُئون
اَنگهُنِ چاڙهي اَڱُ، وِئو وڻجارو اوهَرِي.

بيت - 19

وڃِئي وِسَرِي شالَ، جو تو سودو سِکِئو
اَڃان آيُون ڪالَ، پُڻ ٿو سفرِ سَنبَهِين.

بيت - 20

ڳِرِيو جهَلئو روءِ، مَٿي مُهُري هٿَڙا
کوءِ سودو سَندوءِ، جو تون ڍولا سِکِئو.

بيت - 21

اُلوڻَڻُ نه ڏي، وَرُ وِڌائِين ونجهَه کي
رَهُه اڄوڪِي راتَڙِي، لالڻَ مون لائي
وَڃُ مَ ڦوڙائي، ايڏي سَفرِ سُپرين.

بيت - 22

جيڪُسِ نِٻَرُ نِيہُ سندومِ، جئن مون اُڀي، هُنِ ٿيلِئو
سَعيو سامونڊيَنِ سين، اڳِهن تان نه ڪِئومِ
وِجهَڻُ منجهِه هُئومِ، پاڻَ وراڪي رَسِ سين.

بيت - 23

ٻيڙِيَ جي ڀُوڻَنِ، نيہُ نه ڪِجي اُنِ سين
اُڀا ڏنڀَ ڏِسَنِ، جُہ سِڙُهه ڏيئِي سِيرَ ٿئا.

بيت - 24

هِنيَڙو ٻيڙِيَ جان، ڏُتَڙِ پي ڏينہَ ٿئا
پڇئو تان نه پِريان، ڪَرَ-لاهُو ٿِي ڪڏهِين.

بيت - 25

تَنِ جَني جي تانگَ، سي سَڄَڻَ سفرِ هَلِئا
لَئِجُ لاتِ، لطيفَ چَي، ڪڏهن ايندَمِ ڪانگَ
ڪِنہ سِٽاڻي سانگَ، پِرين پرڏيهي ڪِئا.

بيت - 26

تان ڪِين لَئجُ ڪانگَ، ڪڏهن ايندا مان ڳَري
سيڻَنِ ڪارَڻ سانگَ، مون تان گهڻيئِي ڪِئا.

بيت - 27

سَرَ نِسَرِئا پاندَ، اُتَرَ لڳا، آءُ پرين!
مون تو ڪارَڻِ ڪانڌَ! سَئسين سُکائون ڪِيون.

بيت - 28

سَرَ لوهِيڙا ڳَڀِئا، ڪُسَرَ نِسِرئا
سي ڪِ وِسَرِئا، ڍول! همارا هَٿڙا.

بيت - 29

جيڪرَ اَچي هاڻ، ته ڪريان روحَ رُچَندِيون
آيلِ! ڍولي ساڻِ، هوندَ ڳَرِ لڳي ڳالهيون ڪَرِيان.

بيت - 30

آيلِ! ڍولي ساڻُ، اَچي ته جهيڙِيان
لايَئِين ڏِينہَ گهڻا، مون سين ڪَيَئِين ٿورڙا.

بيت - 31

ڍولو وِئَڙو ڏُورِ، تي ٿِي سِيَّ گذارِيان
مادرِ! مون مَ چورِ، نا ته پَڌَرِ پُوندِي پَريَ ري.

بيت - 32

لانهيين دانهيين ڪَنِ، ڳالهيون هَلَڻَ سَنديون
ڏيندا مون ڏکنِ، وَهِ وجهندا جندڙو.

بيت - 33

مونکي جِيارِئوءِ، پِريَنِ جي ڳالهِه ڪَري
ڊَٺو اَڄُ اَڏِئوءِ، هِنيَڙو ڪوٽَ بُرجَ جئن.

بيت - 34

وَنءُ وَڃي واٽِ، هِنيَڙا ماڳُ پِريَنِ جو
چُمئو چُمُ چاٽِ، هوءَ جا سَندِي سڄڻين.

بيت - 35

آءٌ جَنِ آساري، مَٿي تَڙِ گُذارِيان
مونکي وِساري، شالَ مَ وڃَنِ اوهَري.

بيت - 36

سَنهين لَڪِ، نَڪِ سَئين، ڪَجَلَ ڀِنَنِ نيڻَ
سامونڊِي مون سيڻَ، ڪِ تو ڪالهه لنگهائيا.

بيت - 37

هِي: سَڄَڻَ سيئِي، جي مون ڪوڏِ نِهارِئا
ايندَمِ جان پيهِي، ته سڀِ لاهيندَمِ ڏُکَڙا.

بيت - 38

چَمَڪيون چوڌارَ، ڌَڄُون ڌاڙيچَنِ جيون
ماءِ! سامونڊي آئيا، سَئَسين ڪري سينگارَ
اُنِي جِي پچارَ، ڪالهونڪَرَ ڪانگُ ڪَري.

فصل دويم

بيت - 1

اَڄُ پڻُ وايُون ڪَنِ، وڻجارا وَڃڻَ جِيون
اَٺَئِي پَهرَ اَٿَن، سعيو ڪِنہ سَفرَ جو.

وائي - 1

آئِين مونکي زورِ مَ جهلئو جيڏيون وو!
آءٌ هلندِي هوتَ ڏي
اونهي وِئڙا اوهري، تَرازُون تاري
مرِي رهندِيسِ ماڳِهين، سامونڊِي ساري
سورُ تهنجو سُپرين! مون معذورِ کي ماري
هاڻِ نه جِيان جيڏِيون! آءٌ جا ڪُٺِيَسِ ڪوهياري.

وائي - 2

ڪَرهَلَ پائي لَڄُّ، ڪُہُ نه وِئيينَ اُنِ سين
اُجارِئائون اولِيون، ڌُئارئائون ڌَڄُ
متان وِهِين ويسَرِي، اُٿِي ڀورلَ ڀَڄُ
سيڻَنِ ساجهُرُ لڏِئو، تون آئِي نِهاريين اَڄُ
ڪالهه سِبايُئِي ڪَنجَرو، اَنگين پاتئي اَڄُ
ڪيرُ سُڻِيندو تهنجيون، اَدوراهُون اَڄ

وائي - 3

ويندِي آءٌ هوتنِ وٽِ،
مون وَهُ وڻجارنِ سين
پڳهه کڻِ مَ پاتَڻِي، جانِي! مون لَئي جهٽِ
وايون وڻجارن جيون، اديون! اَڄُ نه هَٽِ
ڳَرهِيان سورُ سفر جو، هَلِي پهنجي هَٽِ
پُورينديَسِ پرِيَ ڏي، ڪانه ڪَريندِيَسِ گهٽِ
ڏيئي سِرُ سِيرَ ٿئا، پيرُ نه لايَئُون پٽِ

بيت - 2

اَڄُ پڻ وايون ڪنِ، وَڻجارا وڃڻ جيون
مون اُڀي ئِي هلِئا، بندرَ جَنِ تَڙنِ
سرتيون سورُ سندُنِ، مون مارِيندو جندڙي.

بيت - 3

اَڄُ پڻ وايون ڪنِ، وڻجارا وڃڻ جيون
هَلَڻهارا سُپرِين، رُئان تان نه رَهنِ
آءٌ جهَليندِي ڪيتَرو، آيلِ! سامونڊيَنِ
پڳہَ ڇوڙي جنِ، وڌا ٻيڙا ٻارِ ۾.

بيت - 4

لاهِيان جي نه چِتا، اَلا! اُنِ مَ وِسران
مَڙِهِئو منجهان را، جيُ مهنجو جَنِ سان.

بيت - 5

چِتا جي نه چُرَنِ، اَلا! اُنِ مَ وِسران
مون مَنُ آهي تَنِ، مِڙِهئو منجهارا هِيين.

بيت - 6

تَڙين تَنوارِينِ، ماءِ! سامونڊِي آئِيا
مونکي جِيارِينِ، وائيون وڻجارَنِ جِيون.

بيت - 7

اولا کَڻي اُوءِ، پَڳَہَ ڇوڙي پَنڌِ ٿِئا
آيلِ! سامونڊِيَنِ جِي، آهي اَڙانگِي جُوءِ
ڪڏهن ڏِسندِيَسِ رُوءِ، ورِي هِنِ اَکينِ سين.

بيت - 8

لڳِي اُتَرَ هِيرَ، سامونڊيَنِ سِڙهه سَنڀائيا
ننگَرَ کڻي ناکُئا، ٿئا سَڻاوا سِيرَ
هِنيَڙي نِتُ اُڪيرَ، آهي کاري کيڙائُنِ جي.

بيت - 9

لَڳي اُتَرَ اوهرِئا، واهوندَنِ وَرَنِ
آءٌ گهڻو ئِي گهورِيان، سودو سامونڊيَنِ
اَڱَڻِ جَنِ اَچنِ، عيدَ ورَتي اُنِ کي.

بيت - 10

اَڱڻِ آئيا جان، سَرتيون! مون سُکُ ٿِئو
اَمُلُ پِريَ مَٿان، ٻَرَ ڪِئو ٻِئَنِ ڏِيان.

بيت - 11

آئِي اُترَ مُندَ، هِنيين اُڊَڪو نه لَهي
وَٽِينِ لاڄُو، بَندَ، ٻِيهرَ مَکِينِ ٻيڙيُون.

بيت - 12

لاڄُو ٿا لَوَنِ، اَچنِ سِڙهه اُڀَنِئان
ڪارڻِ تَنِ پِريَنِ، ويٺِي واٽَ نِهارِيان.

بيت - 13

سِڙهه سُڃاڻِئو چوءِ، ماءِ! سامونڊِي آئيا
مانَ مهنجو هوءِ، جانِي هِنَ جهازَ ۾.

بيت - 14

سِڙهه ٿي سِبئائون، بندرَ جَنِ تَڙَنِ تي
سِڙهه سِبِي ساڄا ڪري، کوها کنيائون
بيرَڪُون بحرَنِ ۾، ڇوڙي ڇڏِئائون
لهرِيون لنگهئائون، لُطفَ ساڻُ، لطيفُ چَي.

بيت - 15

سِڙهه ٿي سبئائون، بندر جن تڙن تي
مُلا مُعلم خَبَرون، پُڇي پورئائون
سُتڙُ سونٺائون، اَوَتَڙ ڪنہ نه اولِئا.

بيت - 16

بندرُ ديسان ديسُ، مُلُ نه مَلِيوارِيين
فقيراڻي ويس، اَمُلَ ڏينِ اَتورِئا.

بيت - 17

پَتَڻِ پوءِ پچارَ، آن ڪي سِڙهه وِيندا گڏِئا
اُڪنڊَ مون اَپارَ، شالَ مهنجا موٽِئا.

بيت - 18

اُڀِيون تَڙَ پوڄِينِ، وَهُون وڻجارَن جِيون
آڻِئو اَکا ڏِينِ، کٿورِي سَمُنڊَ کي.

بيت - 19

جَني ڪارڻِ مون، تَڙَ پوڄارا پُوڄِئا
پُنِيُمِ اُميدون، سيئِي سڄڻ آئِيا.

بيت - 20

وانئٽِيُون ٿيون وَرَتَنِ، اَڃان سِڙهه نه پَڌَرا
اُڀِيُون سي مَرڪَنِ، جَني سندا آئِيا.

بيت - 21

کُوهَنِ سِرِ وانئٽيُون، وانئُٽِينِ سِرِ گهَنڊَ
کيڙي کيڙي کنڊَ، ماءِ! سامونڊِي آئِيا.

بيت - 22

جَر تڙِ ڏِيا ڏي، وَڻِ ٽڻِ ٻَڌي وانئُٽيون
الله! ڪانڌُ اچي، آءٌ آسائِتي آهِيان.

بيت - 23

جا جَرِ جاٽُون نه ڏئي، ڏِيا نه موهي
سَڌون ڪُہ ڪري، سا پهنجي ڪانڌَ جيون.

فصل سيوم

بيت - 1

پُران مانَ پُڄان، بندَرَ مون ڏورِ ٿِئا
نه مون هَڙَ نه هَنجَ ڪِين، جو آءٌ چَئِي چڙهان
اِيهين ڪِجُ پاتڻِي! جنہَ پَرِ پِريَ مِڙان
ڪارُون تي ڪريان، تو دَرِ اُڀِي ناکُئا.

وائي - 1

آئين اچِي پَسو، جيڏيون وو!
هيءُ جو وَهُه مُهنجي جندڙي
1. پائي وِئڙا پيرَ ۾، منجها ڪَرَسَ ڪَسو
2. ڏيئِي وِئڙا ڏاهَ کي، سورن جو سَرسو
3. آءٌ ڏورِيندي اُنِ کي، ڏيئي تَنّ تَسو
4. ساءُ نه آيان سورُ جو، هاريون ٿيون هَسو
5. متان وِهو ويسَريون، رِڙهو تي رَسو
6. مُندائتي مِينہ جئن ويروتارَ وَسو

وائي - 2

ڏکَ لاهِيندَمِ ڏونگرَ، وو ماءِ! پريَن جا
مُهنجا ئِي مونکي سڀيئي وو
جو پَسان، سو ڀانئِيان پِرِيان جو پَهِي
ڏاڍي ذاتِ جَتنِ جي، ويئِي ڏِيلُ ڏَهِي
آءٌ ڏوريندِي اُنِ کي، رائي راتِ رَهِي
ڏِٺا وڻَ ڪوهِيارَ جا، ويئِي اُڃَ لَهِي

بيت - 2

هَڙَ ۾ ڪِينَ هُئونِ، هُنهِين هُنِ نه چاڙهئا
سارو ڏِينہُ سمنڊَ تي، لهي سجُ وئونِ
جڏهن سائين سببُ ڪِئونِ، تڏهن سُتَڙِ ٿِئا، سيّدُ چَي.

بيت - 3

اسان اُڌارا، آڻي آوَنگَ چاڙِهئا
مُنہ ڏيئِي مون آئِيا، سَمُهان سِيَارا
اُڀِرَنِ سِيڪارا، پَسئو وَرَ ٻئنِ جا.

بيت - 4

مون اُڀي تڙَ وٽِ، پرينِ پڳهه ڇوڙيا
ڪا مون ۾ گهٽِ، نا ته سڄڻَ سٻاجها گهڻو.

بيت - 5

مون اُڀي تَڙَ هيٺِ، پِرينِ پڳهه ڇوڙِئا
ڪا مونهِين ۾ ڏيٺِ، نا ته سڄڻَ سٻاجها گهڻو.

بيت - 6

مون اُڀي تَڙَ جهَلَ، پرين پڳهه ڇوڙئا
ڪا مونهين ۾ اَلَ، نا ته سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 7

مون اُڀي تڙ پاسِ، پرين پڳهه ڇوڙئا
هو اللهُ-هارَ اوهرِئا، آءٌ دَمُ دَمُ دُعا ڪندياسِ
آهَ نه لاهيندِياسِ، موٽِي ايندا مان ڳَري.

بيت - 8

کيڙائُنِ کارو، سنجهيئِي سارئو
آيلِ! اُمارو، آهِنِ پَريين پارَ جو.

بيت - 9

کاري کيڙائُو، مٿي مِٺي موٽِئا
سودو ڪَنِ نه سونَ جو، وڏا وِهائُو
موتِي جي مِهراڻَ جا، تَنِ جا طاماعُو
سامونڊي سائُو، لَڪا لوپي آئِيا.

بيت - 10

لڪا لڪا ڪَنِ، لئي لَڪا جي اوهرِئا
سُڻِي سونُ لڪاءَ جو، سُکُ نه سامونڊينِ
پِرهَه پڳهه ڇوڙِئا، کاري کيڙائُنِ
وڏي ڀاڳِ ڀِرنِ، جي ڪَهيا ڪارونڀارَ ڏي.

بيت - 11

وڻجاري وَرِي، پِرِهَ پڳهه ڇوڙِئا
اوليون پَسِي اُنِ جيون، پِئڙَمِ ڳَچَ ڳرِي
وينديسِ ماءِ! مَرِي، ساري سامونڊين کي.

بيت - 12

وڻجاري واري، پرهَه پڳهَه ڇوڙِئا
کيڙائو کاري، سَنڀُوڙا، سيّدُ چَي.

بيت - 13

وڻجاري جي ماءِ، وڻجارو نه پَلِيين
آيو ٻارَهين ماهِ، پُڻ ٿو سفرِ سَنبهي.

بيت - 14

وڻجاري ڪانڌاءُ، مون وَرُ ويٺي گهارِئو
لڳي اُترَ واءُ، ڍولو هلڻُ جيون ڪري.

بيت - 15

جي تون وڻجارو ڪانڌُ، ته مون هَڏِ مَ لائُون لڌِيون
پَرَڏيهَه مٿي سانگُ، اٺئِي پهرَ جِنہ ڪِئو.

بيت - 16

پرڏيهِه پُورئائون، سامونڊينِ سڙهَه سنڀائِيا
ما تَنُ مارِئائون، پاڻان وجهِي گوندَرين.

بيت - 17

ڏٺِي ڏيارِي، سامونڊينِ سڙھ سنڀائيا
وِجهو وَرُ وَنجهَہ کي، روئي وَڻجارِي
ماريندُئِي مارِي، پرھَ سورُ پِرينِ جو.

بيت - 18

ڏٺي ڏياري، سامونڊين سڙهه سَنڀائيا
اُنِ کي مندَ اُترَ جِي، اوچتي آئي
وڻجارنِ وائي، آهي پَريين پارَ جي.

سرود سونهڻي

فصل اول

بيت - 1

وَهَ تِکَ، واهُڙَ تِکَ، جِتِ نِيہَ تِکَ نرالِي
جَنِ کي عِشقُ عميقُ جو، سي خِلوَت خِيالِي
وارِيين سي والِي، هِنيون جَنِ هٿِ ڪِئو.

وائي - 1

ڪهڙي منجهه حسابَ، هُئڻُ مهنجو هوت ري،
لا....
گولِي ڀڄُ گناهَ کان، ڪونهي سُولُ ثوابَ
نه ڪِين تَقَاوَتَ ۾، نه ڪين منجهه ربابَ
خُديائِي خوبُ ٿيين، لايين جي لُعابَ
پَلِيتُ ئِي پاڪُ ٿيي، جُنبِئو منجهه جنابَ
سو نه ڪَهين شيءِ ۾، جيڪِي منجهه تُرابَ
جي جَرَڪِئا جَرَ تي، سي تان سَڀِ حبابَ
هاديَ سين هُنَ پارَ ڏي، ريڙهيو ساڻُ رڪابَ
چَنبو وجهي چورَ کي، آءٌ ڇَرِ عقابَ
دِيدُ وِڃايُم دوست جو، هَلِي منجهه حجابَ
ڪثرتَ آهي قربَ ۾، اِدغامين اعرابَ
فَنا وجهِي فَمَ ۾، ڪارَڻِ ٿِيُ ڪبابَ
ڏي طهورا تَنِ کي، جي سِڪَنِ لاءِ شرابَ
هُئڻ مهنجو هوتَ رِي، ڪهڙي مَنجهه حسابَ
مُٺِيَ ڪِئا مرضَ ۾، جاوا سڀِ جوابَ

وائي - 2

سچا ساهڙَ مونکي تون ئي،
وِهِيان راهَڙَ مونکي تون ئي
نيئي نيئي اولِ پريان جي ئي پارَ ڏي
ڪُنَ جي ڪارونڀارَ جا وو! سي آءٌ ڀانيان ڀُون ئِي
سندو جِيَڻَ آسَرو وو! مَنان لاٿو مُون ئي

بيت - 2

اَنڌيَ وَڇُون، ڪَنڌِيَ وَڇُون، تَنگِئا لَهي نه تِکَ
صورتَ جا ساهَڙَ جِي، ڏِيلَ پهنجي ڏِکَ
واهُڙُ تَنِي وِکَ، جَنِ سانڀارا سُپرِين.

بيت - 3

واهُڙَ وَهَنِ واهَ، وَهُ اڳي ٿئو اَڃان
گهرَ ويٺيون گهڻا ڪَرِهو، سرتيون! سڱَ سَنوان
صورت جا ساهڙ جي، سا جي ڏِٺِي آن
هوندَ نه پَلِهو مان، گهِڙو سڀِ گهَڙا کڻي.

بيت - 4

جيڏيون! ڏِٺِيان جي، صورتَ ساهڙَ ڄامَ جي
سُک ٿي ستيون ڪينَ ڪين، ڪانڌَنِ پاسي ڪي
مُونهان تي اَڳي، گهِڙو سڀِ گهڙا کڻِي.

بيت - 5

ڏٺِي جنِ هيڪارَ، صورتَ ساهڙَ جِي
سُکِ ٿي سُتِيون ڪينَ ڪين، ڀِرِي ساڻ ڀتارَ
گهِڙيُون گهَڙنَئون ڌارَ، ڪاهي پيوُن ڪُنَ ۾.

بيت - 6

ساهڙُ مون جئن سرتيون! جي ڏسو سڀيئِي
سُمَهو ڪينَ سُکِ ٿي، وَرَ پاسو ڏيئِي
مُونهان اڳي ئي، گهِڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 7

جيڪين ڏِٺو مان، سو جي ڏٺو جيڏيين
گهَرَ وَرَني سان، هوندَ گهَڻِنِ گهوري ڇڏئا.

بيت - 8

گهَڙنِ واريون تَڙَن تي، گهِڙَنِ گهڻيئي
سَڀڪا چَي آءٌ ’سوهڻي‘، لَئي پِريان پيئِي
صُباحَ سَڀيئِي، پَسِيُون پاتارِ ۾.

بيت - 9

ڪنڌِيَ اُڀيون ڪيتريون، ’ساهڙُ ساهڙُ‘ ڪَنِ
ڪنِي سانگو ساهَ جو، ڪي ’گهورِيَسِ‘ ڪِئو گهِڙنِ
ساهڙُ سندو تَنِ، گهاگهائي گهِڙنِ جي.

بيت - 10

گهِڙِي گهَڙو هٿِ ڪري، ٻَهُون نهاري ٻَنگُ
’دل در قدمِ يار فدا شُد، چہ بجا شد‘، وَصلِ ايهوئي وَنگُ
راتِ جَنِي جو رنگُ، الا! سي اُڪاريين.

بيت - 11

گهِڙي گهَڙو هٿ ڪري، ٻهون نهاري ٻنگُ
’وَ اَمَّا مَن خَاف مَقَامَ رَبِّہِ‘، اِيُ لنگهائيين لَنگهُه
سِڪندينِ کي، سيّد چَي، ڪينَ جهليندو جهنگُ
رات جني جو رنگُ، اَلا! سي اُڪاريين.

بيت - 12

گهڙِي گهَڙو هٿ ڪري، چيلهِه ٻَڌِي چوتو
مهنجو مَنُ مِهارَ کي، پارِ وڃي پَهتو
گوتي ۾ گوتو، مونکي محبَ مِهارَ جو.

بيت - 13

گهڙي گهڙو هٿ ڪري، ٻوڙِئائِين ٻانهَون
ويچاريَ وڏيون ڪِيون، وِچَ درياهَ دانهُون
موٽُ محبَ پانهُون، تاڪُنِ تَڪِي آهِيان.

بيت - 14

گهڙي گهڙو هٿ ڪري، اَلاهِي تُهارَ
ڄنگهَه ڄَرُڪي واتَ ۾، سِسِي کي سيسارَ
چُوڙا ٻِيڙا چِڪَ ۾، لُڙَ ۾ لُڙِهيَسِ وارَ
لَکين چُهِٽِيَسِ لوهُڻيون، ٿيلهِيون ٿَڙَنِؤن ڌارَ
مِڙئا مَڇ هزارَ، ڀاڱا ٿيندِي سوهڻي.

بيت - 15

وَڻَنِ ويٺا ڪانگَ، وِچِين ٿِي ويلا ڪري
گهڙِي گهڙو هٿِ ڪري، سُڻِي سانجهِيَ ٻانگَ
سيئِي ڍؤنڍي سانگَ، جتي ساهَڙُ سُپرين.

بيت - 16

مِہِ جَهِين جي مون، ڏٺو مُنہُ مِهارَ جو
آهِمِ ساهَ سَنئون، سو ڪِئن گهَڙو گهورِيان.

بيت - 17

گهڙو ڀڳو ته گهورئو، مَرُ چورُ ٿِيي چُوڙو
طالب الموليٰ مُذَڪَّرُ، اِيُ ٻُڏندَنِ ٻُوڙو
ڪوڙِهئو ڏَمُ ڪُوڙو، مون مِهارُ ئِي مَنَ ۾.

بيت - 18

گهڙو ڀڳو ته گهورئو، مر ٻِيڙَ ٿِيي ٻانِهين
’طالِبُ الموليٰ مُذَڪرُ‘، اِيَ پَرِ اَسانهِين
پُئان مَ پانهِين، مون مِهار من ۾.

بيت - 19

گهڙو ڀڳو ته گهورئو، پاڻان هو حِجابُ
واڄَٽَ وَڄي وجُودَ ۾، رَهيو رُوحَ رَبابُ
ساهَڙَ رِيَ ثوابُ، آءٌ گهڙو ئي گهوريان.

بيت - 20

گهڙو ڀڳو ته گهورئو، تان ڪِين تَرهِيان
اَدبُ اَکَڙِيَنِ کي، ڏينهاڻِئو ڏِيان
مهارَنِ مِيان! مونکي سَنؤن سُنهايو پيچرو.

بيت - 21

گهڙو ڀڳو ته گهورئو، آسَرو مَ لاهيجُ
’لا تَقنَطُو مِن رَّحمَةِ الله‘، تُرهي اِنَ تَريجُ
حبيباڻي هيجُ، پَسِين مُنہُ مِهارَ جو.

بيت - 22

گهڙو ڀڳو، مُنڌَ مُئِي، وِئا وسِيلا
سارَ ڇڏِئائون سِيرَ ۾، هَي رَهِئا حِيلا
سُهڻِي جا سِيلا، وحدتَ سڀِ وڃائِيا.

بيت - 23

گهڙو ڀڳو، منڌ مِئي، وسيلا وِئا
تِهان پوءِ سُئا، سُهڻِيَ سَڏِ مِهارَ جا.

بيت - 24

جڏهن وسِيلَنِ، لوڙهي ڇڏِي لُڙَ ۾
پراڙان پِريَنِ، تڏهن پُڇِي سُهڻِي.

بيت - 25

پاڻُ مَ کَڻِجُ پاڻَ سين، وسيلا وِسارِ
لُڙُ لنگهائي سهڻي، پِرتِ وجهَندئِي پارِ
سي تُرت لنگهنديون تارِ، اُڪنڊَ آڳَہُ جَنِ سين.

بيت - 26

پاڻ مَ کڻيجُ پاڻَ سين، رِيَ وسيلي وانءُ
مَٿا سائِرَ سوهڻي، پرتِ وَٺِجي پانءُ
نِيہَ ڳَنندي نانءُ، وانءُ پِريان جي پارَ ڏي.

بيت - 27

پاڻ مَ کڻج پاڻ سين، وَسِيلا وڃاءِ
عشقَ ساڻ اُٺاءِ، پيرُ پِريان جي پارَ ڏي.

بيت - 28

پاڻ مَ کڻج پاڻ سين، رِيَ وسيلي وَڌُ
لالڻ تَنِي لَڌُ، عشقُ جَنِي جي آڳُ ۾.

بيت - 29

پاڻ مَ کڻج پاڻ سين، ري وسيلي وَڃُ
ڀيلو ڀيري ڀَڃُ، اُڪنڊَ کَڻُ عميقَ ڏي.

بيت - 30

ڪونهي آڳَہُ اِهڙو، جهڙِي محبتَ مَنِ
اُڀيون اورِيين پارَ ڏي، ڪُوڙيون ڪَکَ پُڇنِ
نَدِي تَن نيڙُ ٿيي، جي رِيَ تُرهي تَرنِ
سِڪَ رساڻي سوهڻي، اَصلُ عاشقَنِ
سي جهَليون ڪينَ ڪُنَنِ، پُڇن مَرُ مِهار کي.

بيت - 31

پُڇنِ جي مِهارَ کي، پُڇي سي مِهارَ
تُرَهو تَنِي بارُ، عشقُ جَنِي کي آڪَرو.

بيت - 32

عشقُ جَنِي کي آڪرو، ترهو مَٿي تَنِ
جي ساهڙَ کي سِڪَنِ، تَنِي جرُ جنڊُ ٿيي.

بيت - 33

ترهو آڇِ مَ تَنِ کي، جَن عشقَ سين آگاهَ
پُڇي مَسَ ملاحَ، ساهَڙُ مِڙي سُهڻِي.

بيت - 34

ساهڙُ، سا سهڻِي، سائِرُ پُڻ سوئِي
آهي نجو ئِي، ڳُجهُه ڳجهاندَرَ ڳالهڙِي.

فصل دويم

بيت - 1

ڪَرَ ڳَلَ ڪُوچَ ڪُنَ گهڻا، جِتِ جَرَ واڳُو جِئائِين
پاڻُ اڇَلي آبَ ۾، وَهَ سِرِ وِڌائِين
لَهريُون لنگهائِين، لطفَ ساڻُ، لطيفُ چَي.

وائي - 1

ادا ڙي ڏوٿِي! آءٌ پڇان تو ٿي،
ڪيچِ رسنديَسِ ڪيئن،
ڏَسُ مُون ڏِين.
نه سَمِي، نه سومرِي، نه آءٌ جَتِ نه اوٺِي
آءٌ اُنِي مان آهيان، جي ٻانڀڻَ پڙهنِ پوٿِي
پَرِٽِ ٿيندِيَس، پرين پڇندِيَس، پَڇاڙِيندِيَس پوتِي
سَنجهي وِئڙو سپرين، ساڄَنُ پُڇان سو ٿِي
سنجهي ساٿَ پلاڻِئو، تو پلاڻِئو پوءِ ٿي
هِتان ٿي هوتُ وِئو، جَتُ پُڇِين جو ٿِي
هلجِ هوتَ پُنوهَه ڏي، منجها نِيہَ نِڪُو ٿِي
آتڻُ وِجهِي آڳِ ۾، منجها جوئنِ جوءِ ٿي
سنجهي ساٿَ پلاڻِئو، پنوهُ پڇان پوءِ ٿِي
رويو رُئان رُڃُنِ ۾، هَي هَي آءٌ هِتِ ڪُہُ ٿِي

وائي - 2

ڪهڙو سڱُ سِياڪو، هارِي! مون هوتَنِ سين
آءٌ هيڪَلِي هَب ۾، نه مون مِٽُ نه ڪاڪو
مُنڌَ پيادِي، پَنڌُ گهڻو، نه مون اُٺُ نه ناقو
چڙهي سگهان نه چوٽِيين، ڏونگرَ ڪونهي ڏاڪو
پرين پڇنديسِ پَٻِ ۾، وڻِ وڻِ وجهندِيَسِ واڪو
هوءَ جا پِڪَ پنوهَ جي، چَٽِيان تِنہ چُئاڪو
پَسڻَ ڌاران پِريَن جي، فقيرِ پوءِ مَ فاقو
وِچُ مَ پوءِ وِصالَ کي، لِکَ مَ پوءِ لِياڪو
8. آتڻِ وجهي آڳِ ۾، پڇندِيسِ پوءِ پَهاڪو

بيت - 2

ڪر ڳل ڪوچ ڪن گهڻا، جِتِ دَڙڪو منجهه درياهَ
اچئو اُتاهِين گهڙي، جت سانگو ڪري نه ساهَ
ساهَڙَ جيَ صلاحَ، پارِ لنگهايَسِ ٻاجهه سين.

بيت - 3

دهشتَ ڌُمَ درياهَ ۾، جت هَيبتَ هُلاچو
ورِچي وِيرِنِ وِچَ ۾، ڪاڏي وِئو ڪَچو
ساهڙُ ڄامُ سَچو، ساڻِي ٿيندُمِ سِيرَ ۾.

بيت - 4

دهشت ڌم درياه ۾، جت سَٽاڻا سَينسَارَ
بيحد باڳُو بحرَ ۾، هيبتناڪَ هزارَ
سارِيان ڪانه سريرَ ۾، طاقت تُهان ڌارَ
ساهڙَ ڄامَ ستارَ، سِگهو رَسجُ سِيرَ ۾.

بيت - 5

دهشت ڌم درياه ۾، جت ڪَڙَڪا ڪُنَ ڪَرِينِ
ٻِڇَلِ ٻانڊِي ٻارِ ۾، اُتِ لهرِيون لوڏا ڏِينِ
سَنَاوَرَ سامِيَان، اُتِ سِيڻايا نه سَنڊِينِ
جتِ ويرون واٽَ نه ڏِينِ، اُتِ ساهَڙَ سِيرَ لنگهاءِ تون.

بيت - 6

دهشت ڌم درياهه ۾، جت ڪُنَ ڪڙڪا ڪَنِ
سَئسين سِيڻايا سيرَ ۾، لُڙَهندا لکَ وَڃنِ
نه ڪَنڌِي، نه ڪَپَرو، نڪِي سَڏَ سُڄَنِ
توڏِي اُتي ئِي تَري، جِتِ وسِيلا وَڃَنِ
اُتي اَڻَ- تارُنِ، ساهڙَ! سيرَ لنگهائيين.

بيت - 7

دهشت ڌم درياهه ۾، جت ڪَڙڪو ڪُنَ ڪري
توڏِي تاڪُنُ وچَ ۾، مٿان وِيرَ وري
آءُ ساهڙَ مهنجا سپرِين، پِرتان پيرَ ڀَري
هادِي هٿُ ڌَري، اونهين مان اُڪارِيين.

بيت - 8

دهشت ڌم درياهه ۾، جت ڪُننِ جا ڪڙڪا
سَهي ڪينَ سمونڊَ ۾، ماندِي دِلِ دڙَڪا
ساهڙَ! سڻجُ ڪا، فريادِي فقيرَ جي.

بيت - 9

دهشت ڌم درياهه ۾، جت ڪُننِ جو ڪڙڪو
آيُمِ اُنهِين پارَ جو، دلِ اندرِ دڙڪو
ڀڃِي شڪَ، سيّد چَي، سيرَ سَندو سَڙڪو
والي! ڪِجُ وَڙُڪو، ته ٻارِ لنگهِيَان ٻاجهَه سين.

بيت - 10

دهشت ڌم درياهه ۾، جت لُڙُ لَهريون، لَسَ ليٽَ
آڻئو اوڀارَنِ ۾، ٻانڊِي ٻوڙي ٻيٽَ
جِتِ چِڪَڻَ جِي چَپيٽَ، اُتِ سيّدَ! سِيرَ لنگهاءِ تون.

بيت - 11

دهشت ڌم درياهه ۾، جِت تِکيون توارون
مهنجيون مانَ مِهارَ کي، پَهُچَنِ پڪارُون
ساهڙَ سَنڀارُون، لهرِنِ لوڏي نه مَران.

بيت - 12

دهشت ڌم درياهه ۾، جت جايُون جانارنِ
نه ڪو سَنڌو سِيرَ جو، مَپُ نه مَلاحَنِ
دَرِندا درياهه ۾، واڪا ڪِئو وَرَنِ
سَڄا ٻيڙا ٻارِ ۾، هلِئا هيٺِ وَڃنِ
پُرزو پيدا نه ٿِيي، تختو منجها تَنِ
ڪو جو قهرُ ڪُنَ ۾، وِئا ڪينَ وَرَنِ
اُتي اَڻ- تارُنِ، ساهَڙَ سِيرَ لنگهاءِ تون.

بيت - 13

دهشت ڌم درياهه ۾، جت هُن ڀر هُلِ هُڳان
وِيرون وَرِي ويئيون، موجون مَٿي تان
سهڻيَ ساهڙ کان، ناه تڪيو تار ۾.

بيت - 14

دهشت ڌم درياه ۾، جت لهريون ڪن لوڙا
سوين اچي سمنڊ تي، ٿيا سيڻاهيل سوڙا
جي تارو هئا توڙا، تَنِ حرفُ ڀانئيو هِڪَڙو.

فصل سيوم

وائي - 1

پانڌي پِريَنِ جو اِي آءٌ مانَ ڪو پَسان
ڀينرُ! ڀِنِيَ اُسَهو، ڏونگرُ ڏورڻُ اسان
مُندائتي مِينہَ جئن، ويلو ويلَ ٿي وَسان
پَهِي پريَنِ جو، اي يا اللهَ! مانَ ڪو پسان

وائي - 2

ڪُہ ڄاڻان ڪيڏاهِين، مهنجو تَنُ تَڻي تيڏاهين،
وو سائين! نيڻين نِيهَڙو لڳائي وِئڙا
جيڏانہَ عالَم آسَرو، مون پڻ آهِ اوڏاهين
دُونهِين دوست ميهارَ جي، ڏِيي جئن ڏٺائين
ساري سُپيريَنِ کي، رهبرُ رتُ رُنائين
دامنِ تيڏِي، چَنگُلُ مَيڏا، روز قيامت تائين
پيرُ اَسان ڏا حضرتُ ميران، جملي جي آسَ پڄائين

بيت - 1

تَڙُ تَڪَڻُ، تارِ گهڙڻُ، اِيُ ڪاڻيارِنِ ڪَمُ
ڏَهَه ڏَهَه ڀيراڏِينہَ ۾، ڏي ڏوراپا ڏَمُ
عقلُ مَتِ شَرمُ، ٽيئِي نِيہَ نِهوڙِئا.

بيت - 2

گهيڙان ڪري نه گهُورَ، تَڙُ تڪڻَ ڪانه لَهي
جنہ کي سِڪَ ساهڙَ جي، پورَنِ مٿي پُورَ
ڪاري راتِ ڪننِ ۾، وَهمنِ ڪِي وَهلُورَ
جِنہ کي ساڻُ پريان جا سورَ، تَنہ کي نَدِي ناهِه نگاهَ ۾.

بيت - 3

جِئان گهِڙي تِئان گهيڙُ، ڪپرُ پُڇنِ ڪوڙِيُون
ڏمَ سين جُسو ظاهرا، مَنُ مِهارَ سين ميڙُ
سا ندِي ڀانئي نيڙُ، جنہ کي سِڪَ ساهَڙَ جي.

بيت - 4

جئان وَهي تِئان واٽَ، ڪَپرو پڇن ڪوڙيون
جنہ کي سِڪ ساهَڙ جِي، سي گهيڙُ نه پڇنِ گهاٽَ
جنہ کي عشقَ جي اُساٽَ، سي واهُڙُ ڀائينِ وِ کڙِي.

بيت - 5

ڪِنہ جِنہ گهيڙَ گهِڙِي، جئن اَوتَڙان تَڙُ ٽئوسِ
سالِمِ ويئِي سونهَڻي، ڪُنَنِ ڪينَ ڪِئوسِ
اُهُسُ اکڙِيَنِ ۾، پِريان جو پِئوسِ
حَقان حَقُ ٿِئوسِ، هُئِي طالبِ حقَ جي.

بيت - 6

توڏِي توڙائِين، نِيہَ نوازِي سونهَڻِي
ڳچيَ هارُ حبيبَ جو، لائقُ لَڌائِين
سو تَڙُ سوٺائِين، جيڏاهن عالَمَ آسَرو.

بيت - 7

هُئِي طالبِ حَقَ جي، توڏِي لاڪُون توڙَ
نه مَلاحُ، نه مَڪُرِي، نڪِي ٻڌي نوڙَ
پاڻِي پِنِيَ ٻوڙَ، سُهڻِيَ ليکي سِيرَ ۾.

بيت - 8

توڏِي ٻِي نه تاتِ، مِهارُ ئي مَنَّ ۾
جُہ پُڻ پييَس راتِ، هو ساهڙُ هِيَ سُهڻِي.

بيت - 9

توڏِي مِيٺا راڳُ هي، مجلسَ مِيٺِي تالِ
گهَرَ ڪِي مِيٺِي ڪامِڻِي، اُورُون ڪِي ميٺِي لاڄُ.

بيت - 10

توڏي تُهائِينِ جي، سي هِتهِين ڇڏِ حِرصَ
ساهڙ ڌاران سهڻِي، کوٽيون ڪَنِ کِرسَ
وڏِي اِيَ وِرسَ، جئن ڏمَ وٽ ڏينہَ گذاريين.

بيت - 11

توڏيَ کي تعظيمَ، ٻِئَنِ سُرنِئون اَڳَرِي
اوڏِي ٿي ’الفَ‘ کي، مَنُ گڏِئائين سين ’ميمَ‘
جيلان ذاتِ حليمَ، مِلِي تي مِهارَ کي.

بيت - 12

ساري سِکُ سبقُ، شريعتَ سندو سهڻي
طَريقتان تِکو وَهي، حقيقتَ جو حقُ
معرفتَ مَرَڪُ، اصلُ عاشِقنِ جو.

بيت - 13

صبرُ شاڪِرَنِ، آهي اوطاقُنِ ۾
جي وصلُ ٿِئا وصالَ ۾، سي ذرو ظاهرُ نه ڪنِ
وِييَتَ واهُڙَ ترنِ، هينئڙا جن هَڄِي وِئا.

بيت - 14

پَل پَل ٿي پَلِي، ڏمَ ڏيهاڻِي ڪيتَرو
پَسِي دَورُ درياهَ جو، وِچان ڪِينَ وَلِي
ڪارِي راتِ قريبَ ڏي، منجها حُبَ هَلِي
نه ڪِنہ جهولَ جهَلِي، هُئي سَمُنَ پورِي سُهڻي.

بيت - 15

جهولَ نه جهلِي سُهڻي، سائِرَ سَٽَ سندِياسِ
جِنہ اهڙي ڄائِي عاجزان، سامَرُ مَرڪي ماسِ
پَسين جي پِئاسِ، ته ڪِين عشقُ آڻيين.

بيت - 16

نڪا جهولَ جهَليسِ، نه تانگهو نه تارِ ڪِين
ڏمُ ڏيهاڻِي ڪيتَرو، پَريا ۾ ٿو پليسِ
تان تان جِيُ جَليسِ، مِلي جان نه مِهارَ کي.

بيت - 17

سِيَ سيارو، پاڻِي پارو، جت جهُڙ ۽ جهَڳ جهولَ
مَنَ اندرِ مهارَ جا، هنيَڙي اچنِ هولَ
جيلان ٻَڌِيَسِ ٻولَ، ٿِي اَڙانگا آرَ تَري.

بيت - 18

سِياري سِيَ راتِ ۾، جا گهڙِي وسندي مِينہَ
هلو ته پُڇون سهڻي، جا ڪَرَ ڄاڻي نِينہَ
جِنہ کي راتو ڏِينہَ، مِهار ئي مَنَ ۾.

بيت - 19

سانوَڻَ گهِڙي سَڀڪا، هِيَ سَرهي سِياري
تَنُ وڌائِين تارِ ۾، ارواحَ جي آري
جو محبتي ماري، تِنہ ڪونهي داد درياهَ ۾.

بيت - 20

ٻانڌِي جي ٻيلِي ٿيين، ته حالُ ڳَرهيان هِيُ
سَگهو ساعتَ نه جِندَڙو، جَرَ ريَ مهنجو جِيُ
سانوڻُ سِيارو ڀائِيان، وَهَ پِريان جي وِيُ
پارِ جَنِي جو پِيُ، وڃَڻُ واجِبُ تَنِ تي.

بيت - 21

واهَڙَ ڀَرِيون نه پاءِ، تو پُڻ ليکو ڏيڻو
سندا سانوڻَ ڏِينهڙا، اِيهين نه هونداءِ
وِهاڻِيَ وِينداءِ، اوڀَرَ اُتاهان لَهِي.

بيت - 22

واهڙ وَهِين نه ڇالَ، سُڪِي ٻيلاٽِيون ٿيين
پَسان تُهنجِي پيٽَ ۾، لاڻا لُوتَ لِيارَ
جِنہ تو سَڀَ ڄمارَ، آسائِتيون ٻوڙِيُون.

بيت - 23

ڪَڙِ ڪَڙِ ڪُنَ مَ وڄُ، ٻانڌِي ٻوڙِ مَ ٻارِ ۾
مون تي جا مِهارَ جِي، سا ڪيئن ڌُئان ڌَڄُ
توءِ گهِڙندِيَسِ اَڄُ، جي اُبَتا آرَ ڪَرِيين.

بيت - 24

ادا ڙي ٻانڌي، توکي ڪَڙهان ڪِ پاڻَ کي
سوڌِي خَبرَ سڄڻين، تو ڪا تَڙِ آندِي
تون پاتارِ پانڌِي، اسان پنڌُ پِريَنِ ڏي.

بيت - 25

محبتِي مِهارَ جيون، دل اندرِ دُونهيون
آڻِئو وِجهي آرَ ۾، لوهاڻو لُوهُيون
جي ساهڙَ جيون سونهيون، سِيرَ سِراڙو تَنِ کي.

فصل چھارم

بيت - 1

اَديون! سڀِ اَندامَ، مهنجا چَڙنِ چورِئا
لارُنُ جا لَنءُ لائِي، سا ڪيئن آڇيان عامَ
لڳِيَسِ جنہ جِي لامَ، سو دِلاسا دوستُ مَڻي.

وائي - 1

مونکي ڪا مَ جهلي، پاڻُ سَڀَڪا پَلي
آءٌ ويندڙِي نِيہُ اُڇلي
ويندي آءٌ پارِ پريان ڏي
مونکي ڪا مَ جهلي
تَنِ وڌائين تارِ ۾، آڌيَ راتِ اُڇلي
پَسِي دونهيون دوست جيون، جِيُ مهنجو جلي
ڏمُ ڏيهاڻِي ڪيتَرو، پَرِ ۾ ٿو پَلي

وائي - 2

توکي مڱان جو تون آهِيين، ٻئو دَرُ ڪونه سڃاڻان،
جو تون آهيين....
اِلاهي! عنايتَ سين، نوازيين نماڻا
اَنڌا ڪَرِيين اَڳُ ۾، ڪوٺائيين ڪاڻا

وائي - 3

نهين نهين ميڏي وسِ وو!
بنا دلبر هي دل ماندي
سڪان ٿي سنگهارَ کي، بابِ نه مهنجي وس وو ...
مونکي مَتِ مهارَ جي، ڪانه اچي ٻِي ڪَسِ وو ...
دَردَ دَسي آهِيان، دردُ مهنجو دَسِ وو ...
سُکُ نه پڇي سهڻي، ڏکُ ڏکيَ کي ڏَسِ وو ...

بيت - 2

چوڌارِيَ چَڙا، ٻُرَنِ ٻيلايَنِ جا
سُتي سَنڀارَن جو، پِئم ڪَنِ پَڙا
وِهَڻُ مون نه وَڙا، سُڻِؤ جهانءِ جهِڄي هِنيون.

بيت - 3

چَڙَنِ چورِي آهيان، سُکِ ٿي سمهان ڪِيئَن
سارِيان ساهَڙَ ڄامَ کي، ڏهَه ڏَهَه ڀيرا ڏينهَن
مِهارَ مَرَڻَ سِيئَن، نِيَرُ پاتُمِ نِيہَ جو.

بيت - 4

ڪارا ڪُنَ، ڪارِي تُڳِي، ڪارِيهرَ ڪَڙَڪا
مَئي مَتي مِهراڻَ ۾، اَچنِ دوپارا دَڙَڪا
ويندي ساهڙَ سامهان، ڏِنَسِ جهولَ جهَڙَڪا
کَرَڪَنِ جا کَڙَڪا، سُونها ٿئمِ سِيرَ ۾.

بيت - 5

کَرَڪَنِ کِجاياسِ، ٻيلي پاسِ ٻُرنِ جي
ڇِڻِڪَنِ جي ڇيڄَ ڪِئا، تنِ واري وَهِ وِڌياسِ
لاکو لطف الله چَي، اَچِي آبُ گهِڙياسِ
سرتيون! ڪِنہَ سڀاڳَ کي، سِڪڻَ سِکِياسِ
وَسان ٿي ويياسِ، مِلِيَسِ تي مِهارَ کي.

بيت - 6

کرڪن خوش ڪياسِ، محبتي مِهارَ جي
پَسَڻَ ڪارڻِ پِريَن جي، آڌيَ اُٿيياسِ
سُتي جاڳاياسِ، سانڀَر سُپيريَنِ جي.

بيت - 7

جِياريَسِ سنڀارَ، ڪُہُ ڪَرِيندَمِ گڏجِي
ويروتار وُجودَ ۾، پِريَنِ جِي پچارَ
سي سڄڻَ هون نه ڌارَ، جي هينئڙي ۾ حَلُ ٿئا.

بيت - 8

ٻيلي پارِ ٻُرِي، مونکي چڙنِ چورِئو
محبتي مِهارَ جِي، سُتي شاخَ چُرِي
مَٿي جهوڪَ جهُرِي، پُوندِيَس پاريچنِ تي.

بيت - 9

هُنَ ڀَرِ سُيَمِ هُوءِ، سُتي سَنڀارنِ جي
چِتُ چڙنِ چورئو، جَونڪُ ٿئڙمُ جُوءِ
محبتيَ مهار جي، باللهِ پييَمِ بوءِ
وڃي روبروءِ، ديکِيان دوستَ مهارَ کي.

بيت - 10

هُنَ ڀَرِ سُيَمِ هاڪَ، سُتي سَنڀارَنِ جِي
محبتي مِهارَ جي، چڙنِ چورِئا چاڪَ
اُنِي جي اوطاقَ، وڃڻُ واجبُ مون پِئو.

بيت - 11

ڪيڏاه گهَنڊَ گُڙَنِ، ڪيڏاه اُٿِي ويئيون
تيڏاه ٿِيون چَرَنِ، جيڏاه پُٺِ مِهارَ جِي.

بيت - 12

ڪِٿي ٿِئو مِهارُ، ڪِٿي ٿو گهَنڊُ گُڙي
ڪٿي دونهِي دوستَ جِي، ڪٿي پَريون پارُ
جِہ مون سَڀَ ڄمارُ، جَرَ ۾ جهوتون ڏِنِيون.

بيت - 13

وَڇُنِ سين ويٺِي، سورَ وِياڇي سُوهڻي
آن ڪا ٿي ڏيٺِي، مينهِن جي مهارَ سين.

بيت - 14

پُڄئو پِينگهَنِ پاندَ، ويٺِي روءِ وَڇُنِ سان
ڪُہُ ڪرِينديس ڪاندَ، گهَرُ ڀڳو ته گهورِئو.

بيت - 15

ڳِچِيَ پايو ٻانہَ، ويٺي روءِ وڇن سان
لايان لالَ لڱنِ کي، اَئين جي چَرو ڪانہَ
آءٌ اَوهان جي دانہَ، سدا ڀوڻا سَنِرِي.

بيت - 16

ڀيلِئا جِتِ ڀڳيُون، آئيون اُتِ ورِي
ڪانهي ٻِي ڳَرِي، ميهِنِ کي مهارَ رِي.

بيت - 17

مِهاران مِرِڪَ، پيتائِين پِريمَ جِي
تِنہ مُنڌَ متوالِي کي، سندِي ساوَ سُرِڪَ
لڳيَسِ ڪامَ ڪِرَڪَ، لوهان تِکِي، لطيف چَي.

بيت - 18

مهاران مَهِي، پيتائِين پِريم جي
اُرَڪَ سُرَڪَ، سيّدُ چَي، لڳُسِ ڏوتُ ڏُهِي
سگهي تان نه سَهِي، مِلي جان نه مِهارَ کي.

بيت - 19

مري مَ مهارُ، وٿاڻُ وِلهومَ ٿِيي
وَڇُنِ جي وَڇارَ جو، وِنگو ٿِيي مَ وارُ
ساهڙُ مون سينگارُ، ماڻهن ليکي ميهڻو.

بيت - 20

ميهيُون هِنَ مِهار جون، الا! سڀِ بَچَنِ
وَڇون جي ڪِيرَنِ سين، سدا ٿيون سُونهَنِ
مونکي ماڻِڪِيَنِ، تاڻي هَنيو تارِ ۾.

بيت - 21

ميهيُون هنَ مهار جون، الا! سڀ جِيَنِ
ڪاريون، ڪُنڍيون، ڪَڪڙِيون وارا ڪِئو ويَنِ
جُوءِ جا جاندارِيَنِ جِي، ٻيلا ٻَهِه ٻَهِه ڪَنِ
اچي ريلَ رهَنِ، مون سانڀارا سُپرين.

بيت - 22

چانهَڪِ چَرِي، تارِ تَرِي، آيون مَٿي آرَ
ڪوڙيين ڪَرَ کڻنديون، سُڻي سَڏَ ڌرارَ
ميهيُون ساڻُ مهارَ، پرچِي پارِ لنگهنديُون.

بيت - 23

چانهڪ چري، تار تري، آيون مٿي ٻيٽَ
لُڙُ لنگهنديون ليٽَ، ڪلمي جي قرارَ سين.

بيت - 24

چانهڪ چري، تار تري، آيون مٿي ڪُنَ
ڪوڙيين ڪَرَ کڻنديون، ساهڙَ جيَ سَمُنَ
ميهيون ساڻُ اَمُنَ، پرچي پارِ لنگهنديون.

بيت - 25

چانهڪ چري، تار تري، آيون مٿي کوهُ
سُڻي سَڏُ محمّد جو، راضي ٿيندو روحُ
ميهيون ساڻ صبوحُ، پرچي پار لنگهنديُون.

فصل پنجم

بيت - 1

ساندَهِ سڀُ درياهُ، پَري ڪَنڌِي پارَ جِي
ڇِڪي ڇولِيَ ۾ گهِڙِي، جِتي جِيَّ وِڻاهُ
پَسئو ڏوهَ ڏَڪي هِنيون، آرَ مٿي اَرواحُ
جي توهُ ٿِيي توڏانہُ، تو وِيرَ وهِيڻو ناهِه ڪِين.

وائي - 1

دردَ رانجهنُ دِي هَي مارِي،
الا ائا! دردُ رانجهن دي
هيڪُ گهڙي دي ويکڻ ڪِيتي، گهِنُ گَيا دِل ساري
ڪوئِي حبيبُ طبيبُ بتاوي، جو دارون ڏي دل دا قراري

وائي - 2

آتَڻَ ۾ سڀِ ويهِي، دعا ڪريجا جيڏيون!
ڪانهي بَسِ بَهيرَ کي، هَلُ چَلُ پَئي پيئِي
راهَ مسافرُ سَڀُڪو، ڪونه ڏٺوسون هِتِ ڏيهِي
ساريندا صلواتَ کي، منجهه قبر سڀ پيهِي
ڪوٺاؤ ڪريمَ جو، ڳالهه پڇندو ڪيهِي
نوازيندو نورَ سين، ناقصِ اُتِ نيئِي
الله هيڪُ، محمّد برحقُ، شالَ چوائينِ مان ايهِي

بيت - 2

سانده سڀ درياهَ، پري ڪنڌي پارَ جي
ڪنبي هِنيون ڪماحَقُون، آرَ مٿي ارواحَ
دِلاسي دارينَ جي، سانچئو سانچي ساهَ
جي توهُ ٿيي توڏانہَ، ته وير وهيڻو ناهِه ڪين.

بيت - 3

سِڪَڻَ وارنِ سُٿِرو، جي دهشت ساڻُ درياهُ
اوڙڪِ اُني جو نه رهي، اورَ بنا ارواحَ
ويندي ساهڙَ سامُهُيون، صدقو ڪنديون ساهُ
جَنِ کي حُبَ اُنِهين جي آهِ، ساهڙُ ساڻِي تَنِ جو.

بيت - 4

گهڙئا سي چَڙِ هئا، اِينهين اٿيئِي
مَئي مَتي مهراڻَ ۾، پئو ٽپو ڏيئِي
ته مِهارُ مليئِي، سَنڀُوڙو سِيڻاهَه سين.

بيت - 5

آڌِيَ اُڌاڻا، سَرتيون! سُکَ مِهارَ جا
لنگهي سِيرَ سَنوان ٿئا، ساهڙَ سِيباڻا
ڀِنيَ تي ڀاڻا، پَسان مانَ پِريَنِ جا.

بيت - 6

آڌيَ اُڌاڻو، هِنيون مون هَٿنِ مان
وَهَ پِيو واهُڙُ تَري، ساهڙ سِيباڻو
ڀيڄَ ڀِنيَ ڀاڻو، پِيَ جو پَسِي آئيو.

بيت - 7

لَهرِنِ لَکَ لباسَ، پاڻِيَ پَسَڻُ هيڪَڙو
اونهي تنہ عميقَ جي، واري ڇڏِ وِماسَ
جِتِ ناهِ نهايتَ نيہَ جِي، اُتِ کوءِ پهنجي خاصَ
ترڻَ جي تلاسَ، لاهِ ته لالَڻَ لِکِ ٿيين.

بيت - 8

جيڏاه چِتَ چاءُ گهڻو، آرُ پِه اوڏاهِين
وڃي وَهُ واڪا ڪِئو، تِکو تِئائين
مِهارُ مِلائِيين، لهرِنِ منجهه لطيفُ چَي.

بيت - 9

اکيون مُنہُ مهارَ ڏي، جَنِ رکيون جوڙي
رِيَ سَنڊَ، سيّدُ چَي، تارَ گهِڙنِ توڙي
تني کي ٻوڙي، سائرُ سگهي ڪينَ ڪين.

بيت - 10

پَلِيان پلئو نه رَهي، نِرتون نِيہُ نِبارُ
گهِڙان گهورِئو جِندَڙو، اُٽَلَ مون اوڀارُ
جَني مَنُ مِهارُ، هلَڻُ تَني حَقُ ٿِئو.

بيت - 11

پَسڻُ پَسَڻا پَري ٿِئا، اوري سندُنِ آرُ
درياهَ رِيَ سَهاڙُ، ڏسڻُ گهڻو ڏُهَلو.

بيت - 12

پَسڻ پسڻا پري ٿئا، اوري آرُ سندونِ
ڏسڻ گهڻو ڏُهلونِ، درياهَ ريَ سهاڙَ کي.

بيت - 13

ڪاڏي وڃان ووءِ، جئن وَهَڻُ وڇارَنِ مَٽئو
ڏوڌِي پڇي ڏيہَ جا، جَرَ سِرَ اُڀِي جوءِ
شِڪَستِي، سيّدُ چَي، چِيهان ڪَرِئو چوءِ
ساهڙَ سانگُ سندوءِ، اَچي اوراهون ٿِيي.

بيت - 14

سندو ڏَمُ ڏُڪارُ، هَڏِهن ڪونهي هِنَ کي
پُسائي نه پاهنجو سونهَڻِي سينگارُ
ڪارڻ مُنڌَ مِهارُ، ڪارِي رات ڪُنَ تري.

بيت - 15

ڏَمُ ڏيهاڻِي ڏي، سندا ميهَرَ ميهَڻا
جهَليم ٿي جهوليَ ۾، پَلئه پايو سي
مَرجان چالِيهَه چَئي، سَڱان سُپيريَنِ جي.

بيت - 16

جيهَرَ لوڪُ جهُپَ ڪَري، ذرو جاڳَ نه هوءِ
اوهِيَرَ اُٿِئو اَديون! پَہُ پِريان ڏي پوءِ
ڪَچو چُونِمِ ڪوءِ، ته مَرَڪُ ڀانئيان مِيهڻو.

بيت - 17

ته ڪَرَ ڪينَ سُئِي، جي سِيرَ نِڱِي سهڻي
هِتِ حياتيَ ڏينهڙا، هَڏهَن تان نه هُئِي
چُڪِي تنہ چَهرِي ڪِئي، جو ڏنُسِ اُن ڏهِي
سهڻَي کي، سيّدُ چَي، وڌو قربَ ڪُهي
هونهِين هوندَ مُئِي، پر ٻُڏيَ جا ٻِيڻا ٿئا.

بيت - 18

ڪاجا ڪُنَ ڪَرينِ، ڀِنيَ ڀُڻ جهُڻِ پاڻَ ۾
اکيون تنہ آب کي، آڌِيَ اُڪيرِينِ
توڙي تِڪون ڏِينِ، ته اُڃ نه لَهي اُنِ کي.

بيت - 19

ڪيرَ ڪُنَ، آءٌ ڪيرَ، ڏَمَرَ سَهي ڏَمَ جا
قضا ريَ ڪيرَ ڌري، مَٿي پاڻيَ پيرَ
ڀينرُ! ڀِنيَ ويرَ، لِڌو ٿي لوڙيان.

بيت - 20

جي ٻُڏان نه پُڻ ٻَنِ، مَرُ اولجان اُنِ پارَ ڏي
ڪنڌِيَ اچِي سُپرين، مانَ ٻَرِ ٻَرِ ڪنِ
مُيائِي سين تَنِ، جيڪَرَ اُٿِي نِڪران.

بيت - 21

لهرَ مِڙوئي لالُ، وَهَڙُ کٿورِيان وِتَرو
اوٻارا عَنبيرَ جا، جَرَ مان اچنِ جالَ
ڪُننِ گهِڙِي ڪالَ، سِڪَ پريان جي سهڻي.

بيت - 22

ڪنڌيَ جهلئو ڪانہَ، عاشقُ اُڀو آهُون ڪري
تو ڪِئن ٻوڙِي سهڻي، ٻيلي! مهنجي ٻانہَ
درياهَ توتي دانہَ، ڏيندُيس ڏينہ قيامَ جي.

بيت - 23

جيڪِين ڏِٺئي تارِ ۾، ڪنڌيَ سو ڪهيجُ
جَر وڏو، جهاجهه گهَڻِي، پاندُ مَ پُسائيجُ
ساهڙُ ساڱاهيجُ، ته ثابت لنگهِين سِير مان.

بيت - 24

ڳورا ٻَئِي پارَ، هِنيون حيرتَ ۾ پِئو
وِهان ويرَمِ ٿئي، نيہَ ۾ پوءِ نهارَ
وڃان ته واڪو ٿيي، پاڻي پوءِ پچارَ
هُتِ ٿي وعدي وارَ، هِت سوٽون ڏِينمِ سرتيون.

بيت - 25

جا هَڙَ اندرِ جِيَ، ساهڙَ ڏني ساهه کي
سا هَڙَ ڇُڙي نه ساهَ جي، ’ساهڙَ ساهڙَ‘ ريَ
ساهڙُ ميڙ سَميعَ، ته سا هَڙ ڇُڙي ساهَ جي.

فصل ششم

بيت - 1

ساهڙَ جا سينگارَ، مون اَڻَ-لِکِئا اَڳي هئا
نڪا ’ڪُن فَيَڪُونُ‘ هئي، نڪا ٻِيَ پچارَ
مَلڪَنِئان مَهند هئي، توڏيَ جي توارَ
محبتَ ساڻُ مهارَ، لايائين، لطيفُ چَي.

وائي - 1

جيڏيون آءٌ نه چَوَندِي، لو! ڏکُ ڏوراپو،
سيڻن کي صريحُ، لو! ڏکُ ڏوراپو
سَڱَ نه وَرنِ سُپرين، منٿَ موٽَنِ مانَ
ڀينرُ! ڀيڻِي حُجَ جي، ڪوهياري سين ڪانَ
سو تون صاحبُ آهِيين، جو نه ڀيرايين ڀانَ
سوالِي سَمَگِئا، داتا! ڏيئِي دانَ

وائي - 2

ڪا جا ڳالِ هُئي، سا جي لوڪَ سُئي لا!
ٻاروچي جي مَنَ ۾ لا!
سِرُ سَنگهر پُرُ پيچري، تون جا لوڪَ سُئي لو
سسئي سنگهَرَ پَٽيين ميان! ڪيرُ چَوندو مُئي لو
3. پَنڌُ ڪَرِيندي پِريَ ڏي، ميان! ڪڏهن ڪان کُهِي لو
آن ڪا ڏِٺِي ڏوٿيا ميان! کِيرَنِ پاسِ کُهِي لو

بيت - 2

سهڻيَ کي سينگارَ، مون اَڻ-لکئا اڳي هُئا
’ڪُن فيڪون‘ ڪانه هئي، نڪي پِيَ پچارَ
مَرڪي ساڻو مهارَ، لايائين، لطيفُ چَي.

بيت - 3

گهيڙَ لنگهئو گهاري، ميثاقان مِهارَ ڏي
’اَلستُ بِرَبِّڪُم قَالُوا بَليٰ‘، پَرِ اِها پاري
ڏِسئو ڏيکاري، پرت پِريان جو پيچَرو.

بيت - 4

اَلَستُ اَرواحَنِ کي، جڏهن چيائون
ميثاقان مهارَ سين، لَڌيون مون لائُون
سو موٽي ڪئن پاهُون، جو محفوظان معافُ ٿئو.

بيت - 5

اَلستُ ارواحن کي، جڏهن چيائين جيئن
قالوابليٰ قلبَ ۾، ٿِئو تَفالُ تيئن
محبتي مهارَ جي، آءٌ نهوڙِي نِينهن
سرتيون! ساهڙَ سِيئن، هلڻ مون حقُ ٿئو.

بيت - 6

اَلست ارواحن کي، جڏهن امرُ ڪئو اَحدَ
هو مَنَ ڪاڍو مهارَ ڏي، سهڻيَ سِڪَڻَ سَڌَ
دِلو دورَ درياهَ جي، ڪِئو ايرادي اَڌَ
جيڪِين آيُسِ ڏانہَ عددَ، سو پاري مُنڌَ پاتارَ ۾.

بيت - 7

اَلست ارواحن کي، جڏهن فرمايو فتاحَ
هو منَ ڪاڍو مهارَ ڏي، سهڻيَ سڪڻَ ساهَ
دلو دورَ درياهَ جي، ڪئو ايرادي اَداهَ
جيڪين آيُسِ ڏانہ اللهَ، سو پاري منڌَ پاتارَ ۾.

بيت - 8

اَلست ارواحن کي، جڏهن فائقَ فرمايو
هو منَ ڪاڍو مهارَ ڏي، سهڻيَ کي سعيو
دِلو دورَ درياهَ جو، اوڏاهين آيو
جيڪين هاديَ هلايو، سو پاري منڌ پاتارَ ۾.

بيت - 9

اَلست ارواحن کي، جڏهن چيائين
هو منَ ڪاڍو مهار ڏي، سهڻيَ سدائين
جيڪين آيس اوڏاهين، سو پاري منڌ پاتارَ ۾.

بيت - 10

اَلست ارواحن کي، جڏهن جاڳايو جليلَ
سَئين راهَ سيّد چَي، سونٺائون سبيلَ
وحدتَ جي واديَ ۾، ڪوڙينِ ڪي قليلَ
درياهَ جي دليلَ، لوڙهي لاوارا ڪئا.

بيت - 11

کامان، پَچان، پَڄُران، لُڇان ۽ لوچان
تَنَ ۾ تَونسَ پريَنِ جِي، پِيان نه ڍاپان
جي سمنڊُ مُنہُ ڪريان، ته سُرڪِيائي نه ٿيي.

بيت - 12

کامان، پچان نه مَران، سَڙان سارِي راتِ
ٻَنِ ٻِئائِي وجهِي، ڪَرِ پِريان جي تاتِ
شِيخُون سنديون سَڄَڻين، اُڀرنِ آڌيَ راتِ
نَڪِين هٿِ نه ساٿِ، ڏيهاڻئو چَنگِ چَڙهان.

بيت - 13

ڪارِي راتِ، ڪَچو گهَڙو، اوڻٽِهِين اونداهِي
چَنڊَ نالو ناهِ ڪو، درياهَ دَڙَ لائِي
ساهڙَ ڪارڻِ سهڻي، آڌِيَ ٿي آئِي
اِي ڪُمَ الاهِي، نا ته ڪُنَنِ ۾ ڪيرَ گهڙي.

بيت - 14

ڪاري رات ڪچو گهڙو، نه ڪا سِيڻَهَه ساڻُ
وجهي ويرمَ نه ڪَري، پِريان ڪارڻِ پاڻُ
محبتَ کي مهراڻُ، سُڪِي سڀُ پَٽُ ٿئو.

بيت - 15

ڪاري رات ڪچو گهڙو، مٿان وَسي مِيہُ
هِڪو ڀَؤ بيراهَ جو، ٻئو سانڀارا سِيہُ
شالَ مَ ڇِڄي نيہُ، گهِڙان گهورِئو جندڙو.

بيت - 16

اوراڙِ نه پَراڙِ، ويچارِي وَهَه وِچَ ۾
سُڪِيَ ڏِنَئِي سپرين، ٻِئو مِڙوئي تارِ
گهِڙُ! ڪيمَ نهارِ، ٻُڏنِ سين ٻاجهَه ڪري.

بيت - 17

هِنَ پارِ نه هُنَ، ويچارِي وَهَه وچَ ۾
نِيَڇُ نهاري نه گهڙِي، تِنہ ۾ پئَسِ تُنَ
اَللهَ! ساڻُ اَمُنَ، آران ڪِہ اُڪارِيين.

بيت - 18

سَهسين سائِرَ ٻوڙيون، مُنڌَ ٻوڙئو مهراڻُ
وَهَ وڃايو پاڻُ، هَڻِي ڪَنڌُ ڪَپنِ سين.

بيت - 19

سهسين سائرَ گَجَنِ، توءِ سَهَجُ نه مَٽي سوهڻي
ته ڪي نيہَ ڇِڄَنِ، پَرِتَهي پريَنِ جي.

بيت - 20

سُپيريان جي تُرَهي، ٻُڏِي! هٿِ مَ لاءِ
صُباحَ تان چُونداءِ، ’اَسان تو اُڪارِئو‘

بيت - 21

سپيريان جي ترهي، ٻڏِي! توءِ مَ لَڳُ
جي ڀائين پِريَ مِڙان، ته پُورِ اُبَتِي وَڳُ
پاءِ تيڏاهِين پَڳُ، ناهِ جيڏاهِين نِجهُرو.

بيت - 22

سُڪِي جي سانباهَه ۾، جڏهن ٻُڏِيون جي
ساهڙُ تَني کي، ٻيلِي ٻِنهين ڪَنڌيين.

بيت - 23

سڪي جي سانباهَه ۾، ٻوڏِين، توءِ ٻُڏُ
ڪَکَ، ڪانڊيرا، ڪاٺيُون، ميڙي ٻَڌُ مَ مَڏُ
نڪو ساهَڙَ سَڏُ، نڪا سُڄي سوهڻي.

بيت - 24

سُڪيءَ ٻوڏنِ جي، ساهڙَ ساڻِي تَنِ جو
لهرنِ سِرِ، لطيف چَي، ڪُلَهنِ چاڙِهئو ني
جي پڇنِ پنڌُ پري، تَنِ کي اُماڻي اورَهون.

فصل ھفتم

بيت - 1

تَڙِ نه گهِڙي تورُ، توءِ مَنَ ڪاڍو مِهارَ ڏي
ڏاڍو دورُ درياهَه جو، سِڪَڻُ وڏو سورُ
مَنَ ۾ موجَ مهارَ جي، پَهسُ پِريان جو پورُ
ٻيلي ٻنهي ڪنڌيين، نِتُ نهاري نُورُ
منجها جَرَ ضرورُ، ڪَچي کي ڪو مَ ٿِيي.

وائي - 1

ويجهي وِندُرَ جَنِ وڻانِ اي،
اوڏي آيَسِ جان پريان جي پيچَري
تو جي اوڏا ڀانئِيا، سي ڏونگرَ ڏورِ ڏِسانِ
مَندِي نه هُينِ مَنَ ۾، ڪيچان ڪوهُ اَچانِ
مَرڻُ مهنجي کي ڪِئو، هِيُ پَهُه ٻاروچانِ
سُونهَنِ سنگهَرَ پَٽين، مَنَهَه معذوريانِ
وِندُرِ وائِي جا وَهي، مونکي سا نه سَلانِ
آڻي ٻَڌا اوٺيين، موتِي کي مَيَانِ
آڻي لاٿائون اوٺيين، لَڏُون ڀَرِ لَڪانِ

وائي - 2

اکيون پيرَ ڪَري وڃِجي، وو! وڃجي،
اکيون پيرَ ڪري
سُپيران جي ڳالهڙِي، ڪِنہِ سان ڪِينَ ڪِجي
لِڪائجي لوڪَ کان، ڳوٺِ ڳُجهَڙِي نِجي
محبتيَ مِهارَ جو، سورُ تان نه سَلِجي

وائي - 3

لُڙُڪِي لَنءُ نه سُڄاتو
راندِ ڀانيائِين رازَ کي
اَنڌو اُلُوهِيَتَ کان، آهي اِيُ اُماٿو
صَباحَ سو نه شمارُ ۾، ليکِئا جُہ لاٿو
پييَسِ ڪاڻِ ڪَريمَ سين، ٿئو نمرودا ناتو

بيت - 2

ٻوڙيين چاڙهيين تون ڌڻي، ٻي جو دعويٰ رَسي نه دَمُ
هِنَ مهنجي حالَ جِي، ميهَرَ تي معلومُ
رکُ ڀيلي جو ڀرمُ، جو اچِي پئو اَجهُورَ ۾.

بيت - 3

دائمُ جا درياهَ ۾، سا مَڇِي ڪِنِي ڪوهُ
آهِسِ اِيُ اَندوهُ، پاڻِي ڪِٿي ته پِيان.

بيت - 4

ڪانڌي ڪَنگَ ٿِئاسِ، وَهَڻُ جنازو سهڻي
ٻَگا جي ٻيٽَنِ جا، ڪُلها تَنِ ڏِناسِ
اکيين مَلَڪَ ڏٺاسِ، توءِ مَنُ ڪاڍو مهارَ ڏي.

بيت - 5

اُڀو تَڙِ مِهارُ، ملاحَنِ سَڏَ ڪري
آءٌ پُڻ وِجهان هَٿَڙا، آئين پُڻ وِجهو ڄارُ
گهورِيُون ڪارونڀارُ، مانَ مِڙنهُون سُپرين.

بيت - 6

مهارُ ملاحنِ کي، اُڀو اَڇي اَڇَ
آءٌ پڻ وجهان هَٿَڙا، اَئين پُڻ وِجهو رَڇَ
سندِي ڪُنَ ڪُڻِڇَ، مانَ هونِ سلامَتِ سپرين.

بيت - 7

مهارُ ملاحن کي، اُڀو ڪَري سَڏَ
اَدا! اُنَهِين پارَ جا، موڙئو اَچو مَڏَ
وِئا جي وَهَ گَڏَ، هلو ته ڏوريون اُنِ کي.

بيت - 8

جِتي ڀيرَ ڀَرَنِ، اُتِ ڀَريُون پوُنِ ڀوارِيُون
تانگهَه نه لڌِي تاروئين، مَپُ نه ماٽيئڙَنِ
ڪَنڌيَ اُڀا ڪيترا، سِيڻايا سَنڪَنِ
تون ڪئن تَنِ تَڙنِ، اَچئو اَسارِي! گهڙين.

بيت - 9

ڀَريون ڀَرِ درياهَ، پَسُ جي پارِ پَوَنديون
ٻَڌِ تَوَڪَلَ جو تُرَهو، آهَرُ ساڻُ اللهَ
جَن جي ساهڙَ ساڻُ صلاحَ، سي ڪينَ ٻڏنديون ڪڏهِين.

بيت - 10

ڀَريون پَريين ڀَرِ، پَسُ جي پارِ پونديون
آڻِئو وجهي آرَ ۾، وَڻَ جي پُونِسِ وَرِ
سانباهي سَمُنڊَ جي، قطب چَي، ڪا ڪَرِ
تو ڀانيو آءٌ گهَرِ، تان آهيين آرَ اکين ۾.

بيت - 11

سانڀارا سڏُ ڪِئو، اُڀا چُونِمِ آءُ
هِڪُ تکوئِي تارِ وهي، ٻئو لُڙُ لهريون ۽ واءُ
ساڻِي جَنِ اللهُ، ٻُجهان سي نه ٻُڏنديون.

بيت - 12

سنڀارا سَڏَ ڪِئو، اُڀا چُونمِ اَچُ
هڪ تکوئي تار وهي، ٻئو هٿِ ڪمينيَ ڪَچُ
ساڻي جَني سَچُ، ٻجهان سي نه ٻڏنديون.

بيت - 13

هارِي! حقُ رکيجِ، سانڀارا ساهڙَ جو
خوابَ خيالَ خطرا، تَنِ کي تَرڪُ ڏيجِ
اَندرِ آئينو ڪَري، پَرِ ۾ تون پسيجِ
اِنَهِين راهَ رسيجِ، ته مشاهدو ماڻيين

بيت - 14

هارِي! رکجُ حقُ، سانڀارا ساهڙَ جو
خوابُ خيال خطرا، تني ڏيجُ ترڪُ
ڪرِيين غيرُ غَرَقُ، ته مشاهدو ماڻيين.

بيت - 15

سانڀارا سيئِي، تَنُ جَنِي جو طالبو
مَنُ پِريان نيئِي، پَڳَهِيو پاڻَ ڳَري.

بيت - 16

سانڀارا سَندانِ، وَڻَ پَسِئو وِهُسِي هِنيُون
ڇَنا، مَنَهُه، ميهِيُون، وَهِيان وَٿاڻانِ
اکڙيَنِ، عناتُ چَي، لايو لَنءُ سيڻانِ
ڪَڙهان تي ڪيڻانِ، جي گهڻو اُڪنڊِي آهِيان.

بيت - 17

لَيا ڏِٺَمِ لارَ، سانڀارا ساهَڙَ جا
هِنيُون هِتُ نه وِندُرِي، ڌراڙنِئون ڌارَ
مُهنجو مَنُ مهارَ، پڳهيو پاڻَ ڳَري.

فصل ھشتم

بيت - 1

ٻڏندي ٻُوڙنِ کي، ڪي هاتِڪَ هٿَ وجهنِ
پَسو لَڄَ، لطيفُ چَي، ڪيڏي کي ڪَکَنِ
توڻي ڪنڌِيَ ڪَنِ، نات ساڻُنِ وڃن سيرَ ۾.

وائي - 1

مون پاڙيچِي سارَ، آءٌ جا ويندَڙِي وٽِ وڇارِ
ڏَمُ مَ جاڳي، لو! مون پاڙيچيَ سارَ
مونکي تِتي ميڙِيين، جِتِ ڪُنڍينِ جي قطارَ
ٻُرَنِ ٻيلايَنِ جا، سانڀارا سَنڀارَ
وِچُ مَ پوءِ وصالَ کي، سٻاجها! ستارَ
گهَرِ گهَرِ گِلا جا وَهي، پاڻِي پنڌَ پچارَ
تاڪُنِ تَڪِي آهيان، سِگهو رسُ سَهارَ

وائي - 2

ويٺي ڪينَ وساري، سا محبتَ وِڌَڙِي ماري
ديواني يار وو! مستاني، دلبر جاني وو!
جنہ کي سڪَ ساهڙ جي، سا گهايل گهرِ نه گهاري
ڏَمُ ڏُهيلو ڏُکئو، سِرَ ۾ ٿو سؤنٽا ماري
ٻيلي پاسِ ٻُرنِ جي، تَنِ کَرڪنِ وڌيَسِ کاري
ٻيلي ٻنهي ڪنڌيين، محبُ ميهيون ٿو چاري
هُوءِ هُونگارون، پَوَنِ پُڪارون، تَڙِ تَڙِ دوستُ تواري
هوءِ جا پِڪَ پِريَمَ جِي، آهيان تنہ اَساري

بيت - 2

ڪَچِي ڪانِي ڪانہَ، جا ٻُڏا ڪڍي ٻارِ مان
يا لنگهائي، لطيفُ چَي، يا ڌُرئان ڪري دانہَ
ڪَمَاحَقُہُ ڪکنِ جِي، آهي ڳالهه آڳانہَ
جي ڪِي ڏي ٻُڏنِ کي ٻانہَ، نات ساڻن وڃي سير ۾.

بيت - 3

جانڪِي ڪنڌِيَ ڪانہَ، تان تاڻي ٻَڌُجُ تُرَهو
هٿُ پِريان جي هٿَ ۾، ٻي کي ڏِجِ مَ ٻانہَ
سندِي ڪَپرَ دانہَ، ڪر تو ڪَنين نه سُئِي.

بيت - 4

هاواڻا هُلَنِ، ڪَپَرَ ڪارُونڀارَ جا
لَهريون لُڙَ، لطيفُ چَي، ڀيلي تي ڀُلنِ
جي ڪَچي ساڻُ ڪَهنِ، آنڪو تن اوباهيين.

بيت - 5

آهيين هِتِ اُماڻَ، ٻَڌُ تُرهو تارِ جو
لهريين لڙَ، لطيفُ چَي، جهَلئا جُنگ جواڻَ
اونهي تَڙَ آگهِٽِئا، آڏِي پائي آڻَ
جي پِئا مُنہُ مهراڻَ، تَن پانڌينِ ٻيٽُ نه اُڄَهي.

بيت - 6

ڪَچو کان ڪُنڀارَ، اوڳِي! کَڻِئو اُٿيين
ڪِ تو ڪَنين نه سُئي، ڀيلي تي ڀُلڪارَ
لوڙِهئا لکَ، لطيف چَي، ڪوڙئين ڪارونڀارَ
اُڪاريين آڌارَ، آران آنڪي واريون.

بيت - 7

ڪَچي ساڻُ ڪَهي، پَڪو پُڇي نه سهڻي
لَنگهِئو لُڙُ، لطيفُ چَي، وڇارَنِ وَهي
سا ڪئن نِيہُ نَهي، جنہ کي نيہ نَنڌو کَڻِي.

بيت - 8

اونهي ۾ اوهَرِي، ڪَهي ڪچي ساڻُ
سُپَڪَ جو، سيّد چَي، پُڇي نه پَرياڻُ
عشقَ واريون، عبداللطيف چَي، سَڌَ نه کڻنِ ساڻُ
جَني پاسي پاڻُ، سي اَوَتَڙان اُکَتِيُون.

بيت - 9

اَنگُ پَسِي رنگ ڪِئو، ڪو جو دورُ دِلي
ٻَرٻَر ٻيلِي نه ٿئو، ڪَچو منجهه ڪِلي
تران تي تارِ گهڻو، تهنجو بَحرُ بِلي
سو مِهارومِ مِلي، آهيان جنہ جي آسَري.

بيت - 10

ڀانيمِ نه ڀيلو، مونکي ڌاءَ ڌُتارِئو
آنڪي مٿي اُسَرِي، ڏِنو روحَ ريلو
تيلاهِين ويلو، پِئمِ واهَڙَ وِچَ ۾.

بيت - 11

ڪڍئا جي ڪِلالَ، سي پَسِي خالَ خوشي ٿي
پاڻيَ چِٽَ پُسائِيا، ڌاءَ نه جهَلِي ڌَمالَ
سُپَڪَ ڀانيا سهڻِي، جوڀَنَ جي جَمالَ
آنڪي جا احوالَ، مَعلُمُ ٿِئا مهراڻَ ۾.

بيت - 12

ڪچو تان ڪوهُ، پَڪو نَظَرُ پِرين جو
ساهَڙُ مُهنجو سُپرين، ڏم ڏٺي ئِي ڏوهُ
ڇُٽو جي ڇوهُ، ته پوريندِيَسِ پارَ مَڻِي.

بيت - 13

آنڪو تان ڪوهُ، ڪَچو آيُمِ ڪَمِ
جِيَ جَني جا جَمِ، پَڪا سي پڇندِيون.

بيت - 14

پَڪا رَڇَ ڪنڀارَ جا، پَڪِي نِهائِين
مونکي تِئائين، ڀيلو ڀاڳين پِئو.

بيت - 15

ڪَچي ڪَٽُ نه جهَلئو، ڀيلو ٻِئو ڀُرِي
سارَ ڇڏِئائون سِيرَ ۾، ڪا ٻاهُنِ کي ٻُرِي
لَٽي لهريون ويئيون، چوڌاري چُرِي
هِينئڙي مجهه هُرِي، ماهِيتَ ملڪ الموتَ جي.

بيت - 16

ڪَچي ڪٽ نه جهلئو، ڀيلو پِئو ڀَڄِي
ماهيت ملڪ الموت جي، منجهه وجودَ وَڄِي
ساهڙِ کي سڄِي، آهي آنڪي جي احوالَ جي.

بيت - 17

ڪچي ڪٽ نه جهلئو، ڀيلو سَهي نه ڀَرُ
هٿين، پيرين، آڱرين، ٻاهُنِ ڇَڏئو ٻَرُ
ساهڙ! سِگهو ورُ، پييَسِ مُنہ مهراڻَ جي.

بيت - 18

ڀيلي ڀُلائِي، پَسِي چِٽَ چَرِي ٿِي
ٻَرِ ٻَرِ ٻُڏِي سونهڻي، وِيرُنِ ۾ وائِي
ڪَچي ڪيرائِي، لالَ لهرِنِ وچَ ۾.

بيت - 19

پَڪو کڻِجُ پاڻَ سين، چڱو چِتائي
ڪچو ڏيجِ ڪِلالَ کي، مُنہَ تي موٽائي
سو سُڻ هيين سين سونهڻي! جيڪِين فائقُ فرمائي
موجُون مُنجهائي، مارينَئِي مهراڻَ جيون.

بيت - 20

ڪو جو وَرِئو واءُ، جئن ٻَرُ ٻاهُنِ ڇڏيو
اڳِي اِنَ تڙاءُ، اونڌائِيائي اُڪران.

بيت - 21

هَڻندي ٿَڪَمِ هٿَ، هِنيڙي حُجون ڇَڏيون
لَڪُ لَهرِنِ گَڏِئو، موجون وَريون مَٿَ
نِيَمِ ڪُنَ قُوَتَ، ڀِرُ ڀَليرا سُپرين.

بيت - 22

هِنيَڙي حُجون ڇڏيون، قُوَتَ رهيَمِ ڪانَ
مون تي موٽجِ مون پرين، ساهڙَ ڄامَ سڄاڻَ!
آهِيان گهڻو اَڄاڻَ، ڀِر ڀليرا سپرين.

بيت - 23

ڀِرُ ڀليرا سپرين، ڀلا ۾ بيراهَ
تو ريَ تارِي ناهِه ڪا، والي! تو ريَ واهَ
ساهڙَ جي صلاحَ، تَنِ کي ڪڍي تارِ مان.

بيت - 24

تَنِ کي ڪڍي تارِ مان، صلحُ ساهڙَ جو
اُتِ آڏو اچي ڪينَ ڪِين، ٻيلِيَپو ڪنہ ٻي جو
مهارَ ڪِجُ مهنجو، ڪو اوڪَرُ ڪهين آرَ تان.

فصل نھم

بيت - 1

جَرِ تَڙِ تِکَ تنوارَ، وڻِ ٽِڻِ وائِي هيڪَڙِي
سڀيئِي شَيء ٿئا، سورِيَ سزاوارَ
هَمَہ منصورَ هزارَ، ڪهڙا چاڙهئو چاڙهيان.

وائي - 1

آيَلِ! اَمَڙِ تي جِيان، مون سارِينِمِ سُپرين اَلا
گهڙو ڀڳو ته گهورِئو، تان ڪِينَ ترُ هِيان
اَدبُ اَکِيَنِ کي، ڏيهاڻِئو ڏِيان
سَئون سُونهايُمِ پيچرو، مِهارَنِ ميان
ساهڙَ مٿان صدقو، ڏَهين ڏَمَ ڏيان
ماڻِڪَ مٿان هيڪڙي، اَمُلَ اَٺ ڏِيان

وائي - 2

وڃي سا راتِ وِهاڻِي، ريَ پَسَڻَ پريَنِ جي
ههڙا اوڏا سُپرين، تون ڪئن ننڊ هاڻِي

وائي - 3

هوئِجُ هُشيارُ، خبردارُ، تِرڪَڻِ آهي تڙَ ۾
کڏُون کوٻا، چِڪَ چِڪندِيُون، تان ڪين نَئِي نِهارِ
آڌيَ سي اُکُڙندِيون، اکيون جَنِ ڪپارِ
مون سو ملاحَنِ کان، تَڙَ اَڙانگا تارِ
هوتُ هَلندِيَنِ کَٽِئو، وِهَڻُ مُنڌَ! وسارِ
کوءِ آتَڻِ، ٻَنِ جيڏيون، ڏيراڻِيون ڏُئارِ
پَڪو کڻجُ پاڻ سين، پرين تهنجو پارِ
ويندي واٽاڙوئَنِ کي، پَٽِيَ ڪِيمَ پچارِ
پُوندينءَ مُنہ مِهارَ جي، ڏمَ وٽِ ڏينہَ مَ گهارِ
ساهڙَ کي سهڻي، ٻِڇَلَ آڏِي ٻارِ
تارِ ترندينءَ، لُڙ لنگهندينءَ، عشقَ جي آڌارِ
پاندُ مَ ڇڏجُ پريَنِ جو، پِهين جي پاتارِ
ٿيندوءِ سڏُ ساهڙَ جو، توڏِي ٿِيُّ تَيارِ

وائي - 4

مدتَ ٿِيُ مهارَ يارَ! ساهڙَ سائِرَ سِيرَ ۾
اونهان ڪُنَّ، اَتانگهَه تَڙَ، اولي هَڻُ آڌارَ
ڏِينہَ ڏُهلا ڏَمَ سين، آهيان اَنهيان ڌارَ
ٻِڇَلِ ٻانڌِي ٻارِ ڪَري، اَتِ اُبَتا آرَ
تِتي گهِڙي سهڻي، آڳَہَ ريَ آڌارَ
ڪارِي راتِ، ڪچو گهڙو، توڏيَ کي تنوارَ
سَنڀوڙو سِيڻاهَه سين، سِگهو رَسُ سَنگهارَ
اوراڙان آهُون ڪريان، پَهُچان شالَ پرارَ
سُڻِئو جهانءِ، جهِڄي هِنيُون، سانڀارا سَنڀارَ
آيَمِ ريلي ريَ سين، اللهَ تو اَهارَ
تارِ ترندِيَسِ، پرين پَسنديَسِ، ويندِيَسِ وَٽِ وَڇارَ
پُوريندِيَسِ پارَ مَڻي، سهسين جي سينسارَ
گولي گهاگهائي گهِڙِي، جَکَنِ ٿا جانارَ

بيت - 2

سَڀَتِ پچارَ پريَنِ جي، سڀتِ هوتُ حضورُ
مُلڪُ مِڙو منصورُ، ڪُهِي ڪُهندين ڪيترا.

بيت - 3

چُونِمِ جي هيڪارَ، مَ وَنءُ موٽِي سهڻي
دوهينءَ پاسي دوستَ جي، گهاريان سڀِ ڄمارَ
پانڌيئڙا ٻيهارَ، هوندَ نه لِڱين لائيين.

بيت - 4

جيڪِي گهَران مَ وڃُ، جيڪِي موٽُ مَ سهڻِي
هيڪڙائي هٿِ ڪَري، ٻيون ڀيري ڀڃُ.

بيت - 5

مَرِجُ وٽِ مهارَ، متان موٽِين سهڻِي
ساهَڙَ جا سِينگارَ، متان ڏَمَ ڏيکاريين.

بيت - 6

جي تو بيتَ ڀانئيا، سي آيتون آهِينِ
نِئو مَنُ لائينِ، پِريان سندي پارَ ڏي.

بيت - 7

جي قيامَ مِڙنِ، ته ڪَرَ اوڏا سپرين
تِهان پري سُڄَنِ، واڌايون وصالَ جيون.

بيت - 8

وڃان ڪينَ وَرِي، هوندَ رِيَ چَئي رَهِي رَهان
دُونهيَ پاسي دوستَ جي، ماڳَهِين پُئان مَرِي
صورت نه سُونهن ڪا، ڪِيَسِ چِتَ چَرِي
وصالان فراقَ جِي، سُڄي ڳالهه ڳَرِي
تيلاهِين تَرِي، مُنہ کَڻِئو موٽِئو وڃان

بيت - 9

آءٌ ڪِ نه ڄاڻان ايئن، ته جَرَ گهِڙي جوکو ٿِيي
قضا جا ڪريمَ جِي، تنہ کان ڪنڌُ ڪڍبو ڪيئن
هِڪَ لَڳِي، ٻئو نيهُن، آڻي اولِيَسِ اولَ ۾.

بيت - 10

ڪاني نه ڪانہَ، نڪو ڏوهُه قلمَ جو
اَنگُ اُتيئِي لِکِئو، جِت نه رَسي ٻانہَ
ڪنہ کي ڏِيان دانہَ، جئن قضا قلمُ وهائيو.

بيت - 11

تَڙنِ جا طعنا، سانڱا ڏِينِمِ سرتيون
درياهَ ديوانا، سڻ حقيقتَ حالَ جِي.

بيت - 12

تران لَئي طعني، مٿي وَهَ واڪا ڪِئو
آڻي وِڌِيَسِ آرَ ۾، درياهَ ديواني
قلمَ جي ڪاني، آڻي اولِيَسِ اولَ ۾.

بيت - 13

طعني لئي تران، مٿي وهه واڪا ڪئو
مونکي سِڪَ، محمود چَي، مَرُ محبت منجهه مَران
وچان ڪيئن وران، ڪنڌيَ مهنجو ڪارڻِي.

بيت - 14

تران تان مَران، وران تان وَهُ وِتَرو
هينئڙي ۾ هوتَنِ جا، اچَنِ گهُورَ گهڻا
پَسِئو پاڙي واريون، ڏِسئو ڏوهَ ڏَران
وِچان ڪيئن وران، ڪنڌيَ مهنجو ڪارڻي.

بيت - 15

نڪو سَنڌو سورَ جو، نڪو سَنڌو سِڪَ
عَدَدُ ناهِ عِشقَ، پڄاڻِي پاڻَ لَهي.

بيت - 16

عدد ناهِ عشقَ جو، سُڻِي ٿي ساڻي
ڪانهي پڄاڻِي، مَهندا مُنڌَ مِهارَ جي.

بيت - 17

سِڪَ تهنجِي سپرين، جئن تران تئن تارِ
تونهِين رهِئو روحَ ۾، تونهين اَکِينِ پارِ
پرين تهنجو پارُ، واجهائيندي وَرَهَه ٿِئا.

بيت - 18

سِڪَ تهنجي سپرين، ڪَپي ۽ ڪوري
سَگهان نه چوري، ڏاڍو نِيَرُ نِيہَ جو.

بيت - 19

سِڪ تهنجي سپرين، اندرِ ٿِي اَجهَلَ
ٻَرِڪئو ٻاهَرِ نڪري، کوري کانئِي کَلَ
ريَ سِيراهِيَ سَلَ، مونکي ڏنا سڄڻين.

بيت - 20

سِڪَ تنهنجي سپرين، اندرِ ٿِي اَجهاڳَ
منجههِين ڀَرِئا ماڳَ، پَلِٽِئا پارِيُون ڪَري.

بيت - 21

سڪ تهنجي سپرين، جئن سَگهان ٿئي سَگهَه
آڏو ڏيجُ مَ لَکَ، مون هيڪَلِيَ وَلَها.

بيت - 22

سِڪَ سڪندِيَنِ لاءِ، وڇوڙِئا ميڙِ پرين
ايڏِي سڪَ سچا ڌڻِي! توهِين کي جُڳاءِ
تَنُ جَنِي جو طالبو، مِهَرَ تَنِي کي پاءِ
ميڙائي جو ماءِ! ڪانگُ لَوَندو ڪڏهِين.

بيت - 23

ڏِٺي ٿِئَمِ ڏِينہَ، ڪُہُ ڄاڻان ڪِهڙا پِرِين
نيڻَ ڀَرجِي نِينہَ، پَلُٽِئا پاريُون ڪري.

بيت - 24

ڏٺي ڏينہ ٿِئامِ، ڪُہ ڄاڻان ڪهڙا پرين
وَلِين جئن وَرِيامِ، گوندرَ غم پِريَنِ جا.

بيت - 25

ڏِٺي ڏِينہَ ٿِئامِ، ڪہ ڄاڻان ڪهڙا پرين
سَهسين سِڄَ اُلَهِي، واجهائيندي وِئامِ
تَنِي سالَ ٿِئامِ، جَنِي ساعتَ نه سَهان.

بيت - 26

نه گهرُ، نه وَرُ، نه وَٿُ ڪا، آهِمِ مَنُ مِهارُ
اِن اوسيئڙي اُٿِيان، سَنجهي ڪري سينگارُ
پرين تهنجو پارُ، پَسان مانَ پَرِ ڪَهِين.

ابيات متفرقہ

بيت - 1

ساهَڙ ڌاران سهڻِي، اَڌوتِي آهي
ڪُنڍيون جو ڪاهي، پاسي تنہ پاڪَ ٿِيي.

وائي - 1

مهنجون سڀيئِي، آيلَ! پُنيون ماءَ مرادون
جهڙِي پِريان ڳالهَڙِي، تهڙِي ٻِي نه ڪاءِ
ڪِجي تان ڪوڏُ ٿِيي، سُڄي تان سِيباءِ
ونءُ داتا جي دَرَ تي، شُڪُر جِنہ جڳاءِ
ڪانهي حدَ حمدَ جي، ته ڪريان لالڻ لاءِ
ڳڻِئو ڳَڻِيان ڪيتريون، وڏِيون وَڏاياءِ
سو مون هٿان نه ٿِيي، جيڪين تو جڳاءِ
تو سَڄيون، تو سنديون، سِڪَنِ توهِين ساءِ
اُڃ تهنجيَ اُڃِيُون، لوچَنِ توهين لاءِ
دِلِ دانهُنِ ريَ نه رهي، مونکي ماٺِ جڳاءِ

وائي - 2

مون سين ڀَلي ڀالَ ڪِئا، اِنِهائي اَپار
نه مون ناناڻِئا کَٽِئو، نه ڪين ڏاڏاڻئا
وڏائي وَڻَ ٿئا، مون سين پِريَنِ جي پار

وائي - 3

جان جاڳان تان نَهِين وو! نالِ ڍولَڻَ دي
اِس جاڳڻ ڪَنُون سُمَهڻُ چڱيرا، جِس جاڳَڻَ مان ڪُٺِي وي
2. خواب خلوَت ڀائيان، اِس بيداري مان مُٺي وي
3. جان جاڳان تان جانِي ڳَيو، اِس ڪاتِيَ مان ڪُٺِي وي

بيت - 2

ساهڙ ڌاران سهڻي، نسوري ناپاڪَ
نَجاسَتَ ناهِ ڪَري، اُنِي جي اوطاقَ
هوءِ جي کيرَ پياڪَ، پاسي تِنہ پاڪُ ٿيي.

بيت - 3

ساهڙ ڌاران سهڻي، هِيَ جُنُبِي جوءِ
هِنَ پاڻِيَ سين پاهِنجو، مور نه مَٿو ڌوءِ
جي پِريَ پاسي هوءِ، ته ڪَرَ توڏِيَ تَڙُ ڪِئو.

بيت - 4

ساهڙ ڌاران سهڻي، هِيَ تان چُڪِي زالَ
توڏِيَ تَپُ شروع ٿئو، هَي هِيڻِي جي حالَ
جَڏِي ريَ جمالَ، اَگهِي ٿي آهُون ڪري.

بيت - 5

ساهڙ ڌاران سهڻي، آهي ۾ آزارَ
ڏَمَ پاسي ۾ ڏکندو، صحتَ وٽِ سَنگهارَ
توڏيَ سندي تَنَ جي، دوا ۾ ديدارَ
جي پَسي مُنہُ مهارَ، ته سِگهيائي سَگهِي ٿيي.

بيت - 6

مَتان گهڙين سُهڻي، اَڄُ درياهَه ۾ دَمُ
ڪارِي راتِ ڪُنَنِ ۾، ڪِهڙو اَٿيئِي ڪَمُ
متان جاڳِي ڏَمُ، پُڇي پاڙيواريين.

بيت - 7

پڇي پاڙيواريون، ڪُہُ ڪَرِيندو ڏَمُ
ڪارِي راتِ ڪُنن ۾، آهي ڪانيارِنِ جو ڪَمُ
هيءُ هَڏو ۽ چَمُ، گهورِئو محبَ مهارَ تان.

بيت - 8

جان جان هُئي جِيَرِي، وِرچِي نه ويٺِي
وڃِي ڀُون پيٺِي، سڪندِي کي سڄڻين.

بيت - 9

جان جان هئي جِيَرِي، ويٺِي نه ويساندِ
لُڙهي لهرِنِ پاندِ، مُيائي مهارَ ڏي.

بيت - 10

ورَ اونداهي راتَڙِي، چانڊوڻِي چانڊا
اوري مِهارا، مُنہُ نه پَسان ڪو ٻِئو.

بيت - 11

سدا پُڇُ مَ سهڻِي، اونداهِي اَڌَ راتِ
پِريان ڏي پرڀاتِ، وَنءُ ڏيٺاري ڏينہَ کي.

بيت - 12

سائرَ ٻوڙِي سهڻي، نه ڍوري نه ڍنڍَ
اَکِينِ منجهه اُڪنڊَ، مُيائِي مهارَ ڏي.

بيت - 13

ڏيهاڻِي ڏمرَ ڪري، مَٿي محبتَ مون
تِنہ کي اچي تون، پِريَمِ! ڪُہُ نه پَلِيين.

بيت - 14

ساهڙُ سُڪيَ ۾ ٿئو، پاڻيَ منجهه پنوهُ
سندو ڪچَ ڪُنو، تارِ ترندو ڪيترو.

سرود سارنگ

فصل اول

بيت - 1

آگَمِئو آهي، لَڳهَه پَسُ، لطيفُ چَي
وٺو مِينہُ وڏَ ڦُڙو، ڪَڍو ڌَڻَ ڪاهي
ڇَنَ ڇڏي پَٽَ پَهو، سَمَرَ سَنباهي
وِهو مَ لاهي، آسرو اللهَ مان.

وائي - 1

مهنجِي سيّد سارَ لهندو،
مونکي آهِ اُميدَ اللهَ ۾
سجدي پئي سُپرين، زاري زار ڪندو
اُمتَ ڪارَڻِ اَحمدا، اُتِ پرمَلُ پاڪُ پِنَندو
صُورَ ڌڪاءُ ٿيندو، اَکيون سڀِ سڄُ ڪڍندو
ميڙو ٿيندو مومنين، اُتِ محمّدُ ميرُ ملندو
نفسا نفسِي سڀِڪو ڪري، داتا ڏي ڊوڙندو
مُهُتُ ڏيندُسِ مولو، اُتِ بَدِيون بخشائيندو

بيت - 2

آگَمَ ڪِئا الله، لڳهه پس، لطيفُ چَي
پَلُرَ جي پالوٽِ سان، پَٽَنِ جهلِئا پاهَ
واحدَ وڏائِي ڪئا، مَٿي گَسَن گاهَ
سانگِيَنِ ورِئا ساهَ، اُٺَنِ آبُ اَگُوندِرو.

بيت - 3

آگَمَ اِي نه اَنگَ، جِهڙو پَسڻُ پريَن جو
سيڻَنِ ريَ، سيّد چَي، روحَ نه رُچَنِ رنگَ
سَئَسين ٿِئا سارنگَ، جاني آيو جُوءِ ۾.

بيت - 4

جاني آيو جوءِ ۾، ٿِئو قلبُ قرارُ
وَهلو وچان ئي وِئو، ڪري غمُ گُذارُ
نظارو نروارُ، پِيَ پَسايو پاهنجو.

بيت - 5

اُٻُون، ڪَڪَرَ، ڪَنڍَرُون، اُترَ ڏي آهِينِ
ڪري آگمَ آئيون، ته مُندَ نه مَٽائِينِ
مٿان لوڪَ، لطيف چَي، گوندرَ گنوائينِ
پَلرُ پيارين، اُٺُنُ آبُ اگوندرو.

بيت - 6

اَڄُ پِه اُترَ پارَ ڏي، ڪَڪَرَ ٿو ڪري
وَسِئو واٽِڙِيَنِ تي، خالقُ کنڊَ ڀَري
پاساڙِئا پَري، سانگِ مَ وڃنِ سُپرين.

بيت - 7

اَڄ په اتر پار ڏي، ڪارا ڪڪرَ ڪيسَ
وِڄُون وَسڻَ آئيون، ڪري لالَ لَبيسَ
پِرين جي پرديسَ، مونکي مِينهَنِ ميڙِئا.

بيت - 8

اَڄ په اُتر پار ڏي، ڪڪر ڪِي چوٽِي
مُندائتي مِينہ جِي، کِوڻِ نه کوٽِي
آءُ لالڻَ موٽِي، گهورئا رُسڻَ ڏينهڙا.

بيت - 9

اُتران ٿِي آئِيون، ڪري هڪلَ هُوءِ
ڀَري تَلَ ترائِيون، جوڙي هليون جُوءِ
پَسو جا پَٽَنِ ۾، کٿورِي خوشبوءِ
اچِي روبروءِ، اُٺيون روضي تان رسولَ جي.

بيت - 10

روضي تان رسولؐ جي، ڪِئو وِڄُڙيَنِ وارو
ڀَرِيائِين ڀيرَ پَئِي، نظرُ سين نارو
هادي! ڀَرِ حڪمَ سين، هيُ تڙُ تاسِيارو
نبيَّ نظارو، پِيَ پَسايو پاهنجو.

بيت - 11

پيَ پسايو پاهنجو، نظارو ناگاهَ
لٿو ڪٽُ قلوبَ تان، ٿِي وِروهَڻَ واهَ
اُميدون ارواحَ، پيَّ پَسندي، پُنيون.

بيت - 12

سارنگَ! سارَ لهيجُ، اللهَ لڳِ اُڃاينِ جِي
پاڻي پُوڄَ پَٽَنِ ۾، ارزانُ اَنُ ڪريجُ
وطنُ وسائيجُ، ته سنگهارَنِ سُکُ ٿِيي.

بيت - 13

سارنگَ سائِي سِٽَ، جهڙِي لالِي لاکَ جِي
اِيئن سي اُٻُنُ اَنگِئا، جئن سي چُنيَ چَٽَ
بَرسِئو پاسي ڀِٽَ، ڀَرِئائين ڪُنَ ڪِراڙَ جا.

بيت - 14

سارنگ کي سارِينِ، ماڻهو مِرگهَه ميهِيُون
آرُون آبر آسري، تاڙا تَنوارِينِ
سِپون جي سمونڊَ ۾، نئين سِڄِ نِهارِينِ
پَلُرُ پيارِينِ، ته سنگهارَنِ سُکُ ٿِيي.

بيت - 15

سارنگُ سِينگاري، وِڄُون وَسَڻَ آئيون
مونکي کِوڻِ خوش ڪئو، جا ڪڪرَ ۾ ڪاري
جهُڙَنِ جهونگاري، لاٿُم ڪَٽُ قلوبَ تان.

فصل دويم

بيت - 1

ڀِرِي ڀِٽَ تي آئيو، سارنگُ سهڄَ منجها
کِڙيون کٽڻَهارَ جئن، وِڄُون اُترَ واءِ
سَرَها سر سَبَزِ ٿئا، ڊامَڻِ ڊِٻَّ ڪِئا
پهرِي پَٽَنِ تان، ڀَريائين ڪُنَ ڪِراڙ جا.

وائي - 1

کَرُ مَرُ کامي پَچي،
آءٌ ويندِي درِ دوستَنِ جي، يا الا
جِئائين ڏُڄَڻُ اَنکِئو، سَڄڻُ تئائين اَچي
نورا پايو نِيہَ جا، دَرِ ڀَلي جي نَچي

بيت - 2

ڀرئائين ڪُنَ ڪِراڙ جا، وَٺو وارياسو
کوڻيتي کِهِڻِنِ جو، چڱو چؤماسو
ماڪاڻِيَ تان موٽئو، ڏيئِي پِيَّ کي پاسو
خالقَ ڪِئو خاصو، چِيهو چُکيَ ڪنڌيين.

بيت - 3

چِيهو چُکيَ ڪنڌيين، ڪئائين گَڙَنگَ تي گُلَ
هَڏا ڪُٽان هلئو، ڀَري ترايون تَل
آندائون آبُ اُڇَلَ، مٿي باغَ بهارَ ڪري.

بيت - 4

اَڄُ رسِيلا رنگَ، بادلَ ڪڍئا بُرجَنِ سين
سازُ سارنگيُون سُرندا، وڄائِينَ بِر جَنگَ
سراهِيُون سارنگَ، پَلُٽِيون راتِ بَڊامَ تي.

بيت - 5

مِينهان ۽ نِينهان، ٻَئِي اکرَ هيڪڙي
جي وسڻَ جا ويسَ ڪري، ته ڪڪرَ ڪن ڪِيهان
بادلُ ٿي بِيهان، جي آگمَ اچڻ جا ڪريين.

بيت - 6

بادلَ تُم پِيُّ ڪَرَن، ڪَٽَڪَ جِتِ مِڙَن
تَنگَ ڀِنُنِ تَرسنگَ پُسنِ، ته پِه سڄڻَ چِتِ پَونِ.

بيت - 7

ڪُڻِڪَنِ ڪانڌُ چِتُ، ڪِئو، جهُڙُ پَسئو جهِڄَنِ
وَرَ رِءَ وانڍِيَنِ، اَڏِئا، پَکا سي مَ پُسَنِ
اُتَرُ ڊاهي اُنِ جا، ته ڪِنہ کي ڪارُون ڪَنِ
وارثُ ورِي تَنِ، اچِي شالَ اولو ڪَري.

بيت - 8

ڪُڻڪنِ ڪانڌُ چِتِ ڪئو، جهڙُ پسئو جهُڻڪنِ
سُڻئو رَڙِ رَعدَ جِي، ڪَليون ٿيون ڪَنبنِ
ڪَلهِيُون ڪِنَ ڪُڇنِ، ويچاريون وَرن رِي.

فصل سيوم

بيت - 1

گَنيَرَ گَتِ سِکنِ، چَلڻَ جِي چاءِ پَئِي
هِندُو حيرتَ ۾ پِئا، لالِي کي لَبَنِ
چَمڪنِ چوڏِس چنڊ جئن، وڄُڙِيون وِهُسَنِ
لوچَنِ ٿا، لطيفُ چَي، پَسڻ لَئي پِريَنِ
ڪَيسرِ قريبنِ، سچُ ڪِر سَنڀائي ساڻُ کنيا.

وائي - 1

اکِئان ميگهُه ملارَ
صورتَ تهنجيَ سڀ جَڳُ موهئو
سجدو فِيلَ في الحالُ ڪِئو، پَسِي ’مُطِلبَ‘ نورَ نراڙَ
ڄاپَڻَ وقتَ ڄامَ جي، ڪِرِئا ڪُنگُرا ڪوٽَ ڪفارَ
آڳي آسمانَنِ جو، توکي ڪارِئو سَيرُ ستارَ
’وَلَسَوفَ يُعطِيڪَ رَبُّڪَ‘، توسين قادرَ ڪئا قرارَ
قادرَ پاڻَ قسمُ ڪِئو، خاڪِ قَدمنِ جو ڪلتارَ
آهِينِ ڪرمَ ڪريمَ جا، اَحمد ساڻُ اَپارَ
اُڪنڊئا جي آبرَ کي، سَرها ٿِئا سنگهارَ
موڪلَ ٿي مِينهَنِ کي، دوستَ هٿان دلدارَ

بيت - 2

مُند ٿي، مَنڊلَ وَڄئا، ڪِي اوهِيرنِ اوتَ
ڇاڇَرَ ٿي ڇَنن ۾، ميهِيُون چَرنِ موڪَ
سَرهِيون ٿيون سنگهارِيون، پويون پائِينِ طوقَ
مِيها، چِڀِڙَ ڦُنگِيون، جِت ٿينِ سڀيئي ٿوڪَ
لاهيين مٿان لوڪَ، ڏولاهي جا ڏِينهڙا.

بيت - 3

مُند ٿي، منڊلَ وڄئا، تاڙي ڪِي تَنوارَ
هارِنِ هَرَ سَنڀائيا، سَرها ٿئا سنگهارَ
اَڄُ مهنجي يارَ، وَسڻَ جا ويسَ ڪئا.

بيت - 4

مند ٿي، منڊل وڄئا، آيو جهُڙ جهاٽي
هڪُ ارزان اَنُ ٿئو، ٻئو مکڻُ منجهه ماٽي
ڪلمي سين ڪاٽي، لاٿُمُ ڪَسُ قلوب تان.

بيت - 5

مند ٿي، منڊل وڄئا، موٽِي آيو مِينہُ
لالُ پرين، لکمير چَي، سارِئُم سڄو ڏِينہُ
جنِ سين نيڻنِ لايو نينہُ، سي پرين پيهِي گهر آئيا.

بيت - 6

گَنگُوءَ جيان گوڙِ ڪري، ڪاهِيئين ڪاهو جِي ڏانہَ
وٺو مِينہُ وڏ-ڦُڙو سِرِي ڀَرئائِين ساهَ
ڏيئي پَٽَنِ پاهَ، ڀرئائين ڪُنَ ڪِراڙ جا.

بيت - 7

ڏيئي ريجُ رانئُڪَ کي، ڪئائين لوتَڙِيَ تي لَلُ
ڏَلهي ڇڏئائين ڏَڙَهه کي، پائي ڀَرئائين پَلُ
آندائون آبُ اُڇَلَ، موڪَلَ ٿي مِينهَنِ کي.

بيت - 8

مون جهُڙُ ڏٺو اُڀَ ۾، ڍولا! لَڏَ مَ لاهِ
اَچنِ آبُ اَڳي ڪِئو، وِڄُون اُترَ واءِ
ڇَنِ ڇڏي پَٽِ پاءِ، اَڏِ اُتانهِيَ پَکَڙا.

بيت - 9

محبَ مهنجا سپرين، آڻِينئِي اَللهُ
توکي سارِئو ساهُ، اُڪنڊئو آهون ڪَري.

بيت - 10

وَسُ بادلَ وَسُ، تو وسندي وَسَ ٿِيي
اُڃائيون، شاه عناتُ چَي، راتِ تَنِي کي رَسُ
نيڻَ ٽِمندا پَسُ، وَسُ ته ورَنِ سپرين.

بيت - 11

اوڇڻُ گهرجي آجِڪو، جهوپو پَسي نه سِيُّ
سُڻائيجُ سورَ کي، حالُ مهنجو هِيُّ
اَڱڻ آيو ٿِيُّ، ته ڍولا! ڪنہ ڍَنگِ ٿيان.

بيت - 12

ڪانڌَ تهنجي پاند ري، سَنجهي سِيءَ مران
ڪامِلَ! ڪپاهَنِ ۾، پيئِي ٺارِ ٺران
تارِيَ تنہ تران، جئن وَرَ وِهاڻِيَ ووڙئو.

بيت - 13

ڪانڌ تهنجي پاند ري، سِيَ مران سڀِ راتِ
ڪاملَ! ڪپاهَنِ ۾، جهپَ نه اَچي جهاتِ
اچِين جي پرڀاتِ، ته آءٌ سِيُ نه ساريان.

بيت - 14

پاڇاٽِئان پَئِي، ٿِئو آڳاٽِئان اَڳَرو
چُڪَسِ سڀِ چئِي، تڏهن مولي مينہ وسائيا.

بيت - 15

آگَمَ ڪِئو اَچنِ، سڄڻَ سانوڻَ مِينہَ جئن
پاسي تَنِ وَسَنِ، جي سڀُ ڄَماندرَ سِڪئا.

فصل چھارم

وائي - 1

آئِي مُندَ ملارَ، اي آءٌ کُهنبا ڪنديَسِ ڪپڙا لا
وَسَڻَ جا ويسَ ڪئا، اَڄُ مُهنجي يارَ
لارَ لَئِيندي وَڇَڙا، ڀِنَسِ ڀَنڀَا وارَ
پَکي آءٌ پِريَنِ جي، لَهُه تون سيّدَ سارَ

وائي - 2

مِل جا، مِل جا، مل جا چورِي چوري،
سڄڻَ سانون مِل جا
بادلُ بَرسي، وڄُڙِي چمڪي، بُوندَ پَڙِي ٿوري ٿوري
صاحبُ ديوانا، بي نشانا، گهورِي گهورِي سڄڻ سانون مِل جا
بيت
وَسُ بادلَ وَسُ، تو وسندي وسَ ٿِئي
تو پِئُڪا، مون ساهُرا، کِوڻِ پِلايو رَسُ
تَني ڀاڳين وسُ، جَن وَرَ مَٽائي ڀائُرَ ڪِئا.

بيت - 1

اوڇَڻُ گهرجي آجِڪو، پَکو نه پِيتَمُ
دوستَ پُڄاڻا دمُ، جا رَهي سا رَن ٿِيي.

بيت - 2

سڄڻَ سانوڻَ مينہَ جئن، جهُڻڪنِ پاسي جهوڪَ
ڏيندا پاهَ پَٽنِ کي، منجها مِينهَنِ موڪَ
لَسَ پيارينِ لوڪَ، آگَمَ ڪئو اکين سين.

بيت - 3

اَڄُ پِه اُتر پارَ ڏي، ڪڪرَ ٿو ڪَري
وسئو سي ڀَري، جي ڏَڙهه ڏينهَنِ کانئِيا.

بيت - 4

اُتران ٿِي آئيو، تِنہ ڪڪرَ لاٿُمُ ڪَسُ
وَٺو مِينہُ وڏ-ڦُڙو، ڪِئو جوراڻي جَسُ
ڪَيسَرِ چَي، ڪلاتَ ۾، رات تَنِي کي رَسُ
نيڻَ ٽِمندا پَسُ، وَسُ ته ورن سُپرين.

بيت - 5

واهوندِئا وِڄُ ٿِي، گُـڙِئو ڏُونہُ کنڀاٽَ
ڪُنڍيون ڪاهي ڪَسِ ڪَرِهو، وَڇُون ڪَرهو واٽَ
سنگهارنِ سُکُ ٿئو، لَٿِي اُڃَ اُساٽَ
جهُڙ ڦُڙِ ڏيئي جهاٽَ، پُسائيندو پَٽيُون.

بيت - 6

ڪانڌ مَ ڪُهڙِ کوڙِ، مون جهُڙُ ڏٺو اَڀَ ۾
سِٽائون سانوڻَ جِيون، جوڻيجو چَي، جوڙِ
لاٿَم گوندرَ گوڙِ، مونکي کِوِڻِن خوش ڪِئو.

بيت - 7

سڄو صافُ نه اُڀري، سَرلي وچان سِڄُ
مُنہ چَڙهئو مارُن کي، ڏي واڌائِي وِڄُ
هِنيڙا کَپُ مَ کِجُ، سِگها ملندئِي سپرين.

بيت - 8

ڍَٽِ ڍُرِي پَٽِ پيئيون، ٿئا وَلَهارينُ ويَّ
شمسُ سورجُ نه پاڙِيان، سيڻَن جِي شبيہ
جي جانِي اندرَ جِيَ، سي پرين پيهِي گهَرِ آئيا.

بيت - 9

ڍٽ ڍري پٽ پيئيون، وِڄُنِ ڪئو واڄو
پَکو پهنجي پرينَ لئي، سِبي ڪَرِ ساڄو
سَڄَڻُ سَٻاجهو، ڀيڄَ-ڀِنِيَ گهرِ آئيو.

بيت - 10

ڍٽ ڍري پٽ پيئيون، وڄن ڪئا وَرَنَ
اونهيون ٿيون، عيسو چَي، ڇاڇَرَ سَڀُڪا ڇَنَ
جي محبَ اندرِ مَنَ، سي پرين پيهي گهر آئيا.

بيت - 11

ڍٽ ڍري پٽ پيئيون، وڄن ڪئا ورنَ
قادرَ وڏائِي ڪِئا، ڪُڍنِ ساڻُ ڪرمَ
سنگهارنِ شرمَ، رک مهنجا سپرين.

بيت - 12

وسِي سارِي راتِ، صبحَ جو ساهُ کَڻي
منجههِين مِينہُ پِريَن جو، جي تَنَ ۾ هوئي تاتِ
ته وِهاڻِي پرڀاتِ، هوندَ بادلُ بَسِ نه ڪَري.

بيت - 13

موٽِي مانڊاڻَنِ جِي، واري ڪِئائين وارَ
وِڄون وَسڻَ آئيون، چوڏِسِ چوڌارَ
ڪي اُٿِي ويئيون اِستنبولَ ڏي، ڪِنِ مَڻِئا مغربَ پارَ
ڪي چمڪَنِ چِينَ تي، ڪي سمرقندين سارَ
ڪي رَمِي ويئيون رومَ تي، ڪي ڪابل ڪي ڪي قنڌارَ
ڪي دِليَ دکَنِ، ڪي پوربِ پَشَمِ، ڪي گُڙنِ مٿي گرنارِ
ڪن جُنبي جيسَرميرَ تان، ڏنا بيڪانيرَ بُڪارَ
ڪَنِي ڀُڄِ ڀڄِائيو، ڪَنِي ڍٽَ تي ڍارَ
ڪني اچي عمرڪوٽَ تان، وسايا وَلهار
سانيَمِ سدائين ڪرِيين، مٿي سنڌُ سڪارَ
دوستَ تون دلدارَ، عالَمُ سڀِ آبادُ ڪريين.

بيت - 14

موٽي مانڊاڻن جِي، ڀَري ڪئائين ڀيڄَ
وِڄون وسڻَ آئيون، سارنگُ چڙهئو سيڄَ
تنہ نوريُون نوازيون، ڏيئِي ڏوڻا ڏيجَ
ٻِجُ کڻي پَٽِ هلئا، هارِي منجهه هيجَ
راضِي منجها ريجَ، عالمُ سڀ آبادُ ٿئو.

بيت - 15

موٽي مانڊاڻن جي، جُڙِي ڪئائين جوڙَ
وِڄُون وَسڻ آئيون، ٻَهَه ٻَهَه ٻَڌيَنِ ٻوڙَ
اَنَنَ جا عالمَ ۾، لَڳِي ٿئا کوڙَ
سارنگَ لاٿِي سوڙَ، ساندهِ سَهاؤ ٿئو.

بيت - 16

موٽي مانڊاڻن جي، ڀري ڪئائين ڀَرَ
وڄون وسڻَ آئيون، ڪوڏان کڻي ڪَرَ
مينهُون پاڻَ مُراديون، ٿڌا چَرنِ ٿرَ
وَڏي اوهَ آئيون، پٺيَ لائي ڦرَ
ساڙهي اَچئو سامُهِيون، ڏِينِ سَنجهي کيرُ سڄرُ
ساڻُ وانڍيَنِ وَرَ، پريون پَرچڻَ جيون ڪيون.

بيت - 17

حڪمُ ٿيو بادلَ کي، ٿا سارنگَ ساٺَ ڪِجَنِ
وِڄُون وسڻَ آئيون، ٽان ٽان مِينہَ ٽِمَنِ
جَنِ مَهنگو لَهِي ميڙِئو، سي ٿا هٿَ هَڻنِ
پنجنِ مان پندرهن، ايئن ٿا ورقَ وَرنِ
ڏُڪارئا ڏيهَنِ مان، شال! موذِي سڀِ مَرنِ
ورِي وڏي وسَ جيون، ڪيون ڳالهيون ڳَنوارنِ
سيّدُ چَي، سَڀنِ، آهِ توهَ تهنجو آسَرو.

بيت - 18

اندرِ جهُڙُ جهورَ وَهي، ٻَهرِ ڪڪرُ نه ڪو
وسائيندي وِڄُڙِي، حُبَ جنہ کي هوءِ
لالڻُ جَنِي لوءِ، سي اوڪاڻِينِ نه اکيون.

بيت - 19

اندر جهڙُ جهور وهي، ٻهر بَرسي بُوندَ اَپارَ
وٽِ جَنِ جي يارَ، تن جيون اوڪاڻيون نه اکيون.

بيت - 20

آگَمِجِي آئيون، اُتَرَ ڪري اُورِ
جي پرين هُئڙا ڏورِ، سي مونکي مينهَنِ ميڙئا.

بيت - 21

سَرلي سونهنِ سي، جي کَهر کَهٽِ سڄڻَ سپرين
جي وانڍيون ورنِ ري، تَن کي مِينهنِ سڄڻَ ميڙئا.

بيت - 22

مندَ ٿِي، مَنڊلَ وڄئا، ڪوڙيين سڄڻُ ساري
وڏَ-ڦڙي واڪو ڪِئو، اُٺو اوتاري
ڪَرَ ڪَرو ڪُنڌِيون، مِهريَنِ ماري
گهَنگهَر اَڄُ گهاري، وارو ڏيندِي وِڄُڙِي.

سرود ڪيڏارو

فصل اول

وائي - 1

ميندِي لاوَڻُ ڏي، جِيوي شاهَ ميندِي لاوڻُ ڏي
حُسينا! سيڄَ وڇاوَڻ ڏي
ميندِي تَيڏِي رَنگُلِي، چوٽا لالُ گلالُ
ماءُ پِئو ڏِنُڙا سِهُرا، خبرُ نماڻِي دي نالُ

بيت - 1

ڏِٺو محرَمَ ماهُ، سَنڪو شَهزادَنِ ٿئو
ڄاڻي هيڪُ اللهُ، پاڻَ وڻنديون جو ڪَري.

بيت - 2

ڏٺو محرم ماهَ، سنڪو شهزادنِ ٿئو
مَڪي مديني ماڻُهئين، رُنو مَٿي راهَ
تِنہ واحدَ کي واهَ، جو حڪمَ هِهڙائِي ڪَري.

بيت - 3

محرمُ موٽِي آئيو، آيا تان نه امِيرَ
مديني جا ميرَ، ڏاتَرَ! مون ڏيکارِيين.

بيت - 4

محرم موٽي آئيو، آيا تان نه اِمامَ
مديني جا ڄامَ، موليٰ مونکي ميڙِيين.

بيت - 5

ميرَ مدينئان نڪرِي، ڏيرا ڏِنائُون
ڪاٺيَ، پاڻيَ گاهَ کي، ماڻهو مُڪائون
چَڙهندي چيائون، ته ٿيندِي ويڙهِه وڏاندَرِي.

بيت - 6

مير مدينئان نڪري، رِڙهئا مَٿي رَندَ
گهوڙا تَنِ گهوٽَنِ جا، پُرئا مَٿي پَنڌَ
جِتي رَهنِ راتڙِي، سي سُونهارا هنڌَ
ڪُلها ڪَرنگهَرَ ڪنڌَ، جهُرنِ جهُونجهارِن جا.

بيت - 7

مير مدينئا نڪري، آيا نه موٽِي
ڪارا رَڱِجُ ڪپڙا، ادا! نيروٽِي
آءٌ تَنِي لئي لوٺِي، جي ميرَ مسافرَ رانئيا.

بيت - 8

سَختِي شهادتَ جي، ملارُ مڙوئي
ذرو ناه يزيد جو، آثار اُهوئي
ڪُسَڻُ هو ڪوئِي، اَصلُ اِمامَنِ سين.

بيت - 9

سَختِي شهادت جي، مڙوئي ملارُ
ذرو ناه يزيد کي، اُهوئِي آثارُ
ڪسڻَ جو قرارُ، اصل امامن سين.

بيت - 10

سختي شهادت جي، سُڻ شادي جو ڏِينہُ
ذرو ناه يزيد کي، نسورو ئي نِينہُ
مَرَڪَ آُٺو مِينہُ، عليَ جي اولادَ تان.

بيت - 11

سختِي شهادت جِي، نسورو ئِي نازُ
رِندَ پروڙِينِ رازُ، قضيو ڪربلا جو.

فصل دويم

بيت - 1

جهيڙو لاهِ يزيدَ، عليَ جي اولادَ سان
سا نه پَسندين عيدَ، جا هوندِي ميرَ حُسينَ سين.

وائي - 1

داغ سِيني پَر غَم ڪا هَي، ماتمُ ڪا يا علي
جهَنڊا جي آئِيا، خبر لي آئِيا
سوزُ ڪرو شاهَ حسن ڪا

بيت - 2

جَني جهيڙِئو ڪالَ، عليَ جي اولادَ سين
هَي تَني جي حالَ، جي ٿِئا جماعَتِي يزيدَ جا.

بيت - 3

جني جهيڙئو اَڄُ، عليَ جي اولادَ سين
ڀَئِي تَن کان ڀَڄُ، جي جماعتي يزيدَ جا.

بيت - 4

ڪِلي ويرَ ڪَٽَڪَ ۾، هَي جي حَسَنُ هو
ڀيرو ڀيرو ڀاءُ تي، پتنگَ جئن پِئو
آهي ڪيرُ ٻِئو، جو ڪَري هَلائون ميرَ حسين تان.

بيت - 5

ڪلي ويرَ ڪٽڪَ ۾، سائُو سڀِ نه هُونِ
پِڙَ تي سيئِي پُونِ، موٽَڻُ جَنِي ميهڻو.

بيت - 6

ڪلي وير ڪٽَڪَ ۾، پاکَرَ جو پائي
اڃان اُن کي جيڻ جو آسانگو آهي
سورِهُ سو چائي، جو رڳوئِي رڻِ گهڙي.

بيت - 7

حَسنُ ناهِ حُسينَ وَٽِ، ٻيلِي نه ٻانهُون
ساڻيہُ شهزادَنِ جو، آهي آڳاهون
يزيدَ! جُلاهون، تيلان ڪرِيين تَڪڙِيون.

بيت - 8

حسنَ ميرَ حسينَ جِي، سُئِي جَنگ جَهانَ
اُڏاڻا اورِ ڪَري، ڪارين پَکين ڪانَ
پِيءُ ڏاڏاڻا پاڻَ، سيّدَ سڀَ ملهائِيا.

بيت - 9

حسنَ ميرَ حسينَ کي، رُنو ٽِنِ ٽولَنِ
گهرِ ماڻهئين، جهنگِ مِروئين، اَڀَنِ ۾ مَلڪنِ
پَکيُنِ پاڻَ پڇاڙِئو، ته لَڏِئو هوتَ وڃنِ
الا! شهزادَنِ، سوڀون ڏيين سچا ڌڻي!

بيت - 10

حسنَ ميرَ حسينَ جو، جَنِ نه هِنيَڙي جارُ
خالقُ ربُ جبارُ، ڪينَ مَرهِيندو تَنِ کي.

بيت - 11

پاوَنگُ اُڀو پِڙَ ۾، هَڻي هزارِي هولُ
جَهَنورَ ۽ جَڙاءَ سين، ڪاملَ سِرِ ڪنگولُ
رتو رتُ رَتولُ، مولِهيو مير حسينَ جو.

فصل سيوم

بيت - 1

ڪوپا ڪِلي ڪوڏِيا، راوتَ ڪينَ رهنِ
سائوئَنِ سِرَ فِدا ڪئا، اَڳئان اِمامَنِ
’يُجَاهِدُونَ فِي سَبيلِ اللهِ‘، ڪمُ اِهوئي ڪَنِ
حورُون هارَ ٻَڌنِ، سِهُرا شهيدنِ کي.

وائي - 1

اَڄُ نه آيو امامُ واويلا، مومنان! ماتامُ واويلا
اَنُ نه پاڻِي اُنِ کي، نڪو وَٺڙُنِ مِينہُ
هُئا سَٽاڻِيَ جنگِ ۾، نوَ راتيون، ڏهه ڏِينہَ
دُلدُل گهوڙو شاه جو، مَٿُسِ لالُ پلاڻِي
گهَرِ شهزادي لَڏِئو، سيّدُ سيڄَ نَه ماڻِي

بيت - 2

ڪوپا ڪلي ڪوڏيا، سائو صُلحَدارَ
هڪُ ڀائرَ، ٻئا ڀائِٽيا، ٽِئان جاني جگرَ يارَ
آرَڻَنِ ۾، احسانَ سين، صوبا ٿِئا سردارَ
حورُنُ ٻَڌا هارَ، سِهرا شهيدنِ کي.

بيت - 3

ڪاملَ ڪربلا ۾، اَهلبيتَ آيا
ماري مِصرِيَنِ سين، ڪافرَ ڪَنبايا
سَچُ ڪِ بِيبِيَ ڄايا، ههڙا سورِهَ سُپرين.

بيت - 4

ڪاملَ ڪربلا ۾، آيا سيّدَ شيرَ
ماري مصرين سين، ڍُونڍَ ڪِئائون ڍيرَ
دَهِلئا اُتِ دليرَ، پَسِي حملو مير حسينَ جو.

بيت - 5

ڪامل ڪربلا ۾، آيا جُنگَ جوانَ
ڌرتي ڌُٻِي لرزِي، ٿَرٿِلِئا آسمانَ
ڪَرَهِ هئِي ڪانَه، هو نظارو نيہَ جو.

بيت - 6

ڪاملَ ڪربلا ۾، آيا اَڄُ اَميرَ
ويهي ويريَنِ سامهان، تِکا هنيائون تيرَ
هُئِي اِيَ تقديرَ، امامَنِ سين اڳهِين.

بيت - 7

ڪامل ڪربلا ۾، آيا پاڻَ پيهِي
پَهُه ڪِئائون پاڻَ ۾، مقابِلِ ويهِي
قضا اِيَ ڪيهِي، هَي هَي ٿي مير حسينَ سين.

بيت - 8

دوستَ ڪُهائي دادلا، مُحِبَ مارائي
خاصَنِ خَللنِ کي، سَخِتيُون سَهائي
اِنَهِين منجهه آهي، ڪا اونهِي ڳالهه اسرارَ جي.

بيت - 9

ڪانڌَ! ڪَلاڙين ڪَپڙين، وَرَ! وَناهيو آءُ
جِتِ سانگِينِ جي سَٽِ وَهي، اُتِ وِکَ وڌندِي پاءِ
تان تان ڀَئو مَ لاهِ، جان جان نوڌين نه چَڙهين.

بيت - 10

جهِمندِيون اَچنِ، جهوليون جهُونجهارنِ جيون
پائيو ٻُڪَ ٻُهارَ جا، اُنِ جيون وَهُون واڪا ڪَنِ
پِٽِينِ پارَ ڪَڍنِ، رِڻُ گَجِئو راڙو ٿِئو.

بيت - 11

ڏِٺو ڪالهه ڪَهِين، جهونجهارَڪو جهَڳِڙو
هاٿِينِ هڏَ مُڇائِيا، ريلو رتَّ نَئِين
ڀائِينِ سا سَئِين، جِئان جِيَ جوکو ٿِيي.

بيت - 12

ڀڳو آءٌ نه چُئان، مارِئو ته وِسَهان
ڪانڌَ! مُنہَ ۾ ڌَڪڙا، سيڪيندي سُونهان
ته پُڻ لَڄَ مران، جي هُونِسِ پُٺِ ۾.

فصل چھارم

بيت - 1

ڪا جا ڍَرِي ڍَنگرِي، ڪو جو وَرِئو واءُ
علي شيرَ وِياءُ، ڪِ رِڻَ ۾ پييَنِ راتڙي.

وائي - 1

واويلا واويلا، ڪِئو مَلَڪَنِ رِڻُ ماتامُ
هَي هَي! وو! شاهَ حُسينَ سِڌارِئو
1. ڪربلا جي پِڙَ ۾، خيما کوڙِئائُون
جيڪا تقدير ربَ جِي، لِکئو لوڙئائون
2. ڪربلا جي پِڙَ ۾، آيا اَڄُ اميرَ
جهڙُ وَرائي جهورِيَ جهَلِئا، طرفَ سندي تقديرَ
3. پَسِي سختِي ميرَ حسينَ جِي، رنو نبيَّنِ زارو زارِ
مَلڪَ فلڪَ، ڌرتي ڌُٻي، آئِي عرشَ مٿان اوڇنگار
فرزندَ عليَ جا دادلا، چيو بِيبيَ فاطمةَ
خُون ڇِڪينديسِ، ڪين ڇڏينديَسِ، جانِي! اَهنجو ڏِينہِ قيامت
5. فرزندَ عليَ جا دادلا، مون تان ڪوڏِ نِپائِيا
بيبي بتُولَةَ جنتَ خاتونءَ، پارَ ڪڍِي سِرَ ڳَري لائِيا

بيت - 2

مَر مَرين، آءٌ روئين، موٽِي ڪانڌَ مَ آءُ
ڪَچَنِ وڏا پاندَ، جِيَڻَ ٿورا ڏِينهڙا.

بيت - 3

مر مرين، آءٌ روئين، موٽِي ڪانڌَ مَ آءُ
مَڇُڻ تو پُئاءُ، ڪَچا ڪَنِمِ جيڏيون.

بيت - 4

گهوڙنِ ۽ گهوٽَنِ، جِيَڻَ ٿورا ڏينهڙا
ڪڏهن منجهه ڪوٽَنِ، ڪڏهن واهِي رڻِ جا.

بيت - 5

جنتَ سنديَنِ جُوءِ، فائقَ هَلئا فِردوسَ ڏي
فانِي ٿئا في اللهِ سين، هوءِ ۾ پِئا هُوءِ
ربَّ! ڏيکاريين رُوءِ، اُنِي جِي احسانَ سين.

بيت - 6

ڪاري ڪڪرَ هيٺِ، مون جهيڙيندي ڇَڏِئا
ڪارا ڪُندَ هٿنِ ۾، اَڙَلَ وَڇيرا هيٺِ
ٿي تَنِي سين ڏيٺِ، موٽَڻُ جَنِي ميهِڻو.

بيت - 7

بهادُرَ گڏئا بهادرين، کَڙَڳَ کِلِولِ ڪَنِ
وِجهَنِ ڌَڙَ ڌَڙَن تي، هاڪارئو هڻنِ
ڪِرَنِ ڪُنڌَ نچنِ، رِڻ گجئو راڙو ٿئو.

بيت - 8

هُئي هدايَتَ حُرَ کي، اَصلَ ۾ اَمرا
چڙهِي آيو جنگِ تي، هَلِي هُن پارا
اِيندِهين چَيئِين امام کي، ’گهورئُسِ آن مٿا‘
’لايُڪَلِفُ اللهُ نَفساَ اِلاَّ وَسعَهَا‘، جيڪا پُڄندِيَمِ سا
گهوٽَ پِه لڳو گها، هِيُ پِه شيرُ شهيد ٿئو.

بيت - 9

حُرُ هَلِي آئيو، هُن پارا مانجهِي مَردانو
آهي عاشقُ آڳِ جو، پَتنگُ پَروانو
مانَ راضي ٿِيي رسولُ ربَ جو، نبيُ تو نانو
هيُ سِرُ سَمانو، گهوٽَ مٿان ئِي گهورِيان.

فصل پنجم

بيت - 1

ڏاڙهِي رتَ رَتياسِ، ڏندَ ته ڏاڙهونءَ گُلَ جئن
چوڏهينءَ ماهَه چنڊَ جئن، پِڙَ ۾ پاڳَڙِياسِ
ميڙي ۾ محمّد جي، مَر مَرڪي ماسِ
تِنہ سورهَ کي شاباسِ، جو مٿي پِڙَ پُرزا ٿِيي.

وائي - 1

چلو يارو مسلمانو شهيدو، ڪافرُ مارِئا هَي
هَي حَسن ڪُون، هَي حسين ڪُون وو
نورُ ڪا پيالا خدا دي بَر پلايا هَي
جِنان دي گهوڙي ٻيڙي، تِنان دي مالُ دي جهيڙي
هَي وڃي ٿِئا خاڪِ سين ڀيڙي، جِنان دي لَک تي هِيري
سدا مُک پاڻ دي ٻيڙي، هَي اُتان ڪُون کا ڳئي ڪِيڙي.

بيت - 2

ڏاڙهي رت رتياسِ، ڏندَ ته موتِينِ ڳُتِئا
چوڏهينءَ ماهَه چنڊُ جئن، پِڙَ ۾ پيشانِياسِ
’اللهُ نورُالسَمَواتِ والارضِ‘، جلوو زميناسِ
’سِيمَاهُم في وُجُوهِهِم‘، مُنہَ ۾ مَڻِ ڳتياسِ
ڪربلا جا ڪَڪِرا، مادرِ ٿي ميڙِئاسِ
ڦَٽَنِ تان رتَ ڦُڙُڪِڻا، عليَ ٿي اُگهَٺاسِ
مِڙئِي معافُ ڪِئاسِ، خالقَ بدلي خونَ جي.

بيت - 3

ڪوفِيَنِ قهرُ ڪِئو، ٿئا جماعتي يزيدَ جا
پليتَنِ کي پِڙَ ۾، وَرنَهُه وَرُ پئو
سَڌرُ هُونِ سِهو، شيرُ شهادتَ رسِئو.

بيت - 4

ڪوفِي ڪربلا ۾، پاڻِي نه پِيارينِ
اُتِ عليَ شاهَ کي، شهزادا سارِينِ
نِڪرِئو نِهارينِ، چَڙُهه ميرَ محمّدؐ عربي.

بيت - 5

ڪوفينِ خط لِکئو، وِچُ وجهِي اللهُ
اسين تابِعَ تُهنجا، تون اسان جو شاهُ
هيڪَرَ هيڏي آءُ، تختُ تابِيني تُهنجي.

بيت - 6

پِرهَ پَکِي آئِيو، ڪربلا مان ڪَهِي
روضي پاسِ رسولﷺ جي، اَچِي هاڪَ هَئِي
ڏِٺيَمِ رُڪَ رَئِي، چڙهه ميرَ محمّدَ عربي.

بيت - 7

پره پکي آئيو، صُبحُ سَوارو
روضي پاسي رسولَ جي، هنيائين هاڪارو
مانجهِينِ ڪِئو مارو، چڙهه مير محمّد عربي.

بيت - 8

پره پکي آئيو، ڪربلا مان ڪالَ
آهِ آلُودو رتَ ۾، هَي مَنجها حالَ
گهوٽَ وَناهِيا ڪالَ، ٻيلِي مير حسينَ جا.

بيت - 9

ڪربلا ۾ ڪُوڪَ، ساجهُرُ شهزادنِ جِي
عالَمَ جا مَلُوڪَ، رُڪَّ رُوحي جهلِئا.

بيت - 10

ڪربلا ڪَڪورِي، دُلدُل رَتا پيرَ
سَٽُون ڏيندي شيرَ، مٿان سِڄُ مُرڪِئو.

بيت - 11

چارِ تراريون چيلهِه سين، ٻَڌي ٻه پاڳُون
اَڳَينِ جون آڳُون، ڪونر ڪِلي ۾ موکِيون.

فصل ششم

بيت - 1

ڪونرَ ڪِلي جا ڪوڏِيا، جانڪيتائين جِيُّ
مٿان آرِڻِ اُسَرِي، رُڪُ پيالو پِيُّ
ڳاهُ ڳِجهُنِ جو ٿِيُّ، ويٺي جَنِ وَرهَه ٿئا.

وائي - 1

ماتامُ اِمامَنِ جو ڪَرِ هو، ماتامُ شهيدن جو ڪَرِهو
ماتام...
1. روئي روئي اکيون، رتِ ڇو نه ڀرِئو
ماتام ...
2. جيڪين امامنِ سين ٿئو، سو پاڻَ ڌڻي پيدا ڪِئو
ماتام ...

بيت - 2

پاڪَ جَني جا پيرَ، کٽان هيٺِ نه کوڙِئا
تَنگَ ترارنِ تِڇِئا، ڇَڻئو پُونِ ڇُڳيرَ
ڍُونڍَ تَني جا ڍيرَ، ڳِجهڙِيَنِ ڳُرِ لائِيا.

بيت - 3

ڇَپرِ جئن پَهُون، تئن رِڻِ ڳِجهُنِ ڇانئيو
وَکا وَکنِ گَڏِئا، ڊوڙئو ڏِينِ ڊَهُون
مَهايَنِ وَهُون، نِيرُ مَهنگو ڪَنديون.

بيت - 4

ڳِجهون ڳوٺِ نه هُونِ، وَتنِ ڪِلِي ڪوڏِيون
حسنَ ميرَ حسينَ کي، لَمِئو لائُون ڏِينِ
ڳُتا اُکولِينِ، چوٽا چوڙيرِيَنِ جا.

بيت - 5

ڳجهڙين ڳارو، راتو ڏِينهان رِڻِ ۾
ڀُوڻِيُون پُڇَنِ پاڻَ ۾، ڪِنہ مُنہ ڪيڏارو
کائي کَڳَ- مارو، ڪانئِرُ پِئو ڪِنو ٿِيي.

بيت - 6

ڳائو ڳِجهَه نه کاءِ، مَهي ماسَ نه هيرئِين
تني لئي واجهاءِ، ڪَلنگِيون جَنِ ڪپارَ ۾.

بيت - 7

اکيون ڪڍُ مَ ڳِجهڙِي! تارا تان مَ کاءُ
پِئو نه پَسِين پَٽَ ۾، ريڳَڙِيارو راءُ
جهيڙا تَنِ جوانَنِ جا، جَن ۾ نوَ سؤ نوَ گهاءَ
راتِ جَني جِي ماءَ، رويو پَرَنِئا ربّ کي.

بيت - 8

کنڀَ کُسَنئِي ڳِجهَڙِي، لِڱين پوئِي واءُ
اميرن مٿاءُ، جِنہ تو ڦُلين ڇانئوُن نه نِڱُيون.

بيت - 9

ڳجهُنِ ويٺي ڳاڙِئا، ڏَجها ڏُکَ گهڻا
تَنگِي لَٿِيَنِ توڻِ جي، سورِهَ ساماڻا
ڪندا راماڻا، ڪَونرَڪلي جا ڪوڏِيا.

بيت - 10

سورهَ مَرِين سوڀَ کي، دِلِ جا وهمَ وسارِ
هَڻِ ڀالا، وڙهُه ڀاڪرين، آڏِي ڍالَ مَ ڍارِ
مٿان تيغَ ترارِ، مار ته متارو ٿِيين.

بيت - 11

هَڻڻُ، هَڪلڻُ، ٻيلِي سارڻُ، مانجهيان اِيُ مَرڪُ
وِجهنِ تان نَه فَرقُ، رُڪَ وهندِيَ راندِ ۾.

بيت - 12

گهوڙو گهوٽَ پَلاڻئو، مَٿِسِ زِينَ ڌري
علي شيرَ پُٽنِ کي، اُڀو سَڏَ ڪَري
اڃان ڪين ڪَري، جئن امرُ الاهِي آئيو.

بيت - 13

آيا اُجارِينِ، تَنگَ تراريون تِئُرا
سانگِيُون سائُونِ هٿَ ۾، ڪُلهنئون نه لاهِينِ
اُڀا ئِي آهِينِ، مَهائِي مَرَڻَ تي.

بيت - 14

ڀَڄِي آئين ڀَڄڻا، تون لَڄائي ڀائُرَ
ويٺيون ڪَنِ ڪُوارَ، مُنہَ مٿاهان جَنِ جا.

بيت - 15

مُنہَ مٿاهان جَنِ جا، سي پِٽئو ڪڍنِ پارَ
جيڏيون! هِنَ جهونجهارَ، اُجاري اَڇا ڪِئا.

بيت - 16

ڀڄِي آئين ڀڄڻا، لڄائي مون سيڻَ
ويٺيون وِجهنِ ويڻَ، مُنہ مٿاهان جن جا.

بيت - 17

چنڊَ وِهاڻيَ چَڙهِئا، مَلَ مدينئان مِيرَ
اُنِ سين طبلَ بازَ تَبَرُون، ڪُندَ ڪٽارا ڪِيرَ
عليَ پٽَ اَميرَ، ڪندا راڙو رُڪَ سين.

بيت - 18

چنڊ وهاڻيَ چڙهئا، مل مدينئان گهوٽَ
اُن سين طبل باز تبرون، ڪُند ڪٽارا ڪوٽَ
عليَ پٽَ اَموٽَ، ڪندا راڙو رُڪَ سين.

بيت - 19

چنڊ وهاڻيَ چڙهئا، مل مدينئان ڄامَ
اُن سين طبل باز تبرون، نيزا ۽ نِيشانَ
عليَ پٽَ اَڀامَ، ڪندا راڙو رڪ سين.

سرود آبري

فصل اول

وائي - 1

هَم سُون ساٿُ گَيا هَي، هَم سُون سَيلُ ڪِيا هَي
جو ڪُجهه ڪَرِنا ڪَرِ رَهيا
ڪَهِي ڪَهِيو قافلو، زَنِ ڪُون زودُ بِياهي
مردُ زنِ ماتُ ڪِيا، لَگَنا لوڪُ لِياهي

بيت - 1

اوَّلِ آخِرِ، آهِ، هَلڻُ مهنجو هوتَ ڏي
پورِهئو سندو پورِ هتين، والِي! ڪيمَ وڃاءِ
سو مون ٿورو لاءِ، جئن جِيَري مِلان جَتَ

بيت - 2

ڏري ۽ ڏاري، سَٿِ سُورنِ جِي سَسئي
پييائِي پُنوهَ ڏي، نِرمَلُ نِهاري
لالَڻَ جو، لطيف چَي، سوُنهَن سَتِيائِي ساري
پِريَتَڻو پاري، مارڳَ ۾ مُنڌَ مُئي.

بيت - 3

جي سَڄائِي سِڪَ، ته پُڻ سِڪِي سسئي
پيتائين پنوهَ سين، هَڏِ نه ڀَڳِيَسِ هِڪَ
اِنَ تَڙَ منجها تِڪَ، ڏني پاڻان اُڃَ ٿيي.

بيت - 4

پَسِي جهاجهِه جمالَ جي، جَني پِيتِي پِڪَ
آپَر اَڳانجهو ٿئو، سورُ اُنِي کي سِڪَ
هَڏِ نه ڀَڳِيَنِ هِڪَ، سدا سائرَ سِيرَ ۾.

بيت - 5

محبتَ جَني مَنَ ۾، تَنِ تشَنگِي تارِ
پِيُ پيالو اُڃَ جو، اُڃَ سين اُڃَ اُٿيارِ
پنوهَ پاڻِ پيارِ، ته اُڃَ سين اُڃَ اُجهائيان.

بيت - 6

محبتَ سندو من ۾، پُر پيالو جَنِ
پِيَڻِ پَرچا ناهِه ڪو، ڪِنہ جِنہ ڏاهِ ڏَڀَنِ
جِنہ نهايتَ ناهِ ڪا، تنہ سُڃا سُڃَ وڃنِ
تيلان اُڃ مَرنِ، سدا سائرَ سِيرَ ۾.

بيت - 7

سدا سائِر سيرَ ۾، اُنِ کي اندرِ لهي نه اُڃَ
پَسڻُ جو پِريَن جو، سا سَنڀائي سُڃَ
تيلان مرنِ اُڃَ، سدا سائر سير ۾.

بيت - 8

ساڄَنَ ڪارڻِ سُڃَ، مَرُ قبولِي سسئي
اندرِ جَني اُڃَ، پاڻِي اُڃئو اُنِ کي.

بيت - 9

پاڻيَ مٿي جهُوپَڙا، مورِکَ اُڃَ مرنِ
ساهَ اوڏا سُپرين، لوچي تان نه لهنِ
دَمُ نه سُڃاڻَنِ، دانهون ڪنِ مُٺَنِ جئن.

بيت - 10

سسئيَ ڪينَ سمجهِئو، اوري آريَ ساڻُ
ڪَري پيکُ پنوهَ سان، پاڌارِئائِين پاڻُ
ڄَٽِ وڃايو ڄاڻُ، ٻانڀڻِ ٻَروچنِ سين.

بيت - 11

لڳي ڪوسو واءُ، لوڪُ مِڙوئِي لَهسِئو
اَڀَنِ مان آئيو، هَي هَي جو هُڳاءُ
طَيرَنِ گهَڻو تنوارِئو، پُنوهَ پڄاڻا
رسِئو سُورُ شَبانَ کي، وحوشنِ وٽاءِ
مِروئنِ موتُ قبولِئو، اَپَرِ افسوساءِ
بَرَ پڻ ڪَنِ بُڪاءُ، اُڪنڊِئا آريَ لئي گهڻو.

بيت - 12

مهدِ مُحتاجي ڪَري، پُٺيَ پيرُ کڻيجِ
ڪُٻيلِياڻي ڪيچَ ڏي، حُجَ مَ هلائيجِ
پاڻان ڌار پِريَتڻو، سسئي ساڻُ کڻيج
اوڏِي عزازيل کي، ويجهِي تان مَ وڃيجِ
نااُميدي نيجِ، ته اوڏِي ٿِيين اُميدَ کي.

بيت - 13

مهد محتاجي ڪري، حُجَ وڃائي هَلُ
عذر خواهيون، عاجزيون، سسئي ڪِنہ مَ سَلُ
ڏونگرُ ڏورڻُ ڏاکڙو، لنءُ ريَ ڪونهي لَلُ
اِيُ ڀلائِيَ جو ڀَلُ، جئن پاسي ٿينُ پاڻ کان.

بيت - 14

وِهُ مَ مُنڌَ ڀنڀورَ ۾، هارِي! هَڏِ مَ هَلُ
ڪُوڙِي ڪِجُ مَ ڪڏهين، سچِي ڳالهه م سَلُ
جانبَ ريَ مَ جَلُ، سورُ وسارِ مَ سسئي.

بيت - 15

سُکين ٿِيُ مَ سَنِرِي، پَسِي ڏُکَ مَ ڏَرُ
پَٽِي ڪرِ مَ پاهنجو، گهورِي هَڏِ مَ گهَرُ
هارِي! هَڏِي مَ مَرُ، مَڇُڻ جِيُ جِياريين.

بيت - 16

سُکين ٿيي نه سنري، ڏُکين تان نه ڏَري
اوري هڏِ نه اُڀِيي، پَهُچي تان نه پَري
سرتيون! ٿو سَري، ٻِنهي رِيَ ٻانڀڻِ کي.

فصل دويم

بيت - 1

پَسِي ڏونگرَ ڏارِ، جِمَ هَلڻَ ۾ هِيڻِي ٿيين
مِجازياڻيون موٽيون، سُڻِي پَنڌَ پچارَ
پوئي پائِجُ پِريَ لئي، حقيقتَ جا هارَ
سِگهِي لهندئي سارَ، آرِيچا، عناتُ چَي.

وائي - 1

هو جي هلئا هوتَ سونهارا
مون نه وَهيڻا، پنوهَ سڱيڻا
سسئي پڇي ساٿَ جا، لا، اوطاقون اوتارا
اَن ڪي ويندا گڏئا آرياڻِي اِهه پارا
تَليُون مَؤنرَ هَلَوِيون، مَيَنِ سِرَ موچارا
مونکي نِيندا پاڻَ سين، ڪاملَ ڪُرَ اُجارا

بيت - 2

پَسي ڏونگرَ ڏاهِ، جِمَ هلڻَ ۾ هيڻي وَهِين
لانچي لڪَ، لطيف چَي، پُٺيَ ڪيچِيَنِ ڪاهِ
پُڇِي پورِجُ سسئي، بلوچاڻِي باهِ
اِنَ وَڙائِتيَ وَرَ جو، آسَرو هَڏِ مَ لاهِ
جو اَکِينؤن اوڏو آهِ، سو پرين پَراهون مَ چَهو.

بيت - 3

هِتان کڻِي هُتِ، جَنِ رکئو سي رسِيُون
ساڄَنَ سُونہَ سُرتِ، وِکان ئِي ويجهو گهڻو.

بيت - 4

جيڪُسِ يادِ ڪِياسِ، وَرَ وڃي وڻڪارَ ۾
جَلدَ جَريدِي پَنڌَ ۾، اديون! اَڄُ ٿِياسِ
وڃي ڪيچِ پُنياسِ، ٻاروچي جِي ٻاجهَه سين.

بيت - 5

واقفِ نه وڻڪارَ جِي، بارِي سُڄن بَرَّ
ورُ وسيلا سُپرين، ٿَڪِيَسِ ڏوري ٿَرَّ
لَهِج لالَ، لطيف چَي، ڪانڌَ! مُييَ جي ڪَرَّ
وِلهي ڪَري ورَّ، متان مارَڳِ ڇَڏِيين.

بيت - 6

واقف نه وڻڪار جي، اَڳ نه ڏيہُ ڏِٺومِ
ڏونگرَ ڏوراپَنِ سين، ريَ ڪاتيَ ڪُٺومِ
جيلان محبُ مِٺومِ، تي ڇُلون ڪريان ڇَپَرين.

بيت - 7

واقف نه وڻڪار جي، پاڻِي کَنئِمُ نه پاءُ
جبلُ جلدايون ڪري، تِکَ ڏيکاري تاءُ
لَڳي لُڪَّ، لطيف چَي، معذورِينِ مٿاءُ
اُتي اوڏو آءُ، جِتِ هوتَ! هيڪَلِي آهيان.

بيت - 8

وڏا وڻَ وڻڪارَ جا، جِتِ جائو جَمَرَ جهَرَ
ڪوسا تَپَنِ ڪَڪِرا، ٻِي دَم دَم تَپي ڌَرَ
ويچارِي ڏي وَرَ، پيرُ نه لهي پريَن جو.

بيت - 9

وڏا وڻ وڻڪار جا، جت نانگَ سُڄَنِ نِيلا
اُتي، عبداللطيف چَي، ڪِئا هيڪَلِينِ حِيلا
جِتِ ڪُڙمُ نه قبيلا، اُتِ رسجُ رهبرَ! راهَ ۾.

بيت - 10

ويچارِي وڻڪارُ، اڳُ نه ڏِٺو ڪڏهين
مِهرَ نه هُئِي ماڻهين، هو سڀِ هِندوڪارُ
جَتُ ڪئائين يارُ، سورنِ ڪارڻِ سرتيون!

فصل سيوم

بيت - 1

پنوهُ ڇڏئو پوءِ، جانبُ جبلِ ڳوليين
تيلاهِين تَنگُون ڪريين، جيلاهِين تون جوءِ
ساڄَنُ سُڃَ نهاريين، ڏکِي! ڏوهُ ڪِئوءِ
هاڙهي هوتُ نه هوءِ، ورِي پڇ ويٺِنِ کي.

وائي - 1

غفلتَ يارُ گَنوايو، ٻَڙِي جيڏيون!
ڪيئن ڪريان آءٌ ڪُہُ ٿئو
سُتِيَسِ تان ساٿُ وِئو، اُٿِيَسِ تان ڏکُ آيو
پُڇِي پوءِ پنوهَ کي، عَبَثُ تان اَنُ کايو
هوتَ هلندي جا ڪِي، سا مون ڳالهه سُڻايو

بيت - 2

ڪونهي اُتِ ڪوهيارُ، جِتِ تو ڀورِي ڀانئيو
پنڌُ مَ ڪَرِ پهاڙَ ڏي، وجودُ ئي وڻڪارُ
ڌاريان ڀائنجُ ڌارَ، پُڇُ پِريان ڪَرَ پاڻو تون.

بيت - 3

سڀيئي ساري سسئي! گهَرَ ڪُنڊون تون گهُورِ
وڃي ڏورِ مَ ڏُورِ، درا منجهه دوستُ ٿِئو.

بيت - 4

درا منجهه دوستُ ٿئو، موٽِي پُڇُ پاهِين
عبثُ اَڳاهِين، وڃئو ڪُوڪِين ڪانڌَ کي.

بيت - 5

پَرَ گهَران پاسو ڪري، پُڇُ پِريان ڪَرَ پاڻُ
سو تان توهِين ساڻَ، جنہ لَئي جفائون ڪريين.

بيت - 6

سوئِي کَڻِئو ساڻُ، سوئِي ڏوريين سسئي
ڪڏهِن ڪَنبِي نه ڪِئو، ڄُلڻَ منجها ڄاڻُ
پُڇُ پِريان ڪرَ پاڻُ، ته تون تِئائين لَهِين.

بيت - 7

جو تون ڏوريين ڏُورِ، سو سدا آهي ساڻُ تو
لالڻَ لَئي، لطيف چَي، مُنجهِي ٿِيُ معذورِ
منجها پَئي پروڙِ، تو منجهِه آهِس تَڪِيو.

بيت - 8

وڃين ڇو وڻڪارِ، هِتِ نه ڏوريين هوتَ کي
لِڪو ڪونه لطيف چَي، ٻاروچو ٻي پارِ
نائي نيڻَ نهارِ، تو ۾ ديرو دوستَ جو.

بيت - 9

ڪُوڙيون پُڇن ڪيچُ، هوتُ نه ڏورِينِ هتهِين
جَنِ پنوهُ سين پيچُ، تَنِ پيرين پنڌُ وسارئو.

بيت - 10

هَلُ هِنيين سين هوتَ ڏي، پيرين پنڌُ وسارِ
قاصِيداڻِي ڪارِ، ڪِينَ رَساڻي ڪيچَ کي.

بيت - 11

هل هنيين سين هوت ڏي، پيرين ڪرِ مَ پنڌُ
رائي پُڇُ مَ رندُ، رِڙُهه روحانِي سسئي.

بيت - 12

هل هنيين سين هوت ڏي، ڇَپَرِ هَڏِ مَ ڇُلُ
آرياڻِي اَمُلُ، ڪايا ۾ ڪانڌُ ٿِئو.

بيت - 13

هل هنيين سين هوت ڏي، ڇپرِ ڇُلُ مَ تون
منجها لَڌو مون، ڪوهيارو ڪيچَ ڌَڻِي.

بيت - 14

هل هنيين سين هوت ڏي، سِسِي کڻُ مَ ساڻُ
جَني ڀانيو پاڻُ، سي آرياڻِيان اوري رهيون.

بيت - 15

ڪِجي پنڌُ پُڇان تو، ڪيچِينِ ڪارڻ ڪيئن
بيخود هلجِ بَرَ ۾، آءٌ ٿِي چَوان ايئن
سِڪَڻُ ساڄَنَ سيئن، متان مُٺِي ڇڏيين.

بيت - 16

متان مُٺِي ڇڏيين، پِريَتڻون پاڻا
ڄاپَڻِ جئن ڄاڻا، تون پڻ هوئِجُ تَنِ جئن.

بيت - 17

متان مٺي ڇڏيين، پاڻان ٻريَتڻون
کٿورِيَ ڪَڻون، مَڙهي مَڙهِجُ مُنہَ ۾.

فصل چھارم

بيت - 1

هيجُ نه هوندو جَنِ، سي ڪيئن وِندُرِ وينديون
وِهو وِچِ رَهَنِ، سَئَسين سَڌُنِ واريون.

وائي - 1

معلومُ حالُ حبيبَ، مونکي دردُ قديمي وو
آلودِي آزارَ کان، تو ريَ ٿِيَسِ طبيبَ
شادي ڏِيين صحتَ جِي، غمِي لاهِ غريبَ
آهيان ٿِي آهون ڪريان، نعري منجهه نصيب
ڪاهِلِ آهيان ڪُوَڙِي، رسِي لاهِ رقيبَ
حاذقُ آهيين هن جو، اچِين شالَ عجيب
دوا آهيين دِلِ جِي، پُڇُ پُڇُ رَهيان طبيبَ
الا! عبداللطيف کي، ڪوڙي لاءِ قريبَ

بيت - 2

سَڌائِتِي سَڀڪا، بُکَ نه باسي ڪاءِ
جيهِي تيهي ذاتِ جِي، جُنبِشَ ڪانهي جاءِ
مون سين هلي ساءِ، جا جِيُ مِٺو نه ڪَري.

بيت - 3

ڪيچ نه جُنبڻَ جاءِ، ته ڪا هَلي هوتَ ڏي
مون سين هَلي ساءِ، جا جيُ مِٺو نه ڪري.

بيت - 4

آتَڻَ منجهه پِرياڻُ، هو سَڀنِي جيڏيين
مون سَڀاڳيَ ساڻُ، ڪيرُ ڇُلندِيون ڇَپرين.

بيت - 5

سُکنِ وارِي سَڌَ، متان ڪا مون سين ڪري
اندرِ جني اَڌَ، ڏونگرَ سي ڏورينديون.

بيت - 6

ڏونگرُ نه ڏوري، سِڪَڻَ جيون سَڌون ڪري
ويٺِي گهرِ گهوري، مٿان پِريَنِ جِندَڙو.

بيت - 7

وَريتيون! وَرو، آءٌ نه وَرندِيَسِ وَرَ رِي
جاڏي هِنَ جبلَ جو، تانگهِيندِيَسِ تَرو
جتنِ ساڻُ ذرو، نِيہُ نِبيرَڻُ نه ٿِيي.

بيت - 8

وڃو سڀِ ورِي، آئِين جي وَرَنِ واريون
ڦوڙائي فِراقَ جِي، سُڄي ڳالهه ڳَرِي
ٻُنڀان جَنِ ٻَرِي، ڏونگرُ سي ڏورِينديون.

بيت - 9

وڃو سڀ موٽِي، آئين جي ورن واريون
ڪانه هلندِي ڪيچَ ڏي، ڪَرِ هو مَ کوٽِي
ڪڍِيَم، ڪاڇوٽِي، وِڌمُ جوڳُ جَتنِ لَئي.

بيت - 10

اَڄُ مَلندِيَسِ ماءِ، ڌاڄا ڪنديَسِ ڪپڙا
جيجان! جوڳياڻِي ٿيان، مونکي جهَلَ مَ پاءِ
هوتَ ٻاروچي لاءِ، ڪَنين ڪُنِرَ پائِيان.

بيت - 11

عناتا! اُتاهِين، جانِي جَڙي ٻَنڌُ
آهي گهڻو اُهَکو، فقيريَ جو فَندُ
چَکِين ته چَرِئو ٿِيين، ميخاني جو مَنڌُ
ڪِينَ ڪڍبو ڪنڌُ، منجها سَڱَ، سيّدُ چَي.

بيت - 12

مونکي ڀانئي ڀاڄَ، ڏيرَ ڏوراڻا هلِئا
اَڳئان اُٿِي اُنِ جي، خوبُ نه پَڪَمِ کاڄَ
ميڙي آپُ سرتيون! نَڪِي ڳايَمِ ڳاڄَ
سا مون هٿان نه ٿِيي، جيڪا رسمَ راڄَ
آيلَ! آءٌ اَکاڄَ، ٻول ٻاروچي وِتَرو.

بيت - 13

تو جو ٻولُ ٻروچَ، ويهِي ڪئو وَڻڪارِ ۾
سوئِي پارجِ هوتَ، وِلهَي مون معذورِ سين.

بيت - 14

پِهرين تون پاريجُ، پارڻُ پوءِ پنوهَ تي
ٻولُ مَ وساريجُ، هُو جو ڪِئوءِ هوتَ سين.

بيت - 15

توسين ٻولَ ٻَهُون، سَئسين ساڄَنُ جي ڪري
ڪندِيَ توءِ ڪَهُون، جي نالو ڳِيڙوءِ نيہَ جو.

بيت - 16

سُڻِي ٻولَ سندانِ، جِمَ سُمَهِين سسئي
ڪندي ڪُہ ڪيڻانِ، جُہ سي اُن اورانگهئا.

بيت - 17

سِڄَ اُلَٿي سسئي، رتَ وَرَنو روءِ
نه پَهِي، نه پانڌِي ڪو، جنہ ڪَرَ پُڇي لوءِ
موڙهِي وڃي توءِ، موٽڻَ جِي ڪانه ڪري.

بيت - 18

ڇُلان منجههِين ڇاڪَ، پُران پُونِمِ پُرڪَڻا
متان ڪا مُنڌَ ڪري، موٽڻَ جي مذاقَ
چِتُ سندون مون چاڪَ، هاڙهي هَڏَ هَڻِي ڪِئو.

بيت - 19

پيرين پَئِي پُرڪڻا، رَهَه ۾ گهڻو رُنومِ
پاراتو پِريَنِ کي، تَپِي تان نه ڏِنومِ
چُڪِيَ تي چيومِ، ته واهَرو سَڄڻين.

بيت - 20

چُڪيَ کي چَئِي، ڪا جاڳائي جيڏيون!
وِئَڙو ساٿُ وَهِي، تو ننڊا ئي نه لَهي.

بيت - 21

چُڪَيس سڀَ چئي، ماڻهو شهرَ ڀنڀورَ جا
ساموٽي ڪئن مُئِي، جنہ جو جانبُ جتَ وٺي وئا.

بيت - 22

موٽڻَ جا مذڪورَ، جان ڪي چَيَسِ جيڏيين
پَريٽِ پهرين پورَ، نيئِي پَهچائِي پِرينَ کي.

بيت - 23

موٽڻَ جِي مصلحتَ، مونکي ڏِهو مَ جيڏيون!
نهارينديَسِ نڪَڻِين، آرياڻي البتَ
ڪنديَس اوٽَ، عَيبُ چَي، لَڪَنِ ڏيئي لتَ
سَرتيون! شريڪَتَ، آءٌ ڪئن آگَنِ سين ڪريان.

بيت - 24

موٽِي مران مَ ماءِ! موٽَڻَ کان اڳي مَران
لُڇِي لالَڻ لاءِ، شالَ پُوندِيَسِ پيرَ تي.

فصل پنجم

بيت - 1

ڀَڄِي جان ڀنڀورَ کان، ڏونگرُ ڏورِئو مون
ڪاهي رسِيَسِ ڪيچَ کي، جِتي پاڻَ پُنهون
سَڀَتِ آهيين تون، قضا ڪندين ڪَنِ سين.

وائي - 1

آهُکِيَ آڳَہُ آهي، وو آهي
مونکي تان نه ڇڏيندو تِکَ ۾
پُڇي پوءِ پِئَنِ کي، لڪَنِ ۾ لڏَ لاهي
آرِي اُگهاڙِن کي، پنوهُ ڄامُ پَراهي

بيت - 2

ڏِنا جِيڻَ لَئي جيڏيون! ڏيرن مونکي ڏُکَ
ڀَڳِيَسِ جان ڀنڀورَ کان، تان سورَ مڙيئي سُکَ
لَٿِي مون تان لُکَ، پنوهُ ٿِيَسِ پاڻَهين.

بيت - 3

پنوهُ ٿيس پاڻهين، وِئو سسئيَ جو شرمُّ
هيڪَلِيُون هَلنِ جي، ڀَڄِي تَنِ ڀرمُ
جو وِندُرَ ۾ ورنُ، سو سودو سَرئُس هِتهِين.

بيت - 4

پنوهُ ٿيس پاڻهين، وئو سَسئيَ جو سينگارُ
’مَن عَرَفَ نَفسَہٗ فَقَد عَرَفَ رَبَّہٗ‘، اِهوئي آچارُ
جو وندرُ ۾ واپارُ، سو سودو سرئس هتهين.

بيت - 5

پنوه ٿيس پاڻهين، ويئي سسئيَ جي سونہَ
’خَلَقَ آدَمُ عَليٰ صُورَتِہٖ، اِيَ وَڻَنِ منجهه وِرُونہَ.
چريَ منجها چُونہَ، کڻي هوتُ هنجَ ڪِئو.

بيت - 6

ويئي سونہَ سسئيَ جِي، پنوهُ ٿِيسِ پاڻَ
سَڀَنِ جِي، سيّدُ چَي، آهي اِتِ اُماڻَ
ڀنڀورَ جا ڀاڻَ، آڏا عجيبنِ کي.

بيت - 7

وَهَمَ وِرساياسِ، نا ته پنوهُ آءٌ پاڻَ هُئِي
پاڻُ وڃايُمِ پانهجو، پَئِي پِريان جي پاسِ
رُتِي عِلمَ نه راسِ، ڌاران پَسڻَ پِريَ جي.

بيت - 8

ڪافَئون ڪاهِيندياسِ، موٽان تان ڪُرَ ميهڻو
ٻانهِي ٻاروچَنِ سين، سَڱُ نه ساهِيندياسِ
’اَلفِراقُ اَشَدُّ مِنَ المَوتِ‘، هِتي نه هوندياسِ
آهَ نه لاهيندياسِ، جِيَري جَتُ ڏسِي مران.

بيت - 9

جِيَڻُ جَتَ ڌارا، معذورِ جو مَسَ ٿِيي
چانگنِ سِرَ چَڙهِي وئا، ساٿِي سُوارا
اَکيون اوتارا، پَسِئو رُونِ پنوهَ جا.

بيت - 10

هيڪرَ هُئڻُ ڇڏِ، ته اوڏِي ٿيين عجيبَ کي
’مَا رَاَيتَ شَيئاً اِلاَّ وَقَد رَاَيتَ الله‘، نيئِي اَجها اوڏهين اَڏِ
ته هوتُ تو کان هڏِ، پِرين پاسي نه ٿِيي.

بيت - 11

هوتُ تهنجي هنجَ ۾، پڇين ڪوهُ پَهِي
’وَ فِي اَنفُسِڪُم اَفَلاَ تُبصِرُونَ‘، سوجهي ڪرِ سَهِي
ڪڏهن ڪانه وَهِي، هوتُ ڳولَڻُ هٽَ تان.

بيت - 12

هوتُ تهنجي هنج ۾، پڇين ڪوه پَرياڻُ
’وَ نَحنُ اَقرَبُ اِلَيہِ مِن حَبلِ الوَرِيدِ‘، تهنجو توهِين ساڻُ
پاهنجو آهي پاڻُ، آڏو عجيبَنِ کي.

بيت - 13

وَوڙِئَمِ سڀ وٿاڻَ، يار ڪارڻِ جَتَ جي
’وَهُوَ عَلى ڪُلُّ شَيءٍ مُحِيطُ‘، اِيُ آرياڻيَ اُهڃاڻَ
سَڀَنِ ۾ پنوهُ پاڻَ، ڪينهي ٻِئو ٻَروچَ ري.

بيت - 14

ڄاڻِي سُڃاڻِي، وِهان ڪئن ماٺِ ڪري
اندرِ آڳِ عشقَ جِي، اَپَرِ اُڌاڻِي
’اَلعِشقُ نارٌ اِذا وَقَعَ فِي القَلبِ يَحتَرِقُ
مَا سِوا المحبوبِ‘، کُوري جئن کاڻِي
آهي آرياڻِي، ٻِئو سرتيون! سُڄي ڪِينَ ڪِين.

بيت - 15

ڪَڍُ پنوهَ ڏي ڪاهي، چاٽيَ روحُ چَرِئو ڪِئو
اُٿي ويٺي اوڏهِين، سُتي پڻ ساهي
’اَلعِشقُ حِجابٌ بَينَ العَاشِقِ وَ المعشُوقِ‘، لاشڪُ ٿيُّ لاهي
آرياڻي آهي، ٻئو سرتيون! سُڄي ڪينَ ڪين.

بيت - 16

ڀينرَ! آءٌ ڀورِي، مون سڱُ سڃاڻي نه ڪِئو
ڏيندا مون ڏيرَ وِئا، جهڄَڻُ ۽ جهورِي
لڳِي جَنِ لورِي، ڏونگرُ سي ڏورينديون.

بيت - 17

اَديون! آءٌ اَڄاڻِ، مون سڱ سڃاڻي نه ڪَئو
هوندَ نه سَٺيَمِ هيترِي، ڪوهياري جي ڪاڻِ
رَتِيَ جِي رهاڻِ، جِيُ اَڙائِمُ جتَ سين.

فصل ششم

بيت - 1

جڏائيَ جو جامُ، ڏِنائون ڏُکِيَ کي
مَنگلُ مهنجي مَنَ ۾، ٻارِئو هوتَ حَمامُ
آرَڳِ ٿئو آرامُ، ڪاڪُلُ پَسِي ڪانڌَ جو.

وائي - 1

مون اَنڌيَ ڏي، اَڄُ ايندا هوتَ سلامت سپرين
پَلئه لائي پاهنجي، نِيئَه کي اُتِ نيندا
سڱُ نه ڪندا سُکَ سين، سورَ سَڱِيڻا ٿيندا
رَکِي ڳَلُ ڳَلَنِ تي، نِيہَ نياپو ڏيندا
پَريٽِ نيندا پاڻُ سين، ڇورِي تان نه ڇڏيندا

بيت - 2

دردُ نه لَهي دارُئين، زُلفَ زورُ ڏنومِ
ڪاڪُلُ ڪالهه ڏٺومِ، رُخساري تي رُوپَ سين.

بيت - 3

ڀَنڀو جو ڀنڀورَ ۾، ڪاڪُلُ ڏٺمَ ڪالَ
هَي تَني جي حالَ، زلفَ جي زافُ ڪِيون.

بيت - 4

پَرَ بندهين پاڻُ وِئو، زلفَ ڪَيِسَ زافُ
سندو ڪاڪلُ ڪافُ، ماري معذورِيَنِ کي.

بيت - 5

هاڻِ نَه جِيان جيڏيون! زلفُ زافُ ڪِياسِ
ڪاڪلَ آءٌ ڪُٺِياسِ، ڀَنڀو جو ڀنڀورَ ۾.

بيت - 6

ڪاڪلَ ڪُٺِي جا، ڪَفَنُ تِنہ ڪينَ ٿِيي
منجهه شهادَتَ سا، لُڏي ۽ لاڏَ ڪري.

بيت - 7

ڏَکا ڏونگرَ ڄامَ، مَ ڪَرُ معذورِيَنِ تي
توتي لڄَ، لطيف چَي، آهي سندِي عامَ
مارِمَ چَئِي معذورِ کي، وَهِيان ڪانڌَ! ڪلامَ
پرچِجُ پيادِيَنِ سين، اللهَ لڳِ عَلامَ
جانوازِي اَهنجي نامَ، ساهوتَ مَ ڇڏجِ هيڪلِي.

بيت - 8

ڏَمرُ ڏونگرَ ڄامَ، سَڳرُ پاڻَ شريڪَ سين
ڪيهِي ڪُلفتَ تِنہ سين، جا گولِي اَهنجي گامَ
ورجُ تون وريامَ، مهنجو اَچَڻُ آن ڳَري.

بيت - 9

ڏک ڏونگرَ لاهِ، اَڳَ مُئي سسئي
آرياڻيَ سين آهِ، ذاتي سَڱُ ضعيفِ جو.

بيت - 10

پيرَ پَٽان ئي ڪُنئَرا، ڏونگرَ مٿي ڏي
ڦَٽِئا پيرَ فقيرِ جا، سِيرون ٿئا سي
جهڙي تهڙي حالَ سين، پُري پنوهَ ڏي
وڃي مانَ وَري، ٻانهيَ ٻَنڌڻُ جَنِ سين.

بيت - 11

پير پَٽان ئي ڪُنئرا، ڏونگر مٿي ڏي
پاڻُ نه پَسِي ڦَٽِئو، ڪَڙهي ڪيچِيَنِ کي
هاڙهو هوتَ پَري، ڪُہ ڄاڻان ڪئن لَنگهئا.

فصل ھفتم

بيت - 1

ڏورِ مَ ڏيهُه ٻِئو، پيرُ تهنجي پريَن جو
ويهَڻُ واٽَڙِيَنِ تي، ڪيچينِ ريَ ڪِهو
وِندُرِ جو وِئو، سو اللهَ! واري آڻيين.

وائي - 1

لوچِدا وي لوچِدا وي بلوچ دا
ميرا مَنُ لوچِدا
1. پِيران نُون، سَڏينديان، سَڳَرُ پَٽِيندِيان
الله هو! مِلاوي پنوهُ ڪيچُ دا

بيت - 2

وندرِ جي وڃنِ، سي مرُ ٻَڌنِ سَندَرا
ٻِيون ڪوهُ ٻَڌنِ، ڇوڙي جي ڇڏينديون.

بيت - 3

ڏيهُه ڏيهائِين ڏُورِ، پَرَ ڏيهان پَري ٿِئا
سيڻَنِ ڪارڻِ سسئِي، پيئِي پرانهين پُورِ
تون ٿو وڃين هوتَ حضُورِ، مهنجو جِيَڻُ جيلاهِين ٿِيي.

بيت - 4

هيڪاندِيَ هوئِي، اُٿِي راتِ روان ٿِئا
ساهُ سَڳي ۾ سورَ جي، پنوهُ وِئو پُوئِي
رَه قضا دَمُ ڪوئِي، ته هيڪَرَ هيڪاندِي ٿِيان.

بيت - 5

هَڏِ نه ساهُ سُڌِيرُ، دِلِ درماندِي دوستَ ري
پائي وِئا پِرتِ جو، زوراوَرُ زنجيرُ
جِيُ جُسو جاگيرُ، هاڻي مِلڪَ هوتَ جِي.

بيت - 6

عُمرِ سڀِ عشقَ سين، پنوهُ جي پُڇنِ
رِيسَ ريزاليون تَن سين، ڪُڄاڙي کي ڪَنِ
مارڳَ جي مَرنِ، وڏو طالِعُ تَنِ جو.

بيت - 7

وڏو طالع تو، جئن لڳِين پيرِ پنوهَ جي
سسئِي اِنَ سُتونَ کي، رويو رويو رو
ويٺِي هِتِ مَ هو، هَلِين ته هوتُ لَهين.

بيت - 8

ويٺيينِ ناهِ وراڪو، سُتيَنِ ڪونهي سَڱُ
هوتُ هلندِيَنِ کٽِئو، جَنِ اَنگهُنِ چاڙهئو اَڱُ
باسي ڀَئِي ڀَڱُ، رڙهي ڄامَ رَسِيُون.

بيت - 9

ويٺي وَرِ نه پُونِ، سُتي مِلَنِ ته سُپرين
سي مَرُ رويو رُونِ، جَنِ مسافِرُ سپرين.

بيت - 10

ڪَڙهي ۽ ڪَڙي، پَرِ ۾ پيرُ پنوهَ جو
سِڪَ ٻڌائِين سَندرو، جانبَ لَئي جَڙي
لَڪَنِ سِرِ، لطيف چَي، مُنڌَ جهيڙي ۽ جهڙي
پَڻِي تان نه پَڙي، جي عمرِ سڀِ اِيئن ڪري.

بيت - 11

ڪِ ڪي ڪَڙِيان پيرَ، ڪِ ڪَڙهان ڪيچ ڌڻينِ لئي
اِيُ ڏَنءُ، ڏيئِي ڏيرَ، پاڻان پراهان وِئا.

بيت - 12

ڪَڙ پڻ پيرَ سندانِ، ڪَڙُهه پڻ ڪيچَ ڌڻينِ لَئي
اِنَهِين پَرِ اُتانِ، پُوندهِن منڌَ پهاڙَ تان.

بيت - 13

سورنِ سِجهائي، چيلهِه ٻڌِئو چوٽِيين چَڙهي
سَڱَ پريان جي سسئي، ميڙي مِلائي
لڌائين، لطيفُ چَي، لالڻُ لِيلائي
ٻانڀڻِ ٻاڏائي، هَبَئان وارِئو هوتَ کي.

بيت - 14

رائي ڪِي رنجُور، ٽَڪَرَ توءِ ٽاڪِئو چَڙهي
لانچي لڪَ، لطيف چَي، هَلِي ڏانهن حضورَ
رهِئا سڀِ رِڃُنُ ۾، سسئيَ جا سالورَ
ساڄَنُ ميڙِئُسِ سُورَ، سُکَ نه ميڙئُسِ سپرين.

بيت - 15

منجها پَئِي پَروڙِ، سڀِ مَ پڇجِ سسئي
ويهِي وڏي ڍِڳَ مان، ڌُڻِي وِجهُجِ ڌوڙِ
ته تون ماڻِيين مُوڙِ، جي پَندِ اِهائِي پاريين.

بيت - 16

لُڇي ڪينَ ڪُڇي، آٽي مُنڌَ اَندوهَ ۾
پَرِ ۾ پيرُ پڇي، لالَڻَ جو، لطيف چَي.

بيت - 17

ٻَرئائِي ته ٻارِ، ڦوڪِ ته لڳي اَنبَرِين
هِتي جي هُئڻِ جون، وَٿُون سڀِ وِسارِ
سمورِي سرڪارِ، نيئي رَکِجِ ناهِه ۾.

بيت - 18

قَدُ ٻَڌِي تون ڪينَ، پَهچندِيينَ پنوهَ سين
جي سِينون ساهِينِ سسئي، ٿِينِ تَهوارون تِينَ
مُٺِي! ٿيُ مسڪينَ، همتَ هوتُ وڃائيو.

فصل ھشتم

بيت - 1

اَڌرَ، نِنڌرَ، اَڀَرِي، اَسُونهِين آهيان
لُڙڪَ لالَ، لطيف چَي، وَرَ لَئي وَهايان
هيجان هَنجهُون هَبَ ۾، هوتَنِ لَئي هاريان
جانبُ ضعيفيَ سين، پنوهُ پَهايان
پِيهان پَچايان، جي مان نِهو پاڻَ سين.

وائي - 1

هوتَ سي هَلَڻَهارا، ڪيئن ڪريان آءٌ اُنِ سين
1. کوءِ پلنگَ، ٻَنِ ماڙِيون، کِيَڻَ ٿِئَڙمِ کارا
2. سُونهنِ سپرين جا، آتَڻَ وٽِ اوتارا
3. آهيان پَتِ پنوهَ جِي، ڪنديَسِ ڪُنرَ ڪارا
4. پيرُ مَ ڇڏجُ پريَنِ جو، هَي هَي هَٽَ اَسارا
5. ڪيچيَنِ ڪَرَهَ پَلاڻِئا، مَيا ٿئَڙَمِ مارا

بيت - 2

اڌر، ننڌر، اَڀري، آهيان اَسونهِين
پرڏيهِي پرين ڪِئا، مَرَڻَ لَئي مونهِين
سسئيَ کي، سيّد چَي، تَنگُنِ ۾ تونهِين
هارِي ڪئن هُونهِين، ريَ ثَمَرَ سَڌون ڪَرين.

بيت - 3

اڌر، ننڌر، اڀري، اَسونهين آءٌ
چِيتا چُورَ چُنجُنُ ۾، بَرَ ۾ بَلائون
موٽُ پنوهُ پاهُون، متان محبَ مَرِي رهان.

بيت - 4

اڌر، ننڌر، اڀري، اوڳِي اَرائِي
ڪينَ ٽُهارِي ٽَڪَرين، ساڻِسُ سَڳائِي
لاڳاپَنِ، لطيف چَي، منڌَ رائي رَهائِي
جُلڻُ جَڏائِي، آرِي! لاهِ اصِيلَ تان.

بيت - 5

اڌر، ننڌر، اڀري، ڪَمِ نه ڪُنماٽِي
سا ڪئن وهي ويسَرِي، جا گهائَنِ گهُنماٽِي
پيئِي پيشِ پنوهَ جي، اُسُنِ ۾ آٽِي
جا لُڪنِ لوساٽِي، سا سيڄَ چڙهندِي سسئي.

بيت - 6

اچِي عَزازِيلَ، سُتِي جاڳائِي سسئي
ٿِي ڊوڙائي دليلَ، ته پنوهَ ماڻهو موڪلِئو.

بيت - 7

مُنَڪرَ ۽ نَڪِيرَ کي، جڏهن ڏِٺائِين
اَڳئان اُٿِي اُنِ کي، پنوهُ پُڇئائين
ادا! اِهائِين، ڪو وِئو ساٿُ سَڄَڻَ جو.

بيت - 8

ڀاياڻِي ٿي ڀورِ، پُٺيَ ڪيچَينِ ڪَڪِرا
رائو مِڙوئي رتُ سان، ڪارڻِ ڪانڌَ ڪَڪورِ
لانچي لڪَ، لطيف چَي، اُٿِي ڏونگرَ ڏورِ
جَتُ وڃي ٿو زورِ، اُپُڙُ ته اوڏِي ٿيين.

بيت - 9

پَئي ٿِيي پَيمالُ، سا منڌَ مَري نه جِيي
بُري هن ڀنڀورَ سين، هَڏِ نه ڳَرَهي حالُ
لالڻَ جو، لطيفُ چَي، وِساري نه وِصالُ
ڀِرِي ڪِجاه ڀالُ، هيَ ڏاهَ ڏوريندِي ڪيترا.

بيت - 10

جهُٽِ پِٽي پِہُ جهنگِ، هاڙهي پُڇُ مَ هوتَ کي
سورَ سُٻيلِي سسئي، لَڪُ تَهِين سين لنگهِه
سُپيريان جي سَنگِ، منڌَ ميڙائو تو ٿِيي.

بيت - 11

ٿَڪِيائِي ٿَرِ ٿيلِ، چَڙُهه چُڪِيائِي چوٽيين
هلندي هوتَ پنوهَ ڏي، ڀَئي مِڙَئِي ڀيلِ
اُٿِي رائو ريلِ، ويٺيَنِ تان وارِي وَرِي.

بيت - 12

هِيَ گِسِي، هِيُ گَسُ، هِيُ پَهڻُ، هِيُ پيچِرو
ويچارِيَ وڏو ڪِئو، ويندَنِ پُٺيَ وَسُ
ليڙنِ جو، لطيف چَي، ڏونگرَ اٿيئِي ڏَسُ
جَڳَ ۾ رهيُسِ، جَسُ، سَڳَرِ ٿِي سردارَ سين.

فصل نھم

بيت - 1

وِهُ مَ وساري، پُڇا ڪرِ مَ پَنڌَ جِي
نِرمَلُ نهاري، هلندِيَنِ تان نه هَٿِ ڪِئو.

وائي - 1

وڃي وڃي ٿيندِيَسِ ويجهِي
پَسَڻَ ڪارڻِ پِريَنِ جي
آڏا ڏونگرَ لَڪِيون، موٽِجُ محبَ مِجيجِي
پرين پَهنوارَ تو چوان، آهيان ٻَيَڙَ ٻي جي
نَمُ گهُرجي نيہَ جو، آهيان آءٌ اَروجِي
جا نه هلندِي هوتَ ڏي، پيُ تِنہ جو پاجي

بيت - 2

اوجهَڙِ اَسُونهيَنِ، ڏيهُه گهڻو ئِي ڏورِئو
سَڳَرِ ريَ سُونهينِ، پَهُتِي ڪانه پنڌِ ڪري.

بيت - 3

واءَ! وڃايُمِ سو، پُٺيَ جنہ پنڌُ ڪَرِيان
ڇَٽا ڇَپَرَ پريَن جو، پيرُ پَرَنِيا تو
بَرَ بورائو جو، سو لَڳِي متان لَٽِيين.

بيت - 4

واءَ وڃايم ڪالَ، پٺيَ جنہ پنڌ ڪريان
وڃڻُ مون واٽين پِئو، هوتن ڪارڻِ حالَ
جبلُ ڏوريان جالَ، ڪارڻِ پيرَ پنوهَ جي.

بيت - 5

کُهِجُ مَ اِجها کِيہَ، گَردِ پَسِ گُنگَنِ جي
ڏکِي! منجها ڏيہَ، نِڪرُ ناهِ ڪُلهي ڪري.

بيت - 6

ڏورِ مَ تون ڏوريجِ، صبر ڪرِ مَ سسئي
پُرَڻُ ڇڏِ پيرنِ سين، وِهَڻُ وِساريجِ
سُکَنِ جا، سيّدُ چَي، لاڳاپا لاهيجِ
هِيين ساڻُ هَليجِ، ته پنڌُ پاسي ڀَرِ نِبِري.

بيت - 7

ويٺِيَسِ وِکَ نه اُپڙي، تون آرياڻِي آءُ
چُڪِيَسِ توسين چاءُ، پاسي ڀَرِ پيئِي رِڙهي.

بيت - 8

کُهِي جا کَنيائِين، وِکَ تنہ ويجهِي ڪِي
ڇِڪِيَ ڇِنائين، پنڌُ مِڙوئِي پَٻَ جو.

بيت - 9

سؤ ڪوهَ ڪري سڀڪا، تون کُهِي کڻجِ وِکَ
تاڻِجِ منجها تِکَ، ته پنڌ پاسي ڀَرِ نبري.

بيت - 10

وِئو جاڳائي جَتُ، ويرِي ڪِنہ وِلاتِ جو
سندو سورَنِ خَطُ، ڏنم هوتَ هٿن سين.

بيت - 11

ڏُهلا مون ڏِينہَ ٿئا، پييَمِ ڄامَ ڄَيُون
پَسِئو پنڌُ پهاڙ جو، ٿِئَڙِمُ روحُ رَيُون
لُڇِئو ٿِيان، لطيف چَي، ڪارڻِ دوستَ دَيُون
ڀانيان لَڪَ لَيُون، جي سورَ پِريان جا ساڻُ مون.

بيت - 12

هيڪِلِيائِي هاڻِ، پوريندِيَسِ پنوهَ ڏي
ڪنديَسِ ڪوهيارَل سين، رُچِي روحَ رهاڻِ
رُلِي ڇُلِي ڇپرين، ڪنہ پرِ لاهيان ڪاڻِ
آهيان گهڻو اَڄاڻِ، سورَ پريان جا ساڻُ مون.

بيت - 13

هيڪليائي هيلَ، پورينديسِ پنوهَ ڏي
آڏا ڏونگرَ لَڪِيون، سورِيون سُڄنِ سيلَ
ته ڪرَ ٻيلِيان ٻيلَ، جي سورَ پريان جا ساڻُ مون.

بيت - 14

دوستُ ڏٺائين دِلِ سين، وِرِچِي تان نه وِهي
لانچي لَڪَ، لطيف چَي، پَهڻنِ منجهِه پَهي
سندي نِيہَ نَهي، ڪِي سرفرازُ سسئي.

فصل دھم

بيت - 1

آءُ اورانهون سُپرين، وَڃُ مَ اَڳانهون
ٿَڪِي گهڻِي ٿَرَنِ ۾، ٻاڪارِئو ٻانهُون
دردَ جون دانهُون، مون مارينديون، موٽُ تون.

وائي - 1

ڪهڙي ويلي اَڄُ لَڳِيان، آءٌ ڇو ڄاڻان لوڪَ
گهاءُ مِٽان دا ڇٽدا جو نهين، ظاهِرُ ڪِيتا تَنِ اڳيان

بيت - 2

آءُ اورانهون سپرين، وڃ مَ پِيَّ پَري
مون ڏِٺِي، مون وِسَهو، وِرِچي تان نه وَري
ڌاران مُنہَ مَري، ڏکِيَ جي ڏيکاريين.

بيت - 3

آءُ اورانهون سپرين، پَري وڃُ مَ پيَّ
موٽُ مَرندِيَسِ ڇَپرين، تون جيارو جيَّ
هوتَ مَ ڇڏجِ هيَّ، پنوهُ پيادِي پنڌَ ۾.

بيت - 4

آءُ اورانهون سپرين، ڏکيَ ڏيجُ مَ ڏاگهُه
وٽِ ڇڏي مون واگهُه، آرِي وَهين عشقَ جو.

بيت - 5

آءُ اورانهون سپرين، ڏکيَ ڏاگهُه مَ ڏيجُ
پيهِي گهرِ پُڇيجُ، ته هوتَ حَلاوَتَ نه ٿيي.

بيت - 6

مَڇُڻ وَرِ وِسارِيين، آري لڳِ اللهُ
توکي سارِئو ساهُ، اُڪنڊئو آهون ڪري.

بيت - 7

مڇڻ وَرَ وِساريين، صبرُ نه ساريان
توکي نهاريان، آءُ مهنجا سُپرين.

بيت - 8

هٿان هَڏِ نه ڇڏيان، صبرُ شڪرانو
ذوقُ زمانو، مون وَرَ وِئڙو وِسَري.

بيت - 9

صبرَ ۽ شڪرَ کي، ڪاڏي آءٌ ڪندِي
آهيان جنہ سندِي، سو ته گهُرجي ساڻُ مون.

بيت - 10

صبر ۽ شڪر کي، وٺي آءٌ ويٺِي
ڏکيَ سين ڏيٺِي، ڪا ڪِجُ اَچِي ڪڏهين.

بيت - 11

صبر ۽ شڪر کي، هٿِ ڪِئو مون هاڻِ
پِريَمِ اچِي پاڻِ، ڦَٽِيَ کي پُڇيجِ تون.

بيت - 12

ناهِ جَميعَتَ جانِ کي، هوتَ پڄاڻا هاڻِ
اللهَ! سيئِي آڻِ، جن ساءُ چَکايُمِ سِڪَ جو.

بيت - 13

ناه جميعت جان کي، هوتَ پڄاڻا هِتِ
پنوهَ جِي پِرتِ، جن ساءُ چکايمِ سڪَ جو.

بيت - 14

ناهه جميعت جان کي، پنوهَ پڄاڻان
سي مون سِيباڻان، جَنِ ساءُ چکايم سڪ جو.

فصل يازدھم

بيت - 1

ڪَنُ ٿِي، ڪيچينِ ڪُڇئو، ڪُڇُ مَ، ٿا ڪُڇَنِ
اِشارَتُون اُنِ جيون، سُڪُوتا سُڄنِ
وٽان ويهِي تَنِ، سُڻ ته سوزُ پِرائيين.

وائي - 1

دردَ مُئِيَ جي جا دارُون،
اي دوست! موٽُ سٻاجها سپرين
مون لَڳِيون، مون وِسَهو، محبتَ جون مارُون
مائِٽَنِئان مون سين گهڻا، ڪُسڻَ ڪِئا ڪارُون

بيت - 2

سڻ ته سوزُ پرائيين، آءٌ چيائون اَڄُ
ٻولِي ٻِي نه سِکئا، ڀُوڻا چوُنِمُ ڀَڄُ
واڄي وٽِ مَ وَڄُ، ٻُڌُ ته ٻِئائِي لَهي.

بيت - 3

ٻُڌ ته ٻئائِي لَهي، آءٌ اِتِ نه آهِ
ڪُڇَڻُ ڪڍي لاهِ، ڪَنُ ٿِي، ڪيچينِ ڪُڇئو.

بيت - 4

ڪَنُ ٿِي، ڪيچينِ ڪُڇئو، ڪُڇُ مَ ڪُڇئائون
رَهِي نه رتِيَ جيتَري، اُنِي وٽِ آئون
وڍي وڌائون، هُو جو وَڻُ هئڻَ جو.

بيت - 5

ڪڏهن پئجي ڪَنُ ٿِي، ڪڏهن ٿِيجي واتُ
ڪڏهن ٿيجي ٻَڪِرو، ڪڏهن ٿيجي ڪاتُ.

بيت - 6

ڪٽارو ۽ ڪوسُ، اڱَڻِ آريَ ڄامَ جي
دِيَتَ آهي دوسُ، مارڳَ ۾ مَيَن جي.

بيت - 7

ڪامُون مُڇيجاهُ، گهڻيون گهُرجَنِئان اوٺيا!
هِي وڻَ نه لَهنداءُ، هُو وڻَ اوڏاهين گهڻا.

بيت - 8

اَکيون لَٽَ اوراٽيون، ڪِنہ پَرِ ڪڙيان پيرُ
لَٽِ لائيندو ڪيرُ، مون جيهَي معذورِ کي.

بيت - 9

اَکيون آريَ ڄامَ جيون، انڌيَ سين آهِينِ
هو جي وڻَ وِندُرَ جا، سي مون سُونهائينِ
ڏِسئو ڏيکارِينِ، پيشاني پنوهَ جِي.

بيت - 10

اَکيون آريَ ڄامَ جيون، آهينِ انڌيَ ساڻُ
پَسِي ڪنديون پاڻُ، پيشانيَ پنوه جي.

بيت - 11

سڏَ مَ ڪرِ سڏڻ ري، هلڻ ريَ مَ هَلُّ
جلڻَ ريَ مَ جَلُّ، روئڻَ ريَ متان رُئين.

ابيات متفرقات من ڪلام آبري

وائي - 1

مونکي تان جهَلَ مَ پايو
وو جيڏيون! آءٌ هلندي هوتَ ڏي
هِيُ جو بارُ ڀنڀورَ جو، لوٺِيَ تان سڀِ لاهيو
آهي عاجزيَنِ تي، پَسڻَ سندو سايو
ڪينَ وِهنديَسِ ڪُنڊَ ۾، نه مون پَئي نه پايو
وِهاري وطنَ ۾، شُهِديَ کي مَ سِڪايو
ڪُٺلِ ڪَجائَنِ ۾، چاڙهي هيئن هلايو
مهنجو پنڌُ پنوهَ ڏي، ريبي تان مَ رهايو

وائي - 2

ڳالهيون هوتَ ٻاروچي ساڻُ
وو مهنجي جِيَ جيون جيڏيون جيڏيون!
ڇُلِي پيٺِيَسِ ڇپرين، سَڱَ تهنجي ساڻُ
چَڙهي ڏاڍين ڏونگرين، پرزا ڪنديسِ پاڻُ
رُلِي ڇُلِي ڇپرين، يارُ وڃايُمِ ڄاڻُ
هٿان هڏِ نه ڇڏيان، سندو نِيہَ نڌاڻُ
نصيبُ ڪَرِ نه سسئيَ کي، پنوهَ اُٺَ وٿاڻُ

وائي - 3

ٻاروچا ٻاجهائي، ميان لا! مونکي نيندا پاڻَ سين
ساٿُ سلامَتُ آئيو، وَرَ تِي اِيَ واڌائي
پيرُ لڌائين پريَن جو، لڪنَ سِرِ ليلائي
مِڙي سا، محمودُ چَي، ورَ کي هيَ واجهائي

وائي - 4

پَلَڪَ نه رَهي دل تو ري
وَرُ ميان! صاحبَ خانَ بلوچا وو!
اُٺ چاريندِيَسِ اُنَ جا، مٿان ٽڪرَ ٽوري
2. ڏينديسِ ماهُ مِروئنِ کي، مٿان ڪُلهنِ ڪوري
3. ڪانگَ کِينمِ ڪيچ جا، ماسُ چُنجُن ساڻُ چوري
4. آرياڻِي، عبداللطيف چَي، سارَ لهندمِ سوري.

وائي - 5

ڪرها مَ ڪاهيو،
ميان ڪيچي! آءٌ آرياڻِي عرض چَوَندي
ڪري هوتَ هلڻَ جِي، لوٺِيَ کي مَ لُڇايو
وسِيلو وِلهِيَ جو، آڳانڍو اَئين آهيو
پاسي ۾ پَريٽِ جي، جهيڪي اُٺَ جهُڪايو
وِلهيَ جي وهانءَ ۾، واڄَٽُ سڀِ وَڄاهيو
اُگهاڙِي آتَڻَ ۾، پهنجي پاڻِ پراهِيو
سائين ڪارڻِ سپرين، صورت کي مَ سِڪايو
ساڪِنِ ٿِي شهرَ جا، معذورِ کي مرڪاهِيو
پنوهَ ڄامَ پَرٽِ سين، ويهي سورَ وراهيو
لاهي بارُ ڀنڀورَ ۾، ويندي گهوٽُ وناهِيو
پنوهَ ڄاڃيئڙنِ کي، رڌي کيڻَ کاراهيو
پرڻائي پنوهَ کي، نيکيٽيَ نِڱاهِيو
ٻيلي ٿي ٻانڀڻِ سين، ڏکيءَ ڏيجُ ڏيکاريو.

بيت - 1

اُٿيو اَئين اُٿِياڪُ، ڪالهونُڪو ڪاڏي ڳَيو
وِئو جاڳائي جيڏيون! هِيُ بِرِهُ بيباڪُ
چُرِ ڦُرِ ڪاري چاڪُ، سورُ سُمَهاري ڪِينَ ڪِين.

بيت - 2

سَنڌِيون سورَ ڪرِينِ، هَڏُ پڻ ڏکي هوتَ لَئي
پريَنِ جي پاڻَ ڏنا، سي سُتي سُکُ نه ڏِينِ
جي ماڻهن کي مارينِ، تَنِ سورنِ کي سڏَ ڪريان.

بيت - 3

صدا وِڌِيَمِ سورَ جِي، اَڳئان ڪوهياري
جو نِجَسَ نِڪالي، سو پُنوهَه وجهو پاندَ ۾.

بيت - 4

جان ساماڻيين سسئي، تان ويسُ وِڙَنِ جو ڪَرِ
لاهي لَڄَ، لطيف چَي، ٿِي بيکارياڻِي بَرِ
ته وِيندِهين پُوئين وَرِ، اڳئا هوتُ حضورَ ۾.

بيت - 5

سسئيَ کي سڏُ ٿئو، اسان اولاڻون
پنڌُ نه پُڄاڻون، اَڻَ-ڪوٺِي ڪانَه ڪَري.

بيت - 6

پَسو پَرائَنِ، سورنِ آڏِي سسئي
پُرايا پَهجَنِ، وِجهَنِ ويچاريَ تي.

بيت - 7

منڌِ نه منجها تنِ، پَسِي لَڪُ لُڏنِ جي
جا پَرِ کاهوڙيَنِ، سا پَرِ سِکِي سسئي.

بيت - 8

منڌَ! مَ مَنَہِ ويهُه، اُڀِي اوسَڙُ اُسَ ۾
تو سيئِي سيڻَ ڪئا، ڏورِ جَني جو ڏيهُه
پاڙي پاڙي پيهُه، وتُ پڇندِي پِريَ کي.

بيت - 9

ٻيلي ناهِ ڀنڀورَ ۾، تنہ سسئيَ جو سَهِي
ڏَمرُ ڏيرنِ مَنَ ۾، ڪندا ايئن ڪُهِي
لنگهائي، لطيف چَي، کَڻِجُ ڄامَ کُهِي
هيَ معذورِ هڏِ مُئي، تون ڪاملَ! وڃُ مَ ڪيڏهين.

بيت - 10

اولاڪَنِ اچِي، معذورِ کي مارو ڪِئو
متان وَرُ وِساريين، منجها ڪُرَ ڪَچِي
سُپَڪَ ٿِي سورنِ سين، پَهُچنديَن پَچِي
منجها راهَ رَچِي، ٿينديَن لالَ، لطيف چَي.

سرود معذور

فصل اول

وائي - 1

خوبِي: منجهِه خِفتُ، اي دوستَ! دِقَتَ
آهي عبداللطيفَ کي، وو
مَدحَ مون کان نه ٿِيي، سندِي سورَ صفتَ
هِجي ڪريان هيجَ سين، مطالعَ محبتَ
حُزنُ هوتَ پنوهَ جو، رُڳيائي راحتَ
پريان جي پِسِتانَ جو، فاقو ئِي فرحتَ

بيت - 1

هلندي هوتَ پنوهَ ڏي، کُهِجنِ ڪي کوٽِيون
پَهَڻُ تَني پَٽُ ٿيي، جي لَئي لالڻَ لوٺِيون
سڀِ سهيليون سِڪَ کي، چُنُجُون ۽ چوٽِيون
ٻانڀڻِ ٿيون ٻوٽِيون، ته ڪُتا کِينَئِي ڪيچ جا.

بيت - 2

ڪتا کينئِي ڪيچَ جا، سندا جي پنوهَ
اَڳهين هوندَ اَسُونہَ، جي جانارَنِ يادِ پُئين.

بيت - 3

سسئي پُڇنِ سي، جي پارئَلَ پنوهَ ڄامَ جا
وڍيو ويٺِي ڏي، ڪايا ڪيچَ ڪُتنِ کي.

بيت - 4

تنِ پيئِي جانارنِ يادِ، جي پارِئَلَ پنوهَ ڄام جا
سندِي لالڻَ لاڌِ، مُيان پوءِ مُنڌَ ٿِي.

بيت - 5

جاڳايَسِ جنبُورَ، ڪُتي قريبَنِ جي
بَهِي بَهُڪِي اُٿئو، گهِڏِي منجها گهُورَ
سڀَ لاهيندو سورَ، گِرِي هنِ غريبَ تان.

بيت - 6

نَڪِين آهيون چُوهڙا، نَڪِين آهيون چورَ
هاگامان ۽ هورَ، ڪُتا ڪريين ڪَنِ تي.

بيت - 7

ڪتو چَي قريبَ جا، آهيون ساڌَ سَهِي
پهرين باتِ بَهِي، پُڇون پوءِ پانڌيَنِ کي.

بيت - 8

ڪُهِين ته آپُ ڪُہ، ڏَسِ مَ چوهَڙِيان
سندا آهيڙِيان، آءٌ نه سَهَندِي هٿَڙا.

بيت - 9

ڪتو طالبُ ڍونڍَ جو، اسين ڪتي ڪِيڙَ
چُهٽِي آهي چِيڙَ، ڪارائِيَ جي ڪَنَ ۾.

بيت - 10

ڪتو ڪُرٽي هَڏِيون، جُوان مَردُ جگرَ کاءِ
’اَلدُّنيَا جِيفَةٌ وَّ طَالِبُهَا ڪِلاَبٌ‘، اِي هِيين سين لاءِ.

بيت - 11

يارُ ڏِٺائون يارَ جو، پُٺِيَ پيرُ ڪَڙِينِ
ڦِرِئا نه فرمانَ کان، اِنَهِين منجهه آهينِ
ڏِسِي نه ڏاڙهِين، شَبانُ جي سَگَ کي.

بيت - 12

سَگبانَ سِينڍارِئا، بَڇئا تي بَهَنِ
ڦِرئا نه فرمان کان، مُلُ نه موتِيَڙَنِ
ڪونهي ڏوهُ ڪُتَنِ، ڏاڪارِئا ڏاڙهِينِ ٿا.

بيت - 13

ويٺو آهي واٽَ تي، ڪُتو ڪُتي وٽِ
پوتِيُون پانڌيڙَنِ جون، جهيڙيو ڪَري جَهٽِ
جا گُلرَنِ ۾ گهٽِ، سا پَونچِي ٿي پُوريون ڪري.

بيت - 14

ڏَکا ڏُونگرَ جا مِرُون، مَر ٿا مون تي ڪَنِ
پُوندا ڪينَ پَريٽِ تي، هن جا سَڌَرَ ٿا سُڄَنِ
سَڳائِيَ جِي، سيّد چَي، آهي سُڌِ سَڀنِ
هوند نه هِتِ ٽَرنِ، پر قرابَتَ ڪمُ ڪِئو.

بيت - 15

ڪَمِ قرابتَ جَنِ جِي، هِتي آيَمِ هِيئَن
رِفاقتَ راڱنِ جي، پَهتِيَسِ پاهَڙَ سِيئَن
ماڻهو ملاحِظو تِنہ جو، ڪيچِ نه ڪندا ڪيئَن
ذاتِ نسوريائِي نِيَّ، پَر سَڌرَ سين سڱُ ٿئو.

بيت - 16

ڇَپَرَ اوتارا ڪري، سَينڌِي ٿِي مِرُنِ
جيڪِين چَيُسِ جيڏيين، سو نه ڪِئائين ڪَنِ
معذورِ مَرڻُ مَنِ، ڪيچيَ لاءِ قبولِيو.

بيت - 17

ڇپر اوتارا ڪري، ماڻِيائِين مَزا
پرٽِ کي پٻَ ۾، ڪارِئو پنڌُ قَضا
وَسُ نه ويچارِيَ جو، جيڪا ربَ رَضا
مَٿان جانِ جَزا، لاٿائين لطيفُ چَي.

بيت - 18

سَڌَرَ سين سڱُ ڪري، پَرِ کنڊين پيياسِ
ڪيرِ برهمڻِ ڪَنِ جِي، ڪيرُ ڄاڻي ڪيڻاسِ
هوند نه سِنڌُ سُياسِ، هنَ پُريي ڪَيَسِ پڌرِي.

فصل دويم

بيت - 1

ڏُکِيَ ڏَمَرُ ناهِ، بُکِيَ کِلَ نه اُڄَهِي
اُگهاڙِيَ وِيهاءُ، وِئو ويچارِيَ وسَري.

وائي - 1

هَلُ هوتنِ ڪارڻِ حالَ
شال! سَڳَرِ ٿينديَنِ ساٿَ جِي
پيرَ پهنجي پريَن لَئي، ڪوڏِ رَتائِين ڪالَ
چَڙهندي سِرِ چوٽيين، لَڪنِ ڪِئڙسِ لالَ
2. جي ڀائيين جتن جي، ويجهِي ٿِيان وصالَ
پُرِي پَٻَ وَرَنِ ۾، وجهُجِ ڪا وَڙالَ
3. ڪيچان آئِيو قافلو، مَيَنِ مَٿي مالَ
ايندءِ بُوءِ بوتَنِ جِي، جهَلِجِ پَٻَ پَهالَ
5. جِتي جَماجَنِ کي، جبلَ ٿِينِ جنجالَ
پُڇجِ پياديِنِ کي، اُتِ آرياڻي احوالَ

بيت - 2

اَديون! وَرُ اُگهاڙَ، ويهان جِنہ وِسارئو
جيڏيون! ڇڏي جاڙَ، سڀ ننگيون ٿِي نڪرو.

بيت - 3

سڀِ ننگيون ٿِي نڪرو، پَرَ هَڻَ ڇڏي پوءِ
مَهندِ مِڙِنِئان هوءِ، ڪفهي جا ڪينَ کَڻِي.

بيت - 4

سڀِ ننگيون ٿِي نڪرو، لالچِ ڇڏيَ لوڀُ
سپيريان سين سوڀَ، ننڊون ڪندي نه ٿِئي.

بيت - 5

ڪَهي جا ڪينَ کڻِي، پِريَ پَهتِي سا
وِهي ويڙهجِي جا، وَصلُ تنہ وڃائيو.

بيت - 6

وصلُ تنہ وڃائيو، سِينڌِ سُرمي سِيئن
سا لوٺِي ليلان جيئن، مَڻِيون جنہ مُٺِ ڪِئو.

بيت - 7

پاڻُ نه ٿِيي پاڻَ کان، اِيُ پاڻان ٿِيي نه پاڻُ
’وَالقَدرِ خَيرِهِ، وَشَرِّهِ مِنَ اللهِ تَعاليٰ‘، ڄولي ڏِسجُ ڄاڻُ
ڄاڻي ڏسج ڄاڻَ کي، ڄاڻي منجها ڄاڻَ
جيَ ۾ سُمَهِين سسئِي، پَئجُ پنڌَ پرياڻَ
ٿيين هيڪاندِي هاڻِ، لالڻَ ساڻُ، لطيفُ چَي.

بيت - 8

هوندِئا هوتُ پَري، اوڏو آهِ اَڻَ-هوندِ کي
ساڄَنُ تَنِ سَري، ’لا‘ سين لَڏِينِ جي.

بيت - 9

لائي خنجرُ ’لاءِ‘ جو، هَي خَچَرَ کي هَڻُ
سَڌُ نِ جيون، سيّدُ چَي، وَٿُون سڀِ وِڪڻُ
پيرُ پروڙي کڻُ، ته هَلڻَ ۾ هورِي وَهِين.

بيت - 10

هورِيَنِ هاڙهو لنگهِئو، ٿِيُ جَرِيدِي جوءِ
هوندِ جَنهِين سين هوءِ، هوتُ نه هوندو تَنِ سين.

بيت - 11

هورِيَنِ هاڙهو لنگهئو، مُٺي! مُوسٽُ ڇڏِ
لَئَه سين اُٿِي لَڏِ، ڪينَ رَساڻي ڪيچَ کي.

بيت - 12

هورين هاڙهو لنگهئو، ڳورِيُون پاسي ڳوٺَ
ڪيچَ تَنِي کي ڪوٺَ، ڪينَ جَنِ جي ڪَڇَ ۾.

بيت - 13

هورين هاڙهو لنگهئو، ڳورِيون ٿيون ڳَمَنِ
هاڃي تِنہ هَڄَنِ، ڌاران سِڪَ، سيّد چَي.

بيت - 14

نڪا هِتِ نه هُتِ ڪا، ڳورِيَ سندِي ڳالِ
ڪينَ پَهتي مالِ، حالِ پَهتي هوتَ کي.

بيت - 15

ڏِينهان ڏاريَ ويسَ، راتيان روئي رَتَ-ڦُڙا
لَنڊِنِ جي لبيسَ، ڪانڌُ ڪميڻيَ کٽِئو.

بيت - 16

ڏينها ڏاريَ روءِ، راتيان روئي رت-ڦڙا
منجهه ويچارِيَ ووءِ، ٻَهرا وا وَرنِ سين.

بيت - 17

ٻهرا وا وَرنِ سين، اندرِ ڪالوڻِي ڪالِ
سا تا تون سنڀالِ، هُوءِ جا ڪِيَئِي هوتَ سين.

بيت - 18

ٻَهرا وا ورن سين، اندرِ مُنڌَ ماتامُ
سسئيَ سوجهي ڪڍئا، تعلقَ سڀِ تمامُ
نِئُسِ نِيہَ نِيامُ، ڏسڻِ ڏارِيَ ويسَ ۾.

بيت - 19

ڏسڻَ ۾ ڏارِي، اندرِ سُتِي سسئِي
اِنهِين پَرِ آرِي، ڪانڌُ ڪميڻيَ کٽئو.

فصل سيوم

بيت - 1

هلندي هاڙهو مَڻي، ڪَرَڻُ ڪوهَ پئامِ
اَرَڏا آريَ ڄامَ ري، گوندرَ گُذَرِئامِ
لَڪِيون لَڪَ، چَي، اورانگهڻُ آيامِ
پُرڻُ پنوهَ پُٺِ ۾، اِيَ سعادت سَندِيامِ
مَٿِسِ ڪمَّ وِڌامِ، وِهان تان نه وَسُ پِئو.

وائي - 1

جيڏيون! جا جَڙَ لائِي جِيَ جَتَنِ،
سا مون سرتيون! سِيباڻِيامِ
تَنہ جيئَڻِ جالَ ڪِئومِ
1. مَهرَ جا مَيَنِ جِي، سنجهي هَٿِ هيامِ
صُبحِ سُتِي سکَّ ۾، ويسَلِي وييامِ
2. هڪلَ هوتَ پنوهَ جِي، سَڳَرَ منجهه سُيامِ
ڏوريندي ۾ ڏونگرين، ٿَهَرَ ٿوڀَ ٿِيامِ
3. ڪوڙين ڀالَ پنوهَ جا، گنجي منجهه گُڙئامِ
سُتِي سَنگهرَ پَٽِيين، سِگهَڙِي سارَ لڌيامِ
4. ڪيهون ڪَهَنِ پَٽِين، ڪُوڪُون جَماجانِ
هوتاڻي هٿَ کَڻي، پُنوهُ پِياديان
5. ڏکُون، بکُون، ڏاکڙا، ڪارڻِ جَنِ ڪِئامِ
موٽِي ماءِ ڀنڀور ۾، اڱڻِ سي آيامِ

بيت - 2

هلندي هاڙهو مڻي، ڏَڪنِ منهجا ڏوهَ
هو اوڇڻَ سِرِ اُٺنِ تي، هَي پنڌَ پڇاڙِي پوءِ
ليڙنِ رِيَ، لطيف چَي، ڪئن ڪَريندِيَسِ ڪوهَ
اڳئان رائو سُڄي روهَ، وهان تان نه وس پئو.

بيت - 3

هلندي هاڙهو مڻي، سِسِي ڏينديَسِ ساهُ
لِڱَنِ تان، لطيف چَي، پاري نِئُمِ پاهُ
ڪندو ٻاجهَه اَللهُ، وهان تان نه وس پئو.

بيت - 4

هلندي هاڙهو مڻي، گُسان تان مَ گَسان
لَڪَنِ تان، لطيف چَي، رِڙِهي مانَ رَسان
پنوهُ شالَ پَسان، وهان تان نه وس پئو.

بيت - 5

ڀائِي-حالَ هَلِي وِئا، ڪِنہ کي سورُ سَلان
کَڻِئو لَڄَّ، لطيف چَي، لَڪَنِ منجهه لُڇان
پانڌِي ڪيرُ پُڇان، وهان تان نه وس ٿئو.

بيت - 6

وَڌو ڪِيمَ وَڻان، اونچا ڏونگرَ مَ ٿيو
ٽِمو مَ نيڻان! ته پيرُ نِهاريان پِريَن جو.

بيت - 7

وارُو مون وَڻاهُ، ڪا سُڌِ سُونهَپَ نه ڏِهو
اِيَ اِهائِي ڳالهڙي، شَجَرَ سُڻيجاهُ
چوٽيين چاڙهيجاهُ، ته موڙهِيَ ڪو مُنہ ٿِيي.

بيت - 8

وارو مون وَڻَراهِ، ڪا سڌ سونهپ جي نه ڏهو
وجهي وَراڪنِ ۾، معذورِ کي مَ منجهاءِ
منجها پاڻِ پِياديون، هادي ٿِي هلاءِ
پِريان کي پَهُچاءِ، ته لڳِي لوٺو نه ٿيين.

بيت - 9

وارو مون وڻڪارِ، ڪا سڌ سونهپَ جي نه ڏِهو
آهي اَسونهِينَ جِي، مَٿي تو مَيارَ
وِڙِهئا ويراڳِنِ سين، لَڪَنِ جا لِيارَ
ڪريان ٿِي ڪُوارَ، ڪَنڊنِ ڪانڊيرنِ جِي.

بيت - 10

ڪنڊا مون پيرَنِ ۾، توڻي لکَ لَڳَنِ
آڱُرِ آڱوٺي نه مِڙي، ڇِپُون پيرَ ڇِنَنِ
ويندي ڏانہُ پِريَنِ، جُتِي ذاتِ نه پائيان.

بيت - 11

جُتِي سي پائينديون، جَنِي پيرَ پِرِين
لاٿيون سَڀِ پَرين، سسئي ٻاروچَنِ کي.

فصل چھارم

وائي - 1

توڏَنِ تان نه تَنوارِئو، مهنجو لالڻُ وارِئو
الا ميان! اللهَ ڪارڻِ اوٺيا
شَرفُ لَهي سسئي، ڪُٺَلِ کي ڪَمُ ڪارِهو
ميندِيَ مورَ مليرَ جا، چانگَنِ کي سڀ چارِهو

بيت - 1

مَرِي جِيُ ته ماڻيين، جانبَ جو جمالُ
ٿِيين هوندَ حلالُ، جي پندِ اِهائِي پاريين.

بيت - 2

مَرُ ته موچارِي ٿيين، آجَلان اڳي اَڄُ
جانڪِين هئين جِيَرِي، ته مُنڌَ ڀنڀوران ڀَڄُ
پنوهَ ساڻُ پَهَڄُ، ته ملڪ الموتُ ماڻيين.

بيت - 3

مَرُ ته موچاري ٿيين، جِيَڻُ آڏو جَتَ
هارِي! ڪَرِ همتَ، ته ڏيئِي دَمُ دوستُ لَهِين.

بيت - 4

مر ته موچاري ٿيين، ويهِي وِجهُه مَ ويرُ
دِلِ ۾ آڻِ مَ دورُ تون، ڦِرَڻَ سندو ڦيرُ
توڻي لَهِين نه پيرُ، توءِ راحت آهي رڙهڻ ۾.

بيت - 5

مر ته موچاري ٿيين، ويهِي جِيُ مَ جوءِ
مُنڌَ! مَرَڻا پوءِ، پَهچنديَن پنوهَ کي.

بيت - 6

اَجلان اڳي سسئي، مُنڌَ جِيَرِيائِي مَرُّ
ٽولِيان تِنہ مَ ٽَرُ، جنہ روحُ وڃايو راهَ ۾.

بيت - 7

مَرَڻا اڳي جي مُئا، سي مَرِي ٿِينِ نه ماتُ
هوندا سي حياتُ، جِيَڻا اڳي جي جِيا.

بيت - 8

جيڻا اڳي جي جيا، جُڳُ جُڳُ سي جِيَنِ
او موٽِي ڪِينَ مَرنِ، مَرڻا اڳي جي مُئا.

بيت - 9

اونچو اُتانهون گهڻو، جِيَڻَ کي جَبَلُ
مَرڻَ مون سين هَلُ، ته پُٺِيَ تو پَنڌُ ڪريان.

بيت - 10

تو سَڱُ ساهَ کَڻڻَ سين، جِيَڻَ گوشي جاءُ
مَرڻَ! مون سين آءُ، ته پٺيَ تو پنڌ ڪريان.

بيت - 11

تو سامائي سسئي، مَرَڻُ ڪِئو مُردارُ
ڪُپَرِ سين ڪوهيارُ، لوٺِي! تو لَڄائِيو.

بيت - 12

پَرِ ۾ پَچِين پِريَ کي، مَرِي نه ڄاتوءِ
مُوتُو منڌَ نه سوءِ، ڪنڌُ ڪُڄاڙئا ڪاٽيين.

فصل پنجم

بيت - 1

هٿين، پيرين، مُونڙِيين، هلجُ ساڻُ هنيين
عشقُ آرِيَ ڄامَ جو، نِباهي نيين
جان جان ٿِي جِيين، تان پاڙِجِ ڪو مَ پنوهُ سين.

وائي - 1

ويهُه مَ واٽَ وِرچِي،
هو الله ميان! جي ڪهنديين تي لهنديين
1. ڪَنِي اچِي ڪا ڪَهِي، ڪَنِي اچِي ڪا چَئِي
اَمُلُ ڀانيان اُنَ کي، ساڄَنَ مونکي جا چَئِي
2. پيرَ پَٽائِين ڪُنئرا، رائي ڪِئڙسِ رَچي
مُنہُ ڪَرِ معذورينِ ڏي، پنوهَ ڄامَ پَرَچِي
3. مونکي تِنہ مارِئو، جتنِ مونکي جا چَئِي
وندُرَ واٽِڙِيَنِ تي، ڪانڌِي ٿيندَمِ ڪيچِي

بيت - 2

هٿين، پيرين، مونڙيين، ڪَهِجُ ڀَرِ ڪپارَ
متان ڇوري ڇڏيين، پِريَتَڻي پچارَ
توکي سَنَدَ سسئي، سندي لنءُ لغارَ
جي هُونيئِي هوتَ هزارَ، ته پاڙِجِ ڪو مَ پنوهَ سين.

بيت - 3

هٿين، پيرين، مونڙين، ڪهِجُ ڀَرِ قُدامَ
وچِ وسيلو ناهِه ڪو، اوري آريَ ڄامَ
هِيين لائي هامَ، پاڙج ڪو مَ، پنوه سين.

بيت - 4

هٿين، پيرين، مونڙيين، پُرِي ڪِجُ پَرَکَ
قدمَ ڪيچَ ڌڻينِ ڏي، پاءِ وڌندِي وِکَ
جي هونيئِي هوتنِ لَکَ، ته پاڙجِ ڪو مَ پنوه سين.

بيت - 5

هٿين، پيرين، مونڙيين، سِرِجُ ساهَ پَساهَ
هوتُ گڏِبُئِي هَبَ ۾، رهبرُ مٿي راهَ
جان جان ساڻيئِي ساهَ، ته پاڙجِ ڪو مَ پنوه سين.

بيت - 6

ٿَڌِيَ ٿَڪِي نه وِهي، تَتِيَ ڪري تاڻَ
وڌائين وڻڪارَ ۾، سسئي پاڻُ سُڪاڻَ
پُڇي پَہَ پکيَنِ کي، پيئِي مُنڌَ پَرياڻَ
تَنِ ڏِنسِ ڏيهَه وڻن جا، اللهَ لڳِ اُهڃاڻَ
مانَ پرچَنِ پاڻَ، اَچي آرياڻِي وَرِي.

بيت - 7

اَڳهين انگُ سندونِ، وَهِي جيلاهين وِئو
ڪهڙو ڏوهُ ڏِبونِ، سو مُنہُ آئيو ساٿيين.

بيت - 8

توڻي وَلاڙون ڪريين، توڻي هليين وِکَ
لِکي منجها لِکَ، ذرو ضايَع نه ٿِيي.

بيت - 9

لِکِئو جو نراڙَ، سو اَنگُ ڪِياڙِيَ نه ٿِيي
پارِئو ويٺِي پارِ، جيڪِين لالڻَ لِکِئو لوح ۾.

بيت - 10

جِتي جيتريُون، لکيون لوحَ قلمَ ۾
تِتي تيتريُون، گهَڙيون گهارَڻَ آئِيون.

بيت - 11

ڪِئائين ڪيچَينِ لَئي، جُسو جَلاوَتَ
ڇڏي پيٺِي ڇَپرين، هارِي سڀِ حُجتَ
هُئِي نماڻِي نِسَتَ، پنڌُ وڌائين پاڻَ تي.

بيت - 12

ڏکيَ ڏورڻُ پاڻَ تي، ويچاريَ وڌو
ڏِيلُ جِنہ جو ڏُکَ سين، سَڀوئِي سِڌو
هُئَڙُسِ اَڳَ لِڌو، پوءِ ٿِي ڪري پَنڌڙا.

بيت - 13

پنڌُ ته پنڌنِ جيترو، ڪِيَّ سُجهَندِي ڪِيهَه
جيڪرَ ڪريان رِيهَه، پَرَ چُوندا ’منڌَ چرِي ٿِي‘.

بيت - 14

چُونِمِ مَرُ چَري ٿِي، پر جي سَڏُ سُڻِينِ
مَرُ مونهِين کي ڏِينِ، ماڻهو اَچئو ميهَڻا.

بيت - 15

ماڻهو ڏيئِي مِيهڻا، مونکي ڪندا ڪوهُ
جو ڇورِيَ ۾ ڇوهُ، سا پِٿُون ٿيندِي پيرَ تي.

فصل ششم

بيت - 1

جهَلِي تان نه رهان، ڌاران پَسَڻَ پِريَن جي
اَپَرِ عاجِزُ آهيان، لالڻَ جان نه لَهان
فردا مون ڦِٽِي ڪِي، وعدي ڏي نه وَهان
صباحَ سِيئن نه سَهان، خواه مِڙيِن خواه ماريين.

وائي - 1

هوتَ هاڙهي ڌاري هوندا، ونءُ وَهيلِي ساٿَ ڏي
جتي پنڌ نه پيچرو، سونها وڃن رُوندا
اَسونهِين، عناتُ چَي، پيرَ پَهڻين پُوندا

بيت - 2

فردا مون ڦٽي ڪي، نَقَدُ کنيو نارِ
هيَ جا واڳَ وِلهيَ جي، ويرَمَ ڏي مَ وارِ
جيڪِي مُٺيَ مارِ، جيڪِي ميڙِ مُٺيَ کي.

بيت - 3

مُٺِي ٿِي مُدعا گهُري، موتُ ٿِئو موجودُ
اَچين تان اَڄُ ڪريان، صُباحَ جو سُجودُ
جيڪِي ني وجود، جيڪي ميڙِ مُٺيَ کي.

بيت - 4

جيڪي ميڙِ مُٺيَ کي، جيڪي مُٺيَ مارِ
ڏکيَ کي ڏيکارِ، هيڪَرِ هوتُ اکينِ سين.

بيت - 5

ڏکِي ٿِي ڏڌورَ، لَهسي لَئي پنوهَ جي
ڏيئِي آڳِ اَتورَ، سَڀَ نه کاڻِي سسئي.

بيت - 6

ڏکي ڏکَ وِسارِ، سيڄَ ڦِٽِي ڪَرِ سسئي
پَٽِيَ پيرُ نهارِ، ته آرياڻي اُتان لَهين.

بيت - 7

ڏکي ڏکُ مَٿي ڪري، ونءُ ڇَپرَ پيهي
گَڏِبَئِي ڏيهِي، سوڌيون ڏيندَئِي خَبرون.

بيت - 8

ڏکيَ ڏيهاڻِي، مُٺِيَ مٿي هَٿڙا
تِنہ پَرِ نه کاڻِي، جنہ پَرِ جِيي جيڏيون.

بيت - 9

ڏسڻُ ڏِکان اڳَرو، سسئي آڻِ مَ شڪُ
ٿِي ٻانهي ڀَرِ اوئِيُون، لُڏُ مَ پَسِي لَڪُ
وَرُ پنوهَ سين پَلَڪُ، کوءِ ٻارنهن ماهَ ٻِئنِ سين.

بيت - 10

هردمُ هوتَ پنوهَ جو، ڏِسڻُ ڀانئِجِ ڏِکَ
ورُ پنوهَ ساڻُ پلڪ، ٻَنِ ٻارنهن وَرهه ٻئن سان.

بيت - 11

ٿورَ-ويرَ مِي ٿيُّ، وَڃڻُ ويرمَ نه سَهي
ڏيئِي مرجُ ڏونگرين، جَتنِ ڪارڻِ جيُّ
هَڏِ نه هوندو هيُّ، ساهُ پِريان تان صدقو.

بيت - 12

ڏکيَ سنديون ڏونگرين، آڌيَ آهُون پُونِ
ڏاري جو ڏونگرَ کي، سو ڪِين چيو چُونِ
آريَ جي افسوسَ ۾، ماڻهو مِرُون رُونِ
اِنَ پَرِ سيئِي هُونِ، هِينيَڙا جنِ هَڄِي وئا.

بيت - 13

ڏکيَ سنديون ڏونگرين، پَسو پِٽُون پُونِ
مُئي پڄاڻا منڌَ کي، روجهه رِڃُنِ ۾ رُونِ
ڀُوڻا اِيَهين چُونِ، ته مُئيَ اسان کي مارئو.

بيت - 14

ڏکيَ سنديون ڏونگرين، اوڇنگارون اچنِ
هڻي سانگِ سسئيَ کي، ڪِلو ڪِئو ڪيچيَنِ
جي هٿان هوتَ مَرنِ، هوتُ تَنِي جي هنجَ ۾.

بيت - 15

ڏکي سنديون ڏونگرين، وڻ ٽڻ وايون ڪَنِ
وٽان ويهِي جَنِ، وَڍيَ سي واڍوڙِئا.

بيت - 16

وڍيَ سي واڍوڙئا، رَتُ نه ڏٺو جَنِ
موتُ قبولئو تَنِ، ڏٺو جَنِ ڏکيَ کي.

بيت - 17

ڪنہ جنہ ڏُکان ڏي، پارانڀا کي پانڌِيين
سورِ ڀَرئائين سي، ڳلِ ڪِئائين جَنِ سين.

بيت - 18

ڪو جو وڍيَ وڍُ، وَڻَ وَڍئائين وَڍَ سين
ڏکُ ڏکيَ ڏڍُ، جَنِ ڏٺِي سي ڏُکئا ٿئا.

بيت - 19

وڍئَلَ ٿِي وايون ڪري، ڪُٺلِ ڪوڪاري
هُنَ پَنَ پهنجا سارئا، هِيَ هَنجهون هَڏنِ لَئي هاري.

بيت - 20

ڏکيَ توءِ ڏُڪارُ، توڙي وَسنِ مِينهَڙا
صاحبَ هٿِ سڪارُ، هِنَ وَسِ آهِينِ هٿڙا.

بيت - 21

ڏکيَ توءِ ڏڪارُ، سيڻَنِ ڏيہُ سُڪارِئو
ٻاروچاڻو پارُ، سڀوئِي سَواءَ سين.

فصل ھفتم

بيت - 1

آءٌ نه گَڏِي پِريَ کي، ٿورا ڏِينہَ ٿئا
راتين روزُ وِئا، عبثُ آريَ ڄامَ ري.

وائي - 1

تَنَ مَنَ منجهه توارَ، هو يارَ
سدا آهي سِڪَ جِي، وو تَن من....
تئن چُڻڪَنِ چِتَ ۾، جئن سا گهَنڊِيَ لارَ
لَڳِي اُڃَ اَکينِ کي، سِگهو موٽُ ستارَ
پَسان ڪينَ پِريَتڻو، ڪا ڏي پِرتِ پچارَ
بندياڻِي ڀنڀورَ ۾، آهيان اَهَئان ڌارَ
مونکي ڇَڏِ مَ ڇپرين، آرياڻي آڌارَ
ڏِيان خيزُ خِزانَ ۾، بي تو منجهه بهارَ
مُضِرَ تان مونکي ٿِئا، حڪيمنِ هزارَ
دوا آهِيين دل جِي، وارو واقفڪارَ
آڻي ڏي عليلَ کي، معجونون موچارَ
آهي، عبداللطيف کي، تهنجِي پيَّ پچارَ

وائي - 2

هيَ گهايلَ هڏِ گهورِي،
او الا! وو ميان! ڪيچِي مون نه سڱيڻا
عشقَ آريَ ڄامَ جي، هِيَ جهُونَڙِي هَڏِ جهورِي
رَهي جا رِڃنِ ۾، سا ڇَپَرِ ڇَڏِهو مَ ڇورِي
اَديون! آريچنِ لئي، ڏونگرِ ٿينديَسِ ڏوري

وائي - 3

هاڙهي هَلِي روءِ، هَني پيرَ هٿائَنِ سان
مُٺيَ ماتَمُ آئيو، ڪو پوري پنهلَ کي چوءِ، هَلي...
وِندُرَ جي وَڻائَنِ ۾ ٿي، جَربُون هَڻي جوءِ، هَلي...
آريَ جي اولادَ مان، شلَ ڪيچِ مَ وڃي ڪوءِ، هَلي...
طالِبِ کي، تمرُ چوءِ، ڪو ڏَسُ ڏيرَنِ جو پوءِ، هَلي...

بيت - 2

آءٌ نه گڏي پريَ کي، سَئسين سِڄَ وِئا
هَلَڻَ ويرَ هِئا، ديکِي شالَ دمُ ڏيان.

بيت - 3

آءٌ نه گڏي پري کي، تون ٿو لَهين سڄَ
آءٌ جي ڏِيين سَنِيها، نيئِي پِريان کي ڏجُ
وڃي ڪيچِ چئجُ، ته ’ويچارِي واٽَ مُئِي‘.

بيت - 4

آءٌ نه گڏي پري کي، پويون ٿي پَساهُ
سِڪان ٿِي سڪراتَ ۾، رويو پڇان راهُ
شالَ مَ وڃيمِ ساهُه، ڌاران پسڻَ پريَ جي

بيت - 5

آءٌ نه گڏي پري کي، عمر تان ويئِي
وِلهيَ ڏينہَ وڃائيا، سرتيون! سڀيئي
پِيرِيَ ۾ پيئِي، اَکيون آريَ ڏي کڻي.

بيت - 6

آءٌ نه گڏي پري کي، جوڀَنُ وِئو جاڙَ
آڏا آريچَنِ کي، چاڙهيڪا ۽ چاڙَ
مون مُٺيَ کان نه ٿِيي، وَڏَپَڻَ منجهه وِلاڙَ
عُمرِ سڀ اَواڙَ، وييَمِ ٿِي واڪا ڪريان.

بيت - 7

آءٌ نه گڏي پري کي، هيُ پڻ ڏِينہُ وِئو
نهوڙي ناڀُنُ سين، مونکي نِيہَ نِئو
مُٺيَ موتُ ٿِئو، ’پِيُ پِيُ‘ ڪندي پنڌَ ۾.

بيت - 8

آءٌ نه گڏي پريَ کي، آيو عزرائِيلُ
جوراڻي سين جيڏيون، نڪو قالُ نه قِيلُ
آيو موتُ دليلُ، ماريندُئِي مُرادَ کان.

بيت - 9

آءٌ نه گڏي پريَ کي، مٿان آيو موتُ
واجهائيندي وَرِهَ ٿِئا، هَڏِ نه گَڏِئُمِ هوتُ
جيڪُسِ ٿينديَسِ فوتُ، فنا هِنَ فراق ۾.

بيت - 10

وِلاڙِئو وَڻين چَڙهي، ڳِجهُنِ ٿندِي ڳاهُ
سسئيَ سوريَ چاڙهئو، پِريان لَئي پَساهُ
هو مِرُون، هِيُ ماهُ، ڪينَ ڪميڻيَ رکئو.

بيت - 11

ولاڙئو وڻين چڙهي، رَئِي پَسِئو روءِ
وچان جو وِچُ پوءِ، سو ڪِنہ پَرِ ڪَهِي لاهيان.

بيت - 12

ولاڙئو وڻين چڙهي، اُونچَنِ مَٿي اَڄُ
لالڻَ ڪارڻِ لڄَ، باسِئائين بردارِ جِي.

بيت - 13

ولاڙئو وڻين چڙهي، ڏِئو پَٽولي لانگَ
ٽاريَ ٽاريَ ڇانگَ، سسئيَ مورَ ٻَچَنِ جئن.

بيت - 14

ولاڙئو وڻين چڙهي، پَسو سگهَه سندياسِ
آڌيَ وڃئو آکُڙي، نڪو پيُ نه ماسِ
سو ئِي سو سيڻاسِ، پَري پڙاڏا ڪري.

بيت - 15

ولاڙئو وڻين چڙهي، ڏاڍو ڏوري ڏُورِ
سُپيريان جي سُورِ، پري پڙاڏا ڪري.

بيت - 16

پَري پڙاڏا ڪَري، اوري نه آهي
ڪمتَرِ ڪا ڪاهي، پَهچِي هِنَ پَٽيَ کي.

بيت - 17

رُڃنُ ۾ رڙِ ٿي، ڪَرَ ڪووَلَ جِي ڪوڪَ
وَلوَلو ۽ وُوڪَ، اِيَ تان آهَ عشقَ جي.

بيت - 18

رڃن ۾ رڙ ٿي، ڪَرَ چَتونءَ جِي چانگارَ
اِيَ عشقَ جي اُٻڪارَ، نعرو آهي نيہَ جو.

بيت - 19

رڃن ۾ رڙ ٿي، جهڙي ڪري جوءِ
اِيَ نه عورتَ هوءِ، اِيَ تان آهَ عشقَ جِي.

بيت - 20

رڃن ۾ رڙ ٿي، ڪَرَ ڪَرَڪي ڪُونجَ
نعرو منجهه نِڪُونجَ، اِيَ تان آهَ عشق جي.

بيت - 21

رڃن ۾ رڙ ٿي، ڪر سارنگي سازُ
اِيُ عشقَ جو آوازُ، ماڻهو رَکَنِ مُنڌَ تي.

سرود ديسي

فصل اول

وائي - 1

ڏاگهنِ ڏيرنِ ساڻُ، ڪَرهنِ ڪيچينِ ساڻ
متان ڪا ٻِي لَنءُ لائي
آءٌ سُتِي، هوءِ هَلئا، وِئڙا ڪَرَهَلَ ڪاهي
آسَڻَ اَڳئان اُن جي، ٻَرِ ٻَرِ ڪِئو ٻاڏائي
چَتُرَ ڏيئي چِتَ کي، وِئڙا هوتُ ڇَپائي
هُيَنِ جيڪا مَنَ ۾، وِئڙا پهنجي پُڄائي

بيت - 1

مُٺِيَسِ جهَلِ مَهارَ، ڪُٺيَسِ ڪاهِ مَ ڪرهو
مون نماڻي نِجهُرِي، ڀيرو ڪِجُ ڀتارَ
ساڄَنَ توهان ڌارَ، ڏٺِمِ ڏِينہُ قيام جو.

بيت - 2

ڏاگهنِ، ڏيرنِ، ڏونگرنِ، ٽنهي ڏِنَمِ ڏُکَ
سي سڀِ ڀانيمِ سُکَ، هيڪاندَ ڪارڻِ هوت جي.

بيت - 3

ڏاگهن، ڏيرن، ڏونگرن، ڏُکنِ آءٌ ڏَڍِي
پُڇان پيرُ پنوهَ جو، وِجهان وِکَ وَڌِي
لِکي آءٌ لَڌِي، نا ته پَٽَنِ ڪيرُ پنڌَ ڪري.

بيت - 4

ڏاگها ڪِيمَ ڏَرو، اَڃا آرياڻِي اڳي ٿئو
موڙي مَڃَرَ ٽاريون، چانگا! ٿا چَرو
آن تان حرفُ هَرو، مورائين معافُ ٿئو.

بيت - 5

اَڱڻَ مٿي اوپرا، جڏهن ڏاگها ڏِٺَئِي ڏِينهَن
وٺِي سَرَڪَ سسئي، وِهُ وِهاڻيَ سِيئن
چوٽِي سين چانگنِ کي، جَڙِ زنجيرنِ جيئن
ته هوتُ تهنجو هيئن، پنوهُ نِئائون پاڻَ نه سين.

بيت - 6

اڱڻ مٿي اوپرا، جڏهن ڏاگها ڏِينہَ ڏٺاءِ
ڪُنجيون جي قُلفَنِ جيون، ڪنہ جنہ لَلِ لڪاءِ
صُڀاڻِي سندِياءِ، ٿِيي ساروڻِي سسئي.

بيت - 7

اڱڻ مٿي اوپرا، جڏهن ڏِٺَئِي اُٺَ
ڏايُئِي نه ڏاگهَنِ کي، اوڳِي! ساڻُ اَڳَٺَ
ته هوند نه تهنجي هَٺَ، سورَ پِرايا سسئي.

بيت - 8

اڱڻ مٿي اوپرا، جڏهن ڏٺئي توڏا
وَنگِئئِي نه وارَنِ سين، تَنِ گورنِ جا گوڏا
لَڪَنِ جا لوڏا، هوندَ نه سَٺَئِي سسئي.

بيت - 9

ڏاگهَنِئون ڏيرنِ، جي هوندَ آندا ٻَڙدَ ڀنڀورَ ۾
چِيري چِيلِ چَرا ڪِئا، وَهِ پَئي وَهُڻَنِ
کُڙيَ کَڙِڪو اُنِ جو، سُتي سو سَڀَنِ
ڏاندنِ ساٿَ، سيّد چَي، پياديون پَهُچَن
جَنِ جو پيرُ نه لڳو پٽيين،تَنِ آيَمِ ساڻُ اُٺنِ
گنگنِ ۽ جُنگنِ، مُنڌَ اَسونهِين ميڙيين.

بيت - 10

اڳي اُٺَ رڙنِ، مون ڀيري ماٺِ ٿِي
پلاڻيندي پاڻَ ۾، ڪُڇِئو ڪينَ ڪُٺنِ
ڪا جا مامَ مُٺنِ، هِنِ پڻ آهي هُنِ سين.

بيت - 11

ڇا جي ڏنگا ڏيرَ، مهنجو ڏينہُ ڏنگو مَ ٿيي
اُٺَنِ ۽ اوٺيَنِ جي، ڇا وَهِيڻون ويرَ
هيَ ڪميڻِي ڪيرَ، جا اَمرَ کي آڏِي ڦِري.

بيت - 12

ديسي سيڻَ ڪِجَنِ، پرديسي ڪهڙا پرين
لَڏِئو لاڏوڻا ڪَرِهو، پهنجي ديسِ وڃنِ
پڄاڻا پِريَنِ، ڪِجي بَسِ ڀنڀورَ کان.

بيت - 13

ڌُريان ئِي ڌاريان، مِٽَ مُئيَ نه ٿِئا
مَدِي ڏيرنِ مَنَ ۾، کِلئو کِينڪارِيان
صبوحِ ٿِي ساريان، ته اُٺَ نه اوطاقُنِ ۾.

بيت - 14

اُٺَ مَ اوري آڻِ، ڏاگهَنِ ڏَڌي آهيان
هَڻِي هٿُ هَيَنِ کي، پَري نيئي پلاڻِ
هوتُ مهنجو هاڻِ، پُنوهُ نِئائون پاڻَ سين.

بيت - 15

جَتا! شالَ جِيو، جِيو ٿا جاڙون ڪَرهو
ٻانڀڻِ کي ٻروچَ ري، ٻيلي ناه ٻئو
ڇِنَڻُ تان پِئو، هيُ سَڱُ نه ڇِنڻَ جهڙو.

بيت - 16

جتنِ جا جيلا، ٿي ساٿَ پڇائي سسئي
آيَسِ آريَ ڄام جا، تَڙِ توڏا تيلا
اُنِ کي ناڪيليُون نَڪَنِ ۾، دُهُريُون دَليلا
سِرِهَنَئُون سيلا، لايو نِيہَ ننڊون ڪرين.

بيت - 17

جتنُ ڪِجُ جَتَنِ جو، آيا ڪِ ايندا
وٺِي پُنوهُ پاڻَ سين، وٽان تو ويندا
دَمُ نه دَميندا، سِڌاريندا ساڻيهَه ڏي.

بيت - 18

جَتَ هَڏهِين هُتِ، مون هِت هِنيَڙي ۾ هُلَ ٿئا
چَنگُلَ جَني چوڦَرا، راحتَ تني جِي رُتِ
گُنگَن جِي گُفتِ، ڇيڙي وِڌِيَسِ ڇپرين.

بيت - 19

جتنِ وِڌيَسِ جارِ، نا ته هُيسِ نماڻي نِڪَڻي
ٿِئڙا پاڻِ قرار، مون مَنُ گَڏي گُوندرين.

بيت - 20

جي ڄاڻا جَتنِ، پوءِ پٽاندرُ هيترو
آءُ ڪيئن مُلا تَنِ، سرتيون! سورَ پِرائيان.

بيت - 21

هي جي آيا هيرَ، سي مون اڳِ نه ڏٺا ڪڏهين
آءٌ ترسان، هو تڪڙا، پٽِ نه ائينِ پيرَ
ڀنڀُولِيَسِ بَرنِ ۾، پَسِي ڀِنڊِيَنِ ڀيرَ
آءُ آرياڻي اُسَرِي، ٿِي واهَرَ جي ويرَ
هيَ ڪميڻي ڪيرَ، تون پارسَ! رسجُ پَٻَ ۾.

بيت - 22

جَتنِ يارانو، ڪيچينِ مون سين ڪونه ڪِئو
نالي سُيَسِ هوتَ جي، مَٿِمِ بارانو
تيلاهين طعنو، ڏيندا مون ڏيرَ وئا.

بيت - 23

گونرا وڃَنِ گامَ، ڏيرنِ سندا ڏيهَه تي
توڏن جيون تَڙَڀِيڙَ ۾، تَريون تِرڪَنِ تامَ
اوٺيَڙا آرامَ، لنگهي پَٻُ پَري ٿئا.

بيت - 24

گؤسَرِ ٿِيي مَ گُسَ، پَڻِي پوءِ مَ پريَن تي
جِنہ سِرِ ساڄَنُ سُپرين، تنہ اُٺَ مَ لڳي اُسَ
پنوهُ پاڪَ پُرِسَ، هوت! نه ڪِجن هيڏيون.

بيت - 25

اُسَ مَ لڳي اوٺيين، ليڙان لُکَ مَ لڳُ
اللهَ! آريچنِ جي، ڪوسو واءُ مَ وڳُ
جتَ جهجها ۾ جَڳُ، مهنجي پرتِ پنوهَ سين.

بيت - 26

لَڏِيندي لباسُ، جتنِ جيڏو ئي ڪئو
اچي آريَ ڄام جو، وڻَ وڻَ منجها واسُ
مِرون کِينمِ ماسُ، هَڏا هلندا هوتَ ڏي.

بيت - 27

اُٺَ ويرِي، اوٺارَ، ويرِي ٿِئڙَمِ ڏيرَ
چوٿون ويري واءُ ٿئو، جنہ لَٽئا پنوهَ پيرَ
پنجون ويري سِڄُ ٿئو، جنہ اُلَهِي ڪِي اَويرَ
ڇهون ويري ڇَپَرُ ٿئو، جنہ سَنوان ڪِئا نه سيرَ
سَتون ويري چنڊُ ٿئو، جو کِڙئو نه وڏيَ ويرَ
واهيري جِي ويرَ، ڇُلون ڪريان ڇَپرين.

فصل دويم

بيت - 1

اَڄُ پِه وَسائِي اوٺيين، مَٿي مارڳَ ماڪَ
پنوهُ نِئائون پاڻَ سين، تاڙِيون ڀَڃِي طاقَ
’هَيهَاتَ هَيهَاتَ لَمَا تُوعَدُونَ‘، سُڃِي ٿِي اوطاقَ
چُڪِي چوري چاڪَ، هاڙهي هوتَ هَلِي وِئا.

بيت - 1

تنہ ريَ توائِي، ڪوڙين ٿِينِ ڪيتريون.

وائي - 1

لالڻُ آيَڙو پيهِي، وِئڙا سورَ سڀيئي
جِيَس جِيَسِ وو جيڏيون! مهنجو لالڻ آيو پيهي
ڳالهيون ڪنديَسِ ڳُجهيون، مُنہَ مقابلِ ويهِي
کٿورِيَ بارُ ڀري، آيو ڏونگرَ ڏيهِي
سرڪشي سردارَ سين، مون ڪميڻيَ ڪيهِي
هُئي شِڪَستِي سسئي، راضَ پنوهَ جي ريهِي

بيت - 2

مِڙِي مُنڌ ڏي آئيون، ساهيڙيون سَهڄان
’اَلسَّفرُ قِطعةٌ مِنَ النَّارِ‘، هاري! موٽُ هِتان
سَڱُ ’صِراطَ المُستَقِيمَ‘ جو، اَٿيئِي تان نه اَڳئان
سي ڪيچِي نيندَئِي ڪِئان، جو تهنجو نيہُ نفاقَ سين.

بيت - 3

جڏاه ’ڪُن فَيڪُون‘ چئي، نِئو آرياڻيَ اَرواحَ
اَنگُ اڳهين لِکِئو، مهنجو ميثاقا
’مَن طَلَبَ شَيئاً جَدَّ و جَدَ‘، اُتو عليَّ شاه
اڃان اِنَ حديثَ جو، مون آسَرو آهِ
پنوهَ جي پيغامَ تان،مهنجو موتُ مباحُ
سرتيون! دعا ڪِجاهُ، مانَ ميڙائو مون ٿيي.

بيت - 4

سَبَہَ سِياهِي، آهي آريَ ڄامَ ري
ڪڏهن پَسي ڪانه ڪا، ريَ لالڻَ لالائِي
دُودُ دل تان دورِ ڪري، ڪر ساڄَنَ! صفائي
’مَن لاَّ شَيخَ لَہُ فَشَيخُہُ الشَّيطَانُ‘، اِن ريَ اونداهِي
هوءَ جا هَلِي هيڪَلِي، سا گيربَ گَمائِي
’بِلا شَيخِ مَن يَمشِي فِي الطَّرِيَقِ ڪَمَن
يَّمشِي فِي البَحرِ بِلا سَفِينَةِ‘، اهڙي اَ

بيت - 5

بَرُ وڏو، بارُ گهڻو، ويجهو نه وَڻِڪارُ
ليڙَنِ جو، لطيف چَي، کَنيو مُنڌَ مدارُ
وڻندُنِ ته وَرِ ڪندا، نا ته اَڳيَنِ جي اختيارُ
ڪاڏي ٿيو ڪوهيارُ، ڪٿي ٿِي هَٿَ کَڻي.

بيت - 6

ڪيڙي ڪيچايَنِ، گؤنرا گَسِ هلائِيا
لَڙِئو چَڙِهئو چوٽيين، ڪَڙِئو ڪوهَ ڪَرَنِ
سُونهنِ جي سردارَ سين، سي توڏَ مَ تَرِٽِجَنِ
لطفَ ساڻُ، لطيف چَي، لنگهئو بَرُ بوتَنِ
تَنِ ڪهڙو غمُ گنگنِ، هوتُ حماتي جَنِ جو.

بيت - 7

جاڳائي جتنِ، گؤنرا گَسِ هلائِيا
پَهُتي ريَ پهاڙَ ۾، اُٺَ مَ آڳِٽِجَنِ
لتاڙي، لطيف چَي، لنگهئو بَرُ بوتَنِ
ڪهڙِي چُکَ چانگنِ، هوتُ حماتي جن جو.

بيت - 8

ڀِنِيَ ٿا ڀَرِينِ، ساٿيَنِ سَنڊَ هٿنِ ۾
ليڙنِ جو، لطيف چَي، مونکي مَنجهُه نه ڏِينِ
هوتُ پنوهُ ٿا نينِ، اَڻ-سونهيَ جو آجِڪو.

بيت - 9

اوڳارِينِ نه آنِرا، ٻَڌا چَرنِ نه ٻُورُ
ليڙن جو، لطيف چَي، هلڻ جو مذڪورُ
مَينِ کي معمورُ، آهي اُڻِ-تُڻِ اَڳيين پنڌَ جِي.

بيت - 10

ويٺِي ٻُڪي ٻافَ، جهولي جهَڻڪ جهُنِي ڪِي
آيمِ تنِ اَٺنِ سين، جَنِ جا پيرَ دُڌا، ڌَڙَ دافَ
لنگهئا لَڪَ، لطيف چَي، توڏا تَڙَ ٻَنگَ طافَ
ڪيرَ لنگهيندِي ڪافَ، اِيُ بَرُ برهمڻِ باسيو.

بيت - 11

هَي هَي ڪِئو هاءِ، ٿِي پاڻَ هڻي سِرِ پاهڻيين
لڌائين، لطيف چَي، جُوءِ جتنِ سندي جاءِ
شڪرُ بارَ سَنداءِ، جئن سُٿاڻي ساٿَ مِڙي.

بيت - 12

دَئوڪَ دَهلِئا جِتِ، گؤنرا هلنِ نه گسَ ۾
چؤسالَ ئِي نه چَلڻا، ٿِي تنگَ نهاري تِتِ
سُوڌِي اُنين، سيد چَي، پوءِ پانچارِئَنِ پِرِتِ
اِنِ اَڙانگي پنڌَ جِي، ڪا نيشنِ پوءِ نِرتِ
سسئي وڏي سَتِ، جا اهڙيَ پَرِ پنڌَ ڪري.

بيت - 13

پڻ ٿا پَلاڻِينِ، اوٺِي اَڄُ اُٻَکِرا
پَہَ پاريسِيون پاڻَ ۾، ڏيرَ ڏهاڻِي ڏِينِ
هوتُ پنوهُ ٿا نِينِ، ٻاروچِي ٻولِي ڪِئو.

بيت - 14

پڻ ٿا پلاڻينِ، اوٺِي گهڻو اُٻاهِرا
هُو جي هَلڻَ سنديون، ڳاهُون ڳالهائينِ
مونکي ٿا مارينِ، سڄڻَ سانڀاهِي ڪِئو

فصل سيوم

بيت - 1

اللهَ ڪارڻِ اوٺِيا! ڪَرها مَ ڪاهِيو
جانبَ! جَڏي جيَّ جو، آڳانڍو آهِيو
لاڳاپو لاهيو، متان مهنجو سپرين.

وائي - 1

هوتَ نه ڀانيمُ هيئن، آءٌ جا مارِي تهنجي نيہَ
وو! ڇڏي تون ڪو ڇَپَرَ ويندين
لُڪون لڳنِ ڪوسِيون، ڏاڍا تَپنِ ڏينہَ
عشقَ آريَ ڄامَ جي، ڪَيسِ نماڻِي نينہَ
جهونگاريندي جهنگَ ۾، ڏوٿيَنِ ڏٺڙِي ڏِينہَ
آن جا ڇڏِي ڇَپرين، سا ڪيچَ رسندَڙِي ڪيئن
وِلهيَ هِتِ وَسائِيا، سندا محبتَ مِينہَ

بيت - 2

اللهَ ڪارڻ اوٺيا! ليڙا نِهو مَ لُرَ
نِهو نماڻِي پاڻَ سين، ٻانهي جهَلِي ٻُرَ
مونکي ماري مَنجهِه ٿي، سندِي هوتنِ هُرَ
ڪَچو لايان ڪُرَ، ڪيچان اوري جي وران.

بيت - 3

ڪيچان اوري ڪيتريون، معذورِيون مُيون
واٽُون وِيهَه ٿيون، ڪُہُ ڄاڻا ڪيهيَ وِئا.

بيت - 4

ڪيچان اوري ڪٿهِين، وَڻِ نه ويسانهِين
ڪميڻي! ڪيچينِ لَئي، پُورِجِ پرانهِين
تاڻِجِ تيڏانِهين، وارِجِ ڪا مَ وَرڻَ جِي.

بيت - 5

اللهَ! اَچنِ اوءِ، جَنِ آئي مَن سرهو ٿِئي
پَسان مانَ پَرِ ڪَهِين، جَتنِ سندِي جُوءِ
لنگهي لَڪَّ، لطيف چَي، سُڻِيان هوتنِ هوءِ
گولِي ٿِيان گُلبوءِ، جي سڃاڻان ساٿَ ڏڻِي.

بيت - 6

ڪيچان آيو قافلو، رات موچارِي رُوءِ
لنگهي لَڪَ، لطيف چَي، سُڻيان هوتنِ هُوءِ
بوتي ۽ بلوچ جِي، رِڙِهي پَسان رُوءِ
گولِي ٿيان گُلبوءِ، جي مون نِهو پاڻَ سين.

بيت - 7

ڪيچان آيو قافلو، ڀَليرو ڀانئيان
پَڻِي جا پيرنِ جِي، لڱنِ کي لائيان
چَنبيلِي چائيان، جي مون نِهو پاڻ سين.

بيت - 8

ڪيچان آئيو قافلو، طَرَحَ موچارِي توڏَ
سينگارئا، سيّد چَي، ڪَرَهَ منجها ڪوڏَ
لَکُ لهي ٿِي لوڏَ، جيجان! تَنِ جتن جي.

بيت - 9

ڪيچان آيو قافلو، ڄامَنِ سندو ڄامُ
پَسندِهين پنوهَ کي، اکين ڪِئو آرامُ
ناتَرِ چايان نامُ، جي مون نِهو پاڻ سين.

بيت - 10

ڪيچان آيو قافلو، جُنگُ سُونهارِيَ جوڙَ
تِرِيارا توڏنِ کي، ڳِچِيَ سُونهنِ موڙَ
دولتَ چائيان دوڙَ، جي مون نِهو پاڻ سين.

بيت - 11

ڪيچان آيو قافلو، ساٿَ-ڌڻي سرواڻَ
وارَ وَڍي واڳون ڪريان، پُوئان هوندَ پلاڻَ
جهڙو پنوهُ پاڻَ، تهڙي سِٽا ساٿَ جِي.

بيت - 12

ڪيچان آيو قافلو، رات موچارِي رنگِ
ٿيان ساٿين سَنگِ، جي مون نينِ پاڻَ سين.

بيت - 13

جهُوڙا جَنِ جهُلُنُ ۾، هِيري لَکَ هزارَ
لڳا واٽَ وَڻَنِ جا، پنوهَ کي پالارَ
آن ڪي ويندا گڏِئا، اِهڙيَ سِٽَ سُوارَ
لنگهِي ڪالهه قطارَ، تون آئِي اَڄُ نهاريين.

بيت - 14

مِزمانَنِ مَهرِي، آڻي جهوڪِئا جهَوڪَ ۾
چاٽي چَنبنِ ۾ وِئا، جئن بازُ سَٽي بَهرِي
ڪوهيارو قهري، وئو نهوڙي ننڊَ ۾.

بيت - 15

ڪيچي ڪالهه ڪَهِي، وئا، اَديون! آڌيَ راتِ
جاڳان تان جيڪِي ٿئو، وِهاڻيَ پرڀاتِ
ڦوڙائو فقيرَ کي، ڏنو جَتنِ ذاتِ
’رَفيعُ الدَّرَجاتِ‘، پَرمَلُ پنوهُ ميڙيين.

بيت - 16

مون ڀانيو، مون وٽِ، هميشہ هوندا پرين
ويڙهو ڏيئِي ويڪِرو، پَهرِي وِئا پَٽِ
ساهُ جَنِي جِيَ سَٽِ، وِڪُمُ ٿي وَڻڪارِ ۾.

بيت - 17

مون ڀانيو مِزمانَ، هميشہ هوندا پرين
ڪُهِي ڪميڻي هلئا، ڪهلَ ڪئائون ڪانَه
ڏيئِي وِئا ڏاهَه کي، سورنِ جا سامانَ
جورو راتِ جوانَ، جيڏيون! جَتَ ڪري وئا.

بيت - 18

ڀانيمِ جي سرواڻَ، ڇُلائيندَمِ ڇَپَرين
کانيَمِ هوندَ پلاڻَ، اُٺَ ڪُڏايَمِ اُنِ جا.

بيت - 19

ڪاڏي مُنہ مڪرانَ جو، ڪاڏي ڪيچُ ٿِئو
ههڙو ساٿُ ڀنڀورَ تان، ڪڏهن ڪونه پِئو
ڪوهيارو ڪامَ هَڻِي، چوري چِتِ وِئو
جني جَتُ نِئو، تَنِ اُٺنِ گهورِي آهيان.

بيت - 20

ڪاڏي مُنہ مڪرانَ جو، ڪاڏي پَريون پارِ
ليڙنِ جو، لطيف چَي، سُونهون آهِ سردارِ
جو مِڙنِي جو مهندارِ، سو موليٰ مونکي مڙيين.

بيت - 21

بِرِهَ مَڙايُسِ بَرُ، نا ته سُکِي ڪيرَ سَڌون ڪري
گهڻو ڏورِئين ڏکَ سين، ڏيرنِ لَئي ڏونگرُ
ورِي آيُسِ وَرُ، تڏهن سَفَرَ مُييَ جا صابِ پئا.

بيت - 22

وَرَ ۾ ڪونهي وَرُ، ڏيرنِ وَرُ وڏو ڪئو
نِهاريندِيَسِ نِڪَڻي، بوتنِ ڪارڻِ بَرُ
آڏو ٽَڪرَ ٽَرُ، متان روهَه رَتِيون ٿيين.

بيت - 23

وَرَ وَراڪا وچَ ۾، لکين آڏا لَڪَ
هو جي آڏا حَقَ، سي ڪندا ڪوهُ ڪنديَنِ کي.

فصل چھارم

بيت - 1

وارو وَرُ وٺِي وِئا، آرِيچا اَظلامَ
آندائون آريَ جا، پنوهَ ڏي پيغامَ
پَهَه ڪِئائون پاڻَ ۾، مُونها مخفِي مامَ
سِنڀُوڻا ساٿُ کَڻِي، ويساهي وريامَ
ڪاڪِيُون! راتِ قيامَ، جيڏيون! جَتَ ڪري وِئا.

وائي - 1

ڇا کي ٿا ڪَرَهَ قطارهو، واڳَ وٺِي وَرُ وارهو
مون نماڻيَ تان ڪين چيو
رهو راتِ ڀنڀورَ ۾، تان ڪا گهڙِي هِتِ گهارِهو
2. سِڪِي جنہ سَڱُ ڪِئو، تنہ معذورِ کي اَئِين مَ مارِهو
سائينءَ ڪارڻِ سُپُرين، دوستَ! درسَنُ ڪارِهو
موڙي مَڃَرَ ٽاريون، چانگنِ کي اَئين چارِهو

بيت - 2

وارو ورُ وٺي وئا، جابِرَ ڪَري زورُ
بيدِي ٿئو ڀنڀورُ، حشرُ ڪري هَلِئا.

بيت - 3

وارو ور وٺي وئا، ڪري ڏيرَ ڏَمرُ
هاڻي ٿئو حشرُ، پُنان قولَ قِيامَ جا.

بيت - 4

وارو ور وٺي وئا، ڪَري ڏيرَ ڏورو
ساڄَنِ ريَ سرتيون! آتڻُ اَدورو
نِيہَ سين نسورو، حشرُ ڪري هلئا.

بيت - 5

وارو ور وٺي وئا، جوري سين جابرَ
صبرُ ڪِئن صابرَ، اچي عجيبنِ رِيَ.

بيت - 6

وارو ور وٺي وئا، ڏاڙهيَ ڀَنڀا ڏيرَ
ڏينديَسِ ڏاڍين ڏونگرين، اُنِي لَئي اُليرَ
ڪيچِ پَهُچي ڪيرَ، وڃڻَ سين وَسَ ڪريان.

بيت - 7

سَنجهي مون سنڀالئو، ته ڪي اوٺِي ڪندا اِيئَن
ڪُهِي ڪميڻي ڪِيئَن، جيڏِي راتِ جَتنِ ڪِي.

بيت - 8

سَنجهي مون نه سنڀالئو، صبحِ سارِئِمُ سورُ
جَتنِ لَئي ضرورُ، گهَڻا گهارِئِمِ ڏِينهڙا.

بيت - 9

سنجهي مون نه سنڀالئو، صبحِ مارِيَسِ سورَ
آڌيَ راتِ اُڌَمِئو، ڏِينِ پَلٽِئو پُورَ
جَتنِ جي ضرورَ، مادرِ! مارِي آهيان.

بيت - 10

سنجهي مون نه سنڀالئو، ماريَسِ سورَ صُبوحِ
نيڻَ هيرائي ننڊَ سين، جتنِ لنگهِي جُوءِ
هاڃو ڪَري هوءِ، آڌيَ اُوءِ اُٿِي وِئا.

بيت - 11

آڌيَ اوءِ اُٿِي وئا، ڪَرُ رکئائون ڪيچِ
ٻاروچاڻي پيچِ، مهنجو مَنُ مُنجهائيو.

بيت - 12

جَڏِيَ وٽ جالي، مانَ لِلهِ ڪارڻ لِکَ سينءَ
آهي آريَ آسَري، هِتِ هُتِ حوالي
عيبَ مون ۾ اَڳَرا، مانَ نِرمَلُ نِڪالي
پَرٽِياڻِي پالي، ڪامِلُ نِيندو ڪيچَ ڏي.

بيت - 13

پَرِٽَنِ پالِياسِ، ٻانڀڻِ ٻيٽِي آهيان
حُسنَ هوتَ پنوهَ جي، ماري موتَ وِڌياسِ
جانڪِيتان جِيَندِياسِ، پييَسِ وَرِ وصالَ جي.

بيت - 14

پرٽَنِ جي پاڙي، جاڙَ گذارُئم جيڏيون!
جَنِي مونکي مارِئو، سورَنِ سين ساڙي
ايرادي آڻي، سانگِيَنِ سين سَڱُ ڪِئو.

بيت - 15

اَسين پاڻَ پَرِٽَ، پورِهَتِ پنوهَ ڄامَ جا
هوتُ کٿورِيَ هيرَئون، مون ۾ صابُڻَ ڇَٽَ
آتڻَ مــــنجهه اُگهٽَ، ڪانڌُ ڪِنہ جي مَ ڪري.

بيت - 16

گڏِئو ڌوٻينِ ڌوءِ، پنوهَ پارِچو هَٿَ ۾
اُتي آريَ ڄامَ جو، آيُسِ قاصدُ ڪوءِ
اِيُ ڪاملَ! ڪَمُ نه سندوءِ، جئن پَهسُ پَڇاڙيين پوتِيا.

بيت - 17

آءٌ تان اِهَڙِي جا، ٻانڀڻِ کي ٻائي چَوان
مون ڪميڻيَ لاءِ، پنوهُ ٿي پرٽُ ٿئو.

بيت - 18

پَروانو پنوهَ ڏي، لکِئو آريَ هوتَ
اِيَ نه پَرِ پاهنجِي، جئن پَهسِ پڇاڙيين پوتَ
هاڙهي جا بلوچَ، لَڳُئِي نيہُ نِيهَنِ سين.

بيت - 19

لَڳُمِ نِيہُ نِيهنِ سين، آءٌ ڪِ نه ڄاڻا اِيئَن
مون هِيڻَي سان هِيئَن، اَئين ٿا آريچا! اُسَهو.

بيت - 20

نه ڪو ڪيچُ ڀنڀورُ، نڪو مائٽُ مُنڌَ جو
هورُ مِڙوئِي هِنَ کي، هوتَنِ ڪونهي هورُ
زاريَ ڌاران زورُ، هَلي ڪونه حبيبَ سان.

بيت - 21

ڇورِي نِدورِي، نڪو مائٽُ مُنڌ جو
سَوين هَلَنِ ساٿَ ۾، ڪمي ۽ ڪورِي
آءٌ آهيان اُنِ ۾، لَنگهِي ۽ لورِي
لنگهائيين، لطيف چَي، ٿَرنِ جا ٿورِي
آهيان اَجورِي، تهنجي جوري جَبلُ لنگهيان.

بيت - 22

آيلِ! ٻاروچَنِ جو، رويو پُڇان راهُ
وارِي وَسي، واٽَ ويئِي، مٿان مورِئو گاهُ
مِروئَنِ ڪريان مِنٿُون، کِينِ نه مهنجو ماهُ
هيڪَلِيَنِ، حبيبُ چَي، ٻيلِي آهِ اللهُ
سرتيون! وڃي ساهُ، ته ٿيان حوالي هوتَ جي.

فصل پنجم

بيت - 1

جئن سو هَرڻُ هُماءُ، سرگردان سَنسارَ ۾
هو پَڳُ نه ڌَري پٽيين، هِيُ ڌڙِ ڌَري نه ساهُ
هاڻي تَنِ مُلا، سسئيَ سورَ پِرائيا.

وائي - 1

هينئڙو ٿو هُنَ ساري، مهنجو ساهُ سيّد کي ٿو ساري
جيڏيون! آءٌ هلندِي ويندِي هوت ڏي
هوتنِ هلڻُ مَنَ ۾، ڪيرُ گهَڙِي هِتِ گهاري
آسَرَ ڀَرِي آهيان، مانَ واحدُ آڻينِ واري
پنڌَ اَڙانگا پَٽيون، مونکي ڪوهيارو ٿو ڪاري
سچو سخنُ سپرين، پنهل پهنجو پاري
ڄيرو اندرِ جندڙي، وئو ٻاروچو ٻاري
وِڌا ڪمَ ڪريمَ تي، هِنَ ويچاريَ واري

بيت - 2

راتِ ڏٺائين روجهَه، ڀانءِ ڪِ اوٺِي آئيا
پِريَتَڻِي پريَنِ جي، سِڪَڻَ ڪِي سٻوجهَه
هُئِي گهڻو اَٻوجهَه، سورَنِ سونهائِي سسئي.

بيت - 3

روجهَنِ ڏٺِي راتِ، هوتُ ڳوليندي هَبَ ۾
ڪيچينِ جي ڪَڙي ٿي، توءِ تنِي جي تاتِ
ٻاروچاڻِي ذاتِ، مَنان مُئيَ نه وِسَري.

بيت - 4

جبلَ ۾ جانارَ، سَرَهَ گَڏِبَئِي سسئي
ڀِنِيَ پُونءِ ڀَنوارُون، ٻانڀڻِ جيون ٻاڪارِ
هوتاڻِي هيڪارَ، موليٰ! مونکي ميڙيين.

بيت - 5

سرهَ گَڏِبَئِي سسئي، سوريَ منجهه سَهِي
تَرَهَ پُڇندئِي تَڪِڙي، ٻاروچا ٻَئِي
آڻي ڏيندءِ هٿَ ۾، ڪتابتَ ڪَهِي
پهنجي پاڻَ هٿنِ سين، واچِيندي وَهِي
سَمَر جنِ سَهِي، تنِ ڪونهي اَهکُ، عناتُ چَي.

بيت - 6

سمرُ جَنِي ساڻُ، هوتُ حماتِي تَنِ جو
ڪري ڇيڄَ ڇپرَ ۾، پنوهُ اِيندو پاڻِ
ٿيندي ريجهَه رهاڻِ، لحظي منجهه، لطيف چَي.

بيت - 7

پَسِي سي سرهِي ٿِي، جي مَيَنِ لنگهِئا مَسَ
تِٿُ تِنہ کي ناهِه ڪو، لَڪَ مِڙيئِي لَسَ
حُبُ جنہ کي هوتَ جو، وندُرِ تنہ کي وَسَ
سندِي چانگنِ چَسَ، پيرَ ٺرندَئِي پَٻَ ۾.

بيت - 8

سسئي لنگهئو سو، مردَ جنہ ماتُ ڪِئا
جبلُ وڏو جو، نُوڻِ مِڙوئِي نيہَ کي.

بيت - 9

جبل ماري جَکَ، جو آڏو آريچَنِ کي
توڙي لَڪَنِ لَکَ، سڀ لنگهنديَسِ سِڪَ سين.

بيت - 10

جبلُ جيڏوئي، جو آڏو آرِيچنِ کي
وٺِي وَرُ واٽَ ٿِئا، بُرفَتَ بِروئِي
رڃُن ۾ روئِي، پَسان مانَ پنوهَ کي.

بيت - 11

جبلَ سُڄنِ جالَ، آڏا آريچنِ کي
هاڙهي ڏانہَ هَٿُ کنيو، ڇپرِ مِڙان شالَ
ڪيچي وِئڙمِ ڪالَ، تي ٿِي ڏونگرُ ڏوريان.

بيت - 12

ڇپرُ ڇَمَرُ ڀائيان، ڪانڀُو ۽ ڪارو
پَٻُ وِجهَندِيَسِ پُٺِ تي، صبوحِ سَوارو
وڃڻُ مون وارو، ڪينَ وِهندِيَسِ وِچَ ۾.

بيت - 13

ڇپرَ ۽ ڇمرَ، ٿا لَڳَہَ لَڳنِ پاڻَ ۾
آڏا ڏونگرَ ڪَرڪَرا، ويڌَ وِنگايُون وَرَ
آءٌ پيادِي پَٽِيين، نماڻِي نِڌَرَ
سوڙهِي جِتِ سَڳرَ، اُتِ ٻاتاڙِيَنِ ٻيلي ٿِيين.

فصل ششم

وائي - 1

وينديَسِ ڪيچِ ڪَهِي، سيڻَنِ ساڻُ سَهِي
وو ڀينرُ! آءٌ جِيَنديَسِ تان نه جَتنِ ري
وِهان ڪيئن ماٺِ ڪري، هيڏو سورُ سَهِي
هيڏي شهرُ ڀنڀورَ ۾، ساريان ڪونه سَهِي
اَڳئان آريَ ڄامَ جو، سُڄي ساٿُ سَهِي
صبحِ ڏونگرُ ڏورِيان، ڪِنہ پَرِ راتِ رَهِي

بيت - 1

آڏَ-تَراڇا آهُڙا، ڏونگرَ کي ڏاڪا
ڪَيَمِ آهَ عجيبَ کي، سِڪَ منجها سا ڪا
پَئي هَٿِيڪِي هوتَ کي، ڪوڪَ وڃي ڪَنِ ڪا
مهنجو وَسُ واڪا، ٻُڌَڻُ ڪَمُ ٻروچَ جو.

بيت - 2

آڏ-تراڇا آهڙا، ڏونگر کي ڏاڪا
وٺِي وَرُ واٽَ ٿِئا، بَرِ چَڙِهي بانڪا
ڦَٽِئا پيرَ فقيرِ جا، چَڙهندي چَڙهاڪا
هُيَنِ جِيَ اندرِ جا ڪا، وِئا پُڄائي پاهنجي.

بيت - 3

آڏ-تراڇا آهڙا، ڏاڪا ڏونگر کي
هو جي وَڻَ وِندُرَ جا، مارِيندا مونکي
هاڙهو هِيڻِيَن کي، لنگهائجُ، لطيف چَي.

بيت - 4

آڏ- تراڇا آهڙا، وندُرَ وراڪا وَرَّ
حُبُ جنہ کي هوتَ، جو سا ڏوريندِي ڏونگرَ
پَهُچائيين پروَرَ، لطفَ ساڻ، لطيف چَي.

بيت - 5

آڏ- تراڇا آهڙا، وندرِ وراڪا واڪَ
اُجهايَسِ اُٺَنِ جي، ڦوڙائي فراقَ
پنوهُ پرملَ پاڪَ، واحِدَ لَڳِ وَريجُ تون.

بيت - 6

آڏ-تراڇا آهڙا، وِنگا وَرَ واٽُنِ
جَونرا، جگرَ، بُڪِيُون، آريَ لَئي آٽَنِ
ڪَسي ڪَنواٽَنِ، سَنڀوڙا، سيّد چَي.

بيت - 7

ڪوڏَرِ نه ڪاتِي، جنہ سين ٽَڪرُ ٽانڪيان
جيڪو جبلُ لنگهيان، سو هيبتَ جو هاٿِي
پِريَنِ جا پاتِي، سا جَڙِ جِيَري نه لَهي.

بيت - 8

ڪَرڙا ڏونگرَ ڪَهَه گهڻي، جِتِ بَرُ پَٽُ بَيرانُ
ڏاهنِ ڏاهپَ وِسرِي، ٿِئا حريفَ ئي حيرانُ
سسئيَ لنگهئو، سيّدُ چَي، محبتَ سين ميدانُ
جنہ جو آرياڻِي اَڳوانُ، تنہ جِي ڪانهي باڪَ بهيرَ ۾.

بيت - 9

ڪرڙا ڏونگر ڪهه گهڻي، جِتِ واٽُنِ تي وارِي
آڏا لڪَ، لطيف چَي، بَرَ سُڄَنِ بارِي
جا منزَلُنِ مارِي، سا قادرَ ڪيچ رسائِيين.

بيت - 10

ڪرڙا ڏونگر ڪهه گهڻي، جِتِ جبلَ گهونا گهونِ
ليڙنِ جيون، لطيف چَي، تنگَ تنوارون پُونِ
جَنِ ڏٺو پيرُ پنوهَ جو، سي نڪِين رُونِ نه چُونِ
هوندَنِ مٿي هُونِ، لاڳاپا هِنَ لوڪَ جا.

بيت - 11

ڪرڙا ڏونگر ڪهه گهڻي، جِتِ ماٿَرِ مَٿاهِين
اُتي، عبداللطيفُ چَي، ٿا سُڄَنِ مِرُون مَهائِين
آرياڻِي آهِين، مَنَہَ معذورِيَنِ جي.

بيت - 12

ڪرڙا ڏونگر ڪهه گهڻي، جت روڏا رِنگائي
رَهِيَسِ، رَسُ، لطيف چي، تنہ ڪميڻيَ ڪاهي
آرياڻي آهي، مَنَہِ معذورِيَنِ جي

بيت - 13

ڪرڙا ڏونگر ڪهه گهڻي، جت رِڻُ تَتو رائو
تِتِرُ ٿِيي مَ تَنِ کي، ڏونگر ۾ ڏائو
جڏهن ڄامُ پنوهُ ڄائو، تڏهن ٿئو سَوَلو طالِعُ ساٿَ جو.

بيت - 14

جاڳِي جاڳِي سسئي، جان هيجان هٿُ وِڌاءِ
سُڃِي سيجَ پريَنِ ريَ، پنوهُ پَٿَرِ ناهِ
اُٿِي اِيئن چياءِ، ته گهوڙا! گهرِ نه سپرين.

بيت - 15

سِڪِي جان سُتياسِ، تان سِڪَ سُمَهڻُ ئي نه ڏي
جاڳِي سُتيَسِ جَنِ لَئي، سي آيا تان اُٿِياسِ
ڀينرُ! آءٌ ڀلياسِ، نا ته سِڪَ سمهڻَ ڇا لڳي.

بيت - 16

ماڻِڪُ مِٽُ سندومِ، اونداهيَ ۾ سوجهَرو
حشرَ ويلَ حسابَ ۾، ڇڏي نه وِيندومِ
ساري سَڏُ ڪندومِ، ڪوهيارو ڪيچَ ڌڻي.

فصل ھفتم

بيت - 1

بُرو ڦادا باتِ جَنِ جِي، ٿانگِ رَوا شِيشِي
ڏِينِ پاريسِيُون پاڻَ ۾، اِزَّان بِليشِي
ليڙا رات، لطيف چَي، نِڌائون نيشِي
پنوهُ پَرويشِي، ڪِجِ پيادِنِ جِي پنڌَ ۾.

بيت - 1

لَڳڙِي آهِ لغارَ، وو يارَ!لُنءَلُنءَ ۾لالڻَ جِي
مونکي لڳڙي آهِ لغارَ
آءٌ سُتِي، هوءِ هَلِئا، سَنجهي ٿِئڙا سوارَ
جيڪي اورڻَ پِريَ سين، جيڪي پِريَ پچارَ
کوءِ سي جِيَڻَ ڏينهڙا، جي پِرِيَنَئون ڌارَ
لڳِي آهي، نه لَهي، سندِي عشقَ پچارَ
گهڻو اُڪنڊي آهيان، تَنِ جَتنِ جي جنسارَ
گَڏِي ويندِيَسِ گَسَ ۾، ڪاڪِيون! منجهه قطارَ
ميخون محبتَ سنديون، هِينَڙي منجهه هزارَ
ڪانگنِ قطارون ڪِيون، چُڪِيَ کي چوڌارَ
آءٌ نماڻِي نِڪَڻِي، دَمِجُ تون دلدارَ

بيت - 1

هوتَنِ بِنئون ڙي ميان! جيڏيون اَلو اَلو!
ماري آهيان درد فراقَ ڙي ميان! پنوهُ سائين
اديون آريچن جي، آءٌ نهوڙِيَسِ نفاقَ
ڏونگرُ ڏورِئو نه ٿيي، مون وِلهيَ کان واڪَ

بيت - 1

تن پريَنِ کي اُڪنڊِي آءٌ، لَڪَ لنگهِئائون،
ڏيرَ قَرارئا ڏيهِه ۾
چڙهي ڏاڍي ڏونگرين، ٻانڀڻِ اُڇلي ٻانهون
آهيان پاسِ پَريٽِ جي، ٻانڀڻِ ڌيءَ آئون
---

بيت - 2

بُرو بِگِيرَد بامِ بَلِيخان، مانَ پَرُوڙي مامَ
ٿَئو دَئِي ٿَئو مان خُستَگان، ڪِ ٿَئو ڇُلِي ڇَپَرَ جي لامَ
اَجهي جَنِي سامَ، ’دُرَها دُرَها‘ ڪَنِ جي.

بيت - 3

جيڪَرَ روان روشُ، مَروشِي محبوبَ ڏي
مَنا ڪُشِي مَولِدي، دِيوان پنوهُ دوسُ
ٿَئو گَئوخا مَڻِي گوشُ، سُڻِي مانَ سگهِي ٿيان.

بيت - 4

ڦادا ڦيرِئائون، مهارُون مَيَنِ جِيون
مَروشِي جَبَلُ رُون، واري وارِئائون
مونکي مارِئائون، ٻاروچِي ٻولِي ڪَري.

بيت - 5

بُرو بِگِبرَد بي، ٿا ڏِينِ پاريسِيُون پاڻَ ۾
مون لوڏائين لَکِئا، ته هاڃو ڪندا هي
ماريندا مونکي، پنوهُ نيندا پاڻَ سين.

بيت - 6

پنوهَ سين پريتِ جو، ڪو جو پيچُ پئومِ
ڀَنڀي هِنَ ڀَنڀورَ ۾ وِهَڻُ وِهُ ٿِئومِ
مَتيون موٽَڻَ سنديون، ڪاڪِيون ڪِيمَ ڏِهومِ
سرتيون! ساهُ سندومِ، ٿئو حوالي هوتَ جي.

بيت - 7

ڏاجَنِ تي ڏاجا، ڏِنائون ڏُکَنِ جا
لَڳِيَسِ نائُڪَ نيہَ جِي، ڪُڙِهه اندرِ ڪا جا
ٿَرَنِ ۾ ٿا جا، ڪندِي مُنڌَ مِروئَنِ سين.

بيت - 8

ڪو مُنہ ڪُٺَلِ آئِيو، وَسِ نه ويچارِي
هوتَ تهنجي هَٿَ رِي، پَهُچي نه پارِي
اَچِين جي آرِي، ته پاندُ پُڄِي لَڪُ لنگهيان.

بيت - 9

ڪو مُنہ ڪُٺلِ آئيو، ناهِ ويچارِيَ وسُ
هوتَ! تهنجي هٿَ رِي، گولِي ٿِيي نه گَسُ
ڏکُ ڏکيَ کي ڏَسُ، ته موڙِهيَ ڪو مُنہُ ٿِيي.

بيت - 10

ڪڏهَن تان ٻاجهَه پَئي، ساڄَنَ مُنجُ سلامُ
سِڪَ تُهنجي سپرين، ڪِئو تَنُ تمامُ
هٿين هاجَ وِهُه ٿِي، نيڻين ننڊَ حرامُ
دوستَ نه سَهان دامُ، تون وِندُرِ ٿو ويلا ڪرين.

بيت - 11

سُرهي منجها ساٿَ، آئِي بوءِ ڀنڀورَ کي
پيٺا بازارِنِ ۾، لائي جَتَ جَباتَ
سندي هوتَ حَماتَ، ڪيچ پهتو قافلو.

بيت - 12

بَرِ مڙوئِي بُوءِ، ڇَپَرَ ڇاٽُون مُڪِيون
ٻَهِه ٻَهِه ٿِي ڀنڀورَ ۾، هوندَ مِڙيئِي هُوءِ
راڻِنِ وَرِي رُوءِ، گوندرَ لَٿا گولِيين.

بيت - 13

جڏهن پيئِي ڇَٽَ، ڇَپَرِ هوتَ پنوهَ جِي
پَرَ هي ويٺيون پَٽَ، گوندر لٿا گوليين.

بيت - 14

جڏهن پيئي پاسَ، ڇپرِ هوتَ پنوهَ جي
اَديون! آريچنِ جا، وَڻنِ مُڪا واسَ
آيلِ! پُني آسَ، پنوهُ آيو ڪيچَ ۾.

بيت - 15

آيلِ! اوطاقون، ڪَري ڪيچِي هَلِئا
سُڪِيون نه سيڻَنِ جيون، ماڳنِ تان ماڪُون
نِسوريون ناڪُون، سَڃي هَلِئا سورَ جيون.

بيت - 16

جَتنِ سان جان ڪُون، تان ڪُون مون سَڱُ ٿئو
ڪَري ڪوهِيارو وِئو، تَنُ ڇِنِي طاقُون
آءٌ تَڏان ڪُون، اَڌَ ڏکوئِي آهِيان.

بيت - 17

متان ڪا ٻَڙِي ٻولِ ٻاروچِي وِسَهي
هوندَ نه سُتِيَسِ سرتيون! ويهِي رهيَسِ وَڙِي
جَتَ تهنجي جُوءِ ۾، گهارِينِ مانَ گهَڙِي
ڪيچِين آءٌ نه ڪَڙِي، ڪنہ ڏُکيَ ڏاوَڻ ڏانئِيو.

بيت - 18

ڏيرنِ ڏوهُ نه جيڏيون! ماءِ! مِڙوئِي مون
آءٌ اَسونهِين، اوءِ سُونهان، پرين ڀَلا پَرَڀُون
اصلُ آرِيَ ڄامَ جو، پاندُ نه پُڄِتوسُون
جنہ جو تونهِين تون، سي پيادِيون پَهُچائِيين.

بيت - 19

اَديون! آءٌ نه تِيئَن، جئن پِريَتَڻون پِريَنِ سين
ٻَڌِي سُتِيَسِ سوگهو، ڇَلوَرُ ڇاتِيَ سِيئَن
ڪرها ڪاهي ڪيچِي، مُونهان وڃنِ ڪيئَن
ڏوهُ مهنجي ڏِيهَن، پنوهَ کي ڪا مَ چَئي.

بيت - 20

هوتَ پَهُچان هوڏَ، آءٌ پيادِي، پنڌُ گهڻو
لَڪَنِ تان، لطيف چَي، تِکا وڃنِ توڏَ
اوڏِي ڪَري اوڏَ، نيئي پَهُچائِجُ پنوهَ کي.

سرود ڪوهياري

فصل اول

بيت - 1

لَيلَ نه جاڳِيين لِکَ سِيئن، ڪُلي نَومَ ڪِياءِ
قُم ٿِي پَهچُ قريبَ کي، اِجلِسِ تو نه جُڳاءِ
مُٺِي! مِزمانَنِ سين، ويهِي راتِ وِهاءِ
جيلان ننڊَ ڪياءِ، تي روزُ رَهين ٿِي راهَ ۾.

وائي - 1

گِلا ڪا مَ ڪَري، لِکئو تان نه ٽَري
ٻڙي! جيڏيون! مهنجي شهرَ ڀنڀورَ ۾
1. جو سينگارُ سرتيين، سو مون ناهِ ڳَري
جهڙي تَهڙي حالَ سين، وڃان پيرَ ڀري
2. جنہ وڻَ هيٺان ويهِي هلئا، سڄڻَ سانگُ ڪَري
لامُون تنہ وَڻَ سنديون، لوڏيان لايان ڳري
3. قضا جا ڪريمَ جِي، ڪِنہ کي ڪينَ ٽَري
جيڪِين لِکئو لوحَ قلمَ ۾، پاريان سو پَري

بيت - 2

ليلَ نه جاڳيين لک سِيئن، شامَ سُتِين سڀَ راتِ
اوڳي اوٺيَڙَنِ جا، ٿِي پَهَه پُڇين پرڀاتِ
ٿيُ تني جي ساٿِ، ته ڀورِي! ڪِنہ ڀالِ مِڙين.

بيت - 3

ليل نه جاڳيين لک سِيئن، سُتِينءَ راتِ سَڄِي
هِتان هوتاڻِيَنِ جيون، وِيون خُرزينُون کَڄِي
ڀوري! تون ڀَڄِي، سبب ڪنہ ساٿِ مِڙين.

بيت - 4

اِجلِس ڪري اُٿئا، توارِئو توڏَنِ
نومَ نوازي اُنِ جي، مَرحَبا موڏَنِ
رِڙِهي رَسُ روڏَنِ، ’اَليَومَ سَيرُو‘ سسئي.
غافِلَ غفلتَ ڇوڙِ، تون ڪئن اَڻاسِي اوجهرين
چُپاتان چُرِي وِئا، وڃي پَهُتا توڙِ
نيڻين ننڊَ اُکوڙِ، جِمَ وَرَنِ ۾ واڪا ڪريين.

بيت - 6

سَنجهي رهِين سُمُهي، غافلِ منجهه گهرنِ
ليڙنِ جو، لطيف چَي، ڪَرَ ڳَلُ سوءِ نه ڪَنِ
سي ڪئن محبَ مِڙنِ، جي سَنجهي رهنِ سُمَهِي.

بيت - 7

آلوڙو اکيَنِ، آيَمِ ننڊَ اَڀاڳَ کي
هاڻي هِنَ ڀنڀورَ ۾، گهاريان ڪارڻِ ڪَنِ
اَديون! اوٺيَڙَنِ، هِنيين ساڻُ هاڃو ڪِئو.

بيت - 8

جڏهن سُتيون جي، پَٿرِ پيرَ ڊگها ڪَري
تڏهن تني کي، ساٿَ سُتي ئِي ڇڏئو.

بيت - 9

سُتينءَ پيرَ ڊِگها ڪري، اِي وڏِي جاڙَ ڪِياءِ
دَرِ ڀَرِ اُڀِين دوستَ جي، ته سُرِ ڀُر توءِ سُياءِ
اَصلُ آرِيَ ڄامَ جِي، سَڪِي تون نه سِياءِ
پنوه سين پياءِ، ٿِي نڀاڳِي! ننڊون ڪريين.

بيت - 10

اِيُ ڪمُ نه ڪمِيڻِيَنِ، جئن سُمَهَنِ پيرَ ڊگها ڪَري
لوچيين ڇونه، لطيف چَي، هارِي! لَئي هوتَنِ
نِنڊان نڀاڳِيَنِ کي، اوڀالا اچَنِ
سي پنوهُ ڪوهُ پُڇنِ، جي سَنجهي رهن سُمهِي.

بيت - 11

سُتِيين سَوارِي، مُنہُ ويڙهي مُيَنِ جئن
ڏٺئِي نه ڏيرنِ جا، چوڌارِي چارِي
ماريندُئِي مارِي، بِرِهَ سورُ پريَنِ جو.

بيت - 12

سُتيين سَنجهي ئي، مُنہُ ويڙهي مُينِ جئن
اوجاڳو اکيَنِ کي، ڄاتوءِ نه ڏيئِي
هٿان تو پيئِي، ٿِي ڪچو ڪيچينِ کي ڪريين.

بيت - 13

اوجاڳو اَڄاڻِ، ڪِئوئِي نه ڪميڻِيَنِ جئن
اَسارِي! اهڙيَ پَرِ پَئِي، ڪيچيَنِ سين ڪاڻِ
ٻانهي چايو پاڻِ، ٿِي سڄيون راتيون سُمهِين.

بيت - 14

نِنڊون ڪِئن ڪجنِ، هاري! منڌَ، محمود چَي
تو سيئِي سيڻَ ڪِئا، پَهَه اوچتا جَنِ
ڪڏهن ڪينَ سُڄنِ، ويسَريون وَرَنِ سين.

فصل دويم

بيت - 1

ڏونگرَ تون ڏاڍو، ڏاڍا ڏاڍايون ڪرِيين
مون تَنَ اندرِ تئن وَهي، جئن وَڻُ وَڍي واڍو
ڪرمَ جو ڪاڍو، نا ته پَٿَرِ ڪيرَ پنڌُ ڪري.

وائي - 1

آهِيان جَنِ سَندِي ڙي،
اَڙي ميان! مونکي سي نه ڇڏيندا هوت
آءٌ آهيان .....
پَهائينديَسِ پنوهَ کي، آءٌ ڳِچيَ پايو گَندِي ڙي
ويٺِي آهيان واٽَ تي، آهيان آسَروندِي ڙي
پِريَ پُڄاڻا هِتَهِين، آءٌ رَتِي تان نه رهندي ڙي
ڪرمَ ساڻُ ڪريمَ جي، لطفُ ساڻُ لطيفُ چي،
آءٌ پرين ملندِي ڙي

بيت - 2

ڏونگرَ ڏکَ سنداءِ، پِريَ گَڏِجان ته چُئان
ڀِنِيَ ٿِينِ ڀَنوارُون، ٻِئا وِنگا وَرَ سنداءِ
چَڱِي ڪانه ڪِياءِ، پيرُ وڃائي پِريَن جو.

بيت - 3

ڏونگرَ ڏَسُ پرينِ جو، ڪافَ نه ڏِيين ڪو
قطارِئا ڪالهَه وِئا، توڏا وٽان تو
هوتُ مُئِيَ جو هو، ڪو ساڄنُ اِنهِين ساٿَ سين.

بيت - 4

ڏونگرَ ڏس پرينِ جو، ڪافَ نه ڏيين ڪَلَّ
قطارئا ڪالَ وِئا، توڏا توهِين جهَلَّ
سُڻِي هوتُ هڪلَّ، مانَ ٻُڌي ٻاروچو وَرِي.

بيت - 5

ڏونگرَ ڏوراپو، پِهرو چُوندِيَسِ پِريَ کي
پَهَڻَ پيرَ پِٿُون ڪِئا، تَريون ڇِنيون تو
رحمُ نه پِئوئِي روحَ ۾، قدرُ مهنجو ڪو
واڪو ڪندِيَسِ وو، مون سين جَبَلُ ٿو جاڙون ڪري.

بيت - 6

ڏونگرَ مون نه ڏُکوءِ، اَڳَ ڏُکوئِي آهيان
سارِيان ڪونه سُکوءِ، سورَ گهڻائِي سنڀران.

بيت - 7

ڏونگرَ ڏکويَنِ کي، دِلاسا ڏِجَنِ
گهڻو پُڇِجِي تَنِ کي، جَنِ وٽان هوتَ وڃنِ
تون ڪئن سدا تَنِ، پَهَڻَ پير ڏکوئِيين.

بيت - 8

ڏونگرَ ڏکِ پئِي، مون توسين ڳالهه ڪِي
پاڻا آءٌ مُئِي، سُورُ سُڻائي پِريِن جو.

بيت - 9

ڏونگرَ مون سين رو، ڪڍِي پارَ پنوهَ جا
سڄڻُ هومِ هيڪَڙو، وِئو ڦوڙائي سو
ڪنہ کي ڏيان ڏوهُ، مون سين اِرادي ايئن ڪِئو.

بيت - 10

ڏونگر ڏُکويُون، تو ۾ اورَڻَ آئيون
هو جي اچنِ ڦوڙايُون، ڏجنِ دلاسا تَنِ کي.

بيت - 11

ڏونگر ڏکويَنِ کي، ڳَلِ سُڪا ڳوڙها
هو جي پَهَڻَ پَٻُ جا، ڀَڄِي ٿِئا ڀورا
گوندَرَ جا گهوڙا، وڃنِ جانِ جدا ڪِئو.

بيت - 12

ڏونگر ڏيهاڻِي، پاڻُ مٿائِين گهورِيان
تو منجهه رِهاڻِي، سدا ٻاروچَنِ جِي.

بيت - 13

ڪِي جي ڪڍِئا پارَ، ڏکيَ ڏونگرَ پاڻَ ۾
سُڻِي سا تَوارَ، مِرُون پِئا مامَري.

بيت - 14

ڏونگرَ ڀُويَنِ ڪِيرَ، سڄڻَ ميخون ڏونگرين
هَهِڙا سيڻَ سُڌِيرَ، ڪينَ لهندينءَ ڪي ٻِئا.

بيت - 15

ٻَئِي ويٺا رُونِ، ڏُکي ڏونگرُ پاڻَ ۾
ڪنہ کي ڪِينَ چُونِ، مَنجهنِ جو پريَتَڻو.

بيت - 16

اَڄُ پڻ ويٺو روءِ، ڏکي ڏونگرُ پاڻَ ۾
ڪوهياري جو ڪو، اَچِي سورُ اُڌَمِئو.

فصل سيوم

بيت - 1

رويو ويٺِي راڳِ، اَمَڙِ اورئان نِجهُرو
لاٿو مون ڏيهَه وڻنِ تان، لاڳاپو ۽ لاڳِ
ڏونگرِ سي ڏورينديون، جَنِ اندرِ ٻَري آڳِ
هوتاڻِي! هِنِ ماڳِ، مونکي ڇَڏِ مَ ڇَپرين.

وائي - 1

مونکي نِيندا ساڻُ، ٻاروچا ٻاجهَه پئي، اَلو اَلو!
ڏيندا مون ڏکيَ کي، اللهَ لَڳِ اُهڃاڻَ
’لاَ تَقنَطُوا مِن رَّحمَتِ اللهِ‘، پريَنِ چيو پاڻِ
’اِنَّ اللهَ يَغفِرُ وَالذّنُوبَ جَمِيعاً‘، سچو اِيُ پرياڻ

بيت - 2

مونکي ڇڏِ مَ ڇپرين، هِتِ هوتاڻِي! هاڻِ
اوڏِي مُنڌَ اُٺَنِ کي، اللهُ ڪارڻِ آڻِ
پورهِيو ڪنديَسِ پاڻِ، اَڳئان آرِيچَنِ جي.

بيت - 3

مونکي ڇڏ مَ ڇپرين، هوتاڻِي! هِنَ هنڌِ
توسين پُوندِيَسِ پَنڌِ، ڏيندِيَسِ باهِ ڀنڀورَ کي.

بيت - 4