ڪلياڻ

فصل پھريون

بيت - 1

اولِ اَلله عليم، اعليٰ، عالم جو ڌَڻِي،
قادرُ پنھنجي قُدرت سين قائم آھِ قديم،
والي، واحِد، وحَدَہُ، رازق رب رحيم،
سو ساراھ سچو ڌڻي، چئي حمد حڪيم،
ڪري پاڻ ڪريم جوڙؤن جوڙَ جھانجي.

بيت - 2

وحدہٌ لا شريڪ لهٌ، جان ٿو چئين اِيئن،
تان مڃ محّمد ڪارڻي نرتون منجهان نيھن،
سو تون وَڃيو ڪيئن نائين ڪنڌ ٻين کي؟

بيت - 3

وحدہٌ لاشريڪ لهٌ، جڏهن چيو جن،
تن مڃيو محّمد ڪارڻي ميجان ساڻ ھِنيَنِ،
تَڏھن منجهان تن اَوتڙ ڪو نہ اوليو.

بيت - 4

وحدہٌ لاشريڪ لهٌ، جن اُتو سين ايمان،
تن مڃيو محمد ڪارڻي قلّب ساڻ لِسان،
اوءِ فائق ۾ فرمان، اوتر ڪنھن نہ اوليا.

بيت - 5

اوتڙ ڪنھن نَہ اوليا، ستڙ ويا سالم،
ھيڪائي ھڪ ٿيا، احد سين عالم،
بي بھا بالم آھي ڪِيا اڳھين.

بيت - 6

آگي ڪيا اڳھين نِسوروئي نوُر،
لاخَوفٌ عَليھِم و لاھُم يَحۡزَنُونَ، سچن ڪونهي سوُر،
مولي ڪيو معمور انگُ اَزلم اُن جي.

بيت - 7

وحدہٌ جي وڍيا الا اللہ سين اورين،
ھِنيون حقيقت گڏيو طريقت تورين،
معرفت جي ماٺ سين ڏيساندر ڏورين،
سُکہ نہ ستا ڪڏهين، ويھي نہ ووڙَين،
ڪُلهئون ڪورين عاشق، عبدالطيف چئي.

بيت - 8

وحدہٌ جي وڍيا الا اللہ اَڌ ڪيا،
محمد رسولُ اللہ چئي مسلمان ٿيا،
عاشق، عبدالطيف چئي، انهين په پيا،
تيلان ڌڻي ڌُئا، جيلان وحدت ويا گڏجي.

بيت - 9

وحدہٌ جي وڍئا ڪيا الااللہ اَڌ،
سي ڌڙ پسي سڌ ڪنهن اَڀاڳي نہ ٿئي.

بيت - 10

وحدہٌ لا شريڪ لهُ ٻُڌءِ نہ ٻوڙا،
ڪي تو ڪنين نہ سُئا، جي گهٽ اُندر گهوڙا،
ڳاڙيندين ڳوڙھا، جت شاھد ٿيندَ ماء سمھان.

بيت - 11

وحدہٌ لا شريڪ لهٌ اھو وھائج وِيُ،
کٽين جي ھارائين، ھنڌ تُنھنجو ھِيَ،
پاڻان چوندُءِ پِيُ، ڀري جام جنت جو.

بيت - 12

وحدہٌ لاشريڪ لهُ، ايُ ھيڪڙائي حقُ،
ٻيائيءَ کي ٻَکُہ، جن وڌو، سي ورِسيا.

بيت - 13

سِرڍونڍيان، ڌڙ نہ لھان، ڌڙ ڍونڍيان، سِرَناِہ،
ھٿ ڪرايون آڱريون ويا ڪپجي ڪانه،
وحدت جي وِھَانءِ، جي ويا، سي وڍيا.

بيت - 14

تون چَو اَللہ ھيڪڙو، وائي ٻي ۾ سِکُہ،
سوئي لکيو لِکُہ، سچو اَکر من ۾.

بيت - 15

عاشق چَوم اُنکي، مڪي چَو معشوق،
خالق چَوم خام تون، مَڪي چَو مخلوق،
سلج تنھن سلوڪ، جو نا قصائي نڱيو.

بيت - 16

وحد تان ڪثرت ٿي، ڪثرت وحدت ڪُلُ،
حق حقيقي ھيڪڙو، ٻوليء ٻيُ مَ ڀلُ،
ھُو ھلاچو ھُل، بااللہ سندو سڄڻين.

بيت - 17

مروئان، موران، پکڻان، وائي ٻي مَ ڀُل،
ھو ھُلاچو ھُل، بااللہ سندو سڄڻين.

بيت - 18

پاڻهين جل جلالَهٌ، پاڻهين جان جمالُ،
پاڻهين صورت پِرينءَ جي، پاڻهين حُسن ڪَمالُ،
پاڻهين پير مُريد ٿئي، پاڻهين پاڻَ خيالُ،
سڀ سڀوئي حال منجهان ئي معلوم ٿئي.

بيت - 19

پاڻهين ڏئي سنيھڙا، پاڻين اِيُ سلطان،
پاڻ ڪَرَ پاڻَ لھي، پاڻَ سڃاڻي پاڻُ.

بيت - 20

پاڻهين پسي پاڻکي، پاڻهئي محبوب،
پاڻهين خلقي خوب پاڻهين طالب تنجو.

بيت - 21

سوھِيُ، سو ھُوْ، سو اَجَلُ، سو اللہ،
سو پرين، سو پساہ، سو ويري، سو واھرو.

بيت - 22

سوئي ھيڏان، سوئي ھوڏان، سوئي مَنِ وَسي،
سوئي سو پَسي، تنھين سندي سوجهري.

بيت - 23

سائي صورت عَينَ، سائي صورت غينَ،
سمن نقطا دور ڪرو، تہ اُوءَ عين ڪي عين.

بيت - 24

پڙاڏو سو سَڏُ، وَرُ وائيَ جو جي لھين،
ھُئا اڳهين گڏ، ٻُڌڻ ۾ ٻہ ٿيا.

بيت - 25

ايڪ قصر، دَرَ لکہ، ڪوڙين سھسَ گڙکيون،
جيڏان ڪريان پَرکہ، تيڏان صاحب سامهون.

بيت - 26

ڪوڙين ڪايائون، تُنھنجون لِکَن لَکَہ ھزاَر،
جِي سڀڪنھن جيءَ سين، دَرسن ڌاروَن ڌارَ،
پريم تُنھنجا پَار، ڪهڙا چئي ڪيئن چوان.

وائي - 1

سڀڪا پريان ڪون پوڄي،
نينھن نيڻين ڳڙُ ڳالهہ وو،
جا چتايم چت ۾ سڄڻ سا ٿو ٻجهي،
لات جا لطيف جي سڏُ تِنھنجو سُڄي.

وائي - 2

عشق تُساڏي مين گهايل ڪيتي،
وو ميڏي ميان، درد رانجهن دي،
ھيڪ جو اڳيئي سھڻا، ٻيجهي بي پروائي،
ويڄ طبيب پڇندي مين ٿڪي وو.

فصل ٻيو

بيت - 1

اَگهي اگهائي، رنجُ پريان کي رَسيو،
چکيم چڱائي، سورانْگهي سوريء تان.

بيت - 2

انڌا اُنڌا ويڄ، کَلَ ڪُڄاڙيا کانئين؟
اسان ڏُکي ڏيل ۾، تون پيارئين پيڄ،
سوُري جني سيڄ، مرڻ تن مُشاھدو.

بيت - 3

سوُري سڏُ ٿيو، ڪا ھلندي جيڏيون؟
وڃڻ تِن پيو، نالو نِينھَن ڳنهن جي.

بيت - 4

سُوري سڏَ ڪري اُڀي عاشقن کي،
جي اٿئي سَڌ سڪڻ ۾ تہ ڪَو مَ پير پري،
سسي ڌار ڌري، پڇج پوءِ پريتڻو.

بيت - 5

سُوري آہِ سينگار، اصل عاشقن جو،
مُڙڻ، موٽڻ ميھڻو، ٿيا نظاري نِروار،
ڪُسڻ جو قَرار اصل عاشقن جو.

بيت - 6

سُوري سينگاري اصل عاشقن کي،
لُڏيا ڪين لطيف چئي، ٿيا نيزي نظاري،
ڪوٺيو ڪِناري، آڻيو چاڙهي اُنکي.

بيت - 7

سوريء مٿي سيڻ، ڪھڙي ليکي سنرا؟
جيلَه لڳا نيڻ، تيلَهِ سُوريائي سيڄ ٿي.

بيت - 8

سوُريء چڙھڻُ، سيڄ پسڻُ، اِيُ ڪم عاشقن،
پاھون ڪين پسن، سائُون، ھَلن سامهان.

بيت - 9

سوُري تي سَو وار، ڏينھاڻيون چَنگ چڙهين،
جِمَ وِرچي ڇڏئين، سِڪڻ جي پچار،
پرتِ نہ پَسين پار، نينھن جياءِ نِگيو.

بيت - 10

پھرين ڪاتي پاءِ پڇج پوءِ پريتڻو،
ڏُکُہ پريان جو ڏيل ۾ واڄٽ جئن وڄاءِ،
سيخن ماہُ پچاءِ، جي نالو ڳيڙءَ نِينھَن جو.

بيت - 11

ڪاتيِ ڪونهي ڏوہُ، ڳن وڍيندَڙ ھٿ ۾،
پسيو پر عظيم جي، لِچيو وڃي لوہُ،
عاشقن اندوہُ، سدا معشوقن جو.

بيت - 12

ڪاتي تکي مَ ٿئي، مَرُ مُنيائي ھوءَ،
مانَ وِرمَن توءِ مون پِريان جا ھٿڙا.

بيت - 13

ڪاتي جا قريب جي، سا ھَڏُ چيري چَم،
عاشقن پنھنجو انگ اللہِ ڪارِڻ وڍيو.

بيت - 14

جي تون سِڪڻ سکيو، تہ ڪاتيُ پِئي مَ ڪنجُهہ،
سُپيريانجي سوُر جو ماڻهن ڏِجي نہ مَنجهہ،
اندر ايُ اھنج، سانڍڄ سُکائون ڪري.

بيت - 15

جان وڍيو ھُئين، تان ويھ، نات وٺيو واٽ وَنءُ تون،
ھيء تني جو ڏيه، ڪاتي جَني ھٿ ۾.

بيت - 16

ڪاتي جن ڳَري، مان لَنءُ لڳي تنسين،
محبت جي ميدان ۾ وڃان پير ڀري،
اڏيء سِرُ ڌري، مانَ ڪُھَنِئون سپرين.

بيت - 17

اڳيان اَڏِنِ وٽ، پوين سِرَ سنباھيا،
ڪاٽ تہ پوين قبول ۾، مڇَڻ ڀائين گهٽ،
مٿا مُھاينجا پيا نہ ڏسين پَٽِ؟
ڪلالڪي ھَٽِ، ڪُسڻ جو ڪوپُ وَھي.

بيت - 18

جي اَٿيئي سَڌ سُرڪ ۾، تہ وَئُن ڪلالن ڪاٽي،
لاھي رکہ، لطيف چئي، مٿو وٽ ماٽي،
ٽِڪَ ڏيئي پِڪَ پي تون منجهان گهوٽ گهاٽي،
جو وَرنه وِھاتي، سو سِرَوٽِ سَرو سھانگو.

بيت - 19

جي اَٿيئَي سَڌ سُرڪ۾، تہ وڻن ڪلالڪي ھَٽِ،
لاھي رکُہ، لطيف چئي، مٿو ماٽي وٽ،
سِر ڏيئي ۾ سَٽِ، پيج ڪي پياليون.

بيت - 20

جي اٿيئي سَڌ سُرڪ ۾، تہ وَئُن ڪلالڪي ڪُوءِ،
مھيسر جي منڌ جي ھُتِ ھَڏھين ھُوءِ،
جان رمز پروڙيم روءِ، تان سروٽ سُرڪي سَڳُڻي.

بيت - 21

جي اٿئي سَڌُ سُرڪ ۾ تہَ وَئُن ڪلالِڪي گهر،
وڍڻ، چيرڻ، چچرڻ پَھت اُنجي پَر،
جي وَٽي پويئي وِر، سوکي آہِ، سيّد چئي.

بيت - 22

ناڻي ناہ ڪَڪوہُ، ڪي ملهہ مھانگو مَنڌُ،
سنباھج، سيّد چئي، ڪاٽڻِ ڪارڻ ڪَنڌُ،
ھِيُ تِنھنجو ھنڌ، مٽن پاس مَرن جي.

بيت - 23

عاشق زھر پياڪ، وِہُ ڏسي وِھَسن گهڻو،
ڪڙي ۾ قاتل جا ھميشه ھيراڪ،
لڳين لَنءُ، لَطيف چئي، فنا ڪيا فراق،
توڻي چِڪنِنِ چاڪ، تہ بہ آہَ نہ سَلن عام کي.

بيت - 24

مَڪَر سَڌَ شراب جي، جو تُون ٽارين ٽوُہُ،
پيتي جنھن پاسي ٿئي منجهان رڳن روح،
ڪاٿي چَکُہ ڪَڪوہُ، لاھي سِرَ، لطيف چئي.

بيت - 25

سَڌڙيا شراب جون ڪُهُ پَچارُون ڪن؟
جُه ڪاتَ ڪالالَن ڪڍيا، تہ موٽيو پوءِ وڃن،
پِڪون سي پين، سِر جنجا سَٽِ۾.

بيت - 26

سِرَ جُدا، ڌڙَ ڌار، دوڳہ جنجا ديڳ۾،
سي مَرَ ڪن پچار، حاضر جني ھٿ ۾.

بيت - 27

ديڳين دوڳہ ڪڙھن، جت ڪَڙئين ڪَڙ ڪو نہ لَھي،
تني طبيبن چاڪ چڪندا ڇڏيا.

بيت - 28

سِسي سي گُهرن، جي واڻيندڙ وچ۾،
اوءِ ڪي ٻيو پُڇن، سَروجن سنباھيو.

بيت - 29

اصل عاشق پنھنجي سسي نہ سانڍين،
لاھيو سِرُ، لطيف چئي، ساہ سَلهاڙيو ڏين،
ڪُلهنئون ڪورين پُڇن پوءِ پِرِيتڻو.

بيت - 30

اصل عاشقن جو سِرُ سانڍڻ ڪم،
سَوَ سِسنئان اڳرو سندو دوسان دم،
ھِيُ ھڏو ۽ چم پِڪَ پريانجي نہ پڙي.

بيت - 31

جي مٿي وٽ مِڙن، تہ سڀڪنھن سَڌَ ٿئي،
سر ڏني سٽ جُڙي، تہ عاشق ائن اچن،
لڌاتي لڀن، مُلهہ مھانگا سپرين.

بيت - 32

مُلهہ مھانگو قطرو، سِڪڻ شھادت،
اسان عبادت نظر ناز پرين جا.

وائي - 1

عشق رانجهن دا لڳا مينون ماھي،
راتِيان درد، ڏينھان در ماندي، لوڪان خبر نہ ڪئي،
مونکي مرض ماريو، سڄڻ ھٿ سگهائي،
دارون ھن درد جو آھينتون الٰھي.

وائي - 2

رانجها وو مين تيڏڙي آھيان،
او اي آندي ٻانھي، وو مين تيري واسطي،
ري وو مين پَي وو، مينون نال وِسارنهين،
چيٽڪ لايا وو مينون، ڪوڪ سُڻوايا،
ڪينون شرم اسانڏا ھوءِ تينون،
نامي واسطي ري وو مين پي وو مينون نال وسارنهين.

فصل ٽيون

بيت - 1

اٿياري اُٿي ويا منجهان مون آزار،
حبيب ئي ھڻي ويا پيڙا جي پچار،
طبيبن تَنوار ھڏ نہ وڻي ھاڻ مون.

بيت - 2

ھڏ نہ وڻي ھاڻ مون ويڄن جو وصال،
ھِن منھنجي حال حبيب ئي ھادي ٿيو.

بيت - 3

حبيب ئي ھادي ٿيو، رھَنما راحتَ،
پيڙا نِيَاءِ پاڻسين لائي ڏيئي لَتَ،
سُپرِيان صِحتَ ڏنيم منجهان ڏُکندي.

بيت - 4

اور ڏکندو اُو ٿئي، ھادي جنھن حبيب،
تِر تفاوت نہ ڪري تنھنکي ڪو طبيب،
رھنما رقيب ساٿر آھي سپرين.

بيت - 5

ساٿر صِحت سپرين آھي نہ آزار،
مجلس وير مِٺو ٿئي ڪوٺيندي قهار،
خنجر تنھن خوب ھڻي، جنھن سين ٿئي يار،
صاحب رب ستار سوجهي رڳون ساہ جون.

بيت - 6

رڳون ٿيون رباب، وڄن ويل سڀڪنھين،
لُڇڻ، ڪُڇڻ، نہ ٿيو جانب ري جواب،
سوئي سَنڌيندم سپرين، ڪَيسِ جنھن ڪباب،
سوئي عين عذاب، سوئي راحت روح جي.

بيت - 7

سوئي راَہ رد ڪري، سوئي رھنماءُ،
وَتُعِّز مَنۡ تَشَاءُ وَتُذِل مَنۡ تَشَاءُ.

بيت - 8

پَر ۾ پڇيائون عشق جي اسباب کي،
دارون ھن درد جو ڏاڍو ڏسيائون،
’آخر وَاۡلعَصر‘ جو اِينھين اُتائون،
تھاَن پوءِ آءٌ سِڪان ٿي سلام کي.

بيت - 9

سِڪين ڪُهُ سلام کي، ڪرين ڪُهُ نہ سلام؟
ٻيا دَر تن حَرامَ، اِيء در جَني ديکيو.

بيت - 10

مِٺايان مِٺو گهڻو، ڪڙو ناہِ ڪلام،
سُڪوتي سلام پريان سندي پارجو.

بيت - 11

پِريان سندي پار جي مِڙيئي مِٺائي،
ڪانهي ڪڙائي، چکين جي چيتُ ڪري.

بيت - 12

ڄاڻي ٻُجهي جن، توسين سُورَ سَڃَ ڪئي،
تون ڪيئن سنديون تن پَرَ سين پچارون ڪرين؟

بيت - 13

تو جنجي تات، تن پڻ آھي تُنھنجي،
فَاذۡ ڪُرۡوني اَذۡ ڪُرۡ ڪُمۡ، اِيَ پروڙج بات،
ھَٿِ ڪاتي، ڳُڙ واتِ، پُڇڻ پَرِ پِريَنَ جي.

بيت - 14

حبيبن ھيڪاَر منجهانِ مِھر سڏ ڪيو،
سو مُون سڀ ڄَمار اورَڻ اُھوئي ٿيو.

بيت - 15

پاٻوھي ھيڪاَر مونکي پڇيو سَڄَڻين،
الۡسُت بِرَبّڪُمۡ چيائون جنھن وار،
سندي سورَ ڪنار، تَنَ تڏاھڪون نہ لھي.

بيت - 16

پاٻو ھيو پُڇن، ڪِٿي ھٽ حبيب جو،
نيزي ھيٺان نيِنھَن جي پاسي پاڻ نہ ڪن،
عاشق اَجل سامهان اونچي ڳاٽ اچن،
ڪُسڻ قُرب جن، مرڻ تَنِ مُشاھدو.

بيت - 17

ڪوٺي ڪُھي سپرين ڪوٺي ڪُھَڻ ساڻُ،
نيري ھيٺان نِينھن جي پاسي ڪَرِمَ پاڻُ،
ڄُلُ وڃائي ڄاڻُ، عاشق اَجل سامهون.

بيت - 18

ڪوٺڻ قريبن جوعين تَڙڻ آہِ،
اَيَ اُلٽي ڳالهڙي، سِڪ ورندي ساہَ،
اَسَرُ ھَڏِ مَ لاہِ ڇِنڻ ڳَنڍڻ اَنِجو.

بيت - 19

ڪُھن تان گَهَڻگُهرا، جان ڪَرَ لھن تان ڪُھن،
سيئي ماءِ مُھنِ، سيئي راحت روح جي.

بيت - 20

ڪُھي سو ڪَرَ لھي، ڪوٺي سو ڪُھي،
سوئي ماءَ مُھي، سوئي راحت روح جي.

بيت - 21

ڪُھي سو ڪَرَ لھي، ڪوٺي سو قريب،
اھا عادت سِکيو ھر زمان حبيب
تِڇي سو طبيب، سوئي راحت روح جي.

بيت - 22

ڪُھن ۽ ڪوٺين، اِيَ پر سَندي سڄڻين،
سوريء چاڙهيو سپرين ڏنڀ ڏھاڻي ڏين،
ويٺا وِرہَ وٽين، آءُ واڍوڙيا وِھاءِ تون.

بيت - 23

شيشہ رابُر کن و برادربِيا،
جام راپر کن و بر خير بيا،
ساقيا بر خيز در در جام را،
خاک بر سرکُن غمِ آيا مرا،
بادہ در دہ چند زين بادِ غُرور،
خاک بر نفس نافرجا مرا،
گرچہ بدنامي است نزِد عاقلان،
مانمي خواہيم ننگ ونا مرا،
ساغرِمي بر کفم نہ تاز سر،
و کشم اين خلق اَزرق فام را.

وائي - 1

عجب نين تيري، سرس نين تيري،
جَلَ وچ کَوَلُ، کَوَلُ وچ مَدُوۡئا،
جون چاند کون بادل گهيري،
چُڻ ڀُڻ کَليان سيجہ وڃا وان آءُ پَي گهر ميري.

يمن ڪلياڻ

فصل پھريون

بيت - 1

تون حبيب، تون طبيب، تون درد جي دوا،
جانب منھنجي جيءَ ۾، آزار جا انواع،
صاحب ڏي شفا، ميان مريضن کي.

بيت - 2

تون حبيب، تون طبيب، تون درد جو دارُون،
دوا آھِينِ دل کي، تُنھنجون تنوارون،
ڪريان ٿي ڪارُون، جئن ٻُڪي ٻئنون نہ ٿئَي.

بيت - 3

تون حبيب، تون طبيب، تون ھين ڊَٺن ڊڀ،
تون ڏئين، تون لاھئين، تون ھين ھادي رب،
آھِم اِي عجب، جئن واريو ويڄ وھارئين.

بيت - 4

تون حبيب، تون طبيب، تون دارون کي دردن،
تون ڏئين تون لاھئين، ڏاترَ کي ڏُکندن،
تڏھين ڦڪيون فرق ڪن، جڏھين امر ڪريو انکي.

بيت - 5

جان ڪي ڪري طبيب، دارُون ھن درد جا،
ھَڻيو سي حبيب، اُکوڙيو اڌ ڪري.

بيت - 6

ھڻ حبيب ھٿ کڻي، ٿيڪ م ٿورو لاء،
پرين تُنھنجي گهاءِ، جي مران تہ مانُ لھان.

بيت - 7

ھڻ حبيب ھٿ کڻي دل۾ ديري دانھن،
ڪُڇان تان ڪُوڪ ٿئي صبر آءٌ نہ سَھان،
ڪنھنکي اِئين چوان تہ مونکي ماريو سڄڻين.

بيت - 8

ھڻ حبيب ھٿ کڻي، ٻَنگالهي ٻاڻ،
ماڳھين مون مِنھُن ٿئي، جهولئ وجهان پاڻ،
اِنپَرِ ساجن ساڻ، مانَ مقابلو مون ٿئَي.

بيت - 9

جت حبيب ھڻن، نائُڪ ڀري نِينھن جي،
تتي طبيبن، وِڄا وڃي وسري.

بيت - 10

ھڻي جي حبيبُ، محبتي ميا ڪري،
پُڇان ڪين طبيبُ، ھوند گهائن سين ٿي گهاريان.

بيت - 11

چوري چَنگُہ ٻَنگُہ لهي حبيبن ھَنيوس،
ٻُجهان ٻاڻُ لڳوس، ڪَاناريو ڪَرُ کڻي.

بيت - 12

ڪاناريا ڪُڻڪن، جني لوه لڱن ۾،
محبت جي ميدان ۾ پيا لال لُڇَن،
پاڻهين ٻَڌن پَٽيون پاڻهين چِڪيا ڪَن،
وٽان واڍوڙينِ، رھي اَچجي راتڙي.

بيت - 13

رھي اَچِجي راتڙي، تن واڍوڙين وٽان،
جنکي سُورُ سرير ۾ گهٽ منجهاران گهاءَ،
لڪائي لوڪان، پاڻهين ٻڌن پٽيون.

بيت - 14

اَڄ پڻ ڪَنجهو ڪَنجهہ، واڍوڙڪي مَنھين،
جُه پڻ پييَن سَنجهہ، ھو پنيون ھو پَٽيون.

بيت - 15

اڄ پڻ ڪھڙِي دانھن، واڍوڙڪي منھِين،
ويڄَ ورائي ٻانھَن، چوري چاڪَ نھاريا.

بيت - 16

ويچارا واڍوڙ، سدا شاڪر سُورَ سين،
تاڻين مٿي توڙ، اوري ڪن نہ آسرو.

بيت - 17

سدا آھي سوو جي واڍوڙين وائي،
جيڪا اٿن مَنَ ۾ سَلن نہ سا ئي،
اوڙڪِ اُھا ئي ڳوليو لَھن ڳالهڙي.

بيت - 18

سَگهن سُڌ نہ سور جي تہ گهايل ڪيئَن گهارين،
پئَل پاسو پَٽَ تي واڍوڙيل نہ وارين،
پر ۾ پَچن پرينءَ لي ھي ھَنجُهون ھارين،
سَڄڻُ جي سارين، تن رويو وھامي راتڙي.

بيت - 19

سگهَن سُڌِ نہ سور جي ٿا رُنڪَنِ رَنجوري،
پيا آھن پٽ ۾ مٿن ماموري،
لڳين لئَن، لطيف چئي، سدا جي سوري،
پرت جن پوري تن رويو وھامي راتڙي.

بيت - 20

آيل اُن نہ وِسھان، ھَنجهُون جي ھارينِ،
آڻيو آب اکين ۾ ڏيه کي ڏيکارين،
سڄڻ جي سارين، سي نڪي رُون نہ چُون ڪي.

وائي - 1

وِرسئا ويڄ ويچارا، دل ۾ درد پرين جو.
اُٿيو ويڄا م ِھو، وڃو ڊڀ کڻي،
ٻُڪي ڏيندا ٻاجهہ جي، آيا سور ڌڻي،
آيا جيء جيارا.

فصل ٻيو

بيت - 1

تَنَ طبيبُ نہ تون، جو سُڌ نہ لھين سور جي،
سانڍِ پنھنجا ڊڀڙا، کَڏَ کڻي ۾ ڀُون،
ڪان گهرجي مُون، حياتي ھوتن ري.

بيت - 2

ويڄن سين وائيءَ پيا ڪِري نہ ڪيائون،
جي پَندَ پاريائون، تہ سِگهائي سَگها ٿيا.

بيت - 3

ويڄن سين وائيءَ پيا، ڪِري ڪن نہ پاڻَ،
اَگها اِن اُھڃاڻ، پسو سور سِجهائيا.

بيت - 4

آھي گهڻو اگهن جو ترس طبيبن،
ڪَيو وَسُ ويڄن، تان ڪِرئَ ري ڪين ٿئَي.

بيت - 5

اگهائي سگها ٿيا، جي ويٺا وٽ ويڄن،
ترسي طبيبن چيٺي ھوند چڱا ڪيا.

بيت - 6

پاڙي ويڄ ھُئَام، تان مُون مُور نہ پُڇيا،
تيلاھين پِيام، موريسر اکين ۾.

بيت - 7

ھاريا تو ھِري ڪُپَجُ ڪايا سين ڪيو،
ڪريين جي ڪِري، تہ تون توانو ٿئَين.

بيت - 8

جي ڀائين پرينئَن مڙان، تہ سِکُہ چورانڪي ڏاتِ،
جاڳَڻُ جَشَنُ جنکي سکہ سڄيائي رات،
اُجهي ٻجهي آئيا، وائي ڪن نہ وات،
سلي سورئيِء چاڙھيا، بيان ڪن نہ بات،
توڻي ڪُسن ڪات، تہ بہ ساڳي سلن ڪين ڪي.

بيت - 9

تڙي طبيبنِ، گهايلُ گهران ڪڍيو،
تنھَنجا چڪيا چاڪ چِيھون ڪَري، ڪَڙيون مورِ نہ ڪن،
دوست درسن تنھنجي وڌو ٺار ٺپن،
ورچيو ويڄ وڃن، آءٌ تہ پريَمِ اُبھان.

بيت - 10

ويڄن وينيئَي دوست پيھي در آئيو،
صِحت جي سرير ۾ ڪَلَ ڪَڙين پيئَي،
پيِڙَ پري ويئَي، اَچڻ ساڻ عجيب جي.

بيت - 11

وڍي جن وِڌياس، وري ويڄ ئي سي ٿيا،
ترت ٻڌائون پٽيون، روز ڪيائون راسِ،
ھينئَڙا تني پاسِ، گهارِ تہ گهايلُ نہ ٿئَين.

بيت - 12

ھاريا ويڄ مُياسِ، سڌُ نہ لھين سور جي،
پريان کي چوندياس، تہ ترس طبيبن ڇڏيو.

بيت - 13

وَيڄ م ٻُڪِي ڏي، الا چڱي م ٿيان،
سڄڻ مان اَچي، ڪَرَ لاھُو ٿي ڪڏھين.

بيت - 14

وھڻ ويڄن وٽ جي سکِين تہ سگهو ٿئَين،
اڳين عادت مَٽِ، تہ اَگها عاجز نہ ٿِئَين.

بيت - 15

ھُئَين تہ ويڄن وٽ، تون ڪِئَن جيَ جَڏو ٿِئَين؟
سر ڏيئي ۾ سَٽ، ڪُهُ نہ ڪَيءِ ڊَڀڙا؟

بيت - 16

ڪُٺيس ڪُويجن، تَنَ طبيب نہ گڏيا،
ڏيئي ڏنڀ ڏڏن، پاڻان ڏيلُ ڏُکوئيو.

بيت - 17

ترس طبيبن جو جَڏن ڪيو نہ ياد،
جو ويڄن جي واتِ، دارون تنھن دُرس ڪيا.

بيت - 18

دارون ۽ ڪارون جان ڪي ڪيا ويڄن،
ٻُڪي ڏيندا ٻاجهہ جي نِھاري ناڙون،
جنجون سيڻ لھن سارُون، تن تان ڏُکندو ڏور ٿئي.

بيت - 19

اَگهن مڙي اڄ، ڪيو سڏ صحت کي،
ڏُورِ ڏُکندا ڀڄ، مِھريِء مُنھن ڏيکاريو.

وائي - 1

اچي سار لھيج، ساڄن سور تماري آئون ماري،
سور تماري جي مران، تان مون ڏوہ م ڏيج،
ڊڀن ڀري ھٿڙا، دارون دوست ڪريج.

فصل ٽيون

بيت - 1

ھَي ھَي وَھي ھاءِ، مَنَ ۾ محبوبن جيِ،
جيرا جوش جَلائيا، بُڪن ٻري باہ،
پسو مچ مٿَان، جي آئين وِيساہ نہ وسھو.

بيت - 2

ھَي ھَي وَھي ھوءِ، من ۾ محبوبن جي،
جيرا جوش جَلايا، بُڪن مُڪي بوءِ،
اچي پَسو رُوءَ، جي ويساہ نہ وِسھو.

بيت - 3

ڪانڊين ٽانڊين ٻاٻُرين پَچان مَرُ پيئي،
جيرا، جگر، بُڪيون سِيخن ۾ ٽيئي،
ويڄنئون ويئي، ٿي وَھيِڻي سڄڻين.

بيت - 4

سَر جو سنڌيو سڄڻين، ڀَرُ ڀيڏي ڏيئي،
ڪانَ ڪَرنگُر ڪپيو پکن سِر پيھي،
جيرا، جگر، بڪيون، پا ساريون ٻيئي،
ويڄنئون ويئي، ٿي وھيڻي سڄڻين.

بيت - 5

سَر جو سنڌيو سڄڻين، ٻَنگا ٻاڻُ ڀري،
ويو وجودان نڪرِي ڪَڙِڪَڙ ڪانُ ڪري،
پڇو پيرُ ڀَري، تہ ڪي ٺَريَو ھٿَ حبيب جو؟

بيت - 6

سَرُ جو سنڌيو سڄڻن، ٻيھر ٻاڻ ڀري،
سو ڇمڪيو ڇوہ مان، ڪڙڪڙ ڪان ڪري،
جيرا، جگر، بڪيون، لنگهي پيو پري،
لڳو جيِء جَڙي، تاڻيان تِير نہ نڪري.

بيت - 7

سَرُ جو سنڌيو سڄڻين، سِيڱہ منجهان سِيلو،
ٽِنگڙ ٽِڪيو ڪيِن ڪي، پار لنگهيو پيِلو،
ھڻڻ سين حيِلو، جانب جيڏوئي ڪيو.

بيت - 8

ڌَڳايو ڏَئين، ڄيرو اندر ڄندڙي،
لڳي سيخ وجود ۾، سندي نِينھن نئيِن،
مشاھدي تنھين، مونکي وڌو مچ ۾.

بيت - 9

پُڇ پتنگن کي سنديون کامڻ خبرون،
آڻيو وجھن آڳ ۾ جي پنھنجو جي،
جيري جنھيِن جي لڳا نيزا نيِنھن جا.

بيت - 10

پتنگُہ چائين پاڻکي، تہ اچي آڳ اُجهاءِ،
پَچڻَ گهڻا پچائيا، تون پچڻ کي پچاءِ،
واقف ٿي وِسانءِ، آڳ نہ ڏجي عام کي.

بيت - 11

پتنگ چائيِن پاڻ کي، تہ ڄيري پَو ڄاڻي،
تان تان تاڻج تاءَ ڏي جان آڳ نہ اُجهاڻي،
وِسَهُ وِھاڻي، آڳ نہ ڏجي عام کي.

بيت - 12

پتنگُہ چائيِن پاڻکي پسي مچ مَ موٽ؛
سھَائيء سپيرين جي گِهڙُ تہ تئين گهوٽ؛
اڃان تون اَروٽ؛ کوري خبر نہ لھيِن.

بيت - 13

پتنگن پَهُ ڪيو مڙيا مٿي مچ؛
پسي لَھسِ نہ لِچيا سڙيا مٿي سچ؛
سندا ڳِچين ڳَچ؛ ويچارن وڃائيا.

بيت - 14

چَڙھيو چَڪاسيِن چاءِ، آڳہ ٻرندي آئيا،
وِھَسن واڙيِء ڦل جئن محبتي مچ لاءِ،
آڻي پاڻُ اَڙاءِ، کڻي کوري وچ ۾.

بيت - 15

جي تَتو تَنَ تنو جِيئن تہ ڇَنڊي ساڻ ڇَماءِ،
آڻي آڳہ ادب سين باري جانِ جَلاءِ،
بُرقعان اندر بازيون پنھنجون سڀ پچاءِ،
لُڇڻُ لَئُڻ، لطيف چئي، پڌرَ ھِڏَ م پاءِ،
متان لوڪ لَکاءِ، وصالان وِچُ پئَي.

بيت - 16

اڃان تَنُوران؛ ڪالھہ ڪڍيا سون سڄڻين،
پڻ تايائون تڪڙو وحدت جي وڌا،
محبتين مٿان مَچُ مورائين نہ لھي.

بيت - 17

پَچائي پَھاڻُ، جن رساڻيو رُڪ کي،
تني سندو ڄاڻُ، آھي آڳڙين کي.

بيت - 18

ڌنءُ ڌنءُ ڌَمڻوارَ، اڄ پڻ آڳڙين جي،
ٻاري مَڃُ مَجار جو اوتيائون آڱارَ،
ڌُوڌا ٿِي مَ ڌار جِم ڪچو رُڪُ ڪَڻيوُن ٿئي.

بيت - 19

ڌُوڌا تون نہ ڌَئين، آڳہ اوڏو نہ وڃين،
اُلا جي عشق جا سي تان تون نہ سھين،
اُڀو اِئن چئين، تہ آءٌ آڳڙيو آھيان.

بيت - 20

سِرُ سانداڻ ڪري، پُڇج گَهرُ لھارَ جو،
ڌَڪن ھيٺ ڌريِ، مان گڏينيء رُڪ سين.

بيت - 21

ڌَڪين ڌاتِ پِيو ھينڙو لوہ سانداڻ جئن،
ورچي تا نَہ ويو، سنڀاري کي سڄڻَين.

بيت - 22

سَھي جئين سانداڻ ڌَڪن مٿي ڌَڪڙا،
وَہ وِچايو پاڻ، ڏي ڏَٻائون ڏنڱرين.

بيت - 23

آءٌ ٻر اڱارن، ٻَہ ڏاھيِن ٻرن جي،
ھڪُ کوري کانئِيا ٻيو ڌوڌي منجهہ ڌَڳن،
پاڻان لُھارن، ميڙي رکيا مچ تي.

بيت - 24

ٻاريو اُجهائيِن، پرين اُجهايو ٻاريِن،
مونکي ٿا ماريِنِ لونھان لھارن جا.

بيت - 25

اڄ آڳڙيا آئيا سُوڌا سِراڻي،
پياري پاڻي، تيغون ڪندا تکيون،

بيت - 26

اڄ آڳڙيا آيا سائُوڪي سُڄاڻ،
لاھيندا موريانَ، رُڪ ڪريندا پڌرو.

بيت - 27

ڪٽ ڪڙھي لوہ ٻري ڌُوڌا جت ڌَڳن،
مِطرقن مُنھن ڪڍيا سانداڻيون ڪنبن،
اڄ پڻ آڳڙين؛ ميڙو آھي مَچ تي.

بيت - 28

مچ منجهينِ آہ ٻھر ٻاڦ نہ نڪري،
چورِ تہ لڳي چاہ، کامندن خبر پوي.

بيت - 29

کاڻان تن کٽيو، اُ جهاڻن اونداہ،
جن اندر ٻري باہ، سُڌ سڀڪا اُنِ کي.

بيت - 30

سَرھا ڏٺم سي، جنجي ساڃاءَ سراڻين سين،
تيغ تني جيکي، ڪٽ نہ لڳي ڪڏھين.

وائي - 1

جيُ جياريو، ڪين مُنھنجڙو ھاريو،
پرين جي پچار جڏڙو جيُ جياريو؛
سيڻن جي سنڀار جڏڙو جي جياريو،
اُڃيو تن عميق مان پرين پوڄ پياريو؛
مرض مريضن تان اشاري ساڻ اُتاريو؛
ڪرم ڪريمن جي مونکي اُھکيِء مان اُڪاريو؛
سئنون مُنھن ڪري سپرين اَئين نرمل نور نھاريو؛
سائلن جئين سڏ ڪري اَئين طالعنکي تَندواريو.

فصل چوٿون

بيت - 1

ايڪ پيالو ٻہ ڄڻا عشق نہ ڪري اِيئن،
لکيا جي نہ لکڻ ۾ سي قرب رسندا ڪيئَن،
ھوئڻ ڪيا ھيئن وانجيا پَسُ وِصال کان.

بيت - 2

ايڪ پيالو ٻہ ڄڻا عشق نہ ايئَن ڪري،
آٽي سي ھيڪ ٿيا جي گتانينھن ڳري،
دُئي ڌار ڌري جُہ خُلت خنجر آيو.

بيت - 3

ايڪ پيالو ٻہ ڄڻا عشق نہ ڪري اڌ،
ايَ تان شاعر سَڌ، ڪَيَئي جا قوالَسين.

بيت - 4

جيڏانھن قاتل ڪوڙ، اکيون اوڏانھن کڻي،
وہُ تني جي ووڙ، جني سانگہ نہ ساھہ جو.

بيت - 5

جيڏانھن قاتل ڪل، اکيون اوڏاھين کڻي،
مٿو ڪن نہ مُلھہ، پِڪَ برابر پانھنجو.

بيت - 6

قاتلُ ڪمائي ڪري وِہُ ماکي جي ڪن،
وٽان ويھي تن، پيج ڪي پيالون.

بيت - 7

ھوندو ھڏ م رکہ لاءِ پيا ڪَن پانھنجو،
وتي واٽاڙوئن کي پياري پرکہ،
سالِکہ لھي ٿي لَکُہ جا تو ايندي اُنِسين.

بيت - 8

ھوندو ھڏ م سَنڌِ لاءِ پيا ڪن پانھنجو،
پوڄ پيارج پَيڙَا ويندا وٺيو ڪنڌ،
ٽہ ھٽِ تنھنجي ھنڌ، موکي ڪو مانُ لھي.

بيت - 9

گُهٽن ۽ گُهٽڪن وتيون پين وِہَ گاڏُيون،
بدہ ساقي بر خيز، پيار کي پرين،
پِڪين نہ پرچن، مٽ تڪيائون منجهيان.

بيت - 10

آڻي اُتر واءَ موکيءَ مٽ اُپٽيا،
متارا تنھن ساءِ، اچن سِرَ سنباھيو.

بيت - 11

آڻي اُتر ھيٺ موکيءَ مٽ اُپٽيا،
متارا تنھن ميٺ، اچن سِرَ سنباھيو.

بيت - 12

وجهج واٽاڙوئن تي ميخاني جي ماڪ،
ٿيندي سُڌ سڀڪنھين، ھنڌ ھنڌ پوندي ھاڪ،
پرہ جا پياڪ، جُہ سي اڱڻ آئيا.

بيت - 13

جُہ سي اڱڻ آئيا تہ سرو ڪندا سُڃ،
سائي ٿيندين اُڃ، ھي پيتو ھو آڻِ ڪي.

بيت - 14

موکي چوکي نہ ٿئي، اصل اوڇي ذَات،
وَٽيون ڏيئي وات، متارا تنھن ماريا.

بيت - 15

متارا مري ويا، موکي تون نہ مرين،
ڪيھيءَ پَرِ پَرين، ڏُکي ڏاتارن ري.

بيت - 16

متارا مري ويا موکي مَرُ،
تُنھنجو ڏکہ ڏمر، ڪون سھندو اُن ري.

بيت - 17

سري ڪيِن ڪِيونِ، ويڻ موکيءَ جي ماريا،
ڪو ڪو ويڻ ڪلال جو پِتي تي پيون،
تھانپوءَ ٿيون، مِڙڻ متارن سين.

بيت - 18

اڃا کوري ماڳہ مٽ ڪُٽڪا ڪَٽ گهڻان،
لاھي ويه م لاڳِہ، مو کي متارن سين.

بيت - 19

ڪنڌِ ڪٽارو، مُنھن وٽي، عادت سندين ايِء،
تني ٿِڪون ڏنيون جني منجهان جيِءَ،
سرو تن سڀيِء جن حاصل ڪيو حال کي.

بيت - 20

موکيءَ مٽ نگُهريو وِہ نہ وِھاٽيا،
سُرڪيءَ ڪاڻ، سيد چئي، اُتي ٿي آٽيا،
جي ڳالھن ڳنڱاٽيا، تن جون بَٺنِ پاس بُٺيون.

بيت - 21

سر ڏيئي سَٽِ جوڙ ڪنھنپر ڪلالن سين،
ڪاتي ڪرٽ ڪپار ۾ خنجر آ ڻي کوڙ،
مرڻان مُنھن م موڙ، وٽي ٿي وَڌِ لھي.

بيت - 22

وَٽ وَٽ وٽيء ۾ مَٽ مَٽ مَندُ ٻيو،
قدر ڪيف ڪمالجو پيا ڪن پيو،
اچن دُرس دڪان تي ڪند قبول ڪيو،
سُرھا سر ڏيو، چکن سُرڪ سيد چئي.

بيت - 23

آٽي ٿيُ اڱار، کامي کرڌارن سين،
پسين سي نُ ڀَتار، پُرِ پيتوءَ جن سين،

بيت - 24

ڪلالئون ڪاءِ مت نہ سِکين مونُ ھِنيان،
روئندي رات وھانءِ، چڪائيندي بٺيون.

وائي - 1

ڀلو ميان محبتي مٺا ماڻوالا،
پرين پرچن جيُ جياريو جن؛
ريءَ سُرمي سھڻان پِرين ڪجل ڪوہ وجهن؟
ميرائي مارين مون تانجي پکرجن.

وائي - 2

لايا عشق پليتا؛ نينا يار وي اکيان دلبردي،
اُٺن ٻھڻ آرام نہ آوي، من ھيان دل کس ليتا؛
آکي احمدا نال نماڻياندي، ڪيا گس لي ڪيتا.

فصل پنجون

بيت - 1

قُرب ڪِبرياءُ، ماءَ ملاقي نہ ٿئي،
پورو اِي پرياءُ، صوفي جي صلح ۾.

بيت - 2

صوفي سالم سي ويا جي آ ڪثرسين اَڏيار،
بازي بازندن کي آھي اَويسارَ،
پريان سين په ڪار، رنديءَ رساڻي ڪيا.

بيت - 3

صوفي سير سڀن ۾، جيئن رڳن ۾ ساہ،
سا نہ ڪري ڳالھڙي جيئن پويون پروڙي پاہ،
آھس اِيُ گناہ، جيڪا ڪري پڌري.

بيت - 3

ڏني ڏُکويا اڻ ڏني راضي ٿيا،
صوفي تي ٿيا، جيئن ڪيِن کنيائون پاڻسين.

بيت - 4

صوفي لاڪوفي، ڪون ڀانئيس ڪير،
منجهيان ئي منجهہ وڙھي پڌر ناھس پير،
جنين ساڻس وير، ٿئي تنين جو واھرو.

بيت - 5

صوفي صاف ڪبو ڌوئي ورق وجود جو؛
تھانپوءِ ٿيو، جيئري پسڻ پرينءَ جو.

بيت - 6

صوفي چائِين، سَڌ ڪري صوفي اِي نہ صلاح،
ڪاٽي رکہ ڪُلاہ، اُڇلي وجهہ اڳ ۾.

بيت - 7

جي ڪلاہ رکين ڪنڌ تي تہ صوفي اِي نہ صلاح،
وِہَ وٽي ھٿ ڪري پُر پيالو پيءُ،
ھنڌ تني جو ھيءُ، جن حاصل ڪيو حال کي.

بيت - 8

جُسي ۾ جَبار جو خَفي خِيمو کوڙ،
جَلي تون زبان سين چارئي پھر چور،
فڪر سين فُرقان ۾ اِسم اعظم ڏور،
ٻيا در وڃي م ووڙ، اِي اَمل اِيائين سنپجي.

بيت - 9

عالم آئونءَ ساڻ، ڀَريو ٿو ڀير ڪري،
پاڻَ نہ آھي ڄاڻ، مانڊيِء مَنڊُ پکيڙڀو.
(10 الف)
طالبُ قَصر، سونھن سَرُ ايِء روميءَ جي روءِ،
جنين ڏني جوءِ، تنين ڪڇيو ڪين ڪي.

بيت - 12

طالبُ قصر سونھن سَرُ اي روميِء جي راہ.
ماڙھو ات ڪياءِ – منڊ نہ پسين منڊيو.

بيت - 13

طالبُ قصر، سونھن سَرُ روميِء جو آھي،
تاڙي جي لاھي، تہ منجهھين مشاھدو ٿئي.

بيت - 14

طالب قصر، سونھن سر، ايِء روميءَ جي رھاڻ،
پھرين وڃائڻ پاڻ، پوءِ پسڻ پرينءَ کي.

بيت - 15

طالبُ قصر، سونھن سَرُ، ايِء روميِء جي راحت،
جن ڏٺي سٿ، تنھين ڪڇيو ڪينڪي.

بيت - 16

طالبُ قصر، سونھن سَرُ، ايِء روميِء جي اوطاق،
جي ڀڄي دَرُ فراق، تہ منجهھين مشاھدو ٿئي.

بيت - 17

ظاھر ۾ زاني فڪر ۾ فنا ٿيا،
تني کي تعليم جي ڪُڙِھہ اَندر ڪاني،
حرف حقاني، دَوُر ڪيائون دل ۾.

بيت - 18

جنکي دور درد جو سبق سُور پَڙھن،

بيت - 19

فڪر فرھي ھٿ ۾ ماٺ مطالع ڪن،
پنو سو پڙھن، جنھن ۾ پسڻ پرينءَ کي.

بيت - 20

وسريومِ سبق، پھرين سٽ نہ سنڀران،
اُڃا ھيءُ ورق، ھيَ مطالع نہ ٿئَي.

بيت - 21

ڪيو مطالع مون، ھو جو ورق وصال جو،
تنھن ۾ توھين تون، بي لات نہ لحظي جيتري.

بيت - 22

سا سٽِ نہ سارين الف جنھنجي اڳ ۾،
ناحق نھارين، پنا ٻيا ڀرينءَ لاءِ.

بيت - 23

سا سِٽ ساريائون، اَلف جنھنجي اڳ ۾،
”لا مقصود في الدّارَيۡن الا ھو“ انپر اُتائون،
سڳر سوٺائون، ٿيا رسيِلا رحمان سين.

بيت - 24

ٿيا رسيلا رحمان سين سڳر سونھين جي،
آئيون تني کي، واڌايون وصال جون.

بيت - 25

اکر پڙھي اَڀاڳيا قاضي ٿئين ڪِيان،
ڀيرين ۽ ڀانئين ايڏان اي نہ آءَ،
ان سُرڪيءَ ساءُ پڇج عزازيل کي.

بيت - 26

عاشق عزازيلُ، ٻيا مڙيئي سڏڙيا،
منجهان سڪ سبيِل، لعنتي لعل ٿيو.

بيت - 27

جو مون پڙھيو پاڻ لَي سبق سابق جو،
پھرين سڃاتم پانھنجو نفس جو نھو،
جت عرفان اَصل ۾ ٿي روحن روز ڪيو،
وري ورق پيو، گڏيمِ وَڍُ وصال جو.

بيت - 28

جي مون پڙھيا پاڻ لي سيئي سيل ٿيام،
واگهو ٿي وريام، اَکر اُھي اڳيان.

بيت - 29

کر ڇُتي ھيڪڙي ٻَھون جي نہ ٻجهن،
ڪوه ڪبو کي تن، سڄي سڻائي ڳالھڙي.

بيت - 30

پڙھيو ٿا پڙھن، ڪَڙھن ڪين قلوب ۾؛
پاڻان ڏوہ چڙھن، جيئن ورق واريِنِ وِترا.

بيت - 31

پڙھيا پڙھيجا، سبق اِنھين سور جو،
ميم رکو من ۾ اَلف تنھن اڳيان؛
جتان چوريجا، اِھا لات لطيف چئي.

بيت - 32

اَکر پڙہ اَلف جو ورق سڀ وسار،
اَندر تون اُجار، پنا پڙھندين ڪيترا.

بيت - 33

لوڪان نحو صرف، مون مطالع سپرين،
سو ئي سو حرف، پڙھيو پڙھان من ۾.

بيت - 34

جيئن جيئَن ورق وارئين، تئن تئن ڏٺو ڏوہ،
رھڻيءَ رھيو نہ سپرين تہ ڪھڻيءَ ڪبو ڪوہ؟

بيت - 35

ڪاتب لکين جيئن لايو لام اَلف سين،
اَسان سڄڻ تيئن رھيو آھي روح ۾.

بيت - 36

ڪو ٿو ڪاغذ ڪورئيِن، ويٺو وڃائين مس،
ڏوري تيان ڏس، اَکر جيان آئيو.

بيت - 37

تھڙا چاليھا نُ چاليه، جھڙو پسڻ پرينءَ جو؛
ڪھڙي ڪاتب تون ڪرين مٿي پنن پيِه،
جي ورق واريِن ويِه، نہ اکر اُھو ئي ھڪڙو.

بيت - 38

ھڪ جو اَکر ونگڙو گُرُ تُسي جي ڏي،
تان انڌاري، گهر ڏيواڙا ڦر ڦِر جوت ڪري.

بيت - 39

تَنُ کُڏيِ مَنُ حُجري ڪيم چاليھا رکہ،
ڪوه نہ پوڄيو پوڄئين اَٺئي پھر اَلکہ
تان تون پاڻ پرکہ، سڀڪنھن ڏانھن سامھون.

بيت - 40

سڀڪنھن ڏانھن سامھون. ڪو ھنڌ خالي ناہ،
جي احداً اَرکہ ٿياسي ڪانئر ڪبا ڪاہ،
محب منجهين من مانھہ، مون اڄاڻديءَ اُجهيو.

بيت - 41

ڪَنز قُدوري ڪافيا جي پڙھي پروڙين سڀ،
تہ مَنڊي ماڪوڙي کوہ ۾ پئي ڪڇي اُڀ.

بيت - 42

ڪَنز قُدوري ڪافيا ڪي ڪون پڙھيو م،
اُو پاڙوئي ٻيو، جيان پرين لڌوم.

بيت - 43

ڪَنز قُدوري ڇڏ، سٽون پڙھہ ساڃاءَ جون،
ونءُ تني جي سڏ، جني سانگو ناھي ساھجو.

وائي - 1

سي وٺڙيو ھوت وڃن؛
وو جهليان پليان ھينئڙو نہ رھي،
آءٌ جنجي آھيان ڪَڙي مَ ٿيان تن،
گھڻي ڀَتين گهوريان سندڙي ٻاجهہ ٻين،
مر مران مارين مون پرزا پرزا ڪن،
آءٌ ميائي گهوري جي مان محب ملن.

وائي - 2

وساريج م ويڻ، جوڀن ٻہ ٽي ڏينھڙا،
لُوٺيون سھن لوڪ جا وھاڻي ٿيون ويڻ،
اصل اسارن جا ستي ويڙا سين،
جيڏيون جي مان وسھو ننڊم ھيريو نيڻ،
راتڙيون جاڳن جي سي آءٌ ڪندڙي سيڻ،
آڌي رات اُٿي ڪري جهل تون ننڊان نيڻ.

فصل ڇھون

بيت - 1

دائودي دَيون ڪري رَڪَنِ ڪونھي رنگہ،
ڳوري ھيٺ اَيَنگہ، ڪاھيو پاکرين ھڻي.

بيت - 2

دائودي ديون ڪري رڪن ڪونھي چيت؛
ڳوري ھيٺ سچيت ڪاھيو پاکرين ھڻي.

بيت - 3

اوقابيل اکين ۾ توکي باري بان،
اُڀو اڳرايون ڪرين ماڳہ ھڻيو مستان،
جانب تون زيان، اکين سين ايڏا ڪرين.

بيت - 4

اوقابيل اکين ۾ توکي تکا تِير،
ساڄن انھيِء سيڱہ سين ڦٽيءَ گھڻا فقير،
ٻيو ۾ مارج مير، تنھنجو پھريون ئي پورو ٿيو.

بيت - 5

اوقابيل اکين ۾ تيِر تکا توکي،
ساڄن انھين سُور جي ڪَل نہ آہ ڪنھنکي،
مارين ٿو مونکي، چاڙھيو لوہ لطيف چئي.

بيت - 6

اوقابيل اَکين سين تير چلايو ٿو،
ٻيو مر ماري سو، جنھنجو پھريون پورو نہ ٿئي.

بيت - 7

جي ھو پائيِنِ ڪان ڪمان ۾ تہ سيِنو سِپرَ رَکہ،
منھن ۾ معشوقن جا چاڪَ چُٽڪا چکہ،
سوري ڀانءِ م شڪ، عاشق ٿي تہ اُبھين.

بيت - 8

جي ھوءِ پائيِنِ ڪانُ ڪمان ۾ تہ سيِنو سِپَرَ ڏيج،
منھن ۾ معشوقن جا جهالو ٿي جهليج،
پاھان پَڳُہ م ڏيج، عاشق ٿي تہ اُبھين.

بيت - 9

جي ھو پائيِنِ ڪان ڪمان ۾ تہ نئيِن ڏج سيِنو،
ڪجي نہ ڪيِنو وڃي در دوستن جي.

بيت - 10

پائي ڪان ڪمان ۾ ميان مارِمَ مون؛
مون ۾ آھين تون، متان تنھنجو ئي توکي لڳي.

بيت - 11

ڪيو ڇڏينِ ڪان، ھڏ نہ ھڻائين ٿا،
ٿئا جي نيشان، تہ پھرئين سان پورا ھئا.

بيت - 12

لوري جت لڳوم، اُتي اُڀو آھيان،
سوره پرين سندومِ مانَ ٻاجھائي ٻيو ھڻي.

بيت - 13

محبت جي ميدان ۾ عاشق ٿيُ آچام،
سَمُھان سَلَ سيد چئَي ڪندءِ تير قيام،
ڪھنج ڪو م ڪلام، جم دوستنئَون دور ٿئين.

بيت - 14

محبت جي ميدان ۾ اچي پير پيانِ،
سر وڍڻ، ڌڙ ڌار ڌرڻ اي سينگارَ سنَدان،
ڏيندا مون ڏٺان، مٿا محبوبن لَيء.

بيت - 15

محبت جي ميدان ۾ ڪر پَڙاڏو پَٽُ،
سِر سُوريء ڌڙ ڪُنگرين متان ڪڇين ڪٽُ،
عشق نانگ نپٽ، خبر کاڌن کي پئي.

بيت - 16

محبت جي ميدان ۾ سر جو سانگ م ڪر،
لاھي سر لطيف چئي اڳيان دوستن ڌر
عشق نانگ اَپر، خبر کاڌن کي پوي.

بيت - 17

محبت جي ميدان ۾ سر جو ڪرم سانگ،
سوريِء سپرين جي چڙہ نہ ٿئن چانگ،
عشق آھي نانگ، خبر کاڌن کي پوي.

بيت - 18

محبت جي ميدان ۾ ڪُڏي پوءُ ڪاھي،
ڇڏ آسانگو ارواح جو لاھوتي لاھي،
عشق نانگ آھي، خبر کاڌن کي پوي.

بيت - 19

عشق نہ آھي راند، ٿي ڪي ڪَنسِ ڳَڀرو،
جيَ جسي ۽ جان جي ڀڃي جو ھيڪاند،
سسي نيزي پاند، اُڃل نہ اڌ ٿئي.

وائي - 1

عشق تمام برہ تمام، مئن لوٺي يارلو ڪو،
سيڄ ستي جهپ نہ آوي نيڻين ننڊ حرام،
راتيان جاڳڻ صاحب سنڀالڻ اي فقيراندا ڪام،
مت عقلدي مُنجهہ گئي آيا عشق امام.

فصل ستون

بيت - 1

عاشقن اللھ ويرو تار نہ وسري،
آہ ڪريندي ساہ، ڪڏھن ويندءِ نڪري.

بيت - 2

عاشق آرام ڪڏھن تان ڪون ڪيو،
طعني ڪيا تمام، حبيباڻي ھيڪڙي.

بيت - 3

عاشق اِئن نہ ھون، جئن تون سڄي انگڙين،
وڃي درِ دوستن جي رتُ ڏھاڻي رون،
ٻي پر ڪَنھين نہ پون، ماڪر محبوبن سين.

بيت - 4

جان عاشق مٿي رت، تان دعوا ڪري مَ نينِھن جي،
سائو مُنھن سُونھن گئي سِڪڻ اِي شرط،
نڪي گوڏ گَرٿُ، مٿا سر سودا ڪري.

بيت - 5

اڃا تو منجهان، ڪکہ ڇُتي رت نڪري،
منھن ۾ معشوقن جا ڪئن جهلندين گهاءَ؟
سو تون ڪڄاڙيا سِڪڻ جون سڏون ڪرين.

بيت - 6

سِڪڻُ اِئئِين نہ سَڌ جيئن لڪيو لياڪا پائئِين،
پئي پريان جي نہ ٿئين مٿي اڱڻ اَڌ؟
اِيء پڻ ڪوڙي سڌ، جئن کليو کايو سمھين.

بيت - 7

سڪڻ ۽ سوري ٻئي اَکر ھيڪڙي،
وھڻ واٽڙين تي ڪارڻ ضروري،
ٻنھي جي پُوري، جي ڏني ريءَ نہ جڙي.

بيت - 8

جيڪي سڪڻ سکہ، نات پس سڪنديون،
پاسي تن م لِڪُ، نيِھُنن نہ سڃاڻڻ جي.

بيت - 9

جان جان سي نہ لتاءِ، جي ليِاڪا لوڪ جا،
تان تان ٿئي نہ ماءِ، پورو پسڻ پرينءَ سين.

بيت - 10

عاشق معشوقن جي وٺي ويه ڳَري،
جِم ورچي ڇڏئين سندي دوست دري،
ڏيندا ٻُڪي ٻاجهہ جي ويندءِ ٺَپ ٺري،
اسان تان نہ سري، توکي سَرِي سپرين،

بيت - 11

عاشق معشوقن جو وٺي ويھج سير،
اچي پڇندوءِ پاڻھين پرين ڀري پير،
ڀلاين سندو ڀير، رھبر ٿيندءِ راہ ۾.

بيت - 12

عاشق معشوقن جو وٺي ويھج در،
اچي پڇندءِ سپرين لھندءِ سار سُڀر،
ڀلائي جو ڀر، رھبر ٿيندءِ راہ ۾.

بيت - 13

عاشق معشوقن جو وٺي ويه دڪان،
پئَج پيش پرين جي پٽيءِ وجهي پاڻ،
تہ تون تني ساڻ، سدا رھين سُرخرو.

بيت - 14

عاشق معشوقن جو وٺي ويھج گهٽ،
جم ورچي ڇڏئين موکيِء سندو مٽ،
ڪري سِر جن سَٽُ، پيج ڪي پياليون.

بيت - 15

عاشق معشوقن جو، وٺي ويھج رَندُ،
پيا ريندءِ پاڻھين ميخاني جو مَندُ،
ڪئن ڪڍندين ڪنڌ، اوڏو ٿي اُنکي.

وائي - 1

سپريان جي سونھن جي ڳالھہ ڪين وڃي،
وڃي در دوستن جيِء سوريء سرھڄي،
عاشق انگن چڙھيا ٻيو سڀڪو ڀڄي،
پڇج پوءِ پريتڻون پھرين سر سڃي،
عاقلئي اوڇُون ٿيا، ڀورو ڪين ڀڄي.

فصل اٺون

بيت - 1

ھَرھَر ھَرائ وڃڻ در دوستن جي،
پاڙي ڏانھن پرين جي، اُجهہ م اوائ،
الڙ ٿي م آڇ تون، واٽاڙنِ وائ،
لائيندءِ لطيف چئي، سُوران سرھائي،
ڳجهو ڳالهائي، پرت وٽجي پاڻ۾.

بيت - 2

جان جان ناہ ضرور؛ تان تان طبيب ناہ ڪو،
جُہ سو سَريو سور، تہ ڪَر ويَج وَرِ پيو.

بيت - 3

سور جنکي سريو، سري تن صحت،
مِٺي مصيبت، آھي عاشقن کي.

بيت - 4

سيئي سور طبيب، جني سور سَڃَ ڪي،
جو لکيو ھت، لطيف چئَي، سويء ڪن قريب،
جي نوازيا نصيب، دارونءَ سي درست ڪيا.

بيت - 5

جنھن سَرَ سندو نور، جيڏانھن سو سُونھون ٿئي،
تيلانھن لڀن سپرين ڳالھہ لھجي مور.

بيت - 6

جي پياري پاڻ تہ ڪرھو تي پاڻي پئي،
اڳي اُن نِياڻ، اڻ ڪوٺيو ڪون گهِڙي.

بيت - 7

اڻ ڪي عيان نہ ٿئي، ڪي پروڙي ڪون،
سچي جيھي سون، منھن تي پيئي ماڙھوئين.

بيت - 8

اَڻ ڪي عيان نہ ٿئي، ڪي پروڙي ڪون،
امر عطا جنھنجو جا سونھي ٿئي سونہ.

بيت - 9

جيڪي ڏنائون سو مان ڳُڻُ ڳنڍِ ٿيو،
مونکي پڇيائون، ٺوڪي اُنھي ٺوڪ سان.

بيت - 10

جيڪي ڏنائون سو سر ڏيئي سه جندڙا،
مَ چَو ڇِنائون، اِيُ پڻ ڳنڍيو سڄڻين.

بيت - 11

ڇنن توءِ نہ ڇن، پاءَ اُميري اُنسين،
جي ھو اوڳڻ ڪنيِء سسئي تہ تون ڳُڻاني ڳن،
پاندُ جھليو تونُ پِن، ھن سونھاري سنگ ۾.

بيت - 12

نمي کمي نھار تون، ڏمر ڏولائو،
ٿئي سانڃائو، جي اُڀين انھي پير تي.

بيت - 13

ڏمر پاسو ڏکہ سين، کاند کٿوري ھوءِ،
”واللھ مع الصابرين“ آ گو اِيھين چوءِ.

بيت - 14

کم کمندن کٽيو، ھارايو ھُوڙن،
جکيو نہ چوندن، ھو جو ساءِ صبر جو.

بيت - 15

کمندن گهر کيئن، چوندڙ چڱا نہ ٿيا،
ويڻنئون ويڌُ پئَي ھٿ نہ اچي ڪي.

بيت - 16

ھو چونئي تون م چؤ واتان ورائي،
اڳہ اڳرائي جو ڪري خطا سو کائي،
پاند ۾ پائي، ويو ڪيِني وارو ڪين ڪي.

بيت - 17

ھو چونيئي تون م چو واتان ورائي ويڻ،
سڀني سين، سيد چئي، من ماري ڪر ميڻ،
کاند وڏيائي کيڻ، ڪيِني منجهان ڪين ٿئي.

بيت - 18

ڪني ڪين پرائيو منجهان ڪيني ڪين،
جي ھوءِ سٽاڻي سيِنڱہ، تہ زہ ڇني جوکو ٿئي.

بيت - 19

سڻي ويڻ ڪنن سين وَرائڃ مَ وري،
ھاديء جي ھدايت جي آھي ايءَ ڳري،
جنھين ساہ سَري، تن ماريو نفس ماٺ سين.

بيت - 20

چوندن ڪيم چئَيج، ويڻ ورائي سامھون،
ڪا مَتِ قيمت جھڙي روز ڏَمر کي ڏيج،
ويڻ م ورائيج، تہ سڀ درِ سُھاڳيِ ٿئين.

بيت - 21

اڻ چوندن ڪيم چوَ، چوندن چيو وسار،
اٺئَي پھر ادب سين پَرِ اِھايِء پار،
پايو مُنھن مونن ۾ غربت ساڻ گذار،
مفتي منجهہ وھار، تُ قاضيِء ڪانيارو نہ ٿئين.

بيت - 22

تند، مَٽاءِ ڪُٽاءِ ٻوڏُ چوني جيُ چوَ،
جي ڀانئين تہ پريِنءَ مِڙان تہ ڌوھنِئون ڳُڻَ ڀانءِ.

بيت - 23-الف

جنھين سندي ٻوڏُ ۾ ڀتون ڀتين جِيُ،
تون تنھين سين پي، اوڏا اَڏي پکڙا.

بيت - 23

جنھين سندي جيُ ۾ ڀتون ڀتين ٻوڏ،
ڪھڙا ڪرين ڪوڏ، ھنيڙا پسين تنکي.

بيت - 24

ويٺي جنھين وٽ، ڏُکندو ڏاڍو ٿئي،
سا مجلس ئي مَٽِ، جي حاصل ھوءِ ھزار جو.

بيت - 25

ويٺي جنھين وٽ ڏُکندو ڏور ٿئي،
تون تنسين ڪٽِ اوڏا اڏي پکڙا.

وائي - 1

بي حجابانہ در آ ازدر کاشانہءَ ما،
کہ کسي نيست بجز درد تو درخانہءَ ما،
فتنہ انگيز مشو کا کل مشکين مکشاء،
تاب زنجيرندارد دل ديوانہء ما.
شکرلله کہ نہ مرديم رسيديم بدوست،
آفرين باد برين ھمت مردانہء ما.
گر نکير آيد و منکر کہ خداوند و کيست،
گويم آن کس کہ ربودہ دل ديوانہء ما.
محي از شمع تجلي جلا لش ميسوخت،
دوست ميگفت زھي مستي پروانہء ما.

کنڀات

فصل پھريون

بيت - 1

ڀلائي آهِين، پرين ڀلائيءَ پانھنجي،
سَٻاجها سِرِ چَڙهيو، ڏوراپو نہ ڏين،
مان ڏي مديون ٿين، سڄڻ سڄاين۾.

بيت - 2

پيشانيِء ۾ پرينءَ جي ڀلائي جا ڀير،
اڱڻ اُڪنڊين ڪي ڏي پاٻوھي پير،
قمر پاڙي ڪير، شمس سپرين سين.

بيت - 3

ھِيُ چنڊ اُھوئي، جو ھت پسي ٿو پرين کي،
آڏت چئج اُنکي ڏيان جو روئي،
ھيڪانديء ھوئي، سانگُہ مَ پوي سڄڻين.

بيت - 4

مر ھيڪاندا ھون پرين، سانگہِ م وڃڻ سيڻ،
رھيا آھين روح ۾، نِتُ جني جا نيڻ،
وماسيا جن ويڻ، ٿو تاريءَ تَڳي تن ھِنيون.

بيت - 5

رات سھائي، ڀُون سنئين، پٽن وڏو پنڌ،
ھلندي حبيبن ڏي ڪرھا موڙ م ڪنڌُ،
ٻنڌڻ سوئي ٻنڌ، جو پھچائي پريِنءَ کي.

بيت - 6

رات سھائي، ڀُون سنئين، ڀائي گھرجي ڀَلُ،
آھر ۾ اِيلا چيون چندن چري چل،
مون توسان ڳالھڙي ٻئي ڪنھين مَ سَلُ،
ھا ھُرَ ڪندو ھَلُ تہ کِجايون کَرن کي.

بيت - 7

رات سھائي، ڀُون سنئين، پرتِ نئين پنڌ پور،
ميا محبوبن جي ھلي وَنءُ حضور،
جي چِڻڪن چِت ۾، سي ڪئن سڄڻَ ڏور،
اللھ لڳہ اَسُور، اُئائيِن ٿي آءُ تون.

بيت - 8

رات سھائي، ڀُون سنئين، پرت نئين پنڌ پس،
ميا محبوبن ڏي وڃڻ ڪجي وَسُ،
راتين ۾ رَسُ، تہ خبر کَرن کي نہ پوي.

بيت - 9

اڄ پڻ اڇائي، چوڏھيِنءَ ماہ چنڊ جي،
مون گهرِ مون پرين جي اچڻ جي وائي،
مون گَهر واڌائي پيئي کام کرن ۾.

بيت - 10

اڄ پڻ اماڙو، چوڏھيِنءَ ماہ چنڊ جو،
مون گهر مون پرين جي اچڻ وارو،
سڄڻ سوڀارو، ڀِيجَ ڀِنيءَ گهر آئيو.

بيت - 11

چوڏھيِنءَ چنڊ نہ اُڀريو اوڻٽيه پسي نہ عام؛
مٿس ناہ مَلامَ، جيڪي پڇين پڇ سو.

بيت - 12

چوڏھينءَ چنڊ اُڀرين سھسين ڪري سينگار
پلڪ پِريان جي نہ پَڙين جي حيلن ڪرين ھزار،
جھڙو تون سڀ ڄمار، تھڙو دم دوست جو.

بيت - 13

سھسين سِڄَنِ اُڀري چوراسي چنڊن،
بالله ري پرين، سڀ اونداھي ڀانئيان.

بيت - 14

چنڊ تنھنجي ذات پاڙيان نہ پرين سين،
تون اڇو ۾ رات، سڄڻَ نِتُ سوجهرا.

بيت - 15

چنڊ چٽائي تنھنجي سھائي ۾ سُوُر،
لايا مون لال لڱن کي چندن ڀري ٻور،
ڪُماڻون ڪپور، مون واجهائيندين پريءَ کي.

بيت - 16

چنڊ لڳنييِء مَنڊَ، سنجهيئي سِيخ ٿِئين،
ڪر اونداھي انڌ، تہ ملان محبوبن کي.

بيت - 17

چنڊ چوانءِ حق، جي وِڙھين جي وِچرين،
ٻہ اکيون ٽيون نڪ، تو ۾ ناھہ پيشاني پرينجي.

بيت - 18

چنڊ چوانءِ سچ، جي مَٺين نہ ڀانئَين،
ڪڏھن اُڀرين سنھڙو، ڪڏھن اُڀرين ڳچ،
مُنھن ۾ ٻريئَي مَچُ، تو ۾ ناہ پيشاني پرينءَ جي.

بيت - 19

کڻي نيڻ خمار مان ناز ڪيائون نظر،
سورج شاخون جَهڪيون ڪوماڻو قمر،
تارا ڪَتيون تائب ٿيا ديکيندي دلبر،
جهڪو ٿيو جوھر جانب جي جَمال سين.

بيت - 20

اونداھيءَ اڌ رات ۾ پرينءَ پسايو پاڻ،
چنڊ ڪَتين ساڻ پيھي ويو پڙلاءَ ۾،

بيت - 21

تار تيليءَ روءِ لُڌا لالن اُڀرين؛
جھڙو تون صبوح، تھڙي صافي سڄڻين.

بيت - 22

توڏانھن گهڻو نھاريان، تارا تيلاھين،
سڄڻ جيڏاھين، تون تيڏاھين اُڀرين.

بيت - 23

ھن تاري، ھن ھنڌ، ھت منھنجا سپرين،
سڄڻ ماکيءَ مندِ، ڪَوڙا ٿين نہ ڪڏھين.

بيت - 24

ھن تاري، ھن ھيٺ، ھت منھنجا سپرين،
سڄڻ ماکيءَ ميٺِ، ڪَوڙا ٿين نہ ڪڏھين.

بيت - 25

ھن تاري، ھن جاءِ، ھت منھنجا سپرين،
سڄڻ ماکيءَ ساءِ، ڪوڙا ٿين نہ ڪڏھين.

بيت - 26

تارا تِر تِروکڙيون، مٿن ڦُلڙيون،
کوھہ سي راتڙيون، جي مون پرينءَ پڄاڻا پيئَيون.

وائي - 1

جيڏيون ھي ضرور، آيل ڪيئن رھندي پرينءَ ري،
سَگهو ساعت نہ جندڙو، اٺئي پھر مَلُور،
من ۾ مشتاقن جي ساڄن تنھنجو سور؛
پيرين آءٌ نہ پڄڻي، ڏيهُ پِريان جو ڏور،
وڃي ويل سڀڪنھين ھينئڙو پرينءَ حضور.

وائي - 2

اڱڻ آيامِ پيھي؛ يا الا مون ساريندي سپرين،
مُشڪ عطَر مون پرين سڪيس ڄَمُ سڀيئي،
تن جنجو طالبو روح تن سين ريھي،
ساجن سندي سونھن جي آنئون ڳالھہ ڪريان ڪيھي؟
ٿيو لطف، لطيف چئَي، دوس آيو درِ پيھي.

وائي - 3

وَھلي وَنءُ مَ وھامِي، رھ رات، رائينديس پرينءَ کي.
شمع ٿينديس شب ۾ ان خوشيءَ کان کامي،
بابوئَن سندي باھ جئن ٻران شال اُجهامي!
پرت جا پيتم جي سا ڪين پروڙي عامي،
مون کي مون پرينءَ جو آهي درد دوامي،
آھيان يار سيد جو ڪان رھي ڪا خامي،
هُوءَ جو لَئُن، لطيف جي مونکي آھي مدامي،
روشن ٿيا رڃن۾ جي ھيا لئَي انهين لامي،
ڪاري سا قيام سنئَين ھوت جنھنجو حامِي،
آيم تنھن لوڪ سان جي سي مان چَونِ سامِي.

فصل ٻيو

بيت - 1

ناسِيندي نگاہ، پھرين ڪج پرين ڏي،
احوال عاجزن جا آکج لڳہ الله،
روز نھاريِنِ راہ، اکيون اوھانجي آسري.

بيت - 2

ناسِيندي نظر، پھريون ڪج پرين ڏي،
قمر چئج قريب کي نست ۽ نِٻَرُ،
ٻيو ڀروسو نہ ڀَرُ اکيون اوھانجي آسري.

بيت - 3

ناسِيندي نرت، پھرين ڪج پرينءَ ڏي،
قمر ڪھج قريب کي ساري ساڻ سرت،
ٻيو ڀروسو نہ ڀِتِ، اکيون اوھانجي آسري.

بيت - 4

ناسِيندي نھارَ، پھرين ڪج پرينءَ ڏي،
آءٌ جي ڏپانءَ سنيھا چئَج چنڊ اَپار،
ساڄن سڀ ڄمار، اکيون اوھانجي آسري.

بيت - 5

چڱا چنڊ چئيج؛ سنيھا کي سڄڻين،
اڱڻ مٿان اُڀريِ پريان جي پئَيج،
جهيڻون ڳالھائيج، پيرين وجهي ھٿڙا.

بيت - 6

آءٌ جي ڏئينءِ سنيھا سي تون چنڊ پلئِ ٻَنڌُ،
چئج حال حبيب کي نيئي نِوڙائي ڪنڌ،
ٿو تيڏانھين پنڌ، جيڏانھن عالم آسرو.

بيت - 7

اُڀر چنڊ، پس پرين، تو اوڏامون ڏور،
سڄڻ ستا ولھہ ۾، چوٽا ڀري ڪپور،
پيرين آءُ نہ پچڻي، ٻاٻلُ ڏي نہ ٻُورُ،
جنھن تي چڙھي اسوُرِ، سڄڻ سنجهي سيِٽيِان.

بيت - 8

آءٌ اڪنڍيائي مران، پرين ڀلا پر ڏؤر،
ٻاٻلُ ڏي نہ ٻورُ، پنڌ نہ جو ڳي پيَ ري.

بيت - 9

ڌڻي ڪريندي ڪڏھيِن حياتي ھيڪاند،
من ۾ مشتاقن جي ڪي رنجائي راند،
پرين ڏيساندر پاندِ، ڳُجهہ ڳَرھيان ڪنسين؟

بيت - 10

ھنئڙي سڄڻ ساريا ڪٿي ھوندَمِ ھير؛
اَچي لالن نہ ڏئين مٿي پلنگن پير،
ٿي وِر ونھَڻ وير، ڳجهہ ڳرھيان ڪنسين؟

بيت - 11

وڏپڻ ۽ واءُ، ڪرھي کاڏو کوڙيو،
کوھِہ ٻَنِ پلاڻيان، اولاڻيو نہ اُٿين.

بيت - 12

پلاڻيان پيو، اولاڻيو نہ اُٿين،
جيڏانھن وڳہ ويو، اُڀو ترسين اوڏھين.

بيت - 13

ڪرھو نہ ڪيڪانُ پيرين آءٌ نہ پڄڻي،
جو مون رات رساڻي نيئَي ساڄن ساڻ،
مون نہ وھيڻو پاڻ، وپٺي نيڻَ نِچوئيان.

بيت - 14

ڪرھا ڪَسر ڇڏ، وکون وجهو وڌنديون،
ھيڪر حبيبن سان مونکي نئَيي گڏ،
مڇڻ پونئي ھڏ، آھون اُڪنڍين جون.

بيت - 15

ڪرھا ڪسر ڇڏ، وکہ وڌندي پاءِ،
منھنجو ھلڻ اُتھين، جتي جانب جاءِ،
توکي چندن چاريان ٻيو وڳہ لاڻي کاءِ،
ايھين اُٺ اُٺاءِ، جيئن ھوندي رات ھت مڙان.

بيت - 16

ڪَسر ڇڏ ڪَنواٽ، وکون وجهہ وڌنديون،
سَنئيِن سپرين جي وِنگي ڀانءِ مَ واٽ،
ڇڏ جهوري، ڏي جهاٽ، تہ ھونديءَ رات ھت مڙون.

بيت - 17

ڪرھا ڪُرُ سڃاڻ، پيڪو ۽ پانھنجو،
اَصل آھي اوھانجو ناليرو نِڌان،
ڪرھا اَسان ساڻ، ڪي چانگا ڪج چڱايون.

بيت - 18

آڻي ٻڌم وڻ جاءِ، مانَ مُکريون چَري،
ڪُڌا تورو ڪَرھو لِڪيو لاڻي کاءِ،
ان مئَي سندي ماءِ، مونکي ڳالھڙين ڳوڙھا ڪيا.

بيت - 19

مَيا مڃ منٿ، اَڄ منھنجي ڪرھا،
جهاڳيندي جَر پَٽيون، متان ڪرين ڪٿ؛
سپيريان جي سٿ، مونکي نيئي ميڙئين.

بيت - 20

ڳل ڳانا ياقوت جا، موتين ڳُتيس مال،
ڪَديِفي جي ڪرھا ھيدي پائين حال،
چندن چارينءِ جالَ، جي مون رات رساڻئين.

بيت - 21

ڳل ڳانا ياقوت جا موتي منجهہ مھار،
چانگا چندن چارينءِ اَٺئي پھر اَپار،
سندي پيَ پچار، جي مون رات رساڻئين.

بيت - 22

مَيا تو مھار سڄي پايان سون جي،
چاريان چندن چوٽيون نايو مينديءَ ڏار؛
سندي پيُ پچار، جي مون رات رساڻئين.

بيت - 23

اُٺ نہ وڃي وڳہ سين، چري نہ لاڻو،
مئي کي مجاز جو ٿوھي ۾ ٿاڻو،
ڀٽاري ڀاڻو، مرندي سينئن نہ مٽيو.

بيت - 24

اُٺ نہ وڃي وڳہ سين، چري نہ چانگو،
لڳيس نائُڪ نينھَن جي نھِوڙيو نانگو،
ڇڏي سِرَ سانگو رِڙھي رَند پرين جي.

بيت - 25

وھي منجهھين وڳہ، کٿوريءَ ڌار چري،
مَاءَ منھنجي ڪرھي پڌرِ پڳَہ نہ لڳَہ،
جڳسين جھڙو جَڳَ، ھنئين سين ھُتِ چري.

بيت - 26

ڀُورُ نہ چَري نہ ٻُورُ، ڇڏيو تُور تَڪون ڪري،
مُوني ھڻي موٽِو ڪرھو رات ڪپور،
ميو ٿيو معمور، چندن چکي آئيو.

بيت - 27

اڄ نہ اڳينءَ ڍارَ، ڪرھو جيئن ڪالھہ ھو،
اَڱڻ آيو نہ ڪري پاھوڙيءَ پچار،
جيڪس منجهہ قطار ڪا ول چنائين وِھہ جي.

بيت - 28

مئي ماڪائي وڌو وات وَلين کي،
خبر ٿي کيٽ ڌڻين کي وِڏوڙا واھي،
ڪرھي *ڪاڪت ڇڏي، وريِس نہ وائي،
چانگي چريائي، ويئي ويچاري وسري.
(*طاقت)

بيت - 29

مِٺيون لھي مُھان جي تو چانگا چِنيون،
وَلڙيون وِھساءِ، اَڃا تو مُھنديون.

بيت - 30

وِٽي سيٽ سُوَٽَ پاءِ پنھنجي ڪرھي،
وَليون واس وَرنيون پھريون مٿي پٽ،
چانگي چکي چٽ، نہ پوءِ رھندو پئدري.

بيت - 31

لکين سئين چرن ڪرھا ڪُنگوءَ ريٽ تي،
تيئَان ويسرين، ھٿ نہ آيو ھيڪڙو.

بيت - 32

ڪي جو ڪيڏانھيِن چانگو چکَي آئيو،
تاڻيون تيڏانھين، نيٽُ ڇنايو نڪري.

بيت - 33

ڇِنائي نِتُ ڪَرھو ڪُنگوءَ ريٽ ڏيئي،
چانگي رکيو چِت، پرمل جي پساہ تي.

بيت - 34

ڪرھي کي ڪئين، وڌم پئد پلڻ جا،
ليڙو لاڻيءَ کي چري نير ساڻ نئين.
چانگي سندي چت ۾ صاحب وجهہ سئيِن،
اوڀاھيوس آئيِن، لطف ساڻ لطيف چئي.

بيت - 35

ڪرھا توکي ڪام، مون سچو پسي سڃي.
ماَن پروڙي مام، سانڱاھي سنئَينءَ وَھين.

بيت - 36

ڪامون سَھُہ م ڪرھا، بانٺا سَهُ م بُٺَ،
اله لڳہ عنايت چئي ھورين ھل م اُٺَ،
تہ پرين پرچائي رُٺَ، جن وڏوڙي ورہ ٿيا.

بيت - 37

ڪامون سَهُ م ڪرھا، بانٺا ڪيِم ھڻاءِ،
اله لڳہ عنايت چئَي وکہ وڌندي پاءِ،
پرين سي پرچاءِ، جن وڏوڙي وِرہ ٿيا.

بيت - 38

کَنڀا تَڙي تَڙ وريِ اُڀي تَڙِ واجهاءِ،
مان اَچھُون ڪا، سُو اڌائي سڄڻين.

بيت - 39

چانگي چئي چُڪياس، مٿان اَڪ نہ اُلھين،
جنھن ول گهڻان وِھاٽيا اُن سين آر لڳياس،
چوڌاري چندن وڻ پچي پوڄ پياس،
رُئاري رَتُ ڪياس، ھن ڪڌا توري ڪرھي.

بيت - 40

چندن چَکي آئيو ٻيِء ول وجهي نہ واتُ،
ڪرھي ڪَنور لَتاڙيا رَئيءَ پيئي رات،
توڏي تنھن وڻ تات، جنھن ۾ بوءِ بادام جي.

بيت - 41

اُٿي اَڙائينس، ڇڏيو تہ ڇيڪ ٿيو،
کارايان کِريو وڃي، پلاڻي پائينس،
ڏانوڻِ ڏائينس، جئين چري ۽ جنگهي ڀُڻون.

بيت - 42

دودستي دوپير، سيني سَنگرَ رُڪ جي،
ماءِ منھنجي ڪرھي تازيِ ڦُلن ھير،
تنھن ڪامڻ ڪندي ڪيرَ، جو مُونھين وٽ مَس رھي؟

بيت - 43

ڪَني ڪامڻ ڪياءِ، ڪيئن ڀنڀولئين ڪرھا،
اَکين مٿي اَکيا، پڙ ۾ پير گناءِ،
وڳَہ ڪِ وِسرياءِ، ٻَڌو جيئَن گهاڻي وَھين.

بيت - 44

نَو نِيرَ پائي، جان مون ھنيئڙو جهليو،
وِيڙو ڇِنائي، پونئينءَ رات پرينءَ ڏي.

بيت - 45

نو نير، ڏھہ ڏاوڻيون، پَنرھَن پئد پياس،
جڏھن سڄڻ ٿياس ڇِرڪ ڇِناءٍ ھيڪڙي.

بيت - 46

کائي نہ کٽڻھار، چندن جا چوپا ڪري،
اَگر اوڏو نہ وڃي، سر کنڊ لھي نہ سار،
لاڻي جيءَ لغار ميو متارو ڪيو.

بيت - 47

چانگا چندن نہ چرين ميا پئَين نہ موڪ،
اَگر اوڏو نہ وڃي ٿُڪيو ڇڏين ٿوڪ،
لاڻي وچان لوڪ، تو ڪھڙي اَکر آئُڙي؟

بيت - 48

جيئان ڪُور بہ ڪاٺيون، پنجين لکين پاءُ،
مَيو تنھن ماڳان، ڏيھاڻي ڏار چري.

بيت - 49

جيئان ڪُور ٻہ ڪاٺيون، پنجين لکين پَنُ،
تيئان ڇاڻي ڇُڳيون، مئَي رَتو مَنُ،
تنھِن وَل سندو پن، ڪوماڻون ڪوڙين لھي.

بيت - 50

جيئان ڪُور ٻہ ڪاٺيون، پنجين لکہ پِڪَ،
تيئان ڏيئَي تِڪ، مير متارو ٿيو.

بيت - 51

لکہ لاکيڻو ڪرھو ڪوڙين ڏيئَي ڳڌوم،
اکين سونھن ٿيومِ، مُلھِہ مھانگو مَ چئَو.

بيت - 52

لکہ لاکيڻو ڪرھو ڪوڙيون ڏيئي ڇوڙ،
اھا سٽ سيد چئَي جِنھن تِنھين جوڙ.
ترت رساڻي توڙ، جُہ پلاڻيو تہ پرينءَ مِڙي.

بيت - 53

لکہ لاکيڻو ڪرھو ڪوڙين ڏيئَي ڪاہ،
ايلاچيون آھُرَ ۾ پُوڄ مئي کي پاءِ،
ڪٿ نہ ڪندو ڪاءِ، جُہ پلاڻيو تہ پرينءَ مڙي.

وائي - 1

آھنم ڳالھڙيون، ماءُ مرادون پرينءَ سين،
جي مان پييون پرينءَ ري کِوھِہ سي راتڙيون،
جي مان اوريون پرينءَ سين وَرُسي راتڙيون،
پسڻ ڪارڻ پرينءِ جي پاتيمُ جهاتڙيون،
آڌيء، عبداللطيف چئي، ڪُھن ڪاتڙيون.

وائي - 2

سَڌين سيڻ نَھُون، نينِھُن نياپي نَہ ٿئي؛
موٽڻ جنين ميھڻو، پِڙتي سيئي پُون،
ڪاري رات رت ڦَڙا جان جان نيڻ نہ رُون،
جن مسافر سپرين سي مَرُ رويو رون.

وائي - 3

توڻي تَڙي تون،
يا اَلا تو دَرُ توءِ نہ ڇڏيان،
مونکي سو مشاھدو، جي مُنھن نہ ڏئين مون،
مون ٻيا در گھڻا نھاريا، آھئين تونھين تُون.

سراڳ

فصل پھريون

بيت - 1

مانَ پُڇنيئَي سُپرين، چِتان لاھ مَ چُر،
اُنهيءَ جا امر، کڻ تہ خالي نہ ٿئين.

بيت - 2

مان پُڇنيئي سُپرين، چِتان چُر مَ لاہِ،
پرين اڳيان پاءِ پَلَو مڱڻھارَ جئن.

بيت - 3

مان پڇنيئي سپرين، چت ۾ رکج چيت،
سِرُ ڌئاري صاف ڪر، صابڻ سان سُپيت،
سامونڊي سُچيت، ٿي تہ پھچين پارَ کي.

بيت - 4

مانَ پُڇنيئي سُپرين، چِت ۾ چيتاريج،
ڪڍج ڪائي ڪَچ کي ڪُوڙ مَ ڪمائيج،
وڻج وھائيج، سڀ سوداگر، سچ جو.

بيت - 5

مان پُڇنيئي سُپرين، چِتان لاہ مَ چورُ،
ڪڍ تون قلب مان ماري ڪوڙو ڪُوڙ،
ھن پرسندو ھورُ مٿان تو معاف ٿئي.

بيت - 6

مانَ پُڇنيئي سُپرين چيتاريج چتُ،
دائما دوربين ۾ پَسين ولھا تون وتُ،
نِينھن نيگهاري نِتُ، مُلاّ گَڏ معلم سين.

بيت - 7

ڪَچ ڪمايم ڪوُڙ، ڀڳ ۾ عھد اللھ جا،
ڀڃرو جو پاپن جو سو چوٽيِء تاءٍ چُورُ،
معلوم اٿيئي مُور، ڳُوڙھا انھيءَ ڳالھہ جو.

بيت - 8

ڪوڙ ڪمايءِ ڪَچ، اُٿي اور الله سين،
ڪڍ تون دغا دل مان صاحبَ وڻي سچ،
محبت سَندو مَن ۾ ماڻڪ ٻارج مَچُ،
اِنپَرِ اُٿي اچ، تو سودو ٿئي سَڦرو.

بيت - 9

سودو اھو ئي سَڦرو، سو مون پليِء پاءِ،
وَسُ ويچاري ناہ ڪو تون آگا عرض اوناءِ،
رييِء ھمراھيءَ ھاديِء جي مور نہ مڙي ماءِ.
لطف ساڻ لنگهاءِ، لاھُرو لھرن وچ مان.

بيت - 10

لُڙَ لھريون لس ليٽ، جِتي اَنتُ نہ آب جو،
الله اول مَ اُن جا ٻيڙا مٿي ٻيٽ،
جوکو ٿئي مَ جھاز کي، ڦرھي اچي مَ ڦيٽ،
لڳي ڪامَ لپيٽ، ھِن غاريِبي غراب کي.

بيت - 11

سِڙَھہ سنوان، لاڄُو نوان، اولا جنين عاج،
ساٿي سفر ھليا ڀَري جُنگہ جھاز،
حاصل ڪري ھاج، واحد وڻجارن جي.

بيت - 12

سِڙَھہ سنوان، لاڄُو نوان، مھاڻا سندن مِيرَ،
ساٿي سفر ھليا، ٿيا سڻاوا سير،
جي اچن ساڻ اُڪيِر، سي ٻيڙا رکين ٻاجهہ سين.

بيت - 13

منجهان پيئي مَڪُڙيَ ڪاجا پاڻيِء پِڪَ،
وَکَرُ ھڻِ وَنَڪَ، ڪٽجي ڪَارو ٿيو.

بيت - 14

منجهان پيئي مڪڙيِء ڪاجا پاڻيِء پوُند،
سيئي ڏٺم روُند، وکر جن وڃائيو،

وائي - 1

پُڇان ٿي توکي ھادي ساءٍ، ڪٿي پريان جا پَکڙا؟
جِتان جَتن لڏيو، چڙھيا پَکي پَنَ،
جَرُ موتي جيئن ھاريو، منھنجي ھينئڙي ڀَڳا ڀَن.

وائي - 2

سھسين شُڪرانا،
ڪوڙِيين ڀالَ ڪريم جا،
حمد چئج حڪيم کي، زور هڻي جانا،
تون ڏيکارين تون ڌڻي، باطن جا بانا،
متان، مرد وسارِئين صاحب جو ثنا،
دوست رکي دل۾ پڙه لالَنُ لِسانا،
جفا ڏيئي جيءَ کي ٿي فڪر منجهہ فنا،
تُسي تو سين تَوہُ ڪري، آگو احسانا،
ڪڍ تون دغا دل مان ٻانهپ سين ٻانا،
صاحبَ وڻي سچ سين ٿيء دانَهُ، ديوانا،
جي تسليم سين تحقيق هوا سي ڪئن اَمانا،
جاڳيا جي جبار ليء سيئي سَمانا،
فَاذ ڪُروني اَذڪُرڪُم، ڪَھيو قُرآنا،
وَاشڪروا لي وَلاتڪفرون، ڪڍ تون ڪُفرانا،
سڀ سنوريا سپرين، قَوال تو ڪنا،
چڱي چئج چاه سين، مَدَح اِيء منا،
تائب ٿيو تڪڙا، جوشا، جوانا!
لھين تون لطيف کان، اَمن اِيمانا.

وائي - 3

مون ۾ تون موجود، آءٌ اڳاھين آھيان،
اکيون اکڙين کي، سڪيو ڪن سُجود،
تيلانه رسيون بُودَ کي جيلانه ٿيون نابود،
ماڻهن جي موٽڻ جو صاحب ھٿ سُجود،
ان درِ سيئَي اَگهيا، جن وڃايو وجود.

فصل ٻيو

بيت - 1

جيڪي منجهہ جھان، سو تاريءَ تَڳي تُنھنجي،
لطف جي، لطيف چئَي، تو وٽ ڪَمي ڪان،
عدلَ ڇُٽان آءٌ نہ، ڪو ڦيرو ڪج فضل جو.

بيت - 2

ساري رات سُبحانُ، جاڳي جن ياد ڪيو؛
اُن جي، عبداللطيف چئَي، مٽيءِ لڌو مانُ،
ڪوڙين ڪن سلام، آڳه اَچيو اُن جي.

بيت - 3

سيوا ڪر سمنڊ جي جِتِ جَرُ وَھي ٿو جال،
سئين وھن سيِر ۾ ماڻڪ موتي لال،
جي ماسو مليئي مالَ، تہ پوڄارا پُرِ ٿئين.

بيت - 4

سي پُڄارا پُرِ ٿيا، سمنڊ سيوِيو جن،
آندائون عميق مان جوتي جواھرن،
لڏائون، لطيف چئَي، لعلون مان لھرن،
ڪانھي قيمت تن، ملھہ مھانگو اُنجو.

بيت - 5

سيوِيو جن سبحان، ويِر نہ وڙھي تنسين،
توبه جي تاثيرسين، تري ويان طوفان،
ڏيئي توڪل تڪيو آرُ لنگهيا آسان،
ڪامِلُ ڪشتيبانُ وچ ۾ گڏين واھَرُو.

بيت - 6

ساري رات سُڄاڻ سودو ڪن صاحب سين؛
ٻانھپ ڀري ٻيڙيون ھليا جوپَ جوان؛
پاڻھين پھلوان لحظي ۾ لنگي ويا.

بيت - 7

ٻانھپ جو ٻيڙين ۾ وَکر وِڌاءٌ،
موتي معرفت جا سچا سوديائون،
”اَلتائِبُ مِنَ الذنبُ ڪمن لاذَنب لَه“، اي کَٽِ کَٽيائون،
اُنھي جيءَ آءٌ برڪت پار لنگهيان.

بيت - 8

جنين سودو سچ سين وَکر وِھائيو،
بَخرو ”لَھُم البُشۡريٰ“ جو اُنھيِء لي آئيو،
اُنکي لالن لنگهايو، ساندارو سمنڊ جو.

بيت - 9

ايءَ گَتِ غَواصن، جيئنِ سمنڊ سوجهيائون،
پيھي منجهہ پَاتار جي ماڻڪ ميڙيائون،
آڻي ڌنائون، ھيرا لعل ھٿن سين.

بيت - 10

آڇاڙا عميق جا گڏ يا غواصن،
جُهڙيون جهاڳي آئيا ڪُارونڀار ڪُنن،
سمنڊ سوجهي جن، آڻي امُلَ اوليا.

بيت - 11

ويا جي عميق ڏي مُنھنِ ڪائو ڏيئي،
تئين سِپون سوجهي ڪڍيون پاتاران پيھي،
پسند سيئي، اَمل اَکَڙين سين.

بيت - 12

آڏو چڪَڻُ چاڙھہ، منھنجي موچ نہ سَھي مَڪُڙي،
ميڙي مَٺاين جو بيحد چاڙھيم بارُ،
چوڻ جارو ناھِہ ڪو، بَديون بيشمارُ؛
ڪپر ڪارونڀارُ، اَڪارين احسانسين.

بيت - 13

ويرَ مَ لاھي ويه، مٿي آرَ اوڙاہ جي،
پسي پاڙي واريون ڪج انديشو ايهُ،
ويندو نہ پَسين ڏيه، پَتڻ ھُن پارِ مَڻي.

بيت - 14

اٺئي پھر اوڙاہ تي منجهہ گُهرءَ گهاري،
وَسُ نہ ويچاري، تہ ڪا ماڳَہ ڍُڪندي مَڪُڙي.

بيت - 15

ھِڪي ٻانھي چِتَ ۾، ٻي صاحب سَنواري،
دَنگي ھن درياہ مان ھَلائي ھاڪاري،
ترازو تاري، ستڙ سُڀيئَي ڪري.

بيت - 16

ھِڪي ٻانھي چِتَ ۾، ٻي سَنواري صاحب،
ڪڍي اونھي ڪن مان، اِيُ آگي جو عجب،
ايُ سانئينءَ جو سبب، جيئن ٻُڏا ڪڍي ٻارِ مان.

بيت - 17

ھڪي ٻانھي چِت ۾، ٻي جا ڪري الله،
پاڻيھي وجهي ڪُن ۾ پاڻيھي اُڪاري اوڙاہ،
تنھن واحد کي واہ؛ جو ستڙ سڀيئَي ڪري.

بيت - 18

ھِڪي ٻانھي چِتَ ۾، ٻي جا الله ڪري،
پاڻيھي وجهي ڪُن پاڻھي ڪنڌيءِ ني،
سُتڙ سي ڍوئي، جي تڙ توائي مَڪُڙا.

بيت - 19

ھِڪي ٻانھي چِت ۾ ٻي ڪري جوڙَ جَبار،
ڪڍي اونھي ڪُن مان اِيء آگي جو آڌار،
جھاز جوھرين جو تنھنکي ڀو نہ ڏي ڀَتارُ،
ننڍا وڏا مَڪُڙا سڀ پسندا پار،
جيڏانھن مُنھن مديني جو سُڄي محمد موچار،
سٻاجهو ستار، ستُڙ سڀيئي ڪري.

وائي - 1

ڪنڌي ساريان ڪان، يا اَمن امان؛
يا الھيٰ اي الھيٰ ٻاجهہ ٻيلاٽي ڀانئيان،
ڳڻڻ ڳاڻيٽو ناہ ڪو اپر ٿيا عصيان،
خَبر ناہ قبر جي نسورا نِسيان،
والي رسج وھلو، ارَکِہ ٿيا انسان،
سڻ سٻاجها سپرين نعرو نگهبان
مدَيون پسي منھنجون شرمايا شيطان،
ھن منھنجي حال تي ھيَ ھيَ ڪن حيوان،
ساءٍ سُکاني آھئين سامونڊي سبحان،
تُرھو ڇِنم تار ۾ رسج تون رحمان،
ٻيلي جو ٻڏن جو مونتي موٽي مانِ،
ويٺو پِني پنڻو، ڪر ڀيرو مٿي ڀانَ،
خالق تان خوب ڪيا، گولن جا گذران،
آءٌ پڻ اَنڌو اُن ۾ ويٺو پِنان پانَ،
سڀ سوالي سمَگيا داتا ڏيئي دان،
وِلھا سڀ وَھيان ڪيا تنھنجي جود جوان،
مٿان مونکي ڇڏئين ٻيلي سندا ٻانَ،
وِيرَ وسيلو آھئين دارو ۾ ديوان،
لاءِ ڏُھارين ڏينھن کي خيِمو اڏيو خان،
اُتي عبداللطيف جي سڻج ڪا سلطان.

وائي - 2

آئيو ھو الا لالن آيڙو،
چُئا چَندن اُھَڳہ کٿوري لالن لگن لايو،
ٻُڍو چئَي، ٻاجهہ ٿي، کوڙِيو پِريَمِ تَنيِن گَهرِ پايو،
ڳاھون ڏيئي ڳجهيون مون پاڻھي پرچايو،
لوڪاڻي لِڪون ڪري مون رات سڄيائي رايو.

فصل ٽيون

بيت - 1

کُوھا ڪالھہ کڻي، اُنِ وڏا اُتو آسري،
اَلا جُهري مَ اُنجي اولي جي اَڻي،
وڻجارن وڻي، وَکر وِڌو ٻيڙئين.

بيت - 2

وَکر وِھائين لوڻُ رنگ کٿوريءَ گهرين،
ڀُنگو تنھنجو ڀرتي، جِم ڳالھائين ڪوڙ،
جِم وڃائين مور، کٽيو تُنھنجو گهوريو.

بيت - 3

وکر ڍيرو، پَر وِھائُو ويسرا،
ڪِنھن وھائي وَسُ ڪيو وکر وڏيءَ وير،
ڪِنھن گُهمندي سيرَ، وکر وڪامي ويو.

بيت - 4

وکر سو وھاءِ جو پئي پُراڻون نہ ٿئي،
ويچيندي ولات ۾ ذرو ٿئي نہ ضاءِ،
سا ڪا ھَڙَ ھَلاءِ، آڳهِ جنھنجي اُڀھين.

بيت - 5

اورياءِ آڻين، ميڙيو معلم خبرون،
سا سُڌ ڪان ڏين؛ جتي وَہُ ويڌ ڪري.

بيت - 6

ٻيڙي تنھنجي ٻاجهہ، وِکر تنھن وصال جو،
کُوھا اولا تو ڪيا سڀ سونھارا ساڄ،
اُت ڪا معلمن حاج، جت پُورڻ وارو پاڻھين.

بيت - 7

ٻيڙي پراڻي وکر پاءِ مَ وترو،
تَري ۾ تُنَ پيا پاسن ۾ پاڻي،
ھي ھَڏِ وِھاڻي ڪَڙھُہ ڪالھوڻي ڏيِنھن کي.

بيت - 8

تَري تُنَ پياس، پاسنئون پاڻي وھي،
کوھو جُهرُ جُهنو ٿيو لاڄُو سڀ لڙياس،
جيلان سَڌر سُکاڻياس، وَھي تي وَہَ سامُھيِن.

بيت - 9

ويٺو تُنَ تنُيس، مَکہِ ڏيھاڻي مَڪُڙي،
سَنباھي، سيد چئَي، مٿي نائوءَ نِينس،
وٽائي وڏاندرا لاڄو لڳائينس،
آخر اُھرائينس، تہ جوکو ٿئي نہ جھاز کي.

بيت - 10

تُنَ تُنيندو آءُ، مَکہِ ڏيھاڻي مَڪُڙي،
سانباھي سمنڊ جي منَان مور مَ لاءِ،
اڄ ڪ سنجهہ صباح، اُھرندي اَتانگهہ تڙين.

بيت - 11

اچي سو ڏٺوءِ جو ڪَپَرُ سوءِ ڪنن سين؛
سُتي لوڪ، لطيف چئَي، ياد نہ ذرو ڪيوءِ،
غافل ٿي غراب کي اوڙاہ تي آندوءِ،
سو ڇِتَرُ ڇُھي رکين جو پيو پراڻو پوءِ،
جھاز ضعيفن جو پاڻيء ۾ پرَتوءِ،
سيد، ساٿ سندوءِ پر بندر پھچائئين.

بيت - 12

جُتو وَنءُ جھازَ، گڏيو غرابن سين،
پوريندي ھن پارَ ڏي سَڌرَ کڻج ساز،
اچن ٿا آواز، سَٽاڻي سمنڊ جا.

بيت - 13

دَنگي وچِ دريا، ڪي ٻُڏي ڪي اُپڙي،
ھو جي واڍي واڻئَا سي سوُھَڻ سڀ سڙيا،
معلم ماڳ نہ اڳئين، فرنگي منجهہ ڦِريا،
ملاح تنھنجي مڪڙيءَ اچي چور چڙھيا،
جتي ڍيِنگہ ڍَريا، تِتي تاري تُنھنجي.

بيت - 14

دنگيءَ ۾ داڻا وٺي وجهہ وکر جا
وِيرِ وَرنديءَ ويسرا ويه ۾ ويڳاڻا،
ھيَ ننڊ نہ ڄاڻا، ڪڏھن ھڻنديءَ ڪُن ۾.

بيت - 15

وکرو وڻجارا، پاڻ پرائو چاڙھيو،
اچي لھريون لڳيون ٻيڙيءَ بِپاران،
جاڳو جي يارا، تہ تہ تڙ توايِء بہ ٿئي.

بيت - 16

ٻيڙيا تا ٻيئي ڳالھيون تو نہ ڦَٻنديون،
سڄيون راتيون سُمھين ڀَرِ سُکاڻ ڏيئي!
صباح سڀيئي، پارِ پُڇندءِ خبرون.

بيت - 17

وَہَ تِکَہ وھڪرا، جت لَنگر نہ ٺھرن،
وَڏاندريون وَہَ سامھيون جهجهي زور جُنبن،
نيڍوءَ ۾ ناتاريون وڻجارا وجهن،
ملاح معلمن مُون ڳري سُئي ڳالھڙي.

بيت - 18

وڻجار ويٺي، تو نہ سَرندي شاہ ري،
مَکِہ پنھنجي مَڪُڙي چڱي ڪر چيٺي،
پاسا پا کَرين جا سمنڊ ٿو سيڪي،
جي لُنڊا ۾ ليکن، وِيرِ وڙھندي تنسين.

بيت - 19

ناکوئو نگھبان معلم مُنجي خبرون،
تَنِ ساري کنيو سمنڊ ۾ سَفر جو سامان،
لطف ساڻ لطيف چئَي تتي لنگهيو طوفان،
سَنڀاري سُبحان، وڃي عادنئُون اُکتا.

بيت - 20

سُتا سڀ پئي، سَندي معلم آسري،
اَئينِ پڻ سُمھو ناکُئَا بندر ناہ ڀَئي،
جنجي سيد لج کنئي، سي سڀ لنگهيندا لَڪيون.

وائي - 1

ٻاجهين مڱا، مھرين منڱا، الا يا ھو آءٌ ٿو ٻاجھين مڱا،
تون مارين، تون جيارين، لطف اُٿارين لَڱا،
ڌڻيِء جا ڌوٻي چوي ڪم مڙيئي چڱا،
ھِت پڻ تونھين، ھُت پڻ تونھين، ٻي در ڪاڏي آءٌ وڃا،
کٽندين، کٽي چوي، سُڻ صاحب جي سَڱا.

وائي - 2

ساٿين ننڌا بار، وو تَن پانڌين ننڌا بار،
توکي آرس اَکڙين ۾.
پاتا پاڙي وارين، پڳھہ منجهہ پاتار،
پتڻ ٿو پور ڪري، آئي تنھنجڙي وار،
سڄيون راتيون سُمھين، کِيو منجهہ خمار،
ڪ تو ڪَنين نہ سُئي، ھلڻِ جي ھاڪار،
تائب ٿيو تڪڙا، پڙھو اي پچار،
ننڊ نہ ڪجي ايتري، سُڻج اَدا يار،
سائينءَ مُڪين سچ کي، تون ڪوڙو منجهہ قطار،
ڪ تو ڪَنين نہ سُئي، ڪَپرَ جي ڪوڪار،
گِهڙان ٿي ريءَ گَهڙي، اَلھي تو آھار،
ھؤ جو شڪ شارڪ جو، تئان رکہ ستار،
”کُلُ نفسِ ذائِقَتُہ الۡمَوۡتُ“، سچي اَي سنڀار،
شڪار تون شھباز جو، تون تان منجهہ شڪار،
”يَومَ يَفِراَلَمُّرِءُ من اَخيهِ“، جت ڀڄندا ڀار،
تُرھو ڇِنو تار ۾، اچج تون اوسار،
لَکَہ مڙئي لُٽيا ھِنئھيِن ويا ھزار،
ڌنيءِ جي الله لڳہ، ھوند ٿئي پَرينءَ پارَ،
جُوٽن مٿان جُٽڪي، دُني تُنھنجي دارِ،
جيِفو آہَ حديِث ۾، انڌيَ اِيَ آچار،
وَٽيءَ ڪين ولھن سين، ڪَنبي ڀر قَھار،
سا ڪِئن ھلي توسين، جا ڀَڳي کان ڀَتار؟
جيڻُ جال نہ نبھي، سُڻج اِي سنڀار،
جِم وسارين ويسرا، ڀِتِيُنِ جي ڀلُڪار.

فصل چوٿون

بيت - 1

سڀيئي سَنئينءَ ڪرين ڪوم مُنجهائين واٽ،
سُھکي ڪج سچا ڌڻي سُڄي جا صِراطَ،
سُپيريان جي ساٿ، لائو لنڱو ميڙئين.

بيت - 2

سڀيئي سُبحان جي ڪر حوالي ڪَمَ،
ٿي تحقيق تسليم ۾ لاھي غَم وھم،
قادرُ سان ڪرم، حاصل ڪري حاج ٿو.

بيت - 3

چَگن ساڻ چڱايون، اِئن سڀڪو ھوءِ،
تو جئن ڪري نہ ڪوءِ، بُڇن ساڻُ ڀَلائيون.

بيت - 4

چڱا ڪن چڱايون مَٺايون مَٺن،
جو وڙ جُڙي جنسين، سو وڙُ سيئي ڪن.

بيت - 5

مَينَ مٿي سَمرا کُھين سڏ ڪرين،
ساٿ نباھيو نِينِ، اَيِ پَر سَندي سڄڻين.

بيت - 6

وتُ ويمي جو جي لھين، بي ڪار نہ ڪرين ڪا،
سا پروڙج ڳالھڙي وڻجارن وٽان،
موتي جن ھٿان، آندءِ گهڻي اَدب سين،

بيت - 7

اَمُلَ آڇ مَ اُنکي جي نہ پروڙين مَتِ،
جِت گڏ جيئَي جوھري ماڻڪ ٽنَھِين مٽِ،
جنيِن سون سين سَٽِ، تن ھڻي ريُ رد ڪيو.

بيت - 8

سونان وَنئُن صراف سيِنئن لَڏو لاہ مَ لَڏِ،
سودو سوئي ڇڏ، جنھن ۾ جواھر ناھڪي.

بيت - 9

سونان ونئن صراف سيِنئن لڏو ھڏم لاہ،
آھي تن اُونداہِ، جن جواھر ضايع ڪيا.

بيت - 10

جُہ صرافن لڏيو، تہ تون پُڻ لڏج سون،
قدر لھندءِ ڪون، نيئي گڏيندءِ گَڏُونءَ سين.

بيت - 11

اَگهيو ڪائو ڪَچُ، ماڻڪن موٽ ٿي،
پَليءِ پايو سچ، آڇيندي لَڄَ مَران.

بيت - 12

ويا سي وِينجھار، ھيرو لال وِنڌينِ جي،
تنين سندا پويان سيھي لھن نَہ سار،
ڪُٽين ڪُٽ لُھار، ھاڻي اُنھين ڀيڻئين.

بيت - 13

وڃن م وينجهار، پاڻيٺ جي پَرکڻا،
ڪَنَيرَ پايو اکين لَھنِ سڀڪنھن سارَ،
موتيِء جي اج جو قدر منجهہ ڪِنارَ،
صرافَنِئون ڌار، ماڻڪ ملاحظو ٿئي،

بيت - 14

ٿا صراف سُڄن، پاڻُ ڪوٺائين جوھري،
ماڻڪ ڪري مُٺ ۾ وَنئنُ وٺي وَٽِ تَنِ،
سَندسُ ئي، سيد چوي، ڪھڙو قدر ڪن،
پاڻيٺيِء پَرکن، ڪي ڪَنَچن گڏين ڪَچَ سين.

بيت - 15

اُملُ اساري پئَي ڀوري ڀڳيءِ جِتِ،
ڪُھُہ نہ رُنئي تِتِ، ٻئي اَڌ ھٿ ڪري؟

بيت - 16

اَمل اَساري، پئي ڀوري ڀڳئَي جيئن؛
ونئن صرافن سيِئن، ٻئي اَڌ ھٿ ڪري.

بيت - 17

اَمل اساري پئي ڀوري ڀڳيِءِ جان،
ٻئي آڌ ھٿ ڪري سري صرافن وان،
تہ سو تنھين تِئَان، سڄو ڪرائين سيگهہ مان.

بيت - 18

ماڻڪ مُنڌ ھٿان پيتيِء ۾ پُرزا ٿيو،
سڄو تان، سيد چئي، لھي لکہ سوا،
ڀڳي پُڄاڻان پدمان پري ٿيو.

بيت - 19

جتي ماڻڪ ماڳُ، تتي چوران تَڪيو،
سَؤن تن سَڀاڳُہ، آمل جن اوباھيو.

بيت - 20

چورُ اُڀو اِئن چوءِ تہ آءٌ اُھو ئي آھيان،
جي اَسي اَکين ھوءِ، تہ لِڪي کي ڪون لھي.

بيت - 21

چوريءَ پَھتَ ڳجُهہ سين، پڌرِ ناہ آرٿُ،
پھرين پاڻُ لِڪائي پوءِ لڪائج وٿُ.

بيت - 22

پاڻھين لوڙائو ٿينِ، پاڻھين دانھون ڏينِ،
گهر وارن جاڳائيِن، چورن سڏ ڪرينِ.

وائي - 1

جاڳو يارا جيڏيون، پاڻُ پَرنَجي، جاڳو جوشان جيڏيون،
ھلندي حبيبن ڏي ويلو وِچ نہ ڪجي،
مٿان اُھسَ اُسري پَتنگَ جيئن پئجي،
عرض احوال اُنکي چڱي ڀَت چئجي،
نياز ڪري نڪڻي واحد ڏي وَرجي،
آھي موت مڙني تي گوڙيون ڪيو ٿو گجي،
اَجل اِيندءِ اوچتو جو سدا ٿو سجهي،
اَڳيان اونداھيءَ جو سَمَرُ ساڻ کَڄي،
تان ڪي قُوتُ قبر جو ڪوڙيون آن گهرجي،
آگو عيب آنھجا ڍڪيا ڳُجَهہ ٻُجهي،
جيڪي وَھي وجود ۾ صاحبِ سو سمجهي،
ڊڄي ڊاءِ ڌڻيِء جي جيڪو ڀَيءِ ڀَڄي،
امن آھي اُنکي جو منجهہ اللھ جي اَجهي.

فصل پنجون

بيت - 1

مون ٿي چيُءِ ڪانڌ، ڀُتي ڀاڙِمَ مَڪڙُي،
سِڙھہ پُراڻا پاند، لھريون صحيح لڳنديون.

بيت - 2

لَھرن ليکو ناہِ ڪو جِتِ ڪَپَرَ ڪُنَ ڪارا،
اَڃاڙا عميِق جا اَچنِ اوڀارا،
اٿي اَسارا، وِيرِ وِڙَھنديء ويسرا.

بيت - 3

ويِرِ وڙھنديِء ويسرا، اٿي توہُ طلبِ،
سائَر ڪنھن سببِ، ڪالھہ نہ وِڌُءِ ڪُن ۾.

بيت - 4

ڪالھہ وڌَاءِ ڪُنَ ۾ جاڏا جُنگ جھاز،
تُنھنجي اَڄُ ترازَ،آھي آرَ اکين ۾.

بيت - 5

آھي آر اَکين ۾، ناکُئا ڪج نگاہ،
وڏا ٻيڙا ٻوڙيا ساَئرِ ڏيئي ساہَ،
ملاحظو ملاح، ڪج ڪو اِنھينءَ ڪُن جو.

بيت - 6

مُلاحظو مِھراڻ جو مورِمَ لاہ منانءُ،
سامُونڊي سَڀاڳ کي سمھڻ آيُءِ ساءُ،
جاڳي جَرَ مٿاءُ، تاري وَنئُن ترازَ کي.

بيت - 7

تاري وَنئُن ترازَ کي منجهان موج ملاح،
دانھُون ڪن درياہ جون جي اوُنھي جا آگاہ،
سُونھَنِ جي صلاح، وٺ تہ وِيرِ لنگهي وڃين.

بيت - 8

سودي ڪارڻ سنھبي ويھِون وڻجارن،
وِيا چين، بنگال ڏي رکي ماڻڪ مَنِ،
آيا تَنھنِ اوڙاہ تي جِتي ڍِنگ ڍَرن،
لَھرين جي لپاٽ سين ڪاٺ ڪڙڪا ڪَن،
قاسم ڪارونڀار ۾ اڙي لڳي مَ اُن.
اُتي اَتارُن، ھادي ڌرين ھَٿڙا.

بيت - 9

ھادي ڏيندين ھٿڙا وَھَڻ سر ويھي،
نوحُ جَنھيِن جو ناکئو ثابت ويا سيئَي،
تَنھيِن جي ڪِشتيِ کي ڪيھيَ تِکَہ طوفان جي.

بيت - 10

سوُنھان سُڌيون ڏين اِن ديواني درياہ جون،
ڪُوڙَ اوڏائي ڪين ڪي رُڳو سچ سودِين،
عِجزَ جو اَڌ رات کي وَکر وِھائين،
ساٿُ نِباھيو نين ثابت انھي سير مان.

بيت - 11

ثابت لنگهيا سيِر لھرين لوڏيا ڪين ڪي،
وڃي پھتا پار کي نِرتون منجهان نيَرِ،
ماءِ پھتا مير، ٻارِ لنگهيائون ٻاجَهہ سين.

بيت - 12

تُون ويسرو ويرِ، ساٿين سَنڀت پَنڌ جي،
جوڙي جُنگ جھاز کي ڪوڏ ھڻائجِ ڪِيرَ،
وَھي وڻجارن جي بندر ڏانھن بھيرِ،
گَھِر تنين جي کيرَ، جن لاڳيدار لنگهائيا.

بيت - 13

قر ڦل، ڦوٽا پارچا، اَگر ۽ عنبير،
ھھڙو وڻجِ وٺي ڪري وِجهہ وڻجارا وِيرَ،
ڀُتي ڀاڙِمَ مڪُڙي اَڳيان سائَر سُڄي سيِر،
ڪونھي اُھکہ، عنات چئي، جر جو کاري نير،
گَھِر تنينجي کيرَ، ساٿ جنينجي سڄَيون.

بيت - 14

قر ڦل، ڦوٽا، پارچا، پاڻيٺ پاتائون،
ڪوٺيون قيمت سنديون تر ۾ تاڪيائون،
لاڄن منجهہ، لطيف چئي، ٻيڙا ٻڌائون،
نذر نبيءَ ڄام جو چڙھندي چيائون،
جي ڇوھي ڇوڙياءٌ، سي ٻيڙيون رکين ٻاجهہ سين.

بيت - 15

قر ڦل، ڦوٽا، پارچا پاتائون پُڙيون،
انھيءَ کي عنات چئي ڦير نہ ڪن ڦُڙيون،
جي ڇوُھي منجهہ ڇُڙيون، سي ٻيڙيون رکين ٻاجهہ سين.

بيت - 16

وڃي جان ويھي جَرِ پلؤ پائيان،
تِڙ ٻيڙا گَھرِ سُپرين اُوسهِ اِيَ پيئي،
جيئن وڻجارو سين وکرين سرَھا سڀيئي،
حرمت ساڻ حبيب جي سوُنگيا نہ سيئي،
پاڻھين اوءِ پيھي، کَنڊَ کيڙائُو آئيا.

بيت - 17

تڙ پُوڄيا، گهر سوريا، جنينِ واسيا وار،
پر لنڪا پري ھا اُنھين جا ڀتار،
آيا سڀ، عنات چئي، اُنجي پٽن پوءِ پچار،
سمنَڊَ شاھوڪارَ، سيلُ رکي سنجهَہ آئيا.

بيت - 18

ويٺي جَرُ جُھاريان، پاڻھي لاءِ پرين،
خضر پير خداءِ جو مان موٽائي تِنِ،
وڃي ولاتن ۾ جُڳَہ لنگهيا کي جَنِ،
جنين ڏٺا تن چيا تہ اِجهي ٿا اَچن،
سھسين سُرھائيون لائيان تَنَ کي خاطر تَن،
الھيٰ عنات چئي، مُحب مانَ ملن،
واڌايون وَرتن، کَنڊَ کيڙائو آئيا.

وائي - 1

عمر سڀ عبث، ويل وڃايم پانھنجا.
ويٺي لِکيو لوڙيان، جيڪي ڪيو مَسُ،
اَچي اڀاڳن کي، راسخ اچي رَسُ،
حال منھنجو ھھڙو، جھڙو تان تون پريم پَسُ،
قلب ڪارو جو ٿيو، ڪاتب لاھين ڪَسُ.

وائي - 2

اي يا الا ڪيان لھندينءَ سي وَحدہُ جي وَڍيا.
جتي وَحدہُ وَڍَ ٿئي جيڪو مونکي ني،
سِسي ڏيان ساہ سين آءٌ تنھن پانڌيِء کي.

فصل ڇھون

بيت - 1

تانگهي ۾ تاڻي، ٻَڌُ پنَھنجو تُرھو،
اونھي ۾ آڻي، ڪو نہ ڏيندوءِ ڪو ٻيو.

بيت - 2

تاروُ تريو وڃن ننڍا وڏا واھڙُا،
ھيَ پر اَتارُنِ، جيئن ڳرا مٿن مولھيا.

بيت - 3

ڪائو ڪَمايوم، موتي مون نہ وَڻجيا،
سيھي جو، سيد چئَي، وَکر وھايوم،
ھھڙو حال سندوم، توہَ تُنھنجي اُبھان.

بيت - 4

بَندر جان ڀئي، تہ سُکاڻيا مَ سُمھَو،
ڪَپَرُ ٿو ڪُن ڪري جيئن ماٽيءَ مَنجِهہ مَھيِ،
ايڏو سورُ سھي، ننڊ نہ ڪجي ناکئُا.

بيت - 5

ڏوري لَھُہ ڏاتارُ جِمَ وھِين ويسرو،
ھَڪيو ھوئج ھوشيار، کِوَڻ کِنوندييءِ اوچتي.

بيت - 6

سُتين ڪھڙيَ سار، وِڄ کونديَ ويسرا،
تو جيڏا تو يار، لھرين لھوارا ڪيا.

بيت - 7

سُتين سنجھيئي، وڄ کوندءِ ويسلا،
وير وري ويئَي اَسارن تان اوچتي.

بيت - 8

کِوَڻ کِوايو، آييءِ ننڊ اَڀاڳہ کي،
جِنين ڀَو نہ ڀانيو، ڪري تواِئي تنکي.

بيت - 9

سامونڊي ٿو سنبھين ساڄو جَهل سُکاڻُ،
لڳي واءُ وڏاندرو مُنجهائي مھران،
جِنين ڀانيو پاڻ، ڪري توائي تنکي.

بيت - 10

سوداگر سمنڊ جا لاڄوُ لال وٽَيجِ،
اڇا اولا عاجَ جا چڱا چِٽائيج،
سِڙھہ سِبي سقلات جا کُوھا خوب کڻيج،
ست سُکان سر ڪري ڇھہ ڇڄھر پون اڏيج،
ٻارھن، تيرھن، پندرھن، سترھن سينگاريج،
ساري سٽ، سيد چئي، پوري پڇائيج،
مُلانُ معلم خبرون پڇي پروڙيج،
“وَسَقاھُمَ رَبُھُم شَراباً طَھُورا” پاڻي پاڪ پييج،
جنھنکي سڪي سڀڪو پرِين سو پسيج،
لڙ ۾ ڪيم لُڏيج، تہ سُتڙ سامونڊي ٿئين.

بيت - 11

نڪو سُکہ نَکٽين، نہ ويساندنئين،
جيڪا اچيئي سامھين ڀانئين ساسنئَين،
موڙيءَ ڪوہ مئَين، جئَين سڄيون راتيون سمھين.

بيت - 12

اَھکي راہ الله جي اَھکي اَھکيءَ ڀَتِ،
ھو جي ڏيھائي، ڏيه جا تن پڻ مُنجهي مَتِ،
آڇاڙانِ اُبتِ، گِهڙج گهاتي نيِنھَن سين.

بيت - 13

مڪي ھيج م ھوج، ترس م تاڻ جھاز کي،
چو ڪلمون محمد تي تہ اڳيان اچيئَي اوج،
سَھکُي ڀَتِ سٻوجهہ، تُنھنجي مَڪي ڍُڪي مَڪڙُي.

بيت - 14

توہ جي وٽ ترازَ تنھن ۾ پاءِ اسباب اخلاص جو،
متان ڪي من لوڏئين پَسي جُنگ جھاز،
عاد نئون، عنايت چئي، تنھنجي حاصل ٿئي ھاج،
ناکئَا ٿيُ نوازُ، تہ اگهہ مڙني ھيڪڙو.
15
تن ۾ تراز توہَ جي گهڻو له گهوري،
ادب ۽ اخلاص جا سِڙَہ ٻڌج سوري،
وکر وينتين جو تنھن ۾ پاءِ توري،
تہ عادنئون اوري، تُنھنجو تَوائي نہ ٿئي.

بيت - 16

توڻي تَوائي، توءِ تُنھنجو آسرو؛
سڄڻُ ڳَرِ لائي کيرون ڏينديس جيڏيين.

بيت - 17

ويه تون وِساري ڇَنڊا جي ڇُلڻ جا،
جو لکہ لھريون ڏي، ڪر سانڃاہ تَنھن سمنڊ سِين.

بيت - 18

سمنڊ جي سيوين، تَنِين ماڻڪ ميڙيا،
ڇِلر جي چوئينِ، تن سانکوٽا ۽ سُتيون.

بيت - 19

ٻَڌو جن جھاز کي ڌڻيءَ جو ڌاڳو،
انھن جو، عنات چوي، سفر سَڀاڳو،
اَکڙين اوجاڳو، وَرن لاءِ سُھاڳڻيون.

وائي - 1

ھيجي ھوئجي مون ماريندا لَڪَ،
يا والي ڪَيُج نہ اوڏڙي ڇڪ،
اَنتُ نہ ڏجي عام کي لوڪان ڪجي لِڪ،
پاڻ ۾ پاري ڪري، نيِنھن وَھائجي نِڪ.

سامونڊي

فصل پھريون

بيت - 1

پڳَهَ پاسي گهارِ، آيِل سامونڊين جي،
وجهي جيُ جنجار، جِمَ وڃنيئ اوھري.

بيت - 2

پڳه پاسي پَچُ، آيل سامونڊين جي،
من ۾ ٻاري مَچُ، جمَ وڃنيئ اوھري.

بيت - 3

پڳه پاسي ويهُ، آيل سامونڊين جي،
تون ويسري وکہ کڻين ھو پوريندءِ پرڏيه،
سمنڊ جي ساڻَيه، ڪوہ نہ ويين اُن سين.

بيت - 4

جان ايندين تان آءُ، ھڻي ھٿ پَڳھين،
لڳي واءُ سُواءُ؛ سڙھہ سانباھي نہ سھي،

بيت - 5

ننگر جان نہ کڻن، وَنئَنُ وَھلي نڪري،
مڇڻ ڏيه وڃن، ناريون پوري ناکئا،
ننگر ۽ ناريون، پڳه کڻي پنڌ ٿيا،
بندر بازاريون، سُڃا سامونڊين ري.

بيت - 6

نَنگرئون نيڻي مَنُ اولي نہ اوھري،
سٻَاجهي سيڻي، پائي ڳُڻ ڳَھيو ھِنيون.

بيت - 7

سيئي جوڀن ڏيِنھنَ، جڏھن سڄڻ سفر ھليا،
روئان رَھن نہ سُپرين آيلِ ڪريان ڪيئن،
مونکي چاڙھي چيئن، ويو وَڻجارو اُھري.

بيت - 8

نہ سي تڙ اوطاقَ، نہ واريون وڻجارن جون،
سَرتيون سامونڊين جا اڄ پڻ چِڪيم چاڪ،
مارينم فراقَ، پاڙيچيون پِرين جا.

بيت - 9

ويا اوھري اوءِ، مونکي ڇڏي ماڳھين،
جُڳن جا جُڳہ ٿيا تئَان نہ موٽيو ڪوءِ،
گوُندر ماريندوءِ، ويچاريِء وِين جو.

بيت - 10

اونھي ۾ اوھري جڏھن جي ويا،
سانداري سمونڊ جي نِھوڙي نيا،
وڃي تت پيا، جت نھايت ناھِہ ڪا.

بيت - 11

اونھي ۾ اوھري جڏھن ويا جي،
موتي ماڳہ نہ آئِيا ماءُ سامونڊي سي،
کرو تنيکي، جيڪس وَہُ وري ويو.

بيت - 12

اوڙاہ ويا نہ وريا، آءٌ تَنھن ماري ويڻ،
ڪري سامونڊي سيڻ، جسي جار پرائيو.

بيت - 13

جي وِئڙم اڄ، سي ڪڏھن ايندا مان گهرين؟
پريان جي ھُن پار ڏي وڃي دنگي ڌَڄُ،
سامونڊيڪو ڏجهُہ، ماريندم ڪڏھين.

بيت - 14

اُھريا جئائين، ڌڪن تن ترائين،
سامونڊين سائين، واءُ سڻائو وارئين.

بيت - 15

سامونڊي ساري، مَٿي تَڙ گذاريان،
مونکي ٿي ماري، اُنھيءَ سندي ڳالھڙي.

بيت - 16

سامونڊي ساري، ماءَ منھنجو جِندڙو،
بندرِ ويچاري؛ وڃي لاٿا ڏينھڙا.

بيت - 17

سامونڊيِء ڪو سَنگُ، آھي گُوندر گاڏئُون،
اَنگن چاڙھي اَنگ، ويو وڻجارو اوھري.

بيت - 18

وڃيئي وِسري شال، جو تون سودو سِکيو،
اڃا آئين ڪالھہ؛ پڻ ٿو سفر سَنبھينِ.

بيت - 19

ڳِريو جهليو روءِ مٿي مُھري ھٿڙا،
کوءِ سودو سَندوءِ، جو تون ڍولا سِکيو.

بيت - 20

اُولوڙڻ نہ ڏي، وَرُ وڌاءٍ ونَجهہ کي،
اَڄوڻڪي راتڙي لالن مون لائي،
وڃ م ڦوڙائي، ايڏي سَفر سُپرين.

بيت - 21

جيڪُس نِٻَرُ نيِنھن سَندوم، جئن مون بيٺي ھن ٿيليو.
سعيو سامونڊين سين اڳھين تان نَہ ڪيومِ،
وِجهڻُ منجهہ ھومِ، پاڻ وَراڪي رَسِ سين.

بيت - 22

ٻيڙيِء جي ڀُڻن، نيِنھن نہ ڪجي اُنسين،
اُڀا ڏنڀ ڏسن، جُہ سِڙہ ڏيئي سيِر ٿيا.

بيت - 23

ھِنيڙو ٻيڙي جان، ڏتڙ پي ڏينھن ٿيا،
پُڇو تان نہ پِريان، ڪر لاھوُ ٿي ڪڏھين.

بيت - 24

تَنَ جنجي تانگ، سي سڄڻ سفر ھليا،
لَئج لات، لطيف چوي، ڪڏھن ايندم ڪانگ،
ڪنھن سَٽاڻي سانگ؛ پرين پرڏيھي ڪيا.

بيت - 25

تان ڪي لَئج ڪانگ، ڪڏھن ايندا مان گَهرين؟
سيڻن ڪارڻ سانگ، مون تان گهڻيئَي ڪيا.

بيت - 26

سَرَن سڙَيا پاند، اُتر لڳا آءُ پرين،
مون تو ڪارڻ ڪانڌَ، سھَسين سکائون ڪيون.

بيت - 27

سَرَ لوھِيڙا ڳَڀئا ڪُسرَ نِسريا،
سي ڪِ وِسريا، ڍول ھَمارا ھٿڙا،

بيت - 28

جيڪر اچي ھاڻ تہ ڪريان روح رُچنديون،
آيلِ ڍولي ساڻُ، ھوند ڳَرِ لڳي ڳالھيون ڪريان.

بيت - 29

آيل ڍولي ساڻ اچي تہ جهيڙِيان،
لاييءِ ڏيِنھن گهڻا، مونسين ڪييِء ٿورڙا.

بيت - 30

ڍوليو وئو ڏور، سي ٿي ڏينھن گذاريان،
مادر مون مَ چور، نات پڌر پوندي پرينءَ ري.

بيت - 31

لاھيندا ۽ ڪن، ڳالھيون ھلڻ سنديون،
ڏيندا مون ڏُکن، وَہِ وِجهندا جندڙِو.

بيت - 32

مونکي جياريوءِ، پرين جي ڳالھہ ڪري،
ڊَٺو اَڄ اَڏيوءِ؛ ھِينڙو ڪوٽ برج جئن.

بيت - 33

ونئن وڃي واٺِ، ھينئڙا ماڳہ پريِن جو،
چُميو چُم چاٺ، ھوءَ جا سندي سڄڻين.

بيت - 34

آءٌ جن آسري، مٿي تَڙَ گذاريان،
مونکي وِساري، شال م وڃن اوھري.

بيت - 35

سَنئيِن لَڪِ، نَڪِ سنَئيِن ڪَجَل ڀِننِ نيڻ،
سامونڊي مون سيڻ، ڪي تو ڪالھہ لنگهائيا.

بيت - 36

ھي سَڄڻَ سيئَي، جي مون ڪوڏِ نھِاريا،
ايندم جان پيھي، تہ سڀ لاھيِندمِ ڏُکڙا.

بيت - 37

چمڪيون چوڌرا، ڌڄون ڌاڙيچن جون،
ماءُ سامونڊي آئيا، سھسين ري سينگار؛
اُنھي جي پچار، ڪالھونڪر ڪانگ ڪري.

وائي - 1

پرين جي پنڌان، مونکي جي جهلينديون، سي نہ پڄنديون،
ڀلي ڪري آئيو ٺاٺارو ڏيھان،
ڀڳي ڪٿ سڄي ٿي لٿي جاکہ ڳران،
سرتين سور پرائيا ھاڻي ھن ھنڌان،
تان ڪي واس وھائيان ٻاروچي ملان،
تان ڪي ڏونگر ڏوريان جان ڪڙھہ اندر ساہ،
متيون موٽڻ ستديون تون ھڏ آڇ م ماءُ.

وائي - 2

نڙ نھاريان تي، منھنجا بندر ويڙا جي،
مان سڙھہ سڃاڻان سڄڻين،
اُڀي اوسه ڀانئيان ڪارڻ وڻجاريِ،
مان
گھڻو اُڪنڊي آھيان، پرينءَ پنھنجي کي،
مان
کٿوري سمنڊ کي آڻيو اَگاڏي،
مان
آسائتي آھيان الا ڪانڌ اچي.
مان

وائي - 3

آيل ڪريان ڪئن، منھنجو نينھن اَپليو نہ رهي،
ويو وڻجارو نڪري، مونکي چاڙهي چيئَن،
سامونڊين جي سڱ کي، رئان راتو ڏينھن،
اڏوهي جيئَن ڏکڙا، چڙهيا چوٽيءَ سينئَن،
گوندر مٿان جندڙي وريا ولين جئن،
مادر پائي منڊيون، وڃان هادئ سيئَن.

فصل ٻيو

بيت - 1

اڄ پڻ وايون ڪن، وڻجارا وڃڻ جون،
اَٺئي پھر اٿن، سعيو ڪنھن سفر جو.

بيت - 2

اڄ پڻ وايون ڪن وڻجارا وڃڻ جون،
مون بيٺئَي ھليا بندر جي تڙن،
سرتيون سور سندن مون ماريندو جندڙي.

بيت - 3

اڄ پڻ وايون ڪن وڻجارا وڃڻ جون،
ھلڻ ھارا سپرين رئان تان نہ رھن،
آءٌ جهليندي ڪيترو آيل سامونڊين،
پڳه ڇوڙي جن وڌا ٻيڙا ٻار ۾.

بيت - 4

لاھيان جي نہ چتان الا اُن م وسران،
مڙھيو منجهاران، جيِء منھنجو جنسين.

بيت - 5

چتان جي نہ چرن الا اُن م وسران،
مون مان آھي تن، مڙھيو منجهاران ھنئَن.

بيت - 6

تڙين تنوارين، ماءِ سامونڊي آئيا،
مونکي جيارين، وايون وڻجارن جون.

بيت - 7

اولاکڻي اُوءِ، پڳه ڇوڙي پنڌ ٿيا،
آيل سامونڊين جي آھي اڙانگي جوءِ،
ڪڏھين ڏسنديس روءِ، وري ھن اکين سين.

بيت - 8

لڳي اُتر ھيِر، سامونڊين سڙھہ سنباھيا،
ننگر کڻي ناکئا ٿيا سڻاوا سير،
ھيئنڙي نت اُڪير، کاري کيڙائن جي.

بيت - 9

اُتر لڳي اوھريا، واھوندي ورن،
آءٌ گهڻويِء گهوريان، سودو سامونڊي،
اڱڻ جن اچن، عيد ورتي اُنکي.

بيت - 10

اڱڻ آئيا جان، تہ سرتيون مون سکہ ٿيا.
اَمل پرينءَ مٿان، ٻرڪيو ٻين ڏيان،

بيت - 11

آيِء اُتر مند؛ ھي اُڊڪو نہ لھي،
وٽين لاڄو بند، ٻيھر مکين ٻيڙيون.

بيت - 12

لاڄو ٿا لون، اچن سڙھہ اُپٽئا،
ڪارڻ تن پرين؛ ويٺي واٽ نھاريان.

بيت - 13

سڙھہ سڃاڻيو چوءِ، سامونڊي آئيا،
مانَ منھنجو ھوءِ، جاني ھن جھاز ۾.

بيت - 14

سڙھہ ٿي سبياءٌ، بندر جن تڙن تي،
سڙھہ سبي ساڄا ڪري کوھا کنياءٌ،
بيرقون بحرن ۾ ڇوڙي ڇڏياءٌ،
لھريون لنگهياءٌ، لطف ساڻ لطيف چئَي.

بيت - 15

سڙھہ ٿي سبياءٌ بند جن تڙن تي،
ملان معلم خبرون پڇي پورياءٌ،
ستڙ سوٺيائون، اوتڙ ڪنھن نہ اوليا.

بيت - 16

بندرَ ديسان ديس، ملھہ نہ ملي وارئين،
فقيراڻي ويس، اَمل ڏين اڻ توريا.

بيت - 17

پٽن پوءِ پچار، آن ڪي سڙھہ ويندا گڏيا،
اُڪنڍ مون اَپار، شال منھنجا موٽيا.

بيت - 18

اُڀيو تڙ پوڄين، وَھون وڻجارن جون،
آڻيو اکا ڏين، کٿوري سمنڊ کي.

بيت - 19

جني ڪارڻ مون، ٿي تڙ پوڄارا پوڄيا،
پنيم اُميديون، سيئي سڄڻ آئيا.

بيت - 20

وانئَٽيون ٿيون وَرڪن، اڇا سڙھہ نہ پڌرا،
سيئَي ٿيون مَرڪن، جنيِن سندا آئيا.

بيت - 21

کوھن سِر وانئٽيون، وانئٽين سِر کنڊ،
کِيرين کِيرين کنڊُ، ماءِ سامونڊُي آئيا.

بيت - 22

جر تڙ ڏيا ڏي، وڻ ٺڻ ٻڌي وانئٽيون،
الا ڪانڌ اچي، آسائتي آھيان.

بيت - 23

جا جر جاٽون نہ ڏي ڏيا نہ موھي؛
سَڌون ڪوہ ڪري، سا پنھنجي ڪانڌ جون.

وائي - 1

اَءٍ مونکي زور م جهليو – جيڏيون آءٌ ھلندي ھوت ڏي،
اونھي ويا اوھري ترازون تاري،
مري رھنديس ماڳھين سامونڊي، ساري،
سور تنھنجو سپرين، مون معذور کي ماري،
ھاڻ نہ جيان جيڏيون، آءٌ جا ڪٺيس ڪوھياري.

وائي - 2

ڪر ھل پائي لڄ، ڪه نہ ويئَي اُنسين؟
اُجارياءُ اوليون، ڏئاريائون ڏڄ،
متان وھين ويسري اُٿي ڀُورل ڀڄ،
سيڻن ساجهر لڏيو، تون اَيِء نھارين اَڄ.
ڪالھہ سبايُءِ ڪنجرو، انگون پاتِيءِ اڄ،
ڪير سڻندو تنھنجون، ادورائون اڄ.

وائي - 3

ويندي آءٌ ھوتن وٽ، مرن وَہُ وڻجارن سين،
پڳه کڻ م پاتڻي، جاني مون لاءِ جهٽ،
وايون وڻجارن جون اديون اڄ نہ ھٽ،
ڳرھيان سور سفر جو ھلي پنھنجي ارٽ،
پورينديس پرين ڏي ڪان ڪرينديس گهٽ،
ڏيئي سڙھہ سير ٿيا، پير نہ لاياءٌ پٽ.

فصل ٽيون

بيت - 1

ڀران مان پڄان، بندر مون ڏور ٿيا،
نہ مون ھڙ، نہ ھنج ڪي، جو آءٌ چئي چڙھان،
اِيھين ڪج پاتڻي جنھن پر پرينءَ مِڙان،
ڪارون ٿي ڪريان، تو در اُڀي ناکئا.

بيت - 2

ھڙ ۾ ڪين ھُئونِ، ھنئئين ھن چاڙھيا،
سارو ڏينھن سمنڊ تي لھي سڄ ويون،
جڏھين سانئينءَ سبب ڪيونِ، تڏھن ستڙ ٿيا سيد چئي.

بيت - 3

اسان اُڌارا، آڻي آونگہ چاڙھيا؛
منھن ڏيئي مون آئيا سمھان سيارا،
اُڀرن سيڪارا، پسئو ور ٻين جا.

بيت - 4

مون اُڀي تڙ وٽ، پرين پڳه ڇوڙيا،
ڪا مون ۾ گهٽ، نات سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 5

مون اُڀي تڙ ھيٺ، پرين پڳه ڇوڙيا،
ڪا مونھين ۾ ڏيٺ، تان سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 6

مون اُڀي تڙ جَهلہ، پرين پڳه ڇوڙيا،
ڪا مونھين اَل، نت سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 7

مون اُڀي تڙ پاس، پرين پڳه ڇوڙيا،
ھو اللھ آھار اوھم ئا، آءٌ دمدم دعا ڪندياس،
آہ نہ لاھيندياس، موٽي ايندا مون گهرين.

بيت - 8

کيڙائن کارو، سنجهييِء سارئو،
آيل اُمارو، آھينِ پَرئين پار جو.

بيت - 9

کاري کيڙائو، مٿي مٺي موٽيا،
سودو ڪن نہ سون جو وڏا وِھائو،
موتي جي مھراڻ جا تنجا طاماعو،
سامونڊي سائو، لنڪا لوٽي آئيا.

بيت - 10

لنڪا لنڪا ڪن، ليَ لنڪا جي اوھريا،
سڻي سون لنڪا جو سکہ نہ سامونڊين،
پرھہ پڳه ڇوڙيا کاري کيڙائُن،
وڏي ڀاڳ ڀرن، جي ڪھيا ڪارونڀار ڏي.

بيت - 11

وڻجاري وري پرہ پڳه ڇوڙيا،
اوليون پسي اُنجون پئڙم ڳچ ڳري،
وينديس ماءُ مري، ساري سامونڊين کي.

بيت - 12

وڻجاري واري پِرہ پڳه ڇوڙيا،
کيڙائو کاري، سنڀوڙا سيد چئي.

بيت - 13

وڻجاري جي ماءِ، وڻجارو نہ پلئين،
آيو ٻارھين ماہ، پڻ ٿو سفر سنبھي.

بيت - 14

وڻجاريءَ ڪانڌا؛ مون وَرُ ويٺي گهاريو،
لڳي اُتو واءُ، ڍولو ھلڻ جون ڪري.

بيت - 15

جي تون وڻجارو ڪانڌ، تان مون ھڏم لائون لڌيون،
پرڏيه مٿي سانگ، اٺئي پھر جنھن ڪيو.

بيت - 16

پرڏيه پورياءٌ، سامونڊين سڙہ سنباھئا،
ماءُ تن مارياءٌ، پاڻان وجهي گوندرين.

بيت - 17

ڏِٺي ڏياري، سامونڊين سڙهہ سنباھيا،
وجهيو ورونجهہ کي روئي وڻجاري،
ماريندءِ ماري، پِرهَ سُور پرين جو.

بيت - 18

ڏٺي ڏياري، سامونڊين سڙھہ سنباھيا،
اُنکي مند اُتر جي اوچتي آئي.
وڻجارن وائي، آھي پَرئين پار جي.

وائي - 1

اَءٍ اچي پسو، جيڏيون ھي جو وَہُ منھنجي جندڙي،
پائي وِئَڙا پير ۾ منجهان ڪرس ڪسو،
ڏيئي وِئڙا ڏاھہ کي، سورن جو سَرسو،
آءٌ ڏوريندي اُن کي، ڏيئي تن تَسو،
ساءُ نہ آيان سور جو، ھاڻي ٿيون ھَسو،
ھتان وھو ويسريون، رِڙھو تان رسو،
مندائتي مينھن جيئن ويرو تار وسو.

وائي - 2

ڏکہ لاھيندم ڏونگرو ماءِ، پرين جا مونکي سڀيئي،
جو پسان سو ڀانئيان پريان جو پھي،
ڏاڍي ذات جتن جي ويئي ڏيلُ ڏَھي،
آءٌ ڏوريندي اُنکي رائي رات رھي،
ڏٺا وڻ ڪوھيار جا ويئي اُڃ لھي.

سھڻي

فصل پھريون

بيت - 1

وَہَ تِکَہ، واهڙ تکہ، جت نِينھن، تکہ نرالي،
جنکي عشق عميق جو، سي خلوت خيالي،
وارئين سي والي، هيئَنڙو جن هٿ ڪيو.

بيت - 2

انڌيءَ وڇون، ڪنڌيءَ وڇون، تنگيان لھي نہ تکہ،
صورت جا ساھڙ جي ڏيل پنھنجي ڏکہ،
واھڙ تنھين وکہ، جن سانڀاران سپرين.

بيت - 3

واھُڙَ وھن نہ واہَ، اڃا وَھُہ اڳي ٿيو،
گهر ويٺيون گهڻا ڪريو سرتيون سڱہ سنوان،
صورت جا ساھڙ جي سا جي ڏٺي آن،
ھوند نہ پَليو مان، گِهڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 4

جيڏيون ڏٺيان جي، صورت ساھَڙ ڄام جي،
سکہ ٿي ستيون ڪينڪي ڪانڌن پاسي ڪي،
مُنھانئي اڳي، گِهڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 5

ڏٺي جن ھيڪار، صورت ساھڙ ڄام جي،
سکہ ٿي ستيون ڪينڪي ڀِري ساڻ ڀتار،
گِهڙيون گهڙنئان ڌار، ڪاھي پييون ڪن ۾.

بيت - 6

ساھڙ منھنجو سرتيون جي ڏِسو سڀيئي،
سمھو ڪين سکہ ٿيِ وَرَ پاسو ڏيئي،
مُنھان اڳيئَي، گِهڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 7

جيڪي ڏٺو مان، سو جي ڏِٺُوَ جيڏي،
گهر ورني سان، ھوند گهڻن گهوري ڇڏيا.

بيت - 8

گَهڙن واريون تڙنتي گِهڙن گهڻيئي،
سڀڪا چئي آءٌ سھڻي ليَ پريان پيئي،
صباح سڀيئي، پسبيون پاتار ۾.

بيت - 9

ڪنڌي اُڀيون ڪيتريون ساھڙ ساھڙ ڪن،
ڪنھين سانگو ساہ جو، ڪي گهوريس ڪيو گِهڙن،
ساھڙ سندو تن، سِرُ سَھائي گِهڙن جي.

بيت - 10

گهڙي گهڙو ھٿ ڪري، ٻھون نھاري ٻنگہ،
”سر در قدمي يار فدا شد چہ بجا شد“؛ وصل اھوئي ونگہ،
رات جنجو رنگہ، الاسي اُڪارئين.

بيت - 11

گهڙي گَهڙو ھٿ ڪري ٻھون نھاري ٻنگہ،
”وَ اَمَامَنۡ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ“، ايُ لنگهياءٍ لنگهہ،
سِڪندين کي، سيد چئي، ڪين جهليندو جهنگ،
رات جنھين جو رنگہ، الاسي اُڪارِئين.

بيت - 12

گِهڙي گهڙو ھٿ ڪري چيلھہ ٻڌي چوتو،
مُنھنجو مَنُ ميھار کي پارِ وڃي پھتو،
گهوتي ۾ گهوتو، مونکي محب ميھار جو.

بيت - 13

گهِڙي گهڙو ھٿ ڪري ٻوڙاياءٍ ٻانھون،
ويچاريء وڏيون ڪيون وچ درياہ داھون،
موٽ محب پاھون، تاڪُن تَڪي آھيان.

بيت - 14

گهڙي گهڙو ھٿ ڪري اللھ تُھار،
ڄنگهہ ڄرڪي وات ۾، سسي کي سيسار،
چوڙا ٻيڙا چڪ ۾، لڙ ۾ لڙھيس وار،
لکين چھٽيس لوھڻيون ٿيلھيون ٿر نئون ڌار،
مڙئا مڇ ھزار، ڀاڱا ٿيندي سھڻي.

بيت - 15

وڻن ويٺا ڪانگ، وچي ٿي ويلا ڪري،
گهڙي گهڙو ھٿ ڪري، سڻي سانجهئ ٻانگہ،
سي ئي ڍونڍي سانگہ، جتي ساھڙُ سُپرين.

بيت - 16

مِنھنِ جنھنجي مون، ڏٺو مُنھن ميھار جو،
آھيم ساہ سئون، سو ڪيئن گهڙو گهوريان.

بيت - 17

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، مر چوڙ ٿئي چوڙو،
”طالِبُ المَوليٰ مُذکٌر“ اِي ٻڌندن ٻوڙو،
ڪوڙھيو ڏَمُ ڪوڙو، مون مِھار مَن ۾.

بيت - 18

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، مر ٻيڻي ٿئي ٻانھين،
”طالِبُ الۡموليٰ مُذکرٌ“، اِيَ پر اسانھين،
پئُان م پاھينِ، مون ميھار من ۾.

بيت - 19

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، پاڻان ھو حجاب،
واڄٽ وڄي وجود ۾ رھيو روح رباب،
ساھڙ ريءَ صواب، آءٌ گهڻو ئي گهوريان.

بيت - 20

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، تان ڪي تَرُ ھئِيان،
ادب اکڙين کي ڏيھاڻي ڏيان،
ميھارن ميان، سئون سونھائين پيچرو.

بيت - 21

گهڙو ڀڳو گهوريو، آسرو م لاھيج،
”لا نقنَطُو مِنۡ رَحمةِ اللھِ“، تُرھي اِن تَريج،
حبيباڻي ھيج، پسين منھن ميھار جو.

بيت - 22

گهڙو ڀڳو، مُنڌ مئي، ويا وسيلا،
سارَ ڇڏياءٍ سيِر ۾ ھَي رھيا حيلا،
سھڻيِء جا سيلا، وحدت سڀ وڃائيا.

بيت - 23

گهڙو ڀڳو، مُنڌ مئي، وسيلا ويا،
تنھانپوءِ سُئا، سھڻيِء سڏ ميھار جا.

بيت - 24

جڏھن وسيلن لوڙھي ڇڏيِ لڙ ۾،
پارارا پرين تڏھين پڇي سھڻي.

بيت - 25

پاڻ م کڻج، پاڻسين، وسيلا وسار،
لڙ لنگهائي سوھڻي پرت وجهنديءِ پار،
سي ترت لنگهينديون تار، اُڪنڍ آڳهُ جنسين.

بيت - 26

پاڻ مَ کڻج پاڻسين، ريءَ وسيلي وانءُ،
مٿان سائو سھڻي پرت وٺجي پانءُ،
نينھن ڳنھندي نانءُ، ونئن پريان جي پار ڏي.

بيت - 27

پاڻ م کڻج پاڻسين، ريءَ وسيلي وڌ،
لالن تَنِين لَڌُ، عشق جنجي اڳ ۾.

بيت - 28

پاڻ م کڻج پاڻسين، وسيلا وڃاءِ،
عشق ساڻ اُٺاءِ، پير پريان جي پار ڏي.

بيت - 29

پاڻ م کڻج پاڻسين، ريءَ وسيلي وڃ،
ڀيلو ڀيري ڀڃ، اُڪنڊ کڻ عميق ۾.

بيت - 30

ڪونھي آڳه اھڙو، جھڙي محبت من،
اُڀيون اورين پار ڏي ڪُوڙيون ڪکہ پڇن،
ندي تن نيڙَ ٿئي جي ريءَ تُرھي ترن،
سڪ رساڻي سھڻي اصل عاشقن،
سي جهليون ڪين ڪُنن، پڇن مَرُ ميھار کي.

بيت - 31

پڇن جي ميھر کي پڇي سي ميھار،
ترھو تَنيِن بار، عشق جنکي آڪرو.

بيت - 32

عشق جنکي آڪرو ترھو مٿي تن،
جي ساھڙ کي سڪن، تنھين جر جنڊ ٿئي.

بيت - 33

ترھو آڇ م تنکي جن عشق سين آگاہ،
پڇي مَسَ مَلاحَ، ساھڙ مني سھڻي.

بيت - 34

ساھَڙُ سا سھڻي سائِرُ پڻ سوئي،
آھي نِجوئي، ڳجهہ ڳجهاندر ڳالھڙي.

وائي - 1

سچا ساھڙ مونکي تون، وھيان واھڙ مونکي تون،
نيئي نيئي اول پريان جي پار ڏي.
ڪُن جي ڪارونڀار جا، سي آءٌ ڀانئيان ڀُون،
نيئَي نيئَي اول پريان جي پار ڏي.
سَندو جِيڻ آسرو، مَنان لاٿو مون.
نيئي نيئي اول پريان جي پار ڏي.

وائي - 2

ڪھڙي منجهہ حساب، ھوئڻ منھنجو ھوت ري،
گولي ڀڄ گناھ کان، ڪونهي سُول ثواب،
نڪي تقاوت ۾، نڪي منجهہ رباب،
خُديائي خوب ٿي؛ لائين جي لعاب،
پلِيتُئ پاڪ ٿي، جَنبِيو منجهہ جناب،
سو نہ ڪنھن شيَ ۾، جيڪي منجهہ تراب،
جي جهر ڪيا جرتي، سي تان سڀ حباب،
ھاديءَ سين ھن پار ڏي، ريڙهين ساڻ رڪاب،
چنبو وجهي چور جيئَن، آءُ ڇڙ عقاب،
ديد وڃايم دوست جو، ھلي منجهہ حجاب،
ڪسرت آھي قرب ۾، ادغا ۾ اعراب،
فنا وجهي فَم۾، ڪارڻ ٿئ ڪباب،
ڏي طَھُورا تنکي، جي سڪن لاءِ شراب،
ھوئڻ منھنجو ھوت ري، ڪھڙي منجهہ حساب،
مُٺيءَ ڪيا مرض ۾، يا وَہ سڀ جواب.

فصل ٻيو

بيت - 1

ڪَر ڳل ڪوچ ڪُن گهڻان، جت جر واڳو جئاءٍ،
پاڻ اُڇلي آب ۾ وَہَ سِر وڌاءٍ،
لھريون لنگهياءٍ، لطف ساڻ لطيف چئي.

بيت - 2

ڪر ڳل ڪوچ ڪن گهڻان، جت دڙڪو منجهہ درياہ،
اَچيو اُتاھين گهڙي، سانگو ڪري نہ ساہ،
ساھڙ جي صلاح؛ پار لنگهايَسِ ٻاجهہ سين.

بيت - 3

دَھشت دور درياہ ۾ جِتِ ھيبت ھُلاچو،
وِرڄي وِيرنِ وچ ۾ ڪاڏي ويو ڪَچو،
ساھَڙُ ڄام سچو، ساڻي ٿيندم سيِر ۾.

بيت - 4

دھشت ڌُوم درياہ ۾ جت سٽاڻان سيسار،
بيحد باگو بحرِ ۾ ھيبت ناڪ ھزار،
ساريان ڪان سريرِ ۾ طاقت توھان ڌار،
ساھَڙَ ڄام سَتار، سگهو رسج سيِر ۾.

بيت - 5

دھشت ڌوم درياہ ۾ جت ڪڙ ڪاڪُنَ ڪريِنِ،
ٻِڇَل ٻانڊي ٻارِ ۾ لھريون لوڏا ڏين،
سناور ساميا جت سيڻا ھيا نہ سنڊين،
ويريون واٽ نہ ڏين، ساھڙ سيِر لنگهائين.

بيت - 6

دھشت ڌُوم درياہ ۾ جت ڪَڙِڪو ڪُنُ ڪري،
توڏي تاڪُن وچ ۾ مٿان ويرِ وَري،
آءُ ساھَڙَ منھنجا سُپرين پرتئون پير ڀري؛
ھادي ھٿ ڌري، اونھي مان اُڪارِئين.

بيت - 7

دھشت ڌوم درياہ جت ڪُنن جا ڪَڙڪا،
سھي ڪين سمونڊ جا ماندي دل دَڙڪا،
ساھَڙَ ڄام سُڻج ڪا، فريادي فقير جي.

بيت - 8

دھشت ڌوم درياہ ۾ جت ڪُنن جو ڪڙڪو،
آھيم اُنھين پار جو دل اندر دَڙڪو،
ڀڄي شڪ، سيد چئي، سيِر سندو سَڻڪو،
والي ڪر وڙُڪو، تہ پار لنگهيان ٻاجهہ سين.

بيت - 9

دھشت ڌوم درياہ ۾ جت لُڙَ لھريون لسَ ليٽ،
آڻيو اوڀارن ۾ ٻانڊي ٻوڙي ٻيٽ،
جت چِڪڻ جي چَپيت، اُت سيد سير لنگهاءِ تون.

بيت - 10

دھشت ڌرم درياہ ۾ جت تکيون تَنواروُن،
منھنجون مانَ ميھار کي پھچن پُڪارون؛
ساھَڙَ سنڀارون، لھرن لوڏي نہ مران.

بيت - 11

دھشت ڌوم درياھہ ۾ جت جايون جانارن،
نڪو سَنڌو سير جو، مَپُ نہ ملاحن،
درندا درياہ ۾ واڪا ڪيو وَرن
سڄا ٻيڙا ٻار ۾ ھليا ھيٺ وڃن،
پرزو پيدا نہ ٿئَي تختو منجهان تن،
ڪو جو قھر ڪُن ۾ ويا ڪين وَرن،
اُتي اڻ تارن، ساھَڙَ سير لنگهاءٍ تون.

بيت - 12

دھشت ڏنس درياہ ۾ جت لھريون ڪن لوڙا،
سَوين اچي سمنڊ ۾ ٿيا سِيڻاھيا سوڙھا،
جي تارو ھُئا توڙان، تن ھُرڀ ڀانيو ھيڪڙو.

وائي - 1

ادا ڙي ڏوٿي آءٌ پڇان تو ٿي.
ڪيچ رسنديس ڪيئن، ڏس مون ڏي.
نہ آءٌ سمي، نہ سومري، نہ آءٌ جت، نہ اُوٺي.
آءٌ انھي مان آھيان، جي ٻانڀڻ پڙھن پوٿي.
پرٽ ٿينديس، پرين پڇائينديس، پڇاڙينديس پوتي.
سنجهي وئڙو سپرين، ساڄن پڇان سو ٿي.
سنجهي سَاٿ پلاڻيو، تو پلاڻيو پوءِ ٿي.
ھتان ٿي ھوت ويو، جَتُ پڇين جو ٿي.
ھلج ھوت پنهونءَ ڏي، مَنجهان نيِنھنَ نِڪو ٿي.
آتڻ وجهي آگ ۾ منجهان جوئِن جوءِ ٿي.
سنجهي ساٿَ سڌاريو، پُنهونءَ پڇان پوءِ ٿي.
رويو رُئان رُڃن ۾، ھيَ ھيَ ھت ڪوہ ٿي.

وائي - 2

ڪھڙو سَڱ سِياڪو، ھاري مون ھوتن سين.
آ ھيڪلي حب ۾، نہ مون مٽ، نہ ڪاڪو.
مُنڌ پيادي، پَنڌُ گهڻو، نہ مون اُٺ، نہ ناقو.
چڙھي نہ سگهان چوٽئين، ڏونگر ڪونھي ڏاڪو،
پرين پڇنديس پٻ ۾، وڻ وڻ وجهنديس واڪو.
ھوءِ جا پِڪَ پنهونءَ جي چَٽيان تنھن چُئاڪو.
پسڻ ڌاران پرينءِ جي فقير پوءِ م فاقو.
وِچُ مَ پوءِ وصال ۾ لِکَہ م پوءِ لِياڪو،
آتڻ وجهي آگ ۾ پڇنديس پوءِ پھاڪو.

فصل ٽيون

بيت - 1

تڙَ تَڪڻ تارِ گهڙڻ ايُ ڪانيارِن ڪم،
ڏھہ ڏھہ ڀيرا ڏينھن ۾ ڏي ڏوراپا ڏَمُ،
عقل، مت، شرم، ٽيئي نيِنھن نھوڙيا.

بيت - 2

گهيڙان ڪري نہ گُهورَ، تَڙُ تڪڙ کان نہ لھي،
جنھنکي سڪ ساھڙ جي پُورن مٿي پُور،
ڪاريِء رات ڪُنن ۾ وَھمن ڪي وَھلورُ،
جنھنکي ساڻ پرين جا سُور، تنھنکي ندي ناہ نگاہ ۾.

بيت - 3

جئان گهِڙي تِئَان گهيڙ، ڪَپرو پُڇن ڪُوڙيون،
ڌَمَ سين جُسو ظاھران، مَنَ ميھار سين ميڙُ،
سا ندي ڀانئين نيڙ، جنھنکي سِڪ ساَھَڙ جي.

بيت - 4

جئَان وھي تئان واٽ، ڪَپَرو پُڇن ڪُوڙيون،
جنکي سڪ ساھَڙَ جي، سي گهيڙُ نہ پڇن گهاٽُ،
جنکي عشق جي اُساٽ، سي واھڙ ڀانئَيِنِ وِکڙي.

بيت - 5

ڪنھن جنھن گهيڙ گهڙي، جئن اَوتَڙان تڙ ٿيوسِ،
سالم ويئي سُھڻي ڪُنن ڪين ڪيوس،
اُھس اکَڙين ۾ پريان جو پيوس،
حقان حق ٿيوس، ھُئي طالب حق جي.

بيت - 6

توڏي توڙائين نينھُن نوازي سُھڻي،
ڳچي ھار حبيب جو لائق لڌاءٍ،
سو تڙ سوٺاءٍ، جيڏانھن عالم آسرو.

بيت - 7

ھُئي طالب حق جي توڏي لاڪون توڙ،
نہ ملاح نہ مَڪُڙي، نڪي ٻڌئين نوڙ،
پاڻي پنيِء ٻوڙ، سھڻيِ ليکي سيِر جو.

بيت - 8

توڏيء ٻي نہ تات ميھار ئي من ۾،
چُپُڻ پييس رات، ھو ساھڙ، ھوءَ سھڻي.

بيت - 9

توڏي ميٺا راڳ ھي، مجلس ميٺي تالِ،
گهرڪي ميٺي ڪامڻي، اوَر نڪي ميٺي لاڄ.

بيت - 10

توڏي تُھائين جي، سي ھتي ڇڏ حرص،
ساھڙ ڌاران سُھڻي کوٽيون ڪن کرِسَ،
وڏي اِيِء وِرسَ، جيئن ڏم وٽ ڏينھن گذارئين.

بيت - 11

توڏيُ کي تعظيم، ٻين سُرنيان اَڳري،
اوڏي ٿي اَلف کي مَنُ گڏياءٍ سين ميم،
جيلانھن ذات حليم، ملي تي ميھار کي.

بيت - 12

ساري سُکہ سبق، شريعت سَندو سُھڻي،
طريقتان تِکو وَھي حقيقت جو حق،
معرفت مَرَڪُ، اَصل عاشقنکي.

بيت - 13

صبر شاڪرن، آھي اوطاقن ۾،
جي واصل ٿيا وصال ۾ سي ذرو ظاھر نہ ڪن،
وييَتَ واھڙ ترن، ھينئڙا، جن ھڄي ويا.

بيت - 14

پل پل ٿي پلي، ڏَمَ ڏھاڻي ڪيترو،
پسي دور درياہ جو وچان ڪين ولي،
ڪاري رات قريب ڏي منجهان حُب ھلي،
نہ ڪنھن جهول جَهلي، ھُئي سمن پوري سُھڻي.

بيت - 15

جهول نہ جهلي سُھڻي، سائر سَٽَ سندياس،
جنھن ڄائي اھڙي عاجزا سا مَرُ مَرڪي ماس،
پسين جي پياس، تہ ڪي عشق آڻين.

بيت - 16

نڪا جهول جُهليسِ، نہ تانگهو نہ تار ڪين،
ڏَمَ ڏھاڻي ڪيترو ٿو پر ۾ پليس،
تان تان جيُ جَليس، ملي جان نہ ميھار کي.

بيت - 17

سيه سيارو، پاڻي پارو، جت جر جگه ۽ جهول؛
ھن اندر ميھار جا ھينئڙي اچن ھول،
جيلا نه ٻڌيس ٻول، تي اَڙانگان آرَ تَران.

بيت - 18

سياري سيه رات ۾ جا گهِڙي وسندي مينھن،
ھَلو تہ پُڇون سُھڻي جا ڪر ڄاڻي نينھن،
جنھنکي راتيوُن ڏينھن، ميھار ئي من ۾.

بيت - 19

سانوڻ گهڙي سڀڪا، ھيَ سُرھي سِياري،
تَنُ وڌاءٍ تار ۾ ارواح جي آري،
محبتي ماري، ڪونھي داد درياہ ۾.

بيت - 20

ٻانڌي جي ٻيلي ٿئين تہ حال ڳرھيان ھيُ،
سَگهو ساعت نہ جندڙو جَرَري مُنھنجو جيُ،
سانوڻ سيارو ڀانئيان وَہِ پريان جي ويُ،
پار جنجو پيُ، وڃڻ واجب تنتي.

بيت - 21

واھڙ ڀريون نہ پاءِ، تو پُڻ ليکو ڏيڻو.
سدا سانوڻ ڏينھڙا ھنئين نہ ھونداءِ،
وھاڻيءَ وينداءِ، اوڀر اُتاھان لھي.

بيت - 22

واھُر وَھين مَ شال، سُڪي ٻيلاٽيون ٿِئين!
پسان تنھجي پيٽ ۾ لاڻا، لوُت، ليار،
جنھن تو سڀ ڄمار، آسائتيون ٻوڙيون.

بيت - 23

ڪَڙِ ڪَڙِ ڪُن م وَڄُ، ٻانڌي ٻوڙم ٻارِ ۾،
مون تي جا ميھار جي سا ڪيئن ڌُئان ڌَڄُ،
توءِ گهِڙنديس اَڄُ، جي اُبتا آر ڪرين.

بيت - 24

ادا ڙي ٻانڌي، توکي ڪڙھان ڪِ پاڻکي،
سوڌي خبر سڄڻين تو ڪا تَڙ آندي،
تون پاتار ۾ پانڌيِ، اسان پَنڌُ پرين ڏي.

بيت - 25

محبتي ميھار جون دل اندر دُنھيون،
آڻيو وجهي آر ۾ لُھاڻو لُوھيون،
جي سَاھڙ جون سُونھيون، سيِر سَرارو تنکي.
.

وائي - 1

پانڌي پرين جو اي آءٌ مان ڪو پسان،
ڀينر ڀِنيِء اُسھو ڏونگر ڏورڻ اسان،
مُنداَئتي مينھن جيئن ويلو ويل ٿي وَسان.

وائي - 2

ڪُه ڄاڻان ڪيڏاھين، مُنھنجو تَنُ تَڻي تيڏاھين،
سائين نيڻين نينھڙو لڳائي ويڙا؛
جيڏانھن عالم آسرو مون پڻ آہ اوڏاھين،
دونھيِن دوست ميھار جي، ڏئي جيئن ڏٺاءٍ،
ساري سُپرين کي، رھبر رت رناءٍ،
دامن تيڏي چنگل ميڏا روز قيامت تاءٍ،
پِير اسانڏا حضرت مِيران جُملي جي آس پُڄاءٍ.

فصل چوٿون

بيت - 1

اَديون سڀ اَندام، مُنھنجا چَڙَن چوريا؛
لارُنِ جا لَنئُن لايِء، سا ڪيئن آڇِيان عَام؟
لڳيس جنھنجي لامَ، سودو ست دلاسا مُنجي.

بيت - 2

چوڌاري چَڙا، ٻُرن ٻيلاين جا،
سُتي سنڀارن جو پيم ڪَنِ پڙاءِ،
وھڻ مون نہ وڙاءُ، سڻيو جھانءِ جهڄي ھِنئون.

بيت - 3

چڙن چوري آھيان، سُکہ ٿي سُمھان ڪيئن؟
ساريان ساھڙ ڄام کي ڏھہ ڏہ ڀيرا ڏينھن،
ميھارَ مرڻ سيِنئن، نِيرُ پاتم نينھِن جو.

بيت - 4

ڪارا ڪُن، ڪاري تُکي، ڪاريھر ڪڙڪا،
مَئي مَتي مھراڻ ۾ اچن دُبارا دڙڪا،
ويندي ساھڙ سامھان ڏنس جهولَ جَهڙڪا،
کَڙڪن جا کَڙڪا، سُوھان ٿيئڙس سير ۾.

بيت - 5

کڙڪن کِجاياس، ٻيلي پاس ٻُرن جي،
ڇڻڪن جي ڇيڄ ڪئا، تن واري وَہِ وڌياس،
لاکو لطف اللہ چئَي، اڇي آب گهڙياس،
سرتيون ڪنھن سڀاڳ کي سڪڻ آءٌ سِکياسِ،
وسان ٿي ويياس، مليس جي ميھار کي.

بيت - 6

کڙڪن خوش ڪياس، محبتيءَ ميھار جي،
پسڻ ڪارڻ پرينءَ جي، آڌيَ تي اُٿياس،
ستي جا ڳاياس، سانڀرِ سُپرين جي.

بيت - 7

جياريس سنڀارَ، ڪه ڪريندم گڏجي،
ويرو تار وُجود ۾ پرين پچار،
سي سڄڻ ھون نہ ڌار، جي ھينئڙي ۾ حل ٿيا.

بيت - 8

ٻيلي پار ٻُري، مونکي چَڙن چوريو،
محبتي ميھار جي سُتي شاخ چُري،
مٿي جهوڪ جهري، پونديس پاريچن جي.

بيت - 9

ھُن ڀرِ سُيم ھوءِ، سُتي سنڀارن جي،
چت چڙن چوريو، ذوق ٿئڙمِ جوءِ،
محبت ۽ مجاز جي بااللھ پييَمِ بوءِ،
وڃي روبروءِ، ديکيان دوست ميھار کي.

بيت - 10

ھُن ڀرِ سُيم ھاڪ، ستي سنڀارن جي،
محبتي ميھار جي چَڙن چوريا چاڪ،
اُنھيءَ جي اوطاق، وڃڻ واجب مون پيو.

بيت - 11

ڪيڏانھن گهنڊ گُڙن، ڪيڏانھن اُٿي ويئَيون
تيڏانھن ٿيون چرن، جيڏانھن پٺ ميھار جي.

بيت - 12

ڪٿي ٿيو ميھار، ڪٿي ٿو گهنڊ گُڙي!
ڪٿي دونھي دوست جي، ڪٿي پَريون پارُ!
جيئَن مون سڀ ڄمار، جر ۾ جهوتون ڏنيون.

بيت - 13

وڇنين ويٺي، سور وياڇي سھڻي،
آن ڪاٿِي ڏيٺي، مينھُنِ جي ميھار سين؟

بيت - 14

پڄيو پينگهن پاند، ويٺي روءِ وڇُن سان،
ڪُهُ ڪرينديس ڪانڌ، گهڙو ڀڳو تان گهوريو.

بيت - 15

ڳچيِء پايو ٻانھن ويٺي روءِ وڇن سان،
لائيان لال لنڱن کي اَئين جي چَرو ڪانھن،
آءٌ اوھان جي دانھن، سدا ڀُڻان سنَري.

بيت - 16

ڀيليان جت ڀڳيون، آئيون اُتِ وري،
ڪانھي ٻي ڳري، مينُھن کي ميھارَ ري.

بيت - 17

مِھاران مِرڪ پيتاءٍ پريم ڪي،
تنھن مَند متوالي ڪي سندي صاف سُرڪَ،
لڳيس ڪام ڪِرڪ، لوھان تکي لطيف چئي.

بيت - 18

ميھاران مَھي پيتاءٍ پريمڪي،
اُرڪ سُرڪ سيد چئي لڳيس ڏُوتُ ڏھيِ،
سگهيِ تان نہ سھي، ملي جان نہ ميھارَ کي.

بيت - 19

مري تان! مَ ميھارُ، وَٿاڻ ولھو مَ ٿئَي،
وَڇَن جي وڇار جو ونگو ٿئي مَ وار،
ساھڙ موُن سينگارُ، ماڻَھن ليکي مِھڻو.

بيت - 20

مينھون ھن ميھار جون الا سڀ بچن،
وڇوُن جي ڪيِرن ۾ سدا ٿيون سوُنھن،
مونکي ماڻِڪنِ، تاڻي ھَنيو تار ۾.

بيت - 21

مينھون ھجن ميھار جون الا سڀ جِيَنِ،
ڪاريون ڪُنڍيون ڪڪيون، وارا ڪيو وِھن،
جُوءِ جا جانارن جي، ٻيلا ٻھہ ٻھہ ڪن،
اچيِ ريلِ رھن، مون سانڀارا سُپرين.

بيت - 22

چاھڪ چَريِ، تار تَري، آيون مٿي آر،
ڪوڙين ڪَرَ کڻنديون سُڻي سڏ ڌَرار،
مينھون ساڻ ميھار، پرچي پار لنگهنديون.

بيت - 23

چاھڪ چريِ، تار تريِ، آئيون مٿي ٻيٽ،
لُڙَ لنگهنديون ليٽ، ڪلمي جي قرار سين.

بيت - 24

چاھڪ چريِ، تار تري، آئيون مٿي ڪُنَ،
ڪوڙين ڪَرَ کڻنديون ساھڙ جي سَمُنَ،
مينھون ساڻ اَمن، پرچي پارِ لنگهنديون.

بيت - 25

چاھڪ چريِ، تار تريِ، آئيون مٿي کوہ،
سڻي سڏ ساھڙ جو، راضي ٿيندا روح،
مينھون ساڻ صبوح، پرچي پار لنگهنديون.

وائي - 1

مونکي ڪام جهلي، پاڻُ سڀڪا پَلي،
آءٌ ويندڙي نينھن اُڇلي، ويندي آءٌ پارِ پِرين ڏي،
تَنُ وڌاءٍ تار ۾ آڌيِء رات اُڇلي،
پسي دونھيون دوست جون جيُ مُنھنجو جَلي،
ڌم ڏھاڻي ڪيترو، پڙ ۾ ٿو پلي،
ڪاري رات ڪُنن ۾ روح وڌاءٍ رَلي،
محبتيءَ ميھار جي ڪا سڏ مونکي سَلي.

وائي - 2

توکي منڱا جو تون آھين؛ ٻيو در ڪون سڃاڻان،
الھي عنايت سين، نوازين نماڻا،
انڌا ڪرين اڳ ۾، ڪوٺائين ڪاڻا،

وائي - 3

نھين نھين وس، وو بنا دلبر ھيَ دل ماندي،
سڪان ٿي سنگهار کي، باب نہ منھنجي بس،
مونکي مت ميھار جي، ڪان اچي ٻي ڪس،
دردَ دَسي آھيان، درد منھنجو دَس،
سُکہ نہ پڇي سُھطي، ڏُکہ ڏُکيِء کي ڏَس.

فصل پنجون

بيت - 1

ساندہ سڀ درياہ، پَري ڪنڌي پار جي،
ڇڪي ڇوليِء ۾ گهِڙي، جتي جي وِڻانه،
پسيو ڏوہُ ڏڪي ھِنئون، آر مٿي ارواح،
جي توہ ٿئي توڏانھن، تہ ويِرو ھيڻِو ناہ ڪي،

بيت - 2

ساندہ سڀ درياہ، پري ڪنڌي پار جي،
ڪنبي ڪما حَقُه آرَ مٿي اَرواح،
دلاسي دارينِ جي سانچيو سانچي ساہُ،
جي توہُ ٿئَي توڏانھن، تہ ويرو ھيڻِو ناہ ڪي.

بيت - 3

سڪڻ وارن سُٿرو، جي دھشت سان درياہ،
اوڙڪ اُنھي جو نہ رھي آرَ بنا ارواح،
ويندي ساھڙ سامھون صدقو ڪنديون ساہ،
جنکي حب اُنھي جي آہ، ساھَڙُ ساڻي تنجو.

بيت - 4

گهڙيا سي چڙھيا، ايھين اٿيئي،
مُئي مَتي مھران ۾ پوَ ٽپو ڏيئي،
تہ ميھار مليئي، سَنڀوُڙو سيڻاہ سين.

بيت - 5

آڌيِء اُڌاڻا سرتيون سُکہ ميھار جا،
لنگهي سير سنوان ٿيا ساھَڙَ سيباڻا،
ڀنيِء تي ڀاڻا، پسان مانَ پِريَنِ جا.

بيت - 6

آڌيِء اُڏاڻو ھنِئڙو مون مٿن مان،
وہِ پئي واھڙ تڙي ساھڙ سيباڻو،
ڀيڄ ڀِنيءَ ڀاڻو، پيَ جو پَسي آئيو.

بيت - 7

لھرن لَکَہ لِباس، پاڻيَ پسڻ ھيڪڙو،
اونھي تنھن عميق جي واري ڇڏ وِماسَ،
جت ناہ نھايت نينھن جي، کوءِ اُتِ پنھنجي خاش،
تڙن جي تلاش، لاہ تہ لالَن لڳِہ ٿئين،

بيت - 8

جيڏانھن چِت چاہُ گهڻو، آرُ بہ اوڏاھين،
وڃي وَہُ واڪا ڪيو تِکو تيڏانھيِن،
ميھار ملائين، لھرن منجهہ لطيف چئن،

بيت - 9

اکيون مُنھن ميھار ڏي جن رکيون جوڙي،
ريءَ سنڊ، سيد چئي، تار گهڙن توڙي،
تنھين کي ٻوڙي، ساھَڙُ سگهي ڪينڪي.

بيت - 10

پَليان پَليو نہ رھي نِرتون نينھن نبِار،
گهِڙان گهوريو جِندڙو اُٿل مون اوپار،
جِنھين مَنِ ميھار، ھلڻ تنھين حَق ٿيو.

بيت - 11

پس پسڻا پري ٿيا اوري سندن آرُ،
درياہ ري سھاڙ، ڏسڻ گهڻو ڏُھلو،

بيت - 12

پس پسڻا پري ٿيا، اوري آرُ سندون،
ڏسڻ گهڻو ڏُھلونِ، درياہ ري سھاڙ کي.

بيت - 13

ڪاڏي وڃان ووءِ، جيئن وھڻ وَڇارن مٽيو،
ڏوڌي پڇي ڏيه جا جَر سِرِ اُڀي جؤءِ،
شڪستي، سيد چئي؛ چيھان ڪريو چوءِ،
ساھڙ سانگ سندوءِ، اچي اوراھون ٿئي.

بيت - 14

سَندو ڏَم ڏَھڪارَ ھڏھين ڪونھي ھنکي،
ھن پاڻيِء سين پنھنجو پُسائي نہ سِينگار،
ڪارڻ مُنڌ ميھار، ڪاري رات ڪُنَ تَري.

بيت - 15

ڏَمَ ڏھاڻي ڏي، سندا ميھر مھڻا،
جهليمَ ٿي جهولي ۾ پَلَي پايوسي،
مَرُ جان چاليهِ چئي، سَنڱَا سُپرين جي.

بيت - 16

جيھر لوڪ جَهپُ ڪري ذرو جاڳ نہ ھوءِ،
اوھيِرَ اُٿيو اديون پَهُ پريان ڏي پوءِ،
ڪَچو چونِمِ ڪوءِ، تہ مرڪ ڀانيانن مھڻو،

بيت - 17

تَہ ڪَر ڪينءَ سُئي جي سيِر نہ گِهڙي سھڻي،
ھي حياتي ڏينھڙا ھڏھن تان نہ ھئي،
چُڪي تنھن چَري ڪري جو ڏنس اُن ڏُھي،
سھڻيءَ کي، سيد چئي، وڏو قُرب ڪھي،
ھنئھين ھوند مُئَي، پر ٻُڏيُ جا ٻيڻا ٿيا.

بيت - 18

ڪا جا ڪُن ڪريِن، ڀِنيءَ ڀُڻ جُهڻ پاڻ ۾،
اکيون تنھن آب کي، آڌيِءَ اُڪيرين،
توڻي تِڪون ڏين، تہ اُڃ اُنھيءَ کي نہ لھي.

بيت - 19

ڪير ڪُن، آءٌ ڪير، ڪير ڏمر سھي ڏَمَ جا!
قضا ريِءَ ڪير ڌري مٿي پاڻيءَ پير؟
ڀينر ڀنيءَ وير، لِڌو ٿي لوڙيان.

بيت - 20

جي ٻُڏان تہ ٻن، مَرُ اولجان اُن پار ڏي،
ڪنڌيءَ مٿان سُپرين مانَ ٻر ٻر اڇي ڪن،
مُيايِء سين تن، جيڪر اُٿي نِڪران.

بيت - 21

لھر مڙو ئي لالُ، وھن کٿوريان وِترو،
اوڀارا عنبير جا جَر مان اچن جال،
ڪُنن گِهڙيِ ڪالھہ، سڪ پريان جي سھڻي.

بيت - 22

ڪنڌيِءَ جهليو ڪانھن، عاشق اُڀو آھون ڪري،
تو ڪيئَن ٻوڙي سُھڻي ٻيلي منھنجي ٻانَھن،
درياہ توتي دانھن، ڏيندس ڏينھن قيام جي.

بيت - 23

جيڪي ڏِٺئي تارِ ۾ ڪنڌيء سو ڪھيج
جر وڏو جهاجهہ گهڻي پانُد مَ پُسائيج.
ساھَڙُ ساڱاھيج، تہ ثابت لنگهين سيِر مان.

بيت - 24

ڳورا پئي پار، ھِنيون حيرت ۾ پيو،
وِھان تہ وير م پئي نيِنھن م پوءِ نھِار،
وڃان تہ واڪو ٿئَي پاڙي پوءِ پَچار،
ھُت ٿي وعدي جي وارَ، ھِت سُوٽون ڏينِمِ سَرتيون.

بيت - 25

جا ھَڙَ اندر جيءَ ساھَڙَ ڏني ساہ کي،
ساھَڙَ ڇُڙي نہ ساہ جي ساھَڙَ ساھڙ سيِنئن،
ساھڙ ميڙ سميع، تہ ساھَڙَ ڇُڙي ساہ جي.

وائي - 1

در دَر انجَهندي ھي ماري، الا در در انجهندي،
ايڪ کِڻَ دي ويکڻ ڪارڻ گِهن گَيا دِل ساري،
ڪوئي حبيِب طبيِب بَتاوي جو دارون دي دلدا قراري.

وائي - 2

آتڻ ۾ ويھي، سڀ دُعا ڪريجا جيڏيون،
ڪانھي بس بھير کي، ھل چل پئي پيئي،
راہ مسافر سڀڪو، ڪون ڏٺو سون ھت ڏيھي،
ساريندا صلوات کي، منجهہ قبر سڀ پيھي،
ڪوٺائو ڪريم جو، ڳالھہ پُڇندو ڪيھي؟
نوازيندو نور سين، ناقصنکي اُت نيئي،
اللھ ھيڪ محّمد برحق شال چوان مان ايھي.

فصل ڇھون

بيت - 1

ساھڙ جا سِينگار، مون اڻ ڏٺا اڳي ھوا،
نڪا ”ڪُن فَيڪُون“ ھئي نڪا ٻي پچار،
ملڪنِئان مھند ھئَي تو ڏيءَ جي تَنوار،
محبت ساڻُ ميھارَ، لاياءِ لطيف چئي.

بيت - 2

سھڻي کي سينگار، اڻ لکيا اڳي ھُئَا،
”ڪُن فَيڪُون“ ڪان ھئي، نڪا ٻي پچار،
مَرڪي ساڻ ميھار لنئن لاياءِ لطيف چئي.

بيت - 3

گهيڙَ لنگهيو گهاري، مِيثاقان ميھار ڏي،
”اَلستُ بِرَبِڪُم قالوا بليٰ“ پر اِھائي پاري،
ڏِسيو ڏيکاري پِرت پِريان جو پيچرو.

بيت - 4

الستُ ارواحنکي جَڏھن چياءٌ،
مِيثاقان ميھار سين لڌيون مون لاءٌ،
سو موٽي ڪيئن پانھون، جو محفوظان معاف ٿيو.

بيت - 5

اَلستُ ارواحنکي جڏھن چياءٍ جيئَن،
”قالُوا بَليٰ“ قلب ۾ ٿيو تَفاول تيِئن،
محبتي ميھار جي آءٌ نھوڙي نيِنھن،
سرتيون ساھڙ سيِنئن، ھلڻ مون حق ٿيو.

بيت - 6

الست ارواحنکي جڏھن اَمر ڪيو احد،
ھو من ڪاڍو ميھار ڏي سُھڻيِء سِڪڻ سڌ،
دِلو دور درياہ جي ڪيو اِرادي اڌ،
جيڪي آيس ڏانھن عھد، سو پاري مُنڌ پاتار ۾.

بيت - 7

اَلست ارواحنکي جڏھن فرمايو فَتاح،
ھو من ڪاڍو مھار ڏي سھڻي سڪڻ ساھہ،
دلو دور درياہ جي ڪيو ارادي اڌاھہ،
جيڪي آيس ڏانھن اللھ، سو پاري منڌ پاتار ۾.

بيت - 8

اَلستُ ارواحنکي جڏھن فائق فرمايو،
ھو مَنَ ڪاڍو ميھار ڏي سھڻيءَ کي سعيو،
دلو دور درياہ جو اوڏانھين آئيو،
جيڪي ھادي ھَلايو، سو پاري مُنڌ پاتار ۾.

بيت - 9

الست ارواحن کي جڏھن جاڳايو جليل،
سنئين راہ، سيد چئي، سوٺا ۽ سبيل،
وحدت جي واديِءَ ۾ ڪي قدر قليل،
درياہ جي دليل، لکين لھوارا ڪيا.

بيت - 10

اَلستُ ارواحن کي جڏھن چياءٍ،
ھو من ڪاڍو ميھار ڏي سھڻيءَ سداءٍ،
جيڪي آيس اوڏانھين، سو پاري مُنڌ پاتار ۾.

بيت - 11

کامان پَچان پَڄران لُڇان ۽ لوچان،
تن ۾ تَونسَ پرين جي، پيان نہ ڍاپان،
جي سمنڊ مُنھنِ ڪريان، تہ بہ سُرڪيائي نہ ٿئي،

بيت - 12

کامان پچان نہ مران سَڙان ساري رات،
ٻن ٻيائي وجهيِ، ڪر پريان جي تات،
سيخون سنديون سڄڻين، اُڀرن آڌيُ رات،
نڪي ھٿ نہ ساٿ، ڏيھاڻيو چنگہ چڙھان،

بيت - 13

ڪاري رات، ڪچو گهڙو، اوڻٽيه اونداھي،
چَنڊَ نالو ناھڪو دريا دَڙَ لائي،
ساھَڙَ ڪارڻ سُھڻي، آڌيِء ٿي آئي،
اِيُ ڪم الھيٰ، نت ڪُنن ۾ ڪير گهڙي.

بيت - 14

ڪاري رات، ڪَچو گهڙو، نڪا سِيڻاہ ساڻ،
وجهي وير م نہ ڪري پريان ڪارڻ پاڻ،
محبت کي مھراڻ، سُڪي سڀ پَٽُ ٿيو.

بيت - 15

ڪاري رات، ڪچو گهڙو، مٿان وسي ميِنھُن،
ھيڪو ڀَو بيراھہ جو، ٻيو سانڀارا سيِنھن،
شال مَ ڇِڄي نيِنھن، گهڙان گهوريو جِندڙو.

بيت - 16

اورار نہ پرار، ويچاريِ وھَہ وچ ۾،
سُڪي ڏَنيءَ سپرين، ٻيو مڙوئي تار،
تون گِهڙ ڪيم نھار، ٻُڏندنسين ٻاجُهون ڪري.

بيت - 17

ھن پار، نہ ھن پار، ويچاري وہَ وچ ۾،
نِيڇُ نِھاري نہ گِهڙي، تنھن ۾ پيس تُنَ،
الا ساڻ اَمن، آر ڪِنھن اُڪارئينِ.

بيت - 18

سھسين سائر ٻوڙيون، مُنڌ ٻوڙيو مِھراڻ،
وَہَ وڃايو پاڻُ، ھڻي ڪنڌ ڪَپَن سين.

بيت - 19

سھسين سائر گَجن، توءِ سھج تہ مَٽي سھڻي؛
تہ ڪي نينھن ڇڄن، پر تھين پرين جي.

بيت - 20

سُپيريان جي تُرھي، ٻُڏين ھَٿُ مَ لاءِ،
صباح تو چونداءِ، اسان تو اُڪاريو.

بيت - 21

سُپيريان جي تُرھي ٻُڏين توءِ مَ لڳہ،
جي ڀانئَين پرينءَ مِڙان تہ پور اُبتي وَڳُہ،
پاءِ تيڏاھين پَڳُہ، ناہ جيڏاھين نِجهرو.

بيت - 22

سُڪيءَ جي سانباہ ۾ جڏھن ٻُڏيون جي،
ساھَڙُ تنھي کي، ٻيلي ٻنھي ڪنڌئين.

بيت - 23

سُڪي جي سانباہ ۾ ٻڏين توءِ ٻُڏ،
ڪکہ ڪانڊيرا ڪاٺيون ميڙي ٻڌم مَڏُ،
نڪو ساھَڙُ سڏ، نڪا سُڄي سھڻي.

بيت - 24

سُڪيءَ ٻڏن جي، ساھَڙُ ساھڙ ساڻي تنجو،
لھرن سر، لطيف چئي، ڪُلھن چاڙھيو ني،
جي پڇن پنڌ پري، تن اُماڻي اوڏو ڪري.

وائي - 1

جيڏيون آءٌ تان نہ چوندي لو، ڏکہ ڏوراپو سيڻن کي صريح لو،
سڱا وڃن سُپرين، منت موٽن مانَ،
ڀيننر ڀيڻي حُج جي، ڪوھياري سين ڪانَ،
سو تون صاحب آھين، جو تہ ڀيراَئين ڀانَ،
سوالي سَمَگئا، داتا ڏيئي دانَ.

وائي - 2

ڪا جا ڳالھہ ھئي، سا جا لوڪ سُئي، باروچي جي من ۾ لا،
سِر سَڳرِ پُر پيچري، تون جا لوڪ سُئي،
سسئي سڳر پٽئين ڪير چوندو مُئي؟
پنڌ ڪريندي پرينءَ ڏي، ڪڏھن ڪان کُھي،
آنڪا ڏِٺي اوٺيا، کيرن پاسِ کُھي؛

وائي - 3

جان جاڳان تان نھين وي نال ڍولڻندي،
اُس جاڳڻ مئي ڇي ڪريان، جس بيداري مين مٺي،
خواب خلوت ڀانئان، اس ڪاتي مين ڪٺي وي.

فصل ستون

بيت - 1

مَڙ نہ گِهڙي تُورُ، مَنَ ڪاڍو ميھار ڏي،
ڏَاڍو دور درياہ جو، سِڪڻ وڏو سورُ،
من ۾ موج ميھَار جي، پھس پريان جو پورُ،
ٻيلي ٻنھي ڪنڌئين، نت نھاري نُورُ،
منجهان جَرَ ضرور، ڪچي کي ڪو مَ ٿئي.

بيت - 2

ٻوڙين چاڙھين مُون ڌڻي ٻئي جو دعويٰ رسي نہ دَمُ،
ھن منھنجي حال جو، ميھر تي معلم،
رَکُہ ڀيلي جو ڀَرمُ، جو اَوٿڙ پيو اَجهورَ ۾.

بيت - 3

دائم جا درياہ ۾، سا مَڇي ڪِني ڪوہ،
آھس اِيُ اندوہ، پاڻي ڪٿي تہ پِيان.

بيت - 4

ڪانڌي ڪَنگُہ ٿياس، وَھَڻُ جنازو سُھڻي،
ٻگها جي ٻيٽن جا، ڪلھان تن ڏناس،
اکين مَلَڪَ ڏٺاس، توءِ مَنَ ڪاڍو ميھار ڏي.

بيت - 5

اُڀو تَڙِ ميھارُ، ملاحن سڏ ڪري،
آءٌ پڻ وِجهان ھٿڙا آءٍ پڻ وجهو ڄار،
گهوريو ڪارونڀار، مان ملنئون سُپرين.

بيت - 6

ميھارُ ملاحن کي، اُڀو آڇي اَڇَ
آءٌ پڻ وِجهان ھٿڙا آءٍ پڻ وِجهو رَڇَ،
سندِيَ ڪُنَ ڪُڻڇ، مانَ ھونِ سلامت سپرين.

بيت - 7

ميھار ملاحن کي، اُڀو ڪري سَڏُ،
ادا انھي پار جا، موڙي اچو مَڏَ،
وئا جي وَہَ گڏ، ھلو تہ ڏوريون اُنِکي.

بيت - 8

جتي ڀيرَ ڀِرَنِ، ڀريون پون ڀوَاريون،
تانگهہ نہ لڌي تارُئين مَپُ نہ ماٽِيَرَنِ،
ڪنڌيَ اُڀا ڪيترا سِيڻا ھيا سَنگن،
تون ڪئين تن تڙن، اچيو اساري گهڙين.

بيت - 9

ڀريون پرينءَ ڀر، پس جي پار پونديون،
آڻيو وجهي آرَ ۾، وڻ جي پَونس وَرِ،
سانباھي ھي سمنڊ جي، قطب چئي، ڪاڪر،
تو ڀانيو آءٌ گَهرِ، تان آھين آرَ اکين ۾.

بيت - 10

ڀريون ڀر درياہ، پس جي پار پون ٿيون،
ٻَڌ توڪل جو تُرھو آھر ساڻ اللھ،
جنجي ساھڙ ساڻ صلاح، سي ڪين ٻڌنديون ڪڏھين.

بيت - 11

سانڀارا سَڏَ ڪيو اُڀا چونمِ آءُ،
ھڪ تکوئي تار وھي، ٻيو لُڙ لھريون واءُ،
ساڻي جن اللھ، ٻُجهان سي نہ ٻُڏنديون.

بيت - 12

سانڀارا سَڏَ ڪيو اُڀا چونِمِ اَچ،
ھڪ تکوئي تار وھي، ٻيو ڪمينيَ ڪَچ،
ساڻي جَنِھين سچ، ٻُجهان سي نہ ٻُڏنديون،

بيت - 13

ھاري حق رکيج، سانڀارا ساھڙ جو،
خواب خيال خطرا، تنکي ترڪ ڏئيج،
اَندر آئينو ڪري، پرين سو پَسيج،
انھي راہ رَميج، تہ مُشاھدو ماڻئين.

بيت - 14

ھاري رکج حق سانڀارا ساھڙ جو،
خواب خيال خطرا ٽنھي ڏيج تَرَڪ،
ڪرئين غَير غَرقَ، تہ مُشاھدو ماڻئين.

بيت - 15

سانڀارا سيئي، تَنُ جنجو طالبو،
مَنُ پِريان نيئي، پَڳھيو پاڻ ڳري.

بيت - 16

سانڀاران سندانِ، وڻَ پسيو وِھسي ھِنئيون،
ڇَنا مَنَھَنِ مينھِيون وَھيان وٿَاڻانِ،
اَکڙين عنات چئَي لايو لَنئن سيڻانِ،
ڪڙھان ٿي ڪيڻانِ، جيئَن گهڻو اُڪنڍي آھيان.

بيت - 17

لَيا ڏٺم لارَ، سانڀارا ساھڙ جا،
ھِنئون ھِتِ نہ وندري ڌرارنئون ڌار،
مُنھنجو مَنُ ميھارَ، پَڳَھيو پاڻ ڳري.

وائي - 1

ويجهي وِندُر جن وڻن، اي اوڏي آيس جان پِريان جي پيچرن،
جي تو اوڏا ڀانئيا، سي ڏونگر ڏور ڏسن،
مديِ نہ ھُيَن مَنَ ۾، ڪيچان ڪوہ اچن،
مَرَڻَ مُنھنجي کي ڪيو، ھيُ پَهُ ٻاروچن،
سوُنَھنِ سَنگر پَٽئين مَنَھَن معذورِنِ،
وندُرِ وائي جا وھي، مونکي سان نہ سَلن،
آڻي ٻَڌا اوٺئين، موتي کي مَيَنِ،
آڻي لاٿيون اوٺئين، لڏون ڀَرِ لَڪَنِ.

وائي - 2

اکيون پير ڪري وڃجي وو وڃجي،
سپريان جي ڳالھڙي، ڪنھن سان ڪين ڪجي،
لڪائي لوڪ کان، ڳوٺان ڳُجهڙي نِجي،
محبتي ميھار جو سور نہ ڪنھن سَلجي.

وائي - 3

لڙڪي لَنئُن نہ سڃاتو، راند ڀانياءٍ راز کي،
اُنڌو اُلو ھَيت کان، آھي اِيُ اُماٿو،
صباحَ سو نہ شمار ۾، ليکيان جو اڄ لاٿو،
پييَسِ ڪاڻ ڪريم سين، ٿِيُس نَمُروديِ ناتو.

فصل اٺون

بيت - 1

ٻُڏندي ٻُوڙن کي، ڪي ھا تِڪَ ھَٿ وجهن،
پسو لڄ لطيف چئي، ڪيڏي کي ڪکن،
توڻي ڪنڌِيَ ڪن، ناتَ ساڻُنِ وڃن سيِر ۾.

بيت - 2

ڪچي ڪاني ڪانھَن، ٻُڏا ڪڍي ٻارِ مان،
يا لنگهائي لطيف چئي، يا ڌُريان ڪري دانَھن،
ڪما حَقهُ ڪکن جي آھي ڳالھہ آگاہ،
يا ڏين ٻُڏن ٻانھَن، نات ساڻُنِ وڃن سير ۾.

بيت - 3

جان ڪي ڪنڌيَ ڪانَھن، تان تاڻي ٻَڌج تُرھو،
ھٿ پريان جي ھٿ ۾ ٻي کي ڏج م ٻانھَن،
سندي ڪَپر دانَھن، ڪِ تو ڪَنين نہ سُئي؟

بيت - 4

ھاواڻا ھُلن، ڪَپر ڪارونڀار جا،
لھريون لُڙ لطيف چئَي ڀيلي تي ڀُلن،
جي ڪچي ساڻ ڪَھَنِ، آگا تن اوڀائيين.

بيت - 5

آھيِن ھِتِ اَمانَ، ٻَڌ تُرھو تار جو،
لھرين لُڙ لطيف چئي جهليا جُنگ جوان،
اونھي تَڙِ آگهٽيا آڏي پائي آڻَ،
جي پيا مُنھن مَھراڻ، تن ٻانڌين ٻيٽ نہ اُڄَھي.

بيت - 6

ڪچو کان ڪنڀار، اوڳي ڳِڻيو اُٿيين،
ڪِ تو ڪَنين نہ سُئي ڀيلي تي ڀُلڪارَ؟
لوڙھيا لکہ لطيف چئي ڪوڙين ڪارونڀار،
اُڪارئين آڌارَ، آرَ اَکئين وارئين.

بيت - 7

ڪچي ساڻ ڪَھي، پڪو پڇي نہ سھڻي،
لنگهيو لُڙ لطيف چئي وَڇارن وَھي،
سا ڪئن نينُھن نِھي، جنھنکي نينَھن نِڌو کڻي.

بيت - 8

اونھي ۾ اوھري، ڪھي ڪچي ساڻ،
سُپَڪ جو سيد چئي، پُڇي نَہ پَريانُ،
عشق واريون عبداللطيف چئي سَڌَ نہ کڻن ساڻ،
جنھي پاسي پاڻ، سي اَؤتڙان ئي اُکتيون.

بيت - 9

اَنگُ پَسي رنگُ، ڪيو ڪو جو دور دِلي،
ٻر ٻر ٻيلي نہ ٿيو، ڪچو منجهہ ڪِلي،
تَران ٿي تار گهڻو تُنھنجي بحرَ بلِي،
سو ميھار مِلي، آھيان جنھنجي آسري.

بيت - 10

ڀانيم نہ ڀيلو؛ مونکي داءَ ڌُتاريو،
اَڻَکي مٿي اُسري، ڏنو روح ريلو،
تيلاھين ويلو؛ پيم واھڙ وچ ۾.

بيت - 11

ڪڍيا جي ڪُلال سي پسي خالَ خوش ٿي،
پاڻيِء چِٽَ پُسائيا، داءَ جهلي ڌَمالَ،
سُپَڪ ڀانيا سھڻيءَ جوڀن جي جمالَ،
اَڻَکي جا احوال، معلوم ٿيا مَھراڻ ۾.

بيت - 12

ڪَچو تان ڪوہ، پَڪو نظر پِرينءَ جو،
ساھڙ منھنجو سُپرين، ڏم ڏٺيئي ڏوہ،
جي ڇَٽو جي ڇوہ، تہ پورينديس پارِ مَڻي.

بيت - 13

اَڻَکو تان ڪوہ، ڪچو آيم ڪَم،
جيِ جنجا جَمِ، پڪا سي پُڇنديون.

بيت - 14

پڪا رڇ ڪنڀار جا، پڪي نِھائينِ،
مونکي تِيانئيِن، ڀيلو ئي ڀاڱي پيو.

بيت - 15

ڪَچي نہ ڪَٽُ جهليو، ڀيلو پيو ڀُريِ،
سارَ ڇڏياءٍ سيِر ۾، ڪا ٻاھُنِکي ٻُريِ،
لٽي لھريون ويئَيون، چوڌاري چُريِ،
ھيِنئڙي منجهہ ھُريِ، ماھيت مالڪ الموت جيِ.

بيت - 16

ڪَچي ڪَٽُ نہ جهليو، ڀيلو پيو ڀَڄي،
ماھيت ملڪ الموتِ جي منجهہ وجود وڄي؛
ساھڙ کي سَڄي، اَڻَکي جي احوال جيِ.

بيت - 17

ڪَچي ڪَٽُ نہ جهليو، ڀيلو سھي نہ ڀَرُ،
ھٿين، پيرين، آڱُرئين، ٻانھُنِ ڇڏيو ٻَرُ،
ساھَڙَ سِگهو وَرُ، پييَسِ مُنھِن مَھراڻَ جي.

بيت - 18

ڀيلي ڀُلائيِ، پَسي چِت چَريِ ٿيِ،
ٻَرِ ٻَرِ ٻُڏي سھڻيِ، ويرن ۾ وائي،
ڪچي ڪيرائي، لعلَ لھرن وچ ۾.

بيت - 19

پڪو کڻج پاڻسين چڱو چٽائي،
ڪَچو ڏيج ڪُلال کي مُنھن تي موٽائي،
سو سڻ ھنئَين سين سھڻي، جيڪي فائق فرمائي،
موجون مُنجهائي، مارينيئَي مَھراڻ جون.

بيت - 20

ڪو جو وريو واءُ، جيئن ٻَرُ ٻانھُنِ ڇڏيو،
اڳي اِن تڙانءِ، اونداھيانئي اُڪران.

بيت - 21

ھڻندي ٿَڪم ھَٿَ، ھينئڙي حُجون ڇڏيون،
لکہ لھرن گڏيو موجون وريون مَٿَ،
نِيَمِ ڪُنَ قُوَتَ، ڀِرُ ڀَليرا سپرين.

بيت - 22

ھنيڙي حُجون ڇڏيون قُوَتَ رھيم ڪانَ،
مونتي موٽج مون پرين ساھڙَ ڄامَ سُڄاڻَ،
آھيان گهڻو اڄاڻ، ڀِرُ ڀَليرا سپرين.

بيت - 23

ڀِرُ ڀَليرا سپرين، ڀَلا ۾ بي راہ،
تَوريِء تاري ناھہ ڪا والي توريِء واہ،
ساھڙ جي صلاح، تن کي ڪڍي تار مان.

بيت - 24

تن کي ڪڍي تار مان صُلح ساھڙ جو،
اُت آڏو اچي ڪين ڪي ٻيليپو ٻئي جو،
ميھار ڪج مُنھنجو، ڪو اوڪَرُ اِنھينءَ آرَ مان.

وائي - 1

مَ پاڙيچِيَ سارَ، آءٌ جا ويندڙي وٽ وڇار، ڏَمُ مَ جاڳي لو،
مونکي موليٰ ميڙئين، ڪُنڍِن جي قطار،
ٻُرَن ٻيلاين جا، سانڀاران سنڀارَ،
وِچُ مَ پوءِ وصال کي، سٻاجها ستارَ،
گهَرِ گهَرِ گلا جا وھي، پاڙي پَنڌ پچار،
تاڪُنِ تڪَي آھيان، سِگهو رَسُ سَھاڙ.

وائي - 2

ويٺي ڪين وساري، محبت وڌَڙي ماري،
ديواني يار مستاني دِلبرُ جاني ٿو جياري،
جنھن کي سڪ ساھڙ جي، سا گهايل گهرِ نہ گهاري،
ڏم ڏُھيلو ڏُکيو، سِرَ ۾ سوٽا ماري؛
ٻيلي پاس ٻُرَن جي؛ تن گَهڙ ڪَنِ وڌيس گاري،
ٻيلي ٻنھي ڪَنڌئين مُحِبُ مينھِيون ٿو چاري،
ھوءِ ھُنگاروُن پَوَن پُڪارون، تَڙ تَڙ دوست تنواري،
ھُوءِ جا پِڪ پِريم ڪي، آھيان تَنھنَ آساري.

فصل نائون

بيت - 1

جَر تَڙِ تِکَہ تنوار، وڻ ٽڻ وائي ھيڪَڙي،
سڀيئي شَيءَ ٿيا، سوريِء سزا وار،
ھمه منصور ھزار، ڪھڙا چاڙھيو چاڙھيان.

بيت - 2

سَڀَتِ پچار پرينءَ جي، سَڀَتِ ھوتَ حُضور،
مُلڪ مڙيوئي منصور، ڪُھي ڪُھندين ڪيترا؟

بيت - 3

چُونِمِ جي ھيڪار، م ونءُ موٽي سُنھڻي،
دُونھينءَ پاسي دوست جي، گهاريان سڀ ڄمار،
ٻانڌينَان ٻيھار، ھوندَ نہ لڱين لائيان.

بيت - 4

جان ڪي گَهران م وڃ، نات موٽ م سُنھڻيِ!،
ٻيون ڀيري ڀَڃُ، ھيڪڙائي ھٿِ ڪري.

بيت - 5

موج وٽ مھَار، متان موٽينِ سُنھڻي،
ساھڙ جا سينگار، متان ڏَمَ ڏيکارئين.

بيت - 6

جي تو بيت ڀانئَيا، سي آيتَون آھِنِ،
نِيو من لائين، پريان سندي پار ڏي.

بيت - 7

جي قيامَ مِڙَن، تہ ڪَرَ اوڏا سُپرين،
تَھانپوءِ سُڄَنِ، واڌايو وِصالَ جون.

بيت - 8

وڃان ڪين وريِ، ھُوندَريِءَ چئي رھي رھان،
دونھينءَ پاسي دوست جي، ماڳھين پُئان مريِ،
صورت نہ سُنھَن ڪا، ڪِيَس چِتَ چَري،
وصالان فراق جي سُڄي ڳالھہ ڳريِ،
تيلاھين تَري، مُنھن کڻيو موٽيو وڃان.

بيت - 9

آءٌ ڪ نہ ڄاڻان اِئين، تہ جَرَ گِهڙي جوکو ٿئي،
قضا جا ڪريم جيِ، تنھن کان ڪنڌ ڪڍبو ڪيئَن؟
ھڪ لکئَي ٻئي نيِنھن، آڻي اوليَس اولَ ۾.

بيت - 10

ڪاتيِء نہ ڪانَھن، نڪو ڏوہ قلم جو،
اَنگ اُتيئيِ لکيو، جتي نہ رسي ٻانھِنَ،
ڪنھنکي ڏيان دانھنَ، جئن قضا قلم وَھائيو.

بيت - 11

تڙن جا طعنا، سَھُکا ڏينم سرتيون،
دريا ديوانا، سڻ حقيقت حال جي.

بيت - 12

تران ليء طعني، مٿان وَہَ واڪ ڪيو،
آڻي وڌيس آر ۾ درَيا ديواني،
قلم جي ڪاني، آڻي اوليَس اولَ ۾.

بيت - 13

طعني ليِء تران مٿي وَہَ واڪا ڪيو،
مونکي سڪ ساھڙ جي، مر مُحبت منجهہ مران،
وچن ڪئن وران، ڪنڌِيَ منھنجو ڪارڻيِ.

بيت - 14

تران تان مران، وران تان وَہُ وتِرو،
ھِنيڙي ۾ ھوتن جا، اَچن گهورَ گَهڻا،
پسيو پاڙي وارِيون، ڏِسيو ڏوہَ ڏَران،
وچان ڪئن وَران، ڪنڌيَ منھنجو ڪارڻي.

بيت - 15

نڪو سنڌو سُورَ جو، نڪو سنڌو سِڪ،
عدد ناہ عِشقَ، پُڄاڻي پاڻ لھي.

بيت - 16

عدد ناہ عشق جو، سُڻي ٿيُ ساڻي،
ڪانھي پڄاڻي، مَھَندان مُنڌَ، ميھار جي.

بيت - 17

سڪ تُنھنجي سپرين، جئن تران تئَن تارِ،
تُونھِين رھيو روح ۾، تونھين اَکنئان ٻَھارِ،
پرين تُنھنجي پار، مون واجهائيندي ورہ ٿيا.

بيت - 18

سِڪ تُنھنجي سپرين ڪَپي ۽ ڪوري،
سَگهان نہ چوري، ڏاڍو نِيَرُ نينھن جو.

بيت - 19

سڪ تُنھنجي سپرين اندر آھي اَجهلَ،
ٻَڙِھڪيو ٻاھر نڪري، کُري کانئي، کَل،
ويِء سيراھيِء سَلَ، مونکي ڏنا سڄڻين.

بيت - 20

سڪ تُنھنجي سپرين اندر ٿي اَجهاڳُ،
منجهہ ڀَرياءٍ ماڳَ، پَلٽيو پاريون ڪري.

بيت - 21

ڪي تران ڪيِ تارِ مون، ڪي سگهان ڪيِ سَگُهہ،
آڏو ڏيڄ م لَڳُ، مون ھيڪليِء وَلھا.

بيت - 22

سِڪ سِڪنديَنِ لاہِ، وڇوڙيا ميڙِ پرين،
ايڏي سگهہ سچاَ ڌڻي، تو ئيِ کي جُڳاءِ،
تَنُ جِنھين جو طالبو، مِھر تنھِين کي پاءِ،
ميڙائي جو ماءُ، ڪانگُ لَوَندو ڪڏھين؟

بيت - 23

ڏٺي ٿيم ڏينھنَ، ڪوہ ڄاڻان ڪھرا پرين،
نيڻَ ڀرجي نيِنھنَ، پَلٽيا پارِيوُن ڪري.

بيت - 24

ڏٺي ڏينھن ٿيام، ڪوہ ڄاڻان ڪھڙا پرين،
وَلِنِ جئن وريام، گوندرَ غمَ پِرِيَنِ جا.

بيت - 25

ڏٺي ڏينھن ٿيام ڪوہ ڄاڻان ڪھڙا پرين،
سَھسَين سڄ الُھي، واجهائيندي ويام،
تَنِ ري سال پيام، جَنِ ري ساعت نہ سھان.

بيت - 26

گَهرُ نہ وَرُ نہ وَٿ ڪا، آھم مَنِ ميھارُ،
اِنَ اوسيڙي اُٿيان، سنجهي ڪري سينگار،
پرين تُنھنجو پار، پسان مانَ پَر ڪنھين.

وائي - 1

آيل امڙ تي جيان، جي سارينِم سپرين،
گهڙو ڀڳو تان گهوريو، تان ڪيِ تَرُ ھنِيان،
ادب اکڙين کي ڏيھاڻي ڏِيان،
سنئون سُنھائم پيچرو، ميھارن ميان،
ساھَڙَ مٿان صدقو، ڏھين ڏَمَ ڏيان،
ماڻَڪ مٿان ھيڪڙو، اَمُلَ اَٺ ڏيان.

وائي - 2

وڃي سا رات وِھاڻي، ريء پَسڻ پرينِ جي،
ھھڙا اوڏا سپرين، تو ڪئن ننڊ رھاڻي.

وائي - 3

ھوئج ھوشيار خبردار، تِرِڪَڻ آھي تڙ ۾،
کڏون کُوٻا چِڪ چِڪنديون، ڪي نَئي نھار،
آڌيِء سي آکُڙَنديون، اکيون جن ڪَپارِ،
مون سُئو ملاحن کان تڙ اَڙانگا تار،
ھوتُ ھلندينِ کٽيو، وِھَڻُ مُنڌَ وسار،
کُه آتڻ ٻَنِ جيڏيون، ڏيراڻيون ڏُئارِ،
پَڪو کڻج پاڻسين، پرين تُنھنجو پارِ،
ويندي واٽاڙُن کي، پٽيِء ڪيِمَ پَچارِ،
پونديئن مُنھِن ميھار جي، ڏَمَ وٽ ڏينھن م گهار،
ساھڙ کي سڻ سُنھڻي، ٻِڇَلَ آڏي ٻارِ،
تار ترنديئن لُڙ لنگهينديئن عشق جي آڌارِ؛
پاندُم ڇڏج پرينءَ جو، پِھيِن جي پاتار،
ٿيندءِ سڏ ساھڙ جو توڏي ٿيُ تيار.

وائي - 4

مدد ٿيُ ميھارَ يارَ، ساھڙ سِير ۾،
اونھان ڪُنَ اتانگهہ تڙ، اولي ھڻ آڌارَ،
ڏينھن ڏُھِلا ڏم سين، آھيان آھيان ڌار،
ٻِڇَلَ ٻانڌي ٻار ڪري، اَتِ اُبتا آرَ،
تِتي گِهڙِي سُنھڻي، آڳَهَ ريء آڌار،
ڪاريِ رات، ڪچو گهڙو توڏيِء ڪي تنوار،
سنڀوُڙو سيِڻاھہ سين، سِگهو رَسُ سَنگهار،
اوراران آھون ڪريان، پھچان شال پرار،
سڻيو جھانءِ جِهڄي ھِنئون، سانڀارا سنڀار،
آيَمِ ريلي ريئسين، اللھ ٿو آھار،
تار ترنديَس پرين پَسنديَس، وينديَس وٽ وَڇار،
پورينديَس پارَ مَڻي، سَھَسينِ جي سيسارَ،
گولي گهاگهائي گِهڙي، جَڳَنِٿا جانار.

ابيات مُتفرّقہ

بيت - 1

ساھڙ ڌاران سُنھڻي آڏو تي آھي،
ڪُنڍيون جو ڪاھي، پاسي تَنھين پاڪَ ٿئَي.

بيت - 2

ساھڙ ڌاران سُنھڻي، نِسوري ناپاڪَ،
نِجاسَتَ ناہ ڪري، اُنھيِء جي اوطاقَ،
ھوءِ جي کير پياڪ، پاسي تِنھين پاڪَ ٿئي.

بيت - 3

ساھڙ ڌاران سُنھڻي، ھيِء جُنبي جوءِ.
ھِنَ پاڻيِء سين پنھنجو، مُور نہ مٿو ڌوءِ،
جي پرينءَ پاسي ھوءِ، تہ ڪَرَ توڏيَ تَڙُ ڪيو.

بيت - 4

ساھڙ ڌارانِ سُنھڻي، ھي تان جُهڪي زال،
توڏيَ تپ شُروع ٿيو، ھَي ھيڻيءَ جي حال،
جڏي ريِء جَمالَ، آگهي ٿي آھون ڪري.

بيت - 5

ساھڙ ڌاران سنھڻي، آھي ۾ آزار،
ڏَمَ پاسي ۾ ڏُکندو، صِحت وٽ سنگهارَ،
توڏيء سندي تَنَ جي، دوا ۾ ديدار،
جي پسي مُنھن ميھار، تہ سِگهائي سَگهيِ ٿئي.

بيت - 6

متان گِهڙين سنھڻي، اَڄ درياہ ۾ دَمُ،
ڪاريِء رات ڪُنن ۾، ڪھڙو اَٿيئَي ڪم،
متان جاڳي ڏمُ، پڇي پاڙي وارئين.

بيت - 7

پڇي پاڙي وارئين، ڪوہ ڪريندو ڏم،
ڪاريء رات ڪُنن ۾، آھي ڪانيارِنِ ڪم،
ھيُ ھڏو ۽ چم، گهوريو مُحب مھار تان،

بيت - 8

جان جان ھُئي جيَري، ورچي نہ ويٺي.
وڃي ڀُون پيٺي، سڪندي کي سڄڻين.

بيت - 9

جان جان ھُئي جيَريِ، ويٺي نہ ويساند،
لَڙي لَھِرنِ پاندِ، مُيائي ميھار ڏي.

بيت - 10

وَرُ اونداھي راتڙي، کوءِ چانڊوڻي چانڊا،
اوري مِھاران، مُنھنُ م پسان ڪو ٻيو.

بيت - 11

سدا پڇ م سُنھڻي، اونداھي اڌ رات،
پِرِيان ڏي پرڀات، ونءُ ڏيٺاري ڏينھن کي.

بيت - 12

سائِرَ ٻوڙِي سُنھڻي، نہ ڍوري نہ ڍنڍ،
اکين مَنجهہ اُڪنڍَ، مُيائي ميھار ڏي.

بيت - 13

ڏيھاڻي ڏمر ڪري، مُحبّت مٿي مُون،
تَنھنکي اچي تون، پِرَيمِ ڪوہ نہ پَلئينِ؟

بيت - 14

ساھڙ سُڪيِء ۾ ٿيو، پاڻيِء منجهہ پُنو،
سندو ڪَج ڪُنو، تار تَرَندو ڪيترو.

بيت - 15

سانَوڻَ لھريون، ٿَڙَ واري، تَر، وارَ،
مُونسين ڀلي ڀال ڪيا، اِنھانِ ئي اَپارَ.

بيت - 16

نہ مون ناناڻيان کٽيو، نڪي ڏاڏاڻيان،
وڏائي وَرَ ٿيا، مُونسين پِريَنِ جي پاران.

وائي - 1

مَنھنجون سڀيئي آيل ماءِ، مَنَ مُرادون پُنيون،
جهڙي پِريان ڳالھڙي، تھڙي ٻي نہ ڪاءِ،
ڪجي تان ڪوڏُ ٿئي، سُڄي تان سيڀاءِ،
ويهُ داتا جي دَرَ تي، شُڪر جنھنِ جُڳاءِ،
ڪانھي حد حمد جي تہ ڪريان لالَن لاءِ،
ڳڻيو ڳڻيان ڪيتريون، وڏيون وڏاياءِ،
سو مون ھٿان نہ ٿئي، جيڪي تون جُڳاءِ،
تو سَجيون ٿو سَنديون؛ سِڪَن توھيِن ساءِ،
اُڃ تُنھنجي اُڃيون، لوچَنِ توھيِن لاءِ،
دل دانھُنِ ري نہ رھي، مونکي ماٺِ جُڳاءِ،

وائي - 2

جان جاڳان، تان نَھِين نال سَڄڻدي،
اِس جاڳڻ ڪَنو سمھڻ چڱيرا، جس جاڳڻَ ميَن لُٽي وي،
خواب خلوت ڀانئَيان، اِس بيداري ميَن مُٺي وي،
جان جاڳان، تان جاني گَيو اِس ڪاتي مَين ڪُٺي وي.

سارنگ

فصل پھريون

بيت - 1

آگَمِئو آھي، لَڳهَ پَسُ لطيف چَئي،
وَٺو مِينھُن وَڏَ ڦُڙو، ڪڍو ڌڻَ ڪاھي،
ڇَنَ ڇڏي پَٽِ پَئو، سَمر سنباھي،
وھو مَ لاھي، آسرو الله مان.

بيت - 2

آگَمَ ڪيا اَللھ، لَڳَهَ پَسُ لطيف چَئي،
پَلُرَ جي پالوٽَسين، پَٽَن جهليا پاہَ،
واحد وڏائي ڪيا، مَٿَي گَسَنِ گاہَ،
سانگِيُنِ وريا ساہَ، اُٺن آب اگُوندِرو.

بيت - 3

آگَمَ اي نہ انگَ، جهڙو پَسڻ پرينءَ جو،
سيڻن رِيِء سيد چئي رُوحَ نہ رُچَن رنگَ،
سَھَسين ٿيا سارنگَ، جاني آيو جُوءِ ۾.

بيت - 4

جاني آيو جُوءِ ۾، ٿيو قَلبَ قرار،
وَھلو وِچانئي ويو، ڪري غم گُذار،
نِظارو نِروار، پَي پَسايو پانھنجو.

بيت - 5

اُٻُون ڪَڪَرَ ڪَڍَڙِيُون اُتر ڏي آھِينِ،
ڪَري آگَمَ آئيون، تہ مُند نہ مٽَائين،
مٿان لوڪ لطيف چئَي، گُوندَرَ گَنوائِينِ،
پَلُرَ پيارينِ، اُڃيَنِ آب اگُوندِرو.

بيت - 6

اَڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪَرَ ٿو ڪري،
وَسايو واٽڙِين تي، ٿو خالقِ کَنڊَ ڀري،
پاساريان پَري، سانگِ م وڃن سُپرين.

بيت - 7

اَڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪارا ڪَڪَرَ ڪيسَ،
وِڄون وَسَڻ آئيون، ڪري لعل لبِيسَ،
پِرِين جي پرديس، مُونکي مِينھَنِ ميڙيا.

بيت - 8

اَڄ پڻ اُتر پار ڏي ڪَڪَرَ ڪي چوٽي،
مندائتي مِينھن جي کِوَڻ نہ کوٽي،
آءُ لالنَ موٽي، گهوريا رُسَڻَ ڏِينھڙا.

بيت - 9

اُتران ٿي آئيون، ڪري ھڪل ھُوءِ،
ڀري تَلَ تَرائِيون، جوڙي ھَليون جُوءِ،
پَسو جا پَٽن ۾، کٿوري خوشبوءِ،
اچي روبروءِ، اُٺيون روضي تان رسول جي.

بيت - 10

روضي تان رسول جي، ڪيو وِڄُڙين وارو،
ڀرياءٌ ڀيرَ پئي، نظر سي نارو،
ھاديِ ڀَرِ حڪم سين ھيُ تَڙُ تا سِيارو،
نرملِ نظارو، پيَ پَسايو پانھنجو.

بيت - 11

پيَ پَسايو پانھنجو نِظارو ناگاہَ،
لَٿو ڪَٽ قُلوب تان، ٿي وِرُ وھَڻَ واہَ،
اُميدون اَرواحَ، پَي پَسندي پُنيون.

بيت - 12

سارنگ سارَ لھيج، اللھ لَڳِ اُڃِيَنِ جي،
پاڻي پوڄَ پَٽَنِ ۾، اَرزان اَنُّ ڪريج،
وَطن وَسائيج، تہ سَنگهارن سُکہ ٿئي.

بيت - 13

سارنگَ سائي سِٽَ، جھڙي لالي لاکہ جي،
اِئن سي اُٻُن اَنگيا، جئن سي چُني چِٽَ،
بَرسيو پاسي ڀِٽَ، ڀرياءٍ ڪُنَ ڪِراڙ جا.

بيت - 14

سانگ کي سارين، ماڻھو مِرگَہ، مينھِيون،
آڙِيون اَبَر آسري تاڙا تَنوارين،
سِپون جي سمنڊ ۾ نئين سِج نھِارِينِ،
پلر پيارين، تہ سَنگهارن، سکہ ٿئي.

بيت - 15

سارنگ سينگاري، وڄون وسڻ آئيون.
مونکي کوڻ خوش ڪيو، جا ڪڪر ۾ ڪاري،
جُهڙن جُهونگاري، لاٿم ڪَٽُ قُلوب تان.

وائي - 1

منھنجي سيد سار لھندو، مونکي آھي اُميد اللھ ۾،
سَجدي پئي سُپرين، زاريِون زور ڪريندو،
اُمَتَ ڪارڻ احمد، اُت پَرمَلُ پاڪ نيندو،
سُورَ ڌڪاءُ ٿيندو، اَکيون سڀ سج ڪڍندو،
ميڙو ٿيندو مومنين، اُت محمد مير مَلھندو،
نَفسا نَفسي سڀڪو ڪري، داتا دَرِ ڊوڙندو،
مُھُتُ ڏيندس مولو، اُت بدَيون بخشائيندو.

فصل ٻيو

بيت - 1

ڀِري ڀِٽ آئيو، سارنگ سھج منجهان،
کِڙيون کٽڻ ھار جيئَن، وڄون اُتر واءِ،
سُرھا سبزا ٿيا، ڊامڻ ڊِٻَ ڪيا،
پھريِ پَٽَنئان، ڀرياءِ ڪُنَ ڪِراڙ جا.

بيت - 2

ڀرياءٍ ڪن ڪراڙ جا، وٺو وارياسو،
کُوريتي کِوَڻِ ڪيو، چڱو چَوماسو،
ماڪاڻيِء تان موٽيو، ڏيئي پَٻَ پاسو،
خالق ڪيو خاصو، چِيھو چُکي ڪنڌئين.

بيت - 3

چيھو چکي ڪنڌئين، ڪياءٍ گَڙَنگَتي گُلَ،
ھَڏا ڪُٽيا ھَليو، ڀري تَرايُون تَلَ،
آنداءٌ آب اُڇَلَ، مٿي باغ بھار ڪري،

بيت - 4

اَڄ رَسيلا رنگَ، بادل ڪڍيا بُرجُنسين،
ساز سارنگيون سُرندا وڄائي بَرجَنگَ؛
صُراحيون سارنگ پَلٽيون رات پَڌامَ تي.

بيت - 5

مِينھان ۽ نيِنھان ٻيئي اَکَرَ ھيڪڙَي،
جي وسڻ جا ويس ڪَري، تہ ڪَڪَرَ ڪَنِ ڪِيھان،
بادَلُ ٿي بيھان، جي آگَم اچڻ جا ڪَرين.

بيت - 6

بادَلَ تُم پَي ڪَرُون، ڪٽڪ جت مڙن،
تَنگَ ڀِڄَنِ تَرڪَشَ پُسَنِ، سَڄڻَ چِتَ پَوَنِ.

بيت - 7

ڪُڻڪَن ڪانڌُ چت ڪيو جُهڙُ پَسيو جِهڄَنِ،
ورَري وانڊِنِ آڏيا، پَکاسي مَ پُسَنِ،
اُتر ڊاھي اُنِجا، تہ ڪنھنکي ڪارون ڪَنِ،
وارثُ وريِ تَن، اچي شال اولو ڪري.

بيت - 8

ڪڻڪن ڪانڌ چت ڪيو، جهڙ پسيو جُهڻڪَن،
سُڻيو رَڙ رعد جي ڪَليُون ٿيون ڪَنبَن،
ڪَليون ڪِين ڪُڇَنِ، ويچاريون وَرَنِ ري.

وائي - 1

کَرُ مَرُ کامي پَچي، آءٌ وينديِ وَرِ دوستن جي،
جياءٍ ڏُجَنَ تَڪيِو، سَڄڻُ تياءٍ اچي،
نُورا پايو نينھن جا، دَر ڀلي نَچي.

فصل ٽيون

بيت - 1

گَنَيرَ گَت سکِن، چَلڻ جي چاہَ پئي،
ھِندو حيرت ۾ پيا، لالي ڪي لَبنِ،
چمڪن چوڏس چنڊ جئن، وڄڙيون وَھِسَنِ،
لوچَنِ ٿا لطيف چئي، پَسَڻ ليء پِريَنِ،
ڪَيسر قريبن، سنباھي ساڻ کنيا.

بيت - 2

مُند ٿي مَندَلَ وَڄيا، ڪي او ھيَڙن اوڪَ،
ڇاڇَر ٿي ڇَنُن ۾، مينھيون چَرَن موڪَ،
سَرَھيون ٿيون سَنگهاريون، پُويو پائن طوقَ،
ميھا، چِڀڙ، ڦُنگيون، جِت ٿين سڀيئي ٿوڪَ،
لاھيئن ٿان لوڪَ، ڏولائي جا ڏينھڙا.

بيت - 3

مند ٿي مندل وڄيا، تاڙي ڪي تَنوارَ،
ھارين ھَرَ سنباھيا، سَرَھا ٿيا سَنگهار،
اڄ مُنھنجي يار، وَسڻ جا ويس ڪيا.

بيت - 4

مند ٿي مندل وڄيا، آيو جُهڙُ جهاٽي،
ھڪ اَرزان اَنُّ ٿيو، ٻيو مکڻ منجهہ ماٽي،
ڪلمي سين ڪاٽي، لاٿم ڪَسُ قُلوب تان.

بيت - 5

مند ٿي مندل وڄيا، موٽي آيو مينھُن،
لال پرين لکمير چئَي، ساريم سارو ڏينھُن،
جنسين لايو نيڻن نيِنھُن، سي پرين پيھي گهرِ آئيا.

بيت - 6

گَفگُوءَ جياءٍ گوڙ ڪري، ڪاھياءٍ ڪاھُو جيءَ ڏانھن،
وُٺو مينھن وَڏُ ڦُرو، سِري ڀرياءٍ ساہ،
ڏيئي پٽَنِ پاہ، ڀرياءٍ ڪُنَ ڪِراڙِ جا.

بيت - 7

ڏيئي ريج رائُڪَ کي ڪياءٍ لوتَڙيِء تي لَلَ،
ڏَلھي ڇڏياءٍ ڏَرَ کي پاڻي ڀرياءٍ پَلَ،
آنداءٍ آب اُڇَلَ، موڪل ٿي مِنھَنِکي.

بيت - 8

مون جُهڙُ ڏٺو اُڀ ۾، ڍوليا لَڏَ مَ لاہِ،
اچن آب اکئين ڪيو، وڄُون اُتر واءِ،
ڇَنَ ڇڏي پَٽِ پاءِ، اَڏُ اُتاھِين پکَڙَا.

بيت - 9

مُحبَ مُنھنجا سُپرين آڻيئي اللھ،
توکي ساريو ساہُ اُڪنڍيون آھُون ڪري.

بيت - 10

وَسُ بَادلَ وَسُ، تو وَسَندي وَسَ ٿئي،
اُجائيون عنات چوي، رات تَنِھين کي رَسُ،
نيڻَ ٽِمندا پَسُ، وَسُ تہ وَرَنِ سُپرين.

بيت - 11

اوڇڻ گُهرجي آجڪو، جهولو سَھي نہ سِيُ،
سُڻائج سَوَڙ کي، حال مُنھنجو ھِيُ،
اڱڻ آئيو ٿيُ، تہ ڍوليا ڪنھن ڍَنگ ٿيان.

بيت - 12

ڪانڌَ تُنھنجي پاندَري، سَنجهي سيء مَران،
ڪاملَ ڪپاھن ۾، پيئي ٺار ٺَران،
تاريء تَنھن تَران، جئن وَرُ وھاڻيِء وَريو.

بيت - 13

ڪانڌَ تُنھنجي پاندري، سِيَ مَران سڀ رات،
ڪامِلَ ڪپاھن ۾ جَهپَ نہ اَچي جهاتِ،
اَچين جي پرڀات، تہ آءٌ سِيُ نہ ساريان.

بيت - 14

پاڇاٽئان پَئَي، ٿيو آڳاٽئان اڳرو،
چُڪَسِ سڀ چئي، تڏھن موليٰ مينھن وسائيا.

بيت - 15

آگَمَ ڪيو اچن، سَڄڻ سانوڻ مينھن جئن،
پاسي تن وسن، جي سڀ ڄمانڌَرُ سِڪيا.

وائي - 1

اَکيون مينگَهہ مَلارَ، صورت تُنھنجي سڀ جڳ موھيو،
سجدو فيلَ في الحال ڪيو، پسي مُطِلبَ نُورُ نراڙَ،
ڄاپڻ وقت ڄام جي، ڪِريا ڪوٽَ ڪُفّارَ،
آگي آسمانجو، توکي ڪاريو سَيرُ سَتّارَ،
وَلَسَوۡفَ يُعۡطِيۡڪَ رَبُّڪَ فَتَرۡضيٰ توسين قادِرَ ڪيا قرارَ،
قادر پاڻ قَسم ڪيو، خاڪ قدمن جو ڪرتارَ،
آھِينِ ڪَرَمَ ڪريم جا، اَحمد ساڻ اَپارَ،
اُڪنڍيا جي اَبرَ کي، سرھا ٿيا سَنگهارَ،
موڪل ٿي مِينھِنَکي، دوستَ ھٿان دِلدارَ.

فصل چوٿون

بيت - 1

اوڇڻ گهرجي آجِڪو، پَکو نہ پيِتَمُ،
دوست پڄاڻان دَمُ، جا رھي سا رَنَ ٿئي.

بيت - 2

سڄڻَ سانوڻ مينھن جئن جُهڻِڪن پاسي جهوڪَ،
ڏيندا پاہ پَٽن کي، منجهان ميِنھَن موڪَ،
لَسَ پيارين لوڪَ، آگَمَ ڪيو اکين سين.

بيت - 3

اڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪَرَ ٿو ڪري،
وَسيو سي ڀري، جي ڏَرَ ڏِينھَنِ کانئيا.

بيت - 4

اُتران ٿي آئيو، تنھن ڪڪر لاٿُم ڪَسُ،
وٺو مينھنُ وَڏَ ڦُڙو، ڪيو جُوداني جَسُ،
ڪَيسَرِ چئي قلات ۾، رات تَنھين کي رس،
نيڻَ ٽمندا پَسُ، وَسُ تہ وَرَنِ سُپرين.

بيت - 5

واھُندِيان وِڄ ٿي، گُڙيو ڏَھُن کنڀاتَ،
ڪُنڍيون ڪاھي گَس ڪريو، وڄون ڪريو واٽَ،
سنگهارن سُکہ ٿيو، لٿي اُڃ اُساٽَ،
جُهڙ ڦُڙ ڏيئَي جهاٽ، پُسائينديون پٽيون.

بيت - 6

ڪانڌَ مَ ڪُھُڙُ کوڙ، مون جُهڙ ڏٺو اُڀ ۾،
سِٽائون سانوڻ جون، جُوڻيجو چئي جوڙِ،
لاٿم گوندَر گوڙ، مونکي کِوَڻِ خوش ڪيو.

بيت - 7

سڄو صاف نہ اُڀري، سَرلي وِچان سڄ،
مُنھِن چَڙھيو ماڻھنکي، ڏئي واڌايون وِڄ،
ھِنيڙا کَپُ مَ کُجِ، سِگها مِلَندَءِ سُپرين.

بيت - 8

ڍِٽ ڍُريِ پَٽ پيئَيون، ٿيا وَلھارين وِيَ،
شمس قمر نہ پاڙيان، سيڻن جي شَبِيهَ،
جي جانيِ اندر جيِ، سي پِرين پيھيِ گهر آئيا.

بيت - 9

ڍٽ ڍُريِ پَٽ پيئيون، وِڄن ڪيو واڄو،
پکَو پنھنجي پرينءَ ليِء سِبي ڪر ساڄو،
سَڄڻُ سٻاجهو، ڀيڄ ڀنيءَ گهرِ آئيو.

بيت - 10

ڍٽ ڍُري پَٽِ پيئيون، وڄن ڪيا وَرنَ،
اُونِھين ٿي عيسو چوي، ڇَاڇَرِ سڀڪا ڇَنَ،
جي مُحِبَ اَندر مَنَ، سي پِرين پيھي گهر آئيا.

بيت - 11

ڍٽ ڍري پَٽِ پيئَيون، وڄن ڪيا ڌَرمَ،
واحد وڏائي ڪيا، ڪُنڍِنِ ساڻ ڪَرَمَ،
سَنگهارن شَرمَ، رکہ منھنجان سُپرين.

بيت - 12

وَسي ساري رات، صبح جو ساہ کڻي،
مَنجهيئي مِينھُن پِريَنِ جو، جي تن ۾ ھُويئي تاتِ،
تہ وھاڻيِءَ ڀر ڀاتِ، ھوند بادلُ بس ئي نہ ڪَري.

بيت - 13

موٽي مانڊاڻنجي، واري ڪياءِ وارَ،
وڄون وَسڻ آئيون، چَوڏس ۽ چَوڌارَ،
ڪي اُٿي ويئيون استنبول ڏي، ڪن مڃيا مغرب پارَ،
ڪي چمڪن چين تي، ڪي لھن سمرقنديُنِ سارَ،
ڪي رمي وييون روم تي، ڪي ڪابل، ڪي قنڌارَ،
ڪي دھلي، ڪي دَکنِ، ڪي گُڙَنِ مٿي گِرنارَ،
ڪِنھين جُنبي جيسلمير تان، ڏِنا بيڪانير بُڪارَ،
ڪنھين ڀُڄُ ڀِڄائيو، ڪنھين ڍٽ مٿي ڪي ڍارَ،
ڪن اچي عمرڪوٽ تان، وَسايا وَلهارَ،
سانيَمِ سداءِ، ڪرين، مٿي سنڌ سُڪارَ،
دوستَ تون دلدارَ، عالم سڀ آباد ڪرين.

بيت - 14

موٽي مانڊاڻن جي ڀَري ڪياءٍ ڀيڄَ،
وڄون وَسڻ آئيون، سارنگُ چڙھيو سيڄَ،
تنھن *نِوَرِيُون نَوازيون، ڏيئَي ڏُوڻا ڏيجَ:
ٻج کڻي پٽ ھليا ھاري منجهان ھيج،
راضي منجهان ريج، عالم سڀ آباد ٿيو.
(*نوريِ نوازيو)

بيت - 15

موٽي مانڊاڻن جي، جُڙِي ڪياءٍ جوڙَ،
وڄون وسڻ آئيون ٻِهَ ٻَهِ ٻَڌاءٌ ٻوڙَ،
اَنن جا عالم ۾، لکين ٿيا کوڙَ،
سارنگَ لاٿي سوڙھہ، ساندَہِ سُھائو ٿيو.

بيت - 16

موٽي مونڊاڻن جا ڀِري ڪياءٌ ڀَرَ،
وڄون وَسڻ آئيون، ڪوڏان کڻي ڪَرَ،
مينھيون پاڻ مُراديون ٿڏا چَرَن ٿَرَ،
وڏي اوہ آئيِون پُٺي لائي ڦَرَ،
ساري اَچيو سامھيون ڏين سَنجهي کِيرَ سڄَرَ،
*ساڻ وانڍِنِ وَرَ، پرَيون پرَچڻَ جون ڪيون.
(*ساڻ واڌاين وڙ، پرينءَ پرچڻ جا ڪيا.)

بيت - 17

حڪم ٿيو بادل کي تہ سارنگَ ساٺَ ڪجن،
وِڄون وَسڻ آئيون، ٽَهِ ٽَهِ مينھَن ٽمَن،
جن مھانگو لھي ميڙيو، سي ٿا ھَٿَ ھڻنِ،
پنجن منجهان پنڌرھن ٿيا، اِئن ٿا وَرق وَرَنِ،
ڏُڪاريا ڏيه مان، شال موذي سڀ مَرَنِ،
وري وڏيء وَسَ جون ڪيون ڳالھيون ڳنوارن،
سيَّد چوي سَڀن، آہَ تُوہ تنھنجي آسرو.

بيت - 18

اَندر جُهڙَ جهورِ وھي، ٻھر ڪَڪَرُ نہ ڪوءِ،
وَسائيندي وِڄڙي، حُبَّ جنھِين کي ھوءِ،
لالن جنھين لوءِ، تن اوڪاڻين نہ اَکيون.

بيت - 19

اَندر جُهڙَ جهور وَھي، ٻَھر بَرسي بَوندَ اَپارَ،
وٽ جنھين جي يارَ، سي اوڪاڻينِ نہ اَکيون.

بيت - 20

آگَمِجي آئيون، اُتران ڪري اُورِ،
جي پرين ھئڙا ڏُورِ، سي مونکي مِنھَنِ ميڙيا.

بيت - 21

سَرلي سُونھَن جِيِ، گَر گُٽَ سَڄڻَ سُپِرينِ،
جي وانڍيون وَرَن ري، تنکي مِنھَنِ سَڄڻَ ميڙيا.

بيت - 22

مُند ٿي مَنڊَلَ وڄيا، ڪوڙين سڄڻَ ساري،
وَڏَ ڦُڙي واڪو ڪيو، اُٺو اوتاري،
ڪَڙڪو ڪَنِ ڪُنڍيون مِھرِينِ ماري،
گَهنگَهِر اڄ گهاري، وارو ڏيندي وِڄڙي.

بيت - 23

وسُ بادلَ وَسُ، تو وَسندي وَسَ ٿئي،
تو پِئُڪا مُون ساھُرا، کِوَڻ ڀَلايو رَسُ،
تِنھين ڀاڱي وَسُ، جن وَرَ مَٽائي ڀائرَ ڪيا.

وائي - 1

آئي مُندَ مَلارَ، اَئي آءٌ کُھِنبا ڪنديَس ڪپڙا،
وَسڻِ جا ويس ڪيا، اَڄ مُنھنجي يارَ،
لارَ لئيندي وَڇَڙا ڀِنَڙَس ڀَنڀا وارَ،
پَکي آءُ پرينءَ جي، لَهُ تون سَيّدَ سارَ.

وائي - 2

ملجان مِلجان چوريِ چوريِ،
اَسان نُون سڄڻَ سانولَ مِلجان،
بادلُ بَرسي، وڄڙيِ چمڪي، بوند پڙَي ٿوريِ ٿوريِ.
صاحبَ دانا بي نشانا، ميَن تيڏي گهوريِ گهوريِ.

ڪيڏارو

فصل پھريون

بيت - 1

ڏِٺو مُحَرّم ماہُ، سَونڪو شھزادن ٿيو،
ڄاڻي ھيڪ الله، پاڻَ وَڻَنديون جو ڪري.

بيت - 2

ڏِٺو محرم ماہ سَونچو شھزادن ٿيو،
مڪي، مديني ماڻھئين رُنو مٿي راہَ،
تَنھن واحد کي واہَ، جو حڪمَ ھِھڙائي ڪري.

بيت - 3

محرم موٽي آئيو، آيا تان نہ اِمام،
مديني جا ڄامَ، موليٰ مونکي ميڙئين.

بيت - 4

مِيرَ مدينئان نِڪريِ ڏيرا ڏناءُ،
ڪاٺيء، پاڻيِء، گاہ کي ماڻھو مُڪاءٌ،
چڙھندي چياءٌ، تہ ٿينديِ ويڙہ وَڏاندِري.

بيت - 5

مِيرَ مدينئان نِڪري، رِڙھيا مٿي رَندَ،
گهوڙا تن گهوٽن جا، پُريا مٿي پَنڌَ،
جِتي رھيا راتڙيِ، سي سُونھارا ھَنڌَ،
ڪُلھا ڪم نگَھَر ڪَنڌَ، جُھَرنِ جُهونجارنِ جا.

بيت - 6

مِيرَ مدينئان نِڪريِ، آيا نہ موٽي،
ڪارا رڱج ڪپڙا، اَدا نيِروٽي،
آءٌ تَن لوٺي، جي مير مسافر رانئَيا.

بيت - 7

سختي شَھادَتَ جي، مَلارُ مِڙوئي،
ذرو ناہ يَزِيدَ جو، آثار اُھوئيِ،
ڪُسَڻَ ھو ڪوئي، اَصلِ اِمامن سين.

بيت - 8

سختيِ شھادت جي مڙوئي ملار،
ذرو ناہ يزيد کي، ھُو عشق جو آثارُ،
ڪسڻ جو قرار، اصل اِمامن سين.

بيت - 9

سختي شھادت جي، سُڻُ شاديَ جو ڏِينھن،
ذرو ناہ يزيد کي، اِي نِسوروئيِ نيِنھن،
مَرگَ اُٺو مينھن، علي جي اولاد تان.

بيت - 10

سختي شھادت جي نسوروئي نازُ،
ڪي رندَ پروڙينِ رازُ، قضيي ڪَربَلا جو.

وائي - 1

ميندي لاؤڻ ڏي، جِئين شاہَ، ميندي لاوڻ ڏي،
قاسَم شاہ سيج وڇاوڻ ڏي؛
ميندي تيڏيِ رنگ رنگِيلي، چوٽا لعلَ گلالَ،
ماءُ پيُ ڏِتَنَيء سِھِرا، خبر نمِاڻيِندي نالِ.

فصل ٻيو

بيت - 1

جهيڙو لاہِ يزيد، عليءَ جي اولادَ سين،
سا نہ پَسَندين عيد، جا ھونديِ مِيرَ حُسينَ سين.

بيت - 2

جَنھِين جهيڙيو ڪالھہ، عليءَ جي اولاد سين،
ھي تَنِھين جي حالَ، جي جماعتي يزيد جا.

بيت - 3

جنھين جهيڙيو اڄ، عليءَ جي اولاد سين،
ڀَيء تَنِھين کان ڀَڄُ، جي جماعتي يزيد جا.

بيت - 4

ڪِلي ويرَ ڪٽڪ ۾ ھيَ جي حَسَنُ ھو،
ڀيڙو پنھنجي ڀاءَ سين، ھوند پتنگَ جئن پيو،
آھي ڪير ٻيو، جو ڪري ھَلان مير حسين تي.

بيت - 5

ڪِلي ويرَ ڪٽڪ ۾، سائُو سڀ نہ ھُونِ،
پڙَ تي سيئي پُونِ، موٽڻ جَنِھين مِھَڻو.

بيت - 6

ڪِلي ويرَ ڪٽڪ ۾ پاکَرَ جو پائي،
اڃا اُنکي جيَڻ جو آ سانگو آھي،
سُورِہُ سوچائي، جو رَڳو ئي رڻِ گِهڙي.

بيت - 7

حسن ناہ حُسين وٽ، ٻيلي نہ ٻانُھون،
ساڻيهُ شھزادن جو آھي آڳاھُون،
يزيد جُلاھُون، تيلان ڪري تَڪِڙيون.

بيت - 8

حسن مير حسين جي، سُئي جنگ جھانَ،
اُڏاڻا اُورِ ڪَري، ڪارين پَکين ڪانَ،
پيُ ڏاڏاڻا پاڻَ، سيد سڀ مَلھائيا.

بيت - 9

حسن مير حسين کي رُنو ٽنِ ٽولَن،
گهر ماڻُھئين، جهنگِ مِرونئَين، ۽ اُڀن ۾ مَلَڪَن؛
پَکِيُنَ پاڻُ پَڇاڙيو، تہ لڏيو ھوتَ وڃن،
اللھَ شھزادن، سوڀون ڏِئين سچا ڌڻيِ.

بيت - 10

حسن مير حسين جو جن نہ ھنيَڙي جارُ،
خالقُ ربَ جَبّار، ڪِين مَرھيندو تِنَکي.

بيت - 11

پاوَنگُ اُڀو پِڙ ۾، ھَڻي ھزاري ھولُ،
جوھَرَ ۽ جَڙاءَ سين، ڪامِلَ سِرِ ڪنگولُ،
رَتورَتَ رتولُ، مولھيو مير حسين جو.

بيت - 12

داغُ سِيني پَر غَم ڪا، ھيَ ماتَم ڪا ياعليِ،
جهنڊا ڦِر آئيا، خبر لي، آئيا، سوزُ ڪَرو شاہَ قاسِم ڪا.

فصل ٽيون

بيت - 1

ڪَوپا ڪِلي ڪوڏيا، راوَٽَ ڪيِن رَھڻ،
سائُوئن سِر فدا ڪيا، اَڳيان اِمامن،
”يُجاھِدُوۡنَ فيۡ سَبِيۡلِ اللھِ“ ڪمُ اِھو ئي ڪَن،
حورون ھارَ ٻڌن، سھرا شَھيدن کي.

بيت - 2

ڪُوپا ڪلي ڪوڏيا، سائُو سِلحَدارَ،
ھڪ ڀائر، ٻيا ڀائٽيا، ٽيا جاني جگر يار،
آرَڙِ ۾ اِحسان سين صُوبا ٿيا سَردار،
حُورَنِ ٻَڌا ھار، سھرا شَھيدن کي.

بيت - 3

ڪاملَ ڪربلا ۾، اَھلِبَيتَ آئيا،
ماري مِصريُن سين، تَنِ ڪافِرَ ڪَنبايا،
سچ ڪِ بيبيءَ ڄايا، ھھڙا سُورہَ سُپرين؟

بيت - 4

ڪاملَ ڪربلا ۾، آئيا سيّد شيرَ،
ماري مصرين سين ڍُونڍَ ڪياءٌ ڍيرَ،
دَھَليا اُت دِليرَ، پَسي حَملو مير حسين جو.

بيت - 5

ڪاملَ ڪربلا ۾، آئيا جُنگ جُوانَ،
ڌرتي ڌُٻي لَرزيِ، ٿرَ ٿليا آسمانَ،
ڪَرَہِ ھئيِ ڪانَ، ھو نظارو نيِنھنَ جو.

بيت - 6

ڪاملَ ڪربلا ۾ آئيا اَج اَمير،
ويھي ويرين سامُھان تِکا ھنياءٌ تير،
ھئي اِئَن تقديرَ، اصلِ اِمامن سين.

بيت - 6

ڪاملَ ڪربلا ۾ آيا پاڻَ پيھي،
پَهُ ڪياءٌ پاڻ ۾ مُقابل ويھي،
قضا ھيء ڪيھي، ھي ھي ٿي حُسينَ سين.

بيت - 8

دوستَ ڪُھائي دادُلا، مَحِبَ مارائي،
خاصَنِ خَليِلَنِ کي، سختيون سَھائي،
اللھُ الصَّمدُ بي نيازُ سا ڪري، جا چاھي،
اِنھين منجهہ آھي، ڪا اُونھِين ڳالھہ اِسرارَ جي.

بيت - 9

ڪانڌَ ڪَلارين ڪَپڙين، وَرَ وَناھيِو آءُ،
جِت سانگُين جي سَٽِ وَھي، اُت وِکہ وَڌندي پاءِ،
تان تان ڀؤم لاہِ، جان جان نُوڌين نہ چَڙھين.

بيت - 10

جهمنديون اَچن، جهوليون جُهونجهارن جون،
پايو ٻُڪ ٻُھار جا، اُنجون وَھُون واڪا ڪن،
پِٽينِ، پار ڪڍن، رڻُ گجيو، راڙو ٿيو.

بيت - 11

ڏٺو ڪالھہ ڪَنھيِن، جُهونجهارِ ڪو جهڳڙو،
ھاٿُينِ ھَڏَ مُڇائيا، ريلو رتَ نَئيِن،
ڀانئينِ سا سنئين، جيِان جيَ جوکو ٿئي.

بيت - 12

ڀڳو آءٌ چَوان، مارِيو، سين وِسَھان،
ڪانڌَ مُنھَن ۾ ڌَڪَڙا سيڪيندي سُونھان،
تہ پڻ لڄ مَران، جي ھُونِسِ پُٺِ ۾.

وائي - 1

اَڄ نہ آيو اِمام، واويلا، مومنا، ماتامُ، واويلا،
اَن نہ پاڻي اُنِکي، نڪو وَٺُڙِنِ ميِنھُن؛
ھئا سَٽاڻيِء جنگ ۾، نَوَ راتيون ڏہ ڏيِنھَن؛
دُلدُل گهوڙو شاہَ جو، مٿس لالَ پَلاڻيِ،
شيرَ شھزادي لڌيو، سيّد سيڄ نہ ماڻي.

فصل چوٿون

بيت - 1

ڪا جا ڍَريِ ڊُنکُري، ڪو جو وَريو واءُ،
عليءَ شير وياءَ، رِڻ ۾، پييَنِ راتڙيِ.

بيت - 2

مَرُ مَرين، آءٌ روئين، موٽي آءُ مَ ڪانڌَ،
ڪَچِن وڌا پانڌَ، جئڻَ ٿورا ڏينھڙا.

بيت - 3

مَرُ مرين، آءٌ روئين، موٽي ڪانڌمَ آءُ،
مَڇُڻ تو پُئان، ڪَچا ڪَنِمِ جيڏيُون.

بيت - 4

گهوڙن ۽ گهوٽن، جئڻَ ٿورا ڏينھڙا،
ڪڏھن منجهہ ڪوٽن، ڪڏھن واھي رِڻ جا.

بيت - 5

جَنَّتَ سندَيِن جوءِ، فائِقَ ھليا فِردوسَ ڏي،
فانِي ٿيا في اَللھَ ۾، ھُوءِ سين ٿيا ھُوءِ،
ربّ ڏيکارئين رُوءِ، اُنھين جي اِحسان سين.

بيت - 6

ڪاري ڪَڪَرَ ھيٺ، مُون جهيڙيندي ڇڏيا،
ڪارا ڪُندَ ھٿن ۾، اَڙَلَ وَڇيڙا ھيٺ،
ٿي تَنھين سين ڏيٺِ، موٽڻُ جَنھين مِيھَڻو.

بيت - 7

بھادُر گڏيا بھادُرين کَڙَڳَ کِلوَلِ ڪن،
وِجهَنِ ڌَڙَ ڌَڙَن تي، ھاڪاريو ھَڻَنِ،
ڪِرَنِ ڪَنڌَ نَچَنِ، رِڻُ گجِيو، راڙو ٿِيو.

بيت - 8

ھئي ھِدايَتَ حُرَّ کي، اَزل ۾ اَصلان،
چڙھيِ آئيو جنگ تي، ھلي ھُنِ پاران،
اِيندي چياءٍ اِمام کي، گهورِيُسِ آن مٿان،
”لايُڪَلِّفُ اللهُ نَفۡسًا اِلَّا وُسۡعَھَا“ جيڪا پُڄنديم سا،
گهوٽَ بہ لڳا گهاءَ، سو پڻ شيرُ شَھيد ٿيو.

بيت - 9

حرّ ھلي آئيو مانجهي مَردانو،
آھي عاشق آگ جو، پَتنگ پَروانو،
مانَ راضي ٿئَي رسول ربّ جو نبي تو نانو،
ھيُ سِرُ سَمانو، گهوٽَ مٿان ئي گهوريان.

وائي - 1

واويلا ڪيو، مَلَڪَنِ رِڻ ماتامُ!
ھيَ ھيَ، شاہ حُسين سِڌاريو!
ڪربلا جي پِڙ ۾ خيما کوڙياءٌ؛
جيڪا تقدير ربّ جي، لکيو لوڙياءٌ.
ڪربلا جي پِڙ ۾ آيا اَمير؛
جُهڙَ وَرائي جَهلِيا، طَرَفَ سنديِء تقديرَ.
پسيِ سختي مير حسين جي، رُنو نَبيُنِ زارون زارِ؛
مَلَڪَ، فَلَڪَ، ڌرتي ڌُٻي، آئي عَرش مٿان اوڇنگارَ.
”فرزند عليء جا دادُلا“ چيو بيبيء فاطمه،
”خوُن ڇڪيندَيس، ڪين ڇڏينديس، جاني آن جو ڏينھن قيامتَ،
فرزند عليء جا دادلا مون تان ڪوڏِ نِپائيا“.
بيبيءَ بَتوله جَنَّتَ خاتُونءَ پار ڪڍي ڳَرِ لائيا.

فصل پنجون

بيت - 1

ڏاڙھيِ رَتَ رَتياسِ. ڏندَ تہ ڏاڙھونءَ گُلَ جيئن،
چوڏھينءَ ماہَ چنڊَ جيئن، پِڙ ۾ پاڳَڙياسِ،
ميڙي ۾ مُحَمّدَ جي، مَرُ مَرڪي ماس،
تنھن سُورِہَ کي شاباسِ، جو مٿي پڙ پُرزَا ٿئي.

وائي - 1

چلو يارو مسلمانو، ڪافر ماريا ھيَ حسين ڪُون.
نور ڪا پيالا خدا دي ڀر پلايا ھيَ.
جناندي گهوڙي ٻيڙي، تَناندي مالدي جهيڙي،
ھي وڃي ٿيا خاڪ سين ڀيڙي،
جناندي لکَہ ٿي ھِيري،
سدا مُکہ پان ديِ ٻيڙي،
ھيَ اُنھان ڪون کا گئي ڪيڙِي.

بيت - 2

ڏاڙھي رت رتياس، ڏندَ تہ موتي ڳُتيا،
چوڏھينءَ ماہ چنڊ جيئن، پڙ ۾ پيشانياسِ،
”اَللھُ نُوۡرُ السّٰمَاوَاتِ وَالۡاَرض“، جَلوو زميناسِ،
”سِيۡمَا ھُمۡ فۡي وُجُوۡھِھۡمِ“، مُنھن ۾ مَڻ ڳُتياس،
ڪَڪرا ڪربلا جا، مادر ٿي ميڙياس،
ڦَٽن تان رت ڦڙا، عليءَ ٿي اُگهٿاس،
مڙئي معاف ڪياس، خالق بدلي خون جي.

بيت - 3

ڪوفين قھر ڪيو، ٿيا جماعتي يزيد سين،
پليتن کي پِڙ ۾ ورنُه وَرِ پيو،
سَڌَرُ ھونِ سِھو، شيرُ شھادت رسيو.

بيت - 4

ڪوفِي ڪربلا ۾، پاڻي نہ پيارينِ،
اُتي عليِءَ شاہ کي، شھزادا سارين،
نڪريو نھارين، چَڙھہ ميرَ محمّد عربيِ.

بيت - 5

ڪوفين ڪاغذ لکيو، وچ وجهي اللھ،
اَسين تابع تُنھنجا، تون اَسانھجو شاہ،
ھيڪر ھيڏي آءُ، تہ تخت تابيني تُنھنجي.

بيت - 6

پرہَ پکي آئيو، ڪربلا مان ڪَھي،
روضي پاس رسول جي، اچي ھاڪ ھنئي،
ڏَٺيم رُڪ رئي، چڙھہ مير محمّد عربيِ،

بيت - 7

پرہ پکي آيو، صبح سَواَرو،
روضي پاس رسول جي، ھنياءٍ ھاڪارو،
مانجهيُنِ ڪيو مارو، چڙھہ مير محمّد عربيِ.

بيت - 8

پرہ پکي آئيو، ڪربلا مان ڪالھہ،
آہ آلودو رت ۾، ھيَ منجهان حال،
گهوٽ وَناھيِا ڪالھہ، ٻيلي مير حسين جا.

بيت - 9

ڪربلا ۾ ڪُوڪ، ساجُهر شھزادن جي،
عالم جا ملوڪَ، رڪ روھي جهليا.

بيت - 10

ڪربلا ڪڪوري، دُلدُل رتا پيرَ،
سَٽون ڏيندي شير، مٿان سڄ مُرڪيو.

بيت - 11

چار تراريون چيلھہ سين، ٻڌي ٻہ پاڳون،
اَڳيَن جون آڳون، ڪونئرَ ڪِلي ۾ موکيون.

فصل ڇھون

بيت - 1

ڪونئر، ڪلي جا ڪوڏيا جا نڪيتاءٍ جِيُ،
مٿان اُڙن اُسِريِ رڪ پيالو پِيُ،
ڳاہُ ڳِجهن جو ٿيُ، ويٺي جن ورہ ٿيا.

وائي - 1

امامن جو ڪريو ماتام، شھيدن جو ڪريو ماتام؛
روئي روئي رت سين اَکيون ڇو نہ ڀريو؟
جيڪي اِمامن سين ٿيو، سو تان پاڻ ڌڻيء پَيدا ڪيو.

بيت - 2

پاڪَ جنِھين جا پير، کَٽان ھيٺ نہ کوڙيا،
تَنگَ ترارِن تِڇيا، ڇڻيو پُونِ ڇُڳِير،
ڍونڍ تنِھين جا ڍير، ڳجهڙين ڳري لائيا.

بيت - 3

ڇِپر جيئَن پَھوُن، تيئن رڻِ ڳجهن ڇانئيو،
وَنڪَا ونڪن گڏيا، ڊوڙيو ڏين ڊَھوُن،
مَھايَن وَھوُن، نِير مھانگو ڪنديون.

بيت - 4

ڳجهون ڳوٺِ نہ ھوُنِ، وَتن ڪِلي ڪوڏيون،
حسنَ مير حُسين کي لميو لائون ڏين،
کُتا اُکوڙين، چوٽا چُوڙيرنِ جا.

بيت - 5

ڳجهڙينِ ڳارو، راتو ڏينھان رڻ ۾،
ڀُڻيو پُڇن پاڻ ۾، ڪنھن مُنھن ڪيڏارو،
کائِن کَگَ مارو، ڪانئُر پيو ڪِنو ٿئَي.

بيت - 6

ڳائو ڳِجهہ نہ کاءِ، ميھي ماسَ نُ ھيُرئيِن،
تَنھين ليِء واجهاءِ، ڪَلنگيون جن ڪپار ۾.

بيت - 7

اکيونِ ڪڍِم ڳجهڙيِ، تاراتون م کاءُ،
پيو نہ پَسين پَٽ ۾، ريکَڙيِا روراءُ،
جيري جنھن جوان جي لَڳا نَوَ سَوَ نَوَ گهاءَ،
رات جنھنجي ماءُ، روئي پَرنيو ربّ کي.

بيت - 8

کَنڀَ کُسنئي ڳجهڙي، لِڱين پوئيِ واءُ،
اَميرن مٿانءُ، جنھن تو ڦُلين ڇانئوُن نہ ڪيون.

بيت - 9

ڳجهن ويٺي گهاريا، ڏَنجا ڏُکہ گهڻا،
تنگي لٿيَن توڻِ جي، سورہ ساماڻا،
ڪندا راماڻا، ڪونئر ڪلي جا ڪوڏيا.

بيت - 10

سورہَ، مرين سوڀ کي، تہ دل جا وَھم وسارِ،
ھڻ ڀالا، وِڙھہ ڀاڪُرين، آڏي ڍالَ م ڍار،
مٿان تيغ ترار، مار تہ متارو ٿئين.

بيت - 11

ھڻڻ، ھڪلڻ، ٻيلي سارڻ، مانجهيان اِي مَرَڪ،
وجهن تان نہ فَرَق، رُڪ وَھنديِء راند ۾.

بيت - 12

گهوڙو گهوٽَ پلاڻيو، مٿس زين ڌري،
عليِ شير پُٽن کي اُڀو سَڏَ ڪري،
قضا ڪيئَن ٽَري، جيئن اَمرُ الاھي آئيو.

بيت - 13

آيا اُجارينِ تيغون تراريون تيوڙا،
سانگيون سائُنِ ھٿ ۾ ڪُلَھنئِوُن نہ لاھينِ،
اُڀائي آھينِ، مھاَئي مرڻ تي.

بيت - 14

ڀَڄي آئين ڀَڄڻا، لڄايُيِء مون يارَ،
ويٺيون ڪن ڪُوارَ، مُنھَن مٿاھان جنجا.

بيت - 15

منھن مٿاھان جنجا، سي پٽيو ڪڍن پارَ،
جيڏيون ھِنَ جهوُنجهار، سڀ اُجاري اَڇا ڪيا.

بيت - 16

ڀَڄي آئين ڀَڄڻا، لڄائي مون سيڻَ،
ويٺيون وِجهڻ ويَڻ، منھن مٿاھان جنجا.

بيت - 17

چنڊَ وِھاڻيِء چڙھيا، مَلَ مدينئان مِيرَ،
اُنِسين طبل بازَ تَبَرون ڪُنَد ڪٽارا ڪيِر،
عليِء پُٽَ اَمير ڪندا راڙو رُڪ سين.

بيت - 18

چنڊ وھاڻيِء چڙھيا، مل مدينئان ڄام،
اُنسين طبل باز تبرون، نيزا ۽ نيشان،
عليِء پٽ اِمامَ، ڪنا راڙو رڪ سين.

بيت - 19

وھاڻيِء چڙھيا مل مدينئان گهوٽ،
اُنسين طبل باز تبرون ڪُند ڪٽارا ڪوٽ،
عليِء پٽ اَموٽ، ڪندا راڙو رڪ سين.

سسئي (آبري)

فصل پھريون

وائي - 1

ھمسون ساٿ گيا ھيَ، ھمسون سَيلُ ڪيا ھيَ.
جو ڪجهہ ڪرنا ڪر رھيا، ڪھي ڪھيو قافلو زَنۡڪون زود بيا ھيء،
مرد زن جنھن مات ڪيا، لَکڻا لوڪ ليا ھيَ.

بيت - 1

اول آخر آہ، ھلڻ منھنجو ھوت ڏي،
پورهيو سندو پورهيتين والي ڪِيم وڃاءِ،
ٿَڪيء ٿورو لاءِ، جئن جئري ملي جت کي.

بيت - 2

ڏري ۽ ڏاري سَٽَ سورن جي سسئيِ،
پييائيِ پنهونءَ ڏي نرملَ نھاري،
لالن جن، لطيف چئي، سُنھن سَتي ساري،
پِريتڻو پاري، مارگ ۾ مُنڌ مُئي.

بيت - 3

جي سِجهائي سِڪ، تہ پڻ سِڪي سسئيِ،
پيتاءٍ پنهونءَ کي ھَڏِ نہ ڀڳيسَ ھِڪَ،
اِن تڙ منجهان تِڪَ، ڏني پاڻ اُڃ ٿئي.

بيت - 4

پسي جهاجهہ جمال جي، جنھِين پِيتي پِڪَ،
اَپَرِ اڳانجهو ٿيو سورُ اُنھِين کي سِڪ،
ھَڏِ نہ ڀڳيَن ھڪ، سدا سائر سيِر ۾.

بيت - 5

محبت جنجي من ۾، تن تِشنَگي تارِ،
پي پيالو اُڃ جو، اُڃ سين اُڃ اُٿيار،
پنهون پاڻ پيار، تہ اُڃ سين اُڃ اُجهائيان.

بيت - 6

محبت سندو من ۾ پُر پيالو جَن،
پيڻَ پرچاءُ ناھِڪو، ڪنھن جنھن ڏاہِ ڏَڀَنِ،
جنھن نھايت ناہ ڪا، تنھن سُڃا سُڃ وڃن،
تيلان اُڃ مرن، سدا سائِرَ سيِر ۾.

بيت - 7

سدا سائر سير ۾، اَندر لھي نہ اُڃ،
پسڻ جو پرينءَ جو، سو سڀائي سُڃ،
تنھنلاءِ مرن اُڃ، سدا سائر سير ۾.

بيت - 8

ساڄن ڪارڻ سُڃ مر قبولي سسئيِ،
اندر جنِھين اُڃ، پاڻي اُڃيو اُنِکي.

بيت - 9

پاڻيِء مٿي جهوپڙا، مورکہ اُڃ مرن،
ساھان اوڏو سپرين، لوچي تان نہ لھن،
دم نہ سڃاڻن، دانھون ڪن مُٺَنِ جئن.

بيت - 10

سسئيِءَ ڪين سمجهو اوري آريِء ساڻُ،
ڪري پيکُہ پنهونءَ سين پاڌارياءٍ پاڻ،
ڄٽِ وڃايو ڄاڻ، ٻانڀڻِ ٻروچن سين.

بيت - 11

لڳي ڪوسو واءُ، لوڪ مڙوئي لَھَسيو،
اُڀن منجهان آئيو، ھَيھيَ جو ھُڳاءُ،
طَيرن تَنواريو پنهونءَ پڃاڻاءُ،
رسيو سور شَبان کي وُ حوشَنِ وٽانءُ،
مروئن موت قبوليو، اَپر اَفسوساءُ،
بَرَ پڻ ڪن بُڪاءُ، اُڪنڍيا آريء ليِء گهڻو.

بيت - 12

مَھند مُحتاجي ڪري، پٺيءَ پير کڻيج،
ڪُٻيلياڻي ڪيچ ڏي، حُج مَ ھلائيج،
پاڻا ڌار پِريتڻو، سسئي ساڻ کڻيج،
اوڏي عزازيل کي، ويجهي تان م وڃيج،
نا اُميديِ نيج، تہ اوڏيِ ٿئين اُميد کي.

بيت - 13

مھند محتاجي ڪري، حج وڃائي ھل،
عذر خواھيون، عاجزيون، سسئي ڪنھن ۾ سَلُ،
ڏونگر ڏورڻ ڏاکڙو، لنؤري ڪونھي لَلُ،
اِيُ ڀلائيءَ جو ڀَلُ، جئن پاسي ٿئڻ پاڻ کان.

بيت - 14

ويه م مُنڌَ ڀنڀور ۾، ھاڙھي ھڏِ م ھل،
ڪوڙي ڪج ڪڏھين، سچي ڳالھہ م سَلُ،
جانب ليِء م جل، سور وسارم سسئيِ.

بيت - 15

سُکين ٿِيُ م سَنَريِ، پسي ڏکہ مم ڏَرُ،
پَٽي ڪرم پانھنجو، گهوريو اَڏم گهرُ،
ماري ھَڏُ م مَرُ، مَڇُڻِ جِيُ جيارئين.

بيت - 16

سکين ٿئي نہ سنري، ڏکين تا نہ ڏَري،
اوري ھڏِ اُڀييِ، پُري تا نہ پَري،
سرتيون ٿو نہ سريِ، ٻنھين ريِء ٻانڀڻِ کي.

فصل ٻيو

بيت - 1

پَسي ڏونگر ڏارَ، جِمَ ھلڻ ۾ ھيِڻي ٿئَين،
مَجازياڻيون موٽيون، سُڻي پنڌَ پچار،
پُوئي پائج پرينءَ لَيء، حقيقت جا ھار،
سگهيِ لھندءِ سار آريچا، عنات چئَي.

وائي - 1

ھوءِ جي ھليا ھوت سونھارا،
مون نہ وھيِڻا، پنهونءَ سڱيِڻا،
سسئي پڇي ساٿ جا اوطاقون اوتارا،
آن ڪي ويندا گڏيا آرياڻيِ اھپَارا؟
ٽليون ٽَونرَ ھَلَوِيوُن، مَيَنِ سِر موچارا،
مونکي نيندا پاڻسين ڪاملَ ڪُرَ اُجارا.

بيت - 2

پسي ڏونگر ڏاہِ، جم ھلڻ ۾ ھيڻي وَھين،
لانچي لڪ، لطيف چئي، پٺيء ڪيچِن ڪاہ،
پڇيِ پورج سسئيِ بلوچاڻيِ باہ،
اِن وڙائتي ور جي، آسَرَ ھڏ م لاہ،
جو اَکِنئون اوڏو آہ، سوپرين پرانھون م چوَ.

بيت - 3

ھِتان کڻي ھُت، جن رکيو، سي رَسيون،
ساجنُ سُونھَن سرت، وِکانئي ويجهو گهڻو.

بيت - 4

جيڪس ياد ڪياس، وڃي وَرَ وڻڪار ۾،
جلد جريديِ پنڌ ۾ اَديون اَڄ اَ ٿياسِ،
وڃي ڪيچ پُنياس، ٻاروچاڻيِءَ ٻاَجهہ سين.

بيت - 5

واقف نہ وڻڪار جي، باري سُڄن بَرَ،
وَرُ وسيلا سپرين، ٿڪيَس ڏوري ٿر،
لَھج لعلَ، لطيف چئَي، ڪانڌ مئَيء جي ڪر،
ولھيِ ڪري ور، مَڇڻ مارڳِ ڇڏئين.

بيت - 6

واقف نہ وڻڪار جي، اَڳ نہ ڏيه ڏٺوم،
ڏونگر ڏوراپنسين، ڪاتيِء ريء ڪٺوم،
جيلان مُحب مِٺوم، تيلان ڇُلون ڪريان ڇپرين.

بيت - 7

واقف نہ وڻڪار جي، پاڻيِ کنيم نہ پاءُ،
جبل جلدايون ڪري، تکہ ڏيکاري تاءُ،
لڳن لُڪون، لطيف چئي، معذورِنِ مٿانءُ،
اُتي اوڏا آءُ، جت ھوتَ ھيڪلي آھيان.

بيت - 8

واقف نہ وڻڪار جيِ، جت جبل جوراڻو،
اُتي، عبداللطيف چئي، سُڄي سفر سَٽاڻو،
پھروئي پاڻو، سَڦرو ڪرين ساٿ کي.

بيت - 9

وڏا وڻ وڻڪار جا، جت جائُو جَمَرَ جَرَ،
ڪوسا تپن ڪَڪرا، ٻي دمدم تپي ڌر،
ويچاريِ ڏئي ور، پير نہ لھي پرينءَ جو.

بيت - 10

وڏا وڻ وڻڪار جا، جت نانگ سڄن نيلا،
اُتي، عبداللطيف چئَي، ڪيا ھيڪلِنِ حيلا،
جت ڪڙم نہ قبيلا، اُت رَسج رھبرَ راہ ۾.

بيت - 11

ويچاريء وڻڪارُ اَگ نہ ڏٺو ھو ڪڏھين،
مِھر نہ ھئي ماڻھئين، ھو سڀ ھندڪار،
جَتُ ڪياءٍ يار، سورن ڪارڻ سرتيون.

فصل ٽيون

بيت - 1

پنهون ڇڏيو پوءِ، جانبُ جبلِ ڳولئين،
تيلانھين تَنگُون ڪَرِئين، جيلانھين تون جوءِ،
ساڄنُ سُڃ نھارئين، ڏکي ڏوہُ ڪيوءِ،
ھاڙھي ھوت نہ ھوءِ، وري پڇ ويٺِن کي.

وائي - 1

غفلت يارُ گَنوايو، ٻَڙيِ جيڏيون،
ڪيئن ڪريان آءٌ، ڪوہ ٿيو،
سُتيس تان ساٿ ويو، اُٿيس تان ڏکہ آئيو،
پڇان پوءِ پنهونءَ کي، عبث تان اَنُّ کائيو،
ھوتَ ھلندي جا ڪئي، سا مون ڳالھہ سُڻائيو،
پاسي ۾ پَرٽِ جي آڻي اُٺ جُهڪائيو،
ھِن وِلھيِء جي وھانو تي، واڄٽَ سڀ وڄائيو.

بيت - 2

وري پڇ ويٺِن کي، سندا پنهونءَ پارَ،
ساڄنُ سڀ ڄمار، ڏکي ڏورج ڏِيلَ ۾.

بيت - 3

ڪونھي اُت ڪوھيارُ، جِت تو ڀوريِ ڀانئَيو،
پنڌ م ڪر پھاڙ ڏي، وُجودئي وڻڪار،
ڌاريان ڀانئج ڌار، پڇ پِريان ڪر پاڻ تون.

بيت - 4

سڀيئي ساري سسئي، گهر ڪنڊون تون گهورِ،
وڃي ڏُورِ م ڏور، دران منجهہ دوست ٿيو.

بيت - 5

دران منجهہ دوست ٿيو، موٽي پڇ پاھِين،
عبث آڳاھين، وڃيو ڪُوڪِين ڪانڌ کي.

بيت - 6

پر گهران پاسو ڪري، پڇ پريان ڪر پاڻُ،
سو تان توھِين ساڻ، جنھن لاءِ جَفائون ڪرين.

بيت - 7

سوئي کڻيو ساڻُ، سوئيِ ڏورين سسئيِ،
ڪڏھن ڪنھن نہ ڪيو ڄُلَڻ منجهان ڄاڻ،
پڇہ پريان ڪر پاڻ، تہ تون تئائين لھين.

بيت - 8

جو تون ڏُورئين ڏُورِ، سو سداءٍ آھي ساڻ تو،
لالن لَيِء، لطيف چئي، مُنجهي ٿيُ معذورِ،
منجهان پَهَ پروڙ، تو منجهہ آھيس تَڪيو.

بيت - 9

وڃين ڇو وڻڪارِ، ھت ڳولئين ھوت کي،
لِڪو ڪين، لطيف چئي، ٻاروچو ٻئي پار،
ٿِيُ سَتيِ، ٻَڌ سَندورو، پِرت پنهونءَ سين پار،
نانئي نيڻَ نھار، تو ۾ ديرو دوست جو.

بيت - 10

ڪُوڙِيون پڇن ڪيچُ، ھوت نہ پڇن ھتِھين،
جن پنهونءَ سين پيچ، تن پيرين پنڌ وساريو.

بيت - 11

ھل ھنئين سان ھوت ڏي، پيرين پنڌ وسارِ،
قاصداڻي ڪار، ڪين رساڻي ڪيچ کي.

بيت - 12

ھل ھنئين سان ھوت ڏي، پيرين ڪر م پنڌ،
رائي پڇ م رَندُ، رِڙہ روحاني سسئيِ.

بيت - 13

ھل ھنئين سين ھوت ڏي، ڇپرِ ھڏ م ڇُلُ،
آرياڻيِ اَمل، ڪايا ۾ ڪانڌ ٿيو.

بيت - 14

ھل ھنئين سين ھوت ڏي، ڇپر ڇل م تون،
منجهان لڏو مون، ڪوھيارو ڪيچ ڌڻي.

بيت - 15

ھل ھنئين سين ھوت ڏي، سِسي کڻ م ساڻُ،
جنھين ڀانيو پاڻ، سي آرياڻيان اوري رھيون.

بيت - 16

ڪئي پنڌَ پُڇا تو، ڪيچين ڪارڻ ڪيئن؟
بي خود ھلج بر ۾ آءٌ تو چُئَان اِيئن،
سِڪڻ ساڄنَ سيئن، متن مُٺي ڇڏئين.

بيت - 17

متان مٺيِ ڇڏئين، پرِيتڻو پاڻا،
ڄاپنِ جئن ڄاڻا، تون پڻ ھوئج تن جئن.

بيت - 18

متان مٺيِ ڇڏئين، پاڻان پريتڻو،
کٿوريِ ڪڻو، مَڙھي مڙھڃ مُنھن ۾.

فصل چوٿون

بيت - 1

ھيجُ نہ ھوندو جن، سُي ڪيئن وِندُرِ وينديوُن،
وِھو وچ رھن، سھسين سَڌُن واريون.

وائي - 1

معلوم حالُ حبيبَ، مونکي درد قديمي وو،
آلوديِ آزار سان تولَيء ٿيس طبيب،
شاديِ ڏئين صحت جي، غمي لاھئين غريب،
آھيان ٿي آھون ڪريان، نَعرو منجهہ نصيب،
ڪاھل آھيان ڪُوَڙي، رَسي لاہِ رَقيب،
حاذقُ آھئين ھِنَجو، اچين شال عجيب،
دوا آھئين دل جيِ، پُڇ پُڇ رھيس طبيب،
اللھ، عبداللطيف کي ڪوڙِ لاءِ قريب.

بيت - 2

سَڌائتي سڀڪا، بُکہ نہ باسي ڪا،
جيھيِء تيھيِء ذات جي جُنبش ڪانھي جا،
مونسين ھلي سا، جا جِيُ مِٺو نہ ڪري.

بيت - 3

ڪيچ نہ جُنبڻَ جاءِ، تہ ڪا ھلي ھوت ڏي،
مونسين ھلي سا، جا جيُ مٺو نہ ڪري.

بيت - 4

آتڻ ۾ پرياڻُ، ھو سڀني جيڏئين،
مون سڀاڳيِء ساڻ، ڪيرَ ڇُلندي ڇَپرين؟

بيت - 5

سُکن واري سَڌَ، متان ڪَا مونسان ڪري.
اَندر جنھِين اَڌ، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 6

ڏونگر نہ ڏوري، سِڪڻ جون سڌون ڪري،
ويٺي گهرِ گهوري، مٿان پريَنِ جِندڙو.

بيت - 7

وريتيون ورو، آءٌ نہ ورنديِ وَرَري،
جاڏي ھنِ جبل جو تانگهينديس ترو،
جتنِ ساڻ ذرو، نينھُن نبيرڻ نہ ٿئي.

بيت - 8

وڃو سڀ وريِ، اَئين جي ورن واريون،
ڦوڙائي فراق جي سُڄي ڳالھہ ڳري،
ٻُنڀان جن ٻَريِ، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 9

وڃو سڀ موٽيِ، اَئين جي ورن واريون،
ڪان ھلنديِ ڪيچ ڏي، ڪريو م کوٽيِ،
ڪڍيم ڪاڇوٽيِ، وڌم جوڳ جتن لَيِء.

بيت - 10

اَئين جي ورن واريون سرتيون سَڌَڙيون،
آرياڻيِء پنهونءَ جي ٻولِ نہ ٻَڌَڙيون،
جي لکئي لَڌَڙيون، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 11

اَڄ ملنديس ماءِ، ڌاڄا ڪنديس ڪپڙا،
جِيجا جوڳياڻي ٿيان، مونکي جهلَ م پاءِ،
ھوت ٻروچي لاءِ، ڪَنين ڪُنِرَ پائيان.

بيت - 12

عناتا، اُتاھين جاني جڙَي ٻَنڌُ،
آھي گهڻو اَھُکو فقيريء جو فند،
چکين تہ چريو ٿئين، مَيخاني جو مند،
ڪين ڪڍندو ڪنڌ، منجهان سڱَ، سيَّد چئي.

بيت - 13

مونکي ڀانئي ڀاڄَ، ڏير ڏُوراڻا ھليا،
اڳيان اُٿي اُنِجي خوب نہ پَڪَم کاڄَ،
ميڙي آپ سرتيون نڪي ڳايم ڳاڄ،
سامون ھٿان نہ ٿي، جيڪا رسم راڄ،
آيل آءٌ اَڪاڄ، ٻولُ ٻروچي وِترو.

بيت - 14

تو جو ٻولُ ٻروحَ، ويھي ڪيو وڻڪار ۾،
سو ئي پارج ھوتَ، ولھيء مون معذورِ سين.

بيت - 15

پھرين تون پاريج، پرڻ پوءِ پنهونءَ تي،
ٻول م وساريج، ھو جو ڪَيُيء ھوت سين.

بيت - 16

تو سين ٻولَ ٻھوُن، ساجنُ سھسين جي ڪري،
ڪندينءَ توءِ ڪَھُون، جي نالو ڳِيڙُءِ نينھن جو.

بيت - 17

سُڻي ٻولَ سندانِ، جِم سُمھين سسئيِ،
ڪندينءَ ڪوہ ڪيڻنِ، جُسي اُنِ اورانگها.

بيت - 18

سِجَ اُلَٿي مسئَي رَبَ وَرَنو روءِ،
پھي نہ پانڌي ڪو، جنھن ڪَرَ پُڇي لوءِ،
مُوڙھي وڃي توءِ، موٽڻ جي ڪانَ ڪَري.

بيت - 19

ڇُلان مَنجهمِ نہ ڇاڪَ، پُران پُونِمِ پُرڪڻا،
متان ڪا مُنڌ ڪري موٺڻ جي مزَاڪ،
چِت سندو مون چاڪ، ھاڙھي ھَڏُ ھڻيِ ڪيو.

بيت - 20

پيرين پَئي پرڪڻا رہ ۾ گهڻو رُنوم،
پاراتو پرينءِ کي تَپي تان نہ ڏنوم،
چُڪيِء ٿي چيوم سُواھُرو سڄڻين.

بيت - 21

چُڪيء کي چئي، ڪا جاڳائي جيڏيون،
ويَڙو ساٿ وَھي، تو نِنڊائي نہ لھي.

بيت - 22

چُڪَسِ سڀ چئي، ماڻهو شھر ڀنڀور جا،
ساموٽي ڪيئَن مُئي، جنھنجو جانب جَت وٺي ويا.

بيت - 23

موٽن جا مَذڪُورَ، جان ڪي چَيَس جيڏئين،
پَرِيٽِ پھرين پُورَ، نيئي پھچائي پنهونءَ کي.

بيت - 24

موٽڻ جي مصلحت، مونکي ڏيو م جيڏيون،
نھاريَنديس نِڪريِ آرياڻي اَلبت،
ڪنديَس اوٽَ، اَيوب چئَي، لڪن ڏيئي لت،
سرتيون شريڪت، آءٌ ڪيئن آگَن سين ڪريان.

بيت - 25

موٽي مران م ماءِ، موٽن کان اڳي مران،
لُڇي لالن لاءِ، شال پُونديَس پير تي.

فصل پنجون

بيت - 1

ڀَڄيِ جان ڀنڀور کان، ڏونگر ڏوريو مون،
ڪاھي رَسيسَ ڪيچ کي، جِتي پاڻ پنهون،
*سڀت آھئين تون، قضا ڪندين ڪنسين؟
(*سڀت آھئَين تون، قضا ڪنديَس ڪنھن سان)

وائي - 1

اَھُکيِء آڳَهُ آھي، مونکي تان نہ ڇڏيندو تِکَہ ۾،
پُڇي پوءِ ٻين کي، لَڪن ۾ لَڏ لاھي،
آريِ اُگهاڙِنِ کي، پنهون ڄام پَراھي.

بيت - 2

پيھي جان پاڻ ۾ ڪيم روحَ رھاڻِ،
تہ نڪو ڏونگر ڏيه ۾، نڪا ڪَيچين ڪاڻ،
پنهون ٿَيس پاڻ، سسئي تان سُورَ ھُئا.

بيت - 3

ڏنا جئڻ لَيء جيڏيون، ڏيرن مونکي ڏُکَہ،
ڀَڳيَس جان ڀنڀور کان، تان سُورَ مڙيئي سُکَہ،
لٿي مون تان لُکَہ، پنهون ٿَيس پاڻهين.

بيت - 4

پنهون ٿَيس پاڻهين، ويو سسئيءَ جو شَرَمُ،
ھيڪليون ھلن جي، ڀَڄي تن ڀَرَمُ،
جو وِندُرَ ۾وَرَمُ، سو سَودو سَريُس ھتِھين.

بيت - 5

پنهون ٿيَس پاڻهين، ويو سسئيء جو سينگار،
”مَنۡ عَرِفَ نَفۡسَهُ فَقَدۡ عَرِفَ رَبَّهُ“، اِھو ئي آچار،
جو وندر ۾ واپار، سو سَودو سريس ھتھين.

بيت - 6

پنهون ٿيس پاڻهين، ويئي سسئيء جي سَونھَن،
”خَلَقَ آدَمَ عَليٰ صُوۡرَتِهِ“، اِئن وڻن منجهہ وِر ونه،
چَريِء منجهان چُونه، کڻي ھوتُ ھنجِ ڪيو.

بيت - 7

ويئي سونھن سسئيء جيِ، پنهون ٿيَس پاڻَ،
سڀني جي، سيّد چئي، آھي اِت اُماڻَ،
ڀنڀور جا ڀاڻَ، آڏا عجيبن کي.

بيت - 8

وَھمَ وِرساياسِ، نا تہ پنهون آءٌ پاڻ ھُئي،
پاڻُ وڃايم پانھنجو، پَئي پِريان جي پاسِ،
رتي علمَ نہ راسِ، ڌاران پَسڻ پرينءَ جي.

بيت - 9

ڪافاً ڪا ھيندياس، موٽان تان ڪُرَ ميھڻو،
ٻانهي ٻاروچن جي سَڱ نہ ساھيندياس،
”اَلِفۡراقُ اَشَدَّ مِنَ الۡمَوۡتِ“، ھِتي نہ ھوندياس،
آہَ نہ لاھيندياس، جئري جَتُ ڏِسي مَران.

بيت - 10

جِئڻ جَتَ ڌاران معذورِ جو مَسَ ٿئي،
چانگهن سر چڙھيِ ويا ساٿي سَوارا،
اکيون اوتارا، پَسيو رُونِ پنهونءَ جا.

بيت - 11

ھيڪر ھُئڻ ڇڏ، تہ اوڏي ٿئين عجيب کي،
”مَارَاَيۡتُ شَيۡئًا اِلَّا وَرَاَيۡتُ اللهَ“، نيئَي اَجها اوڏانھين اَڏ،
تہ ھوتُ توھين کان ھَڏِ، پرين پاسي نہ ٿئي.

بيت - 12

ھوتُ تُنھنجي ھنج ۾، پُڇين ڪوہ پَھي؟
”وَفِيۡ اَنۡفُسِڪُمۡ افَلَا تُبۡصِرُوۡنَ“، سوجهي ڪرسهي،
ڪڏھن ڪانہ وَھي، ھوتُ ڳولڻَ ھٽ تي.

بيت - 13

ھوت تنھنجي ھنج ۾، پڇين ڪوہ پَرياڻُ،
”وَنَحۡنُ اَقۡرَبُ اِلَيۡهِ مِنۡ حَبۡلِ الۡورِيۡدِ“، تُنھنجو توھين ساڻ،
پنھنجو آھي پاڻُ، آڏو عجيبن کي.

بيت - 14

ووَڙيم سڀ وٿاڻَ، يار ڪارڻ جَتَ جي،
”اَللھُ بِڪُلِّ شَيۡءٍ مُحِيۡطٌ“، اِيُ آرياڻِيء اُھـڃاڻ،
سڀ ۾ پنهون پاڻ، ڪينهي ٻيو ٻروچ ري.

بيت - 15

ڄاڻي سُڃاڻي، وِھان ڪئن ماٺ ڪري،
اندر آڳ عشق جي اَپر اُڌاڻي،
”اَلۡعِشۡقُ نَارُاللھِ الۡمُوۡقدَةَ“، کُوري جئن کاڻيِ،
آھي آرياڻِي، ٻيو سرتيون سُڄي ڪيِنڪي.

بيت - 16

ڪَڍُ پنهونءَ ڏي ڪاھي، چاٽيِء روح چَريو ڪيو،
اُٿي ويئي اوڏھين سُتي پڻ ساھي،
”اَلۡعِشۡقُ حِجَابٌ بَيۡنَ اَلۡعَاشِقِ وَالۡمَعۡشُوۡقِ“، لاشَڪ ٿيُ لاھي،
آرياڻيِ آھي، ٻيو سرتيون سڄي ڪينڪي.

بيت - 17

ڀينر آءٌ ڀوريِ، مون سَڱ سُڃاڻي نہ ڪيو،
ڏيندا مون ڏير ويا، جِهڄَڻ ۽ جهوري،
لڳي جن لوريِ، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 18

اَديون آءٌ اڄاڻِ، مون سڱ سڃاڻي نہ ڪيو،
ھوند نہ سَٺيم ھيتري ڪوھياري جي ڪاڻ،
رتيِء جي رِھاڻِ، جيُ اَڙايُم جَتَ سين.

فصل ڇھون

بيت - 1

جَڏائيِء جو جامُ، ڏناءٌ ڏکيِء کي،
مَنگلُ منھنجي من ۾ ٻاريو ھوت حَمام،
اَرَکہِ ٿيو آرام، ڪاڪُلُ پَسي ڪانڌ جو.

وائي - 1

مون انڌيِء ڏي ايندا، ھوتَ سلامت سُپرين،
پَليِء لائي پنھنجي، نيَّ کي اُت نيندا،
سڱ نہ ڪندا سُکہ سينِ، سُورَ سَڱيِڻا ٿيندا،
رکيِ ڳَلُ ڳلن تي، نينھن نياپو ڏيندا،
پَريت نيندا پاڻسين، ڇوريِ تان نہ ڇڏيندا.

بيت - 2

درد نہ لھي داروئين، زُلفَ زورُ ڏنوم،
ڪاڪل ڪالهہ ڏٺوم، رُخساريتي رُوپ سين.

بيت - 3

ڀَنڀو جو ڀنڀور ۾ ڪاڪل ڏٺم ڪالهہ،
ھَي تَنِهين جي حال، زُلفَ جي زافُ ڪيا.

بيت - 4

پَرينديئي پاڻُ ويو، زلف ڪيَس زافُ،
سندو ڪاڪلَ ڪاف، ماري معذورِنِ کي.

بيت - 5

ھاڻ نہ جيان جيڏيون، زلفَ زاف ڪياس،
ڪاڪلَ آءٌ ڪُٺياس، ڀَنڀو جو ڀنڀور ۾.

بيت - 6

ڪاڪلَ ڪُٺي جا، ڪفن تَنھن ڪين ٿيو،
مَنجهہ شَھادَتَ سان، لُڏي ۽ لاڌَ ڪَري.

بيت - 7

ڏَکا ڏونگر ڄامَ، مَڪَرِ معذورِنِ تي،
توتي لڄ، لطيف چئي، آھي سنديِ عام،
مارم چئي معذورِ کي، وھيان ڪانڌَ، ڪلام،
پَرچج پيادِن سين الله لڳِ عَلّام،
جا نوازي آنھنجي نام، سا ھوتَ م ڇڏج ھيڪلي.

بيت - 8

ڏَمر ڏونگر ڄامَ، سَکَر پاڻَ شريڪَ سين،
ڪيھي ڪُفلت تنھن سين، جا گولي آنھنجي گام،
وَرج وِيرَ وَريام، منھنجو اَچڻ آن ڳري.

بيت - 9

ڏَکا ڏونگر لاہِ آءٌ اڳَ مُئي آھيان،
آرياڻيِء سين آہِ، ذاتي سڱَ ضعيفِ جو.

بيت - 10

پيرَ پَٽانئيِ ڪُنئَرا ڏونگر مٿي ڏي،
ڦٽيا ڦَڻَ فقيرِ جا، سيِروُن ٿَيڙا سي،
جھڙي تھڙي حال سين پُري پنهونءَ ڏي،
وڃي ماَن وَري، ٻانهيِء ٻَنڌڻ جنھن سين.

بيت - 11

پيرَ پَٽانئَي ڪُنئرا، ڏونگر مٿي ڏي،
پاڻُ نہ پَسي ڦَٽيو، ڪَڙھي ڪيچين کي،
ھاڙھو ھوتَ پَري، ڪوہ ڄاڻان ڪئن لنگهيا.

فصل ستون

بيت - 1

ڌُور مَڏيِه ويو، پير تُنھنجي پرينءَ جو،
رھڻَ واٽڙن تي ڪيچن ري ڪِيو،
وِندُرِ جو ويو، سو اللھ واري آڻئين.

وائي - 1

لوچِدا وي بلوچِ دا، ميرا من اوچِدا،
پِير اُنو سڏَينديِ سڳَر پٽَيان دي،
اللھ مِلاوي پنهون ڪيچ دا.

بيت - 2

وندر جي وڇن، سي مر ٻَڌن سَندرا،
ٻيون ڪوہ ٻڌن، ڇوڙي جي ڇڏينديون.

بيت - 3

ڏيهُ ڏيھانئَي ڏُور پَرَ ڏيھانئي پَري ٿيا،
سيڻن ڪارڻ سسئيِ پيئي پراھين پُورِ،
تون وڃين ھوتَ حُضورِ، منھنجو جئڻ جيلانھين ٿئي.

بيت - 4

ھيڪانديء ھوئيِ، اُٿيِ رات رَوان ٿيا،
ساہُ سَڳي ۾ سُورَ جي پنهون ويو ٻوئي،
رہ قضا دم ڪوئي، تہ ھيڪر ھيڪانديِ ٿيان.

بيت - 5

ھَڏِ نہ ساہُ سُڌِيرُ، دل درمانديِ دوست ري،
پائي ويا پِرت جو زوراور زنجير،
جِيُ، جُسو، جاگير، ھاڻي مِلڪ ھوت جيِ.

بيت - 6

عمر سڀ عشق سين پنهون جي پُڇن،
ريس ريزاليون تنسين ڪيڄاڙي کي ڪن؟
مارَڳ جي مَرَن، وڏو طالع تنجو.

بيت - 7

وڏو طالع تو، جئن لڳِيئن پيرِ پنهونءَ جي،
سسئيِ اِن سِتُونَ کي رويو رويو رو،
ويٺي ھِت م ھو، ھلين تہ ھوت لھين.

بيت - 8

وٺين ناہ وَراڪو، سُتينِ ڪونهي سَنگ،
ھوتُ ھلندينِ کَٽيو، جن اَنگُنِ چاڙھيو اَنگ،
باسي ڀَئي ڀَنگ، رِڙھي ڄامَ رَسيون.

بيت - 9

ويٺي وَرِ نہ پُونِ، سُتي مِلن نہ سُپرين،
سي مَرُ رويو رُونِ، جن مسافر سپرين.

بيت - 10

پَرِ ۾ پيرپنهونءَ جو ڪَڙي ۽ ڪَڙھي،
سِڪ ٻَڌاءِ سَندرو جانب لَيِء جَڙي،
لَڪن سِر، لطيف چئي، مُنڌ جهيڙي ۽ جَري،
پَڻيِء تان نہ پَڙي، جي عمر سڀ اِئن ڪَري.

بيت - 11

ڪِ ڪي ڪَڙيان پيَر، ڪِ ڪَڙهان ڪيچ ڌڻين لَيء،
ايُ ڏَنءُ ڏيئي ڏيرَ، پاڻا پَراھان ويا.

بيت - 12

ڪَڙپُڻِ پيرَ سندانِ، ڪڙَهہ پڻ ڪيچ ڌڻين لَيِء،
اِنھيِء پِر اُتانِ، پوندئن منڌ پَھاڙ ۾.

بيت - 13

سُورن سِجهائيِ، چيلهہ ٻَڌيون چوٽئين چڙھي،
سَڱَ پِريان جي سسئيِ ميڙي مِلائي،
لڌاءٍ، لطيف چئي، لالن ليلائي،
ٻانڀڻِ ٻاڏائي، حَبيان واريو ھوت کي.

بيت - 14

رائي ڪيِ رَنجورَ، ٽَڪرَ توءِ ٽاڪيو چڙھي،
لانچي لَڪَ، لطيف چئي، ھلي ڏانھن حَضورَ،
رھيا سڀ رُڃن ۾ سسئيِءَ جا سالُورَ،
ساڄن ميڙيُس سُورَ، سُکَہ نہ ميڙيُس سپرين.

بيت - 15

منجهان پَئن پَرُ وڙِ، سڀ ۾ پُڇج سسئيِ،
ويھي وڏي ڍِڳ مان، ڌُڻي وجهج ڌوڙ،
تہ تون ماڻئين مُوڙ، جي پَندِ اِھائي پارئين.

بيت - 16

لُڇي، ڪين ڪُڇي، آٽي مُنڌ اَندوہَ ۾،
پَرِ ۾ پير پڇي، لالن جو لطيف چئَي.

بيت - 17

ٻَريائيِ تہ ٻارِ، ڦُوڪِ تہ لڳي انبرين،
ھِني جي ھُئڻ جون، وٿون سڀ وسار،
سموريِ سرڪار، نيئي رکج ناہ ۾،

بيت - 18

قد ٻَڌيِ تون ڪينَ، پھچندئن پنهونءَ،
جئن سينو ساھئين سسئيِ، ٿئين تَھَوارُون تين،
مُٺي ٿِيُ مسڪين، ھمت ھوت وڃائيو.

بيت - 19

ٻَلَرِ لڳو ٻاڻُ، پَسو جوءِ جرا ٿيِ،
سا منڌ مري نہ جئي، پيئي پَڇاڙي پاڻ،
سسئيِ سُورن ساڻ، سَنڀوُڙيِ سيّد چئي.

فصل اٺون

بيت - 1

اَڌر نِڌر اَڀَري، اسَونھين آھيان،
لُڙڪ لعلَ، لطيف چئي، وَرَلَيِء وَھايان،
ھيجان ھَنجون حَب ۾ ھوتن لَيِء وَھايان،
جانبُ ضعيفيِء سين پنهونءَ پھَايان،
پيھِان پَچايان، جي مان نيو پاڻسين.

وائي - 1

ھوت سي ھلڻ ھارا، وو جيڏيون،
ڪيئن ڪريان آءٌ اُنِسين؟
کوءِ پَلنگَ، ٻَن ماڙيون، کِئڻ سي ٿئَڙم کارا،
سُونھَنِ سپرين جا آتڻ وٽ اوتارا،
آھيان پَرِٽ پنهونءَ جي، ڪَنديَس ڪُنِرَ ڪارا،
پير م ڇڏج پرينءَ جو ھَيھَي ھَٺَ اَسارا،
ڪيچين ڪَرَہَ پلَاڻيا، مَيا ٿئڙم مارا،
انڌِنِ آسرو آھئين، موٽج مُنھَن موچارا.

بيت - 2

اَڌر نِڌر اَڀريِ، اَسونھين آءٌ،
چِيٽا چور چُنجُن ۾، بر ۾ بلائون،
موٽ پنهون پانھون، متان محبَ مري رھان.

بيت - 3

اڌر نڌر اَڀريِ، آھيان اَسونھين؛
پَرَڏيھي پرين ڪيا مرڻ لَيِء مُونھين،
سسئيِءَ کي، سيّد چئَي، تَنِگنِ ۾ تُونھين،
ھاري ڪئَن ھُونھين، ريِء سمر سَڌون ڪرئين؟

بيت - 4

اڌر نڌر اڀريِ، اوڳي اَوائيِ،
ڪينَ ٽُھاريِ ٽَڪرين ساڻس سڳائيِ،
لاڳاپَن، لطيف چئي، منڌرائي رھائي،
جَلُڻ جَڏائي، آري لاہِ اصيلِ تان.

بيت - 5

اَڌر نڌر اَڀريِ، ڪَمِ نہ ڪُوماٽي،
سا ڪئن وِھي ويسري، جا گهائي گُهوماٽيِ،
پيئيِ پيش پنهونءَ جي، اُسن ۾ آٽي،
جا لُڪُن لُوساٽيِ، سا سيڄ چڙھندي سسئيِ.

بيت - 6

اَچي عِزرائيلَ، سُتي جاڳائي سسئي،
ٿيِ دَوڙائي دليل، تہ پنهونءَ ماڻهو موڪليو.

بيت - 7

مُنڪِرَ ۽ نَڪِيَر کي جڏھن ڏٺاءٍ،
اڳيان اُٿي اُنِکي پنهون پڇياءٍ،
ادا اِئاءٍ، ڪو ويو ساٿ سڄڻ جو؟

بيت - 8

ڀاياڻيِ ٿي ڀورِ، پُٺيِء ڪيچين ڪَڪرا،
رائو مڙيوئي رت سين ڪارڻ ڪانڌ ڪَڪور،
لانچي لَڪَ، لطيف چئَي، اُٿي ڏونگرَ ڏورِ،
جَتُ وڃي ٿو زور، اُپُڙُ تہ اوڏي ٿئَين.

بيت - 9

پَئَي ٿي پَيمال، سا منڌ مري نہ جئي،
بُري ھِن ڀنڀور سين ھَڏ نِہ ڳَرھي حال،
لالن جي، لطيف چئي، وساري نہ وِصال،
ڀِري ڪجاہ ڀال، ھيء ڏاہِ ڏوريندي ڪيترو.

بيت - 10

جُٽَ پِٽي پِهُ جهنگِ، ھاڙھي پڇ م ھوت کي،
سُور سُٻيلي سسئيِ، لَڪ تنهين سين لنگهہ،
تہ سپريان جي سنگ، منڌ ميڙائو تو ٿئَي.

بيت - 11

ٿَڪيائيِ ٿَر ٿيلهہ، چَڙهہ چُڪيائيِ چوٽئين،
ھلندي ھوت پنهونِءَ ڏي ڀَوَ مڙيئي ڀيل،
اُٿي رائو ريل، ويٺِنِ تان واري وَري.

بيت - 12

ھيِء گِسي، ھِيُ گَس، ھي پَھڻ، ھِيء پيچرو،
ويچاريِء وڏو ڪيو ويندن پُٺيِء وَس،
ليڙن جي، لطيف چئَي، ڏونگرا ٿيئي ڏَس،
جَڳ ۾ رھيُس جَس، سَڳرِ ٿيِ سردار جي.

فصل نائون

وائي - 1

وڃيِ وڃيِ ٿينديَس ويجهيِ، پَسڻ ڪارڻ پرينءَ جي،
آڏا ڏونگر لَڪيون، موٽج محبت مِجيجي،
پُڇان ٿيِ پَنوھارَ تو، ٻَيَڙَ آھيان ٻيجيِ،
نَمُ کُھر جي نِينھن جو، آھيان آءٌ آروجي،
جا نہ ھلندي ھوت ڏي، پِيُ تنھين جو پا جي.

بيت - 1

ويه م وِساري، پڇا ڪر م پنڌ جي،
نِرمل نِھاري، ھلندِنِ تان ھٿِ ڪيو.

بيت - 2

اَوَجهڙ اَسُونھِنِ، ڏيه گهڻوئيِ ڏوريو،
سَکَرِ ريِء سونھِنِ، پھتي ڪا نہ پنڌ ڪري.

بيت - 3

واءَ وڃاءِ م سو، پُٺيِء جنھن پنڌ ڪريان،
ڇَٽا، ڇَپَر پرينءَ جو پير پَرنيان تو،
بَرِ بورائو جو، سو لڳي متان لٽَئَين.

بيت - 4

واءَ وڃايُم ڪالهہ، پُٺيِء جنھن پنڌ ڪريان،
وڃڻُ مُون وانٽي پيو، ھوتن ڪارڻ حالَ،
جبل ڏوريان جالَ ڪارڻ پير پنهونءَ جي.

بيت - 5

کُھج م، اُجها کيهَ، گرد پَس گُنگَن جي،
ڏُکي منجهان ڏيه، نِڪر نانھِن ڪُلھي ڪري.

بيت - 6

ڏُور م تون ڏوريج، صَبر ڪر م سسئيِ،
پُرڻ ڇڏ پيرنسين، وِھڻ وساريج،
سُکن جا، سيّد چئي، لاڳَاپا لاھيج،
ھِنئين ساڻ ھليج، تہ پنڌ پاسي ڀَر نِبري.

بيت - 7

وينيَس وِکَہ نہ اُپُڙيِ، تون آرياڻي آءُ،
چُڪيِء توسين چاہ، پاسي ڀر پيئَي رِڙهي.

بيت - 8

کُھي جا کنياءٍ، تنھين وِکَ ويجهي ڪئي،
ڇِڪيِء ڇناءٍ، پنڌ مِڙوئي پَٻَ جو.

بيت - 9

سَو ڪوہ ڪري سڀڪا، تون کُھي کڻج وِکَہ،
تاڻج منجهان تِکہ، تہ پنڌ پاسي ڀر نبِري.

بيت - 10

ويو جا ڳائي جَتُ، ويري تنھن وِلات جو،
سندو سُورن خَط، ڏنم ھوتَ ھٿن سين.

بيت - 11

ڏُھلا مون ڏينَھن ٿيا، پييم ڄام ڄَيُون،
ڪري پنڌ پھاڙ ڏي ٿئَڙم روحُ رَيُون،
لُڇيون ٿيان، لطيف چئَي، ڪارڻ دوستَ دَيُون،
ڀانيان لَڪَ لَيون، جي سُورَ پريان جا ساڻ مون.

بيت - 12

ھيڪليائيِ ھاڻ، پُورينديَس پنهونءَ ڏي،
ڪنديَس ڪوھِيارَلَ سين رُچي روحُ رِھاڻِ،
رُلي ڇُلي ڇَپَرين ڪنھنپرِ لاھيان ڪاڻِ،
آھيان گهڻو اَڄاڻ، پر سُورَ پِريان جا ساڻ مون.

بيت - 13

ھيڪليائي ھيلَ، پُورينديَس پنهونءَ ڏي،
آڏا ڏونگر لَڪيون سُوريون سُڄَن سيلَ،
تہ ڪر ٻيلينِ ٻيلَ، جي سور پريان جا ساڻ مون.

بيت - 14

دوست ڌٺاءٍ دلسين، وِرچي تان نہ وِھي،
لانچي لَڪَ، لطيف چئَي، پھڻن منجهہ پِھي،
سندي نيِنھَن نِھي، ڪي سرفراز سسئيِ.

فصل ڏھون

بيت - 1

آءُ اوراھُون سُپرين، وڃ م اڳاھُون،
ٿَڪيِ کڻي ٿَرن ۾ ٻاڪاريو ٻانُھون،
درد جون دانُھون، مون مارينديون موٽُ تون.

وائي - 1

ڪھڙي ويلي اَڄ لڳيان، مَين ڇو ڄاڻان وي لوڪَ،
گهاءُ مِٺاندا ڇُٽندا جو نانھين، ظاھر ڪيتا تن اڳيان.

بيت - 2

آءُ اوراھون سپرين، وڃ م پيِء پَري،
مون ڏِٺي، مون وِسھو، وِرچيِ تان نہ وَري،
ڌاران مونھَن مَري، ڏُکيِء جي ڏيکارئين.

بيت - 3

آءُ اوراھون سپرين، پري وڃ ۾ پيَ،
موٽَ مرنديَس ڇپرين، تون جِيارو جيِء،
ھوتَ م ڇڏج ھيِء، پنهون پياديِ پنڌ ۾.

بيت - 4

آءُ اوراھون سپرين، ڏُکيِء ڏيج م ڏاگَهہ،
وَٽِ ڇڏي مون واگُهہ، آري وِئين عشق جو.

بيت - 5

آءُ اوراھون سپرين، ڏکيِء ڏاگهہ م ڏيج،
پيھي گَهرِ پُڇيج، تہ ھوت ھلاڪت نہ ٿئي.

بيت - 6

مَڇُڻ وِرَ وِسارئين آري لَڳِ اَللھ،
تو کي ساري ساہ، اُڪنڍيو آھون ڪري.

بيت - 7

مڇڻ وَرَ وسارئين، صَبر نہ ساريان،
توکي نِھاريان، آءُ منھنجا سپرين.

بيت - 8

ھٿان ھَڏِ نہ ڇڏيان صبر شُڪرانو،
ذَوقُ زمانو، مون وَرَ ويو وسريِ.

بيت - 9

صبر ۽ شڪر کي ڪاڏي آءٌ ڪنديِ،
آھيان جنھن سندي، سو تہ گُهرجي ساڻ مون.

بيت - 10

صبر ۽ شڪر کي وٺي آءٌ ويٺي،
ڏُکيِء سين ڏيٺيِ، ڪاڪج اَچي ڪڏھين.

بيت - 11

صبر ۽ شڪر کي ھٿِ ڪيو مون ھاڻِ،
پِريَمِ اچي پاڻ، پَٽيِ کي پُڇج تون.

بيت - 12

ناہ جَميِعَتَ جانِ کي ھوتَ پُڄاڻا ھِتِ،
پنهونءَ جي پِرت، ساءُ چَکايُمِ سِڪ جو.

بيت - 13

ناہ جميعت جان کي، ھوت پڄاڻا ھاڻِ،
اللھ سيئي آڻ، جن ساءُ چکايم سڪ جو.

بيت - 14

ناہ جميعت جان کي، پنهونءَ پڄاڻا،
سي مون سيباڻا، جن ساءُ چکايم سڪ جو.

فصل يارھون

بيت - 1

ڪَنُ ٿيُ، ڪيچين ڪُڇيو، ڪُچ متان ڪُڇَنِ،
اِشارو تون اُن جون سُڪُو تان سُڄن،
وٽان ويھي تن، سُڻ تو سوزُ پِرائيِين.

وائي - 1

دَردَ مُئيِء جيجا دارُون اي دوست موٽُ سَٻاجها سُپرين،
مون لڳيون، مون وسھو، محبت جون مارُون،
مائٽَنِئَان مونسين گهڻا ڪُسڻَ ڪيا ڪارُون.

بيت - 2

سڻ تہ سوز پرائيين، آءُ چياءٌ اَڄ،
ٻوليِ ٻي نہ سِکيا، پاڻا چُوندَءِ ڀَڄ،
واڄي وٽ م وَڄ، ٻُڌ تہ ٻِيائي لَھي.

بيت - 3

ٻڌ تہ ٻيائي لھي، آءٌ اُتِ نہ آہ،
ڪُڇَنَ ڪَنڍيِ لاہِ، ڪَنُ ٿيُ، ڪيچين ڪُڇيون.

بيت - 4

ڪن ٿيُ، ڪيچين ڪُڇيو، ڪُڇ م ڪُڇياءٌ،
رھي نہ رتيِء جيتري اُنِ وٽ آءٌ،
وڍي وِڌاءٌ، ھُو جو وڻ ھُئڻ جو.

بيت - 5

ڪڏھن پَئجي ڪَنُ ٿي، ڪڏھن ٿِيجي واتُ،
ڪڏھن ٿيجي ٻَڪرو، ڪڏھن ٿيجي ڪاتُ.

بيت - 6

ڪَٽارو ۽ ڪوسُ، اَڱڻِ آريِء ڄام جي،
دِيَتَ آھي دوس، مارڳَ ۾ مُيُنِ جي.

بيت - 7

ڪا مون مُڇيجاہُ، گهڻيون گُهرجن اوٺيا،
ھي وڻَ نہ لھنداہُ، ھُو وڻَ اوڏانھين گهڻا.

بيت - 8

اکيون لَٽَ اوراٽيون، ڪنھن پر ڪَڙيان پيرُ،
لَٽَ لاھيندو ڪير، مون جيھيِء مَعذورِ کان.

بيت - 9

اَکيون آريِء ڄام جون اَنڌيِء سين آھينِ،
ھو جي وڻ وِندُرَ جا سي مون سُونھائينِ،
ڏِسيو ڏيکارينِ، پيشاني پنهونءَ جيِ.

بيت - 10

اکيون آريِء ڄام جون آھين اَنڌيِء ساڻ،
پَسي ڪنديون پاڻ، پيشاني پنهونءَ جي.

بيت - 11

سَڏَ مَڪَرَ سَڏَنِ ريء، ھَلڻ ريِء م ھَلُ،
جَلڻ ريِء م جَلُ، رُوئڻ ريِء متان رُوئين.

ابيات مُتفرّقہ

بيت - 1

اُٿيو ۽ اُٿياڪُ، ڪالھوڪو ڪاڏي گَيو؟
وِيو جاڳائي جيڏيون بِرہُ ھيُ بيباڪُ،
چُرِ ڦُرِ ڪاري چاڪُ، سُورُ سُمھاري ڪين ڪي.
سَنڌِيوُن سُورَ ڪَرِينِ، ھَڏَ پڻ ڏُکن ھوت لَيِء،
پِريَنِ جي پاڻ ڏنا، سي سُتي سُکہ نہ ڏينِ،
جي ماڻهنکي مارينِ، تن سُورن کي سَڏَ ڪريان.
صَدا وِڌيَمِ سُورَ جي اڳيان ڪوھِياري،
جو نِجَسُ نِگهاري، سو پنهون وِڌُمِ پاند ۾.
جان ساماڻِيئن سسئيِ، تان ويُس وَرَنِ جو ڪَرِ.
لاھي لڄ، لطيف چئي، ٿيُ بيگارياڻي بَرِ،
تہ ويندھين پوئي وَر، اڳيان ھوت حُضورَ ۾.
سسئي کي سڏ ٿيو، اَسان اولاڻو،
پنڌ نہ پُڄاڻو، اَڻ ڪوئي ڪانہ ڪَري.
پِسو پَرائن، سُورن آڏيِ سسئيِ،
پَرايا پنھنجن، وِڌا ويچاريِء تي.
مُنڌ نہ منجهان تَنِ، پَسي لَڪَ لُڏن جي،
جا پَرِ کاھوڙينِ، سا پَرِ سِکي سسئيِ.
مُنڌَ م مَنَھِن ويه، اُڀي اُسِرُ اُس ۾،
نو سيئيِ سيڻ ڪيا، ڏُور جنھِين جو ڏيه،
پاڙي پاڙي پيهُ، وَتُ پُڇنديِ پِرينءَ کي.
ٻيلي ناہ ڀنڀور ۾ تنھن سسئيِ جو سَھيِ،
ڏمر ڏيرن من ۾، ڪندا اِيَ ڪُھيِ،
لنگهائي، لطيف چئي، کڻج ڄام کُھي،
ھيِء معذورِ ھَڏ مُئي، تون ڪانڌ م وڃج ڪيڏھين.
اولاڪن اَچي، معذور کي مارو ڪيو،
متان وَر وِسارئين منجهان ڪُرَ ڪَچيِ،
لاھي لاڳاپا لَنگهہ تون سيڻن ڏانھن سَچيِ،
منجهان راہ رَچي، ٿيندينءَ لعل لَطيف چئي.

وائي - 1

مونکي تان جَھلُ م پاھيو، جيڏيون آءٌ ھلندي ھوت ڏي؛
ھِيُ جو بار ڀنڀور جو، لوٺيِء تان سڀ لاھيو،
آھي عاجِزِنِ تي پسَڻ سندو سعيو،
ڪين وِھنديَس ڪُنڊ ۾، نہ مون پيُ نہ مايو،
وھاري وطن ۾ ، شُھديُ کي م سِڪايو،
ڪُٺَلِ ڪَجائَن ۾ چاڙھي ھيِء ھَلايو،
منھنجو پنڌ پنهونءَ ڏي، ريبي تان م رَھايو.

وائي - 2

ڳالھيون ھوتَ ٻاروچي ساڻ،
وو منھنجي جيِء جون جيڏيون، جيڏيون،
ڇُلي پيٺيَس ڇپرين سَڱ تُنھنجي ساڻ،
چڙھي ڏاڍين ڏونگرين، پُرزا ڪنديَس پاڻ،
رُلي ڇُلي ڇپرين ڄامَ وڃايم ڄاڻُ،
ھٿان ھڏ نہ ڇڏيان سندو نينھن نِڌاڻ،
نصيبُ ڪر نہ سونھينءَ کي پنهونءَ اُٺَ وٿاڻ.

وائي - 3

ٻاروچا ٻاجهائي، مونکي نيندا پاڻسين،
ساٿ سلامت آئيو، ورتي اِيَ واڌائي،
پيرُ لڌاءٍ پرينءَ جو لَڪن سِر لِيلائي،
مِلي سا، محمود چئي، وَرَ کي ھِئن واجهائي.

وائي - 4

پَلَڪُ نہ رھي دل تو ري، وَرُ ميان صاحب خان بلوچا وو،
اُٺَ چارينديَس اُنِجا مٿان ٽَڪر ٿوري،
ڏينديسَ ماہ مِروئن کي مٿان ڪُلھن ڪوري،
ڏُکَہ لاھينديَس ڏِيل جا ساڻ عجيبن اوري،
ڪانگَ کِينِمِ ڪيچ جا ماس چُنجُساڻ چوري،
آرياڻيِ، عبداللطيف چئَي، سارَ لھندُم سوري.

وائي - 5

ڪَرھا مَ ڪاھيو، ميا ڪيچيا، آءٌ آرياڻيِء عرض چونديِ،
ڪري ھوتَ ھلڻ جيِ لوٺيِء کي م لڄايو،
وسيلو وِلھيء جو آڳانڍو اءٍ آھيو،
پاسي ۾ پَرِيٽِ جي، جهيڪي اُٺَ جُهڪايو،
وِلھيِء جي وِھانءَ ۾ واڄٽ سڀ وڄايو،
اُگهاڙيون آتڻ ۾ پنھنجون پاڻ پَراھيو،
سائينءَ ڪارڻ سُپرين صورتَ کي م سڪايو،
ساڪِنَ ٿي شھر جا معذورِ کي مَرڪايو،
پنهونءَ ڄامَ، پريٽ سين ويھي سُورَ وراھِيو،
لاھي بار ڀنڀور ۾ ويندو گهوٽُ وناھيو،
پنهونءَ ڄاڃِيَڙن کي رَڌي کيڻَ کارايو،
پرڻائي پنهونءَ کي نيکيٽيِء نِکڙايو،
ٻيلي ٿيِ ٻانڀڻ سين ڏِکيِء ڏيجَ ڏيکاريو،
اَديون، عبدالَلطيف چوي، سڄڻ کي ساراھيو.

ٽيھ اکرِي

بيت - 1

الفٌ اکر ھيڪڙو سسئي ڪيو صحيِ؛
ھلي ھوت پنهونءَ ڏي قافنِ منجهہ ڪَھي؛
رائي رات رھي، پَسي مانِ پنهونءَ کي.
بييون بارَ کڻي ويا ساٿي سَوارا؛
ڇڏي نماڻي ننڊ ۾ ڪِڙڪِيا ڪوھيارا؛
ڌوٻڻ اُنِ ڌاران ڪاڙھو ٿيو قِيام جو.
تييون طلب تن جي اندر روح رھي؛
سسئيِ جو، سيّد چئي، ويا ڏِيل ڏَھي؛
پُڇي روز پَھي، اَديون آريچن جا.
ثييون سڄڻَ لنگهيا بُرو ڪري باري؛
ھوءِ ڪاھي رسيا ڪيچ کي، ھيِء پيرَ ڪري پاري؛
وَسائي واريِ، اوڏيِ ٿيِ اُميد کي.
جيماً جالَ جَتِنَ، ماريو معذورينِ کي؛
انگُڙِيارو وَڍيو، ھِنيون مُون ھوتن؛
ڦوڙائي ڦَٽَن، اندرُ مُون اَڌ ڪيو.
حييون حال حلال، آءٌ ٿي ڏونگر ڏوريان؛
ويو مون وِلھيِء جو جئِري جيِ جمالَ،
ڪري ھوتَ حَلالُ، ڪُھيِ ڪميڻي ھليا.
خييون سُتيَس خواب ۾ ڪري مَنِ مُدامُ؛
پاسي منجهہ پنهيونءَ جي اندر ڪيمُ آرام؛
سُورن جو سرانجام، صبح وَسايُم سِرَ تي.
دالٌ دِل ڦُري ويا نِماڻيِء جو نڪڻين؛
عشق آريِء ڄام جو چِت ۾پئو چُري؛
ھِنئين نِتِ ھُري، لالائيِ لالن جي.
ذالون زارون زارِ، آءٌ ٿي رُئان رَتَ ڦُڙا.
اچي پيئي اوچتيِ محبت مارو مارِ؛
ڏُکيِء کي ڏيکار، پرين پيشانيِ پانھنجي.
زييون راضي ٿي، پاُڻِ ڀُلائي پانھنجو،
ساہُ مٿَانئي صدقي جانبَ منھنجو جِيُ؛
توري پوئيُ سِي، ھيڪليِء کي حَبَ ۾.
رييون ٿَيس زَوال، آءُ منھنجا سپرين؛
بُري ھِن ڀنڀور ۾ ھھڙا ٿيڙَم حال؛
ڦوڙائي جا فال، وِجهيو واٽ نِھاريان.
سينون سِياڪو، ڪنديَس ڪوھيارل سين؛
گڏجڻ سندو گَس ۾ آھِم اولاڪو؛
ووءِ ووءِ جو واڪو، ساڻم ٿيو سيّد چئي.
شينون ڪڍيِ ساہ، ويا واٽان مون نِڪريِ؛
پورھيَتِ ڇڏي پَٽ ۾، نَيرِ ڪياءٌ نہ نگاہ؛
سنجهي ڪياءٌ صلاح، مُٺيِء جي مرڻ جي.
صادون ساہ پساہ، سڃ ۾ ٿيو سوگهو؛
لَڳُم ٻاڻ ٻروچ جو وَيس پاڻ وَساءُ؛
گُنگن جي گساءُ، آيَم بوءِ بھار جي.
ضادون منجهہ بَرَن، وڻَ کٿوريء واسيا؛
ٻاڪاريو ٻانُھونِ کڻي ٿَڪي منجهہ ٿَرَن؛
ڳوڙھا سِر ڳلن ھَي ھَي ڪيو ٿي ھاريان.
طييون طالِعُ تنجو، جي ھيڪانديون سين ھوتَ؛
تن سالُو رَسَقلاتَ جا پيچي چڱا پوت؛
جبلن ڏنيَم جهوتَ، اھڙن اوٺيڙَن ليِء.
ظييونِ اَڄ زيان، ڪيچي ڪري ھليا؛
ڇُلي پيس ڇپرين ڪاري لَڳُم ڪان؛
نِسَت سين نِڌان، جيڏيون جَتَ ڪري ويا.
عينون شال اچن، سي بوتانِھي پارَ؛
سُونھون جو ساٿ جو، ڏسان شال اکيُن؛
وِندُر واٽڙِيُنِ، دلاسا دلگيرِ کي.
غينون غفلت ڇڏ، ڇِن سِياڪو سسئيِ؛
نِجهرو نااميديء جو اڏانھن نيئي اڏِ؛
تہ ھاڙھي ڌڻي ھَڏِ، چوري ڇَڏَئي ڪينڪيِ.
فييون ٿو ڦاٽي، قلبُ لاءِ قريبَ جي؛
مُدامي مجلس کي اندر مُون آٽي؛
جهنگل ۾ جهاٽي، ڀيڙي ٿيان ڀتارسين.
قافون قُرب ساڻ، ماري ويا مُنڌَ کي؛
ٻانهي ٻاروچن لاءِ پيئي پَڇاڙي پاڻُ؛
ڄُلان پُوندُمِ ڄاڻ، اھڙن اوٺيڙَن جو.
ڪافون ڪريان ڪيئن، ھِنيون ھوت ھڻي ويا؛
ويو ٻاروچو نِڪري چِتُ مُون چاڙھي چيِئن؛
ھوتن ڌاران ھِيئَن، ڏُھلا مون ڏينھن ٿيا.
لامون آءٌ لُغُتِ ڇيڙيِ وڌيَس ڇپرين؛
چوريء چانگا چُريا، گُنگن ڪي نہ گُفُت؛
نِيَم سُورَ سُرت، آگهيِ تي آھون ڪريانَ.
ميمون ٿيو مھندار، ٻاروچو ٻيليُنِ جو؛
سيني جو، سيّد چئي، سُونھون ٿيو سردار؛
مُلڪ جو مدار، مونکي موليٰ ميڙيئن.
نونرن لڳو نينھن، ٻانڀڻِ جو ٻروچ سين؛
راتين روئي رتَ ڦُڙا، مُنڌ ڏولائو ڏينھن؛
محبت سندا ميِنھَن، ويچاريِء وسائيا.
واوون واءُ وِصالي وارِ، آرامي اَندرَ جو؛
چانگي سر چڙھي ويو ٻاروچو ٻي پار؛
وِلھي ٿي وَڻڪار، سُڃو باغ ڀنڀور جو.
ھييون ليِء ھيڪاند، آگهي ٿي آھون ڪري؛
بِرہَ آءٌ بَلوچ جي ڀِيڙي ڪيَس باند؛
کِمَان اچي نہ کاندِ، پَسڻ ڌاران پرينءَ جي.
الفون اولاڻو، جِيجا تن جَتَنِ جو؛
لنگهي پَٻُ پَري ٿيا، ڪياءٌ پريڏيه ۾ پاڻو؛
ساجنُ سيباڻو، ويچاريِء وجود ۾.
يييون يا خدا، والي وارِ وطن تي؛
تہ گڏجي گوندرَ لاھيان من جي سڀ مُدعا؛
جانبُ ٿئي م جدا، سداءٍ سيّد چئي.

معذوري

فصل پھريون

وائي - 1

خوبيِ منجهہ خِفَتَ، اي دوست دِقَتَ،
آھي عبداللطيف کي؛
مَدح مونکان نہ ٿئي، سَندَڙي سُورَ صفت،
ھجي ڪريان ھيجَ سين، مُطالِعُ محبت،
حُزُن ھَوت پنهونءَ جو رُڳيائي راحَتَ،
پِريان جي پِستان جو فاقو ئي فَرحَتَ.

بيت - 1

ھلندي ھوتَ پنهونءَ ڏي کُھِجن ڪي کوٽيون،
پَاھَڻُ تن پَٽُ ٿئي، جي لئ لالن لوٺيون
سڀ سَھيليون سڪ کي چُنجهُون ۽ چوٽيون،
ٻَانڀڻِ ٿئُ ٻوٽيون، تہ ڪُتا کينَئي ڪيچ جا.

بيت - 2

ڪتا کينئي ڪيچ جا، سندا جي پنهونءَ،
اَگهِين ھوندا اَسُونھَن، جي جانارن ياد پَئين.

بيت - 3

تن پيئي جانارن ياد، جي پاڙهيل پنهونءَ ڄام جا.
سنديِ لالن لاڌِ مُيان پوءِ مُنڌ ٿي.

بيت - 4

جاڳايَس جَنبُورَ، ڪُتي قريبن جي،
بَھي ڀَونڪي اٿيو، گِهڏي منجهان گُهورَ،
سڀ لاھيندو سُورَ، گِري ھِن غريبِ تان.

بيت - 5

نڪي آھيون چُھڙا، نڪي آھيون چورَ،
ھانگاما ۽ ھور، ڪتا ڪرئين ڪن تي؟

بيت - 6

ڪتو چئي قريب جا آھيون ساڌَ سَھي،
پھرين بات بَھي، پُڇون پوءِ پانڌين کي.

بيت - 7

ڪُھِين، تان آپُ ڪُهُ، ڏَسيِن م چوھَڙِيا،
سندا آھيڙيا، آءُ سھندي ھٿڙا.

بيت - 8

ڪتو طالب ڍونڍ جو، اسين ڪتي ڪِيڙَ،
چُھِٽي آھي چِيڙَ ڪارايل جي ڪن ۾.

بيت - 9

ڪتو ڪُرٽي ھڏيون، جو انمرد جِگر کاءِ،
”اَلدّنۡياَ جِيۡفَةٌ وَطَالبِھُاَ ڪِلاَبٌ“، ايء ھنئين سين لاءِ.

بيت - 10

جُہ يارُ ڏٺاءٌ يارَ جو، پُٺيِء پيَر ڪَڙينِ،
ڦِريا نہ فَرمان کان، اُنھيِء ۾ آھينِ،
ڏِسي نہ ڏاڙھينِ، شبان جي سگ کي.

بيت - 11

سَگبانَ سِينڍاريا پُڇيا، تي بَھَنِ،
ڦِريا نہ فرمان کان، مُلهہ نہ موتيڙن،
ڪونهي ڏوہ ڪُتن، ڏاڪاريا ڏاڙھينِ ٿا.

بيت - 12

ڏکا ڏونگر جا مُرون مَرُ ٿا مونتي ڪن،
پُوندا ڪينَ پَرِيٽِ تي، جنھنجا سَڌَرَ ٿا سُڄن،
سَگهائيِء جي، سيّد چئي، آھي سُڌ سڀن،
ھوند نہ ھِت ٽَرَن، قَرابَتَ ڪم ڪيو.

بيت - 13

ڪَمِ قرابت جنجي ھِتي آيَم ھِيئن،
رفاقَتَ راکن جي پھتيَس پاھَرَ سيئن،
مَاڻهو مُلاحِظو تنجو ڪيچِ نہ ڪند ڪين؟
ذات نِسوريائي نيئن، پر سَڌَرَ سين سڱ ٿيو.

بيت - 14

سڌر سين سڱ ڪري پَرَکَنڊين پياسِ،
ڪير بَرھمڻ ڪنجي، ڪيرُ ڄاڻي ڪيڻاس؟
ھُوندَ نہ سِنڌَ سُياس، ھِنَ پُرئين ڪيسَ پڌري.

بيت - 15

ڇَپَرَ اوتارا ڪري سينڌيِ ٿي مُرِئَنِ،
جيڪي چَيُسِ جيڏئين، سو نہ ڪياءٍ ڪَنِ،
مَعذورِ مَرَڻُ مَنِ، ڪيچين لَيِء قبول ڪيو.

بيت - 16

ڇپر اوتارا ڪري ماڻياءٍ مَزا،
پَرٽِ کي پَٻَنِ ۾ ڪاريو پنڌ قضا،
مٿان جانِ جزا، لاٿاءٌ لطيف چئي.

فصل ٻيو

بيت - 1

ڏکيء ڏَمَرُ ناہِ، بُکيَ کِلَ نہ اُڄهيَ،
اُگهاڙيِء وھانءٌ، ويو ويچاريِء وِسريِ.

وائي - 1

ھل ھوتن ڪارڻ حالَ، شال سڳرِ ٿِينديئِن ساٿ جي،
پيرَ پنھنجي پرينءَ لَيِء ڪوڏِ رَتائيِن ڪالهہ،
چڙھندي سِر چوٽئين لَڪِنَ ڪيڙَسَ لالَ،
جي ڀانئِين جَتَنِ جي ويجهي ٿيان وِصالَ،
پري پَٻَ وَرَنِ ۾ وجهج ڪا وَڙالَ،
ڪيچان آيو قافلو، مٿي ميَنَ مال،
اِينديَيِء بوءِ بوتن جي، تون جهلَجِ پَٻَ پھالَ،
جِتي جَمازَنِ کي جبل ٿين جنجالَ،
پُڇي پيادنِ کي اُت آرياڻيِ احوالَ،
اديون، عبداللطيف چئي، سَڄڻُ مِلندُمِ شالَ.

بيت - 2

اَديُون وَرُ اُگهاڙَ، وِھانءٌ جنھن وِساريو،
جيڏيون ڇڏي جاڙَ، سڀ نَنگيون ٿي نڪرِو.

بيت - 3

سڀ ننگيون ٿي نڪرو، لالچ ڇڏي لوڀَ،
سُپيريان سين سوڀَ، نِنڊون ڪندي نہ ٿئي.

بيت - 4

سڀ ننگيون ٿي نڪرو، پَرَ ھَڻَ ڇڏي پوءِ،
مَھَندِ مِڙنِئان ھوءِ، ڪَھي جا ڪِينَ کڻي.

بيت - 5

ڪَھيِ جا ڪِينَ کڻي، پِرينءَ پھتي سا،
وِھي ويڙھجي جا، وَصلُ تَنھن وڃائيو.

بيت - 6

وصل تنھن وڃائيو، سِينڌِ سُرمي سِيئن،
سالُوٽي لِيلان جيئن، مَڻيو جنھن مِٽُ ڪيو.

بيت - 7

ھُوندئان ھوتُ پَري، اوڏو آہ اڻ ھُوندِ کي.
ساڄنُ تي سَري، لاسين لَڏِينِ جي.

بيت - 8

لائي خنجر لاجو، ھَي خَچَرَ کي ھَڻُ،
سَڏُنِ جون، سيّد چئي، وَٿون سڀ وِڪڻ،
پير پروڙي کَڻ، تہ ھلڻ ۾ ھَوري وَھيِن.

بيت - 9

ھَورِنِ ھاڙھو لنگهيو، ٿيُ جَرِيديِ جوءِ،
ھُونِد جنھِين کي ھوءِ، ھوتُ نہ ھوندو تنکي.

بيت - 10

ھورن ھاڙھو لنگهيو، مُٺي مُوسَٽُ ڇَڏِ،
لاسين اُٿي لَڏِ، ڪِينَ رساڻي ڪيچ کي.

بيت - 11

ھورن ھاڙھو لنگهيو، ڳورِيُون پاسي ڳوٺَ،
ڪيچ تِنھينن کي ڪوٺَ، ڪِينَ جنھِين جي ڪڇ ۾.

بيت - 12

ھورن ھاڙھو لنگهيو، ڳوريون ٿيون ڳَمَنِ،
ھاڃي تنھن ھَڄَنِ، ڌاران سِڪ سيّد چئي.

بيت - 13

نڪا ھِتِ نہ ھُتِ ڪا ڳَوريِء سنديِ ڳالهہ،
ڪِينَ پھتي مالِ، حالِ پھتيِ ھوت کي.

فصل ٽيون

بيت - 1

ھلندي ھاڙھو ڪَرڻُ ڪوہَ پِيامِ،
اَرِ ڏيا آريِء ڄام ري گُوندرَ گُذريامِ،
لَڪيون لَڪ، لطيف چئي، اورا نگهڻُ آيامِ،
پُرَڻُ پنهونءَ پُٺِ ۾، اِيء سَعادَتَ سَنديامِ،
مٿس ڪَمَ وِڌامِ، وِھان تان نہ وَس پيو.

وائي - 1

جيڏيون جا جَڙَلائيِ جيء جَتَن،
سا مُون سَرتيو سيباڻيام، تنھن جيَڻَ جالَ ڪيامِ،
مَھارون جي مَيَنِ جون، سَنجهي ھَٿ ھُيام،
صُبح سُتي سُکہ ۾ ويسلي ويامِ،
ھڪل ھوت پنهونءَ جي سَڳَر منجهہ سُيامِ،
ڏوريندي ۾ ڏونگرين، ٿُھَرَ ٿوڀَ ٿِيامِ،
ڪوڙين ڀال پنهونءَ جا گنجي منجهہ گُهريام،
سُتي سَڳَرَ پَٽئن سِگَھَڙيِ سارَ لَڌامِ،
ڪِيھُون ڪوھَنِ پَٽِئين ڪُوڪُون جَمازن،
ھوتاڻي ھٿ کڻي پنهون پيادِنِ،
ڏُکوُن بُکوُن ڏاکِڙا ڪارڻ جي ڪيامِ،
موٽي ماءُ ڀنڀور ۾ اَڱڻِ سي آيامِ.

بيت - 2

ھلنديِ ھاڙھو مڻي ڏَڪَنِ منھنجا ڏوہَ،
ھوءِ اوڇَڻَ سِر اُٺن تي، ھيِء پَنڌ پِڇاڙي پوءِ،
ليڙن ري، لطيف چئَي، ڪيئن ڪرينديَسِ ڪوہَ،
اڳيان رائو سُڄي روہَ، وھان تان نہ وس پيو.

بيت - 3

ھلندي ھاڙھو مڻي سِسي ڏينديسِ ساہُ،
لِڱن تان، لطيف چئي، پاري نِيُمِ پاہُ،
ڪندو ٻاجهہ اللھ، وھان تان نہ وس پيو.

بيت - 4

ھلندي ھاڙھو مڻي گَسان تان م گُسان،
لَڪَنِ تان، لطيف چئي، رِڙھي مانَ رَسان،
پنهون شال پَسان، وِھان تان نہ وس پيو،

بيت - 5

ڀائيِ حالَ ھلي ويا، ڪنھنکي سُورَ سَلان،
کَڻيو لڄ، لطيف چئي، لَڪَنِ منجهہ لُڇان،
پاندي ڪيرُ پُڇان، وھان تان نہ وس پيو.

بيت - 6

وَڌو ڪِيَم وَڻا، اُوچا ڏونگَر مَ ٿيو،
ٽمِو مَ نيڻا، تہ پيرُ نِھاريان پرينءَ جو.

بيت - 7

وارو مُون وَڻاہُ، ڪا سُڌ سُونھپ جي نہ ڏِيو؟
اِيِء اِھائي ڳالھڙيِ شَجَرَ سُڻيجاہُ،
چوٽيِء چاڙيجاہُ، تہ موڙھيِء ڪو مُنھنُ ٿئي.

بيت - 8

وارو مون وَڻراہَ، ڪا سڏ سونھپ جي نہ ڏئين؟
وِجهي وَراڪن ۾ مَعذورِ کي م مُنجهاءِ،
مَنجهان پاڻَ پِياديون ھادي ٿي ھَلاءِ،
پِريان کي پھچاءِ، تہ لڳي لوٺو نہ ٿئين.

بيت - 9

وارو مون وَڻڪارَ، ڪا سڌ سونھپ جي نہ ڏئين؟
آھي اَڻ سُونھِنِ جي مٿي مَيارَ،
وِڙھيا ويراڳِنِ سين لَڪَن جا لِيارَ،
ڪريان ٿي ڪُوارَ، ڪَنڊَن ڪانڊيرن جي.

بيت - 10

ڪَنڊا مُون پيرن ۾ توڻي لَکَہ لڳن،
آگُرِ آڱُوٺي نہ مِڙي، ڇُپون پيرَ ڇِنَنِ،
ويندي ڏانھن پِرينِ، جُتي ذات نہ پائيان.

بيت - 11

جُتيون سي پائينديون، جنھين پيرَ پِرِين،
لاٿيون سڀ پَرين، سسئيِ سپيرين کي.

فصل چوٿون

وائي - 1

تو ڏَنِ تان نہ تنواريو، منھنجو لالن واريو،
اللھ ڪارڻ ميان اوٺيا،
شَرَفُ لھي سسئيِ، ڪُٺلِ کي ڪم ڪاريو،
مينديَ مورَ ملير جا، چانگنکي سڀ چاريو.

بيت - 1

مَري، جيء تہ ماڻئين، جانب جو جَمالُ،
ٿئين ھُوندَ حلال، جي پَندِ اِھائِي پاڙئين.

بيت - 2

مَرُ تہ موچاريِ ٿئين، اَجلان اڳي اڄ،
جا نڪيتان ھُئين جِئري مُنڌ ڀنڀوران ڀَڄ،
پنهونءَ ساڻ پَھَڄُ، تہ مَلَڪُ الۡمَوۡتُ ماڻئين،

بيت - 3

مر تہ موچاري ٿئين، جِئڻُ آڏو جَتَ،
ھاريِ ڪر ھمت، تہ ڏيئي دَمُ دوست لَھين.

بيت - 4

مر تہ موچاري ٿئين، ويھيِ وجهہ م ويرُ،
دل ۾ آڻ م دَورُ تون ڦِرَڻَ سندو ڦترُ،
توڻي لَھِين نہ پيرُ، توءِ راحَتَ آہ رِڙَھڻَ ۾.

بيت - 5

مر تہ موچاري ٿئين، ويھي جيُ مَ جوءِ،
مُنڌ مَرڻان پوءِ، پھچندِئن پنهونءَ کي.

بيت - 6

اَجَلان اڳي سسئي مُنڌ جِئرِيائي مَرُ،
ٽوليان تنھن مَ ٽَرُ، جنھن رُوحُ وِڃياو راہ ۾.

بيت - 7

مَوڻان اڳي جي مُوا، سي مَري ٿئن نہ ماتُ،
ھوندا سي حَياتُ، جِيَڻان اڳي جي جِيا.

بيت - 8

جيڻان اڳي جي جيا، جُڳِ جُڳِ سي جينِ،
اوءِ موٽيِ ڪيَنِ مَرنِ، مَرڻان اڳي جي مُوا.

بيت - 9

اُونچو اُتاھون گهڻو جِيَڻَ کي جبلُ،
مَرَڻَ موُنسين ھَلُ، تہ پُٺيِء تو پنڌ ڪريان.

بيت - 10

تو سَڱُ ساہَ گهڻن سين، جِيَڻَ گوشي جاءُ،
مَرَڻَ مونسين آءُ، تہ پُٺيِء تو پنڌ ڪريان.

بيت - 11

تو سامائي سسئي مَرَڻَ ڪيو مُردار،
ڪُپَرِ سين ڪوھيارُ، لوٺي تو لڄائيو.

بيت - 12

پَر ۾ پَچي پرينءَ کي مَري نہ ڄاتوءِ،
”مُوۡ تُوۡا“ مُنڌَ نہ سوءِ، ڪَنڌُ ڪُڄاڙيان ڪا ٽئين.

فصل پنجون

بيت - 1

ھٿين پيرين مُونَڙئين ھلج ساڻ ھِنئين،
عشق آريِء ڄام جو نِباھي نِئين،
جان جان ٿي جِئين، تان پاڙج ڪو مَ پنهونءَ سين.

وائي - 1

ويه م واٽ ورچِي، ھو اللھ ميان، جئن ڪَھَندِئن، تئن لھندئن ور،
ڪنِھين اچي ڪا ڪَھِي، ڪنِھين اچي ڪا چئَي،
امل ڀانيان اُنکي، ساجن مونکي جا چئي؛
پيرَ پٽانئَيِ ڪُنئرا رائي ڪَيس رَچي،
مُنھن ڪر مَعذورِنِ ڏي، پنهون ڄامَ پَرچي،
مونکي تنھين ماريو، جَتَنِ جا چئي،
وِندُرَ واٽڙين تي ڪانڌي ٿيندَمِ ڪيچي.

بيت - 2

ھٿين پيرين مونڙئين ڪَھِج ڀَر ڪَپارَ،
متان ڇوريِ ڇڏئين پِرِيتَڻي پَچارَ،
توکي سَنَدَ سسئيءِ سنديِ لَنؤ لغَارَ،
جي ھونِئيِ ھوتَ ھزار، تہ بہ پاڙج ڪو م پنهونءَ سين.

بيت - 3

ھٿين پرين مونڙئين ڪھج ڀر قُدامَ،
وِچِ وسيلو ناہ ڪو اوري آريُ ڄامَ،
ھِنئَين لاھي ھام، پاڙج ڪو م پنهونءَ سين.

بيت - 4

ھٿين پرين مونڙئين، پُري ڪج پَرَکَہ،
قدمَ ڪيچ ڌڻين ڏي پاءِ وڌنديِ وِکَہ،
جي ھُونِئي ھوتن لَکَہ، تہ بہ پاڙج ڪو م پنهونءَ سين.

بيت - 5

ھٿين پيرين مونڙئين سِرِج ساہَ پَساہَ،
ھوتُ گَڏبُئي حَبِ ۾ رَھبَرُ مٿي راہ،
جان جان ساڻُئي ساہ تان پاڙج ڪو م پنهونءَ سين.

بيت - 6

اَڳَھين اَنگُ سندوم، وَھي جيڏانھن ويو،
ڪھڙو ڏوہ ڏِبون، سو مَنَھن آئيو ساٿئين.

بيت - 7

ٿَڌيء ٿَڪي نہ وِھي، تَتيِء ڪري تاڻَ،
وڌاءٍ وڻڪار ۾ سسئيِ پاڻُ سُڪاڻَ،
پُڇي پَهَ پکين پيئَي مُنڌَ پَرياڻَ،
ڏِنَسِ ڏيهَ وڻن جان تن اللھ لَڳِ اُھڃاڻَ،
مانَ پرَچي پاڻَ، اَچي آرياڻي وري.

بيت - 8

توڻي وِلاڙُون ڪرئين، توڻي ھلين وِکَہ،
لِکئي منجهان لِکَہ، ذرو ضايع نہ ٿِئي.

بيت - 9

لِکيو جو نِراڙِ، سو انگُ ڪياڙيء نہ ٿئي.
پاڙيو ويٺي پاڙِ، جيڪي لالنَ لِکيو لوح ۾.

بيت - 10

جِتي جيتريون، لِکيون لوح قلم ۾،
تِتي تيتريون، گَهڙيون گهارڻُ آئيون.

بيت - 11

ڪياءٍ ڪيچن لَيِء جُسو جَلاوَتَ،
ڇڏي پيٺي ڇپرين ھاري سڀ حُجت،
ھُئي نماڻي نِسَتَ، پنڌ وڌاءٍ پاڻ تي.

بيت - 12

ڏُکيِء ڏورڻُ پاڻتي ويچاريء وِڌو،
ڏيلُ جنھنجو ڏُکہ سين سَڀوئي سِڌو،
ھُئڙُسِ اڳَ لِڌو، پوءِ ٿيِ ڪري پنڌڙا.

بيت - 13

پنڌ نہ پنڌن جيترو، ڪيئن سُڄندي ڪِيه،
جيڪر ڪريان ريه، پر چُوندا مُنڌَ چَري ٿيِ.

بيت - 14

چُونم مَرُ چَريِ ٿي، پر جي سَڏَ سُڻينِ،
مَرُ مُونھِين کي ڏينِ، ماڻهو اَچيو ميهڻا.

بيت - 15

ماڻهو ڏيئي ميهڻا مونکي ڪندا ڪوہَ،
جي ڇوڙيُم ڇوہُ، تہ پِٿون ٿينديَس پيرَ تي.

فصل ڇھون

بيت - 1

جَهلي تان نہ رَھان، ڌاران پَسڻ پِرينءَ جي،
اَپَرِ عاجز آھيان، لالنُ جان نہ لھَان،
فَردا مُن ڦِٽي ڪئي، وعدي ڏي نہ وَھان،
صُباح سِيئن نہ سَھان، خواہ ميڙئين خواہ مارئين.

وائي - 1

ھوتَ ھاڙھي ڏاري ھُوندا، وانءُ وَھيلي ساٿسين،
جتي پنڌ نہ پيچرو، سُونهان وڃن رُوندا،
اَسُونھِنِ، عنايت چئي، پھڻين پيرَ پُوندا.

بيت - 2

فردا مُنڌَ ڦٽي ڪي، نقد کنيو نارِ،
ھيِء جا واڳ ولھيِء جيِ، ويَر مَ ڏي مَ وارِ،
جانڪي مُٺيِء مار، جانڪي ميڙِ مُٺيِء کي.

بيت - 3

مُٺي ٿي مدُعا گهري، مَوتُ ٿيو مَوجود،
اچين تہ اڄ ڪريان صُباح جو سُجُود،
جانڪي ني وُجود، جانڪيِ ميڙ مٺيِء مار.

بيت - 4

جانڪي ميڙ مٺيِء کي، جانڪي مٺيِء مارِ،
ڏُکيِء کي ڏيکار، ھيڪر ھوتُ اکين سين.

بيت - 5

ڏُکي ٿي ڏَڌورَ، لَھَسي لَنؤ پنهونءَ جي،
ڏيئي آگ اَتورَ، سڀ نہ ساڙي سسئيِ.

بيت - 6

ڏُکيِ ڏِکَہ وِسار، سيڄ ڦِٽي ڪر سسئيِ،
پَٽين پير نھِار، تہ آرياڻي اُتان لھين.

بيت - 7

ڏُکي ڏُکہ مٿي ڪر، وانءُ ڇَپَرِ پيھي،
گڏَبيِء ڏيھي، سُوڌيون ڏينَدءِ خبرون.

بيت - 8

ڏُکيِء ڏيھاڻيِء، مُٺيِء مٿي ھٿڙا،
تنھن پَر نہ کاڻي، جنھن پَر جُڙي جيڏئين.

بيت - 9

ڏِسڻُ ڏِکان اَڳِرو، سسئيءِ آڻ م شڪ،
ٿيُ ٻانھيِ، ڀَرِ اوئيوُن، لُڏُ م پَسي لَڪ،
وَرُ پنهونءَ سين پَلَڪُ، کوءِ ٻارھن ماہ ٻين سين.

بيت - 10

ھر دم ھوتَ پنهونءَ جو ڏِسڻ ڀانئج ڏِکَہ،
وَرُ پنهونءَ سان پَلَڪَ، ٻَنِ ٻارهن وَرِہَ ٻين سين.

بيت - 11

ٿورَ ويَرِمي ٿيُ وڃڻُ ويرَمَ نہ سَھي،
ڏيئي مرج ڏونگرين جَتنِ ڪارڻ جِيُ،
ھَڏِ نہ ھوندو ھيُ، ڪَرِ ساہُ پِريان تان صدقو.

بيت - 12

ڏکيِء سنڌيون ڏونگرين آڌيِء آھون پوُنِ،
ڏاري جو ڏونگر کي، سو ڪي چيو چُونِ،
آريِء جي افسوس ۾ ماڻهو مِرون رُونِ،
اَنَپَرِ سيئَي ھُونِ، ھِينئَڙا جن ھَڄيِ ويا.

بيت - 13

ڏُکيِء سنديون ڏونگرين پَسو پِٽُون پُونِ،
مُئي پُڃاڻا منڌ کي روجهہ رُڃن ۾ رون،
ڀُڻا اِيَھِين چُون، تہ مُئيِء اسانکي ماريو.

بيت - 14

ڏُکيِء سنديون ڏونگرين اوڇنگارون اَچن،
ھڻي سانگ سسئيِء کي ڪلو ڪيو ڪيچين،
جي ھٿان ھوتَ مَرَن، ھوتُ تنِھين جي ھنج ۾.

بيت - 15

ڏکيِء سنديون ڏونگرن وَڻَٽِڻَ وايون ڪن،
وٽان ويھي جن، وَڍيِء واڍوڙيا.

بيت - 16

وڍيِء سي واڍوڙيا، رتُ نہ ڏِٺو جن،
مَوتُ قبوليو تن، ڏٺو جن ڏُکيِء کي.

بيت - 17

ڪنھِن جنھن ڏُکان ڏي پارا پاکي پانڌئين،
سُورَ ڀريا سي، ڳالهہ ڪيائين جنسين.

بيت - 18

ڪو جو وَڌيِء وَڍُ، جئن ور وَڍياءٍ وَڍَ سين،
ڏُکہ ڏکيِء کي ڏَڍُ، جن ڏِٺي سي ڏُکيا ٿيا.

بيت - 19

وَڍي ٿي وايُون ڪري، ڪُنِل ڪُوڪاري،
ھُن پَنِ پنھنجا ساريا، ھيِء ھَنجُون ھَڏَنِ لَيِء ھاري.

بيت - 20

ڏُکيِء توءِ ڏُڪار، توڻي وَسن مِينھڙا،
صاحبَ ھَٿِ سُڪار، ھِنَ وَسِ آھينِ ھٽڙا.

بيت - 21

ڏکيِء توءِ ڏڪار، سيڻن ڏيهُ سُڪاريو،
باروچاڻو ٻار، سڀوئي سُواءَ سين.

فصل ستون

بيت - 1

آءٌ نہ گَڏي پِرينءَ کي، ٿورا ڏِينھن ٿيا،
راتيون روزَ ويا، عَبَثَ آريِء ڄام ري.

وائي - 1

تَنَ مَنَ منجهہ تَنوارَ، ھو يارَ، سدا آھي سِڪ جي وو،
تئن چِڻڪَنِ چَتَ ۾، جئَن سا گَهنڊيِء لارَ،
لڳي اُڃ اکيين کي، سِگهو موٽُ سَتّارَ،
پَسان ڪِينَ پِرِيتَڻو، ڪا ڏي پِرتِ پَچارَ،
بندياڻي ڀنڀور ۾ آھيان اوھان ڌارَ،
مونکي ڇڏ م ڇپرين، آرياڻِي آڌارَ،
ڏيان خَيرُ خِزان ۾ بيتو منجهہ بَھارَ،
مُضرَ تان مونکي ڪيا حڪيمن ھزار،
دوا آھئين دل جي وارو واقِف ڪارَ،
آڻي ڏي عَليِلِ کي مَعجُونُون موچارَ،
آھي عبداللطيف کي تُنھنجي پيِء پچار.

بيت - 2

آءُ نہ گڏيِ پرينءَ کي، سھسين سڄ ويا،
ھَلڻَ ويرَ ھِئان، ديکي شال دم ڏيان.

وائي - 2

ھيِء گهايَلِ ھَڏِ گهوري، ڪيچِي مون نہ سَڱِيڻا،
عشقَ آريِء ڄام جي ھيِء جُهونَڙي ھَڏِ جهوري،
رھي جا رُڃُنِ ۾، سا ڇپر ڇڏيو م ڇوري،
اديون آريچن لَيِء ڏونگرِ ٿينديَس ڏوري.
.

بيت - 3

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي، تو ٿو لھين سڄ،
آءٌ جي ڏيئَين سَنِيھا، نيئَي پِريان ڏج،
وڃي ڪيچ چئج، تہ ويچاري واٽ مُئي.

بيت - 4

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي، پويون ٿيو پَساہُ،
سِڪان ٿي سَڪرات ۾ رويو پُڇان راہ،
شال م وڃيم ساہ، ڏاران پسڻ پرينءَ جي.

بيت - 5

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي عمر تان ويئي،
ڏُکيِء ڏينھن وڃائيا سرتيون سڀيئي،
پيريء ۾ پيئي، اکيون آري ڏي کڻي.

بيت - 6

آءٌ نہ گڏيِ پِرينءَ کي جوڀن ويو جاڙَ،
آڏا آريچن کي چاڙھيڪا ۽ چاڙَھہ،
مون مُٺيء کان نہ ٿئي وَڏپڻ منجهہ وِلاڙ،
عمر سڀ آواڙَ، وييم ٿي واڪا ڪريان.

بيت - 7

آءٌ نہ گڏيِ پرينءَ کي، ھيُ پڻ ڏينھن ويو،
نِھوڙي ناڀُنسين مونکي نِينھَن نِيو،
مُٺيِء مَوتُ ٿيو، پِيُ پِيَ ڪندي پنڌ ۾.

بيت - 8

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي آيو عزرائيل،
جوراڻي سين جيڏيون نَڪو قالُ نہ قيلُ،
آيو مَوت دليلُ، ماريندو مُراد کان.

بيت - 9

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي مٿان آيو مَوتُ،
واجهائيندي وَرِہَ ٿيا، ھَڏِ نہ گڏيُم ھوت،
جيڪس ٿينديَس فَوت، فنا ھِن فِراق ۾.

بيت - 10

آءٌ نہ گڏيِ پرينءَ کي ڪاريِ ٿي قِيامَ،
ھٿن ھاج ڦِٽي ڪئي، نيڻن ننڊ حرام،
ڪُٺيس تَنھن ڪِمام، ھوتَ ھلندي جو ڪيو.

بيت - 11

وِلاڙيو وڻين چڙھي، ڳِجهُن ٿيندي ڳاہُ،
مسئَيءَ سُوريِء چاڙھيو پريان لَيِء پَساہ،
ھوءِ مِرون ھِيُ ماہ، ڪين ڪميڻيِء رکيو.

بيت - 12

ولاڙيو وڻين چڙھي، رَئي پَسيو ٿي روءِ،
وِچان جو وِچُ پوءِ، سو ڪنھن پَرِ ڪَھي لاھيان.

بيت - 13

ولاڙيو وڻين چڙھي، اُونچن مٿي اَڄ،
لالن ڪارڻ لَڄ، پاسيائين بَردارَ جي.

بيت - 14

ولاڙيو وڻين چڙھي، ڏيو پَٽولي لانگَ،
تاڙيِء ٽاريِء ڇانگَ، مسئي مورَ ٻَچن جِئن.

بيت - 15

ولاڙيو وڻين چڙھي، پَسو سَگهہ سَندياسِ،
آڌيِء وڃيو آکُڙي نڪو پيُ نہ ماس،
سوئي سو سيڻاس، پَري پَڙاڏا ڪري.

بيت - 16

ولاڙيو وڻين چڙھي، ڏاڍو ڏوري ڏُورِ،
سُپيريان جي سُورِ، پري پڙاڏا ڪري.

بيت - 17

پري پڙاڏا ڪري، اوري نہ آھي،
ڪَمترَ ڪا ڪاھي، پھچي ھِن پَٽيء کي.

بيت - 18

رُڃُنِ ۾ رَڙِ ٿي، ڪَرَ ڪووَلَ جي ڪُوڪَ،
وَلوَلو ۽ وُوڪَ، ايِء تان آہِ عشق جي.

بيت - 19

رڃن ۾ رڙ ٿي، ڪَرَ چَتونءَ جيِ چانگهارَ،
ايِ عشق جا اُٻڪارَ، نعرو آھي نِينھن جو.

بيت - 20

رڃن ۾ رڙ ٿي، جَھِڙي ڪَري جوءِ،
اَيِء نہ عورت ھوءِ، ايء تان آہَ عشق جيِ.

بيت - 21

رڃن ۾ رڙ ٿي، ڪَرَ ڪرَڪي ڪُونجَ،
نعرو منجهہ نِڪونُجَ، ايِء تان آہ عشق جي.

بيت - 22

رڃن ۾ رڙ ٿي ڪَرَ سارنگي ساُزِ،
ايِء عشق جو آواز، ماڻهو رکن مُنڌ تي.

ديسي

فصل پھريون

وائي - 1

ڏاگهن ڏيرن ساڻ، ڪَرَھَنِ ڪيچين ساڻ،
متان ڪا ٻي لَنؤ لائي،
آءٌ سُتيِ، ھُو ھَليا، وِيِڙا ڪَرَ ھَلَ ڪاھي،
آسڻَ اڳييان اُنِجي ٻَر ٻَر ڪيو ٻاڏائي،
چَتُرَ ڏيئي چِت کي، وِيَڙا ھوتُ ڇَپائي،
جيڪا ھُيَنِ من ۾، ويڙا پنھنجي پُڄائيِ،
اديون، عبداللطيف چئي، ايندم واڳَ وَرائي.

بيت - 1

مُٺيَس جَهلِ مَھارَ، ڪُٺِيَس ڪاہِ مَ ڪَرَھو،
مون نماڻئ جي نِجُهري ڀيرو ڪج ڀَتارَ،
ساڄنَ توھان ڌارَ، ڏِٺُم ڏينھُن قِيام جو.

بيت - 2

ڏاگهن، ڏيرن، ڏونگرن، ٽِنهي ڏِنَم ڏُکَہ،
سي سڀ ڀانيَم سُکَہ، ھيڪاند ڪارڻ ھوت جي.

بيت - 3

ڏاگهن، ڏيرن، ڏونگرن، ڏُکن آءٌ ڏَڌيِ،
پُڇان پيرُ پنهونءَ جو، وِجهان وِکَہ وَڌيِ،
لِکئي آءٌ لَڌيِ، نا تہ پَٽن ڪيرَ پنڌ ڪري.

بيت - 4

ڏاگها ڪِيمَ ڏَرو، اڃا آرياڻيِ اڳي ٿيو،
موڙي مَڃَرَ ٽاريون چانگا ٿا چَرو،
آنتان حَرفُ ھَرو، مُور ائِين معاف ٿيو.

بيت - 5

اَڱڻَ مٿي اوپِرا جڏھن ڏاگها ڏٺَئي ڏينَھن،
وَٺي سڙَڪَ سسئيِ ويهہ وھاڻيِء سيئن،
چوٽيِء سين چانگن کي جَڙِ زنجيرن جِيئن،
تہ ھوتُ تُنھنجو ھيِئن، ھُوند پنهونءَ نِياءٌ نہ پاڻسين.

بيت - 6

اَڱڻ مٿي اوپرا جڏھن ڏاگها ڏينَھن ڏٺاءٍ،
ڪُنجونِ جي قفلن جون نان ڪنھن لَل لِڪاءِ،
سُڀاڻي سندياءِ، ٿئي سارُوڻيِ سسئيِ.

بيت - 7

اَڱڻ مٿي اوپرا جڏھن ڏٺَئي اُٺَ،
ڏايُئي نہ ڏاگهن کي، اوڳي ساڻ اَڳَٺَ،
تہ ھُوندَ نہ تُنھنجي ھَٺَ، سُورَ پِرايا سسئي.

بيت - 8

اَڱڻ مٿي اوپرا جڏھن ڏٺَئي توڏا،
وَنِگيَئي نہ وارن سين تن گورن جا گوڏا،
تہ لَڪَنِ جا لوڏا، ھوند نہ سَٺَئي سسئيِ.

بيت - 9

ڏاگَهنِئَون ڏيرن جي آندا بَردَ ڀنڀور ۾،
ھَڻي چيلهہ چَرا ڪيا، وَہِ پَئي وھُڙَنِ،
کُڙيِء کُڙڪو اُنِجو ھوند سُتي سُئو سڀن،
ڏاندن سان، سيّد چئي، ڪي پِياديُون پھچن؟
جنجو پير نہ لڳو پَٽ سين، تن آيَم ساڻ اُٺن،
گُنگن ۽ جُنگن، مُنڌَ اَسُونھيِن ميڙئين.

بيت - 10

اَڳي اُٺَ رَڙَنِ، مون ڀيري ماٺ ٿي،
پَلاڻيندي پاڻ ۾ ڪُڇيو ڪينَ ڪُٺَنِ،
ڪا جا مامَ مُٺَنِ، ھِن پڻُ ھُئي ھُنِسين.

بيت - 11

ڇا جي ڏِنگا ڏيرَ، منھنجو ڏينھُن ڏِنگوم ٿئي،
اُٺن ۽ اوٺيَڙن جي ڇا وَھِيڻو ويرَ،
ھيِء ڪميڻي ڪيرَ، جا اَمرَ کي آڏي ڦِري.

بيت - 12

ديسي سيڻَ ڪجن، پرديسي ڪھڙا پرين،
لَڏيو لاڏُوڻا ڪيو پنھنجي ديسِ وڃن،
پُڄاڻا پِريَنِ، ڪجي بس ڀنڀور کان.

بيت - 13

ڌُريان ئي ڌاريان، مِٽَ مُئيِء جا نہ ٿيا،
مَديِ ڏيرن مَنَ ۾، کِليو کِينڪاريان،
صُبُوحِ ٿي ساريان، نہ اُٺَ نہ اوطاقن ۾.

بيت - 14

اُٺَ م اوري آڻِ، ڏاگهن ڏَڌي آھيان،
ھَڻيِ ھَٿُ ھَيِنَکي پَري نيئي پَلاڻِ،
ھوت منھنجو ھاڻِ، پنهون نِياءٌ پاڻسين.

بيت - 15

جَتا شال جِيو، جِيو ٿا جاڙُون ڪريو،
ٻانڀڻ کي ٻروڄ ري ٻيلي ناہ ٻيو،
ڇِنَڻُ تان نہ پيو، ھيُ سَڱ نہ ڇِنڻَ جهڙو.

بيت - 16

جَتَنِ جا جيلان، ٿي ساٿ پُڇائي سسئِي،
آيَس آريُ ڄام جا تَڙِ توڏا تيلان،
اُنِکي ناڪيليون نَڪن ۾ دُھِريُون دَليلا،
سِرِ ھَڻيو سيلا، لايو نِينھُن نِنڊون ڪريون.

بيت - 17

جَتَنُ ڪج جَتَنِ جو، آياڪِ ايندا،
وٺي پنهون پاڻسين وٽان تو ويندا،
دَمُ نہ دَميندا، سِڌاريندا ساڻيهَ ڏي.

بيت - 18

جَتَ ھڏھين ھُتِ، مون ھِتِ ھِنيڙَي ۾ حَلُ ٿيا،
چنگلَ جنھِين چَو ڦَرا، راحت تنھِين جي رُتِ،
گُنگن جِيَ گُفتِ، ڇيڙي وِڌيَس ڇپرين.

بيت - 19

جَتَنِ وِڌيَس جارِ، نا تہ ھُيَس نماڻي نِڪَڻي،
ٿِيَڙا پاڻَ قرارِ، مون مَنُ گڏي گُوندَرين.

بيت - 20

جي ڄاڻان جَتَنِ، پوءِ پَٽاندرِ ھيترو،
آءٌ ڪِيئن مُلاتن، سَرتيون سُورَ پِرائيان.

بيت - 21

ھي جي آيا ھيرَ، سي مون اڳ نہ ڏٺا ڪڏھين،
آءٌ تَرِسان، ھُو تَڪڙا، پَٽِ نہ لاھِينِ پيرَ،
ڀَنڀولِيَس بَرن ۾ پَسي ڀِينڊيُن ڀيرَ،
آءُ آرياڻي اُسِري، ٿي واھَرَ جي ويرَ،
ھيء ڪميڻي ڪيرَ، تون پارَسِ رسج پَٻَ ۾.

بيت - 22

جَتَنِ يارانو، ڪيچين مونسين ڪو نہ ڪيو،
نالي سُيَس ھوتَ جي، مِٿَمِ ٻارانو،
تيلاھيِن طعنو، ڏيندا مون ڏيرَ ويا.

بيت - 23

گورا وڃن گامَ، ڏيرن سَندي ڏيه تي،
توڏن جون تَڙَ ڀِيڙَ ۾ ٽَريون تِرڪن تان مَ،
اوٺَيڙا آرامَ، لنگهي پَٻُ پَري ٿيا.

بيت - 24

گُئَسَرِ ٿئي مَ گُسَ، پَڻي پوءِ مَ پِرينءَ تي،
جنھن سِرِ ساڄنُ سُپرين، تنھن اُٺَ م لڳي اُس،
پنهون پاڪَ پُرسُ، ھوت نہ ڪجن ھيڏيون.

بيت - 25

اُس مَ لڳي اوٺئين، ليڙن لُڪَ م لَڳُ،
اللھ آريچن جي ڪوسو واءُ م وَڳَ،
جَتَ جَهجها ۾ جَڳَ، منھنجي پِرت پنهونءَ سين.

بيت - 26

لَڏيندي لِباسُ، جتن جيڏوئي ڪيو،
اچي آريِء ڄام جو وڻ وڻ منجهان واسُ،
مِرُون کِينِمِ ماسُ، ھَڏ ھلندا ھوتَ ڏي.

بيت - 27

اُٺَ ويريِ، اوٺاَر ويريِ، ويريِ ٿِئڙَم ڏيرَ،
چوٿون ويريِ واءُ ٿيو، جنھن لَٽيا پنهونءَ پيرَ،
پنجون ويري سج ٿيو، جنھن اُلَھي ڪيِ اَويرَ،
ڇھون ويري ڇپر ٿيو، جنھن سَنوان ڪيا نہ سيرَ،
ستون ويري چنڊ ٿيو، کِڙيو نہ وڏيِء ويرَ،
واھيري جي ويرَ، ڇُلون ڪريان ڇپرين.

فصل ٻيو

بيت - 1

اڄ پڻ وَسائي اوٺئين مٿي مارڳَ ماڪَ،
پنهون نِياءٌ پاڻسين تاڙيون ڀَڃي طاقَ،
”ھَيۡھَاتَ ھَيۡھَاتَ لِمَا تُوۡعَدُوۡنَ“ سُڃي ٿي اوطاق،
چُڪيِء چوري چاڪَ، ھاڙھي ھوتَ ھَلي ويا.

وائي - 1

لالنُ آئيو پيھي، وِيڙَا سُورَ سڀيئي،
جِيَس جِيَس وو جيڏيون؛
ڳالھيون ڪنديَس ڳُجهيون، مُنھَن مقابِل وِيھي،
کٿوريِء بارُ ڀَري آيو ڏنگرَ ڏيھي،
سَرڪَشي سَردار سين مون ڪميني ڪيھي،
ھُئي شِڪَستي سسئيِ، رازَ پنهونءَ جي ريھيِ،
اديون، عبداللطيف چئَي، سڄڻَ آيَمِ سيئي.

بيت - 2

مِڙيِ مُنڌَ ڏي آئِيُون ھاھيڙيون سَھجان،
”اَلسَّفَرُ قِطۡعةٌ مِّنَ النّارِ“، ھاري موٽُ ھِتان،
سڱ ”صِرَاطَ الۡمُسۡتَقِيۡمَ“ جو اٿيئي تان اڳيان،
سي ڪيچِي نيندَءِ ڪِئان، جئَن تُنِھنجو نينھنُن نِفاقَسين.

بيت - 3

جَڏَان ”ڪُنۡ فَيَڪُوۡنُ“ چَئيِ، نِيو آرياڻيِء ارواحُ،
انگ اڳھين لکيو منھنجو ميثاقان،
”مَن طَلَبَ شَيۡئًا جَدَّ وَجَدَّ“، اُتو عليء شاہ؛
اڃا اِنَ حَديِثَ جو مُون آسِرو آہِ،
پنهونءَ جي پَيغام تان منھنجو مَوتُ مُباحُ،
سَرتيون دعا ڪجاہُ، تہ ميڙائو مون ٿئي.

بيت - 4

سَڀا سياھيِ، آھي آريِء ڄام ري،
ڪڏھن پَسي ڪا نہ ڪا ريِء لالَن لالائي،
دُودُ دل تان دُور ڪَري ڪَرِ ساجنَ صَفائي،
”مَنۡ لَّا شَيۡخَ لَهُ فَشَيۡخُهُ الشَّيۡطَانُ“ ان ري اونداھيِ،
ھُوءَ جا ھَلي ھيڪلي، سا گيرَبَ گَمائي،
”بِلَا شَيۡخٍ مَّنۡ يَّمۡشِيۡ فِي الطّرِيۡقِ ڪَمَنۡ يَّشۡمِيۡ فِي الۡبَحۡرِ بِلَا سَفِيۡنَةٍ“ اھڙي اوائي،
تنھن ري تَوائيِ، ڪوڙين ٿِيَنِ ڪيتريون.

بيت - 5

بَرُ وڏو، بار گهڻو، ويجهو نہ وڻڪارُ،
ليڙن جو، لطيف چئي، کنيو مُنڌَ مَدارُ،
وَڻَندُنِ تہ وَرِ ڪندا، نہ تہ اڳيَنِ جي اخيتار،
ڪاڏي ٿيو ڪوھيارُ، ڪاڏي ٿي ھٿَ کڻي.

بيت - 6

ڪيڙي ڪيچاين، گورا گَسِ ھَلائيا،
لَڙيو چَڙھيو چَوٽيئَن ڪَريو ڪوہَ ڪِرَنِ،
سُونَھنِ جي سردار سين، سي توڏامَ تَڙِجَنِ،
لُطف ساڻ، لطيف چئي، لنگهيو بَرُ بوتن،
تن ڪھڙو غم گُنگن، ھوتُ حمِاتِي جنجو.

بيت - 7

جاڳائي جَتَن، گورا گس ھلائيا،
پھتي ريء پھاڙ ۾ اُٺ م آڳَٽِجَن،
لَتاڙي، لطيف چئي، لنگهيو بر بوتن،
تن ڪھڙي چُڪَ چانگن، ھوت حماتي جنجو.

بيت - 8

ڀِنيِء ٿا ڀَرينِ، ساٿين سَنڊَ ھٿن ۾.
لَيڙن جو، لطيف چئي، مونکي مَنجُهہ نہ ڏِينِ،
ھوتُ پنهون ٿا نِينِ، اُسونھينءَ جو آ جِڪو.

بيت - 9

اوڳارِينِ نہ انَرا، ٻَڌا چَرن نہ ٻُورُ،
ليڙن کي، لطيف چئي، ھلڻ جو مذَڪُورُ،
مَيَنِ کي مامُورُ، آھي اُڻتڻ اڳئين پنڌ جي.

بيت - 10

ويٺي ٻُڪي ٻاڦَ، جهولي جُهڻڪَ جُهني ڪي،
آيَمِ تن اُٺن سين، جنجا پيرَ ڌَڌا ڌَڙَ داڦَ،
لنگهيا لَڪَ، لطيف چئي، توڏا تڙَٻَنگَ طافَ،
ڪيرَ لنگهينديِ قافَ، اِيء بَرُ برھمڻِ باسيو.

بيت - 11

ھَي ھَي ڪيو ھاءِ، ٿي پاڻُ ھَڻي سِرِ پاھڻين،
لڏاءٍ، لطيف چئي، جَتڻ سندي جاءِ،
شڪرَ بارِ سَنداءِ، جيئن سُتانيِ ساٿِ مڙين.

بيت - 12

دَوڪَ دَھليا جت، گورا ھلڻ نہ گَسَ ۾،
چَو سالَ ئي نہ چَلڻا، ٿي تَنگَ نِھاري تِتِ،
سُوڌيِ اُنِھيِن، سيّد چئي، پوءِ پانجاريَنِ پِرت،
اِن اَڙانگي پنڌ جي ڪانيشَن پوءِ نِرتِ،
سسئيِ وڏي سَتِ، جا اھڙيِء پَرِ پنڌ ڪري.

بيت - 13

پُڻ ٿا پَلاڻينِ، اوٺي اڄ اُڀَکُڙا،
پَهَ پارسيون پاڻ ۾ ڏير ڏھاڻي ڏينِ،
ھوتُ پنهون ٿا نينِ، ٻاروچيِ ٻوليِ ڪيو.

بيت - 14

پڻ ٿا پلاڻين، اوٺي گهڻو اُٻَھَرا،
ھوءِ جي ھلڻ سنديون ڳاھُون ڳالھائين،
مونکي ٿا مارين، سڄڻ سانباھي ڪيو.

فصل ٽيون

بيت - 1

اللھ ڪارڻ اوٺيا ڪَرَھا م ڪاھيو،
جانبَ جَڏي جيِء جو آگانڍو آھيو،
لاڳاپو لاھيو، متان منھنجو سُپرين.

وائي - 1

ھوتَ نہ ڀانيُمِ ھِيئن، آءٌ جا ماريِ سَڄڻَ تُنھنجي نِينھَن،
وو ڇڏي تون ڪو ڇَپَر ويندين،
لُڪون لڳن ڪوسيون، ڏاڍا تَپن ڏينھَن،
عشقَ آريِء ڄام جي ڪيَس نماڻي نينھن،
جُهنگارِيندي جهنگ ۾ ڏوٿين ڏٺڙي ڏينھن،
اُن جا ڇڏي ڇپرين، ڪيچ رَسنديِ ڪيئن،
وِلھيِء ھِتِ وَسائيا، سندا محبت مِينھَن.
اَديون، عبداللطييف چئي، مَنَ پھچان سِيڻن سِيئن.

بيت - 2

اللھ ڪارڻ اوٺيا، ليڙا نِيو م لُرَ،
نِيو نماڻي پاڻسين ٻانھي جَهلي ٻُرَ،
مونکي ماري منجهہ ٿي سَنديِ ھوتن ھُرَ،
ڪچو لايان ڪُرَ، ڪيچان اوري جي وَران.

بيت - 4

ڪيچان اوري ڪيتريون مَعذرِيُون مُيُون،
واٽون وِيه ٿيون، ڪُه ڄاڻان ڪيھي ويا؟
ڪيچان اوري ڪٿھين وڻُ نہ ويساھِين،
ڪمينيِ ڪيچين لَيِء پُورج پَراھِين،
تاڻج تيڏاھين، وارج ڪام وَرَڻَ جي.

بيت - 5

اللھ اچن اُوءِ، جن آئي من سَرھو ٿئي،
پَسان مانَ پَرِ ڪنھين جَتَنِ سَنديِ جُوءِ،
لنگهي لَڪَ، لطيف چئي، سُڻيان ھوتن ھُوءِ،
گوليِ ٿيان گُل بُوءِ، جي سُڃاڻان ساٿَ ڌڻي.

بيت - 6

ڪيچان آيو قافلو ساٿَ ڌڻي سَرواڻُ،
وارَ وڍي واڳون ڪريان، پوان ھُوند پَلاڻَ،
جھڙو پنهون پاڻَ، تھڙيِ سِٽا ساٿ جي.

بيت - 7

ڪيچان آيو قافلو رات موچاريِء رُوءِ،
بوتي ۽ بلوچ جي رِڙھيِ پَسان رُوءِ،
لنگهي لڪ، لطيف چئي، سڻيان ھوتن ھوءِ،
گولي ٿيان گل بُوءِ، جي مون نِيو پاڻسين.

بيت - 8

ڪيچان آيو قافلو ڀَليرو ڀانئيان،
پَڻي جا پيرن جي، لنِڱن کي لائيان،
ڄَنبيليِ چائيان، جي مون نيو پاڻسان.

بيت - 9

ڪيچان آيو قافلو طرح موچاريِء توڏ،
سينگارياءٌ، سيّد چئي، ڪَرَہَ منجهان ڪوڏَ،
لَکُہ لھي ٿي لوڏَ، جيِجان تن جَتَنِ جي.

بيت - 10

ڪيچان آيو قافلو ڄامن سندو ڄامَ،
پسنديئي پنهونءَ کي اکين ڪيو آرام.
ناتَر چايان نامُ، جي مون نِيو پاڻسين.

بيت - 11

ڪيچان آيو قافلو جُنگ سونھاريِء جوڙَ،
تڙ يارا توڏن کي ڳچيِء سُونھِنَ موڙَ،
دَولتَ چايان دَورَ، جي مون نِيو پاڻسين.

بيت - 12

جُهوڙا جن جُهلِنِ ۾ ھييري لَکَہ ھزارَ،
لڳا واٽ وڻن جا پنهونءَ کي پالار،
آن ڪي ويندا گڏيا، اھڙيِء سِٽَ سُوار،
لنگهي ڪالهہ قطار، تون اوٺي اڄ نھِارئين.

بيت - 13

مزمانن مَھَري، آڻي جهوڪيا جهوڪَ ۾،
چاٽي چَنبين ۾ ويا، جيئَن بازُ سَٽي بَحري،
ڪوھيارو قَھري ويو نھِوڙي ننڊ ۾.

بيت - 14

ڪيچي ڪالهہ ڪَھي ويا اَديون آڌيِء رات،
جاڳان تان جيڪي ٿيو وِھاڻيِء پِرڀات،
ڦوڙائو فقير کي ڏنو جَتَنِ سنديِء ذات،
رفِيعُ الَّدرَجاتِ، پَرمَلُ پنهون ميڙئين.

بيت - 15

مون ڀانيو مون وٽ، ھميشہ ھوندا پِرين،
ويڙھو ڏيئي ويڪرو، پَھريِ ويا پَٽِ،
ساہَ جنجي سَٽِ، وڪيُم ٿي وڻڪار.

بيت - 16

مون ڀانيو مِزمانَ، ھميشه ھوندا پِرين،
ڪُھي ڪميني ھليا ڪَھل ڪياءٌ ڪان،
ڏيئي ويا ڏاہِ کيي سُورن جا سامانَ،
جورو رات جُوانَ، جيڏيون جَتَ ڪري ويا.

بيت - 17

ڀانيُم جي سَروانَ، ڇُلائِيندَمِ ڇپرين،
تہ کانَيمِ ھُوند پَلاڻَ، اُٺَ گُڏايَمِ اُنِجا.

بيت - 18

ڪاڏي مُنھن مَڪرانَ جو، ڪاڏي ڪيچ ٿيو،
ھھِڙو ساٿ ڀنڀور تان ڪڏھين ڪو نہ پيو،
ڪوھيارو ڪام ھڻي چوري چِتُ ويو،
جنِھين جَتُ نيِو، تن اُٺن گهوري آھيان.

بيت - 19

ڪاڏي منھن مڪرانَ جو، ڪاڏي پَريون پار،
ليرن جو، لطيف چئَي، سونھون ٿيو سَردار،
جو مُلڪ جو مَھندار، سو موليٰ مونکي ميڙئين.

بيت - 20

بِرہَ مَڻايُس بَرُ، نا تہ سُکي ڪيرَ سَڌون ڪري،
گهڻو ڏورياءٍ ڏُکہ سين ڏيرن ليِء ڏونگرُ،
وَري آيُسِ وَرُ، سَفَرَ مُئيِء جا سابِ پيا.

بيت - 21

وَرَ ۾ ڪوِنھي وَرُ، ڏيرن وَرُ وڏو ڪيو،
نِھارِينديَس نِڪري بوتن ڪارڻ بَرُ،
آڏو ٽَڪَرَ ٽَرُ، متان روہَ رَتيُون ٿِئين.

بيت - 22

وَرَ وَرا ڪا وچ ۾. لَکين آڏا لَڪَ،
ھُو جي آڏا حَقَ، سي ڪندا ڪوہُ ڪُٺيِء کي.

فصل چوٿون

بيت - 1

وارو وَرُ وٺي ويا آريِء جا اَظلامَ،
آنداءٌ آريِء جا پنهونءَ ڏي پَيغامَ،
پَهَ ڪياءٌ پاڻ ۾ مُنھان مَخفيِ مامَ،
سَنڀُوڙا ساٿُ کڻي ويساھي وَريامَ،
ڪاڪيون رات قِيامَ، جيڏيون جَتَ ڪري ويا.

وائي - 1

ڇا کي ڪَرَہَ قطاريو، واڳ وٺي وَرُ واريو،
مون نماڻيِء تان ڪي نہ چيو،
راھو رات ڀنڀور ۾، تان ڪا گَهڙي ھِت گهاريو،
سِڪي جنھن سَڱُ ڪيو، تنھن مَعذورِ کي اَءٍ م ماريو،
سائينءَ ڪارڻ سُپرين دوستَ درسن ڪاريو،
موڙي مَڃَرَ ٽاريون، چانگن کي اَءٍ چاريو،
اَڀَري عبداللطيف ڏي واڳ وَھِنيَلَ اَءٍ واريو.

بيت - 2

وارو ور وٺي ويا جابِرَ ڪري زورُ،
بيدي ٿيو ڀنڀور، حَشَرُ ڪري ھليا.

بيت - 3

وارو ور وٺي ويا ڪري ڏيرَ ڏَمرُ،
ھاڻي ٿيو حشر، پُنا قَولَ قيامَ جا.

بيت - 4

وارو ور وٺي ويا ڪري ڏيرَ ڏورو،
ساڄنَ ريِء سَرتيون آتڻ آڌورو،
نيِء سين نِسورو، حشر ڪري ھليا.

بيت - 5

وارو ور وٺي ويا جوري سين جابِرَ،
صَبرُ ڪئن صابِرِ، اچي مجيبن ري؟

بيت - 6

وارو ور وٺي ويا ڏاڙھيِء ڀنڀا ڏيرَ،
ڏينديَس ڏاڍين ڏونگرين اُنھين ليِء اُليرَ،
ڪيچِ پھچي ڪيرَ، وڃڻ سين وسُ ڪريان.

بيت - 7

سَنجهي مُون نہ سنڀاليو تہ ڪي اوٺي ڪندا اِيئن،
ڪُھي ڪميني ڪِيئن، جَڏي رات جَتَنِ ڪي.

بيت - 8

سنجهي مون نہ سنڀاليو، صُبُح ماريَس سُورَ،
جَتَنِ لاءِ ضرور، گهڻا گهاريَمِ ڏينھڙا.

بيت - 9

سنجهي مون نہ سنڀاليو، صبح ساريَمِ سُورَ،
آڌيِء رات اُڌَمِيو ڏينِ پَلٽيو پُور،
جتن لاءِ ضرور، مادَرِ ماري آھيان.

بيت - 10

سنجهي مون نہ سنڀاليو، ماريَس سُورَ صُبُوحِ،
نيڻَ ھيرائي نِنڊ سين جَتَنِ لنگهيِ جُوءِ،
ھاڃو ڪري ھُوءِ، آڌيِء رات اُٿي ويا.

بيت - 11

آڌيِء اُوءِ ٿي ويا، ڪَرَ رکياءٌ ڪيچَ،
ٻاروچاڻي پيچَ، مُنھنجو من منجهائيو.

بيت - 12

جَڏيِء وٽ جالي، مانَ الله ڪارڻ لِکَہ سيِئن،
آھي آريِء ڄام جي ھِت ھُت حوالي،
عَيبَ مون ۾ اَڳرِا نرمَلُ نڪالي،
پرٽَياڻي پاليِ ڪامِلَ نُيندو ڪيچ ڏي.

بيت - 13

پَريٽن پالياسِ، ٻانڀَڻ ٻيٽيِ آھيان،
حُسنَ ھوتَ پنهونءَ جي ماري مَوتِ وِڌياسِ،
جانڪيتان جِيَندياسِ، پييَس وَرِ وِصال جي.

بيت - 14

پَريٽَنِ جي پاڙي، جاڙَ گُذاريُم جيڏيون،
جِنھين مونکي ماريو، سُورن سين ساڙي،
اِرادي آڻي، سانگين سين سَڱُ ڪيو.

بيت - 15

اسين پاڻ پَرِٽَ، پورھَيتَ پنهونءَ ڄام جا،
ھوتُ کٿوريِء ھيرَئون، مون ۾ صابُڻَ ڇَٽَ،
آتڻ ۾ اُکَٽَ، شَلَ ڪانڌُ ڪنھين جي م ڪري.

بيت - 16

آءٌ تان اَھڙياءِ، جا ٻانھينِ کي ٻائي چوان،
مون ڪميني لاءِ، پنهون ٿي پَرٽُ ٿيو.

بيت - 17

گڏيو ڌوٻينِ ڌوءِ، پنهونءَ پار چوھٿ ۾،
اُتي آريِء ڄام جو قاصد آيُس ڪوءِ،
اِيُ ڪامِلَ ڪم نہ سَندوءِ، جئن پَھسُ پَڇاڙئين پوتئين.

بيت - 18

نڪو ڪيچُ ڀنڀورُ، نڪو مائٽ مُنڌَ جو،
ھورُ مِڙوئي ھِنَ کي ھوتن ڪونھي ھورُ،
زاريِء ڌاران زورُ، ھلي ڪونہ حبيب سين.

بيت - 19

ڇوري نِدوريِ، نڪو مائٽ مُنڌَ جو،
سَوين ھلن ساٿ ۾ ڪَمي ۽ ڪوري،
آءٌ آھيان اُنِ ۾ لَنگهي ۽ لوريِ،
لنگهائين، لطيف چئَي، ٿَرَن جا ٿوري،
آھيان اَزوري، تُنھنجي زوري جبل لنگهيان.

بيت - 20

آيل ٻاروچن جو رويو پُڇان راہُ،
واريِ وَسي واٽ ويئي، مٿان موريو گاہ،
مروئن ڪريان منٿون، کِينِ نہ مُنھنجو ماہ،
ھيڪلين، حبيب چئي، ٻيلي آہ اللھ،
جي سَرتَيُون وڃي ساہ، تہ ٿيان حوالي ھوت جي.

فصل پنجون

وائي - 1

ھِنيَڙو ٿو ھُن ساري، منھنجو ساہ سيَّد کي ٿو ساري،
جيڏيون آءٌ ھلنديِ وينديِ ھوت ڏي،
ھوتن ھلڻُ من ۾، ڪيرَ گَهڙي ھِت گهاري،
آسَرَ ڀَريِ آھيان، مانَ واحد آڻينِ واري،
پنڌَ اڙانگا پَٽئين مونکي ڪوھيارو ٿو ڪاري،
سچو سُخنُ سُپرين، مانَ پُنھل پنھنجو پاڙي،
ڄيرو اندر ڄِندڙي، ويو ٻاروچو ٻاري،
وڌا ڪم ڪريم تي، ھِنَ ويچاريء واري،
اَديون عبداللطيف چئي، وِھندُمِ ڪِينَ وِساري.
.

بيت - 1

جِئن سو ھَرَڻُ ھُماءُ سَر گَردان سَنسار ۾.
ھُو پَڳُ نہ ڌَري پٽَئين، ھيُ ڌَڙَ سِرِ ڌَري نہ ساہ،
جيڪس تن وٺانءُ، سسئيِ سُورَ پِرائيا.

بيت - 2

رات ڏٺاءٍ روجَهہ، ڀانئي ڪيِ اوٺي آئيا،
پِرِيتَڻي پِريَنِ جي، سِڪڻَ ڪي سَٻوجهَہ،
ھُئي گهڻو اَٻوجهَہ، سُورَنِ سُنھائيِ سسئيِ.

بيت - 3

روجهَہ ڏٺاءٍ رات، ھوتُ ڳوليندي حَبِ ۾،
ڪيچِنِ جي ڪَڙي ٿي، توءِ تنِھين جي تات،
ٻاروچاڻيِ ذات، مَنان مُئيِء نہ وسري.

بيت - 4

جبل ۾ جاناَر، سَرہَ گڏَبئي سسئيِ،
ڀِنيِء پوءِ ڀَواري ٻانڀڻِ جي ٻاڪار،
ھوتاڻي ھيڪارَ، موليٰ مونکي ميڙئين.

بيت - 5

سَرہَ گڏبَئي سسئيءَ سوڙھيِء منجهہ سَھي،
طَرحَ پُڇندءِ تَڪڙي ٻاروچا ٻَئي،
آڻي ڏيندَءِ ھٿ ۾ ڪتابَتَ ڪَھي،
پنھنجي پاڻَ ھٿن سين واچِيندِئن وَھي،
سَمَرُ جن سَھي، تن ڪونھي اَمُکُہ عنات چئي.

بيت - 6

سمر جنھِين نہ ساڻُ، ھوت حماتي تنجو،
ڪري ڇيڄِ ڇپر ۾ پنھون ايندو پاڻَ،
ٿينديِ ريجهہ رِھاڻِ، لَحظي منجهہ لطيف چئي.

بيت - 7

پَسي سي سَرَھي ٿي، جي مَيَنِ لنگهيا مَسَ،
تِٿُ تنِھين کي ناہ ڪو، لَڪَ مڙيئي لَسَ،
حُبَ جنھنکي ھوت جي، وندُرَ تنھنکي وَسَ،
سَنديِء چانگن چَسَ، پيرَ ٺَرَندَءِ پَٻَ ۾.

بيت - 8

سسئيءَ لنگهيو سو، مَردَ جنھن ماتُ ڪيا،
جبل وڏو جو، نُوڻِ مِڙوئي نيِنھَن کي.

بيت - 9

جبل ماري جَکَہ، جو آڏو آريچن کي،
توڻي لَڪَنِ لَکہ، سڀ لنگهينديَس سِڪ سين.

بيت - 10

جبل جيڏوئي، جو آڏو آريچن کي،
وٺي وَرُ واٽَ ٿيا بُرفَتَ بِروھيِ،
رُڃُن ۾ روئي، پَسان شال پنهونءَ کي.

بيت - 11

جبلَ سُڄن جالَ آڏا آريچن کي،
ھاڙھي ڏانھن ھٿ کڻيو ڇَپَرِ مِڙان شال،
ڪيچي وِيَڙا ڪالهہ، تي ٿي ڏونگر ڏوريان.

بيت - 12

ڇَپَرُ ڇَمَرُ ڀانيان ڪانبو ۽ ڪارو،
پَٻُ وِجهنديَس پُٺ تي صُبُح سَوارو،
وڃڻُ مون وارو، ڪين وِھَنديَس وچ ۾.

بيت - 13

ڇپر ۽ ڇمر، ٿا لَڳَهَ لڳن پاڻ ۾،
ڏاڍا ڏونگر ڪَر ڪِرا ويڌَ وِنگايون وَرَ،
آءٌ پياديِ پَٽئَينِ نماڻي نِڌَرَ،
سوڙھي جِت سَڳَر، اُت ٻاتاڙيِء ٻيليِ ٿئين.

فصل ڇھون

بيت - 1

آڏَ تِر ڇا آھُڙا ڏونگر کي ڏاڪا،
ڪِيَمِ آہَ عجيبَ کي سِڪ مَنجهان ساڪا،
پيئيِ ھَٿِيڪي ھوت کي ڪُوڪ وڃي ڪَنِ ڪا،
منھنجو وَسُ واڪا، ٻُڌڻ ڪم ٻروچ جو.

وائي - 1

وينديَس ڪيچ ڪَھي، سيڻن سان سَھيِ،
وو ڀينَرُ آءٌ جِيَندَيَس تان نہ جَتَنِ ري،
وِھان ڪِيئن ماٺ ڪري ھيڏو سور سَھي،
ھيڏي شھر ڀنڀور ۾ ساريان ڪو نہ سَھيِ،
اڳيان آريِء ڄام جو سڄي ساٿ سَھي،
صُبُوحِ ڏونگر ڏوريان ڪنھنپَرِ رات رَھيِ.

بيت - 2

آڏَ تِر ڇا آھڙا، ڏونگرکي ڏاڪا،
وٺي وَرُ واٽَ ٿيا، بَرِ چڙھي باڪا،
ڦَٽيا پيرَ فقيرِ جا چڙھندي چَڙھاڪا،
ھُيَن جيِء اندر جاڪا، ويا پُڄائي پانھنجيِ.

بيت - 3

آڏَ تِر ڇا آھڙا ڏاڪا ڏونگر کي،
ھوءِ جي وَر وندُرَ جا، ماريندا مونکي،
ھاڙھو ھيڻيِء کي، لنگهائج لطيف چئي.

بيت - 4

آڏَ تِر ڇا آھڙا وندر وراڪا وَرَ،
حُبُّ جنھنکي ھوت جو، سا ڏورينديِ ڏونگرَ،
پھچائِين پَروَرَ، لطف ساڻ لطيف چئي.

بيت - 5

آڏَ تِر ڇا آھڙا وندر وراڪا واڪَ،
اُجهايَس اُٺن جي ڦوڙائي فِراقَ،
پنهون پَرملَ پاڪَ، واحدَ لَڳِ وريج تون.

بيت - 6

آڏَ تِر ڇا آھڙا وِنگا وَرَ واٽُنِ،
جيرا جِگر بُڪيون آريِء لَيِء آٽَنِ،
ڪَشي ڪَنواٽن، سَنڀُوڙا سيّد چئي.

بيت - 7

ڪوڏر نہ ڪاتي، جنھنسين ٽَڪَرَ ٽاڪِيان،
جيڪو جبل لنگهيان، سو ھَيبَتَ جو ھاٿي،
پِريَنِ جا پاتي، ساجَڙَ جِئيري نہ لھي.

بيت - 8

ڪَرڙا ڏونگرَ، ڪَهَ گهڻي جِت بَر پَٽَ سُڄن بَيبان،
ڏاھن ڏاھپ وِسري، ٿيا حَرِيفَ ئي حيران،
سسئيِء لنگهيو سيّد چئي محبت سين مَيدان،
جنھنجو آرياڻي اڳواڻ، تنھنکي ڪانھي باڪَ بَھِيرَ ۾.

بيت - 9

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جت واٽن تي واريِ؛
آڏا لَڪَ، لطيف چئي، بَرَ سُڄن باريِ،
جا مَنِزلُنِ ماري، سا قادِرَ ڪيچِ رساڻئين.

بيت - 10

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جت جبلَ گُونا گُونِ،
ليڙن جون، لطيف چئي، تَنگِ تَنوارون پُونِ،
جن ڏٺو پير پنهونءَ جو، سي نہ رُونِ نہ چُونِ،
ھُوندَنِ مٿي ھُونِ، لاڳاپا ھِنَ لوڪ جا.

بيت - 11

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جت ماٿَرِ مٿاھِين،
سُڄن ٿا، سيّد چئي، اُت مِرون مَھائيِن،
آرياڻيِ آھِين، مَنَھِن مَعذورِنِ جي.

بيت - 12

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جِت ويا روڏا رِنگائي،
ساڱاپي سيڻن جي ٿي وِندُرِ واجهائي،
رَھيَس رَسُ، لطيف چئي، تنھن ڪميني ڪاھي،
آرياڻيِ آھي، منھن معذورن جي.

بيت - 13

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جت رِڻُ تَتو رائو،
تِتِرُ ٿئي م تنکي ڏونگر ۾ ڏائو،
جڏھن ڄام پنهون ڄائو، تڏھن ٿي وَسَ وڻڪار ۾،

بيت - 14

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جِت مِينھَن وَسَنِ ماڪُون،
سُڄن ٿيون، سيّد چئي، ھاڙھي جون ھاڪون،
جِت اَنڌيون اوطاقون، تِت ڪاھي رسج ڪارَڻي.

بيت - 15

جاڳي جاڳي سسئيِ جان ھيجان ھٿَ وِڌاءِ،
تان سُڃي سيڄ پِرينءَ ري، پنهون پَٿَرِ ناہِ،
اُٿي اِئن چياءٍ، تہ گهوڙا گَهرِ نہ سُپرين!

بيت - 16

سِڪي جان سُتياس، تان سِڪ سُمھڻُ نہ ڏي،
جاڳي سُتيَس جن لَيِء، سي آيا تان نہ اُٿياس،
ڀينَرُ آءُ ڀُلياس، نہ تہ سِڪ سمھڻَ ڇا لڳي.

بيت - 17

ماڻِڪُ مِٽُ سَندومِ، اونداھيِء ۾ سوجهرو،
حَشَرَ ويلَ حساب ۾ ڇڏي نہ ويندومِ،
ساريو سَڏَ ڪندومِ، ڪوھيارو ڪيچَ ڌڻي.

فصل ستون

بيت - 1

بُرو ڦازا بات جنجي، ٿانگو رَاون شيشي،
ڏِيَنِ پارسيُون پاڻ ۾ اَيزا بِليشي،
ليڙا رات، لطيف چئي، نَڌاءٌ نيشي،
پنهون پَرويشيِ. ڪج پيادِنِ جي پنڌ ۾.

وائي - 1

لَڳَڙي آھي لَغارَ، وو يارَ لُنءَ لُنءَ م لالَن جي،
آءٌ سُتي، ھُو ھليا، سَنجهي ٿيَڙا سُوارَ،
جيڪي اورڻ پرينءَ سين، جيڪي پرينءَ پَچارَ،
کوءِ سي جِيَڻ ڏيِنھڙا، جي پِرِيَنِئان ڌار،
لڳي آھي، نہ لھي سنديِ عشق پچار،
گهڻو اُڪَنڍي آھيان، تن جَتَن جي جِنسارَ،
گڏيِ وينديَس گَسَ ۾ ڪاڪيُون ساڻ قطار،
ميخون محبت سنديون ھِنئڙي منجهہ ھزار،
ڪانگن قطارون ڪيون چُڪيء کي چَوڌار،
آءٌ نماڻي نِڪَڻيِ، دَمِج تون دِلدارَ.

بيت - 2

بُرو بِگِيرَد بامَ بَليخا، مون پروڙي مامَ،
ٿوءُ دَئيِ ٿوءُ مان، خُشتَگان، ڪِٿئُون ڇُلي ڇپرَ جي لام،
اچي پيئي تنِھين سامَ، دُراہ دُراہ ڪن جي.

وائي - 2

ھوتَنِ بِنا نيِ ميان، دَردَ فِراقَ نيِ مِيان،
پنهونءَ سائينءَ جيڏيون اَلو اَلو ماريِ آھيان،
اَديون آريچن جي آءٌ نِھوڙيَس نِفاقَ،
ڏونگرُ ڏوريو نہ ٿئي مون وِلھيِء کان واڪ.

بيت - 3

جيڪو روانِ روشُ، مَروشي محبون ڏي،
مَنان گُشي مَولِدَ ئيِ ديوان پنهونءَ دوش،
ٿوءُ گوڪي مَنين گوشُ، سُڻي مانَ سَگهي ٿيان.

وائي - 3

تن پِريَنِ کي اُڪنڍيِ آءٌ، لڪ لنگهياءٌ، ڏيرَ قَرارِيا ڏيه ۾،
چڙھيِ ڏاڍين ڏونگرين ٻانڀڻِ اُڇَليي ٻانھُون،
پاسي ھُيَس پَرِيٽِ جي، ٻانڀڻَ ڏيِء نہ آءٌ.

بيت - 4

ڦازا ڦيرياءُ، مَھارُون مَيَنِ جون،
مَروشي جبل رووُن، وائي وارياءُ،
مونکي مارياءٌ، ٻاروچي ٻوليِ ڪري.

وائي - 4

ڇوري ڇڏم ڇپرين ٻاروچَلَ ٻانھي،
جانِبَ جھڙو جَڳ ۾ ناھي ڪو ثاني،
پُنهلَ نِيو پاڻ سان پورھيتِ پَرٽياڻي،
پورھيو ڪنديَس پَرجو، ڀرينديَس پاڻي،
ھوتَ مَ ڇڏيو ھيڪلي ھيِء جا وندُرِ وِڪاڻيِ،
اديون، عبداللطيف چئي، ايندُمِ آرياڻيِ.

بيت - 5

ڦازا ڏيرَ ڦَگَهين ويا، ھُئا جو راڻا جَتَ،
اَيدا نَدَوَ ايگوا، ھُنِ پَلاڻِيا پَربَتَ،
ماڻهو ڏِيَنِمِ مَتَ، آءٌ لڄ بلوچيون نِشتَگان.

بيت - 6

داسا داڪا داري ھِنداري ھُئام،
ھَرداسا ھِنَ حال جي ھِتي ھوتَ ڏٺامِ،
پَذيري ايندامِ، پائي پيچ پِريِت جو.

بيت - 7

بُرو بگيرَد بي، ٿا ڏين پارسيون پاڻ ۾،
مون لوڏانئي لَکيا تہ ھاڃو ڪندا ھي،
ماريندا مونکي، پنهون نيندا پاڻسين.

بيت - 8

پنهونءَ سين پريت جو، ڪو جو پيچُ پِيومِ،
ڀَنڀي ھِنَ ڀنڀور ۾ وِھُڻ وِہُ ٿيومِ،
مَتيون موٽڻَ سنديون ڪاڪيُون ڪِيمَ ڏيومِ،
سرتيون ساہ سندومِ ٿيو حوالي ھوت جي.

بيت - 9

ڪُڄاڙيا ڪاھي، شُتَر اُنِ سِنگاريا،
ٽَليُون، ٽَونَر، ھَلَوِيُون، ويا ڇيريُون ڇِمڪائي،
لنگهيا لَڪ، لطيف چئي، ويا ڪَرَھَلَ ڪُڏائي،
ٻانڀڻِ کي ٻروچ جو آسرو آھي،
واڳون ورائي، ڦيرينِ مانَ فقيرِ تي.

بيت - 10

ڏانجهن تي ڏانجها، ڏناءٌ ڏُکيِء کي،
لَڳيَس نائُڪ نينھَن جي ڪُڙِ اندر ڪا جا،
ٿَرَنِ ۾ ٿا جا، ڪَري مُنڌَ مرئنسين.

بيت - 11

ڪو مُنھُن ڪُٺل آئيو، وَسِ نہ ويچاريِ،
ھوتَ تُنھنجي ھٿَ ري پھچي نہ پاريِ،
اچين جي آري، تہ پاند پُڄي لَڪ لنگهيان.

بيت - 12

ڪو منھن ڪٺل آئيو، ناہِ ويچاريِء وَسِ،
ھوتَ تُنھنجي ھٿ ري گولي ٿئي نہ گَسِ،
ڏُکَہ ڏُکيِء کي ڏَسِ، تہ موڙھيِء ڪو مُنھُن ٿئي.

بيت - 13

ڪڏھن تان ٻاجهہ پَئي ساڄنَ مُنجُ سلامُ،
سِڪ تُنھنجي سُپرين، ڪيو تَنُ تمام،
ھٿين ھاج وِہُ ٿي، نيڻين نِنڊ حرام،
دوست نہ سَھان دامُ، تون وِندُرِ ٿو ويلا ڪرين.

بيت - 14

آئي بُوءِ ڀنڀور کي سُرَھي مَنجهان ساٿَ،
پيٺا بازارنِ ۾ لاھي جَتَ جَباتَ،
سنديِء ھوتَ حِماتَ، ڪيچ پھتو قافلو.

بيت - 15

بَرُ مِڙوئي بُوءِ، ڇپرَ ڇاٽُون مُڪيون،
ٻَه ٻَه ٿي ڀنڀور ۾، ھنڌِ مِڙيئي ھُوءِ،
راڻيُنِ وري رُوءِ، گوندرَ لٿا گولئين.

بيت - 16

جڏھن پيئي ڇَٽَ، چپرِ ھوت پنهونءَ جيِ،
پَرَھي ويٺا پَٽَ، گوندرَ لٿا گولئَين.

بيت - 17

جڏھن پيئيِ بانسَ، ڇپرِ ھوت پنهونءَ جي،
اديون آريچنِ جا وڻن مُڪا واسَ،
آيَلِ پُني آسَ، پنهون آيو ڪيچ ۾.

بيت - 18

آيل اوطاقُون، ڪَري ڪيچيِ ھليا،
سُڪيون نہ سيڻن جونِ ماڳن تان ماڪُون،
نِسوريون نائُڪُون، سَڃي ھليا سُورَ جون.

بيت - 19

جَتنَ سان جانڪُون، سَرتيون مون سَڱُ ٿيو،
ڪَري ڪوھيارو بوتَنُ ڇِني ٽانڪُون،
آءٌ پڻ تڏھانڪُون، اَڌَ ڏُکوئي آھيان.

بيت - 20

متان ڪا ٻَڙيِ، ٻولَ ٻاروچي وِسھَي،
ھُوندَ نہ سُتيَس سَرتيون، ويھي رھيَس وَريِ،
جَتَ پنھنجي جُوءِ ۾ گهاريِنِ مانَ گَهڙيِ،
ڪيچن آءٌ نہ ڪَڙي، ڪنھن ڏُکيِء ڏاوَڻُ ڏائيو.

بيت - 21