آگم ڪيو اچن...

عنوان شاھ جو رسالو
شارح / محقق تاراچند شوقيرام آڏواڻي
ڇپائيندڙ ثقافت کاتو، حڪومتِ سنڌ
ڇپجڻ جي تاريخ 2021-09-01
ايڊيشن 2

فھرست

ڪلياڻ

فصل پھريون
بيت - 1

اولِ اَلله عليم، اعليٰ، عالم جو ڌَڻِي،
قادرُ پنھنجي قُدرت سين قائم آھِ قديم،
والي، واحِد، وحَدَہُ، رازق رب رحيم،
سو ساراھ سچو ڌڻي، چئي حمد حڪيم،
ڪري پاڻ ڪريم جوڙؤن جوڙَ جھانجي.

بيت - 2

وحدہٌ لا شريڪ لهٌ، جان ٿو چئين اِيئن،
تان مڃ محّمد ڪارڻي نرتون منجهان نيھن،
سو تون وَڃيو ڪيئن نائين ڪنڌ ٻين کي؟

بيت - 3

وحدہٌ لاشريڪ لهٌ، جڏهن چيو جن،
تن مڃيو محّمد ڪارڻي ميجان ساڻ ھِنيَنِ،
تَڏھن منجهان تن اَوتڙ ڪو نہ اوليو.

بيت - 4

وحدہٌ لاشريڪ لهٌ، جن اُتو سين ايمان،
تن مڃيو محمد ڪارڻي قلّب ساڻ لِسان،
اوءِ فائق ۾ فرمان، اوتر ڪنھن نہ اوليا.

بيت - 5

اوتڙ ڪنھن نَہ اوليا، ستڙ ويا سالم،
ھيڪائي ھڪ ٿيا، احد سين عالم،
بي بھا بالم آھي ڪِيا اڳھين.

بيت - 6

آگي ڪيا اڳھين نِسوروئي نوُر،
لاخَوفٌ عَليھِم و لاھُم يَحۡزَنُونَ، سچن ڪونهي سوُر،
مولي ڪيو معمور انگُ اَزلم اُن جي.

بيت - 7

وحدہٌ جي وڍيا الا اللہ سين اورين،
ھِنيون حقيقت گڏيو طريقت تورين،
معرفت جي ماٺ سين ڏيساندر ڏورين،
سُکہ نہ ستا ڪڏهين، ويھي نہ ووڙَين،
ڪُلهئون ڪورين عاشق، عبدالطيف چئي.

بيت - 8

وحدہٌ جي وڍيا الا اللہ اَڌ ڪيا،
محمد رسولُ اللہ چئي مسلمان ٿيا،
عاشق، عبدالطيف چئي، انهين په پيا،
تيلان ڌڻي ڌُئا، جيلان وحدت ويا گڏجي.

بيت - 9

وحدہٌ جي وڍئا ڪيا الااللہ اَڌ،
سي ڌڙ پسي سڌ ڪنهن اَڀاڳي نہ ٿئي.

بيت - 10

وحدہٌ لا شريڪ لهُ ٻُڌءِ نہ ٻوڙا،
ڪي تو ڪنين نہ سُئا، جي گهٽ اُندر گهوڙا،
ڳاڙيندين ڳوڙھا، جت شاھد ٿيندَ ماء سمھان.

بيت - 11

وحدہٌ لا شريڪ لهٌ اھو وھائج وِيُ،
کٽين جي ھارائين، ھنڌ تُنھنجو ھِيَ،
پاڻان چوندُءِ پِيُ، ڀري جام جنت جو.

بيت - 12

وحدہٌ لاشريڪ لهُ، ايُ ھيڪڙائي حقُ،
ٻيائيءَ کي ٻَکُہ، جن وڌو، سي ورِسيا.

بيت - 13

سِرڍونڍيان، ڌڙ نہ لھان، ڌڙ ڍونڍيان، سِرَناِہ،
ھٿ ڪرايون آڱريون ويا ڪپجي ڪانه،
وحدت جي وِھَانءِ، جي ويا، سي وڍيا.

بيت - 14

تون چَو اَللہ ھيڪڙو، وائي ٻي ۾ سِکُہ،
سوئي لکيو لِکُہ، سچو اَکر من ۾.

بيت - 15

عاشق چَوم اُنکي، مڪي چَو معشوق،
خالق چَوم خام تون، مَڪي چَو مخلوق،
سلج تنھن سلوڪ، جو نا قصائي نڱيو.

بيت - 16

وحد تان ڪثرت ٿي، ڪثرت وحدت ڪُلُ،
حق حقيقي ھيڪڙو، ٻوليء ٻيُ مَ ڀلُ،
ھُو ھلاچو ھُل، بااللہ سندو سڄڻين.

بيت - 17

مروئان، موران، پکڻان، وائي ٻي مَ ڀُل،
ھو ھُلاچو ھُل، بااللہ سندو سڄڻين.

بيت - 18

پاڻهين جل جلالَهٌ، پاڻهين جان جمالُ،
پاڻهين صورت پِرينءَ جي، پاڻهين حُسن ڪَمالُ،
پاڻهين پير مُريد ٿئي، پاڻهين پاڻَ خيالُ،
سڀ سڀوئي حال منجهان ئي معلوم ٿئي.

بيت - 19

پاڻهين ڏئي سنيھڙا، پاڻين اِيُ سلطان،
پاڻ ڪَرَ پاڻَ لھي، پاڻَ سڃاڻي پاڻُ.

بيت - 20

پاڻهين پسي پاڻکي، پاڻهئي محبوب،
پاڻهين خلقي خوب پاڻهين طالب تنجو.

بيت - 21

سوھِيُ، سو ھُوْ، سو اَجَلُ، سو اللہ،
سو پرين، سو پساہ، سو ويري، سو واھرو.

بيت - 22

سوئي ھيڏان، سوئي ھوڏان، سوئي مَنِ وَسي،
سوئي سو پَسي، تنھين سندي سوجهري.

بيت - 23

سائي صورت عَينَ، سائي صورت غينَ،
سمن نقطا دور ڪرو، تہ اُوءَ عين ڪي عين.

بيت - 24

پڙاڏو سو سَڏُ، وَرُ وائيَ جو جي لھين،
ھُئا اڳهين گڏ، ٻُڌڻ ۾ ٻہ ٿيا.

بيت - 25

ايڪ قصر، دَرَ لکہ، ڪوڙين سھسَ گڙکيون،
جيڏان ڪريان پَرکہ، تيڏان صاحب سامهون.

بيت - 26

ڪوڙين ڪايائون، تُنھنجون لِکَن لَکَہ ھزاَر،
جِي سڀڪنھن جيءَ سين، دَرسن ڌاروَن ڌارَ،
پريم تُنھنجا پَار، ڪهڙا چئي ڪيئن چوان.

وائي - 1

سڀڪا پريان ڪون پوڄي،
نينھن نيڻين ڳڙُ ڳالهہ وو،
جا چتايم چت ۾ سڄڻ سا ٿو ٻجهي،
لات جا لطيف جي سڏُ تِنھنجو سُڄي.

وائي - 2

عشق تُساڏي مين گهايل ڪيتي،
وو ميڏي ميان، درد رانجهن دي،
ھيڪ جو اڳيئي سھڻا، ٻيجهي بي پروائي،
ويڄ طبيب پڇندي مين ٿڪي وو.

فصل ٻيو
بيت - 1

اَگهي اگهائي، رنجُ پريان کي رَسيو،
چکيم چڱائي، سورانْگهي سوريء تان.

بيت - 2

انڌا اُنڌا ويڄ، کَلَ ڪُڄاڙيا کانئين؟
اسان ڏُکي ڏيل ۾، تون پيارئين پيڄ،
سوُري جني سيڄ، مرڻ تن مُشاھدو.

بيت - 3

سوُري سڏُ ٿيو، ڪا ھلندي جيڏيون؟
وڃڻ تِن پيو، نالو نِينھَن ڳنهن جي.

بيت - 4

سُوري سڏَ ڪري اُڀي عاشقن کي،
جي اٿئي سَڌ سڪڻ ۾ تہ ڪَو مَ پير پري،
سسي ڌار ڌري، پڇج پوءِ پريتڻو.

بيت - 5

سُوري آہِ سينگار، اصل عاشقن جو،
مُڙڻ، موٽڻ ميھڻو، ٿيا نظاري نِروار،
ڪُسڻ جو قَرار اصل عاشقن جو.

بيت - 6

سُوري سينگاري اصل عاشقن کي،
لُڏيا ڪين لطيف چئي، ٿيا نيزي نظاري،
ڪوٺيو ڪِناري، آڻيو چاڙهي اُنکي.

بيت - 7

سوريء مٿي سيڻ، ڪھڙي ليکي سنرا؟
جيلَه لڳا نيڻ، تيلَهِ سُوريائي سيڄ ٿي.

بيت - 8

سوُريء چڙھڻُ، سيڄ پسڻُ، اِيُ ڪم عاشقن،
پاھون ڪين پسن، سائُون، ھَلن سامهان.

بيت - 9

سوُري تي سَو وار، ڏينھاڻيون چَنگ چڙهين،
جِمَ وِرچي ڇڏئين، سِڪڻ جي پچار،
پرتِ نہ پَسين پار، نينھن جياءِ نِگيو.

بيت - 10

پھرين ڪاتي پاءِ پڇج پوءِ پريتڻو،
ڏُکُہ پريان جو ڏيل ۾ واڄٽ جئن وڄاءِ،
سيخن ماہُ پچاءِ، جي نالو ڳيڙءَ نِينھَن جو.

بيت - 11

ڪاتيِ ڪونهي ڏوہُ، ڳن وڍيندَڙ ھٿ ۾،
پسيو پر عظيم جي، لِچيو وڃي لوہُ،
عاشقن اندوہُ، سدا معشوقن جو.

بيت - 12

ڪاتي تکي مَ ٿئي، مَرُ مُنيائي ھوءَ،
مانَ وِرمَن توءِ مون پِريان جا ھٿڙا.

بيت - 13

ڪاتي جا قريب جي، سا ھَڏُ چيري چَم،
عاشقن پنھنجو انگ اللہِ ڪارِڻ وڍيو.

بيت - 14

جي تون سِڪڻ سکيو، تہ ڪاتيُ پِئي مَ ڪنجُهہ،
سُپيريانجي سوُر جو ماڻهن ڏِجي نہ مَنجهہ،
اندر ايُ اھنج، سانڍڄ سُکائون ڪري.

بيت - 15

جان وڍيو ھُئين، تان ويھ، نات وٺيو واٽ وَنءُ تون،
ھيء تني جو ڏيه، ڪاتي جَني ھٿ ۾.

بيت - 16

ڪاتي جن ڳَري، مان لَنءُ لڳي تنسين،
محبت جي ميدان ۾ وڃان پير ڀري،
اڏيء سِرُ ڌري، مانَ ڪُھَنِئون سپرين.

بيت - 17

اڳيان اَڏِنِ وٽ، پوين سِرَ سنباھيا،
ڪاٽ تہ پوين قبول ۾، مڇَڻ ڀائين گهٽ،
مٿا مُھاينجا پيا نہ ڏسين پَٽِ؟
ڪلالڪي ھَٽِ، ڪُسڻ جو ڪوپُ وَھي.

بيت - 18

جي اَٿيئي سَڌ سُرڪ ۾، تہ وَئُن ڪلالن ڪاٽي،
لاھي رکہ، لطيف چئي، مٿو وٽ ماٽي،
ٽِڪَ ڏيئي پِڪَ پي تون منجهان گهوٽ گهاٽي،
جو وَرنه وِھاتي، سو سِرَوٽِ سَرو سھانگو.

بيت - 19

جي اَٿيئَي سَڌ سُرڪ۾، تہ وڻن ڪلالڪي ھَٽِ،
لاھي رکُہ، لطيف چئي، مٿو ماٽي وٽ،
سِر ڏيئي ۾ سَٽِ، پيج ڪي پياليون.

بيت - 20

جي اٿيئي سَڌ سُرڪ ۾، تہ وَئُن ڪلالڪي ڪُوءِ،
مھيسر جي منڌ جي ھُتِ ھَڏھين ھُوءِ،
جان رمز پروڙيم روءِ، تان سروٽ سُرڪي سَڳُڻي.

بيت - 21

جي اٿئي سَڌُ سُرڪ ۾ تہَ وَئُن ڪلالِڪي گهر،
وڍڻ، چيرڻ، چچرڻ پَھت اُنجي پَر،
جي وَٽي پويئي وِر، سوکي آہِ، سيّد چئي.

بيت - 22

ناڻي ناہ ڪَڪوہُ، ڪي ملهہ مھانگو مَنڌُ،
سنباھج، سيّد چئي، ڪاٽڻِ ڪارڻ ڪَنڌُ،
ھِيُ تِنھنجو ھنڌ، مٽن پاس مَرن جي.

بيت - 23

عاشق زھر پياڪ، وِہُ ڏسي وِھَسن گهڻو،
ڪڙي ۾ قاتل جا ھميشه ھيراڪ،
لڳين لَنءُ، لَطيف چئي، فنا ڪيا فراق،
توڻي چِڪنِنِ چاڪ، تہ بہ آہَ نہ سَلن عام کي.

بيت - 24

مَڪَر سَڌَ شراب جي، جو تُون ٽارين ٽوُہُ،
پيتي جنھن پاسي ٿئي منجهان رڳن روح،
ڪاٿي چَکُہ ڪَڪوہُ، لاھي سِرَ، لطيف چئي.

بيت - 25

سَڌڙيا شراب جون ڪُهُ پَچارُون ڪن؟
جُه ڪاتَ ڪالالَن ڪڍيا، تہ موٽيو پوءِ وڃن،
پِڪون سي پين، سِر جنجا سَٽِ۾.

بيت - 26

سِرَ جُدا، ڌڙَ ڌار، دوڳہ جنجا ديڳ۾،
سي مَرَ ڪن پچار، حاضر جني ھٿ ۾.

بيت - 27

ديڳين دوڳہ ڪڙھن، جت ڪَڙئين ڪَڙ ڪو نہ لَھي،
تني طبيبن چاڪ چڪندا ڇڏيا.

بيت - 28

سِسي سي گُهرن، جي واڻيندڙ وچ۾،
اوءِ ڪي ٻيو پُڇن، سَروجن سنباھيو.

بيت - 29

اصل عاشق پنھنجي سسي نہ سانڍين،
لاھيو سِرُ، لطيف چئي، ساہ سَلهاڙيو ڏين،
ڪُلهنئون ڪورين پُڇن پوءِ پِرِيتڻو.

بيت - 30

اصل عاشقن جو سِرُ سانڍڻ ڪم،
سَوَ سِسنئان اڳرو سندو دوسان دم،
ھِيُ ھڏو ۽ چم پِڪَ پريانجي نہ پڙي.

بيت - 31

جي مٿي وٽ مِڙن، تہ سڀڪنھن سَڌَ ٿئي،
سر ڏني سٽ جُڙي، تہ عاشق ائن اچن،
لڌاتي لڀن، مُلهہ مھانگا سپرين.

بيت - 32

مُلهہ مھانگو قطرو، سِڪڻ شھادت،
اسان عبادت نظر ناز پرين جا.

وائي - 1

عشق رانجهن دا لڳا مينون ماھي،
راتِيان درد، ڏينھان در ماندي، لوڪان خبر نہ ڪئي،
مونکي مرض ماريو، سڄڻ ھٿ سگهائي،
دارون ھن درد جو آھينتون الٰھي.

وائي - 2

رانجها وو مين تيڏڙي آھيان،
او اي آندي ٻانھي، وو مين تيري واسطي،
ري وو مين پَي وو، مينون نال وِسارنهين،
چيٽڪ لايا وو مينون، ڪوڪ سُڻوايا،
ڪينون شرم اسانڏا ھوءِ تينون،
نامي واسطي ري وو مين پي وو مينون نال وسارنهين.

فصل ٽيون
بيت - 1

اٿياري اُٿي ويا منجهان مون آزار،
حبيب ئي ھڻي ويا پيڙا جي پچار،
طبيبن تَنوار ھڏ نہ وڻي ھاڻ مون.

بيت - 2

ھڏ نہ وڻي ھاڻ مون ويڄن جو وصال،
ھِن منھنجي حال حبيب ئي ھادي ٿيو.

بيت - 3

حبيب ئي ھادي ٿيو، رھَنما راحتَ،
پيڙا نِيَاءِ پاڻسين لائي ڏيئي لَتَ،
سُپرِيان صِحتَ ڏنيم منجهان ڏُکندي.

بيت - 4

اور ڏکندو اُو ٿئي، ھادي جنھن حبيب،
تِر تفاوت نہ ڪري تنھنکي ڪو طبيب،
رھنما رقيب ساٿر آھي سپرين.

بيت - 5

ساٿر صِحت سپرين آھي نہ آزار،
مجلس وير مِٺو ٿئي ڪوٺيندي قهار،
خنجر تنھن خوب ھڻي، جنھن سين ٿئي يار،
صاحب رب ستار سوجهي رڳون ساہ جون.

بيت - 6

رڳون ٿيون رباب، وڄن ويل سڀڪنھين،
لُڇڻ، ڪُڇڻ، نہ ٿيو جانب ري جواب،
سوئي سَنڌيندم سپرين، ڪَيسِ جنھن ڪباب،
سوئي عين عذاب، سوئي راحت روح جي.

بيت - 7

سوئي راَہ رد ڪري، سوئي رھنماءُ،
وَتُعِّز مَنۡ تَشَاءُ وَتُذِل مَنۡ تَشَاءُ.

بيت - 8

پَر ۾ پڇيائون عشق جي اسباب کي،
دارون ھن درد جو ڏاڍو ڏسيائون،
’آخر وَاۡلعَصر‘ جو اِينھين اُتائون،
تھاَن پوءِ آءٌ سِڪان ٿي سلام کي.

بيت - 9

سِڪين ڪُهُ سلام کي، ڪرين ڪُهُ نہ سلام؟
ٻيا دَر تن حَرامَ، اِيء در جَني ديکيو.

بيت - 10

مِٺايان مِٺو گهڻو، ڪڙو ناہِ ڪلام،
سُڪوتي سلام پريان سندي پارجو.

بيت - 11

پِريان سندي پار جي مِڙيئي مِٺائي،
ڪانهي ڪڙائي، چکين جي چيتُ ڪري.

بيت - 12

ڄاڻي ٻُجهي جن، توسين سُورَ سَڃَ ڪئي،
تون ڪيئن سنديون تن پَرَ سين پچارون ڪرين؟

بيت - 13

تو جنجي تات، تن پڻ آھي تُنھنجي،
فَاذۡ ڪُرۡوني اَذۡ ڪُرۡ ڪُمۡ، اِيَ پروڙج بات،
ھَٿِ ڪاتي، ڳُڙ واتِ، پُڇڻ پَرِ پِريَنَ جي.

بيت - 14

حبيبن ھيڪاَر منجهانِ مِھر سڏ ڪيو،
سو مُون سڀ ڄَمار اورَڻ اُھوئي ٿيو.

بيت - 15

پاٻوھي ھيڪاَر مونکي پڇيو سَڄَڻين،
الۡسُت بِرَبّڪُمۡ چيائون جنھن وار،
سندي سورَ ڪنار، تَنَ تڏاھڪون نہ لھي.

بيت - 16

پاٻو ھيو پُڇن، ڪِٿي ھٽ حبيب جو،
نيزي ھيٺان نيِنھَن جي پاسي پاڻ نہ ڪن،
عاشق اَجل سامهان اونچي ڳاٽ اچن،
ڪُسڻ قُرب جن، مرڻ تَنِ مُشاھدو.

بيت - 17

ڪوٺي ڪُھي سپرين ڪوٺي ڪُھَڻ ساڻُ،
نيري ھيٺان نِينھن جي پاسي ڪَرِمَ پاڻُ،
ڄُلُ وڃائي ڄاڻُ، عاشق اَجل سامهون.

بيت - 18

ڪوٺڻ قريبن جوعين تَڙڻ آہِ،
اَيَ اُلٽي ڳالهڙي، سِڪ ورندي ساہَ،
اَسَرُ ھَڏِ مَ لاہِ ڇِنڻ ڳَنڍڻ اَنِجو.

بيت - 19

ڪُھن تان گَهَڻگُهرا، جان ڪَرَ لھن تان ڪُھن،
سيئي ماءِ مُھنِ، سيئي راحت روح جي.

بيت - 20

ڪُھي سو ڪَرَ لھي، ڪوٺي سو ڪُھي،
سوئي ماءَ مُھي، سوئي راحت روح جي.

بيت - 21

ڪُھي سو ڪَرَ لھي، ڪوٺي سو قريب،
اھا عادت سِکيو ھر زمان حبيب
تِڇي سو طبيب، سوئي راحت روح جي.

بيت - 22

ڪُھن ۽ ڪوٺين، اِيَ پر سَندي سڄڻين،
سوريء چاڙهيو سپرين ڏنڀ ڏھاڻي ڏين،
ويٺا وِرہَ وٽين، آءُ واڍوڙيا وِھاءِ تون.

بيت - 23

شيشہ رابُر کن و برادربِيا،
جام راپر کن و بر خير بيا،
ساقيا بر خيز در در جام را،
خاک بر سرکُن غمِ آيا مرا،
بادہ در دہ چند زين بادِ غُرور،
خاک بر نفس نافرجا مرا،
گرچہ بدنامي است نزِد عاقلان،
مانمي خواہيم ننگ ونا مرا،
ساغرِمي بر کفم نہ تاز سر،
و کشم اين خلق اَزرق فام را.

وائي - 1

عجب نين تيري، سرس نين تيري،
جَلَ وچ کَوَلُ، کَوَلُ وچ مَدُوۡئا،
جون چاند کون بادل گهيري،
چُڻ ڀُڻ کَليان سيجہ وڃا وان آءُ پَي گهر ميري.

يمن ڪلياڻ

فصل پھريون
بيت - 1

تون حبيب، تون طبيب، تون درد جي دوا،
جانب منھنجي جيءَ ۾، آزار جا انواع،
صاحب ڏي شفا، ميان مريضن کي.

بيت - 2

تون حبيب، تون طبيب، تون درد جو دارُون،
دوا آھِينِ دل کي، تُنھنجون تنوارون،
ڪريان ٿي ڪارُون، جئن ٻُڪي ٻئنون نہ ٿئَي.

بيت - 3

تون حبيب، تون طبيب، تون ھين ڊَٺن ڊڀ،
تون ڏئين، تون لاھئين، تون ھين ھادي رب،
آھِم اِي عجب، جئن واريو ويڄ وھارئين.

بيت - 4

تون حبيب، تون طبيب، تون دارون کي دردن،
تون ڏئين تون لاھئين، ڏاترَ کي ڏُکندن،
تڏھين ڦڪيون فرق ڪن، جڏھين امر ڪريو انکي.

بيت - 5

جان ڪي ڪري طبيب، دارُون ھن درد جا،
ھَڻيو سي حبيب، اُکوڙيو اڌ ڪري.

بيت - 6

ھڻ حبيب ھٿ کڻي، ٿيڪ م ٿورو لاء،
پرين تُنھنجي گهاءِ، جي مران تہ مانُ لھان.

بيت - 7

ھڻ حبيب ھٿ کڻي دل۾ ديري دانھن،
ڪُڇان تان ڪُوڪ ٿئي صبر آءٌ نہ سَھان،
ڪنھنکي اِئين چوان تہ مونکي ماريو سڄڻين.

بيت - 8

ھڻ حبيب ھٿ کڻي، ٻَنگالهي ٻاڻ،
ماڳھين مون مِنھُن ٿئي، جهولئ وجهان پاڻ،
اِنپَرِ ساجن ساڻ، مانَ مقابلو مون ٿئَي.

بيت - 9

جت حبيب ھڻن، نائُڪ ڀري نِينھن جي،
تتي طبيبن، وِڄا وڃي وسري.

بيت - 10

ھڻي جي حبيبُ، محبتي ميا ڪري،
پُڇان ڪين طبيبُ، ھوند گهائن سين ٿي گهاريان.

بيت - 11

چوري چَنگُہ ٻَنگُہ لهي حبيبن ھَنيوس،
ٻُجهان ٻاڻُ لڳوس، ڪَاناريو ڪَرُ کڻي.

بيت - 12

ڪاناريا ڪُڻڪن، جني لوه لڱن ۾،
محبت جي ميدان ۾ پيا لال لُڇَن،
پاڻهين ٻَڌن پَٽيون پاڻهين چِڪيا ڪَن،
وٽان واڍوڙينِ، رھي اَچجي راتڙي.

بيت - 13

رھي اَچِجي راتڙي، تن واڍوڙين وٽان،
جنکي سُورُ سرير ۾ گهٽ منجهاران گهاءَ،
لڪائي لوڪان، پاڻهين ٻڌن پٽيون.

بيت - 14

اَڄ پڻ ڪَنجهو ڪَنجهہ، واڍوڙڪي مَنھين،
جُه پڻ پييَن سَنجهہ، ھو پنيون ھو پَٽيون.

بيت - 15

اڄ پڻ ڪھڙِي دانھن، واڍوڙڪي منھِين،
ويڄَ ورائي ٻانھَن، چوري چاڪَ نھاريا.

بيت - 16

ويچارا واڍوڙ، سدا شاڪر سُورَ سين،
تاڻين مٿي توڙ، اوري ڪن نہ آسرو.

بيت - 17

سدا آھي سوو جي واڍوڙين وائي،
جيڪا اٿن مَنَ ۾ سَلن نہ سا ئي،
اوڙڪِ اُھا ئي ڳوليو لَھن ڳالهڙي.

بيت - 18

سَگهن سُڌ نہ سور جي تہ گهايل ڪيئَن گهارين،
پئَل پاسو پَٽَ تي واڍوڙيل نہ وارين،
پر ۾ پَچن پرينءَ لي ھي ھَنجُهون ھارين،
سَڄڻُ جي سارين، تن رويو وھامي راتڙي.

بيت - 19

سگهَن سُڌِ نہ سور جي ٿا رُنڪَنِ رَنجوري،
پيا آھن پٽ ۾ مٿن ماموري،
لڳين لئَن، لطيف چئي، سدا جي سوري،
پرت جن پوري تن رويو وھامي راتڙي.

بيت - 20

آيل اُن نہ وِسھان، ھَنجهُون جي ھارينِ،
آڻيو آب اکين ۾ ڏيه کي ڏيکارين،
سڄڻ جي سارين، سي نڪي رُون نہ چُون ڪي.

وائي - 1

وِرسئا ويڄ ويچارا، دل ۾ درد پرين جو.
اُٿيو ويڄا م ِھو، وڃو ڊڀ کڻي،
ٻُڪي ڏيندا ٻاجهہ جي، آيا سور ڌڻي،
آيا جيء جيارا.

فصل ٻيو
بيت - 1

تَنَ طبيبُ نہ تون، جو سُڌ نہ لھين سور جي،
سانڍِ پنھنجا ڊڀڙا، کَڏَ کڻي ۾ ڀُون،
ڪان گهرجي مُون، حياتي ھوتن ري.

بيت - 2

ويڄن سين وائيءَ پيا ڪِري نہ ڪيائون،
جي پَندَ پاريائون، تہ سِگهائي سَگها ٿيا.

بيت - 3

ويڄن سين وائيءَ پيا، ڪِري ڪن نہ پاڻَ،
اَگها اِن اُھڃاڻ، پسو سور سِجهائيا.

بيت - 4

آھي گهڻو اگهن جو ترس طبيبن،
ڪَيو وَسُ ويڄن، تان ڪِرئَ ري ڪين ٿئَي.

بيت - 5

اگهائي سگها ٿيا، جي ويٺا وٽ ويڄن،
ترسي طبيبن چيٺي ھوند چڱا ڪيا.

بيت - 6

پاڙي ويڄ ھُئَام، تان مُون مُور نہ پُڇيا،
تيلاھين پِيام، موريسر اکين ۾.

بيت - 7

ھاريا تو ھِري ڪُپَجُ ڪايا سين ڪيو،
ڪريين جي ڪِري، تہ تون توانو ٿئَين.

بيت - 8

جي ڀائين پرينئَن مڙان، تہ سِکُہ چورانڪي ڏاتِ،
جاڳَڻُ جَشَنُ جنکي سکہ سڄيائي رات،
اُجهي ٻجهي آئيا، وائي ڪن نہ وات،
سلي سورئيِء چاڙھيا، بيان ڪن نہ بات،
توڻي ڪُسن ڪات، تہ بہ ساڳي سلن ڪين ڪي.

بيت - 9

تڙي طبيبنِ، گهايلُ گهران ڪڍيو،
تنھَنجا چڪيا چاڪ چِيھون ڪَري، ڪَڙيون مورِ نہ ڪن،
دوست درسن تنھنجي وڌو ٺار ٺپن،
ورچيو ويڄ وڃن، آءٌ تہ پريَمِ اُبھان.

بيت - 10

ويڄن وينيئَي دوست پيھي در آئيو،
صِحت جي سرير ۾ ڪَلَ ڪَڙين پيئَي،
پيِڙَ پري ويئَي، اَچڻ ساڻ عجيب جي.

بيت - 11

وڍي جن وِڌياس، وري ويڄ ئي سي ٿيا،
ترت ٻڌائون پٽيون، روز ڪيائون راسِ،
ھينئَڙا تني پاسِ، گهارِ تہ گهايلُ نہ ٿئَين.

بيت - 12

ھاريا ويڄ مُياسِ، سڌُ نہ لھين سور جي،
پريان کي چوندياس، تہ ترس طبيبن ڇڏيو.

بيت - 13

وَيڄ م ٻُڪِي ڏي، الا چڱي م ٿيان،
سڄڻ مان اَچي، ڪَرَ لاھُو ٿي ڪڏھين.

بيت - 14

وھڻ ويڄن وٽ جي سکِين تہ سگهو ٿئَين،
اڳين عادت مَٽِ، تہ اَگها عاجز نہ ٿِئَين.

بيت - 15

ھُئَين تہ ويڄن وٽ، تون ڪِئَن جيَ جَڏو ٿِئَين؟
سر ڏيئي ۾ سَٽ، ڪُهُ نہ ڪَيءِ ڊَڀڙا؟

بيت - 16

ڪُٺيس ڪُويجن، تَنَ طبيب نہ گڏيا،
ڏيئي ڏنڀ ڏڏن، پاڻان ڏيلُ ڏُکوئيو.

بيت - 17

ترس طبيبن جو جَڏن ڪيو نہ ياد،
جو ويڄن جي واتِ، دارون تنھن دُرس ڪيا.

بيت - 18

دارون ۽ ڪارون جان ڪي ڪيا ويڄن،
ٻُڪي ڏيندا ٻاجهہ جي نِھاري ناڙون،
جنجون سيڻ لھن سارُون، تن تان ڏُکندو ڏور ٿئي.

بيت - 19

اَگهن مڙي اڄ، ڪيو سڏ صحت کي،
ڏُورِ ڏُکندا ڀڄ، مِھريِء مُنھن ڏيکاريو.

وائي - 1

اچي سار لھيج، ساڄن سور تماري آئون ماري،
سور تماري جي مران، تان مون ڏوہ م ڏيج،
ڊڀن ڀري ھٿڙا، دارون دوست ڪريج.

فصل ٽيون
بيت - 1

ھَي ھَي وَھي ھاءِ، مَنَ ۾ محبوبن جيِ،
جيرا جوش جَلائيا، بُڪن ٻري باہ،
پسو مچ مٿَان، جي آئين وِيساہ نہ وسھو.

بيت - 2

ھَي ھَي وَھي ھوءِ، من ۾ محبوبن جي،
جيرا جوش جَلايا، بُڪن مُڪي بوءِ،
اچي پَسو رُوءَ، جي ويساہ نہ وِسھو.

بيت - 3

ڪانڊين ٽانڊين ٻاٻُرين پَچان مَرُ پيئي،
جيرا، جگر، بُڪيون سِيخن ۾ ٽيئي،
ويڄنئون ويئي، ٿي وَھيِڻي سڄڻين.

بيت - 4

سَر جو سنڌيو سڄڻين، ڀَرُ ڀيڏي ڏيئي،
ڪانَ ڪَرنگُر ڪپيو پکن سِر پيھي،
جيرا، جگر، بڪيون، پا ساريون ٻيئي،
ويڄنئون ويئي، ٿي وھيڻي سڄڻين.

بيت - 5

سَر جو سنڌيو سڄڻين، ٻَنگا ٻاڻُ ڀري،
ويو وجودان نڪرِي ڪَڙِڪَڙ ڪانُ ڪري،
پڇو پيرُ ڀَري، تہ ڪي ٺَريَو ھٿَ حبيب جو؟

بيت - 6

سَرُ جو سنڌيو سڄڻن، ٻيھر ٻاڻ ڀري،
سو ڇمڪيو ڇوہ مان، ڪڙڪڙ ڪان ڪري،
جيرا، جگر، بڪيون، لنگهي پيو پري،
لڳو جيِء جَڙي، تاڻيان تِير نہ نڪري.

بيت - 7

سَرُ جو سنڌيو سڄڻين، سِيڱہ منجهان سِيلو،
ٽِنگڙ ٽِڪيو ڪيِن ڪي، پار لنگهيو پيِلو،
ھڻڻ سين حيِلو، جانب جيڏوئي ڪيو.

بيت - 8

ڌَڳايو ڏَئين، ڄيرو اندر ڄندڙي،
لڳي سيخ وجود ۾، سندي نِينھن نئيِن،
مشاھدي تنھين، مونکي وڌو مچ ۾.

بيت - 9

پُڇ پتنگن کي سنديون کامڻ خبرون،
آڻيو وجھن آڳ ۾ جي پنھنجو جي،
جيري جنھيِن جي لڳا نيزا نيِنھن جا.

بيت - 10

پتنگُہ چائين پاڻکي، تہ اچي آڳ اُجهاءِ،
پَچڻَ گهڻا پچائيا، تون پچڻ کي پچاءِ،
واقف ٿي وِسانءِ، آڳ نہ ڏجي عام کي.

بيت - 11

پتنگ چائيِن پاڻ کي، تہ ڄيري پَو ڄاڻي،
تان تان تاڻج تاءَ ڏي جان آڳ نہ اُجهاڻي،
وِسَهُ وِھاڻي، آڳ نہ ڏجي عام کي.

بيت - 12

پتنگُہ چائيِن پاڻکي پسي مچ مَ موٽ؛
سھَائيء سپيرين جي گِهڙُ تہ تئين گهوٽ؛
اڃان تون اَروٽ؛ کوري خبر نہ لھيِن.

بيت - 13

پتنگن پَهُ ڪيو مڙيا مٿي مچ؛
پسي لَھسِ نہ لِچيا سڙيا مٿي سچ؛
سندا ڳِچين ڳَچ؛ ويچارن وڃائيا.

بيت - 14

چَڙھيو چَڪاسيِن چاءِ، آڳہ ٻرندي آئيا،
وِھَسن واڙيِء ڦل جئن محبتي مچ لاءِ،
آڻي پاڻُ اَڙاءِ، کڻي کوري وچ ۾.

بيت - 15

جي تَتو تَنَ تنو جِيئن تہ ڇَنڊي ساڻ ڇَماءِ،
آڻي آڳہ ادب سين باري جانِ جَلاءِ،
بُرقعان اندر بازيون پنھنجون سڀ پچاءِ،
لُڇڻُ لَئُڻ، لطيف چئي، پڌرَ ھِڏَ م پاءِ،
متان لوڪ لَکاءِ، وصالان وِچُ پئَي.

بيت - 16

اڃان تَنُوران؛ ڪالھہ ڪڍيا سون سڄڻين،
پڻ تايائون تڪڙو وحدت جي وڌا،
محبتين مٿان مَچُ مورائين نہ لھي.

بيت - 17

پَچائي پَھاڻُ، جن رساڻيو رُڪ کي،
تني سندو ڄاڻُ، آھي آڳڙين کي.

بيت - 18

ڌنءُ ڌنءُ ڌَمڻوارَ، اڄ پڻ آڳڙين جي،
ٻاري مَڃُ مَجار جو اوتيائون آڱارَ،
ڌُوڌا ٿِي مَ ڌار جِم ڪچو رُڪُ ڪَڻيوُن ٿئي.

بيت - 19

ڌُوڌا تون نہ ڌَئين، آڳہ اوڏو نہ وڃين،
اُلا جي عشق جا سي تان تون نہ سھين،
اُڀو اِئن چئين، تہ آءٌ آڳڙيو آھيان.

بيت - 20

سِرُ سانداڻ ڪري، پُڇج گَهرُ لھارَ جو،
ڌَڪن ھيٺ ڌريِ، مان گڏينيء رُڪ سين.

بيت - 21

ڌَڪين ڌاتِ پِيو ھينڙو لوہ سانداڻ جئن،
ورچي تا نَہ ويو، سنڀاري کي سڄڻَين.

بيت - 22

سَھي جئين سانداڻ ڌَڪن مٿي ڌَڪڙا،
وَہ وِچايو پاڻ، ڏي ڏَٻائون ڏنڱرين.

بيت - 23

آءٌ ٻر اڱارن، ٻَہ ڏاھيِن ٻرن جي،
ھڪُ کوري کانئِيا ٻيو ڌوڌي منجهہ ڌَڳن،
پاڻان لُھارن، ميڙي رکيا مچ تي.

بيت - 24

ٻاريو اُجهائيِن، پرين اُجهايو ٻاريِن،
مونکي ٿا ماريِنِ لونھان لھارن جا.

بيت - 25

اڄ آڳڙيا آئيا سُوڌا سِراڻي،
پياري پاڻي، تيغون ڪندا تکيون،

بيت - 26

اڄ آڳڙيا آيا سائُوڪي سُڄاڻ،
لاھيندا موريانَ، رُڪ ڪريندا پڌرو.

بيت - 27

ڪٽ ڪڙھي لوہ ٻري ڌُوڌا جت ڌَڳن،
مِطرقن مُنھن ڪڍيا سانداڻيون ڪنبن،
اڄ پڻ آڳڙين؛ ميڙو آھي مَچ تي.

بيت - 28

مچ منجهينِ آہ ٻھر ٻاڦ نہ نڪري،
چورِ تہ لڳي چاہ، کامندن خبر پوي.

بيت - 29

کاڻان تن کٽيو، اُ جهاڻن اونداہ،
جن اندر ٻري باہ، سُڌ سڀڪا اُنِ کي.

بيت - 30

سَرھا ڏٺم سي، جنجي ساڃاءَ سراڻين سين،
تيغ تني جيکي، ڪٽ نہ لڳي ڪڏھين.

وائي - 1

جيُ جياريو، ڪين مُنھنجڙو ھاريو،
پرين جي پچار جڏڙو جيُ جياريو؛
سيڻن جي سنڀار جڏڙو جي جياريو،
اُڃيو تن عميق مان پرين پوڄ پياريو؛
مرض مريضن تان اشاري ساڻ اُتاريو؛
ڪرم ڪريمن جي مونکي اُھکيِء مان اُڪاريو؛
سئنون مُنھن ڪري سپرين اَئين نرمل نور نھاريو؛
سائلن جئين سڏ ڪري اَئين طالعنکي تَندواريو.

فصل چوٿون
بيت - 1

ايڪ پيالو ٻہ ڄڻا عشق نہ ڪري اِيئن،
لکيا جي نہ لکڻ ۾ سي قرب رسندا ڪيئَن،
ھوئڻ ڪيا ھيئن وانجيا پَسُ وِصال کان.

بيت - 2

ايڪ پيالو ٻہ ڄڻا عشق نہ ايئَن ڪري،
آٽي سي ھيڪ ٿيا جي گتانينھن ڳري،
دُئي ڌار ڌري جُہ خُلت خنجر آيو.

بيت - 3

ايڪ پيالو ٻہ ڄڻا عشق نہ ڪري اڌ،
ايَ تان شاعر سَڌ، ڪَيَئي جا قوالَسين.

بيت - 4

جيڏانھن قاتل ڪوڙ، اکيون اوڏانھن کڻي،
وہُ تني جي ووڙ، جني سانگہ نہ ساھہ جو.

بيت - 5

جيڏانھن قاتل ڪل، اکيون اوڏاھين کڻي،
مٿو ڪن نہ مُلھہ، پِڪَ برابر پانھنجو.

بيت - 6

قاتلُ ڪمائي ڪري وِہُ ماکي جي ڪن،
وٽان ويھي تن، پيج ڪي پيالون.

بيت - 7

ھوندو ھڏ م رکہ لاءِ پيا ڪَن پانھنجو،
وتي واٽاڙوئن کي پياري پرکہ،
سالِکہ لھي ٿي لَکُہ جا تو ايندي اُنِسين.

بيت - 8

ھوندو ھڏ م سَنڌِ لاءِ پيا ڪن پانھنجو،
پوڄ پيارج پَيڙَا ويندا وٺيو ڪنڌ،
ٽہ ھٽِ تنھنجي ھنڌ، موکي ڪو مانُ لھي.

بيت - 9

گُهٽن ۽ گُهٽڪن وتيون پين وِہَ گاڏُيون،
بدہ ساقي بر خيز، پيار کي پرين،
پِڪين نہ پرچن، مٽ تڪيائون منجهيان.

بيت - 10

آڻي اُتر واءَ موکيءَ مٽ اُپٽيا،
متارا تنھن ساءِ، اچن سِرَ سنباھيو.

بيت - 11

آڻي اُتر ھيٺ موکيءَ مٽ اُپٽيا،
متارا تنھن ميٺ، اچن سِرَ سنباھيو.

بيت - 12

وجهج واٽاڙوئن تي ميخاني جي ماڪ،
ٿيندي سُڌ سڀڪنھين، ھنڌ ھنڌ پوندي ھاڪ،
پرہ جا پياڪ، جُہ سي اڱڻ آئيا.

بيت - 13

جُہ سي اڱڻ آئيا تہ سرو ڪندا سُڃ،
سائي ٿيندين اُڃ، ھي پيتو ھو آڻِ ڪي.

بيت - 14

موکي چوکي نہ ٿئي، اصل اوڇي ذَات،
وَٽيون ڏيئي وات، متارا تنھن ماريا.

بيت - 15

متارا مري ويا، موکي تون نہ مرين،
ڪيھيءَ پَرِ پَرين، ڏُکي ڏاتارن ري.

بيت - 16

متارا مري ويا موکي مَرُ،
تُنھنجو ڏکہ ڏمر، ڪون سھندو اُن ري.

بيت - 17

سري ڪيِن ڪِيونِ، ويڻ موکيءَ جي ماريا،
ڪو ڪو ويڻ ڪلال جو پِتي تي پيون،
تھانپوءَ ٿيون، مِڙڻ متارن سين.

بيت - 18

اڃا کوري ماڳہ مٽ ڪُٽڪا ڪَٽ گهڻان،
لاھي ويه م لاڳِہ، مو کي متارن سين.

بيت - 19

ڪنڌِ ڪٽارو، مُنھن وٽي، عادت سندين ايِء،
تني ٿِڪون ڏنيون جني منجهان جيِءَ،
سرو تن سڀيِء جن حاصل ڪيو حال کي.

بيت - 20

موکيءَ مٽ نگُهريو وِہ نہ وِھاٽيا،
سُرڪيءَ ڪاڻ، سيد چئي، اُتي ٿي آٽيا،
جي ڳالھن ڳنڱاٽيا، تن جون بَٺنِ پاس بُٺيون.

بيت - 21

سر ڏيئي سَٽِ جوڙ ڪنھنپر ڪلالن سين،
ڪاتي ڪرٽ ڪپار ۾ خنجر آ ڻي کوڙ،
مرڻان مُنھن م موڙ، وٽي ٿي وَڌِ لھي.

بيت - 22

وَٽ وَٽ وٽيء ۾ مَٽ مَٽ مَندُ ٻيو،
قدر ڪيف ڪمالجو پيا ڪن پيو،
اچن دُرس دڪان تي ڪند قبول ڪيو،
سُرھا سر ڏيو، چکن سُرڪ سيد چئي.

بيت - 23

آٽي ٿيُ اڱار، کامي کرڌارن سين،
پسين سي نُ ڀَتار، پُرِ پيتوءَ جن سين،

بيت - 24

ڪلالئون ڪاءِ مت نہ سِکين مونُ ھِنيان،
روئندي رات وھانءِ، چڪائيندي بٺيون.

وائي - 1

ڀلو ميان محبتي مٺا ماڻوالا،
پرين پرچن جيُ جياريو جن؛
ريءَ سُرمي سھڻان پِرين ڪجل ڪوہ وجهن؟
ميرائي مارين مون تانجي پکرجن.

وائي - 2

لايا عشق پليتا؛ نينا يار وي اکيان دلبردي،
اُٺن ٻھڻ آرام نہ آوي، من ھيان دل کس ليتا؛
آکي احمدا نال نماڻياندي، ڪيا گس لي ڪيتا.

فصل پنجون
بيت - 1

قُرب ڪِبرياءُ، ماءَ ملاقي نہ ٿئي،
پورو اِي پرياءُ، صوفي جي صلح ۾.

بيت - 2

صوفي سالم سي ويا جي آ ڪثرسين اَڏيار،
بازي بازندن کي آھي اَويسارَ،
پريان سين په ڪار، رنديءَ رساڻي ڪيا.

بيت - 3

صوفي سير سڀن ۾، جيئن رڳن ۾ ساہ،
سا نہ ڪري ڳالھڙي جيئن پويون پروڙي پاہ،
آھس اِيُ گناہ، جيڪا ڪري پڌري.

بيت - 3

ڏني ڏُکويا اڻ ڏني راضي ٿيا،
صوفي تي ٿيا، جيئن ڪيِن کنيائون پاڻسين.

بيت - 4

صوفي لاڪوفي، ڪون ڀانئيس ڪير،
منجهيان ئي منجهہ وڙھي پڌر ناھس پير،
جنين ساڻس وير، ٿئي تنين جو واھرو.

بيت - 5

صوفي صاف ڪبو ڌوئي ورق وجود جو؛
تھانپوءِ ٿيو، جيئري پسڻ پرينءَ جو.

بيت - 6

صوفي چائِين، سَڌ ڪري صوفي اِي نہ صلاح،
ڪاٽي رکہ ڪُلاہ، اُڇلي وجهہ اڳ ۾.

بيت - 7

جي ڪلاہ رکين ڪنڌ تي تہ صوفي اِي نہ صلاح،
وِہَ وٽي ھٿ ڪري پُر پيالو پيءُ،
ھنڌ تني جو ھيءُ، جن حاصل ڪيو حال کي.

بيت - 8

جُسي ۾ جَبار جو خَفي خِيمو کوڙ،
جَلي تون زبان سين چارئي پھر چور،
فڪر سين فُرقان ۾ اِسم اعظم ڏور،
ٻيا در وڃي م ووڙ، اِي اَمل اِيائين سنپجي.

بيت - 9

عالم آئونءَ ساڻ، ڀَريو ٿو ڀير ڪري،
پاڻَ نہ آھي ڄاڻ، مانڊيِء مَنڊُ پکيڙڀو.
(10 الف)
طالبُ قَصر، سونھن سَرُ ايِء روميءَ جي روءِ،
جنين ڏني جوءِ، تنين ڪڇيو ڪين ڪي.

بيت - 12

طالبُ قصر سونھن سَرُ اي روميِء جي راہ.
ماڙھو ات ڪياءِ – منڊ نہ پسين منڊيو.

بيت - 13

طالبُ قصر، سونھن سَرُ روميِء جو آھي،
تاڙي جي لاھي، تہ منجهھين مشاھدو ٿئي.

بيت - 14

طالب قصر، سونھن سر، ايِء روميءَ جي رھاڻ،
پھرين وڃائڻ پاڻ، پوءِ پسڻ پرينءَ کي.

بيت - 15

طالبُ قصر، سونھن سَرُ، ايِء روميِء جي راحت،
جن ڏٺي سٿ، تنھين ڪڇيو ڪينڪي.

بيت - 16

طالبُ قصر، سونھن سَرُ، ايِء روميِء جي اوطاق،
جي ڀڄي دَرُ فراق، تہ منجهھين مشاھدو ٿئي.

بيت - 17

ظاھر ۾ زاني فڪر ۾ فنا ٿيا،
تني کي تعليم جي ڪُڙِھہ اَندر ڪاني،
حرف حقاني، دَوُر ڪيائون دل ۾.

بيت - 18

جنکي دور درد جو سبق سُور پَڙھن،

بيت - 19

فڪر فرھي ھٿ ۾ ماٺ مطالع ڪن،
پنو سو پڙھن، جنھن ۾ پسڻ پرينءَ کي.

بيت - 20

وسريومِ سبق، پھرين سٽ نہ سنڀران،
اُڃا ھيءُ ورق، ھيَ مطالع نہ ٿئَي.

بيت - 21

ڪيو مطالع مون، ھو جو ورق وصال جو،
تنھن ۾ توھين تون، بي لات نہ لحظي جيتري.

بيت - 22

سا سٽِ نہ سارين الف جنھنجي اڳ ۾،
ناحق نھارين، پنا ٻيا ڀرينءَ لاءِ.

بيت - 23

سا سِٽ ساريائون، اَلف جنھنجي اڳ ۾،
”لا مقصود في الدّارَيۡن الا ھو“ انپر اُتائون،
سڳر سوٺائون، ٿيا رسيِلا رحمان سين.

بيت - 24

ٿيا رسيلا رحمان سين سڳر سونھين جي،
آئيون تني کي، واڌايون وصال جون.

بيت - 25

اکر پڙھي اَڀاڳيا قاضي ٿئين ڪِيان،
ڀيرين ۽ ڀانئين ايڏان اي نہ آءَ،
ان سُرڪيءَ ساءُ پڇج عزازيل کي.

بيت - 26

عاشق عزازيلُ، ٻيا مڙيئي سڏڙيا،
منجهان سڪ سبيِل، لعنتي لعل ٿيو.

بيت - 27

جو مون پڙھيو پاڻ لَي سبق سابق جو،
پھرين سڃاتم پانھنجو نفس جو نھو،
جت عرفان اَصل ۾ ٿي روحن روز ڪيو،
وري ورق پيو، گڏيمِ وَڍُ وصال جو.

بيت - 28

جي مون پڙھيا پاڻ لي سيئي سيل ٿيام،
واگهو ٿي وريام، اَکر اُھي اڳيان.

بيت - 29

کر ڇُتي ھيڪڙي ٻَھون جي نہ ٻجهن،
ڪوه ڪبو کي تن، سڄي سڻائي ڳالھڙي.

بيت - 30

پڙھيو ٿا پڙھن، ڪَڙھن ڪين قلوب ۾؛
پاڻان ڏوہ چڙھن، جيئن ورق واريِنِ وِترا.

بيت - 31

پڙھيا پڙھيجا، سبق اِنھين سور جو،
ميم رکو من ۾ اَلف تنھن اڳيان؛
جتان چوريجا، اِھا لات لطيف چئي.

بيت - 32

اَکر پڙہ اَلف جو ورق سڀ وسار،
اَندر تون اُجار، پنا پڙھندين ڪيترا.

بيت - 33

لوڪان نحو صرف، مون مطالع سپرين،
سو ئي سو حرف، پڙھيو پڙھان من ۾.

بيت - 34

جيئن جيئَن ورق وارئين، تئن تئن ڏٺو ڏوہ،
رھڻيءَ رھيو نہ سپرين تہ ڪھڻيءَ ڪبو ڪوہ؟

بيت - 35

ڪاتب لکين جيئن لايو لام اَلف سين،
اَسان سڄڻ تيئن رھيو آھي روح ۾.

بيت - 36

ڪو ٿو ڪاغذ ڪورئيِن، ويٺو وڃائين مس،
ڏوري تيان ڏس، اَکر جيان آئيو.

بيت - 37

تھڙا چاليھا نُ چاليه، جھڙو پسڻ پرينءَ جو؛
ڪھڙي ڪاتب تون ڪرين مٿي پنن پيِه،
جي ورق واريِن ويِه، نہ اکر اُھو ئي ھڪڙو.

بيت - 38

ھڪ جو اَکر ونگڙو گُرُ تُسي جي ڏي،
تان انڌاري، گهر ڏيواڙا ڦر ڦِر جوت ڪري.

بيت - 39

تَنُ کُڏيِ مَنُ حُجري ڪيم چاليھا رکہ،
ڪوه نہ پوڄيو پوڄئين اَٺئي پھر اَلکہ
تان تون پاڻ پرکہ، سڀڪنھن ڏانھن سامھون.

بيت - 40

سڀڪنھن ڏانھن سامھون. ڪو ھنڌ خالي ناہ،
جي احداً اَرکہ ٿياسي ڪانئر ڪبا ڪاہ،
محب منجهين من مانھہ، مون اڄاڻديءَ اُجهيو.

بيت - 41

ڪَنز قُدوري ڪافيا جي پڙھي پروڙين سڀ،
تہ مَنڊي ماڪوڙي کوہ ۾ پئي ڪڇي اُڀ.

بيت - 42

ڪَنز قُدوري ڪافيا ڪي ڪون پڙھيو م،
اُو پاڙوئي ٻيو، جيان پرين لڌوم.

بيت - 43

ڪَنز قُدوري ڇڏ، سٽون پڙھہ ساڃاءَ جون،
ونءُ تني جي سڏ، جني سانگو ناھي ساھجو.

وائي - 1

سي وٺڙيو ھوت وڃن؛
وو جهليان پليان ھينئڙو نہ رھي،
آءٌ جنجي آھيان ڪَڙي مَ ٿيان تن،
گھڻي ڀَتين گهوريان سندڙي ٻاجهہ ٻين،
مر مران مارين مون پرزا پرزا ڪن،
آءٌ ميائي گهوري جي مان محب ملن.

وائي - 2

وساريج م ويڻ، جوڀن ٻہ ٽي ڏينھڙا،
لُوٺيون سھن لوڪ جا وھاڻي ٿيون ويڻ،
اصل اسارن جا ستي ويڙا سين،
جيڏيون جي مان وسھو ننڊم ھيريو نيڻ،
راتڙيون جاڳن جي سي آءٌ ڪندڙي سيڻ،
آڌي رات اُٿي ڪري جهل تون ننڊان نيڻ.

فصل ڇھون
بيت - 1

دائودي دَيون ڪري رَڪَنِ ڪونھي رنگہ،
ڳوري ھيٺ اَيَنگہ، ڪاھيو پاکرين ھڻي.

بيت - 2

دائودي ديون ڪري رڪن ڪونھي چيت؛
ڳوري ھيٺ سچيت ڪاھيو پاکرين ھڻي.

بيت - 3

اوقابيل اکين ۾ توکي باري بان،
اُڀو اڳرايون ڪرين ماڳہ ھڻيو مستان،
جانب تون زيان، اکين سين ايڏا ڪرين.

بيت - 4

اوقابيل اکين ۾ توکي تکا تِير،
ساڄن انھيِء سيڱہ سين ڦٽيءَ گھڻا فقير،
ٻيو ۾ مارج مير، تنھنجو پھريون ئي پورو ٿيو.

بيت - 5

اوقابيل اکين ۾ تيِر تکا توکي،
ساڄن انھين سُور جي ڪَل نہ آہ ڪنھنکي،
مارين ٿو مونکي، چاڙھيو لوہ لطيف چئي.

بيت - 6

اوقابيل اَکين سين تير چلايو ٿو،
ٻيو مر ماري سو، جنھنجو پھريون پورو نہ ٿئي.

بيت - 7

جي ھو پائيِنِ ڪان ڪمان ۾ تہ سيِنو سِپرَ رَکہ،
منھن ۾ معشوقن جا چاڪَ چُٽڪا چکہ،
سوري ڀانءِ م شڪ، عاشق ٿي تہ اُبھين.

بيت - 8

جي ھوءِ پائيِنِ ڪانُ ڪمان ۾ تہ سيِنو سِپَرَ ڏيج،
منھن ۾ معشوقن جا جهالو ٿي جهليج،
پاھان پَڳُہ م ڏيج، عاشق ٿي تہ اُبھين.

بيت - 9

جي ھو پائيِنِ ڪان ڪمان ۾ تہ نئيِن ڏج سيِنو،
ڪجي نہ ڪيِنو وڃي در دوستن جي.

بيت - 10

پائي ڪان ڪمان ۾ ميان مارِمَ مون؛
مون ۾ آھين تون، متان تنھنجو ئي توکي لڳي.

بيت - 11

ڪيو ڇڏينِ ڪان، ھڏ نہ ھڻائين ٿا،
ٿئا جي نيشان، تہ پھرئين سان پورا ھئا.

بيت - 12

لوري جت لڳوم، اُتي اُڀو آھيان،
سوره پرين سندومِ مانَ ٻاجھائي ٻيو ھڻي.

بيت - 13

محبت جي ميدان ۾ عاشق ٿيُ آچام،
سَمُھان سَلَ سيد چئَي ڪندءِ تير قيام،
ڪھنج ڪو م ڪلام، جم دوستنئَون دور ٿئين.

بيت - 14

محبت جي ميدان ۾ اچي پير پيانِ،
سر وڍڻ، ڌڙ ڌار ڌرڻ اي سينگارَ سنَدان،
ڏيندا مون ڏٺان، مٿا محبوبن لَيء.

بيت - 15

محبت جي ميدان ۾ ڪر پَڙاڏو پَٽُ،
سِر سُوريء ڌڙ ڪُنگرين متان ڪڇين ڪٽُ،
عشق نانگ نپٽ، خبر کاڌن کي پئي.

بيت - 16

محبت جي ميدان ۾ سر جو سانگ م ڪر،
لاھي سر لطيف چئي اڳيان دوستن ڌر
عشق نانگ اَپر، خبر کاڌن کي پوي.

بيت - 17

محبت جي ميدان ۾ سر جو ڪرم سانگ،
سوريِء سپرين جي چڙہ نہ ٿئن چانگ،
عشق آھي نانگ، خبر کاڌن کي پوي.

بيت - 18

محبت جي ميدان ۾ ڪُڏي پوءُ ڪاھي،
ڇڏ آسانگو ارواح جو لاھوتي لاھي،
عشق نانگ آھي، خبر کاڌن کي پوي.

بيت - 19

عشق نہ آھي راند، ٿي ڪي ڪَنسِ ڳَڀرو،
جيَ جسي ۽ جان جي ڀڃي جو ھيڪاند،
سسي نيزي پاند، اُڃل نہ اڌ ٿئي.

وائي - 1

عشق تمام برہ تمام، مئن لوٺي يارلو ڪو،
سيڄ ستي جهپ نہ آوي نيڻين ننڊ حرام،
راتيان جاڳڻ صاحب سنڀالڻ اي فقيراندا ڪام،
مت عقلدي مُنجهہ گئي آيا عشق امام.

فصل ستون
بيت - 1

عاشقن اللھ ويرو تار نہ وسري،
آہ ڪريندي ساہ، ڪڏھن ويندءِ نڪري.

بيت - 2

عاشق آرام ڪڏھن تان ڪون ڪيو،
طعني ڪيا تمام، حبيباڻي ھيڪڙي.

بيت - 3

عاشق اِئن نہ ھون، جئن تون سڄي انگڙين،
وڃي درِ دوستن جي رتُ ڏھاڻي رون،
ٻي پر ڪَنھين نہ پون، ماڪر محبوبن سين.

بيت - 4

جان عاشق مٿي رت، تان دعوا ڪري مَ نينِھن جي،
سائو مُنھن سُونھن گئي سِڪڻ اِي شرط،
نڪي گوڏ گَرٿُ، مٿا سر سودا ڪري.

بيت - 5

اڃا تو منجهان، ڪکہ ڇُتي رت نڪري،
منھن ۾ معشوقن جا ڪئن جهلندين گهاءَ؟
سو تون ڪڄاڙيا سِڪڻ جون سڏون ڪرين.

بيت - 6

سِڪڻُ اِئئِين نہ سَڌ جيئن لڪيو لياڪا پائئِين،
پئي پريان جي نہ ٿئين مٿي اڱڻ اَڌ؟
اِيء پڻ ڪوڙي سڌ، جئن کليو کايو سمھين.

بيت - 7

سڪڻ ۽ سوري ٻئي اَکر ھيڪڙي،
وھڻ واٽڙين تي ڪارڻ ضروري،
ٻنھي جي پُوري، جي ڏني ريءَ نہ جڙي.

بيت - 8

جيڪي سڪڻ سکہ، نات پس سڪنديون،
پاسي تن م لِڪُ، نيِھُنن نہ سڃاڻڻ جي.

بيت - 9

جان جان سي نہ لتاءِ، جي ليِاڪا لوڪ جا،
تان تان ٿئي نہ ماءِ، پورو پسڻ پرينءَ سين.

بيت - 10

عاشق معشوقن جي وٺي ويه ڳَري،
جِم ورچي ڇڏئين سندي دوست دري،
ڏيندا ٻُڪي ٻاجهہ جي ويندءِ ٺَپ ٺري،
اسان تان نہ سري، توکي سَرِي سپرين،

بيت - 11

عاشق معشوقن جو وٺي ويھج سير،
اچي پڇندوءِ پاڻھين پرين ڀري پير،
ڀلاين سندو ڀير، رھبر ٿيندءِ راہ ۾.

بيت - 12

عاشق معشوقن جو وٺي ويھج در،
اچي پڇندءِ سپرين لھندءِ سار سُڀر،
ڀلائي جو ڀر، رھبر ٿيندءِ راہ ۾.

بيت - 13

عاشق معشوقن جو وٺي ويه دڪان،
پئَج پيش پرين جي پٽيءِ وجهي پاڻ،
تہ تون تني ساڻ، سدا رھين سُرخرو.

بيت - 14

عاشق معشوقن جو وٺي ويھج گهٽ،
جم ورچي ڇڏئين موکيِء سندو مٽ،
ڪري سِر جن سَٽُ، پيج ڪي پياليون.

بيت - 15

عاشق معشوقن جو، وٺي ويھج رَندُ،
پيا ريندءِ پاڻھين ميخاني جو مَندُ،
ڪئن ڪڍندين ڪنڌ، اوڏو ٿي اُنکي.

وائي - 1

سپريان جي سونھن جي ڳالھہ ڪين وڃي،
وڃي در دوستن جيِء سوريء سرھڄي،
عاشق انگن چڙھيا ٻيو سڀڪو ڀڄي،
پڇج پوءِ پريتڻون پھرين سر سڃي،
عاقلئي اوڇُون ٿيا، ڀورو ڪين ڀڄي.

فصل اٺون
بيت - 1

ھَرھَر ھَرائ وڃڻ در دوستن جي،
پاڙي ڏانھن پرين جي، اُجهہ م اوائ،
الڙ ٿي م آڇ تون، واٽاڙنِ وائ،
لائيندءِ لطيف چئي، سُوران سرھائي،
ڳجهو ڳالهائي، پرت وٽجي پاڻ۾.

بيت - 2

جان جان ناہ ضرور؛ تان تان طبيب ناہ ڪو،
جُہ سو سَريو سور، تہ ڪَر ويَج وَرِ پيو.

بيت - 3

سور جنکي سريو، سري تن صحت،
مِٺي مصيبت، آھي عاشقن کي.

بيت - 4

سيئي سور طبيب، جني سور سَڃَ ڪي،
جو لکيو ھت، لطيف چئَي، سويء ڪن قريب،
جي نوازيا نصيب، دارونءَ سي درست ڪيا.

بيت - 5

جنھن سَرَ سندو نور، جيڏانھن سو سُونھون ٿئي،
تيلانھن لڀن سپرين ڳالھہ لھجي مور.

بيت - 6

جي پياري پاڻ تہ ڪرھو تي پاڻي پئي،
اڳي اُن نِياڻ، اڻ ڪوٺيو ڪون گهِڙي.

بيت - 7

اڻ ڪي عيان نہ ٿئي، ڪي پروڙي ڪون،
سچي جيھي سون، منھن تي پيئي ماڙھوئين.

بيت - 8

اَڻ ڪي عيان نہ ٿئي، ڪي پروڙي ڪون،
امر عطا جنھنجو جا سونھي ٿئي سونہ.

بيت - 9

جيڪي ڏنائون سو مان ڳُڻُ ڳنڍِ ٿيو،
مونکي پڇيائون، ٺوڪي اُنھي ٺوڪ سان.

بيت - 10

جيڪي ڏنائون سو سر ڏيئي سه جندڙا،
مَ چَو ڇِنائون، اِيُ پڻ ڳنڍيو سڄڻين.

بيت - 11

ڇنن توءِ نہ ڇن، پاءَ اُميري اُنسين،
جي ھو اوڳڻ ڪنيِء سسئي تہ تون ڳُڻاني ڳن،
پاندُ جھليو تونُ پِن، ھن سونھاري سنگ ۾.

بيت - 12

نمي کمي نھار تون، ڏمر ڏولائو،
ٿئي سانڃائو، جي اُڀين انھي پير تي.

بيت - 13

ڏمر پاسو ڏکہ سين، کاند کٿوري ھوءِ،
”واللھ مع الصابرين“ آ گو اِيھين چوءِ.

بيت - 14

کم کمندن کٽيو، ھارايو ھُوڙن،
جکيو نہ چوندن، ھو جو ساءِ صبر جو.

بيت - 15

کمندن گهر کيئن، چوندڙ چڱا نہ ٿيا،
ويڻنئون ويڌُ پئَي ھٿ نہ اچي ڪي.

بيت - 16

ھو چونئي تون م چؤ واتان ورائي،
اڳہ اڳرائي جو ڪري خطا سو کائي،
پاند ۾ پائي، ويو ڪيِني وارو ڪين ڪي.

بيت - 17

ھو چونيئي تون م چو واتان ورائي ويڻ،
سڀني سين، سيد چئي، من ماري ڪر ميڻ،
کاند وڏيائي کيڻ، ڪيِني منجهان ڪين ٿئي.

بيت - 18

ڪني ڪين پرائيو منجهان ڪيني ڪين،
جي ھوءِ سٽاڻي سيِنڱہ، تہ زہ ڇني جوکو ٿئي.

بيت - 19

سڻي ويڻ ڪنن سين وَرائڃ مَ وري،
ھاديء جي ھدايت جي آھي ايءَ ڳري،
جنھين ساہ سَري، تن ماريو نفس ماٺ سين.

بيت - 20

چوندن ڪيم چئَيج، ويڻ ورائي سامھون،
ڪا مَتِ قيمت جھڙي روز ڏَمر کي ڏيج،
ويڻ م ورائيج، تہ سڀ درِ سُھاڳيِ ٿئين.

بيت - 21

اڻ چوندن ڪيم چوَ، چوندن چيو وسار،
اٺئَي پھر ادب سين پَرِ اِھايِء پار،
پايو مُنھن مونن ۾ غربت ساڻ گذار،
مفتي منجهہ وھار، تُ قاضيِء ڪانيارو نہ ٿئين.

بيت - 22

تند، مَٽاءِ ڪُٽاءِ ٻوڏُ چوني جيُ چوَ،
جي ڀانئين تہ پريِنءَ مِڙان تہ ڌوھنِئون ڳُڻَ ڀانءِ.

بيت - 23-الف

جنھين سندي ٻوڏُ ۾ ڀتون ڀتين جِيُ،
تون تنھين سين پي، اوڏا اَڏي پکڙا.

بيت - 23

جنھين سندي جيُ ۾ ڀتون ڀتين ٻوڏ،
ڪھڙا ڪرين ڪوڏ، ھنيڙا پسين تنکي.

بيت - 24

ويٺي جنھين وٽ، ڏُکندو ڏاڍو ٿئي،
سا مجلس ئي مَٽِ، جي حاصل ھوءِ ھزار جو.

بيت - 25

ويٺي جنھين وٽ ڏُکندو ڏور ٿئي،
تون تنسين ڪٽِ اوڏا اڏي پکڙا.

وائي - 1

بي حجابانہ در آ ازدر کاشانہءَ ما،
کہ کسي نيست بجز درد تو درخانہءَ ما،
فتنہ انگيز مشو کا کل مشکين مکشاء،
تاب زنجيرندارد دل ديوانہء ما.
شکرلله کہ نہ مرديم رسيديم بدوست،
آفرين باد برين ھمت مردانہء ما.
گر نکير آيد و منکر کہ خداوند و کيست،
گويم آن کس کہ ربودہ دل ديوانہء ما.
محي از شمع تجلي جلا لش ميسوخت،
دوست ميگفت زھي مستي پروانہء ما.

کنڀات

فصل پھريون
بيت - 1

ڀلائي آهِين، پرين ڀلائيءَ پانھنجي،
سَٻاجها سِرِ چَڙهيو، ڏوراپو نہ ڏين،
مان ڏي مديون ٿين، سڄڻ سڄاين۾.

بيت - 2

پيشانيِء ۾ پرينءَ جي ڀلائي جا ڀير،
اڱڻ اُڪنڊين ڪي ڏي پاٻوھي پير،
قمر پاڙي ڪير، شمس سپرين سين.

بيت - 3

ھِيُ چنڊ اُھوئي، جو ھت پسي ٿو پرين کي،
آڏت چئج اُنکي ڏيان جو روئي،
ھيڪانديء ھوئي، سانگُہ مَ پوي سڄڻين.

بيت - 4

مر ھيڪاندا ھون پرين، سانگہِ م وڃڻ سيڻ،
رھيا آھين روح ۾، نِتُ جني جا نيڻ،
وماسيا جن ويڻ، ٿو تاريءَ تَڳي تن ھِنيون.

بيت - 5

رات سھائي، ڀُون سنئين، پٽن وڏو پنڌ،
ھلندي حبيبن ڏي ڪرھا موڙ م ڪنڌُ،
ٻنڌڻ سوئي ٻنڌ، جو پھچائي پريِنءَ کي.

بيت - 6

رات سھائي، ڀُون سنئين، ڀائي گھرجي ڀَلُ،
آھر ۾ اِيلا چيون چندن چري چل،
مون توسان ڳالھڙي ٻئي ڪنھين مَ سَلُ،
ھا ھُرَ ڪندو ھَلُ تہ کِجايون کَرن کي.

بيت - 7

رات سھائي، ڀُون سنئين، پرتِ نئين پنڌ پور،
ميا محبوبن جي ھلي وَنءُ حضور،
جي چِڻڪن چِت ۾، سي ڪئن سڄڻَ ڏور،
اللھ لڳہ اَسُور، اُئائيِن ٿي آءُ تون.

بيت - 8

رات سھائي، ڀُون سنئين، پرت نئين پنڌ پس،
ميا محبوبن ڏي وڃڻ ڪجي وَسُ،
راتين ۾ رَسُ، تہ خبر کَرن کي نہ پوي.

بيت - 9

اڄ پڻ اڇائي، چوڏھيِنءَ ماہ چنڊ جي،
مون گهرِ مون پرين جي اچڻ جي وائي،
مون گَهر واڌائي پيئي کام کرن ۾.

بيت - 10

اڄ پڻ اماڙو، چوڏھيِنءَ ماہ چنڊ جو،
مون گهر مون پرين جي اچڻ وارو،
سڄڻ سوڀارو، ڀِيجَ ڀِنيءَ گهر آئيو.

بيت - 11

چوڏھيِنءَ چنڊ نہ اُڀريو اوڻٽيه پسي نہ عام؛
مٿس ناہ مَلامَ، جيڪي پڇين پڇ سو.

بيت - 12

چوڏھينءَ چنڊ اُڀرين سھسين ڪري سينگار
پلڪ پِريان جي نہ پَڙين جي حيلن ڪرين ھزار،
جھڙو تون سڀ ڄمار، تھڙو دم دوست جو.

بيت - 13

سھسين سِڄَنِ اُڀري چوراسي چنڊن،
بالله ري پرين، سڀ اونداھي ڀانئيان.

بيت - 14

چنڊ تنھنجي ذات پاڙيان نہ پرين سين،
تون اڇو ۾ رات، سڄڻَ نِتُ سوجهرا.

بيت - 15

چنڊ چٽائي تنھنجي سھائي ۾ سُوُر،
لايا مون لال لڱن کي چندن ڀري ٻور،
ڪُماڻون ڪپور، مون واجهائيندين پريءَ کي.

بيت - 16

چنڊ لڳنييِء مَنڊَ، سنجهيئي سِيخ ٿِئين،
ڪر اونداھي انڌ، تہ ملان محبوبن کي.

بيت - 17

چنڊ چوانءِ حق، جي وِڙھين جي وِچرين،
ٻہ اکيون ٽيون نڪ، تو ۾ ناھہ پيشاني پرينجي.

بيت - 18

چنڊ چوانءِ سچ، جي مَٺين نہ ڀانئَين،
ڪڏھن اُڀرين سنھڙو، ڪڏھن اُڀرين ڳچ،
مُنھن ۾ ٻريئَي مَچُ، تو ۾ ناہ پيشاني پرينءَ جي.

بيت - 19

کڻي نيڻ خمار مان ناز ڪيائون نظر،
سورج شاخون جَهڪيون ڪوماڻو قمر،
تارا ڪَتيون تائب ٿيا ديکيندي دلبر،
جهڪو ٿيو جوھر جانب جي جَمال سين.

بيت - 20

اونداھيءَ اڌ رات ۾ پرينءَ پسايو پاڻ،
چنڊ ڪَتين ساڻ پيھي ويو پڙلاءَ ۾،

بيت - 21

تار تيليءَ روءِ لُڌا لالن اُڀرين؛
جھڙو تون صبوح، تھڙي صافي سڄڻين.

بيت - 22

توڏانھن گهڻو نھاريان، تارا تيلاھين،
سڄڻ جيڏاھين، تون تيڏاھين اُڀرين.

بيت - 23

ھن تاري، ھن ھنڌ، ھت منھنجا سپرين،
سڄڻ ماکيءَ مندِ، ڪَوڙا ٿين نہ ڪڏھين.

بيت - 24

ھن تاري، ھن ھيٺ، ھت منھنجا سپرين،
سڄڻ ماکيءَ ميٺِ، ڪَوڙا ٿين نہ ڪڏھين.

بيت - 25

ھن تاري، ھن جاءِ، ھت منھنجا سپرين،
سڄڻ ماکيءَ ساءِ، ڪوڙا ٿين نہ ڪڏھين.

بيت - 26

تارا تِر تِروکڙيون، مٿن ڦُلڙيون،
کوھہ سي راتڙيون، جي مون پرينءَ پڄاڻا پيئَيون.

وائي - 1

جيڏيون ھي ضرور، آيل ڪيئن رھندي پرينءَ ري،
سَگهو ساعت نہ جندڙو، اٺئي پھر مَلُور،
من ۾ مشتاقن جي ساڄن تنھنجو سور؛
پيرين آءٌ نہ پڄڻي، ڏيهُ پِريان جو ڏور،
وڃي ويل سڀڪنھين ھينئڙو پرينءَ حضور.

وائي - 2

اڱڻ آيامِ پيھي؛ يا الا مون ساريندي سپرين،
مُشڪ عطَر مون پرين سڪيس ڄَمُ سڀيئي،
تن جنجو طالبو روح تن سين ريھي،
ساجن سندي سونھن جي آنئون ڳالھہ ڪريان ڪيھي؟
ٿيو لطف، لطيف چئَي، دوس آيو درِ پيھي.

وائي - 3

وَھلي وَنءُ مَ وھامِي، رھ رات، رائينديس پرينءَ کي.
شمع ٿينديس شب ۾ ان خوشيءَ کان کامي،
بابوئَن سندي باھ جئن ٻران شال اُجهامي!
پرت جا پيتم جي سا ڪين پروڙي عامي،
مون کي مون پرينءَ جو آهي درد دوامي،
آھيان يار سيد جو ڪان رھي ڪا خامي،
هُوءَ جو لَئُن، لطيف جي مونکي آھي مدامي،
روشن ٿيا رڃن۾ جي ھيا لئَي انهين لامي،
ڪاري سا قيام سنئَين ھوت جنھنجو حامِي،
آيم تنھن لوڪ سان جي سي مان چَونِ سامِي.

فصل ٻيو
بيت - 1

ناسِيندي نگاہ، پھرين ڪج پرين ڏي،
احوال عاجزن جا آکج لڳہ الله،
روز نھاريِنِ راہ، اکيون اوھانجي آسري.

بيت - 2

ناسِيندي نظر، پھريون ڪج پرين ڏي،
قمر چئج قريب کي نست ۽ نِٻَرُ،
ٻيو ڀروسو نہ ڀَرُ اکيون اوھانجي آسري.

بيت - 3

ناسِيندي نرت، پھرين ڪج پرينءَ ڏي،
قمر ڪھج قريب کي ساري ساڻ سرت،
ٻيو ڀروسو نہ ڀِتِ، اکيون اوھانجي آسري.

بيت - 4

ناسِيندي نھارَ، پھرين ڪج پرينءَ ڏي،
آءٌ جي ڏپانءَ سنيھا چئَج چنڊ اَپار،
ساڄن سڀ ڄمار، اکيون اوھانجي آسري.

بيت - 5

چڱا چنڊ چئيج؛ سنيھا کي سڄڻين،
اڱڻ مٿان اُڀريِ پريان جي پئَيج،
جهيڻون ڳالھائيج، پيرين وجهي ھٿڙا.

بيت - 6

آءٌ جي ڏئينءِ سنيھا سي تون چنڊ پلئِ ٻَنڌُ،
چئج حال حبيب کي نيئي نِوڙائي ڪنڌ،
ٿو تيڏانھين پنڌ، جيڏانھن عالم آسرو.

بيت - 7

اُڀر چنڊ، پس پرين، تو اوڏامون ڏور،
سڄڻ ستا ولھہ ۾، چوٽا ڀري ڪپور،
پيرين آءُ نہ پچڻي، ٻاٻلُ ڏي نہ ٻُورُ،
جنھن تي چڙھي اسوُرِ، سڄڻ سنجهي سيِٽيِان.

بيت - 8

آءٌ اڪنڍيائي مران، پرين ڀلا پر ڏؤر،
ٻاٻلُ ڏي نہ ٻورُ، پنڌ نہ جو ڳي پيَ ري.

بيت - 9

ڌڻي ڪريندي ڪڏھيِن حياتي ھيڪاند،
من ۾ مشتاقن جي ڪي رنجائي راند،
پرين ڏيساندر پاندِ، ڳُجهہ ڳَرھيان ڪنسين؟

بيت - 10

ھنئڙي سڄڻ ساريا ڪٿي ھوندَمِ ھير؛
اَچي لالن نہ ڏئين مٿي پلنگن پير،
ٿي وِر ونھَڻ وير، ڳجهہ ڳرھيان ڪنسين؟

بيت - 11

وڏپڻ ۽ واءُ، ڪرھي کاڏو کوڙيو،
کوھِہ ٻَنِ پلاڻيان، اولاڻيو نہ اُٿين.

بيت - 12

پلاڻيان پيو، اولاڻيو نہ اُٿين،
جيڏانھن وڳہ ويو، اُڀو ترسين اوڏھين.

بيت - 13

ڪرھو نہ ڪيڪانُ پيرين آءٌ نہ پڄڻي،
جو مون رات رساڻي نيئَي ساڄن ساڻ،
مون نہ وھيڻو پاڻ، وپٺي نيڻَ نِچوئيان.

بيت - 14

ڪرھا ڪَسر ڇڏ، وکون وجهو وڌنديون،
ھيڪر حبيبن سان مونکي نئَيي گڏ،
مڇڻ پونئي ھڏ، آھون اُڪنڍين جون.

بيت - 15

ڪرھا ڪسر ڇڏ، وکہ وڌندي پاءِ،
منھنجو ھلڻ اُتھين، جتي جانب جاءِ،
توکي چندن چاريان ٻيو وڳہ لاڻي کاءِ،
ايھين اُٺ اُٺاءِ، جيئن ھوندي رات ھت مڙان.

بيت - 16

ڪَسر ڇڏ ڪَنواٽ، وکون وجهہ وڌنديون،
سَنئيِن سپرين جي وِنگي ڀانءِ مَ واٽ،
ڇڏ جهوري، ڏي جهاٽ، تہ ھونديءَ رات ھت مڙون.

بيت - 17

ڪرھا ڪُرُ سڃاڻ، پيڪو ۽ پانھنجو،
اَصل آھي اوھانجو ناليرو نِڌان،
ڪرھا اَسان ساڻ، ڪي چانگا ڪج چڱايون.

بيت - 18

آڻي ٻڌم وڻ جاءِ، مانَ مُکريون چَري،
ڪُڌا تورو ڪَرھو لِڪيو لاڻي کاءِ،
ان مئَي سندي ماءِ، مونکي ڳالھڙين ڳوڙھا ڪيا.

بيت - 19

مَيا مڃ منٿ، اَڄ منھنجي ڪرھا،
جهاڳيندي جَر پَٽيون، متان ڪرين ڪٿ؛
سپيريان جي سٿ، مونکي نيئي ميڙئين.

بيت - 20

ڳل ڳانا ياقوت جا، موتين ڳُتيس مال،
ڪَديِفي جي ڪرھا ھيدي پائين حال،
چندن چارينءِ جالَ، جي مون رات رساڻئين.

بيت - 21

ڳل ڳانا ياقوت جا موتي منجهہ مھار،
چانگا چندن چارينءِ اَٺئي پھر اَپار،
سندي پيَ پچار، جي مون رات رساڻئين.

بيت - 22

مَيا تو مھار سڄي پايان سون جي،
چاريان چندن چوٽيون نايو مينديءَ ڏار؛
سندي پيُ پچار، جي مون رات رساڻئين.

بيت - 23

اُٺ نہ وڃي وڳہ سين، چري نہ لاڻو،
مئي کي مجاز جو ٿوھي ۾ ٿاڻو،
ڀٽاري ڀاڻو، مرندي سينئن نہ مٽيو.

بيت - 24

اُٺ نہ وڃي وڳہ سين، چري نہ چانگو،
لڳيس نائُڪ نينھَن جي نھِوڙيو نانگو،
ڇڏي سِرَ سانگو رِڙھي رَند پرين جي.

بيت - 25

وھي منجهھين وڳہ، کٿوريءَ ڌار چري،
مَاءَ منھنجي ڪرھي پڌرِ پڳَہ نہ لڳَہ،
جڳسين جھڙو جَڳَ، ھنئين سين ھُتِ چري.

بيت - 26

ڀُورُ نہ چَري نہ ٻُورُ، ڇڏيو تُور تَڪون ڪري،
مُوني ھڻي موٽِو ڪرھو رات ڪپور،
ميو ٿيو معمور، چندن چکي آئيو.

بيت - 27

اڄ نہ اڳينءَ ڍارَ، ڪرھو جيئن ڪالھہ ھو،
اَڱڻ آيو نہ ڪري پاھوڙيءَ پچار،
جيڪس منجهہ قطار ڪا ول چنائين وِھہ جي.

بيت - 28

مئي ماڪائي وڌو وات وَلين کي،
خبر ٿي کيٽ ڌڻين کي وِڏوڙا واھي،
ڪرھي *ڪاڪت ڇڏي، وريِس نہ وائي،
چانگي چريائي، ويئي ويچاري وسري.
(*طاقت)

بيت - 29

مِٺيون لھي مُھان جي تو چانگا چِنيون،
وَلڙيون وِھساءِ، اَڃا تو مُھنديون.

بيت - 30

وِٽي سيٽ سُوَٽَ پاءِ پنھنجي ڪرھي،
وَليون واس وَرنيون پھريون مٿي پٽ،
چانگي چکي چٽ، نہ پوءِ رھندو پئدري.

بيت - 31

لکين سئين چرن ڪرھا ڪُنگوءَ ريٽ تي،
تيئَان ويسرين، ھٿ نہ آيو ھيڪڙو.

بيت - 32

ڪي جو ڪيڏانھيِن چانگو چکَي آئيو،
تاڻيون تيڏانھين، نيٽُ ڇنايو نڪري.

بيت - 33

ڇِنائي نِتُ ڪَرھو ڪُنگوءَ ريٽ ڏيئي،
چانگي رکيو چِت، پرمل جي پساہ تي.

بيت - 34

ڪرھي کي ڪئين، وڌم پئد پلڻ جا،
ليڙو لاڻيءَ کي چري نير ساڻ نئين.
چانگي سندي چت ۾ صاحب وجهہ سئيِن،
اوڀاھيوس آئيِن، لطف ساڻ لطيف چئي.

بيت - 35

ڪرھا توکي ڪام، مون سچو پسي سڃي.
ماَن پروڙي مام، سانڱاھي سنئَينءَ وَھين.

بيت - 36

ڪامون سَھُہ م ڪرھا، بانٺا سَهُ م بُٺَ،
اله لڳہ عنايت چئي ھورين ھل م اُٺَ،
تہ پرين پرچائي رُٺَ، جن وڏوڙي ورہ ٿيا.

بيت - 37

ڪامون سَهُ م ڪرھا، بانٺا ڪيِم ھڻاءِ،
اله لڳہ عنايت چئَي وکہ وڌندي پاءِ،
پرين سي پرچاءِ، جن وڏوڙي وِرہ ٿيا.

بيت - 38

کَنڀا تَڙي تَڙ وريِ اُڀي تَڙِ واجهاءِ،
مان اَچھُون ڪا، سُو اڌائي سڄڻين.

بيت - 39

چانگي چئي چُڪياس، مٿان اَڪ نہ اُلھين،
جنھن ول گهڻان وِھاٽيا اُن سين آر لڳياس،
چوڌاري چندن وڻ پچي پوڄ پياس،
رُئاري رَتُ ڪياس، ھن ڪڌا توري ڪرھي.

بيت - 40

چندن چَکي آئيو ٻيِء ول وجهي نہ واتُ،
ڪرھي ڪَنور لَتاڙيا رَئيءَ پيئي رات،
توڏي تنھن وڻ تات، جنھن ۾ بوءِ بادام جي.

بيت - 41

اُٿي اَڙائينس، ڇڏيو تہ ڇيڪ ٿيو،
کارايان کِريو وڃي، پلاڻي پائينس،
ڏانوڻِ ڏائينس، جئين چري ۽ جنگهي ڀُڻون.

بيت - 42

دودستي دوپير، سيني سَنگرَ رُڪ جي،
ماءِ منھنجي ڪرھي تازيِ ڦُلن ھير،
تنھن ڪامڻ ڪندي ڪيرَ، جو مُونھين وٽ مَس رھي؟

بيت - 43

ڪَني ڪامڻ ڪياءِ، ڪيئن ڀنڀولئين ڪرھا،
اَکين مٿي اَکيا، پڙ ۾ پير گناءِ،
وڳَہ ڪِ وِسرياءِ، ٻَڌو جيئَن گهاڻي وَھين.

بيت - 44

نَو نِيرَ پائي، جان مون ھنيئڙو جهليو،
وِيڙو ڇِنائي، پونئينءَ رات پرينءَ ڏي.

بيت - 45

نو نير، ڏھہ ڏاوڻيون، پَنرھَن پئد پياس،
جڏھن سڄڻ ٿياس ڇِرڪ ڇِناءٍ ھيڪڙي.

بيت - 46

کائي نہ کٽڻھار، چندن جا چوپا ڪري،
اَگر اوڏو نہ وڃي، سر کنڊ لھي نہ سار،
لاڻي جيءَ لغار ميو متارو ڪيو.

بيت - 47

چانگا چندن نہ چرين ميا پئَين نہ موڪ،
اَگر اوڏو نہ وڃي ٿُڪيو ڇڏين ٿوڪ،
لاڻي وچان لوڪ، تو ڪھڙي اَکر آئُڙي؟

بيت - 48

جيئان ڪُور بہ ڪاٺيون، پنجين لکين پاءُ،
مَيو تنھن ماڳان، ڏيھاڻي ڏار چري.

بيت - 49

جيئان ڪُور ٻہ ڪاٺيون، پنجين لکين پَنُ،
تيئان ڇاڻي ڇُڳيون، مئَي رَتو مَنُ،
تنھِن وَل سندو پن، ڪوماڻون ڪوڙين لھي.

بيت - 50

جيئان ڪُور ٻہ ڪاٺيون، پنجين لکہ پِڪَ،
تيئان ڏيئَي تِڪ، مير متارو ٿيو.

بيت - 51

لکہ لاکيڻو ڪرھو ڪوڙين ڏيئَي ڳڌوم،
اکين سونھن ٿيومِ، مُلھِہ مھانگو مَ چئَو.

بيت - 52

لکہ لاکيڻو ڪرھو ڪوڙيون ڏيئي ڇوڙ،
اھا سٽ سيد چئَي جِنھن تِنھين جوڙ.
ترت رساڻي توڙ، جُہ پلاڻيو تہ پرينءَ مِڙي.

بيت - 53

لکہ لاکيڻو ڪرھو ڪوڙين ڏيئَي ڪاہ،
ايلاچيون آھُرَ ۾ پُوڄ مئي کي پاءِ،
ڪٿ نہ ڪندو ڪاءِ، جُہ پلاڻيو تہ پرينءَ مڙي.

وائي - 1

آھنم ڳالھڙيون، ماءُ مرادون پرينءَ سين،
جي مان پييون پرينءَ ري کِوھِہ سي راتڙيون،
جي مان اوريون پرينءَ سين وَرُسي راتڙيون،
پسڻ ڪارڻ پرينءِ جي پاتيمُ جهاتڙيون،
آڌيء، عبداللطيف چئي، ڪُھن ڪاتڙيون.

وائي - 2

سَڌين سيڻ نَھُون، نينِھُن نياپي نَہ ٿئي؛
موٽڻ جنين ميھڻو، پِڙتي سيئي پُون،
ڪاري رات رت ڦَڙا جان جان نيڻ نہ رُون،
جن مسافر سپرين سي مَرُ رويو رون.

وائي - 3

توڻي تَڙي تون،
يا اَلا تو دَرُ توءِ نہ ڇڏيان،
مونکي سو مشاھدو، جي مُنھن نہ ڏئين مون،
مون ٻيا در گھڻا نھاريا، آھئين تونھين تُون.

سراڳ

فصل پھريون
بيت - 1

مانَ پُڇنيئَي سُپرين، چِتان لاھ مَ چُر،
اُنهيءَ جا امر، کڻ تہ خالي نہ ٿئين.

بيت - 2

مان پُڇنيئي سُپرين، چِتان چُر مَ لاہِ،
پرين اڳيان پاءِ پَلَو مڱڻھارَ جئن.

بيت - 3

مان پڇنيئي سپرين، چت ۾ رکج چيت،
سِرُ ڌئاري صاف ڪر، صابڻ سان سُپيت،
سامونڊي سُچيت، ٿي تہ پھچين پارَ کي.

بيت - 4

مانَ پُڇنيئي سُپرين، چِت ۾ چيتاريج،
ڪڍج ڪائي ڪَچ کي ڪُوڙ مَ ڪمائيج،
وڻج وھائيج، سڀ سوداگر، سچ جو.

بيت - 5

مان پُڇنيئي سُپرين، چِتان لاہ مَ چورُ،
ڪڍ تون قلب مان ماري ڪوڙو ڪُوڙ،
ھن پرسندو ھورُ مٿان تو معاف ٿئي.

بيت - 6

مانَ پُڇنيئي سُپرين چيتاريج چتُ،
دائما دوربين ۾ پَسين ولھا تون وتُ،
نِينھن نيگهاري نِتُ، مُلاّ گَڏ معلم سين.

بيت - 7

ڪَچ ڪمايم ڪوُڙ، ڀڳ ۾ عھد اللھ جا،
ڀڃرو جو پاپن جو سو چوٽيِء تاءٍ چُورُ،
معلوم اٿيئي مُور، ڳُوڙھا انھيءَ ڳالھہ جو.

بيت - 8

ڪوڙ ڪمايءِ ڪَچ، اُٿي اور الله سين،
ڪڍ تون دغا دل مان صاحبَ وڻي سچ،
محبت سَندو مَن ۾ ماڻڪ ٻارج مَچُ،
اِنپَرِ اُٿي اچ، تو سودو ٿئي سَڦرو.

بيت - 9

سودو اھو ئي سَڦرو، سو مون پليِء پاءِ،
وَسُ ويچاري ناہ ڪو تون آگا عرض اوناءِ،
رييِء ھمراھيءَ ھاديِء جي مور نہ مڙي ماءِ.
لطف ساڻ لنگهاءِ، لاھُرو لھرن وچ مان.

بيت - 10

لُڙَ لھريون لس ليٽ، جِتي اَنتُ نہ آب جو،
الله اول مَ اُن جا ٻيڙا مٿي ٻيٽ،
جوکو ٿئي مَ جھاز کي، ڦرھي اچي مَ ڦيٽ،
لڳي ڪامَ لپيٽ، ھِن غاريِبي غراب کي.

بيت - 11

سِڙَھہ سنوان، لاڄُو نوان، اولا جنين عاج،
ساٿي سفر ھليا ڀَري جُنگہ جھاز،
حاصل ڪري ھاج، واحد وڻجارن جي.

بيت - 12

سِڙَھہ سنوان، لاڄُو نوان، مھاڻا سندن مِيرَ،
ساٿي سفر ھليا، ٿيا سڻاوا سير،
جي اچن ساڻ اُڪيِر، سي ٻيڙا رکين ٻاجهہ سين.

بيت - 13

منجهان پيئي مَڪُڙيَ ڪاجا پاڻيِء پِڪَ،
وَکَرُ ھڻِ وَنَڪَ، ڪٽجي ڪَارو ٿيو.

بيت - 14

منجهان پيئي مڪڙيِء ڪاجا پاڻيِء پوُند،
سيئي ڏٺم روُند، وکر جن وڃائيو،

وائي - 1

پُڇان ٿي توکي ھادي ساءٍ، ڪٿي پريان جا پَکڙا؟
جِتان جَتن لڏيو، چڙھيا پَکي پَنَ،
جَرُ موتي جيئن ھاريو، منھنجي ھينئڙي ڀَڳا ڀَن.

وائي - 2

سھسين شُڪرانا،
ڪوڙِيين ڀالَ ڪريم جا،
حمد چئج حڪيم کي، زور هڻي جانا،
تون ڏيکارين تون ڌڻي، باطن جا بانا،
متان، مرد وسارِئين صاحب جو ثنا،
دوست رکي دل۾ پڙه لالَنُ لِسانا،
جفا ڏيئي جيءَ کي ٿي فڪر منجهہ فنا،
تُسي تو سين تَوہُ ڪري، آگو احسانا،
ڪڍ تون دغا دل مان ٻانهپ سين ٻانا،
صاحبَ وڻي سچ سين ٿيء دانَهُ، ديوانا،
جي تسليم سين تحقيق هوا سي ڪئن اَمانا،
جاڳيا جي جبار ليء سيئي سَمانا،
فَاذ ڪُروني اَذڪُرڪُم، ڪَھيو قُرآنا،
وَاشڪروا لي وَلاتڪفرون، ڪڍ تون ڪُفرانا،
سڀ سنوريا سپرين، قَوال تو ڪنا،
چڱي چئج چاه سين، مَدَح اِيء منا،
تائب ٿيو تڪڙا، جوشا، جوانا!
لھين تون لطيف کان، اَمن اِيمانا.

وائي - 3

مون ۾ تون موجود، آءٌ اڳاھين آھيان،
اکيون اکڙين کي، سڪيو ڪن سُجود،
تيلانه رسيون بُودَ کي جيلانه ٿيون نابود،
ماڻهن جي موٽڻ جو صاحب ھٿ سُجود،
ان درِ سيئَي اَگهيا، جن وڃايو وجود.

فصل ٻيو
بيت - 1

جيڪي منجهہ جھان، سو تاريءَ تَڳي تُنھنجي،
لطف جي، لطيف چئَي، تو وٽ ڪَمي ڪان،
عدلَ ڇُٽان آءٌ نہ، ڪو ڦيرو ڪج فضل جو.

بيت - 2

ساري رات سُبحانُ، جاڳي جن ياد ڪيو؛
اُن جي، عبداللطيف چئَي، مٽيءِ لڌو مانُ،
ڪوڙين ڪن سلام، آڳه اَچيو اُن جي.

بيت - 3

سيوا ڪر سمنڊ جي جِتِ جَرُ وَھي ٿو جال،
سئين وھن سيِر ۾ ماڻڪ موتي لال،
جي ماسو مليئي مالَ، تہ پوڄارا پُرِ ٿئين.

بيت - 4

سي پُڄارا پُرِ ٿيا، سمنڊ سيوِيو جن،
آندائون عميق مان جوتي جواھرن،
لڏائون، لطيف چئَي، لعلون مان لھرن،
ڪانھي قيمت تن، ملھہ مھانگو اُنجو.

بيت - 5

سيوِيو جن سبحان، ويِر نہ وڙھي تنسين،
توبه جي تاثيرسين، تري ويان طوفان،
ڏيئي توڪل تڪيو آرُ لنگهيا آسان،
ڪامِلُ ڪشتيبانُ وچ ۾ گڏين واھَرُو.

بيت - 6

ساري رات سُڄاڻ سودو ڪن صاحب سين؛
ٻانھپ ڀري ٻيڙيون ھليا جوپَ جوان؛
پاڻھين پھلوان لحظي ۾ لنگي ويا.

بيت - 7

ٻانھپ جو ٻيڙين ۾ وَکر وِڌاءٌ،
موتي معرفت جا سچا سوديائون،
”اَلتائِبُ مِنَ الذنبُ ڪمن لاذَنب لَه“، اي کَٽِ کَٽيائون،
اُنھي جيءَ آءٌ برڪت پار لنگهيان.

بيت - 8

جنين سودو سچ سين وَکر وِھائيو،
بَخرو ”لَھُم البُشۡريٰ“ جو اُنھيِء لي آئيو،
اُنکي لالن لنگهايو، ساندارو سمنڊ جو.

بيت - 9

ايءَ گَتِ غَواصن، جيئنِ سمنڊ سوجهيائون،
پيھي منجهہ پَاتار جي ماڻڪ ميڙيائون،
آڻي ڌنائون، ھيرا لعل ھٿن سين.

بيت - 10

آڇاڙا عميق جا گڏ يا غواصن،
جُهڙيون جهاڳي آئيا ڪُارونڀار ڪُنن،
سمنڊ سوجهي جن، آڻي امُلَ اوليا.

بيت - 11

ويا جي عميق ڏي مُنھنِ ڪائو ڏيئي،
تئين سِپون سوجهي ڪڍيون پاتاران پيھي،
پسند سيئي، اَمل اَکَڙين سين.

بيت - 12

آڏو چڪَڻُ چاڙھہ، منھنجي موچ نہ سَھي مَڪُڙي،
ميڙي مَٺاين جو بيحد چاڙھيم بارُ،
چوڻ جارو ناھِہ ڪو، بَديون بيشمارُ؛
ڪپر ڪارونڀارُ، اَڪارين احسانسين.

بيت - 13

ويرَ مَ لاھي ويه، مٿي آرَ اوڙاہ جي،
پسي پاڙي واريون ڪج انديشو ايهُ،
ويندو نہ پَسين ڏيه، پَتڻ ھُن پارِ مَڻي.

بيت - 14

اٺئي پھر اوڙاہ تي منجهہ گُهرءَ گهاري،
وَسُ نہ ويچاري، تہ ڪا ماڳَہ ڍُڪندي مَڪُڙي.

بيت - 15

ھِڪي ٻانھي چِتَ ۾، ٻي صاحب سَنواري،
دَنگي ھن درياہ مان ھَلائي ھاڪاري،
ترازو تاري، ستڙ سُڀيئَي ڪري.

بيت - 16

ھِڪي ٻانھي چِتَ ۾، ٻي سَنواري صاحب،
ڪڍي اونھي ڪن مان، اِيُ آگي جو عجب،
ايُ سانئينءَ جو سبب، جيئن ٻُڏا ڪڍي ٻارِ مان.

بيت - 17

ھڪي ٻانھي چِت ۾، ٻي جا ڪري الله،
پاڻيھي وجهي ڪُن ۾ پاڻيھي اُڪاري اوڙاہ،
تنھن واحد کي واہ؛ جو ستڙ سڀيئَي ڪري.

بيت - 18

ھِڪي ٻانھي چِتَ ۾، ٻي جا الله ڪري،
پاڻيھي وجهي ڪُن پاڻھي ڪنڌيءِ ني،
سُتڙ سي ڍوئي، جي تڙ توائي مَڪُڙا.

بيت - 19

ھِڪي ٻانھي چِت ۾ ٻي ڪري جوڙَ جَبار،
ڪڍي اونھي ڪُن مان اِيء آگي جو آڌار،
جھاز جوھرين جو تنھنکي ڀو نہ ڏي ڀَتارُ،
ننڍا وڏا مَڪُڙا سڀ پسندا پار،
جيڏانھن مُنھن مديني جو سُڄي محمد موچار،
سٻاجهو ستار، ستُڙ سڀيئي ڪري.

وائي - 1

ڪنڌي ساريان ڪان، يا اَمن امان؛
يا الھيٰ اي الھيٰ ٻاجهہ ٻيلاٽي ڀانئيان،
ڳڻڻ ڳاڻيٽو ناہ ڪو اپر ٿيا عصيان،
خَبر ناہ قبر جي نسورا نِسيان،
والي رسج وھلو، ارَکِہ ٿيا انسان،
سڻ سٻاجها سپرين نعرو نگهبان
مدَيون پسي منھنجون شرمايا شيطان،
ھن منھنجي حال تي ھيَ ھيَ ڪن حيوان،
ساءٍ سُکاني آھئين سامونڊي سبحان،
تُرھو ڇِنم تار ۾ رسج تون رحمان،
ٻيلي جو ٻڏن جو مونتي موٽي مانِ،
ويٺو پِني پنڻو، ڪر ڀيرو مٿي ڀانَ،
خالق تان خوب ڪيا، گولن جا گذران،
آءٌ پڻ اَنڌو اُن ۾ ويٺو پِنان پانَ،
سڀ سوالي سمَگيا داتا ڏيئي دان،
وِلھا سڀ وَھيان ڪيا تنھنجي جود جوان،
مٿان مونکي ڇڏئين ٻيلي سندا ٻانَ،
وِيرَ وسيلو آھئين دارو ۾ ديوان،
لاءِ ڏُھارين ڏينھن کي خيِمو اڏيو خان،
اُتي عبداللطيف جي سڻج ڪا سلطان.

وائي - 2

آئيو ھو الا لالن آيڙو،
چُئا چَندن اُھَڳہ کٿوري لالن لگن لايو،
ٻُڍو چئَي، ٻاجهہ ٿي، کوڙِيو پِريَمِ تَنيِن گَهرِ پايو،
ڳاھون ڏيئي ڳجهيون مون پاڻھي پرچايو،
لوڪاڻي لِڪون ڪري مون رات سڄيائي رايو.

فصل ٽيون
بيت - 1

کُوھا ڪالھہ کڻي، اُنِ وڏا اُتو آسري،
اَلا جُهري مَ اُنجي اولي جي اَڻي،
وڻجارن وڻي، وَکر وِڌو ٻيڙئين.

بيت - 2

وَکر وِھائين لوڻُ رنگ کٿوريءَ گهرين،
ڀُنگو تنھنجو ڀرتي، جِم ڳالھائين ڪوڙ،
جِم وڃائين مور، کٽيو تُنھنجو گهوريو.

بيت - 3

وکر ڍيرو، پَر وِھائُو ويسرا،
ڪِنھن وھائي وَسُ ڪيو وکر وڏيءَ وير،
ڪِنھن گُهمندي سيرَ، وکر وڪامي ويو.

بيت - 4

وکر سو وھاءِ جو پئي پُراڻون نہ ٿئي،
ويچيندي ولات ۾ ذرو ٿئي نہ ضاءِ،
سا ڪا ھَڙَ ھَلاءِ، آڳهِ جنھنجي اُڀھين.

بيت - 5

اورياءِ آڻين، ميڙيو معلم خبرون،
سا سُڌ ڪان ڏين؛ جتي وَہُ ويڌ ڪري.

بيت - 6

ٻيڙي تنھنجي ٻاجهہ، وِکر تنھن وصال جو،
کُوھا اولا تو ڪيا سڀ سونھارا ساڄ،
اُت ڪا معلمن حاج، جت پُورڻ وارو پاڻھين.

بيت - 7

ٻيڙي پراڻي وکر پاءِ مَ وترو،
تَري ۾ تُنَ پيا پاسن ۾ پاڻي،
ھي ھَڏِ وِھاڻي ڪَڙھُہ ڪالھوڻي ڏيِنھن کي.

بيت - 8

تَري تُنَ پياس، پاسنئون پاڻي وھي،
کوھو جُهرُ جُهنو ٿيو لاڄُو سڀ لڙياس،
جيلان سَڌر سُکاڻياس، وَھي تي وَہَ سامُھيِن.

بيت - 9

ويٺو تُنَ تنُيس، مَکہِ ڏيھاڻي مَڪُڙي،
سَنباھي، سيد چئَي، مٿي نائوءَ نِينس،
وٽائي وڏاندرا لاڄو لڳائينس،
آخر اُھرائينس، تہ جوکو ٿئي نہ جھاز کي.

بيت - 10

تُنَ تُنيندو آءُ، مَکہِ ڏيھاڻي مَڪُڙي،
سانباھي سمنڊ جي منَان مور مَ لاءِ،
اڄ ڪ سنجهہ صباح، اُھرندي اَتانگهہ تڙين.

بيت - 11

اچي سو ڏٺوءِ جو ڪَپَرُ سوءِ ڪنن سين؛
سُتي لوڪ، لطيف چئَي، ياد نہ ذرو ڪيوءِ،
غافل ٿي غراب کي اوڙاہ تي آندوءِ،
سو ڇِتَرُ ڇُھي رکين جو پيو پراڻو پوءِ،
جھاز ضعيفن جو پاڻيء ۾ پرَتوءِ،
سيد، ساٿ سندوءِ پر بندر پھچائئين.

بيت - 12

جُتو وَنءُ جھازَ، گڏيو غرابن سين،
پوريندي ھن پارَ ڏي سَڌرَ کڻج ساز،
اچن ٿا آواز، سَٽاڻي سمنڊ جا.

بيت - 13

دَنگي وچِ دريا، ڪي ٻُڏي ڪي اُپڙي،
ھو جي واڍي واڻئَا سي سوُھَڻ سڀ سڙيا،
معلم ماڳ نہ اڳئين، فرنگي منجهہ ڦِريا،
ملاح تنھنجي مڪڙيءَ اچي چور چڙھيا،
جتي ڍيِنگہ ڍَريا، تِتي تاري تُنھنجي.

بيت - 14

دنگيءَ ۾ داڻا وٺي وجهہ وکر جا
وِيرِ وَرنديءَ ويسرا ويه ۾ ويڳاڻا،
ھيَ ننڊ نہ ڄاڻا، ڪڏھن ھڻنديءَ ڪُن ۾.

بيت - 15

وکرو وڻجارا، پاڻ پرائو چاڙھيو،
اچي لھريون لڳيون ٻيڙيءَ بِپاران،
جاڳو جي يارا، تہ تہ تڙ توايِء بہ ٿئي.

بيت - 16

ٻيڙيا تا ٻيئي ڳالھيون تو نہ ڦَٻنديون،
سڄيون راتيون سُمھين ڀَرِ سُکاڻ ڏيئي!
صباح سڀيئي، پارِ پُڇندءِ خبرون.

بيت - 17

وَہَ تِکَہ وھڪرا، جت لَنگر نہ ٺھرن،
وَڏاندريون وَہَ سامھيون جهجهي زور جُنبن،
نيڍوءَ ۾ ناتاريون وڻجارا وجهن،
ملاح معلمن مُون ڳري سُئي ڳالھڙي.

بيت - 18

وڻجار ويٺي، تو نہ سَرندي شاہ ري،
مَکِہ پنھنجي مَڪُڙي چڱي ڪر چيٺي،
پاسا پا کَرين جا سمنڊ ٿو سيڪي،
جي لُنڊا ۾ ليکن، وِيرِ وڙھندي تنسين.

بيت - 19

ناکوئو نگھبان معلم مُنجي خبرون،
تَنِ ساري کنيو سمنڊ ۾ سَفر جو سامان،
لطف ساڻ لطيف چئَي تتي لنگهيو طوفان،
سَنڀاري سُبحان، وڃي عادنئُون اُکتا.

بيت - 20

سُتا سڀ پئي، سَندي معلم آسري،
اَئينِ پڻ سُمھو ناکُئَا بندر ناہ ڀَئي،
جنجي سيد لج کنئي، سي سڀ لنگهيندا لَڪيون.

وائي - 1

ٻاجهين مڱا، مھرين منڱا، الا يا ھو آءٌ ٿو ٻاجھين مڱا،
تون مارين، تون جيارين، لطف اُٿارين لَڱا،
ڌڻيِء جا ڌوٻي چوي ڪم مڙيئي چڱا،
ھِت پڻ تونھين، ھُت پڻ تونھين، ٻي در ڪاڏي آءٌ وڃا،
کٽندين، کٽي چوي، سُڻ صاحب جي سَڱا.

وائي - 2

ساٿين ننڌا بار، وو تَن پانڌين ننڌا بار،
توکي آرس اَکڙين ۾.
پاتا پاڙي وارين، پڳھہ منجهہ پاتار،
پتڻ ٿو پور ڪري، آئي تنھنجڙي وار،
سڄيون راتيون سُمھين، کِيو منجهہ خمار،
ڪ تو ڪَنين نہ سُئي، ھلڻِ جي ھاڪار،
تائب ٿيو تڪڙا، پڙھو اي پچار،
ننڊ نہ ڪجي ايتري، سُڻج اَدا يار،
سائينءَ مُڪين سچ کي، تون ڪوڙو منجهہ قطار،
ڪ تو ڪَنين نہ سُئي، ڪَپرَ جي ڪوڪار،
گِهڙان ٿي ريءَ گَهڙي، اَلھي تو آھار،
ھؤ جو شڪ شارڪ جو، تئان رکہ ستار،
”کُلُ نفسِ ذائِقَتُہ الۡمَوۡتُ“، سچي اَي سنڀار،
شڪار تون شھباز جو، تون تان منجهہ شڪار،
”يَومَ يَفِراَلَمُّرِءُ من اَخيهِ“، جت ڀڄندا ڀار،
تُرھو ڇِنو تار ۾، اچج تون اوسار،
لَکَہ مڙئي لُٽيا ھِنئھيِن ويا ھزار،
ڌنيءِ جي الله لڳہ، ھوند ٿئي پَرينءَ پارَ،
جُوٽن مٿان جُٽڪي، دُني تُنھنجي دارِ،
جيِفو آہَ حديِث ۾، انڌيَ اِيَ آچار،
وَٽيءَ ڪين ولھن سين، ڪَنبي ڀر قَھار،
سا ڪِئن ھلي توسين، جا ڀَڳي کان ڀَتار؟
جيڻُ جال نہ نبھي، سُڻج اِي سنڀار،
جِم وسارين ويسرا، ڀِتِيُنِ جي ڀلُڪار.

فصل چوٿون
بيت - 1

سڀيئي سَنئينءَ ڪرين ڪوم مُنجهائين واٽ،
سُھکي ڪج سچا ڌڻي سُڄي جا صِراطَ،
سُپيريان جي ساٿ، لائو لنڱو ميڙئين.

بيت - 2

سڀيئي سُبحان جي ڪر حوالي ڪَمَ،
ٿي تحقيق تسليم ۾ لاھي غَم وھم،
قادرُ سان ڪرم، حاصل ڪري حاج ٿو.

بيت - 3

چَگن ساڻ چڱايون، اِئن سڀڪو ھوءِ،
تو جئن ڪري نہ ڪوءِ، بُڇن ساڻُ ڀَلائيون.

بيت - 4

چڱا ڪن چڱايون مَٺايون مَٺن،
جو وڙ جُڙي جنسين، سو وڙُ سيئي ڪن.

بيت - 5

مَينَ مٿي سَمرا کُھين سڏ ڪرين،
ساٿ نباھيو نِينِ، اَيِ پَر سَندي سڄڻين.

بيت - 6

وتُ ويمي جو جي لھين، بي ڪار نہ ڪرين ڪا،
سا پروڙج ڳالھڙي وڻجارن وٽان،
موتي جن ھٿان، آندءِ گهڻي اَدب سين،

بيت - 7

اَمُلَ آڇ مَ اُنکي جي نہ پروڙين مَتِ،
جِت گڏ جيئَي جوھري ماڻڪ ٽنَھِين مٽِ،
جنيِن سون سين سَٽِ، تن ھڻي ريُ رد ڪيو.

بيت - 8

سونان وَنئُن صراف سيِنئن لَڏو لاہ مَ لَڏِ،
سودو سوئي ڇڏ، جنھن ۾ جواھر ناھڪي.

بيت - 9

سونان ونئن صراف سيِنئن لڏو ھڏم لاہ،
آھي تن اُونداہِ، جن جواھر ضايع ڪيا.

بيت - 10

جُہ صرافن لڏيو، تہ تون پُڻ لڏج سون،
قدر لھندءِ ڪون، نيئي گڏيندءِ گَڏُونءَ سين.

بيت - 11

اَگهيو ڪائو ڪَچُ، ماڻڪن موٽ ٿي،
پَليءِ پايو سچ، آڇيندي لَڄَ مَران.

بيت - 12

ويا سي وِينجھار، ھيرو لال وِنڌينِ جي،
تنين سندا پويان سيھي لھن نَہ سار،
ڪُٽين ڪُٽ لُھار، ھاڻي اُنھين ڀيڻئين.

بيت - 13

وڃن م وينجهار، پاڻيٺ جي پَرکڻا،
ڪَنَيرَ پايو اکين لَھنِ سڀڪنھن سارَ،
موتيِء جي اج جو قدر منجهہ ڪِنارَ،
صرافَنِئون ڌار، ماڻڪ ملاحظو ٿئي،

بيت - 14

ٿا صراف سُڄن، پاڻُ ڪوٺائين جوھري،
ماڻڪ ڪري مُٺ ۾ وَنئنُ وٺي وَٽِ تَنِ،
سَندسُ ئي، سيد چوي، ڪھڙو قدر ڪن،
پاڻيٺيِء پَرکن، ڪي ڪَنَچن گڏين ڪَچَ سين.

بيت - 15

اُملُ اساري پئَي ڀوري ڀڳيءِ جِتِ،
ڪُھُہ نہ رُنئي تِتِ، ٻئي اَڌ ھٿ ڪري؟

بيت - 16

اَمل اَساري، پئي ڀوري ڀڳئَي جيئن؛
ونئن صرافن سيِئن، ٻئي اَڌ ھٿ ڪري.

بيت - 17

اَمل اساري پئي ڀوري ڀڳيِءِ جان،
ٻئي آڌ ھٿ ڪري سري صرافن وان،
تہ سو تنھين تِئَان، سڄو ڪرائين سيگهہ مان.

بيت - 18

ماڻڪ مُنڌ ھٿان پيتيِء ۾ پُرزا ٿيو،
سڄو تان، سيد چئي، لھي لکہ سوا،
ڀڳي پُڄاڻان پدمان پري ٿيو.

بيت - 19

جتي ماڻڪ ماڳُ، تتي چوران تَڪيو،
سَؤن تن سَڀاڳُہ، آمل جن اوباھيو.

بيت - 20

چورُ اُڀو اِئن چوءِ تہ آءٌ اُھو ئي آھيان،
جي اَسي اَکين ھوءِ، تہ لِڪي کي ڪون لھي.

بيت - 21

چوريءَ پَھتَ ڳجُهہ سين، پڌرِ ناہ آرٿُ،
پھرين پاڻُ لِڪائي پوءِ لڪائج وٿُ.

بيت - 22

پاڻھين لوڙائو ٿينِ، پاڻھين دانھون ڏينِ،
گهر وارن جاڳائيِن، چورن سڏ ڪرينِ.

وائي - 1

جاڳو يارا جيڏيون، پاڻُ پَرنَجي، جاڳو جوشان جيڏيون،
ھلندي حبيبن ڏي ويلو وِچ نہ ڪجي،
مٿان اُھسَ اُسري پَتنگَ جيئن پئجي،
عرض احوال اُنکي چڱي ڀَت چئجي،
نياز ڪري نڪڻي واحد ڏي وَرجي،
آھي موت مڙني تي گوڙيون ڪيو ٿو گجي،
اَجل اِيندءِ اوچتو جو سدا ٿو سجهي،
اَڳيان اونداھيءَ جو سَمَرُ ساڻ کَڄي،
تان ڪي قُوتُ قبر جو ڪوڙيون آن گهرجي،
آگو عيب آنھجا ڍڪيا ڳُجَهہ ٻُجهي،
جيڪي وَھي وجود ۾ صاحبِ سو سمجهي،
ڊڄي ڊاءِ ڌڻيِء جي جيڪو ڀَيءِ ڀَڄي،
امن آھي اُنکي جو منجهہ اللھ جي اَجهي.

فصل پنجون
بيت - 1

مون ٿي چيُءِ ڪانڌ، ڀُتي ڀاڙِمَ مَڪڙُي،
سِڙھہ پُراڻا پاند، لھريون صحيح لڳنديون.

بيت - 2

لَھرن ليکو ناہِ ڪو جِتِ ڪَپَرَ ڪُنَ ڪارا،
اَڃاڙا عميِق جا اَچنِ اوڀارا،
اٿي اَسارا، وِيرِ وِڙَھنديء ويسرا.

بيت - 3

ويِرِ وڙھنديِء ويسرا، اٿي توہُ طلبِ،
سائَر ڪنھن سببِ، ڪالھہ نہ وِڌُءِ ڪُن ۾.

بيت - 4

ڪالھہ وڌَاءِ ڪُنَ ۾ جاڏا جُنگ جھاز،
تُنھنجي اَڄُ ترازَ،آھي آرَ اکين ۾.

بيت - 5

آھي آر اَکين ۾، ناکُئا ڪج نگاہ،
وڏا ٻيڙا ٻوڙيا ساَئرِ ڏيئي ساہَ،
ملاحظو ملاح، ڪج ڪو اِنھينءَ ڪُن جو.

بيت - 6

مُلاحظو مِھراڻ جو مورِمَ لاہ منانءُ،
سامُونڊي سَڀاڳ کي سمھڻ آيُءِ ساءُ،
جاڳي جَرَ مٿاءُ، تاري وَنئُن ترازَ کي.

بيت - 7

تاري وَنئُن ترازَ کي منجهان موج ملاح،
دانھُون ڪن درياہ جون جي اوُنھي جا آگاہ،
سُونھَنِ جي صلاح، وٺ تہ وِيرِ لنگهي وڃين.

بيت - 8

سودي ڪارڻ سنھبي ويھِون وڻجارن،
وِيا چين، بنگال ڏي رکي ماڻڪ مَنِ،
آيا تَنھنِ اوڙاہ تي جِتي ڍِنگ ڍَرن،
لَھرين جي لپاٽ سين ڪاٺ ڪڙڪا ڪَن،
قاسم ڪارونڀار ۾ اڙي لڳي مَ اُن.
اُتي اَتارُن، ھادي ڌرين ھَٿڙا.

بيت - 9

ھادي ڏيندين ھٿڙا وَھَڻ سر ويھي،
نوحُ جَنھيِن جو ناکئو ثابت ويا سيئَي،
تَنھيِن جي ڪِشتيِ کي ڪيھيَ تِکَہ طوفان جي.

بيت - 10

سوُنھان سُڌيون ڏين اِن ديواني درياہ جون،
ڪُوڙَ اوڏائي ڪين ڪي رُڳو سچ سودِين،
عِجزَ جو اَڌ رات کي وَکر وِھائين،
ساٿُ نِباھيو نين ثابت انھي سير مان.

بيت - 11

ثابت لنگهيا سيِر لھرين لوڏيا ڪين ڪي،
وڃي پھتا پار کي نِرتون منجهان نيَرِ،
ماءِ پھتا مير، ٻارِ لنگهيائون ٻاجَهہ سين.

بيت - 12

تُون ويسرو ويرِ، ساٿين سَنڀت پَنڌ جي،
جوڙي جُنگ جھاز کي ڪوڏ ھڻائجِ ڪِيرَ،
وَھي وڻجارن جي بندر ڏانھن بھيرِ،
گَھِر تنين جي کيرَ، جن لاڳيدار لنگهائيا.

بيت - 13

قر ڦل، ڦوٽا پارچا، اَگر ۽ عنبير،
ھھڙو وڻجِ وٺي ڪري وِجهہ وڻجارا وِيرَ،
ڀُتي ڀاڙِمَ مڪُڙي اَڳيان سائَر سُڄي سيِر،
ڪونھي اُھکہ، عنات چئي، جر جو کاري نير،
گَھِر تنينجي کيرَ، ساٿ جنينجي سڄَيون.

بيت - 14

قر ڦل، ڦوٽا، پارچا، پاڻيٺ پاتائون،
ڪوٺيون قيمت سنديون تر ۾ تاڪيائون،
لاڄن منجهہ، لطيف چئي، ٻيڙا ٻڌائون،
نذر نبيءَ ڄام جو چڙھندي چيائون،
جي ڇوھي ڇوڙياءٌ، سي ٻيڙيون رکين ٻاجهہ سين.

بيت - 15

قر ڦل، ڦوٽا، پارچا پاتائون پُڙيون،
انھيءَ کي عنات چئي ڦير نہ ڪن ڦُڙيون،
جي ڇوُھي منجهہ ڇُڙيون، سي ٻيڙيون رکين ٻاجهہ سين.

بيت - 16

وڃي جان ويھي جَرِ پلؤ پائيان،
تِڙ ٻيڙا گَھرِ سُپرين اُوسهِ اِيَ پيئي،
جيئن وڻجارو سين وکرين سرَھا سڀيئي،
حرمت ساڻ حبيب جي سوُنگيا نہ سيئي،
پاڻھين اوءِ پيھي، کَنڊَ کيڙائُو آئيا.

بيت - 17

تڙ پُوڄيا، گهر سوريا، جنينِ واسيا وار،
پر لنڪا پري ھا اُنھين جا ڀتار،
آيا سڀ، عنات چئي، اُنجي پٽن پوءِ پچار،
سمنَڊَ شاھوڪارَ، سيلُ رکي سنجهَہ آئيا.

بيت - 18

ويٺي جَرُ جُھاريان، پاڻھي لاءِ پرين،
خضر پير خداءِ جو مان موٽائي تِنِ،
وڃي ولاتن ۾ جُڳَہ لنگهيا کي جَنِ،
جنين ڏٺا تن چيا تہ اِجهي ٿا اَچن،
سھسين سُرھائيون لائيان تَنَ کي خاطر تَن،
الھيٰ عنات چئي، مُحب مانَ ملن،
واڌايون وَرتن، کَنڊَ کيڙائو آئيا.

وائي - 1

عمر سڀ عبث، ويل وڃايم پانھنجا.
ويٺي لِکيو لوڙيان، جيڪي ڪيو مَسُ،
اَچي اڀاڳن کي، راسخ اچي رَسُ،
حال منھنجو ھھڙو، جھڙو تان تون پريم پَسُ،
قلب ڪارو جو ٿيو، ڪاتب لاھين ڪَسُ.

وائي - 2

اي يا الا ڪيان لھندينءَ سي وَحدہُ جي وَڍيا.
جتي وَحدہُ وَڍَ ٿئي جيڪو مونکي ني،
سِسي ڏيان ساہ سين آءٌ تنھن پانڌيِء کي.

فصل ڇھون
بيت - 1

تانگهي ۾ تاڻي، ٻَڌُ پنَھنجو تُرھو،
اونھي ۾ آڻي، ڪو نہ ڏيندوءِ ڪو ٻيو.

بيت - 2

تاروُ تريو وڃن ننڍا وڏا واھڙُا،
ھيَ پر اَتارُنِ، جيئن ڳرا مٿن مولھيا.

بيت - 3

ڪائو ڪَمايوم، موتي مون نہ وَڻجيا،
سيھي جو، سيد چئَي، وَکر وھايوم،
ھھڙو حال سندوم، توہَ تُنھنجي اُبھان.

بيت - 4

بَندر جان ڀئي، تہ سُکاڻيا مَ سُمھَو،
ڪَپَرُ ٿو ڪُن ڪري جيئن ماٽيءَ مَنجِهہ مَھيِ،
ايڏو سورُ سھي، ننڊ نہ ڪجي ناکئُا.

بيت - 5

ڏوري لَھُہ ڏاتارُ جِمَ وھِين ويسرو،
ھَڪيو ھوئج ھوشيار، کِوَڻ کِنوندييءِ اوچتي.

بيت - 6

سُتين ڪھڙيَ سار، وِڄ کونديَ ويسرا،
تو جيڏا تو يار، لھرين لھوارا ڪيا.

بيت - 7

سُتين سنجھيئي، وڄ کوندءِ ويسلا،
وير وري ويئَي اَسارن تان اوچتي.

بيت - 8

کِوَڻ کِوايو، آييءِ ننڊ اَڀاڳہ کي،
جِنين ڀَو نہ ڀانيو، ڪري تواِئي تنکي.

بيت - 9

سامونڊي ٿو سنبھين ساڄو جَهل سُکاڻُ،
لڳي واءُ وڏاندرو مُنجهائي مھران،
جِنين ڀانيو پاڻ، ڪري توائي تنکي.

بيت - 10

سوداگر سمنڊ جا لاڄوُ لال وٽَيجِ،
اڇا اولا عاجَ جا چڱا چِٽائيج،
سِڙھہ سِبي سقلات جا کُوھا خوب کڻيج،
ست سُکان سر ڪري ڇھہ ڇڄھر پون اڏيج،
ٻارھن، تيرھن، پندرھن، سترھن سينگاريج،
ساري سٽ، سيد چئي، پوري پڇائيج،
مُلانُ معلم خبرون پڇي پروڙيج،
“وَسَقاھُمَ رَبُھُم شَراباً طَھُورا” پاڻي پاڪ پييج،
جنھنکي سڪي سڀڪو پرِين سو پسيج،
لڙ ۾ ڪيم لُڏيج، تہ سُتڙ سامونڊي ٿئين.

بيت - 11

نڪو سُکہ نَکٽين، نہ ويساندنئين،
جيڪا اچيئي سامھين ڀانئين ساسنئَين،
موڙيءَ ڪوہ مئَين، جئَين سڄيون راتيون سمھين.

بيت - 12

اَھکي راہ الله جي اَھکي اَھکيءَ ڀَتِ،
ھو جي ڏيھائي، ڏيه جا تن پڻ مُنجهي مَتِ،
آڇاڙانِ اُبتِ، گِهڙج گهاتي نيِنھَن سين.

بيت - 13

مڪي ھيج م ھوج، ترس م تاڻ جھاز کي،
چو ڪلمون محمد تي تہ اڳيان اچيئَي اوج،
سَھکُي ڀَتِ سٻوجهہ، تُنھنجي مَڪي ڍُڪي مَڪڙُي.

بيت - 14

توہ جي وٽ ترازَ تنھن ۾ پاءِ اسباب اخلاص جو،
متان ڪي من لوڏئين پَسي جُنگ جھاز،
عاد نئون، عنايت چئي، تنھنجي حاصل ٿئي ھاج،
ناکئَا ٿيُ نوازُ، تہ اگهہ مڙني ھيڪڙو.
15
تن ۾ تراز توہَ جي گهڻو له گهوري،
ادب ۽ اخلاص جا سِڙَہ ٻڌج سوري،
وکر وينتين جو تنھن ۾ پاءِ توري،
تہ عادنئون اوري، تُنھنجو تَوائي نہ ٿئي.

بيت - 16

توڻي تَوائي، توءِ تُنھنجو آسرو؛
سڄڻُ ڳَرِ لائي کيرون ڏينديس جيڏيين.

بيت - 17

ويه تون وِساري ڇَنڊا جي ڇُلڻ جا،
جو لکہ لھريون ڏي، ڪر سانڃاہ تَنھن سمنڊ سِين.

بيت - 18

سمنڊ جي سيوين، تَنِين ماڻڪ ميڙيا،
ڇِلر جي چوئينِ، تن سانکوٽا ۽ سُتيون.

بيت - 19

ٻَڌو جن جھاز کي ڌڻيءَ جو ڌاڳو،
انھن جو، عنات چوي، سفر سَڀاڳو،
اَکڙين اوجاڳو، وَرن لاءِ سُھاڳڻيون.

وائي - 1

ھيجي ھوئجي مون ماريندا لَڪَ،
يا والي ڪَيُج نہ اوڏڙي ڇڪ،
اَنتُ نہ ڏجي عام کي لوڪان ڪجي لِڪ،
پاڻ ۾ پاري ڪري، نيِنھن وَھائجي نِڪ.

سامونڊي

فصل پھريون
بيت - 1

پڳَهَ پاسي گهارِ، آيِل سامونڊين جي،
وجهي جيُ جنجار، جِمَ وڃنيئ اوھري.

بيت - 2

پڳه پاسي پَچُ، آيل سامونڊين جي،
من ۾ ٻاري مَچُ، جمَ وڃنيئ اوھري.

بيت - 3

پڳه پاسي ويهُ، آيل سامونڊين جي،
تون ويسري وکہ کڻين ھو پوريندءِ پرڏيه،
سمنڊ جي ساڻَيه، ڪوہ نہ ويين اُن سين.

بيت - 4

جان ايندين تان آءُ، ھڻي ھٿ پَڳھين،
لڳي واءُ سُواءُ؛ سڙھہ سانباھي نہ سھي،

بيت - 5

ننگر جان نہ کڻن، وَنئَنُ وَھلي نڪري،
مڇڻ ڏيه وڃن، ناريون پوري ناکئا،
ننگر ۽ ناريون، پڳه کڻي پنڌ ٿيا،
بندر بازاريون، سُڃا سامونڊين ري.

بيت - 6

نَنگرئون نيڻي مَنُ اولي نہ اوھري،
سٻَاجهي سيڻي، پائي ڳُڻ ڳَھيو ھِنيون.

بيت - 7

سيئي جوڀن ڏيِنھنَ، جڏھن سڄڻ سفر ھليا،
روئان رَھن نہ سُپرين آيلِ ڪريان ڪيئن،
مونکي چاڙھي چيئن، ويو وَڻجارو اُھري.

بيت - 8

نہ سي تڙ اوطاقَ، نہ واريون وڻجارن جون،
سَرتيون سامونڊين جا اڄ پڻ چِڪيم چاڪ،
مارينم فراقَ، پاڙيچيون پِرين جا.

بيت - 9

ويا اوھري اوءِ، مونکي ڇڏي ماڳھين،
جُڳن جا جُڳہ ٿيا تئَان نہ موٽيو ڪوءِ،
گوُندر ماريندوءِ، ويچاريِء وِين جو.

بيت - 10

اونھي ۾ اوھري جڏھن جي ويا،
سانداري سمونڊ جي نِھوڙي نيا،
وڃي تت پيا، جت نھايت ناھِہ ڪا.

بيت - 11

اونھي ۾ اوھري جڏھن ويا جي،
موتي ماڳہ نہ آئِيا ماءُ سامونڊي سي،
کرو تنيکي، جيڪس وَہُ وري ويو.

بيت - 12

اوڙاہ ويا نہ وريا، آءٌ تَنھن ماري ويڻ،
ڪري سامونڊي سيڻ، جسي جار پرائيو.

بيت - 13

جي وِئڙم اڄ، سي ڪڏھن ايندا مان گهرين؟
پريان جي ھُن پار ڏي وڃي دنگي ڌَڄُ،
سامونڊيڪو ڏجهُہ، ماريندم ڪڏھين.

بيت - 14

اُھريا جئائين، ڌڪن تن ترائين،
سامونڊين سائين، واءُ سڻائو وارئين.

بيت - 15

سامونڊي ساري، مَٿي تَڙ گذاريان،
مونکي ٿي ماري، اُنھيءَ سندي ڳالھڙي.

بيت - 16

سامونڊي ساري، ماءَ منھنجو جِندڙو،
بندرِ ويچاري؛ وڃي لاٿا ڏينھڙا.

بيت - 17

سامونڊيِء ڪو سَنگُ، آھي گُوندر گاڏئُون،
اَنگن چاڙھي اَنگ، ويو وڻجارو اوھري.

بيت - 18

وڃيئي وِسري شال، جو تون سودو سِکيو،
اڃا آئين ڪالھہ؛ پڻ ٿو سفر سَنبھينِ.

بيت - 19

ڳِريو جهليو روءِ مٿي مُھري ھٿڙا،
کوءِ سودو سَندوءِ، جو تون ڍولا سِکيو.

بيت - 20

اُولوڙڻ نہ ڏي، وَرُ وڌاءٍ ونَجهہ کي،
اَڄوڻڪي راتڙي لالن مون لائي،
وڃ م ڦوڙائي، ايڏي سَفر سُپرين.

بيت - 21

جيڪُس نِٻَرُ نيِنھن سَندوم، جئن مون بيٺي ھن ٿيليو.
سعيو سامونڊين سين اڳھين تان نَہ ڪيومِ،
وِجهڻُ منجهہ ھومِ، پاڻ وَراڪي رَسِ سين.

بيت - 22

ٻيڙيِء جي ڀُڻن، نيِنھن نہ ڪجي اُنسين،
اُڀا ڏنڀ ڏسن، جُہ سِڙہ ڏيئي سيِر ٿيا.

بيت - 23

ھِنيڙو ٻيڙي جان، ڏتڙ پي ڏينھن ٿيا،
پُڇو تان نہ پِريان، ڪر لاھوُ ٿي ڪڏھين.

بيت - 24

تَنَ جنجي تانگ، سي سڄڻ سفر ھليا،
لَئج لات، لطيف چوي، ڪڏھن ايندم ڪانگ،
ڪنھن سَٽاڻي سانگ؛ پرين پرڏيھي ڪيا.

بيت - 25

تان ڪي لَئج ڪانگ، ڪڏھن ايندا مان گَهرين؟
سيڻن ڪارڻ سانگ، مون تان گهڻيئَي ڪيا.

بيت - 26

سَرَن سڙَيا پاند، اُتر لڳا آءُ پرين،
مون تو ڪارڻ ڪانڌَ، سھَسين سکائون ڪيون.

بيت - 27

سَرَ لوھِيڙا ڳَڀئا ڪُسرَ نِسريا،
سي ڪِ وِسريا، ڍول ھَمارا ھٿڙا،

بيت - 28

جيڪر اچي ھاڻ تہ ڪريان روح رُچنديون،
آيلِ ڍولي ساڻُ، ھوند ڳَرِ لڳي ڳالھيون ڪريان.

بيت - 29

آيل ڍولي ساڻ اچي تہ جهيڙِيان،
لاييءِ ڏيِنھن گهڻا، مونسين ڪييِء ٿورڙا.

بيت - 30

ڍوليو وئو ڏور، سي ٿي ڏينھن گذاريان،
مادر مون مَ چور، نات پڌر پوندي پرينءَ ري.

بيت - 31

لاھيندا ۽ ڪن، ڳالھيون ھلڻ سنديون،
ڏيندا مون ڏُکن، وَہِ وِجهندا جندڙِو.

بيت - 32

مونکي جياريوءِ، پرين جي ڳالھہ ڪري،
ڊَٺو اَڄ اَڏيوءِ؛ ھِينڙو ڪوٽ برج جئن.

بيت - 33

ونئن وڃي واٺِ، ھينئڙا ماڳہ پريِن جو،
چُميو چُم چاٺ، ھوءَ جا سندي سڄڻين.

بيت - 34

آءٌ جن آسري، مٿي تَڙَ گذاريان،
مونکي وِساري، شال م وڃن اوھري.

بيت - 35

سَنئيِن لَڪِ، نَڪِ سنَئيِن ڪَجَل ڀِننِ نيڻ،
سامونڊي مون سيڻ، ڪي تو ڪالھہ لنگهائيا.

بيت - 36

ھي سَڄڻَ سيئَي، جي مون ڪوڏِ نھِاريا،
ايندم جان پيھي، تہ سڀ لاھيِندمِ ڏُکڙا.

بيت - 37

چمڪيون چوڌرا، ڌڄون ڌاڙيچن جون،
ماءُ سامونڊي آئيا، سھسين ري سينگار؛
اُنھي جي پچار، ڪالھونڪر ڪانگ ڪري.

وائي - 1

پرين جي پنڌان، مونکي جي جهلينديون، سي نہ پڄنديون،
ڀلي ڪري آئيو ٺاٺارو ڏيھان،
ڀڳي ڪٿ سڄي ٿي لٿي جاکہ ڳران،
سرتين سور پرائيا ھاڻي ھن ھنڌان،
تان ڪي واس وھائيان ٻاروچي ملان،
تان ڪي ڏونگر ڏوريان جان ڪڙھہ اندر ساہ،
متيون موٽڻ ستديون تون ھڏ آڇ م ماءُ.

وائي - 2

نڙ نھاريان تي، منھنجا بندر ويڙا جي،
مان سڙھہ سڃاڻان سڄڻين،
اُڀي اوسه ڀانئيان ڪارڻ وڻجاريِ،
مان
گھڻو اُڪنڊي آھيان، پرينءَ پنھنجي کي،
مان
کٿوري سمنڊ کي آڻيو اَگاڏي،
مان
آسائتي آھيان الا ڪانڌ اچي.
مان

وائي - 3

آيل ڪريان ڪئن، منھنجو نينھن اَپليو نہ رهي،
ويو وڻجارو نڪري، مونکي چاڙهي چيئَن،
سامونڊين جي سڱ کي، رئان راتو ڏينھن،
اڏوهي جيئَن ڏکڙا، چڙهيا چوٽيءَ سينئَن،
گوندر مٿان جندڙي وريا ولين جئن،
مادر پائي منڊيون، وڃان هادئ سيئَن.

فصل ٻيو
بيت - 1

اڄ پڻ وايون ڪن، وڻجارا وڃڻ جون،
اَٺئي پھر اٿن، سعيو ڪنھن سفر جو.

بيت - 2

اڄ پڻ وايون ڪن وڻجارا وڃڻ جون،
مون بيٺئَي ھليا بندر جي تڙن،
سرتيون سور سندن مون ماريندو جندڙي.

بيت - 3

اڄ پڻ وايون ڪن وڻجارا وڃڻ جون،
ھلڻ ھارا سپرين رئان تان نہ رھن،
آءٌ جهليندي ڪيترو آيل سامونڊين،
پڳه ڇوڙي جن وڌا ٻيڙا ٻار ۾.

بيت - 4

لاھيان جي نہ چتان الا اُن م وسران،
مڙھيو منجهاران، جيِء منھنجو جنسين.

بيت - 5

چتان جي نہ چرن الا اُن م وسران،
مون مان آھي تن، مڙھيو منجهاران ھنئَن.

بيت - 6

تڙين تنوارين، ماءِ سامونڊي آئيا،
مونکي جيارين، وايون وڻجارن جون.

بيت - 7

اولاکڻي اُوءِ، پڳه ڇوڙي پنڌ ٿيا،
آيل سامونڊين جي آھي اڙانگي جوءِ،
ڪڏھين ڏسنديس روءِ، وري ھن اکين سين.

بيت - 8

لڳي اُتر ھيِر، سامونڊين سڙھہ سنباھيا،
ننگر کڻي ناکئا ٿيا سڻاوا سير،
ھيئنڙي نت اُڪير، کاري کيڙائن جي.

بيت - 9

اُتر لڳي اوھريا، واھوندي ورن،
آءٌ گهڻويِء گهوريان، سودو سامونڊي،
اڱڻ جن اچن، عيد ورتي اُنکي.

بيت - 10

اڱڻ آئيا جان، تہ سرتيون مون سکہ ٿيا.
اَمل پرينءَ مٿان، ٻرڪيو ٻين ڏيان،

بيت - 11

آيِء اُتر مند؛ ھي اُڊڪو نہ لھي،
وٽين لاڄو بند، ٻيھر مکين ٻيڙيون.

بيت - 12

لاڄو ٿا لون، اچن سڙھہ اُپٽئا،
ڪارڻ تن پرين؛ ويٺي واٽ نھاريان.

بيت - 13

سڙھہ سڃاڻيو چوءِ، سامونڊي آئيا،
مانَ منھنجو ھوءِ، جاني ھن جھاز ۾.

بيت - 14

سڙھہ ٿي سبياءٌ، بندر جن تڙن تي،
سڙھہ سبي ساڄا ڪري کوھا کنياءٌ،
بيرقون بحرن ۾ ڇوڙي ڇڏياءٌ،
لھريون لنگهياءٌ، لطف ساڻ لطيف چئَي.

بيت - 15

سڙھہ ٿي سبياءٌ بند جن تڙن تي،
ملان معلم خبرون پڇي پورياءٌ،
ستڙ سوٺيائون، اوتڙ ڪنھن نہ اوليا.

بيت - 16

بندرَ ديسان ديس، ملھہ نہ ملي وارئين،
فقيراڻي ويس، اَمل ڏين اڻ توريا.

بيت - 17

پٽن پوءِ پچار، آن ڪي سڙھہ ويندا گڏيا،
اُڪنڍ مون اَپار، شال منھنجا موٽيا.

بيت - 18

اُڀيو تڙ پوڄين، وَھون وڻجارن جون،
آڻيو اکا ڏين، کٿوري سمنڊ کي.

بيت - 19

جني ڪارڻ مون، ٿي تڙ پوڄارا پوڄيا،
پنيم اُميديون، سيئي سڄڻ آئيا.

بيت - 20

وانئَٽيون ٿيون وَرڪن، اڇا سڙھہ نہ پڌرا،
سيئَي ٿيون مَرڪن، جنيِن سندا آئيا.

بيت - 21

کوھن سِر وانئٽيون، وانئٽين سِر کنڊ،
کِيرين کِيرين کنڊُ، ماءِ سامونڊُي آئيا.

بيت - 22

جر تڙ ڏيا ڏي، وڻ ٺڻ ٻڌي وانئٽيون،
الا ڪانڌ اچي، آسائتي آھيان.

بيت - 23

جا جر جاٽون نہ ڏي ڏيا نہ موھي؛
سَڌون ڪوہ ڪري، سا پنھنجي ڪانڌ جون.

وائي - 1

اَءٍ مونکي زور م جهليو – جيڏيون آءٌ ھلندي ھوت ڏي،
اونھي ويا اوھري ترازون تاري،
مري رھنديس ماڳھين سامونڊي، ساري،
سور تنھنجو سپرين، مون معذور کي ماري،
ھاڻ نہ جيان جيڏيون، آءٌ جا ڪٺيس ڪوھياري.

وائي - 2

ڪر ھل پائي لڄ، ڪه نہ ويئَي اُنسين؟
اُجارياءُ اوليون، ڏئاريائون ڏڄ،
متان وھين ويسري اُٿي ڀُورل ڀڄ،
سيڻن ساجهر لڏيو، تون اَيِء نھارين اَڄ.
ڪالھہ سبايُءِ ڪنجرو، انگون پاتِيءِ اڄ،
ڪير سڻندو تنھنجون، ادورائون اڄ.

وائي - 3

ويندي آءٌ ھوتن وٽ، مرن وَہُ وڻجارن سين،
پڳه کڻ م پاتڻي، جاني مون لاءِ جهٽ،
وايون وڻجارن جون اديون اڄ نہ ھٽ،
ڳرھيان سور سفر جو ھلي پنھنجي ارٽ،
پورينديس پرين ڏي ڪان ڪرينديس گهٽ،
ڏيئي سڙھہ سير ٿيا، پير نہ لاياءٌ پٽ.

فصل ٽيون
بيت - 1

ڀران مان پڄان، بندر مون ڏور ٿيا،
نہ مون ھڙ، نہ ھنج ڪي، جو آءٌ چئي چڙھان،
اِيھين ڪج پاتڻي جنھن پر پرينءَ مِڙان،
ڪارون ٿي ڪريان، تو در اُڀي ناکئا.

بيت - 2

ھڙ ۾ ڪين ھُئونِ، ھنئئين ھن چاڙھيا،
سارو ڏينھن سمنڊ تي لھي سڄ ويون،
جڏھين سانئينءَ سبب ڪيونِ، تڏھن ستڙ ٿيا سيد چئي.

بيت - 3

اسان اُڌارا، آڻي آونگہ چاڙھيا؛
منھن ڏيئي مون آئيا سمھان سيارا،
اُڀرن سيڪارا، پسئو ور ٻين جا.

بيت - 4

مون اُڀي تڙ وٽ، پرين پڳه ڇوڙيا،
ڪا مون ۾ گهٽ، نات سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 5

مون اُڀي تڙ ھيٺ، پرين پڳه ڇوڙيا،
ڪا مونھين ۾ ڏيٺ، تان سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 6

مون اُڀي تڙ جَهلہ، پرين پڳه ڇوڙيا،
ڪا مونھين اَل، نت سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 7

مون اُڀي تڙ پاس، پرين پڳه ڇوڙيا،
ھو اللھ آھار اوھم ئا، آءٌ دمدم دعا ڪندياس،
آہ نہ لاھيندياس، موٽي ايندا مون گهرين.

بيت - 8

کيڙائن کارو، سنجهييِء سارئو،
آيل اُمارو، آھينِ پَرئين پار جو.

بيت - 9

کاري کيڙائو، مٿي مٺي موٽيا،
سودو ڪن نہ سون جو وڏا وِھائو،
موتي جي مھراڻ جا تنجا طاماعو،
سامونڊي سائو، لنڪا لوٽي آئيا.

بيت - 10

لنڪا لنڪا ڪن، ليَ لنڪا جي اوھريا،
سڻي سون لنڪا جو سکہ نہ سامونڊين،
پرھہ پڳه ڇوڙيا کاري کيڙائُن،
وڏي ڀاڳ ڀرن، جي ڪھيا ڪارونڀار ڏي.

بيت - 11

وڻجاري وري پرہ پڳه ڇوڙيا،
اوليون پسي اُنجون پئڙم ڳچ ڳري،
وينديس ماءُ مري، ساري سامونڊين کي.

بيت - 12

وڻجاري واري پِرہ پڳه ڇوڙيا،
کيڙائو کاري، سنڀوڙا سيد چئي.

بيت - 13

وڻجاري جي ماءِ، وڻجارو نہ پلئين،
آيو ٻارھين ماہ، پڻ ٿو سفر سنبھي.

بيت - 14

وڻجاريءَ ڪانڌا؛ مون وَرُ ويٺي گهاريو،
لڳي اُتو واءُ، ڍولو ھلڻ جون ڪري.

بيت - 15

جي تون وڻجارو ڪانڌ، تان مون ھڏم لائون لڌيون،
پرڏيه مٿي سانگ، اٺئي پھر جنھن ڪيو.

بيت - 16

پرڏيه پورياءٌ، سامونڊين سڙہ سنباھئا،
ماءُ تن مارياءٌ، پاڻان وجهي گوندرين.

بيت - 17

ڏِٺي ڏياري، سامونڊين سڙهہ سنباھيا،
وجهيو ورونجهہ کي روئي وڻجاري،
ماريندءِ ماري، پِرهَ سُور پرين جو.

بيت - 18

ڏٺي ڏياري، سامونڊين سڙھہ سنباھيا،
اُنکي مند اُتر جي اوچتي آئي.
وڻجارن وائي، آھي پَرئين پار جي.

وائي - 1

اَءٍ اچي پسو، جيڏيون ھي جو وَہُ منھنجي جندڙي،
پائي وِئَڙا پير ۾ منجهان ڪرس ڪسو،
ڏيئي وِئڙا ڏاھہ کي، سورن جو سَرسو،
آءٌ ڏوريندي اُن کي، ڏيئي تن تَسو،
ساءُ نہ آيان سور جو، ھاڻي ٿيون ھَسو،
ھتان وھو ويسريون، رِڙھو تان رسو،
مندائتي مينھن جيئن ويرو تار وسو.

وائي - 2

ڏکہ لاھيندم ڏونگرو ماءِ، پرين جا مونکي سڀيئي،
جو پسان سو ڀانئيان پريان جو پھي،
ڏاڍي ذات جتن جي ويئي ڏيلُ ڏَھي،
آءٌ ڏوريندي اُنکي رائي رات رھي،
ڏٺا وڻ ڪوھيار جا ويئي اُڃ لھي.

سھڻي

فصل پھريون
بيت - 1

وَہَ تِکَہ، واهڙ تکہ، جت نِينھن، تکہ نرالي،
جنکي عشق عميق جو، سي خلوت خيالي،
وارئين سي والي، هيئَنڙو جن هٿ ڪيو.

بيت - 2

انڌيءَ وڇون، ڪنڌيءَ وڇون، تنگيان لھي نہ تکہ،
صورت جا ساھڙ جي ڏيل پنھنجي ڏکہ،
واھڙ تنھين وکہ، جن سانڀاران سپرين.

بيت - 3

واھُڙَ وھن نہ واہَ، اڃا وَھُہ اڳي ٿيو،
گهر ويٺيون گهڻا ڪريو سرتيون سڱہ سنوان،
صورت جا ساھڙ جي سا جي ڏٺي آن،
ھوند نہ پَليو مان، گِهڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 4

جيڏيون ڏٺيان جي، صورت ساھَڙ ڄام جي،
سکہ ٿي ستيون ڪينڪي ڪانڌن پاسي ڪي،
مُنھانئي اڳي، گِهڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 5

ڏٺي جن ھيڪار، صورت ساھڙ ڄام جي،
سکہ ٿي ستيون ڪينڪي ڀِري ساڻ ڀتار،
گِهڙيون گهڙنئان ڌار، ڪاھي پييون ڪن ۾.

بيت - 6

ساھڙ منھنجو سرتيون جي ڏِسو سڀيئي،
سمھو ڪين سکہ ٿيِ وَرَ پاسو ڏيئي،
مُنھان اڳيئَي، گِهڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 7

جيڪي ڏٺو مان، سو جي ڏِٺُوَ جيڏي،
گهر ورني سان، ھوند گهڻن گهوري ڇڏيا.

بيت - 8

گَهڙن واريون تڙنتي گِهڙن گهڻيئي،
سڀڪا چئي آءٌ سھڻي ليَ پريان پيئي،
صباح سڀيئي، پسبيون پاتار ۾.

بيت - 9

ڪنڌي اُڀيون ڪيتريون ساھڙ ساھڙ ڪن،
ڪنھين سانگو ساہ جو، ڪي گهوريس ڪيو گِهڙن،
ساھڙ سندو تن، سِرُ سَھائي گِهڙن جي.

بيت - 10

گهڙي گهڙو ھٿ ڪري، ٻھون نھاري ٻنگہ،
”سر در قدمي يار فدا شد چہ بجا شد“؛ وصل اھوئي ونگہ،
رات جنجو رنگہ، الاسي اُڪارئين.

بيت - 11

گهڙي گَهڙو ھٿ ڪري ٻھون نھاري ٻنگہ،
”وَ اَمَامَنۡ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ“، ايُ لنگهياءٍ لنگهہ،
سِڪندين کي، سيد چئي، ڪين جهليندو جهنگ،
رات جنھين جو رنگہ، الاسي اُڪارِئين.

بيت - 12

گِهڙي گهڙو ھٿ ڪري چيلھہ ٻڌي چوتو،
مُنھنجو مَنُ ميھار کي پارِ وڃي پھتو،
گهوتي ۾ گهوتو، مونکي محب ميھار جو.

بيت - 13

گهِڙي گهڙو ھٿ ڪري ٻوڙاياءٍ ٻانھون،
ويچاريء وڏيون ڪيون وچ درياہ داھون،
موٽ محب پاھون، تاڪُن تَڪي آھيان.

بيت - 14

گهڙي گهڙو ھٿ ڪري اللھ تُھار،
ڄنگهہ ڄرڪي وات ۾، سسي کي سيسار،
چوڙا ٻيڙا چڪ ۾، لڙ ۾ لڙھيس وار،
لکين چھٽيس لوھڻيون ٿيلھيون ٿر نئون ڌار،
مڙئا مڇ ھزار، ڀاڱا ٿيندي سھڻي.

بيت - 15

وڻن ويٺا ڪانگ، وچي ٿي ويلا ڪري،
گهڙي گهڙو ھٿ ڪري، سڻي سانجهئ ٻانگہ،
سي ئي ڍونڍي سانگہ، جتي ساھڙُ سُپرين.

بيت - 16

مِنھنِ جنھنجي مون، ڏٺو مُنھن ميھار جو،
آھيم ساہ سئون، سو ڪيئن گهڙو گهوريان.

بيت - 17

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، مر چوڙ ٿئي چوڙو،
”طالِبُ المَوليٰ مُذکٌر“ اِي ٻڌندن ٻوڙو،
ڪوڙھيو ڏَمُ ڪوڙو، مون مِھار مَن ۾.

بيت - 18

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، مر ٻيڻي ٿئي ٻانھين،
”طالِبُ الۡموليٰ مُذکرٌ“، اِيَ پر اسانھين،
پئُان م پاھينِ، مون ميھار من ۾.

بيت - 19

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، پاڻان ھو حجاب،
واڄٽ وڄي وجود ۾ رھيو روح رباب،
ساھڙ ريءَ صواب، آءٌ گهڻو ئي گهوريان.

بيت - 20

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، تان ڪي تَرُ ھئِيان،
ادب اکڙين کي ڏيھاڻي ڏيان،
ميھارن ميان، سئون سونھائين پيچرو.

بيت - 21

گهڙو ڀڳو گهوريو، آسرو م لاھيج،
”لا نقنَطُو مِنۡ رَحمةِ اللھِ“، تُرھي اِن تَريج،
حبيباڻي ھيج، پسين منھن ميھار جو.

بيت - 22

گهڙو ڀڳو، مُنڌ مئي، ويا وسيلا،
سارَ ڇڏياءٍ سيِر ۾ ھَي رھيا حيلا،
سھڻيِء جا سيلا، وحدت سڀ وڃائيا.

بيت - 23

گهڙو ڀڳو، مُنڌ مئي، وسيلا ويا،
تنھانپوءِ سُئا، سھڻيِء سڏ ميھار جا.

بيت - 24

جڏھن وسيلن لوڙھي ڇڏيِ لڙ ۾،
پارارا پرين تڏھين پڇي سھڻي.

بيت - 25

پاڻ م کڻج، پاڻسين، وسيلا وسار،
لڙ لنگهائي سوھڻي پرت وجهنديءِ پار،
سي ترت لنگهينديون تار، اُڪنڍ آڳهُ جنسين.

بيت - 26

پاڻ مَ کڻج پاڻسين، ريءَ وسيلي وانءُ،
مٿان سائو سھڻي پرت وٺجي پانءُ،
نينھن ڳنھندي نانءُ، ونئن پريان جي پار ڏي.

بيت - 27

پاڻ م کڻج پاڻسين، ريءَ وسيلي وڌ،
لالن تَنِين لَڌُ، عشق جنجي اڳ ۾.

بيت - 28

پاڻ م کڻج پاڻسين، وسيلا وڃاءِ،
عشق ساڻ اُٺاءِ، پير پريان جي پار ڏي.

بيت - 29

پاڻ م کڻج پاڻسين، ريءَ وسيلي وڃ،
ڀيلو ڀيري ڀڃ، اُڪنڊ کڻ عميق ۾.

بيت - 30

ڪونھي آڳه اھڙو، جھڙي محبت من،
اُڀيون اورين پار ڏي ڪُوڙيون ڪکہ پڇن،
ندي تن نيڙَ ٿئي جي ريءَ تُرھي ترن،
سڪ رساڻي سھڻي اصل عاشقن،
سي جهليون ڪين ڪُنن، پڇن مَرُ ميھار کي.

بيت - 31

پڇن جي ميھر کي پڇي سي ميھار،
ترھو تَنيِن بار، عشق جنکي آڪرو.

بيت - 32

عشق جنکي آڪرو ترھو مٿي تن،
جي ساھڙ کي سڪن، تنھين جر جنڊ ٿئي.

بيت - 33

ترھو آڇ م تنکي جن عشق سين آگاہ،
پڇي مَسَ مَلاحَ، ساھڙ مني سھڻي.

بيت - 34

ساھَڙُ سا سھڻي سائِرُ پڻ سوئي،
آھي نِجوئي، ڳجهہ ڳجهاندر ڳالھڙي.

وائي - 1

سچا ساھڙ مونکي تون، وھيان واھڙ مونکي تون،
نيئي نيئي اول پريان جي پار ڏي.
ڪُن جي ڪارونڀار جا، سي آءٌ ڀانئيان ڀُون،
نيئَي نيئَي اول پريان جي پار ڏي.
سَندو جِيڻ آسرو، مَنان لاٿو مون.
نيئي نيئي اول پريان جي پار ڏي.

وائي - 2

ڪھڙي منجهہ حساب، ھوئڻ منھنجو ھوت ري،
گولي ڀڄ گناھ کان، ڪونهي سُول ثواب،
نڪي تقاوت ۾، نڪي منجهہ رباب،
خُديائي خوب ٿي؛ لائين جي لعاب،
پلِيتُئ پاڪ ٿي، جَنبِيو منجهہ جناب،
سو نہ ڪنھن شيَ ۾، جيڪي منجهہ تراب،
جي جهر ڪيا جرتي، سي تان سڀ حباب،
ھاديءَ سين ھن پار ڏي، ريڙهين ساڻ رڪاب،
چنبو وجهي چور جيئَن، آءُ ڇڙ عقاب،
ديد وڃايم دوست جو، ھلي منجهہ حجاب،
ڪسرت آھي قرب ۾، ادغا ۾ اعراب،
فنا وجهي فَم۾، ڪارڻ ٿئ ڪباب،
ڏي طَھُورا تنکي، جي سڪن لاءِ شراب،
ھوئڻ منھنجو ھوت ري، ڪھڙي منجهہ حساب،
مُٺيءَ ڪيا مرض ۾، يا وَہ سڀ جواب.

فصل ٻيو
بيت - 1

ڪَر ڳل ڪوچ ڪُن گهڻان، جت جر واڳو جئاءٍ،
پاڻ اُڇلي آب ۾ وَہَ سِر وڌاءٍ،
لھريون لنگهياءٍ، لطف ساڻ لطيف چئي.

بيت - 2

ڪر ڳل ڪوچ ڪن گهڻان، جت دڙڪو منجهہ درياہ،
اَچيو اُتاھين گهڙي، سانگو ڪري نہ ساہ،
ساھڙ جي صلاح؛ پار لنگهايَسِ ٻاجهہ سين.

بيت - 3

دَھشت دور درياہ ۾ جِتِ ھيبت ھُلاچو،
وِرڄي وِيرنِ وچ ۾ ڪاڏي ويو ڪَچو،
ساھَڙُ ڄام سچو، ساڻي ٿيندم سيِر ۾.

بيت - 4

دھشت ڌُوم درياہ ۾ جت سٽاڻان سيسار،
بيحد باگو بحرِ ۾ ھيبت ناڪ ھزار،
ساريان ڪان سريرِ ۾ طاقت توھان ڌار،
ساھَڙَ ڄام سَتار، سگهو رسج سيِر ۾.

بيت - 5

دھشت ڌوم درياہ ۾ جت ڪڙ ڪاڪُنَ ڪريِنِ،
ٻِڇَل ٻانڊي ٻارِ ۾ لھريون لوڏا ڏين،
سناور ساميا جت سيڻا ھيا نہ سنڊين،
ويريون واٽ نہ ڏين، ساھڙ سيِر لنگهائين.

بيت - 6

دھشت ڌُوم درياہ ۾ جت ڪَڙِڪو ڪُنُ ڪري،
توڏي تاڪُن وچ ۾ مٿان ويرِ وَري،
آءُ ساھَڙَ منھنجا سُپرين پرتئون پير ڀري؛
ھادي ھٿ ڌري، اونھي مان اُڪارِئين.

بيت - 7

دھشت ڌوم درياہ جت ڪُنن جا ڪَڙڪا،
سھي ڪين سمونڊ جا ماندي دل دَڙڪا،
ساھَڙَ ڄام سُڻج ڪا، فريادي فقير جي.

بيت - 8

دھشت ڌوم درياہ ۾ جت ڪُنن جو ڪڙڪو،
آھيم اُنھين پار جو دل اندر دَڙڪو،
ڀڄي شڪ، سيد چئي، سيِر سندو سَڻڪو،
والي ڪر وڙُڪو، تہ پار لنگهيان ٻاجهہ سين.

بيت - 9

دھشت ڌوم درياہ ۾ جت لُڙَ لھريون لسَ ليٽ،
آڻيو اوڀارن ۾ ٻانڊي ٻوڙي ٻيٽ،
جت چِڪڻ جي چَپيت، اُت سيد سير لنگهاءِ تون.

بيت - 10

دھشت ڌرم درياہ ۾ جت تکيون تَنواروُن،
منھنجون مانَ ميھار کي پھچن پُڪارون؛
ساھَڙَ سنڀارون، لھرن لوڏي نہ مران.

بيت - 11

دھشت ڌوم درياھہ ۾ جت جايون جانارن،
نڪو سَنڌو سير جو، مَپُ نہ ملاحن،
درندا درياہ ۾ واڪا ڪيو وَرن
سڄا ٻيڙا ٻار ۾ ھليا ھيٺ وڃن،
پرزو پيدا نہ ٿئَي تختو منجهان تن،
ڪو جو قھر ڪُن ۾ ويا ڪين وَرن،
اُتي اڻ تارن، ساھَڙَ سير لنگهاءٍ تون.

بيت - 12

دھشت ڏنس درياہ ۾ جت لھريون ڪن لوڙا،
سَوين اچي سمنڊ ۾ ٿيا سِيڻاھيا سوڙھا،
جي تارو ھُئا توڙان، تن ھُرڀ ڀانيو ھيڪڙو.

وائي - 1

ادا ڙي ڏوٿي آءٌ پڇان تو ٿي.
ڪيچ رسنديس ڪيئن، ڏس مون ڏي.
نہ آءٌ سمي، نہ سومري، نہ آءٌ جت، نہ اُوٺي.
آءٌ انھي مان آھيان، جي ٻانڀڻ پڙھن پوٿي.
پرٽ ٿينديس، پرين پڇائينديس، پڇاڙينديس پوتي.
سنجهي وئڙو سپرين، ساڄن پڇان سو ٿي.
سنجهي سَاٿ پلاڻيو، تو پلاڻيو پوءِ ٿي.
ھتان ٿي ھوت ويو، جَتُ پڇين جو ٿي.
ھلج ھوت پنهونءَ ڏي، مَنجهان نيِنھنَ نِڪو ٿي.
آتڻ وجهي آگ ۾ منجهان جوئِن جوءِ ٿي.
سنجهي ساٿَ سڌاريو، پُنهونءَ پڇان پوءِ ٿي.
رويو رُئان رُڃن ۾، ھيَ ھيَ ھت ڪوہ ٿي.

وائي - 2

ڪھڙو سَڱ سِياڪو، ھاري مون ھوتن سين.
آ ھيڪلي حب ۾، نہ مون مٽ، نہ ڪاڪو.
مُنڌ پيادي، پَنڌُ گهڻو، نہ مون اُٺ، نہ ناقو.
چڙھي نہ سگهان چوٽئين، ڏونگر ڪونھي ڏاڪو،
پرين پڇنديس پٻ ۾، وڻ وڻ وجهنديس واڪو.
ھوءِ جا پِڪَ پنهونءَ جي چَٽيان تنھن چُئاڪو.
پسڻ ڌاران پرينءِ جي فقير پوءِ م فاقو.
وِچُ مَ پوءِ وصال ۾ لِکَہ م پوءِ لِياڪو،
آتڻ وجهي آگ ۾ پڇنديس پوءِ پھاڪو.

فصل ٽيون
بيت - 1

تڙَ تَڪڻ تارِ گهڙڻ ايُ ڪانيارِن ڪم،
ڏھہ ڏھہ ڀيرا ڏينھن ۾ ڏي ڏوراپا ڏَمُ،
عقل، مت، شرم، ٽيئي نيِنھن نھوڙيا.

بيت - 2

گهيڙان ڪري نہ گُهورَ، تَڙُ تڪڙ کان نہ لھي،
جنھنکي سڪ ساھڙ جي پُورن مٿي پُور،
ڪاريِء رات ڪُنن ۾ وَھمن ڪي وَھلورُ،
جنھنکي ساڻ پرين جا سُور، تنھنکي ندي ناہ نگاہ ۾.

بيت - 3

جئان گهِڙي تِئَان گهيڙ، ڪَپرو پُڇن ڪُوڙيون،
ڌَمَ سين جُسو ظاھران، مَنَ ميھار سين ميڙُ،
سا ندي ڀانئين نيڙ، جنھنکي سِڪ ساَھَڙ جي.

بيت - 4

جئَان وھي تئان واٽ، ڪَپَرو پُڇن ڪُوڙيون،
جنکي سڪ ساھَڙَ جي، سي گهيڙُ نہ پڇن گهاٽُ،
جنکي عشق جي اُساٽ، سي واھڙ ڀانئَيِنِ وِکڙي.

بيت - 5

ڪنھن جنھن گهيڙ گهڙي، جئن اَوتَڙان تڙ ٿيوسِ،
سالم ويئي سُھڻي ڪُنن ڪين ڪيوس،
اُھس اکَڙين ۾ پريان جو پيوس،
حقان حق ٿيوس، ھُئي طالب حق جي.

بيت - 6

توڏي توڙائين نينھُن نوازي سُھڻي،
ڳچي ھار حبيب جو لائق لڌاءٍ،
سو تڙ سوٺاءٍ، جيڏانھن عالم آسرو.

بيت - 7

ھُئي طالب حق جي توڏي لاڪون توڙ،
نہ ملاح نہ مَڪُڙي، نڪي ٻڌئين نوڙ،
پاڻي پنيِء ٻوڙ، سھڻيِ ليکي سيِر جو.

بيت - 8

توڏيء ٻي نہ تات ميھار ئي من ۾،
چُپُڻ پييس رات، ھو ساھڙ، ھوءَ سھڻي.

بيت - 9

توڏي ميٺا راڳ ھي، مجلس ميٺي تالِ،
گهرڪي ميٺي ڪامڻي، اوَر نڪي ميٺي لاڄ.

بيت - 10

توڏي تُھائين جي، سي ھتي ڇڏ حرص،
ساھڙ ڌاران سُھڻي کوٽيون ڪن کرِسَ،
وڏي اِيِء وِرسَ، جيئن ڏم وٽ ڏينھن گذارئين.

بيت - 11

توڏيُ کي تعظيم، ٻين سُرنيان اَڳري،
اوڏي ٿي اَلف کي مَنُ گڏياءٍ سين ميم،
جيلانھن ذات حليم، ملي تي ميھار کي.

بيت - 12

ساري سُکہ سبق، شريعت سَندو سُھڻي،
طريقتان تِکو وَھي حقيقت جو حق،
معرفت مَرَڪُ، اَصل عاشقنکي.

بيت - 13

صبر شاڪرن، آھي اوطاقن ۾،
جي واصل ٿيا وصال ۾ سي ذرو ظاھر نہ ڪن،
وييَتَ واھڙ ترن، ھينئڙا، جن ھڄي ويا.

بيت - 14

پل پل ٿي پلي، ڏَمَ ڏھاڻي ڪيترو،
پسي دور درياہ جو وچان ڪين ولي،
ڪاري رات قريب ڏي منجهان حُب ھلي،
نہ ڪنھن جهول جَهلي، ھُئي سمن پوري سُھڻي.

بيت - 15

جهول نہ جهلي سُھڻي، سائر سَٽَ سندياس،
جنھن ڄائي اھڙي عاجزا سا مَرُ مَرڪي ماس،
پسين جي پياس، تہ ڪي عشق آڻين.

بيت - 16

نڪا جهول جُهليسِ، نہ تانگهو نہ تار ڪين،
ڏَمَ ڏھاڻي ڪيترو ٿو پر ۾ پليس،
تان تان جيُ جَليس، ملي جان نہ ميھار کي.

بيت - 17

سيه سيارو، پاڻي پارو، جت جر جگه ۽ جهول؛
ھن اندر ميھار جا ھينئڙي اچن ھول،
جيلا نه ٻڌيس ٻول، تي اَڙانگان آرَ تَران.

بيت - 18

سياري سيه رات ۾ جا گهِڙي وسندي مينھن،
ھَلو تہ پُڇون سُھڻي جا ڪر ڄاڻي نينھن،
جنھنکي راتيوُن ڏينھن، ميھار ئي من ۾.

بيت - 19

سانوڻ گهڙي سڀڪا، ھيَ سُرھي سِياري،
تَنُ وڌاءٍ تار ۾ ارواح جي آري،
محبتي ماري، ڪونھي داد درياہ ۾.

بيت - 20

ٻانڌي جي ٻيلي ٿئين تہ حال ڳرھيان ھيُ،
سَگهو ساعت نہ جندڙو جَرَري مُنھنجو جيُ،
سانوڻ سيارو ڀانئيان وَہِ پريان جي ويُ،
پار جنجو پيُ، وڃڻ واجب تنتي.

بيت - 21

واھڙ ڀريون نہ پاءِ، تو پُڻ ليکو ڏيڻو.
سدا سانوڻ ڏينھڙا ھنئين نہ ھونداءِ،
وھاڻيءَ وينداءِ، اوڀر اُتاھان لھي.

بيت - 22

واھُر وَھين مَ شال، سُڪي ٻيلاٽيون ٿِئين!
پسان تنھجي پيٽ ۾ لاڻا، لوُت، ليار،
جنھن تو سڀ ڄمار، آسائتيون ٻوڙيون.

بيت - 23

ڪَڙِ ڪَڙِ ڪُن م وَڄُ، ٻانڌي ٻوڙم ٻارِ ۾،
مون تي جا ميھار جي سا ڪيئن ڌُئان ڌَڄُ،
توءِ گهِڙنديس اَڄُ، جي اُبتا آر ڪرين.

بيت - 24

ادا ڙي ٻانڌي، توکي ڪڙھان ڪِ پاڻکي،
سوڌي خبر سڄڻين تو ڪا تَڙ آندي،
تون پاتار ۾ پانڌيِ، اسان پَنڌُ پرين ڏي.

بيت - 25

محبتي ميھار جون دل اندر دُنھيون،
آڻيو وجهي آر ۾ لُھاڻو لُوھيون،
جي سَاھڙ جون سُونھيون، سيِر سَرارو تنکي.
.

وائي - 1

پانڌي پرين جو اي آءٌ مان ڪو پسان،
ڀينر ڀِنيِء اُسھو ڏونگر ڏورڻ اسان،
مُنداَئتي مينھن جيئن ويلو ويل ٿي وَسان.

وائي - 2

ڪُه ڄاڻان ڪيڏاھين، مُنھنجو تَنُ تَڻي تيڏاھين،
سائين نيڻين نينھڙو لڳائي ويڙا؛
جيڏانھن عالم آسرو مون پڻ آہ اوڏاھين،
دونھيِن دوست ميھار جي، ڏئي جيئن ڏٺاءٍ،
ساري سُپرين کي، رھبر رت رناءٍ،
دامن تيڏي چنگل ميڏا روز قيامت تاءٍ،
پِير اسانڏا حضرت مِيران جُملي جي آس پُڄاءٍ.

فصل چوٿون
بيت - 1

اَديون سڀ اَندام، مُنھنجا چَڙَن چوريا؛
لارُنِ جا لَنئُن لايِء، سا ڪيئن آڇِيان عَام؟
لڳيس جنھنجي لامَ، سودو ست دلاسا مُنجي.

بيت - 2

چوڌاري چَڙا، ٻُرن ٻيلاين جا،
سُتي سنڀارن جو پيم ڪَنِ پڙاءِ،
وھڻ مون نہ وڙاءُ، سڻيو جھانءِ جهڄي ھِنئون.

بيت - 3

چڙن چوري آھيان، سُکہ ٿي سُمھان ڪيئن؟
ساريان ساھڙ ڄام کي ڏھہ ڏہ ڀيرا ڏينھن،
ميھارَ مرڻ سيِنئن، نِيرُ پاتم نينھِن جو.

بيت - 4

ڪارا ڪُن، ڪاري تُکي، ڪاريھر ڪڙڪا،
مَئي مَتي مھراڻ ۾ اچن دُبارا دڙڪا،
ويندي ساھڙ سامھان ڏنس جهولَ جَهڙڪا،
کَڙڪن جا کَڙڪا، سُوھان ٿيئڙس سير ۾.

بيت - 5

کڙڪن کِجاياس، ٻيلي پاس ٻُرن جي،
ڇڻڪن جي ڇيڄ ڪئا، تن واري وَہِ وڌياس،
لاکو لطف اللہ چئَي، اڇي آب گهڙياس،
سرتيون ڪنھن سڀاڳ کي سڪڻ آءٌ سِکياسِ،
وسان ٿي ويياس، مليس جي ميھار کي.

بيت - 6

کڙڪن خوش ڪياس، محبتيءَ ميھار جي،
پسڻ ڪارڻ پرينءَ جي، آڌيَ تي اُٿياس،
ستي جا ڳاياس، سانڀرِ سُپرين جي.

بيت - 7

جياريس سنڀارَ، ڪه ڪريندم گڏجي،
ويرو تار وُجود ۾ پرين پچار،
سي سڄڻ ھون نہ ڌار، جي ھينئڙي ۾ حل ٿيا.

بيت - 8

ٻيلي پار ٻُري، مونکي چَڙن چوريو،
محبتي ميھار جي سُتي شاخ چُري،
مٿي جهوڪ جهري، پونديس پاريچن جي.

بيت - 9

ھُن ڀرِ سُيم ھوءِ، سُتي سنڀارن جي،
چت چڙن چوريو، ذوق ٿئڙمِ جوءِ،
محبت ۽ مجاز جي بااللھ پييَمِ بوءِ،
وڃي روبروءِ، ديکيان دوست ميھار کي.

بيت - 10

ھُن ڀرِ سُيم ھاڪ، ستي سنڀارن جي،
محبتي ميھار جي چَڙن چوريا چاڪ،
اُنھيءَ جي اوطاق، وڃڻ واجب مون پيو.

بيت - 11

ڪيڏانھن گهنڊ گُڙن، ڪيڏانھن اُٿي ويئَيون
تيڏانھن ٿيون چرن، جيڏانھن پٺ ميھار جي.

بيت - 12

ڪٿي ٿيو ميھار، ڪٿي ٿو گهنڊ گُڙي!
ڪٿي دونھي دوست جي، ڪٿي پَريون پارُ!
جيئَن مون سڀ ڄمار، جر ۾ جهوتون ڏنيون.

بيت - 13

وڇنين ويٺي، سور وياڇي سھڻي،
آن ڪاٿِي ڏيٺي، مينھُنِ جي ميھار سين؟

بيت - 14

پڄيو پينگهن پاند، ويٺي روءِ وڇُن سان،
ڪُهُ ڪرينديس ڪانڌ، گهڙو ڀڳو تان گهوريو.

بيت - 15

ڳچيِء پايو ٻانھن ويٺي روءِ وڇن سان،
لائيان لال لنڱن کي اَئين جي چَرو ڪانھن،
آءٌ اوھان جي دانھن، سدا ڀُڻان سنَري.

بيت - 16

ڀيليان جت ڀڳيون، آئيون اُتِ وري،
ڪانھي ٻي ڳري، مينُھن کي ميھارَ ري.

بيت - 17

مِھاران مِرڪ پيتاءٍ پريم ڪي،
تنھن مَند متوالي ڪي سندي صاف سُرڪَ،
لڳيس ڪام ڪِرڪ، لوھان تکي لطيف چئي.

بيت - 18

ميھاران مَھي پيتاءٍ پريمڪي،
اُرڪ سُرڪ سيد چئي لڳيس ڏُوتُ ڏھيِ،
سگهيِ تان نہ سھي، ملي جان نہ ميھارَ کي.

بيت - 19

مري تان! مَ ميھارُ، وَٿاڻ ولھو مَ ٿئَي،
وَڇَن جي وڇار جو ونگو ٿئي مَ وار،
ساھڙ موُن سينگارُ، ماڻَھن ليکي مِھڻو.

بيت - 20

مينھون ھن ميھار جون الا سڀ بچن،
وڇوُن جي ڪيِرن ۾ سدا ٿيون سوُنھن،
مونکي ماڻِڪنِ، تاڻي ھَنيو تار ۾.

بيت - 21

مينھون ھجن ميھار جون الا سڀ جِيَنِ،
ڪاريون ڪُنڍيون ڪڪيون، وارا ڪيو وِھن،
جُوءِ جا جانارن جي، ٻيلا ٻھہ ٻھہ ڪن،
اچيِ ريلِ رھن، مون سانڀارا سُپرين.

بيت - 22

چاھڪ چَريِ، تار تَري، آيون مٿي آر،
ڪوڙين ڪَرَ کڻنديون سُڻي سڏ ڌَرار،
مينھون ساڻ ميھار، پرچي پار لنگهنديون.

بيت - 23

چاھڪ چريِ، تار تريِ، آئيون مٿي ٻيٽ،
لُڙَ لنگهنديون ليٽ، ڪلمي جي قرار سين.

بيت - 24

چاھڪ چريِ، تار تري، آئيون مٿي ڪُنَ،
ڪوڙين ڪَرَ کڻنديون ساھڙ جي سَمُنَ،
مينھون ساڻ اَمن، پرچي پارِ لنگهنديون.

بيت - 25

چاھڪ چريِ، تار تريِ، آئيون مٿي کوہ،
سڻي سڏ ساھڙ جو، راضي ٿيندا روح،
مينھون ساڻ صبوح، پرچي پار لنگهنديون.

وائي - 1

مونکي ڪام جهلي، پاڻُ سڀڪا پَلي،
آءٌ ويندڙي نينھن اُڇلي، ويندي آءٌ پارِ پِرين ڏي،
تَنُ وڌاءٍ تار ۾ آڌيِء رات اُڇلي،
پسي دونھيون دوست جون جيُ مُنھنجو جَلي،
ڌم ڏھاڻي ڪيترو، پڙ ۾ ٿو پلي،
ڪاري رات ڪُنن ۾ روح وڌاءٍ رَلي،
محبتيءَ ميھار جي ڪا سڏ مونکي سَلي.

وائي - 2

توکي منڱا جو تون آھين؛ ٻيو در ڪون سڃاڻان،
الھي عنايت سين، نوازين نماڻا،
انڌا ڪرين اڳ ۾، ڪوٺائين ڪاڻا،

وائي - 3

نھين نھين وس، وو بنا دلبر ھيَ دل ماندي،
سڪان ٿي سنگهار کي، باب نہ منھنجي بس،
مونکي مت ميھار جي، ڪان اچي ٻي ڪس،
دردَ دَسي آھيان، درد منھنجو دَس،
سُکہ نہ پڇي سُھطي، ڏُکہ ڏُکيِء کي ڏَس.

فصل پنجون
بيت - 1

ساندہ سڀ درياہ، پَري ڪنڌي پار جي،
ڇڪي ڇوليِء ۾ گهِڙي، جتي جي وِڻانه،
پسيو ڏوہُ ڏڪي ھِنئون، آر مٿي ارواح،
جي توہ ٿئي توڏانھن، تہ ويِرو ھيڻِو ناہ ڪي،

بيت - 2

ساندہ سڀ درياہ، پري ڪنڌي پار جي،
ڪنبي ڪما حَقُه آرَ مٿي اَرواح،
دلاسي دارينِ جي سانچيو سانچي ساہُ،
جي توہُ ٿئَي توڏانھن، تہ ويرو ھيڻِو ناہ ڪي.

بيت - 3

سڪڻ وارن سُٿرو، جي دھشت سان درياہ،
اوڙڪ اُنھي جو نہ رھي آرَ بنا ارواح،
ويندي ساھڙ سامھون صدقو ڪنديون ساہ،
جنکي حب اُنھي جي آہ، ساھَڙُ ساڻي تنجو.

بيت - 4

گهڙيا سي چڙھيا، ايھين اٿيئي،
مُئي مَتي مھران ۾ پوَ ٽپو ڏيئي،
تہ ميھار مليئي، سَنڀوُڙو سيڻاہ سين.

بيت - 5

آڌيِء اُڌاڻا سرتيون سُکہ ميھار جا،
لنگهي سير سنوان ٿيا ساھَڙَ سيباڻا،
ڀنيِء تي ڀاڻا، پسان مانَ پِريَنِ جا.

بيت - 6

آڌيِء اُڏاڻو ھنِئڙو مون مٿن مان،
وہِ پئي واھڙ تڙي ساھڙ سيباڻو،
ڀيڄ ڀِنيءَ ڀاڻو، پيَ جو پَسي آئيو.

بيت - 7

لھرن لَکَہ لِباس، پاڻيَ پسڻ ھيڪڙو،
اونھي تنھن عميق جي واري ڇڏ وِماسَ،
جت ناہ نھايت نينھن جي، کوءِ اُتِ پنھنجي خاش،
تڙن جي تلاش، لاہ تہ لالَن لڳِہ ٿئين،

بيت - 8

جيڏانھن چِت چاہُ گهڻو، آرُ بہ اوڏاھين،
وڃي وَہُ واڪا ڪيو تِکو تيڏانھيِن،
ميھار ملائين، لھرن منجهہ لطيف چئن،

بيت - 9

اکيون مُنھن ميھار ڏي جن رکيون جوڙي،
ريءَ سنڊ، سيد چئي، تار گهڙن توڙي،
تنھين کي ٻوڙي، ساھَڙُ سگهي ڪينڪي.

بيت - 10

پَليان پَليو نہ رھي نِرتون نينھن نبِار،
گهِڙان گهوريو جِندڙو اُٿل مون اوپار،
جِنھين مَنِ ميھار، ھلڻ تنھين حَق ٿيو.

بيت - 11

پس پسڻا پري ٿيا اوري سندن آرُ،
درياہ ري سھاڙ، ڏسڻ گهڻو ڏُھلو،

بيت - 12

پس پسڻا پري ٿيا، اوري آرُ سندون،
ڏسڻ گهڻو ڏُھلونِ، درياہ ري سھاڙ کي.

بيت - 13

ڪاڏي وڃان ووءِ، جيئن وھڻ وَڇارن مٽيو،
ڏوڌي پڇي ڏيه جا جَر سِرِ اُڀي جؤءِ،
شڪستي، سيد چئي؛ چيھان ڪريو چوءِ،
ساھڙ سانگ سندوءِ، اچي اوراھون ٿئي.

بيت - 14

سَندو ڏَم ڏَھڪارَ ھڏھين ڪونھي ھنکي،
ھن پاڻيِء سين پنھنجو پُسائي نہ سِينگار،
ڪارڻ مُنڌ ميھار، ڪاري رات ڪُنَ تَري.

بيت - 15

ڏَمَ ڏھاڻي ڏي، سندا ميھر مھڻا،
جهليمَ ٿي جهولي ۾ پَلَي پايوسي،
مَرُ جان چاليهِ چئي، سَنڱَا سُپرين جي.

بيت - 16

جيھر لوڪ جَهپُ ڪري ذرو جاڳ نہ ھوءِ،
اوھيِرَ اُٿيو اديون پَهُ پريان ڏي پوءِ،
ڪَچو چونِمِ ڪوءِ، تہ مرڪ ڀانيانن مھڻو،

بيت - 17

تَہ ڪَر ڪينءَ سُئي جي سيِر نہ گِهڙي سھڻي،
ھي حياتي ڏينھڙا ھڏھن تان نہ ھئي،
چُڪي تنھن چَري ڪري جو ڏنس اُن ڏُھي،
سھڻيءَ کي، سيد چئي، وڏو قُرب ڪھي،
ھنئھين ھوند مُئَي، پر ٻُڏيُ جا ٻيڻا ٿيا.

بيت - 18

ڪا جا ڪُن ڪريِن، ڀِنيءَ ڀُڻ جُهڻ پاڻ ۾،
اکيون تنھن آب کي، آڌيِءَ اُڪيرين،
توڻي تِڪون ڏين، تہ اُڃ اُنھيءَ کي نہ لھي.

بيت - 19

ڪير ڪُن، آءٌ ڪير، ڪير ڏمر سھي ڏَمَ جا!
قضا ريِءَ ڪير ڌري مٿي پاڻيءَ پير؟
ڀينر ڀنيءَ وير، لِڌو ٿي لوڙيان.

بيت - 20

جي ٻُڏان تہ ٻن، مَرُ اولجان اُن پار ڏي،
ڪنڌيءَ مٿان سُپرين مانَ ٻر ٻر اڇي ڪن،
مُيايِء سين تن، جيڪر اُٿي نِڪران.

بيت - 21

لھر مڙو ئي لالُ، وھن کٿوريان وِترو،
اوڀارا عنبير جا جَر مان اچن جال،
ڪُنن گِهڙيِ ڪالھہ، سڪ پريان جي سھڻي.

بيت - 22

ڪنڌيِءَ جهليو ڪانھن، عاشق اُڀو آھون ڪري،
تو ڪيئَن ٻوڙي سُھڻي ٻيلي منھنجي ٻانَھن،
درياہ توتي دانھن، ڏيندس ڏينھن قيام جي.

بيت - 23

جيڪي ڏِٺئي تارِ ۾ ڪنڌيء سو ڪھيج
جر وڏو جهاجهہ گهڻي پانُد مَ پُسائيج.
ساھَڙُ ساڱاھيج، تہ ثابت لنگهين سيِر مان.

بيت - 24

ڳورا پئي پار، ھِنيون حيرت ۾ پيو،
وِھان تہ وير م پئي نيِنھن م پوءِ نھِار،
وڃان تہ واڪو ٿئَي پاڙي پوءِ پَچار،
ھُت ٿي وعدي جي وارَ، ھِت سُوٽون ڏينِمِ سَرتيون.

بيت - 25

جا ھَڙَ اندر جيءَ ساھَڙَ ڏني ساہ کي،
ساھَڙَ ڇُڙي نہ ساہ جي ساھَڙَ ساھڙ سيِنئن،
ساھڙ ميڙ سميع، تہ ساھَڙَ ڇُڙي ساہ جي.

وائي - 1

در دَر انجَهندي ھي ماري، الا در در انجهندي،
ايڪ کِڻَ دي ويکڻ ڪارڻ گِهن گَيا دِل ساري،
ڪوئي حبيِب طبيِب بَتاوي جو دارون دي دلدا قراري.

وائي - 2

آتڻ ۾ ويھي، سڀ دُعا ڪريجا جيڏيون،
ڪانھي بس بھير کي، ھل چل پئي پيئي،
راہ مسافر سڀڪو، ڪون ڏٺو سون ھت ڏيھي،
ساريندا صلوات کي، منجهہ قبر سڀ پيھي،
ڪوٺائو ڪريم جو، ڳالھہ پُڇندو ڪيھي؟
نوازيندو نور سين، ناقصنکي اُت نيئي،
اللھ ھيڪ محّمد برحق شال چوان مان ايھي.

فصل ڇھون
بيت - 1

ساھڙ جا سِينگار، مون اڻ ڏٺا اڳي ھوا،
نڪا ”ڪُن فَيڪُون“ ھئي نڪا ٻي پچار،
ملڪنِئان مھند ھئَي تو ڏيءَ جي تَنوار،
محبت ساڻُ ميھارَ، لاياءِ لطيف چئي.

بيت - 2

سھڻي کي سينگار، اڻ لکيا اڳي ھُئَا،
”ڪُن فَيڪُون“ ڪان ھئي، نڪا ٻي پچار،
مَرڪي ساڻ ميھار لنئن لاياءِ لطيف چئي.

بيت - 3

گهيڙَ لنگهيو گهاري، مِيثاقان ميھار ڏي،
”اَلستُ بِرَبِڪُم قالوا بليٰ“ پر اِھائي پاري،
ڏِسيو ڏيکاري پِرت پِريان جو پيچرو.

بيت - 4

الستُ ارواحنکي جَڏھن چياءٌ،
مِيثاقان ميھار سين لڌيون مون لاءٌ،
سو موٽي ڪيئن پانھون، جو محفوظان معاف ٿيو.

بيت - 5

اَلستُ ارواحنکي جڏھن چياءٍ جيئَن،
”قالُوا بَليٰ“ قلب ۾ ٿيو تَفاول تيِئن،
محبتي ميھار جي آءٌ نھوڙي نيِنھن،
سرتيون ساھڙ سيِنئن، ھلڻ مون حق ٿيو.

بيت - 6

الست ارواحنکي جڏھن اَمر ڪيو احد،
ھو من ڪاڍو ميھار ڏي سُھڻيِء سِڪڻ سڌ،
دِلو دور درياہ جي ڪيو اِرادي اڌ،
جيڪي آيس ڏانھن عھد، سو پاري مُنڌ پاتار ۾.

بيت - 7

اَلست ارواحنکي جڏھن فرمايو فَتاح،
ھو من ڪاڍو مھار ڏي سھڻي سڪڻ ساھہ،
دلو دور درياہ جي ڪيو ارادي اڌاھہ،
جيڪي آيس ڏانھن اللھ، سو پاري منڌ پاتار ۾.

بيت - 8

اَلستُ ارواحنکي جڏھن فائق فرمايو،
ھو مَنَ ڪاڍو ميھار ڏي سھڻيءَ کي سعيو،
دلو دور درياہ جو اوڏانھين آئيو،
جيڪي ھادي ھَلايو، سو پاري مُنڌ پاتار ۾.

بيت - 9

الست ارواحن کي جڏھن جاڳايو جليل،
سنئين راہ، سيد چئي، سوٺا ۽ سبيل،
وحدت جي واديِءَ ۾ ڪي قدر قليل،
درياہ جي دليل، لکين لھوارا ڪيا.

بيت - 10

اَلستُ ارواحن کي جڏھن چياءٍ،
ھو من ڪاڍو ميھار ڏي سھڻيءَ سداءٍ،
جيڪي آيس اوڏانھين، سو پاري مُنڌ پاتار ۾.

بيت - 11

کامان پَچان پَڄران لُڇان ۽ لوچان،
تن ۾ تَونسَ پرين جي، پيان نہ ڍاپان،
جي سمنڊ مُنھنِ ڪريان، تہ بہ سُرڪيائي نہ ٿئي،

بيت - 12

کامان پچان نہ مران سَڙان ساري رات،
ٻن ٻيائي وجهيِ، ڪر پريان جي تات،
سيخون سنديون سڄڻين، اُڀرن آڌيُ رات،
نڪي ھٿ نہ ساٿ، ڏيھاڻيو چنگہ چڙھان،

بيت - 13

ڪاري رات، ڪچو گهڙو، اوڻٽيه اونداھي،
چَنڊَ نالو ناھڪو دريا دَڙَ لائي،
ساھَڙَ ڪارڻ سُھڻي، آڌيِء ٿي آئي،
اِيُ ڪم الھيٰ، نت ڪُنن ۾ ڪير گهڙي.

بيت - 14

ڪاري رات، ڪَچو گهڙو، نڪا سِيڻاہ ساڻ،
وجهي وير م نہ ڪري پريان ڪارڻ پاڻ،
محبت کي مھراڻ، سُڪي سڀ پَٽُ ٿيو.

بيت - 15

ڪاري رات، ڪچو گهڙو، مٿان وسي ميِنھُن،
ھيڪو ڀَو بيراھہ جو، ٻيو سانڀارا سيِنھن،
شال مَ ڇِڄي نيِنھن، گهڙان گهوريو جِندڙو.

بيت - 16

اورار نہ پرار، ويچاريِ وھَہ وچ ۾،
سُڪي ڏَنيءَ سپرين، ٻيو مڙوئي تار،
تون گِهڙ ڪيم نھار، ٻُڏندنسين ٻاجُهون ڪري.

بيت - 17

ھن پار، نہ ھن پار، ويچاري وہَ وچ ۾،
نِيڇُ نِھاري نہ گِهڙي، تنھن ۾ پيس تُنَ،
الا ساڻ اَمن، آر ڪِنھن اُڪارئينِ.

بيت - 18

سھسين سائر ٻوڙيون، مُنڌ ٻوڙيو مِھراڻ،
وَہَ وڃايو پاڻُ، ھڻي ڪنڌ ڪَپَن سين.

بيت - 19

سھسين سائر گَجن، توءِ سھج تہ مَٽي سھڻي؛
تہ ڪي نينھن ڇڄن، پر تھين پرين جي.

بيت - 20

سُپيريان جي تُرھي، ٻُڏين ھَٿُ مَ لاءِ،
صباح تو چونداءِ، اسان تو اُڪاريو.

بيت - 21

سُپيريان جي تُرھي ٻُڏين توءِ مَ لڳہ،
جي ڀانئَين پرينءَ مِڙان تہ پور اُبتي وَڳُہ،
پاءِ تيڏاھين پَڳُہ، ناہ جيڏاھين نِجهرو.

بيت - 22

سُڪيءَ جي سانباہ ۾ جڏھن ٻُڏيون جي،
ساھَڙُ تنھي کي، ٻيلي ٻنھي ڪنڌئين.

بيت - 23

سُڪي جي سانباہ ۾ ٻڏين توءِ ٻُڏ،
ڪکہ ڪانڊيرا ڪاٺيون ميڙي ٻڌم مَڏُ،
نڪو ساھَڙُ سڏ، نڪا سُڄي سھڻي.

بيت - 24

سُڪيءَ ٻڏن جي، ساھَڙُ ساھڙ ساڻي تنجو،
لھرن سر، لطيف چئي، ڪُلھن چاڙھيو ني،
جي پڇن پنڌ پري، تن اُماڻي اوڏو ڪري.

وائي - 1

جيڏيون آءٌ تان نہ چوندي لو، ڏکہ ڏوراپو سيڻن کي صريح لو،
سڱا وڃن سُپرين، منت موٽن مانَ،
ڀيننر ڀيڻي حُج جي، ڪوھياري سين ڪانَ،
سو تون صاحب آھين، جو تہ ڀيراَئين ڀانَ،
سوالي سَمَگئا، داتا ڏيئي دانَ.

وائي - 2

ڪا جا ڳالھہ ھئي، سا جا لوڪ سُئي، باروچي جي من ۾ لا،
سِر سَڳرِ پُر پيچري، تون جا لوڪ سُئي،
سسئي سڳر پٽئين ڪير چوندو مُئي؟
پنڌ ڪريندي پرينءَ ڏي، ڪڏھن ڪان کُھي،
آنڪا ڏِٺي اوٺيا، کيرن پاسِ کُھي؛

وائي - 3

جان جاڳان تان نھين وي نال ڍولڻندي،
اُس جاڳڻ مئي ڇي ڪريان، جس بيداري مين مٺي،
خواب خلوت ڀانئان، اس ڪاتي مين ڪٺي وي.

فصل ستون
بيت - 1

مَڙ نہ گِهڙي تُورُ، مَنَ ڪاڍو ميھار ڏي،
ڏَاڍو دور درياہ جو، سِڪڻ وڏو سورُ،
من ۾ موج ميھَار جي، پھس پريان جو پورُ،
ٻيلي ٻنھي ڪنڌئين، نت نھاري نُورُ،
منجهان جَرَ ضرور، ڪچي کي ڪو مَ ٿئي.

بيت - 2

ٻوڙين چاڙھين مُون ڌڻي ٻئي جو دعويٰ رسي نہ دَمُ،
ھن منھنجي حال جو، ميھر تي معلم،
رَکُہ ڀيلي جو ڀَرمُ، جو اَوٿڙ پيو اَجهورَ ۾.

بيت - 3

دائم جا درياہ ۾، سا مَڇي ڪِني ڪوہ،
آھس اِيُ اندوہ، پاڻي ڪٿي تہ پِيان.

بيت - 4

ڪانڌي ڪَنگُہ ٿياس، وَھَڻُ جنازو سُھڻي،
ٻگها جي ٻيٽن جا، ڪلھان تن ڏناس،
اکين مَلَڪَ ڏٺاس، توءِ مَنَ ڪاڍو ميھار ڏي.

بيت - 5

اُڀو تَڙِ ميھارُ، ملاحن سڏ ڪري،
آءٌ پڻ وِجهان ھٿڙا آءٍ پڻ وجهو ڄار،
گهوريو ڪارونڀار، مان ملنئون سُپرين.

بيت - 6

ميھارُ ملاحن کي، اُڀو آڇي اَڇَ
آءٌ پڻ وِجهان ھٿڙا آءٍ پڻ وِجهو رَڇَ،
سندِيَ ڪُنَ ڪُڻڇ، مانَ ھونِ سلامت سپرين.

بيت - 7

ميھار ملاحن کي، اُڀو ڪري سَڏُ،
ادا انھي پار جا، موڙي اچو مَڏَ،
وئا جي وَہَ گڏ، ھلو تہ ڏوريون اُنِکي.

بيت - 8

جتي ڀيرَ ڀِرَنِ، ڀريون پون ڀوَاريون،
تانگهہ نہ لڌي تارُئين مَپُ نہ ماٽِيَرَنِ،
ڪنڌيَ اُڀا ڪيترا سِيڻا ھيا سَنگن،
تون ڪئين تن تڙن، اچيو اساري گهڙين.

بيت - 9

ڀريون پرينءَ ڀر، پس جي پار پونديون،
آڻيو وجهي آرَ ۾، وڻ جي پَونس وَرِ،
سانباھي ھي سمنڊ جي، قطب چئي، ڪاڪر،
تو ڀانيو آءٌ گَهرِ، تان آھين آرَ اکين ۾.

بيت - 10

ڀريون ڀر درياہ، پس جي پار پون ٿيون،
ٻَڌ توڪل جو تُرھو آھر ساڻ اللھ،
جنجي ساھڙ ساڻ صلاح، سي ڪين ٻڌنديون ڪڏھين.

بيت - 11

سانڀارا سَڏَ ڪيو اُڀا چونمِ آءُ،
ھڪ تکوئي تار وھي، ٻيو لُڙ لھريون واءُ،
ساڻي جن اللھ، ٻُجهان سي نہ ٻُڏنديون.

بيت - 12

سانڀارا سَڏَ ڪيو اُڀا چونِمِ اَچ،
ھڪ تکوئي تار وھي، ٻيو ڪمينيَ ڪَچ،
ساڻي جَنِھين سچ، ٻُجهان سي نہ ٻُڏنديون،

بيت - 13

ھاري حق رکيج، سانڀارا ساھڙ جو،
خواب خيال خطرا، تنکي ترڪ ڏئيج،
اَندر آئينو ڪري، پرين سو پَسيج،
انھي راہ رَميج، تہ مُشاھدو ماڻئين.

بيت - 14

ھاري رکج حق سانڀارا ساھڙ جو،
خواب خيال خطرا ٽنھي ڏيج تَرَڪ،
ڪرئين غَير غَرقَ، تہ مُشاھدو ماڻئين.

بيت - 15

سانڀارا سيئي، تَنُ جنجو طالبو،
مَنُ پِريان نيئي، پَڳھيو پاڻ ڳري.

بيت - 16

سانڀاران سندانِ، وڻَ پسيو وِھسي ھِنئيون،
ڇَنا مَنَھَنِ مينھِيون وَھيان وٿَاڻانِ،
اَکڙين عنات چئَي لايو لَنئن سيڻانِ،
ڪڙھان ٿي ڪيڻانِ، جيئَن گهڻو اُڪنڍي آھيان.

بيت - 17

لَيا ڏٺم لارَ، سانڀارا ساھڙ جا،
ھِنئون ھِتِ نہ وندري ڌرارنئون ڌار،
مُنھنجو مَنُ ميھارَ، پَڳَھيو پاڻ ڳري.

وائي - 1

ويجهي وِندُر جن وڻن، اي اوڏي آيس جان پِريان جي پيچرن،
جي تو اوڏا ڀانئيا، سي ڏونگر ڏور ڏسن،
مديِ نہ ھُيَن مَنَ ۾، ڪيچان ڪوہ اچن،
مَرَڻَ مُنھنجي کي ڪيو، ھيُ پَهُ ٻاروچن،
سوُنَھنِ سَنگر پَٽئين مَنَھَن معذورِنِ،
وندُرِ وائي جا وھي، مونکي سان نہ سَلن،
آڻي ٻَڌا اوٺئين، موتي کي مَيَنِ،
آڻي لاٿيون اوٺئين، لڏون ڀَرِ لَڪَنِ.

وائي - 2

اکيون پير ڪري وڃجي وو وڃجي،
سپريان جي ڳالھڙي، ڪنھن سان ڪين ڪجي،
لڪائي لوڪ کان، ڳوٺان ڳُجهڙي نِجي،
محبتي ميھار جو سور نہ ڪنھن سَلجي.

وائي - 3

لڙڪي لَنئُن نہ سڃاتو، راند ڀانياءٍ راز کي،
اُنڌو اُلو ھَيت کان، آھي اِيُ اُماٿو،
صباحَ سو نہ شمار ۾، ليکيان جو اڄ لاٿو،
پييَسِ ڪاڻ ڪريم سين، ٿِيُس نَمُروديِ ناتو.

فصل اٺون
بيت - 1

ٻُڏندي ٻُوڙن کي، ڪي ھا تِڪَ ھَٿ وجهن،
پسو لڄ لطيف چئي، ڪيڏي کي ڪکن،
توڻي ڪنڌِيَ ڪن، ناتَ ساڻُنِ وڃن سيِر ۾.

بيت - 2

ڪچي ڪاني ڪانھَن، ٻُڏا ڪڍي ٻارِ مان،
يا لنگهائي لطيف چئي، يا ڌُريان ڪري دانَھن،
ڪما حَقهُ ڪکن جي آھي ڳالھہ آگاہ،
يا ڏين ٻُڏن ٻانھَن، نات ساڻُنِ وڃن سير ۾.

بيت - 3

جان ڪي ڪنڌيَ ڪانَھن، تان تاڻي ٻَڌج تُرھو،
ھٿ پريان جي ھٿ ۾ ٻي کي ڏج م ٻانھَن،
سندي ڪَپر دانَھن، ڪِ تو ڪَنين نہ سُئي؟

بيت - 4

ھاواڻا ھُلن، ڪَپر ڪارونڀار جا،
لھريون لُڙ لطيف چئَي ڀيلي تي ڀُلن،
جي ڪچي ساڻ ڪَھَنِ، آگا تن اوڀائيين.

بيت - 5

آھيِن ھِتِ اَمانَ، ٻَڌ تُرھو تار جو،
لھرين لُڙ لطيف چئي جهليا جُنگ جوان،
اونھي تَڙِ آگهٽيا آڏي پائي آڻَ،
جي پيا مُنھن مَھراڻ، تن ٻانڌين ٻيٽ نہ اُڄَھي.

بيت - 6

ڪچو کان ڪنڀار، اوڳي ڳِڻيو اُٿيين،
ڪِ تو ڪَنين نہ سُئي ڀيلي تي ڀُلڪارَ؟
لوڙھيا لکہ لطيف چئي ڪوڙين ڪارونڀار،
اُڪارئين آڌارَ، آرَ اَکئين وارئين.

بيت - 7

ڪچي ساڻ ڪَھي، پڪو پڇي نہ سھڻي،
لنگهيو لُڙ لطيف چئي وَڇارن وَھي،
سا ڪئن نينُھن نِھي، جنھنکي نينَھن نِڌو کڻي.

بيت - 8

اونھي ۾ اوھري، ڪھي ڪچي ساڻ،
سُپَڪ جو سيد چئي، پُڇي نَہ پَريانُ،
عشق واريون عبداللطيف چئي سَڌَ نہ کڻن ساڻ،
جنھي پاسي پاڻ، سي اَؤتڙان ئي اُکتيون.

بيت - 9

اَنگُ پَسي رنگُ، ڪيو ڪو جو دور دِلي،
ٻر ٻر ٻيلي نہ ٿيو، ڪچو منجهہ ڪِلي،
تَران ٿي تار گهڻو تُنھنجي بحرَ بلِي،
سو ميھار مِلي، آھيان جنھنجي آسري.

بيت - 10

ڀانيم نہ ڀيلو؛ مونکي داءَ ڌُتاريو،
اَڻَکي مٿي اُسري، ڏنو روح ريلو،
تيلاھين ويلو؛ پيم واھڙ وچ ۾.

بيت - 11

ڪڍيا جي ڪُلال سي پسي خالَ خوش ٿي،
پاڻيِء چِٽَ پُسائيا، داءَ جهلي ڌَمالَ،
سُپَڪ ڀانيا سھڻيءَ جوڀن جي جمالَ،
اَڻَکي جا احوال، معلوم ٿيا مَھراڻ ۾.

بيت - 12

ڪَچو تان ڪوہ، پَڪو نظر پِرينءَ جو،
ساھڙ منھنجو سُپرين، ڏم ڏٺيئي ڏوہ،
جي ڇَٽو جي ڇوہ، تہ پورينديس پارِ مَڻي.

بيت - 13

اَڻَکو تان ڪوہ، ڪچو آيم ڪَم،
جيِ جنجا جَمِ، پڪا سي پُڇنديون.

بيت - 14

پڪا رڇ ڪنڀار جا، پڪي نِھائينِ،
مونکي تِيانئيِن، ڀيلو ئي ڀاڱي پيو.

بيت - 15

ڪَچي نہ ڪَٽُ جهليو، ڀيلو پيو ڀُريِ،
سارَ ڇڏياءٍ سيِر ۾، ڪا ٻاھُنِکي ٻُريِ،
لٽي لھريون ويئَيون، چوڌاري چُريِ،
ھيِنئڙي منجهہ ھُريِ، ماھيت مالڪ الموت جيِ.

بيت - 16

ڪَچي ڪَٽُ نہ جهليو، ڀيلو پيو ڀَڄي،
ماھيت ملڪ الموتِ جي منجهہ وجود وڄي؛
ساھڙ کي سَڄي، اَڻَکي جي احوال جيِ.

بيت - 17

ڪَچي ڪَٽُ نہ جهليو، ڀيلو سھي نہ ڀَرُ،
ھٿين، پيرين، آڱُرئين، ٻانھُنِ ڇڏيو ٻَرُ،
ساھَڙَ سِگهو وَرُ، پييَسِ مُنھِن مَھراڻَ جي.

بيت - 18

ڀيلي ڀُلائيِ، پَسي چِت چَريِ ٿيِ،
ٻَرِ ٻَرِ ٻُڏي سھڻيِ، ويرن ۾ وائي،
ڪچي ڪيرائي، لعلَ لھرن وچ ۾.

بيت - 19

پڪو کڻج پاڻسين چڱو چٽائي،
ڪَچو ڏيج ڪُلال کي مُنھن تي موٽائي،
سو سڻ ھنئَين سين سھڻي، جيڪي فائق فرمائي،
موجون مُنجهائي، مارينيئَي مَھراڻ جون.

بيت - 20

ڪو جو وريو واءُ، جيئن ٻَرُ ٻانھُنِ ڇڏيو،
اڳي اِن تڙانءِ، اونداھيانئي اُڪران.

بيت - 21

ھڻندي ٿَڪم ھَٿَ، ھينئڙي حُجون ڇڏيون،
لکہ لھرن گڏيو موجون وريون مَٿَ،
نِيَمِ ڪُنَ قُوَتَ، ڀِرُ ڀَليرا سپرين.

بيت - 22

ھنيڙي حُجون ڇڏيون قُوَتَ رھيم ڪانَ،
مونتي موٽج مون پرين ساھڙَ ڄامَ سُڄاڻَ،
آھيان گهڻو اڄاڻ، ڀِرُ ڀَليرا سپرين.

بيت - 23

ڀِرُ ڀَليرا سپرين، ڀَلا ۾ بي راہ،
تَوريِء تاري ناھہ ڪا والي توريِء واہ،
ساھڙ جي صلاح، تن کي ڪڍي تار مان.

بيت - 24

تن کي ڪڍي تار مان صُلح ساھڙ جو،
اُت آڏو اچي ڪين ڪي ٻيليپو ٻئي جو،
ميھار ڪج مُنھنجو، ڪو اوڪَرُ اِنھينءَ آرَ مان.

وائي - 1

مَ پاڙيچِيَ سارَ، آءٌ جا ويندڙي وٽ وڇار، ڏَمُ مَ جاڳي لو،
مونکي موليٰ ميڙئين، ڪُنڍِن جي قطار،
ٻُرَن ٻيلاين جا، سانڀاران سنڀارَ،
وِچُ مَ پوءِ وصال کي، سٻاجها ستارَ،
گهَرِ گهَرِ گلا جا وھي، پاڙي پَنڌ پچار،
تاڪُنِ تڪَي آھيان، سِگهو رَسُ سَھاڙ.

وائي - 2

ويٺي ڪين وساري، محبت وڌَڙي ماري،
ديواني يار مستاني دِلبرُ جاني ٿو جياري،
جنھن کي سڪ ساھڙ جي، سا گهايل گهرِ نہ گهاري،
ڏم ڏُھيلو ڏُکيو، سِرَ ۾ سوٽا ماري؛
ٻيلي پاس ٻُرَن جي؛ تن گَهڙ ڪَنِ وڌيس گاري،
ٻيلي ٻنھي ڪَنڌئين مُحِبُ مينھِيون ٿو چاري،
ھوءِ ھُنگاروُن پَوَن پُڪارون، تَڙ تَڙ دوست تنواري،
ھُوءِ جا پِڪ پِريم ڪي، آھيان تَنھنَ آساري.

فصل نائون
بيت - 1

جَر تَڙِ تِکَہ تنوار، وڻ ٽڻ وائي ھيڪَڙي،
سڀيئي شَيءَ ٿيا، سوريِء سزا وار،
ھمه منصور ھزار، ڪھڙا چاڙھيو چاڙھيان.

بيت - 2

سَڀَتِ پچار پرينءَ جي، سَڀَتِ ھوتَ حُضور،
مُلڪ مڙيوئي منصور، ڪُھي ڪُھندين ڪيترا؟

بيت - 3

چُونِمِ جي ھيڪار، م ونءُ موٽي سُنھڻي،
دُونھينءَ پاسي دوست جي، گهاريان سڀ ڄمار،
ٻانڌينَان ٻيھار، ھوندَ نہ لڱين لائيان.

بيت - 4

جان ڪي گَهران م وڃ، نات موٽ م سُنھڻيِ!،
ٻيون ڀيري ڀَڃُ، ھيڪڙائي ھٿِ ڪري.

بيت - 5

موج وٽ مھَار، متان موٽينِ سُنھڻي،
ساھڙ جا سينگار، متان ڏَمَ ڏيکارئين.

بيت - 6

جي تو بيت ڀانئَيا، سي آيتَون آھِنِ،
نِيو من لائين، پريان سندي پار ڏي.

بيت - 7

جي قيامَ مِڙَن، تہ ڪَرَ اوڏا سُپرين،
تَھانپوءِ سُڄَنِ، واڌايو وِصالَ جون.

بيت - 8

وڃان ڪين وريِ، ھُوندَريِءَ چئي رھي رھان،
دونھينءَ پاسي دوست جي، ماڳھين پُئان مريِ،
صورت نہ سُنھَن ڪا، ڪِيَس چِتَ چَري،
وصالان فراق جي سُڄي ڳالھہ ڳريِ،
تيلاھين تَري، مُنھن کڻيو موٽيو وڃان.

بيت - 9

آءٌ ڪ نہ ڄاڻان اِئين، تہ جَرَ گِهڙي جوکو ٿئي،
قضا جا ڪريم جيِ، تنھن کان ڪنڌ ڪڍبو ڪيئَن؟
ھڪ لکئَي ٻئي نيِنھن، آڻي اوليَس اولَ ۾.

بيت - 10

ڪاتيِء نہ ڪانَھن، نڪو ڏوہ قلم جو،
اَنگ اُتيئيِ لکيو، جتي نہ رسي ٻانھِنَ،
ڪنھنکي ڏيان دانھنَ، جئن قضا قلم وَھائيو.

بيت - 11

تڙن جا طعنا، سَھُکا ڏينم سرتيون،
دريا ديوانا، سڻ حقيقت حال جي.

بيت - 12

تران ليء طعني، مٿان وَہَ واڪ ڪيو،
آڻي وڌيس آر ۾ درَيا ديواني،
قلم جي ڪاني، آڻي اوليَس اولَ ۾.

بيت - 13

طعني ليِء تران مٿي وَہَ واڪا ڪيو،
مونکي سڪ ساھڙ جي، مر مُحبت منجهہ مران،
وچن ڪئن وران، ڪنڌِيَ منھنجو ڪارڻيِ.

بيت - 14

تران تان مران، وران تان وَہُ وتِرو،
ھِنيڙي ۾ ھوتن جا، اَچن گهورَ گَهڻا،
پسيو پاڙي وارِيون، ڏِسيو ڏوہَ ڏَران،
وچان ڪئن وَران، ڪنڌيَ منھنجو ڪارڻي.

بيت - 15

نڪو سنڌو سُورَ جو، نڪو سنڌو سِڪ،
عدد ناہ عِشقَ، پُڄاڻي پاڻ لھي.

بيت - 16

عدد ناہ عشق جو، سُڻي ٿيُ ساڻي،
ڪانھي پڄاڻي، مَھَندان مُنڌَ، ميھار جي.

بيت - 17

سڪ تُنھنجي سپرين، جئن تران تئَن تارِ،
تُونھِين رھيو روح ۾، تونھين اَکنئان ٻَھارِ،
پرين تُنھنجي پار، مون واجهائيندي ورہ ٿيا.

بيت - 18

سِڪ تُنھنجي سپرين ڪَپي ۽ ڪوري،
سَگهان نہ چوري، ڏاڍو نِيَرُ نينھن جو.

بيت - 19

سڪ تُنھنجي سپرين اندر آھي اَجهلَ،
ٻَڙِھڪيو ٻاھر نڪري، کُري کانئي، کَل،
ويِء سيراھيِء سَلَ، مونکي ڏنا سڄڻين.

بيت - 20

سڪ تُنھنجي سپرين اندر ٿي اَجهاڳُ،
منجهہ ڀَرياءٍ ماڳَ، پَلٽيو پاريون ڪري.

بيت - 21

ڪي تران ڪيِ تارِ مون، ڪي سگهان ڪيِ سَگُهہ،
آڏو ڏيڄ م لَڳُ، مون ھيڪليِء وَلھا.

بيت - 22

سِڪ سِڪنديَنِ لاہِ، وڇوڙيا ميڙِ پرين،
ايڏي سگهہ سچاَ ڌڻي، تو ئيِ کي جُڳاءِ،
تَنُ جِنھين جو طالبو، مِھر تنھِين کي پاءِ،
ميڙائي جو ماءُ، ڪانگُ لَوَندو ڪڏھين؟

بيت - 23

ڏٺي ٿيم ڏينھنَ، ڪوہ ڄاڻان ڪھرا پرين،
نيڻَ ڀرجي نيِنھنَ، پَلٽيا پارِيوُن ڪري.

بيت - 24

ڏٺي ڏينھن ٿيام، ڪوہ ڄاڻان ڪھڙا پرين،
وَلِنِ جئن وريام، گوندرَ غمَ پِرِيَنِ جا.

بيت - 25

ڏٺي ڏينھن ٿيام ڪوہ ڄاڻان ڪھڙا پرين،
سَھسَين سڄ الُھي، واجهائيندي ويام،
تَنِ ري سال پيام، جَنِ ري ساعت نہ سھان.

بيت - 26

گَهرُ نہ وَرُ نہ وَٿ ڪا، آھم مَنِ ميھارُ،
اِنَ اوسيڙي اُٿيان، سنجهي ڪري سينگار،
پرين تُنھنجو پار، پسان مانَ پَر ڪنھين.

وائي - 1

آيل امڙ تي جيان، جي سارينِم سپرين،
گهڙو ڀڳو تان گهوريو، تان ڪيِ تَرُ ھنِيان،
ادب اکڙين کي ڏيھاڻي ڏِيان،
سنئون سُنھائم پيچرو، ميھارن ميان،
ساھَڙَ مٿان صدقو، ڏھين ڏَمَ ڏيان،
ماڻَڪ مٿان ھيڪڙو، اَمُلَ اَٺ ڏيان.

وائي - 2

وڃي سا رات وِھاڻي، ريء پَسڻ پرينِ جي،
ھھڙا اوڏا سپرين، تو ڪئن ننڊ رھاڻي.

وائي - 3

ھوئج ھوشيار خبردار، تِرِڪَڻ آھي تڙ ۾،
کڏون کُوٻا چِڪ چِڪنديون، ڪي نَئي نھار،
آڌيِء سي آکُڙَنديون، اکيون جن ڪَپارِ،
مون سُئو ملاحن کان تڙ اَڙانگا تار،
ھوتُ ھلندينِ کٽيو، وِھَڻُ مُنڌَ وسار،
کُه آتڻ ٻَنِ جيڏيون، ڏيراڻيون ڏُئارِ،
پَڪو کڻج پاڻسين، پرين تُنھنجو پارِ،
ويندي واٽاڙُن کي، پٽيِء ڪيِمَ پَچارِ،
پونديئن مُنھِن ميھار جي، ڏَمَ وٽ ڏينھن م گهار،
ساھڙ کي سڻ سُنھڻي، ٻِڇَلَ آڏي ٻارِ،
تار ترنديئن لُڙ لنگهينديئن عشق جي آڌارِ؛
پاندُم ڇڏج پرينءَ جو، پِھيِن جي پاتار،
ٿيندءِ سڏ ساھڙ جو توڏي ٿيُ تيار.

وائي - 4

مدد ٿيُ ميھارَ يارَ، ساھڙ سِير ۾،
اونھان ڪُنَ اتانگهہ تڙ، اولي ھڻ آڌارَ،
ڏينھن ڏُھِلا ڏم سين، آھيان آھيان ڌار،
ٻِڇَلَ ٻانڌي ٻار ڪري، اَتِ اُبتا آرَ،
تِتي گِهڙِي سُنھڻي، آڳَهَ ريء آڌار،
ڪاريِ رات، ڪچو گهڙو توڏيِء ڪي تنوار،
سنڀوُڙو سيِڻاھہ سين، سِگهو رَسُ سَنگهار،
اوراران آھون ڪريان، پھچان شال پرار،
سڻيو جھانءِ جِهڄي ھِنئون، سانڀارا سنڀار،
آيَمِ ريلي ريئسين، اللھ ٿو آھار،
تار ترنديَس پرين پَسنديَس، وينديَس وٽ وَڇار،
پورينديَس پارَ مَڻي، سَھَسينِ جي سيسارَ،
گولي گهاگهائي گِهڙي، جَڳَنِٿا جانار.

ابيات مُتفرّقہ
بيت - 1

ساھڙ ڌاران سُنھڻي آڏو تي آھي،
ڪُنڍيون جو ڪاھي، پاسي تَنھين پاڪَ ٿئَي.

بيت - 2

ساھڙ ڌاران سُنھڻي، نِسوري ناپاڪَ،
نِجاسَتَ ناہ ڪري، اُنھيِء جي اوطاقَ،
ھوءِ جي کير پياڪ، پاسي تِنھين پاڪَ ٿئي.

بيت - 3

ساھڙ ڌاران سُنھڻي، ھيِء جُنبي جوءِ.
ھِنَ پاڻيِء سين پنھنجو، مُور نہ مٿو ڌوءِ،
جي پرينءَ پاسي ھوءِ، تہ ڪَرَ توڏيَ تَڙُ ڪيو.

بيت - 4

ساھڙ ڌارانِ سُنھڻي، ھي تان جُهڪي زال،
توڏيَ تپ شُروع ٿيو، ھَي ھيڻيءَ جي حال،
جڏي ريِء جَمالَ، آگهي ٿي آھون ڪري.

بيت - 5

ساھڙ ڌاران سنھڻي، آھي ۾ آزار،
ڏَمَ پاسي ۾ ڏُکندو، صِحت وٽ سنگهارَ،
توڏيء سندي تَنَ جي، دوا ۾ ديدار،
جي پسي مُنھن ميھار، تہ سِگهائي سَگهيِ ٿئي.

بيت - 6

متان گِهڙين سنھڻي، اَڄ درياہ ۾ دَمُ،
ڪاريِء رات ڪُنن ۾، ڪھڙو اَٿيئَي ڪم،
متان جاڳي ڏمُ، پڇي پاڙي وارئين.

بيت - 7

پڇي پاڙي وارئين، ڪوہ ڪريندو ڏم،
ڪاريء رات ڪُنن ۾، آھي ڪانيارِنِ ڪم،
ھيُ ھڏو ۽ چم، گهوريو مُحب مھار تان،

بيت - 8

جان جان ھُئي جيَري، ورچي نہ ويٺي.
وڃي ڀُون پيٺي، سڪندي کي سڄڻين.

بيت - 9

جان جان ھُئي جيَريِ، ويٺي نہ ويساند،
لَڙي لَھِرنِ پاندِ، مُيائي ميھار ڏي.

بيت - 10

وَرُ اونداھي راتڙي، کوءِ چانڊوڻي چانڊا،
اوري مِھاران، مُنھنُ م پسان ڪو ٻيو.

بيت - 11

سدا پڇ م سُنھڻي، اونداھي اڌ رات،
پِرِيان ڏي پرڀات، ونءُ ڏيٺاري ڏينھن کي.

بيت - 12

سائِرَ ٻوڙِي سُنھڻي، نہ ڍوري نہ ڍنڍ،
اکين مَنجهہ اُڪنڍَ، مُيائي ميھار ڏي.

بيت - 13

ڏيھاڻي ڏمر ڪري، مُحبّت مٿي مُون،
تَنھنکي اچي تون، پِرَيمِ ڪوہ نہ پَلئينِ؟

بيت - 14

ساھڙ سُڪيِء ۾ ٿيو، پاڻيِء منجهہ پُنو،
سندو ڪَج ڪُنو، تار تَرَندو ڪيترو.

بيت - 15

سانَوڻَ لھريون، ٿَڙَ واري، تَر، وارَ،
مُونسين ڀلي ڀال ڪيا، اِنھانِ ئي اَپارَ.

بيت - 16

نہ مون ناناڻيان کٽيو، نڪي ڏاڏاڻيان،
وڏائي وَرَ ٿيا، مُونسين پِريَنِ جي پاران.

وائي - 1

مَنھنجون سڀيئي آيل ماءِ، مَنَ مُرادون پُنيون،
جهڙي پِريان ڳالھڙي، تھڙي ٻي نہ ڪاءِ،
ڪجي تان ڪوڏُ ٿئي، سُڄي تان سيڀاءِ،
ويهُ داتا جي دَرَ تي، شُڪر جنھنِ جُڳاءِ،
ڪانھي حد حمد جي تہ ڪريان لالَن لاءِ،
ڳڻيو ڳڻيان ڪيتريون، وڏيون وڏاياءِ،
سو مون ھٿان نہ ٿئي، جيڪي تون جُڳاءِ،
تو سَجيون ٿو سَنديون؛ سِڪَن توھيِن ساءِ،
اُڃ تُنھنجي اُڃيون، لوچَنِ توھيِن لاءِ،
دل دانھُنِ ري نہ رھي، مونکي ماٺِ جُڳاءِ،

وائي - 2

جان جاڳان، تان نَھِين نال سَڄڻدي،
اِس جاڳڻ ڪَنو سمھڻ چڱيرا، جس جاڳڻَ ميَن لُٽي وي،
خواب خلوت ڀانئَيان، اِس بيداري ميَن مُٺي وي،
جان جاڳان، تان جاني گَيو اِس ڪاتي مَين ڪُٺي وي.

سارنگ

فصل پھريون
بيت - 1

آگَمِئو آھي، لَڳهَ پَسُ لطيف چَئي،
وَٺو مِينھُن وَڏَ ڦُڙو، ڪڍو ڌڻَ ڪاھي،
ڇَنَ ڇڏي پَٽِ پَئو، سَمر سنباھي،
وھو مَ لاھي، آسرو الله مان.

بيت - 2

آگَمَ ڪيا اَللھ، لَڳَهَ پَسُ لطيف چَئي،
پَلُرَ جي پالوٽَسين، پَٽَن جهليا پاہَ،
واحد وڏائي ڪيا، مَٿَي گَسَنِ گاہَ،
سانگِيُنِ وريا ساہَ، اُٺن آب اگُوندِرو.

بيت - 3

آگَمَ اي نہ انگَ، جهڙو پَسڻ پرينءَ جو،
سيڻن رِيِء سيد چئي رُوحَ نہ رُچَن رنگَ،
سَھَسين ٿيا سارنگَ، جاني آيو جُوءِ ۾.

بيت - 4

جاني آيو جُوءِ ۾، ٿيو قَلبَ قرار،
وَھلو وِچانئي ويو، ڪري غم گُذار،
نِظارو نِروار، پَي پَسايو پانھنجو.

بيت - 5

اُٻُون ڪَڪَرَ ڪَڍَڙِيُون اُتر ڏي آھِينِ،
ڪَري آگَمَ آئيون، تہ مُند نہ مٽَائين،
مٿان لوڪ لطيف چئَي، گُوندَرَ گَنوائِينِ،
پَلُرَ پيارينِ، اُڃيَنِ آب اگُوندِرو.

بيت - 6

اَڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪَرَ ٿو ڪري،
وَسايو واٽڙِين تي، ٿو خالقِ کَنڊَ ڀري،
پاساريان پَري، سانگِ م وڃن سُپرين.

بيت - 7

اَڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪارا ڪَڪَرَ ڪيسَ،
وِڄون وَسَڻ آئيون، ڪري لعل لبِيسَ،
پِرِين جي پرديس، مُونکي مِينھَنِ ميڙيا.

بيت - 8

اَڄ پڻ اُتر پار ڏي ڪَڪَرَ ڪي چوٽي،
مندائتي مِينھن جي کِوَڻ نہ کوٽي،
آءُ لالنَ موٽي، گهوريا رُسَڻَ ڏِينھڙا.

بيت - 9

اُتران ٿي آئيون، ڪري ھڪل ھُوءِ،
ڀري تَلَ تَرائِيون، جوڙي ھَليون جُوءِ،
پَسو جا پَٽن ۾، کٿوري خوشبوءِ،
اچي روبروءِ، اُٺيون روضي تان رسول جي.

بيت - 10

روضي تان رسول جي، ڪيو وِڄُڙين وارو،
ڀرياءٌ ڀيرَ پئي، نظر سي نارو،
ھاديِ ڀَرِ حڪم سين ھيُ تَڙُ تا سِيارو،
نرملِ نظارو، پيَ پَسايو پانھنجو.

بيت - 11

پيَ پَسايو پانھنجو نِظارو ناگاہَ،
لَٿو ڪَٽ قُلوب تان، ٿي وِرُ وھَڻَ واہَ،
اُميدون اَرواحَ، پَي پَسندي پُنيون.

بيت - 12

سارنگ سارَ لھيج، اللھ لَڳِ اُڃِيَنِ جي،
پاڻي پوڄَ پَٽَنِ ۾، اَرزان اَنُّ ڪريج،
وَطن وَسائيج، تہ سَنگهارن سُکہ ٿئي.

بيت - 13

سارنگَ سائي سِٽَ، جھڙي لالي لاکہ جي،
اِئن سي اُٻُن اَنگيا، جئن سي چُني چِٽَ،
بَرسيو پاسي ڀِٽَ، ڀرياءٍ ڪُنَ ڪِراڙ جا.

بيت - 14

سانگ کي سارين، ماڻھو مِرگَہ، مينھِيون،
آڙِيون اَبَر آسري تاڙا تَنوارين،
سِپون جي سمنڊ ۾ نئين سِج نھِارِينِ،
پلر پيارين، تہ سَنگهارن، سکہ ٿئي.

بيت - 15

سارنگ سينگاري، وڄون وسڻ آئيون.
مونکي کوڻ خوش ڪيو، جا ڪڪر ۾ ڪاري،
جُهڙن جُهونگاري، لاٿم ڪَٽُ قُلوب تان.

وائي - 1

منھنجي سيد سار لھندو، مونکي آھي اُميد اللھ ۾،
سَجدي پئي سُپرين، زاريِون زور ڪريندو،
اُمَتَ ڪارڻ احمد، اُت پَرمَلُ پاڪ نيندو،
سُورَ ڌڪاءُ ٿيندو، اَکيون سڀ سج ڪڍندو،
ميڙو ٿيندو مومنين، اُت محمد مير مَلھندو،
نَفسا نَفسي سڀڪو ڪري، داتا دَرِ ڊوڙندو،
مُھُتُ ڏيندس مولو، اُت بدَيون بخشائيندو.

فصل ٻيو
بيت - 1

ڀِري ڀِٽ آئيو، سارنگ سھج منجهان،
کِڙيون کٽڻ ھار جيئَن، وڄون اُتر واءِ،
سُرھا سبزا ٿيا، ڊامڻ ڊِٻَ ڪيا،
پھريِ پَٽَنئان، ڀرياءِ ڪُنَ ڪِراڙ جا.

بيت - 2

ڀرياءٍ ڪن ڪراڙ جا، وٺو وارياسو،
کُوريتي کِوَڻِ ڪيو، چڱو چَوماسو،
ماڪاڻيِء تان موٽيو، ڏيئي پَٻَ پاسو،
خالق ڪيو خاصو، چِيھو چُکي ڪنڌئين.

بيت - 3

چيھو چکي ڪنڌئين، ڪياءٍ گَڙَنگَتي گُلَ،
ھَڏا ڪُٽيا ھَليو، ڀري تَرايُون تَلَ،
آنداءٌ آب اُڇَلَ، مٿي باغ بھار ڪري،

بيت - 4

اَڄ رَسيلا رنگَ، بادل ڪڍيا بُرجُنسين،
ساز سارنگيون سُرندا وڄائي بَرجَنگَ؛
صُراحيون سارنگ پَلٽيون رات پَڌامَ تي.

بيت - 5

مِينھان ۽ نيِنھان ٻيئي اَکَرَ ھيڪڙَي،
جي وسڻ جا ويس ڪَري، تہ ڪَڪَرَ ڪَنِ ڪِيھان،
بادَلُ ٿي بيھان، جي آگَم اچڻ جا ڪَرين.

بيت - 6

بادَلَ تُم پَي ڪَرُون، ڪٽڪ جت مڙن،
تَنگَ ڀِڄَنِ تَرڪَشَ پُسَنِ، سَڄڻَ چِتَ پَوَنِ.

بيت - 7

ڪُڻڪَن ڪانڌُ چت ڪيو جُهڙُ پَسيو جِهڄَنِ،
ورَري وانڊِنِ آڏيا، پَکاسي مَ پُسَنِ،
اُتر ڊاھي اُنِجا، تہ ڪنھنکي ڪارون ڪَنِ،
وارثُ وريِ تَن، اچي شال اولو ڪري.

بيت - 8

ڪڻڪن ڪانڌ چت ڪيو، جهڙ پسيو جُهڻڪَن،
سُڻيو رَڙ رعد جي ڪَليُون ٿيون ڪَنبَن،
ڪَليون ڪِين ڪُڇَنِ، ويچاريون وَرَنِ ري.

وائي - 1

کَرُ مَرُ کامي پَچي، آءٌ وينديِ وَرِ دوستن جي،
جياءٍ ڏُجَنَ تَڪيِو، سَڄڻُ تياءٍ اچي،
نُورا پايو نينھن جا، دَر ڀلي نَچي.

فصل ٽيون
بيت - 1

گَنَيرَ گَت سکِن، چَلڻ جي چاہَ پئي،
ھِندو حيرت ۾ پيا، لالي ڪي لَبنِ،
چمڪن چوڏس چنڊ جئن، وڄڙيون وَھِسَنِ،
لوچَنِ ٿا لطيف چئي، پَسَڻ ليء پِريَنِ،
ڪَيسر قريبن، سنباھي ساڻ کنيا.

بيت - 2

مُند ٿي مَندَلَ وَڄيا، ڪي او ھيَڙن اوڪَ،
ڇاڇَر ٿي ڇَنُن ۾، مينھيون چَرَن موڪَ،
سَرَھيون ٿيون سَنگهاريون، پُويو پائن طوقَ،
ميھا، چِڀڙ، ڦُنگيون، جِت ٿين سڀيئي ٿوڪَ،
لاھيئن ٿان لوڪَ، ڏولائي جا ڏينھڙا.

بيت - 3

مند ٿي مندل وڄيا، تاڙي ڪي تَنوارَ،
ھارين ھَرَ سنباھيا، سَرَھا ٿيا سَنگهار،
اڄ مُنھنجي يار، وَسڻ جا ويس ڪيا.

بيت - 4

مند ٿي مندل وڄيا، آيو جُهڙُ جهاٽي،
ھڪ اَرزان اَنُّ ٿيو، ٻيو مکڻ منجهہ ماٽي،
ڪلمي سين ڪاٽي، لاٿم ڪَسُ قُلوب تان.

بيت - 5

مند ٿي مندل وڄيا، موٽي آيو مينھُن،
لال پرين لکمير چئَي، ساريم سارو ڏينھُن،
جنسين لايو نيڻن نيِنھُن، سي پرين پيھي گهرِ آئيا.

بيت - 6

گَفگُوءَ جياءٍ گوڙ ڪري، ڪاھياءٍ ڪاھُو جيءَ ڏانھن،
وُٺو مينھن وَڏُ ڦُرو، سِري ڀرياءٍ ساہ،
ڏيئي پٽَنِ پاہ، ڀرياءٍ ڪُنَ ڪِراڙِ جا.

بيت - 7

ڏيئي ريج رائُڪَ کي ڪياءٍ لوتَڙيِء تي لَلَ،
ڏَلھي ڇڏياءٍ ڏَرَ کي پاڻي ڀرياءٍ پَلَ،
آنداءٍ آب اُڇَلَ، موڪل ٿي مِنھَنِکي.

بيت - 8

مون جُهڙُ ڏٺو اُڀ ۾، ڍوليا لَڏَ مَ لاہِ،
اچن آب اکئين ڪيو، وڄُون اُتر واءِ،
ڇَنَ ڇڏي پَٽِ پاءِ، اَڏُ اُتاھِين پکَڙَا.

بيت - 9

مُحبَ مُنھنجا سُپرين آڻيئي اللھ،
توکي ساريو ساہُ اُڪنڍيون آھُون ڪري.

بيت - 10

وَسُ بَادلَ وَسُ، تو وَسَندي وَسَ ٿئي،
اُجائيون عنات چوي، رات تَنِھين کي رَسُ،
نيڻَ ٽِمندا پَسُ، وَسُ تہ وَرَنِ سُپرين.

بيت - 11

اوڇڻ گُهرجي آجڪو، جهولو سَھي نہ سِيُ،
سُڻائج سَوَڙ کي، حال مُنھنجو ھِيُ،
اڱڻ آئيو ٿيُ، تہ ڍوليا ڪنھن ڍَنگ ٿيان.

بيت - 12

ڪانڌَ تُنھنجي پاندَري، سَنجهي سيء مَران،
ڪاملَ ڪپاھن ۾، پيئي ٺار ٺَران،
تاريء تَنھن تَران، جئن وَرُ وھاڻيِء وَريو.

بيت - 13

ڪانڌَ تُنھنجي پاندري، سِيَ مَران سڀ رات،
ڪامِلَ ڪپاھن ۾ جَهپَ نہ اَچي جهاتِ،
اَچين جي پرڀات، تہ آءٌ سِيُ نہ ساريان.

بيت - 14

پاڇاٽئان پَئَي، ٿيو آڳاٽئان اڳرو،
چُڪَسِ سڀ چئي، تڏھن موليٰ مينھن وسائيا.

بيت - 15

آگَمَ ڪيو اچن، سَڄڻ سانوڻ مينھن جئن،
پاسي تن وسن، جي سڀ ڄمانڌَرُ سِڪيا.

وائي - 1

اَکيون مينگَهہ مَلارَ، صورت تُنھنجي سڀ جڳ موھيو،
سجدو فيلَ في الحال ڪيو، پسي مُطِلبَ نُورُ نراڙَ،
ڄاپڻ وقت ڄام جي، ڪِريا ڪوٽَ ڪُفّارَ،
آگي آسمانجو، توکي ڪاريو سَيرُ سَتّارَ،
وَلَسَوۡفَ يُعۡطِيۡڪَ رَبُّڪَ فَتَرۡضيٰ توسين قادِرَ ڪيا قرارَ،
قادر پاڻ قَسم ڪيو، خاڪ قدمن جو ڪرتارَ،
آھِينِ ڪَرَمَ ڪريم جا، اَحمد ساڻ اَپارَ،
اُڪنڍيا جي اَبرَ کي، سرھا ٿيا سَنگهارَ،
موڪل ٿي مِينھِنَکي، دوستَ ھٿان دِلدارَ.

فصل چوٿون
بيت - 1

اوڇڻ گهرجي آجِڪو، پَکو نہ پيِتَمُ،
دوست پڄاڻان دَمُ، جا رھي سا رَنَ ٿئي.

بيت - 2

سڄڻَ سانوڻ مينھن جئن جُهڻِڪن پاسي جهوڪَ،
ڏيندا پاہ پَٽن کي، منجهان ميِنھَن موڪَ،
لَسَ پيارين لوڪَ، آگَمَ ڪيو اکين سين.

بيت - 3

اڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪَرَ ٿو ڪري،
وَسيو سي ڀري، جي ڏَرَ ڏِينھَنِ کانئيا.

بيت - 4

اُتران ٿي آئيو، تنھن ڪڪر لاٿُم ڪَسُ،
وٺو مينھنُ وَڏَ ڦُڙو، ڪيو جُوداني جَسُ،
ڪَيسَرِ چئي قلات ۾، رات تَنھين کي رس،
نيڻَ ٽمندا پَسُ، وَسُ تہ وَرَنِ سُپرين.

بيت - 5

واھُندِيان وِڄ ٿي، گُڙيو ڏَھُن کنڀاتَ،
ڪُنڍيون ڪاھي گَس ڪريو، وڄون ڪريو واٽَ،
سنگهارن سُکہ ٿيو، لٿي اُڃ اُساٽَ،
جُهڙ ڦُڙ ڏيئَي جهاٽ، پُسائينديون پٽيون.

بيت - 6

ڪانڌَ مَ ڪُھُڙُ کوڙ، مون جُهڙ ڏٺو اُڀ ۾،
سِٽائون سانوڻ جون، جُوڻيجو چئي جوڙِ،
لاٿم گوندَر گوڙ، مونکي کِوَڻِ خوش ڪيو.

بيت - 7

سڄو صاف نہ اُڀري، سَرلي وِچان سڄ،
مُنھِن چَڙھيو ماڻھنکي، ڏئي واڌايون وِڄ،
ھِنيڙا کَپُ مَ کُجِ، سِگها مِلَندَءِ سُپرين.

بيت - 8

ڍِٽ ڍُريِ پَٽ پيئَيون، ٿيا وَلھارين وِيَ،
شمس قمر نہ پاڙيان، سيڻن جي شَبِيهَ،
جي جانيِ اندر جيِ، سي پِرين پيھيِ گهر آئيا.

بيت - 9

ڍٽ ڍُريِ پَٽ پيئيون، وِڄن ڪيو واڄو،
پکَو پنھنجي پرينءَ ليِء سِبي ڪر ساڄو،
سَڄڻُ سٻاجهو، ڀيڄ ڀنيءَ گهرِ آئيو.

بيت - 10

ڍٽ ڍُري پَٽِ پيئيون، وڄن ڪيا وَرنَ،
اُونِھين ٿي عيسو چوي، ڇَاڇَرِ سڀڪا ڇَنَ،
جي مُحِبَ اَندر مَنَ، سي پِرين پيھي گهر آئيا.

بيت - 11

ڍٽ ڍري پَٽِ پيئَيون، وڄن ڪيا ڌَرمَ،
واحد وڏائي ڪيا، ڪُنڍِنِ ساڻ ڪَرَمَ،
سَنگهارن شَرمَ، رکہ منھنجان سُپرين.

بيت - 12

وَسي ساري رات، صبح جو ساہ کڻي،
مَنجهيئي مِينھُن پِريَنِ جو، جي تن ۾ ھُويئي تاتِ،
تہ وھاڻيِءَ ڀر ڀاتِ، ھوند بادلُ بس ئي نہ ڪَري.

بيت - 13

موٽي مانڊاڻنجي، واري ڪياءِ وارَ،
وڄون وَسڻ آئيون، چَوڏس ۽ چَوڌارَ،
ڪي اُٿي ويئيون استنبول ڏي، ڪن مڃيا مغرب پارَ،
ڪي چمڪن چين تي، ڪي لھن سمرقنديُنِ سارَ،
ڪي رمي وييون روم تي، ڪي ڪابل، ڪي قنڌارَ،
ڪي دھلي، ڪي دَکنِ، ڪي گُڙَنِ مٿي گِرنارَ،
ڪِنھين جُنبي جيسلمير تان، ڏِنا بيڪانير بُڪارَ،
ڪنھين ڀُڄُ ڀِڄائيو، ڪنھين ڍٽ مٿي ڪي ڍارَ،
ڪن اچي عمرڪوٽ تان، وَسايا وَلهارَ،
سانيَمِ سداءِ، ڪرين، مٿي سنڌ سُڪارَ،
دوستَ تون دلدارَ، عالم سڀ آباد ڪرين.

بيت - 14

موٽي مانڊاڻن جي ڀَري ڪياءٍ ڀيڄَ،
وڄون وَسڻ آئيون، سارنگُ چڙھيو سيڄَ،
تنھن *نِوَرِيُون نَوازيون، ڏيئَي ڏُوڻا ڏيجَ:
ٻج کڻي پٽ ھليا ھاري منجهان ھيج،
راضي منجهان ريج، عالم سڀ آباد ٿيو.
(*نوريِ نوازيو)

بيت - 15

موٽي مانڊاڻن جي، جُڙِي ڪياءٍ جوڙَ،
وڄون وسڻ آئيون ٻِهَ ٻَهِ ٻَڌاءٌ ٻوڙَ،
اَنن جا عالم ۾، لکين ٿيا کوڙَ،
سارنگَ لاٿي سوڙھہ، ساندَہِ سُھائو ٿيو.

بيت - 16

موٽي مونڊاڻن جا ڀِري ڪياءٌ ڀَرَ،
وڄون وَسڻ آئيون، ڪوڏان کڻي ڪَرَ،
مينھيون پاڻ مُراديون ٿڏا چَرَن ٿَرَ،
وڏي اوہ آئيِون پُٺي لائي ڦَرَ،
ساري اَچيو سامھيون ڏين سَنجهي کِيرَ سڄَرَ،
*ساڻ وانڍِنِ وَرَ، پرَيون پرَچڻَ جون ڪيون.
(*ساڻ واڌاين وڙ، پرينءَ پرچڻ جا ڪيا.)

بيت - 17

حڪم ٿيو بادل کي تہ سارنگَ ساٺَ ڪجن،
وِڄون وَسڻ آئيون، ٽَهِ ٽَهِ مينھَن ٽمَن،
جن مھانگو لھي ميڙيو، سي ٿا ھَٿَ ھڻنِ،
پنجن منجهان پنڌرھن ٿيا، اِئن ٿا وَرق وَرَنِ،
ڏُڪاريا ڏيه مان، شال موذي سڀ مَرَنِ،
وري وڏيء وَسَ جون ڪيون ڳالھيون ڳنوارن،
سيَّد چوي سَڀن، آہَ تُوہ تنھنجي آسرو.

بيت - 18

اَندر جُهڙَ جهورِ وھي، ٻھر ڪَڪَرُ نہ ڪوءِ،
وَسائيندي وِڄڙي، حُبَّ جنھِين کي ھوءِ،
لالن جنھين لوءِ، تن اوڪاڻين نہ اَکيون.

بيت - 19

اَندر جُهڙَ جهور وَھي، ٻَھر بَرسي بَوندَ اَپارَ،
وٽ جنھين جي يارَ، سي اوڪاڻينِ نہ اَکيون.

بيت - 20

آگَمِجي آئيون، اُتران ڪري اُورِ،
جي پرين ھئڙا ڏُورِ، سي مونکي مِنھَنِ ميڙيا.

بيت - 21

سَرلي سُونھَن جِيِ، گَر گُٽَ سَڄڻَ سُپِرينِ،
جي وانڍيون وَرَن ري، تنکي مِنھَنِ سَڄڻَ ميڙيا.

بيت - 22

مُند ٿي مَنڊَلَ وڄيا، ڪوڙين سڄڻَ ساري،
وَڏَ ڦُڙي واڪو ڪيو، اُٺو اوتاري،
ڪَڙڪو ڪَنِ ڪُنڍيون مِھرِينِ ماري،
گَهنگَهِر اڄ گهاري، وارو ڏيندي وِڄڙي.

بيت - 23

وسُ بادلَ وَسُ، تو وَسندي وَسَ ٿئي،
تو پِئُڪا مُون ساھُرا، کِوَڻ ڀَلايو رَسُ،
تِنھين ڀاڱي وَسُ، جن وَرَ مَٽائي ڀائرَ ڪيا.

وائي - 1

آئي مُندَ مَلارَ، اَئي آءٌ کُھِنبا ڪنديَس ڪپڙا،
وَسڻِ جا ويس ڪيا، اَڄ مُنھنجي يارَ،
لارَ لئيندي وَڇَڙا ڀِنَڙَس ڀَنڀا وارَ،
پَکي آءُ پرينءَ جي، لَهُ تون سَيّدَ سارَ.

وائي - 2

ملجان مِلجان چوريِ چوريِ،
اَسان نُون سڄڻَ سانولَ مِلجان،
بادلُ بَرسي، وڄڙيِ چمڪي، بوند پڙَي ٿوريِ ٿوريِ.
صاحبَ دانا بي نشانا، ميَن تيڏي گهوريِ گهوريِ.

ڪيڏارو

فصل پھريون
بيت - 1

ڏِٺو مُحَرّم ماہُ، سَونڪو شھزادن ٿيو،
ڄاڻي ھيڪ الله، پاڻَ وَڻَنديون جو ڪري.

بيت - 2

ڏِٺو محرم ماہ سَونچو شھزادن ٿيو،
مڪي، مديني ماڻھئين رُنو مٿي راہَ،
تَنھن واحد کي واہَ، جو حڪمَ ھِھڙائي ڪري.

بيت - 3

محرم موٽي آئيو، آيا تان نہ اِمام،
مديني جا ڄامَ، موليٰ مونکي ميڙئين.

بيت - 4

مِيرَ مدينئان نِڪريِ ڏيرا ڏناءُ،
ڪاٺيء، پاڻيِء، گاہ کي ماڻھو مُڪاءٌ،
چڙھندي چياءٌ، تہ ٿينديِ ويڙہ وَڏاندِري.

بيت - 5

مِيرَ مدينئان نِڪري، رِڙھيا مٿي رَندَ،
گهوڙا تن گهوٽن جا، پُريا مٿي پَنڌَ،
جِتي رھيا راتڙيِ، سي سُونھارا ھَنڌَ،
ڪُلھا ڪم نگَھَر ڪَنڌَ، جُھَرنِ جُهونجارنِ جا.

بيت - 6

مِيرَ مدينئان نِڪريِ، آيا نہ موٽي،
ڪارا رڱج ڪپڙا، اَدا نيِروٽي،
آءٌ تَن لوٺي، جي مير مسافر رانئَيا.

بيت - 7

سختي شَھادَتَ جي، مَلارُ مِڙوئي،
ذرو ناہ يَزِيدَ جو، آثار اُھوئيِ،
ڪُسَڻَ ھو ڪوئي، اَصلِ اِمامن سين.

بيت - 8

سختيِ شھادت جي مڙوئي ملار،
ذرو ناہ يزيد کي، ھُو عشق جو آثارُ،
ڪسڻ جو قرار، اصل اِمامن سين.

بيت - 9

سختي شھادت جي، سُڻُ شاديَ جو ڏِينھن،
ذرو ناہ يزيد کي، اِي نِسوروئيِ نيِنھن،
مَرگَ اُٺو مينھن، علي جي اولاد تان.

بيت - 10

سختي شھادت جي نسوروئي نازُ،
ڪي رندَ پروڙينِ رازُ، قضيي ڪَربَلا جو.

وائي - 1

ميندي لاؤڻ ڏي، جِئين شاہَ، ميندي لاوڻ ڏي،
قاسَم شاہ سيج وڇاوڻ ڏي؛
ميندي تيڏيِ رنگ رنگِيلي، چوٽا لعلَ گلالَ،
ماءُ پيُ ڏِتَنَيء سِھِرا، خبر نمِاڻيِندي نالِ.

فصل ٻيو
بيت - 1

جهيڙو لاہِ يزيد، عليءَ جي اولادَ سين،
سا نہ پَسَندين عيد، جا ھونديِ مِيرَ حُسينَ سين.

بيت - 2

جَنھِين جهيڙيو ڪالھہ، عليءَ جي اولاد سين،
ھي تَنِھين جي حالَ، جي جماعتي يزيد جا.

بيت - 3

جنھين جهيڙيو اڄ، عليءَ جي اولاد سين،
ڀَيء تَنِھين کان ڀَڄُ، جي جماعتي يزيد جا.

بيت - 4

ڪِلي ويرَ ڪٽڪ ۾ ھيَ جي حَسَنُ ھو،
ڀيڙو پنھنجي ڀاءَ سين، ھوند پتنگَ جئن پيو،
آھي ڪير ٻيو، جو ڪري ھَلان مير حسين تي.

بيت - 5

ڪِلي ويرَ ڪٽڪ ۾، سائُو سڀ نہ ھُونِ،
پڙَ تي سيئي پُونِ، موٽڻ جَنِھين مِھَڻو.

بيت - 6

ڪِلي ويرَ ڪٽڪ ۾ پاکَرَ جو پائي،
اڃا اُنکي جيَڻ جو آ سانگو آھي،
سُورِہُ سوچائي، جو رَڳو ئي رڻِ گِهڙي.

بيت - 7

حسن ناہ حُسين وٽ، ٻيلي نہ ٻانُھون،
ساڻيهُ شھزادن جو آھي آڳاھُون،
يزيد جُلاھُون، تيلان ڪري تَڪِڙيون.

بيت - 8

حسن مير حسين جي، سُئي جنگ جھانَ،
اُڏاڻا اُورِ ڪَري، ڪارين پَکين ڪانَ،
پيُ ڏاڏاڻا پاڻَ، سيد سڀ مَلھائيا.

بيت - 9

حسن مير حسين کي رُنو ٽنِ ٽولَن،
گهر ماڻُھئين، جهنگِ مِرونئَين، ۽ اُڀن ۾ مَلَڪَن؛
پَکِيُنَ پاڻُ پَڇاڙيو، تہ لڏيو ھوتَ وڃن،
اللھَ شھزادن، سوڀون ڏِئين سچا ڌڻيِ.

بيت - 10

حسن مير حسين جو جن نہ ھنيَڙي جارُ،
خالقُ ربَ جَبّار، ڪِين مَرھيندو تِنَکي.

بيت - 11

پاوَنگُ اُڀو پِڙ ۾، ھَڻي ھزاري ھولُ،
جوھَرَ ۽ جَڙاءَ سين، ڪامِلَ سِرِ ڪنگولُ،
رَتورَتَ رتولُ، مولھيو مير حسين جو.

بيت - 12

داغُ سِيني پَر غَم ڪا، ھيَ ماتَم ڪا ياعليِ،
جهنڊا ڦِر آئيا، خبر لي، آئيا، سوزُ ڪَرو شاہَ قاسِم ڪا.

فصل ٽيون
بيت - 1

ڪَوپا ڪِلي ڪوڏيا، راوَٽَ ڪيِن رَھڻ،
سائُوئن سِر فدا ڪيا، اَڳيان اِمامن،
”يُجاھِدُوۡنَ فيۡ سَبِيۡلِ اللھِ“ ڪمُ اِھو ئي ڪَن،
حورون ھارَ ٻڌن، سھرا شَھيدن کي.

بيت - 2

ڪُوپا ڪلي ڪوڏيا، سائُو سِلحَدارَ،
ھڪ ڀائر، ٻيا ڀائٽيا، ٽيا جاني جگر يار،
آرَڙِ ۾ اِحسان سين صُوبا ٿيا سَردار،
حُورَنِ ٻَڌا ھار، سھرا شَھيدن کي.

بيت - 3

ڪاملَ ڪربلا ۾، اَھلِبَيتَ آئيا،
ماري مِصريُن سين، تَنِ ڪافِرَ ڪَنبايا،
سچ ڪِ بيبيءَ ڄايا، ھھڙا سُورہَ سُپرين؟

بيت - 4

ڪاملَ ڪربلا ۾، آئيا سيّد شيرَ،
ماري مصرين سين ڍُونڍَ ڪياءٌ ڍيرَ،
دَھَليا اُت دِليرَ، پَسي حَملو مير حسين جو.

بيت - 5

ڪاملَ ڪربلا ۾، آئيا جُنگ جُوانَ،
ڌرتي ڌُٻي لَرزيِ، ٿرَ ٿليا آسمانَ،
ڪَرَہِ ھئيِ ڪانَ، ھو نظارو نيِنھنَ جو.

بيت - 6

ڪاملَ ڪربلا ۾ آئيا اَج اَمير،
ويھي ويرين سامُھان تِکا ھنياءٌ تير،
ھئي اِئَن تقديرَ، اصلِ اِمامن سين.

بيت - 6

ڪاملَ ڪربلا ۾ آيا پاڻَ پيھي،
پَهُ ڪياءٌ پاڻ ۾ مُقابل ويھي،
قضا ھيء ڪيھي، ھي ھي ٿي حُسينَ سين.

بيت - 8

دوستَ ڪُھائي دادُلا، مَحِبَ مارائي،
خاصَنِ خَليِلَنِ کي، سختيون سَھائي،
اللھُ الصَّمدُ بي نيازُ سا ڪري، جا چاھي،
اِنھين منجهہ آھي، ڪا اُونھِين ڳالھہ اِسرارَ جي.

بيت - 9

ڪانڌَ ڪَلارين ڪَپڙين، وَرَ وَناھيِو آءُ،
جِت سانگُين جي سَٽِ وَھي، اُت وِکہ وَڌندي پاءِ،
تان تان ڀؤم لاہِ، جان جان نُوڌين نہ چَڙھين.

بيت - 10

جهمنديون اَچن، جهوليون جُهونجهارن جون،
پايو ٻُڪ ٻُھار جا، اُنجون وَھُون واڪا ڪن،
پِٽينِ، پار ڪڍن، رڻُ گجيو، راڙو ٿيو.

بيت - 11

ڏٺو ڪالھہ ڪَنھيِن، جُهونجهارِ ڪو جهڳڙو،
ھاٿُينِ ھَڏَ مُڇائيا، ريلو رتَ نَئيِن،
ڀانئينِ سا سنئين، جيِان جيَ جوکو ٿئي.

بيت - 12

ڀڳو آءٌ چَوان، مارِيو، سين وِسَھان،
ڪانڌَ مُنھَن ۾ ڌَڪَڙا سيڪيندي سُونھان،
تہ پڻ لڄ مَران، جي ھُونِسِ پُٺِ ۾.

وائي - 1

اَڄ نہ آيو اِمام، واويلا، مومنا، ماتامُ، واويلا،
اَن نہ پاڻي اُنِکي، نڪو وَٺُڙِنِ ميِنھُن؛
ھئا سَٽاڻيِء جنگ ۾، نَوَ راتيون ڏہ ڏيِنھَن؛
دُلدُل گهوڙو شاہَ جو، مٿس لالَ پَلاڻيِ،
شيرَ شھزادي لڌيو، سيّد سيڄ نہ ماڻي.

فصل چوٿون
بيت - 1

ڪا جا ڍَريِ ڊُنکُري، ڪو جو وَريو واءُ،
عليءَ شير وياءَ، رِڻ ۾، پييَنِ راتڙيِ.

بيت - 2

مَرُ مَرين، آءٌ روئين، موٽي آءُ مَ ڪانڌَ،
ڪَچِن وڌا پانڌَ، جئڻَ ٿورا ڏينھڙا.

بيت - 3

مَرُ مرين، آءٌ روئين، موٽي ڪانڌمَ آءُ،
مَڇُڻ تو پُئان، ڪَچا ڪَنِمِ جيڏيُون.

بيت - 4

گهوڙن ۽ گهوٽن، جئڻَ ٿورا ڏينھڙا،
ڪڏھن منجهہ ڪوٽن، ڪڏھن واھي رِڻ جا.

بيت - 5

جَنَّتَ سندَيِن جوءِ، فائِقَ ھليا فِردوسَ ڏي،
فانِي ٿيا في اَللھَ ۾، ھُوءِ سين ٿيا ھُوءِ،
ربّ ڏيکارئين رُوءِ، اُنھين جي اِحسان سين.

بيت - 6

ڪاري ڪَڪَرَ ھيٺ، مُون جهيڙيندي ڇڏيا،
ڪارا ڪُندَ ھٿن ۾، اَڙَلَ وَڇيڙا ھيٺ،
ٿي تَنھين سين ڏيٺِ، موٽڻُ جَنھين مِيھَڻو.

بيت - 7

بھادُر گڏيا بھادُرين کَڙَڳَ کِلوَلِ ڪن،
وِجهَنِ ڌَڙَ ڌَڙَن تي، ھاڪاريو ھَڻَنِ،
ڪِرَنِ ڪَنڌَ نَچَنِ، رِڻُ گجِيو، راڙو ٿِيو.

بيت - 8

ھئي ھِدايَتَ حُرَّ کي، اَزل ۾ اَصلان،
چڙھيِ آئيو جنگ تي، ھلي ھُنِ پاران،
اِيندي چياءٍ اِمام کي، گهورِيُسِ آن مٿان،
”لايُڪَلِّفُ اللهُ نَفۡسًا اِلَّا وُسۡعَھَا“ جيڪا پُڄنديم سا،
گهوٽَ بہ لڳا گهاءَ، سو پڻ شيرُ شَھيد ٿيو.

بيت - 9

حرّ ھلي آئيو مانجهي مَردانو،
آھي عاشق آگ جو، پَتنگ پَروانو،
مانَ راضي ٿئَي رسول ربّ جو نبي تو نانو،
ھيُ سِرُ سَمانو، گهوٽَ مٿان ئي گهوريان.

وائي - 1

واويلا ڪيو، مَلَڪَنِ رِڻ ماتامُ!
ھيَ ھيَ، شاہ حُسين سِڌاريو!
ڪربلا جي پِڙ ۾ خيما کوڙياءٌ؛
جيڪا تقدير ربّ جي، لکيو لوڙياءٌ.
ڪربلا جي پِڙ ۾ آيا اَمير؛
جُهڙَ وَرائي جَهلِيا، طَرَفَ سنديِء تقديرَ.
پسيِ سختي مير حسين جي، رُنو نَبيُنِ زارون زارِ؛
مَلَڪَ، فَلَڪَ، ڌرتي ڌُٻي، آئي عَرش مٿان اوڇنگارَ.
”فرزند عليء جا دادُلا“ چيو بيبيء فاطمه،
”خوُن ڇڪيندَيس، ڪين ڇڏينديس، جاني آن جو ڏينھن قيامتَ،
فرزند عليء جا دادلا مون تان ڪوڏِ نِپائيا“.
بيبيءَ بَتوله جَنَّتَ خاتُونءَ پار ڪڍي ڳَرِ لائيا.

فصل پنجون
بيت - 1

ڏاڙھيِ رَتَ رَتياسِ. ڏندَ تہ ڏاڙھونءَ گُلَ جيئن،
چوڏھينءَ ماہَ چنڊَ جيئن، پِڙ ۾ پاڳَڙياسِ،
ميڙي ۾ مُحَمّدَ جي، مَرُ مَرڪي ماس،
تنھن سُورِہَ کي شاباسِ، جو مٿي پڙ پُرزَا ٿئي.

وائي - 1

چلو يارو مسلمانو، ڪافر ماريا ھيَ حسين ڪُون.
نور ڪا پيالا خدا دي ڀر پلايا ھيَ.
جناندي گهوڙي ٻيڙي، تَناندي مالدي جهيڙي،
ھي وڃي ٿيا خاڪ سين ڀيڙي،
جناندي لکَہ ٿي ھِيري،
سدا مُکہ پان ديِ ٻيڙي،
ھيَ اُنھان ڪون کا گئي ڪيڙِي.

بيت - 2

ڏاڙھي رت رتياس، ڏندَ تہ موتي ڳُتيا،
چوڏھينءَ ماہ چنڊ جيئن، پڙ ۾ پيشانياسِ،
”اَللھُ نُوۡرُ السّٰمَاوَاتِ وَالۡاَرض“، جَلوو زميناسِ،
”سِيۡمَا ھُمۡ فۡي وُجُوۡھِھۡمِ“، مُنھن ۾ مَڻ ڳُتياس،
ڪَڪرا ڪربلا جا، مادر ٿي ميڙياس،
ڦَٽن تان رت ڦڙا، عليءَ ٿي اُگهٿاس،
مڙئي معاف ڪياس، خالق بدلي خون جي.

بيت - 3

ڪوفين قھر ڪيو، ٿيا جماعتي يزيد سين،
پليتن کي پِڙ ۾ ورنُه وَرِ پيو،
سَڌَرُ ھونِ سِھو، شيرُ شھادت رسيو.

بيت - 4

ڪوفِي ڪربلا ۾، پاڻي نہ پيارينِ،
اُتي عليِءَ شاہ کي، شھزادا سارين،
نڪريو نھارين، چَڙھہ ميرَ محمّد عربيِ.

بيت - 5

ڪوفين ڪاغذ لکيو، وچ وجهي اللھ،
اَسين تابع تُنھنجا، تون اَسانھجو شاہ،
ھيڪر ھيڏي آءُ، تہ تخت تابيني تُنھنجي.

بيت - 6

پرہَ پکي آئيو، ڪربلا مان ڪَھي،
روضي پاس رسول جي، اچي ھاڪ ھنئي،
ڏَٺيم رُڪ رئي، چڙھہ مير محمّد عربيِ،

بيت - 7

پرہ پکي آيو، صبح سَواَرو،
روضي پاس رسول جي، ھنياءٍ ھاڪارو،
مانجهيُنِ ڪيو مارو، چڙھہ مير محمّد عربيِ.

بيت - 8

پرہ پکي آئيو، ڪربلا مان ڪالھہ،
آہ آلودو رت ۾، ھيَ منجهان حال،
گهوٽ وَناھيِا ڪالھہ، ٻيلي مير حسين جا.

بيت - 9

ڪربلا ۾ ڪُوڪ، ساجُهر شھزادن جي،
عالم جا ملوڪَ، رڪ روھي جهليا.

بيت - 10

ڪربلا ڪڪوري، دُلدُل رتا پيرَ،
سَٽون ڏيندي شير، مٿان سڄ مُرڪيو.

بيت - 11

چار تراريون چيلھہ سين، ٻڌي ٻہ پاڳون،
اَڳيَن جون آڳون، ڪونئرَ ڪِلي ۾ موکيون.

فصل ڇھون
بيت - 1

ڪونئر، ڪلي جا ڪوڏيا جا نڪيتاءٍ جِيُ،
مٿان اُڙن اُسِريِ رڪ پيالو پِيُ،
ڳاہُ ڳِجهن جو ٿيُ، ويٺي جن ورہ ٿيا.

وائي - 1

امامن جو ڪريو ماتام، شھيدن جو ڪريو ماتام؛
روئي روئي رت سين اَکيون ڇو نہ ڀريو؟
جيڪي اِمامن سين ٿيو، سو تان پاڻ ڌڻيء پَيدا ڪيو.

بيت - 2

پاڪَ جنِھين جا پير، کَٽان ھيٺ نہ کوڙيا،
تَنگَ ترارِن تِڇيا، ڇڻيو پُونِ ڇُڳِير،
ڍونڍ تنِھين جا ڍير، ڳجهڙين ڳري لائيا.

بيت - 3

ڇِپر جيئَن پَھوُن، تيئن رڻِ ڳجهن ڇانئيو،
وَنڪَا ونڪن گڏيا، ڊوڙيو ڏين ڊَھوُن،
مَھايَن وَھوُن، نِير مھانگو ڪنديون.

بيت - 4

ڳجهون ڳوٺِ نہ ھوُنِ، وَتن ڪِلي ڪوڏيون،
حسنَ مير حُسين کي لميو لائون ڏين،
کُتا اُکوڙين، چوٽا چُوڙيرنِ جا.

بيت - 5

ڳجهڙينِ ڳارو، راتو ڏينھان رڻ ۾،
ڀُڻيو پُڇن پاڻ ۾، ڪنھن مُنھن ڪيڏارو،
کائِن کَگَ مارو، ڪانئُر پيو ڪِنو ٿئَي.

بيت - 6

ڳائو ڳِجهہ نہ کاءِ، ميھي ماسَ نُ ھيُرئيِن،
تَنھين ليِء واجهاءِ، ڪَلنگيون جن ڪپار ۾.

بيت - 7

اکيونِ ڪڍِم ڳجهڙيِ، تاراتون م کاءُ،
پيو نہ پَسين پَٽ ۾، ريکَڙيِا روراءُ،
جيري جنھن جوان جي لَڳا نَوَ سَوَ نَوَ گهاءَ،
رات جنھنجي ماءُ، روئي پَرنيو ربّ کي.

بيت - 8

کَنڀَ کُسنئي ڳجهڙي، لِڱين پوئيِ واءُ،
اَميرن مٿانءُ، جنھن تو ڦُلين ڇانئوُن نہ ڪيون.

بيت - 9

ڳجهن ويٺي گهاريا، ڏَنجا ڏُکہ گهڻا،
تنگي لٿيَن توڻِ جي، سورہ ساماڻا،
ڪندا راماڻا، ڪونئر ڪلي جا ڪوڏيا.

بيت - 10

سورہَ، مرين سوڀ کي، تہ دل جا وَھم وسارِ،
ھڻ ڀالا، وِڙھہ ڀاڪُرين، آڏي ڍالَ م ڍار،
مٿان تيغ ترار، مار تہ متارو ٿئين.

بيت - 11

ھڻڻ، ھڪلڻ، ٻيلي سارڻ، مانجهيان اِي مَرَڪ،
وجهن تان نہ فَرَق، رُڪ وَھنديِء راند ۾.

بيت - 12

گهوڙو گهوٽَ پلاڻيو، مٿس زين ڌري،
عليِ شير پُٽن کي اُڀو سَڏَ ڪري،
قضا ڪيئَن ٽَري، جيئن اَمرُ الاھي آئيو.

بيت - 13

آيا اُجارينِ تيغون تراريون تيوڙا،
سانگيون سائُنِ ھٿ ۾ ڪُلَھنئِوُن نہ لاھينِ،
اُڀائي آھينِ، مھاَئي مرڻ تي.

بيت - 14

ڀَڄي آئين ڀَڄڻا، لڄايُيِء مون يارَ،
ويٺيون ڪن ڪُوارَ، مُنھَن مٿاھان جنجا.

بيت - 15

منھن مٿاھان جنجا، سي پٽيو ڪڍن پارَ،
جيڏيون ھِنَ جهوُنجهار، سڀ اُجاري اَڇا ڪيا.

بيت - 16

ڀَڄي آئين ڀَڄڻا، لڄائي مون سيڻَ،
ويٺيون وِجهڻ ويَڻ، منھن مٿاھان جنجا.

بيت - 17

چنڊَ وِھاڻيِء چڙھيا، مَلَ مدينئان مِيرَ،
اُنِسين طبل بازَ تَبَرون ڪُنَد ڪٽارا ڪيِر،
عليِء پُٽَ اَمير ڪندا راڙو رُڪ سين.

بيت - 18

چنڊ وھاڻيِء چڙھيا، مل مدينئان ڄام،
اُنسين طبل باز تبرون، نيزا ۽ نيشان،
عليِء پٽ اِمامَ، ڪنا راڙو رڪ سين.

بيت - 19

وھاڻيِء چڙھيا مل مدينئان گهوٽ،
اُنسين طبل باز تبرون ڪُند ڪٽارا ڪوٽ،
عليِء پٽ اَموٽ، ڪندا راڙو رڪ سين.

سسئي (آبري)

فصل پھريون
وائي - 1

ھمسون ساٿ گيا ھيَ، ھمسون سَيلُ ڪيا ھيَ.
جو ڪجهہ ڪرنا ڪر رھيا، ڪھي ڪھيو قافلو زَنۡڪون زود بيا ھيء،
مرد زن جنھن مات ڪيا، لَکڻا لوڪ ليا ھيَ.

بيت - 1

اول آخر آہ، ھلڻ منھنجو ھوت ڏي،
پورهيو سندو پورهيتين والي ڪِيم وڃاءِ،
ٿَڪيء ٿورو لاءِ، جئن جئري ملي جت کي.

بيت - 2

ڏري ۽ ڏاري سَٽَ سورن جي سسئيِ،
پييائيِ پنهونءَ ڏي نرملَ نھاري،
لالن جن، لطيف چئي، سُنھن سَتي ساري،
پِريتڻو پاري، مارگ ۾ مُنڌ مُئي.

بيت - 3

جي سِجهائي سِڪ، تہ پڻ سِڪي سسئيِ،
پيتاءٍ پنهونءَ کي ھَڏِ نہ ڀڳيسَ ھِڪَ،
اِن تڙ منجهان تِڪَ، ڏني پاڻ اُڃ ٿئي.

بيت - 4

پسي جهاجهہ جمال جي، جنھِين پِيتي پِڪَ،
اَپَرِ اڳانجهو ٿيو سورُ اُنھِين کي سِڪ،
ھَڏِ نہ ڀڳيَن ھڪ، سدا سائر سيِر ۾.

بيت - 5

محبت جنجي من ۾، تن تِشنَگي تارِ،
پي پيالو اُڃ جو، اُڃ سين اُڃ اُٿيار،
پنهون پاڻ پيار، تہ اُڃ سين اُڃ اُجهائيان.

بيت - 6

محبت سندو من ۾ پُر پيالو جَن،
پيڻَ پرچاءُ ناھِڪو، ڪنھن جنھن ڏاہِ ڏَڀَنِ،
جنھن نھايت ناہ ڪا، تنھن سُڃا سُڃ وڃن،
تيلان اُڃ مرن، سدا سائِرَ سيِر ۾.

بيت - 7

سدا سائر سير ۾، اَندر لھي نہ اُڃ،
پسڻ جو پرينءَ جو، سو سڀائي سُڃ،
تنھنلاءِ مرن اُڃ، سدا سائر سير ۾.

بيت - 8

ساڄن ڪارڻ سُڃ مر قبولي سسئيِ،
اندر جنِھين اُڃ، پاڻي اُڃيو اُنِکي.

بيت - 9

پاڻيِء مٿي جهوپڙا، مورکہ اُڃ مرن،
ساھان اوڏو سپرين، لوچي تان نہ لھن،
دم نہ سڃاڻن، دانھون ڪن مُٺَنِ جئن.

بيت - 10

سسئيِءَ ڪين سمجهو اوري آريِء ساڻُ،
ڪري پيکُہ پنهونءَ سين پاڌارياءٍ پاڻ،
ڄٽِ وڃايو ڄاڻ، ٻانڀڻِ ٻروچن سين.

بيت - 11

لڳي ڪوسو واءُ، لوڪ مڙوئي لَھَسيو،
اُڀن منجهان آئيو، ھَيھيَ جو ھُڳاءُ،
طَيرن تَنواريو پنهونءَ پڃاڻاءُ،
رسيو سور شَبان کي وُ حوشَنِ وٽانءُ،
مروئن موت قبوليو، اَپر اَفسوساءُ،
بَرَ پڻ ڪن بُڪاءُ، اُڪنڍيا آريء ليِء گهڻو.

بيت - 12

مَھند مُحتاجي ڪري، پٺيءَ پير کڻيج،
ڪُٻيلياڻي ڪيچ ڏي، حُج مَ ھلائيج،
پاڻا ڌار پِريتڻو، سسئي ساڻ کڻيج،
اوڏي عزازيل کي، ويجهي تان م وڃيج،
نا اُميديِ نيج، تہ اوڏيِ ٿئين اُميد کي.

بيت - 13

مھند محتاجي ڪري، حج وڃائي ھل،
عذر خواھيون، عاجزيون، سسئي ڪنھن ۾ سَلُ،
ڏونگر ڏورڻ ڏاکڙو، لنؤري ڪونھي لَلُ،
اِيُ ڀلائيءَ جو ڀَلُ، جئن پاسي ٿئڻ پاڻ کان.

بيت - 14

ويه م مُنڌَ ڀنڀور ۾، ھاڙھي ھڏِ م ھل،
ڪوڙي ڪج ڪڏھين، سچي ڳالھہ م سَلُ،
جانب ليِء م جل، سور وسارم سسئيِ.

بيت - 15

سُکين ٿِيُ م سَنَريِ، پسي ڏکہ مم ڏَرُ،
پَٽي ڪرم پانھنجو، گهوريو اَڏم گهرُ،
ماري ھَڏُ م مَرُ، مَڇُڻِ جِيُ جيارئين.

بيت - 16

سکين ٿئي نہ سنري، ڏکين تا نہ ڏَري،
اوري ھڏِ اُڀييِ، پُري تا نہ پَري،
سرتيون ٿو نہ سريِ، ٻنھين ريِء ٻانڀڻِ کي.

فصل ٻيو
بيت - 1

پَسي ڏونگر ڏارَ، جِمَ ھلڻ ۾ ھيِڻي ٿئَين،
مَجازياڻيون موٽيون، سُڻي پنڌَ پچار،
پُوئي پائج پرينءَ لَيء، حقيقت جا ھار،
سگهيِ لھندءِ سار آريچا، عنات چئَي.

وائي - 1

ھوءِ جي ھليا ھوت سونھارا،
مون نہ وھيِڻا، پنهونءَ سڱيِڻا،
سسئي پڇي ساٿ جا اوطاقون اوتارا،
آن ڪي ويندا گڏيا آرياڻيِ اھپَارا؟
ٽليون ٽَونرَ ھَلَوِيوُن، مَيَنِ سِر موچارا،
مونکي نيندا پاڻسين ڪاملَ ڪُرَ اُجارا.

بيت - 2

پسي ڏونگر ڏاہِ، جم ھلڻ ۾ ھيڻي وَھين،
لانچي لڪ، لطيف چئي، پٺيء ڪيچِن ڪاہ،
پڇيِ پورج سسئيِ بلوچاڻيِ باہ،
اِن وڙائتي ور جي، آسَرَ ھڏ م لاہ،
جو اَکِنئون اوڏو آہ، سوپرين پرانھون م چوَ.

بيت - 3

ھِتان کڻي ھُت، جن رکيو، سي رَسيون،
ساجنُ سُونھَن سرت، وِکانئي ويجهو گهڻو.

بيت - 4

جيڪس ياد ڪياس، وڃي وَرَ وڻڪار ۾،
جلد جريديِ پنڌ ۾ اَديون اَڄ اَ ٿياسِ،
وڃي ڪيچ پُنياس، ٻاروچاڻيِءَ ٻاَجهہ سين.

بيت - 5

واقف نہ وڻڪار جي، باري سُڄن بَرَ،
وَرُ وسيلا سپرين، ٿڪيَس ڏوري ٿر،
لَھج لعلَ، لطيف چئَي، ڪانڌ مئَيء جي ڪر،
ولھيِ ڪري ور، مَڇڻ مارڳِ ڇڏئين.

بيت - 6

واقف نہ وڻڪار جي، اَڳ نہ ڏيه ڏٺوم،
ڏونگر ڏوراپنسين، ڪاتيِء ريء ڪٺوم،
جيلان مُحب مِٺوم، تيلان ڇُلون ڪريان ڇپرين.

بيت - 7

واقف نہ وڻڪار جي، پاڻيِ کنيم نہ پاءُ،
جبل جلدايون ڪري، تکہ ڏيکاري تاءُ،
لڳن لُڪون، لطيف چئي، معذورِنِ مٿانءُ،
اُتي اوڏا آءُ، جت ھوتَ ھيڪلي آھيان.

بيت - 8

واقف نہ وڻڪار جيِ، جت جبل جوراڻو،
اُتي، عبداللطيف چئي، سُڄي سفر سَٽاڻو،
پھروئي پاڻو، سَڦرو ڪرين ساٿ کي.

بيت - 9

وڏا وڻ وڻڪار جا، جت جائُو جَمَرَ جَرَ،
ڪوسا تپن ڪَڪرا، ٻي دمدم تپي ڌر،
ويچاريِ ڏئي ور، پير نہ لھي پرينءَ جو.

بيت - 10

وڏا وڻ وڻڪار جا، جت نانگ سڄن نيلا،
اُتي، عبداللطيف چئَي، ڪيا ھيڪلِنِ حيلا،
جت ڪڙم نہ قبيلا، اُت رَسج رھبرَ راہ ۾.

بيت - 11

ويچاريء وڻڪارُ اَگ نہ ڏٺو ھو ڪڏھين،
مِھر نہ ھئي ماڻھئين، ھو سڀ ھندڪار،
جَتُ ڪياءٍ يار، سورن ڪارڻ سرتيون.

فصل ٽيون
بيت - 1

پنهون ڇڏيو پوءِ، جانبُ جبلِ ڳولئين،
تيلانھين تَنگُون ڪَرِئين، جيلانھين تون جوءِ،
ساڄنُ سُڃ نھارئين، ڏکي ڏوہُ ڪيوءِ،
ھاڙھي ھوت نہ ھوءِ، وري پڇ ويٺِن کي.

وائي - 1

غفلت يارُ گَنوايو، ٻَڙيِ جيڏيون،
ڪيئن ڪريان آءٌ، ڪوہ ٿيو،
سُتيس تان ساٿ ويو، اُٿيس تان ڏکہ آئيو،
پڇان پوءِ پنهونءَ کي، عبث تان اَنُّ کائيو،
ھوتَ ھلندي جا ڪئي، سا مون ڳالھہ سُڻائيو،
پاسي ۾ پَرٽِ جي آڻي اُٺ جُهڪائيو،
ھِن وِلھيِء جي وھانو تي، واڄٽَ سڀ وڄائيو.

بيت - 2

وري پڇ ويٺِن کي، سندا پنهونءَ پارَ،
ساڄنُ سڀ ڄمار، ڏکي ڏورج ڏِيلَ ۾.

بيت - 3

ڪونھي اُت ڪوھيارُ، جِت تو ڀوريِ ڀانئَيو،
پنڌ م ڪر پھاڙ ڏي، وُجودئي وڻڪار،
ڌاريان ڀانئج ڌار، پڇ پِريان ڪر پاڻ تون.

بيت - 4

سڀيئي ساري سسئي، گهر ڪنڊون تون گهورِ،
وڃي ڏُورِ م ڏور، دران منجهہ دوست ٿيو.

بيت - 5

دران منجهہ دوست ٿيو، موٽي پڇ پاھِين،
عبث آڳاھين، وڃيو ڪُوڪِين ڪانڌ کي.

بيت - 6

پر گهران پاسو ڪري، پڇ پريان ڪر پاڻُ،
سو تان توھِين ساڻ، جنھن لاءِ جَفائون ڪرين.

بيت - 7

سوئي کڻيو ساڻُ، سوئيِ ڏورين سسئيِ،
ڪڏھن ڪنھن نہ ڪيو ڄُلَڻ منجهان ڄاڻ،
پڇہ پريان ڪر پاڻ، تہ تون تئائين لھين.

بيت - 8

جو تون ڏُورئين ڏُورِ، سو سداءٍ آھي ساڻ تو،
لالن لَيِء، لطيف چئي، مُنجهي ٿيُ معذورِ،
منجهان پَهَ پروڙ، تو منجهہ آھيس تَڪيو.

بيت - 9

وڃين ڇو وڻڪارِ، ھت ڳولئين ھوت کي،
لِڪو ڪين، لطيف چئي، ٻاروچو ٻئي پار،
ٿِيُ سَتيِ، ٻَڌ سَندورو، پِرت پنهونءَ سين پار،
نانئي نيڻَ نھار، تو ۾ ديرو دوست جو.

بيت - 10

ڪُوڙِيون پڇن ڪيچُ، ھوت نہ پڇن ھتِھين،
جن پنهونءَ سين پيچ، تن پيرين پنڌ وساريو.

بيت - 11

ھل ھنئين سان ھوت ڏي، پيرين پنڌ وسارِ،
قاصداڻي ڪار، ڪين رساڻي ڪيچ کي.

بيت - 12

ھل ھنئين سان ھوت ڏي، پيرين ڪر م پنڌ،
رائي پڇ م رَندُ، رِڙہ روحاني سسئيِ.

بيت - 13

ھل ھنئين سين ھوت ڏي، ڇپرِ ھڏ م ڇُلُ،
آرياڻيِ اَمل، ڪايا ۾ ڪانڌ ٿيو.

بيت - 14

ھل ھنئين سين ھوت ڏي، ڇپر ڇل م تون،
منجهان لڏو مون، ڪوھيارو ڪيچ ڌڻي.

بيت - 15

ھل ھنئين سين ھوت ڏي، سِسي کڻ م ساڻُ،
جنھين ڀانيو پاڻ، سي آرياڻيان اوري رھيون.

بيت - 16

ڪئي پنڌَ پُڇا تو، ڪيچين ڪارڻ ڪيئن؟
بي خود ھلج بر ۾ آءٌ تو چُئَان اِيئن،
سِڪڻ ساڄنَ سيئن، متن مُٺي ڇڏئين.

بيت - 17

متان مٺيِ ڇڏئين، پرِيتڻو پاڻا،
ڄاپنِ جئن ڄاڻا، تون پڻ ھوئج تن جئن.

بيت - 18

متان مٺيِ ڇڏئين، پاڻان پريتڻو،
کٿوريِ ڪڻو، مَڙھي مڙھڃ مُنھن ۾.

فصل چوٿون
بيت - 1

ھيجُ نہ ھوندو جن، سُي ڪيئن وِندُرِ وينديوُن،
وِھو وچ رھن، سھسين سَڌُن واريون.

وائي - 1

معلوم حالُ حبيبَ، مونکي درد قديمي وو،
آلوديِ آزار سان تولَيء ٿيس طبيب،
شاديِ ڏئين صحت جي، غمي لاھئين غريب،
آھيان ٿي آھون ڪريان، نَعرو منجهہ نصيب،
ڪاھل آھيان ڪُوَڙي، رَسي لاہِ رَقيب،
حاذقُ آھئين ھِنَجو، اچين شال عجيب،
دوا آھئين دل جيِ، پُڇ پُڇ رھيس طبيب،
اللھ، عبداللطيف کي ڪوڙِ لاءِ قريب.

بيت - 2

سَڌائتي سڀڪا، بُکہ نہ باسي ڪا،
جيھيِء تيھيِء ذات جي جُنبش ڪانھي جا،
مونسين ھلي سا، جا جِيُ مِٺو نہ ڪري.

بيت - 3

ڪيچ نہ جُنبڻَ جاءِ، تہ ڪا ھلي ھوت ڏي،
مونسين ھلي سا، جا جيُ مٺو نہ ڪري.

بيت - 4

آتڻ ۾ پرياڻُ، ھو سڀني جيڏئين،
مون سڀاڳيِء ساڻ، ڪيرَ ڇُلندي ڇَپرين؟

بيت - 5

سُکن واري سَڌَ، متان ڪَا مونسان ڪري.
اَندر جنھِين اَڌ، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 6

ڏونگر نہ ڏوري، سِڪڻ جون سڌون ڪري،
ويٺي گهرِ گهوري، مٿان پريَنِ جِندڙو.

بيت - 7

وريتيون ورو، آءٌ نہ ورنديِ وَرَري،
جاڏي ھنِ جبل جو تانگهينديس ترو،
جتنِ ساڻ ذرو، نينھُن نبيرڻ نہ ٿئي.

بيت - 8

وڃو سڀ وريِ، اَئين جي ورن واريون،
ڦوڙائي فراق جي سُڄي ڳالھہ ڳري،
ٻُنڀان جن ٻَريِ، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 9

وڃو سڀ موٽيِ، اَئين جي ورن واريون،
ڪان ھلنديِ ڪيچ ڏي، ڪريو م کوٽيِ،
ڪڍيم ڪاڇوٽيِ، وڌم جوڳ جتن لَيِء.

بيت - 10

اَئين جي ورن واريون سرتيون سَڌَڙيون،
آرياڻيِء پنهونءَ جي ٻولِ نہ ٻَڌَڙيون،
جي لکئي لَڌَڙيون، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 11

اَڄ ملنديس ماءِ، ڌاڄا ڪنديس ڪپڙا،
جِيجا جوڳياڻي ٿيان، مونکي جهلَ م پاءِ،
ھوت ٻروچي لاءِ، ڪَنين ڪُنِرَ پائيان.

بيت - 12

عناتا، اُتاھين جاني جڙَي ٻَنڌُ،
آھي گهڻو اَھُکو فقيريء جو فند،
چکين تہ چريو ٿئين، مَيخاني جو مند،
ڪين ڪڍندو ڪنڌ، منجهان سڱَ، سيَّد چئي.

بيت - 13

مونکي ڀانئي ڀاڄَ، ڏير ڏُوراڻا ھليا،
اڳيان اُٿي اُنِجي خوب نہ پَڪَم کاڄَ،
ميڙي آپ سرتيون نڪي ڳايم ڳاڄ،
سامون ھٿان نہ ٿي، جيڪا رسم راڄ،
آيل آءٌ اَڪاڄ، ٻولُ ٻروچي وِترو.

بيت - 14

تو جو ٻولُ ٻروحَ، ويھي ڪيو وڻڪار ۾،
سو ئي پارج ھوتَ، ولھيء مون معذورِ سين.

بيت - 15

پھرين تون پاريج، پرڻ پوءِ پنهونءَ تي،
ٻول م وساريج، ھو جو ڪَيُيء ھوت سين.

بيت - 16

تو سين ٻولَ ٻھوُن، ساجنُ سھسين جي ڪري،
ڪندينءَ توءِ ڪَھُون، جي نالو ڳِيڙُءِ نينھن جو.

بيت - 17

سُڻي ٻولَ سندانِ، جِم سُمھين سسئيِ،
ڪندينءَ ڪوہ ڪيڻنِ، جُسي اُنِ اورانگها.

بيت - 18

سِجَ اُلَٿي مسئَي رَبَ وَرَنو روءِ،
پھي نہ پانڌي ڪو، جنھن ڪَرَ پُڇي لوءِ،
مُوڙھي وڃي توءِ، موٽڻ جي ڪانَ ڪَري.

بيت - 19

ڇُلان مَنجهمِ نہ ڇاڪَ، پُران پُونِمِ پُرڪڻا،
متان ڪا مُنڌ ڪري موٺڻ جي مزَاڪ،
چِت سندو مون چاڪ، ھاڙھي ھَڏُ ھڻيِ ڪيو.

بيت - 20

پيرين پَئي پرڪڻا رہ ۾ گهڻو رُنوم،
پاراتو پرينءِ کي تَپي تان نہ ڏنوم،
چُڪيِء ٿي چيوم سُواھُرو سڄڻين.

بيت - 21

چُڪيء کي چئي، ڪا جاڳائي جيڏيون،
ويَڙو ساٿ وَھي، تو نِنڊائي نہ لھي.

بيت - 22

چُڪَسِ سڀ چئي، ماڻهو شھر ڀنڀور جا،
ساموٽي ڪيئَن مُئي، جنھنجو جانب جَت وٺي ويا.

بيت - 23

موٽن جا مَذڪُورَ، جان ڪي چَيَس جيڏئين،
پَرِيٽِ پھرين پُورَ، نيئي پھچائي پنهونءَ کي.

بيت - 24

موٽڻ جي مصلحت، مونکي ڏيو م جيڏيون،
نھاريَنديس نِڪريِ آرياڻي اَلبت،
ڪنديَس اوٽَ، اَيوب چئَي، لڪن ڏيئي لت،
سرتيون شريڪت، آءٌ ڪيئن آگَن سين ڪريان.

بيت - 25

موٽي مران م ماءِ، موٽن کان اڳي مران،
لُڇي لالن لاءِ، شال پُونديَس پير تي.

فصل پنجون
بيت - 1

ڀَڄيِ جان ڀنڀور کان، ڏونگر ڏوريو مون،
ڪاھي رَسيسَ ڪيچ کي، جِتي پاڻ پنهون،
*سڀت آھئين تون، قضا ڪندين ڪنسين؟
(*سڀت آھئَين تون، قضا ڪنديَس ڪنھن سان)

وائي - 1

اَھُکيِء آڳَهُ آھي، مونکي تان نہ ڇڏيندو تِکَہ ۾،
پُڇي پوءِ ٻين کي، لَڪن ۾ لَڏ لاھي،
آريِ اُگهاڙِنِ کي، پنهون ڄام پَراھي.

بيت - 2

پيھي جان پاڻ ۾ ڪيم روحَ رھاڻِ،
تہ نڪو ڏونگر ڏيه ۾، نڪا ڪَيچين ڪاڻ،
پنهون ٿَيس پاڻ، سسئي تان سُورَ ھُئا.

بيت - 3

ڏنا جئڻ لَيء جيڏيون، ڏيرن مونکي ڏُکَہ،
ڀَڳيَس جان ڀنڀور کان، تان سُورَ مڙيئي سُکَہ،
لٿي مون تان لُکَہ، پنهون ٿَيس پاڻهين.

بيت - 4

پنهون ٿَيس پاڻهين، ويو سسئيءَ جو شَرَمُ،
ھيڪليون ھلن جي، ڀَڄي تن ڀَرَمُ،
جو وِندُرَ ۾وَرَمُ، سو سَودو سَريُس ھتِھين.

بيت - 5

پنهون ٿيَس پاڻهين، ويو سسئيء جو سينگار،
”مَنۡ عَرِفَ نَفۡسَهُ فَقَدۡ عَرِفَ رَبَّهُ“، اِھو ئي آچار،
جو وندر ۾ واپار، سو سَودو سريس ھتھين.

بيت - 6

پنهون ٿيس پاڻهين، ويئي سسئيء جي سَونھَن،
”خَلَقَ آدَمَ عَليٰ صُوۡرَتِهِ“، اِئن وڻن منجهہ وِر ونه،
چَريِء منجهان چُونه، کڻي ھوتُ ھنجِ ڪيو.

بيت - 7

ويئي سونھن سسئيء جيِ، پنهون ٿيَس پاڻَ،
سڀني جي، سيّد چئي، آھي اِت اُماڻَ،
ڀنڀور جا ڀاڻَ، آڏا عجيبن کي.

بيت - 8

وَھمَ وِرساياسِ، نا تہ پنهون آءٌ پاڻ ھُئي،
پاڻُ وڃايم پانھنجو، پَئي پِريان جي پاسِ،
رتي علمَ نہ راسِ، ڌاران پَسڻ پرينءَ جي.

بيت - 9

ڪافاً ڪا ھيندياس، موٽان تان ڪُرَ ميھڻو،
ٻانهي ٻاروچن جي سَڱ نہ ساھيندياس،
”اَلِفۡراقُ اَشَدَّ مِنَ الۡمَوۡتِ“، ھِتي نہ ھوندياس،
آہَ نہ لاھيندياس، جئري جَتُ ڏِسي مَران.

بيت - 10

جِئڻ جَتَ ڌاران معذورِ جو مَسَ ٿئي،
چانگهن سر چڙھيِ ويا ساٿي سَوارا،
اکيون اوتارا، پَسيو رُونِ پنهونءَ جا.

بيت - 11

ھيڪر ھُئڻ ڇڏ، تہ اوڏي ٿئين عجيب کي،
”مَارَاَيۡتُ شَيۡئًا اِلَّا وَرَاَيۡتُ اللهَ“، نيئَي اَجها اوڏانھين اَڏ،
تہ ھوتُ توھين کان ھَڏِ، پرين پاسي نہ ٿئي.

بيت - 12

ھوتُ تُنھنجي ھنج ۾، پُڇين ڪوہ پَھي؟
”وَفِيۡ اَنۡفُسِڪُمۡ افَلَا تُبۡصِرُوۡنَ“، سوجهي ڪرسهي،
ڪڏھن ڪانہ وَھي، ھوتُ ڳولڻَ ھٽ تي.

بيت - 13

ھوت تنھنجي ھنج ۾، پڇين ڪوہ پَرياڻُ،
”وَنَحۡنُ اَقۡرَبُ اِلَيۡهِ مِنۡ حَبۡلِ الۡورِيۡدِ“، تُنھنجو توھين ساڻ،
پنھنجو آھي پاڻُ، آڏو عجيبن کي.

بيت - 14

ووَڙيم سڀ وٿاڻَ، يار ڪارڻ جَتَ جي،
”اَللھُ بِڪُلِّ شَيۡءٍ مُحِيۡطٌ“، اِيُ آرياڻِيء اُھـڃاڻ،
سڀ ۾ پنهون پاڻ، ڪينهي ٻيو ٻروچ ري.

بيت - 15

ڄاڻي سُڃاڻي، وِھان ڪئن ماٺ ڪري،
اندر آڳ عشق جي اَپر اُڌاڻي،
”اَلۡعِشۡقُ نَارُاللھِ الۡمُوۡقدَةَ“، کُوري جئن کاڻيِ،
آھي آرياڻِي، ٻيو سرتيون سُڄي ڪيِنڪي.

بيت - 16

ڪَڍُ پنهونءَ ڏي ڪاھي، چاٽيِء روح چَريو ڪيو،
اُٿي ويئي اوڏھين سُتي پڻ ساھي،
”اَلۡعِشۡقُ حِجَابٌ بَيۡنَ اَلۡعَاشِقِ وَالۡمَعۡشُوۡقِ“، لاشَڪ ٿيُ لاھي،
آرياڻيِ آھي، ٻيو سرتيون سڄي ڪينڪي.

بيت - 17

ڀينر آءٌ ڀوريِ، مون سَڱ سُڃاڻي نہ ڪيو،
ڏيندا مون ڏير ويا، جِهڄَڻ ۽ جهوري،
لڳي جن لوريِ، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 18

اَديون آءٌ اڄاڻِ، مون سڱ سڃاڻي نہ ڪيو،
ھوند نہ سَٺيم ھيتري ڪوھياري جي ڪاڻ،
رتيِء جي رِھاڻِ، جيُ اَڙايُم جَتَ سين.

فصل ڇھون
بيت - 1

جَڏائيِء جو جامُ، ڏناءٌ ڏکيِء کي،
مَنگلُ منھنجي من ۾ ٻاريو ھوت حَمام،
اَرَکہِ ٿيو آرام، ڪاڪُلُ پَسي ڪانڌ جو.

وائي - 1

مون انڌيِء ڏي ايندا، ھوتَ سلامت سُپرين،
پَليِء لائي پنھنجي، نيَّ کي اُت نيندا،
سڱ نہ ڪندا سُکہ سينِ، سُورَ سَڱيِڻا ٿيندا،
رکيِ ڳَلُ ڳلن تي، نينھن نياپو ڏيندا،
پَريت نيندا پاڻسين، ڇوريِ تان نہ ڇڏيندا.

بيت - 2

درد نہ لھي داروئين، زُلفَ زورُ ڏنوم،
ڪاڪل ڪالهہ ڏٺوم، رُخساريتي رُوپ سين.

بيت - 3

ڀَنڀو جو ڀنڀور ۾ ڪاڪل ڏٺم ڪالهہ،
ھَي تَنِهين جي حال، زُلفَ جي زافُ ڪيا.

بيت - 4

پَرينديئي پاڻُ ويو، زلف ڪيَس زافُ،
سندو ڪاڪلَ ڪاف، ماري معذورِنِ کي.

بيت - 5

ھاڻ نہ جيان جيڏيون، زلفَ زاف ڪياس،
ڪاڪلَ آءٌ ڪُٺياس، ڀَنڀو جو ڀنڀور ۾.

بيت - 6

ڪاڪلَ ڪُٺي جا، ڪفن تَنھن ڪين ٿيو،
مَنجهہ شَھادَتَ سان، لُڏي ۽ لاڌَ ڪَري.

بيت - 7

ڏَکا ڏونگر ڄامَ، مَڪَرِ معذورِنِ تي،
توتي لڄ، لطيف چئي، آھي سنديِ عام،
مارم چئي معذورِ کي، وھيان ڪانڌَ، ڪلام،
پَرچج پيادِن سين الله لڳِ عَلّام،
جا نوازي آنھنجي نام، سا ھوتَ م ڇڏج ھيڪلي.

بيت - 8

ڏَمر ڏونگر ڄامَ، سَکَر پاڻَ شريڪَ سين،
ڪيھي ڪُفلت تنھن سين، جا گولي آنھنجي گام،
وَرج وِيرَ وَريام، منھنجو اَچڻ آن ڳري.

بيت - 9

ڏَکا ڏونگر لاہِ آءٌ اڳَ مُئي آھيان،
آرياڻيِء سين آہِ، ذاتي سڱَ ضعيفِ جو.

بيت - 10

پيرَ پَٽانئيِ ڪُنئَرا ڏونگر مٿي ڏي،
ڦٽيا ڦَڻَ فقيرِ جا، سيِروُن ٿَيڙا سي،
جھڙي تھڙي حال سين پُري پنهونءَ ڏي،
وڃي ماَن وَري، ٻانهيِء ٻَنڌڻ جنھن سين.

بيت - 11

پيرَ پَٽانئَي ڪُنئرا، ڏونگر مٿي ڏي،
پاڻُ نہ پَسي ڦَٽيو، ڪَڙھي ڪيچين کي،
ھاڙھو ھوتَ پَري، ڪوہ ڄاڻان ڪئن لنگهيا.

فصل ستون
بيت - 1

ڌُور مَڏيِه ويو، پير تُنھنجي پرينءَ جو،
رھڻَ واٽڙن تي ڪيچن ري ڪِيو،
وِندُرِ جو ويو، سو اللھ واري آڻئين.

وائي - 1

لوچِدا وي بلوچِ دا، ميرا من اوچِدا،
پِير اُنو سڏَينديِ سڳَر پٽَيان دي،
اللھ مِلاوي پنهون ڪيچ دا.

بيت - 2

وندر جي وڇن، سي مر ٻَڌن سَندرا،
ٻيون ڪوہ ٻڌن، ڇوڙي جي ڇڏينديون.

بيت - 3

ڏيهُ ڏيھانئَي ڏُور پَرَ ڏيھانئي پَري ٿيا،
سيڻن ڪارڻ سسئيِ پيئي پراھين پُورِ،
تون وڃين ھوتَ حُضورِ، منھنجو جئڻ جيلانھين ٿئي.

بيت - 4

ھيڪانديء ھوئيِ، اُٿيِ رات رَوان ٿيا،
ساہُ سَڳي ۾ سُورَ جي پنهون ويو ٻوئي،
رہ قضا دم ڪوئي، تہ ھيڪر ھيڪانديِ ٿيان.

بيت - 5

ھَڏِ نہ ساہُ سُڌِيرُ، دل درمانديِ دوست ري،
پائي ويا پِرت جو زوراور زنجير،
جِيُ، جُسو، جاگير، ھاڻي مِلڪ ھوت جيِ.

بيت - 6

عمر سڀ عشق سين پنهون جي پُڇن،
ريس ريزاليون تنسين ڪيڄاڙي کي ڪن؟
مارَڳ جي مَرَن، وڏو طالع تنجو.

بيت - 7

وڏو طالع تو، جئن لڳِيئن پيرِ پنهونءَ جي،
سسئيِ اِن سِتُونَ کي رويو رويو رو،
ويٺي ھِت م ھو، ھلين تہ ھوت لھين.

بيت - 8

وٺين ناہ وَراڪو، سُتينِ ڪونهي سَنگ،
ھوتُ ھلندينِ کَٽيو، جن اَنگُنِ چاڙھيو اَنگ،
باسي ڀَئي ڀَنگ، رِڙھي ڄامَ رَسيون.

بيت - 9

ويٺي وَرِ نہ پُونِ، سُتي مِلن نہ سُپرين،
سي مَرُ رويو رُونِ، جن مسافر سپرين.

بيت - 10

پَرِ ۾ پيرپنهونءَ جو ڪَڙي ۽ ڪَڙھي،
سِڪ ٻَڌاءِ سَندرو جانب لَيِء جَڙي،
لَڪن سِر، لطيف چئي، مُنڌ جهيڙي ۽ جَري،
پَڻيِء تان نہ پَڙي، جي عمر سڀ اِئن ڪَري.

بيت - 11

ڪِ ڪي ڪَڙيان پيَر، ڪِ ڪَڙهان ڪيچ ڌڻين لَيء،
ايُ ڏَنءُ ڏيئي ڏيرَ، پاڻا پَراھان ويا.

بيت - 12

ڪَڙپُڻِ پيرَ سندانِ، ڪڙَهہ پڻ ڪيچ ڌڻين لَيِء،
اِنھيِء پِر اُتانِ، پوندئن منڌ پَھاڙ ۾.

بيت - 13

سُورن سِجهائيِ، چيلهہ ٻَڌيون چوٽئين چڙھي،
سَڱَ پِريان جي سسئيِ ميڙي مِلائي،
لڌاءٍ، لطيف چئي، لالن ليلائي،
ٻانڀڻِ ٻاڏائي، حَبيان واريو ھوت کي.

بيت - 14

رائي ڪيِ رَنجورَ، ٽَڪرَ توءِ ٽاڪيو چڙھي،
لانچي لَڪَ، لطيف چئي، ھلي ڏانھن حَضورَ،
رھيا سڀ رُڃن ۾ سسئيِءَ جا سالُورَ،
ساڄن ميڙيُس سُورَ، سُکَہ نہ ميڙيُس سپرين.

بيت - 15

منجهان پَئن پَرُ وڙِ، سڀ ۾ پُڇج سسئيِ،
ويھي وڏي ڍِڳ مان، ڌُڻي وجهج ڌوڙ،
تہ تون ماڻئين مُوڙ، جي پَندِ اِھائي پارئين.

بيت - 16

لُڇي، ڪين ڪُڇي، آٽي مُنڌ اَندوہَ ۾،
پَرِ ۾ پير پڇي، لالن جو لطيف چئَي.

بيت - 17

ٻَريائيِ تہ ٻارِ، ڦُوڪِ تہ لڳي انبرين،
ھِني جي ھُئڻ جون، وٿون سڀ وسار،
سموريِ سرڪار، نيئي رکج ناہ ۾،

بيت - 18

قد ٻَڌيِ تون ڪينَ، پھچندئن پنهونءَ،
جئن سينو ساھئين سسئيِ، ٿئين تَھَوارُون تين،
مُٺي ٿِيُ مسڪين، ھمت ھوت وڃائيو.

بيت - 19

ٻَلَرِ لڳو ٻاڻُ، پَسو جوءِ جرا ٿيِ،
سا منڌ مري نہ جئي، پيئي پَڇاڙي پاڻ،
سسئيِ سُورن ساڻ، سَنڀوُڙيِ سيّد چئي.

فصل اٺون
بيت - 1

اَڌر نِڌر اَڀَري، اسَونھين آھيان،
لُڙڪ لعلَ، لطيف چئي، وَرَلَيِء وَھايان،
ھيجان ھَنجون حَب ۾ ھوتن لَيِء وَھايان،
جانبُ ضعيفيِء سين پنهونءَ پھَايان،
پيھِان پَچايان، جي مان نيو پاڻسين.

وائي - 1

ھوت سي ھلڻ ھارا، وو جيڏيون،
ڪيئن ڪريان آءٌ اُنِسين؟
کوءِ پَلنگَ، ٻَن ماڙيون، کِئڻ سي ٿئَڙم کارا،
سُونھَنِ سپرين جا آتڻ وٽ اوتارا،
آھيان پَرِٽ پنهونءَ جي، ڪَنديَس ڪُنِرَ ڪارا،
پير م ڇڏج پرينءَ جو ھَيھَي ھَٺَ اَسارا،
ڪيچين ڪَرَہَ پلَاڻيا، مَيا ٿئڙم مارا،
انڌِنِ آسرو آھئين، موٽج مُنھَن موچارا.

بيت - 2

اَڌر نِڌر اَڀريِ، اَسونھين آءٌ،
چِيٽا چور چُنجُن ۾، بر ۾ بلائون،
موٽ پنهون پانھون، متان محبَ مري رھان.

بيت - 3

اڌر نڌر اَڀريِ، آھيان اَسونھين؛
پَرَڏيھي پرين ڪيا مرڻ لَيِء مُونھين،
سسئيِءَ کي، سيّد چئَي، تَنِگنِ ۾ تُونھين،
ھاري ڪئَن ھُونھين، ريِء سمر سَڌون ڪرئين؟

بيت - 4

اڌر نڌر اڀريِ، اوڳي اَوائيِ،
ڪينَ ٽُھاريِ ٽَڪرين ساڻس سڳائيِ،
لاڳاپَن، لطيف چئي، منڌرائي رھائي،
جَلُڻ جَڏائي، آري لاہِ اصيلِ تان.

بيت - 5

اَڌر نڌر اَڀريِ، ڪَمِ نہ ڪُوماٽي،
سا ڪئن وِھي ويسري، جا گهائي گُهوماٽيِ،
پيئيِ پيش پنهونءَ جي، اُسن ۾ آٽي،
جا لُڪُن لُوساٽيِ، سا سيڄ چڙھندي سسئيِ.

بيت - 6

اَچي عِزرائيلَ، سُتي جاڳائي سسئي،
ٿيِ دَوڙائي دليل، تہ پنهونءَ ماڻهو موڪليو.

بيت - 7

مُنڪِرَ ۽ نَڪِيَر کي جڏھن ڏٺاءٍ،
اڳيان اُٿي اُنِکي پنهون پڇياءٍ،
ادا اِئاءٍ، ڪو ويو ساٿ سڄڻ جو؟

بيت - 8

ڀاياڻيِ ٿي ڀورِ، پُٺيِء ڪيچين ڪَڪرا،
رائو مڙيوئي رت سين ڪارڻ ڪانڌ ڪَڪور،
لانچي لَڪَ، لطيف چئَي، اُٿي ڏونگرَ ڏورِ،
جَتُ وڃي ٿو زور، اُپُڙُ تہ اوڏي ٿئَين.

بيت - 9

پَئَي ٿي پَيمال، سا منڌ مري نہ جئي،
بُري ھِن ڀنڀور سين ھَڏ نِہ ڳَرھي حال،
لالن جي، لطيف چئي، وساري نہ وِصال،
ڀِري ڪجاہ ڀال، ھيء ڏاہِ ڏوريندي ڪيترو.

بيت - 10

جُٽَ پِٽي پِهُ جهنگِ، ھاڙھي پڇ م ھوت کي،
سُور سُٻيلي سسئيِ، لَڪ تنهين سين لنگهہ،
تہ سپريان جي سنگ، منڌ ميڙائو تو ٿئَي.

بيت - 11

ٿَڪيائيِ ٿَر ٿيلهہ، چَڙهہ چُڪيائيِ چوٽئين،
ھلندي ھوت پنهونِءَ ڏي ڀَوَ مڙيئي ڀيل،
اُٿي رائو ريل، ويٺِنِ تان واري وَري.

بيت - 12

ھيِء گِسي، ھِيُ گَس، ھي پَھڻ، ھِيء پيچرو،
ويچاريِء وڏو ڪيو ويندن پُٺيِء وَس،
ليڙن جي، لطيف چئَي، ڏونگرا ٿيئي ڏَس،
جَڳ ۾ رھيُس جَس، سَڳرِ ٿيِ سردار جي.

فصل نائون
وائي - 1

وڃيِ وڃيِ ٿينديَس ويجهيِ، پَسڻ ڪارڻ پرينءَ جي،
آڏا ڏونگر لَڪيون، موٽج محبت مِجيجي،
پُڇان ٿيِ پَنوھارَ تو، ٻَيَڙَ آھيان ٻيجيِ،
نَمُ کُھر جي نِينھن جو، آھيان آءٌ آروجي،
جا نہ ھلندي ھوت ڏي، پِيُ تنھين جو پا جي.

بيت - 1

ويه م وِساري، پڇا ڪر م پنڌ جي،
نِرمل نِھاري، ھلندِنِ تان ھٿِ ڪيو.

بيت - 2

اَوَجهڙ اَسُونھِنِ، ڏيه گهڻوئيِ ڏوريو،
سَکَرِ ريِء سونھِنِ، پھتي ڪا نہ پنڌ ڪري.

بيت - 3

واءَ وڃاءِ م سو، پُٺيِء جنھن پنڌ ڪريان،
ڇَٽا، ڇَپَر پرينءَ جو پير پَرنيان تو،
بَرِ بورائو جو، سو لڳي متان لٽَئَين.

بيت - 4

واءَ وڃايُم ڪالهہ، پُٺيِء جنھن پنڌ ڪريان،
وڃڻُ مُون وانٽي پيو، ھوتن ڪارڻ حالَ،
جبل ڏوريان جالَ ڪارڻ پير پنهونءَ جي.

بيت - 5

کُھج م، اُجها کيهَ، گرد پَس گُنگَن جي،
ڏُکي منجهان ڏيه، نِڪر نانھِن ڪُلھي ڪري.

بيت - 6

ڏُور م تون ڏوريج، صَبر ڪر م سسئيِ،
پُرڻ ڇڏ پيرنسين، وِھڻ وساريج،
سُکن جا، سيّد چئي، لاڳَاپا لاھيج،
ھِنئين ساڻ ھليج، تہ پنڌ پاسي ڀَر نِبري.

بيت - 7

وينيَس وِکَہ نہ اُپُڙيِ، تون آرياڻي آءُ،
چُڪيِء توسين چاہ، پاسي ڀر پيئَي رِڙهي.

بيت - 8

کُھي جا کنياءٍ، تنھين وِکَ ويجهي ڪئي،
ڇِڪيِء ڇناءٍ، پنڌ مِڙوئي پَٻَ جو.

بيت - 9

سَو ڪوہ ڪري سڀڪا، تون کُھي کڻج وِکَہ،
تاڻج منجهان تِکہ، تہ پنڌ پاسي ڀر نبِري.

بيت - 10

ويو جا ڳائي جَتُ، ويري تنھن وِلات جو،
سندو سُورن خَط، ڏنم ھوتَ ھٿن سين.

بيت - 11

ڏُھلا مون ڏينَھن ٿيا، پييم ڄام ڄَيُون،
ڪري پنڌ پھاڙ ڏي ٿئَڙم روحُ رَيُون،
لُڇيون ٿيان، لطيف چئَي، ڪارڻ دوستَ دَيُون،
ڀانيان لَڪَ لَيون، جي سُورَ پريان جا ساڻ مون.

بيت - 12

ھيڪليائيِ ھاڻ، پُورينديَس پنهونءَ ڏي،
ڪنديَس ڪوھِيارَلَ سين رُچي روحُ رِھاڻِ،
رُلي ڇُلي ڇَپَرين ڪنھنپرِ لاھيان ڪاڻِ،
آھيان گهڻو اَڄاڻ، پر سُورَ پِريان جا ساڻ مون.

بيت - 13

ھيڪليائي ھيلَ، پُورينديَس پنهونءَ ڏي،
آڏا ڏونگر لَڪيون سُوريون سُڄَن سيلَ،
تہ ڪر ٻيلينِ ٻيلَ، جي سور پريان جا ساڻ مون.

بيت - 14

دوست ڌٺاءٍ دلسين، وِرچي تان نہ وِھي،
لانچي لَڪَ، لطيف چئَي، پھڻن منجهہ پِھي،
سندي نيِنھَن نِھي، ڪي سرفراز سسئيِ.

فصل ڏھون
بيت - 1

آءُ اوراھُون سُپرين، وڃ م اڳاھُون،
ٿَڪيِ کڻي ٿَرن ۾ ٻاڪاريو ٻانُھون،
درد جون دانُھون، مون مارينديون موٽُ تون.

وائي - 1

ڪھڙي ويلي اَڄ لڳيان، مَين ڇو ڄاڻان وي لوڪَ،
گهاءُ مِٺاندا ڇُٽندا جو نانھين، ظاھر ڪيتا تن اڳيان.

بيت - 2

آءُ اوراھون سپرين، وڃ م پيِء پَري،
مون ڏِٺي، مون وِسھو، وِرچيِ تان نہ وَري،
ڌاران مونھَن مَري، ڏُکيِء جي ڏيکارئين.

بيت - 3

آءُ اوراھون سپرين، پري وڃ ۾ پيَ،
موٽَ مرنديَس ڇپرين، تون جِيارو جيِء،
ھوتَ م ڇڏج ھيِء، پنهون پياديِ پنڌ ۾.

بيت - 4

آءُ اوراھون سپرين، ڏُکيِء ڏيج م ڏاگَهہ،
وَٽِ ڇڏي مون واگُهہ، آري وِئين عشق جو.

بيت - 5

آءُ اوراھون سپرين، ڏکيِء ڏاگهہ م ڏيج،
پيھي گَهرِ پُڇيج، تہ ھوت ھلاڪت نہ ٿئي.

بيت - 6

مَڇُڻ وِرَ وِسارئين آري لَڳِ اَللھ،
تو کي ساري ساہ، اُڪنڍيو آھون ڪري.

بيت - 7

مڇڻ وَرَ وسارئين، صَبر نہ ساريان،
توکي نِھاريان، آءُ منھنجا سپرين.

بيت - 8

ھٿان ھَڏِ نہ ڇڏيان صبر شُڪرانو،
ذَوقُ زمانو، مون وَرَ ويو وسريِ.

بيت - 9

صبر ۽ شڪر کي ڪاڏي آءٌ ڪنديِ،
آھيان جنھن سندي، سو تہ گُهرجي ساڻ مون.

بيت - 10

صبر ۽ شڪر کي وٺي آءٌ ويٺي،
ڏُکيِء سين ڏيٺيِ، ڪاڪج اَچي ڪڏھين.

بيت - 11

صبر ۽ شڪر کي ھٿِ ڪيو مون ھاڻِ،
پِريَمِ اچي پاڻ، پَٽيِ کي پُڇج تون.

بيت - 12

ناہ جَميِعَتَ جانِ کي ھوتَ پُڄاڻا ھِتِ،
پنهونءَ جي پِرت، ساءُ چَکايُمِ سِڪ جو.

بيت - 13

ناہ جميعت جان کي، ھوت پڄاڻا ھاڻِ،
اللھ سيئي آڻ، جن ساءُ چکايم سڪ جو.

بيت - 14

ناہ جميعت جان کي، پنهونءَ پڄاڻا،
سي مون سيباڻا، جن ساءُ چکايم سڪ جو.

فصل يارھون
بيت - 1

ڪَنُ ٿيُ، ڪيچين ڪُڇيو، ڪُچ متان ڪُڇَنِ،
اِشارو تون اُن جون سُڪُو تان سُڄن،
وٽان ويھي تن، سُڻ تو سوزُ پِرائيِين.

وائي - 1

دَردَ مُئيِء جيجا دارُون اي دوست موٽُ سَٻاجها سُپرين،
مون لڳيون، مون وسھو، محبت جون مارُون،
مائٽَنِئَان مونسين گهڻا ڪُسڻَ ڪيا ڪارُون.

بيت - 2

سڻ تہ سوز پرائيين، آءُ چياءٌ اَڄ،
ٻوليِ ٻي نہ سِکيا، پاڻا چُوندَءِ ڀَڄ،
واڄي وٽ م وَڄ، ٻُڌ تہ ٻِيائي لَھي.

بيت - 3

ٻڌ تہ ٻيائي لھي، آءٌ اُتِ نہ آہ،
ڪُڇَنَ ڪَنڍيِ لاہِ، ڪَنُ ٿيُ، ڪيچين ڪُڇيون.

بيت - 4

ڪن ٿيُ، ڪيچين ڪُڇيو، ڪُڇ م ڪُڇياءٌ،
رھي نہ رتيِء جيتري اُنِ وٽ آءٌ،
وڍي وِڌاءٌ، ھُو جو وڻ ھُئڻ جو.

بيت - 5

ڪڏھن پَئجي ڪَنُ ٿي، ڪڏھن ٿِيجي واتُ،
ڪڏھن ٿيجي ٻَڪرو، ڪڏھن ٿيجي ڪاتُ.

بيت - 6

ڪَٽارو ۽ ڪوسُ، اَڱڻِ آريِء ڄام جي،
دِيَتَ آھي دوس، مارڳَ ۾ مُيُنِ جي.

بيت - 7

ڪا مون مُڇيجاہُ، گهڻيون گُهرجن اوٺيا،
ھي وڻَ نہ لھنداہُ، ھُو وڻَ اوڏانھين گهڻا.

بيت - 8

اکيون لَٽَ اوراٽيون، ڪنھن پر ڪَڙيان پيرُ،
لَٽَ لاھيندو ڪير، مون جيھيِء مَعذورِ کان.

بيت - 9

اَکيون آريِء ڄام جون اَنڌيِء سين آھينِ،
ھو جي وڻ وِندُرَ جا سي مون سُونھائينِ،
ڏِسيو ڏيکارينِ، پيشاني پنهونءَ جيِ.

بيت - 10

اکيون آريِء ڄام جون آھين اَنڌيِء ساڻ،
پَسي ڪنديون پاڻ، پيشاني پنهونءَ جي.

بيت - 11

سَڏَ مَڪَرَ سَڏَنِ ريء، ھَلڻ ريِء م ھَلُ،
جَلڻ ريِء م جَلُ، رُوئڻ ريِء متان رُوئين.

ابيات مُتفرّقہ
بيت - 1

اُٿيو ۽ اُٿياڪُ، ڪالھوڪو ڪاڏي گَيو؟
وِيو جاڳائي جيڏيون بِرہُ ھيُ بيباڪُ،
چُرِ ڦُرِ ڪاري چاڪُ، سُورُ سُمھاري ڪين ڪي.
سَنڌِيوُن سُورَ ڪَرِينِ، ھَڏَ پڻ ڏُکن ھوت لَيِء،
پِريَنِ جي پاڻ ڏنا، سي سُتي سُکہ نہ ڏينِ،
جي ماڻهنکي مارينِ، تن سُورن کي سَڏَ ڪريان.
صَدا وِڌيَمِ سُورَ جي اڳيان ڪوھِياري،
جو نِجَسُ نِگهاري، سو پنهون وِڌُمِ پاند ۾.
جان ساماڻِيئن سسئيِ، تان ويُس وَرَنِ جو ڪَرِ.
لاھي لڄ، لطيف چئي، ٿيُ بيگارياڻي بَرِ،
تہ ويندھين پوئي وَر، اڳيان ھوت حُضورَ ۾.
سسئي کي سڏ ٿيو، اَسان اولاڻو،
پنڌ نہ پُڄاڻو، اَڻ ڪوئي ڪانہ ڪَري.
پِسو پَرائن، سُورن آڏيِ سسئيِ،
پَرايا پنھنجن، وِڌا ويچاريِء تي.
مُنڌ نہ منجهان تَنِ، پَسي لَڪَ لُڏن جي،
جا پَرِ کاھوڙينِ، سا پَرِ سِکي سسئيِ.
مُنڌَ م مَنَھِن ويه، اُڀي اُسِرُ اُس ۾،
نو سيئيِ سيڻ ڪيا، ڏُور جنھِين جو ڏيه،
پاڙي پاڙي پيهُ، وَتُ پُڇنديِ پِرينءَ کي.
ٻيلي ناہ ڀنڀور ۾ تنھن سسئيِ جو سَھيِ،
ڏمر ڏيرن من ۾، ڪندا اِيَ ڪُھيِ،
لنگهائي، لطيف چئي، کڻج ڄام کُھي،
ھيِء معذورِ ھَڏ مُئي، تون ڪانڌ م وڃج ڪيڏھين.
اولاڪن اَچي، معذور کي مارو ڪيو،
متان وَر وِسارئين منجهان ڪُرَ ڪَچيِ،
لاھي لاڳاپا لَنگهہ تون سيڻن ڏانھن سَچيِ،
منجهان راہ رَچي، ٿيندينءَ لعل لَطيف چئي.

وائي - 1

مونکي تان جَھلُ م پاھيو، جيڏيون آءٌ ھلندي ھوت ڏي؛
ھِيُ جو بار ڀنڀور جو، لوٺيِء تان سڀ لاھيو،
آھي عاجِزِنِ تي پسَڻ سندو سعيو،
ڪين وِھنديَس ڪُنڊ ۾، نہ مون پيُ نہ مايو،
وھاري وطن ۾ ، شُھديُ کي م سِڪايو،
ڪُٺَلِ ڪَجائَن ۾ چاڙھي ھيِء ھَلايو،
منھنجو پنڌ پنهونءَ ڏي، ريبي تان م رَھايو.

وائي - 2

ڳالھيون ھوتَ ٻاروچي ساڻ،
وو منھنجي جيِء جون جيڏيون، جيڏيون،
ڇُلي پيٺيَس ڇپرين سَڱ تُنھنجي ساڻ،
چڙھي ڏاڍين ڏونگرين، پُرزا ڪنديَس پاڻ،
رُلي ڇُلي ڇپرين ڄامَ وڃايم ڄاڻُ،
ھٿان ھڏ نہ ڇڏيان سندو نينھن نِڌاڻ،
نصيبُ ڪر نہ سونھينءَ کي پنهونءَ اُٺَ وٿاڻ.

وائي - 3

ٻاروچا ٻاجهائي، مونکي نيندا پاڻسين،
ساٿ سلامت آئيو، ورتي اِيَ واڌائي،
پيرُ لڌاءٍ پرينءَ جو لَڪن سِر لِيلائي،
مِلي سا، محمود چئي، وَرَ کي ھِئن واجهائي.

وائي - 4

پَلَڪُ نہ رھي دل تو ري، وَرُ ميان صاحب خان بلوچا وو،
اُٺَ چارينديَس اُنِجا مٿان ٽَڪر ٿوري،
ڏينديسَ ماہ مِروئن کي مٿان ڪُلھن ڪوري،
ڏُکَہ لاھينديَس ڏِيل جا ساڻ عجيبن اوري،
ڪانگَ کِينِمِ ڪيچ جا ماس چُنجُساڻ چوري،
آرياڻيِ، عبداللطيف چئَي، سارَ لھندُم سوري.

وائي - 5

ڪَرھا مَ ڪاھيو، ميا ڪيچيا، آءٌ آرياڻيِء عرض چونديِ،
ڪري ھوتَ ھلڻ جيِ لوٺيِء کي م لڄايو،
وسيلو وِلھيء جو آڳانڍو اءٍ آھيو،
پاسي ۾ پَرِيٽِ جي، جهيڪي اُٺَ جُهڪايو،
وِلھيِء جي وِھانءَ ۾ واڄٽ سڀ وڄايو،
اُگهاڙيون آتڻ ۾ پنھنجون پاڻ پَراھيو،
سائينءَ ڪارڻ سُپرين صورتَ کي م سڪايو،
ساڪِنَ ٿي شھر جا معذورِ کي مَرڪايو،
پنهونءَ ڄامَ، پريٽ سين ويھي سُورَ وراھِيو،
لاھي بار ڀنڀور ۾ ويندو گهوٽُ وناھيو،
پنهونءَ ڄاڃِيَڙن کي رَڌي کيڻَ کارايو،
پرڻائي پنهونءَ کي نيکيٽيِء نِکڙايو،
ٻيلي ٿيِ ٻانڀڻ سين ڏِکيِء ڏيجَ ڏيکاريو،
اَديون، عبدالَلطيف چوي، سڄڻ کي ساراھيو.

ٽيھ اکرِي
بيت - 1

الفٌ اکر ھيڪڙو سسئي ڪيو صحيِ؛
ھلي ھوت پنهونءَ ڏي قافنِ منجهہ ڪَھي؛
رائي رات رھي، پَسي مانِ پنهونءَ کي.
بييون بارَ کڻي ويا ساٿي سَوارا؛
ڇڏي نماڻي ننڊ ۾ ڪِڙڪِيا ڪوھيارا؛
ڌوٻڻ اُنِ ڌاران ڪاڙھو ٿيو قِيام جو.
تييون طلب تن جي اندر روح رھي؛
سسئيِ جو، سيّد چئي، ويا ڏِيل ڏَھي؛
پُڇي روز پَھي، اَديون آريچن جا.
ثييون سڄڻَ لنگهيا بُرو ڪري باري؛
ھوءِ ڪاھي رسيا ڪيچ کي، ھيِء پيرَ ڪري پاري؛
وَسائي واريِ، اوڏيِ ٿيِ اُميد کي.
جيماً جالَ جَتِنَ، ماريو معذورينِ کي؛
انگُڙِيارو وَڍيو، ھِنيون مُون ھوتن؛
ڦوڙائي ڦَٽَن، اندرُ مُون اَڌ ڪيو.
حييون حال حلال، آءٌ ٿي ڏونگر ڏوريان؛
ويو مون وِلھيِء جو جئِري جيِ جمالَ،
ڪري ھوتَ حَلالُ، ڪُھيِ ڪميڻي ھليا.
خييون سُتيَس خواب ۾ ڪري مَنِ مُدامُ؛
پاسي منجهہ پنهيونءَ جي اندر ڪيمُ آرام؛
سُورن جو سرانجام، صبح وَسايُم سِرَ تي.
دالٌ دِل ڦُري ويا نِماڻيِء جو نڪڻين؛
عشق آريِء ڄام جو چِت ۾پئو چُري؛
ھِنئين نِتِ ھُري، لالائيِ لالن جي.
ذالون زارون زارِ، آءٌ ٿي رُئان رَتَ ڦُڙا.
اچي پيئي اوچتيِ محبت مارو مارِ؛
ڏُکيِء کي ڏيکار، پرين پيشانيِ پانھنجي.
زييون راضي ٿي، پاُڻِ ڀُلائي پانھنجو،
ساہُ مٿَانئي صدقي جانبَ منھنجو جِيُ؛
توري پوئيُ سِي، ھيڪليِء کي حَبَ ۾.
رييون ٿَيس زَوال، آءُ منھنجا سپرين؛
بُري ھِن ڀنڀور ۾ ھھڙا ٿيڙَم حال؛
ڦوڙائي جا فال، وِجهيو واٽ نِھاريان.
سينون سِياڪو، ڪنديَس ڪوھيارل سين؛
گڏجڻ سندو گَس ۾ آھِم اولاڪو؛
ووءِ ووءِ جو واڪو، ساڻم ٿيو سيّد چئي.
شينون ڪڍيِ ساہ، ويا واٽان مون نِڪريِ؛
پورھيَتِ ڇڏي پَٽ ۾، نَيرِ ڪياءٌ نہ نگاہ؛
سنجهي ڪياءٌ صلاح، مُٺيِء جي مرڻ جي.
صادون ساہ پساہ، سڃ ۾ ٿيو سوگهو؛
لَڳُم ٻاڻ ٻروچ جو وَيس پاڻ وَساءُ؛
گُنگن جي گساءُ، آيَم بوءِ بھار جي.
ضادون منجهہ بَرَن، وڻَ کٿوريء واسيا؛
ٻاڪاريو ٻانُھونِ کڻي ٿَڪي منجهہ ٿَرَن؛
ڳوڙھا سِر ڳلن ھَي ھَي ڪيو ٿي ھاريان.
طييون طالِعُ تنجو، جي ھيڪانديون سين ھوتَ؛
تن سالُو رَسَقلاتَ جا پيچي چڱا پوت؛
جبلن ڏنيَم جهوتَ، اھڙن اوٺيڙَن ليِء.
ظييونِ اَڄ زيان، ڪيچي ڪري ھليا؛
ڇُلي پيس ڇپرين ڪاري لَڳُم ڪان؛
نِسَت سين نِڌان، جيڏيون جَتَ ڪري ويا.
عينون شال اچن، سي بوتانِھي پارَ؛
سُونھون جو ساٿ جو، ڏسان شال اکيُن؛
وِندُر واٽڙِيُنِ، دلاسا دلگيرِ کي.
غينون غفلت ڇڏ، ڇِن سِياڪو سسئيِ؛
نِجهرو نااميديء جو اڏانھن نيئي اڏِ؛
تہ ھاڙھي ڌڻي ھَڏِ، چوري ڇَڏَئي ڪينڪيِ.
فييون ٿو ڦاٽي، قلبُ لاءِ قريبَ جي؛
مُدامي مجلس کي اندر مُون آٽي؛
جهنگل ۾ جهاٽي، ڀيڙي ٿيان ڀتارسين.
قافون قُرب ساڻ، ماري ويا مُنڌَ کي؛
ٻانهي ٻاروچن لاءِ پيئي پَڇاڙي پاڻُ؛
ڄُلان پُوندُمِ ڄاڻ، اھڙن اوٺيڙَن جو.
ڪافون ڪريان ڪيئن، ھِنيون ھوت ھڻي ويا؛
ويو ٻاروچو نِڪري چِتُ مُون چاڙھي چيِئن؛
ھوتن ڌاران ھِيئَن، ڏُھلا مون ڏينھن ٿيا.
لامون آءٌ لُغُتِ ڇيڙيِ وڌيَس ڇپرين؛
چوريء چانگا چُريا، گُنگن ڪي نہ گُفُت؛
نِيَم سُورَ سُرت، آگهيِ تي آھون ڪريانَ.
ميمون ٿيو مھندار، ٻاروچو ٻيليُنِ جو؛
سيني جو، سيّد چئي، سُونھون ٿيو سردار؛
مُلڪ جو مدار، مونکي موليٰ ميڙيئن.
نونرن لڳو نينھن، ٻانڀڻِ جو ٻروچ سين؛
راتين روئي رتَ ڦُڙا، مُنڌ ڏولائو ڏينھن؛
محبت سندا ميِنھَن، ويچاريِء وسائيا.
واوون واءُ وِصالي وارِ، آرامي اَندرَ جو؛
چانگي سر چڙھي ويو ٻاروچو ٻي پار؛
وِلھي ٿي وَڻڪار، سُڃو باغ ڀنڀور جو.
ھييون ليِء ھيڪاند، آگهي ٿي آھون ڪري؛
بِرہَ آءٌ بَلوچ جي ڀِيڙي ڪيَس باند؛
کِمَان اچي نہ کاندِ، پَسڻ ڌاران پرينءَ جي.
الفون اولاڻو، جِيجا تن جَتَنِ جو؛
لنگهي پَٻُ پَري ٿيا، ڪياءٌ پريڏيه ۾ پاڻو؛
ساجنُ سيباڻو، ويچاريِء وجود ۾.
يييون يا خدا، والي وارِ وطن تي؛
تہ گڏجي گوندرَ لاھيان من جي سڀ مُدعا؛
جانبُ ٿئي م جدا، سداءٍ سيّد چئي.

معذوري

فصل پھريون
وائي - 1

خوبيِ منجهہ خِفَتَ، اي دوست دِقَتَ،
آھي عبداللطيف کي؛
مَدح مونکان نہ ٿئي، سَندَڙي سُورَ صفت،
ھجي ڪريان ھيجَ سين، مُطالِعُ محبت،
حُزُن ھَوت پنهونءَ جو رُڳيائي راحَتَ،
پِريان جي پِستان جو فاقو ئي فَرحَتَ.

بيت - 1

ھلندي ھوتَ پنهونءَ ڏي کُھِجن ڪي کوٽيون،
پَاھَڻُ تن پَٽُ ٿئي، جي لئ لالن لوٺيون
سڀ سَھيليون سڪ کي چُنجهُون ۽ چوٽيون،
ٻَانڀڻِ ٿئُ ٻوٽيون، تہ ڪُتا کينَئي ڪيچ جا.

بيت - 2

ڪتا کينئي ڪيچ جا، سندا جي پنهونءَ،
اَگهِين ھوندا اَسُونھَن، جي جانارن ياد پَئين.

بيت - 3

تن پيئي جانارن ياد، جي پاڙهيل پنهونءَ ڄام جا.
سنديِ لالن لاڌِ مُيان پوءِ مُنڌ ٿي.

بيت - 4

جاڳايَس جَنبُورَ، ڪُتي قريبن جي،
بَھي ڀَونڪي اٿيو، گِهڏي منجهان گُهورَ،
سڀ لاھيندو سُورَ، گِري ھِن غريبِ تان.

بيت - 5

نڪي آھيون چُھڙا، نڪي آھيون چورَ،
ھانگاما ۽ ھور، ڪتا ڪرئين ڪن تي؟

بيت - 6

ڪتو چئي قريب جا آھيون ساڌَ سَھي،
پھرين بات بَھي، پُڇون پوءِ پانڌين کي.

بيت - 7

ڪُھِين، تان آپُ ڪُهُ، ڏَسيِن م چوھَڙِيا،
سندا آھيڙيا، آءُ سھندي ھٿڙا.

بيت - 8

ڪتو طالب ڍونڍ جو، اسين ڪتي ڪِيڙَ،
چُھِٽي آھي چِيڙَ ڪارايل جي ڪن ۾.

بيت - 9

ڪتو ڪُرٽي ھڏيون، جو انمرد جِگر کاءِ،
”اَلدّنۡياَ جِيۡفَةٌ وَطَالبِھُاَ ڪِلاَبٌ“، ايء ھنئين سين لاءِ.

بيت - 10

جُہ يارُ ڏٺاءٌ يارَ جو، پُٺيِء پيَر ڪَڙينِ،
ڦِريا نہ فَرمان کان، اُنھيِء ۾ آھينِ،
ڏِسي نہ ڏاڙھينِ، شبان جي سگ کي.

بيت - 11

سَگبانَ سِينڍاريا پُڇيا، تي بَھَنِ،
ڦِريا نہ فرمان کان، مُلهہ نہ موتيڙن،
ڪونهي ڏوہ ڪُتن، ڏاڪاريا ڏاڙھينِ ٿا.

بيت - 12

ڏکا ڏونگر جا مُرون مَرُ ٿا مونتي ڪن،
پُوندا ڪينَ پَرِيٽِ تي، جنھنجا سَڌَرَ ٿا سُڄن،
سَگهائيِء جي، سيّد چئي، آھي سُڌ سڀن،
ھوند نہ ھِت ٽَرَن، قَرابَتَ ڪم ڪيو.

بيت - 13

ڪَمِ قرابت جنجي ھِتي آيَم ھِيئن،
رفاقَتَ راکن جي پھتيَس پاھَرَ سيئن،
مَاڻهو مُلاحِظو تنجو ڪيچِ نہ ڪند ڪين؟
ذات نِسوريائي نيئن، پر سَڌَرَ سين سڱ ٿيو.

بيت - 14

سڌر سين سڱ ڪري پَرَکَنڊين پياسِ،
ڪير بَرھمڻ ڪنجي، ڪيرُ ڄاڻي ڪيڻاس؟
ھُوندَ نہ سِنڌَ سُياس، ھِنَ پُرئين ڪيسَ پڌري.

بيت - 15

ڇَپَرَ اوتارا ڪري سينڌيِ ٿي مُرِئَنِ،
جيڪي چَيُسِ جيڏئين، سو نہ ڪياءٍ ڪَنِ،
مَعذورِ مَرَڻُ مَنِ، ڪيچين لَيِء قبول ڪيو.

بيت - 16

ڇپر اوتارا ڪري ماڻياءٍ مَزا،
پَرٽِ کي پَٻَنِ ۾ ڪاريو پنڌ قضا،
مٿان جانِ جزا، لاٿاءٌ لطيف چئي.

فصل ٻيو
بيت - 1

ڏکيء ڏَمَرُ ناہِ، بُکيَ کِلَ نہ اُڄهيَ،
اُگهاڙيِء وھانءٌ، ويو ويچاريِء وِسريِ.

وائي - 1

ھل ھوتن ڪارڻ حالَ، شال سڳرِ ٿِينديئِن ساٿ جي،
پيرَ پنھنجي پرينءَ لَيِء ڪوڏِ رَتائيِن ڪالهہ،
چڙھندي سِر چوٽئين لَڪِنَ ڪيڙَسَ لالَ،
جي ڀانئِين جَتَنِ جي ويجهي ٿيان وِصالَ،
پري پَٻَ وَرَنِ ۾ وجهج ڪا وَڙالَ،
ڪيچان آيو قافلو، مٿي ميَنَ مال،
اِينديَيِء بوءِ بوتن جي، تون جهلَجِ پَٻَ پھالَ،
جِتي جَمازَنِ کي جبل ٿين جنجالَ،
پُڇي پيادنِ کي اُت آرياڻيِ احوالَ،
اديون، عبداللطيف چئي، سَڄڻُ مِلندُمِ شالَ.

بيت - 2

اَديُون وَرُ اُگهاڙَ، وِھانءٌ جنھن وِساريو،
جيڏيون ڇڏي جاڙَ، سڀ نَنگيون ٿي نڪرِو.

بيت - 3

سڀ ننگيون ٿي نڪرو، لالچ ڇڏي لوڀَ،
سُپيريان سين سوڀَ، نِنڊون ڪندي نہ ٿئي.

بيت - 4

سڀ ننگيون ٿي نڪرو، پَرَ ھَڻَ ڇڏي پوءِ،
مَھَندِ مِڙنِئان ھوءِ، ڪَھي جا ڪِينَ کڻي.

بيت - 5

ڪَھيِ جا ڪِينَ کڻي، پِرينءَ پھتي سا،
وِھي ويڙھجي جا، وَصلُ تَنھن وڃائيو.

بيت - 6

وصل تنھن وڃائيو، سِينڌِ سُرمي سِيئن،
سالُوٽي لِيلان جيئن، مَڻيو جنھن مِٽُ ڪيو.

بيت - 7

ھُوندئان ھوتُ پَري، اوڏو آہ اڻ ھُوندِ کي.
ساڄنُ تي سَري، لاسين لَڏِينِ جي.

بيت - 8

لائي خنجر لاجو، ھَي خَچَرَ کي ھَڻُ،
سَڏُنِ جون، سيّد چئي، وَٿون سڀ وِڪڻ،
پير پروڙي کَڻ، تہ ھلڻ ۾ ھَوري وَھيِن.

بيت - 9

ھَورِنِ ھاڙھو لنگهيو، ٿيُ جَرِيديِ جوءِ،
ھُونِد جنھِين کي ھوءِ، ھوتُ نہ ھوندو تنکي.

بيت - 10

ھورن ھاڙھو لنگهيو، مُٺي مُوسَٽُ ڇَڏِ،
لاسين اُٿي لَڏِ، ڪِينَ رساڻي ڪيچ کي.

بيت - 11

ھورن ھاڙھو لنگهيو، ڳورِيُون پاسي ڳوٺَ،
ڪيچ تِنھينن کي ڪوٺَ، ڪِينَ جنھِين جي ڪڇ ۾.

بيت - 12

ھورن ھاڙھو لنگهيو، ڳوريون ٿيون ڳَمَنِ،
ھاڃي تنھن ھَڄَنِ، ڌاران سِڪ سيّد چئي.

بيت - 13

نڪا ھِتِ نہ ھُتِ ڪا ڳَوريِء سنديِ ڳالهہ،
ڪِينَ پھتي مالِ، حالِ پھتيِ ھوت کي.

فصل ٽيون
بيت - 1

ھلندي ھاڙھو ڪَرڻُ ڪوہَ پِيامِ،
اَرِ ڏيا آريِء ڄام ري گُوندرَ گُذريامِ،
لَڪيون لَڪ، لطيف چئي، اورا نگهڻُ آيامِ،
پُرَڻُ پنهونءَ پُٺِ ۾، اِيء سَعادَتَ سَنديامِ،
مٿس ڪَمَ وِڌامِ، وِھان تان نہ وَس پيو.

وائي - 1

جيڏيون جا جَڙَلائيِ جيء جَتَن،
سا مُون سَرتيو سيباڻيام، تنھن جيَڻَ جالَ ڪيامِ،
مَھارون جي مَيَنِ جون، سَنجهي ھَٿ ھُيام،
صُبح سُتي سُکہ ۾ ويسلي ويامِ،
ھڪل ھوت پنهونءَ جي سَڳَر منجهہ سُيامِ،
ڏوريندي ۾ ڏونگرين، ٿُھَرَ ٿوڀَ ٿِيامِ،
ڪوڙين ڀال پنهونءَ جا گنجي منجهہ گُهريام،
سُتي سَڳَرَ پَٽئن سِگَھَڙيِ سارَ لَڌامِ،
ڪِيھُون ڪوھَنِ پَٽِئين ڪُوڪُون جَمازن،
ھوتاڻي ھٿ کڻي پنهون پيادِنِ،
ڏُکوُن بُکوُن ڏاکِڙا ڪارڻ جي ڪيامِ،
موٽي ماءُ ڀنڀور ۾ اَڱڻِ سي آيامِ.

بيت - 2

ھلنديِ ھاڙھو مڻي ڏَڪَنِ منھنجا ڏوہَ،
ھوءِ اوڇَڻَ سِر اُٺن تي، ھيِء پَنڌ پِڇاڙي پوءِ،
ليڙن ري، لطيف چئَي، ڪيئن ڪرينديَسِ ڪوہَ،
اڳيان رائو سُڄي روہَ، وھان تان نہ وس پيو.

بيت - 3

ھلندي ھاڙھو مڻي سِسي ڏينديسِ ساہُ،
لِڱن تان، لطيف چئي، پاري نِيُمِ پاہُ،
ڪندو ٻاجهہ اللھ، وھان تان نہ وس پيو.

بيت - 4

ھلندي ھاڙھو مڻي گَسان تان م گُسان،
لَڪَنِ تان، لطيف چئي، رِڙھي مانَ رَسان،
پنهون شال پَسان، وِھان تان نہ وس پيو،

بيت - 5

ڀائيِ حالَ ھلي ويا، ڪنھنکي سُورَ سَلان،
کَڻيو لڄ، لطيف چئي، لَڪَنِ منجهہ لُڇان،
پاندي ڪيرُ پُڇان، وھان تان نہ وس پيو.

بيت - 6

وَڌو ڪِيَم وَڻا، اُوچا ڏونگَر مَ ٿيو،
ٽمِو مَ نيڻا، تہ پيرُ نِھاريان پرينءَ جو.

بيت - 7

وارو مُون وَڻاہُ، ڪا سُڌ سُونھپ جي نہ ڏِيو؟
اِيِء اِھائي ڳالھڙيِ شَجَرَ سُڻيجاہُ،
چوٽيِء چاڙيجاہُ، تہ موڙھيِء ڪو مُنھنُ ٿئي.

بيت - 8

وارو مون وَڻراہَ، ڪا سڏ سونھپ جي نہ ڏئين؟
وِجهي وَراڪن ۾ مَعذورِ کي م مُنجهاءِ،
مَنجهان پاڻَ پِياديون ھادي ٿي ھَلاءِ،
پِريان کي پھچاءِ، تہ لڳي لوٺو نہ ٿئين.

بيت - 9

وارو مون وَڻڪارَ، ڪا سڌ سونھپ جي نہ ڏئين؟
آھي اَڻ سُونھِنِ جي مٿي مَيارَ،
وِڙھيا ويراڳِنِ سين لَڪَن جا لِيارَ،
ڪريان ٿي ڪُوارَ، ڪَنڊَن ڪانڊيرن جي.

بيت - 10

ڪَنڊا مُون پيرن ۾ توڻي لَکَہ لڳن،
آگُرِ آڱُوٺي نہ مِڙي، ڇُپون پيرَ ڇِنَنِ،
ويندي ڏانھن پِرينِ، جُتي ذات نہ پائيان.

بيت - 11

جُتيون سي پائينديون، جنھين پيرَ پِرِين،
لاٿيون سڀ پَرين، سسئيِ سپيرين کي.

فصل چوٿون
وائي - 1

تو ڏَنِ تان نہ تنواريو، منھنجو لالن واريو،
اللھ ڪارڻ ميان اوٺيا،
شَرَفُ لھي سسئيِ، ڪُٺلِ کي ڪم ڪاريو،
مينديَ مورَ ملير جا، چانگنکي سڀ چاريو.

بيت - 1

مَري، جيء تہ ماڻئين، جانب جو جَمالُ،
ٿئين ھُوندَ حلال، جي پَندِ اِھائِي پاڙئين.

بيت - 2

مَرُ تہ موچاريِ ٿئين، اَجلان اڳي اڄ،
جا نڪيتان ھُئين جِئري مُنڌ ڀنڀوران ڀَڄ،
پنهونءَ ساڻ پَھَڄُ، تہ مَلَڪُ الۡمَوۡتُ ماڻئين،

بيت - 3

مر تہ موچاري ٿئين، جِئڻُ آڏو جَتَ،
ھاريِ ڪر ھمت، تہ ڏيئي دَمُ دوست لَھين.

بيت - 4

مر تہ موچاري ٿئين، ويھيِ وجهہ م ويرُ،
دل ۾ آڻ م دَورُ تون ڦِرَڻَ سندو ڦترُ،
توڻي لَھِين نہ پيرُ، توءِ راحَتَ آہ رِڙَھڻَ ۾.

بيت - 5

مر تہ موچاري ٿئين، ويھي جيُ مَ جوءِ،
مُنڌ مَرڻان پوءِ، پھچندِئن پنهونءَ کي.

بيت - 6

اَجَلان اڳي سسئي مُنڌ جِئرِيائي مَرُ،
ٽوليان تنھن مَ ٽَرُ، جنھن رُوحُ وِڃياو راہ ۾.

بيت - 7

مَوڻان اڳي جي مُوا، سي مَري ٿئن نہ ماتُ،
ھوندا سي حَياتُ، جِيَڻان اڳي جي جِيا.

بيت - 8

جيڻان اڳي جي جيا، جُڳِ جُڳِ سي جينِ،
اوءِ موٽيِ ڪيَنِ مَرنِ، مَرڻان اڳي جي مُوا.

بيت - 9

اُونچو اُتاھون گهڻو جِيَڻَ کي جبلُ،
مَرَڻَ موُنسين ھَلُ، تہ پُٺيِء تو پنڌ ڪريان.

بيت - 10

تو سَڱُ ساہَ گهڻن سين، جِيَڻَ گوشي جاءُ،
مَرَڻَ مونسين آءُ، تہ پُٺيِء تو پنڌ ڪريان.

بيت - 11

تو سامائي سسئي مَرَڻَ ڪيو مُردار،
ڪُپَرِ سين ڪوھيارُ، لوٺي تو لڄائيو.

بيت - 12

پَر ۾ پَچي پرينءَ کي مَري نہ ڄاتوءِ،
”مُوۡ تُوۡا“ مُنڌَ نہ سوءِ، ڪَنڌُ ڪُڄاڙيان ڪا ٽئين.

فصل پنجون
بيت - 1

ھٿين پيرين مُونَڙئين ھلج ساڻ ھِنئين،
عشق آريِء ڄام جو نِباھي نِئين،
جان جان ٿي جِئين، تان پاڙج ڪو مَ پنهونءَ سين.

وائي - 1

ويه م واٽ ورچِي، ھو اللھ ميان، جئن ڪَھَندِئن، تئن لھندئن ور،
ڪنِھين اچي ڪا ڪَھِي، ڪنِھين اچي ڪا چئَي،
امل ڀانيان اُنکي، ساجن مونکي جا چئي؛
پيرَ پٽانئَيِ ڪُنئرا رائي ڪَيس رَچي،
مُنھن ڪر مَعذورِنِ ڏي، پنهون ڄامَ پَرچي،
مونکي تنھين ماريو، جَتَنِ جا چئي،
وِندُرَ واٽڙين تي ڪانڌي ٿيندَمِ ڪيچي.

بيت - 2

ھٿين پيرين مونڙئين ڪَھِج ڀَر ڪَپارَ،
متان ڇوريِ ڇڏئين پِرِيتَڻي پَچارَ،
توکي سَنَدَ سسئيءِ سنديِ لَنؤ لغَارَ،
جي ھونِئيِ ھوتَ ھزار، تہ بہ پاڙج ڪو م پنهونءَ سين.

بيت - 3

ھٿين پرين مونڙئين ڪھج ڀر قُدامَ،
وِچِ وسيلو ناہ ڪو اوري آريُ ڄامَ،
ھِنئَين لاھي ھام، پاڙج ڪو م پنهونءَ سين.

بيت - 4

ھٿين پرين مونڙئين، پُري ڪج پَرَکَہ،
قدمَ ڪيچ ڌڻين ڏي پاءِ وڌنديِ وِکَہ،
جي ھُونِئي ھوتن لَکَہ، تہ بہ پاڙج ڪو م پنهونءَ سين.

بيت - 5

ھٿين پيرين مونڙئين سِرِج ساہَ پَساہَ،
ھوتُ گَڏبُئي حَبِ ۾ رَھبَرُ مٿي راہ،
جان جان ساڻُئي ساہ تان پاڙج ڪو م پنهونءَ سين.

بيت - 6

اَڳَھين اَنگُ سندوم، وَھي جيڏانھن ويو،
ڪھڙو ڏوہ ڏِبون، سو مَنَھن آئيو ساٿئين.

بيت - 7

ٿَڌيء ٿَڪي نہ وِھي، تَتيِء ڪري تاڻَ،
وڌاءٍ وڻڪار ۾ سسئيِ پاڻُ سُڪاڻَ،
پُڇي پَهَ پکين پيئَي مُنڌَ پَرياڻَ،
ڏِنَسِ ڏيهَ وڻن جان تن اللھ لَڳِ اُھڃاڻَ،
مانَ پرَچي پاڻَ، اَچي آرياڻي وري.

بيت - 8

توڻي وِلاڙُون ڪرئين، توڻي ھلين وِکَہ،
لِکئي منجهان لِکَہ، ذرو ضايع نہ ٿِئي.

بيت - 9

لِکيو جو نِراڙِ، سو انگُ ڪياڙيء نہ ٿئي.
پاڙيو ويٺي پاڙِ، جيڪي لالنَ لِکيو لوح ۾.

بيت - 10

جِتي جيتريون، لِکيون لوح قلم ۾،
تِتي تيتريون، گَهڙيون گهارڻُ آئيون.

بيت - 11

ڪياءٍ ڪيچن لَيِء جُسو جَلاوَتَ،
ڇڏي پيٺي ڇپرين ھاري سڀ حُجت،
ھُئي نماڻي نِسَتَ، پنڌ وڌاءٍ پاڻ تي.

بيت - 12

ڏُکيِء ڏورڻُ پاڻتي ويچاريء وِڌو،
ڏيلُ جنھنجو ڏُکہ سين سَڀوئي سِڌو،
ھُئڙُسِ اڳَ لِڌو، پوءِ ٿيِ ڪري پنڌڙا.

بيت - 13

پنڌ نہ پنڌن جيترو، ڪيئن سُڄندي ڪِيه،
جيڪر ڪريان ريه، پر چُوندا مُنڌَ چَري ٿيِ.

بيت - 14

چُونم مَرُ چَريِ ٿي، پر جي سَڏَ سُڻينِ،
مَرُ مُونھِين کي ڏينِ، ماڻهو اَچيو ميهڻا.

بيت - 15

ماڻهو ڏيئي ميهڻا مونکي ڪندا ڪوہَ،
جي ڇوڙيُم ڇوہُ، تہ پِٿون ٿينديَس پيرَ تي.

فصل ڇھون
بيت - 1

جَهلي تان نہ رَھان، ڌاران پَسڻ پِرينءَ جي،
اَپَرِ عاجز آھيان، لالنُ جان نہ لھَان،
فَردا مُن ڦِٽي ڪئي، وعدي ڏي نہ وَھان،
صُباح سِيئن نہ سَھان، خواہ ميڙئين خواہ مارئين.

وائي - 1

ھوتَ ھاڙھي ڏاري ھُوندا، وانءُ وَھيلي ساٿسين،
جتي پنڌ نہ پيچرو، سُونهان وڃن رُوندا،
اَسُونھِنِ، عنايت چئي، پھڻين پيرَ پُوندا.

بيت - 2

فردا مُنڌَ ڦٽي ڪي، نقد کنيو نارِ،
ھيِء جا واڳ ولھيِء جيِ، ويَر مَ ڏي مَ وارِ،
جانڪي مُٺيِء مار، جانڪي ميڙِ مُٺيِء کي.

بيت - 3

مُٺي ٿي مدُعا گهري، مَوتُ ٿيو مَوجود،
اچين تہ اڄ ڪريان صُباح جو سُجُود،
جانڪي ني وُجود، جانڪيِ ميڙ مٺيِء مار.

بيت - 4

جانڪي ميڙ مٺيِء کي، جانڪي مٺيِء مارِ،
ڏُکيِء کي ڏيکار، ھيڪر ھوتُ اکين سين.

بيت - 5

ڏُکي ٿي ڏَڌورَ، لَھَسي لَنؤ پنهونءَ جي،
ڏيئي آگ اَتورَ، سڀ نہ ساڙي سسئيِ.

بيت - 6

ڏُکيِ ڏِکَہ وِسار، سيڄ ڦِٽي ڪر سسئيِ،
پَٽين پير نھِار، تہ آرياڻي اُتان لھين.

بيت - 7

ڏُکي ڏُکہ مٿي ڪر، وانءُ ڇَپَرِ پيھي،
گڏَبيِء ڏيھي، سُوڌيون ڏينَدءِ خبرون.

بيت - 8

ڏُکيِء ڏيھاڻيِء، مُٺيِء مٿي ھٿڙا،
تنھن پَر نہ کاڻي، جنھن پَر جُڙي جيڏئين.

بيت - 9

ڏِسڻُ ڏِکان اَڳِرو، سسئيءِ آڻ م شڪ،
ٿيُ ٻانھيِ، ڀَرِ اوئيوُن، لُڏُ م پَسي لَڪ،
وَرُ پنهونءَ سين پَلَڪُ، کوءِ ٻارھن ماہ ٻين سين.

بيت - 10

ھر دم ھوتَ پنهونءَ جو ڏِسڻ ڀانئج ڏِکَہ،
وَرُ پنهونءَ سان پَلَڪَ، ٻَنِ ٻارهن وَرِہَ ٻين سين.

بيت - 11

ٿورَ ويَرِمي ٿيُ وڃڻُ ويرَمَ نہ سَھي،
ڏيئي مرج ڏونگرين جَتنِ ڪارڻ جِيُ،
ھَڏِ نہ ھوندو ھيُ، ڪَرِ ساہُ پِريان تان صدقو.

بيت - 12

ڏکيِء سنڌيون ڏونگرين آڌيِء آھون پوُنِ،
ڏاري جو ڏونگر کي، سو ڪي چيو چُونِ،
آريِء جي افسوس ۾ ماڻهو مِرون رُونِ،
اَنَپَرِ سيئَي ھُونِ، ھِينئَڙا جن ھَڄيِ ويا.

بيت - 13

ڏُکيِء سنديون ڏونگرين پَسو پِٽُون پُونِ،
مُئي پُڃاڻا منڌ کي روجهہ رُڃن ۾ رون،
ڀُڻا اِيَھِين چُون، تہ مُئيِء اسانکي ماريو.

بيت - 14

ڏُکيِء سنديون ڏونگرين اوڇنگارون اَچن،
ھڻي سانگ سسئيِء کي ڪلو ڪيو ڪيچين،
جي ھٿان ھوتَ مَرَن، ھوتُ تنِھين جي ھنج ۾.

بيت - 15

ڏکيِء سنديون ڏونگرن وَڻَٽِڻَ وايون ڪن،
وٽان ويھي جن، وَڍيِء واڍوڙيا.

بيت - 16

وڍيِء سي واڍوڙيا، رتُ نہ ڏِٺو جن،
مَوتُ قبوليو تن، ڏٺو جن ڏُکيِء کي.

بيت - 17

ڪنھِن جنھن ڏُکان ڏي پارا پاکي پانڌئين،
سُورَ ڀريا سي، ڳالهہ ڪيائين جنسين.

بيت - 18

ڪو جو وَڌيِء وَڍُ، جئن ور وَڍياءٍ وَڍَ سين،
ڏُکہ ڏکيِء کي ڏَڍُ، جن ڏِٺي سي ڏُکيا ٿيا.

بيت - 19

وَڍي ٿي وايُون ڪري، ڪُنِل ڪُوڪاري،
ھُن پَنِ پنھنجا ساريا، ھيِء ھَنجُون ھَڏَنِ لَيِء ھاري.

بيت - 20

ڏُکيِء توءِ ڏُڪار، توڻي وَسن مِينھڙا،
صاحبَ ھَٿِ سُڪار، ھِنَ وَسِ آھينِ ھٽڙا.

بيت - 21

ڏکيِء توءِ ڏڪار، سيڻن ڏيهُ سُڪاريو،
باروچاڻو ٻار، سڀوئي سُواءَ سين.

فصل ستون
بيت - 1

آءٌ نہ گَڏي پِرينءَ کي، ٿورا ڏِينھن ٿيا،
راتيون روزَ ويا، عَبَثَ آريِء ڄام ري.

وائي - 1

تَنَ مَنَ منجهہ تَنوارَ، ھو يارَ، سدا آھي سِڪ جي وو،
تئن چِڻڪَنِ چَتَ ۾، جئَن سا گَهنڊيِء لارَ،
لڳي اُڃ اکيين کي، سِگهو موٽُ سَتّارَ،
پَسان ڪِينَ پِرِيتَڻو، ڪا ڏي پِرتِ پَچارَ،
بندياڻي ڀنڀور ۾ آھيان اوھان ڌارَ،
مونکي ڇڏ م ڇپرين، آرياڻِي آڌارَ،
ڏيان خَيرُ خِزان ۾ بيتو منجهہ بَھارَ،
مُضرَ تان مونکي ڪيا حڪيمن ھزار،
دوا آھئين دل جي وارو واقِف ڪارَ،
آڻي ڏي عَليِلِ کي مَعجُونُون موچارَ،
آھي عبداللطيف کي تُنھنجي پيِء پچار.

بيت - 2

آءُ نہ گڏيِ پرينءَ کي، سھسين سڄ ويا،
ھَلڻَ ويرَ ھِئان، ديکي شال دم ڏيان.

وائي - 2

ھيِء گهايَلِ ھَڏِ گهوري، ڪيچِي مون نہ سَڱِيڻا،
عشقَ آريِء ڄام جي ھيِء جُهونَڙي ھَڏِ جهوري،
رھي جا رُڃُنِ ۾، سا ڇپر ڇڏيو م ڇوري،
اديون آريچن لَيِء ڏونگرِ ٿينديَس ڏوري.
.

بيت - 3

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي، تو ٿو لھين سڄ،
آءٌ جي ڏيئَين سَنِيھا، نيئَي پِريان ڏج،
وڃي ڪيچ چئج، تہ ويچاري واٽ مُئي.

بيت - 4

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي، پويون ٿيو پَساہُ،
سِڪان ٿي سَڪرات ۾ رويو پُڇان راہ،
شال م وڃيم ساہ، ڏاران پسڻ پرينءَ جي.

بيت - 5

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي عمر تان ويئي،
ڏُکيِء ڏينھن وڃائيا سرتيون سڀيئي،
پيريء ۾ پيئي، اکيون آري ڏي کڻي.

بيت - 6

آءٌ نہ گڏيِ پِرينءَ کي جوڀن ويو جاڙَ،
آڏا آريچن کي چاڙھيڪا ۽ چاڙَھہ،
مون مُٺيء کان نہ ٿئي وَڏپڻ منجهہ وِلاڙ،
عمر سڀ آواڙَ، وييم ٿي واڪا ڪريان.

بيت - 7

آءٌ نہ گڏيِ پرينءَ کي، ھيُ پڻ ڏينھن ويو،
نِھوڙي ناڀُنسين مونکي نِينھَن نِيو،
مُٺيِء مَوتُ ٿيو، پِيُ پِيَ ڪندي پنڌ ۾.

بيت - 8

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي آيو عزرائيل،
جوراڻي سين جيڏيون نَڪو قالُ نہ قيلُ،
آيو مَوت دليلُ، ماريندو مُراد کان.

بيت - 9

آءٌ نہ گڏي پرينءَ کي مٿان آيو مَوتُ،
واجهائيندي وَرِہَ ٿيا، ھَڏِ نہ گڏيُم ھوت،
جيڪس ٿينديَس فَوت، فنا ھِن فِراق ۾.

بيت - 10

آءٌ نہ گڏيِ پرينءَ کي ڪاريِ ٿي قِيامَ،
ھٿن ھاج ڦِٽي ڪئي، نيڻن ننڊ حرام،
ڪُٺيس تَنھن ڪِمام، ھوتَ ھلندي جو ڪيو.

بيت - 11

وِلاڙيو وڻين چڙھي، ڳِجهُن ٿيندي ڳاہُ،
مسئَيءَ سُوريِء چاڙھيو پريان لَيِء پَساہ،
ھوءِ مِرون ھِيُ ماہ، ڪين ڪميڻيِء رکيو.

بيت - 12

ولاڙيو وڻين چڙھي، رَئي پَسيو ٿي روءِ،
وِچان جو وِچُ پوءِ، سو ڪنھن پَرِ ڪَھي لاھيان.

بيت - 13

ولاڙيو وڻين چڙھي، اُونچن مٿي اَڄ،
لالن ڪارڻ لَڄ، پاسيائين بَردارَ جي.

بيت - 14

ولاڙيو وڻين چڙھي، ڏيو پَٽولي لانگَ،
تاڙيِء ٽاريِء ڇانگَ، مسئي مورَ ٻَچن جِئن.

بيت - 15

ولاڙيو وڻين چڙھي، پَسو سَگهہ سَندياسِ،
آڌيِء وڃيو آکُڙي نڪو پيُ نہ ماس،
سوئي سو سيڻاس، پَري پَڙاڏا ڪري.

بيت - 16

ولاڙيو وڻين چڙھي، ڏاڍو ڏوري ڏُورِ،
سُپيريان جي سُورِ، پري پڙاڏا ڪري.

بيت - 17

پري پڙاڏا ڪري، اوري نہ آھي،
ڪَمترَ ڪا ڪاھي، پھچي ھِن پَٽيء کي.

بيت - 18

رُڃُنِ ۾ رَڙِ ٿي، ڪَرَ ڪووَلَ جي ڪُوڪَ،
وَلوَلو ۽ وُوڪَ، ايِء تان آہِ عشق جي.

بيت - 19

رڃن ۾ رڙ ٿي، ڪَرَ چَتونءَ جيِ چانگهارَ،
ايِ عشق جا اُٻڪارَ، نعرو آھي نِينھن جو.

بيت - 20

رڃن ۾ رڙ ٿي، جَھِڙي ڪَري جوءِ،
اَيِء نہ عورت ھوءِ، ايء تان آہَ عشق جيِ.

بيت - 21

رڃن ۾ رڙ ٿي، ڪَرَ ڪرَڪي ڪُونجَ،
نعرو منجهہ نِڪونُجَ، ايِء تان آہ عشق جي.

بيت - 22

رڃن ۾ رڙ ٿي ڪَرَ سارنگي ساُزِ،
ايِء عشق جو آواز، ماڻهو رکن مُنڌ تي.

ديسي

فصل پھريون
وائي - 1

ڏاگهن ڏيرن ساڻ، ڪَرَھَنِ ڪيچين ساڻ،
متان ڪا ٻي لَنؤ لائي،
آءٌ سُتيِ، ھُو ھَليا، وِيِڙا ڪَرَ ھَلَ ڪاھي،
آسڻَ اڳييان اُنِجي ٻَر ٻَر ڪيو ٻاڏائي،
چَتُرَ ڏيئي چِت کي، وِيَڙا ھوتُ ڇَپائي،
جيڪا ھُيَنِ من ۾، ويڙا پنھنجي پُڄائيِ،
اديون، عبداللطيف چئي، ايندم واڳَ وَرائي.

بيت - 1

مُٺيَس جَهلِ مَھارَ، ڪُٺِيَس ڪاہِ مَ ڪَرَھو،
مون نماڻئ جي نِجُهري ڀيرو ڪج ڀَتارَ،
ساڄنَ توھان ڌارَ، ڏِٺُم ڏينھُن قِيام جو.

بيت - 2

ڏاگهن، ڏيرن، ڏونگرن، ٽِنهي ڏِنَم ڏُکَہ،
سي سڀ ڀانيَم سُکَہ، ھيڪاند ڪارڻ ھوت جي.

بيت - 3

ڏاگهن، ڏيرن، ڏونگرن، ڏُکن آءٌ ڏَڌيِ،
پُڇان پيرُ پنهونءَ جو، وِجهان وِکَہ وَڌيِ،
لِکئي آءٌ لَڌيِ، نا تہ پَٽن ڪيرَ پنڌ ڪري.

بيت - 4

ڏاگها ڪِيمَ ڏَرو، اڃا آرياڻيِ اڳي ٿيو،
موڙي مَڃَرَ ٽاريون چانگا ٿا چَرو،
آنتان حَرفُ ھَرو، مُور ائِين معاف ٿيو.

بيت - 5

اَڱڻَ مٿي اوپِرا جڏھن ڏاگها ڏٺَئي ڏينَھن،
وَٺي سڙَڪَ سسئيِ ويهہ وھاڻيِء سيئن،
چوٽيِء سين چانگن کي جَڙِ زنجيرن جِيئن،
تہ ھوتُ تُنھنجو ھيِئن، ھُوند پنهونءَ نِياءٌ نہ پاڻسين.

بيت - 6

اَڱڻ مٿي اوپرا جڏھن ڏاگها ڏينَھن ڏٺاءٍ،
ڪُنجونِ جي قفلن جون نان ڪنھن لَل لِڪاءِ،
سُڀاڻي سندياءِ، ٿئي سارُوڻيِ سسئيِ.

بيت - 7

اَڱڻ مٿي اوپرا جڏھن ڏٺَئي اُٺَ،
ڏايُئي نہ ڏاگهن کي، اوڳي ساڻ اَڳَٺَ،
تہ ھُوندَ نہ تُنھنجي ھَٺَ، سُورَ پِرايا سسئي.

بيت - 8

اَڱڻ مٿي اوپرا جڏھن ڏٺَئي توڏا،
وَنِگيَئي نہ وارن سين تن گورن جا گوڏا،
تہ لَڪَنِ جا لوڏا، ھوند نہ سَٺَئي سسئيِ.

بيت - 9

ڏاگَهنِئَون ڏيرن جي آندا بَردَ ڀنڀور ۾،
ھَڻي چيلهہ چَرا ڪيا، وَہِ پَئي وھُڙَنِ،
کُڙيِء کُڙڪو اُنِجو ھوند سُتي سُئو سڀن،
ڏاندن سان، سيّد چئي، ڪي پِياديُون پھچن؟
جنجو پير نہ لڳو پَٽ سين، تن آيَم ساڻ اُٺن،
گُنگن ۽ جُنگن، مُنڌَ اَسُونھيِن ميڙئين.

بيت - 10

اَڳي اُٺَ رَڙَنِ، مون ڀيري ماٺ ٿي،
پَلاڻيندي پاڻ ۾ ڪُڇيو ڪينَ ڪُٺَنِ،
ڪا جا مامَ مُٺَنِ، ھِن پڻُ ھُئي ھُنِسين.

بيت - 11

ڇا جي ڏِنگا ڏيرَ، منھنجو ڏينھُن ڏِنگوم ٿئي،
اُٺن ۽ اوٺيَڙن جي ڇا وَھِيڻو ويرَ،
ھيِء ڪميڻي ڪيرَ، جا اَمرَ کي آڏي ڦِري.

بيت - 12

ديسي سيڻَ ڪجن، پرديسي ڪھڙا پرين،
لَڏيو لاڏُوڻا ڪيو پنھنجي ديسِ وڃن،
پُڄاڻا پِريَنِ، ڪجي بس ڀنڀور کان.

بيت - 13

ڌُريان ئي ڌاريان، مِٽَ مُئيِء جا نہ ٿيا،
مَديِ ڏيرن مَنَ ۾، کِليو کِينڪاريان،
صُبُوحِ ٿي ساريان، نہ اُٺَ نہ اوطاقن ۾.

بيت - 14

اُٺَ م اوري آڻِ، ڏاگهن ڏَڌي آھيان،
ھَڻيِ ھَٿُ ھَيِنَکي پَري نيئي پَلاڻِ،
ھوت منھنجو ھاڻِ، پنهون نِياءٌ پاڻسين.

بيت - 15

جَتا شال جِيو، جِيو ٿا جاڙُون ڪريو،
ٻانڀڻ کي ٻروڄ ري ٻيلي ناہ ٻيو،
ڇِنَڻُ تان نہ پيو، ھيُ سَڱ نہ ڇِنڻَ جهڙو.

بيت - 16

جَتَنِ جا جيلان، ٿي ساٿ پُڇائي سسئِي،
آيَس آريُ ڄام جا تَڙِ توڏا تيلان،
اُنِکي ناڪيليون نَڪن ۾ دُھِريُون دَليلا،
سِرِ ھَڻيو سيلا، لايو نِينھُن نِنڊون ڪريون.

بيت - 17

جَتَنُ ڪج جَتَنِ جو، آياڪِ ايندا،
وٺي پنهون پاڻسين وٽان تو ويندا،
دَمُ نہ دَميندا، سِڌاريندا ساڻيهَ ڏي.

بيت - 18

جَتَ ھڏھين ھُتِ، مون ھِتِ ھِنيڙَي ۾ حَلُ ٿيا،
چنگلَ جنھِين چَو ڦَرا، راحت تنھِين جي رُتِ،
گُنگن جِيَ گُفتِ، ڇيڙي وِڌيَس ڇپرين.

بيت - 19

جَتَنِ وِڌيَس جارِ، نا تہ ھُيَس نماڻي نِڪَڻي،
ٿِيَڙا پاڻَ قرارِ، مون مَنُ گڏي گُوندَرين.

بيت - 20

جي ڄاڻان جَتَنِ، پوءِ پَٽاندرِ ھيترو،
آءٌ ڪِيئن مُلاتن، سَرتيون سُورَ پِرائيان.

بيت - 21

ھي جي آيا ھيرَ، سي مون اڳ نہ ڏٺا ڪڏھين،
آءٌ تَرِسان، ھُو تَڪڙا، پَٽِ نہ لاھِينِ پيرَ،
ڀَنڀولِيَس بَرن ۾ پَسي ڀِينڊيُن ڀيرَ،
آءُ آرياڻي اُسِري، ٿي واھَرَ جي ويرَ،
ھيء ڪميڻي ڪيرَ، تون پارَسِ رسج پَٻَ ۾.

بيت - 22

جَتَنِ يارانو، ڪيچين مونسين ڪو نہ ڪيو،
نالي سُيَس ھوتَ جي، مِٿَمِ ٻارانو،
تيلاھيِن طعنو، ڏيندا مون ڏيرَ ويا.

بيت - 23

گورا وڃن گامَ، ڏيرن سَندي ڏيه تي،
توڏن جون تَڙَ ڀِيڙَ ۾ ٽَريون تِرڪن تان مَ،
اوٺَيڙا آرامَ، لنگهي پَٻُ پَري ٿيا.

بيت - 24

گُئَسَرِ ٿئي مَ گُسَ، پَڻي پوءِ مَ پِرينءَ تي،
جنھن سِرِ ساڄنُ سُپرين، تنھن اُٺَ م لڳي اُس،
پنهون پاڪَ پُرسُ، ھوت نہ ڪجن ھيڏيون.

بيت - 25

اُس مَ لڳي اوٺئين، ليڙن لُڪَ م لَڳُ،
اللھ آريچن جي ڪوسو واءُ م وَڳَ،
جَتَ جَهجها ۾ جَڳَ، منھنجي پِرت پنهونءَ سين.

بيت - 26

لَڏيندي لِباسُ، جتن جيڏوئي ڪيو،
اچي آريِء ڄام جو وڻ وڻ منجهان واسُ،
مِرُون کِينِمِ ماسُ، ھَڏ ھلندا ھوتَ ڏي.

بيت - 27

اُٺَ ويريِ، اوٺاَر ويريِ، ويريِ ٿِئڙَم ڏيرَ،
چوٿون ويريِ واءُ ٿيو، جنھن لَٽيا پنهونءَ پيرَ،
پنجون ويري سج ٿيو، جنھن اُلَھي ڪيِ اَويرَ،
ڇھون ويري ڇپر ٿيو، جنھن سَنوان ڪيا نہ سيرَ،
ستون ويري چنڊ ٿيو، کِڙيو نہ وڏيِء ويرَ،
واھيري جي ويرَ، ڇُلون ڪريان ڇپرين.

فصل ٻيو
بيت - 1

اڄ پڻ وَسائي اوٺئين مٿي مارڳَ ماڪَ،
پنهون نِياءٌ پاڻسين تاڙيون ڀَڃي طاقَ،
”ھَيۡھَاتَ ھَيۡھَاتَ لِمَا تُوۡعَدُوۡنَ“ سُڃي ٿي اوطاق،
چُڪيِء چوري چاڪَ، ھاڙھي ھوتَ ھَلي ويا.

وائي - 1

لالنُ آئيو پيھي، وِيڙَا سُورَ سڀيئي،
جِيَس جِيَس وو جيڏيون؛
ڳالھيون ڪنديَس ڳُجهيون، مُنھَن مقابِل وِيھي،
کٿوريِء بارُ ڀَري آيو ڏنگرَ ڏيھي،
سَرڪَشي سَردار سين مون ڪميني ڪيھي،
ھُئي شِڪَستي سسئيِ، رازَ پنهونءَ جي ريھيِ،
اديون، عبداللطيف چئَي، سڄڻَ آيَمِ سيئي.

بيت - 2

مِڙيِ مُنڌَ ڏي آئِيُون ھاھيڙيون سَھجان،
”اَلسَّفَرُ قِطۡعةٌ مِّنَ النّارِ“، ھاري موٽُ ھِتان،
سڱ ”صِرَاطَ الۡمُسۡتَقِيۡمَ“ جو اٿيئي تان اڳيان،
سي ڪيچِي نيندَءِ ڪِئان، جئَن تُنِھنجو نينھنُن نِفاقَسين.

بيت - 3

جَڏَان ”ڪُنۡ فَيَڪُوۡنُ“ چَئيِ، نِيو آرياڻيِء ارواحُ،
انگ اڳھين لکيو منھنجو ميثاقان،
”مَن طَلَبَ شَيۡئًا جَدَّ وَجَدَّ“، اُتو عليء شاہ؛
اڃا اِنَ حَديِثَ جو مُون آسِرو آہِ،
پنهونءَ جي پَيغام تان منھنجو مَوتُ مُباحُ،
سَرتيون دعا ڪجاہُ، تہ ميڙائو مون ٿئي.

بيت - 4

سَڀا سياھيِ، آھي آريِء ڄام ري،
ڪڏھن پَسي ڪا نہ ڪا ريِء لالَن لالائي،
دُودُ دل تان دُور ڪَري ڪَرِ ساجنَ صَفائي،
”مَنۡ لَّا شَيۡخَ لَهُ فَشَيۡخُهُ الشَّيۡطَانُ“ ان ري اونداھيِ،
ھُوءَ جا ھَلي ھيڪلي، سا گيرَبَ گَمائي،
”بِلَا شَيۡخٍ مَّنۡ يَّمۡشِيۡ فِي الطّرِيۡقِ ڪَمَنۡ يَّشۡمِيۡ فِي الۡبَحۡرِ بِلَا سَفِيۡنَةٍ“ اھڙي اوائي،
تنھن ري تَوائيِ، ڪوڙين ٿِيَنِ ڪيتريون.

بيت - 5

بَرُ وڏو، بار گهڻو، ويجهو نہ وڻڪارُ،
ليڙن جو، لطيف چئي، کنيو مُنڌَ مَدارُ،
وَڻَندُنِ تہ وَرِ ڪندا، نہ تہ اڳيَنِ جي اخيتار،
ڪاڏي ٿيو ڪوھيارُ، ڪاڏي ٿي ھٿَ کڻي.

بيت - 6

ڪيڙي ڪيچاين، گورا گَسِ ھَلائيا،
لَڙيو چَڙھيو چَوٽيئَن ڪَريو ڪوہَ ڪِرَنِ،
سُونَھنِ جي سردار سين، سي توڏامَ تَڙِجَنِ،
لُطف ساڻ، لطيف چئي، لنگهيو بَرُ بوتن،
تن ڪھڙو غم گُنگن، ھوتُ حمِاتِي جنجو.

بيت - 7

جاڳائي جَتَن، گورا گس ھلائيا،
پھتي ريء پھاڙ ۾ اُٺ م آڳَٽِجَن،
لَتاڙي، لطيف چئي، لنگهيو بر بوتن،
تن ڪھڙي چُڪَ چانگن، ھوت حماتي جنجو.

بيت - 8

ڀِنيِء ٿا ڀَرينِ، ساٿين سَنڊَ ھٿن ۾.
لَيڙن جو، لطيف چئي، مونکي مَنجُهہ نہ ڏِينِ،
ھوتُ پنهون ٿا نِينِ، اُسونھينءَ جو آ جِڪو.

بيت - 9

اوڳارِينِ نہ انَرا، ٻَڌا چَرن نہ ٻُورُ،
ليڙن کي، لطيف چئي، ھلڻ جو مذَڪُورُ،
مَيَنِ کي مامُورُ، آھي اُڻتڻ اڳئين پنڌ جي.

بيت - 10

ويٺي ٻُڪي ٻاڦَ، جهولي جُهڻڪَ جُهني ڪي،
آيَمِ تن اُٺن سين، جنجا پيرَ ڌَڌا ڌَڙَ داڦَ،
لنگهيا لَڪَ، لطيف چئي، توڏا تڙَٻَنگَ طافَ،
ڪيرَ لنگهينديِ قافَ، اِيء بَرُ برھمڻِ باسيو.

بيت - 11

ھَي ھَي ڪيو ھاءِ، ٿي پاڻُ ھَڻي سِرِ پاھڻين،
لڏاءٍ، لطيف چئي، جَتڻ سندي جاءِ،
شڪرَ بارِ سَنداءِ، جيئن سُتانيِ ساٿِ مڙين.

بيت - 12

دَوڪَ دَھليا جت، گورا ھلڻ نہ گَسَ ۾،
چَو سالَ ئي نہ چَلڻا، ٿي تَنگَ نِھاري تِتِ،
سُوڌيِ اُنِھيِن، سيّد چئي، پوءِ پانجاريَنِ پِرت،
اِن اَڙانگي پنڌ جي ڪانيشَن پوءِ نِرتِ،
سسئيِ وڏي سَتِ، جا اھڙيِء پَرِ پنڌ ڪري.

بيت - 13

پُڻ ٿا پَلاڻينِ، اوٺي اڄ اُڀَکُڙا،
پَهَ پارسيون پاڻ ۾ ڏير ڏھاڻي ڏينِ،
ھوتُ پنهون ٿا نينِ، ٻاروچيِ ٻوليِ ڪيو.

بيت - 14

پڻ ٿا پلاڻين، اوٺي گهڻو اُٻَھَرا،
ھوءِ جي ھلڻ سنديون ڳاھُون ڳالھائين،
مونکي ٿا مارين، سڄڻ سانباھي ڪيو.

فصل ٽيون
بيت - 1

اللھ ڪارڻ اوٺيا ڪَرَھا م ڪاھيو،
جانبَ جَڏي جيِء جو آگانڍو آھيو،
لاڳاپو لاھيو، متان منھنجو سُپرين.

وائي - 1

ھوتَ نہ ڀانيُمِ ھِيئن، آءٌ جا ماريِ سَڄڻَ تُنھنجي نِينھَن،
وو ڇڏي تون ڪو ڇَپَر ويندين،
لُڪون لڳن ڪوسيون، ڏاڍا تَپن ڏينھَن،
عشقَ آريِء ڄام جي ڪيَس نماڻي نينھن،
جُهنگارِيندي جهنگ ۾ ڏوٿين ڏٺڙي ڏينھن،
اُن جا ڇڏي ڇپرين، ڪيچ رَسنديِ ڪيئن،
وِلھيِء ھِتِ وَسائيا، سندا محبت مِينھَن.
اَديون، عبداللطييف چئي، مَنَ پھچان سِيڻن سِيئن.

بيت - 2

اللھ ڪارڻ اوٺيا، ليڙا نِيو م لُرَ،
نِيو نماڻي پاڻسين ٻانھي جَهلي ٻُرَ،
مونکي ماري منجهہ ٿي سَنديِ ھوتن ھُرَ،
ڪچو لايان ڪُرَ، ڪيچان اوري جي وَران.

بيت - 4

ڪيچان اوري ڪيتريون مَعذرِيُون مُيُون،
واٽون وِيه ٿيون، ڪُه ڄاڻان ڪيھي ويا؟
ڪيچان اوري ڪٿھين وڻُ نہ ويساھِين،
ڪمينيِ ڪيچين لَيِء پُورج پَراھِين،
تاڻج تيڏاھين، وارج ڪام وَرَڻَ جي.

بيت - 5

اللھ اچن اُوءِ، جن آئي من سَرھو ٿئي،
پَسان مانَ پَرِ ڪنھين جَتَنِ سَنديِ جُوءِ،
لنگهي لَڪَ، لطيف چئي، سُڻيان ھوتن ھُوءِ،
گوليِ ٿيان گُل بُوءِ، جي سُڃاڻان ساٿَ ڌڻي.

بيت - 6

ڪيچان آيو قافلو ساٿَ ڌڻي سَرواڻُ،
وارَ وڍي واڳون ڪريان، پوان ھُوند پَلاڻَ،
جھڙو پنهون پاڻَ، تھڙيِ سِٽا ساٿ جي.

بيت - 7

ڪيچان آيو قافلو رات موچاريِء رُوءِ،
بوتي ۽ بلوچ جي رِڙھيِ پَسان رُوءِ،
لنگهي لڪ، لطيف چئي، سڻيان ھوتن ھوءِ،
گولي ٿيان گل بُوءِ، جي مون نِيو پاڻسين.

بيت - 8

ڪيچان آيو قافلو ڀَليرو ڀانئيان،
پَڻي جا پيرن جي، لنِڱن کي لائيان،
ڄَنبيليِ چائيان، جي مون نيو پاڻسان.

بيت - 9

ڪيچان آيو قافلو طرح موچاريِء توڏ،
سينگارياءٌ، سيّد چئي، ڪَرَہَ منجهان ڪوڏَ،
لَکُہ لھي ٿي لوڏَ، جيِجان تن جَتَنِ جي.

بيت - 10

ڪيچان آيو قافلو ڄامن سندو ڄامَ،
پسنديئي پنهونءَ کي اکين ڪيو آرام.
ناتَر چايان نامُ، جي مون نِيو پاڻسين.

بيت - 11

ڪيچان آيو قافلو جُنگ سونھاريِء جوڙَ،
تڙ يارا توڏن کي ڳچيِء سُونھِنَ موڙَ،
دَولتَ چايان دَورَ، جي مون نِيو پاڻسين.

بيت - 12

جُهوڙا جن جُهلِنِ ۾ ھييري لَکَہ ھزارَ،
لڳا واٽ وڻن جا پنهونءَ کي پالار،
آن ڪي ويندا گڏيا، اھڙيِء سِٽَ سُوار،
لنگهي ڪالهہ قطار، تون اوٺي اڄ نھِارئين.

بيت - 13

مزمانن مَھَري، آڻي جهوڪيا جهوڪَ ۾،
چاٽي چَنبين ۾ ويا، جيئَن بازُ سَٽي بَحري،
ڪوھيارو قَھري ويو نھِوڙي ننڊ ۾.

بيت - 14

ڪيچي ڪالهہ ڪَھي ويا اَديون آڌيِء رات،
جاڳان تان جيڪي ٿيو وِھاڻيِء پِرڀات،
ڦوڙائو فقير کي ڏنو جَتَنِ سنديِء ذات،
رفِيعُ الَّدرَجاتِ، پَرمَلُ پنهون ميڙئين.

بيت - 15

مون ڀانيو مون وٽ، ھميشہ ھوندا پِرين،
ويڙھو ڏيئي ويڪرو، پَھريِ ويا پَٽِ،
ساہَ جنجي سَٽِ، وڪيُم ٿي وڻڪار.

بيت - 16

مون ڀانيو مِزمانَ، ھميشه ھوندا پِرين،
ڪُھي ڪميني ھليا ڪَھل ڪياءٌ ڪان،
ڏيئي ويا ڏاہِ کيي سُورن جا سامانَ،
جورو رات جُوانَ، جيڏيون جَتَ ڪري ويا.

بيت - 17

ڀانيُم جي سَروانَ، ڇُلائِيندَمِ ڇپرين،
تہ کانَيمِ ھُوند پَلاڻَ، اُٺَ گُڏايَمِ اُنِجا.

بيت - 18

ڪاڏي مُنھن مَڪرانَ جو، ڪاڏي ڪيچ ٿيو،
ھھِڙو ساٿ ڀنڀور تان ڪڏھين ڪو نہ پيو،
ڪوھيارو ڪام ھڻي چوري چِتُ ويو،
جنِھين جَتُ نيِو، تن اُٺن گهوري آھيان.

بيت - 19

ڪاڏي منھن مڪرانَ جو، ڪاڏي پَريون پار،
ليرن جو، لطيف چئَي، سونھون ٿيو سَردار،
جو مُلڪ جو مَھندار، سو موليٰ مونکي ميڙئين.

بيت - 20

بِرہَ مَڻايُس بَرُ، نا تہ سُکي ڪيرَ سَڌون ڪري،
گهڻو ڏورياءٍ ڏُکہ سين ڏيرن ليِء ڏونگرُ،
وَري آيُسِ وَرُ، سَفَرَ مُئيِء جا سابِ پيا.

بيت - 21

وَرَ ۾ ڪوِنھي وَرُ، ڏيرن وَرُ وڏو ڪيو،
نِھارِينديَس نِڪري بوتن ڪارڻ بَرُ،
آڏو ٽَڪَرَ ٽَرُ، متان روہَ رَتيُون ٿِئين.

بيت - 22

وَرَ وَرا ڪا وچ ۾. لَکين آڏا لَڪَ،
ھُو جي آڏا حَقَ، سي ڪندا ڪوہُ ڪُٺيِء کي.

فصل چوٿون
بيت - 1

وارو وَرُ وٺي ويا آريِء جا اَظلامَ،
آنداءٌ آريِء جا پنهونءَ ڏي پَيغامَ،
پَهَ ڪياءٌ پاڻ ۾ مُنھان مَخفيِ مامَ،
سَنڀُوڙا ساٿُ کڻي ويساھي وَريامَ،
ڪاڪيون رات قِيامَ، جيڏيون جَتَ ڪري ويا.

وائي - 1

ڇا کي ڪَرَہَ قطاريو، واڳ وٺي وَرُ واريو،
مون نماڻيِء تان ڪي نہ چيو،
راھو رات ڀنڀور ۾، تان ڪا گَهڙي ھِت گهاريو،
سِڪي جنھن سَڱُ ڪيو، تنھن مَعذورِ کي اَءٍ م ماريو،
سائينءَ ڪارڻ سُپرين دوستَ درسن ڪاريو،
موڙي مَڃَرَ ٽاريون، چانگن کي اَءٍ چاريو،
اَڀَري عبداللطيف ڏي واڳ وَھِنيَلَ اَءٍ واريو.

بيت - 2

وارو ور وٺي ويا جابِرَ ڪري زورُ،
بيدي ٿيو ڀنڀور، حَشَرُ ڪري ھليا.

بيت - 3

وارو ور وٺي ويا ڪري ڏيرَ ڏَمرُ،
ھاڻي ٿيو حشر، پُنا قَولَ قيامَ جا.

بيت - 4

وارو ور وٺي ويا ڪري ڏيرَ ڏورو،
ساڄنَ ريِء سَرتيون آتڻ آڌورو،
نيِء سين نِسورو، حشر ڪري ھليا.

بيت - 5

وارو ور وٺي ويا جوري سين جابِرَ،
صَبرُ ڪئن صابِرِ، اچي مجيبن ري؟

بيت - 6

وارو ور وٺي ويا ڏاڙھيِء ڀنڀا ڏيرَ،
ڏينديَس ڏاڍين ڏونگرين اُنھين ليِء اُليرَ،
ڪيچِ پھچي ڪيرَ، وڃڻ سين وسُ ڪريان.

بيت - 7

سَنجهي مُون نہ سنڀاليو تہ ڪي اوٺي ڪندا اِيئن،
ڪُھي ڪميني ڪِيئن، جَڏي رات جَتَنِ ڪي.

بيت - 8

سنجهي مون نہ سنڀاليو، صُبُح ماريَس سُورَ،
جَتَنِ لاءِ ضرور، گهڻا گهاريَمِ ڏينھڙا.

بيت - 9

سنجهي مون نہ سنڀاليو، صبح ساريَمِ سُورَ،
آڌيِء رات اُڌَمِيو ڏينِ پَلٽيو پُور،
جتن لاءِ ضرور، مادَرِ ماري آھيان.

بيت - 10

سنجهي مون نہ سنڀاليو، ماريَس سُورَ صُبُوحِ،
نيڻَ ھيرائي نِنڊ سين جَتَنِ لنگهيِ جُوءِ،
ھاڃو ڪري ھُوءِ، آڌيِء رات اُٿي ويا.

بيت - 11

آڌيِء اُوءِ ٿي ويا، ڪَرَ رکياءٌ ڪيچَ،
ٻاروچاڻي پيچَ، مُنھنجو من منجهائيو.

بيت - 12

جَڏيِء وٽ جالي، مانَ الله ڪارڻ لِکَہ سيِئن،
آھي آريِء ڄام جي ھِت ھُت حوالي،
عَيبَ مون ۾ اَڳرِا نرمَلُ نڪالي،
پرٽَياڻي پاليِ ڪامِلَ نُيندو ڪيچ ڏي.

بيت - 13

پَريٽن پالياسِ، ٻانڀَڻ ٻيٽيِ آھيان،
حُسنَ ھوتَ پنهونءَ جي ماري مَوتِ وِڌياسِ،
جانڪيتان جِيَندياسِ، پييَس وَرِ وِصال جي.

بيت - 14

پَريٽَنِ جي پاڙي، جاڙَ گُذاريُم جيڏيون،
جِنھين مونکي ماريو، سُورن سين ساڙي،
اِرادي آڻي، سانگين سين سَڱُ ڪيو.

بيت - 15

اسين پاڻ پَرِٽَ، پورھَيتَ پنهونءَ ڄام جا،
ھوتُ کٿوريِء ھيرَئون، مون ۾ صابُڻَ ڇَٽَ،
آتڻ ۾ اُکَٽَ، شَلَ ڪانڌُ ڪنھين جي م ڪري.

بيت - 16

آءٌ تان اَھڙياءِ، جا ٻانھينِ کي ٻائي چوان،
مون ڪميني لاءِ، پنهون ٿي پَرٽُ ٿيو.

بيت - 17

گڏيو ڌوٻينِ ڌوءِ، پنهونءَ پار چوھٿ ۾،
اُتي آريِء ڄام جو قاصد آيُس ڪوءِ،
اِيُ ڪامِلَ ڪم نہ سَندوءِ، جئن پَھسُ پَڇاڙئين پوتئين.

بيت - 18

نڪو ڪيچُ ڀنڀورُ، نڪو مائٽ مُنڌَ جو،
ھورُ مِڙوئي ھِنَ کي ھوتن ڪونھي ھورُ،
زاريِء ڌاران زورُ، ھلي ڪونہ حبيب سين.

بيت - 19

ڇوري نِدوريِ، نڪو مائٽ مُنڌَ جو،
سَوين ھلن ساٿ ۾ ڪَمي ۽ ڪوري،
آءٌ آھيان اُنِ ۾ لَنگهي ۽ لوريِ،
لنگهائين، لطيف چئَي، ٿَرَن جا ٿوري،
آھيان اَزوري، تُنھنجي زوري جبل لنگهيان.

بيت - 20

آيل ٻاروچن جو رويو پُڇان راہُ،
واريِ وَسي واٽ ويئي، مٿان موريو گاہ،
مروئن ڪريان منٿون، کِينِ نہ مُنھنجو ماہ،
ھيڪلين، حبيب چئي، ٻيلي آہ اللھ،
جي سَرتَيُون وڃي ساہ، تہ ٿيان حوالي ھوت جي.

فصل پنجون
وائي - 1

ھِنيَڙو ٿو ھُن ساري، منھنجو ساہ سيَّد کي ٿو ساري،
جيڏيون آءٌ ھلنديِ وينديِ ھوت ڏي،
ھوتن ھلڻُ من ۾، ڪيرَ گَهڙي ھِت گهاري،
آسَرَ ڀَريِ آھيان، مانَ واحد آڻينِ واري،
پنڌَ اڙانگا پَٽئين مونکي ڪوھيارو ٿو ڪاري،
سچو سُخنُ سُپرين، مانَ پُنھل پنھنجو پاڙي،
ڄيرو اندر ڄِندڙي، ويو ٻاروچو ٻاري،
وڌا ڪم ڪريم تي، ھِنَ ويچاريء واري،
اَديون عبداللطيف چئي، وِھندُمِ ڪِينَ وِساري.
.

بيت - 1

جِئن سو ھَرَڻُ ھُماءُ سَر گَردان سَنسار ۾.
ھُو پَڳُ نہ ڌَري پٽَئين، ھيُ ڌَڙَ سِرِ ڌَري نہ ساہ،
جيڪس تن وٺانءُ، سسئيِ سُورَ پِرائيا.

بيت - 2

رات ڏٺاءٍ روجَهہ، ڀانئي ڪيِ اوٺي آئيا،
پِرِيتَڻي پِريَنِ جي، سِڪڻَ ڪي سَٻوجهَہ،
ھُئي گهڻو اَٻوجهَہ، سُورَنِ سُنھائيِ سسئيِ.

بيت - 3

روجهَہ ڏٺاءٍ رات، ھوتُ ڳوليندي حَبِ ۾،
ڪيچِنِ جي ڪَڙي ٿي، توءِ تنِھين جي تات،
ٻاروچاڻيِ ذات، مَنان مُئيِء نہ وسري.

بيت - 4

جبل ۾ جاناَر، سَرہَ گڏَبئي سسئيِ،
ڀِنيِء پوءِ ڀَواري ٻانڀڻِ جي ٻاڪار،
ھوتاڻي ھيڪارَ، موليٰ مونکي ميڙئين.

بيت - 5

سَرہَ گڏبَئي سسئيءَ سوڙھيِء منجهہ سَھي،
طَرحَ پُڇندءِ تَڪڙي ٻاروچا ٻَئي،
آڻي ڏيندَءِ ھٿ ۾ ڪتابَتَ ڪَھي،
پنھنجي پاڻَ ھٿن سين واچِيندِئن وَھي،
سَمَرُ جن سَھي، تن ڪونھي اَمُکُہ عنات چئي.

بيت - 6

سمر جنھِين نہ ساڻُ، ھوت حماتي تنجو،
ڪري ڇيڄِ ڇپر ۾ پنھون ايندو پاڻَ،
ٿينديِ ريجهہ رِھاڻِ، لَحظي منجهہ لطيف چئي.

بيت - 7

پَسي سي سَرَھي ٿي، جي مَيَنِ لنگهيا مَسَ،
تِٿُ تنِھين کي ناہ ڪو، لَڪَ مڙيئي لَسَ،
حُبَ جنھنکي ھوت جي، وندُرَ تنھنکي وَسَ،
سَنديِء چانگن چَسَ، پيرَ ٺَرَندَءِ پَٻَ ۾.

بيت - 8

سسئيءَ لنگهيو سو، مَردَ جنھن ماتُ ڪيا،
جبل وڏو جو، نُوڻِ مِڙوئي نيِنھَن کي.

بيت - 9

جبل ماري جَکَہ، جو آڏو آريچن کي،
توڻي لَڪَنِ لَکہ، سڀ لنگهينديَس سِڪ سين.

بيت - 10

جبل جيڏوئي، جو آڏو آريچن کي،
وٺي وَرُ واٽَ ٿيا بُرفَتَ بِروھيِ،
رُڃُن ۾ روئي، پَسان شال پنهونءَ کي.

بيت - 11

جبلَ سُڄن جالَ آڏا آريچن کي،
ھاڙھي ڏانھن ھٿ کڻيو ڇَپَرِ مِڙان شال،
ڪيچي وِيَڙا ڪالهہ، تي ٿي ڏونگر ڏوريان.

بيت - 12

ڇَپَرُ ڇَمَرُ ڀانيان ڪانبو ۽ ڪارو،
پَٻُ وِجهنديَس پُٺ تي صُبُح سَوارو،
وڃڻُ مون وارو، ڪين وِھَنديَس وچ ۾.

بيت - 13

ڇپر ۽ ڇمر، ٿا لَڳَهَ لڳن پاڻ ۾،
ڏاڍا ڏونگر ڪَر ڪِرا ويڌَ وِنگايون وَرَ،
آءٌ پياديِ پَٽئَينِ نماڻي نِڌَرَ،
سوڙھي جِت سَڳَر، اُت ٻاتاڙيِء ٻيليِ ٿئين.

فصل ڇھون
بيت - 1

آڏَ تِر ڇا آھُڙا ڏونگر کي ڏاڪا،
ڪِيَمِ آہَ عجيبَ کي سِڪ مَنجهان ساڪا،
پيئيِ ھَٿِيڪي ھوت کي ڪُوڪ وڃي ڪَنِ ڪا،
منھنجو وَسُ واڪا، ٻُڌڻ ڪم ٻروچ جو.

وائي - 1

وينديَس ڪيچ ڪَھي، سيڻن سان سَھيِ،
وو ڀينَرُ آءٌ جِيَندَيَس تان نہ جَتَنِ ري،
وِھان ڪِيئن ماٺ ڪري ھيڏو سور سَھي،
ھيڏي شھر ڀنڀور ۾ ساريان ڪو نہ سَھيِ،
اڳيان آريِء ڄام جو سڄي ساٿ سَھي،
صُبُوحِ ڏونگر ڏوريان ڪنھنپَرِ رات رَھيِ.

بيت - 2

آڏَ تِر ڇا آھڙا، ڏونگرکي ڏاڪا،
وٺي وَرُ واٽَ ٿيا، بَرِ چڙھي باڪا،
ڦَٽيا پيرَ فقيرِ جا چڙھندي چَڙھاڪا،
ھُيَن جيِء اندر جاڪا، ويا پُڄائي پانھنجيِ.

بيت - 3

آڏَ تِر ڇا آھڙا ڏاڪا ڏونگر کي،
ھوءِ جي وَر وندُرَ جا، ماريندا مونکي،
ھاڙھو ھيڻيِء کي، لنگهائج لطيف چئي.

بيت - 4

آڏَ تِر ڇا آھڙا وندر وراڪا وَرَ،
حُبُّ جنھنکي ھوت جو، سا ڏورينديِ ڏونگرَ،
پھچائِين پَروَرَ، لطف ساڻ لطيف چئي.

بيت - 5

آڏَ تِر ڇا آھڙا وندر وراڪا واڪَ،
اُجهايَس اُٺن جي ڦوڙائي فِراقَ،
پنهون پَرملَ پاڪَ، واحدَ لَڳِ وريج تون.

بيت - 6

آڏَ تِر ڇا آھڙا وِنگا وَرَ واٽُنِ،
جيرا جِگر بُڪيون آريِء لَيِء آٽَنِ،
ڪَشي ڪَنواٽن، سَنڀُوڙا سيّد چئي.

بيت - 7

ڪوڏر نہ ڪاتي، جنھنسين ٽَڪَرَ ٽاڪِيان،
جيڪو جبل لنگهيان، سو ھَيبَتَ جو ھاٿي،
پِريَنِ جا پاتي، ساجَڙَ جِئيري نہ لھي.

بيت - 8

ڪَرڙا ڏونگرَ، ڪَهَ گهڻي جِت بَر پَٽَ سُڄن بَيبان،
ڏاھن ڏاھپ وِسري، ٿيا حَرِيفَ ئي حيران،
سسئيِء لنگهيو سيّد چئي محبت سين مَيدان،
جنھنجو آرياڻي اڳواڻ، تنھنکي ڪانھي باڪَ بَھِيرَ ۾.

بيت - 9

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جت واٽن تي واريِ؛
آڏا لَڪَ، لطيف چئي، بَرَ سُڄن باريِ،
جا مَنِزلُنِ ماري، سا قادِرَ ڪيچِ رساڻئين.

بيت - 10

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جت جبلَ گُونا گُونِ،
ليڙن جون، لطيف چئي، تَنگِ تَنوارون پُونِ،
جن ڏٺو پير پنهونءَ جو، سي نہ رُونِ نہ چُونِ،
ھُوندَنِ مٿي ھُونِ، لاڳاپا ھِنَ لوڪ جا.

بيت - 11

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جت ماٿَرِ مٿاھِين،
سُڄن ٿا، سيّد چئي، اُت مِرون مَھائيِن،
آرياڻيِ آھِين، مَنَھِن مَعذورِنِ جي.

بيت - 12

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جِت ويا روڏا رِنگائي،
ساڱاپي سيڻن جي ٿي وِندُرِ واجهائي،
رَھيَس رَسُ، لطيف چئي، تنھن ڪميني ڪاھي،
آرياڻيِ آھي، منھن معذورن جي.

بيت - 13

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جت رِڻُ تَتو رائو،
تِتِرُ ٿئي م تنکي ڏونگر ۾ ڏائو،
جڏھن ڄام پنهون ڄائو، تڏھن ٿي وَسَ وڻڪار ۾،

بيت - 14

ڪرڙا ڏونگر، ڪه گهڻي، جِت مِينھَن وَسَنِ ماڪُون،
سُڄن ٿيون، سيّد چئي، ھاڙھي جون ھاڪون،
جِت اَنڌيون اوطاقون، تِت ڪاھي رسج ڪارَڻي.

بيت - 15

جاڳي جاڳي سسئيِ جان ھيجان ھٿَ وِڌاءِ،
تان سُڃي سيڄ پِرينءَ ري، پنهون پَٿَرِ ناہِ،
اُٿي اِئن چياءٍ، تہ گهوڙا گَهرِ نہ سُپرين!

بيت - 16

سِڪي جان سُتياس، تان سِڪ سُمھڻُ نہ ڏي،
جاڳي سُتيَس جن لَيِء، سي آيا تان نہ اُٿياس،
ڀينَرُ آءُ ڀُلياس، نہ تہ سِڪ سمھڻَ ڇا لڳي.

بيت - 17

ماڻِڪُ مِٽُ سَندومِ، اونداھيِء ۾ سوجهرو،
حَشَرَ ويلَ حساب ۾ ڇڏي نہ ويندومِ،
ساريو سَڏَ ڪندومِ، ڪوھيارو ڪيچَ ڌڻي.

فصل ستون
بيت - 1

بُرو ڦازا بات جنجي، ٿانگو رَاون شيشي،
ڏِيَنِ پارسيُون پاڻ ۾ اَيزا بِليشي،
ليڙا رات، لطيف چئي، نَڌاءٌ نيشي،
پنهون پَرويشيِ. ڪج پيادِنِ جي پنڌ ۾.

وائي - 1

لَڳَڙي آھي لَغارَ، وو يارَ لُنءَ لُنءَ م لالَن جي،
آءٌ سُتي، ھُو ھليا، سَنجهي ٿيَڙا سُوارَ،
جيڪي اورڻ پرينءَ سين، جيڪي پرينءَ پَچارَ،
کوءِ سي جِيَڻ ڏيِنھڙا، جي پِرِيَنِئان ڌار،
لڳي آھي، نہ لھي سنديِ عشق پچار،
گهڻو اُڪَنڍي آھيان، تن جَتَن جي جِنسارَ،
گڏيِ وينديَس گَسَ ۾ ڪاڪيُون ساڻ قطار،
ميخون محبت سنديون ھِنئڙي منجهہ ھزار،
ڪانگن قطارون ڪيون چُڪيء کي چَوڌار،
آءٌ نماڻي نِڪَڻيِ، دَمِج تون دِلدارَ.

بيت - 2

بُرو بِگِيرَد بامَ بَليخا، مون پروڙي مامَ،
ٿوءُ دَئيِ ٿوءُ مان، خُشتَگان، ڪِٿئُون ڇُلي ڇپرَ جي لام،
اچي پيئي تنِھين سامَ، دُراہ دُراہ ڪن جي.

وائي - 2

ھوتَنِ بِنا نيِ ميان، دَردَ فِراقَ نيِ مِيان،
پنهونءَ سائينءَ جيڏيون اَلو اَلو ماريِ آھيان،
اَديون آريچن جي آءٌ نِھوڙيَس نِفاقَ،
ڏونگرُ ڏوريو نہ ٿئي مون وِلھيِء کان واڪ.

بيت - 3

جيڪو روانِ روشُ، مَروشي محبون ڏي،
مَنان گُشي مَولِدَ ئيِ ديوان پنهونءَ دوش،
ٿوءُ گوڪي مَنين گوشُ، سُڻي مانَ سَگهي ٿيان.

وائي - 3

تن پِريَنِ کي اُڪنڍيِ آءٌ، لڪ لنگهياءٌ، ڏيرَ قَرارِيا ڏيه ۾،
چڙھيِ ڏاڍين ڏونگرين ٻانڀڻِ اُڇَليي ٻانھُون،
پاسي ھُيَس پَرِيٽِ جي، ٻانڀڻَ ڏيِء نہ آءٌ.

بيت - 4

ڦازا ڦيرياءُ، مَھارُون مَيَنِ جون،
مَروشي جبل رووُن، وائي وارياءُ،
مونکي مارياءٌ، ٻاروچي ٻوليِ ڪري.

وائي - 4

ڇوري ڇڏم ڇپرين ٻاروچَلَ ٻانھي،
جانِبَ جھڙو جَڳ ۾ ناھي ڪو ثاني،
پُنهلَ نِيو پاڻ سان پورھيتِ پَرٽياڻي،
پورھيو ڪنديَس پَرجو، ڀرينديَس پاڻي،
ھوتَ مَ ڇڏيو ھيڪلي ھيِء جا وندُرِ وِڪاڻيِ،
اديون، عبداللطيف چئي، ايندُمِ آرياڻيِ.

بيت - 5

ڦازا ڏيرَ ڦَگَهين ويا، ھُئا جو راڻا جَتَ،
اَيدا نَدَوَ ايگوا، ھُنِ پَلاڻِيا پَربَتَ،
ماڻهو ڏِيَنِمِ مَتَ، آءٌ لڄ بلوچيون نِشتَگان.

بيت - 6

داسا داڪا داري ھِنداري ھُئام،
ھَرداسا ھِنَ حال جي ھِتي ھوتَ ڏٺامِ،
پَذيري ايندامِ، پائي پيچ پِريِت جو.

بيت - 7

بُرو بگيرَد بي، ٿا ڏين پارسيون پاڻ ۾،
مون لوڏانئي لَکيا تہ ھاڃو ڪندا ھي،
ماريندا مونکي، پنهون نيندا پاڻسين.

بيت - 8

پنهونءَ سين پريت جو، ڪو جو پيچُ پِيومِ،
ڀَنڀي ھِنَ ڀنڀور ۾ وِھُڻ وِہُ ٿيومِ،
مَتيون موٽڻَ سنديون ڪاڪيُون ڪِيمَ ڏيومِ،
سرتيون ساہ سندومِ ٿيو حوالي ھوت جي.

بيت - 9

ڪُڄاڙيا ڪاھي، شُتَر اُنِ سِنگاريا،
ٽَليُون، ٽَونَر، ھَلَوِيُون، ويا ڇيريُون ڇِمڪائي،
لنگهيا لَڪ، لطيف چئي، ويا ڪَرَھَلَ ڪُڏائي،
ٻانڀڻِ کي ٻروچ جو آسرو آھي،
واڳون ورائي، ڦيرينِ مانَ فقيرِ تي.

بيت - 10

ڏانجهن تي ڏانجها، ڏناءٌ ڏُکيِء کي،
لَڳيَس نائُڪ نينھَن جي ڪُڙِ اندر ڪا جا،
ٿَرَنِ ۾ ٿا جا، ڪَري مُنڌَ مرئنسين.

بيت - 11

ڪو مُنھُن ڪُٺل آئيو، وَسِ نہ ويچاريِ،
ھوتَ تُنھنجي ھٿَ ري پھچي نہ پاريِ،
اچين جي آري، تہ پاند پُڄي لَڪ لنگهيان.

بيت - 12

ڪو منھن ڪٺل آئيو، ناہِ ويچاريِء وَسِ،
ھوتَ تُنھنجي ھٿ ري گولي ٿئي نہ گَسِ،
ڏُکَہ ڏُکيِء کي ڏَسِ، تہ موڙھيِء ڪو مُنھُن ٿئي.

بيت - 13

ڪڏھن تان ٻاجهہ پَئي ساڄنَ مُنجُ سلامُ،
سِڪ تُنھنجي سُپرين، ڪيو تَنُ تمام،
ھٿين ھاج وِہُ ٿي، نيڻين نِنڊ حرام،
دوست نہ سَھان دامُ، تون وِندُرِ ٿو ويلا ڪرين.

بيت - 14

آئي بُوءِ ڀنڀور کي سُرَھي مَنجهان ساٿَ،
پيٺا بازارنِ ۾ لاھي جَتَ جَباتَ،
سنديِء ھوتَ حِماتَ، ڪيچ پھتو قافلو.

بيت - 15

بَرُ مِڙوئي بُوءِ، ڇپرَ ڇاٽُون مُڪيون،
ٻَه ٻَه ٿي ڀنڀور ۾، ھنڌِ مِڙيئي ھُوءِ،
راڻيُنِ وري رُوءِ، گوندرَ لٿا گولئين.

بيت - 16

جڏھن پيئي ڇَٽَ، چپرِ ھوت پنهونءَ جيِ،
پَرَھي ويٺا پَٽَ، گوندرَ لٿا گولئَين.

بيت - 17

جڏھن پيئيِ بانسَ، ڇپرِ ھوت پنهونءَ جي،
اديون آريچنِ جا وڻن مُڪا واسَ،
آيَلِ پُني آسَ، پنهون آيو ڪيچ ۾.

بيت - 18

آيل اوطاقُون، ڪَري ڪيچيِ ھليا،
سُڪيون نہ سيڻن جونِ ماڳن تان ماڪُون،
نِسوريون نائُڪُون، سَڃي ھليا سُورَ جون.

بيت - 19

جَتنَ سان جانڪُون، سَرتيون مون سَڱُ ٿيو،
ڪَري ڪوھيارو بوتَنُ ڇِني ٽانڪُون،
آءٌ پڻ تڏھانڪُون، اَڌَ ڏُکوئي آھيان.

بيت - 20

متان ڪا ٻَڙيِ، ٻولَ ٻاروچي وِسھَي،
ھُوندَ نہ سُتيَس سَرتيون، ويھي رھيَس وَريِ،
جَتَ پنھنجي جُوءِ ۾ گهاريِنِ مانَ گَهڙيِ،
ڪيچن آءٌ نہ ڪَڙي، ڪنھن ڏُکيِء ڏاوَڻُ ڏائيو.

بيت - 21

ڏيرن ڏوہ نہ جيڏيون، ماءُ مڙوئي مون،
آءٌ اَسونھِين، اوءِ سُونھان، پرِين ڀَلا پَرَڀُون،
اصل آريِء ڄام جو پاند نہ پُڄتو سون،
جنھنجو تُونھِين تُون، سي پياديون پھچائيين.

بيت - 22

اديون آءٌ نہ تيِئن، جيئن پريتَڻو پِرِيَنِ سين،
ٻَڌيِ سُتيَس نہ سوگهو ڇَلوَرُ ڇاتيِء سيئن،
ڪيچيِ ڪاھي ڪَرَھا مُونھان وڃن ڪيئَن؟
ڏوہ منھنجي ڏينھَن، پنهونءَکي ڪامَ چئَي.

بيت - 23

وَرَمَ ساريج، آھيان تُنھنجي آسري،
ڏاڍو ڏونگر جو سُڄي، سو لُطفَ ساڻ لنگهائيج،
اُسري اُنَھِين ويرَ تون آريِ ڄام اچيج،
نِماڻيِء کي نُورسين لالنَ لَڏائيج،
ظُلمَتَ جا زمين جيِ، سا نِرمَلَ نُورُ ڪريج،
ڪامِلَ ڪَنِ ڪريج، فَرياديون فقيرِ جون.

ڪوھياري

فصل پھريون
بيت - 1

لَيۡلَ نہ جاڳئين لِکَہ سِيئن، ڪُلي نَوۡمَ ڪياءِ،
قُمۡ ٿي پھچ قَريبَ کي، اِجلِسۡ تو نہ جُڳاءِ،
مُٺي مھمانن سين ويھي رات وِھانءِ،
جيلان نِنڊ ڪياءِ، تيلان روزِ رَھِين ٿيِ راہ ۾.

وائي - 1

گِلا ڪامَ ڪري، لِکيو تان نہ ٽَري،
پَڙي جيڏيون، منھنجي شھر ڀنڀور ۾،
جو سينگار سَرتئين، سو مون ناہِ ڳَري،
جھڙي تھڙي حال سين، وڃان پيرَ ڀري،
جنھن وڻ ھيٺان ھليا، سَڄڻَ سانگُ ڪري،
لامُون تنھن وڻ سنديون لوڏيان لايان ڳري،
قضا جا ڪريم جي، ڪنھن تان ڪِينَ ٽَري،
جيڪي لِکيو لوح قلم ۾، پاڙيان سو پَڙي.
اديون، عبداللطيف چئي، شل قادِرُ ڪَرَمُ ڪري.

بيت - 2

ليل نہ جاڳئَين لکہ سيئن، شامَ سُتِيئن سڀ رات،
اُوڳي اوٺيَڙَن جا ٿي پَهَ پُڇين پرڀات،
ٿيُ سَڳَرِ تنجي ساٿِ، تہ ڀوريِ ڪنھن ڀالِ مِڙين،

بيت - 3

ليل نہ جاڳئين لکہ سيئن، سُتيئن رات سَڄيِ،
ھِتان ھوتاڻيَن جوُن وييون خُر زينون کَڄيِ،
ڀوريِ تون نہ ڀَڄي، سبب ڪنھن ساٿِ مِڙين؟

بيت - 4

اِجِلسۡ ڪَري اُٿيا، تَنواريو تو ڏَن،
نَوۡمَ نَوازي اُنِکي، مَرحَبَا موڏن،
رِڙھي رَسُ روڏن، اَلۡيَوۡمَ سِيرُوۡ سسئيِ.

بيت - 5

غافِلِ غَفلتَ ڇوڙِ، تون ڪِيئن اَڻاسيِ اوجهِرين،
چُپاتا چڙھي ويا، وڃي پھتا توڙِ،
نيڻين ننڊ اُکوڙ، جَم وَرَن ۾ واڪا ڪَرين.

بيت - 6

سَنجهي رھين سُمهيِ، غافِلِ منجهہ گَهرَنِ،
ليڙن جو، لطيف چئي، ڪر ڳَلُ سوءِ نہ ڪَنِ،
سي ڪِيئن محبَ مِڙَنِ، جي سَنجهي رھن سُمهي.

بيت - 7

آلوڙا اکينِ، آيَمِ نِنڊ اَڀاڳ کي،
ھاڻي ھِنَ ڀنڀور ۾ گهاريان ڪارڻ ڪن،
اديون اوٺيڙَن، ھِنئيس سان ھاڃو ڪيو.

بيت - 8

جڏھن سُتيون جي، پَٿَرِ پيرَ ڊگها ڪري،
تڏھن تنھِين کي، ساٿَ سُتيئيِ ڇڏيو.

بيت - 9

سُتيئن پير ڊگها ڪري، وڏي جاڙَ ڪياءِ،
دَرَ ڀَرِ اُڀِيئن دوست جي، تہ سُرِ پُرِ توءِ سُڻياءِ،
اصل آريِء ڄام جي، سَڳيِ تون نہ سِياءِ،
پنهونءَ سين پيياءِ، ٿي نِڀاڳي ننڊون ڪرين.

بيت - 10

اِيُ ڪم ڪميڻيَنِ، جئن سُمھنِ پير ڊگها ڪري،
لوچِين ڇو نہ، لطيف چئي، ھاري لَيِء ھوتَنِ،
ننڊان نڀِاڳينِ کي اوڀالا اچن،
سي پنهون ڪوہ پُڇن، جي سنجهي رھن سمھي.

بيت - 11

سُتيئن سَواري، مُنھُن ويڙھي مُئنِ جئن،
ڏِٺَئي نہ ڏيرن جا چَوڌاري چاريِ،
تيلان ويچاري، ساٿَ سُتيئيِ لڏيو.

بيت - 12

ستِيئن سَنجهيئيِ مُنھنُ ويڙھي مُئَنِ جئَن،
اوجاڳا اکين کي ڄاتئَي نُ ڏيئي،
ھٿان توپيئيِ، ٿي ڪَچو ڪيچيَنِ ڪرين.

بيت - 13

اوڄاڳو اَڄاڻِ، ڪِيُئيِ نہ ڪميڻين جئن،
اَساريِ اھڙيء پَرِ پييَئي ڪيچين سين ڪاڻ،
ٻانهي چايو پاڻ، ٿي سَڄيون راتيون سُمھين.

بيت - 14

نِنڊون ڪيئن ڪجن، ھاري مُنڌَ محمود چئي،
تو سيئي سيڻَ ڪيا، پَهَ اوچتا جن،
ڪڏھين ڪِينَ سُڄن، ويسَريون وَرَنِ سين.

فصل ٻيو
بيت - 1

ڏونگرَ تون ڏاڍو، ڏاڍا ڏاڍايون ڪرين،
مُون تَنَ اندر تئن وَھين، جئن وڻ وڍي واڍو،
ڪَرمَ جوڪاڍو، نا تہ پَٿَرِ ڪيرَ پنڌ ڪري.

وائي - 1

آھيان جن سَنديِ، ڙي اڙي ميان،
مونکي سي نہ ڇڏيندا ھوتا،
پَھائينديَس پنهونءَ کي، آءٌ ڳچيِء پائي گَندي،
ويٺي آھيان واٽ تي، آھيان آسُرَوَنديِ،
پِرينءَ پُڃاڻا ھِتَھِين آءٌ رَتي تان نہ رھنديِ،
ڪرم ساڻ ڪَريم جي، لطف ساڻ لطيف چئي،
آءٌ پِرينءَ مِلنديِ.

بيت - 2

ڏونگرَ ڏُکَہ سَنداءِ، پِرينءَ گڏجان تہ چوان،
ڀِنيِء ٿئين ڀوارءٌ، ٻيا وِنگا وَرَ سَنداءِ،
چڱي ڪا نہ ڪياءِ، پيرُ وِڃايُئي پرينءَ جو.

بيت - 3

ڏونگرَ ڏَسُ پِريَنِ جو قافَ نہ ڏئين ڪو،
قطاريا ڪالهہ ويا توڏا وٽان تو،
ھوتُ مُئيِء جو ھو، ڪو ساڄنُ اُنھيِء ساٿ ۾؟

بيت - 4

ڏونگر ڏس پرين جو، قاف نہ ڏئين ڪَلَ،
قطاريا ڪالهہ ويا توڏا توھِين جَهلَ،
سُڻي ھوتُ ھڪل، مانَ ٻُڌي ٻاروچو وَري.

بيت - 5

ڏونگر ڏوراپو، پھريون چونديَس پرينءَ کي،
تہ پَھڻَ پير پِٿون ڪيا، تَريون ڇِنيون تو،
رحم نہ پِيُئي روح ۾، قدر منھنجو ڪو،
واڪو ڪنديَس وو، مونسين جبل ٿو جاڙون ڪري.

بيت - 6

ڏونگر مون مَ ڏُکوءِ، آءٌ اَڳَ ڏُکوئي آھان،
ساريان ڪو نہ سُکوءِ سُورَ گهڻيئَي سَنڀران.

بيت - 7

ڏونگر ڏُکويَنِ کي دلاسا ڏجن،
گهڻو پُڇجي تنکي، جن وٽان ھوتَ وڃن،
تون ڪِيئَن سَندا تن، پَھڻَ پيرَ ڏُکوئيين.

بيت - 8

ڏونگرَ ڏُکہ پئيِ مون توسين ڳالهہ ڪئي،
پاڻا آءٌ مُئيِ، سور سُڻائي پِرينءَ جو.

بيت - 9

ڏونگرَ مونسين رو، ڪڍي پار پنهونءَ جا،
سڄڻ ھومِ ھيڪڙو، وِيو ڦوڙائي سو،
ڪنھنکي ڏيان ڏوہُ، مونسين اَرادي اِئن ڪيو؟

بيت - 10

ڏونگر ڏُکوئيون، تو ۾ اورڻَ آئيون،
جي اچن ڦوڙائيون، ڏجن دلاسا تنکي.

بيت - 11

ڏونگرَ ڏُکويُنِ کي ڳَلِ نہ سُڪا ڳوڙھا،
ھوءِ جي پھڻ پَٻَ جا، سي ڀَڄي ٿيا ڀورا،
گوندر جا گهوڙا، وڃن جانِ جدا ڪيو.

بيت - 12

ڏونگرَ ڏھاڻي، پاڻ مٿانءِ گهوريان،
تو منجهہ رِھاڻي، سدا ٻاروچن جي.

بيت - 13

ڪي جي ڪڍيا پارَ، ڏُکيِء ڏونگر پاڻ ۾،
سُڻي سا تنوار، مرون پيا مامري.

بيت - 14

ڏونگرَ ڀُونيُنِ ڪِيرَ، سڄڻَ ميخون ڏونگرين،
ھھڙا سيڻ سُڌِيرَ، ڪِينَ لھندِئن ڪي ٻيا.

بيت - 15

ٻَئي ويٺا رُونِ، ڏُکي ڏونگرُ پاڻ ۾،
ڪنھنکي ڪِينَ چُونِ، مَنجِهنِ جو پِرِيتَڻو.

بيت - 16

اڄ پڻ ويٺو روءِ، ڏُکي ڏونگر پاڻ ۾،
ڪوھياري جو ڪوءِ، اچيِ سُورُ اُڌَميو.

بيت - 17

ڏونگُر تہ ٻيلي، ڏِجي ٻَنِ ٻيلُينِ ري،
ڪا نہ ڇُلندي ڇپرين ساڻس سَھيلي،
چوٽيون چُنبيلي، جئن تئن جهاڳي اُکَتي.

بيت - 18

تَپي ڪندين ڪوہُ، ڏونگرَ ڏُکويُن کي،
تون جي پھڻَ پَٻَ جا، تہ لِڱَ منھنجا لوہ،
ڪنھنجو ڪونھي ڏوہ، اَمر مَونسين اِئن ڪيو.

بيت - 19

جئن جئن ڪَڪَرَ اُڀ ۾، تئن تئن ڏونگرَ ڏيٺِ،
مون تان تَنھِين ھيٺ، پير نھاريو پِرينءَ جو.

بيت - 20

اِئين رھيَس راہ ۾، اُونھَنئيِ ھَٿَ ھڻي،
ويا خيالَ کڻيِ، ماءٌ منھنجو جندڙو.

بيت - 21

ماءُ منھنجو جِندڙو کنيو خيالن،
ڪُوڙَنِ ڪَذابن، ڏاگهن ڏَڌيِ آھيان.

بيت - 22

ٻَري تہ ٻيليِ گهڻا، ساٿيِ پُڇي سُکُہ،
رفاقَتَ رُڃُن ۾ ڏونگَر ڪاري ڏُکہ،
آريِء جو اُھُکُہ، مون رَھنُما راہ ٿيو.

فصل ٽيون
بيت - 1

رويو ويٺي راڳِ، اَمَڙِ اوريان نِجُهرو،
لاٿو مُون ڏيهَ وڻن سان لاڳاپو ۽ لاڳِ،
ڏونگر سي ڏورينديون، جن اندر ٻَري آڳِ؛
ھوتاڻي ھِنَ ماڳِ، مونکيِ ڇڏم ڇپرين.

وائي - 1

مونکي نِيندا ساڻُ، ٻاروچا ٻاجهہ پَئي،
ڏيندا مُون ڏُکيِء کي، اللھ لَڳِ اُھڃاڻُ،
”لاَ تَقۡنَطُوۡا مِنۡ رَّحۡمَةِاللھِ“، پِريَنِ چيو پاڻ،
”اِنَّ اللھ يَغِفۡرُالذُّنُوۡبَ جَمِيۡعاً“، سچو ايُ پَرياڻُ،
اَديون، عبداللطيف چئي، اھڙو آھي اڳواڻ.

بيت - 2

مونکي ڇڏ م ڇپرين ھِتِ ھوتاڻي ھاڻِ،
اوڏي مُنڌَ اُٺن کي اللھ ڪارڻ آڻ،
پورھيو ڪنديَس پاڻِ، اڳيان آريچن جي.

بيت - 3

مونکي ڇڏ م ڇپرين ھوتاڻي ھِنَ ھَنڌِ،
توسين پُونديَس پنڌِ، ڏينديَس باہ ڀنڀور کي.

بيت - 4

مونکي ڇڏ م ڇپرين حاذِقَ ھوتاڻي،
توھين لَيِء کاڻي، ڏُکي ڏوري ڏونگرين.

بيت - 5

مونکي ڇڏياءٌ ڇپرين، پوءِ رَھايَسِ پاڻَ،
جي ڀُلايون ڀاڻَ، تنکي رَسُ رَسِيلا راہ ۾.

بيت - 6

سُتي پُون ڇِرڪَ، آيَلِ ٻاروچن جا،
وَھمَ وِھاٽي وَرَري ڪوھياري ڪِڙڪَ،
ڌَڙُ ڌُوڻِيو تنھن ڌَڪَ، جَڏيِء جِيَڻُ نہ ٿِئي.

بيت - 7

ستي پون ڇرڪ، آيل ٻاروچن جا،
پنهونءَ جي پَيڪانَ جون راسِيُون مَنجهان رُڪَ،
ھَنيَمِ ھوتَ ڪِڙڪَ، لوچان لوہُ نہ نِڪري.

بيت - 8

جيھي جي تيھي، تہ بہ ٻانھي ٻاروچن جي،
حُجَتَ ھوتَ پنهون سين مون ڪميڻيِء ڪيھيِ،
اصل آريُ ڄام جي پَليِء آءٌ پيئيِ،
ھُوءَ جا پائِينِ پير ۾، تنھن جُتيِء نہ جيھيِ،
وِساري ويھيِ، تن ڪيچين کي ڪيئن رھان.

بيت - 9

ھُئي جي نہ ھُئي، تہ ٻانِھي ٻاروچن جي.
اُنَ سَڱَ مُقابِلِ سسئيِ سَنديَن ٿي سُئي،
ھُنِ تان لڄ لئُي، ھِنَجو ھلڻُ ھوتَ ڏي.

بيت - 10

گولي بَنديِ ڏاہِ، زَر خَريدي جَتَن جي،
اَڄ پڻ؛ عنات چئي، ھَٿِ آرياڻي آہ،
سو مُون سَڌُ سُھاءِ، جئن ٻانھي ڪوٺينِ ٻاجهہ سين.

بيت - 11

ڪَنِيزَ ڪَ ڪيچين جي ٻانهي ٻانهوٽي،
ٻَئي ٻاروچي ھٿ ۾ چَڳُنِ سِرِ چوٽي،
ٻانڀڻِ کي موٽي، پاڻهي پُڇندو پَٻَ ڌڻي.

بيت - 12

ڪنيز ڪ ڪيچن جي ٻانھوٽي ٻانهي،
سي ڪِئن وڃن وِسري، جي جيِء اندر جاني،
اَڱڻ اَمانيِ، شال ڪيچين جي ڪامَ ٿِئي.

فصل چوٿون
بيت - 1

ڳائو نہ وائو، اَديون آريچن جو؛
لنگهي پَٻَ پَري ٿيا، ڇڏي رِڻَ رائو،
ڏيئي ڦوڙائو، ويا ويچاريء سُپرين،

وائي - 1

ٻاروچي ساڻ ٻَڙيِ اي جيڏيون ھيڪر ٿيان ھيڪاندي،
چڙھي نہ سگهان چوٽِئين، يارَ بِنا دل مانديِ،
پھچائج پنهونءَ کي، ھيِ پيادڙي پانڌيِ،
ڀينَرُ ھِنَ ڀنڀور ۾ آءٌ اِرادي آنديِ،
پورھيَتِ پنهون ڄام جي، باندِن جي بانديِ،
ڪرم ساڻ ڪريم جي، ڪيچيِ ٿيِندَمِ ڪانڌي.
.

بيت - 2

ڳائي نہ وائي، اَديون آريچن جي،
ڪَنھنپَرِ ڪَھي لنگهيان جبَل جهاجهائي،
جيڪس واجهائي، ھاڻي مَرَنديَس ھوت لَيِء.

بيت - 3

ھلڻُ سَھان نہ ھوت جو، کوءِ وڃڻَ وائي،
کَڙيا پَئدَ خُرزِيُون، ڪشِينِ مَ ڪيچائيِ،
اسباب، عنات چئي، اُنِجا سُونَھنِ رَکيائيِ،
ڏسڻُ ڏونگِرَيَنِ جو تَنَ کي تَسلائي،
مارِ مَ مُون مائي، تہ روئي ھوتُ رَھائيان.

بيت - 4

ھلڻ سھان نہ ھوت جو، وڃڻ آءٌ گهوريان،
ھُونِ ھميشہ ھِتَھين، تہ ڏونگر ڪوہ ڏوريان؟
اکين سان اوريان، پسان شال پنهونءَ کي.

بيت - 5

ھلڻ سھان نہ ھوت جو، وڃڻ مُون نہ وَسِ،
اللھ آريچن جي گولي ميڙئين گَسِ،
پِرين پنَھوارَ پُڇان تو، ڏونگَرِيا مون ڏَسِ،
اکين جي آرَسِ، مُنڌَ جيھائي جوڙَڪي.

بيت - 6

ھلڻ سھان نہ ھوت جو وڃڻُ م واريو،
رھو رات ڀنڀور م، ڪا گَهڙيِ ھِتِ گهاريو،
مَعذورِ مَ ماريو، سِڪي جنھن سَڱُ ڪيو.

بيت - 7

مونکي جنھِين ماريو، آنڪي گَڏيا سي،
تَنَ ۾ طاقت ناہ ڪا، اَدا اُنِھِين ري،
سُورُ سَلتُمِ تي، جيلان ڳالهہ ڳري ٿي.

بيت - 8

مُونکي جنھين ماريو، سُڃاتَمِ سيئي،
پنهونءَ پَيڪانَ پَڇَنڊِيا ٻِلَنِ تان ٻيئي،
ويڄَنِئان وَيئَي، ٿي وھِيڻي سَڄَڻين.

بيت - 9

مونکي جنِھين ماريو، سُڃاتَمِ پاڻان،
لوھُو لِڱَنِ ناہِ ڪي، سَنڌَ مِڙيئي ساڻا،
دارونءَ جا داڻا، ڏِنَمِ ھوتَ ھٿن سين.

بيت - 10

پَرتَوو پنهونءَ جو، ڪي ڇانئِين، ڪيِ اُسَ،
قَرِيباڻيِ ڪُسَ، آھي ڪَرَ ٻَڪَرَ ري.

بيت - 11

پرتوو پنهونءَ جو سَھائي سياہُ،
مُنھِن ڏيئَي مون آئيو رنگا رنگي راہُ،
پَھرِين ڏيندا پاہُ، پوءِ رَڱيِندا رَڱَ ۾.

بيت - 12

پرتوو پنهونءَ جو جُهڙَ جِئن جهالا ڏي،
آءٌ تنھن آريِء کي، وَٺيو راہُ رُئان گهڻو.

بيت - 13

پرتوو پنهونءَ جو رُڳيائيِ راحَتَ،
ڀانيان ڏِينُھن ڀَوارَءٌ ساڄَن لاءِ صِحَتَ،
مِٺي مُصيبت، آھي آريِء ڄام جي.

فصل پنجون
بيت - 1

ريِء قَريبَن قُوتُ ڪيو، آءٌ ويٺي وِرہَ چَران،
انِ عَذابان اَڳَھِين مادرِ ڇو نہ مَران؟
اديون جو نہ اوھان، سو مان سُورُ سَرتيون.

وائي - 1

توڻي نِين نہ نيِنِ، اَلو ميان آءٌ اُنھِينِ جي آھيان،
زورو ھِن ضَعيفِ سين ڪاملَ ڪوہ ڪَرينِ؟
جَتَ پنھنجي جُوءِ ۾ جانب مانَ جَٽينِ،
پِڪ پَدَ مَنِئان اڳري سُرڪي مانَ سَڃينِ،
ٻانھي ٻاروچا پانھنجي سَڳرَ مانَ سڏين،
پيرين آءٌ نہ پُڄِڻي، ڪَرَ ھَلَ ھُوءِ نہ جهلينِ.
اديون، عبداللطيف چئي، نِينھُن نِباھيو نِينِ.

بيت - 2

ريِء قريبن قوت ڪيو، ورہ چران ويٺي،
ٻانڀڻِ کي ٻروچ ري، ٿي ڏُکن سين ڏيٺي،
تو پُڄاڻا سُپرين، آءُ سُورَنِ سانڀيٽي،
جا مرضن مَروٽي، سا سَرتيون ڪِيئن سَگهي ٿِئي؟

بيت - 3

سَرتيون ڪيئن سَگهي ٿِئي، ويڙھي جا وِرھَنِ؟
چِت جنھنجو چُورُ ڪيو، ڏُکويو ڏُکن،
پُڄاڻا پريَنِ، اديون اگهي آھيان.

بيت - 4

اديون اَگهي آھيان پرينءَ پڄاڻا،
سي ڪوھيارا ڪِيڻِ ويا، ساڄن سياڻا؟
جي سسئَي سيباڻا، سي وڃي ڪيچ قراريا.

بيت - 5

حقيقت ھِن حال جي، جي ظاھر ڪريان ذري،
لڳي ماٺ مِروئن کي، ڏونگر پُونِ ڏَري،
وڃن وڻ ٻَري، اوڀڙ اُڀري ڪينڪي.

بيت - 6

حقيقت ھن حال جي، جي ظاھر ڪريان زبان،
لڳي ماٺ مروئن کي، رَسي سُوُر شَبانَ،
ٽاڪُرِ ٽِڪي ڪانَ، جبل سڀ جَلي وڃي.

بيت - 7

جي حَبِ نہ ھلڻ سِکيا، سي جَڏا مِيڙ جليلَ،
لنگهائي، لطيف چئي، نِجن ڪيچ قليلَ،
وِساري وسيلَ، متان مارڳِ ڇڏئين.

بيت - 8

ساريان ٿي سَبِيلَ، پُر تقصيرون پاڻ ڏي،
متان مونکي ڇڏئين اَريِ ڄام اصيل،
وَرُ وِلِھنِ جا وسيل، رَسُ رَھَبَر راہ ۾.

بيت - 9

اچيو اچيو چُون، وِہُ ويا تہ گهوريا،
سَرتِنِ سانگُ سُکن سان، مون جئن رت نہ رُونِ،
اُو مَرُ ويٺيون ھُونِ، مون سانگا تُو سُورَ ٿيا.

بيت - 10

سرتيون سُوراتِنِ جئن ڪوہُ ٿيون پَٿَرِ پُونِ،
گهاءُ نہ لڳن گَهٽ جو، رِيا مان ٿيون رُون،
چيتاريو نہ چُونِ، پارَ منھنجي پِرينءَ تان.

بيت - 11

اڻ ڏُکوئيون ڏُکن جي، ڪوہ ٽيون پَٿَرِ پُونِ،
ناہ اوراتو اُنِکي، ٿيون لوڪَ رِيائون رُونِ،
ڀَنَڻَ ڀيڙيون ھُون، پارَ تِنھين جا پڌرا.

فصل ڇھون
بيت - 1

ڪنھن پَرِ رُئان پِرينءَ کي، روئي نہ ڄاڻان،
مٿي ڪيو ڀُڻان، ھَنجُنِ ھاڻا ھٿڙا.

وائي - 1

زاري سا زاري، اَلو ڀَلو ڪوھياري سان آءُ جا ڪنديَس زاريِ،
ڪينَ جِيان ٿي جيڏيون، سُورَ پِريان جي آءٌ ماريِ،
اُٺ گُنگائي ھليا، بوتا ھُئڙَن باريِ،
ڪري ڪوھيارو ھليو مونسين قِيامت ڪاريِ،
مانَ وِرمَنِ وچ ۾ اولاڻي آريِ،
ھِندوئن جئن ھولي ڪري، مون ڌُوڙ مٿي تان واريِ،
لالنَ لڳِ، لطيف چئي، واجهائي ٿي ويچاري.

بيت - 2

ڪنھن پر رئان پِرينءَ کي، اندر ناہِ اُساٽ،
لوھُو ڪا لَڪَنِ تي، ويريِ مٿي واٽ،
ڇپر ۾ ڇُونڇاٽَ، ڏِٺَمِ ڏُکويَنِ جا.

وائي - 2

جنھنجي آھيان ڏونگرِ ڏوريِ،
ماڻھو چُونِم ڀوريِ، تنھن ڪوھياري کي ڪھل پوي؛
نيو نماڻي پاڻسين، ڇپِر ڇڏيو م ڇوريِ،
روئي رگينديَس رت سين، ساڻ چُئاڪن چوريِ،
اَديون آريچن جولَهُ لڳو مون لوريِ،
ڪَشي ڪان ڪمان مان، لائي ويڙَا لوري،
نالائقِ سان، لطيف چئي، قادرُ ڪَرَمُ ڪندوڙيِ.

بيت - 3

ڪنھن پر رئان پرينءَ کي، پچڻَ ناہ پَچار،
اندر ٿي آھون ڪري، کاڻي منجهہ خُمارَ،
گريبيِء جي گُفتارَ، ٻيء ڀَتِ ٻاروچن ۾.

بيت - 4

ڪنھن پر رئان پرينءَ کي، پارُ نہ ڄاڻان پنڌُ،
ڪيچين ڪارڻ ڪنڌ، نايو ٿي نَعرو ھڻان.

بيت - 5

ڪنھن پر رئان پرينءَ کي، پار نہ ڄاڻان پيرُ،
ڀَنَڻُ مون ڀيرو ٿيو، سُورن لايو سيرُ،
آريِء ليِء اُليرُ، رقص ڀاڱي رَنَ جي.

بيت - 6

ڪنھن پر رئان پرينءَ کي، رئڻ مون رِياءُ،
بَرَنِ ۾ بُڪاءٌ، ٻيِء ڀَتِ ٻُڌُم جيڏيون.

بيت - 7

سُڃَ وَسَنديِ تنکي، جوشَ جَلايا جي،
طالبَ جي تحقيق جا، نِينُھن تِنھين وٽ ني،
ٽيڏي پَسي ٽي، ھُوتان آھي ھيڪڙو.

بيت - 8

ٻيون ڏيئَي ٻِيَنِ کي، ھلج پاسي ھيڪَ،
وَرُ نہ سَھي ويڪَ، تون ٽيڏي ٽِيايون ڪرين.

بيت - 9

اڃا تون اَواٽَ، واٽان پاسي ويَسري،
سُونھِي ٿي سُواٽَ، تہ منجهان دل دُکہ لھي.

بيت - 10

پانھيِن پَسي پٻ، متان ڪا مُنڌَ ڏِئين،
اڳيان ڪَؤُمَ ڪَبُ، اِيء قالي آڏو ڪيچ کي.

بيت - 11

ڏاڍي لُڪَ لَڪَن جي، پَٽَنِ پوءِ پَچاءُ،
ڇپر ڪوسو واءُ، ھَريا تو نيڻَ ڪيا.

بيت - 12

ڇِنَنِ توءِ م ڇنُ، پاءِ اُميريِ اُنِسين،
جي ھوءِ اَوڳُڻَ ڏِيَنئي سسئي، تہ تون ڳُڻَ ڏيئي ڳنهہ،
پُٺيِء لڳي پِنُ، ھِنَ سنُھاري سَڱَ کي.

حسيني

فصل پھريون
بيت - 1

تان ڪي ڳَوري ڇُلُ، جان لاڙائوُ سِڄُ ٿيو،
ھاڙي ڏاري ھُلُ، وڃي ڪيچين جو ٿيو.

وائي - 1

جي ھوُندَ ڏٺاءٌ، وو جيڏيون حال منھنجو ھھڙو جھڙو،
چڙھيِ نہ سگهان چوٽئين، مارڳُ مٿاھون،
ڏکيِء سَندي ڏيج ۾ ڏونگر ڏناءٌ،
ويندي ڪيون وڻن سين سسئيِء سُکاءٌ،
پنهون وٺي پاڻسين اچان جي آءٌ،
ڏينديَس شاخ سڀڪنھن وڻ وڻ واچاءٌ،
ھِنيَڙو ڏندڻَ پاڙ جئن ڇِڪي ڇِناءٌ،
ھنيَڙو ڏارھونءَ گل جئن ريھي رَتاءٌ،
ھوءِ جي پھڻ پَٻَ جا، سي مَڻيا مُڪاءٌ،
ھُونِ سلامت سُپرين، گهوري سا آءٌ،
سو جي سُئومِ ڪَنن سان پَهُ جو ڪياءٌ،
ٻانھون ٻيلَ نہ لاھيان پنهل کي آءُ،
آيا، عبداللطيف چئي، پُنيون مَنَ جون مُدعاءٌ.

بيت - 2

لَڙُمَ، لاڙائو ٿيو، گُهتون گوھيون ڇڏ،
لاہِ م لَڏ ولَڏِ، تہ ڳاڙھي سِڄ ڳالهہ مِڙين.

بيت - 3

لڙم، لاڙائو ٿيو، ھلي ڪر ھمٿ،
سڄ سامهون مُنھَن ۾، متان ڪرئين ڪَٿَ،
سُپيريان جي سَٿَ، ڳاڙهي سڄ ڳالهہ مڙين.

بيت - 4

لڙم، لاڙائو ٿيو، وَرَ چُونڊيندي وڃ،
آھي اِيِ اُھُڃ، ھاڙھي ھلنديُنِ جو.

بيت - 5

اُلھي سَڄ اوير ڪيِ، ڏٺاءٍ ڏونگرُ،
سسئيِ کي، سيّد چئي، سُورنِ جو سَمر،
ڪُٺلِ رکيو ڪَرُ، ويچاريِء وڻڪار تي.

بيت - 6

اُلھي سڄ اَويرَ، م ڪر مَعذورِنِ تي،
پَسي مران پير، ڏونگرِ ٻاروچن جا.

بيت - 7

ويو ٻاروچو نِڪري، ھاڻي ڪريان ڪِيئن،
سڄ اُلٿي سِيئن، سَٽون ڏينديَس سُڃ ۾.

بيت - 8

ويٺي مون ويو، لڙي سڄ لَڪن تان،
آءٌ ڏوريندي ڪيترو، بھڻن پيرُ پيو،
سُورَنِ ساڻ سِھو، اچيِ ٿِيُمِ جيڏيون.

بيت - 9

سَرتيون سُڄي سُڃ، متان ڪا مونسين ھلي،
پاڻيِ ناہ، پنڌ گهڻو، اڳيان رائو رُڳي رُڃ،
متان مَريِ اُڃ، ڪا ڏِئي پاراتو پرينءَ کي.

بيت - 10

ويو سڄ وڻن تان، راسيون رَتاءٍ،
مونکي مارياءٍ، آيَلِ اونداھي ڪَري.

بيت - 11

يو وسڄ وڻن تان، راسين ڏيئي رَڱُ،
جنهسان منھنجو سَڱُ، سو ڪوھيارو ڪيچ ويو.

بيت - 12

پَٽيِء نہ پيروِن، اوڏيِء ڇَڪَ نہ ڇَميا،
پويون ھيُ ڀيرونِ، نيِنھُن نِباھي ھليا.

بيت - 13

مَري ٿينديَس مُڃَ، جَتَنِ ڪارڻ جيڏيون،
ڪَري ڪوھيارو سُڃَ، ويو ڇُلائي چپرين.

بيت - 14

ڏِٺم ڏونگريا، گهوري ھُيَس جنجي،
مُون لوڏانئي لَکيا، اھڙا ٻاروچا،
آيَلِ ڪوھيارا، مُون ڪَرَلاھُو آئيا.

بيت - 15

سُيَئي ڪا تَنوارَ، ڪيِ ھُئين ٿي ھٿَ کڻين،
سَوين رُليون سسئيون ھوتاڻن ھزار،
ٻاروچاڻا ٻارَ، توڙان تَرسُ نہ سکيا.

فصل ٻيو
بيت - 1

ڪي ڌَرَ تَتي ماءُ، ڪي ڄَرَ سَنديِ سَڄڻين،
ھلي ۽ واجهاءِ، ٻِنهي ڄيرن وِچ ۾.

وائي - 1

شاديِء جو سِنگارُ، آيَل مَرڪُ منھنجو مون پِرين،
آھي ڳَهُ ڳچيِء جو، ڏي ھالورا ھارُ،
آھي اُگهاڙِنِ کي جانِبَ جو جِنسارُ،
آھئين کاڄ بُکَينِ جو تان تون طعام تيارُ،
اعليٰ اُوچو عيد ۾ دوستاڻو ديدار،
حُسنَ ھوتَ پنهونءَ جي ڪَڪوريو ڪوھيارُ،
سُڃَ ڪياءٍ سُرَھي، واسياءٍ وڻڪارُ،
ڇير ڇَٽون مُڪيون، عطر ٿيو آوار،
ڪوڙين ٿيا ڪيترا نالي تان نِثار،
سَدا صَلابَتَ جي گولي گرفتار،
گهوريان گَهر گهٽيِء تان، اَچي جئان آڌار.
.

بيت - 2

مٿيان مٿي مَچُ، ٻريُم ٻاروچن جو،
مونکي طعنا تي ڏئين، جئن نہ پروڙئين سچ،
اَمَڙِ اوري اَچ، تہ سِٽَ سُڻايَنيِء سُورَ جي.

بيت - 3

مٿي منجهان مِينھُن، پَسو پاڻيِء جئن وَھي،
مون ڀانيو نِينھُن، ڄِڀيون ڄيري سَنديون.

بيت - 4

مَنجهان منھنجي روحَ، جي وڃي ساڄُن وِسري،
تہ لڳي مَرُ لُوہَ، ٿَڙَ ٻاٻِيھو ٿي مَران.

بيت - 5

لڳي مونکي لُوہَ، وِرہَ واٽون لائِيُون،
رازُ جنھين سين روحَ، سو ڪوھياروڪيچِ ويو.

بيت - 6

ٽِمَنِ نيڻَ رَتُ وھي چُئاڪا ڪيو،
مونکي ڏَنءُ ڏيو، آءٍ ٿا وڃو اوٺيا.

بيت - 7

اَمڙ کوءِ گَهروءِ مُونھان وڃي ساٿَڙو،
مُون جيِء تان ٻَريو ھنيڙو ڏئي وٽ جئن.

بيت - 8

اَمڙ وڃي آڻ، چَرخو آتَڻَ وچ مان،
ڪِتُمِ جنھِين ڪاڻ، سو ڪوھيارو ڪيچ ويو.

بيت - 9

اَمڙ کَڻُ وِچان، چروخو چِيھاڙيُون ڪَري،
مَڇُڻ ھوتُ چِتان، مون ڀيريندي وِسري.

بيت - 10

پَھيِ ڪام پِڃاءِ، امڙ منھنجي آسري،
ڏيئي لت چرخي کي، پُرڻيون پاڻيِء پاءِ،
ڪِتُمِ جنھين لاءِ، سو ڪوھيارو ڪيچِ ويو.

بيت - 11

پَھي ڪام پڃاءِ، امڙ منھنجي آسري،
ڏيئَي ڪي ڪَتاءِ، مونکي نِينھَن نِھوڙيو.

بيت - 12

کوءِ ڪَتڻُ، ٻَن ڪپاہُ، کوءِ آتَڻُ، ٻَنِ جيڏيُون،
ساڄنُ منھنجو سَاہُ، ھاڃي منجهہ ھَڻي ويو.

بيت - 13

آتَڻ چونِمِ ڪَٽُ، تاڻِيان تَندُ نہ نِڪري،
پاڻَا روئي رَتُ، چرخو مون چِڪَ ڪيو.

بيت - 14

نئون نينُھن لڳوسِ، ڳَري ۽ ڳالھيون ڪري،
اوريندي اَرٽَ سين پنهونءَ ياد پيوسِ،
پَھو پَٽِ ڪِريوس، ھُو ھِتِ اوڏانھِين رھيو.

بيت - 15

کوءِ ھاڙھو ٻَنِ ھوتُ، کوءِ پنهون، ٻَنِ پِرِيتَڻو،
مادرِ مون موت، پَسَڻان پِرائيو.

بيت - 16

کوءِ ٻولي، ٻَنِ ٻروچُ، گهوريِ ذات جَتَنِ جي،
مونکي چَئيِ لوچُ، پيھي ڇَپَرين ويا.

بيت - 17

جِئن جِئن تَپي ڏِينھُن، تِئَن تِئن تاڻي پنڌ ۾،
ڪو اَڳانجهو نينھن، ٻانڀڻِ ٻاروچن سين.

بيت - 18

جئن جئن ڀِڄي راتِ، تئن تئن تاڻي پنڌ ۾،
ڀوريِء ٻي نہ تاتِ، جيڪا سا جَتِنِ جيِ.

بيت - 19

نَڪو ليکوئي ٿيو، نڪو تَتو ڏِينھن،
تھِان اوري نِينھُن، ڇِنو آتَڻَ وارِئين.

بيت - 20

جان جِئين تان جَلُ، ڪانھي جاءِ جَلڻَ ري،
ٿَڌيِء تَتيِء ھَلُ، ڪانهي ويلَ وھَڻ جيِ.

بيت - 21

تتيِء ٿڌي ڪاہِ، ڪانهي ويل وھڻ جيِ،
متان ٿئي اونداہِ، پير نہ لھين پرينءَ جو.

فصل ٽيون
بيت - 1

ڪو گُهمندي گهورُ، آيُمِ ٻاروچن جو،
ڇڏينديَس ڀنڀور، ھِنئون ھِتِ نہ وِندُري.

وائي - 1

لڳو مَنجهہ لَڪَنِ، آيل تازو پيرُ پنهونءَ جو،
نہ ڪنھن واءَ وِڃائيو، جهوريو تان نہ جَهڪُنِ،
کِہ کَٿَوُرِيان اَڳَريِ، ھاڻِ جا ھوتن،
بورائو بَرَنِ جو رِڙھيو مَنجهہ رَندَنِ،
لُطفَ ساڻ، لطَيف چئي، ڪندو وَڙُ وِلھيَنِ.

بيت - 2

ڀنڀوران ٻاھر ٿي، مون جي سَڏَ ڪيا،
سي جي ھوتَ سُئَا تہ ھوند نہ وِيَڙو نِڪري.

بيت - 3

مون ڪيئيِ ڪيا سَڏَ، ڀنڀوران ٻاھر ٿيِ،
پر ٻاروچاڻيِء لَڏَ، لَڪَ سَويرو لنگهيا.

بيت - 4

ڀنڀور جن سُکن، مونکي ساٿان کاريو،
ھاڻي ساڻ ڏُکن، تان ڪيِ ڏونگر ڏوريان.

بيت - 5

ڀينَرُ ڀنڀوران، ڀَڄو تان اُبَھو،
اڳي اِن ماڳان، سَرتيُن سُورَ پِرائيا.

بيت - 6

ڀينر ھِنَ ڀنڀور ۾، دوزخ جو دُونھون،
سَوار سُونھون، پُڇي پورج سسئيِء.

بيت - 7

ڀينر ھن ڀنڀور ۾ گهايل ٿي گهاريان،
سَڄڻَ جي سانگِ ويا، سيئيِ ٿي ساريان،
سي ڪيئن وساريان، جي وٽان مون واٽَ ٿيا.

بيت - 8

ڀنڀوران اُجاڙُ، سَرتيون سَکَرُ ڀانئِيان،
مونسين تنھن پَھاڙُ، ڏُکان ھَڏِ نہ ڏوريو.

بيت - 9

اُجاڙان ڀنڀور، سَرتيون سکر ڀانئيان،
آرياڻيِ اَتورُ، ڏٺُمِ جِتِ اکين سان.

بيت - 10

لڳي لاڳاپي ڀوريِ مُنڌ ڀنڀور جي،
پرين وڃائي تي، ڏُکي ڏوري ڏونگرين.

بيت - 11

ڪُلهي ڦاٽو ڪَنجُرو، مٿو اُگهاڙو،
منھنجو ڪُڄاڙو، ڀينَرُ ھِنَ ڀنڀور ۾.

بيت - 12

ڀُليو سڀ ڀنڀور، جو پُٺيِء ھوتَ نہ ھليو،
شھرَ سُڃاتو ڪِينَ ڪي آرياڻيِء اَتور،
ماڻيو تِنھين مورُ، ديکيو جنِھين دل سين.

بيت - 13

جنِھين ديکيو دل سين، پُٺيِء سي پييون،
تہ پڻ ٿي وييون، جي پنهونءَ پاڻ لڪائيو.

بيت - 14

بُرو ھو ڀنڀور، جو آرياڻيِء اُجاريو،
لاٿو سڀ لوڪ تان ھاڙھي ڌڻيِء ھورُ،
ڇورِيُون ڇُرَڻُ سِکيُون، پنهون ڪياءٌ پورُ،
آيو سو اَتور، جنھن ڏُکيون ڏِکَہ وِھاريُون.

فصل چوٿون
بيت - 1

لَڄايا مُونھان، ساجُهر تي سيڻَ ويا،پييَنِ ڀنڀوران، سُڌِ منھنجيِء ذات جي.

وائي - 1

ھوتَ ھوتَ اي ھوتا، ڏيَنديس ماہُ مروئن کي،
آءٌ جَرا جِيُ ڪَري،
ڏيئي باہ ڀنڀور کي، آءٌ آيَسِ تو ڳَري،
آرياڻيِ پنهونءَ ري، مونکي سَرتيون تان نہ سَري،
جَنڊيِ پايو جانِ ۾، ڏُکيِء ڏُکُہ ڏَري،
آءُ اوراھون سُپرين، وچ مَ پيِء پَري،
مُون ڏِٺي مُون وِسھو، وِرچي تان نہ وَري،
ڏُکي جي ڏيکارِئين، ڌاران مُنَھن مَري،
پيالي پِريَنِ جي موھَيسِ ميٺُ ڪَري،
آريِء جي عشق جي مونکي اَندر آڳ ڀَري،
توکي توءِ نہ ڇڏيان، جي وڃان ڀُون تَري،
ڌَڙُ وجهنديَس ڌُوڙ ۾، مٿو ڌار ڌَري،
ھَلڻُ سُڻي ھوتَ جو ڏُکيِ پَسُ ڏَري،
پِرين کڻج پانھجِيون اکيون ٻاجَهہ ڀَري.

بيت - 2

ھُيَس جي آءٌ، ٻانهي ٻاروچن جيِ،
ھُونَدَ نہ ڇڏياءٌ، ڏُکيِء کي ڏُکن ۾.

بيت - 3

آءٌ جي ھُيَسِ ھَڏُ، اَديون آريچن جو،
ساٿَ لَڏينديِ سَڏُ، ھوند ڪوھيارا ڪَرينِ مُون.

بيت - 4

ھُيَسِ جي سِياءِ، تہ ڪيَمِ ڏُکَہ ڏيرن تي،
ادب وِچان اُنِسين ڳالهہ نہ ڪيَمِ ڪاءِ،
ذات منھنجي ماءِ، ڪَچو ٿي ڪيچين کي.

بيت - 5

اوٺيَنِ اُمارو، مون جَهليندي نہ رھيا،
ساٿَينِ سَوارو، ڪيو ڪيچُ اکيُنِ ۾.

بيت - 6

ساٿي توءِ ھلن، پَٿَرِ جي وارَ ڪريان،
جيڪس ٻاروچن، ڪو ڏٺو عَيبُ اکيَنِ سين.

بيت - 7

ساٿيَنِ سِيئن نہ جاڳيِ، پوءِ ڪُڄاڙيان روءِ؟
اِيِء پَرِ ڪُپَرِ ھوءِ، جئن ھُو سانگيِ، تون سُمَھين.

بيت - 8

ساٿي نہ پَسان سي، جي ھُئمِ ھِنئين ٿُوڻيُون،
ھاڻي ڪَنِھين جي، وڃيو اڱڻِ اُڀِيان؟

بيت - 9

آنڪي ساٿي ڏِٺَ، جي مون ويڙِهہ وِڃائِيا؟
رُئان رَتُ مَڃُٺَ، ھاڻي تن پِريَنِ کي.

بيت - 10

مون سَڏيندي سَڏڙا، ساٿي سَڌ نہ ڏينِ،
وِلھيِء جي وٿاڻ تي تو ڏَنہ تَنوارينِ،
ھيڏا ھاڃا ٿينِ، بُري ھِنَ ڀنڀور ۾.

بيت - 11

ڪَھان تان ڪيچان پَري، وِھان تان وَٽِ مُون،
ڀُلي ڌوريَمِ ڀُون، عَبَثُ آريِء ڄام کي.

بيت - 12

ڪَھان تان ڪيچان پَري، وِھان تان سِرَ ھيٺ،
ٻاروچي سين ڏيٺ، جيڏيون جيھيِء پَرِ ٿي.

فصل پنجون
بيت - 1

ليَڙِن لَنگهيِ لَسَ، مانباڻِيان مٿي ٿيا،
وٺي وَرُ واٽَ ٿيا، پنهون ڄامُ پَھَسَ،
ھُئا وڏيِ وَسَ، ٻاروچا ڀنڀور ۾.

وائي - 1

پنهون پِريشانُ، ھَي ھَي حال مُنھِينجو،
ٻَرِ ٻَرِ نَڪو خانُ نہ مانُ،
مونکي بُکہ بوتن جي، ناقي ڀانيان نانُ،
شھرُ صَحرا ڀانئيان، مون ليکي مَيدانُ،
رُئان ٿي رُڃُن ۾ آريِء ليِء عِريانُ،
پِٽيان مُنھُن پَسڻَ لِيِء ھِتي ٿي حَيرانُ،
آھي آريِء ڄام جو مونکي ڪاري ڪانُ،
ديوانيِء کي دل ۾ سُورَنِ جو سامانُ،
وِجهج پِڪ پينار تي پِريم کائي پانُ،
ڪڏھن ٿيندو ڪيچ ۾ مُٺيِء جو مڪانُ،
آھئين عبداللطيف کي اَڳيان تون اَڳوانُ.

بيت - 2

وڏي وس ھئا، ٻاروچا ڀنڀور ۾،
وڃي ڏُورِ پيا، پُٺيِء سانگيُنِ سُپرين.

بيت - 3

سانڍ پنھنجي ساہ، ناتہ ٻانھِين ٿي ٻُورا ڪريان،
واڳِيُون جي وَرَنِ سين تن سَرتيُنِ سيڄ سُھاءٍ،
مونکي طَعنا تي ڏئين، مون جئن مُٺئِن نہ ماءِ،
آريِء جي آڪاہِ، رُلايَس روھَنِ ۾.

بيت - 4

ماءُ وِھاڻو وارِ، کَڻُ پٿَراڻيِ پانھنجي،
جيڪيِ ڏِنُئي ڏيج ۾، سو سڀوئيِ سارِ،
وڃان ٿي وڻڪارِ، ڏِٺُمِ پيرُ پنهونءَ جو.

بيت - 5

ڇِپُون ڇَپَرَ کَٽَ، ٻَھڻَ پَٿراڻيون ڀانئيان،
جِتي رَھان راتڙي، تِتي مرُون مون مِٽَ،
سيڻن جي سَھَٽَ، ڏونگرُ ڏوليِ مون ٿيو.

بيت - 6

ڏِنيِ سِڪَ سسئي کي ٻيلياڻيِ ٻروچَ،
لوڪَ وِچانئي لوچَ، نيئيِ پھچائي پنهونءَ کي.

بيت - 7

مُسافِرَ نِئون ماءِ، وِرہُ وِھايُمِ وِترو،
اچي ٿِيَمِ اوچتي تن سانگيَنِ جي ساڃاءِ،
جيجان جَهلَ مَ پاءِ، ھِنئون ھوتَ ھَڻيِ ويا.

بيت - 8

ڪيئن اَڙايُئي پاندُ، پلؤ پَرَڏيِھيَنِ سين؟
مَتيُون موڙھَيئي سسئيِ، ڪِيُئيِ ڪوھيارو ڪانڌُ،
رُلي ڀانيئَيَ راند، ٻانڀڻِ عشق ٻروچ جو.

بيت - 9

منھنجو پاڙيچِنِ، ڪَچو ڪو نہ ڍَڪيو،
پاسي چَڙھي پنهونءَ جي ذات سَلتي جن،
تيلان ٻاروچن، نڌَرَ ڇَڏي ننڊَ ۾.

بيت - 10

حُسينيِء جي ھاڪَ، مادرِ ماريِ آھيان،
ڏينھان ڏورڻُ ڏُکہ سين، راتيان چِڪَنِ چاڪَ،
ڊِڄان ڀَرِ فِراقَ، متان پوئِمِ پِرينءَ سين.

بيت - 11

جيڪي فِراقان، سو وصالان نہ ٿِئي،
اچي اوطاقان، مونکي پِريَنِ پَري ڪيو.

بيت - 12

ڦِري آءُ فِراقَ، مونکي وِصالان وچُ پيو،
جي ٿي چِڪيَمِ چاڪَ، سي پِرينءَ گڏجي پُورِيا.

فصل ڇھون
بيت - 1

آيا آسَ ٿِيا مِ، ٻاروچا ڀنڀورَ ۾،
پَسيِ پَھرَ پنهونءَ جيِ، نَھَن سِيئن نيڻَ ٺَريامِ،
گُوندرَ وِسرِيامِ، سُکن شاخون مُڪيُون.

بيت - 2

ڏيکاريُسِ ڏُکن، گوندرَ گَسُ پِريَنِ جو،
سُونھائي سُورَن، ڪي ھيڪاندي ھوت سين.

بيت - 3

ڪنِهين ڪنِهين ماڻهئين گوندرُ وَڏيِ وَٿُ،
ٻَڌيِ گوڏِ گَرَٿُ، ساٽو ڪجي سُورَ جو.

بيت - 4

سُورَمَ ڏي ڌُوڻَ، آءٌ آھيان اَڳَھِين ڪاھريِ،
جا پَرِ پاڻيِء لُوڻَ، سا پَرِ منھنجي جِندڙي.

بيت - 5

سُورَمَ وڃيجاہ، سَڄڻَ جئن سانگِ ويا،
پِرينءَ پُڃاڻاءُ، آءٌ اَوھان سين اورِيان.

بيت - 6

سُورَنِ سانگهارو، ڪڏھن تان ڪو نہ ڪيو،
آيَلِ اوڀارو، ٻائِڙُ ٻَڌو ٻوڙَ وَھي.

بيت - 7

سانگهارو سُورَنِ، ڪڏھن تان ڪو نہ ڏنو،
ٻائِڙَ ٻوڙَ وَھَنِ، ڪالھوڻيان اڄ گهڻان.

بيت - 8

سُورَ نہ ساڱاھِينِ، ڏِنِ اُڌَما اوچتا،
مونکي مون پِريَنِ جا اَڻَمَيا آھِينِ،
لَڄُون جي لاھِينِ، سيئيِ ٿِيَمِ سامُھان.

بيت - 9

سُورَنِ لَڌو سَجُهہ، پاڻهين پيھيِ آئيا،
ڪنھنکي ڏِيان مَنجُهہ؟ مَرُ ٿا چِڻڪَنِ چِتَ ۾.

بيت - 10

سُورَمَ مَٽج ساءُ، آءٌ نہ وِڪَميِ آھيان،
وڃج مَ ويلَ ڪنھِين وِرہَ مُون وٽانءُ،
تون پڻ تڏھن جاءُ جڏھن ٿِيان ھيڪانديِ ھوتَ سين.

بيت - 11

سُورَمَ ڪَنھن ڏِکَہ، مَڇُڻِ ڄِڀ کي ڄُرَ اَچي،
ھَڏَ ڪَرَنگَهرَ مِکَہ، مَرُ مَنجهيئَي محُو ٿئين.

بيت - 12

سُورَ بہ ڀَتون ڀَتِ، ھي چِڻڪيو ڪي ٻيو،
پِرِيتَڻي پِريَن جي، ماءِ مُنجهايَمِ مَتِ،
ڀينَرُ ڀلَيِء ڀَتِ، لڳُمِ ٻاڻُ ٻروچ جو.

بيت - 13

لڳم ٻاڻ ٻروچ جو ڪَرَھا ٿِيا قضاڪَ،
اَھُکي جا اُٺن کي، سامَيَنِ پوءِ مَ ماڪَ،
اَکَڙِيَنِ خوراڪ، پَسڻُ پرڏيھيَنِ جو.

بيت - 14

لڳم ٻاڻ ٻروچ جو، اَمَڙِ پَلِ مَ مُون،
سڀ رَڱينديَسِ رَتَ سين ڪيچان اوري ڀُون،
مادرِ مٿان مُون، ڪانڱَ لَمَندا ڪڏھين.

بيت - 15

ڏُکُہ لَڳو، ڏونگرُ ٻَريو، ڀينَرُ کاڻي ڀُون،
مَنان لاٿو مُون، سَندو جِيَڻَ آسِرو.

بيت - 16

ڏُکويُون ڏيھان، جيڪُسِ لَڏي ويئيُون،
ھاڻي ڪِن مُلا، پُڇان پِريَنِ خبرون.

بيت - 17

ڏُکيون جان نہ مِڙَنِ، تان تان ڀَنَڻُ نہ ٿئي،
پِٽَڻَ واريون پڌَريون، ڳاڙها ڳَلَ سَندن،
ٻِيون ھُنئئين ھٿَ ھڻن، رُئنديون رُئَڻَ واريون.

بيت - 18

سُورَ وِراھيان سَرتيون، جي وراھيا وڃن،
ٻِيون ڪوہُ ٻُجهن، جن سَندا، تن سامُھان.

بيت - 19

ڀِيڙي ڀِيڙي ٻَنڌ، سورائِتي سَندِرو،
ڪيچ اَڳاھون پَنڌُ، متان لَڪَن سين لَڳي مَرين.

بيت - 20

ڀيڙي ٻَڌ ٻِيھارَ، سُورائتي سَندرو،
ڏونگر توھان ڌارَ، ڪانہ ڏوريندي ڏُکَہ سين.

وائي - 1

ڪوھياري ڪا ماريندِيَم ماءِ، جا مَنَ اندر ڳالَھڙيِ،
چَڙھان ڏونگرَ چوٽِئين، سُپيريان جي ساءِ،
نِھارينديَس نِڪري، ھاڙھو ھوتن لاءِ،
پانڌيڙا پير ڀَري پِريانسين پھچاءِ،
موليٰ مونکي ميڙِئين سَنديِء جانبَ جاءِ،
ھوتَ ھَلن آءٌ وِھان، تہ ڪا اِئن جُڳاءِ،
سسئي جي سِريِء کي اوڏانھِين اُٺاءِ،
پيرانديِء پنهونءَ جي منھنجو لوڙُهہ لٽاءِ.

فصل ستون
بيت - 1

پُڇن سي پَسن، جڏھن جڏھن پِرينءَ کي،
ڏورينديون ڏِسن، اَڱڻَ عجيبن جا.

بيت - 2

پُڇيوءِ تان پُورِ، نا تہ پُڇڻُ ھوءِ مَ پرينءَ کي،
ڏرڻَ واريون ڏُورِ، ھَڏِ آھِينِ ھوتَ کي.

بيت - 3

ڏورِيان ڏورِيان مَ لَھان، شال مَ مِلان ھوتَ،
مَنَ اَندر جا لوچَ، مَڇُڻِ مِلڻَ ماٺيِ ٿئي.

بيت - 4

ڏوريان ڏوريان مَ لھان ساٿيِ ڪالھُوڻا،
لاھي لاڏُوڻا، سفرِ ڪنھن سانگِ ويا.

بيت - 5

آءٌ ڏورِيَنءِ شال م لَھَنءِ، پِرين ھُئين پَري،
ھَڏِ نہ ساہَ سَري، تَنَ تَسلَيِ نہ ٿئي.

بيت - 6

آءٌ ڏورِيَنءِ شال مَ لھنءِ تَنَ م مِلين تون،
لُنءَ لُنءَ منجهان مُون، لوچَ تُنھنجي نہ لَھي.

بيت - 7

آءٌ ڏورينءِ شال مَ لھنءِ، ساڄَنَ مَڃُ سُوالُ،
سِڪَ تُنھنجيِء سُپرين، ڪيَمِ جانِ زَوالُ،
وِھاڻيِء وِصالُ، اُٿيان آرامي ڪَري.

بيت - 8

ڇڏيَمِ حُج ھلڻ جيِ، چَکيَمِ چاڙِھيڪا،
اَديون آڙيڪا، ھِنيَڙي پِيَمِ ھوتسين.

بيت - 9

ڇڏيم حج ھلڻ جيِ، چاڙِھيڪَن چڙھي،
آڙِيڪَن اَڙيِ، پييَس ھوت پنهونءَ سين.

بيت - 10

ڇڏيم حج ھلڻ جي، چاڙھيڪا چَکيامِ،
آرياڻيءَ جي آسري، ڏونگرِ ڏينھن لڳامِ،
پُڇج پِرين سَندامِ، ويٺيَس وِکَہ نہ اُپِڙي.

بيت - 11

ويٺيس وکہ نہ اُپڙيِ، اَڄ آرياڻيِء آءُ،
چُڪيِء توسين چاہُ، پاسي ڀَرِ پيئي رِڙھي.

بيت - 12

جيڪا ڪندي نِينھن، مون جئن ٻاروچن سين،
سِڪَڻُ سارو ڏِينھن چَڙھڻُ چاڙھيڪن تي.

بيت - 13

جيڪا ڪندي سَنگُ، مون جئنِ ٻاروچن سين،
اَنگُن چاڙھي اَنگُ، رُئندي سا رَت ڦُڙا.

بيت - 14

جيڪا ڏينديِ مَنجُهہ، مون جئن ٻاروچن کي،
مٿان ڳَلَنِ ھَنجُ، ڪيِنَ لاھينديِ ڪڏھين.

وائي - 1

منھنجي حُجت ناھي واٽ، ڪانهي واٽ،
جيجان تن جَتَنِ سين،
تازو پيرُ پنهونءَ جو، لُڙيو منجهہ لُڙاٽَ،
ماريو ڪِيَم مُٺيِء کي، ڪيچيِ ڪاھي ڪَنواٽَ،
نھِارينديَس نِڪري، ڳوڙھن ڀريو ڳاٽَ،
ڏِٺَمِ ڏُکويَنِ جا ڇپر ۾ ڇُونڇاٽَ،
اديون، عبداللطيف چئي، لعلَ ڏٺائين لاٽَ.

فصل اٺون
وائي - 1

مونکي ڇپر تان مَ ڇڏيجاہُ، ٻاروچا پَلَيِء لَڳي آھيان،
ڇوري ڇِني آھيان، نِينھُن نِباھي نيجاہُ،
پنهون منھنجو آنسين، آءٍ ساٿُ سلامت نيجاہ،
ڇوري ڇني آھيان، مونکي لَنَگهڻُ ڇوڙائيجاہ،
مون تان وَڙُ وڃائيو، اءِ پنھنجو وَڙُ لھيجاہ،
جوڳيَڪو ويسُ ڪري، سِگَهڙيِ سارَ لھيجاہ،
آرياڻيِ، عبداللطيف چئي، مونتي وھَلو وَرُ ڪريجاہ.

بيت - 1

آتَڻُ اورانگهي ويا، آءٌ ٿي مَران ماءِ،
پِٿُون ٿينديَسِ پيرَ تي، ھَي ھَي ڪَري ھاءِ،
جِيَڻُ مون نہ جُڳاءِ، پِريَنِ تان پاسو ڪيو.

بيت - 2

آتڻ اورانگهي ويا، اَڱڻِ مُون افسوس،
ديوانيِء سين دوس، ساٿي آھي سُڃ ۾.

بيت - 3

آتڻ اورانگهي ويا، پُٺيِء تو ڏَنِ تاڻِ،
ويهُ مَ مُنڌَ ڀنڀور ۾، ھُنِ پُڄندِئن ھاڻِ،
رائيِ مَنجهِہ رِھاڻِ، ھَلُ تہ ٿِئي ھوت سين.

بيت - 4

آتڻ اورانگهي ويا ڪري ڪَميني ڪِيئَن؟
ھاڻِ گُهرجي ھِيئَن، تہ ڏجي باہ ڀنڀور کي.

بيت - 5

آتڻ اورانگهي ويا، پاريِ ڇڏي پوءِ،
آريچا اُٺن تي، ھيِء تان جَڏيِ جوءِ،
ڪيِ ھَلي ڪي ھٿَ کڻي، ڪي رِڙھي ڪي روءِ،
ڪو پنهونءَ کي چوءِ، تہ مُٺيِء ماتَمُ آئِيو.

بيت - 6

ڄاڻي سُڃاڻي، مونکي ڇڏي ھليا،
اَديون آريچن لَيِء آءٌ کُوري جِئَن کاڻي،
پاھَڻَ ۾ پاڻيَ، ھارِيُون ھارَڻُ آئِيو.

بيت - 7

ڄاڻي سڃاڻي، مونکي ڇڏي ھليا،
آءٌ ڪِئن ڇڏيان پانھنجو اديون آرياڻيِ؟
ڀَريُمِ جو پاڻي، سو ڪيچين ڪَمِ نہ آئيو.

بيت - 8

ڄاڻي جي ڄاتومِ، تہ پُوندو فَلَقُ فرِاق سين،
تہ اکر اِرادت جو ڌُرياءٍ ڌو تومِ،
پوءِ تان ڪو نہ ڪِيومِ، ھُونَد ڪشالو ڪيچ ڏي.

بيت - 9

وارو وڃنٿا، سيڻَ تُنھنجا سسئي،
ھھڙا ٻاروچا، ڪِينَ لَھندِئن ڪي ٻيا.

بيت - 10

واري وَرائي، تو پنھنجا نہ ڪيا،
ڀوري رَنجائي، ھوند نہ پيئيِئن ھيتري.

بيت - 11

جئان واريِ وَڳَ، اوٺي ٿيا ڇُلِنگيُون،
مٿي تنھن مارَڳَ، پَئي پُرزا نہ ٿئَين؟

بيت - 12

دُکائيندِي دُونَھڙا مُنڌَ سيڻاڻي وڃ،
پرياڻو مَ ڀَڃ، ساٿُ چَڙھندو لَڪئين.

بيت - 13

ڇِڄ مَ قطاران، ساٿ چڙھندو لڪئين،
مَڇَڻ ٿئين پُئان، وَڳَ واٽِئي نہ لَھين.

بيت - 14

ڪا جا ڪياءٌ، وائي واري وِنگُڙي،
آيَلِ تنھن آءٌ، ٻوليِء ٻاتاڙي ڪئي.

بيت - 15

وائي واري ونگڙي، ٻولي ٻي نہ ڪن،
اللھ ڪيچَ ڌڻيَنِ، مون سين پوءِ مَ مامِرو.

بيت - 16

ڪا جا آنديِ ڪيچئين، وڻڪاران وائي،
سُڻي مون سائي، نيڻين نِنڊ وِہُ ٿي.

بيت - 17

پُڇيوءِ جان ٻروچُ، تان پاسي ڪَر پَرھيزَ کي،
جنھِين ڏٺو ھوتُ، تنھِين دينَ سڀ دُورِ ڪيا.

بيت - 18

ھَلو ۽ مَلھو، ڏُکہ مَ پَسو ڏوٿيا،
سُونھون جو ساٿ جو، سومون ھوتُ سَلو،
آن پُڻ ٿِئَي ڀَلو، آءٌ بہ گڏجان پِرينءِ کي.

فصل نائون
بيت - 1

ڪاتيِء تان نہ ڪَنھين، مَنُ وِجُهلَڻَ وڍيو،
ماريَسِ سَورَ تَنھِين، جو نہ جِياري جيڏيُون.

وائي - 1

شال ھاڙهي پوءِ پَچارَ، پيئي تَنوار ڪميڻئيِء جيِ ڪيچ ۾،
اُٺَ چارينديَس اُنِ جا، مَيا جَهلي مَھارَ،
اَڙيا آھِينِ اَنگُنِ ۾ ويچاريِء جا وارَ،
سسئيِ ميڙئين ساٿ کي شرم ساڻ سَتارَ،
ڪميڻيِء جو ڪيچ ۾ ڪونهي ڌَڻيان ڌارَ،
مَيَنِ جي، مَڱيَلُ چئي، ڪاڏي ويئي قطار؟
.

بيت - 2

ڪاتيِء تان نہ ڪُٺو، ماءُ منھنجو جِندڙو،
جنھِين ماءُ مُٺو، سي جَتَ نہ پَسان جوءِ ۾.

بيت - 3

جيُ منھنجو جَنِ، اَنگُڙِيا رو وڍيو،
پڄاڻا پِريَنِ، سِبان سَڄو نہ ٿئي.

بيت - 4

اَچيو مَرُ اَچن، ٻاروچا ڀنڀور ۾،
پُٺيِء لڳي جن، ڪميڻي ماڙھُو ٿي.

بيت - 5

رو وِسانئي راندِ، پَهَ پَروڙج ساٿجا،
ھوتن سين ھيڪاندِ، ھُيَمِ ٻاٽي ڏِينھَڙا.

بيت - 6

رُوئڻ ۽ راڙو، مون نماڻيِ جي نِجُهري،
ڪُٺَل کي قَلبَ ۾ قُربَ جو ڪاڙهو،
ھو تن لَيِء ھاڙهو، رِجائَيِنديسِ رَتَ سين.

بيت - 7

روئي ڪندِئن ڪوہُ، ھاڻي ڪو ھوتُ وَري؟
جيڏيون جيڏوئي ڪيو ساڻُسِ سيڻَ سِتوہُ،
ڊوھي اَٿيان ڊوہُ، متان ڪا مونسين ڪري.

بيت - 8

رُئان تان راند، کِلان تان کامي ھِنئون،
اَکَڙِيُون ويساندِ، پِرينءَ گڏجي ڪنديون.

بيت - 9

اَکڙيَنِ ڪي نہ ڪيو، رَتُ نہ رُناءٌ،
اُڀي ڏٺاءٌ، ڦوڙائيا سُپرين.

بيت - 10

کاڻيون لوٺيون اکيون، ڪُنيون ڪِينَ ڪُڇن،
مُٺيون ماٺِ نہ ڪن، ھَنيُون رَھنِ نہ ھوتَ ري.

بيت - 11

وَسي وِساڻُيون، رَتو روئي پِرينءَ کي،
پييون کڻن پَٻَ ڏي، نظر نِماڻيون،
سي ڪي ٻيلياڻيون، جن ويندو ھوتُ نہ واريو؟

بيت - 12

وَسي وَسي ميِنھَن جئن لَٽي وِيَسِ کيهَ،
توءِ پِريان جي ڏيهَ، پيئي پڇي خبرون.

بيت - 13

کاڻيِء م کانئِيو، مُٺيِء مَڱَرُمَ ڏيو،
ھيڪَرَ اُجهانِئيو، ڏيئي ٻُرَ لُھارَ جئن.

بيت - 14

کاڻيِ کيرِنِ ھيٺ، ويٺي روءِ رت ڦڙا،
ڪا مون ٿيندي ڏيٺِ، ٻِيھر ٻاروچن سين؟

بيت - 15

پنهونءَ پيرَڙِيُون، گهرِ گُهمندي جي ڏِنيون،
سي مون سيرَڙِيُون، نِتُ نِھارڻُ پيئَيون.

بيت - 16

مُيَس مَرُ مَران، سُيَس وِچِ سَرتِئَين،
اديون آريچن جي سُورن مَنجهہ سَڙان،
پورھيَت ٿي پَران، پاڙيِ پنهونءَ ڄام جي.

بيت - 17

ماريو جي مَعذورِ، تہ ھيڪارھين ھورُ لَھي،
ساڄنَ اوھانجي سُورِ، ڪِينَ جِيان ٿي ڪيچيا.

بيت - 18

نڪي ٿي جيان، نڪي مُئي آھيان،
ساڄنَ ساہُ ڏيان، توکي ساريو سُپرين.

بيت - 19

تون جي ڪالهہ مُئي، تہ ڪالهہ ئيِ گَڏِئن پِرينءَ کي،
ڪڏھن ڪانہ سُئي، تہ ڪا سَگهي گَڏيِ سَڄَڻين.

بيت - 20

اڳي پوءِ مَران، مَرُ مَران مارَڳَ ۾،
مَٿي پوءِ پِريان، خونُ منھنجو جيڏيون.

بيت - 21

مَرُ مَٿا ڏيئي، پنهونءَ ڪارڻ پَٻَ ۾،
تہ سَرتيون سڀيئَيِ، واکاڻِينَئي ويٺيون.

بيت - 22

سُتيِء تان نہ سياءَ جي ڪوھيارا ڪيچ جا،
اَنگُنِ چَڙھيو آءُ، جان نالو ڳِيڙُءٍ نِينھَن جو.

بيت - 23

مٿان جيُ جَتَن، گهوريو گهوري سسئي،
پازي جي پنهونءَ جا، ڪارُون ڪَري تَنِ،
ڪيچِ متان ڪاڪن، بي شُڪريِ ڀنڀور جي.

فصل ڏھون
بيت - 1

واڪِيو واڪِيو وِکَہ، پاٻوھيو پير کڻيِ،
سي نہ چَڙھنديون ڏِکَہ، موڙي پيرُ مَرَنِ جي.

وائي - 1

وڃيِ وڃي ويٺَڙيِ تِتي، جِتي پيرُ سُڃاتاءٍ پِرينءَ جو؛
پيو سڃاتاءٍ پرينءَ جو، مَنجهان نيِنھَن نِرتي،
ھوءَ ويا وَڻڪارَ ڏي، ھِنَ ڀوريِء ڀانيا ھِتي،
جنھن ڇيڙي وِڌيَس ڇپرين، سو ڪوھيارو ڪِٿي؟
آما، ليما، ڦارُوھان، ڳاڱا راڱا جتي،
مَري رھنديَس ماڳَھِين، نہ تہ ھاديِ اچج ھِتي،
مونکي ڇڏي ھليا، ڪاپييَنِ مٿي پِتي؟

بيت - 2

وجُهہ وَڌنديِ وِکَہ مَڇُڻِ لِکَہ لَکائِيين،
ڏُکُہ تنِھين کي ڏِکَہ، حُبَ جنھِين کي ھوت جي.

بيت - 3

واڪو ھَڏمِ لاہِ، سَڏن مٿي سَڏڙا،
مانَ تُنھنجي ڪاءِ، سَڳَرَ ۾ سارَ ٿئي.

بيت - 4

سڏن پُٺيِء سڏڙا، واڪو مَنجهہ وَڻين،
سَڄڻُ پنڌِ گَهڻي، مانَ ڪوھيارو ڪُوڪَ سُڻي.

بيت - 5

ڪوھيارو ٿيِ ڪاتُ، مُيُون مارڻَ آئِيو،
ھوءِ مَرُ ھوتُ حَياتُ، آءٌ مُيائيِ گهوريِ.

بيت - 6

وِھين ۽ ويلا ڪَرين، پُڇين ٿي پانڌيِ،
ھاريِ ھيڪانديِ، ڪنھنپَرِ ٿِيندِئن ھوت سين؟

بيت - 7

وھين ۽ ويلا ڪَرين، اِيِء نہ اُڪَنڍَ آہِ،
سي لاڳاپا سڀ لاہ، اوريان اُڀيارِينِ جي.

بيت - 8

وھين ۽ ويلاڪرين، سَڏين سانگاتُو،
ھاري آپاتُو، توسين سُونھَنِ نہ سسئيِ.

بيت - 9

پاڙي ناہِ پَرُوڙَ، تہ ڪا رات رَنجائيِ گُذريِ،
ٻانڀڻِ ٻروچن جي گهائي وِڌيِ گُهورَ،
ھڪ سسئَي ٻيا سُورَ، ويا پِٽيندا پاڻ ۾.

بيت - 10

پاڙيچيِء روئيِ، چاڪَ منھنجا چوريا،
پَگَهرُ وِجهنديَس پِرينءَ جو ڌَڪَنِ ۾ ڌوئي،
ساڄنَ سڀوئيِ، ساہ اَوھان تان صَدقو.

بيت - 11

اڄ نہ مون قَرارُ، ڏِٺُمِ سَونچو ساٿ ۾،
نَھي ويٺا بارُ، مٿي ساڻيهَ سُپرين.

بيت - 12

ڪيا ويچاريء وَسَ، ڪارڻِ ڪوھياري گهڻا،
گهڻو پُڇي پانڌئين سَندا ڏيرَن ڏَسَ،
لَمو ڏوري لَسَ، سُتي سَڳَرَ پَٽِئين.

بيت - 13

تان ڪا ڪجاہُ وَرِ، ڪميڻيِء تي ڪيچيا،
آءٌ اوھانجي آھيان بَندي بي سَمَرِ،
اچيِ ڪَوِھيارا ڪر، دلاسو دِلگِيرِ کي.

بيت - 14

تان ڪا وَرِ ڪجاہُ، ڪميڻيِء تي ڪيچيا،
آءٌ اوھانجي آھيان ٻانهي ٻاروچاہ،
دلاسي دوساہ، متان مونکي ڇڏيو.

بيت - 15

ھوءِ جي سُورَ سُڄَن، سي مون پينگهي ۾ پِرائيا،
سانڍياس سُکن، سُورَن ڪارڻ سَرتيون.

بيت - 16

سِرجي تان سُورَ، ساماڻيِ تان سُکَہ ويا،
اِھي ٻئي پُورَ، نماڻيِء نَصيبُ ٿيا.

بيت - 17

مُونھان مَھندِ ٿيا، سورن ٻڌو سَندرو،
ھَلو تہ ڏوريون ھوت کي وِندُرِ جي ويا،
ڪنديَس ڪين ٻيا، ھوت مَٽائي اڳيان.

بيت - 18

پُڻ وِھاڻَيس رات، ھَلي ھاڙهي سامُھِين،
پنهونءَ جا پِرڀات، اُڀي پُڇي پھِيَڙا.

بيت - 19

نڪا تات نہ تُوت ڪا، نڪا تات تَنوارَ؛
ڪانهي پِرتِ پَچارَ، لَنوَ ويچاريِء لَڏيو.

بيت - 20

ڪينھي طالبَ تات جا، نہ تہ آھي تات تيار،
ڏوريان، پيو ڏُڪارُ، گهورِندَڙ کڻي ويا.

بيت - 21

جيڪي طالب تات جا، تات بہ تنِھين وٽ،
ھڏھين ڪانهي ھَٽِ، گهورِ تہ گَهرانئيِ لَھين.

بيت - 22

ڪنھن جنھن نِينھن لَڌا، جي مون واجهائيندي نہ وَرو،
جيڪي مُئَي ڪندا، سو جانبَ ڪريو جِيَري.

بيت - 23

متان ٿئين مَلُورُ، ڪِينَ آڳاھون آھيان،
ڏِسڻ ۾ ڪَرَڏُورِ، حد ٻِنھين جي ھيڪڙي.

بيت - 24

آن جي ڏٺاھُون، اللھ ڪارڻ ڳالهہ ڪريو،
نيڻَ منھنجا رُونِ، راتو ڏِينھان اُنِکي.

بيت - 25

اڃا رات رَتومِ، ڪوڏِ ڪوھياري ڪَنجُرو،
ڀينَرُ ڀِڄايومِ، سُڀاڻي سُورَنِ سين.

بيت - 26

سَرتيُنِ سُھجَ منجهانءُ، ٿي ڪوڏِ وِرھايا ڪپڙا،
تڏھن منھنجيِء ماءُ، ٿي پھڻَ آڇيا پَٻَ جا.

بيت - 27

ڪڏھن ڪڏھن جيڏيون، ڪو پَهُ اَچيو پوءِ،
سو پُڻ سارو ھوءِ، ھُو جو ساہُ سَريرَ ۾.

بيت - 28

ڪجي جئن ڪيچن لَيِ تئن تان ڪِينَ ڪيوءِ،
وِيجهائي وڌوءِ، وِکَہ نہ کَنيَئي ھيڪڙيِ.

فصل يارھون
بيت - 1

سُپيريان جي ڳالھڙيِ رُڳو رَنجائو،
ڏونگرِ ڏولائو، ڏيندا مون ڏيرَ ويا.

وائي - 1

منھنجو ساہُ ويو سيڻانِ، آيَلِ وِھان ڪِئن ڀنڀور ۾؟
مونکي ويا نہ وِسري نيِنھَن ڀَريا نيڻانِ،
سو ڪِئن ھِنئڙو جَهليان، جهڄي جو ڪيڻانِ،
مادرِ پايو مُنڊيون، ڪُوڪي وَرُ ڪيڻانِ،
اديون، عبداللطيف چئي، وڃيِ مانَ مِڙان.

بيت - 2

آريِء اُتُنِ جئن، اُئن تان اوٺيَنِ نہ ڪيو،
ڪيچ پُڄَندِئن ڪِئن، اَھڙن اَٻاجَهن سين؟

وائي - 2

وَسان تيِ ويياسِ، آِيَلِ لَڳُمِ ٻاڻُ ٻروچ جو،
پُرزا پَٻَ وَرَن ۾ پٿُون ٿي پيياس،
تہ پڻ ڪاڍر ڪيچ ڏي، توڻي ماءَ مُياسِ،
پاڻُ وڃايُمِ پيرَ تي، ڇُٽيِ آءٌ ڇُٽياسِ،
آيَمِ اَنڌي لوڪ سان مُٺيِ آءٌ مُٺياس،
ھيڏي شھر ڀنڀور ۾، نڪو پيُ نہ ماسِ،
پيُمِ وِچُ وِصال ۾، سَنجهي آءٌ سُتياسِ.

بيت - 3

جئن اُتن آريِء ڄامَ، اُئن تان اوٺيَن نہ ڪيو،
ٻَڙڪي ٻاھر نِڪتي، گاذِرِ منجهان گامَ،
ساہُ ڏناءِ سامَ، سُتي سَڳَر پَٽئِين.

وائي - 3

تہ ڪو ھوتُ سَڄَڻُ نيندا ھو ڏيرا، ڪَلَ نہ پييَمِ ڪا،
ڪُھي ڪمينيِ ھليا، ٻانڀڻِ ڪَري ٻيرا،
پَسان شال اکين سين دوستَ سَندا ديرا،
سيڻنِ ساجُهرِ لَڏيو، پوءِ ٿي پُڇين پيرا؟
ڌاڻَ وِجهي ڏاگهن کي، وَنِگيَئيِ نہ تنھن ويرا،
ٻڙَڪن ٿا ٻانڀڻِ جا جيِء اَندرِ جيرا.

بيت - 4

لَڪيُون آن ڀَرِ لِکَہ، ڪيِ ڪوھيارا وِرمِيا؟
جنھين سَنديِء سِڪَ، رُنمِ رات رَت ڦُڙا.

بيت - 5

لَڪيون آن لَڳا، ڪي پَلَوَ پانڌِيَنِ جا؟
توھان گَهڻيرو ماءِ، رُندا اوءِ رَتَ ڦُڙا.

بيت - 6

ڪو جو لَڳُس ڪانُ، ڪيچِنِ جي قُربَ جو،
ٿي نماڻيِ نِيشانُ، ڇڏي سانگو ساہَ جو.

بيت - 7

ڏوٿَينِ چَيُس ڏُورِ، ڪيچ اَڳاھون پَنڌُ ٿيو،
پاڻا چَڙھي پُورِ، وِکَہ وِڌاءِ وِتَريِ.

بيت - 8

ڏوٿِيا ڪو اوٺِيَنِ جو مونکي اُھڃُ ڏيو،
سَچُ ڪِ ساٿَ نِيو، پنهون منھنجو پاڻسين؟

بيت - 9

ڪو جو اُٺُسِ مِينھُن، آريِء جي اُڪِيَر جو،
ٻاروچاڻو نِينھُن، مَنان ماٺو نہ ٿئي.

بيت - 10

جيڏيون ڏسو ڪيچُ، جو ڏِيهُ ٻاروچن جو،
پنهونءَ وِڌُمِ پيچ، نِسوروئي نِينھَن جو.

بيت - 11

سسئيِء جي سِريِء سان، ڪيچ ڌڻيِء ڪانڌيِ،
پَسڻَ ڪارڻِ پِرينءَ جي، مُنڌَ ھُئي مانديِ،
لَڪَنِ تان لطيف چئي، آرياڻيءَ آنديِ،
پنهونءَ پيرانديِ، نماڻيِء نصيب ٿِئي.

بيت - 12

گهوڙَنِ ھَنئَي سَڀَڪا، اُٺَنِ ھَنئي آنءُ،
جا نِينھَن ڳِنھنديِ نانءُ، سا مون جئَن پُوندي مامَري.

بيت - 13

لَڪَڙِيا رِيُون آڱُريون، ٻاروچاڻو ڀيرُ،
اچي پَسو جيڏيون، تازو پنهونءَ پيرُ،
ويچاريء سين ويرُ، جَتَن جيڏوئي ڪيو.

بيت - 14

لُڇَڻُ نہ لاھِينِ، گُوندرَ ھِنَ غريبِ تان،
پَرِ ۾ پَچائِينِ، جيجان جوشَ جَتَنِ جا.

بيت - 15

ھَي ٿو وڃي ھوتُ، آءٌ ڪي اَڳَيَريِ ٿيان،
متان چوءِ بلوچُ، ڪميڻيِء مان ڪي نہ ٿيو.

بيت - 16

ڪميِنن ھَٿان، ٿِيَنِ مُوراءٍ مَديوُن،
تُون ڪَرِ پاڻَ وَڙان، موٽُ سَٻاجها سُپرين.

بيت - 17

نَڪي ٿيان سَڳَ ۾، نَڪيِ سَڱيِڻي،
آھيان ڪميڻي، ذات بلوچيءَ نہ جُڙان.

بيت - 18

ڪيچِ مَ خبر ھوءِ، ھِنَ منھنجيِء ذات جي،
متان پنهونءَ پوءِ، لَڄَ منھنجي لوءَ ۾.

بيت - 19

لَٿو ڪَمُ ڪيچين جو، ڇڏيِ ھليا مُون،
اللھ آھِين تُون، ھوتَنِ تان ھيڏي ڪي.

بيت - 20

سَو سُکنِ ساٽي ڏيان، سِرُ پُڻ ڏيان سَٽِ،
جي مون مڙي مَٽِ، تہ وِرہُ وِھائِيان ھيڪڙو.

بيت - 21

ڏُکَہ سُکَن جي سُونھَن، گهوريا سُکَہ ڏُکَنِ ري،
جنِھين جي وِرُ ونھَن، سَڄڻُ آئيو مان گَهرين.

بيت - 22

سَو سُکَنِ ڏيئي، وِرہ وِھايُمِ ھيڪڙو،
مونکي تَنھن نيئيِ، پيرُ ڏيکاريو پرينءَ جو.

بيت - 23

حُسينيِ حُسين لَيِء بيِبيِء پاڻَ چَئَيِ،
تھانپوءِ ٿئي، خبر ٻيِء خَلقَ کي.

فصل ٻارھون
بيت - 1

ڏِٺان جي ٻروچُ، مون جيئن ھوتُ اَکين سين،
مونکي چَيان لوچُ، پاڻان پيٺيون ڇپرين.

وائي - 1

ڪارُون وَسَ ڪيامِ، ڙي ھَي ھَي وو لَڏي ڏُورِ وِيامِ،
منھنجو ھوتُ نہ موٽيو، وو ڪارون وس ڪيام،
ٻَنڌڻَ ٻاروچن جا پِينگهي مَنجهہ پِيامِ،
ڪَئَين قاصدَ ڪيچِ ڏي محبن لاءِ مُڪامِ،
سَدا سُپريَنِ جا سانڍڻُ سُورَ پيام،
ھوتَ ھَلندي جي ڪيا، نہ سي سَڏَ سُيامِ،
اَديون، عبداللطيف چئي، آرياڻي ايندامِ.

بيت - 2

ھوتُ نہ ڏِٺاءٌ، ڏوہُ نہ ڏيان جيڏئين،
مون جيئن رُناءٌ، ھوند مٿي ڪيو ھٿڙا.

بيت - 3

جيڪس ڏٺو جيڏئين ٻاروچو ٻيِء رُوءِ،
سَنجهي ۽ صُبُوحِ، ھُوندَ نہ وِيَڙُنِ وِسريِ.

بيت - 4

ٻاروچو ٻيِء ڀَتِ، جيڪس ڏٺو جيڏئين،
مون جئن مُوڙِھيَنِ مَتِ، پَسنديئيِ پنهونءَ کي.

بيت - 5

آن جي ڏٺي جيڏيون پنهونءَ جيِ پاٻوہَ،
سَنجهي ۽ صُبُوحَ، سُورَنِ ٿي سَجَڪِيُون.

بيت - 6

جي ھُيان ھوتَ پنهونءَ سين مون جئن مُلاقاتَ،
ٻانھُنِ وِجهي واتَ، ھُوندَ رِيھون ڪيان رُڃُنِ ۾.

بيت - 7

جيِ تو ڳالھائيِ، ماءَ ٻاروچا پُڇيا،
اُنھِين جيِ وائيِ، ھُوندَ نہ وَييئيِ وسِريِ.

بيت - 8

اڄ مَعذورِ ھُئان، اللھ چڱيِ مَ ٿِيان،
رِڙھان ۽ رُئان، پُٺيِ سَڳرَ ساٿَ جي.

بيت - 9

جي ڏونگَر مُون ۾ ڏُکَہ، سي پَڌَرِيُون مَ پِرينءَ ري،
وھڻُ مون وِہُ ٿيو، ڪيرَ سانڍينديِ سُکَہ،
ھُيَمِ ھوتن سين چُکَہ، سَڄو سَڱُ نہ ساريان.

بيت - 10

ٻيُون سڀ سَڱِيڻِيُون سَرتيون، مون چُکَہ سين چاءَ،
اَندَرِ آھيمِ ڳالَھڙيِ ڪوھياري جي ڪاءَ،
لَڳُمِ ذرو واءَ، سڄو سڱ نہ ساريان.

بيت - 11

ووءِ ووءَ ڪنديِ وَتُ، مَڇُڻِ ووءِ وسارئين،
پاڻي ھارِمَ پَڌرو، روءُ مَنجهان ئي رَتُ،
صبرَ وڏو سَتُ، سِگها ميڙي سُپرين.

بيت - 12

ووءِ ووءِ وِڏُوڙا، ووءِ ووءِ وڃن نِڱيا،
مون سانِگياڻيِء جا سُپرين، سَچُ ڪِ سَنڀُوڙا،
لاٿُمِ نہ توڙان، ماءِ اوسيڙو اُنِ جو.

بيت - 13

ووءِ ووءِ پڻ ويئي، رَنُنِ ڪارڻِ جا ھُئي،
پنهونءَ کي پيئيِ، رُئنديِ ڪير رَت ڦڙا؟

بيت - 14

گهوڙا گهڻيِء ڀون، ووءِ ووءِ وڃن نڱيا،
مادرِ مٿان مُون، ڪانگَ لَوَندا ڪڏھين.

بيت - 15

ماٺ مارِيندِيَئي پِرينءِ جي، مَڇُڻِ رُئين رَتُ،
ڇوري ڇَڏِمَ سَتُ، ھِمتَ ھوتُ وڃائيو.

بيت - 16

سَرتيون سَڀوئيِ ٿيو اَندر آرياڻيِ،
ويٺيِ پَسان پاڻ ۾ ڏونگرُ ڏِينھاڻيِ،
ھُيَسِ ھوتن ھاڻيِ، سي ڪيچيِ گَڏيَمِ ڪَهَ ۾.

بيت - 17

جَڙَ جِيَري جنسين مُئيِ پڻ سين تن،
جي ھِتِ نہ ھوتُ پَسن، سيِ ڪنھن پَرِ ڪيچ پَسنديون؟

بيت - 18

سسئيِء کي سَڏُ ٿيو، اسان اولاڻو،
پَنڌُ نہ پُڇاڻو، اَڻَ ڪوٺي ڪا نہ ڪَري.

بيت - 19

جئن جئن جَهلي جڳُ، تئن تئن مون تاڪِيدُ ٿئي،
ڳَھريو ٿو ڳالھيون ڪري، وِھسي ڀُڻو وَڳُ،
لوڪُ لَتاڙي نِنڊ ۾، پُٺيِء لالَن لَڳُ،
آرياڻي اورَڳُ، ڀنڀوران ٻَھرِ ٿيِ.

بيت - 20

اَوَجَهڙِوَ تان آنءُ، ٻيون سڀ سَڳَرَ ساٿَ جي،
جا نِينھَن ڳِنَھندي نانءُ، سامُون جيئن پُونديِ مامَري.

بيت - 21

ماڳَھِين جيِ مُئَي، تہ ھُوندَ نہ پيئيِ مامرَي،
ڇڏيو جي ڪُھي، تہ ھيڪاريِ ھور لَھي.

بيت - 22

نَڪي روئڻ واريون، نَڪي اوسارينِ،
مُونِھين کي مارِينِ، مُونِھين سَندا ڏُکَڙا.

بيت - 23

ٻَڌو ڪنھن ٻَنڌاڻِ، ھِنئڙو ھوتاڻيِء سين،
ڪا جا پييَسِ ڪَاڻِ، نِبيريانسِ نہ نِبري.

بيت - 24

ڪوہُ ڄاڻان ڪوہُ ٿِيو، ڪيڏانھن ٿيِ وڃان؟
ھٿَ، ڪَرايُون، آڱُريون موڙيو سڀ ڀَڃان،
ٻِيُنِ گَهرِ گَهڃا، مُون ھاريِء ھوتُ وِڃائيو.

بيت - 25

چان ڪِ آيَسِ آڳاھِين، تان اُتَھِين اُڀيِ آھيان،
پِرتِ پَراھِين، ھاڻي مَران مَ جِيان.

بيت - 26

سَرتيون سُورُ پِريَن جو، سُڃُنِ ۾ شامِلُ،
ڪوھيارو ڪامِلُ، مونکي ڏُکَہ ڏيکاريو.

بيت - 27

ڏونگرَ ڏَنا نُوڻِ، مون پارَکُو پُڇيا،
ھيڪليون ھلن جي، سي تاڪُن سَنديِ تُوڻَ،
اِيِء اَھُکي ڀُوڻِ، سُونھَنِ ريِء نہ سُٿريِ.

بيت - 28

لَکين لوڙائُو، سَھسين آھِين سُڃ ۾،
بَرَ ۾ بورائو، کَڻُ پِياديِ پاڻَيسن.

بيت - 29

ٻاروچا ٻيا گهڻا، منھنجو پنهون سِرُ سڀن،
چانگي تي چَڙھي ڪَري، ڪندو وَرِ وِلھِنِ،
مٿي مَعذورِنِ ھوتُ ڏَريندو ھٿڙا.

بيت - 30

ٻاروچا ٻيا گهڻا، منھنجو اَجهو آرياڻيِ،
چَونڊي رَکُيمِ چِت ۾ ساڄنُ سُڃاڻيِ،
جا وِندُرِ وِڪَاڻيِ، تنھنجو موٽڻُ ڪو مَسَ ٿِئي.

بيت - 31

ھُوءَ جا گهوريِ گهوٽَ جيِ، تَنھنکي چَريِ چُونِ،
اُگھاڙِيُون آتڻَ ۾ ھوتَ پُڄاڻا ھُونِ،
پَرا تِنھين پُونِ، ڏِٺو جن اَکين سين.

بيت - 32

ڏِٺَمِ اُٺَ اکين سين، مانَ ٻاروچا ھُونِ،
جِنھين ڌاران پُونِ، موريسَرَ اکين ۾.

بيت - 33

سَڄڻُ ڏٺو جن، موٽڻُ تن ميھڻو،
اِيء مَرَڪُ مَعذورِنِ، جئن مَرَن پِريان جي پيرَ تي.

بيت - 34

صَدا وِڌيَمِ سُور جي اڳيان ڪوھياري،
جو نجَسُ نِڪالي، سو پنهون وِجهو پاڻ ۾.

بيت - 35

وَرُ لَڪَنِ جي لوڏ، گهورِيا سُکَہ ڀنڀور جا،
اَمَڙِ جي تون آڇِئين، سي ڪَمِ نہ اَچن ڪوڏَ،
ھِنئين منھنجي ھوڏَ، ٻَڌي ٻاروچن سين.

بيت - 36

ڪو جو آيُسِ ڪوڏُ، ٻاروچاڻيِء ذات سين،
جي ھُو چُونِسِ ٻوڏُ، تہ جِيُ سُڻائي جَڳَ ۾.

بيت - 37

ڀَلي ڪَري ٿِيومِ، ھِيُ سَڱُ ٻاروچن سين،
وڃي ڪيچُ ڏِٺومِ، پُٺي لَڳيِ جنجي.

بيت - 38

اَديون ڪا اينديِ، ڇَپَرِ مُون سَڱُ ٿيو؟
لاھِينديَسِ لِڱن کي مَلِيران مينديِ،
وِندُرِ آءٌ وينديِ، آريِ ڄامُ اَجهو ڪَري.

بيت - 39

وڃڻُ تو واريِ، پُرَڻُ پنهونءَ پُٺِ ۾،
ڪَرَہَ ڪوھياري، سُتي تو سڀ ويا.

بيت - 40

ٻيليِ ناہ ڀنڀورَ ۾ تنھن سسئيءَ جو سَھي،
ڏَمَرُ ڏيرن مَنَ ۾، ڪندا اِئن ڪَھيِ،
لنگهائي، لطيف چئيِ، کڻج ڄامَ کُھيِ،
ھي مَعذور ھَڏ مُئيِ، تون ڪانڌَمَ وڃج ڪيڏھين.

بيت - 41

مونکي نِٿَا نينِ، جَتَ مُلڪِ پانھنجي،
جي گَهگهيرِنِ گَڏينِ، تہ ٻِيَنِ کان ٻِيڻو ڪريان.

بيت - 42

اڳيِ اِئن ھُياسِ، جيئن پنهونءَ ڌوتَمِ ڪپڙا،
ھاڻي اِئن ٿِياسِ، جيئن جَتَ نہ نِينِمِ پاڻسين.

بيت - 43

سُورَنِ سانڍِياسِ، پُورَن پاليِ آھيان،
سُکن جي، سيّد چئي، پُکي نہ پيياسِ،
جيڪس آءٌ ھُياسِ، گُري گُوندَرَ وَلِ جي.

بيت - 44

مُٺِ مُٺِ سُورَنِ سڀڪنھن، مون وٽ وَٿاڻانِ،
ڀَريُون ڪيو ڀُڻانِ، ويا وِھائُو نِڪري.

بيت - 45

ڪوھيارو ڪيڻانِ، ڪيڻِ وڃي ڪاڏي وڃان؟
مُون ڀانيو سيڻانِ، ڇَپَرِ ڪندِيَسِ پَنڌَڙا.

بيت - 46

ڪوھيارو ڪاري، پَنڌَا اڙانگا پَٽِئين،
سي ڏيهَ ڏيکاري، جي اڳَ نہ ڏٺ ڪڏھين .

بيت - 47

ڏُکويُنِ اُھڃاڻُ، ڪُلھي ڦاٽو ڪَنجُرو،
وڃن گُوندَرَ گَڏيُون لوڪَ نہ آڇينِ پاڻُ،
سُورَنِ اسان ساڻُ، ننڍيئي نِينُھن ڪيو.

بيت - 48

ڪُلھي ڦاٽو ڪَنجُرو، مٿو اُگهاڙو،
منھنجو ڪُڇاڙو، ڀينَرُ ھِنَ ڀنڀور ۾.

بيت - 49

ڀنڀوران ٻَھرِ ٿي، اَمَڙِ مون اُماڻِ،
مَڇُنِ ڪا رِھاڻِ، مون تو موٽي مَسَ ٿِئي.

بيت - 50

کُٽيِء لِيء کاڻيِ، رَکيَئيِ پِرت پنهونءَ سين،
سُھيو سُکيو جِندڙو، وڌُءِ ڄيري ۾ ڄاڻيِ،
ھاڃو ھوتاڻي توسين صُباحَ ڪندا سسئيِ.

بيت - 51

ڇِپُنِ ڇِنا پيرَ، ھَليِ ھَليِ ماءِ،
ڪوھياري جي ڪاءِ، ڳنھيوڀڻُان ڳالَھڙيِ.

بيت - 52

نيھَن مَ نالو ڳِنُهہ، پِريتَڻي پيرَ ٻيا،
سُورن ساڻ مَ ڇِنُ، وِرہُ وِھائڃ وِترو.

بيت - 53

سَڄڻُ ڏٺو جن، تن ڳِچيِء سِرِ ڳَهُ ڪيو،
ٻيون ڪوہُ ٻُجهن، قدر ڪيميا اُنجو.

بيت - 54

ھاري ھِنئون مَ لوڏِ، سُکن پُوندئن سسئيِ،
ڪوھيارو تو ڪوڏِ، اچي ڪَرَہَ قَطارِيو.

سورٺ

فصل پھريون
بيت - 1

اللھ جي آسَ ڪَري ھَليو ھِئائِين،
چارَڻَ ٻَڌا چَنگ کي جُهوڙا ۽ جهائِين،
ڏوليِ راءَ ڏياچَ جي ڏُوران ڏٺائين،
وينَتيون واحِدَ دَرِ تَنھن ويرَ ڪيائين،
سَٻاجها سائِين، راءُ رِيجهائِين راڳ سين.

وائي - 1

اَلوداعُ، وو الوداع، جانيان ڪِيَڙُئي جُدا، سورٺ اوساري،
ھَڻُ تَندُ تون طَرِيقَ جي، واڄَٽُ سڀ واري،
سورٺ سَرتين وچ ۾ اُڀيِ اوساري،
ھِيُ جو آيو مَڱڻو، سو مَتارا ماري،
دوستَ دوستَنِئان دُور ڪيو، ٿو ڏَيا ڏيکاري.

بيت - 2

پَرديسان پَنڌُ ڪَري، ھَلي آيو ھِتِ،
جاجِڪُ اُڀو جِتِ، سِرَ جون صَداءٌ ھَڻي.

بيت - 3

پرديسان پنڌ ڪري، ھلي آيو ھُو،
اُونچو تون عَرشَ تي، آءٌ ڀورو مَٿي ڀُون،
ڪِيئن تُسنَدين تون، ھِيُ سِرَ سُواليِ مَڱَڻو.

بيت - 4

پرديسان پنڌ ڪري، آيُسِ آڳاھيِنءَ ماءِ،
جي وھاڻيِء ويَرمَ ٿِئي، تہ مون ھِنئر ئي ھَلاءِ،
سُونھارا سَورَٺِ وَرَ، ڳالهہ ھِنئين سين لاءِ،
سو مَڱڻھارُ مَلهاءِ جو وِچان ويرِيُنِ آئيو.

بيت - 5

پرديسان پنڌ ڪري، ھَلي آيو ھيُ،
مالُ نہ مڱي مڱڻو، جا جِڪُ گُهري جِيُ،
وَڍِ، وَھلو ٿيُ، ساعَتَ صَبرُ نہ سَھان.

بيت - 6

پرديسان پنڌ ڪري، سُڻي آيُسِ شانُ،
مَڱان ڪھڙيِء مَتِ سين، نِسورو نادانُ،
سو ڪوڏِيارِينمِ ڏانُ، جو طمع کي تَرڪُ ڪَري.

بيت - 7

تو دَرِ آيُوس راڄيا، ھھڙو وٺي حالُ،
اونائيج عَليِلَ جو سَٻاجها سُوالُ،
اَڱڻَ مٿي آنھِنجي ڪَھي ڪيِ قَوّالُ،
ڀَلا ڪَري ڀالُ، اَمنُ ڏيو اُنَکي.

بيت - 8

تو در آيسِ راڄيا، ٻيا دَرَ ڪَري دُورِ،
سائلُ ٿو سين ھَڻَي ھَردم آن حُضورِ،
ٻيو نہ گُهري مُورِ، اَمنُ ڏِيو اُنکي.

بيت - 9

تو در آيس راڄيا، جاجڪُ وٺي جِيُ،
ڪنا ”نارٌ حامِيَهۡ“ ھاڻِ بَچائج ھِيُ،
واليِ ڏِياريئيِ وِيُ، جِتِ آھي ”جَنّاتُ عَدۡن“.

بيت - 10

تو در آيس راڄيا، ٻيا دَرَ ڏيئي ٻَنِ،
ڪَھان جو ڪُماچَ سِين، سو سُڻ سَٻاجهي ڪَنِ،
جا مَڱَ منھنجي منِ، سا تو تي معلوم سڀڪا.

بيت - 11

ٻيا دَرَ ڏيئَي ٻِيَنِ کي، آيُسِ تُنھنجي دَرِ،
سُونھارا سورٺ وَرَ، ڪا منھنجي ڪَرِ،
ڀَلا ڀيري ڀَرِ، پالھو پانڌُ پينارُ جو.

بيت - 12

آءُ مَٿاھون مڱَڻا، چَڙھي ۾ چَو ڏولَ،
توکي گهوٽَ گُهرائيو، راجا ۾ رَتولَ،
ٻيجَلَ توسين ٻولَ، وِھاڻيِ وَڍڻَ جي.

بيت - 13

ڪيِ جو ٻيجل ٻوليو، ڀنيِء ويھيِ ڀانَ،
راجا رَتولن ۾، سيباڻو سُلطانَ،
آءُ مٿاھون مَڱڻا، مُقابِل مَيدانَ،
گهوريان لَکَہ، لطيف چئي، تُنھنجي قَدَمَن تان قُربان،
مَٿو ھِيُ مَھمانَ، ھَلي آءُ تہ ھُتِ ڏيانءِ.

بيت - 14

ريِء مَصِلحَتَ مَڱڻا قَصرِ ڪِينَ اَچن،
نُورَ تَجَلّو نُورَ سين، نَميو نيڻَ پَسن.
خِيمي ۾ کَنگارَ جي چانڊُوڻا چِمڪن،
لڏاءِ، لطيف چئي، سَندا ڏاڻَ ڏِسيَنِ،
تيلان مُلڪَ ڏَڻِيَنِ، مَڃيو مڱڻھار کي.

بيت - 15

نِرتي تَندُ نِياز سين ٻيجَلَ ٻرائي،
راجا رتَولن ۾ وَرنائيِ وائي،
ڪوٺاياءٍ ڪوٽ ۾ٻارِٽُ ٻاجهائي،
راجا راڳائيِ، ھر دوئيِ ھيڪُ ٿِيا.

بيت - 16

نِرتي تند نياز سين، ٻُرائيِ ٻيجلَ،
راجا رتولن، اونائي اَمُلَ،
رازُ ڪياءٍ راءَ سين ڪنھن موچاريِء مَھَلَ،
”اَنَا اَحۡمَدُ بِلاَ مِيۡمٍ“ چَئي، سَينَ ھَنئي سائِلَ،
ڪنھن ڪنھن پيئيِ ڪَلَ، تہ ھَردوئيِ ھيڪ ٿيا.

بيت - 17

ڪنھِين ڪنھِين ماڙُھئين پيئيِ ڪَلَ ڪائيِ،
رَسيا جي رَمزَ کي، تن پارسي پائيِ،
”اَلۡاِنۡسَانُ سِّرِيۡ وَ اَنَا سِرُّہُ“، وَرتي اِيِء وائي،
راجا راڳائيِ، ھَردوئيِ ھيڪ ٿيا.

بيت - 18

راجا رَنگ مَحَلَ ۾، جاجُڪ سِرِ زَمينَ،
جا ھَنياءٍ ھٿن سين، سا سُئيِ بالا بِينَ،
جِتِ اَچن نہ اُڙدا بيگيُون، اُتِ ڪوٺايو اَميِنَ،
تازيِ ڏيوس تَڪڙا، جوھَرَ پائي زِينَ،
بيو مَڱي ڪِينَ، ڌاران سِرَ سيّد چئي.

بيت - 19

راجا رنگ محل ۾، ٻُھِر ٻارِٽُ ٻاڪاري،
تَندُ تُنھنجيِء مَڱڻا چت وِڏو چاري،
اَڳيون بَيتُ، عِناتُ چئي، وَھلو ڏي واري،
ھِيُ سِرُ سِينگاري، پاٽَ پَلَيِء تو پائيِان.

فصل ٻيو
بيت - 1

پاٽ پھلي رات جو ڳڙَہ پاسي ڳايو،
ٿيو غُلغُلو گِرنارَ ۾، تو ڪو عطائي آيو،
سالِڪَ سازَ سُرُودَ سين ڪي جو ڪَمايو،
ٻيجَل ٻولايو، تہ سِرَ سُوالي آھيان.

وائي - 1

گُهونگَهٽُ کولِ ڪُڙي آيا يارَ، بَنڇيِ والا يارَ،
ھوسيلي والا يارَ، سانُوطَلَبَ مِلڻَ ديِ،
ڦُلين ڀَري جَهجِهريِ، تارين ڀَري راتِ،
شاہ حسين فقيرُ اللھ دا، فُقُر اللھ ديِ ڏاتِ،
دَستِ تيڏي وچ سون دِيان ڪَنگڻيان چُوڙا لَپيٽي والِ.

بيت - 2

ٻيجلَ کي ٻيِء رات ۾ سَڏايو سُلطانَ،
اڳي ڪو نہ آئيو، ڀيرِ تُنھنجي ڀانَ،
جانِئان جِي جُدا ڪيو، طَرحَ تُنبي جي تانَ،
مونِ وَٽ مالَ مَتاعَ جي ڪَمي آھي ڪانَ.
تو دَسِ ڏِيان مَڱڻا، رُوحَ رُچَندا دانَ،
مِيان مھربانَ، چوري چَنگُ چئج ڪي.

بيت - 3

راجا کي ٽيِءَ رات ۾ ٻُڌايو ٻيجلَ،
سَھسين ھُئا سَنسارَ ۾ ٻيا پڻ داتا دَلَ،
آيُسِ مَنَ اُڇَلَ، تيلاھِين تو ڳَري.

بيت - 4

چارڻَ چوٿينءَ رات ۾ آءُ نِچُ آئين جيُ،
تنھنجو قَدَمُ پَدَمَ نہ پاڙِيان، جي تون ٿِئين جَميِعُ،
دانَ دَلُوچا دِل وَڻِيا وَٺي راضي ٿِيُ،
ھِنئر اَٿيئي ھِيُ، صُبحِ سَوايو ڏيانءِ.

بيت - 5

پَلٽيو پنجينءَ رات ۾ رُپو سونُ سَبيلَ،
پلَنگَ، پٿَراڻِيون، پالڪيون، نَوَلَکَہ ناڻي نِيلَ،
داتا وٺان نہ دانَ ۾، وَنئُن ڦيرائي فِيلَ،
آکِيُمِ جو اَصِيلَ، سو سِرُ ڏي تہ سُرَھو ٿِئين.

بيت - 6

ڇھينءَ رات ڇَڪائيو سالِڪَ سوري سازُ،
ڳاياءٍ ڳَڙَہ گرنار ۾، ڪَري آڳَهَ ساڻ آوازُ،
صلج جو، سيّد چئي، راجا توسين رازُ،
سُڀاڻي سَرَفرازُ، مِيون ڪندو مَڱڻي.

بيت - 7

پائي پٽِ ڪَڻا، مُون تان مُورِ نہ مَڱيا،
تازي طَويلن ۾ گهوڙا گَهرِ گَهڻا،
ھاٿيِء ڪارڻ ھيڪڙي آءٌ ڪا تَند ھڻان؟
جا مٿي تو مَڻِيا، تَنھن سِرَ جو آھيان سيڪڙو.

بيت - 8

سِرُ مَڱيِ، سِرُ گُهري، سِرَ ري ٿئي نہ صَلاحَ،
غريبِنئون نہ گذري، ٿو ماري مِيرَ مَلاحَ،
نايو نوابن جا، سورِيو ڪڍي ساہَ،
خالقُ سَنجَهہ صُباحَ، ڪونہ ڇڏيندو ڪِٿھين.

بيت - 9

موٽيِ مَڱڻھارَ، شال مِ اچيِن ڪڏھين!
اَٺَئيِ پھرعظيم جو ڪُنڍو منجهہ ڪَپارَ،
جنھن تو سڀ ڄمار، ھَنيا ڇَٽَ پَٽن سين.

بيت - 10

سَو سِرَنِ پائي، جي تَند برابر تورِيان،
اُتَلَ اوڏانھِين ٿِئي، جيڏانھن ٻيجل بُرائي،
سَکڻو ھَڏُ آھي، سِرَ ۾ سَڃَڻُ ناہِ ڪيِ.

بيت - 11

پاسَنگُ جنھنِ پيش ڪيو، تنھن ڏنو ڪينَ ڏياچَ،
مٿو نيئي ماچ، وڃيِ ڏُور ڏُکہ ٿيو.

بيت - 12

ڏنو ڪين ڏياچَ، ٿو سائِلَ سِڪائي،
مُنَھن تي موٽائي، مٿو ھَنيُسِ مَڱڻي.

بيت - 13

مَحلين آئيو مَڱڻو، سازُ کڻيِ سُرَندو،
سِرَ جي صدا سُرَ ۾، گُهورَ ھَڻي گُهرَندو،
مٿي ريء مَلُوڪَ جي، چارڻُ نہ چُرَندو،
جُهونا ڳَڙُہ جُهرَندو، پُوندي جھانءِ جَهروڪَ ۾.

بيت - 14

محلين آيو مڱڻو، کڻيِ سازُ سِري،
لڳيِ تَندُ تُنبيَر جيِ، پيا ڪوٽَ ڪِريِ،
ھَنڌين ماڳين ھُوءِ ٿيِ، تنھنجي ٻيجلَ دانھَن ٻُري،
سِسيِ تَنھن سلطان کان اَچي گهوٽَ گُهريِ،
جهونا ڳڙہ جُهريِ، پُونديِ جھانءِ جهروڪ ۾.

بيت - 15

سو جِيُ مڱڻھارَ مَ ھوءِ، جو تو مَٿي سِرَ سَٽو ڪيو،
جو مُون مُلهِہ مُورِ سَپَجيِ، تان جي سو گُهريوءِ،
تہ جڳان جَڳِ ڏِنوءِ، ڏُونگهو ڏاتارن کي.

بيت - 16

مَٿو مَٿانيِء گهوريان، مٿو تو مَٿان،
سو مون ٿِئي نہ ھٿان؛ جنھن تون لائق مڱڻا.

بيت - 17

مٿو مٿانيِء گهوريان، مٿو تو مٿان،
ھَڏو ھيُ ھَٿِ ڪري، جا جڪَ وَھلو جاءِ،
تون سين اَنيراءِ، جِمَ واچا ۾ وِلھو ٿِئين.

بيت - 18

ڪا جا ڳالهہ ڳَري، ٻيجَلِيا ٻُڌاءِ مون،
پيٺين جئن گرنار ۾، تَنُدنِ تانِ ڪَري،
ڪِ تو پَنڌُ پَري، ڪِ مَڱَ جَهلِيندين مڱڻا؟

بيت - 19

مَڱَ نہ جَهليان مُورِھِين، نہ مونِ پنڌ پري،
ڳنِهي آيُس ڳالَھڙي ڳُجهي تو ڳري،
سا سَمُجُهہ سورٺ وَرَ، ويندُس ڪِينَ وَريِ،
پَريان پيرَ ڀَري، تو لَيِء آئيو آھيان.

بيت - 20

مَڱَ نہ تُسيِ مَڱڻو، نہ مِلڪَ نہ مال،
ڏاڻِنئون ڏُورِ ٿئي، ڪا جا ڪيڻَسِ ڳالهہ!
آھي اِن خيالِ، تہ ڏيٺيِ ٿيان ڏاتارسين.

بيت - 21

ڏاتار ۽ مڱڻي ڪو نہ وسيلو وِچِ،
سائيِ تالَ تندن جيِ، سائيِ چارڻَ چِتِ،
ھِتي جي ھُتِ، تہ ڳالهہ مڙيائيِ ھڪڙي.

بيت - 22

ڳُجُهہ پنھنجي ڳُجَهہ سين رِندَ رَساڻي لاءِ،
اَجلُ اُڀو آہِ، پُٺيِء تو پَلاڻِيو.

بيت - 23

چارڻَ ٻولج ڪيِ ٻيو، گُهرِيُئيِ سو گهورِيان،
ڳَرُ سورٺ نہ پَڙي، جي تَندن سين توريان،
ڳُجهي آھيمِ ڳالَھڙيِ، آءٌ اوري تان اوريِان،
ڪُلَھنِئَون ڪورِيان، ڪِ جاجڪَ جُسي سين ڏِيان؟

بيت - 24

چارڻَ چَنگُ ٻَنگُ لَھي، وَڄايو وَڏاڻُ،
سِرَ تان ھَڏِ آسانُ، پَرَ مَڱڻھارُ مَٿي وَھي.

فصل ٽيون
بيت - 1

سَرديِء سالِمُ نہ رَھان، گرميِء ٿيان گُدازُ،
اَمنُ ڏيج اَمانُ تون، سائِلُ ھَڻي سازُ،
رَبابيِء کي رازُ، خالص ڏي خَليِلَ جو.

وائي - 1

مَٿو ۾ کِيڪارَ يارَ، ڏاڻَ ڏيندو سين مَڱڻا،
جاجڪَ جونا ڳڙہ ۾ ھَلُ تہ ٿيون يارَ،
متان ڪا منھنجي ڪَرئين گِلا جي گُفتارَ،
مٿي اُتي منھنجي جي ھُونِ سِرَ ھزارَ،
ھَرَ ھَرَ وَڍيان ھيڪڙو، تُنھنجيِء تَند تَنوار،
لَڄندي ٿو لاھيان ڪينھي مَنجهہ ڪپار،
اَديون، عبداللطيف چئي، لَڳِيَسِ لنَؤ لَغارِ.

بيت - 2

سرديِء سالم نہ رھان، ڪوسي سَھان ڪاَنِ،
اَمن ڏيج اَمان تون، دُور ڪَري ٻيا دانَ،
پانڊَپَ کائي پانَ، وِجهج پِڪَ پينارَتي.

بيت - 3

ٽيئي پَرچِيا پاڻ ۾ تَندُ، ڪَٽارو ڪَنڌ،
تَنھِن جِھوئيِ ناہِ ڪيِ، جو تو چارڻَ ڪيو پَنڌُ،
اِيُ شُڪرُالحَمدُ، جو مَٿو گُهريوءِ مَڱڻا.

بيت - 4

مَرُ تہ آئين مَڱڻا، مامَ پَرُوڙي مُون،
جيڪا ڳاہَ ڳالھائِيين، سا سڀ سَمجِهيسُون،
تَنھن ۾ تُسِج تون، جيڪي پويئي پَٽَ ۾.
5
چارڻُ چَنگُ ڪُلھيِ ڪَري، رَميِ رھيو رات،
سدا جيِ، سيّد چئَيِ، وائي ڪياءٍ واتِ،
ڏيهَ ڏناءٍ ڏاتِ، مِئين مَڱڻھارَ کي.

بيت - 6

چارڻَ چنگ ڪلھي ڪري، پيَر پُريِ پاتا،
سدا جي، سيّد چئي، وائي ڪياءٍ واتا،
تَنھنتي راءُ راضي ٿيو، دل وڏيِء داتا،
مَرڪي مَرُ ماتا، رُوڙي راءَ ڏياج جي.

بيت - 7

چارڻَ تُنھنجي چنگ جو عجب آھيم اِيُ،
ھَڻين اُڀو ھٿن سين، جِيرَو رَکيو جِيُ،
رت منھنجو رِيُ، ڪاٽيو تو ڪُماچ سين.

بيت - 8

جاجُڪ جهونا ڳڙہ ۾ ڪو اَتائي آيو،
تنھن ڪامِلَ ڪَڍي ڪِينِرو ويھي وَڄايو،
شَھرُ سَڄوئي سُرُ سان تَندن تَپايو،
دايُون دَرماندِيُون ٿيون، ٻائِنِ ٻاڏايو،
چارڻَ ٿي چايو، تہ ماري آھي مَڱڻو.

بيت - 9

جاجڪَ تو جُھارُ، ڏہ ڀيرا ڏياچُ ڏِئي،
جنھن ۾ مالُ مِريء جيترو، تنھن تون طَمعدارُ،
جي اچييِء ڪَمِ ڪَپارُ، تہ وِيهَ ڀيرا وَڍي ڏِيَنيء.

بيت - 10

مٿي اُتي منھنجي جي ڪوڙين ھُونِ ڪَپارَ،
تہ وارِيو وَارِيو وڍيان سِسيء کي سَو وارَ،
تہ پڻ تَند تَنوارَ، تُنھنجي مَٿاھِين مَڱڻا.

بيت - 11

ٻيلي ٻَئي پارَ، جان مون نيڻين ھَڻي نھِاريا،
چوري رَکِيَمِ چِتَ ۾ ڏِسِنِ جا ڏاتارَ،
ھِيُ سِرُ تُھان ڌارَ، ٻيجل ڪنھن نہ ٻوليو.

بيت - 12

پَسي پاٽُ پُر ٿيو، سَندو جا دَمَ جُودُ،
مڱ وِھاڻيِء مڱڻا، مٿو ھِنئر مَوجُودُ،
بَلِڪَ آھي بُودُ، ناقِصي نابُودَ.

بيت - 13

ڪَنجهي ڪِيَرتِ ڪِينِرو، واڄو ولاتيِ،
ھَنئي تَند حُضور ۾ تنھن پارِسَ پيراتي،
ڏِسنديئي ڏياج کي ظاھر ٿيو ذاتيِ،
ڪَڍيِ تَنھن ڪاتيِ، وِڌو ڪرٽُ ڪَپارُ ۾.

فصل چوٿون
بيت - 1

تانُ نہ آھي تَند جو، رُون رُون ڪَري رازُ،
ھَڻندڙَ سَندا ھَٿَڙا، سڀڪو چئي سازُ،
سَٽَ ڏيئيِ شھبازُ، ٿِيُ تہ ٿوڪُ پرائيِين.

وائي - 1

ڪينَو مَين آکان ڀولِڪي، اَڙيِ اَڙيِ گهايلِ،
ڪِيتي مَين سُول سَڄڻدي،
چنڊ جو چڙھيا، ڪُل عالم ويکي، رانجُهو لَڌَڙُمِ ڳولِڪي،
مَين رانجهن ديِ، رانجهن ميڏا، کيڙا گَهتڙيم گهولِڪي.

بيت - 2

تَند تُماريِء تانُ، ڪَھيو سو قبولُ پيو،
سِرُ تہ آھي سَٽِ ۾، پَرَ ٻيو ڪي مَڱِج دانُ،
خاڪِ مِٽِيڪا بانُ، ڪاٽِيان پوءِ ڪُجُهہ نَھِين.

وائي - 2

ڪينو آکان، ڪوئي نہ بتاوي بات،
ھيُ واٽاڙو لوڪوني اپني صاحب ديِ،
چارڻ آيا، سِرُ ڪاٽ ليجايا، کوءِ وي چارڻ ڪي ذات.

بيت - 3

گُلُ ڇِنو گرنار جو، پَٽَڻِ ٿيون پِٽيِنِ،
سَھسين سورٺ جھڙيون اُڀِيون اوسارِينِ،
چوٽا چارڻ ھٿ ۾، سِرُ سِينگارِيو ڏِينِ،
نارِيُون ناز ڪَرِينِ، راجا رات رَم ڳيو.

بيت - 4

ساري رات صاحب کي ڳڙہ ڀَرِ ڳاياءِ،
اُٺَس ماڻِڪَ مِينھن جئن، ھَٿِ نہ ڇُتاءٍ،
تي لائقُ لَڌاءٍ، ھو مِيراثي مَڱڻو.

بيت - 5

جي ميراثي مڱڻا، آءٌ پڻ منجهان تَنِ،
ڪيِ ڪَهُ منھنجي ڪَنِ، حرص منجهاران اُنِجي.

بيت - 6

جو تو ڏيَڻُ ڏياچَ، لاھيو اِي سرُ سڀڪو ڏي،
ڪي نانهِ جھڙو ني، جو سَنَدَ ٿِئَي سُوالِئَين.

بيت - 7

سورٺ مُئَي، سُکُہ ٿيو خيما کَنيا کَنگهارَ،
نَڪو راڳُ، نہ رُوپُ ڪو نڪا تند تَنوارَ،
تھانپوءِ مڱڻھارَ، ڏِنو سِرُ ڏياچ کي.

بيت - 8

سورٺ مئيِ، سکہ ٿيو، خيما ھَنيا کَنگهار،
ٿيو راڳ ۽ روپ سو، لَڳي تَندَ تَنوارَ،
سوَ ڍٽين پَٽين پَار، پَسو راجا راضي ٿيو.

بيت - 9

راجا راضي ٿيو، تنھن ڏنا وڏا ڏانَ،
موٽي ڪاريا مڱڻي طَرحَ تُنبي کي تانَ،
مونوٽ مالَ متاعَ جي ڪَمي آھي ڪانَ،
ڪارڻ رَبَّ رَحمانَ، سِرُ وَڍيِ سُلطانَ ڏي.

بيت - 10

وَڍِ سِرُ، ٿيُ سَرَھو، مَڪي آءُ مَ ڳاءُ،
جاجڪَ تو مَٿانءُ، مُلڪُ مڙيوئيِ گهوريان.

بيت - 11

مٿي اُتي مُنھنجي ھُوا سِرَن سَوَ ھزارَ،
تہ تُنھنجي ساڻُ تنوارَ، ھَرَ ھَرَ وَڍِيُمِ ھيڪڙو.

بيت - 12

ڏيَڻُ گهڻو ڏُھلو، سِسي ڏيڻ سُکہ،
سو تان ڏياچَ ڏُکہ، جو تعلق رکي تَند سين.

بيت - 13

جو تعلق رکي تند سين، سو ڪيِ پَلَيِء پاءِ،
مونکي م موٽاءِ، آءٌ اَڳاھون آئيو.

بيراگ سنڌي

فصل پھريون
بيت - 1

پَکُہ نَھيِن، باوَرُ نھين، پَھُچ نھين، پِيُ دُورِ،
اُڏِر نہ سَگهان سَکيان ڙي، مَران سُور بَسُورِ.

وائي - 1

آڻِ مِلاوي ڪو ماڪُون ري پِيا،
جِيوي جاني دائم قائم، دوست اسانڏا موري جِيا.

بيت - 2

پَرَ ھووَنِ، تہ اُڏر مِلان، مُجهہ نِت نِت ماري پِيڙُ،
جيئن جيئن ساجنُ سَنڀران، تيئن تيئن لاگَنِ تِيرَ.

بيت - 3

سَجَنُ بِڇليا، دنُ ھُئا، رَيَن پَڙي ظُلماتِ،
ڪَهُ تہ قيامت دُور ھَي، جا ڀَئي آئي ساٿ.

بيت - 4

سَجن بِڇلَڻُ ڦِر مِلَڻُ ڪِئَا جانُون ڪَب ھوءِ؟
لوڪ مارنا ايڪ ھَي، مُجهہ نِت نِتَ مرنا ھوءِ.

بيت - 5

ساجن گَئي، دو دِن ڀَئيِ، مينَ جانُون وَرس پَچاس،
ڀولي پُوڇي پنڊ تا دِن مين ڪِتلي ماسِ؟

بيت - 6

ساجن ساجن ڪَر رَھي، چَلي نہ ساجن ساٿِ،
دُکان ڪارڻ ھو رَھي، مَرگ نہ ميري ھاٿِ.

بيت - 7

ساجن آئيا ھَم سُڻيا، ڪِيا لي چَلُون ساٿِ،
سيس اُتاري پَئَي ڌَرُون، مُجهہ ايُ مسيات.

بيت - 8

ساجن آئيا ھم سڻيا، ڪَيسيِ جُڳت ڪَرُون،
ٿال ڀَري سَچ موتيان، اوپر نَينَ ڌَرُون.

بيت - 9

سجن تُم مَت بِسارِئي، ھَم لاگي تيري پانءِ،
ھم جَيسيِ تم بَھُتُ ھَي، تم جَيسي ھم ڪانه؟

بيت - 10

سُولُ بِھانا، دُکہ ڊوليا، بِرہ ھمارا ليکہ،
آءُ ساجن تم ديکہ، ھَي ھمارا جيونا.

بيت - 11

گرو گوبند دونو کَڙي، مَين ڪِسڪي لاگُون پانءُ؟
ھم بلَھاري اُس گرو ڪي، جِس گوبند بتايا نانءُ.

بيت - 12

گرو گوبند ڏُوھِين کڙي، پاگين لَگان مَين ڪانهِ؟
مَين واري تِس گرو ڪيِ، جِسني گوبند ملايا مانهِ.

بيت - 13

لِيديِ، پَرَ لاگيِ نھَيِن، ڦُوڪ بانسِلي مانهِ،
کرو بيچارا ڪِيا ڪَري، چُوڪ چاڪِري مِانه.

بيت - 14

ڪاني لاگيِ ڪَرم ڪي، ڪِسڪُون ڪَھيِ نہ جاءِ،
جيئن گونگي نُو سُپَنا ڀَيا، تيئَن پَچَتِ پچتِ تَنَ مانهِ.

بيت - 15

ڪالُو ڪال تب مَٽِئَي، جب صِقلي ڪي گَهر جاءِ،
اَنجَن ڪا مَنجَن ڪَرئي، ڪَل مين ڪُرُنڊُ لَڳاءِ،
ماجِئَي اِس تَن ڪُون، مَت مورچا پَڙ جاءِ.

بيت - 16

آہَ ڪَرُون، تان جَرُ جَلي، مُشڪُ ڪرون، تان جِيُ،
ڪو ھووي سخي رَبَّ ڪا، جو مُجهہ آڻِ مِلاوي پِيُ.

بيت - 17

پِيُ پِيُ ڪر نہ پَپِيھا، پِيُ ڪا نام نہ لي،
مَت ڪو وادي ھووي بِرہ ڪا، جو پِيُ سُنيِء جيُ دي.

بيت - 18

بِرہُ بُرا مَت ڪو ڪَھي، برہ ھَي سُلطانُ،
جس گهٽِ بِرہ نَسَپَجي، او گهٽ ھَي مَستانُ.

فصل ٻيو
وائي - 1

راہ مسافران، وي واٽ مسافران لُٽيا، وو ميان،
دُور گَياندي خبر نہ ڪائي، پُڇ پُڇ جو ويندا انُون مَين ھُٽيان.

بيت - 1

اُس مَرني تُون ڪِيا، روئِيي، جو گَهرِ اَپڻي جاءِ،
رووي تہ بندي آپڪُون، جو ھاٽِ ھاٽِ بِڪاءِ.

وائي - 2

اوي نَھين رَھَندي يار، نھين رھندي سَجَن نال اَٽڪي،
وو نھين رھندي،
لُٽ ڇُٽي نُون دَرِ ويراگن ھوئي، گَل وچ پاوَن ھو پَٽڪي،
ويکو معشوقاندي، ويکو محبوابندي ھو لٽَڪي.

بيت - 2

جِس مرني سين جَڳُ ڏري، وہُ مَرڻُ ميرا آنند،
ڪَب مَرِئي، ڪب پائِيي پُورَڻُ پَر مانَندُ.

وائي - 3

جوگي ڪِسڪا نہ مِيتُ، ري ساميِ ڪِسڪا نہ ميت،
جان تيري يار جان تيري،
ناڪا ھُو سين ماتا ڪوپي، اور نا ڪو ھُوسين پِريت،
بِرہ لائي ري گَيا اِس مَنڊل مين ڪا ئي ريت،
جس سَنگ چَلي، اُس ڪُون جَلي، آتا سجن موري پِيتُ،
آتا سجن ميري پاتي گَلي، ناٿ نَميا ڪوئي نِيت.

بيت - 3

مَرڻ ھَي آسانُ، مُجهڪون انديشا اَورُ،
پِيُ سين پھتا جو نھين، ڪيا بيٺي ٺَورُ.

بيت - 4

مَرنا مَرنا ھَر ڪو ڪَھي، مَري نہ جاني ڪوءِ،
ايڪ وار ايسا مَرِئي، جو ڦِر نہ مَرنا ھوءِ.

بيت - 5

نَينا تُم نَينين بَسو، دُورِ تہ ھِنئڙي مانه،
ساجن بِڇليا جو ڪَھي، پِريت جا نَت نانهِ.

بيت - 6

ساجن ميرا ايڪ ھَي، دُوجا ڪَرُون نہ ڪوءِ،
دوجا ساجن تَب ڪرون، جَب ڪَل دوُجي ھوءِ.

بيت - 7

اِيء ڪاھُوڪي ريت، جئن ساجن بِڇليا نہ مِليا،
ويکو ڪاٺُون ڪيِ پريتِ، جُڳُ ڦُٽا، ساريِ مُئا.

بيت - 8

حد حد چَليا ھَرڪوءِ، بيحد چليا نہ ڪوءِ،
بيحد ڪي مَيدان ۾ کَڙا ڪبيرا روءِ.

بيت - 9

سڀ جَڳ ٻانڌا ڪاچي ڌاڳي، ڪوئي وِڙلا ڇُوٽا،
اَو جَهڙِ چليا سو گامِ پھتا، راہ چَليا سو لُوٽا.

بيت - 10

پِيتَمَ پِريت لَگائڪي، ديسان دُورِ نہ جاءُ،
رَہُ ھماري نَگريِ مين، ميَن مانگُون تُم کاءُ.

بيت - 11

ساڌُو ڪي سنگت ڀَليِ، کوءِ مورکہ ڪا اِخلاصُ،
ساڌو ماري، گُن ڪري، مين رکي تَپاسُ.

بيت - 12

ساچي جَڳُ راچي نھين، جُوٺا مَني نہ رام،
ڪَهُ ڪبير ڪِسنُو بَنُون، دونُون ڀاريِ ڪام؟

بيت - 13

ڪبيرا ھيُ جڳ جا تا ھَي جانِسُون گينوارُ،
ھَرِ سين پوڄا آرِسُون، ڪا جَسُون ھوشيار.

بيت - 14

ڪبير ڪبير ڪِيا ڪَرو، سوجهو آپ سَريِرُ،
آسا تِرشنا بَسِ ڪرو، تم ھَي داس ڪبير.

بيت - 15

ڪَبي ڪِسون ڪو نہ رَھي، گَل سجَنَ ڪي بانُؤ،
ڊُلتي ڊُلتي ڊُل رَھيِ، جئن تَروَرَ ڪي ڇانُؤ.

بيت - 16

جس مَنڊَل مين ساڌُو نھين، ھَرِ ڪي ڀَڳَت نانهِ،
او منڊل مَسواڻُ ھَي، ڀُوتُ وَسي اُس مانهِ.

بيت - 17

ساڌُو چَليا، ٺَڳ رھيا، ٺڳ ڀيِ چَلڻھارُ،
آئي اُسيڪي وارَ، جو ساچيڪون جوٺا ڪَھي.

بيت - 18

لڳ چَلي، ٺاڪر چلي، چلي ٺَڳڻھارُ،
آئي تِنھانڪي وارَ، جو ساچيڪون جوٺا ڪھي.

بيت - 19

سُپَنا تُم جوٺا ھَي، جوٺا سارا انيڪ،
جَب سوئُون، تب دو جَني، جب اُٺون، تب ايڪ.

بيت - 20

سُپَنا تُم سُلطان ھو، اُتم تيري ذاتِ،
سَو ڪوھين ساجن بَسي، مُجهہ آڻ مِلاوين راتِ.

بيت - 21

گَيا جوبن مانُ، جِٿي سڀ جڳ موھيا،
سوئي تير ڪمانُ مارا، پَرَ لاگي نھين.

بيت - 22

آٺ پَھر، چَوسَٺ گَهڙي، لوھُو بَرسَتَ نَينَ،
سمن برڇيِ پِريم ڪيِ جب لاگي تب چَينَ.

بيت - 23

ڪاغذ نھين، ڪِ مَس نھين، ڪِ ديس تُماري ريت؟
لِکڻ ڪَنُون آرس ڀَيا، ڪِ ڪَٽڪا ڀَئي پِريت؟

بيت - 24

ڌرتي سڀ ڪاغذ ڪَرُون، ليکڻ ڪرون وَنراہ،
سارا سمنڊ مس ڪرون، تان ايڪ گُن لِکيا نہ جاءِ.

فصل ٽيون
بيت - 1

دادوُ دعويٰ ڇوڙ دي، تہ ھووي خَيري ڪا خَيرُ،
نہ ڪِسِيڪي دوستي، نہ ڪسِيڪا ويرَ.

بيت - 2

دادُو دعويِٰ ڇوڙ دي، بِن دعويٰ دِن ڪاٽِ،
ڪِتني سَوديِ ڪر گَئي اِس پاساري ڪي ھاٽِ.

بيت - 3

ساڌُو مليا، ٽوھَرِ مِليا، اَنتَر رَھيِ نہ ريکُہ،
رام دُھائي سچ ڪَھُون ساڌُو آپ اَنيڪُ.

بيت - 4

ڪَٺَن ڪَسوٽي پِيُڪي، جُوٺا ٽِڪيا نہ ڪوءِ،
جو جِيتائي مَر رَھي، سَنَمُکُہ پاوي سوءِ.

بيت - 5

ساڌُ سَڏاَوڻ ڪَٺَن ھَي، مَت ڪو ساڌُ سَڏاءِ،
ساڌ تٻ سَڏائيي، جب جِيتائي مَر جاءِ.

بيت - 6

گُرُو مَري، تہ ھَم مَرانِ، نات ميري مَري بَلاءِ،
ھم اُسيکا بالڪا، جو مَري نہ مَرنا جاءِ.

بيت - 7

بُلُبل رووي رَين دِن ڪَھان ڀَئي گُلزار،
اُنڪُون قِيامت آج ھَي، جِنڪون بِڇلي يار.

بيت - 8

ڪون سُني، ڪِسُنون ڪَھُون موري تَن ڪي بابت؟
موري تن اندر بِڇُون ايڪ ڪَروَت آوَت جات.

ابيات مثنوي
بيت - 1

”ڪَيۡفَ مَدَّ الظِّلَّ“ نقشِ اولياست،
کو دليلِ نورِ خورشيدِ خداست،
ہِين کہ اِسرافيل وقتند اوليا،
مُردہ را زايثان حياتست ونُما،
اوليا رادر درونِ نَغمہاست،
طالبا نرازان حياتِ بي بہاست.
نغمہايِء اندرونِ اوليا،
اَوَّلاً گويند کہ اي اجزاءِ لاءِ.
اوليا را خوابِ مُلکست اي فُلان،
ہمچو آن اَصحابِ کہف اندر جھان.
اوليا اصحابِ کہفند اَي غُنُود،
در قيام ودر تَقَلُّء ہم رُقُود،
اوليا راہست قُدرت ازالٰه،
تير جَستہ باز گردانند زراہ.
دست رامَسُپار جز در دستِ پير،
حق شدہ ست آن دست اورا دستگير.
دست تو ازاہل آن بَيعَت شَوَد،
کہ ”يَدُ اللھٍ فَوۡقَ اَيِدۡيِھۡمۡ“ بُودَ.
مَثنَوِيّ مادُ کانِ وحدة است،
خير واحد ہرچہ بيني، آن بُت است.
”مثنِويُّ المۡعَنّوِيُّ اۡلۡمَوۡلَوِيۡ“،
ہست قرآن در زبانِ پَہلوي.
اند رين وادي مروبي اين دليل،
”لَا اُحِبُّ الاَ فِلۡيِنَ“ گوچون خليل.
رَوز سايہ آفتابي رابِياب،
دامنِ شہ شمس تَبريزي بتاب.
خود غرض زين آب جانِ اولياست،
کو غَسُولِ تير گِيھايء شماست.
آبِ خِضراز جويِء نُطقِ اوليا،
مِي خوريم، اَيِ تشنئہ غافل بيا.
اَي فلان مارا بہ ہمّت ياد دار،
تاشويم از اوليا پايان کار.
آن خيالاتي کہ دامِ اوليا ست،
عَکسِ مہرويانِ بُستانِ خداست،
اَبلہان تَعظيمِ مَسجِد مي کنند،
در جفايِء اہَلِ دلَ جد ميکنند.
مسجدي کاندر درونِ اولياست،
سَجدہ گاھي جُملہ آنجايِء خداست.
اوليا اَطفالِ حقّند اَي پسر،
در حُضور و غَيب آگہ باخبر.
گفت اَطفالِ مَنند اَين اوليا،
در غريبي فَرداز کارُو کِيا.
رُتبئہ انسان بدستِ اوليا،
سُفيہ چون حيوان شناسش اَي کِيا.
ہانہان اين دلق پرشانِ منند،
صد ہزار اندر ہزارو يکتنند.
اوليا اہل دعا خرد ديگرند،
گہ ہمي دوزندو گاہي ميدَ رَند.
قَوم ديگر مي شناسم زاوليا،
کہ دُہنِ شان بستہ باشد از دعا.
ہر کہ خَوا ہد ہمنشيني باخدا،
گونشيند در حُضورِ اوليا.
چون شوي دور از حضورِ اوليا.
درحقيقت گشتئہ دور از خدا.
يکزمانہ صحبتِ با اوليا،
بہتر از صد سال بردن در تقيٰ.
از حَديثِ اوليا نرم و دُرشت،
تن مپوشان، زا نکہ دينَت راست پُشت.
نار خندان باغ را خندان کُندَ،
صحبتِ مردانت از مَردان کند.
گرتو سنگِ صخرہء مَر مَر شوي،
چون بصاحبدل رسي، گوہر شوي.
مہرِپا کان درمِيان جانِ شان،
دل مدہ اِلا بمہرِ دلخوشان.
رَوغِذايء دل بدہ ازہمدلي،
رَو بُجُو اِقبال را از مُقبِلي.
دست زن در ذيل صاحبِ دَولتي،
تاز اِنعامش بيابي رَفعَتي.
نور حق ظاہر بُوَد اندر ولي،
نيک بين باشي، اگر اہلِ دلي.
گر ولي زہري خُوردَ، نوشي شود،
درخو رد طالبِ، سيہ ہوشي شود.
ناقہء جسم وليِ را بندہ باش،
تا شويِ با روح صالح خواجہ تاش.
چونکہ بي رنگي اسيري رنگ شد،
موسيي با موسي اندر جنگ شد.
جون ببيرنگي رسي کان داشتي،
موسيٰ و فرعون دارد آشتي.
علمِ اہلِ دل نہ از مکتب بُوَد،
بلکہ از تَلقينِ خاصہ ربّ بُوَد.
بي کتاب و بي حساب و بي اَديب،
اوليا را حق کند علمي نصيب.
اين نمي بيني کہ قربِ اوليا،
صد کر امت دار دو کارو کيا؟
مثنويّ ما دُکانِ وحدة ست،
وحدة اندر وحدة اندر وحدة است.
بنالد بلبل مسکين، کہ از گلزار دور افتد،
قيامت آنزمان باشد، کہ يار ازيار دور افتد.
دل بدست آور، کہ حج اکبر ست،
از ہزاراَن کعبہ يکدل بہترست.
کعبہ بنگاہِ خليلِ آزرست،
دل نظر گاہِ جليلِ اکبرست.
رحمت اللھ بر جنازہ مولوي!
داد قرآنرا لباس پَہلوي.
من چگويم وصفِ آن عاليجَناب،
نيست پيغمبر، ولي دارد کتاب.
اَّنتۡي اَبۡصَرۡتُ في النَّوۡمِ الرَّسُوۡلِ،
فِيۡ يَدَ يه اَلۡمَثنَويُّ وَھُوَ يَقُوۡلُ:-
”صُنّفَ اَلۡڪُتُبُ الۡڪِثُيۡرُ الۡمَعۡنِوَيۡ،
لَيۡسَ فِيۡهَا ڪَا لۡڪتَابِ الۡمثۡنَوِيۡ.“

وائي - 1

مَلِکا ذکرِ تو گويم، کہ تو پاکي و خدائيِ،
نر وم من بجران رہ، کہ تو آن رہ نہ نمائي.
تو خداوند يَميني، تو خداوند يَساريِ،
تو خداوند زميني، تو خداوند سَمائي.
ہمہ درکارِ تو پُويم، ہم از فضلِ تو جُويم،
ہمہ توحيدِ تو گويم، کہ بتوحيد سَزائي.
تو زن و جُفت نجوئي، تو خور و خُفت نخواہي،
احدا بي زن و جُفتي، مَلِکا کا مروائي.
نہ نيازت بہ وِلادت، نہ بفرزند تو حاجت،
تو جليل الجبروتي، تو اَمير الاُمرائي.
تو حَليمي، تو کريمي، تو سَميعي، تو بَصيري،
تو معُزّي تو مُذّلي، مِلَڪُ اۡلَعرش الٰھي.
تو کَبيري، تو خَبيري، تو لَطيفي، تو رحيمي،
تو غَفوريِ، تو کَريمي، تو بَشايان ثنائي.
ہمہ عِزِّيِ و جاَدلي، ہمہ ذوقي و کَمالي،
ہمہ نُوريِ و سُروري، نہ ترا چون و چَرائي،
نہ زخاکي، نہ زبادي، نہ زآبي، نہ زآتش،
نمکاني، نمنازل، ننشيني، نہ بَپائي.
نہ سِپہري، نہ کَواکب، نہ نُجومي، نہ دَقائق،
کہ منم باہم پُر عَيب، توا عيب جدائي.
نہ ترا خفتن و خوردن، نہ ترا شِرکَت شاہيِ،
نہ ترا صورتِ رنگين، نہ ترا عيب و خطائي.
ہمہ را غَيب تو داني، ہمہ را عيب تو پوشي،
ہمہ را رزق رساني، کہ تو با جود و عطائي.
”احدًا الَيۡسَ ڪَمِثۡلِيۡ، صَمَدً الَيۡسَ لِيۡ ضِدِّيۡ،
لِمَنِ الۡمُلۡڪ“ تو گفتي کہ سَزا واہِ خدائي.
تڳ بُديِ، خلق نبودہ، نہ بُوَد، نيز تو باشي،
نتوان و صفِ تو گفتن، کو در وصف نيائي.
نتوان شرح تو گفتن، کہ در فہم نہ گُنجي،
نہ تو بخوري و نخسپي، نہ پگاہي، نہ فرائي.
لب و دندان ثنائي ہمہ توحيد تو گويند،
تو مر از آتِش دوزخ زکرم باز رہائي.

ابيات مثنوي

ھير رانجهو

فصل پھريون
بيت - 1

رانجهَنَ والا زھر پيالا، ڳُجهڙي آيِمَ ڀاڄي،
ماءُ پيُ ڪَنُون چوريِ پيِتُمِ، ڪِيتُمِ روحُ راضيِ،
دل دي قَضا دل جاني، تون ڪِيا جاني قاضيِ؟

وائي - 1

سَمجهہ نہ لايا نينھُن، ماھيِ ڙي مَين سَمجهہ نہ لايا،
رات انڌاري، حاڪم ڏاڍا، جُهڙِ ڦُڙِ وَندا مِينھُن،
چَلان تہ ڀِڄي چولڙا، وَلان تہ ٽُٽي نِينھُن،
سِيني اندر داغُ رانجهو دا، ٻيل گَجَندا شيِنھُن.

بيت - 2

سُڻ وي سَگَ، مَين سگ تيڏيِ، تون سگُ ميڏي دلبر دي دَردا،
کائندي طعامُ، سَٽيِندي لُقمان، تَيڪُون پاڪ نظردا،
اُنِ لقمان وِچون ھڪ لقما ڏيوِين، تان ٿِيوي قُوتُ قَبَردا.

وائي - 2

وو رانجها ھِيرَ بيراڳڻ ھوئي،
رانجهن مَٿي جو لعل بوڇڻ، ھير مٿي جا لوئيِ،
جنھن تَڙِ رانجهن مَنجِهيان چاري، ڪو تَڙُ سُونھائيمِ سوئي.

بيت - 3

دَرد وَندان دي دَرَ تي مَين ڪَکُہ گَلي دا ٿِيوان،
لڳي واءُ، تہ مَين اُڏُر چُلهہ وچِ چاءِ سَٽيِوان،
ميري محبوب ڪَريِنِ اَرنڀي، ھُو ڦُوڪِينِ، تہ مَين جِيوان.

بيت - 4

چوليِ ميلي، صابُن ٿولا، ڪِتلي مَلمَل ڌووان؟
سيني اندر داغُ رانجهن دا، جِيُون ديکان، تِيُون رووان.

بيت - 5

مَرديان رانجهن مَر ويسان، مُڙ ھيرَ سَڏيسي ڪَھنُون،
تيرا شَوقُ نال مَنجِهيندي چيٽَڪُ لايا مَينُون،
ڳلي اَسانڏي آءُ مِيان سَڄَنا، وَلوَل تاءٍ نہ مَينُون،
تو جيھا رانجها اَورُ مَينُون نَڪوئي، مَين جيھِيان لَکہ تَينُون.

بيت - 6

تَنُ ڀي ٽُڪڙا، مَنُ ڀي ٽُڪڙا، جئن دَرزِياندِيان لِيڙان،
اُنِ ليڙان وِچون ڪَفني سِبيسانِ، ڄُلسان نال فقيران،
تو جيھا رانجها اورُ نہ ڪوئي، مين جيھِيان لَکہ ھِيران.

بيت - 7

رانجهن مَيڏا ھوءِ بَحري يا شِڪرا، تہ مَين بَن بَن طَعما ٿِيوان،
ڪَري ڪُلاچا ليجاوي، مَينُون کاوي، تہ مَين جِيوان.

بيت - 8

داغُ دَرُوني سوزُ ماھيِ دا گهِن قبر وِچ ويسان،
کيڙي ديِ مَين مُولِ نہ ھوسان، جي وِچ دوزخ سَڙسان؛
مُنڪِرَ تي نَڪيرَ اَڳيَون حرف اِھوئي پَڙھسان،
شاہُ رانجُهو مَينُون آڻِ مِلائو، جو شاہَ آکيا، سو ڪَرسان،
رخصت ٻاجُهون يار رانجهو دي وِچ جَنَّتَ دي نہ وَڙسان.

بيت - 9

چُوٽي چوڻين مَکِہ نہ دلبَر، ڇوڙ تہ ھووَنِ سادي،
ڏُون نَيناندي ويکڻَ ڪِيتي وِسيِھَرَ نانگَ وِرادي،
جي ڀَني، سي ڀَن ڇُٽي، جي کَڙي، سي کاڌي.

بيت - 10

ڪِٿ اسان، ڪِٿ يا اسانڏا، ڪِٿ ياراندي وَستي؟
رانجها کَسڻُ، کيڙا ڏَسڻُ، ويکہ ڄَٽانديِ مَستيِ،
ساري جَڳ وِچ ھڪ دوست ڪيتون سون، لوڪ تِنانُون خَستي،

بيت - 11

اسان لوڪاندي ڪاڻ نہ ڪائي، لوڪ اسان نُون وَڳي،
ٻَڪريِء وانگر آپ ڪُھايوسين بيقدراندي اَڳي،
ڪَڍ ڪتاب، قاضي کول مَسئَلا، عشق شروع ڪيا لَڳي؟

بيت - 12

قاضيِ ڪَڍ نہ ڪاتِي، ڏي نہ دَڙڪا، مَين ڪُسڻُ قبول ڪريسان،
ماھيِ ڪيِتي مَت قبوليا، کيڙي مُولِ نہ ويسان،
جي رانجُهو مَينُون سَڏُ ڪَريسي، تہ مَين ڪُٺِيائي سَڏُ ڏيسان.

بيت - 13

چَنڊ مُبارڪ تنا ڪُون ڪيھي، يار جِناندي رُٺي؟
ڳليِ ڪُوچي ڦِرَنِ نماڻا ڏون نيَناندي ڪُٺي،
سَڄڻ سانوڻ مينھن جيُون ڪيا ڄاڻان ڪِٿ اُٺي؟

بيت - 14

لِکہ ڪِتابَت تَيڪُون ڏيوان، جي دلبر نُون پھچائيِن،
جِيوين آکان، تِيوين آکين، ويندي پَلُ نلاوِن،
ڳَلوِچ ڪپڙا، شيرين زَبانيِ، دست پيران تي پائيِن،
تہ مَين سِر صحيح غلام تُسانڏا، دلديِ مِھرَ نہ لاھِين.

بيت - 15

الف اللھ، تي ميم مُحَمَّدُ، عين عليِ ڪر جانا،
عرشان اُلٿا چار ڪتابان، پڙھيا مسلمانان،
وچ تناندي زيران زبران، مين ڪھِڙا حرف سُڃاڻان؟
قلم ربّانيِ دا لِکئا ڪوئي ميٽي، مَين مَردي تَنھندي ڄاڻان.

بيت - 16

ھڪ جو سُنهڻا، ٻيا دلدا ڏاڍا، ٽيجيِ بي پَروائيِ،
آہَ ڪريان، تان جَڳ مليِ، ڪُوڪان دادُ نہ پائيِ.

بيت - 17

ڪالي وال لَطيفان والي، اڳيان ٻَرَن مَشعَلان،
نَڪُديان نَوڪيان ڏَيون چوڪان، وَلوَل ڪُھن ڪَنگالان.

بيت - 18

عشقَ ڪَنوُن ٽي ٽولَ پِرايَم، سِڪَڻُ، سُورُ، سُھمان،
وَٽڻَ ڪنُون ٻاٻَلُ پَلي، ڪَتڻَ ڪَنُون اَمان،
جي مَين ڄاڻان عشق ڏُھيلا، تَہ ننڍڙِيائي مَر وَڃان.

بيت - 19

حاڪم ٿِيوان، حڪم چَلاوان، عشق اِجاري پاوان،
جو ڪوئي عشق نہ ڄاڻي، سو سڀ قتل ڪَراوان.

بيت - 20

درد وندان دي بَٺي تَتي، ٻالَڻَ والي ٿولي،
نَنڍي لاڪر نِينھنُ لايوسين، چِڻگ پَئي وِچِ چولي،
بَخِشين بخشڻَ والا، نِينھُن لايوسين ويسرَ ڀولي.

بروو سنڌي

فصل پھريون
بيت - 1

ڇا کي وڃيو ڇو، ٻيلي رَھين ٻِينَ جو؟
وٺ ڪَنجَڪَ ڪريم جيِ، جَڳَ جو والي جو،
سَھُکو ھوندو سو، جنھن جو عشق اللھ سين.

وائي - 1

ھوتُ نَينان جو دلَبندُ، ڀَلو جيڏيون،
ھيڏي ھوڏي سُپرين، ڪاڏي واريان ڪَنڌُ،
چڙھي ڏاڍين ڏونگرين، راہُ پُڇايان رنَدُ،
ساڄنُ سَڀَنِئان سُنھڻو، سائينءَ جو سوگَندُ؛
اَديون، عبداللطيف چئي، ميڙيندُم صَمدُّ.

بيت - 2

پَرَ وَسِ ٿيُمِ پَرياڻُ، پِرين وَسِ نہ پانھنجي،
لَڳي ڪين، لطيف چئي، ڇَپَرُ ڇاتيُ ساڻُ،
پرين ڏيکاري پاڻُ، خوش ڪَري ويا خواب ۾.

بيت - 3

ڪَرين جي ڪُوڙن سين ريِء سعيي ساڃاہَ،
تہ سيڪيو سيڪِين ھٿڙا، ڪَرَ اُجهائِين باہ.

بيت - 4

ڌرتي دُنَهَ جئِن، سِرَ ڀَر سُپيريَن ڏي،
لڳو آہ، لطيف چئي، تَنُ پِريان ڏي ٽِئن،
حاصل ٿئي ھِئن، قَرِينو قَريِبَ جو.

بيت - 5

لڳيِء جو، لطيف چئي، نڪو قالُ نہ قيِلُ،
لِکِئي لامُون کوڙِيُون نيڻين وَھائي نِيرُ،
ھِنئڙا ٿِيُ سُڌِيرُ، ڪالهہ قَريبن لَڏيو.

بيت - 6

ڀَلي ڪِيئَي ڀَلا پِرين، ھِيئن نہ مُناسِبُ ھوءِ،
لائي چِتُ چَريو ڪَري، پاڻُ ڪَڍيِ وِئين پوءِ،
توڻي حُبَ نہ ھوءِ، تہ بہ ھوتَ نہ ڪجن ھيڏيُون.

بيت - 7

ڀلي ڪيئي ڀلا پرين، مُون نہ ڄاتو اِئين،
ھِنئون ھيرائي ھَٿِ ڪَري، توکي ڏيان ڪِيئن؟
سا سِڪَ سَلان ڪِيئن، جنھن اَندرِ آھيرا ڪيا؟

بيت - 8

اڄ پڻ اَکَڙِيَنِ، سَڄڻَ پنھنجا سارِيا،
ڳَلن تان ڳوڙھن جون بُوندُون بَسِ نہ ڪن،
سَندي سِڪَ پِريَنِ، لوڪَ ڏِٺيئيِ نہ لَھي.

بيت - 9

ڪي اوڏائيِ ڏورِ، ڪي ڏورِ بہ اوڏا سُپرين،
ڪي سَنڀِرجَنِ نہ ڪڏھين، ڪي نہ وِسرن مُورِ،
جئَن مينھِن ڪُنڍيء پُورِ، تِئَن دوستَ وَراڪو دل سين.

بيت - 10

ڪوٺي ڪُٺائُون، اڄ پڻ اَکَڙِيَنِ سان،
ماسُ وراھي ھَليا، ڪَرَنگلُ ڇڏيائون؛
”وَتَوَا صَوۡا بِالۡحَقِّ وَتَوَا صَوۡا بِالصَّبۡرِ“، اِئين اُتيائُون،
مُئَيِء ماريارئون، کِلي گهائيو سَڄَڻين.

بيت - 11

ماڙُھو گُهرَنِ مالُ، آءٌ سڀ ڏِينھَن گُهران سُپرين،
دُنيا تنھن دوست تان فِدا ڪَريان في الحالُ،
ڪيو نامَ نھِالُ، مونکي محبوبن جي.

بيت - 12

ھيرائي ھَٿِ ڪيو ھِنئڙو حَبيبن،
ٻَڌي ڪَچيِء تَند ۾ سَلاڙِيو سيڻن،
جُہ وِڌا پيچَ پِريَنِ، تہ ھِنئڙو ھَٿيِڪو ٿيو.

بيت - 13

صورت گهڻو سُنھڻا، ٽاڻا سَندَنِ ٽوُہَ،
ريلو ڏئي روحَ، جو کائي، سو کامي مَري.

بيت - 14

صورتَ سَندِيَنِ سالَ، پاڻَ مُصاحِبَ سُپرين،
مَولي ڏِنَنِ مُنھنَ ۾ نُوري نيڻَ نِھالَ،
سَندي خوابَ خِيالَ، مُون مَنُ مَستانو ڪيو.

بيت - 15

ھوڏَ ڇَڏي ھوڏي، جي مان گَهر اَچين سُپرين،
ڳالھيون ڳُجهہ اندر جيون تَنَ گُهريُون تو ڏي،
جي وِھين گَڏُ گوڏي، تہ دَورَ سُڻايَنءِ دل جا.

بيت - 16

ڪڏھِن طاقِيُون ڏِينِ، ڪڏھن کُلن دَرَ دوستن جا،
ڪڏھن اچان، اَچڻُ نہ لَھان، ڪڏھن ڪوٺيو نِينِ،
ڪڏھن سِڪان سَڏَ کي، ڪڏھن ڳُجهانَدُر ڳَرَھينِ،
اَھڙا ئي آھينِ، صاحبَ منھنجا سُپرين.

بيت - 17

ڪڏھن ڪو نہ ٿيومِ، آثارو تنَھن عشق جو،
محبوبن مِنَٿُون ڪَري سِڪَڻُ سيکاريومِ،
تِھانپوءِ ٿيومِ، پَسَڻُ پريَنِ جو.

بيت - 18

تون صاحبزادو سپرين، آءٌ نِسورو نَوڪَرُ،
بيحد ڪَريان بندگي، ھَٿَ ٻڌيِ حاضُرُ،
ڇِنَ ڇڏينديَس ڪِينَڪي دوستَ اوھانجو دَرُ،
مُونتان مِھَر نَظَرُ، پرِين لاہِ م پانھنجو.

فصل ٻيو
بيت - 1

جانبَ تون جيڏو، آھين شانَ شَعُورَ سين،
مونتي ڪَرِ مُنھنجا پِرين، توہُ تُيِ تيڏو،
ايُ ڪاملَ ڪم ڪيڏو، جئن نوازِينمِ نگاہ سين.

وائي - 1

مَولو ڪندو ماڙِ، منھنجي اللھ ڪندو ماڙِ،
ھادي ڏيئي ھٿڙا، اچ چِڪَڻ مان چاڙہِ،
ڪِشتي ڪمينن جي، اللھ لَڳِ اُڪارِ،
ھُو ويري واٽجو، سائين نيئي ساڙِ،
ڪرم ساڻ ڪريم جي سڀ لنگهيندا پارِ،
اللھ، عبداللطف کي، ڏاتَرَ ڏيهُ ڏيکارِ.

بيت - 2

جانبَ منھنجي جيِء ۾ تو جي طمع پوءِ،
وَٺُ ڪاتي، وَڍِ اَڱڙا، ادب ڪَرمَ ڪوءِ،
ڀانيان ڀالُ سَندوءِ، جي ساڄنَ سَنئون نِھارئين.

وائي - 2

ھاڻ ايندو اللھ، منھنجو سڄڻ سائين،
آڱر لائي اَنڌيون وڃي وَسِنهَ ۾ وِجهندو،
نماڻيِء جو نِجُهرو پاسي پاڻَ اَڏيندو،
مٿان لَڪَنِ ساٿڙو، صحيح سلامت نيندو،
مَھند ٿيندو مصطفيٰ، پُٺيِء لوڪُ لنگهيندو،
اچي عبداللطيف کي دوست دلاسا ڏيندو.
.

بيت - 3

جانبَ اِيئن نہ جُڳاءِ، جيئن ماريو موٽيو نہ پُڇين،
رتي رَتَ نہ سِنجُري سِڪَ تُنھنجي ساءِ،
اسان توھين لاءِ، ٿي پَرِ ۾ پُوڄائون ڪيون.

بيت - 4

جڏھن پوي ياد، صحبِت سُپيرِيَنِ جي،
فَريادون فَريادَ، نا گَهَ وڃن نِڱيو.

بيت - 5

ڪَڙو مَنجهہ ڪَڙي، جِيئن لُھارَ لَپيٽيو،
منھنجو جِيُ جَڙي، سُپيريان سوگهو ڪيو.

بيت - 6

نازَ مَنجها ران نڪري جڏھن پِرين ڪَري ٿو پَنڌُ؛
ڀُون پُڻ ”بِسۡمِ اللھ“ چئي، راہَ چُمي ٿي رَندُ،
اُڀُيون گهڻي ادبِ سين، وٺ حورون حَيرت ھنڌ،
سائينءَ جو سوگَندُ، ساڄن سَڀَنِئان سُنھڻو.

بيت - 7

ناز منھجان نِڱيو ڌَڙُ سِرُ پيرَ ڌَري،
ڪُو رنِشُون ڪريم کي ٿو قَمَرُ سِڄُ ڪَري،
ڌرِئون ھَنڌِ، ھِلالُ چئي، موھِيا جانب جي ذري،
پيو پَڙلاءُ پَري، مُلڪ ۾ محبوب جي.

بيت - 8

ساڄنَ سپھاي، آءٌ اوھانجو آھيان،
اچان وي سڀ ڪنھين، وڃان واجهائي،
لالن تولائي، کِينڪارِيُمِ کَرَنِ کي.

بيت - 9

بَروي جي باني، ڪنھنکان سِکئين سُپرين؟
آڻي ڏيندَءِ ھٿ ۾ مَس، قلم، ڪاني،
حرف پُڇَندَءِ ھيڪڙو ظاھر زباني؛
تن اڳيان جاني، ڪھڙيِ ڪندين ڳالھڙيِ؟

بيت - 10

فاني ني فاني، دنيا دَمُ نہ ھيڪڙو،
لَٽي لوڙَہ لَتُن سين جوڙيندَءِ جاني،
ڪوڏَرِ ۽ ڪاني، آھي سِرِ سڀڪنھين.

بيت - 11

ڀَر ڀَنجَوءِ ويھيِ، ڪھڙيِ ڪندين ڳالھڙيِ؟
ڄاڃي ماڃي موٽيا، وَرُ وَنيِء ڏيئي،
خبر نہ پيئي، تہ ڏيج ڏناءٌ ڪيترو.

بيت - 12

نَينَ سَٽِيلا سُپرين، ڀَنوَرَ ڀَرُون ڀالا،
چِڪيا ڦَٽَ فِراق جا اندر ۾ آلا،
يارُ ميڙين يا اللھ، جنھنجيِء صحبت ڪاڻ سِڪي ھِنئون.

بيت - 13

اڄ پڻ اَنگِيَمِ اَنگَ، ھٿان حبيبن جي،
جا پَرِ ساٽي سَنگَ، سا پَرِ سُورن سان ٿِئي.

بيت - 14

اڄ پڻ جُڙيَمِ جوڙَ، دوست پيھيِ دَر آئيو،
سُکن وٺي ڏُکن کي محڪُم ڏني موڙ،
جا پَرِ کَٽيء کوڙَ، سا پَرِ سُورن سين ٿئي.

فصل ٽيون
بيت - 1

عشق اھڙي ذات جو مانجهي مُنجهائي مَيَنِ کي،
ڏِينھان ڏورڻُ ڏونگرن، رُوئڻُ سَڄيائي رات،
اُٿي ويٺي تات، مِيان محبوبن جي.

وائي - 1

سڄڻَ ٻاروچي جي ذات، دلبَر ٻاروچي جي ذات،
اُٺَ گُنگائي ھليا، وائي ڪن نہ وات،
جانيِ جَتَ وٺي ويا، روہَ ۾ پييَنِ رات،
ڪُھي ڪميني ھليا، اَديون آڌيِء رات،
ملان محبوبن کي وھاڻيِء پرڀات،
اَديون، عبداللطيف چئي، ڏاتر ڏيندو ڏات.

بيت - 2

جنھنجي ڌَڻيان ڌارَ، ڀيڻي ناہ ڀنڀور۾،
ڪمينيِء جي ڪا نہ ڪي ساٿُ لَڏيندي سارَ،
آءُ عالم جا سَردارَ، وارِج واڳَ وِلھي تي.

بيت - 3

يارُ سَڏائي سڀڪو جاني زَباني،
آھي آساني، ڪم پِئي ٿي ڪَلَ پوي.

بيت - 4

آدمِيَنِ اِخلاصُ، مَٽائي ماٺو ڪيو،
ڪونہ کائي ڪنھنجو سندو ماڙُھوءَ ماسُ،
دِلبَرَ، ھِن دنيا ۾ وڃي رھندو واسُ،
ٻيو سڀ لوڪ لِباسُ، ڪو ھِڪَدل ھوندو ھيڪڙو.

بيت - 5

شُڪرُ گڏياسون سُپرين، جِئري جاني يارَ،
ويٺي جن جي وَٽ ۾ ڪوڙين ٿيا قرارَ،
ڌَڻِيَمِ ڪَرمَ ڌارَ، پاڙو تن پِريَنِ سين.

بيت - 6

کوڙِي کَڻُ مَ سُپرين، کَنيَئي تان کوڙِ،
اَھل اَکَڙيَن جي نيئي نباھج توڙِ،
مون ۾ عيبن ڪوڙِ، تون پاڻ سڃاڻج سُپرين.

بيت - 7

جڏھا نڪر جاني، سَڄڻُ سانگِ سِڌاريو،
راتيان راحَتَ ناہ ڪا، ڏيِنھان حيَراني،
آءٌ پنھنجي پرينءَ تان ٿيان ڪرڙين قُرباني،
رضا رَبّاني، نا تہ ڪريان وَسَ وِصال کي.

بيت - 8

دل جو دلبر ھيڪڙو، گهڻا تان نہ ڪجن،
دل ڏجي تنھن ھڪڙي، توڻي سَوَ سِڪن،
سي چَلوِلا چئجن، جي دَرِ دَرِ لائينِ دوستي.

بيت - 9

منھنجي مَدائِنِ جي ڪَلَ پرِيان پيئي،
ڪڏھن ڪوسا نہ ٿيا ڏوراپو ڏيئي،
ساڄنَ سڀيئي، ڍَڪِيَمِ ڍولَ ڍِلائِيُون.

بيت - 10

ڏاتَرَ مون ڏيکاريو ھو تن جو حُضُورُ،
پِريَنِ پَرچڻ جو ڪيو موٽائي مَذڪُورُ،
اِيُ دوستن جو دستور، جئن ڇِنان ڇِنَنِ ڪينڪي.

بيت - 11

ڪِئان سِکِئين سُپرين، ڪاسائِڪي ڪارِ؟
تِکي ڪاتي ھٿ ڪَري، مُنيِء سين مَ مار،
چوري چاڪ نھِار، سورن سانگهِيرا ڪيا.

مومل راڻو

فصل پھريون
وائي - 1

مَيو تون موٽاءِ، مون رُئندي رات وِھاءِ، سائينءَ ڪارڻ سُپرين،
گَهرَ مَھارا گهوريا، سُرَھو مون نہ سُھاءِ،
ڪاڪِيان وڃڻُ ڪيڏھين راڻا تو نہ رِھاءِ،
سَٺَمِ ساھڙيَنِ جا طعنا توھِين لاءِ،
سوڍا سُکياڻي ٿيان، پيرَ پَرچيِ پاءِ،
آسائتي کي، عبداللطيف چئي، مَوليٰ محبت ملاءِ.

بيت - 1

شمع ٻاريندي شَبَ، پرِہَ باکُون ڪڍيون،
موٽ مَران ٿي مَينڌَرا، راڻا ڪارڻ ربَّ،
تُنھنجي تات طَلَب، ڪانگَ اُڏايَم ڪاڪِ جا.

بيت - 2

اُڀي اُڀارِيامِ، نَکَٽَ سڀ نَئي ويا،
ھڪ ميَو، ٻيو ميَنڌرو، سڄي رات ساريِام،
ڳوڙها ڳَلِ ڳاڙِيامِ، سُورجَ شاخون ڪڍيون.

بيت - 3

ڏيا تيلَ ڦُليلَ جا ٻارِيَمِ تاءٍ ٻانگَ،
ڍوليو ڍَٽِ رَھائيو، ڪنھن سَٽاڻي سانگَ،
چانگيِ چڙھي آءُ تون، لَعلَ وَرائي لانگَ،
ڪوڙين ڀتَين ڪانگَ، اُڏايمِ اچَيج تون.

بيت - 4

وَٽِ سوريندي وَلَھا، ويو تيل ٻَري،
موٽ مسافر سُپرين، چانگي تي چَڙھي،
راڻي لاءِ رَڙيِ ويئي وِھامي راتَڙي.

بيت - 5

ڪَتِنِ ڪَرَ موڙيا، ٽيڙُو اُڀا ٽيئي،
راڻو رات نہ آئيوِ، ويَل ٽَري ويئي،
کُهِ سا کاڻي راتڙيِ، جا پِريَنِ ريء پيئيِ،
مونکي ڏَنءُ ڏيئيِ، وڃيِ ڍوليو ڍٽ قَراريو.

بيت - 6

سوڍي ڌاران سَرتيون ٿيو ڀتِن ۾ ڀَنگُ،
اُٻاٽجي اڄ ويو راڻا تو لَيِء رنگ،
ھِنئين سان ھاڃو ٿيو، پيو اوسِيڙي انگ،
مون توھِينسين سَنگُ، پُڇايو پڇان پَھي.

بيت - 7

ڍاٽي گهڻا اَچن، مَن سُوڍي وِنگَسِيو،
ڪا جا لائيِ مَينڌري لاليِ کي لِڱن،
راڻو اَکَڙِيَنِ، وِساريان نہ وِسري.

بيت - 8

راڻو ڪا رات ويو ڳُجهيِ ڳالهہ ڪَري،
سوڍي ريِء سَرتيون ھَڏِ نہ ساہَ سَري،
وڃي مانَ وَري، آسائتي آھيان.

بيت - 9

سوڍي سُتي لوءِ، ڪا جا مونسين ڳالهہ ڪيِ،
سا جي پَڌَرِ پوءِ، تہ سَرتيون ڪا نہ سُمهي.

بيت - 10

ڪَرَھا ڪاڪِ چَڙھي، وَنئُن وڻَائون نِڪريِ،
لُڊُوڻِيان، لطيف چئي، آيو ڪو نہ وَريِ،
گهڻا اُت گِهڙيِ، وَڳَ وِساري ھليا.

بيت - 11

راڻا تُنھنجيِ راہ ٿيِ ڏِھاڻيِ ڏيکان،
راڻي جي رِھاڻِ جون روح اندر ريکان،
محبت جون ميخان، توسين لالَ لَپيٽيون.

بيت - 12

آءُ راڻا راحَتَ، ڌاڃَ ڌرتيِء جا ڌڻيِ،
سِڪن ٿيون سُھاڳڻيون سوڍا تُنھنجي سَٿَ،
مونتان لاہ م ھَٿَ، ڪاملَ ڌڻي ڪاڪ جا.

بيت - 13

راڻي ريٻارو، توڏي مُڪو تَڪڙو،
لُڊُوڻِيا، لطيف چئي، ماڻج موچارو،
صُبح سَوارو، ڪاڪ گِهڙندو ڪَرَھو.

بيت - 14

راڻو رَبُّ راضيِ ڪري مانَ وَرائي واڳَ،
چندن سين چِڪَ ڪيو مُومَلَ لِنبي ماڳَ،
سوڍيَ جيِ سُھاڳَ، ڍَٽُ مِڙيوئيِ ڍَڪيو.

فصل ٻيو
بيت - 1

جھڙا گُل گُلاب جا، تھڙا مٿن ويسَ،
چوٽا تيل چَنبيليا ھا ھا ھُو ھَميشَ،
پسيو سُونھَن، سيّد چئي، نيِھَن اچن نيشَ،
لالَنَ جي لِبيسَ، آتَڻِ اَکُر نہ اُڄَھي.

وائي - 1

نيئيِ نيئيِ ڏيج، اي اَدا، اَدا ساٿيِ، پِرينءِ سِنَيھڙو،
پيرين وجهي ھٿڙا، زاريُون زورُ ڪَريج،
ڪاڪ ڪُوماڻا گُلڙا، سُڪا مٿي سيج،
تو لَيِء ھَنجون ھاريان، ھيِ جي مَنجهان ھيجَ،
جئن تو ڀيو نہ ڪيو، تئن مون مُئي سُڻيج.
نماڻيِء جي نِجُهري پيھيِ پيھيِ پُڇيج.
اوکيِء، عبداللطيف چئي، اچي آڌَرُ ڏيج.

بيت - 2

جھڙا پانَنِ پَنَ، تھڙيون شالون مَٿِنِ سائيِون؛
عطر ۽ عنبير سين تازا ڪياءٌ تَنَ،
مَڙھيا گهڻو مُشڪ سين چوٽا ساڻ چَندَنَ،
سُونھَنِ رُپي سونَ سين سندا ڪامِڻِ ڪَنَ،
ڪياءٍ لعلَ، لطيف چئي، وڏا ويسَ وَرَنَ،
مَنجِهہ مَرَڪِيَسِ مَنَ، سوڍي سين سَڱَ ٿيو.

بيت - 3

سونَ وَرَنِيُون سوڍيُون رُپي رانديون ڪن،
اَگَر اوطاقن ۾، کَٿُوري کَٽُنِ،
اوتياءٌ عنبير جا مٿي طاق تَڙَنِ،
ٻاٽَن ٻيلُھون ٻَڌيون، پَسيو سوُنھَن سَڙَنِ،
ٿيا لاھوتي، لطيف چئي، پَسڻَ لاءِ پِريَنِ،
اِجهي ٿا اچن، ڪاڪ ڪَڪِوريا ڪاپَڙيِ.

بيت - 4

جي ڪاڪ ڪڪوريا ڪاپڙِيِ، تن لَھي نہ لالي،
ڪَڙي ڪَيفَ خُماريا، مَي پي مَواليِ،
ڪري حاصل ھليا ڪَيفيتَ ڪَماليِ،
وَتَنِ وِصاليِ، لُڊُوڻِيا لوڍيِ يا.

بيت - 5

لڊوڻيا لوڍيِ ٿيا، وتن منجهہ وِصال،
اڄ ارتو اکئين ڪاڪ پيتاءٌ ڪالهہ،
ويئي وِيچارن وسري صُباح جيِ سنڀال،
پِرينءِ کان پاسي ٿيا مامُوئِنِ مِثالَ،
جانب جي جَمالَ، رَڱي پَسُ ريٽو ڪيا.

بيت - 6

رَچي جي ريٽو ٿيا، ڪين اُٻاٽِجَنِ اوءِ،
کُنڀُ نہ کاري تنھنکي، جو ھالاري ھوءِ،
توڻي ڌوٻيِ ڌوءِ، تہ پُہ لاليِ تنھن نہ لھي.

بيت - 7

جنھن تَڙِ ڌورُون ڌُونِ، چُئا چندنَ چِڪَ ڪيو،
اَچن ڀَونرَ ڀَنڀوليِا پاڻيِء تَنھِين پُونِ،
راوَلَ رَتو رُونِ، ڪووَہُ لڳو واسُئين.

بيت - 8

جِت رانياءٍ راڻِنِ کي، چندنَ چِڪَ ڪَري،
ھاڻي اُنِھين ڀيڻِئَين وِرہُ وَراڪا ڏي،
سوڍو سُڃَ ڪري، موُمَلَ ماڻي ھليو.

بيت - 9

رُوءِ راڻي جي ناہِ ڪو، سوڍو سَوائيِ،
لڊوڻيا، لطيف چئي، لاليِ تنھن لائي،
ڪانهي ٻيِ وائيِ، ٿيو مڙوئيِ مَينڌرو.

بيت - 10

روءِ راڻي جي ناہ ڪو، سوڍو سڀنيِ سُونھنَ،
لاٿاءٍ، لطيف چئي، مٿان دِليَنِ دُونھَن،
ڪانهي ٻيِ وِر ونھن، ٿيو مڙوئي مَينڌرو.

بيت - 11

روءِ راڻي جي ناھڪو، سوڍا ٻيا بہ سُڄاڻَ،
نِسوريائيِ نِينھنَ جيِ ڪَشياءِ ڪمانَ،
ڇڏي ويا ڇوہَ ۾ دعوائون ديِوانَ،
ٻي رھيائي ڪانَ، ٿيو مڙوئي مَينڌرو.

بيت - 12

ڪاڪ ڇڏياءٌ ڪُنڊ تي، پاڻا ويا پَئيِ،
لوڍيَڙَنِ، لطيف چئي، سوڍو ڪيو سَھي،
مومل مَاڳ رَھي، ٿيو مڙوئي مَينڌرو.

بيت - 13

ڪاڪ ڇڏياءٌ ڪنڊ تي، پاڻا ويا پَري،
تنکي ناتر ڪوہُ ڪَري، جي لڊوڻيا لنگهي ويا.

بيت - 14

جان جان ناہِ نصيب ۾ موملَ مَينڌرو،
پُوندوءِ، جِمَ پانھِين وَرين، منجهان پِرت پَرو،
راڻي لَيء م رو، ويهُ طَعني سين واڳِجيِ.

بيت - 15

موملَ ناہ مَينڌرو جان جان منجهہ نصيبَ،
مونکي مون حبيبَ، طعنو ئي تُنھنجو.

بيت - 16

آءٌ طعني سُوڌي تُنھنجي، تون طعنو ئي مون،
سوڪيِ سَريو سون، جو سَرتيون ڪنھن نہ سَريو.

بيت - 17

سُڻيِ طعنو تُنھنجو، حال وڃايُومِ حَقَّ،
لکين لوڍي آئيان، سوڍي لاٿَمِ شَڪَ،
ڏِنَمِ ڪاڪ ڪَھَڪَ، سِگهو موٽج سُپرين.

فصل ٽيون
بيت - 1

راڻي جيِ رِھاڻِ مان ڪو آديسيِ آيو،
چوڏھينءَ ماہ چنڊ جئن ڪيو ساميِء سَھائو،
لٿو اونڌائو، جوڳيِء سنديِء جوت سان.

وائي - 1

راڻا جي رجبوتَ، مومل صحي پَسندا،
پڙھيا، پنڊتَ، پيرَ، توڻي مِيرَ حميرَ مَرَندا،
مڃي رضا رَبَّ جي ھِئان سڀ ھلندا،
ڪَلمي ساڻ لَڏائين ھاديِ ھِن ھنڌان،
سُھُکي سَڪراتَ ڪرين والي ويرَ وِداعَ،
متان ڇڏئين مڱَڻو، مَھندا مُرشِدا،
”ڪُلُّ نَفۡسٍ ذَائِقَةَ الۡمَوۡتِ“، سچي اَيء صدا،
اصل لِکيو اَنگ ۾، ٿيندو تان پِہ اَدا،
اَديون، عبداللطيف، چئي فائِق فضل ڪندا.

بيت - 2

راڻي جي رھاڻ مان ڪو آيو آديسيِ،
خَستُوريِء خوشبوءِ سين تنھن وِلاتِ سڀ واسي،
سوڍو سَناسيِ، اُتاھيِن ٿيِ آئيو.

بيت - 3

ڪالهہ گڏيوسون ڪا پَڙي جھڙو ماہُ مُنيِرُ،
فَيضُ فِراقُ فَقيرُ، جوڳيِ جاڳائيِ ويو.

بيت - 4

ڪالهہ گڏيوسون ڪا پڙي بابُو بِيکاريِ،
ساميِء سيلو سِرَ تي، مالھا موچاري.
ڏيئيِ ڏيکاريِ، ڦَٽيِ دل فقير ويو.

بيت - 5

ڪالهہ گڏيوسون ڪا پڙيِ پَھرَ سڄ کان پوءِ،
پَسيو سُونھَن ساميِء جي رَتَ وَرنو روءِ،
جو مُنھِن مومل جي پوءِ، موٽڻُ تَنھن مَسَ ٿِئَي.

بيت - 6

ڪالهہ گڏيوسون ڪا پڙي، بابُو بانَ بَري،
سائي شالِ ڪُلھن ۾، ساميِء سونَ سَري،
خبر ڏي کَري، ڪا مومل جي مَجاز جي.

بيت - 7

ڪالهہ گڏيوسون ڪا پڙي، بابو رَنگِ ڀَڀُوتُ،
سَريو سون سُڪُوتُ، جوڳيِء سنديِء ذات کان.

بيت - 8

بِيکاريِء کي بَرَ ۾ ويو ڪَيفُ چَڙھيِ،
ڳالھيون ڪندي ڪاڪ جون ڳوڙھا پِيَسِ ڳَڙيِ،
ڪا جا انگُ اَڙي، جئن ڇُٽا ڦَٽَ ڇُڙيِ پيا.

بيت - 9

سِجُ سُڀاڻيِ جا ڪَري، ساميِء سائي رُوءِ،
اچي ٿي عطر جي مَنجهان مُڪٽَ بُوءِ،
سا ڏيکارِئون جُوءِ، جِئان لاھُوتيِ لالُ ٿيو.

بيت - 10

سِڄ سڀاڻي جا ڪري، ساميِء ساوَنِڪَ،
سَھيِ نہ سَگهان ساعت سِيئن تَنھنجي راسِنِ جيِ رَونَقَ،
ڪِ رَتاءٍ لاک ۾، ڪِ ڏناءٍ پانَنِ پِڪَ،
سنديِء سوڍل سِڪَ، ڪَپَرَ ڪورُون جَهليون.

بيت - 11

جوڳيِء جاڳائي ماري وِڌو مامري،
لَنؤ لڍوڻي ڪنڌئين اَمَيو آھي،
وڃو جي ڪاھي، تہ نِڪُون پَسو نِينھَن جون.

بيت - 12

جوڳيِء تي جَڙاءُ، نِسوروئي نيِنھَن جو،
پتنگَ جئن پَيدا ٿيو سامي سڄ وَرناءُ،
آيو ڪاڪ تَراءُ، ڪُنئارِنِ ڪَڪوريو.

بيت - 13

آءُ لانگوٽيا لعلَ، ڪنھنپر ڏٺَئيِ گُجَريِوُن،
آب ارتو اکئين لُڙڪَ وَھائين لالَ،
ڏَٺئيِ جي جَمالَ، ساميِ ڪوہَ نہ سَلائيِين.

بيت - 14

گُجَرِ کي گَجميلَ جون تارَن ۾ تَبَروُن،
ھڻي حاڪمن کي زورَ ڀَريو زَبَرُون،
ڪاڪ ڪنڌيِء قبرون، پَسو پَرَڏيھيَن جون.

بيت - 15

گجر گاروڙيَنِ اچيو اوڏي اُبھُي،
مٿان پيئيِ تن، ٻڌَا ٻاڻَ ھڻن جي.

بيت - 16

گجر گهڻا گهائيا، پاڻا لَڳُس گهاءُ،
مَينڌري مُلاءُ، لڳس ڪانُ ڪَپار ۾.

بيت - 17

مومل کي مَجازِ جا اکين ۾ اِلماسَ،
نڪا عَام نہ خاصَ، جي ويا، سي وڍيا.

بيت - 18

مومل کي مجاز جا اکين ۾ اَنبُورَ،
ھڻي حاڪمن کي، پَٽِ نھِاري پُورَ،
گهوٽَ پھرينءَ گُهورَ، جي ويا، سي وڍيا.

بيت - 19

مومل ماري مِيرَ، آھيڙِيَنِ کي آڪرِيِ،
سوڍي گهڻا سِجهائيا پڙھيا، پَنڊِتَ پِيرَ،
ھڻي تنکي تِيرَ، مَڻِيُون جن مٿَن ۾.

بيت - 20

اَڃا ڀيرو ھيڪڙو پَسبيِ مومل،
وٺيِ وينديِ پاڻسين، ڏينديِ نہ موڪل،
ھت وِيھُن ٿي وڄائيا طرحن ساڻ طَبَلَ،
جنکي ھيُون ڪَلنگيون ۾ ڪَلَ، سي ويا ڪَنبندا ڪاڪ ڏي.

بيت - 21

چڙھيا چارئي يار، سوڍا شڪاريِ،
فڪر سان ڦِٽي ڪئي سوڍي سوپاريِ،
ويا ڪاھيندا ڪاڪ ڏي، جِت مومل موچاريِ،
موٽيا نہ ماريِ، ڪَو نَر لَتاڙي ڪاڪ جا.

فصل چوٿون
بيت - 1

سَڱُ ڪري سين سيِنھَن، ڪنڌ مَ ڦيرج ڪيڏھين،
رَمج راڻي پُٺ ۾ نِرتون منجهان نيِنھَن،
اِئين مَ وَسج عام تي، جئين مومل وسن مينھن،
سندي حشر ڏينھَن، سوڍو ساريندئن گهڻو.

وائي - 1

تان تون ويهُ سَنَبھي ساٿي، ميان، پانڌي ميان،
ڪاڪ ھلبو ڪڏھين،
لَکين لُڊوڻيان مَڻيِ مٿي واٽ ويا ٿي ميان،
جنھنکي پڇان، سو چوي آيو ڪو نہ اُئان ٿي ميان،
ڪوٺائو ڪريم جو آيو پَھي پَريان ٿي ميان،
حڪم ڏيندُءِ ھٿ ۾، ھاڻي ھَل ھِئان ٿي ميان،
اَديون، عبداللطيف چئي، پَرِينِ پاس پُران ٿيِ ميان.

بيت - 2

وٺيو وڃج واٽ، ڪَنڌ مَ ڦيرج ڪيڏھين،
لوڻي ڦير لَپاٽ، لڳنديَئي لطيف چئي.

بيت - 3

ڪنڌ م ڦيرج ڪيڏھين، وٺيو وڃج راہَ،
اڄ ڪ سَنجِهہ صُباحَ، نيئي ڌَريندَءِ ڌوڙ ۾.

بيت - 4

جا ڀُون پيرين مون، سا ڀُون مٿي سَڄَڻين،
ڌِڱَ لَٽبا ڌوڙ ۾ اُڀيِ ڏٺاسون،
ڏينھن مڙيئيِ ڏُون، اُٿيِ لوچ لطيف چئي.

بيت - 5

لڏيو لَطيفن، پلاَڻي پنڌِ پيا،
ھٿان حبيبن، ڪڏھين ڪو نہ ڏُکوئِيو.

بيت - 6

رُسُ مَ، رُسڻ گهوريو، اُٺُ اوراھون آڻِ،
ليڙي جو، لطيف چئي، تنگ سَوارو تاڻ،
شَرمِندُيون سڀين پَرين پُٺيِءَ لائج پاڻ،
اَچ مُشڪ ماڻِ، تہ سوڍا سُکياڻي ٿيان.

بيت - 7

رُس م، رسڻ گهوريو، اُٺ اوراھون چورِ،
توريِء ڪاڪ ڪَڙي ٿيِ، ساڻُ سِر کَنڊَ سورِ،
اچي چندن چورِ، تہ سوڍا سکياڻيِ ٿيان.

بيت - 8

رُس م، رسڻ گهوريو، پَرچ، م وانءُ پَري،
ماريَس ڦَٽَ فراق جي، جِھَت جي ذري،
لالن جي، لطيف چئي، سُونھائي سَري،
آيَس تو ڳَري، تو سوڍا سکياڻي ٿيان.

بيت - 9

رُس م، رسڻ گهوريو راڻا ڇڏ رِياءُ،
ميٽ مَدايُون، موٽُ تون، ڪَري نِرت نياءُ،
لالن جو، لطيف چئي، ڪونهي سوُنھَن سِياءُ،
اَوڳُڻَ ڍَڪي آءُ، تہ سوڍا سکياڻي ٿيان.

بيت - 10

رُس م، رسڻ گهوريو، ڇڏ راڻا ريڏائي،
منھنجي ميٽ، مينڌرا عاقِلَ، اَگَلائي،
لَپيٽج، لطيف چئي، ڪامَل ڪچائي،
ڪَر معاف مَدائي، تہ سوڍا سکياڻي ٿيان.

بيت - 11

ڪاڪ ڪَڙھي، وڻ ويا، جَليِ منھنجي جانِ،
رَکي ڪامَ ڪِڻڪِيو، ماريَس تنھن گومانَ،
ھَڏِ نہ جيان ھاڻِ، سِگهو موٽج سُپرين.

بيت - 12

ڪاڪ ڪڙھيِ، وڻ ويا، ٻَريا محل ماڳَ،
سوڍي جي سَرتيون، وِڌيَسِ وَہِ ويراڳَ،
سُورن لايا سانگَ، سگهو موٽج سپرين.

بيت - 13

ڪاڪ ڪڙھيِ، وڻ ويا، ٻريا رَنگَ رتَولَ،
تو پڃاڻا سپرين ھِنئڙي اچن ھَولَ،
جي مونسين ڪيَئي قَولَ، سي سِگها پاڙجِ سپرين.

بيت - 14

ڪاڪ ڪڙھيِ، وڻ ويا، لُوٺو لُڊاڻو،
تو پڃاڻا سپرين آتُڻ اُجهاڻو،
مُيُنِ سين ماڻو، مناسب نہ مينڌرا.

بيت - 15

ڪاڪ وڻن سان، اوٺيَنِ گهڻو اورَڳي،
ھُئا گُنَ گهڻا، راڻا تي رُوندا ويا.

بيت - 16

ڪاڪ نہ جَهليا ڪاپَڙيِ، موھيا نہ مَحلَنِ،
ٻائِنِ ۽ ٻانھِنِ جي ٻَنڌَڻَ ڪين ٻَجَهنِ،
لَکين لاھوتيَنِ، اھڙيون اورِيان ڇڏيون.

بيت - 17

اھڙيون اوريان ڇڏي ويا لاھوتي لَکَہ،
پايو پِٽيِنِ ويٺيون ڪاڪ ڌَڃاڻيون ڪَکَہ،
پيئَي اِئين پَرَکَہ، تہ سوڍيُون سِجهائي ويا.

بيت - 18

ڪاڪ نہ جهليا ڪاپڙي، موھيا ڪنھن نہ مالَ،
جي ڇورِنِ ڏنا ڇالَ، تہ بہ لاھوتي لنگهي ويا.

فصل پنجون
بيت - 1

نہ وارث نہ وَلَھو، نہ سَگَ نہ سِياڪو،
تو پڃاڻا سُپرين آيُم اولاڪو،
پانِڌيا پاراپو، ڏجانءِ ڍاٽيِء ڍول کي.

وائي - 1

ڪي جو ڪاڪ تڙاءِ، چانگ چَرَھو چَکيو،
ڪَرَھو سَرَھو ڏيه ۾، نہ تنھن ڊپ نہ ڊاءُ،
پاہُ پِرائي آئيو، لالي لڊوڻيان،
ڪَرَھي ڪانيٽا رتا؛ نائي ناڪيلا،
وک واسياءِ پانھنجو، سڀئي سُراھِيا،
تون ڍاٽي ڍَٽَ ڌڻي، راڻو تون راءُ،
مومل محتاجون ڪري، عاجزيون اڳيان،
آءُ تون، عبداللطيف چئي، موٽيِ ھِن مھلا.

بيت - 2

ڏجانءِ ڍاٽيِء ڍول کي سَنِيھو ساري،
مونکي ڦَٽُ فِراق جو مينڌرا ماري،
اَچين جي واري، ڪَرھو ڪمينيِء تي.

بيت - 3

ڪرھو ڪمينيِء تي سوڍا وارِ سُجانَ،
ڪُه ڪريان ڪاڪ کي، توھين ڏي تاڻَ،
لاھي غَيرَ گُمانَ، اَڱڻ آءُ اڪنڍئين.

بيت - 4

اَڱڻ آءُ اُڪنڍئين، پَرچيِ پيارا،
پلڪ پَراھون نہ سھين جيِء جا جيارا،
نِينھن جا نِظارا، سَڃ تہ مانَ سُور لھي.

بيت - 5

سڃ تہ مان سور لھي، اَکيون ڀري ٻاجَهہ،
راڻي جي رھاڻ کي ويٺي وجهان واجَهہ،
سوڍا لھي ساڄَ، پَسُ تو شَڪوُن تَڪيا.

بيت - 6

پس تو شڪون تڪيا، سيئي وِھاڻا،
پَسيو پَرِ پَچي ھِنئون، جي حبيبن ھاڻا،
ھِڪُ ڏُونگها ڏاڍاڻا، ٻيو موٽيو تان نہ مينڌرو.

بيت - 7

ڪري موٽَ مينڌرو جي لڊوڻيان لالُ،
گهرُ مڙوئي گهوريان ھوند پنھنجو حالُ.
راڻي ڌاران راڄ ۾ مون نگُهرجي مالُ،
سوڍي کي سوال، ڪريان ٿي قرب جو.

بيت - 8

سوڍا سُورَ سُڪائيون، اَکيون آبُ نہ ڪن،
راڻي جي رِھاڻِ کي وِروڻُيِون وڃن،
سي ڪيئن مينڌرا مَچَنِ، جي تو سوڍا سوريِء چاڙھيُون؟

بيت - 9

مومل ويٺي مينڌرا سداءِ ساري،
وَليُون واسَ وَرَنِيُون چانگي کي چاري،
جڏھن تڏھن سپرين ايندُمِ اوتاري،
سوڍي سين ساري، ڳالھيون ڪنديَسِ ڳُجَهہ جيون.

بيت - 10

سوڍا تَنھنجي سُورُ اَندر آڳيُون لائِيُون،
راڻا رِھاڻِنِ جا مارينم مذَڪَور،
طعنا ڏَيِنِئون تُورَ، آءُ تہ پرچون پاڻ ۾.

بيت - 11

راڻا رِھاڻِيُون سوڍا ويٺي سارِيان،
سَھسين سِجَ اُلٿَا، راتيون وِھاڻيون،
ڪوڙين مون ڪاڻيون، ڍولا ڍَڪي آءُ تون.

بيت - 12

مون گهِرَ اچي جي ٿئي مينڌرو مَھمانُ،
آڻي جهوڪِيان آڳِ ۾، ڄيري وِجهان ڄاڻُ،
تاڻي تَنُورَنِ ۾ ڀيري ھَڻان ڀانُ،
پيڪن سوڌو پاڻُ، گهرُ تَڙُ گهوريان پرينءَ تان.

بيت - 13

اڄ نہ ڳالھائونِ، ھُونِ ڏِيھاڻي نِجُهري،
پَسو پَهُ پيونِ، آتڻ سُڃو اُنري.

بيت - 14

اڄ نہ پَسان سي، آتَڻ ڪِتُمِ جنسين،
ھاڻي تنِھين کي، ڪَنڌيِء ڪاڪ نھِاريان.

بيت - 15

تون ڍاٽي ڍَٽَ ڌڻي، ڍوليا تُنھنجو ڍَٽُ،
پائي تُراڙي توريان، تہ مُلڪ نہ تُنھنجو مَٽُ،
لاھي ڪسر ڪَٽُ، اچي کوڙ قَناتون ڪاڪ ۾.

بيت - 16

کوڙي قناتون ڪاڪ ۾ راڻا ويه رھيِ،
ماڻهو جي محلات جا، سوڍا ڪج سَھي،
وينديَئي ڳالهہ وَھيِ، وِڪَر پُوندين وَلَھا.

بيت - 17

آکُون ڊاکُون، سِر کنڊ شاخون، جتِ چوکا چندنَ ڪَونرَ،
مَيي سڀئَي ماڻيا، جِت نہ ڀَرنِ ڀَونرَ،
ڪُنئاريون ۽ ڪَونرَ، ڪاہ تہ پَسون ڪاڪ جا.

بيت - 18

ھلو ھلو ڪاڪ تَڙِ، جِتي نيھَن اُڇَلَ،
نَڪا جَهل نہ پَل، سڀڪو پَسي پرينءَ کي.

بيت - 19

ھلو ھلو ڪاڪ تڙ، جِت گهرجي نيِنھُن،
نڪا رات نہ ڏينھُن، سڀڪو پَسي پِرينءَ کي.

بيت - 20

ھلو ھلو ڪاڪ تڙ، چَرُو جِت چَرَنِ،
ڪوڙين رنگِ رَچَنِ، پانَ واريون پِڪ سين.

فصل ڇھون
بيت - 1

ڪين ساڱا ھِيُمِ سُپرين جاڙُون ڪِيَمِ جِت،
سوڍا مونکي تِت، موٽي مُنھَن ۾ آئيُون.

وائي - 1

مينڌرا مونکي، راڻا جِمَ وساري ڇڏئين،
مونکي طعنا تُنھنجا ڏيهُ مڙوئي ڏي،
راڻي تي ريس ڪيِ، کَرَ سين کِليُمِ جيِ.

بيت - 2

ڪين ساڱا ھِيُمِ سپرين، جاڙون ڪيم جي،
سوڍا مونکي سي، موٽيِ آئيون منھن ۾.

بيت - 3

خاموشي خبر جيِ مومل ٿيِ مَتِ،
صبر ٿيو سُپَت، منھنجي حق مينڌرا.

بيت - 4

سوڍا صبر تُنھنجو مومل مت ٿيو،
تو جو ڪالهہ ڪيو، تنھن مَديون ميٽي ڇڏيون.

بيت - 5

تو ۾ ٻَڌيَسِ تي، جي منھن ۾ مديون نہ ڏئين،
ڍولا جي ڍَڪيَئيِ، سي متان عيب اُپٽئين.

بيت - 6

جي منھن ۾ مديون نہ ڏئين، تو ۾ تي ٻَڌياسِ،
سوڍا اِن سُھاڳ کي ويٺي واجهاياسِ،
ڍولي ڍَڪياس، ڏيئي پاندُ پناھجو.

بيت - 7

راڻا ھُيَسِ رِيُ، تو سائينءَ مون سونُ ڪيو،
منھنجي مداين جو حال اٿيئي ھيُ،
ڍوليا ڍَڪَڻُ ٿيُ، ڪاملَ ڪَچايَنِ جو.

بيت - 8

ڍولي ڍَڪي آھيان، ھُيَسِ اُگهاڙيِ،
ڏيئي لِکَہ لاڙيِ، ڪَڪُر ڪيائِمِ ڪاڪ جو.

بيت - 9

ڍولي ڍڪيِ آھيان، ھيس اُگهاڙي اَڳَ،
جوڙي وچان جَڳَ، ڪڪر ڪيائم ڪاڪ جو.

بيت - 10

ڍولي ڍڪي آھيان، ھيس اُگهاڙي آنءُ،
رکيِ پنھنجو نانءُ، ڪڪر ڪيائم ڪاڪ جو.

بيت - 11

ڪڪر ڪيائم ڪاڪ جو، ڏيئيِ لاڙي لِکَہ،
ھاڻيِ مٿي ڏِکَہ، چڙھيو ٿيِ چاڳَ ڪريان.

بيت - 12

سوڍا صبر تُنھنجو مَرڪُ لَڄايَنِ،
چُپَ سين جي چَوَنِ، ادب ڪجي اُنِجو.

بيت - 13

سوڍا صبر تنھنجو لڄاين مرڪ،
نہ ڪُڇَڻَ سين نَڪُ، ريِء رُڪ راڻي وڍيو.

بيت - 14

سوڍا صبر تنھنجو سڀني سيکاري،
مومل جي واري، ڪُه ڄاڻان ڪئن ٿيو.

بيت - 15

سوڍا صبر تنھنجو سيکاري سَھَسَ،
پُڄي مَنجهان پَھَسَ، مونکي نصيبَ نيئيِ جهليو.

بيت - 16

سوڍا صبر تنھنجو مونکي نصيحت،
ريلا ڪنديَس رَتَ، مينڌرا تو مَھندان.

بيت - 17

سوڍا صبرَ تنھنجي ماڙُھو ڪي مومل،
ڪُپَرِ مَنجهان ڪَلَ، پييَمِ پِرين تُنھنجيِ.

بيت - 18

سوڍا صبر تنھنجو بيعقلن عقل،
آھي انگُ اَمُلُ، ماٺ تُنھنجيِ مينڌرا.

بيت - 19

سوڍا صبر تنھنجو بيعقلَ آڻي بازِ،
سندي صبرَ ساز، توبه ڪاريَم تَڪڙي.

بيت - 20

سوڍا شَرمائيون، پَسيو عيبَ اڳيان،
نَڪَ نِرجائيون، ھُيون منھنجي حق ۾.

بيت - 21

موٽي آيو مُنھن ۾ سوڍا شرم جن،
سي لَڄايون لُڇن، پَسيو عيب اڳيان.

بيت - 22

اديون آتڻ واريون نِرجا نَڪَ ٿيا،
وڍيا تان نہ ويا، پاڻا موريا مُنھَن ۾.

بيت - 23

موري مُنھَن وڏا ٿيا، وڍيان تان نہ وڃن،
اَديون انا سِيَنِ، تن ڪوجهن کي ڪِئن ڪريان؟

بيت - 24

جنِھين سندي مُنھَن ۾ نيِھائيُون نَڪَن،
تِئان وڍيو ھيڪڙو، تہ ڪڙو ٿورو تن؟

فصل ستون
بيت - 1

ڍَٺِ م وَڃج ڍولَ، ڪانياريِ ڪاڪ ڪَري،
آءٌ اڳھين آھيان ٻَڌي تُنھنجي ٻولَ،
توکي ساري سُپرين، رُنُم منجهہ رَتولَ،
ٽِڪاڻا ۽ ٽولَ، وِسَهُ مون وِہُ ٿيا.

وائي - 1

ڪِئن ڪريان، ڪاڏي وڃان، مونکي سوڍو سَجُهہ نہ ڏي،
اچيو آتڻ واريون، مونکي طعنا ڏِينِمِ تي،
پَٿرِ وارَ وِڃائيان، آءٌ ريجهي راڻي کي،
کارايان کِيروليون، آءٌ چاريان چانگي کي،
راڻو تي رُسي ويو، جئَن کَرَسين کِليُمِ ٿي.

بيت - 2

لڊوڻيان، لطيف چئي، کَٽون کنياءٌ،
ڇڏي حيلا ھليا، مومل ماڻياءٌ،
وڃي ڪاڪ ڪنڌين ۾ لَڏُون لاٿاءٌ،
ڀيرو ڀَڳاءٌ، آسڻِ آراميِ ٿيا.

وائي - 2

جِتي راڄ رھن، سي ٿَرَ سُکِہ وَسن،
آءٌ تنھن جبل مٿڙان گهوري؛
آما، ليما، ڦُلَ ڦارُوھا، جِت کٽڻھار کُلن،
ٻاروچاڻيون ٻانِھيون، ڪھڙيِء چال چلنَ،
مٿن پوتا پَٽَ جا، گَهگها ساڻ گُلن،
سُونھَنِ سُپيريَنِ جا پَکا مَنجهہ پَٽَن،
جِئان ويھي اُٿيا، ھِنئڙو تن ھنڌن.

بيت - 3

ڀيرو ڀَڃ ۾ ڪاپڙي، لاھي ويه م لاڳَ،
تان مون ھِنئَڙو ماڳَ، جان تون جوڳي جُوءِ ۾.

بيت - 4

سوڍي سِرُ نِيو، ھِت ڪَرنَگهَرُ سکَڻو،
راڻي جي رِھاڻِ کي سِڪي ساہُ پيو،
پَسان ڪي نہ ٻيو، توريِء اَکَڙِيَنِ سين.

بيت - 5

سوڍي منھنجي ساہ سين جيڏيون جِئن ڪيو،
ڪَڙي مون ڪاڪ ٿي، آتڻ وسريو،
پسان ڪيِ نہ ٻيو، توريِء اَکڙين سين.

بيت - 6

سوڍي سُتي پوءِ ڪا جا مونسين ڳالهہ ڪئيِ،
ساجي پَڌَرِ پوءِ، تہ سَرتيون سُمهي ڪانڪا.

بيت - 7

جيڏيون منھنجي جيِء سين راڻي رِڻُ ڪيو،
قَلبُ ڪاڪ ڪَنڌيَنِ ۾ پُرزا ٿي پيو،
ٻُجهان ٻَھرِ ويو، ھِنئون ھنڌِ نہ اَڳئين.

بيت - 8

راڻي رڻ ڪيو، جيڏيون منھنجي جيِء سين،
مَنُ مينڌري وڍيو، ڌُٻي ڌَرُ پيو،
ٻجهان ٻھر ويو، ھنئون ھنڌ تہ ھيڪڙي.

بيت - 9

راڻو ڪا رات ويو ڳُجهيِ ڳالهہ ڪَري،
سوڍي ريِء سَرتيون ھَڏِ نہ ساہَ سَري،
وڃي مانَ وَري، آسائِتيِ آھيان.

بيت - 10

راڻا نہ ڄاڻان، ڪئن وڏوڙئين وَلھَا،
پيئي کِهَ کَٽُنِ تي، ٿيا پلنگ پُراڻا،
جايون، گُلَ، جَباتَ وَڻَ تو ريِء ڪُوماڻا،
ڌُريان ئي ڌَونرا ٿيا، وَرَ ري وھاڻا،
مينڌرا ماڻا، تو ريِء ڪنديَسِ ڪَنِسين؟

بيت - 11

ميان مينڌرا موٽُ، بخش ڪر بُڇائيون،
تون گهڻِنِ سندو گهوٽُ، مون وَرُ تُونھِين ھيڪڙو.

بيت - 12

ڪَرَھا ڪارڻ ڪاہَ، توکي ڌَڻيَنِ ڌاريو،
ساري ڏيج، سيّد چئي، لُڊاڻي تان لاہَ،
مَقابلو مومل سين ٿيندو سَنجِهہ صُباحَ،
سوڍي جي صلاح، ڪَونَر چَرَندين ڪاڪ جا.

بيت - 13

ننڍو تان ڪوہُ، پر وِکيُنِ آھي وِتَرو،
وڃيو ڪاڪ ڪنڌين ۾ پَھَسَ پَکيِء جِئن پوءِ،
اِنَ ڪُرَ سندو ڪوءِ، مَيو ماٺو نہ ٿئي.

بيت - 14

راڻو ڀانِئيو راند، وڃيو ڪيئن ٻيا وَرَ رانئِيين؟
وَرُ وِڏوڙيو اِينئھين، جيئن پَرَ پُڄِتوءِ پاند،
ھَي ڀَڳِيَئي ھيڪاند، سوڍو سارِيندِئن گهڻو.

بيت - 15

ڪيڏانھن ڪاھيان ڪَرَھو، چَوڏِس چِٽاڻو؟
مَنجهھِين ڪاڪ ڪَڪوري، مَنجهھِين لُڊاڻو،
راڻو ۽ راڻو، ريِء راڻي ٻيو ناہِ ڪو.

بيت - 16

ڪيڏانھن ڪاھيان ڪرھو، چٽاڻو چَوڌارَ؟
مَنجهھِين ڪاڪ ڪَڪوريِ، مَنجهھين باغَ بَھارَ،
ڪانھي ٻي تَنوارَ، ٿيو مِڙيوئي مينڌرو.

بيت - 17

لوٺَيسِ لُڊاڻي، پَسان جو پَرِينءَ ري،
جيڏيون جيھائي ڪي رات رُسي راڻي،
ھلبو ھاڻي، ويرا ڪاڪ وِہُ ٿي.

بيت - 18

لوڍيِ لَکَہ اچن، رُوءِ راڻي جي ناہ ڪو،
ھڪ اکيون، ٻيا اَڱڙا، پَرِ ۾ ٿا پَچن،
سي ڪئَن مينڌرا مَچن، جي تو سوڍا سُوريِء چاڙھيون.

بيت - 19

حال قربان، مال قربان، گهوريان لُڊاڻو،
فِدا ٿيِء فقير جو، شل رُسي مَ راڻو،
مُيُنِ سين ماڻو، مناسب نہ مينڌرا.

بيت - 20

جي ھُوا ڪو ڏيا ڪاڪ جا، سُتا سي سونھَنِ،
لُڊوڻيان، لطيف چئي، لَڏيو لوڊيَڙَنِ،
سي موٽي مس اچي، جي آتڻِ آرامي ٿيا.

بيت - 21

راڻي سندو روح، پَسو پَڳَهُ پِيومِ،
ٻيڙيِء جئن ٻَڌي ويو سوڍو ساہُ سَندومِ،
وِھڻ وِہُ ٿيومِ، جاڳيو ٿيِ جَرُ ھاريان.

بيت - 22

جي ڪنڌيِء ڪاڪ ڪَڪوريا، تن باغنِئان بَسِ،
سوڍي ريِء سرتين ڪاڪ نہ اچي ڪَسِ،
تَنُ ٻيڙيِء جيئَن تاڻيو، راڻي پائي رَسِ.

بيت - 23

ڪين ساڱا ھِيُمِ سُپرين، جاڙُون ڪيَمِ جالَ،
سوڍا مونکي ڪالهہ موٽي مُنھَن ۾ آئيون.

بيت - 24

سَھَسين جِئان سِڪن، تِئان مومل موٽڻُ لِکيو،
سي ھُنئَئِين جاڙَ جِيَنِ، جي ڪُوڙي ڪاغذ آئيون.

بيت - 25

ويٺي نِت نِھاريان راڻا تُنھنجو راہُ،
موٽائي ماڳن ۾ آڻيندُءِ اللھ،
سوڍا تو ڳَرِ ساہُ، نہ تہ راڻا گهڻا راڄ ۾.

بيت - 26

جَڳ جِئَنھِين چوءِ، سوڍو تئن نہ سِکيو،
راڻو تئن نہ روءِ، ڳوڙھو جئَن ڳَلِ ڳَڙي.

بيت - 27

جئن ايندي موٽئين مينڌرا وڏي جاڙَ ڪياءِ،
وَرڻو نہ ھُئين وَلَھا، ھوند جَٽي مون جاڳاءِ،
سُتي جي ساڃاءِ، سوڍا سِگهيائي ٿئَي.

بيت - 28

نَئون نياپو آئيو راڻي مُلا رات،
لَڌِيسون، لطيف چئي، ڪنا ڏاتر ڏات،
ڪھڙي پُڇين ذات، جي آيا، سي اَگهيا.

بيت - 29

ڪَڪوري ڪاڪ، ھيُ راڻا ڀانءِ م رَتُ،
سوڍا اِيء شَربت، نسوروئيِ نينھَن جو.

کاھوڙي

فصل پھريون
وائي - 1

وَسائيندڙي مِينھَن، مانَ مِلان کي سَڄڻين،
آءٌ ملندي پِرينءَ کي راتيون ڏوري ڏينَھن،
مونکي پِريَنِ ميڙِئين، روجهڙيون ميڙِئين مينھَن،
اکيُنِ آگَمَ لائيا، ڪَرَ مُندائتا مِينھَن،
مادر موٽي نہ وِھان، جان مون پِريان سين نيِنھَن؛
اَديون عبداللطيف چئي، وينديَسِ سا جن سِيئن.

بيت - 1

مون سي ڏٺا ماءَ، جن ڏٺو پِرينءَ کي،
ڪَري نہ سَگهان ڪاءَ، اُنھين سنديِ ڳالھڙيِ.

بيت - 2

مون سي ڏٺا ماءِ، جنھِين ڏٺو پِرينءَ کي،
رھيِ اچجي راتڙيِ تن جُنگن سنديِء جاءِ،
تنھِين جيِ ساڃاءِ، تُرَھو ٿئي تار ۾.

بيت - 3

وييون پَٻِ پَئي، کيرون کاھوڙَينِ جون،
آءٌ تن ڏوٿِيَنِ جون پُڇان ڪيرُ پَھي،
رُڃُن رات رھي، جنھِين ڏونگر ڏوريا.

بيت - 4

پاران پُڇي آءُ، خبر کاھوڙِيَنِ جيِ،
ڏوٿين ڏونگرانءُ، ڪنھنپر ڏوريو ڏُٿَ کي.

بيت - 5

تون ھَڏِ ڪُڄاڙيا، سَنجهي سعيو نہ ڪَرين؟
سَوارا سَنڊَ کڻيِ، کاھوڙي ويا،
آڻيندين ڪِئان، ڏُٿ ڏوراڻي ڏيه جو؟

بيت - 6

ھوءِ ڏوٿيِ ھوءِ ڏِينھَن، ھوءِ ڏونگر ھوءِ لڪيون،
ڪنھن جنھن لَڌا نيھن، ڀُڻا لُوسَنِ لُڪ ۾.

بيت - 7

ڏوٿي سا ڏورينِ، جا جُوءِ سُئي نہ ٻُڌيِ،
پاسا مٿي پاھڻين کاھوڙي کوڙينِ،
ويا اُت وَوڙينِ، جِت نِھايت ناہِ ڪا.

بيت - 8

کاھوڙي کِجن، پَسيو پورھيتَ ويسِرا،
سي ڏوٿِيَڙا ڏُورِ ويا، رُڃنُ جي رھن،
ڪامُلِ آھي تن، مون پريان جي ڳالھڙي.

بيت - 9

ڀَڪُلِيا ڀوڻن، دَلَقَ گڏيو ڌوڙ ۾،
ڳالھيون ڳَھلَي لوڪ سان پڌَر پَئي نہ ڪن،
ڪامل آھي تن، مون پريان جي ڳالھڙي.

بيت - 10

تان وَنُئَن ويھي آءُ، اڱڻِ کاھوڙَينِ جي،
جوش ڏناءٌ جيِء کي لِڪائي لوڪانءُ،
ڏوٿينَ ڪنھن ڏُکانءُ، سُمهي سکہ نہ ماڻيو.

بيت - 11

ڪِ ڪي کاھوڙي، ڇپر ۾ سڏ ٿيو،
اڳي ٿي سُئي، اُنھين سنديِ ڳالھڙي.

بيت - 12

ڏُٿُ گهڻائيِ ڪن اِنَ اورانھين ڏيه جو،
سندا کاھوڙَينِ، پَري سُڄَنِ پيچرا.

بيت - 13

جي ڪو ڏٿ ڪَري، تہ ڏونگر ڏورڻ ڏاکڙو،
ڇپرُ ڪين ڏي، سُوکڙيون سُتَن کي.

بيت - 14

مون کاھوڙي لنگهيا، گَهرين نہ گهارينِ،
واحد لڳ وِلھُن ۾ رويو جَرُ ھارينِ،
گوندرِ گذارين، جُہ ڏوٿيِ ڏٿ گڏ ٿيا.

بيت - 15

مون کاھوڙي لنگهيا، ويھي نہ وير م ڪن،
ڏينھَن تَتي ۾ ڏونگرين ڪارڻ قُوتَ ڪَھَن،
جهنگل ۾ جُهڻِڪَنِ، جہ ڏوٿي ڏٿ گڏ ٿيا.

بيت - 16

مون کاھوڙيِ لنگهيا، سُمهن ڪين پَئَي،
سمر ڪياءُ سُڃ جو، ڏوريِ ڏٿ لَھيِ،
ويا اُت وَھيِ، جِت نھايت ناہ ڪا.

بيت - 17

رائو رُڃَ رَھُون، جتي نينھان نِڪڻي،
لڳيو پيرَ لَڪَنِسين ڇِڄيو ٿين ڇَھُون،
تان ڪا سارَ لَھُون، ھوتَ ڪمينيِء سپرين.

بيت - 18

کاھوڙين کڻي، ساجُهر ٻَڌا سَندرا،
ڏوريندي ۾ ڏونگرين ڪياءٌ پاڻُ پَڻي،
ڏُکن ڏِيلُ ھڻي، ڇيهُ لڌاءٌ ڇپرين.

بيت - 19

کڻن نہ کَرَ ڪاڻَ، پَنڌِ پَراھين ھليا،
ڏوٿيَڙا ڪنھن ڏٿ کي جُنبيا ڏَنھُن جابانَ،
کاھوڙين اُھڃاڻَ، اَنگِ نہ سَڄيِ اَڳڙيِ.

بيت - 20

کَرَڪَڻا لاھي، سُکہ نہ سُتا ڪڏھين،
اوسِيڙو آھي، کاھوڙيَن اِنھيء پنڌ جو.

بيت - 21

سُڪا مُنھن سندن، پيرين پُراڻا کيٿرا،
سا جُوءِ ڏوري آئيا، سونُھان جت مُنجَهن،
ڳُجها ڳُجهيو ڪن، تِھان پَراھين پنڌ جون.

بيت - 22

سُڪا سَنڊ ڪَڇُن ۾، کرڪڻا پيرين،
ٽِمندي نيڻين، آنڪي کاھوڙي گڏيا؟

فصل ٻيو
بيت - 1

پيو جن پَرو، گَنجي ڏونگر گام جو،
ڇڏي کيٽ کَرو، لوچي لاھوتي ٿيا.

وائي - 1

آءٌ جيھائي ذات، ھوتون پان سُڃاڻج سُپرين.
اوئيُون آريِء ڄام جون، ڀَريان سَڄائي رات،
ٻانِھي ڪوٺِينِ ٻاجهہ سين، تہ ڪَرَ لَڌِيَمِ ڏات،
تان ڪي ڏنگرَ ڏوريان، جان نہ وِھامي رات،
ڪنديَسِ عرض اللھ کي سُڀاڻي پِرڀات،
اَديون، عبداللطيف چئي، منھنجي محبن سان مَصلات.

بيت - 2

پيئي جن پَرَکَہ، گنجي ڏونگر گام جي،
واري سڀ وَرَقَ، لوچي لاھوتي ٿيا.

بيت - 3

پيئَي جن پَڻي، گنجي ڏونگر گام جيِ،
ڇڏي ننڊ گهڻي، لوچي لاھوتي ٿيا.

بيت - 4

پيئَي جنھين بُوءِ، گنجي ڏونگر گام جي،
ڏوري سا جُوءِ، لوچي لاھوتي ٿيا.

بيت - 5

پيئي جن باسَ، گنجي ڏونگر گام جي،
ڇڏي سب لِباسَ، لوچي لاھوتي ٿيا.

بيت - 6

پيئي جن پَرُوڙَ، گنجي ڏونگر گام جي،
ڇڏي سي ضرورَ، لوچي لاھوتي ٿيا.

بيت - 7

گنجو ڏونگر گامُ، پيھي جن پَروڙيو،
ڪَري تَنُ تمامُ، لوچي لاھوتي ٿيا.

بيت - 8

ڪھڙو اٿيئي ڪامُ، گَنجي ڏونگر گام ۾؟
پَسي تنھن پاھڻَ کي اچي نہ آرام،
متان ڏونگر ڏورئين، اُجِهين ڪُه عَوام،
ھَرا ڪَري حرامُ، کام تہ کاھوڙي ٿِئين.

بيت - 9

پير پروڙي پاءِ، گنجي ۾ گُنَ گهڻا،
کاھوڙي کَرا ويا، نڪا اوڏي ماءِ،
جنھِين ڏٺي جاءِ، تنھِين موٽڻُ ميھڻو.

بيت - 10

ڏيهُ ڏيھائي ناہ، جِتي پير نہ پَکيان،
تِتي کاھوڙيان، وَرَ ڏيئي وَڻَ چونڊيا.

بيت - 11

جِت نہ پکيِء پيرُ، تِت ٽِمڪي باھِڙي،
ٻيو ٻاريندو ڪيرُ، کاھوڙڪيِء کيرَري؟

فصل ٽيون
بيت - 1

اچي پيا آٽَ ۾، واٽ وڃائي جن،
اوءِ بَصِيرَ بَرَنِ ۾ آنڌا ٿيو اُڀَن،
ڪَنَنِ آڏيُون تاڙيون، گُنگن جئن گُهمن،
فِراقيِء فرمان جو آھي ٻَرُ ٻوڙنِ،
لَنگها ٿيا لاھوت کي سُتا پيا سِڪن،
کَپت کاھوڙيَنِ، آہَ اُٿيِ پِئي نہ لھي.

وائي - 1

سِياڪو سيڻانِ، ڀوريِ تو پاڻن سُڃاڻي نہ ڪيو،
موٽيو ماڳ نِھارِئين ڪھڙي مُنھن ڪيڻانِ؟
ھوند نہ پيئيِنَ ھيتري، ويئِيَن جي سيڻانِ،
مَچَ پَسي ڪِئن موٽِيئن، سَڙِيئن نہ لَيء سيڻانِ،
واريء جِئن وِرڄي ھِنئون، ڪِرڪي لَيِء ڪَيڻان،
آتَن منھنجا اڱڙا ڪالھون پوءِ ڪيڻانِ،
ڇپِر ڪنديَسِ پنڌڙا، مون ڀانيو سيڻانِ.

بيت - 2

ڏسي ڏوري ڏونگرين واٽِ وڃائي جن،
ڪُرَندان ڪي پروڙيو، رَندِ نہ سي رڙھن،
پيئي دارَ دَيُون ڪيو، پيرَتِ تان نہ پُڇن،
ڌُوڙِ پِريان ليء ڌار ڪيو ويچارا وجهن،
خبر کاھوڙين، آھي لِکَہ لاھوت جي.

وائي - 2

جاڳي اکَڙِيَنِ، تو اوجاڳو نہ ڪيو،
اکَڙِيُون پِريَنِ کي ٽَهَ ٽَهَ ڪيو ٽِمَنِ،
جي سنجهيئي سُتيون، سي مَرُ سُورَ سَھَنِ،
تون اناسيِ اَوجِهرين، ھوءِ ٿا ھوتَ ھلن،
اَديون، عبداللطيف چئَي، مِلان سين محبن.

بيت - 3

ويجهو وڃ م واٽ کي، ڪَھِج ڏَنھُن ڪُواٽ،
اُجهي مَنجهان آٽَ، اَويسي ٿي آءُ تون.

بيت - 4

ڪُپيريِء ۾ پيرُ، ڪنِھين پاتو پيرئين،
جِيان مُنجهڻ ماڙُھئين، سَڄڻَ تِيانئي سيرُ،
اُنَ ڀُون سندو ڀيرُ، ڪوڙِنِ منجهان ڪو لَھي.

بيت - 5

ڪُپيريا پري ٿيا، اَٻُڌي ٻُڌاءٌ،
اُنِھين کي آءٌ، ھِنئر ڏِسي آئيو.

بيت - 6

سُونَھَپَ ۾ سَپَ گهڻا، مُنجهَڻَ ما کي ھوءِ،
پَرو تنھِين پوءِ، جو اُجهي پئي اُنَتان.

بيت - 7

ڏوري ڏوري ڏيهَ، ماءَ کاھوڙي آئيا،
مَيَن پيرين کيهَ، ڪُه ڄاڻان ڪنھن پارَ جي.

بيت - 8

جَنھگِل ھليا، سي نہ ڀُليا، راہَ ھليا ڦُرجن،
اَوَ جَهڙِ سي نہ پَوَنِ، ٻيئي جنھِين ڇڏيون.

بيت - 9

جهَنگُ کامي پَٽُ ٿيو، ڀَڳي چوران لِڪَ،
سيڪَڙُو ۽ سِڪَ، ٻَئي گڏيا پاڻ ۾.

بيت - 10

جهنگلُ آھيڙين کي ڀَنَڻُ ڪيو روءِ،
نہ ڪُتا، نہ ڪوڙ ڪُون، چڙھيو اُڀو چوءِ،
ھاڻي ھِنِھان پوءِ، لڳي لوٺو نہ ٿئي.

بيت - 11

جهنگل آھيڙين کي ڀنڻ ڪيو رُوندو،
نہ ڪتا، نہ ڪوڙ ڪون، چڙھيو اُڀو چُوندو،
ھَڏِھِين نہ ھُوندو، اِنِھان پوءِ عالم ۾.

بيت - 12

نہ ڪتا نہ ڪُوڪارَ، نہ سيِ سَڏَ شڪارِئين،
پِٽيو کڻي پارَ، جهنگلُ آھيڙين کي.

بيت - 13

وَرُسا سُڃي ويڙہِ، جنھيِن ۾ سڄڻ ھيڪَڙو،
سو ماڳو ئي ڦيرِ، جِتي ڪوڙِ ڪُماڙُ ھئين.

بيت - 14

ورسا ڪاري رات، جنھنم راہَ گُم ٿئي،
نَڪا ھُنَجي تاتِ، ھيء پڻ وڃي وِسري.

بيت - 15

ڪاري رات، اَڇو ڏينھُن، اي صِفتان نُورُ،
جِتي پِرينءَ حُضورُ، تِتي رنگُ نہ رُوپُ ڪو.

بيت - 16

تحقيق جي تون ڀَري مٿي ريِء کڻيجِ،
ٻانھُون ٻيئي لاھي ڏيئي، ڪُشتي ڪمائيج،
جا حاج ھٿن ري نہ ٿئي، سا ٺُونٺو ٿي ڪَريج،
تَنِگئان ٽاري، سَنڌَنِئان ساري، ڄَنگُهنِ ريِء ڄُليج،
ھڪل حقيقت جي ٻوڙو ٿي ٻُڌيج،
اَنڌو ٿي پَسيج، مُشاھِدو محبوب جو.

بيت - 17

وائي وڃيِم شالَ، ڪنن سان ڪيمَ سُڻيان،
ڀَلو ڪري ڀالَ، تہ اکين سين انڌو ٿيان.

بيت - 18

ڏونگرن ڏسجن، اڄ پہ رَيون اُنِجون،
ڏوٿَيڙا ڏُٿ کي آراڙا اچن،
خيما کاھوڙين، اڄ نہ اُنھِين ڀيڻئَين.

بيت - 19

ڏونگرِ نہ ڏوٿي، ڏونگرُ سُڃوئي ڏوٿين ري،
پُڇان پَرو ٿيِ، ڪ ڏُوٿي ڏُٿِ اچڻا؟

بيت - 20

کاھوڙيِ کَرا، سُوڌيِ خبر پَکڻين،
سوجهي جن ڪيا، مٿي اڱڻ آھِرا.

رام ڪلي

فصل پھريون
بيت - 1

نُوري ۽ ناريِ جوڳِيَڙا جھانَ ۾،
ٻَري جن ٻاريِ، آءٌ نہ جِيَنديِ اُنِ ري.

وائي - 1

سَندَڙِيانِ سِڱڙَي، ڳالهہ ڳجهڙي، مون مارينديِ ڪڏھين،
جا وڄائِينِ جَتَڙَا، نہ تنھن نَڙَ جهڙيِ،
مُرليِء کي جنھن ماتُ ڪيو، نہ تنھين تُلِ تُنَبڙيِ،
تاريو جنھن توڏيِء کي، نہ سو گَهنڊُ نہ گَهنڊَڙيِ،
ڏاريو جنھن ڏياچ کي، تَندُئان تنھن تِکَڙيِ،
نہ سِري نہ سِنڌُ ڪا، نڪا ھِندِ ھِھَڙيِ،
ڪوڙين واڄٽ ڪيترا، لَکين لانءِ ھَڻندڙيِ،
ڪَڙي ڪُلاٽَن کي، محبت وارن مِٺَڙيِ،
مِٺائِيان مِٺي گهڻو، چُوندا جن چَکَڙيِ،
وانءُ اوناءِ اُنَکي، ويهُ م، کَڻُ وِکَڙيِ،
بيخود بابو سي ٿيا، ٻُرَنديِ، جن ٻُڌَڙيِ،
جا ساراھيل سبحان جيِ، تنھن واکاڻ ڪِھَڙيِ.
سَھَسين سُرُودَنِ کي پاڻان پوءِ وجَهندَڙيِ،
گهانڊارَ مِرُون موھيا، ھيِء ماڙُھو مُھَندَڙيِ،
آھي، عبداللطيف چئي، مُئا جِياريِندَڙيِ.

بيت - 2

جوڳيڙا جهان ۾ ھئَا منجهہ حَمامَ،
آرامان ارَڳُ ٿيا، اوڏا نہ آرامَ،
ڪياءٌ قِيامَ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 3

لَکين ڪيا لِسانَسين لاھوتَينِ لوڙا،
گهوڙا ڙي گهوڙا، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 4

ڳوليان ۽ ڳُنڌِيانِ، ويا ويراگي نِڪريِ،
صحبت جا سَنديانِ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 5

مَران، مٿو پِٽيان، نِھاريان نيڻانِ،
سخن جي سَندانِ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 6

وارو ويرا ڳيَنِ کي ويل مَ وساريج،
قَدَمَ ڪاپَڙيَنِ جا لِيلا لَھيج،
پيرَتِ پَسيو پَٿَ جي، وڃڻَ کي وڃيج،
راتو ڏِينھِن رِڙھيجہ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 7

قدم ڪاپڙين جا لڳا ۾ لاھوتَ،
جنِھين سين ياقوتَ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 8

واڄَٽَ ويراڳيَنِ جا، مونوٽ وڏيِ وَٿُ،
سونُ سڀوئي سِڱيون، پَسي ڪِينَ مَڪَٿُ،
ويساھي ويلَ ڪنھِين پُورَبِ ويندو پَٿُ،
ھَلُ، کنياءٌ ھَٿُ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 9

واڄٽ ويراڳين جا مونوٽ وڏو مالُ،
مَٿا لان مَھندِ ٿيا، ڪونھي وَٽِن قالُ،
حاصل جِنھين حالُ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 10

سُتيِ سيڄَ ھُياسِ، مونکي آہَ اُٿاريو،
جِنھين جاڳاياسِ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 11

جيڪي مونکي ني، پَڳَهَ پائي پاڻڏي،
پَهَ پُروڙِيَمِ پَٿَ جا مَنجهان ڪِيَتَر ڪي،
ھاڻي جي ھنئي، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 12

جيڪي مونکي تاڻِ، پڳه پائي پاڻڏي،
ھُو جي ھَنيان ھاڻِ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 13

جيڪي مونکي نِيو، پڳه پائي پاڻڏي،
قوت منھنجو ڪا پڙي سِڱيُنِ منجهہ سِھو،
ڪا ڦِري ڦُوڪَ ڏيو، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 14

سُوڌو سِڱَڙِيَنِ سين ڪي جو ڪَھياءٌ،
ھُو جي ھَنياءٌ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 15

صُبح سِڱَڙِيُون کڻي ويا، دُکائي دُورِ،
ٿيا ڏِيٺا رِيا ڏُورِ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 16

صبح سڱڙيون کڻي ويا، وڄائي وِيرَ،
ڏورِيان، ڏورِيان، نہ لَھان، تن بيراڳيَنِ بَھِيرَ،
جن آسَڻَ مَنجهہ عَنبِيرَ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 17

ميڙِيو ڀاڻَ ڀَرَيُون، ڪيو جوڳي جَلائِينِ،
سامي سڱڙين سين خوديِء کي کانِئينِ،
ھُو جي تَار نہ تَڳائِينِ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 18

پَسيو آسَڻَ اُنِجا، اَچي نہ آرامُ،
ڪِيَنَر ڪُٺي آھيان تنِھين جي تمامُ،
مونکي ٿيو ماتامُ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 19

پَسيو آسڻ اُنِ جا، اُدُوھا اچن،
ڪِينَرَ ڪاپڙين جا صُبحِ تان نہ سُڄن،
جي راڙين منجهہ رھن، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 20

آسڻ وٽ آھُون ڪريان، وس نہ منھنجي واتُ،
لڳم لاھوتين جو ڪينر منجهان ڪاتُ،
ھلڻ کي ھَيھاتُ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 21

پَسيو آسڻ اُنِجا، ٻانُھن وِجهان واتَ،
ھو جي ڪَھِيا ڏَنھُن قلاتَ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 22

وَٽِنِ ويٺي آھيان، ڏِسيو ڪِينَ ڏِسانِ،
جنھن جهِوئيِ ناہ ڪي، سا ڪا سُونھَن سنديانِ،
پَسيو ڪين پَسانِ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 23

بابُو بِيکاريِ ٿيا، اڄ نہ آسڻ وَٽِ،
خوديِ کانئي ھليا، پير نہ لائي پَٽِ،
ھَيھَي جِنھين ھَٽِ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 24

بابو بيکاريِ ٿيا، ڀَڄي ڇڏياءٌ ڀاڻُ،
نِسورو ئي نِينھَن جو نانگن وٽ نِڌانُ،
سِر کَنڊ جنِھين ساڻُ، آءٌ نہ جينديِ اُن ري.

بيت - 25

بابو بيکاري ٿيا، آسڻ وٽ نہ اڄ،
نسوروئي نينھن جو سامي ڪن سَھَجُ،
ھنئڙا تِنھين سين ھَڄُ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 26

نانگا نانيِءَ ھليا، سامي سڀيئيِ،
وِھَڪَ مون ويئيِ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 27

نانگا نانيِءَ ھليا، ويچارا ويا،
ڪِينَرَ ڪاپڙين جا، صُبح تان نہ سُئا،
ھُو جي ھِت ھُوا، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 28

نانگا نانيِء ھليا، چيلھيا چيلھہ ٻَڌن،
ھُو جي ھُت ھَلن، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 29

نانگا نانيِءَ ھليا، ھنگلا جان ھَلي،
ديکي تن دوارڪا مَھيسيَنِ مَلھي،
آڳهُ جن عليِ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 30

جُسي سندو، جوڳ ري، مون نہ گُهرجي ماہُ،
ساميِ منھنجو ساہُ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 31

ڪالھوڪو ڪاڏي گَيو، سندو جوڳين جوش؟
پَسيِ تنھِين پَٿَ کي ھَڏِ نہ رھيو ھوش،
آسڻ منجهہ افسوس، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 32

نڪي کڻن پاڻسين، نڪو ساڻن پاڻُ،
اھڙو جن اُھڃاڻُ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 33

پاڻھين ويٺا پاڻسين پَرِ ۾ ڪن پَرياڻَ،
اھڙا جن اُھڃاڻَ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 34

پاڻھين ويٺا پاڻسين پَرِ ۾ پَرياڻِينِ،
سامي سفر ھليا، آسڻ اُجهائِينِ،
رخصت رُئارِينِ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 35

پاڻھين ويٺا پاڻ ۾ پر ۾ پرياڻين،
ھُو جي ھَلڻ سنديون ڳالھيون ڳالھائِينِ،
وڃڻُ وڃائِينِ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 36

ويراڳَينِ وَرَن، ڏِسڻُ گهڻو ڏُھِلا،
ھڪ ٻولَڻُ ٻوڙنسين، ٻيو سندا فانِيَنِ فَنَ،
ڪي گُهرجن ڪَنَ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 37

نانگا نانيِءَ ھليا، ھاءِ منھنجي حالَ،
ھُو جي ڪَھيا ڪالهہ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 38

نانگا نانيِءَ ھليا، لوڪان ڪري لِڪَ،
ويئي مون وِھَڪَ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 39

نانگا نانيِءَ ھليا، ويراڳي ويا،
ھوءِ جي ھِت ھُوا، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 40

سَتُرُ سِڱَڙِيَنِ سين لحظي لاٿاءٌ،
ڪينَرَ ڪُٺي آھيان اُنھن جي آءٌ،
مونکي مارياءٌ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 41

پَسيو آسڻ اُنِجا اوڇِنگارُون اَچنِ،
پاڻا وِڌَيسِ پَٽَ تي، لاھي لاھوتينِ،
جي راڙي منجهہ رھن، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 42

نِسورو ئي ناہِ جو نانگن ھٿ نِڌانُ،
سرکنڊ جنھِين ساڻ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 43

جُزوُ وِڃايو جوڳئين، ڪُلَ سين آھن ڪَمُ،
آسڻُ جن عَدَمُ، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

بيت - 44

وڄائي واٽ ٿيا جوڳي جُڳاڻي،
ھُئا جي ھاڻي، آءٌ نہ جيندي اُن ري.

فصل ٻيو
بيت - 1

ڪِيَمِ ڪاپَڙِيَنِ جي پھرئين ڏينھن پَرُوڙَ،
سَگها ساعَتَ نہ ھيڪَڙيِ، چارَئي پَھرَ چُورَ،
سداءِ سيّد چئي، ھُونِ سَناسي ۾ سُورَ،جوڳيِ ساڻ ضرورَ، لِڪا ڀُڻَنِ لوڪ ۾.

وائي - 1

ڪَلپَتَيِ آئِيا، ھو ماءُ آءٌ ھلندي اُنِسين،
حِرصَ ھَوا جيِء ڄنجا سُکين تان سَڌائِيا،
تن تَڪيا تاڪي ڇڏيا، جي ايھيِء وِرُ ونھَن وَڌائِيا،
نوشَڪُون ۽ تَڪيا وِھاڻا جن وِرھايا،
ھلو تہ پَسون تنکي، جن لُنگ لاھوتَينِ لائِيا؛
اَديون، عبداللطيف چئي، اَڱڻِ مون آئِيا.

بيت - 2

ويھي ويرا ڳيَنِ جو ٻِئي ڏينھِن ٻُڌُ مِ حالُ،
اُنِجا ڌاڳا ڌُوڙِ ڀَڪُليِا، جاڳوٽا زَوالُ،
تن ڄاڻيِ ڄَٽاءٌ ڇڏيون چوٽا چڱيِء چال،
ويچارا وُجُودَ جي ڪنھن سان ڪن نَہ ڳالهہ،
نانگا ٿيا نِھالُ، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 3

ٽئي ڏينھِن ٽِمڪائِينِ، دُونھيُون دائرن ۾،
ميڙيو ڪِڙڄَ ڪاٺيون جوڳي جَلائِينِ،
سنديون کامڻَ خبرون آديسيَنِ آھِينِ،
ڳُجُهہ نہ ڳالھائِينِ، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 4

چوٿين ڏينھِن چَو گانَ ۾ ڪنھن جنھن پَهِ پيا،
وَھمَ پِريان جي وڍيا، تن ۾ ڪُوڙَ ڪِھا؟
اندر آديسيَنِ کي اچن جوش جِھا،
سامي سونُ ٿيا، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 5

ڪنھن جنھن پور پَچائيا پنجين ڏينھِن پَئي،
اندر آديسين کي سُورن شاخَ ڪئي،
محبت جي ميدان ۾ لاشَڪُ ٿيا لَھي،
تنکي ساري رات، سيّد چئي، گُوندرَ ساڻ گئَي.
ڪريو سيڻَ سَھي، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 6

پيا ڪنھن پَرياڻَ ۾ ڇھين ڏينھِن ڇَڻيِ،
اندر آديسين کي ڌُريانئيِ ڌڻيِ،
ٻَري ٻاجهارا ڪيا، کانئَي خاڪ کَڻيِ،
پِنيو پَنجَ ڪَڻيِ، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 7

ستين ڏينھِن، سيّد چئَي، ڌاڳا ڌتاءٌ،
اُڀي اَلکہ سامُهون ٻانهُون ٻڌَاءٌ،
وڏيِء ڪنھن وِلاتَ جا اُھڃَ آنداءٌ،
روح پنھنجو رام سين پَرِ ۾ پُوتاءٌ،
کڻيو کِداءٌ، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 8

اَٺين ڏينھن اُڀيِ ويا جوڳيِ جاءِ بجاءِ،
سا پَرِ ساميِ سِکيا، جا پَرِ جوڳَ جُڳاءِ،
ويرو تارَ وُجُودَ ۾ اُنِکي رام رھيو ئي آہ،
ڪنھن جنھن ڪمائيِء لاءِ، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 9

نوئين ڏينھِن نيڻانِ اوجاڳي اُجاريا،
سٻاجهي ٻاجهہ ڪئيِ، سُڃاڻي سيڻانِ،
جِتي نظر ناٿ جو، اُتي اَوتارانِ،
اِھي اُھڃاڻانِ، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 10

ڏھين ڏينھِن ڏِکَہ ٿيا، پِرين پاٻو ھيا پَسُ،
وَرَقَ جي وِصال جا، سي واري ڪَياءٌ وَسِ،
لڌاءٌ، لطيف چئَي، سندو گُروءَ گَسُ،
جوڳي کٽيو جَسُ، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 11

ڪارھين ڏينھِن ڪَرَمُ، وريو ويراڳيَنِ جو،
جوڳيَنِ جاٽاءٌ پُنيون، ھَليِ ويا حَرَمِ،
دائِمُ جَهليو دم، لڪا ڀڻن لوڪ ۾.

بيت - 12

ٻارھين ڏينھِن ٻَئيِ مَنَ مُرادون پُنيون،
جوڳي اِن جاٽا کي ٿي سِڪيا سڀيئيِ،
سَمانا سيئي، جي گُرَ گڏجي آئِيا.

فصل ٽيون
بيت - 1

ڪنھن جنھن سناسيِ سُورَ، جي منجهہ وَھلُورَ وتَنِ،
اَٺئيِ پَھرَ اَلَکَہ جو ڪو وَڍُ ويراڳيَن،
سداءٍ صاحب ڀَرِ ٿا ڪاپڙيِ ڪَنبَنِ،
جي راتو ڏينھِن رَمنِ، ھلَو تڪيا پَسون تنجا.

وائي - 1

جنھنجي مَنَ ۾ مالا، جوڳي سوئي،
جنھنجي مُنھَن ۾ مُنڊا، سامي سوئي،
پينا سون مڙھيِء ۾ اِلَّا اللھُ سَت گُروءَ جي سَنگا.

بيت - 2

ڪنھن جنھن سناسيِ سُورَ، جيِ وتن ۾ وَھلُورَ،
ٻھر ٻولي ٻي ڦِري، گَهٽَ ۾ گهايل گُهورَ،
چِت جنجا چُورَ، ھلو تڪيا پسون تنجا.

بيت - 3

سداءٍ سفر ۾ رَمن مٿي راہَ،
پُرن پورب پنڌ ڏي مَنجهہ موالي ماہَ،
جن اَلکہ سين آگاہَ، ھلو تڪيا پسون تنجا.

بيت - 4

نِڪرُ ناہِ ڪُلھي ڪَري، ھُوندَنِ جيئن مَ ھو،
توکي ويسَ وڃائيو، ويسُ وڃايو تو،
سامي آھي سو، جنھن پاڻُ وڃائي پوءِ ڪيو.

بيت - 5

نڪر ناہ ڪلھي ڪري، ھو مَ ھوندن جيئن،
لاھوتي، لطيف چئي، ھُونِ نہ آديسي اِيئن،
سي ڪاپڙيِ ڪيئن، جي ڌارينِ تعلق تِرَ جيترو؟

بيت - 6

ڪَنَ ڪَٽَ، ڪاپَٽَ، ڪاپَڙيِ، ڪَنوٽِيا، ڪَنَ چِيرَ،
سدا وھن سامُھان عاشقَ اُتر ھيرَ،
تَسا ڏَيئي تَنَکي ساڙياءٌ سَريرَ،
جي فنا ٿيا فقيرَ، ھلو تڪيا پسون تنجا.

بيت - 7

ڪن ڪٽ، ڪاپٽ، ڪاپڙيِ، ڪَنَ جي ڪَٽيائيِنِ،
لاھوتي، لطيف چئي، ماڳُ نہ مَٽائِينِ،
جي خوديِء کي کانئِينِ، ھلو تڪيا پسون تنجا.

بيت - 8

ڪن ڪٽ ڪاپٽ، ڪاپڙي، ڪنوٽيا، ڪَنَ ڪَٽَ،
دونھان جن دُکائيا ھَلي مٿي ھَٽَ،
خاڪ جنجي کَٽَ، ھلو تڪيا پسون تنجا.

بيت - 9

ڪن ڪٽ، ڪاپٽ، ڪاپڙي، لانگوٽيا لالَ،
لاھوتي، لطيف چئي، ڪنھن نہ موھيا مالَ،
ھھڙا جنِھين حالَ، ھلو تڪيا پسون تنجا.

بيت - 10

ڪن ڪٽ، ڪاپٽ، ڪاپڙي، ڪنوٽيا، ڪَنَ ڍارَ،
ھلن جي ھنگلاج ڏي بابُو ڇڏي بارَ،
جي ڪين قبولڻھارَ، ھلو تڪيا پسون تنجا.

بيت - 11

تڪيا پسون تنجا، ھليِ مَنجهان حالَ،
ڪوڙين ڪَنوٽِيَنِ جا ڀينَرُ ڀانيان ڀالَ،
سامِيَنِ جي سنڀالَ، منھنجو چِت چڱو ڪيو.

بيت - 12

تڪيا تاڪياءٌ، ويا رَمندا رامِ ڏي،
کِجان، خبر نہ لھان، تن آديسينِ آءٌ،
ڪنھن کُرڻِ کنياءٌ، ڪاڏي ويا ڪاپڙيِ؟

بيت - 13

سامي کامي پِرينءَ لَيِء ڪُسي ٿيا ڪباب،
جھڙو ڏِسَنِ ڏوہ کي، تھڙو تن ثواب،
اوتِينِ اَرتي گاڏُئون مَنجهان اکين آب،
سندو ذات جواب، تون ڪئن پُڇين تنکي؟

بيت - 14

سامين سِڱُ ڪلھن تي، سَنگُ مِڙوئي سُورُ،
ڪَھَندا ويا ڪابل ڏي، ڪو جو پِيَڙُنِ پُورُ،
مَڙھيء جو مذڪور، ڪالهہ ڪندا ويا ڪاپڙيِ.

بيت - 15

سامين سَمَرُ سُورَ، گوندرَ گَبَرِيَنِ ۾،
جَڙي ٻَڌاءٌ جانِ ۾ پيغامن جا پُورَ،
آديسي اَسُورَ، وڄائي واٽ ٿيا.

بيت - 16

سامي مڙَھي سندياءٍ، سامُھِين مون سيلَهہ ٿي،
سا تان ڪُه اَڏياءِ، جان نانگا وڃين نِڪري.

فصل چوٿون
بيت - 1

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ سَڱَ سڀيئي ڇِنُ،
وڃي دَرِ دوسن جي نانگا ڪِيمَ نِنُ،
پَٽِ تنھِن جي پُنِ، جن ٻُجهي نہ ٻُجهيو.

وائي - 1

ويه مَ ويسَري، اَي تان ڪي جاڳي اورِ اللھ سين،
محبت جي مَيدان ۾ سُڄي ڳالهہ ڳَري،
ٻيون اِن اوسيڙي آڌيِء اُٿَيِنِ، تون تان ڍانگَ ڍَري،
سُتي ساڄن نہ ملي، آھي اِيِء کَري،
سي پڻ روندا رت ويا، مِڙيا جي مَري.

بيت - 2

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ سَڱَ سڀيئي ٽوڙِ،
جي ڄايا نہ ڄاپندا، جِيُ تنھِين سين جوڙِ،
تہ تون پھچين توڙِ، محبت جي ميَدان ۾.

وائي - 2

راوَلُ رھي نہ رات، جيڏيون منھنجو راول رھي نہ رات،
ڪوہ ڪَرينديَسِ ڪاندري وھاڻيِء پِرڀاتِ،
مِٽَ نہ معذورِنِ جا، ڪا جا جوڳي ذات،
لَڳُمِ لاھوتين جو مَنجهان ڪِينَرَ ڪاتُ.

بيت - 3

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ ھُوندَنِ جيئن م ھو،
توکي ويسَ وڃائيو، ويسُ وڃايو تو،
سامي آھي سو، جنھِين پاڻُ وڃائي پُوريو.

بيت - 4

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ پَرِ ڪَلمي جي پارِ،
پنجن ساڻ پُورو رہ، تون آيا ٽيه مَ ٽارِ،
تڏھن ڌاڳا ڌارِ، جڏھن راہَ سُڃاڻين ربّ جي.

بيت - 5

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ دل ۾ ديگ چاڙِهہ،
جيرا، جِگر، بُڪيُون، ڦِڦِڙَ ڦوڙي ٻارِ،
تہ قادرُ تُنھنجي ڪارِ، خاطي خالي نہ ڪَري.

بيت - 6

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ وٺي وحدت ويهُ،
اونھون مُلڪ اللھ جو، ڪنھن ڇُلي ڏٺو نہ ڇيهُ،
ماٺ مڙھيِء جي پيهُ، تہ وينيئي وير ناٿ ٿئين.

بيت - 7

جي ڀانئين جوڳيِ ٿيان، تہ سِڱيِ سالَ وَڄاءِ،
مالھا ڦيرج من ۾ ڌَڙَ کي ڌُوڙمَ لاءِ،
غلامَ تون گودڙي صبر جي سِباءِ،
تہ سامَڙِيا سَندياءِ، گُرَ وٽ گِلا نہ ٿئي.

بيت - 8

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ پَرِ گُروءِ جي پارِ،
ھَوائون ھنگلاج ڏي ويندي سڀ وِسار،
نانگا ناٿُ نِھارِ، سامي وڏيِء سِڪ سين.

بيت - 9

ڪن پٽ، ڪاپٽ، ڪاپڙيِ، ڳَلَ پَٽَ ڳاڙُھيِء روءِ،
پنڌ جنھِين جو پورب ڏي، مُشڪَ کٿوريء بُوءِ،
ھنڌ جنھِين جا ھُوءِ، ڪينھين ڪالهہ کڻي ويا.

بيت - 10

ڪينھين ڪالهہ کڻي ويا، ڪامِلَ ڪنھِين قِبلي،
جوڳي ويا جُوءِ تي، سامي ساريَم سي،
ھنڌ جنھين جا ھي، ڪينھين ڪالهہ کڻي ويا.

بيت - 11

ڪينھين ڪالهہ کڻي ويا، پوربِ ٿين پنڌ،
ھَلي پَسو ھنڌ، ڪينھين ڪالهہ کڻي ويا.

بيت - 12

ڪينھين ڪالهہ کڻي ويا، نَرَ پَسو نانگا،
آيَلِ اڳيان ٿا سُڄن کَھٽَ گهيڙَ اَڻانگا،
سي سي ٿين سانگا، جيئن ڪينھين ڪالهہ کڻي ويا.

بيت - 13

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ طمع ڇڏ تمامُ،
گولا جي گولنِ جا، تنجو ٿِيُ غلام،
صبر جي شمشير سين ڪر ڪِيني کي قَتلام،
تہ نانگا تُنھنجو نام، لِکجي لاھوت ۾.

بيت - 14

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ تَرڪُ طمع کي ڪَرِ،
وڍي وھمَ وُجوُد جا، خاصي ڌيان ڌَرِ،
تہ ڪنھن پھچين پَرِ، لکجين لاھوت ۾.

بيت - 15

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ ٿِيُ گُروءَ جي گَسِ،
ڏُکُہ پاڻکي ڏَسِ، ھنگلاج ھلڻ جو.

بيت - 16

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ من پُوري مَنجِهہ مارِ،
دائما دُونھِين دل ۾، من سين مالھا وارِ،
سَهُ سڀڪا آرِ، آگي جي ادب سين.

بيت - 17

جي ڀانئين جوڳي ٿيان، تہ ڪينَ پيالو پِيُ،
ناہِ نِھاري ھَٿِ ڪَري، آءٌ اِت نہ ٿِيُ،
تہ سندو وحدت وِيُ، طالِبَ توڙان ماڻئِين.

بيت - 18

جي ڀانئين جوڳي ٿيا، تہ مُنھنَ ۾ مُنڊا پاءِ،
ڪَنين ڪِينَ وڃائيو، جن ۾ ڪوڙين ڪَڪَرَ وِڌاءِ،
ڇڏ چادر، ٻَڌ چمڙا، جُتي تو نہ جُڳاءِ،
تہ سامِيَڙا سَندياءِ، گُر وٽ گِلا نہ ٿئي.

بيت - 19

جوڳَينِ جوڳُ جُڳاءِ، جوڳُ پڻ سُونھي جوڳئين.
جوڳيان سنديِء جانِ ۾ ڳُجهہ ڳُجهاندَرُ آہِ،
ھاءِ مُونھِين کي واءِ، جا آءٌ جوڳُ نہ سِکي.

بيت - 20

جوڳ نہ جوڳو تون، ڪَرين پَڄارُون جوڳ جون،
ھڪڙو پنڌ پِرينَ جو، ٻي تُنھنجي ڀون،
سامي سيڻن ڏُونھُن، رُئندا ئي رت ويا.

بيت - 21

جوڳي ھُون نہ جِيَرا، پائي جوڳُ مَ جِيُ،
ھاريا ھُنِ ڪَنن سين سُڻ سَنِيھو اِيُ،
وڃائي وُجُودَ کي پاڻان پاسي ٿِيُ،
ھَڏ ھِن ڪونھي، ھِيُ، اَسارو آءٌ چئي.

بيت - 22

جا جياري جوڳئين، ساماڙُھنِ مصيبت،
سامي سُورُ صِحَتَ، جي پوربيا پَر وڙئين.

بيت - 22

ھو جي ڪَنَ ڪپارجا، سُوڌو سي نہ سُڻِينِ،
اَندرِ جي آھينِ، سُڻ سَنِيھو اُنسين.

بيت - 23

جوڳي تنھنجي جوڳ ۾ ڳالهہ گُهرجي ڳَچُ،
وڍيو، چِيريو، چِچِريو پَر ۾ اُڀو پَچُ،
سو ئي ٻارج مَچُ، جيئن ٻاھر ٻاڦ نہ نِڪري.

بيت - 23

ھي ڪَنَ گاڏِھا وِڪڻي، ڪَنَ ڪي ٻيا ڳِنھيج،
تِنھين ساڻ سُڻيج، سُپيريان جي ڳالھڙي.

بيت - 24

جيڪي جوڳي ٿِيُ، نا تہ نِرجاَ ونُئنِ نڪري،
تان ڪوہُ ڪَنَ ڪپائيين، جان نہ سَھين سِيُ،
ڀڄ پَراھون ٿيُ، متان ٻيا لڄائِيين.

بيت - 25

جوڳي ٿيَنِ نہ يارَ، ڪنھين سان قريب ٿي،
مون ملاقات اُنِسين، جن پورب جي پَچارَ،
ٺئيِ پھر اُنِجي آہ نانيِء ڏانھن نِھارَ،
لائي ويا، لطيف چئي، اندر منجهہ اَپار،
ساميَنِ ساڻ سٽارَ، لاھوتي لالُ ٿيان.

بيت - 26

گولا جي گراہ جا، جوٺا سي جوڳي،
ڦِٽَلَ سي ڦوڳي، جن شڪَمَ سانڍيا.

بيت - 27

جندا ھومَ جوڳ ري، جِندا جوڳ م پاءِ،
ڪُوڙي ڪج مَ ڪڏھين، سَچي ڪامَ سَلاءِ،
پَھڄَڻُ پارينداءِ، متان رام رُسائيين.

بيت - 28

ڪن ڪورائي ڪاپڙيِ، جندا ٿِيُ م جوءِ،
سَرِ سپاھيِن وِڪيا، سوڪِ نہ ساميِ سوءِ؟
جيڪي پُڇين، پُڇُ سو، گُنگا نِينِ نہ گوءِ،
وڃ لاھوتي لوءِ، مجزُڪي آڏو ڪَري.

بيت - 29

ڪن ڪورائي ڪاپڙيِ، جندا ٿِيُ جوانُ،
ڪاہِ تہ لڳيئي ڪانُ، نانگن ھٿان نِينھَن جو.

بيت - 30

نِسوروئي نيِنھَن جو دل ۾ دُونھون پاءِ،
آڻي آڳ عشق جي، ٻاري جانِ جَلاءِ،
جِندا تن جاڳاءِ، جن سان آتَشِ آٻُ ٿِئي.

بيت - 31

ڪَنَ ڪُورائيين ڪاپڙي، اِيُ زنانو جوڳ،
سامي سڃاڻڻ تو پيو ھيڪ دَھي، ٻيو دوڳُ،
جنھن وڻ ڀانيو ڦوڳُ، رامَ تنھِين کي ريبيو.

فصل پنجون
بيت - 1

مُونا طور سِينا سندا سناسيَنِ،
سجدہ ۾، سيّد چئي، گوڏا گودَڙيَنِ،
”فَڪاَنَ قَابَ قَوۡسَيۡنِ اَوۡ اَدۡنيٰ“ ٿا نانگا اِئين نمن،
”ڪُلُّ مَنۡ عَلَيۡھاَ فاَنٍ“، باقيِ ڪِينَ بچن،
”اللھُ وَلِيُّ الَّذِيۡنَ آمَنُوۡ ايُخِرۡجُهُمۡ مّنَ الظُّلُمَاتِ اِلَي النُّوۡرِ“، ٿا اھڙيِء پَرِ پُرَنِ،
”خَرَّ مُوۡسيٰ صَعِقًا“، جوڳيِ جُنگَ جَلَنِ،
”مَازَغَ الۡبَصَرُوَ مَاطَغيٰ“، اھڙيِء رَوِشَ رَوَنِ،
مُشاھدو محبوب جو اُتي آديسيَنِ،
”بِيۡ يُبۡصِرُ بيۡ يَسۡمَعُ،“ بي وِصال وِھَنِ،
”بِي يَمۡشِيۡ بِي يَنۡطِقُ“، ٿا اھڙيِء چال چَلن،
سيّد چئي سَنديَنِ، ڪَلَ پُڇين تون ڪھڙي؟

وائي - 1

تن ڳُڻَن ڳَھرَ وڃائي ھو مائيِ، جوڳيَنِ مونسين جي ڪيا،
ڪَري مَرج ڪاپڙي گُروءَ وٽ گَدائيِ،
اِشار تون اُنِجون وانءُ کَپي تون کائي،
ننڊ تنھنکي ناہِ ٿيِ، جا آديسين اُٺائي،
آھي اِن ڳالهہ جي راوَلَ اِيِء رُباعيِ،
ھيڪائي ھيڪُ ٿيا، ٻُڌن ڪانہ ٻِيائيِ،
اکين آ