سرود کلیان

فصل اول

1

خدائی لم یزیل اول، بَلی اعلیٰ علیم از کل
بلاشک قادر مُطلق، بجا قائم قدیم از کل
ھمان پروردگارِ عالم و والی و یکتا ھم
کریم و کارساز و لایقِ حمد اَن حکیم از کل۔

2

از ایمان ھر کہ کَوید وحدہٰ ھم لاشریک لہُ
کند تصدیق احمد را لسان و قلب وا کردہ
بہ فرمائش کہ فکر آورد، فائق شد بہ دو عالم
بدان گامش بجا رفتہ، بہ راہ راست جا کردہ

3

بہ راہِ راست جاکردہ، رہ نا راست گم کردہ،
بغایت با احد خود را، بھم کردند دانایان
نشانی بر نیامد از فریقِ بندہ و مالک
خدا شد حامئی ایشان، قدم بردند دانایان

4

قدم بردند دانایان، منور شد جہانِ شان
باستبشار لاخوف علیہم، در امان گشتند،
خدا صبحِ ازل معمور کردہ قسم ایشان را
مبارک منزل اینہار را کہ باھمت روان گشتند

5

فنا فی وحدہُ وجدان، الا اللہ وردِ شان
حقیقت رابہ دل بردہ، طریقت را ادا سازند
مقامِ معرفت جویند، خاموشی براَوردہ
لطیف این طور عشاقان، کہ جان از تن جدا سازند

6

نیا وردی صدائی آن بگوش، ای گوش افتادہ
صدای وحدہ ھم لاشریک لہ، کہ برآماد
شنیدی نی ھمان شورِ شعور انگیز ای نادان
شوی گریہ کنان آخر، گواھت چون بہ سر آمد

7

بہ زرع وحدہ ھم لاشریک لہ مزارع باش
مکن فکر از شکست و فتح پندار این مقام خویش
کہ گو یندت بیا برگیر، جامِ جنت ای جانم
بدین محنت تمام آور، مھم و اھتمامِ خویش

8

بدانی حق وحدت، وحدہ ھم لاشریک لہ،
دوئی ھر کہ آگوش آورد آن بہ نقصان شد
بہ یکتائی میانِ عبد و معبود است یکجائی
زید آزاد آن بندہ کہ اینحا پا بہ جولان شد

9

سرم جویم کہ تن غائب، تنم یابم کہ سر ناپید
کجا اسباب دل جعمی، کجا سامان بی سامان
بُریدم دست و بازو را، قلم را سر قلم کردم
بہ وحدت ھر کہ مائل شد، بماند از جان بی سامان

10

ھویدا وحدت از کثرت، ظہورِ کثرت از وحدت
بدان حقِ حقیقت یک، مشو بر قول دیگر گم
ھم غوغا کہ برپا بود در عالم، ھم از وی بود
بیا کشتن خویشتن را گم کہ می گردند اکثر گم

11

خود آن برتر بزرگ ای دل، خود آن جمال ای جان
خود آن صورت بہ خود وارد، خود آن حسنِ کمال ای دل
شود معلوم از باطن، حقیقت حال آن ھمگین
خود آن پیر و مرید آن خود آن خود را خیال ای دل

12

نگاہِ خود بہ خود کردہ، شود محبوب خود آن خویش
خوشا این جلوہ و عشوہ، کہ او با خود روا دارد
کند تخلیق عجب تخلیق، بھتر بے مثل تخلیق
کہ طالب خود شود آن را، باو واجب وفا دارد۔

13

صدای بازگشت آن ھم صدا نیز آن کہ برآمد
بیا برجستجو تا بازیابی این حقیقت را
صدای یک مگر باشد دوبالا در شنیدن
خرد پرور اگر کوشی، بدست آری کمیت را۔

14

یکی قصر است و دربسیارو بسیارش دریچہ ھا
ھمی بینم ازان ھریک بلی حیران می باشم
نگاہِ کہ ھرجا رفت آنجا ذات او دیدم
بسی حیران می مانم، چنان نگران می باشم۔

15

تو صُورتہای لاتعداد بر اظہار و در اخفا
کہ ھر یک جلوہ دیگر و دیدارِ دگر دارد
مرا در حیرت آوردی، چو نظارہ بتو کردم
بیانِ من نشانِ تو، نہ در دارد نہ بردارد

16

(وائي)
پرستارِ ادای یاز ھر دل، ھمی ماند فِدای یار ھر دل
محبت درخمار چشم پنھان، طلب دارد لقای یار ھر دل
ھمہ دان از ھمہ اسرار واقف، کہ اندیشد برای یار ھر دل
صدای این لطیف ای ھمنوایان، گمان کردہ صدای یار ھر دل۔

فصل دوم

1

شیندم یار از ناراحتی من شد افسرد،
بحمد الله قبول افتاد این ناراحتیِ من
چشیدم جرعہِ راحت، رسیدم چون بہ دارای دوست
ازین محنت رسانیدم، بہ نزدش راستیِ من

2

پزشک ای کورو کم مایہ، چرا نشتر زنی چندان
مرا آزار مرگ انجام، تو آمادہء دارو
دوای دار شد شافی، مریضانِ محبت را
بشو دور از سرِ بالین، مکش انداز و دارو

3

صلیب آرانشِ عشاق، تحریرش بہ لوح عشق
روان گشتہ نہ باز آیند، نظارہ نظر دارند
قرارِ شان بہ کشتن شد، کہ اصلِ عاشقان اینست
صلیب آمادہ عشاقان، زاصلِ خود خبر دارند

4

چرا عشاق آمادہ بہ دار آیند مستانہ
سوال این عقل گر دارد، جواب از عشق بر آید
چو چشم ما بہ رویش رفت، دار اسانشِ ماگشت
بھای دید ادا گردد، جدا این تن ز سر آید

5

اگر صد باز آئی برسرِ دار اے فدای عشق
میندیش از کنارِ او مترس از وارداتِ آن
وفاداری بہ شرطِ امتحان مقصود پیشِ دوست
نباشی تا کہ پس ماندہ ز مہر و التفاتِ آن

6

نخشتین حلق را بر کارد آور بعد پرس از عشق
بہ دردِ تغمہ سرا کن جان و جسمِ خویش
بہ سیخ انداز لحمِ خود کہ پختہ چون کباب آید
بگیرد ھر کہ نامِ عشق یادش باد رسم خویش

7

نشد بر کارد الزامی، کہ دَستہ اش دستِ یار
اشارہ گردد ازوی، آہن اندر پیچ و تاب آید
بہ اندوہ اند عشاقان، کہ از معشوق وارد شد
مگر مشکل کہ ایشان، بہ آن جانب عتاب آید

8

دعای من کہ بادا کُندُ تر آن کارد اے جانم
کہ بر حلقوم من آن دلستانِ من روان سازد
زلمسِ دستھایش لطف گیرم دل جوان کردہ
کہ دیر آید بخیر آید، مرا کشتہ بجان سازد

9

یکی حاضر بہ چوبِ دار، دیکر سر بکف دارد
بکش تا در قبول آید رضای راز اہلِ دِل
نباشد جز ہمانُ دیگر کہ سر بر خاک اندازد
ستمگر دیدہ ساقی را، نیاید باز اہلِ دل

10

اگر مقصد بہ مَی داری، بپرس انبیق ساقی را
نہادہ سر بہ خم آشام، دُردِ جام از دستش
اسیر آزاد گرداند، مگو ارزان زمر جرعہ
بگیر آن جام بی ہنگام، تا فرجام از دستش

11

اگر مقصد بہ می داری، برو در کوچہءِ ساقی
کہ آنجا آتشِ سیال را تشہیر می باشد
شدم چون واقف از رمزش، بگفتم کلمہءِ تحسین
کَرا نمایہ ز سر آن میءِ، کہ خوش تقدیر می باشد

12

مپرس از نرخ میءِ شندان کہ بالا تر زہر نرخ است
مگر باقیمتِ سرمیءِ، میسر کردہ می باشد
گذر از جان اگر از مئی حیاتِ جاودان خواہی
کہ ہر میخوار اندر خمکدہ جان دادہ می باشد

13

کہ عشاقان بلا نوشان و زہر آشام می باشند
شرابِ تلخ و قاتل را نمی دارند اندیشہ
اگر زخم کہن تازہ شود خاموش می مانند
کہ بر آرندَ نالہ را نہ در آرند اندیشہ

14

اگر تلخی نظر داری، مپرس ارمیءِ گریز- ازوی
کہ از تلخی حلاوت نیست بالا تر بہ ذوقِ عشق
بنوش آن میءِ کہ از رگھا فرار آوردہ با شد روح
جدا کن سرز تن این جا اگر کوشی بہ شوقِ عشق

15

ہوس کاران چرا با جام و مینا مائل و راغب
کہ جورِ میءِ فروشان دیدہ خود را باز گردانند
بود جائز بر اوشان لذتِ می دور ساغر ہم
کہ سر از تنِ جدا کردہ وفا انداز گردانند

16

بہ قتل آیند عشاقان، پزد در یگ جسم شان
چنین رسم محبت ربجا آرند عشاقان
بلا شک آرزوی جام دارندہ و بجا دارند
کہ جسم و جان را این طور اندازند عشاقان

17

نباشد کارِ عشاقان نکاھیدن سر خود را
فدا سرھای صد دارند، از پی یک ادای یار
کہ باشد یک دم اوبیش از سرھای صد ایشان
نثار این تن برآن جرعہ کہ آید از عطا ی یار

18

نبا شد جستجو درکار، نی از سر برآید کار
کہ سردادن و سر گردان شدن کاری نمی دارد
وصالِ یار دارد انحصار ای یار بر قسمت
نمی یابد کسی یارش، اگر یاری نمی دارد

19

گرا نما یہ شرابِ وصل و اہل دل شہید عشق
نگاہِ ناز از مہرش، برابر جاری و ساری
عبارت ھست حسنِ یار عبادت گشت عشقِ ما
حجاب و شوق دو طرفہ، سراسر جاری و ساری

20

(وائي)
چو نوشیدم شرابِ ارغوان ساقی
شناسیدم صنم را بے گمان ساقی
دیارِ دوست یاد آید کہ دل نالد
منم از عشق او آتش بجان ساقی
زیادہ نیست حدِ زیست می دانم
دم-دو-روز-آخر از مطلعِ انوارِ تو حیران
تو در پردہ تو بر پردہ عیان ساقی۔

فصل سوم

1

مرا بیدار کرد از خواب، غم در غمزدہ آخر شد
دوبارہ بر دلم آورد آزار آن حبیب ای دوست
علاجِ او بمن بخشید، احساس حیات آموز
مسیحا چون ہمین دارم، چرا پرسم طبیب ای دوست

2

کہ آید از رضای یار، آزار است عجب آزار
نمی ورزد علاجِ ہر طبیبِ حاجبِ تدبیر
قضای ما شفای ما، رقیب و رہنمای ما
ہمان یارِ عجیبِ ما کہ ہست آن صاحبِ تدبیر

3

ہمہ دارو ہمہ صحت، ندارم یاد آزارش
کہ شیرین است گفتارش، اگرچہ آمادہء قہر است
زند خنجر عزیزان را، شود پروردگار آن ہم
خبردارد ز احوالم، بلی غالب بہ ہر قدر است

4

رباب آسا ریِ جانم، سرایندہ بہ سوزِ و او
تپیدن نالہ بر کردن، نہ شد ممکن جوابِ من
کبابم کرد آن نیز آن تنم را تازی بخشد
ہمان شد راحتِ روحم، ہمان باشد عذابِ من

5

ہمان بردارد از منزل، ہمان درآرد اندر راہ
ہمان گیرد ہمان بخشد، ہمہ در اختیار او
رضای عزت و ذلت ازو بر ہرکس و ناکس
دانا، ہمان بینا، ہمہ بر انحصار او

6

دل نادان چرا نگری کہ از جانان سلام آید
سلام اول ز تو واجب اگر خواہی سلامِ دوست
نمی نگرد در دیگر کہ می بیند در جانان
بخیر از کلبہءِ اجزان بیا اندر کنامِ دوست

7

کلامِ دوست شیرین تر، نباید گفت تلخ آن را
نباید گفت تلخ آن را، ک شیرینی بہ لب دارد
سکوتِ او سلام آثار اگر چشم ما بینی
اگر از چشم ما بینی، سکوتِ او سبب دارد

8

شکر ریزا آن نگارِ من زبانش ہم شکر پارہ
شکر خندہ بہ لب دارد، شکر آمیز گفتارش
ہمہ زیرینی وشہد است، از طرفش کہ بر آیَد
چشیدن با خبر باید، شکر انداز اظہارش

9

بیادِ شان کہ تو آراستہ داری خیال خویش
مگو ہرگز برای شان، کہ فکر تو نمی دارند
تا یاد دار من یادت کنم، دستور محبوبان
بلی خنجر بہ کف لیکن، زبان شیرین ھمی دارند

10

مرا یکبار از رسمِ مودت یاد آوردہ
الست آواز برکردہ، سوال از من طلب کردند
بلیٰ گفتہ بہ دامِ دوستی خود را امان دادم
بہ دردِ لادوای من محبت را سبب کردند

11

کجا دستِ حبیب ای دل، ہمی پرسند عشق آواز
بزیرِ خنجرِ الفت، نہادہ سر وفا جویند
اجل را در مقابل دیدہ، سر افراشتند عشاق
قتیلِ عشق ازین منزل، رہ صدق و صفا جویند

12

بخواند کشتہ گرداند، کشد نزدیک خود خواند
وصالِ یار شرطِ ابتلای خود عجب دارد
بیا سایہ ی نیزہ کہ عشق ازوی شود زندہ
خودی را در شکست آور کہ قتلِ تو سبب دارد

13

ترا خواند اگر محبوب، پندار این کہ راند از خود
خلافِ عقل رازم، مگر دور از حقیقت نیست
تماشا دان بہ میدانِ محبت خواندن و راندن
مشو مایس از راندن کہ این وصل فرقت نیست

14

خبر گیرند بعد از قتل، پیش از قتل آگاہند
محبت واقعی طرفہ تماشا ہست نزد ایشان
روا شرع محبوبان، عتاب و راحت ای جانم
بشو مانوس از کشتن بیا سرمست گرد ایشان

15

کشد بعدش خبر گیرد، بخواند پیش ازان محبوب
ادای این ز آدابِ زمانہ یار مان آموخت
تنم در زخم اندازد، ہم آرد راحت اندر روح
طبیب آن ہم رقیب آن ہم عجب فن فتن دارد

16

(وائي)
یقین داریم آخر از طیبیِ ما
دوائی درد دل گردد نصیبِ ما
علاجِ مہربانی و محبت ہم
شود بخشد مریضان را عجیبِ ما
زھی قسمت کہ خود تشریف آوردہ
بکر آن غور برحالِ غریبِ ما
رہا جانِ ضزین کردہ از ہمہ علت
ہما رشکِ مسیحا آن طبیبِ ما
بجا عبداللطیف ای اہل دول گوید
بجا حامی بجا حاذق حبیبِ ما

سرود یمن کلیان

فصل اول

1

حبیبِ من، طبیبِ من دوای درد ھائے من
ھمی خواہم مدد از تو کہ ناخوش زندگی دارم
بجانِ زار من افتاد آزاری زہر نوعی
مریض استم شفای دہ کہ تا خوش زندگی دارم.

2

حبیبِ من، طبیبِ من! علاجِ تو بمن شافی
منم آزردہ و افتان، ھمی باید عطا برمن
شفای دردِ دل پنداشتم شیرین نوایت را
بتو زارم کہ از دیگر دوا ناید بجا برمن

3

بیا ای نو بہارِ ما، بزنِ از دستِ خود مارا
بہانہ بر صواب آید اکَر آئی بہ کوئ ما
کہ از وارفتگی سر در برت انداختہ گوئیم
جزاک اللہ باین گونہ تو گشتی رو بروئ ما

4

طبیب آن طرح کے داند کہ می داند حبیبِ من
کہ این نشتر زند او از محبت ناوک اندازد
نیارد یاد فنِ کود طبیب آنگہ تو باور کن
اگر آن نازک اندامی نگاہِ نازک اندازد

5

ستم و رزیدہ گر مائل شود محبوبِ من بامن
شمارم منتِ بیحد دلم افتد بپائے او
بپوشم زخم از احسانِ طبیبان بی نیاز آیم
بیاسایم بہ آزارش کہ حاصل از رضائے او

6

بود نالان کہ تیر رے خورد و آھن در تنش ماندہ
بہ میدانِ محبت مشکل است از غم گزر کردن
بہ بین آن خشتہ بندان را کہ باخود چارہ گر ہردم
شبی در مجلسِ خشتہ تنان باید بسر کردن

7

شبی در مجلسِ خستہ تنان باید بسر کردن
کہ در صحرائے دل از درد زخمِ تر چو گل دارند
نہان از خلق شاغل در مداوائے غمِ پنہاں
نہ ترس از شامِ تنہائی نہ صبح شور و غل دارند

8

فغان از دلفگاران می رسد امروز می دانم
جگر سیپارہ کردہ آیتِ عشق اندران خوانند
ھمہ شب اہتمامِ خستہ بندی بعد ازان فارغ
زخود غافل مگر غافل حدیثِ دلبران خوانند

9

خبردارد چہ صحتمند از دردی کہ لاپروا است
و لیکن زخم خوردہ ھست از آدابِ آن واقف
بود با خاک پیوستہ بسوزد تپِ ھجران
بہ شب گریان بہ یادِ یار و ھرکس از ھمان واقف

10

نہ داند تندرست از درد لیکن ھر کہ زخمی داشت
بخاک آلود و حیلہ در نیا ورد آن بجانِ خود
وفادارن بہ دل دارند دردی مرگ انجامی
ہمہ شب گریہ و زاری نمہ خواھند امانِ خود۔

11

ندارم اعتبارے بر ریا کارے کہ بے کارے
بہ ظاہر اشک می ریزد کہ تا بیند کسے آن را
مگر آن مبتلائے غم کہ دل بادوست پیوستہ
نمی گرید نمی نالد نگھدارم بسے آن را

وائي

طبیب از چارہ بے چارہ، غلط من داشت اندازہ
دلم بیمار دردِ دوست، گذر اے بے خبر از من
علاجِ تست ناکارہ، دلم بیمارِ دردِ دوست
دوا – ازوے-عطا – گردد، کنون آمد کہ غم دادہ
دلم بیمارِ دردِ دوست، دلم بیمارِ دردِ دوست،
طبیب از چارہ بے چارہ، مسیحا داند ابن چارہ۔

فصل دوم

1

مکن دعوائے مریضان چارہ گر چندان
ھم این ساعت ترا در خاک درمان ریختن باید
نمی خواھیم علاجِ درد اے نا آشنائے درد
غلط ھست این کہ غیر از دوست مارا زیستن باید

2

مریضانِ محبت بے نیاز از چارہ گر باشند
کہ این تدبیر کار آمد بود دربارہء ایشان
بہ آن راھے کہ گردد چارہ ء از چارہ گر حاصل
ازان رہ نیست در امکان نجات و چارہ ء ایشان

3

طبیب از راہ ھمدردی بہ حالِ ناتوان کوشان
کہ تا از جھد آن شدّتت آزار جان گردد
مگر ماند از شفا محروم بیمار آنچنان دیدم
محال است این کہ جز پرھیز خیر ناتواں گرد

12

مریضان چارہ سازئ اطبّا در گذر کردند
کہ در دانست ایشان این ھمہ تکرار بیکار است
بہ داروئے کہ داروئے بود رشکِ مسیحائی
توقع داشتہ کود در پاسِ دلدار است

فصل سوم

فصل چہارم

10

مبادا بی خبر باشی تو ای پیر مغاں بشنوا
بسی باعیش کوشی لیکن آسودہ نخواھی شد
ھلاکت یافتند از توبلا نوشان بہ جامِ تو
ز جرم بیوفائی سربسر آوردہ نخوامی شد

وائي

دوست از در آمدہ اھتمامِ وصل شد
اھتمامِ وصل شد دوست از درآمدہ
بعد مدت از خدا ارزو بر آمدہ
آرزو بر آمدہ اھتمامِ وصل شد
دور شد دوری ز ما یار در بر آمدہ
یار در برآمدہ اھتمامِ وصل شد
آنکہ نزدِ ما بود قرب اوسر آمدہ
قرب او سر آمدہ اھتمامِ وصَل شد
فضل بر عبداللطیف دوست از در آمدہ
دوست از در آمدہ اھتمامِ وصل شد

فصل پنجم

فصل ششم

فصل ہفتم

فصل ہشتم

1

نمی زیبد کہ آئی گاہ و بیگاہ بردرِ جانان
مشو نادان کہ این تکثیر در تقصیر می آرد
مگو احوال خود برکس، مگر باصاحبِ، دل گو
کہ میلانش مسائل بر سر تدبیر می آرد۔

وائي

مرا از جاں جوا کردہ فنا کردہ فراق یار، ای ھمدم فراق یار!
نشستہ اند بردرِ او چوں دلداگان بسیار، ای ھمدم فراق یار!
بہ ھر جا شھرۃ حسنش بہ ھر جا حاجتِ دیدار، ای ھمدم فراق یار!
کنم سرمہ بہ چشم خود ز خاک پای آن دلدار، ای ھمدم فراق یار!
لطیف از کیفِ ایں نازانِ کہ بی چون است حسن یار، ای ھمدم فراق یار!

سُرود کھُنبھات

فصل اول

1

بلا شک برتر از ھر عیب ھست آن شاھدِ رعنا
بگیرد زبیہ ھر یک خوبی از حسینِ صفات آو
خطا بخش آن نگارِ ما، عتاب آرد نہ بر عصیان
اگر ما بر خطا ثابت بہ آمرزش ثباتِ او

9

خمار آکین نگاہِ ناز چون جلوہ فراز یدہ
شعاعِ مھر و تاب ماہ در افسردگی آمد
بہ توبہ انجم و پروین، شکر در جوھرِ یکتا
برویش ھرکہ سرشد آخرش پژمردگی آمد

فصل دوم

سُرود سُریراگ

فصل اول

1

کہ بادا مر ترا پرسند جانان، مہر و رزیدہ
ترا باید نمانی ساعتی غافل ز فکرِ شان
تہی دستان تونگر می شوند از قربِ محبوبان
نمی شاید کہ روگردان شوی گاہی ز امرِ شان

3

کہ بادا مر ترا پرسند محبوبان بہ میل خود
یَقیناً این چنین گردد، بمان در انتظار شان
تہيّہ کُن تو کشتی را کہ چون آواز بر آید
رسی باصدقِ خُود بر ساحل وباشی کنار شان

وائي

پیاپی شکر ایزد را که فضل او فراوان است
ثنایش می سزد ہر دم کہ احسانش نمایان است
بتسو افشا کند آن را زدان اسرار باطن را
مده از یاد وصفش را که این بم کار مردان است
خیال او به دل باشد و نامش بر زبان جاری
فنا در فکر شوجان را جفاده عشق اینسان است
بتو راضی شود رحمت کند بر تو خدایءِ تو
شوی گر صادق وثابت ترا ای بنده ایمان است
خداوندت پذیرفته صداقت ہم حقیقت را
برایش ہر کہ شد بیدار او در اَمن ای جان است
مده از یاد ہرگز فَاذ کرونی واشکرولی را
مکن کفران نعمت را که این فرمان قرآن است
ہمہ را زیب وزینت داد، زشت و بد نمانده کس
تو مدح او به دل می خوان که این دستور نیکان است
بخواہد ہر کہ امن ازصیءِ شود آن تائب از عصیان
چو شد آن تائب از عصیان برائش امن احسان است

وائي

تُوئی موجود لاشک در وجُودِ مَن
منم نا آشنائیِ محض ای جانَم
مُحبّت چُون صدا دادہ بیکدیگر
نگاہ ما بہ سجدہ مَحوہ شد باہم
بہ نیکا رحمتِ او رہنما باشد
بہ راہ راست آرد گُمرہان را ہم
رسد آن بی سر و پا بود را آخر
سراپا چون شود نابود از سالم
ازین درگاہ عالی داددہ دائم

فصل دوم

فصل سوم

فصل چہارم

فصل پنجم

فصل ششم

سُرود سسئی آبری

فصل یازدہم

فصل دوازہم

ابیات متفرقہ

سُرود رپ

فصل اول

فصل دوم

سُرود گاتو

فصل اول

1

بسی دانا مگر از ہوش بر رقتند در لمحہ
چونا گہ موج دریا بار بر شان حملہ آور شد
بہ آخر ورطہ ای مہران در انداخت ایشان را
کہ ساعات پس و پیشین از پیچارگان برشد

سُرود صبح

فصل اول

سُرود آسا

فصل اول

فصل دوم

فصل سوم

فصل چہارم

ابیات متفرقہ

سارنگ

1

خدا وندا بود رحمت بر دیار سندہ
نماند خشک سالی سایہ گستر ابر نیسان باد
توئی دلدار خویش و غیر پاس دوستی از تو
بہ امن و آشتی عالم ہمہ آباد و شادان باد

سھڻي

ڏھر

حسيني

مارئي

کاھوڙي

ڪاموڏ

رامڪلي

ديسي

پورب

بلاول

ليلا چنيسر

سَسُئي

ڪوھياري

سَسُئي آبري