سر ڪلياڻ

فصل پھريون

بيت - 1

اول الله عليم، اعلى عالم جو ڌڻي،
قادُر پنھنجي قُدرت سين، قائم آہ قديم،
والي، واحد، وَحَدہُ، رازق رب رحيم،
سو ساراہِ سچو ڌڻي، چئي حمد حڪيم،
ڪري پاڻ ڪريم، جوڙون جوڙَ جھان جي.

بيت - 2

جوڙي جوڙ جھان جي، جڏھن جوڙيائين،
خاوند خاص خلقي، مُحمدؐ مُڪائين،
ڪلمو تنھن ڪريم تي، چٽو چايائين،
’اَنَا مولاڪَ وَ اَنت مَحبُوبِي‘، ائين اُتائين،
ڏِکي ڏنائين، ٻئي سرائون سيد چئي.!

بيت - 3

جوڙي جوڙ جھان جي، پاڻ ڪيائين پروار،
حامي ھادِي ھاشمي، سردارين سردار،
سُونھَي صحابَن سٿ ۾، منجهہ مسجد مڻيادار،
چارئي چڱا چوڌار، ھُوا ھيڪاندا حبيب سين.

بيت - 4

وَحَدہٗ لا شريڪ لهٗ، چَؤ چندو آءُ،
فرض واجب سُنتون، تنئون تَرڪ مَ پاءِ،
توبَہ سندي تسبيح، پڙھي سا پُڄاءِ،
نگا پنھنجي نفسَ کي، ڪا سنئين راھ سُونھاءِ،
سُپيريان جي ڳالهڙي، ھيءَ ھنيين سين لاءِ،
تہ سندي دوزخ باھ، تو اوڏيائي نہ وڃي.

بيت - 5

وَحَدہٗ لاشريڪ لَهٗ، جان ٿو چئين اينئَن،
تَان مَڃُ مُحمد ڪَارڻي، نرتَؤن منجهان نِينھَن،
سو تون وڃيو ڪيئن، نائين ڪنڌ ٻين کي؟

بيت - 6

وَحَدہٗ لا شريڪ لهٗ، جڏھن چيو جن،
تن مڃيو محمد ڪارڻي ھيجان ساڻ ھِنين،
تڏھن منجهان تن، اوَتڙ ڪونہ اَوليو.

بيت - 7

وَحَدہٗ لا شريڪ لهٗ، جن اُتوسين ايمان،
تن مڃيو محمد ڪارڻي، قلب ساڻ لِسانَ،
اوءِ فائق ۾ فرمان، اَوَتَڙِ ڪنھن نہ اوليا.

بيت - 8

اَوَتَڙِ ڪنھن نہ اوليا، سُتڙِ ويا سالمَ،
ھيڪائي ھيڪ ٿيا، احد سين عالمَ،
بي بھا بالم، آگي ڪِيا اَڳَھِين.

بيت - 9

آگي ڪيا اڳھين، نِسورو ئي نُور،
’لا خوفٌ عَليھم ولا ھُم يَحزنُون، سچن ڪونهي سور،
مولي ڪيو معمور، انگُ ازل ۾ اُن جي.

بيت - 10

وَحَدہٗ جي وڍيا، اِلااللہ سي اورين،
ھنيون حقيقت گڏيو، طريقت تورين،
معرفت جي ماٺ سين، ڏيساندر ڏورين،
سُک نہ سُتا ڪڏھين، ويھي نہ وَوڙين،
ڪُلھنئون ڪورين، عاشق عبداللطيف چئي.

بيت - 11

وَحَدہٗ جي وڍيا، اِلاللہ اَڌَ ڪيا،
محمد رسول اللہ چئي، مسلمان ٿيا،
عاشق، عبداللطيف چئي، انهين پہ پيا،
تيلانھن ڌڻيءَ ڌُئا، جيلانھن وحدت ويا گڏجي.

بيت - 12

وَحَدہٗ جي وڍيا ڪيا اِلااللہ اڌ،
سي ڌڙ پسي سڌ، ڪنھن اڀاڳي نہ ٿِئي.

بيت - 13

وَحَدہٗ لا شريڪ لهٗ، ٻُڌئي نہ ٻوڙا،
ڪِ تو ڪنين نہ سُئا، جي گهَٽ اندر گهوڙا،
ڳاڙيندين ڳوڙھا، جت شاھد ٿيندئي سامھان.

بيت - 14

وَحَدہٗ لا شريڪ لهٗ، ايءَ وھائج ويءُ،
کَٽين جي ھارائيين، تہ ھنڌ تَنھنجو ھيءُ،
پاڻان چوندُءِ پيءُ، ڀري جام جنت جو.

بيت - 15

وَحَدہٗ لا شريڪ لهٗ، اِيءَ ھيڪڙائي حَقُ،
ٻيائيءَ کي ٻَکُ، جن وڌو سي وِرِسيا.

بيت - 16

سر ڍونڍيان، ڌُڙ نہ لھان، ڌڙ ڍونڍيان، سر نانه،
ھَٿ، ڪرايون، آڱريون، ويا ڪپجي ڪانه،
وحدت جي وِھانءَ، جي ويا، سي وڍيا.

بيت - 17

تون چؤ اللہ ھيڪڙو، وائي ٻي مَ سکُ،
سوئي لکيو لَکُ، سچو اکر من ۾.

بيت - 18

عاشق چؤ مَ اُن کي، مَ ڪي چؤ معشوق،
خالق چَؤ مَ خَام تون، مَ ڪي چَؤ مخلوق،
سَلج تنھن سلوڪ، جو ناقصا ئي نِڱيو.

بيت - 19

وحد تان ڪثرت ٿي، ڪثرت وحدت ڪُلُ،
حق حقيقي ھيڪڙو، ٻوليءَ ٻِيءَ مَ ڀُل،
ھُو ھُلاچو ھُلُ، باللہ سندو سڄڻين.

بيت - 20

چئہ تُون الله ھيڪڙو، وائي ٻِي وِسار،
تن ۾ تندُ تنوار، سدا سپيرينءَ جي.

بيت - 21

چؤ تُون اللہ ھيڪڙو، ٻي وائي وساري ڇڏ،
اوتان توسين گڏ، سڄڻ ساھَہ پَساھَہ ۾.

بيت - 22

مروئان، موران، پکڻان، وائي ٻيءَ مَ ڀُل،
ھُو ھُلاچو ھُل، باللہ سندو سڄڻين.

بيت - 23

پاڻھئين جل جلالَهٗ، پاڻھين جان جمال،
پاڻھئين صورت پرينءَ جي، پاڻھئين حُسن ڪمالُ،
پاڻھئين پير مريد ٿئي، پاڻھئين پاڻ خيالُ،
سڀ سڀوئِي حال، منجهان ئي معلوم ٿئي.

بيت - 24

پاڻھين ڏئي سنيھڙا، پاڻھين اِيءُ سلطان،
پاڻھئين ڪَرَ پاڻَ لھي، پاڻَ سڃاڻي پاڻُ.

بيت - 25

پاڻھئين پسي پاڻ کي، پاڻھئي او محبوب،
پاڻھين خلقي خوب، پاڻھين طالب تن جو.

بيت - 26

سو ھِي، سو ھُو، سو اجَلُ، سو الله،
سو پِرين، سو پَساھ، سو ويري، سو واھرو.

بيت - 27

سوئي ھيڏانھن، سوئي ھوڏانھن، سوئي مَن وَسي،
سو ئي سو پَسي، تنھين سندي سوجهري.

بيت - 28

سائي صورت عَينَ ڪي، سائي صورت غين،
سمن نقطا دور ڪرو، تہ اُوءِ عين ڪي عين.

بيت - 29

پڙاڏو سو سَڏُ، وَرُ وائِيءَ جو جي لھين،
ھُئا اڳھين گڏ، ٻُڌڻ ۾ ٻہ ٿيا.

بيت - 30

ايڪ قصر، دَرَ لَکَ، ڪوڙين سھسَ ڳڙکيون،
جيڏانھن ڪريان پَرک، تيڏانھن صاحب سامهُون.

بيت - 31

ڪوڙين ڪايائون تُنھنجون، لکن لَکَ ھزار،
جِيءُ سڀڪنھن جيءُ سين، دَرسن ڌارو ڌارَ،
پرين تنھنجا پارَ، ڪھڙا چئي ڪيئَن چوان.!

وائي - 1

سڀڪا پرين ڪون پوڄي
نينھن نيڻين ڳڙ ڳالهہ وو
جا چتايم چِت ۾، سڄڻ سا ٿو ٻجهي،
لات جا لطيفَ جي، سڏُ تنھين جو سُڄي.

بيت - 33

وائي
عشق تُساڏي مين گهايل ڪتي،
وو ميڏي ميان، درد رانجهن دي،
ھيڪ جو اڳيئي سھڻا، ٻيجهي بي پروائي،
ويڄہ طبيب پڇندي، مين ٿڪي وو.

فصل ٻيون

بيت - 1

آگهي اگهائي، رنج پريان کي رسيو،
چکيم چڱائي، سورانگهي سوريءَ تان.

بيت - 2

انڌا اُونڌا ويڄَ، کَلَ ڪُڄاڙيا کانئيين؟
اسان ڏُکي ڏِيل ۾، تون پيارئين پيڄ،
سُوري جنين سيڄ، مرڻ تن مشاھدو.

بيت - 3

سُوريءَ سڏُ ٿيو، ڪا ھلندي جيڏيون؟
وڃڻ تِن پيو، نالو نينھن ڳنھن جي.

بيت - 4

سُوري سڏ ڪري، اُڀي عاشقن کي،
جي اٿيئي سڌ سڪڻ ۾، تہ ڪَر مَ پيرُ پري،
سِسِي ڌارَ ڌَري، پڇج پوءِ پريتڻو.

بيت - 5

سُوري آھ سينگار، اصل عاشقن جو،
مُڙڻ، موٽَڻ، ميھڻو، ٿيا نظاري نِروار،
ڪُسڻ جو قَرار، اصل عاشقن جو.

بيت - 6

سوري سينگاري، اَصل عاشقن کي،
لُڏيا ڪين لطيف چئي، ٿيا نيزي نظاري،
ڪوٺيو ڪيناري، آڻيو چاڙھي اُن کي.

بيت - 7

سُوريءَ مٿي سيڻَ، ڪھڙي ليکي سَنرا؟
جيله لڳا نيڻ، تيلَه سُوريائي سيڄ ٿي.

بيت - 8

سُوريءَ چَڙھڻ، سيڄ پَسڻُ، ايءُ ڪم عاشقن،
پاھُون ڪينَ پسن، سائُو ھَلن سامهان.

بيت - 9

سُوريءُ تي سؤ وار، ڏينھاڻيون چنگ چڙھين،
جِمَ ورچي ڇڏئين، سِڪڻ جي پچار،
پَرتِ نہ پَسين پار، نينھن جئان ئي نِڱيو.

بيت - 10

پھرين ڪاتي پاءِ، پڇج پوءِ پريتڻو،
ڏُکُ پريان جو ڏيلَ ۾، واڄٽ جئن وڄاءِ،
سيخن ماہُ پَچاءِ، جو نالو ڳِيڙُءَ نينھن جو.

بيت - 11

ڪاتيءَ ڪونهي ڏوھُ، ڳَنُ وڍيندڙَ ھٿ ۾،
پَسيو پَيرِ عجيب جي، لچِيو وڃي لوھ،
عاشقن اندوھُ، سدا معشوقن جو.

بيت - 12

ڪاتي تکي مَ ٿئي، مَرُ مُنِيائي ھوءِ،
مانَ وِرمن توءِ مون پريان جا ھٿڙا.

بيت - 13

ڪاتي جا قريب جي، سا ھَڏُ چيري چَم،
عاشقن پنھنجو انگ، اللہ ڪارڻ وڍيو.

بيت - 14

جي تون سِڪڻ سکيو، تہ ڪاتيءَ پَئي مَ ڪنجهہ،
سُپريان جي سُور جو، ماڻهن ڏِجي نہ مَنجهُہ،
اندر اِيءُ اَھنجُ، سانڍج سُکائون ڪري.

بيت - 15

جان وڍيو ھئين، تان ويھ، نہ تہ وٺيو واٽ وَنءُ تون،
ھيءُ تنين جو ڏيھُ، ڪاتي جَنين ھٿ ۾.

بيت - 16

ڪاتي جن ڳَري، مان لنئون لڳي تن سين،
محبت جي ميدان ۾، وڃان پيرَ ڀري،
اَڏيءَ سِرُ ڌري، مان ڪُھِنئون سپرين.

بيت - 17

اڳيان آڏنِ وٽ، پوين سِرَ سنباھيا،
ڪاٽ تہ پوين قبولَ ۾، مَڇڻ ڀائين گهَٽ،
مٿا مُھايَنِ جا، پيا نہ ڏسين پَٽ؟،
ڪَلالڪي ھٽ، ڪُسڻ جو ڪوپُ وَھي.

بيت - 18

جي اَٿيئي سَڌ سُرڪ جي تہ وَنءُ ڪلالن ڪاٽي،
لاھي رک لطيف چئي، مٿو وَٽِ ماٽي،
تِڪَ ڏيئي پِڪَ پيءُ تون، منجهان گهوٽ گهاٽي،
جو وَرَنه وَھاٽي، سو سِرَ وٽ سَرو سھانگو.

بيت - 19

جي اَٿيئي سَڌ سُرڪ جي، تہ ونءُ ڪلالڪي ھَٽ،
لاھي رکُ لطيف چئي، مٿو ماٽي وٽ،
سِرُ ڏيئي مَ سَٽِ، پِيج ڪي پياليون.

بيت - 20

جي اَٿيئي سَڌ سُرڪ ۾، تہ ونءُ ڪلالڪي ڪُوءِ،
مھيسر جي مَنڌ جي، ھُتِ ھَڏھين ھُوءِ،
جان رمز پروڙيم رُوءِ، تان سِرَ وَٽ سُرڪي سَڳڻي.

بيت - 21

جي اَٿيئي سَڌ سُرڪ ۾، تہ ونءُ ڪلالڪي گهر،
وڍڻ، چيرڻ، چچرڻ، پَھت اُن جي پَرِ،
جي وَٽي پويئي وَرِ، تہ سَھَنگِي آہ سيد چئي.

بيت - 22

ناڻي ناھ ڪَڪُوھُ، ڪِي ملهہ مَھانگو مَنڌُ،
سنباھج سيدُ چئي، ڪاٽڻ ڪارڻ ڪنڌُ،
ھيءُ تنين جو ھنڌ، مَٽن پاسِ مَرَنِ جي.

بيت - 23

عاشق زھر پياڪ، وِھُ ڏسي وھسن گهڻو،
ڪَڙي ۽ قاتل جا، ھميشه ھيراڪَ،
لڳين لَنئون لطيف چئي، فنا ڪيا فراق،
توڻي چِڪنن چاڪَ، تہ بہ آھَ نہ سَلن عامَ کي.

بيت - 24

مَ ڪر سَڌَ شراب جي، جو تون ٽاريين ٽُوھُ،
پيتي جنھن پاسي ٿئي، منجهان رَڳن روح،
ڪاتي چک ڪَڪُوھُ، لاھي سِرُ لطيف چئي.

بيت - 25

سُڌڙيا شراب جون، ڪُهُ پَچارُون ڪن؟
جُه ڪاتَ ڪَلالِن ڪڍيا، تہ موٽيو پوءِ وڃن،
پِڪون سي پِيَنِ، سِرَ جنھين جا سَٽَ ۾.

بيت - 26

سِرَ جدا، ڌَڙَ ڌارَ، دَوڳ جنين جا ديڳ ۾،
سي مَرُ ڪن پچار، حاضر جنين ھٿ ۾.

بيت - 27

ديڳين دوڳ ڪڙھن، جت ڪڙئين ڪڙڪو نہ لَھي،
تِتي طبيبن، چاڪ چِڪندا ڇڏيا.

بيت - 28

سِسِي سي گهُرن، جي واٽيندڙَ وچ ۾،
اوءِ ڪي ٻيو پُڇن، سَرو جن سنباھيو.

بيت - 29

اصل عاشق پنھنجي، سِسِي نہ سانڍين،
لاھيو سِر لطيف چئي، ساھ سَلهاڙيو ڏينِ،
ڪُلهِنئون ڪورين، پُڇن پوءِ پريتڻو.

بيت - 30

اصل عاشقن جو، سِر نہ سانڍڻ ڪم،
سَوَ سِسِنئان اڳرو، سندو دوسان دم،
ھِي ھڏو ۽ چم، پِڪَ پِريان جي نہ پڙي.

بيت - 31

جي مٿي وٽ مِڙَن، تہ سڀ ڪنھن سُڌ ٿئي،
سِر ڏني سَٽ جُڙي، تہ عاشقَ ائين اچن،
لِڌا تي لَڀَن مُلهہ مھانگا سُپرين.

بيت - 32

مُلهہ مھانگو قطرو، سِڪَڻُ شھادت،
اسان عبادت، نظر نازَ پِريَنِ جا.

وائي - 1

مَنڌُ پيئندي مون، ساجن سھي سڃاتو
پِي پيالو عشق جو، سڀڪي سمجهيو سُون!
پِريان سندي پار جِي، اندر آڳ اَٿُون،
جئڻ ناھي جڳ ۾، ڏينھن مڙيئي ڏون،
الا! عبداللطيف چئي، آھين تون ھي تون.

فصل ٽيون

بيت - 1

اُٿياري اُٿي ويا، منجهان مون آزارَ،
حبيب ئي ھڻي ويا، پِيڙا جي پَچارَ،
طبيبن تَنوارَ، ھَڏِ نہ وڻي ھاڻ مون.

بيت - 2

ھَڏِ نہ وڻي ھاڻِ مون، ويڄن جو وصال،
ھِن منھنجي حالَ، حبيب ئي ھادي ٿيو.

بيت - 3

حبيب ئي ھادي ٿيو، رھنما راحتَ،
پيڙا نِيائِين پاڻ سين، لائي ڏيئي لَتَ،
سُپريان صحتَ، ڏنيم منجهان ڏُکندي.

بيت - 4

اورِ ڏکندو اُؤ ٿئي، ھادي جنھن حبيب،
تِر تفاوت نہ ڪري، تنھن کي ڪو طبيب،
رھنما رَقيب، ساٿرِ صحتَ سپرين.

بيت - 5

ساٿَرِ صحت سپرين، آھي نہ آزار،
مجلس وير مٺو ٿئي، ڪوٺيندي قھار،
خنجر تنھن خوبَ ھڻي، جنھن سين ٿئي يار،
صاحب رب ستار، سوجهي رَڳون ساھ جون.

بيت - 6

رَڳُون ٿيون رَبابُ، وڄڻ ويل سڀ ڪنھين،
لُڇَڻَ، ڪُڇَڻَ، نہ ٿيو، جانب ري جَبابُ،
سوئي سَنڌيندم سپرين، ڪَيس جنھن ڪباب،
سوئي عين عَذاب، سوئي رَاحت رُوح جي.

بيت - 7

سوئي راھَ رد ڪري، سوئِي رھنماءُ،
وَتُعِزُ مَن تَشاءُ وَتُذيلُ مَن تَشاءُ.

بيت - 9

پَرِ ۾ پڇيائون، عشق جي اسباب کي،
دارون ھن درد جو، ڏاڍو ڏسيائون،
آخِرُ وَالعَصر جو، اِنھين اُتائُون،
تھان پوءِ آئون، سِڪان ٿي سلام کي.

بيت - 10

سِڪِين ڪُهُ سلام کي، ڪرين ڪُهُ نہ سلام؟
ٻَيا در تن حرام، ايءُ در جنين ديکيو.

بيت - 11

مِٺايان مِٺو گهڻو، ڪَڙو ناھ ڪلام،
سُڪُوتُ ئي سَلام، پِريان سندي پار جو.

بيت - 12

پِريان سندي پار جي، مڙيئي مِٺائي،
ڪانهي ڪَڙائي، چَکِين جي چِيتُ ڪري.

بيت - 13

ڄاڻِي ٻُجهي جن، توسين سُورَ سَڃ ڪئي،
تون ڪيئن سندُون تن، پَرَ سين پَچارون ڪرين؟

بيت - 14

تو جنين جي تاتِ، تن پڻ آھي تُنھنجي،
فاذڪُرُونِي اَذڪُرُڪُم، ايءُ پروڙج بات،
ھَٿِ ڪاتي، ڳُڙُ واتِ، پُڇڻ پَرِ پرين جي.

بيت - 15

حبيبن ھيڪارَ، منجهان مِھرَ سڏ ڪيو،
سو مُون سڀ ڄمارَ، اورڻَ اُھو ئي ٿيو.

بيت - 16

پاٻوھي ھيڪارَ، مون کي پڇيو سَڄڻين،
اَلستُ بِربِڪُم، چيائون جنھن وار،
سندِي سورَ ڪِنار، تَنَ تڏاھڪُون نہ لھي.

بيت - 17

پاٻوھِيو پُڇن، ڪٿي ھٽ حبيب جو،
نيزي ھيٺان نينھن جي، پاسي پاڻ نہ ڪن،
عاشقَ اجل سامُھان، اوچي ڳاٽ اچن،
ڪُسڻ قُرب جن، مرڻ تن مُشاھدو.

بيت - 18

ڪوٺي ڪُھي سپرين، ڪوٺي ڪُھڻَ ساڻ،
نيزي ھيٺان نِينھن جي، پاسي ڪَر مَ پاڻ،
ڄُلُ وِڃائي ڄاڻ، عاشقَ اَجل سامهون.

بيت - 19

ڪوٺڻ قريبن جو، عين تڙڻ آھ،
اِيءُ اُلٽي ڳالهڙي، سِڪَ وَرَندي ساھَ،
اَسَرَ ھَڏِ مَ لاھ، ڇنڻ ڳَنڍڻ اُن جو.

بيت - 20

ڪُھَنِ تان گهڻگهورا، ڪَرَ لھن تان ڪُھن،
سي ئي ماءِ مُھِن، سي ئي راحت روح جي.

بيت - 22

ڪُھي سو ڪَرَ لھي، ڪوٺي سو قريب،
اِھا عادت سِکيو، ھر زمان حبيب،
تِڇي سو طبيب، سوئي راحت روح جي.

بيت - 23

ڪُھَنِ ۽ ڪوٺينِ، اِيءُ پَر سَندي سڄڻين،
سُوريءِ چاڙھيو سپرين، ڏنڀَ ڏھاڙي ڏين،
ويٺا ورہ وٽين، آءُ واڍوڙيا وِھاءِ تون.

وائي - 1

ٿيندو تن طبيب، دارون منھنجي درد جو،
ٻُڪي ڏيندم ٻاجهہ جي، اچي شالَ عجيب،
پرين اچي پاڻ ڪيو، سندو غور غريب،
ڏکندو سڀوئي ڏور ڪيو، منجهؤن تن طبيب،
اديب عبداللطيف چئي، ھاتڪ آھ حبيب.

سر يمن ڪلياڻ

فصل پھريون

بيت - 1

تون حبيب، تون طبيب، تون درد جي دوا،
جانب منھنجي جيءَ ۾، آزار جا انواع،
صاحب! ڏي شفا، ميان مريضن کي.

بيت - 2

تون حبيب، تون طبيب، تون درد جو دارُون،
دوا آھين، دل کي، تُنھنجون تنوارون،
ڪريان ٿي ڪارُون، جيئن ٻُڪي ٻنئون نہ ٿئي.

بيت - 3

تون حبيب، تون طبيب، تون ھين ڊٺن ڊڀ،
تون ڏئين، تون لاھئين، تون ئي ھادي رب،
آھِم اِيءُ عجب، جئن واريو ويڄَ وھارئين.

بيت - 4

تون حبيب، تون طبيب، تون دارون کي دردن،
تون ڏئين، تون لاھئين، ڏاترَ کي ڏُکندن،
تڏھين ڦڪيون فرق ڪن، جڏھين امر ڪريو اُن کي.

بيت - 5

جان ڪي ڪري طبيب، دارون ھن درد جا،
ھَڻيو سي حبيب، اُکوڙيو اڌ ڪري.

بيت - 6

ھڻ حبيب! ھٿ کڻي، ٿيڪ مَ ٿورو لاءِ،
پرين تُنھنجي گهاءِ، جي مران تہ مانُ لھان.

بيت - 7

ھڻ حبيب! ھٿ کڻي، دل ۾ ڌيري دانھن،
ڪُڇان تان ڪُوڪ ٿئي، صبر آئون نہ سھان،
ڪنھن کي ائن چوان، تہ مون کي ماريو سڄڻين!

بيت - 8

ھڻ حبيب! ھٿ کڻي، ٻَنگان لھي ٻاڻ،
ماڳھين مون مِنھُن ٿئي، جهوليءَ وجهان پاڻ،
ان پر ساڄن ساڻ، مانَ مقابلو مون ٿئي.

بيت - 9

جت حبيبَ ھڻن، نائُڪُ ڀري نِينھن جي،
تِتي طبيبن، وِڄا وڃي وسري.

بيت - 10

ھڻين جي حبيب، محبتي مَيا ڪري،
پُڇان ڪين طبيب، ھوند گهائن سين ٿي گهاريان.

بيت - 11

چوري چَنگُ ٻَنگُ لھي حبيبن ھَنيوس،
ٻُجهان ٻاڻُ لڳوس، ڪانارِيو ڪَرَ کڻي.

بيت - 12

ڪاناريا ڪُڻڪن، جنين لوه لڱن ۾،
محبت جي ميدان ۾ پيا لال لڇن،
پاڻهين ٻَڌن پَٽيون پاڻهين چِڪيا ڪَن،
وٽان واڍوڙيَن، رھي اَچجي راتڙي.

بيت - 13

رھي اچجي راتڙي، تن واڍوڙين وٽانءِ،
جنکي سُورُ سرير ۾ گهٽ منجهاران گهاءُ،
لڪائي لوڪانءَ، پاڻهين ٻَڌن پَٽيون.

بيت - 14

اڄ پڻ ڪَنجهو ڪَنجهہ، واڍوڙڪي منھين،
جُه پڻ پييَن سنجَهہ، ھو پِنيون ھو پٽيون.

بيت - 15

اڄ پڻ ڪھڙي دانھن، واڍوڙڪيءَ مَنَھِينءَ؟
ويڄَ ورائي ٻانھن، چوري چاڪَ نھاريان.

بيت - 16

ويچارا واڍوڙَ، سدا شاڪر سُور سين،
تاڻين مٿي توڙَ، اوري ڪن نہ آسرو.

بيت - 17

سدا آھي سُور جي، واڍوڙين وائي،
جيڪا اٿن من ۾، سلن نہ سائي،
اوڙِڪ اھائي، ڳوليو لَھن ڳالهڙي.

بيت - 18

سَگهنِ سُڌِ نہ سُورَ جِي، گهايَلَ ڪيئن گهارِين،
پيَلَ پاسو پَٽَ تان، واڍوڙَ نَہ وارِينِ،
پَرِ ۾ پَچَنِ پِرينءَ لَئي، ھَئي! ھَنجُون ھارِينِ،
سَڄَڻُ جي سارِينِ، تن رويو وِھامي راتڙي.

بيت - 19

سَگهَن سُڌ نہ سور جي ٿا رُڻڪَن رَنجُوري،
پيا آھن پٽ ۾ مٿن ماموري،
لڳين لئُون، لطيف چئي، سدا جي سُوري،
پرت جن پُوري تن رويو وھامي راتڙي.

بيت - 20

سدا آھي سُور جي، رنجورون رڻڪَ،
اُن ڀلاريءَ ڀُڻڪ، ھيڪر حضوري ڪيا.

بيت - 21

تَنُ تسبيح، مَنُ مڻيو، دل دنبُورو جن،
تَندون جي طلب جُون، وحدت سر وڄن،
وَحَدہٗ لاشريڪ لَہٗ، اِهو راڳُ رڳن،
سي سُتا ئي سونهن، نِنڊ عبادت تن جي.

بيت - 22

آيل اُن نہ وسھان، ھَنجُون جي ھارين،
آڻيو آب اَکِين ۾، ڏيهَ کي ڏيکارين،
سڄڻ جي سارين، سي نڪي رُونِ نہ چُونِ ڪي.

وائي - 1

ورسيا ويڄ ويچارا، دل ۾ درد پرين جو،
اُٿيو ويڄا مَ وھو، وڃو ڊڀَ کڻي،
ٻُڪي ڏيندا باجَهہ جي، آيا دور ڌڻي،
آيا جيءَ جيارا دل ۾ درد پِرين جو.

فصل ٻيون

بيت - 1

تن طبيبُ نہ تون، جو سُڌ نہ لھين سُور جي،
سانڍِ پنھنجا ڊڀڙا، کَڏَ کڻي ۾ ڀُون،
ڪان گهرجي مُون، حياتي ھوتن ري.

بيت - 2

ويڄن سين وائيءَ پيا، ڪِري نہ ڪيائون،
جي پَندِ پاريائون، تہ سِگهائي سَگها ٿيا.

بيت - 3

ويڄن سين وائيءَ پيا، ڪِري ڪن نہ پاڻَ،
اَگها ان اھڃاڻ، پسو سور سجهائيا.

بيت - 4

آھي گهڻو اَگهن جو، ترسُ طبيبن،
ڪَيو وَسُ ويڄن، تان ڪِريءَ ري ڪينَ ٿئي.

بيت - 5

اگهائي سگها ٿيا، جي ويٺا وٽ ويڄن،
ترسي طبيبن چيٺي ھوند چڱا ڪيا.

بيت - 6

پاڙي ويڄ ھُئام، تان مُون مُور نہ پُڇيا،
تيلاھين پيام، موريسَرَ اکين ۾.

بيت - 7

ھاريا تو ھري، ڪُپَڇُ ڪايا سين ڪيو،
ڪرئين جي ڪِري، تہ تون توانو ٿئين.

بيت - 8

جي ڀائين پرينءَ مڙان، تہ سکُ چوران ڪي ڏات،
جاڳُڻ جَشنُ جنَ کي، سُک نہ ساري رات،
اُجهي ٻُجهي آئيا، وائي ڪن نہ وات.
سلي سوريءَ چاڙھيا، بيان ڪن نہ بات،
توڻي ڪُسن ڪات، تہ بہ ساڳي سَلن ڪين ڪِي.

بيت - 9

تڙي طبيبن، گهايل گهران ڪڍيو،
چڪيا چاڪ چِيهون ڪري، ڪڙيون مُور نہ ڪن.
دوست درسن تنهنجي وڌو ٺار ٺپن،
ورچيو ويڄ وڃن، آءُ تہ پريم اُبَهان.

بيت - 10

ويڄ ويڄائي ڇَڏ، توکي سُڌ نہ سُورَ جي،
دُور ڪر دٻُيون، نيئي کوري کوريهن کڏ،
سوئي صاحب سڏ، جو شادي ڏئي صحت جي.

بيت - 11

ويڄن ويٺي ئي، دوست پيهي در آئيو،
صحت جي سرير ۾، ڪَلَ ڪَڙين پيئي،
پِيڙ پري ويئي، اچڻ ساڻ عجيب جي.

بيت - 12

وڍي جن وڌياسِ، وري ويڄ ئي سي ٿيا،
ترت ٻڌائون پٽيون، روز ڪيائون راسِ،
ھيهئڙا تنين پاسِ، گهار تہ گهايُل نہ ٿئين.

بيت - 13

ھاريا ويڄ مُياس، سُڌ نہ لهين سور جي،
پريان کي چوندياس، تہ ترس طبيبن ڇڏيو.

بيت - 14

ويڄ مَ ٻُڪي ڏي، اَلا چڱي مَ ٿيان،
سڄڻ مان اچي، ڪَرَ لاهُو ٿي ڪڏھين.

بيت - 15

وھڻ ويڄن وٽِ، جي سکين تہ سَگهو ٿئين،
اڳين عادت مَٽِ، تہ اَگها عاجز نہ ٿِئين.

بيت - 16

ھُئين تہ ويڄن وٽَ، تون ڪئن جيءَ جَڏو ٿِئين؟
سر ڏيئي مَ سَٽ، ڪُہ نہ ڪَيئي ڊڀڙا؟

بيت - 17

ڪُٺيس ڪُويڄن، تَنَ طبيب نہ گڏيا،
ڏيئي ڏنڀ ڏَڏَنِ، پاڻان ڏيلُ ڏکوئيو.

بيت - 18

ترس طبيبن جو، جَڏن ڪيو نہ جات،
جو ويڄن جي واتِ، دارونئان تنھن دُور ٿيا مون.

بيت - 19

دارون ۽ ڪارون، جان ڪي ڪيا ويڄ،
ٻُڪي ڏيندا ٻاجهہ جي، نهاري ٺاڙون،
جن جون سيڻ لهن سارون، تن تان ڏُکندو ڏور ٿئي.

بيت - 20

اَگهن مڙي اَڄ، ڪيو سڏ صحت کي،
ڏور ڏکندا ڀَڄُ، مِهريءَ مُنهن ڏيکاريو.

وائي - 1

اچي سار لهيج، ساڄن سور تُماري آئون ماري،
سُور تُماري جي مران، تان مون ڏوہ مَ ڏيج،
ڊڀن ڀري ھٿڙا، دارون دوست ڪريج.

فصل ٽيون

بيت - 1

ھَي ھَي! وَھي ھاءَ، مَنَ ۾ محبوبن جي،
جيرا جوش جَلائيا، بُڪيَن ٻري باہ،
پسو مچ مٿان جي ائين ويساہ نہ وسهو.

بيت - 2

ھَي ھَي وَھي ھوءِ، مَن ۾ محبوبن جي،
جيرا جوش جَلائيا، بُڪِين مُڪي بوءِ،
اچي پَسو روءِ، جي ويساہ نہ وِسهو.

بيت - 3

ڪانڊين، ٽانڊين، ٻاٻُرين پَچان مَرُ پيئي،
جيرا، جگر، بُڪيون، سيخَن ۾ ٽيئي،
ويڄَنئون ويئي، ٿي وَھِيڻي سڄڻين.

بيت - 4

سَر جو سَڃيو سڄڻين، ڀر ڀيڏيءَ ڏيئي،
ڪانَ ڪَرنگرُ ڪپيو، پکن سِر پيئي،
جيرا، جگر، بڪيون، پاساڙيون ٻيئي،
ويڄَنئون ويئي، ٿي وھيڻي سڄڻين.

بيت - 5

سَر جو سَڃيو سڄڻين، ٻنگان ڀَري ٻاڻ ،
ويو وجودان نڪِري ڪڙ ڪڙ ڪري ڪانُ،
ٿيا جي نيشان، تہ پهرين سين پُورا ٿيا.

بيت - 6

سَر جو سَڃيو سڄڻين، ٻنگا ٻاڻُ ڀَري،
ويو وجودان نڪري، ڪَڙ ڪَڙ ڪانُ ڪري،
پُڇيو پير ڀَري، تہ ڪي ٺَريو ھٿ حبيب جو؟

بيت - 7

سَرُ جو سَڃيو سڄڻين، ٻيهر ٻاڻ ڀري،
سو ڇمڪيو ڇوہ مان، ڪڙ ڪڙ ڪان ڪري،
جيرا، جگر، بڪيون، لنگهي پيو پري،
جو لڳو جيءَ جَڙي، تاڻيان تيرُ نہ نڪري.

بيت - 8

سر جو سَڃيو سڄڻين، سيڱ منجهان سِيلو،
ٽِنگر ٽِڪيو ڪِين ڪي، پار لنگهيو پِيلو،
ھڻڻ سين حيلو، جانب جيڏو ئي ڪَيو.

بيت - 9

ڌڳايو ڌئين، جيرو اندر ڄندڙي،
لڳي سيخ وجود ۾، سندي نِينهن نَئين،
مشاھدي تَنهين، مون کي وڌو مچ ۾.

بيت - 10

مَچ منجهيئي آه، ٻاھر ٻاڦ نہ نڪري،
چور تہ لڳئي چاَهِ، ڪَمُ کَمندن کَٽِيو.

بيت - 11

منجهان مَچَ مَچ ٿيا، چڙھيو چڪاسين چاه،
اِيءَ پر آڳڙين جي، ٻي ڇڏيائون ٻاه،
سيڻن جي صلاح، سر ڏنائون سٽ ۾.

بيت - 12

پُڇ پتنگن کي، سنديون کامڻ خبرون.
آڻيو وجهن آڳ ۾، جِيءُ پنهنجو جي.
جيري جنين جي، لڳا نيزا نينهن جا.

بيت - 13

پتنگ چائين پاڻ کي، تہ اچي آڳ اُجهاءِ،
پَچڻَ گهڻا پچائيا، تون پچڻ کي پچاءِ،
واقف ٿي وساءِ، آڳ نہ ڏجي عام کي.

بيت - 14

پتنگ چائين پاڻ کي، تہ ڄيري پُوڄاڻي،
تان تان تاڻج تاءَ ڏي، جان آڳ نہ اُجهاڻي،
وَسَهُ وھاڻي، آڳ نہ ڏجي عام کي.

بيت - 15

پتنگ چائين پاڻ کي، پسي مچ مَ موٽ،
سَهائي سپيرين جي، گَهِڙُ تہ ٿئين گھوٽ،
اڃان تون اَروٽ، کُوري خبر نہ لهين.

بيت - 16

پتنگ چائين پاڻ کي، ڄيري پوء ڄاڻي،
تان تان تاڻج تيڏھين، جان آڳ نہ اُجهاڻي،
ھيءَ ھڏ وِھاڻي، ڪَڙهُ ڪالهوڻي ڏِينهن کي.

بيت - 17

پُري پتنگ آئيا، مڙي مٿي مچَ،
اوڏا ٿيا آڳ کي، سَڙيا اُتي سَچَ،
سندا ڳچين ڳچَ، ويچارن وڃائيا.

بيت - 18

پُري پتنگ آئيا، سِري وٽ ساھي،
اچي پيا آڳ ۾، ڪُڏي سڀ ڪاھي،
لاڳاپا لاھي، کاڻا کُوري وچ ۾.

بيت - 19

پُري پتنگَ آئيا، سِري سهائي جَلَ،
ڪندا ڪنڌَ اُڇَل، مٿو ڏيندا مَچَ کي.

بيت - 20

پُري پتنگ آئيا، سِري سهائي ھيٺ،
ٿِيندا ڏيٺاري ڏيٺِ، مَٿو ڏيندا مَچ کي.

بيت - 21

پُري پتنگ آئيا، مٿي مَچَ مڙي.
ويندا تان نہ گهڙي، مٿو ڏيندا مَچ کي.

بيت - 22

پتنگن پَهُ ڪيو، مڙيا مٿي مَچَ،
پَسي لَهس نہ لِچيا، سَڙيا مٿي سَچَ،
سندا ڳِچين ڳچ، ويچارن وڃائيا.

بيت - 23

چڙھيو چڪاسن چاءِ، آڳ ٻرندي آئيا،
وِھسن واڙيءَ ڦل جئن، محبتي مچ لاءِ،
آڻي پاڻُ اَڙاءِ، کڻي کوري وچ ۾.

بيت - 24

جي تَتو تَنُ تنُورَ جئَن، تہ ڇنڊي ساڻ ڇَمَاءَ،
آڻي آڳ ادب سين، ٻاري جانِ جَلاءِ،
بُرقعان اندر بازيون، پنھنجون سڀ پچاءَ،
لُڇڻُ لَئُن، لطيف چئي، پَڌرِ ھڏ مَ پاءِ،
متان لوڪ لَکاءِ، وصالانَ وچ پئي.

بيت - 25

اڃان تَنوُراءَ، ڪالهہ ڪڍياسون سڄڻين،
پڻ تايائون تڪڙو، وحدت جي وڌاءَ،
محبتين مٿانءَ، مچُ مورائين نہ لهي.

بيت - 26

پچائِي پَهاڻ، جن رساڻيو رُڪَ کي،
تنين سندو ڄاڻُ، آھي آڳڙين کي.

بيت - 27

ڌنءُ ڌنءُ ڌَمڻ وار، اڄ پڻ آڳڙين جي،
ٻاري مَچ مَجاز جو، اوتيائون اَڱارَ،
ڌوڌا! ٿيءُ مَ ڌارا جِمَ ڪَچو رُڪُ ڪڻيون ٿئي.

بيت - 28

ڌُوڌا تون نہ ڌئين، آڳ اوڏو نہ وڃين،
اُلا جي عشق جا، سي تان تون نہ سهين،
اُڀو اِئين چَئِين، تہ آءُ آڳڙيو آھيان.

بيت - 29

سِرُ سانداڻ ڪري، پُڇج گَهرُ لهار جو،
ڌڪن ھيٺ ڌري، مانَ گڏينئي رُڪ سين.

بيت - 30

ڌَڪين ڌات پِيو، ھينئڙو لوہ سانداڻ جيئَن،
ورچي تان نہ ويو، سنڀاري کي سڄڻين.

بيت - 31

سَهي جيئَن سانداڻ، ڌڪن مٿي ڌَڪڙا،
وَهِ وڃايو پاڻ، ڏي ڏٻائون ڏڱرين.

بيت - 32

اِيءَ پَر اڱارن، ٻہ ڏاھين ٻرن جي،
ھڪ کُوري کانئِيا، ٻيو ڌُوڌي منجهہ ڌَڳن،
پاڻان لهارن، ميڙي رکيا مچ تي.

بيت - 33

ٻاريو اُجهائين، پرين اُجهايو ٻارين،
مون کي ٿا مارِين، لونهان لهارن جا.

بيت - 34

اڄ آڳڙيا آئيا، سُوڌا سِراڻي،
پياري پاڻي، تيغون ڪندا تکيون.

بيت - 35

اڄ آڳڙيا آئيا، سائو ڪي سُڄاڻ،
لاھيندا مورياڻَ، رُڪ ڪريندا پڌرو.

بيت - 36

ڪَٽ ڪڙھي، لوہ ٻري، ڌُوڌا جت ڌَڳن،
جُه مترڪن مُنهن ڪڍيا، سانداڻيون سهڪَنِ،
اَڄ پڻ آڳڙين، ميڙو آھي مَچَ تي.

بيت - 37

چکِي مئي مَٽن جي، آيا آڳڙيا،
ڪڙي قاتل ڪوڏيا، ورنہ وناھيا،
هيءُ گهورن سين گهايا، پِيئڻ تا پري ٿيو.

بيت - 38

مَچ منجهين آہ، ٻهر ٻاڦ نہ نڪري،
چور تہ لڳي چاہ، کامندن خبر پوي.

بيت - 39

کاڻان تن کٽيو، اُجهائڻ اونداہ،
جن اندر ٻري باہ، سُڌ سڀڪا اُن کي.

بيت - 40

سَرھا ڏٺم سي، جن ساڃاءَ سراڻين سين،
تيغَ تنين جي کي، ڪٽ نہ لڳي ڪڏھين.

وائي - 1

جيءُ جياريو، جيءُ جيارو ڪينَ مُنهجڙو ھاريو،
پرين جيءَ پچار، سيڻن جيءَ سنڀار، جڏڙو جيءُ جياريو،
اُڃيو تن عميق مان، پرين پُوڄ پياريو،
مرض مريضن تان، اشاري ساڻُ اُتاريو،
ڪرمَ ڪريمن جي مونکي، اَھکيءَ مان اُڪاريو،
سنئون مُنهن ڪري سپرين، ائين نرمل نور نهاريو،
سائلن جئن سڏ ڪري، اَئين طالحن کي تنواريو.

فصل چوٿون

بيت - 1

ايڪ پيالو، ٻه ڄڻا، عشق نہ ڪري ايئَن،
لکيا جي نہ لِکڻ ۾، سي قرب رسندا ڪيئن؟
هُئڻ ڪيا هِيئن، وانجيا پَسُ وصال کان.

بيت - 2

ايڪ پيالو، ٻه ڄڻا عشق نہ اِيئَن ڪري،
آٽي سي ايڪ ٿيا جي گتا نينهن ڳري،
دوئي ڌار ڌري، جُه خُلت خنجر آئيو.

بيت - 3

ايڪ پيالو، ٻه ڄڻا، عشق نہ ڪري اڌ،
اي تان شاعر! سڌ، ڪيئي جا قوال سين.

بيت - 4

ايڪ پيالو، ٻھ ڄڻا، عشق نھ ڪري ات،
مائِين ڪين مياڻ ۾، ٻه ٽي تراريون تِت،
ايءَ پَر آھي اُتِ، جتي ناتو ناهِ ڪو.

بيت - 5

جيڏانهن قاتل ڪوڙ، اکيون اوڏانهين کڻي،
وَہُ تنين جي ووڙ، جنين سانگ نہ ساه جو.

بيت - 6

جيڏانهن قاتل ڪن، اکيون اوڏانهين کڻي،
مٿو ڪن نہ مُلھ، پِڪَ برابر پانهنجو.

بيت - 7

قاتل ڪمائي ڪري، وہُ ماکي جي ڪن،
وٽان ويهي تن، پيڄَ ڪِي پياليون.

بيت - 8

ھوندو ھَڏ مَ رک، لاءِ پياڪَن پانهنجو،
وٽي واٽاڙئن کي، پياري پرک،
سا لِکَ لهي ٿي لَکُ، جا تو ايندي اُنِ سين.

بيت - 9

ھوندو ھڏ مَ سنڌِ، لاءِ پياڪن پانهنجو،
پوڄ پيارج پَهيڙا، ويندا وٺيو ڪنڌ،
تہ ھَٽَ تنهنجي ھنڌ، موکي ڪو مانُ لهي.

بيت - 10

گَهٽَن ۽ گَهٽَڱَنَ، وٽيون پِيَنِ وِہ گاڏيُون،
بَدہ ساقي برخيز، پيار کَي پرين،
پِڪين نہ پرچن، مٽ تڪيائون منجهيان.

بيت - 11

آڻي اُتر واءَ، موکيءَ مٽ اُپٽيا.
متارا تنهين ساءَ، اچن سِرَ سنباھيو.

بيت - 12

آڻي اُتر ھيٺ، موکيءَ مٽَ لپٽيا،
گهوٽ گهرنئو نڱيا، لاڻا ٻڌي بيٺ،
متارا تنهن ميٺ، اچن سِرَ سنباھيو.

بيت - 13

موکيءَ مَٽَ اپٽيا، اڇا اڱڻ ڌار،
ايندا تو دربار، وِه پيئندا وٽيون.

بيت - 14

موکِي مَٽَ اُپٽيا، سويرا صبوحِ،
اُونچي جي عبداللطيف چئي، باسَ نہ پُهتي بُوءِ،
ڪڙو جي ڪڪُوہُ، تہ بہ وٽ سِرَ گهُرن وٽيون.

بيت - 15

موکي مَنڌُ پيار، اُونچو اُونچي مَٽَ مان،
ڏيندي ڏاتارن کي، وَٽَيءَ وجھ مَ وارَ،
سِرُ کڻي سَردار، اڱڻ تنھنجي آئيا.

بيت - 16

موکي متارن جا، ننڍا ڪيم نِهار،
ساماڻا سِري ڌڻي، اڇا اڱڻ ڌار،
ناڻو ڪيم نهار، سِرُ پڻ ڏيندا سٽ ۾.

بيت - 17

موکيءَ سندي مَٽَ ۾، سُري سَپُ پيو،
قَضا ڪَمُ ڪيو، ڪونهي ڏوه ڪلال جو.

بيت - 18

موکي سندي مٽ ۾، ڪو جو زَھَر ذرو،
پيئندي پوشيدن کي، پيو ڪونہ پرو،
مٿو مُهاين جو، ڪيو ڳَهرَ ڳرو،
ٿيڙن کيپ کرو، ڪنهن جنهن ڳهر ڳڱاٽيا.

بيت - 19

ڪو جو ويڻ ڪلال جو، پِتي تي پيونِ،
سَري ڪِينَ ڪيونِ، ويڻ موکيءَ جي ماريا.

بيت - 20

جو پَرُ پيتو سو آن، ھوءَ سَندو سَپن سارُ،
جي واسينگ وتن ويريئين، سي نہ وھيڻا مان،
انھي لڄ مران، جيئن اَڻ ھوندو ائين گُهرو.

بيت - 21

ماءُ متارا آئيا، سري جا سردار،
ماهَ مڙِني بسيهڙن جي، ھٽن پئي ھاڪار،
سڻي ايءَ تنوار، موکيءَ مَٽَ اُپٽيا.

بيت - 22

مُنهن وجهيو مَٽَن ۾، موکي اُڀي روءِ،
متارا مري ويا، اڱڻ اچي نہ ڪوءِ،
متارنئون پوءِ، مِٺا مَٽَ مِٽي ٿيا.

بيت - 23

ٻي گهُت ٻارھين آئيا، اڳي ڇين ماه اچن،
پيا لال لُڇن، ڪنهن ڪڙي ڪيفَ خماريا.

بيت - 24

وتن جي ويرين ۾، ڪارايل ڪارا،
وِه جي ويچارا، سڻي ڳالھ سڄي رھيا.

بيت - 25

سِسِيُون سَردارا، آڻيو رکن آڏيُون،
مَرو مَ متارا، اڏيءَ اوڏا مَ ٿيو.

بيت - 26

نڪي مَنڌُ مٽن ۾، نڪا جهوليءَ جَهانئن،
ڪڪُوہ ڪَڍان ڪن لاءِ، متارا گهر نانهن،
ويا ڪنهن ڏيهانءَ، ٻه ٽي لڳن ڏينهڙا.

بيت - 27

نہ سي اڱڻ آڳڙيا، نہ سا سٽَ سَري،
ڪٽورا قاتل جا، جن پيتا پَاڻ ڀري،
اٺئي پهر اُلٽيا، ڌرتيءَ سرِ ڌري،
ويئي اُجهامي اُن جي، بَٺي بس ڪري،
ساريو سُورَ چري، موکي متارن جا.

بيت - 28

وجهج واٽاڙئن تي، ميخاني جي ماڪَ،
ٿيندي سُڌ سڀڪنهين، ھنڌ ھنڌ پوندي ھاڪَ،
پَرہ جا پياڪَ، جُه سي اڱڻ آئيا.

بيت - 29

جُه سي اڱڻ آئيا، تہ سرو ڪندا سُڃَ،
سائي ٿيندي اُڃ، ھي پيتو ھو آڻِ ڪي.

بيت - 30

موکي چوکي نہ ٿئي، اصل اوڇي ذات،
وَٽيون ڏيئي وات، متارا تنھن ماريا.

بيت - 31

متارا مري ويا، موکي تون نہ مَرين،
ڪيهيءَ پرِ پرين، ڏُکيءَ ڏاتارن ري.

بيت - 32

متارا مري ويا، موکي پيئي مَرُ،
سي اڄ نہ آيا کنجڙي، سڃو ڪيائون سَرُ،
پياڪن پاسو ڪيو، گهوٽن ڇڏيو گهر،
تُنهنجو ڏوس ڏمر، ڪونہ سهندو اُن ري.

بيت - 33

سري ڪِين ڪيون، ويڻ موکيءَ جي ماريا،
ڪو ڪو ويڻ ڪَلال جو، پتي تي پيونِ،
تهان پوءِ ٿيون، مَرَڻ متارن سين.

بيت - 34

اڃا کوري ماڳ، مٽ، ڪُٽڪا، ڪَٽَ گهڻا،
لاھي ويھ مَ لاڳِ، موکي متارن سين.

بيت - 35

ڪنڌ ڪٽارو، مُنهن وٽي، عادت سندين ايءَ،
تنين تڪُون ڏنيون، جُنبي منجهان جيءَ،
سرو تن سڀئَي جن حاصل ڪيو حال کي.

بيت - 36

وٽِ سِرَ گهُرن وٽيوُن، در سِر ڪِين ڌڄن،
بدان، شين، بُش، اِي پيالو پرين،
اونچي جي عبداللطيف چئي، وٽِي وَڌِ گهرن،
پڪين نہ پرچن، مَٽَ تڪيائون منجهيان.

بيت - 37

موکيءَ مَٺو گهريا وِہ نہ وِھاٽيا،
سُرڪيءَ ڪاڻ، سَيَد چئي، اُتي ٿي آٽيا،
جي ڳالهن ڳنڱاٽيا، تن بَٺِن پاسي بُٺيون.

بيت - 38

سر ڏيئي سَٽِ جوڙ، ڪنهن پر ڪلالن سين،
ڪاتي ڪرٽ ڪپار ۾، خنجر آڻي کوڙ،
مرڻان مُنهن مَ موڙ، وَٽي ٿي وڌ لهي.

بيت - 39

وَٽ وٽ وٽيءَ ۾، مَٽ مَٽ مَنڌ ٻيو،
قدر ڪيف ڪمال جو، پياڪن پيو،
اچن دُرس دڪان تي، ڪنڌ قبول ڪيو،
سرھا سر ڏيو، چکن سُرڪ سيد چئي.

بيت - 40

آٽي ٿي اَڱارَ، کامي کردارن سين،
پَسين سي نہ ڀَتار، پُر پيتوءِ جن سين.

بيت - 41

ڪلالنئون ڪاءِ، متِ نہ سکين مُون ھينيان،
روئندي رات وھاءَ، چَڪائيندي بٺيون.

وائي - 1

لايا عشق پليتا، نينا يا روي،
اکيان دلبر دي،
اُٺڻ ٻَهڻ آرام نہ آوي،
من ھيان دل کس ليتا،
آکي احمد لال نماڻيان دي،
ڪيا گس لي ڪيتا.

وائي - 2

ڀلو ميان محبتي مٺا ماڻهو، الا،
پرين پرچن، جيءُ جياريو جن،
ريءَ سُرمي سهڻا پِرين، ڪجل ڪوہ وجهن،
ميرائي مارين مون تان جي پکڙجن.

وائي - 3

دوس پيھي در آيو، ٿيو ملڻ جو ساعيو،
ڏينھن پڄاڻون آئي اسانکي، موليٰ محب ملايو،
ويو وڇوڙو ٿيو ميلاپو، واحد واءُ ورايو،
ھو جنهين جو ڏس ڏوراڏو، اوڏو سو اَڄ آيو،
عبداللطيف چئي، اچي عجيبن، پاڻ فَضل فرمايو!

فصل پنجون

بيت - 1

قُرب ڪبرياءُ، ماءُ ملاقي نہ ٿئي،
پورو اِي پرياءُ، صوفيءَ جي صلح ۾.

بيت - 2

صوفي سالم سي ويا، جي اڪثر سين اَڏيار،
بازي بازندن کي، آھي اَويسار،
پَريان سين پهڪار، رنديءَ رساڻي ڪيا.

بيت - 3

صوفيءَ سير سڀن ۾، جيئن رڳن ۾ ساہ،
سا نہ ڪري ڳالهڙي، جيئن پوريون پروڙي پساہ،
آهِس اِيءُ گناہ، جي ڪا ڪري پڌري.

بيت - 4

ڏِني ڏکويا، اَڻ ڏني راضي ٿيا،
صوفي تي ٿيا، جئن ڪين کنيائُون پاڻ سين.

بيت - 5

صوفي لاڪوفي، ڪونہ ڀانئيس ڪير،
منجهيان ئي مَنجِھ وڙھي، پڌر ناھس پير،
جنين ساڻس وير، ٿئي تنين جو واھرو.

بيت - 6

صوفيءَ صاف ڪيو، ڌوئي ورق وجود جو،
تِهان پوءَ ٿيو، جيئري پسڻ پرينءَ جو.

بيت - 7

صوفي چائين، سَڌ ڪرين! صوفي اِيءَ نہ صلاح،
ڪاٽي رک ڪلاہ، اُڇلي وجھ آڳ ۾.

بيت - 8

جي ڪلاہ رکين ڪنڌ تي، تہ صوفي سالم ٿيءُ،
وہَ وٽي ھٿ ڪري، پُر پيالو پيءُ،
ھنڌ تنين جو ھيءُ، جن حاصل ڪيو حال کي.

بيت - 9

جُسي ۾ جَبار جو، خَفي خيمو کوڙ،
جَلي تون زبان سين، چارئي پهر چور،
فڪر سين فُرقان ۾، اِسم اعظم ڏور،
ٻيا در وڃي مَ ووڙ، اِيءُ اَمُلُ اِئائين سَپجي.

بيت - 10

عالم آئونءَ ساڻ، ڀَريو ٿو ڀير ڪري،
پاڻَ نہ آھي ڄاڻ، مانڊيءَ مَنڊُ پکيڙيو.

بيت - 11

طالبُ ڪَثَرَ، سونهن سَرُ، اِيءَ روميءَ جي رُوءِ،
جنين ڏٺي جُوءِ، تنين ڪڇيو ڪين ڪي.

بيت - 12

طالبُ ڪَثَرَ سونهن سَرُ، اَيءَ روميءَ جي راہ،
ماڙهُو اِتِ ڪِياءِ، مُنڊُ نہ پسين مَنڊيو.

بيت - 13

طالبُ ڪَثَرَ، سونهن سَرُ، روميءَ چيو آھي،
تاڙِي جي لاھي، تہ منجهين مشاھدو ٿئي.

بيت - 14

طالب ڪَثَرَ، سونهن سَرُ، اِيءَ روميءَ جي رَھاڻ،
پهرين وڃائڻ پاڻ، پوءِ پسڻ پِرينءَ کي.

بيت - 15

طالبُ ڱَڀَرَ، سونھن سَرُ، اَيءَ روميءَ جي راحت،
جنين ڏٺي سَٿ، تنين ڪُڇيو ڪين ڪي.

بيت - 16

طالبُ ڪَثَرَ، سونهن سَرُ، اَيءَ روميءَ جي اوطاق،
جي ڀڄي درُ فراق، تہ منجهين مشاھدو ٿئي.

بيت - 17

ظاھر ۾ زاني، فڪر منجھ فنا ٿيا،
تنين کي تعليم جي، ڪُڙه اَندر ڪاني،
حرف حقاني، دَورُ ڪيائون دل ۾.

بيت - 18

جن کي دَور درد جو، سبق سُور پڙھن،
فڪر فَرھي ھٿ ۾، ماٺ مطالع ڪن،
پَنو سو پڙھن، جنھن ۾ پسڻ پرينءَ کي.

بيت - 19

وسريوم سبق، پهرين سٽ نہ سنڀران،
اڃان ھيءُ ورق، ھَي! مُطالع نہ ٿئي.

بيت - 20

ڪيو مطالع مون، ھو جو ورق وصال جو،
تنهن ۾ تُون ئَي تون، ٻي لات نہ لحظي جيتري.

بيت - 21

سا سٽِ نہ سارين، اَلف جنهن جي اڳ ۾،
ناحق نهارينَ، پنا ٻيا پرينءَ لئہ.

بيت - 22

سا سٽ ساريائون، الف جنهن جي اڳ ۾،
“لامقصُودُ فِي الدارَينَ اَلا هُو”، ان پر اُتائون،
سَڳَر سوٺائون، ٿيا رسيلا رحمان سين.

بيت - 23

ٿيا رَسيلا رحمان سين، سڳر سونٺو جن،
منجهان تن جُسن، حرف نہ سُڄي ھيڪڙو.

بيت - 24

ٿيا رَسيلا رحمان سين، سَڳَر سونهِيِن جي،
آئيون تنين کي، واڌايون وصال جون.

بيت - 25

اکر پڙھي اَڀاڳيا، قاضي ٿئين ڪِيانءِ،
ڀيرئين ۽ ڀانئِين، ايڏان اِئن نہ آءُ،
ورق ورايئين وِترا، ملان مُٺيَئي ماءُ،
اَن سُرڪيءَ سندو ساءُ، پڇج عزازيل کي.

بيت - 26

عاشق عَزازيل، ٻيا مڙيئي سَڌڙيا،
منجهان سِڪَ سَبيل، لعنتي لال ٿيو.

بيت - 27

جو مون پڙھيو پاڻَ لئہ، سبق سابق جو،
پهرين سڃاتم پانهنجي نفس جو نِهو،
جِت عرفانُ اَصل ۾، ٿي روحن روز ڪيو،
وري ورق پيو، گڏيم وَڍُ وصال جو.

بيت - 28

جي مون پڙھيا پاڻ لئہ، سيئي سيل ٿيام،
واڳو ٿي وريام، اَکر اُھي اڳيان.

بيت - 29

اَکَرَ ڇُٽي ھيڪڙي، ٻَهُون جي نہ ٻُجهن،
ڪوہ ڪبو کي تن، سڄي سُڻائي ڳالهڙي.

بيت - 30

پڙھيو ٿا پڙھن، ڪَڙھن ڪين قلوب ۾،
پاڻان ڏوہ چڙھن، جئن ورق ورائيِنِ وِترا.

بيت - 31

پڙھيا پڙھيجا، سبق انھيءَ سور جو،
ميم رڳتان من ۾، الف تنهن اڳيان،
چِتان چوريجا، اھا لات لطيف چئي.

بيت - 32

اَکر پڙہ اَلف جو، ورق سڀ وسار،
اَندر تون اُجار، پنا پڙھندين ڪيترا.

بيت - 33

ھارائج ھينئين ۾، الف سندي اوڙ،
تہ ڪتابن جي ڪَوڙ، منجهانئين معلوم ٿئي.

بيت - 34

ڪوڙ ڪتابن ۾، حرف مڙوئي ھيڪُ،
جي تون نظر نيڪ، تہ بسمِ الله ئِي بس ٿئي.

بيت - 35

اکر جو الف جو سو مَرندي سيئن مَ مَڃ،
سو ڪي ھينئين سَڃَ، جو الف کي اوڏو ٿئي.

بيت - 36

جو الف کان اوري ٿيو، الف اھوئي آه،
لوڪان تُون لِڪاءِ، تہ داخل ٿئين نہ دال سين.

بيت - 37

لوڪان نحو صرف، مون مطالع سپرين،
سوئي سو حرف، پڙھيو پڙھان من ۾.

بيت - 38

جئن جئن ورقَ وَارئِين، تئن تئن ڏٺو ڏوہ،
تنهن ڪَهِڻيءَ ڪبو ڪوھ، جي رهڻيءَ رهيو نہ سپرين.

بيت - 39

ڪاتِبَ لکين جيئن، لايو لام الف سين،
اسان سڄڻ تيئن، رھيو آھي روح ۾.

بيت - 40

ڪوہ ٿو ڪاڳر ڪورِئين، ويٺو وڃائين مس،
ڏورِ تيائين ڏسَ، اکر جيائين جُڙيا.

بيت - 41

ڪاتب جو لکن، سو متان ويڻ ورايئين،
جهڙيءَ تهڙيءَ ڳالھ کي، جمع جوڙيو ڪن،
حرف جي حساب جا، چيٺيو چتِ رکن،
سڄي کٻي سرَ کي، لکيو ڪاتبن،
ڪِراماً ڪاتِبين يَعلَمُونَ ما تفعلُونَ نالو نورانين،
تون پاڙوسي تن، جنين ويڻ نہ وسري.

بيت - 42

تهڙا چاليها نہ چاليهَ، جهڙو پسڻ پرينءَ جو،
ڪهڙي ڪاتب ڪرئين مٿي پنن پِيهَ،
جي ورق واريِن وِيه، تہ اکر اُھوئي ھيڪَڙو.

بيت - 43

اوريائين اوڄون ڪري، مُنجهايا مُلَن،
سي پرينيون پاسي ٿيا، ڳھ ڳھ ڳالهيون ڪن،
ساھان اوڏو سپرين، لوچيو تان نہ لهن،
دَمُ نہ سڃاڻن، دانُهون ڪن مُٺن جيئن.

بيت - 44

مُلئين مُٺِي ماءُ، جنهن پتو ڦِٽو پيٽ ۾،
سُڃاڻي االله، ٽُٻي ڏنائين ڌَوڙ ۾.

بيت - 45

شھر ڏسي سَرھو ٿئين، ڏٺيئي نہ بازار،
جو وَکر وکارن ۾، ڍڪيو ڪهڙي ڍار،
تَنَ تنين سين گهار، تہ لهئي لُک لطيف چئي.

بيت - 46

ھڪ جو اَکرو نگڙو، گُر تُسي جي ڏي،
تان انڌاري گهر ڏيوڙا، ڦِر ڦِر جوت ڪري.

بيت - 47

احد احمد پاڻ ۾، وچان ميم فرق،
آھي مُستغرق، عالم انھيءَ ڳالھ ۾.

بيت - 48

تَنُ کُڏي مَنُ حُجرو، ڪَيمَ چاليها رک.
ڪوہ نہ پوڄيو پوڄئين، اَٺ ئي پهر اَلک،
تان تون پاڻُ پرک، سڀڪنهن ڏانهن سامهون،

بيت - 49

سڀڪنهن ڏانهن سامهون، ڪو ھنڌ خالي ناہ،
اَحداً جي آرک ٿيا، سي ڪانئر ڪبا ڪانه،
محب منجهين مَنَ مانه، مون اڄاڻنديءَ اُتجِهيو.

بيت - 50

ڪَنز قُدوري ڪافيا، جي پڙھي پروڙين سڀ،
تہ مَنڊِي ماڪوڙي کوہ ۾، پيئي ڪڇي اُڀ.

بيت - 51

ڪَنز قُدوري ڪافيا، ڪي ڪونہ پڙھيوم،
او پاڙو ئي ٻيو، جيان پرين لڌوم.

بيت - 52

ڪَنز قدوري ڇڏ، سٽون پڙھ ساڃاءَ جون،
ونءُ تنين جي سڏ، جنين سانگو ناھ ساھ جو.

بيت - 53

ڪوڙين ڪتاب جي پڙھين، جُزون جانڪي تان،
پَھتي ري پريان، سوڌي ساڃاءَ نھ ٿئي.

وائي - 1

وٺڙيو ھوتَ وڃن، وو جهليان پليان ھينئڙو نہ رھي،
آءُ جنين جي آھيان، ڪَڙي مَ ٿيان تن،
گهڻين ڀَتين گهوريان، سندڙي ٻاجھ ٻين،
مر مران مارين مون، پرزا پرزا ڪن،
آءُ مُيائي گهوري، جي مان محب ملن.

وائي - 2

وسارج مَ ويڻَ، جوڀن ٻه ٽي ڏينهڙا،
لُوٺيُون سَهن لوڪ جا، وھاڻيءَ ٿيون ويڻَ،
اصل آسارِيُنِ جا، سُتي ويَڙا سيڻ،
جيڏيون جي مان وِسَهو، ننڊ مَ ھيريو نيڻ،
راتڙيون جاڳن جي، سي آءٌ ڪندڙي سيڻ،
آڌيءَ رات اُٿي ڪري، جهل تون نِنڊان نيڻَ.

فصل ڇھون

بيت - 1

دائودي دَيوُنِ ڪري، رَنڪَن ڪونهي رنگ،
گهوڙيءَ ھيٺَ آينگُ، ڪاھيو پاکرئين ھڻي.

بيت - 2

دائودي دَيوُنِ ڪري، رَنڪَن ڪونهي چيت،
گهوڙيءَ ھيٺ سُچيت، ڪاھيو پاکرئين ھڻي.

بيت - 3

او قابيل اکين ۾، توکي باري بان،
اُڀو اڳرايون ڪرين، ماڳ ھڻيو مستان،
جانبَ تون زيان، اکين سين ايڏا ڪرين.

بيت - 4

او قابيل اکين ۾، توکي تکا تِيرَ،
ساجن انهيءَ سِيڱ سين، ڦٽيئہ گهڻا فقير،
ٻيو مَ مارج مِير، تنهنجو پهريون ئي پورو ٿيو.

بيت - 5

او قابيلَ اکين ۾، تيرَ تکا توکي،
ساجن انهيءَ سُور جي، ڪَل نہ آہ ڪنهن کي،
مارين ٿو مون کي، چاڙھي لوہ لطيف چئي.

بيت - 6

او قابيل اکين سين، تير چلايو تو،
ٻيو مَرُ ماري سو، جنهن جو پهريون پورو نہ ٿئي.

بيت - 7

جي ھو پائينِ ڪان ڪمان ۾، تہ سينو سپرَ رَک،
منهن ۾ معَشوقن جا، چاڪَ چُٽڪَا چک،
سوريءَ ڀانءِ مَ شڪ، عاشق ٿي تہ اُبهين.

بيت - 8

جي ھو پائِين ڪانُ ڪمان ۾، تہ سينوسپَرَ ڏيج،
منهن ۾ مَعشوقن جا، جهالو ٿي جهليج،
پاھان پَڳُ مَ ڏيڄ، عاشق ٿي تہ اُبَهِين.

بيت - 9

جي ھو پائِين ڪان ڪمان ۾، تہ نئي ڏج سينو،
ڪجي نہ ڪينو، وڃي در دوستن جي.

بيت - 10

پائي ڪان ڪَمان ۾، ميان مار مَ مون،
مون ۾ آھين تون، متان تنهنجو ئي توکي لڳي.

بيت - 11

ڪيو ڇڏين ڪان، ھڏ نہ ھڻائين ٿا،
ٿئا جي نيشان، تہ پهرئين سان پورا ھئا.

بيت - 12

لوري جت لڳوم، اُت اُڀو ئي آھيان،
سورهيہ پرين سَندومِ، مانَ ٻاجهائي ٻيو ھڻي.

بيت - 13

محبت جي ميدانَ ۾، عاشق ٿيءُ آچامَ،
سَمُهان سَلَ سيد چئي، ڪندءِ تير تمام،
ڪج ڪوم ڪلام، جِمَ دوسنئون دور ٿئين.

بيت - 14

محبت جي ميدان ۾، اچي پير پيانِ،
سر وڍڻ ڌڙ ڌارَ ڌرڻ، اِي سينگار سَندان،
ڏيندا مون ڏِٺان، مٿان محبوبن لئہ.

بيت - 15

محبت جي ميدان ۾، ڪر پَڙاڏو پَٽُ،
سِر سُوريءَ ڌڙ ڪُنگرين، متان ڪُڇين ڪٽ،
عشق نانگ نِپٽُ، خبر کاڌن کي پئي.

بيت - 16

محبت جي ميدان ۾، سر جو سانگ مَ ڪر،
لاھي سر لطيف چئي، اڳيان دوستن ڌر،
عشق نانگ اَپر، خبر کاڌن کي پوي.

بيت - 17

محبت جي ميدان ۾، سر جو ڪر مَ سانگ،
سوريءَ سپيرين جي، چڙھ تہ ٿئين چانگ،
عشق آھي نانگ، خبر کاڌن کي پوي.

بيت - 18

محبت جي ميدان ۾، ڪُڏي پؤ ڪاھي،
ڇڏ اَسانگا ارواح جا، لاھوتي لاھي،
عشق نانگ آھي، خبر کاڌن کي پوي.

بيت - 19

عشق نہ آھي راند، تي ڪي ڪَنسِ ڳڀرو،
جيءَ جُسي ۽ جان جي، ڀڃي جو ھيڪاند،
سِسِي نيزي پاند، اُڇل تہ اڌ ٿئي.

وائي - 1

عشق تمام، برہ تمام، وو مئن لُوٺي يارَ لوڪو،
سيجَ سُتي نُون جَهپ نہ آوي، نيڻين ننڊ حرامُ،
راتيان جاڳڻ، صاحب سنڀالڻ، اي فقيران دا ڪام،
مَت عقل دي مُنجهہ گئي، آيا عشق اِمام.
ناز ڀريان دي چڱي لڪتي، موھي ساڏي مام!

فصل ستون

بيت - 1

عاشقن الله جي، محبت رکي مَنِ،
سندي سِڪ پرينِ، تَن ۾ آھي تِن جي.

بيت - 2

عاشقن االله جي، سدا وائي واتِ،
فَاذڪُروُني اَذڪُرڪُم، تنَ ۾ اھا تاتِ،
انھيءَ کان ڪنهن ساعت، سڄڻ ويل نہ وسري.

بيت - 3

عاشقن االله وير تار نہ وسري،
آہ ڪَريندي ساھ، ڪڏھن ويندن نڪري.

بيت - 4

عاشقن آرام، ڪڏھن تان ڪونہ ڪيو،
طعني ڪيا تمام، حبيباڻي ھيڪڙي.

بيت - 5

عاشقَ اِئن نہ هُونَ، جئَن تون سڄي انگرين،
وڃي در دوستن جي، رتُ ڏھاڻي رون،
ٻيءَ پر ڪنهين نہ پون، ماڪَرِ محبوبن سين.

بيت - 6

جان عاشق مٿي رت، تان دعويٰ ڪري مَ نِينهن جي،
سائو مُنهن، سُونهن گئي، سِڪَڻ اَيءُ شرط،
نڪي گوڏِ گَرٿُ، مٿا سِرَ سؤدا ڪري.

بيت - 7

اَڃا تو منجهان، ڪَک ڇُتي رت نڪري،
منهن ۾ معشوقن جا، ڪئَن جهلندين گهاءَ؟
سو تون ڪڄاڙياءَ سڪڻَ جون سڌون ڪرين.

بيت - 8

سڪ نہ آھي سُٿَري، کڻ پروڙي پير،
ڪُسڻ ڌاران ڪير، ڪري سَڌَ سِڪڻ جي.

بيت - 9

سِڪڻ اِئين نہ سَڌ جئَن لِڪيو لياڪا پائئين،
پَئي پريان جي نہ ٿئين، مٿي اڱڻ اَڌَ؟
ايءَ پڻ ڪوڙِي سڌ، جئَن کِليو کايو سمهين.

بيت - 10

سڪڻ ۽ سوري، ٻئي اَکر ھيڪڙي،
وھڻ واٽڙين تي، ڪارڻ ضروري،
ٻنهي جي پُوري، جيءَ ڏني ريءَ نہ جڙي.

بيت - 11

جيڪي سڪڻ سک، ناتَ پَس سِڪندئين،
پاسي تنين مَ لِڪ، نِينهن نہ سڃاڻن جي.

بيت - 12

جان جان سي نہ لِتاءِ، جي لياڪا لوڪ جا،
تان تان ٿئي نہ ماءِ، پورو پسڻ پرينءَ سين.

بيت - 13

عاشق معشوقن جي، وٺي ويهہ ڳري،
جم ورچي ڇڏئين، سندي دوست دَري،
ڏَيندا ٻُڪي ٻاجهہ جي، ويندءِ ٺَپَ ٺري،
اسان تان نہ سَري، تو ڪئن سَرِي سپرين.

بيت - 14

عاشق معشوقن جو، وٺي ويهج سير،
اچي پڇندءِ پاڻهين، پرين ڀري پير،
ڀلائيءَ سندو ڀير، رھبر ٿيندءِ راہ ۾.

بيت - 15

عاشق معشوقن جو، وٺي ويهج در،
اچي پڇندءِ سپرين، لهندءِ سار سُڀر،
ڀلائيءَ جو ڀَر، رھبر ٿيندءِ راہ ۾.

بيت - 16

عاشق معشوقن جو، وٺي ويه دُڪاڻ،
پَئجِ پيش پَرينِ جي، پٽيءَ وجهي پاڻ،
تہ تون تنين ساڻ، سدا رھين سرخرو.

بيت - 17

عاشقُ معشوقن جو، وٺي ويهج گَهٽ،
جَمَ وَرچي ڇڏئين موکيءَ سندو مَٽ،
ڪري سر جي سَٽ، پيج ڪي پياليون.

بيت - 18

عاشق معشوقن جو، وٺي ويهج رَندُ،
پياريندءِ پاڻهين، ميخاني جو مَنڍ،
ڪئن ڪڍندين ڪنڌ، اوڏو ٿِي اُن کي.

وائي - 1

سپيريان جي سونهن جي، ڳالهہ ڪين وڃي،
وڃي در دوستن جي، سوريءَ سِرُ ھَڄي،
عاشقَ انگن چڙھيا، ٻيو سڀڪو ڀَڄي،
پڇج پوءِ پريتڻون، پهرين سر سڃي،
عاقل ئي اوڇُون ٿيا، ڀورو ڪِين ڀڃي.

فصل اٺون

بيت - 1

ھَر ھَر ھَرائي. وڃڻ در دوستن جي،
پاڙي ڏانھن پرينِ جي، اُڄ مَ اوائي،
اَلڙ ٿي آڇ مَ تون، واٽاڙن وائي،
ڳجهو ڳالهائي، پرت وَٽجي پاڻ ۾.

بيت - 2

جان جان ناہ ضرور، تان تان طبيب ناہ ڪو،
جه سو سريو سُور، تہ ڪَرَ ويڄ وَرِ پيو.

بيت - 3

سُور جن کي سَريو، سَري تن صحت،
مِٺي مصيبت، آھي عاشقن کي.

بيت - 4

سَيئي سور طبيب، جنين سُور سَڃ ڪي،
جو لکيو هُت، لطيف چئي، سوئي ڪن قريبَ،
جي نَوازيا نصيب، دارونءَ سي درست ڪيا.

بيت - 5

جنهن سَرَ سندو نور، جيڏانهن سو سُونهون ٿئي،
تيلانهن لڀن سپرين، ڳالهہ لهجي مور.

بيت - 6

جي پياري پاڻ، تہ ڪَرَ ھو ٿي پاڻي پيئينِ،
آڳي اِنَ نِياڻ، آڻ ڪوٺيو ڪونہ گهڙي.

بيت - 7

آڻَ ڪي عَيان نہ ٿئي، ڪي پروڙي ڪَونہ،
سچي جيهي سونَ، منهن نہ پيئي ماڙھوئين.

بيت - 8

آڻَ ڪي عيان نہ ٿئي، ڪي پروڙي ڪونَ،
سا سونهين ٿئي سون، امر عطا جنهنجو.

بيت - 9

جيڪي ڏنائون، سو مان ڳُڻ ڳنڍِ ٿيو،
مون کي پڇيائون، ٺوڪي انهيءَ ٺوڪ سان.

بيت - 10

جيڪي ڏنائون سو سر ڏيئي سَه ڄندڙا،
مَ چَو ڇِنائون، ايءُ پڻ ڳنڍيو سڄڻين.

بيت - 11

جيڪي ڏَنائون سو سڀوئي صحت،
مَ چوء آزار اُن کي، مَ ڪي مصيبت،
ڪُهڻ قريبت، جُه ڪوٺڻ ڀر پرينءَ جي.

بيت - 12

ڇنن توءِ مَ ڇن، پاءِ اميري اُن سِين،
جي ھو اوڳڻ ڪنئي، اسونهين تہ تون ڳڻان ئي ڳن،
پاندُ جهليو تونُ پِنُ، ھن سونهاري سڱ ۾.

بيت - 13

نمي کَمِي نهار تُون، ڏَمر پاسو ڏُکُ،
مَنجهان صَبرُ سُک، جي سَنوارئا سمجهين.

بيت - 14

نمي کمي نهار تون، ڏَمر ڏولائو،
ٿيئي ساڃائو، جي اُڀئين انھيءَ پير تي.

بيت - 15

ڏمر پاسو ڏک سين، کاند کٿوري ھوءِ،
“واالله مَعَ الصابرين” آگون اَيهين چوءِ،

بيت - 16

کَمُ کمندن کٽيو، ھارايو ھوڙنِ،
چکيو نہ چوندن، ھو جو ساءُ صبر جو.

بيت - 17

کمندڙن گهر کين، چوندڙ چڱا نہ ٿيا،
ويڻنئون ويڌُ پئي، ھٿ نہ اچي ڪي.

بيت - 18

هُو چونئي تون مَ چوء، واتان ورائي،
اڳ اڳرائي جو ڪري، خطا سو کائي،
پاند ۾ پائي، ويو ڪيني وارو ڪين ڪي.

بيت - 19

هُو چونئي تون مَ چوء، واتان ورائي ويڻ،
سڀني سين، سيد چئي، من ماري ڪر ميڻ،
کاند وڏيائي کيڻ، ڪيني منجهان ڪين ٿئي.

بيت - 20

ڪِنينَ ڪِينَ پرائيو، ڪيني منجهان ڪين،
جي ھوءِ سٽاڻي سيڱ، تہ زِہ ڇِني جوکو ٿئي.

بيت - 21

سڻي ويڻَ ڪَنَنَ سين، وَرائج مَ وري،
ھاديءَ جي ھدايت جي، آھي اِيءَ ڳَري،
جنهين ساہ سَري، تن ماريو نفس ماٺ سين.

بيت - 22

چوندِن ڪيمَ چئيج، ويڻ ورائي سامهون،
ڪا متِ قيمت جهڙي، روز ڏَمر کي ڏيج،
ويڻ مَ ورائيج، تہ سڀ درِ سُهاڳي ٿئين.

بيت - 23

اڻ چوندن ڪيم چوء، چوندَن چيو وسار،
اٺئي پَهر ادب سين، پَرِ اِھائي پار،
پايو مُنهن مونن ۾، غربت ساڻ گذار،
مُفتي منجهہ وھار، تہ قاضيءَ ڪاڻيارو نہ ٿئين.

بيت - 24

ڪِيئن مائيندا من ۾، خودي ۽ خُداءِ،
ٻن ترارين جاءِ، ڪا آھي ھڪ مياڻ ۾!

بيت - 25

تُند مٽاِ ڪٽاءِ، ٻوڏ چونئي جي چوء،
جي ڀانئين پرينءَ مِڙان، تہ ڏوھنئون ڳڻَ ڀانءِ.

بيت - 26

جنين سنديءَ جيءَ ۾، ڀَتون ڀَتين ٻوڏ،
ڪهڙا ڪرين ڪوڏ، ھينئڙا پسي تن کي.

بيت - 27

جنين سنديءَ ٻوڏ ۾، ڀتون ڀتين جيءَ،
تون تنين سين پيءُ، اوڏا اوڏي پکڙا.

بيت - 28

ويٺي جنين وٽ، ڏُکندو ڏاڍو ٿئي،
سا مجلس ئي مَٽِ، جي حاصل ھوءِ ھزار جو،

وائي - 1

يار سڄڻ جي فراق، ڙي جيڏيون، آئون ماري!
در دوسَن جي ڪيئن جو ھوندا، مون جيھا مشتاق،
جاٿي ڪاٿي محبوبن جي، آھہ حسن جي ھاڪ،
سُرمو سھي ڪر اکين جو، خاص پرين جي خاڪ،
عبداللطيف چئي، پرين اسانجو، ھميشہ حسناڪ!

بيت - 29

ويٺي جنين وٽ، ڏُکندو ڏور ٿئي،
تون تنين سين ڪٽِ، اوڏا اَڏي پکڙا.

وائي - 2

دل رانجهي دي نال لوڪو،
مَن رانجهي دي نال لوڪو
مين رانجهن دي، رانجهن ميڏا،
ٻيو سڀ ڪُوڙو ٿوڪو،
محبت جي ميدان ۾، سُر وڍي ڪوڪو.

وائي - 3

بي حجابانہ در آ از در کاشانہء ما،
کہ کسي نيست بجز درد تو در خانہء ما،
فتنہ انگيز مشو کاکل مشکين مکشاء،
تاب زنجير ندارد دل ديوانہء ما.
شڪر االله کہ نہ مرديم رسيديم بدوست،
آفرين باد برين ھمت مردانہء ما،
گر نکير آيد و منکر کہ خداوند تو کيست،
گويم آن کس کہ ربودہ دل ديوانہء ما،
مخفي از شمع تجلي جلالش ميسوخت،
دوست ميگفت زھي مستي پروانہء ما.

سر کنڀات

فصل پھريون

بيت - 1

ڀَلائي آھينِ، پِريِن ڀَلائيءَ پانھنجي،
سَٻاجها سِر چڙهيو ڏوراپو نہ ڏينِ،
مان ڏي مديون ٿين، سڄڻ سَڄاينِ ۾.

بيت - 2

پيشانيءَ ۾ پرينءَ جي، ڀلائيءَ جا ڀيرَ،
اڱڻ اُڪنڍين جي، ڏي پاٻوھي پيرَ،
حمرُ پاڙي ڪيرَ، شمس سپيرين سين.

بيت - 3

تون چنڊ اُھوئي، جو هُت پَسين ٿو پرينءَ کي،
آڏت چئج اُن کي، ڏيانءَ جو روئي،
ھيڪانديءَ ھوئي، سانگُ مَ پوي سڄڻين.

بيت - 4

ھيڪانديءَ ھوئي، پرين پاڻان ھليا،
ڪبوڪُهہ روئي، صُبح پوندو سانگ سڀ ڪنهين.

بيت - 5

مرھيڪاندا ھون پرين، سانگِ مَ وڃن سيڻَ،
رھيا آھن رَوح ۾، نِت جنين جا نيڻ،
وماسيا جن ويڻ،ٿو تاريءَ تڳي تن ھينِيون.

بيت - 6

راتَ سهائي، ڀُون سنئين، پٽين وڏو پنڌ،
ھلندي حبيبن ڏي،ڪرھا موڙ مَ ڪنڌُ،
ٻَنڌڻ سوئي ٻنڌ، جو پهچائي پرينَ کي.

بيت - 7

رات سهائي، ڀُون سنئين، ڀائي گهرجي ڀَلُ،
اَهُرَ ۾ ايلاچيون، چندن چَري چلُ،
مون توئي سين ڳالهڙي،ٻئي ڪنهين مَ سَلُ،
ھاهُرَ ڪندو ھَلُ، تہ کِجايون کَرن کي.

بيت - 8

رات سهائي، ڀُون سنئين، پرتِ نئين، پنڍُ پُور،
مَيا محبوبن جي، ھلي وانءُ حضور،
جي چڻڱنَ چِتَ ۾، سي ڪئَن سڄَڻ ڏور،
الله لڳ اَسُور، اُڏائين ٿي آءُ تون.

بيت - 9

رات سهائي، ڀُون سنئين، پرت نئين، پنڌ پَس،
مَيا محبوبن ڏي، وڃڻ ڪجي وس،
راتين ۾ رَسُ، تہ خبر کَرن کي نہ پوي.

بيت - 10

اڄ پڻ اَڇائي، چوڏھينءَ ماه چنڊ جي،
مون گهر مون پرين جي، اچڻ جي وائي،
مون گهر واڌائي، پيئي کامَ کرن ۾.

بيت - 11

اڄ پڻ اماڙو، چوڏھينءَ ماہ چنڊ جو،
مون گهر مون پرين جي، اچڻ جو وارو،
سڄڻُ سوڀارو،ڀيڄَ ڀَنيءَ گهر آئيو.

بيت - 12

چوڏھِينءَ چنڊ نہ اُڀريو، اوڻٽيهَ پَسي نہ عامَ،
مٿس ناہ مَلامَ، جيڪي پڇين پڇ سو.

بيت - 13

چوڏھينءَ چنڊ اُڀرين، سهسين ڪرين سينگار،
پَلڪ پَريان جي نہ پَڙين، جي حيلن ڪرين ھزار،
جهڙو تون سڀ ڄمار، تهڙو دمُ دوست جو.

بيت - 14

سهسين سِڄَن اُڀري، چوراسي چَنڊن،
باالله ري پرين، سڀ اونداھي ڀانئيان.

بيت - 15

چنڊ تنهنجي ذات، پاڙيان نہ پرين سين،
تون اَڇو ۾ رات، سڄڻَ نِتُ سوجهرا.

بيت - 16

چنڊ تُنهنجي ذات، سڀ مڙھايان سونَ سين،
آھين پرين پنڌ ۾، ڳڻ سڄيائي راتِ،
اچن جنهن ساعَتِ، پوءَ لهي وڃ لطيف چئي.

بيت - 17

چنڊ چٽائي تنهنجي سُهائيءَ ۾ سُورُ،
لايا مون لال لڱن کي، چندن ڀري ٻُور،
ڪُوماڻوڪپور، مون واجهائيندين پرينءَ کي.

بيت - 18

چَنڊ کي چورائي، ڇَپَر نيئي نہ ڍڪي،
اونداھي آھي، اَجهو عاشقنِ جو.

بيت - 19

چَنڊَ مَ آءُ چڙھي، سگهو ڪر مَ سوجهرو،
اسان پرين پاڻ ۾، گهارَڻُ ڏج گَهڙَي،
تون پڻ ھُوند سڙي، جي پلڪَ پانهيرو اُڀرين.

بيت - 20

چنڊ لڳنئي مَنڊَ، سنجهيئي سيخ ٿِئين،
ڪر اونداھي انڌ، تہ مَلان محبوبن کي.

بيت - 21

چنڊ چوانءَ حق، جي وِڙھين جي وِچڙين،
ٻہ اکيون ٽيون نڪ، تو ۾ ناھہ پيشاني پرين جي.

بيت - 22

چيو تاري جو ڪري، آيو چنڊ چڙھي،
بيٺو اُتِ اڙي، پسي پيشاني پرينَ جي.

بيت - 23

چَنڊ چوانءَ سچ، جي مٺين نہ ڀانئين،
ڪڏھن اڀرين سنهڙو،ڪڏھن اُڀرين ڳچ،
مُنهن ۾ ٻريئي مَچ، سو پدم پريان تي پير ۾.

بيت - 24

کڻي نيڻ خمار مان، ناز ڪيائون نظر،
سُورج شاخُون جهَڪيون، ڪوماڻو قمر،
تارا ڪتيون تائب ٿيا، ديکيندي دلبر،
جهَڪو ٿيو جوھر، جانب جي جمال سين.

بيت - 25

اونداھيءَ اڌ رات ۾، پرينءَ پَسايو پاڻ،
چنڊُ ڪَتين ساڻ، پيهي ويو پڙلاءَ ۾.

بيت - 26

تارا ٻَيليءَ روءَ، لُڌا لالن اُڀرين،
جهڙو تون صبوح، تهڙي صافي سڄڻين.

بيت - 27

توڏانهن گهڻو نهاريان، تارا تيلاھين،
سڄڻ جيڏاھين، تون تيڏاھين اُڀرين.

بيت - 28

هُن تاري، هُن ھنڌ، هُت منهنجا سپرين،
سڄڻ ماکيءَ منڍ،ڪؤڙا ٿين نہ ڪڏھين.

بيت - 29

هُن تاري، هُن ھيٺ، هُت منهنجا سپرين،
سڄڻ ماکيءَ ميٺِ،ڪؤڙا ٿين نہ ڪڏھين.

بيت - 30

هُن تاري، هُن جاءَ، هُت منهنجا سپرين،
سڄڻ ماکيءَ ساءَ، ڪؤڙا ٿين نہ ڪڏھين.

بيت - 31

ڪي ڪي ڪَتيُون تن ۾، تارا مڙ تارا،
سڄڻ سوڀارا، مُون تان گهڻو نهاريا.

بيت - 32

تارا تراريُون، نيزا نيڻ پرين جا،
ھڻن مُنهن پاريُون، سانگو ڪن نہ سرَ جو.

بيت - 33

تارا، تر تِرو ڪريون، مٿن ڦُلڙيون،
کوءَ سي راتڙيون، جي مون پرينءَ پڄاڻا پيئيون.

وائي - 1

وَھلي وَنءُ مَ وھامِي، رھ رات، رائينديس پرينءَ کي.
شمع ٿينديس شب ۾، ان خوشيءَ کان کامي،
بابُوئَن سندي باھ جئَن، ٻران شال اُجهامِي!
پرت جا پيتم جي سا ڪين پروڙي عامِي،
مون کي مون پرينءَ جو، آهي درد دوامِي،
آھِيان يار سيد جو ڪانہ رھي ڪا خامي،
هُوءَ جو لَنئون، لطيف چئي، مون کي آھي مدامي،
روشن ٿيا رڃن ۾، جي ھئان لَنؤُ انهيءَ لامِي،
ھيڪاندي ٿينديس ھوت سين، آڌيءَ رات اُڌامي،
ڪاري سا قيام سنئين، ھوت جنھن جو حامِي،
آيم تنھن لوڪ سان، جي سين مان چونِ سامِي.

وائي - 2

جيڏيون ھيءُ ضرور، آيل ڪيئن رھندي پرينءَ ري،
سَگهو ساعت نہ تَندڙو، اٺ ئي پهر مَلُور،
من ۾ مشتاقن جي، ساجن تنهنجو سور،
پيرين آءٌ نہ پُڄڻي،ڏيهُ پريان جو ڏور،
وڃي ويل سڀ ڪنهين، ھينئڙو پرينءَ حضور.

وائي - 3

اڱڻ آيا پيهي، يا الا! مون ساريندي سپرين،
مُشڪ، عَطر مون پرين، سِڪيَس ڄم سڀيئي،
تن جنين جو طالبو، روح تنين سين ريهي،
ساجن سنديءَ سونهن جي، آءٌ ڳالهہ ڪريان ڪيهي؟
ٿيو لطف، لطيف چئي، دوس آيو درِ پيهي.

فصل ٻيون

بيت - 1

ناسيندي نگاہ، پهرين ڪج پرين ڏي،
احَوال عاجزن جا، آکج لڳ الله،
روز نهارين راہ، اکيون اوھان جي آسري.

بيت - 2

ناسيندي نظر، پهرين ڪج پرينءَ ڏي،
قمَرڪهج قريب کي، نست ۽ نِٻرُ،
ٻيو ڀروسو نہ ڀر، اکيون اوھان جي آسري.

بيت - 3

ناسيندي نَرت، پهرين ڪج پرينءَ ڏي،
قمَرڪهج قريب کي، ساري ساڻ سُرت،
ٻيو ڀروسو نہ ڀتِ، اکيون اوھان جي آسري.

بيت - 4

ناسيندي نهار، پهرين ڪج پرينءَ ڏي،
آءُ جي ڏيانءَ سنيھا، چئج چنڊ اَپار،
ساڄن سڀ ڄمار، اکيون اوھان جي آسري.

بيت - 5

چڱا چنڊ چئيج، سنيها کي سڄڻين،
اڱڻ مٿان اُڀري، پريان جي پئيج،
جهيڻوڳالهائيج، پيرين وجهي ھَٿڙا.

بيت - 6

آءٌ جي ڏيئين سنيها، سي تون چنڊ پلئہ ٻَنڌُ،
چئج حال حبيب کي، نيئي نِوڙائي ڪنڌ،
تو تيڏانهين پنڌ، جيڏانهن عالم آسرو.

بيت - 7

اُڀر چنڊ، پَس پرين، تو اوڏا مون ڏور،
سڄڻ سُتا وَلهہ ۾، چوٽا ڀري ڪپور،
پيرين آءٌ نہ پُڄڻي،ٻاٻُل ڏئي نہ ٻُورُ،
جنهن تي چڙھي آسُورِ، سڄڻ سنجهي سِيٽيان.

بيت - 8

جيها اَڇا چنڊ، تيها اڇا مان پرين،
اڱڻ مٿي اُڀري، کِڙين مٿي کنڊ،
سڄڻ جي اُڪنڊ، آءٌ توڏانهن گهڻو نهاريان.

بيت - 9

آءٌ اُڪنڊيائي مران، پرين ڀلا پر ڙُور،
ٻاٻلُ ڏئي نہ ٻُور، پنڌ نہ جوڳي ٻي ري.

بيت - 10

ڌڻي ڪريندين ڪڏھين، حياتيءَ ھيڪاند،
من ۾ مشتاقن جي، ڪي رنجائي راند،
پرين ڏيساندر پاندِ، ڳجهہ ڳرھيان ڪن سين؟

بيت - 11

ھنئڙي سڄڻ ساريا، ڪٿي ھوندم ھيرَ،
اچي لالنِ نہ ڏئين، مٿي پلنگن پيرَ،
ٿي وِرونهڻ ويرَ، ڳجهہ ڳرھيان ڪنِ سين؟

بيت - 12

وڏپڻ ۽ واءُ، ڪرھي کاڏو کوڙيو،
کوءَ،ٻَن، پلاڻيان، اولاڻيو نہ اُٿيي.

بيت - 13

پَلاڻيان پيو، اولاڻيو نہ اُٿي،
جيڏانهن وَڳُ ويو، اُڀو ترسي اوڏھين.

بيت - 14

مُون جنين لاءَ، ڪيا چاڙِي ڪا نيڻين،
سٻاجهي سيڻين،ڪري ڳُڻَ ڳهيو ھنيون.

بيت - 15

چندن جا چُوپا ڪري، چري نہ مصريءَ سَنگ،
انگين مٿي انگ، مئِي کي محبوب جا.

بيت - 16

ڪَرھو نہ ڪي ڪان پيرين آءٌ نہ پڄڻي،
جو مون رات رساڻي، نيئي ساڄن ساڻ،
مون نہ وھيڻو پاڻ، ويٺي نيڻ نِچوئيان.

بيت - 17

ڪرھا ڪَسر ڇڏ، وکون وجہ وڌنديون،
ھيڪر حبيبن سان، مونکي نيئي گڏ،
مڇڻ پونئي ھڏ، آھون اُڪنڊين جون.

بيت - 18

ڪرھا ڪسر ڇڏ، وک وڌندي پاءَ،
منهنجو ھلڻ اُتهين، جتي جانب جاءَ،
توکي چندن چاريان، ٻيو وَڳُ لاڻي کاءَ،
اِئين اُٺ اُٺاءَ، جيئن ھونديءَ رات ھت مِڙان.

بيت - 19

ڪَسرڇڏ ڪَنواٽ، وکون وجهہ وڌنديون،
سنئين سپيرين جي، وِنگي ڀانءَ مَ واٽ،
ڇڏ جهوري، ڏي جهاٽ، تہ ھونديءَ رات هُت مڙون.

بيت - 20

ڪرھا ڪُرُ سڃاڻ، پيئڪو ۽ پانهنجو،
اصل آھي اوھان جو، ناليرو نِڌاڻ،
ڪرھا اسان ساڻ،ڪي چانگا ڪج چڱائيون.

بيت - 21

آڻي ٻڌم وڻ جاءَ، مان مُکريون چَري،
ڪُڌا تورو ڪرھو، لِڪيو لاڻي کاءَ،
اَنَ مَئي سندين ماءَ، مون کي ڳالهڙين ڳوڙھا ڪيا.

بيت - 22

ميا مڃ منٿ، اڄ منهنجي ڪَرَھا،
جهاڳيندي جَر پُٽيون، متان ڪَرين ڪَٿَ،
سُپيريان جي سَٿ، مون کي نيئي ميڙئين.

بيت - 23

ڳل ڳانا ياقوت جا، موتين ڳُتيس مال،
ڪَديفي جا ڪَرھا، ھيدي پايئين حال،
چندنُ چاريئين جالَ، جي مون رات رساڻئين.

بيت - 24

ڳلَ ڳانا ياقوت جا، موتي منجهہ مَهار،
چانگا چندن چاريئَين، اٺئي پهر اَپار،
سنديءَ پِيءَ پَچار، جي مون رات رساڻئين.

بيت - 25

مَيا تو مُهارَ، سڄي پايان سونَ جي،
چاريان چندن چوٽيون، نايو مينديءَ ڏارَ،
سندي پيءَ پچار، جي مون رات رساڻئين.

بيت - 26

اُٺ نہ وڃي وڳَ سين، چري نہ لاڻو،
مَئي کي مجاز جو، ٿُوھي ۾ ٿاڻو،
ڀَٽاري ڀاڻو، مرندي سينءَ نہ مٽيو.

بيت - 27

اُٺُ نہ وڃي وَڳَ سين، ٻَڌو چَري نہ ٻُورُ،
مَيي کي مجاز جو، ڪُڙُھہ اندر ڪو سُورُ،
سوڪو پرايائين پُور، سُڪي جيئن ساڻو ٿيو.

بيت - 28

اُٺ نہ وڃي وَڳَ سين، چري نہ چانگو،
لڳيس نائُڪَ نينهن جي، نهوڙيو نانگو،
ڇڏي سَرَ سانگو، رِڙھي رَند پرين جي.

بيت - 29

ويهي مَنجهہ ھين وڳَ، کٿوريءَ ڏارَ چري،
ماءَ منهنجي ڪرھي پڌر پَڳَ نہ لڳَ،
جڳَ سين جهڙو جَڳَ، ھنئين سين ھُتِ چَري.

بيت - 30

ڀُورُ نہ چَري نہ ٻُورُ،ڇڏيو تُورتڪون ڪري،
مُونين ھڻي موٽيو،ڪرھو رات ڪپورُ،
ميوٿيو معمورُ، چندنُ چَکي آئيو.

بيت - 31

اڄ نہ اڳينءَ ڍارَ،ڪرھو جيئن ڪالهہ ھو.
اڱڻ آيو نہ ڪري، پاھوڙيءَ پچارَ،
جيڪس منجهہ قطار، ڪا وَل چنائين وِھہ جي.

بيت - 32

مئي ماڪائي، وڌو واتُ وَلين کي،
خبرٿي کيٽَ ڌڻين کي، وِڏوڙا واھي،
ڪرھي ڪاڪَتَ ڇڏي، وريس نہ وائي،
چانگي چَريائي، ويئي ويچاري وسري.

بيت - 33

مَٺيون لهي مُهاءَ، جي تو چانگا چنيون،
ولڙيون وَهہَ ساءَ، اڃا تو مُهنديون.

بيت - 34

ڪرھو سَرھو نہ ٿئي، چانگو تا نہ چري،
لايو لنئون لطيف چئي، ابتو ماڳ مري،
نظر نينهن ڌري، پيشانيءَ ۾ پرينءَ جي.

بيت - 35

پيشانيءَ ۾ پرينءَ جي، چانگ رکيو چَت،
نيٺ ڇنايو نَت، اُڀو اوڏانهين آسري.

بيت - 36

وَٽيءَ سيٽَ سُوَٽَ، پاءَ پنهنجي ڪرھي،
وليون واسَ ورنيون، پهريون مٿي پَٽَ،
چانگي چَکي چَٽَ، تہ پوءَ نہ رھندو پئد ري.

بيت - 37

لکن سئين چَرن، ڪرھا ڪنگوءَ ريٽ تي،
ٿيئان ويسرن ھت نہ آيو ھيڪڙو
ڪي جو ڪيڏانهين، چانگو چَکي آئيو،
ٻاڻيو تيڏانهين، نيٽَ ڇَنايو نڪري.

بيت - 39

نيٽَ ڇنائي نَت،ڪرھو ڪنگوءَ ريٽ تي،
چانگي رکيو چت، پرمل جي پساھہ تي.

بيت - 40

ڪرھي کي ڪئين، وڌم پئد پلڻ جا،
ليڙو لاڻيءَ کي چَري، نيئَر ساڻ نئين،
چانگي سندي چَت ۾، صاحبَ وجهہ سنئين،
اويا ھيوس آئين، لطف ساڻ لطيف چئي.

بيت - 41

ڪَرھا توکي ڪامَ، مون سچو پَسي سڃي،
مانَ پروڙي مامَ، ساڱاھي سنئينءَ وھين.

بيت - 42

ڪامون سهہ مَ ڪرھا، بانٺا سهہ مَ بٽ،
الله لڳ عنايت چئي، ھورين ھل مَ اٺ،
نہ پرين پرچائي اٺ، جن وڏوڙي ورھہ ٿيا.

بيت - 43

ڪامون سهہ مَ ڪرھا، بانٺا ڪيمَ هڻاءَ،
الله لڳ عنايت چئي، وک وڌندي پاءَ،
پرينءَ سين پرچاءَ، جن وڏوڙي ورھہ ٿيا.

بيت - 44

کيڀا تڙي تڙ وري، اُڀي تڙ واجهاءَ،
مان اَچَهون ڪاءَ، سُواڌائي سڄڻين.

بيت - 45

چانگي چَئي چُکياس، مٿان اَڪ نہ اُلهي
جنهن وَل گهڻا وھاٽيا، ان سين آز لڳياس،
چوڌاري چندن وڻَ، پَچي پُوڄَ پياس،
رئاري رت ڪياس، هَن ڱُڍاٻُوريڪرھي.

بيت - 46

چندن چکي آڻيو،ٻيءَ ول وجهي نہ وات،
ڪرھي ڪنور لتاڙيا، رئيءَ پئي رات،
توڏي تنهن وڻ تات، جنهن ۾ بوءَ بادام جي.

بيت - 47

اُٿي اڙائينس،ڇڏيو تہ ڇيڪ ٿيو،
کاريان، کڙيو وڃي، پلاڻي پائينس،
ڏانوڻ ڏائينَسَ، جئن چَري ۽ چَنگهي ڀُڻو.

بيت - 48

دُو دَستي، دُو پرَ، سيني سَنگهر رُڪَ جي،
ماءَ منهنجي ڪرھي، تازي ڦلن ھير،
تنھن ڪامڻ ڪندي ڪيرَ، جو مُونهين وٽ مَس رهي.

بيت - 49

ڪنين ڪامڻ ڪياءَ، ڪيئن ڀنڀو ليئن ڪرھا،
اکين مٿي آکيا، پَڙَ ۾ پيرَ گٺاءَ
وڳ ڪ سرياءَ، ٻڌو جئن گهاڻي وھين؟

بيت - 50

نہ ڪي ڀنڀوليوڪرھو، نہ ڪامڻ ڪنهن ڪياس،
اکين مٿي اکيا، پَڙَ ۾ پير گٺاس،
وڳ نہ وسرياس، ڪرھي لڌو لوڙھيو.

بيت - 51

ھوس وڏيرو وڳ جو، مڙني ۾ مهندار،
چنم ٿي چاڳ منجها، موڙيو مڃرٽار،
لکي جيءَ لغار، آڻي ٻڌم اکيا.

بيت - 52

نَوَ نيرَ پائي، جان مون ھينئڙو جهليو،
وَيڙوڇنائي، پوئينءَ رات پرين ڏي.

بيت - 53

نَوَ نيرَ ڏھہ ڏاوڻيون، پندرھن پئد بياس،
جڏھن سڄڻ ياد پياس، ڇرڪ ڇنائين ھيڪڙي.

بيت - 54

کائي نہ کٽڻهار، چندن جا چُوپا ڪري،
اگر اوڏو نہ وڃي، سر کنڊ لهي نہ سار،
لاڻيءَ جي لغار، مَيو متارو ڪيو.

بيت - 55

چانگا چنئس! چريان، مَيا پئين نہ موڪَ،
اگر اوڏو نہ وڃين،ٿُڪيوڇڏئين ٿوڪَ،
لاڻَي وچان لوڪَ، تو ڪهڙي اکر آئڙي؟

بيت - 56

جئان ڪؤڙ ٻہ ڪاٺيون، پَنجين لَکين پاءُ،
مَيو تنهن ماڳاءُ،ڏيهاڻي ڏارَ چري.

بيت - 57

جئان ڪؤڙ ٻہ ڪاٺيون، پنجين لکين پَن،
تئان ڇاڻي ڇُڳيون، مئي رتو من،
تنهن ول سندو پَن، ڪوماڻوڪؤڙين لهي.

بيت - 58

جئان ڪؤڙَ ٻہ ڪاٺيون، پنجين لَکين پڪَ،
تئان ڏيئي تڪَ، مَيو متارو ٿيو.

بيت - 59

لک لاکيڻوڪرھو،ڪؤڙين ڏيئي ڳڌوم،
اکين سونهن ٿيوم، مُلهہ مانگو مَ چئو.

بيت - 60

لک لاکيڻوڪرھو،ڪؤڙين ڏيئي ڇوڙ،
اَھا سٽ، سيد چئي، جِنهين تِنهين جوڙ،
ترت رساڻي توڙ، تُه پلاڻيو تہ پرينءَ مڙي.

وائي - 1

آھينم ڳالهڙيون، ماءَ مرادون پرينءَ سين،
جي مان پييون پرينءَ ري، کوءَ سي راتڙيون،
جي مان اوريون پرينءَ سين، وَرُ سي راتڙيون،
پَسڻ ڪارڻ پرينءَ جي، پاتيم جهاتڙيون،
آڌيءَ عبداللطيف چئي، ڪُهين ڪاتَڙيون.

وائي - 2

سَڌين سيڻ نہ ھوُنِ نِينهُن نِياپي نَہ ٿئي،
موٽڻ جنين ميهڻو، پڙ تي سي ئي پُونَ،
ڪاري رات رت ڦڙا، جان جان نيڻ نہ رُونَ،
جن مسافر سپرين، سي مَرُ رويو رُونَ.

وائي - 3

توڻي تَڙئين تون، يا الا! تو دَرُ توءَ نہ ڇڏيان،
مون کي سو مشاھدو، جي مُنهن نہ ڏئين مون،
مون ٻيا در گهڻا نهاريا، آھئين تون ئي تُون.

سر سري راڳ

فصل پھريون

بيت - 1

مانَ پُڇنئي سُپرين، چِتان لاھہ مَ چُر،
اُنهي جا امر، کڻ تہ خالي نہ ٿئين.

بيت - 1

مانَ پُڇنئي سُپرين، چِتان لاھ مَ چَر،
اُنهي جا امر، کڻ تَہ خالي نہ ٿيٖين.

بيت - 2

مانَ پُڇنئي سُپرين، چتان چُر مَ لاھ،
پرين اڳيان پاءِ، پَلؤ مڱڻهار جيئن.

بيت - 3

مانَ پڇنئي سپرين، چت ۾ رکج چيت،
سڙهہ ڌئاري صاف ڪر، صابڻ ساڻ سپيت،
سامونڊي سُچيت، ٿي تہ پهچين پارَ کي.

بيت - 3

مانَ پڇنئي سپرين، چت ۾ رکج چيت،
سڙه ڌئاري صاف ڪر، صابڻ سان سپيت،
سامونڊي سُچيت، ٿي تہ پھچين پارَ کي.

بيت - 4

مانَ پُڇنئي سُپرين، چِت ۾ چيتاريج،
ڪڍج ڪائي ڪچ کي، ڪُوڙ مَ ڪمائيج،
وڻج وھائيج، سڀ سوداگر سچ جو.

بيت - 5

مانَ پُڇنئي سُپرين، چِتان لاھ مَ چور،
ڪڍي ڇڏ قلب مان، ماري ڪورو ڪوڙ،
ھُن پر سندو ھورُ، مٿان تو معاف ٿئي.

بيت - 6

مانَ پُڇنئي سپرين، چيتارج چِت،
دائم دوربين ۾، پسين ولها تون وِت،
نينهن نيکاري نت، ملاح گڏ معلم سين.

بيت - 7

ڪائو ڪمايوم، موٽي مون نہ وڻجيا،
سيهي جو سيد چئي، وکر وھايوم،
سودو صداقت سين، اوچتو آيوم،
ھهڙو حال سندوم، توھہ تنهنجي ابهان!

بيت - 8

ڪَچ ڪمايم ڪُوڙ، ڀڳم عهد الله جا،
پڃرو جو پاپن جو، سو چوٽيءَ تائين چُورُ،
معلوم اٿئي مذڪور، ڳوڙھا انهيءَ ڳالهہ جو.

بيت - 9

ڪوڙ ڪمايُئہ ڪَچ، اُٿي اور الله سين،
ڪڍ تون دغا دل مان، صاحب وڻي سچ،
محبت سَندو من ۾، ماڻڪ ٻارج مچ،
اِن پَر اُٿي اچ، تہ سودو ٿئي سَڦرو.

بيت - 10

سودو اھوئي سَڦرو، سو مون پلئہ پاءِ،
وَسُ ويچاري ناھ ڪو، آگا عرض اوناءِ،
ريءَ ھمراھيءَ ھاديءَ جي، مور نہ مڙي ماءِ،
لطف ساڻ لنگهاءِ، لاھرو لهرن وچ مان.

بيت - 11

لُڙ لهريون لس ليٽ، جتي اَنت نہ آب جو،
الله اول مَ اُن جا، ٻيڙا مٿي ٻيٽ،
جوکو ٿئي نہ جھاز کي، ڦرھي اچي نہ ڦيٽ،
لڳي ڪا مَ لَپيٽ، ھِن غاريبي غراب کي.

بيت - 12

سِڙھہ سنوان، لاڄُو نَوان، اولا جنين عاج،
ساٿي سفر ھليا، ڀَري جُنگ جھاز،
حاصل ڪري ھاج، واحد وڻجارن جي.

بيت - 13

سِڙھہ سنوان، لاڄُو نوان، مھاڻا سندن ميرَ،
ساٿي سفر ھليا، ٿيا سڻاوا سَير،
جي اچن ساڻ اُڪير، سي ٻيڙا رکين ٻاجهہ سين.

بيت - 14

منجهان پيئي مَڪڙيءَ ڪاجا پاڻي پڪہ،
وکُر ھڻي وڻڪَ، ڪٽجي ڪارو ٿيو.

بيت - 15

منجهان پيئي مڪڙيءَ ڪاجا پاڻيءَ بُوند،
سيئي ڏٺم رُوند، وکر جن وڃايو.

وائي - 1

سھسين شُڪرانا، ڪوڙِيين ڀالَ ڪريم جا،
حمد چئج حڪيم کي، زور هڻي جانا،
تون ڏيکارين تون ڌڻي، باطن جا بانا،
متان، مردَ وسارئين، صاحب جو ثنا،
دوست رکي دل ۾، پڙه لالن لسانا،
جفا ڏيئي جيءَ کي، ٿي فڪر منجهہ فنا،
تُسي تو سين توه ڪري، آگو اَحِسانا،
ڪڍ تون دغا دل مان، ٻانهپ سين ٻانا،
صاحب وڻي سچ سين، ٿي دانھُ، ديوانا،
جي تسليم سين تحقيق هوا، سي ڪئَن امانا،
جاڳيا جي جبار لئہ، سيئي سمانا،
فَاذ ڪُروني اَذڪُرڪُم، ڪَھِيو قُرآنا،
وَاشڪروا لي وَلاتڪفرون، ڪڍ تون ڪُفرانا،
سڀ سنوريا سپرين، ڪول تو ڪنا،
چڱي چئج چاه سين، مَدَاح اِيءَ منا،
تائب ٿيو تڪڙا، جوشا، جوانا!
لھين تون لطيف کان، اَمن اِيمانا.

وائي - 2

مون ۾ تون موجود، آءٌ اڳاھين آھيان،
اکيون اکڙين کي، سڪيو ڪن سجود،
تيلانھن رسيون بُودَ کي جيلانھن ٿيون نابود
ان درِ سيئِي اگهيا، جن وڃايو وجود.

وائي - 3

پُڇان ٿي توکي ھادي سائين،
ڪٿي پريان جا پَکڙا؟
جتان جَتن لڏيو، چڙھيا پَکي پَنُ،
جَرُ موتيءَ جيئن ھاريو، منهنجي ھينئڙي ڀڳا ڀن.

فصل ٻيون

بيت - 1

جيڪي منجهہ جھان، سو تاريءَ تڳي تُنهنجي،
لطف جي لطيف چئي، تو وٽ ڪَمي ڪانہ،
عدل ڇُٽان آءُ نہ، ڪو ڦيرو ڪج فضل جو.

بيت - 2

ساري رات سبحان، جاڳي جن ياد ڪيو،
اُن جي عبداللطيف چئي، مٽيءَ لڌو مانُ،
ڪؤڙين ڪن سلام، آڳہ اچيو اُن جي.

بيت - 3

سيوا ڪر سمونڊ جي، جِتِ جَرُ وَھي ٿو جال،
سوين وھن سير ۾، ماڻڪ موتي لال،
جي ماسو مليئي مالَ، تہ پوڄارا پُر ٿئين.

بيت - 4

سي پُوڄارا پُر ٿيا، سمونڊ سيويو جن،
آندائون عميق مان، جوتي جواھرن،
لڌائون لطيف چئي، لعلون مان لهرن،
ڪانهي قيمت تن، مُلهہ مهانگو اُن جو.

بيت - 5

سيويو جن سبحان، وير نہ وڙھي تَن سين،
توبہ جي تاثير سين، تري ويا طوفان،
ڏيئي توڪل تڪيو، آر لنگهيا آسان،
ڪاملُ ڪشتيانُ، وچ ۾ گڏين واھرو.

بيت - 6

ساري رات سُڄاڻ، سودو ڪن صاحب سين،
ٻانهپ ڀري ٻيڙيون، ھليا جوڀ جوان،
پاڻهين پهلوان، لحظي ۾ لنگهي ويا.

بيت - 7

ٻانهپ جو ٻيڙين ۾، وَکرُ وڌائون،
موتي معرفت جا، سچا سوديائون،
التائِبُ مَن الذنبِ ڪَمن لاذَنب لَه، ايءَ کَٽ کَٽيائون،
انهيءَ جيءَ آءٌ، برڪت پار لنگهيان.

بيت - 8

جنين سودو سچ سين، وکَر وِھايو،
بُخُرَوا لَهُمُ البُشريٰ جو، اُنهيءَ لئہ آيو،
اُن کي لالن لنگهايو، ساندارو سمنڊ جو.

بيت - 9

اِيءَ گَتِ غواصن، جيئن سمنڊ سوجهيائون،
پيهي منجهہ پاتار جي، ماڻڪ ميڙيائون،
آڻي ڏنائون، ھيرا لعل ھٿن سين.

بيت - 10

اَڇاڙا عميق جا، گڏيا غواصن،
جُهڙيون جهاڳي آئيا، ڪارونڀار ڪُنن،
سمنڊ سوجهي جن، آڻي اَمُلَ اوليا.

بيت - 11

ويا جي عميق ڏي، مُنهن ڪائو ڏيئي،
تنين سِپون سوجهي ڪڍيون، پاتارا پيهي،
پسندا سي ئي، امل اَکڙين سين.

بيت - 12

آڏو چِڪَڻُ چاڙھہ، منهنجي موج نہ سَهي مَڪُڙي،
ميڙي مَٺاين جو، بيحد چاڙھيم بارُ،
چوڻ چارو ناھہ ڪو، بديون بيشمارُ،
ڪَپر ڪارونڀارُ، اُڪارين احسان سين.

بيت - 13

آڏو چِڪڻ چاڙھہ، مُنهنجي موجَ نہ سَهي مَڪڙي،
ميڙي مَٺاين جو، بيحد چاڙھيم بارُ،
لهرين ليڪو ناھہ ڪو، اُت ابتو آرِ،
آڳي جو آڌار، ڪڍي اُونهي ڪُنَ مان.

بيت - 14

وير مَ لاھي ويهہ، مٿي آرَ اوڙاھ جي،
پسي پاڙي واريون، ڪج انديشو ايہ،
ويندو نہ پَسين ڏيہ، پَتڻ ھن پار مَڻي.

بيت - 15

اٺئي پھر اوڙاھ تي، منجهہ گُهرءَ گهاري،
وَسُ نہ ويچاري، تہ ماڳ ڊڪندي مَڪُڙي.

بيت - 16

ھڪي ٻانهي چِت ۾، ٻي صاحب سَنواري،
دَنگي ھن درياہ مان ھَلائي ھاڪاري،
ترازو تاري، سُتڙ سڀيئي ڪري.

بيت - 17

ھِڪي ٻانهي چِت ۾، ٻي سَنواري صاحب،
ڪڍي اونهي ڪُن مان، اِيُ آگي جو عجب،
اَيءُ سانئينءَ جو سبب، جيئَن ٻُڏا ڪڍي ٻارِ مان.

بيت - 18

ھڪي ٻانهي چِت ۾، ٻي جا ڪري الله،
پاڻيهي وجهي ڪُن ۾، پاڻيهي اُڪاري اوڙاھ،
تنهن واحد کي واھ، جو سُتڙ سڀيئي ڪري.

بيت - 19

ھِڪي ٻانهي چِت ۾، ٻي جا الله ڪري،
پاڻيهي وجهي ڪُن ۾، پاڻهي ڪنڌيءَ تي،
ستڙ سي ڍوئي، جي تڙ توائي مَڪڙا.

بيت - 20

ھڪي ٻانهي چِت ۾، ٻي ڪري جوڙ جَبار،
پاڻ ئي وجهي ڪُن ۾، پاڻ ئي ڪري پار،
ڪڍي اونهي ڪُن مان، اِي آگي جو آڌار،
جھاز جوھرين جو، تنهن کي ڀؤ نہ ڏي ڀَتار،
ننڍا وڏا مَڪڙا، سڀ پسندا پار،
جيڏانهن مُنهن مديني جو، سُڄي محمدپہ موچار.

وائي - 1

ڪنڌي ساريان ڪانہ، يا امن امان،
يا الاھي، ٻاجهہ ٻيلاٽي ڀانئيان،
ڳڻن ڳاڻيٽو ناھ ڪو، اپر ٿيا عصيان،
خبر ناھ قبر جي، نسورا نِسيان،
والي رسج وھلو، اَرکِ ٿيا انسان،
سڻ سٻاجها سپرين، نعرو نگهبان،
مديون پسي منهنجون، شرمايا شيطان،
ھن منهنجي حال تي، ھيَ ھَي ڪن حيوان،
سائين سُکاڻي آھئين، سامونڊين سبحان،
تُرھو ڇنمَ تار ۾، رسج تون رحمان،
ٻيلي جو ٻڏن جو، مون تي موٽي مانِ،
خالق تان خوب ڪيا، گولن جا گذران،
آءٌ پڻ اَنڌو اُن ۾، ويٺو پنان پانَ،
سڀ سوالي سَمگيا، داتا ڏيئي دان،
وِلها سڀ وَنهيا ڪيا، تنهنجي جود جوان،
متان مون کي ڇڏيئين، ٻيلي سندا ٻانَ،
ويرُ وسيلو آھئين، دارو ۾ ديوان،
لاءِ ڏوھارين ڏيهہ کي، خِيمو اڏيو خان،
اُتي عبداللطيف جي، سڻج ڪا سلطان.

وائي - 2

آئيو ھو الا، لالن آيڙو،
چُئا چَندن اُھڳ کٿوري، لالن لڱن لايو،
ٻُڍو چئي، ٻاجهہ ٿي، کوڙيو پريم تَنين گهر پايو،
ڳاھون ڏيئي ڳجهيون، مون پاڻهي پرچايو،
لوڪاڻي لِڪون ڪري، مون رات سڄيائي رانيو.

فصل ٽيون

بيت - 1

کُوھا ڪالهہ کڻي، اُنِ وڌا اُتر آسري،
الا جُهري مَ اُن جي، اَولي جي اَڻي،
وڻجارن وَڻِي، وکر وڌو ٻيڙئين.

بيت - 2

وکَر وِھائين لوڻُ، رنگ کٿوريءَ گهرين،
ڀُنگو تنهنجو ڀر تي، جِمَ ڳالهائين ڪوڙ،
جِمَ وڃائين مور، کٽيو تُنهنجو گهوريو.

بيت - 3

وکر ڍيرو ڍير، پَر وھائو ويسرا،
ڪِنين وھائي وَسُ ڪيو، وکر وڏيءَ وير،
ڪنين گُهمندي سيرَ، وکر وڪامي ويو.

بيت - 4

وکر سو وھاءِ، جو پئي پُراڻو نہ ٿئي،
ويچيندي ولات ۾، ذرو ٿئي نہ ضايع،
سا ڪا ھَڙ ھَلاءِ، آڳہ جنهن جي اُڀهين.

بيت - 5

اوريائين آڻينِ، ميڙيو معلم خبرون،
سا سُڌ ڪانہ ڏين، جتي وَھُ وِيڌ ڪري.

بيت - 6

ٻيڙي تنهنجي ٻاجهہ، وکر تنهن وصال جو،
کُوھا اولا تو ڪيا، سڀ سونهارا ساڄ،
اُت ڪا معلمن حاج، جت پُورڻ وارو پاڻهين.

بيت - 7

ٻيڙي پراڻي، وکر پاءِ مَ وترو،
تَري ۾ تُن پيا، پاسن ۾ پاڻي،
ھيءَ ھَڏِ وِھاڻي، ڪَڙُھہ ڪالهوڻي ڏينهن کي.

بيت - 8

تَري تَن پياس، پاسنئون پاڻي وھي،
کوھو جهر جهونو ٿيو، لاڄُو سڀ لَڙياس،
جِيلان سَڌر سُکاڻياس، وَھي تي وَهَ سامُهِين.

بيت - 9

ويٺو تُنَ تُنيس، مَکِ ڏيهاڻي مَڪڙي،
سَنباھي، سيد چئي، مٿي نيدوءِ نِينس،
وٽائيءَ وڏاندرا، لاڄو لڳائينس،
آخر اھڙائينس، تہ جوکو ٿئي نہ جھاز کي.

بيت - 10

تُن تُنيندو آءُ، مَک ڏيهاڻي مَڪڙي،
سانباھي سمنڊ جي، مَنان مور مَ لاءِ،
اڄ ڪ سنجهہ صباح، اُھڙندي اَتانگهہ تڙين.

بيت - 11

جَرَ ۾ ڦوٽو جيئن، لهريُون لڳندي اڌَ ٿئي،
تُون پڻ آھين تيئَن، دنيا ۾ ڪو ڏينهڙو.

بيت - 12

اچي سو ڏٺوءِ، جو ڪَپَرُ سوءِ ڪنن سين،
سُتي لوڪ لطيف چئي، ياد نہ ذرو ڪيوءِ،
غافل ٿي غوراب کي، اوڙاھ تي آندوءِ،
سو ڇِتر ڇوھي کان رکين، جو پراڻو پوءِ،
جھاز ضعيفن جو، پاڻيءَ ۾ پَرتوءِ،
سيد، ساٿ سندوءِ، پُرِ بندر پهچائيين.

بيت - 13

جُتو وَنءُ جھازَ، گڏيو غرابن سين،
پوريندي ھن پارَ ڏي، سَڌر کڻج ساز،
اچن ٿا آواز، سٽاڻي سمونڊ جا.

بيت - 14

دَنگي وچ دريا، ڪي ٻُڏي ڪي اُڀري،
ھو جي واڍي واڻيا، سي سُوھَڻ سڀ سڙيا،
معلم ماڳ نہ اڳئين، فرنگيءَ منجهہ ڦِريا،
ملاح تنهنجي مڪڙيءَ، اچي چور چڙھيا،
جتي ڍِينگ ڍَريا، تتي تاريءَ تُنهنجي.

بيت - 15

دُنگيءَ ۾ داڻا، وٺي وجهہ وکر جا،
وِيرِ وَرنديئہ ويسرا، ويهہ مَ ويڳاڻا،
ھِيءَ ننڊ نہ ڄاڻان، ڪڏھن ھڻنديئہ ڪُن ۾.

بيت - 16

وکر وڻجارا، پاڻ پرائو چاڙھيو،
اچي لهريون لڳيون، ٻيڙيءَ ٻِپارا،
جاڳو جي يارا، تہ تڙ توائي نہ ٿئي.

بيت - 17

ٻيڙياتا ٻيئي، ڳالهيون تو نہ ڦٻنديون،
سڄيون راتيون سُمهين، ڀَر سُکاڻ ڏيئي،
صباح سڀيئي، پار پُڇندءِ خبرون.

بيت - 18

وَھَ تِکَ وھڪرا، جت لَنگر نہ ٺهرن،
وڏاندريون وَھَ سامهيون ججهي زور جُنبن،
نيڊوءَ ۾ ناناريون، وڻجارا وجهن،
ملاح معلمن، مُون ڳري سُئي ڳالهڙي.

بيت - 19

وڻجارا ويٺي، تو نہ سَرندي شاھ ري،
مکِ پنهنجي مَڪڙي، چڱي ڪر چيٺي،
پاسا پاکرين جا، سمنڊ ٿو سيڪي،
جي لُنڊا منجهہ ليکي، وير وڙھندي تن سين.

بيت - 20

ناکوئو نگهبان، معلم مُنجي خبرون،
تَنِ ساري کنيو سمنڊ ۾، سَفر جو سامان،
لطف ساڻ لطيف چئي، تتي لنگهيو طوفان،
سَنڀاري سُبحان، وڃي عادَنئون اُکَتا.

بيت - 21

ستا سڀُ پئي، سَندي معلوم آسري،
اِئين پڻ سُمهو ناکُئا، بندر ناھ ڀئي،
جن جي سيد لڄ کنئي، سي سڀ لنگهيندا لڪيون.

وائي - 1

ٻاجهين مڱا، مهرين مڱان، مهرين مڱان،
الايا ھو، آءُ تو ٻاجهين مڱان،
تون مارين، تون جيارين، لطف اُٿارين لڱان،
ڌڻيءَ جا ڌوٻي چوي، ڪم مڙيئي چڱان،
ھت پڻ تونهين، ھُت پڻ تونهين، ٻي در ڪاڏي آءُ وڃان،
کَٽندين، کٽي چوي، سُڻ صاحب جي سَڱان.

وائي - 2

ساٿين ننڌا بار، وو تن پانڌين ننڌا بار،
توکي آرس اَکڙين ۾.
پاتا پاڙي وارين، پڳهہ منجهہ پاتار،
پتڻ ٿو پُور ڪري، آئي تنهنجڙي وار،
سڄيون راتيون سُمهين، کِيو منجهہ خمار،
ڪ تو ڪَنين نہ سُئي، ھلڻ جي ھاڪار،
تائب ٿيو تڪڙا، پڙھو اِيءَ پچار،
ننڊ نہ ڪجي ايتري، سُڻج ادا يار،
سائينءَ مُڪين سچ کي، تون ڪوڙو منجهہ قطار،
ڪ تو ڪَنين نہ سئي، ڪَپر جي ڪوڪار،
گهِڙان ٿي ريءَ گهڙي، الاهي تو آھار،
ھو جو شڪ شارڪَ جو، تئان رک ستار،
ڪُل نَفسُ ذائقتُه المَوتِ، سچي اَيءَ سنڀار،
شڪار تَون شهباز جو، تون تان منجهہ شڪار،
يَومَ يَفِرالمرءُ من اَخِيه، جت ڀڄندا ڀار،
ترھو ڇِنو تار ۾، اچج تون اوسار،
لَکَ مڙيئي لُٽيا ھِنئهين ويا ھزار،
ڏنيئي جي الله لڳ، ھوند ٿئين پَرينءَ پارَ،
جُوٽن مٿان جُٽڪي، دُني تُنهنجي دار،
آرس اکڙين ۾، آهي تو گينوار،
جِيفو آھہ حديث ۾، انڌي ئي آچار،
وَٽيئہ ڪين ولهن سين، ڪَنبي ڀر قَهار،
سا ڪِيئَن ھلي تو سين، جا ڀڳي کان ڀتار؟
جيئڻَ جال نہ لبهي، سُڻج، اي سنڀار،
جِم وسارين ويسرا، ڀِتنِ جي ڀُلڪار.

فصل چوٿون

بيت - 1

سڀيئي سنئين ڪرين، ڪو مَ مُنجهائين راھہ،
سڄڻ جي صلاح، لائو لنڱو ميڙيئَين.

بيت - 2

سڀيئي سَنئين ڪرين، ڪيمَ مُنجهائين واٽ،
سهکي ڪج سچا ڌڻي، سڄي جا صِراط،
سُپيريان جي ساٿ، لائو لنڱو ميڙئين.

بيت - 3

سڀيئي سُبحان جي، ڪر حوالي ڪَمَ،
ٿي تحقيق تسليم ۾، لاھي غَم وَھمَ،
قادرَ ساڻ ڪرم، حاصل ڪري حاج تو.

بيت - 4

چڱن ساڻ چڱايون، اِيئَن سڀڪو ھوءَ،
تو جيئَن ڪري نہ ڪوءِ، بُڇن ساڻُ ڀَلائيون.

بيت - 5

چڱا ڪن چڱايون، مَٺايون مَٺن،
جو وڙ جُڙي جن سين، سو وڙُ سيئي ڪن.

بيت - 6

مَينَ مٿي سَمرا، کُهين سڏ ڪرين،
ساٿ نباھيو نَينَ، اِيءَ پَر سَندي سڄڻين.

بيت - 7

وِتُ ويمي جو جي لهين، ٻي ڪار نہ ڪرين ڪا،
سا پروڙج ڳالهڙي، وڻجارن وٽان،
موتي جن ھٿان، آنديئہ گهڻي ادب سين.

بيت - 8

اَمُلَ آڇ مَ اُن کي، جي نہ پروڙينَ مَت،
جت گڏجيئي جوھري ماڻڪ تنهين مٽ،
جنين سون سين سَٽ، تني ھڻي ريءُ ريءُ رد ڪيو.

بيت - 9

سونا ونءُ صراف سين، ڀڃي ڇڏ بازي،
چاندي ڪيو چَلائيين، رُپو روازي،
جِت ٿِيندو ربُ قاضي، ات توريندا تجويز سين.

بيت - 10

سونا ونءُ صراف سين، بازي ڀڃي ڇَڏِ،
جو چاندي ڪيو چلائيين، متان پويئي مَ ھَڏِ،
جت ٿِيندو صرافاڻو سَڏ، اُت توريندا تجويز سين.

بيت - 11

سونان ونئَن صراف سيئَن لَڏو لاہ مَ لَڏِ،
سودو سوئِي ڇڏ، جنهَن ۾ جواھر ناھہ ڪي.

بيت - 12

سونا ونءُ صراف سين لَڏو ھڏ مَ لاھہ،
آھي تن اُونداھ، جن جواھر ضايع ڪيا.

بيت - 13

جُه صرافن لَڏيو، تہ تون پڻ لڏج سونَ،
قدر لھنديئہ ڪونہ، نيئي گڏينديئہ گڏونءَ سين.

بيت - 14

جي نہ سُڃاڻن سَچَ کي، وِيهہ مَ تنين وٽ،
اَمُل کي اڌ ڪري، پاڻان ھڻندا پَٽِ،
وڃي مُهر تنين وٽِ مَٽِ، جي پارکُو پارس جا.

بيت - 15

قدر وارا ڪَم ٿيا، کُٽا خريدار،
پاڻيٺ جي پرکڻا، ويا سي وِينجھار،
عَينڪ پائي اکين، لهن سڀ ڪنهن سارَ،
صرافنيئون ڌار، ماڻڪ ملاحظو ٿئي.

بيت - 16

اگهيو ڪائو ڪَچ، ماڻڪن موٽ ٿي،
پلئہ پايو سچ، آڇيندي لڄ مران.

بيت - 17

ويا سي وينجھار، ھيرو لال وِنڌين جي،
تنين سندا پويان، سمهي لهن نہ سار،
ڪُٽين ڪَٽ لُهار، ھاڻي اُنهين ڀيڻيئن.

بيت - 18

وَڃن مَ وينجھار، پاڻيٺ پَرکيا،
عَينڪ پايو اکئين لَهن سڀ ڪنهن سار،
موتيءَ جي مزاج جو، قَدر منجهہ ڪِنارَ،
صرافَنئون ڌار، ماڻڪ ملاحظو ٿئي.

بيت - 19

ٿا صراف سُڄن، پاڻُ ڪوٺائن جوھري،
ماڻڪ ڪري مُٺ ۾، وَنئَن وٺي وَٽِ تَن،
سندسُ ئي سيد چوي، ڪهڙو قدر ڪن،
پاڻيٺيءَ پَرکن، ڪي ڪنچن گڏين ڪَچَ سين.

بيت - 20

اُمُلُ اَساري پئي، ڀوري ڀڳيئہ جِتِ،
ڪُهُ نہ رُنَئي تِتِ، ٻئي اَڌ ھٿ ڪري؟

بيت - 21

اَمل اَساري پئي، ڀوري ڀڳيئہ جيئن،
ونئَن صرافن سيئن، ٻئي اَڌ ھٿ ڪري.

بيت - 22

امل اَساري پئي، ڀوري ڀڳيئہ جان،
ٻئي اَڌ ھٿ ڪري سري صرافن وان،
تہ سو تنهين تئان، سڄو ڪرائين سيگهہ مان.

بيت - 23

ماڻڪ مُنڌ ھٿان، پيتيءَ ۾ پُرزا ٿيو،
سڄو تان سيد چئي، لهي لک سوا،
ڀڳي پُڄاڻان، پَدمان پري ٿيو.

بيت - 24

ڀڳو ميلائين مٿي ٿيو، سڄو تا سؤ لکَنِ،
ماڻڪ تي ملهہ وِترو، جو ڌريان ھيٺِ ڌڻِين،
سُوجهي صرافن، بي بها بس ڪيو.

بيت - 25

جتي ماڻڪ ماڳُ، تتي چوران تَڪيو،
سون تن سَڀاڳُ، اَمل جن اوباھيو.

بيت - 26

چورايو اِيئن چوءَ تہ آءٌ اُھوئي آھيان،
جي اَسي اکين ھوءِ، تہ لِڪي کي ڪونہ لهي.

بيت - 27

چوريءَ پَهت ڳجُهہ سين، پڌرِ ناھ اَرٿُ،
پهرين پاڻ لِڪائي پوءَ لُڪائج وٿُ.

بيت - 28

پاڻهين لوڙائو ٿين، پاڻهين دانهون ڏين،
گهر وارن جاڳائين، چورن سڏ ڪرين.

بيت - 29

پاڻهي ھائو، پاڻهيءَ واھرو، پاڻهيءَ چورن گڏَ،
ڪنهن کي ڪريان سڏُ، پنهنجون ھڻيو پاڻ ڏئي.

بيت - 30

جَهنگ کامي پَٽ ٿيو، لَٿي چوران لِڪَ،
وئي وجُودان نڪري، جيڪا دڙي دِڪَ،
ھِڪُ سڄڻ، ٻي سِڪَ، ٻئي پَهڻا پاڻ ۾.

وائي - 1

جاڳو يارا جيڏيون، پار پرين جي، جاڳو جوشان جيڏيون،
ھلندي حبيبن ڏي، ويلو وچ نہ ڪجي،
مٿان اُھس اُري، پَتنگَ جيئَن پئجي،
عرض احوال اُن کي، چڱي ڀَت چئجي،
نياز ڪري نڪڻي، واحد ڏي ورجي،
آھي موت مڙني تي، گوڙيون ڪيو ٿو گجي،
اَجل اِيندُءِ اوچتو، جو سدا ٿو سُجهي،
اَڳيان اونداھيءَ جو، سَمَرُ ساڻ کڄي،
تان ڪي قُوتُ قبر جو، ڪؤڙيون آن گهرجي،
آگو عيب آنهجا، ڍڪيا ڳُجهہ ٻُجهي،
جيڪي وھي وجود ۾، صاحب سو سُمجهي،
ڊڄيءَ ڊاءِ ڌڻيءَ جي، جيڪو ڀَئہ ڀَڄي،
اَمن آھي اُن کي، جو منجهہ الله جي اجهي.

فصل پنجون

بيت - 1

مون ٿي چيئہ ڪانڌ، ڀُتي ڀاڙِ مَ مَڪِڙي،
سڙھہ پُراڻا پاند، لهريون صحيح لڳنديون.

بيت - 2

اڳهين اتومانءِ، تہ مَکِ پَنهنجي مَڪڙي،
ٻوڙ شڪ مَ ڀانءِ، لهريون صحيح لنگهنديون.

بيت - 3

لَهريُن ليکو ناھہ ڪو، جِت ڪَپَرَ ڪُنَ ڪارا،
اُڇاڙا عميقَ جا، اَچن اوڀارا،
اٿي اسارا، وِير وڙھنديئہ ويسرا.

بيت - 4

وير وڙھنديئہ ويسرا، اُٿي توهہ طلبِ،
سائر ڪنهن سبب، ڪالهہ نہ وِڌُءِ ڪُن ۾.

بيت - 5

ڪالهہ وڌئين ڪُنَ ۾، جاڏا جُنگ جھاز،
تُنهنجي اَڄُ ترازَ، آھي آرَ اکين ۾.

بيت - 6

آھي آر اکين ۾، ناکُئا ڪج نگاھ،
وڏا ٻيڙا ٻوڙيا، سائر ڏيئي ساھ،
ملاحظو ملاح، ڪج ڪو اِنهينءَ ڪُنَ جو.

بيت - 7

مُلاحظو مِھراڻ جو، مور مَ لاءِ مناءُ،
سامُونڊي سَڀال ڪي، سمهڻ آيئي ساءِ،
جاڳي جر مٿاءُ، تاري وَنئن ترازَ کي.

بيت - 8

تاري وَنئن ترازَ کي، منجهان موج ملاح،
دانهون ڪن درياھ جون، جي اونهي جا آگاھ،
سُونهن جي صلاح، وٺ تہ وِير لنگهي وڃين.

بيت - 9

سودي ڪارڻ سنبهي، ويهون وڻجارن،
ويا چين، بنگال ڏي، رکي ماڻڪ من،
آيا تَنهِن اوڙاھ تي، جِتي ڍنگ ڍَرن،
لَهرين جي لپاٽ سين، ڪا ڪڙڪاٺ ڪَن،
قاسم ڪارونڀار ۾، اڙي لڳ مَ اُن،
اُتي اُتارن، ھادي ڌرين ھَٿڙا.

بيت - 10

ھادي ڏيندين ھٿڙا، وھڻ سر ويهي،
نوحُ جنين ناکئو، ثابت ويا سيئي،
تن جي ڪشتيءَ کي، ڪيهي تِکَ طوفان جي.

بيت - 11

سُونهان سُڌيون ڏين، اِن ديواني درياھ جون،
ڪُوڙ اوڏائي ڪين ڪي، رُڳو سچ سودين،
عجز جو اڌ رات کي، وَکر وھائين،
ساٿُ نباھيو نين، ثابت انهيءَ سير مان.

بيت - 12

ثابت لَنگهيا سير، لهرئين لوڏيا ڪين ڪي،
وڃي پهتا پار کي، نِرتؤن منجهان نِيرَ،
ماءِ پهتا مير، ٻار لنگهيائون ٻاجَهہ سين.

بيت - 13

تُون ويسرو وير، ساٿين سَنبت پنڌ جي،
جوڙي جُنگ جھاز کي، ڪوڏ ھڻائج ڪِيرَ،
وَھي وڻجارن جي، بندر ڏانهن بَهير،
گهر تنين جي کِيرَ، جن لاڳيندار لنگهائيا.

بيت - 14

قرڦل، ڦوٽا پارچا، اگر ۽ عنبير،
ھهڙو وڻج وٺي ڪري، وجهہ وڻجارا ويرَ،
ڀُتي ڀاڙ مَ مڪڙي، اڳيان سائر سڄي سير،
ڪونهي اھک، عنايت چئي، جر جوکاري نير،
گهر تنين جي کير، ساٿ جنين جي سڄَيون.

بيت - 15

قرڦل، ڦوٽا، پارچا، پاڻيٽ پاتائون،
ڪوٺيون قيمت سنديون، تر ۾ تاڪيائون،
لاڄُن منجهہ لطيف چئي، ٻيڙا ٻڌائون،
نذر نبيءَ ڄام جو، چڙھندي چيائون،
جي ڇوھي ڇوڙيائون، سي ٻيڙيون رکين ٻاجهہ سين.

بيت - 16

قرڦل، ڦوٽا پارچا، پاتائون پُڙيون،
انهيءَ کي عنايت چئي، ڦير نہ ڪن ڦُڙيون،
جي ڇوھي منجهہ ڇُڙيون، سي ٻيڙيون رکين ٻاجهہ سين.

بيت - 17

وڃي جان ويهي، جَر پلؤ پائيان،
تڙِ ٻيڙا گهر سُپرين، اوسه اِي پيئي،
جيئن وڻجارو سين وکرين، سرَھا سڀيئي،
حرمت ساڻ حبيب جي، سونگيا نہ سيئي،
پاڻهي اوءِ پيهي، کنڊ کيڙائو آئيا.

بيت - 18

تڙ پُوڄيان، گهر سوريا، جنين واسيا وار،
پر لنڪا پري ھئا، اُنهين جا ڀتار،
آيا سڀ عنايت چئي، اُن جي پٽن پوءِ پچار،
سمنڊ شاھوڪار، سيل رکي سنجهہ آئيا.

بيت - 19

ويٺي جَر جهاريان، پاڻهي لاءِ پرين،
خضر پير خداءِ جو، مان موٽائي تِن،
وڃي ولاتن ۾، جُڳ لنگهيا کي جَنِ،
جنين ڏٺا تن چيا، تہ اِجهي ٿا اچن،
سهسين سُرھاڻيون لائيان، تَن کي خاطر تَن،
الهيٰ عنايتِ چئي، مُحب مان ملن،
واڌايون وَرتن، کَنڊ کيڙائو آئيا.

بيت - 20

مُعَلم ميڙيو خُبرون، اوريان ئي آڻين،
سا ڪا سُڌ نہ ڏين، جتي وَھہُ ويڇون ڪري.

بيت - 21

ڪو ڪو تارُو تنهن ۾، دنيا سڀ درياھہ،
ھڪڙي موج مھراڻ جي، ٻيو آتشي اوڙاھہ،
طالبن توڙان، موڙي چاڙھيون مڪڙيون.

وائي - 1

عمر سڀ عبث، ويل وڇايم پانهنجا،
ويٺي لِکيو لوڙھيان، جيڪي ڪيو مَسُ،
اَچي اڀاڳن کي، راسخ اَچي رَسُ،
حال منهنجو ھهڙو جهڙو، تان تون پرين پَسُ،
قلب ڪارو جو ٿيو، ڪاتب لاھين ڪَسُ.

وائي - 2

اي يا الا! ڪيان لهندينءَ سي، وَحدہُ جي وَڍيا،
جتي وَحدہُ وَڍَ ٿئي، جيڪو مونکي ني،
سِسي ڏيان ساھ سين، آءٌ تنهن پانڌيءَ کي.

فصل ڇھون

بيت - 1

تانگهي ۾ تاڻي، ٻَڌُ پَنهنجو تُرھو،
اونهي ۾ آڻي، ڪونہ ڏيندءِ ڪو ٻيو.

بيت - 2

تارُو تريو وڃن، ننڍا وڏا واھُڙا،
ايءَ پر اَتارُن، جئن ڳرا مٿن مولهيا.

بيت - 3

ڪائو ڪمايوم، موتي مون نہ وڻجيا،
سيهي جو سيد چوي، وَکر وھايوم،
سودو صرافن سين، اوچتو آيوم،
ھهڙو حال سندوم، توھَ تُنهنجي اُبهان.

بيت - 4

بَندر جان ڀَئي، تہ سُکاڻا مَ سُمهو،
ڪَپُر ٿو ڪُن ڪري، جيئَن ماٽيءَ مَنجهہ مَهي،
ايڏو سُور سَهي، ننڊ نہ ڪجي ناکُئا.

بيت - 5

ڪوڙين جي ڪائو ٿئي، سمنڊ ڪين سُڪَن،
پاڻيءَ سين پيک ڪَيو، تيلانهن وَڻجارن،
لعلون سي لَهن، جنين سودو سَچ سين.

بيت - 6

ڏوري لَهہ ڏاتارُ، جِمَ وھين ويسرو،
ھَڪيو ھوئج ھوشيار، کَوِڻ کوَنديئہ اوچتي.

بيت - 7

سُتين ڪهڙي سار، وِڄَ کونديئہ ويسرا،
تو جيڏا تو يار، لَهرين لهوارا ڪيا.

بيت - 8

نَئي ۾ ننڊون ڪَن، وڄ کوندي ويسرا،
اُتان آسارَن، وڃي وھہ واڪا ڪيو.

بيت - 9

سُتين سنجهيئي، وڄ کِوَندءِ ويسلا،
وير وري ويئي، آسارن تان اوچتي.

بيت - 10

کِوَڻ کِوايو، آيئي ننڊ اَڀاڳ کي،
جِنين ڀوَ نہ ڀانيو، ڪري تَوائي تن کي.

بيت - 11

سامونڊي ٿو سنبهين، ساڄُو جَهل سُکاڻ،
لڳي واءُ وڏاندرو، مُنجهائي مھراڻ،
جنهن ڀانيو پاڻ، ڪري توائي تن کي.

بيت - 12

سوداگر سمنڊ جا، لاڄُو لال وٽيج،
اڇا اولا عاجَ جا، چڱا چتائيج،
سِڙھہ سڀيئي سقلات جا، کُوھا خوب کڻيج،
ست سُکان سر ڪري، ڇهہ ڇڄهريون اڏيج،
ٻارھن، تيرھن، پنڌرھن، سترھن سينگاريج،
ساري سٽ سيد چئي، پوري پڄائيج،
مُلانُ معلم خبرون، پڇي پروڙيج،
“وَسَقهمُ رَبهُم شراباً طَهُورا” پاڻي پاڪ پيئيج،
جنهن کي سڪي سڀڪو، پرين سو پسيج،
لُڙ ۾ ڪيم لُڏيج، تہ ساھڙ سامونڊي ٿئين.

بيت - 13

نڪو سُک نَکٽين، نہ ويساند نئين،
جيڪا اچيئي سامهين، ڀانئين سا سنئين،
موڙيءَ ڪوھ مُئين، جئَن سڄيون راتيون سمهين.

بيت - 14

اُھکي راھ الله جي اَھکي اَھکيءَ ڀَتِ،
ھو جي ڏيهائي ڏيہ جا، تن پڻ مُنجهي مَتِ،
آڇاڙان اُبتِ، گهڙج گهاٽي نِينهَن سين.

بيت - 15

مَ ڪي ھيج، مَ ھوج، ترس مَ تاڻ جھاز کي،
چوء ڪلمون محمد تي، تہ اڳيان اچيئي اوج،
سَهکُيءَ ڀَتِ سٻوجهہ، تُنهنجي مڪي ڍڪي مَڪڙي.

بيت - 16

توه جي وٺ ترازَ، تنهن ۾ پاءِ اسباب اخلاص جو،
متان ڪي من لوڏئين، پَسي جُنگ جھاز،
عادنئون، عنايت چئي، تنهنجي حاصل ٿئي ھاج،
ناکئا ٿي نوازُ، تہ اگهہ مڙني ھيڪڙو.

بيت - 17

تن ۾ تراز توه جي، گهڻو لہ گهوري،
ادب ۽ اخلاص جا، سڙَھہ ٻڌج سوري،
وکر وينتين جو تنهن ۾، پاءِ توري،
تہ عادنئون اوري، تنهنجو توائي نہ ٿئي.

بيت - 18

توڻي توائي، توءِ تنهنجو آسرو،
سڄڻ ڳر لائي، کيرون ڏينديس جيڏيئن.

بيت - 19

ويہ تون وساري، ڇنڊا جي ڇاڻ جا،
جو لک لهريون ڏي، ڪر سانڃاھ تَنهن سمنڊ سين.

بيت - 20

سمنڊ جي سيوين، تَنين ماڻڪ ميڙيا،
ڇلرجي ڇوئين، تن سانکوٽا ۽ سُتيون.

بيت - 21

ٻَڌو جن جھاز کي، ڌڻيءَ جو ڌاڳو،
اُنهن جو عنايت چوي، سفر سَڀاڳو،
اکڙين اوجاڳو، وَرن لاءَ سُهاڳڻيون.

وائي - 1

ھي جي، ھوءِ جي لَڱَ، مون ماريندا لَڪَ،
يا والي، ڪَيچ نہ اوڏڙيءَ ڇڪ،
اَنت نہ ڏجي عام کي، لوڪان ڪجي لِڪَ،
پاڻ ۾ پارين ڪري، نينهن وھائجي نِڪ.

سر سامونڊي

فصل پھريون

بيت - 1

پَڳَھ پاسي گهارِ، آيل سامُونڊين جي،
وجهي جِيُ جنجَار، جِمَ وڃَني اوھري.

بيت - 2

پڳه پاسي پُچِ، آيل سامونڊين جي،
من ۾ ٻاري مَچ، جِمَ وڃَني اوھري.

بيت - 3

پڳہ پاسي ويُ، آيلَ سامونڊين جي،
تون ويسري وک کڻين، ھو پوريندئي پرڏيہ،
سمنڊ جن ساڻيہ، ڪوھہ نہ ويين اُن سين.

بيت - 4

جان ايندين تان آءٌ، ھڻي ھٿ پڳهين،
لڳي واءُ سواءِ، سڙھ سانباھي نہ سهي.

بيت - 5

ننگر جان نہ کڻن، ونءُ وھلي نڪري،
مڇڻ ڏيہ وڃن، ناڙيون پوري ناکئا.

بيت - 6

ننگر ۽ ناڙيون، پڳہ کڻي پنڌ ٿيا،
بندر بازاريون، سُڃا سامونڊين ريءَ.

بيت - 7

لنگرئون نيڻين مَن اوليءَ نہ اوھري،
سٻاجهين سيڻين، پائي ڳڻ ڳَهيو ھنيون.

بيت - 8

سي ئي جوڀن ڏينهن، جڏھن سفر سڄڻ ھليا،
روئان رَھن نہ سُپرين آيل ڪريان ڪيئن،
مون کي چاڙھي چيئن، ويو وَڻجارو اوھري.

بيت - 9

نہ سي تڙ اوطاق، نہ وايون وڻجارن جون،
سرتيون سامونڊين جا، اڄ پڻ چِڪيم چاڪ،
مارينم فراقَ، پاڙيچيون پِرين جا.

بيت - 10

ويا اوھري اوءِ، مون کي ڇڏي ماڳھين،
جُڳن جا جُڳَ ٿيا، تئان نہ موٽيو ڪوءِ،
گوندر ماريندوءِ، ويچاريءَ وِيَنَ جو.

بيت - 11

اونهي ۾ اوھري، جڏھن جي ويا،
سانداري سمونڊ جي، نھوڙي نِيا،
وڃي تت پيا، جت نھايت ناھِ ڪا.

بيت - 12

اونهي ۾ اوھري، جڏھن ويا جي،
موٽي ماڳ نہ آئِيا، ماءُ سامونڊي سي،
کارو تنين کي، جيڪس وَھ وري ويو.

بيت - 13

اوڙاھ ويا نہ وريا، آءٌ تنهن ماري ويڻ،
ڪري سامونڊي سيڻ، جُسي جاڙ پرائيو.

بيت - 14

جي وئڙم اڄ، سي ڪڏھن ايندا مان گهرين؟
پريان جي ھُن پار ڏي، وڃي دنگي دَڄُ،
سامونڊيڪو ڏجہ، ماريند م ڪڏھين.

بيت - 15

اُھريا جنائين، ڌڪن تن ترائيين،
سامونڊين سائين، واءُ سڻائو وارئيين.

بيت - 16

سامونڊي ساري، مَٿي تَڙ گذاريان،
مون کي ٿي ماري، اُنهيءَ سندي ڳالهڙي.

بيت - 17

سامونڊي ساري، ماءُ منهنجو جندڙو،
بندر ويچاري، وڃي لاٿا ڏينهڙا.

بيت - 18

سامونڊيءَ ڪو سَنگُ، آھي گُوندر گاڏئون،
انگن چاڙھي اَنگ، ويو وڻجارو اوھري.

بيت - 19

وڃيئي وسري شال، جو تون سودو سکيو،
اڃا آئين ڪالھہ، موٽيو سفر سنَبهينِ.

بيت - 20

ڳِريو جهليو روءِ، مٿي مهري ھٿڙا،
کوءِ سودو سَندوءِ، جو تون ڍولا سِکيو.

بيت - 21

اُلوڙڻ نہ ڏي، وَرُ وڌائين وَنجھہ کي،
اَڄوڻڪي راتڙي، رھہ لالن مون لائي،
وڃ مَ ڦوڙائي، ايڏي سَفر سُپرين.

بيت - 22

مُون جهليندي نہ رھيا، جيڪس نِٻر نِينهن سندوم،
قادر شال ڪند م، ويجهي وڻجارن سين.

بيت - 23

جيڪس نِٻر نِينھن سَندوم، جيئن مون بيٺي هُن ٿيليو،
سعيو سامونڊين سين، اڳهين تان نہ ڪيومِ،
وِجهڻ منجھہ ھومِ، پاڻ وراڪي رس سين.

بيت - 24

ٻيڙيءَ جي ڀَڻن، نينهن نہ ڪجي اُن سين،
اُڀا ڏنڀ ڏسن، جُہ سڙھہ ڏيئي سير ٿيا.

بيت - 25

ھِنيئڙو ٻيڙيءَ جان،ڏُتڙ پي ڏينهن ٿيا،
پُڇو تان نہ پريان، ڪَرَلاھو ٿي ڪڏھين.

بيت - 26

تَن جن جي تانگ، سي سڄڻ سفر ھليا،
لَئج لات لطيف چوي، ڪڏھن اِيندم ڪانگ،
ڪنهن سِٽاڻي سانگ، پرين پرڏيهي ڪيا.

بيت - 27

تان ڪي لَئج ڪانگ، ڪڏهين ايندا مان گهرين؟
سيڻين ڪارڻ سانگ، مون تان گهڻيئي ڪيا.

بيت - 28

سَرن سَڙيا پاند، اُتر لڳا آءُ پرين،
مون تو ڪارڻ ڪانڌَ، سَهسين سُکائون ڪيون.

بيت - 29

سَرَ لو ھيڙا ڳڀئا، ڪُسَرَ نِسريا،
سي ڪِ وِسريا، ڍول ھمارا ھٿڙا.

بيت - 30

جيڪو اچي ھاڻ، تہ ڪريان روح رچنديون،
آيل، ڍولي ساڻُ، ھوند ڳر لڳي ڳالهيون ڪريان.

بيت - 31

آيل ڍولي ساڻ، اچي تہ جهيڙِيان،
لايئہ ڏينهنَ گهڻا، مون سين ڪيئي ٿورڙا.

بيت - 32

ڍوليو وئو ڏور، سي ٿي ڏينهن گذاريان،
مادر مون مَ چور، نات پڌري پوندي پرينءَ ري.

بيت - 33

لاھيندا ئي ڪن، ڳالهيون ھلڻ سنديون،
ڏيندا مون ڏُکن، وَہ وِجهندا جندڙو.

بيت - 34

مون کي جياريوءِ، پرين جي ڳالهہ ڪري،
ڊَٺو اَڄ اَڏيوءِ، ھِينئڙو ڪوٽ برج جئَن.

بيت - 35

ونئن وڃي واٺ، ھينئَڙا ماڳ پرينءَ جو،
چُميو چُمڻ چانٺ، ھوءَ جا سندي سڄڻين.

بيت - 36

آءُ جن آساري، مٿي تَڙ گذاريان،
مون کي وساري، شال مَ وڃن اوھري.

بيت - 37

آھين آساري، مٿي تڙ گُذارئين،
توکي وساري، سنگت سامونڊين جي.

بيت - 38

سنهين لَڪِ، نَڪِ سنئين، ڪَجَل ڀنن نيڻ،
سامونڊي مون سيڻ، ڪي تو ڪالھہ لنگهائيا.

بيت - 39

ھي سَڄڻَ سيئي، جي مون ڪوڏ نھاريا،
ايندم جان پيهي، تہ سڀ لاھيندم ڏاکڙا.

بيت - 40

چمڪيون چوڌار، ڌڄون ڌاڙيچن جون،
ماءُ سامونڊي آئيا، سهسين ڪري سينگار،
اُنهي جي پچار، ڪالهون ڪر ڪانگ ڪري.

وائي - 1

آيل ڪريان ڪيئن، منھنجو نينھن اَپليو نہ رهي،
ويو وڻجارو نڪري، مونکي چاڙهي چيئن،
سامونڊين جي سڱ کي، رئان راتو ڏينھن،
اڏوهيءَ جيئن ڏکڙا، چڙهيا چوٽيءَ سينئن،
گوندر مٿان جندڙيءَ وريا ولين جيئن،
مادر پائي مُنڊيون، وڃان هاديءَ سين.

وائي - 2

پرين جي پنڌان، مون کي جي جهلينديون،
سي نہ پڄنديون،
ڀلي ڪري آئيو، ٺاٺارو ڏيهان،
ڀڳي ڪٽ سڄي ٿي، لٿي جاک ڳران،
سرتيءَ سورَ پرائيا، ھاڻي ھن ھنڌان،
تان ڪي واس وھائيان ٻاروچي مُلان،
تان ڪي ڏونگر ڏوريان، جان ڪڙھ اندر ساھ،
مَتيون موٽڻ سنديون، تون ھڏ آڇ مَ ماءُ.

وائي - 3

تڙ نھاريان تي، منهنجا بندر ويڙا جي،
مان سڙھہ سڃاڻان سڄڻين،
اُڀي اوسہ ڀانئيان، ڪارڻ وڻجاري،
وڻ ٽڻ ٻڌي وانئٽيون، جر ٿر ڏيا ڏئي،
گهڻون اُڪنڊي آھيان، پرينءَ پنهنجي کي،
کٿوري سمنڊ کي، آڻيو آکا ڏي،
آسائتي آھيان، الا ڪانڌ اچي.

فصل ٻيون

بيت - 1

جي ويا پهرئين پُور، آھيان گهوري اُن جي،
سامونڊئيڪو سُور، ماءُ ماريند م ڪڏھين.

بيت - 2

سامونڊين سعيو، سدائين سفر جو،
ڪو ڏيهہ چتايو، اُونهي وڃن اُھريا.

بيت - 3

اڄ پڻ وايون ڪن، وڻجارا وڃڻ جون،
اَٺ ئي پھر اٿن، سعيو ڪنهن سفر جو.

بيت - 4

اڄ پڻ وايون ڪن، وڻجارا وڃڻ جون،
مون بيٺي ئي ھليا، بندر جي تڙن،
سرتيون سور سندن، مون ماريندو جندڙي.

بيت - 5

اڄ پڻ وايون ڪن، وڻجارا وڃڻ جون،
ھلڻ ھارا سپرين، رئان تان نہ رھن،
آءٌ جهلينديس ڪيترو، آيل سامونڊين،
پڳہ ڇوڙي جن، وڌا ٻيڙا ٻار ۾.

بيت - 6

لاھيان جي نہ چِتان، الا اُن مَ وسران،
مڙھيو منجهاران، جيءُ منهنجو جن سين.

بيت - 7

چَتان جي نہ چُرن، الا اُن مَ وسران،
مون من آھي تَن، مڙھيو منجهاران ھينين.

بيت - 8

تڙين تنوارين، ماءِ سامونڊي آئيا،
مون کي جيارين، وايون وڻجارن جون.

بيت - 9

اولا کڻي اُوءِ، پڳہ ڇوڙي پنڌ ٿيا،
آيل سامونڊين جي، آھي اڙانگي جوءِ،
ڪڏھن ڏسنديس روءِ، وري ھن اکين سين.

بيت - 10

لڳي اُتر ھيرَ، سامونڊين سڙھہ سنباھيا،
ننگر کڻي ناکئا، ٿيا سڻاوا سير،
ھيئنڙي نت اُڪير، کاري کيڙائن جي.

بيت - 11

اُتر لڳي اوھريا، واھوندي ورن،
آءُ گهڻو ئي گهوريان، سودو سامونڊين،
اڱڻ جن اچن، عيد در تي اُن کي.

بيت - 12

اڱڻ آئيا جان، تہ سرتيون مون سک ٿيا،
اَملھہ پرينءَ مٿان، ٻرڪيو ٻين ڏيان.

بيت - 13

آئي اُتر مند، ھنئين اُڊڪو نہ لهي،
وَٽينِ لاجو بند، ٻيهر مکين ٻيڙيون.

بيت - 14

لاجو ٿا لَوَن، اچن سڙھہ اُپٽيا،
ڪارڻ تن پرين، ويٺي واٽ نهاريان.

بيت - 15

سڙھہ سڃاڻيو چوءِ، سامونڊي آئيا،
مانَ منهنجو ھوءِ، جاني ھن جهاز ۾.

بيت - 16

سڙھہ ٿي سبيائون، بندر جن تڙن تي،
سڙھہ سبي ساڄا ڪري، کوھا کنيائون،
بيرقون بحرن ۾، ڇوڙي ڇڏيائون،
لهريون لنگهيائون، لطف ساڻ لطيف چئي.

بيت - 17

سڙھہ ٿي سبيائون، بندر جن تڙن تي،
ملان معلم خبرون، پُڇي پوريائون،
سُتَڙ سوٺيائون، اوتڙ ڪنهن نہ اوليا.

بيت - 18

بندر ديسان ديس، ملھہ نہ ملي وارئين،
فقيراڻي ويس، املھَہ ڏين اڻ توريا.

بيت - 19

پتن پوءِ پچار، اُن ڪي سڙھہ ويندا گڏيا،
اُڪنڊَ مون اَپار، شال منهنجا موٽيا.

بيت - 20

اُڀيون تَڙَ پوڄينِ، وَھون وڻجارن جون،
آڻيو اَکا ڏينِ، کٿوري سمنڊ کي.

بيت - 21

جنين ڪارڻ مون، ٿي تڙ پوڄارا پوڄيا،
پنيم اُميدون، سي ئي سڄڻ آئيا.

بيت - 22

وائٽيون ٿيون ورڪن، اڃا سڙھہ نہ پڌرا،
سيئي ٿيون مرڪن، جنين سندا آئيا.

بيت - 23

کوھن سر وائٽيون، وائٽين سر ڳنذَ،
کِيرين کِيرين کنڊَ، ماءِ سامونڊي آئيا.

بيت - 24

جر تڙ ڏيا ڏي، وڻ ٽڻ ٻڌي وائٽيون،
الا ڪانڌ اچي، آسائتي آھيان.

بيت - 25

جا جَرَ جاٽون نہ ڏي، ڏَيا نہ موھي،
سَڌون ڪوھ ڪري، سا پنهنجي ڪانڌ جون.

وائي - 1

آئين مون کي زور مَ جهليو، جيڏيون،
آءُ ھلندي ھوت ڏي،
اونهي ويا اوھري، ترازون تاري،
مري رھنديس ماڳهين، سامونڊي ساري،
سور تنهنجو سپرين، مون معذور کي ماري،
ھاڻ نہ جيان جيڏيون، آءُ جا ڪُٺيس ڪوھياري.

وائي - 2

ڪرھل پائي لَڄُ، ڪوهہ نہ ويئين اُن سين؟
اُجاريائون لوليون، ڌُئاريائون ڌڄَ،
متان وھين ويسري، اُٿي ڀُورل ڀڄ،
سيڻن ساجهر لڏيو، تون آئي نھارين اَڄ،
ڪالھہ سبيايئہ ڪنجرو، انگون پاتيئہءِ اڄ،
ڪير سڻندو تنهنجون، ادورايُون اڄ.

وائي - 3

ويندي آءُ ھوتن وٽ، مون وهُہ وڻجارن سين،
پڳھہ کڻ مَ پاتڻي، جاني مون لاءِ جهٽ،
وايون وڻجارن جون، اديون اڄ نہ ھٽ،
ڳرھيان سور سفر جو، ھلي پنهنجي ارٽ،
پورينديس پرينءَ ڏي، ڪانہ ڪرينديس گهٽ،
ڏيئي سڙھَہ سير ٿيا، پير نہ لايائون پٽ.

فصل ٽيون

بيت - 1

پُران مانَ پُڄان، بندر مون ڏور ٿيا،
نہ مون ھڙ نہ ھنج ڪي، جو آءُ چئي چِڙھان،
اِيهين ڪج پاتڻي، جنهن پَر پرينءَ مڙان،
ڪارون ٿي ڪريان، تو در اُڀي ناکئا.

بيت - 2

ھڙ ۾ ڪين ھُئونَ، ھنئين ھُن نہ چاڙھيا،
سارو ڏينهن سمنڊ تي، لهي سڄ ويون،
جڏھين سائينءَ سبب ڪيونِ، تڏھن ستڙ ٿيا سيد چئي.

بيت - 3

اسان اُڌارا، آڻي اَونگ چاڙھيا،
منهن ڏيئي مون آئيا، سَمَهان سيارا،
اُڀرن سيڪارا، پسيو ور ٻين جا.

بيت - 4

مون اُڀي تڙ وٽ، پريَنَ پڳهہ ڇوڙيا،
ڪا مون ۾ گهٽ، نات سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 5

مون اُڀي تڙ ھيٺ، پرين پڳهہ ڇوڙيا،
ڪا مون ۾ ڏيٺ، تان سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 6

مون اُڀي تڙ جَهل، پرين پڳهہ ڇوڙيا،
ڪا مون ۾ اَل، نت سڄڻ سٻاجها گهڻو.

بيت - 7

مون اُڀي تڙ پاس، پرين پڳهہ ڇوڙيا،
ھو الله اُھار اوھرئا، آءٌ دم دم دعا ڪندياس،
آہ نہ لاھيندياس، موٽي ايندا مون گهرين.

بيت - 8

کيڙائن کارو، سنجهيئي سارئو،
آيل اُمارو، آھين پرئين پار جو.

بيت - 9

کاري کيڙائو، مٿي مِٺي موٽيا،
سودو ڪن نہ سون جو، وڏا وھائو،
موتي جي مھراڻ جا، تن جا طاماعو،
سامونڊي سائو، لنڪا لوٽي آئيا.

بيت - 10

لنڪا لنڪا ڪن، لي لنڪا جي اوھريا،
سڻي سون لنڪا جو، سک نہ سامونڊين،
پرھہ پڳہ ڇوڙيا، کاري کيڙائُن،
وڏي ڀاڳ ڀَرن، جي ڪَهيا ڪارونڀار ڏي.

بيت - 11

وڻجاري وري، پرہ پڳہ ڇوڙيا،
اوليون پسي اُن جون، پيئڙم ڳچ ڳري،
وينديس ماءَ مري، ساري سامونڊين کي.

بيت - 12

وڻجاري واري، پرھ پڳہ ڇوڙيا،
کيڙائو کاري، سنڀوڙا سيد چئي.

بيت - 13

وڻجاري وائي، سدا آھہ سفر جي،
آيلَ اِھائي، مُون ماريندي ڳالهِڙي.

بيت - 14

وڻجاري جي ماءَ، وڻجارو نہ پلئين،
آيو ٻارھين ماھ، پڻ ٿو سفر سنبهي.

بيت - 15

وڻجاريءَ ڪانڌاءُ، مون ور ويٺي گهاريو،
لڳي اُتر واءُ، ڍولو ھلڻ جون ڪري.

بيت - 16

جي تون وڻجارو ڪانڌ، تان مون ھڏ مَ لانئون لڌيون،
پرڏيہ مٿي سانگ، اٺئي پھر جنهن ڪيو.

بيت - 17

پرڏيہ پُوريائون، سامونڊين سڙھ سنباھيا،
ماءُ تن ماريائون، پاڻان وجهي گوندرين.

بيت - 18

کارو جي کيڙينِ، سيئي منهنجا سپرين،
رُئان، رھن نہ لَک سيئن، جَهليان جَهل نہ ڏين،
وِرِھَہ وَيڌ ڪَرين، آيل سامونڊين جا.

بيت - 19

ٿيا ڏياريءَ ڏينهن، سامونڊيُن سفَر جي،
مُون سر وٺا جيڏيون، ڏُکن سندا مينهن،
ڪيسَ نماڻي نينهن، کاري کيڙائن جي.

بيت - 20

ڏٺي ڏياري، سامونڊين سڙهہ سنباھيا،
وجهيو ور ونجهہ کي، روئي وڻجاري،
ماريندي ماري، پِرهَ سُور پرين جو.

بيت - 21

ڏٺي ڏياري، سامونڊين سڙھہ سنباھيا،
ان کي مند اُتر جي، اوچتي آئي.
وڻجارن وائي، آھي پرئين پار جي.

بيت - 22

ٿي ڏياريءَ ڏيٺِ، ڍلو ھلڻ جي ڪري،
مکيو پنهنجون مڪڙيُون، چيٺين چڱيءَ چيٺِ،
رُئان رھن نہ سپرين، جانڪي جهليان بيٺِ،
مُون سين ڪري ميٺ، سڄڻ سفر ھليا.

وائي - 1

ائين اچي پسو، جيڏيون پيرا،
ووءَ! ھي جو وہ منهنجي جندڙي،
پائي وئڙا پير ۾، منجهان کرس کسو،
ڏيئي وئڙا ڏيهہ کي، سورن جو سَرسو،
آءٌ ڏوريندي اُن کي، ڏيئي تن تَسو،
ساءُ نہ آيان سور جو، ھاڻي ٿيون ھُسو،
متان وھو ويسريون، رڙھون تان رسو،
مندائتي مينهن جيئن، ويرو وتار وَسو.

وائي - 2

ڏک لاھيندم، ڏونگر! ووماءِ!
پرين جا، مون کي سڀيئي،
جو پسان سو ڀانئيان، پريان جو پَهي،
ڏاڍي ذت جتن جي، ويئي ڏيلُ ڏھي،
آءٌ ڏوريندي ان کي، رائي رات رھي،
ڏٺا وڻ ڪوھيار جا، ويئي اُڃ لهي.

سر سھڻي

فصل پھريون

بيت - 1

وھَ تکَ، واهڙ تکَ، جت نينھن، تکَ نرالي،
جن کي عشق عميق جو، سي خلوت خيالي،
وارئين سي والي، هينئڙو جن هٿ ڪيو.

بيت - 2

انڌيءَ وڇون، ڪنڌيءَ وڇون، تنگيان لهي نہ تک،
صورت جا ساھڙ جي، ڏيلَ پنهنجي ڙَڳَ،
واھڙ تنين وِکَ، جن سانڀاران سپرن.

بيت - 3

واھُڙ وَھن نہ وانءُ اڃا وَھہ اڳيٿيو،
گهر ويٺيون گهڻا ڪريو، سرتيون سنڱ سنوان،
صورت جا ساھڙ جي، سا جي ڏٺي آن،
ھوند نہ پليو مان، گِهڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 4

جيڏيون ڏٺيان جي، صورت ساھَڙڄام جي،
سکٿي ستيون ڪينڪي، ڪانڌن پاسي ڪي،
مُنهان ئي اڳي، گهِڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 5

ڏٺي جن ھيڪار، صورت ساھڙ ڄام جي،
سک ٿي ستيون ڪينڪي، ڀِري ساڻ ڀتار،
گَهڙيون گهڙنئان ڌار، ڪاھي پييون ڪُنَ ۾.

بيت - 6

ساھڙ منهنجو سرتيون، جي ڏِسو سڀيئي،
سمهو ڪين سک ٿي، وَرَ پاسو ڏيئي،
مُنهان اڳيئي، گَهڙو سڀ گهڙا کڻي.

بيت - 7

جيڪي ڏٺو مان، سو جي ڏٺو جيڏيئين،
گهر وَرنين سان، ھوند گهڻن گهوري ڇڏيا.

بيت - 8

گهڙن واريون تڙن تي، گهڙن گهڻيئي،
سڀڪا چئي، آءٌ سھڻي، لئہ پريان پيئي،
صُباح سڀيئي، پسبيون پاتار ۾.

بيت - 9

ڪَنڌيءَ پاس ڪِلا، دُونهان دوست مِهار جا،
پسي دَؤرُ درياھہ جو، دَھلج ڪيم دِلا،
مڇڻ ڪا گِلا، ساھڙُ سَمن جي ڪري.

بيت - 10

ساجهر سَنگهارن جي، ڪنڌيءَ ڪُنَ ڏٺام،
آسائبي ارواح جي، اُڀي تَڙ تڪيام،
وڏي وير لڳيام، گهِڙان گهوريو جندڙو.

بيت - 11

پريئن ڀر پريت مان، ٿو ساھُڙ سڏ ڪري،
جي نہ گهڙان موٽي وڃان، تہ ڪا ساھہ سَري،
ور جان پَتِ پري، گهڙان گهوريو جندڙو.

بيت - 12

ڪنڌيءَ اُڀيون ڪيتريون، “ساھڙ ساھڙ” ڪن،
ڪنين سانگو ساھ جو، ڪي “گهوريس” ڪيو گهڙن،
ساھڙ سندو تن، سِرُ سَھائي گهڙن جي.

بيت - 13

گهِڙي گهَڙو ھٿڪري، ٻهون نهاري ٻنگ،
“سر در قدم يار فدا شد چہ بجا شد”، وصل اھوئي ونگ،
رات جَنين جو رنگ، الله سي اُڪارئين.

بيت - 14

گهڙي گَهڙو ھٿڪري، ٻهون نهاري ٻنگ،
“وَاَما مَن خافَ مَقامَ رَبه”، ايُ لنگهيائين لنگهہ،
سِڪنديءَ کي سيد چئي، ڪين جهليندو جهنگ،
رات جنين جو رنگ، الله سي اُڪاريئين.

بيت - 15

گهڙي گهڙو ھٿڪري، چيلهہ ٻڌي چوتو،
مُنهنجو مَنُ ميهار کي، پار وڃي پهتو،
گوتي ۾ گوتو، مون کي محب ميهار جو.

بيت - 16

گهڙي گهڙو ھٿ ڪري، سانگو ڇڏي ساھ،
ويچاريءَ وڏيون ڪيون، دانهُون منجهہ درياھ،
ٻَرُ ٻانهہ ڇڏيو، وييس سڀيئي واھ،
مدد ريءَ ميهارَ جي، غرض سڀ گناھَ،
نُوري ڪر نگاھ ، تہ ساھڙ لنگهيان سير کي.

بيت - 17

گهڙي گهڙو ھٿڪري، ٻوڙيائين ٻانهون،
ويچاريءَ وڏيون ڪيون، وچ درياه دانهون،
موٽ محب پاھون، تاڪُن تَڪي آھيان.

بيت - 18

گهڙي گهڙو ھٿ ڪري، الاهي تُهار،
ڄنگَهہ ڄرڪي وات ۾، سِسيءَ کي سينسار،
چُوڙا ٻيڙا چِڪ ۾، لُڙ ۾ لڙھيس وار،
لکين چهٽيس لوھڻيون، ٿيلهيون ٿرنئون ڌار،
مڙيا مڇ ھزار، ڀاڱا ٿيندي سھڻي.

بيت - 19

وڻن ويٺا ڪانگ، وچين ٿي ويلا ڪري،
گهڙي گهڙو ھٿ ڪري، سُڻي سانجهيءَ ٻانگ،
سي ئي ڍونڍي سانگ، جتي ساھَڙُ سپرين.

بيت - 20

منهن جنهين جي مون، ڏٺو منهن ميهار جو،
آھيم ساھ سنئون، سو ڪيئن گهڙو گهوريان.

بيت - 21

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، مر چور ٿئي چوڙو،
“طالِبُ الموليٰ مُذڪر”، اِي ٻڏندن ٻوڙو،
ڪوڙھيو ڏَمُ ڪوڙو، مون ميهار مَن ۾.

بيت - 22

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، مر ٻيڻي ٿئي ٻانهين،
“طالِبُ المُوليٰ مُذڪر”، ايءَ پر اسانهين،
پَئان مَ پاھين، مون ميهار من ۾.

بيت - 23

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، پاڻان ھو حجاب،
واڄٽ وڄي وجود ۾، رھيو روح رباب،
ساھڙ ريءَ ثواب، آءٌ گهڻو ئي گهوريان.

بيت - 24

گهڙو ڀڳو تان گهوريو، ڀَڄي تان مَ گهڙي،
مولهاٽو محب جو، پڄي ٿيو ڀَري،
مَٿان وير وري، ساھڙ ڏنم سڏڙا.

بيت - 25

گهڙو ڀڳو تان گهوريو، ڀڄي تان مَ گهڙي،
محبتي ميهار سين، اٿم جيءَ جڙي،
دل ۾ تنهن دوست جي، چڻڪِي نِت چَڙي،
ڪُڏي پيَس ڪُن جي، آرَن منجهہ اڙي،
موجن ڀَر مھراڻ جي، لُڏيس ڪين لڙِي،
ساھڙ ڪاڻَ سڙي، لٽڪان لهرين وچ ۾

بيت - 26

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، تان ڪي تَرُ ھِينئان،
ادب اکڙين کي، ڏينهاڻي ڏيان،
ميهارن ميان، سنئون سونهائين پيچرو.

بيت - 27

گهڙو ڀڳو تہ گهوريو، آسرو مَ لاھيج،
“لا تَقنَطُوا مِن رَحمت اللهِ”، تُرھي اِن تريج،
حبيباڻي ھيج، پسين منهن ميهار جو.

بيت - 28

گهڙو ڀڳو، مُنڌ مُئي، ويا وسيلا،
سار ڇڏيائين سير ۾، ھَي رھيا حيلا،
سھڻيءَ جا سيلا، وحدت سڀ وڃائيا.

بيت - 29

گهڙو ڀڳو، مُنڌ مُئي، وسيلا وياس،
پيئي منهن مھراڻ جي، واڳن وات وڌاس،
ساھڙ سُڌ لڌياس، ثابت لنگهي سير مان.

بيت - 30

گهڙو ڀڳو، مُنڌ مُئي، وسيلا ويا،
تنهان پوءِ سُئا، سھڻيءَ سڏ ميهار جا.

بيت - 31

جڏھن وسيلنِ ، لوڙھي ڇڏي لڙ ۾،
پارارا پرينَ، تڏھين پڇي سھڻي.

بيت - 32

کامان، پَچان، پڄران، ٻَران ۽ ٻڙڪان،
اُڇريو پُئان آر ۾، ترسان نہ ڪنهن تڙ کان،
ڪاري ڪارونڀار ۾، واڳن جيئنَ وَڙڪان،
لهرين ۾ لڙڪان، ساھڙ رسج سير ۾.

بيت - 33

توڏي پيئي تار ۾، سنڊُ نہ کنيايئن ساڻ،
ڪاري ڪارونڀار ۾، پيئي پڇاڙي پاڻ،
مَتو جي مھراڻ، سھڻيءَ سنڪو ڀانئيو.

بيت - 34

اُونهيءَ ۾ اڌَ ڪيو، دِليلن دِلو،
ساھڙ مونکي سير ۾، ڍيلج ڪيم ڍلو،
واڳن وراڪيس وچ ۾، ڪُنن ڪيو ڪِلو،
ميهارَ توريءَ ناهہ ڪو، مُون بيهُوديءَ بَلو،
سِگها مُحب مِلو، تہ اُونهي منجهان اُڪرَان.

بيت - 35

ڪچو ڪم نہ آئيو، ڀُلايس ڀيلي،
ڪُڏي پيس ڪُن ۾، رُوح سندي ريلي،
واھَر ڪر ويلي، نہ تہ ساھڙ وڃان ٿي سير ۾.

بيت - 36

پاڻ مَ کڻج پاڻ سين، وسيلا وسار،
لُڙ لنگهائي سوھڻي، پرت وجهنديءَ پار،
سي ترت لنگهينديون تار، اُڪنڊ آڳہ جن سين.

بيت - 37

پاڻ مَ کڻج پاڻ سين، ريءَ وسيلي وانءُ،
مٿان سائر سھڻي، پرت وٺجي پانءُ،
نينهن ڳنهندي نانءُ، ونءُ پريان جي پار ڏي.

بيت - 38

پاڻ مَ کڻج پاڻ سين، ريءَ وسيلي وڌ،
لالن تنين لڌ، عشق جن جي اڳ ۾.

بيت - 39

پاڻ مَ کڻج پاڻ سين، وسيلا وڃاءِ،
عشق ساڻ اُٺاءِ، پير پريان جي پار ڏي.

بيت - 40

پاڻ مَ کڻج پاڻ سين، ريءَ وسيلي وڃ،
ڀيلو ڀري ڀڃ، اُڪنڊ کڻ عميق ۾.

بيت - 41

آڳهہ عِشق واريُون جڏھن ڪيا جن،
تڏھن رسيا تِن، مِهڻا مُحب ميهار جا.

بيت - 42

ڪونهي آڳہ اھڙو، جهڙي محبت من،
اُڀيون اورئين پار ڏي، ڪُوڙيون ڪک پڇن،
ندي تن نيڙ ٿئي، جي ريءَ تُرھي ترن،
سڪ رساڻي سھڻي، اصل عاشقن،
سي جهليون ڪين ڪُنن، پڇن مَرُ ميهار کي.

بيت - 43

پُڇن جي ميهار کي، پڇي سي ميهار،
فَاذڪُروني اَذڪُرُڪم، اَي پروڙج پار،
ترھو تنين بار، عشق جنين کي آڪرو.

بيت - 44

عشق جنين کي آڪرو، ترھو مٿي تن،
جي ساھڙ کي سڪن، تنين جَرِ جنڊ ٿئي.

بيت - 45

ترھو آڇ مَ تن کي، جن عشق سين آگاھ،
پُڇي مَسَ مَلاحَ، ساھڙ مڻي سھڻي.

بيت - 46

ساھَڙُ سا سھڻي سائِرُ پڻ سوئي،
آھي نِجوئي، ڳجهہ ڳجهاندر ڳالهڙي.

وائي - 1

ڪھڙي منجهہ حساب؟ ھوئڻ منھنجو ھوت ريءَ،
گولي ڀڄ گناھ کان، ڪونهي سوُل ثواب،
نہ ڪي تقاوتَ ۾، نہ ڪي منجهہ رباب،
خُديائي خوب ٿئي، لائين جي لعاب،
پلِيتُ ئي پاڪ ٿِئي، جُنبيو منجهہ جناب،
سو نہ ڪنھن شيءِ ۾، جيڪين منجهہ تُراب،
جي جَهرَڪيا جر تي، سي تان سڀ حَباب،
ھاديء سين ھُن پار ڏي، رڙهين ساڻ رڪاب،
چنبو وجهي چور جيئَن، آءُ ڇڙ عقاب،
ديد وڃايم دوست جو، ھلي منجهہ حجاب،
ڪسرت آھي قرب ۾، ادغا ۾ اعراب،
فنا وجهي فَمَ، ڪارن ٿيءُ ڪباب،
ڏي طھُورا تن کي، جي سڪن لاءِ شراب،
ھوئڻ منھنجو ھوت ري، ڪھڙي منجهہ حساب،
مُٺيءَ ڪيا مرض ۾، ياوَہ سڀ جواب.

وائي - 2

سچا ساھڙ مون کي تون، ونهيان واھر مون کي تون،
نيئي نيئي اول، پريان جي پار ڏي،
ڪُن جي ڪارونڀار جا، سي آءُ ڀانئيانڀون،
نيئي نيئي اول پريان جي پار ڏي،
سَندو جِيڻ آسرو، مَنان لاٿو مون،
نيئي نيئي اول، پريان جي پار ڏي.

فصل ٻيون

بيت - 1

ڪَر ڳل ڪوچ ڪُن گهڻان، جت جر واڳو جئائين،
پاڻ اُڇلي آبَ ۾، وَھَ سِر وڌائين،
لهريون لنگهيائين، لطف ساڻ لطيف چئي.

بيت - 2

ڪَرَ ڳل ڪوچ ڪُن گهڻان، جت دڙڪو منجهہ درياھ،
اَچيو اُتاھين گهڙي، سانگو ڪري نہ ساھ،
ساھڙ جي صلاح، پار لنگهايَس ٻاجَهہ سين.

بيت - 3

دھشت ڌوم درياھ ۾، جِتِ ھيبت ھُلاچو،
وِرچي وِيرن وچ ۾، ڪاڏي ويو ڪَچو،
ساهڙ ڄام سچو، ساڻي ٿيندم سير ۾،

بيت - 4

دهشت ڌُوم درياھ ۾، جت سٽاڻا سينسار،
بيحد باگو بحر ۾، ھيبت ناڪ ھزار،
ساريان ڪانہ سَرير ۾، طاقت توھان ڌار،
ساھَڙ ڄام سَتار، سگهو رسج سير ۾.

بيت - 5

دھشت ڌوم درياھ ۾، جت ڪڙڪا ڪُنَ ڪرين،
ٻِڇَل ٻانڊي ٻار ۾، لهريون لوڏا ڏين،
سناوَرَ ساھميا، جت سيڻاھيان نہ سنڊين،
ويريون واٽ نہ ڏين، ساھڙ سيرِ لنگهائين.

بيت - 6

دھشت ڌُوم درياه ۾، جت ڪَڙڪو ڪُنُ ڪري،
توڏي تاڪُن وچ ۾، مٿان ويرَ وَري،
آءُ ساھَڙَ منهنجا سپرين، پرتئون پير ڀري،
ھادي ھٿ ڌري، اونهي مان اُڪارِيئين.

بيت - 7

دھشت ڌوم درياھ ۾، ڪُنن جا ڪَڙڪا،
سهي ڪين سمونڊ جا، ماندي دِل دَڙڪا،
ساھَڙ ڄام سُڻڪا، فريادي فقير جي.

بيت - 8

دھشت ڌوم درياه ۾، جت ڪُنن جو ڪَڙڪو،
ڪونهي ڪائيارن جو، ٻار منجهان تڙڪو،
آھيم اُنهين پار جو، دل اندر دَڙڪو،
ڀڄي شڪ سيد چئي، سير سندو سَڻڪو،
والي ڪر وَڙُڪو، تہ ٻارِ لنگهيان ٻاجهہ سين.

بيت - 9

دھشت ڌوم درياھ ۾، جت لُڙ لهريون لس ليٽ،
آڻيو اوڀارن ۾، ٻانڌي ٻوڙي ٻيٽ،
جت چِڪڻ جي چَپيٽ، اُت سيد سير لنگهاءِ تون.

بيت - 10

دھشت ڌوم درياھ ۾، جت تکيون تَنوارون،
منهنجون مانَ ميهار کي، پهچن پُڪارون،
ساھَڙ سنڀارون، لهرن لوڏي نہ مران.

بيت - 11

دھشت ڌوم درياھ ۾، جت جايون جانارن،
نڪو سَنڌو سير جو، مَپُ نہ ملاحن،
درندا درياھ ۾، واڪا ڪيو وَرن،
سڄا ٻيڙا ٻار ۾، ھليا ھيٺ وڃن،
پرزو پيدا نہ ٿئي، تختو منجهان تن،
ڪو جو قهر ڪُنن ۾، ويا ڪين ورن،
اُتي آن تارن، ساھڙ سير لنگهاءِ تون.

بيت - 12

دھشت ڌُنسَ درياھ ۾، جت لهريون ڪن لوڙا،
سَوين اچي سمنڊ ۾، سيڻاھيا سوڙھا،
جي تارون ھُئا توڙان، تن ھُرڀ ڀانيو ھيڪڙو.

وائي - 1

ادا ڙي ڏوٿي، آءٌ پڇان تو ٿي،
ڪيچ رسنديس ڪيئن، ڏس مون ڏي،
نہ آءٌ سمي، نہ سومري، نہ آءٌ جت، نہ اوٺي،
آءٌ انهيءَ مان آھيان، جي ٻانڀڻ پڙھڻ ٻولي،
پرت ٿينديس، پرين پڇائينديس، پڇاڙينديس پوٺي،
سنجهي ويئڙو سپرين، ساجن پڇان سو ٿي،
سنجهي ساٿ پلاڻيو، تو پلاڻيو پوءِ ٿي،
ھٿان ٿي ھوت ويو، جتُ پڇين جو ٿي،
ھلج ھوت پنھونءَ ڏي، مَنجهان نِينهن نِڪو ٿي.
آتڻ وجهي آگ ۾، منجهان جوئن جوءِ ٿي،
سنجهي ساٿَ سڌاريو، پُنھونءَ پڇان پوءِ ٿي،
رويو رُئان رُڃن ۾، ھَي ھَي ھت ڪوھ هٿي.

وائي - 2

ڪهڙو سَنڱ سياڪو، ھاري مون ھوتن سين،
آءٌ ھيڪلي حَبَ ۾، نہ مون مِٽ ، نہ ڪاڪو،
پنڌ پيادي، پَنڌُ گهڻو،نہ مون اُٺ، نہ ناقو،
چڙھي نہ سگهان چوٽئين، ڏونگر ڪونهي ڏاڪو،
پرين پڇنديس پٻ ۾، وڻ وڻ وجهنديس واڪو،
ھوءِ جا پڪَ پنھونءَ جي، چَٽيان تنهن چُئاڪو.
پسڻ ڌارَان پرينءَ جي، فقير پوءِ مَ فاقو،
وچُ مَ پوءِ وصال ۾ لڳ مَ پوءِ لِياڪو،
آتڻ وجهي آڳ ۾، پڇنديس پوءِ پهاڪو.

فصل ٽيون

بيت - 1

تَڙُ تڪڻ، تار گهڙڻ، ايءَ ڪاڻيارن ڪم،
ڏَهہ ڏهہ ڀيرا ڏينهن ۾، ڏيئي ڏوراپا ڏَم،
عقل، مت، شرم، ٽيئي نينهن نهوڙيا.

بيت - 2

گهيڙان ڪري نہ گُهور، تَڙ تڪڙ کان نہ لهي،
جنهن کي سڪ ساھڙ جي، پُورن مٿي پُورَ،
ڪاريءَ رات ڪُنن ۾، وَھمن ڪي وَھلُور،
جنهن کي ساڻ پرين جا سُور، تنهن کي ندي ناھ نگاھ ۾.

بيت - 3

جِئان گهڙي تِئان گهيڙ، ڪَپرو پڇن ڪُوڙيون،
ڏَمَ سين جسو ظاھران، من ميهار سينِ ميڙُ،
سا نَدي ڀانئين نيڙ، جنهن کي سِڪ ساھَڙ جي.

بيت - 4

جئان وھي تئان واٽ، ڪَپرو پڇن ڪُوڙيون،
جن کي سڪ ساھڙ جي، سي گهيڙُ نہ پڇن گهاٽُ،
جن کي عشق جي اُساٽ، سي واھڙ ڀانئين وِکڙي.

بيت - 5

اَوتڙان تڙ ٿيو، ڪنهن جِنهن گهڙي گهيڙ،
ڏم پاسي ڏُکندو، من سين مهارن ميڙ،
سا نَدي ڀانئي نيڙ، جنهن کي سڪَ ساھڙ جي.

بيت - 6

ڪنهن جنهن گهيڙ گهڙي، جئَن او تَڙان تڙ ٿيوس،
سالم ويئي سُھڻي، ڪُنن ڪين ڪيوس،
اُھي اکڙين ۾، پريان جو پيوس،
حقان حق ٿيوس، ھُئي طالب حق جي.

بيت - 7

توڏي توڙائين، نينهنُ نوازي سُھڻي،
ڳچيءَ ھار حبيب جو، لائق لڌائين،
سو تڙ سوٺائين، جيڏانهن عالم آسرو.

بيت - 8

ھُئي طالب حق جي، توڏي لاڪون توڙ،
نہ ملاح نہ مڪڙي، نڪي ٻڌئين نوڙ،
پاڻي پنيءَ ٻوڙ، سھڻيءَ ليکي سيرِ جو.

بيت - 9

پاڻي پنيءَ ھيٺ، سھڻيءَ ليکي سيرَ جو،
ڀيڙيو ٻڌي بيٺ، وڃي ڪُن ڪپيندي.

بيت - 10

وڃي ڪُنَ ڪپيندي، سُھڻي منجهان سڪَ،
ھڏ نہ ڀڳيس ھِڪَ، محبتي ميهار جي.

بيت - 11

توڏيءَ ٻي نہ تات، ميهار ئي من ۾،
جُه پڻ پييس رات، ھو ساھڙ، ھوءَ سھڻي.

بيت - 12

توڏيءَ ميٺا راڳ ھي، مجلس ميٺي تال،
گهر ڪي ميٺي ڪامڻي، اور انڪي ميٺي لاڄ.

بيت - 13

توڏي تهائين جي، سي ھتي ڇڏي حرص،
ساھڙ ڌاران سُھڻي، کوٽيون ڪن کرس،
وڏي اِيءَ وِرس، جيئن ڏم وٽ ڏينهن گذارئين.

بيت - 14

توڏيءَ کي تعظيم، ٻين سرنيان اَڳري،
اوڏي ٿي الف کي، مَنُ گڏيائين سين ميم،
جيلانهن ذات حليم، ملي تي ميهار کي.

بيت - 15

ساري سک سبق، شريعت سندو سھڻي،
طريقتان تکو وھي، حقيقت جو حق،
معرفت مَرڪ، اَصل عاشقن کي.

بيت - 16

صبر شاڪرن، آھي اوطاقن ۾،
جي واص ل ٿيا وصال ۾، سي ذرو ظاھر نہ ڪن،
وييت واھڙ ترن، ھينئڙا، جن ھڄي ويا.

بيت - 17

پل پل ٿي پِلي، ڏَم ڏھاڻي ڪيترو،
پسي دور درياھ جو، وچان ڪين ولِي،
ڪاري رات قريب ڏي، منجهان حُب ھلِي،
نہ ڪنهن جهول جَهلِي، ھُئي سمن پوري سھڻي.

بيت - 18

جهول نہ جهلي سُھڻي، سائر سَٽَ سندياس،
جنهن ڄائي اھڙي عاجزا، سا مَرُ مَرڪي ماس،
پسين جي پياس، تہ ڪي عشق آڻئين.

بيت - 19

نڪا جهول جهليس، نہ تانگهو نہ تار ڪي،
ڏَمَ ڏھاڻي ڪيترو، پر ۾ ٿو پليس،
تان تان جيءُ جَليس، ملي جان نہ ميهار کي.

بيت - 20

سيہ سيارو، پاڻي پارو، جهڙ، جهڪ ۽ جهول،
من اندر ميهار جا، ھينئڙي اچن ھول،
جيلانهن ٻڌيس ٻول، ٿي اَڙانگان آر تران.

بيت - 21

سياري سيہ رات ۾، جا گهڙي وسندي مينهن،
ھَلو تہ پُڇون سُھڻي، جا ڪر ڄاڻي نينهن،
جنهن کي راتيُون ۽ ڏينهن، ميهار ئي من ۾.

بيت - 22

سانوڻ گهڙي سڀڪا، ھي سَرَھي سياري،
تَنُ وڌائين تار ۾، ارواح جي آري،
محبتي ماري، ڪونهي داد درياه ۾.

بيت - 23

ٻانڌي جي ٻيلي ٿئين، تہ حال ڳرھيان ھيءُ،
سگهو ساعت نہ جندڙو، جر ري مُنهنجو جيءُ،
سانوڻ سيارو ڀانئيان، وهہ پريان جي ويءُ،
پار تنين جو پيءُ، وڃڻ واجب تن تي.

بيت - 24

واھڙ ڀريون نہ پاءِ، تو پڻ لکيو ڏيڻو،
سدا سانوڻ ڏينهڙا ھينئين نہ ھونداءِ،
وھاڻي وينداءِ، اوڀر اُتاھان لهي.

بيت - 25

واھڙَ وَھين مَ شال، سُڪي ٻيلا ٽيون ٿئين!
پسان تنهنجي پيٽ ۾، لاڻا لُوت، ليار،
جنهن تو سڀ ڄمار، آسائتيون ٻوڙيون.

بيت - 26

ڪَڙِ ڪَڙِ ڪُن مَ وَڄُ، ٻانڌي ٻوڙ مَ ٻار ۾،
مون تي جا ميهار جي، سا ڪيئن ڌُئان ڌُڄ،
توءِ گهڙنديس اَڄ، جي اُبتا آر ڪرين.

بيت - 27

ادا ڙي ٻانڌي، توکي ڪڙھان ڪِ پاڻ کي،
سوڌي خبر سڄڻين، تو ڪا تَڙ آندي،
تون پاتار ۾ پانڌِي، اسان پَنڌُ پرينءَ ڏي.

بيت - 28

محبتي ميهار جون، دل اَندر دُونهيون،
آڻيو وجهي آر ۾، لهاڻو لوھيون،
جي ساھڙ جون سُونهيون، سير سَنڌو تن کي.

بيت - 29

ٻانڌ مڙيئي ٻيٽ ۾، سُڪي ھُئڙا گڏ،
جڏھن ٿين ساھڙ سڏُ، تڏھن لُڙھي لهوارا ٿيا.

وائي - 1

پانڌي پرينءَ جو، اي آءٌ مان ڪو پسان،
ڀنر ڀِنيءَ اُسهو، ڏونگر ڏورڻ اسان،
مُندائتي مينهن جيئن، ويلو ويل ٿي وَسان.

وائي - 2

ڪُہ ڄاڻان ڪيڏاھين، مُنهنجو تَنُ تَڻي تيڏاھين،
سائين نيڻين نينهڙو، لڳائي ويڙا،
جيڏانهن عالم آسرو، مون پڻ آھ اوڏاھين،
دونهين دوست ميهار جي، ڏيئي جيئن ڏٺائين،
ساري سُپرينءَ کي، رھبر رت رنائين،
دامن تيڏي چنگل ميڏا، روز قيامت تائين،
پِير اسانڏا حضرت مِيران، جُملي جي آس پُڄائين.

فصل چوٿون

بيت - 1

اَديون سڀ اندام، منهنجا چَڙَن چوريا،
لارن جا لَنئُن لائي، سا ڪيئَن آڇيان عام؟
لڳيسَ جنهن جي لامَ، سو دوست دلاسا منجي.

بيت - 2

چوڌاري چَڙا، ٻُرن ٻيلاين جا،
سُتي سنڀارن جو، پيم ڪَن پڙاءُ،
وھڻ مون نہ وڙاءُ، سڻيو جهانءِ جهڄي ھنئون.

بيت - 3

چڙن چوري آھيان، سُک ٿي سُمهان ڪيئن؟
ساريان ساھڙ ڄام کي، ڏھہ ھڏھہ ڀيرا ڏينهن،
ميهارَ مرڻ سينئن، نيئرُ پاتم نينهن جو.

بيت - 4

ڪاراڪُن، ڪاري تڳي، ڪاريهر نڪڙڪا،
مَئي متي مھراڻ ۾، اچن دُپارا دڙڪا،
ويندي ساھڙ سامهان ڏنس جهول جَهڙڪا،
کڙڪن جا کڙڪا، سُونهان ٿيئڙس سَير ۾.

بيت - 5

کڙڪن کِجاياس، ٻيلي پاس ٻُرن جي،
ڇڻڪن جي ڇيڄ ڪيا، تن واري وِهہ وڌياس،
لاکو لطف الله چئي، اڇي آب گهڙياس،
سرتيون ڪنهن سڀاڳ کي، سڪڻ آءٌ سکياس،
وسان ٿي ويياس، مليس جي ميهار کي.

بيت - 6

کڙڪن خوش ڪياس، محبتي ميهار جي،
پسڻ ڪارڻ پرينءَ جي، آڌي تي اُٿياس،
ستي جاڳاياس، سانڀر سُپرين جي.

بيت - 7

جياريس سنڀارَ ،ڪوهہ ڪريندم گڏجي،
وير وَتار وجود ۾، پرينءَ جي پچار،
سي سڄڻ هُونَ نہ ڌار، جي ھينئڙي ۾ حل ٿيا.

بيت - 8

ٻيلي پار ٻري، مون کي چڙن چوريو،
محبتي ميهار جي، سُتي شاخ چري،
مٿي جهوڪ جُهري، پونديس پاڙيچن جي.

بيت - 9

ھُن ڀر سُيَم ھُوءِ، ستي سنڀارن جي،
چت چَڙن چوريو، ذوق ٿئَڙم جُوءِ،
محبت ۽ مجاز جي، بالله پييمِ بوءِ،
وڃي روبروءِ، ديکيان دوست ميهار کي.

بيت - 10

ھُنڀر سُيَم ھاڪ، سُتي سنڀارن جي،
محبتي ميهار جي، چَڙن چوريا چاڪ،
اُنهيءَ جي اوطاق، وڃڻ واجب مون پيو.

بيت - 11

ڪيڏانهن گهنڊ گڙن، ڪيڏانهن اُٺي ويئيون،
تيڏانهن ٿيون چرن، جيڏانهن پُٺ ميهار جي.

بيت - 12

سا جُوءِ مينهين نہ ٿئي، جيڏانهن منهن ميهار،
ڪپر ڪارونڀار، ڪيئَن لنگهنديون ڪُنڍيون.

بيت - 13

ڪٿي ٿيو ميهار، ڪٿي ٿو گهنڊ گڙي!
ڪٿي دونهين دوست جي، ڪٿي پَريون پارُ!
جيئن مون سڀ ڄمار، جر ۾ جهوتون ڏنيون.

بيت - 14

وڇن سين ويٺي، سورَ وياڇي سھڻي،
آن ڪا ٿِي ڏيٺي، مينهِن جي ميهار سين؟

بيت - 15

پُڄيو پينگهن پاند، ويٺي روءِ وڇُن سان،
ڪوهہ ڪرينديس ڪانڌ، گهڙو ڀڳو تان گهوريو.

بيت - 16

ڳچيءَ پايو ٻانهن، ويٺي روءِ وڇن سان،
لائيان لال لڱن کي، آئين جي چَرو ڪانهن،
آءٌ اوھان جي دانهن، سدا ڀُڻان سنَري.

بيت - 17

پينگها پسيو روءِ، وڃيو وٿاڻن ۾،
دونهيءَ پاسي دوست جي، پاڻ پڇاڙيو پوءِ،
سڄڻ سانگ سندوءِ، شال اچي اورانهون ٿئي.

بيت - 18

ڀيليان جت ڀڳيون، آئيون اُت وري،
ڪانهي ٻي ڳري، مينهن کي ميهارَ جي.

بيت - 19

مهاران مُرڪ، پيتائين پريم ڪي،
تنهن مَند متوالي ڪي، سندي صاف سُرڪَ،
لڳيس ڪام ڪرڪ، لوھان تکي لطيف چئي.

بيت - 20

ميهاران مهي، پيتائين پريم ڪي،
آرڪ سرڪ سيد چئي، لڳيس ڏُوت ڏھي،
سگهي تان نہ سهي، ملي جان نہ ميهارَ کي.

بيت - 21

مري تان مَ ميهارُ، وَٿاڻ ولهو مَ ٿئي،
وَڇن جي وڇار جو، ونگو ٿئي مَ وار،
ساھڙ مون سينگارُ، ماڻهن ليکي مهڻو.

بيت - 22

مينهون ھن ميهار جون، الا سڀ بچن،
وڇون جي ڪيرن ۾، سدا ٿيون سونهن،
مون کي ماڻڪين، تاڻي ھنيو تار ۾.

بيت - 23

مينهون ھن ميهار جون، الا سڀ جِيَن،
ڪاريون،ڪُنڍيون،ڪڪيون، واراڪيو وھن،
تُہ جا جانارن جي، ٻيہ ٻهہ ٻهہ ڪن،
اچي ريل رھن، مون سانڀارا سُپرين.

بيت - 24

چاھڪ چري، تار تَري، آيون مٿي آر،
ڪؤڙيون ڪَرَ کڻنديون، سُڻي سڏ ڌرار،
مينهون ساڻ ميهار، پَرچي پار لنگهنديون.

بيت - 25

چاھڪ چري، تار تري، آئيون مٿي ٻيٽ،
لُڙ لنگهنديون ليٽ،ڪلمي جي قرار سين.

بيت - 26

چاھڪ چري، تار تري، آئيون مٿيڪُنَ،
ڪؤڙين ڪَر کڻنديون، ساھڙ جي سَمن،
مينهون ساڻ اَمن، پرچي پار لنگهنديون.

بيت - 27

چاھڪ چري، تار تري، آئيون مٿي کوه،
سڻي سڏ ساھڙ جو، راضي ٿيندا روح،
مينهون ساڻ صبوح، پرچي پار لنگهنديون.

وائي - 1

مون کي ڪا مَ جهلي، پاڻُ سڀڪا پَلي،
آءٌ ويندڙي نينهن اُڇلي، ويندي آءٌ پار پرين ڏي،
تَنُ وڌائين تار ۾، آڌيءَ رات اڇلي،
پسي دونهيون دوست جون، جيءُ منهنجو جَلي،
ڏم ڏھاڻي ڪيترو، پر ۾ ٿو پلي،
ڪاري رات ڪُنن ۾ روح وڌائين رَلي،
محبتيءَ مھيار جي، ڪا سڌ مون کي سلي.

وائي - 2

توکي منڱان جو تون آھين، ٻيو در ڪونہ سڃاڻان،
الاھي عنايت سين، نوازين نماڻا،
انڌا ڪرين اڳ ۾، ڪوٺائين ڪاڻا.

وائي - 3

نهين نهين ميڏي وس، وو بنا دلبر ھَي دل ماندي،
سڪان ٿي سنگهار کي، باب نہ منهنجي بس،
مون کي مت ميهار جي، ڪانہ اچي بي ڪس،
درد دَسي آھيان، درد منهنجو دَس،
سُک نہ پڇي سُھڻي،ڏُک ڏُکيءَ کي ڏَس.

فصل پنجون

بيت - 1

سانده سڀ درياه، پَري ڪنڌي پار جي،
ڇڪي ڇوليءَ ۾ گهڙي، جتي جيءَ وِڻاھہ،
پسيوڏوهُہ ڏڪي ھينئون، آر مٿي ارواح،
جي توه ٿئي توڏانهن، تہ وير وھيڻو ناه ڪي.

بيت - 2

سانده سڀ درياه، پري ڪنڌي پار جي،
ڪني ڪماحَقهُ، آرَ مٿي اَرواح،
دلاسي دارين جي، سانچيو سانچي ساهُ،
جي توهُ ٿئي توڏانهن، تہ وير وھيڻو ناه ڪي.

بيت - 3

سڪڻ وارن سُٿرو، جي دھشت سان درياه،
اوڙڪ اُنهينءَ جو رھي، آرَ بنا ارواح،
ويندي ساھڙ سامهون، صدقو ڪنديون ساه،
جن کي حب اُنهيءَ جي آه، ساھَڙُ ساڻي تن جو.

بيت - 4

گھڙيا سي چَڙھيا، ايهين اٿيئي،
مئي مَتي مھراڻ ۾، پؤ ٽپو ڏيئي،
تہ ميهار مليئي، سنڀوڙو سيڻاه سين.

بيت - 5

آڌيءَ اُڌاڻا، سرتيون ٺُڳ ميهار جا،
لنگهي سير سنوان ٿيا، ساھَڙَ سيباڻا،
ڀنيءَ تي ڀاڻا، پسان مانَ پرينءَ جا.

بيت - 6

آڌيءَ اُڌاڻو، ھنئَڙو مون ھٿن مان،
وِه پئي واھڙ تري، ساھڙ سيباڻو،
ڀيڄ ڀِنيءَ ڀاڻو، پي جو پَسي آئيو.

بيت - 7

لهرن لَکَ لِباس، پاڻي پسڻ ھيڪڙو،
اونهي تنهن عميق جي، واري ڇڏيو ماسَ،
جت ناهہ نهايت نينهن جي، کوءِ اُت پنهنجي خاش،
تڙن جي تلاش، لاه تہ لالن لڳ ٿئين.

بيت - 8

جيڏانهن چت چاهُ گهڻو، آرُ بہ اوڏانهين،
وڃي وه واڪا ڪيو، تکو تيڏانهين،
ميهار ملائين، لهرن منجهہ لطيف چئي.

بيت - 9

اکيون مُنهن ميهار ڏي، جن رکيون جوڙي،
ريءَ سنڊ، سيد چئي، تار گهڙن توڙي،
تَنين کي ٻوڙي، ساھَڙ سگهي ڪين ڪي.

بيت - 10

پَليان پَليو نہ رھي، نِرتئون نينهن نبار،
گهڙان گهوريو جندڙو، اٿل مون اوپار،
جنهين مَن ميهار، ھلڻ تنهين حق ٿيو.

بيت - 11

پس پسڻا پري ٿيا، اوري سندن آرُ،
درياه ريءَ سهاڙ،ڏسڻ گهڻو ڏھلو.

بيت - 12

پس پسڻا پري ٿيا، اوري آرُ سندون،
ڏسڻ گهڻو ڏُھلونِ، درياه ري سهاڙ کي.

بيت - 13

ڪاڏي وڃان ووءِ، جيئن وَھڻ وَڇارن مٽيو،
ڏوڌي پڇي ڏيہ جا، جَر سِرِ اُڀي جوءِ،
شڪستي، سيد چئي، چيهان ڪريو چوءِ،
ساھڙ سانگ سندوءِ، اچي اوراھون ٿئي.

بيت - 14

سَند ڏَمَ ڏھڪارَ ھڏھين ڪونهي ھن کي،
ھن پاڻيءَ سين پنهنجو، پُسائي نہ سينگار،
ڪارڻُ مُنڌ ميهار، ڪاريءَ رات ڪُنَ تَري.

بيت - 15

لکيو جو نراڙ، سو انگ ڪياڙيءَ نہ ٿئي.
پاڙيو ويٺي پاڙ، جيڪي لکيو لوح ۾.

بيت - 16

قلم جنين ھٿ ۾، جي واري ٻيو لکن،
تہ مهندان محبوبن، پُڇڻ پاھت ناھہ ڪو.

بيت - 17

ڏمُ ڏھاڻي ڏي، سندا ميهر مهڻا،
جھلي مَٿي جهولي ۾ پَلَي پايو سي،
مَرُ جان چاليہ چئي، سنڱا سپُيرين جي.

بيت - 18

جيهر لوڪ جَهپُ ڪَري، ذرو جاڳ نہ ھوءِ،
اوھير اٿي اديون، پُہ پريان ڏي پوءِ،
ڪچو چونم ڪوءِ، تہ مرڪ ڀانيان مهڻو.

بيت - 19

ھُوءِ جا ٻري باھہ، مَنهہ مهارن جي،
آڳھہ تنهن اُھاءَ، وڃي ڪُنَ ڪپيندي.

بيت - 20

تہ ڪر ڪيئن سُئي جي سير نہ گهڙي سھڻي،
ھت حياتيءَ ڏينهڙا، ھڏ ھن تان نہ ھئي،
چُڪي تنهن چَري ڪري، جو ڏنس اُن ڏُھي،
سھڻيءَ کي، سيد چئي، وڌو قُرب ڪهي،
ھنئهين ھوند مُئي، پر ٻُڏيءَ جا ٻيڻا ٿيا.

بيت - 21

ڪا جا ڪُن ڪرينَ، ڀنيءَ ڀڻ جهڻ پاڻ ۾،
اکيون تنهن آب کي، آڌيءَ اُڪيرينَ،
توڻي تڪون ڏينَ، تہ اُڃ اُنهيءَ کي نہ لهي.

بيت - 22

ڪير ڪُن، آءٌ ڪير، ڪير ڏمر سهي ڏَمَ جا؟
قضا ريءَ ڪير ڌري، مٿي پاڻيءَ پير؟
ڀينر ڀنيءَ وير، لڌو ٿي لوڙيان.

بيت - 23

جي ٻڏان تہ ٻن، مَرُ او لجان اُن پار ڏي،
ڪنڌيءَ مٿان سپرين، مانَ ٻر ٻر اچي ڪن،
مُيائي سين تن، جيڪر اُٿي نڪران.

بيت - 24

لهر مڙوئي لالُ، وھن کٿوريان وترو،
اوٻارا عنبير جا، جَر مان اچن جال،
ڪُنن گهڙي ڪالهہ، سڪ پريان جي سھڻي.

بيت - 25

ڪنڌيءَ جهليو ڪانهن، عاشق اُڀو آھون ڪري،
تو ڪيئن ٻوڙي سُھڻي، ٻيلي منهنجي ٻانهَن،
درياه توتي دانهن، ڏينديس ڏينهن قيام جي.

بيت - 26

جيڪي ڏِٺئي تار ۾، ڪنڌيءَ سو ڪهيج،
جر وڏو جهاجهہ گهڻي، پاندُ مَ پُسائيج،
ساھڙ ساڱاھيج، تھ ثابت لنگھين سير مان.

بيت - 27

ڳؤرا ٻئي پار، ھنيون حيرت ۾ پيو،
وھان تہ ويرم پئي، نِينهن مَ پوءِ نِهار،
وڃان تہ واڪو ٿئي، پاڙي پوءِ پچار،
ھُتٿي وعدي جي وارَ، ھِت سُوٽون ڏينمِ سَرتيون.

بيت - 28

جا ھَڙَ اندر جيءَ، ساھَڙ ڏني ساه کي،
سا ھڙ ڇُڙي نہ ساه جي، سا ھَڙَ ساھڙ سينئن،
ساھڙ ميڙ سميع، تہ سا ھَڙَ ڇُڙي ساه جي.

وائي - 1

درد رانجهن دي ھي ماري، الا درد رانجهن دي،
ايڪ کِڻ دي ويکڻ ڪارڻ، گِهن گَيا دِل ساري،
ڪوئي حبيب طبيب بَتاوي، جو دارون دي دردا قراري.

وائي - 2

آتڻ ۾ ويهي، سڀ دُعا ڪريجاه جيڏيون،
ڪانهي بس بَهير کي، ھل چل پئي پيئي،
راه مسافر سڀڪو،ڪونہ ڏٺوسون ھت ڏيهي،
ساريندا صلوات کي، منجهہ قبر سڀ پيهي،
ڪوٺائو ڪريم جو، ڳالهہ پُڇندو ڪيهي؟
نوازيندو نُور سين، ناقصين کي اُت نيئي،
الله ھيڪ محمد بر حق، شال چوان مان ايهي.

فصل ڇھون

بيت - 1

ساھڙ جا سينگار، مون اڻڏٺا اڳي ھئا،
نہ ڪا ڪُن فَيَڪُون ھئي، نہ ڪا ٻي پچار،
نہ ڪوسج نہ چنڊ هو، نہ ڪا ڌوڌوڪار،
ملڪنئان مهند ھئي توڏيءَ جي تَنوار،
محبت ساڻُ ميهارَ، لايائين لطيف چئي.

بيت - 2

سھڻي کي سينگارَ، اڻ لکيا اڳي ھئا،
ڪُن فَيَڪُون ڪا نہ ھئي، نہ ڪا ٻي پچار،
مَرڪي ساڻ ميهار، لنئن لايائين لطيف چئي.

بيت - 3

گهيڙ لنگهيو گهاري، ميثاقان ميهار ڏي،
“اَلَستُ بِرَبَڪُم قَالوُا بَليٰ” پر اِھائي پاري،
ڏسيو ڏيکاري پرت پريان جو پيچرو.

بيت - 4

اَلَستُ ارواحن کي، جڏھن چيائون،
ميثاقان ميهار سين، لڌيون مون لائون،
سو موٽي ڪيئن پانهون، جو محفوظان معاف ٿيو.

بيت - 5

الَستُ ارواحن کي جڏھن چيائين جيئن،
قالُوا بَليٰ قلب ۾، ٿيو تفاول تِيئن،
محبتي ميهار جي، آءٌ نهوڙي نِينهن،
سَرتيون ساھڙ سينئَن، ھلڻ مون حق ٿيو.

بيت - 6

اَلَستُ ارواحن کي، جڏھن امر ڪيو احد،
ھو من ڪاڍو ميهار ڏي، سُھڻيءَ سڪڻ سڌ،
دِلو دور درياھہ جي، ڪيو ارادي اڌ،
جيڪي آيس ڏانهن عهد، سو پاري مُنڌ پاتار ۾.

بيت - 7

اَلَستُ ارواحن کي، جڏھن فرمايو فتاح،
هو من ڪاڍو ميهار ڙي، سھڻيءَ سڪڻ ساھ،
دلو دؤر درياھ جي، ڪيو ارادي اڌھ،
جيڪي آيس ڏانهن الله، سو پاري مُنڌ پاتار ۾،

بيت - 8

اَلَستُ ارواحن کي، جڏھن فائق فرمايو،
ھو من ڪاڍو ميهار ڏي، سھڻيءَ کي سعيو،
دلو دور درياه جو اوڏانهين آيو،
جيڪي ھاديءَ ھَلايو، سو پاري مُنڌ پاتار ۾.

بيت - 9

اَلَستُ ارواحن کي، جڏھن جاڳايو جليل،
سنئين راه سيد چئي، سوٺائين سبيل،
وحدت جي واديءَ ۾، ڪي قدر قليل،
درياه جي دليل، لکين لهوارا ڪيا.

بيت - 10

اَلَستُ ارواحن کي، جڏھن چيائين،
ھو مَن ڪاڍو ميهار ڏي، سھڻيءَ سدائين،
جيڪي آيس اوڏانهين، سوپاري مُنڌ پاتار ۾.

بيت - 11

کامان، پَچان، پَڄران، لُڇان ۽ لوچان،
تن ۾ تؤنَس پرين جي، پيان نہ ڍاپان،
جي سمنڊ مُنهن ڪريان، تہ بہ سُرڪيائي نہ ٿئي.

بيت - 12

کامان، پچان، نہ مران، سَڙان ساري رات،
ٻن ٻيائي وجهي، ڪر پرين جي تات،
سيخون سنديون سڄڻين، اُڀرن آڌيءَ رات،
نہ ڪي ھٿ نہ ساٿ، ڏيهاڻون چنگ چڙھان.

بيت - 13

ڪاري رات، ڪچو گهڙو، اوڻٽيہ اونداھي.
چَنڊَ نالو ناه ڪو، دريا دَڙ لائي،
ساھَڙَڪارڻ سُھڻي، آڌيءَ ٿي آئي،
ايءُ ڪم الاھي، نہ تہ ڪُنن ۾ ڪير گهڙي.

بيت - 14

ڪاري رات، ڪَچو گهڙو، نہ ڪا سيڻاه ساڻ،
وجهي ويرم نہ ڪري پريان ڪارڻِ پاڻ،
محبت کي مھراڻ، سُڪي سڀ پَٽ ٿيو.

بيت - 15

ڪاري رات، ڪچو گهڙو، مٿان وسي مِينهنُ،
ھيڪو ڀؤ بيراه جو، ٻيو سانڀارا سينهن،
شال مَ ڇِڄي نِينهن، گهڙان گهوريو جِندڙو.

بيت - 16

ڪاري رات ڪُنن ۾، ڪهڙو اٿئي ڪَم،
متان جاڳي ڏَمُ، پُڇي پاڙي واريون.

بيت - 17

تَون جنهين جي آھئِين، تِنهن سين ڇِن مَ سَڱ،
پري پرائي پُرکَ سين، وڃي اڙايُئي انگ،
جتي جاڳندو ڏَمُ، تت ڪنڌ مٿانهون نہ کڻين.

بيت - 18

ڏَمَ کُٽنئي ڏِينهن، ويٺو جي وللين،
مڇڻ مارڳ لائيا، ھڏن مٿي ھيئن،
قَول ڀڃينديس ڪيئن، جي ٻڌم ٻيلائين سان.

بيت - 19

اورار نہ پرار، ويچاري وَھہ وچ ۾،
سُڪي ڏٺيءَ سپرين، ٻيو مڙوئي تار،
تون گهڙ ڪيم نهار، ٻڏندن سين ٻاجهو نڪري.

بيت - 20

ھُن پار، نہ هَن پار، ويچاري وَھہ وچ ۾،
نِيُڇ نِهاري نہ گهڙي، تنهن ۾ پيس تُنَ،
الا ساڻ اَمن، آرا ڪنهن اُڪارئين.

بيت - 21

سهسين سائر ٻوڙيون، مُنڌ ٻوڙيو مھراڻ،
وَهَ وڃايو پاڻُ، ھڻي ڪنڌ ڪَپَن سين.

بيت - 22

سھسين سائر گتن، توءِ سهڄ نہ مَٽي سھڻي،
تہ ڪي نينهن ڇڄن، پر تهين پرين جي.

بيت - 23

سُپيريان جي تُرھي، ٻُڏين ھَٿُ مَ لاءِ،
صباح تو چونداءِ، اسان تو اُڪاريو.

بيت - 24

سُپيريان جي تُرھي، ٻُڏن توءِ مَ لڳ،
جي ڀانئين پرينءَ مڙان، تہ پُور اُبتي وَڳ،
پاءِ تيڏاھين پڳ، ناه جيڏاھين نِجهرو.

بيت - 25

سُڪيءَ جي سانباھہ ۾، جڏھن ٻُڏيون جي،
ساھَڙُ تنهين کي، ٻيلي ٻنهيءَ ڪنڌيئين.

بيت - 26

سُڪي جي سانباهہ ۾، ٻڏين توءِ ٻُڏ،
ڪک ڪانڊيرا ڪاٺيون، ميڙي ٻڌ مَ مَڏُ،
نہ ڪو ساھَڙُ سڏ، نہ ڪا سڄڻي سُھڻي.

بيت - 27

سُڪيءَ ٻڏن جي، ساھَڙُ ساڻي تن جو،
لهرن سر لطيف چئي، ڪُلهن چاڙھيو ني،
جي پڇن پنڌ پري، تن اُماڻي اوڏو ڪري.

وائي - 1

جيڏيون آءُ تان نہ چوندي او،
ڏک ڏوراپو، سيڻن کي، مڃ او،
سڱا وڃن سُپرين، منت موتين مانَ،
ڀينر ڀيڻي حُج جي، ڪوھياري سين ڪانَ،
سو تون صاحب آھين، جو نہ ڀيرائين ڀانَ،
سوالي سَمَگئا، داتا ڏيئي دان.

وائي - 2

ڪا جا ڳالھہ ھئي، سا جا لوڪ سئي،
ٻاروچي جي من ۾ لا،
سر سَڳر پر پيچري، تون جا لوڪ سئي،
سَسئيءَ سڳر پٽئين،ڪير چوندو مُئي؟
پنڌ ڪريندي پرينءَ ڏي،ڪڏھن ڪانہ کُهي،
آن ڪا ڏٺي اوٺيا، کيرن پاس کُهي.

وائي - 3

جان جاڳان تان نهين وي، نال ڍولڻ دي،
اُس اُجا ڳڻ مئن جي ڪريان،
جس بيداري مين مٺي،
خواب خلوت ڀانئان، اس ڪاتي من ڪٺي وي.

فصل ستون

بيت - 1

تَڙ نہ گهڙي تورُ، مَن ڪاڍو ميهار ڏي،
ڏاڍو دور درياه جو، سڪڻ وڏو سورُ،
من ۾ موج ميهارَ جي، پهتسَ پريان جو پورُ،
ٻيلي ٻنهي ڪنڌئين، نت نهاري نورُ،
منجهان جَرَ ضرور، ڪچي کي ڪو مَ ٿئي.

بيت - 2

ٻوڙين چاڙھين مُون ڌڻي،ٻئي جو دعويٰ رسي نہ دمُ،
ھن منهنجي حال جو، ميهر تي معلم،
رکُ ڀيلي جو ڀَرمُ جو اَوتَڙ پيو اجهور ۾.

بيت - 3

دائم جا درياھہ ۾، سا مَڇي ڪِني ڪوه،
آھس ايء اندوه، پاڻي ڪٿي تہ پيان.

بيت - 4

ڪانڌي ڪَنگ ٿياس، وَھڻ جنازو سُھڻي،
ٻگها جي ٻيٽن جا، ڪلها تن ڏناس،
اکين مَلڪَ ڏٺاس، توءِ مَنَ ڪاڍو ميهار ڏي.

بيت - 5

اُڀو تَڙ ميھارُ، ملاحن سڏ ڪري،
آءُ پڻ وجهان ھٿڙا، آئين پڻ وجهو ڄار،
گهوريو ڪارونڀار، مان ملنئون سپُرين.

بيت - 6

ميهارُ ملاحن کي، اُڀو آڇي آڇِ،
آءُ پڻ وِجهان ھٿڙا، آئين پڻ وجهو رڇ،
ڪنڌيءَ ڪُنَ ڪُڻڇ، مانَ ھون سلامَت سپُرين.

بيت - 7

ميهار ملاحن کي، اُڀو ڪري سَڏَ،
ادا انهيءَ پار جا، موڙي اچو مَڏَ،
وئا جي وَه گڏ، ھلو تہ ڏوريون اُن کي.

بيت - 8

جتي ڀيرَ ڀرَن، ڀريون پون ڀَواريون،
تانگهہ نہ لڏي تاُئين، مَپُ نہ ماٽَيڙنِ،
ڪنڌيءَ اُڀا ڪيترا، سيڻاھيا سَنگن،
تون ڪيئن تن تڙن، اچو اساري گهڙين.

بيت - 9

ڀريون پرينءَ ڀر، پس جي پار پونديون،
آڻيو وجهي آرَ ۾، وڻ جي پَونس وَر،
سانباھي سمنڊ جي، قطب چئي ڪاڪر،
توڀانيو آءُ گَهرِ، تان آھين آرَ اکين ۾.

بيت - 10

ڀريون ڀر درياه، پس جي پار پون ٿيون،
ٻَڌ توڪَل جو تُرھو، آھر ساڻ الله،
جن جي ساھڙ ساڻ صلاح، سي ڪين ٻڏنديون ڪڏھين.

بيت - 11

سانڀارن سَڏَ ڪيو، اُڀا چونم آءُ،
ھڪ تکوئي تار وھي، ٻيو لُڙ لهريون واءُ،
ساڻي جن الله، ٻُجهان سي نہ ٻُڏنديون.

بيت - 12

سانڀارن سَڏَ ڪيو، اُڀا چونم اچ،
ھڪ تکوئي تار وھي، ٻيو ڪمينيءَ ڪَچ،
ساڻي جَنهين سچ، ٻُجهان سي نہ ٻُڏنديون.

بيت - 13

ھاري حق رکيج، سانڀاران ساھڙ جو،
خواب خيال خطرا، تن کي ترڪ ڏئيج،
اندر آئينو ڪري، پرين سو پَسيج،
انھيءَ راهہ رَميج، تہ مُشاھدو ماڻئين.

بيت - 14

ھاري رکج حق، سانڀاران ساھڙ جو،
خوابَ، خيال، خطرا، ٽنهي ڏيج تَرَڪ،
ڪريئين غَير غَرق، تہ مُشاھدو ماڻئين.

بيت - 15

سانڀارا سيئي، تَنُ جن جو طالبو،
مَنُ پريان نيئي، پَڳهيو پاڻ ڳري.

بيت - 16

سانڀاران سندان، وَڻ پسيو وھسي ھِنئون،
ڇَنا مَنهن مينهون، وَھيان وٿاڻان،
اکڙين عنات چئي، لايو لَنئن سيڻان،
ڪڙھان ٿي ڪيڻانِ، جيئن گهڻون اُڪندي آھيان.

بيت - 17

لَيا ڏٺم لارَ، سانڀاران ساھڙ جا،
ھنئون ھِتِ نہ وندري، ڌاراڙنئون ڌار،
منهنجو مَنُ ميهارَ، پَڳهيو پاڻ ڳري.

بيت - 18

گهڙي ۽ گهوري، مٿان پرينءَ جندڙو،
محبت جا مھراڻ ۾، تسو ٿي توري،
ڏمَ وڌو ڏوري، نہ تہ ڪُنن ۾ ڪير گهڙي.

بيت - 19

ٻارنھن ڪُن،ٻٽيهہ تڙ، تڙ تڙ مٿي تانگ،
عشق جنين جو سانگ، ٻُجهان سي نہ ٻُڏنديون.

بيت - 20

ٻارنھن ڪُنَ، ٻٽيھہ تڙ، تڙ تڙ تي ڀَٽُون،
اُٿيو آڌيءَ رات ۾، سُھڻي ڏئي سَٽُون،
ڇَڏيو کير کٽُون، لُڏي لهرين وچ ۾.

بيت - 21

ٻارنھن ڪُن،ٻٽيھہ تڙ، تڙ تڙ مٿي تُوت،
عشق جنين جو قُوت، ٻُجهان سي نہ ٻُڏنديون.

بيت - 22

ٻارنهن ڪُنَ، ٻٽيھہ تڙ، تڙ تڙ اُتي تُوءِ،
ھڪڙي رھي پوءِ، ٻيون مڙيئي لنگهيون.

وائي - 1

ويجهي وندُر جن وڻن، اي اوڏي آيس جان،
پِريان جي پيچرن،
جي تو اوڏا ڀانئيا، سي ڏونگر ڏورڏسن،
مدي نہ ھُيَن مَنَ ۾، ڪيچان ڪوهہ اچن،
مَرِڻ منهنجي کي ڪيو، ھي پَہ ٻاروچن،
سُونهن سَنگر پَٽيئين مَنهَن معذورن،
وُندر وائي جا وھي، مونکي سا نہ سَلن،
آڻي ٻڌا اوٺئين، موتي کي مَيَن،
لاٿائون لطيف چئي، لڏون ڀَرِ لَڪَنِ.

وائي - 2

اکيون پير ڪري، وڃجي، وو وڃجي،
سپيريان جي ڳالهڙي،ڪنهن سان ڪين ڪجي،
لِڪائي لوڪ کان، ڳوٺان ڳجهڙي نِجي،
محبتي ميهار جو، سور نہ ڪنهن سَلجي.

وائي - 3

لڙڪي لَنئُن نہ سڃاتو، راند ڀانيائين راز کي،
انڌو اُلوھيت کان، آھي اِيءُ اُماتو،
صباحَ سو نہ شمار ۾، ليکيان جو اڄ لاٿو،
پييَس ڪاڻ ڪريم سين، ٿِيسُ نمُرودي ناتو.

فصل اٺون

بيت - 1

ٻُڏنديٻُوڙن کي، ڪي ھاتڪَ ھَٿ وجهن،
پسو لڄ لطيف چئي، ڪيڏي کي ڪکن،
توڻي ڪنڌيءَڪن، ناتَ ساڻن وڃن سير ۾.

بيت - 2

ڪچي ڪاني ڪانهَن،ٻُڏا ڪڍي ٻارَ مان،
يا لنگهائي لطيف چئي، يا ڌُريان ڪري دانهَن،
ڪَما حَقہ ڪکن جي، آھي ڳالھہ آگاهہ،
يا ڏين ٻُڏن ٻانهن، نات ساڻن وڃن سير ۾.

بيت - 3

جان ڪي ڪنڌيءَ ڪانهن، تان تاڻي ٻڌج تُرھو،
ھٿ پريان جي ھٿ ۾، ٻئي کي ڏج مَ ٻانهن؟
سندي ڪَپرَ دانهن، ڪِ تو ڪَنين نہ سُئي؟

بيت - 4

ھاواڻا ھُلن، ڪَپرڪارونڀار جا،
لهريون لُڙ لطيف چئي، ڀيلي تي ڀُلن،
جي ڪچي ساڻ ڪَهَن، آگا تن اوڀائيين.

بيت - 5

آھين ھِتِ اَمانَ، ٻَڌ ترھو تار جو،
لهرين لُڙ لطيف چئي، جهليا جُنگ جوان،
اونهي تَڙ آگهاٽيا آڌِي پائي آڻ،
جي پيا مُنهن مَھراڻ، تن ٻانڌين ٻيٽ نہ اُڄَهي.

بيت - 6

ڪچو کان ڪنڀار، اوڳي ڳِڻيو اُٿيين،
ڪِ تو ڪَنين نہ سُئي، ڀيلي تي ڀُلڪارَ؟
لوڙھيا لک لطيف چئي، ڪؤڙين ڪارونڀار،
اُڪارئين آڌارُ، آرَ اکئين وارئين.

بيت - 7

ڪچي ساڻ ڪَهي، پڪو پُڇي نہ سھڻي،
لنگهيو لُڙ لطيف چئي، وڇارن وَھي،
سا ڪئَن نينهُن نهي، جنهن کي نينهن نِڌو کڻي.

بيت - 8

اونهي ۾ اوھري، ڪَهي ڪَچي ساڻ،
سُپَڪ جو سيد چئي، پُڇي نہ پَرياڻُ،
عشق واريون عبداللطيف چئي، سَڌُ نہ کڻڻ ساڻ،
جنهين پاسي پاڻ، سي اؤتڙان ئي اُکتيون.

بيت - 9

انگُ پَسي رنگُ ڪيو،ڪو جو دور دلي،
ٻرٻرٻيلي نہ ٿيو،ڪچو منجهہ ڪلي،
تڙانٿي تار گهڻون، تُنهنجي بحَر بِلي،
سو ميهار ملي، آھيان جنهن جي آسري.

بيت - 10

انگ لڳي رنگ بتليو، ڪو جو داغ دِلي،
مُون تان سهي نہ ڪيو، منجهان ڇوھہ ڇلي،
اَللهُ وَڪِيلُ الغافِلين، تريو وڃان ٿي تار ۾، سندي بَحر بلي،
اُھو ميهر شال ملي، جو سنڀوڙو سيڻاھہ سان.

بيت - 11

ڀانيم نہ ڀيلو، مون کي داءَ ڌتاريو،
اڻکي مٿي اُسري، ڏنو روح ريلو،
تيلاھين ويلو، پيم واھڙ وچ ۾.

بيت - 12

ڪڍيا جي ڪُلال، سي پسي خالَ خوش ٿي،
پاڻي چِٽَ پسائيا، داءَ نہ جهلي ڌمالَ،
سُپَڪ ڀانيا سھڻيءَ، جوڀن جي جمالَ،
اڻکي جا احوال، معلوم ٿيا مَھراڻ ۾.

بيت - 13

ڪاري رات ڪچو گهڙو، نہ ڪا آڏيءَ اڏ،
ساھڙ سُڻج سڏ، فرياديون فقير جيون.

بيت - 14

ڪچو تان ڪوھہ، پَڪو نظر پرين،
ساھڙ منهنجو سُپرين، ڏم ڏٺي ئي ڏوھہ،
جي ڇُٽو جي ڇوهہ، تہ پورينديس پار مَڻي.

بيت - 15

اَڻکو تان ڪوه،ڪچو آيم ڪَم،
جيءَ جن جا جم، پڪا سي پُڇنديون.

بيت - 16

پڪا رڇڪنڀار جا، پڪي نِھائين،
مون کي تِيانئين، ڀيلو ئي ڀاڱي پيو.

بيت - 17

ڪَچي نہ ڪَٽُ جهليو، ڀيلو پيو ڀُري،
سارڇڏيائين سير ۾، ڪا ٻاھُن کي ٻُري،
لٽي لهريون ويئيون، چوڌاري چري،
ھيِنئڙي منجهہ ھُري، ماھيت ملڪ الموت جي.

بيت - 18

ڪَچي ڪَٽُ نہ جهليو، ڀيلو پيو ڀَڄي،
ماھيت مَلڪ الموت جي، منجهہ وجود وڄي،
ساھڙ کي سڌ، اَڻکي جي احوال جي.

بيت - 19

ڪَچي ڪَٽ نہ جهليو، ڀيلو سهي نہ ڀَرُ،
ھٿين، پيرين، آڱرئين،ٻانهُن ڇڏيوٻَرُ،
ساھَڙ سگهو وَرُ، پييَس مُنهنِ مَھراڻَ جي.

بيت - 20

ڪچو کاءُ ڪُنڀارَ جو، چٽايُم چَئي،
آڻي رکيم آبَ تي، مٿي ڪُن ڪهي،
لهريُن منجهہ لطيف چئي، پرزا ٿيو پئي،
سُپَڪ ھو سهي، پر ڪرم کڻي ڪچوڪيو.

بيت - 21

جت پَڪو پُرزا ٿئي، تتِ ڪچوڪندوڪيئن،
ھتُ حقيقت ھِيئَن، ھِتِ ٿي نالا ڳنهي نِينهن جا.

بيت - 22

ڀيلِي ڀُلائي، پَسي چِٽ چَري ٿي،
ٻَرٻَرٻُڏي سھڻي، ويرن ۾ وائي،
ڪچي ڪيرائي، لعل لهرين وچ ۾.

بيت - 23

پَڪو کڻج پاڻ سين، چڱو چٽائي،
ڪَچوڏيج ڪُلال کي، مُنهن تي موٽائي،
سو سڻ ھنئين سيڻ سھڻي، جيڪي فائق فرمائي،
موجون مُنجهائي، مارينيئي مھراڻ جو.

بيت - 24

ڪو جو وريو واءُ، جيئن ٻَر ٻانھُن ڇڏيو،
اڳي ان تڙانءِ، اونداھيائي اُڪران.

بيت - 25

ھڻندي ٿَڪم ھَٿَ، ھينئڙي حُجون ڇڏيون،
لک لهرين گڏيون مؤجون وريون مَٿَ،
نِيم ڪُن قُوتَ، ڀُرڀلَيرا سپرين.

بيت - 26

ھنيڙي حُجون ڇڏيون، قُوَتَ رھيم ڪانہ،
مون تي موٽج مون پرين، ساھَڙ ڄامَ سُڄاڻَ،
آھيان گهڻو اڄاڻ، ڀُر ڀَليرا سپرين.

بيت - 27

ڀُر ڀَليرا سپرين، ڀَلا ۾ بي راه،
توريءَ تاري ناھہ ڪا، والي توريءَ واهہ،
ساھڙ جي صلاح، تن کي ڪڍي تار مان.

بيت - 28

تن کي ڪڍي تار مان، صُلح ساھڙ جو،
اُت آڏو اچي ڪين ڪي،ٻيليپوٻئي جو،
ميهار ڪج مُنهنجو، ڪو اوڪَرَ اِنهينءَ آر مان.

بيت - 29

جي تُون طالبُ تڙجي، تہ ڪچو کَنيئي ڪوهہ،
ڏيئين ڏھاڻي ڏَمَ کي، آڌيءَ راتِ اندوهہ،
ڏِيل تماري ڏوهہ، جا وَرُ ڇڏيو واھڙ تَرِين.

وائي - 1

مَ پاڙيچيءَ سارَ، آءُ جا ويندڙي وٽ وڇار،
ڏَمُ مَ جاڳي لو،
مون کي موليٰ ميڙئين،ڪُنڍن جي قطار،
ٻُرنٻيلاين جا، سانڀاران سنڀارَ،
وڃ مَ پوءِ وصال کي، سٻاجها ستارَ،
گهر گهر گلا جا وَھي، پاڙي پَنڌ پچار،
منهن چڙهيو مهڻاڙنا، مونکي ڪالهہ ڪنڀار،
آڻي ڪيرا کوڙيا، سنڀارا سنگهار،
آءٌ ٿي لڳيو لوڙهيان،ٽلح وڃنٽار،
تاڪُنِ تَڪي آھيان، سگهو رسُ سَهاڙ.

وائي - 2

ويٺي ڪين وساري، محبت وڌڙي ماري،
ديواني يار وو! مستاني! دِلبرُ جاني ٿو جياري،
جنهن کي سڪ ساھڙ جي، سا گهايل گهر نہ گهاري،
ڏم ڏُھيلو ڏُکيو، سَر ۾ سوٽا ماري،
ٻيلي پاس ٻُرَن جي، تن گهڙڪن وڌيس ڳاري،
ٻيلي ٻنهي ڪَنڌئين، مُحبُ مينهون ٿو چاري،
ھوءِ ھونگارون پَوَن پُڪارون، تَڙ تَڙ دوست تنواري،
ھُوءِ جا پِڪ پِريم ڪي، آھيان تَنهن آساري.

فصل نائون

بيت - 1

جَر تَڙِ تِک تنوار، وڻ ٽڻ وائي ھيڪَڙي،
سڀيئي شئي ٿيا، سوريءَ سزاوار،
ھَمہ َ منصور ھزار، ڪھڙا چاڙھيو چاڙھيان.

بيت - 2

سَڀَتِ پچار پرينءَ جي، سَڀَتِ ھوتَ حُضور،
مُلڪ مڙيوئي منصور، ڪُهي ڪُهندين ڪيترا؟

بيت - 3

چُونم جي ھيڪار، مَ وَنءُ موٽي سُنهڻي.
دونهينءَ پاسي دوست جي، گهاريان سڀ ڄمار،
ٻانڌيڻان ٻيهار، ھوندَ نہ لِڱين لائيان.

بيت - 4

جان ڪي گهَران مَ وڃ، نات موٽ مَ سُنھڻي،
ٻيون ڀيري ڀَڃُ، ھيڪڙائي ھٿ ڪري.

بيت - 5

مرج وٽ ميهار، متان موٽين سُھڻي،
ساھڙ جا سينگار، متان ڏَمَ ڏيکارئين.

بيت - 6

جي تو بيت ڀانئيا، سي آيتون آھين،
نِيو من لائين، پريان سندي پار ڏي.

بيت - 7

جي قيامَ مڙن، تہ ڪَرَ اوڏا سُپرين،
تهان پوءِ سُڄَنِ، واڌايون وصالَ جون.

بيت - 8

وڃان ڪين وري، ھُوند ريءَ چئي رھي رھان،
دونهينءَ پاسي دوست جي، ماڳهين پئي مري،
صورت نہ سُونهن ڪا، ڪِيسَ چت چَري،
وصالان فراق جي، سُڄي ڳالهہ ڳري،
تيلاھين تَري، مُنهن کڻيو موٽيو وڃان.

بيت - 9

آءٌ ڪ نہ ڄاڻان اِئين، تہ جَر گهڙي جوکو ٿئي،
قضا جا ڪريم جي، تنهن کان ڪنڌ ڪڍيو ڪيئن؟
ھڪ لکئي ٻئي نِينهن، آڻي اوليس اولَ ۾.

بيت - 10

ڪاتيءَ نہ ڪانهن، نہ ڪوڏوهہ قلم جو،
اَنگ اُتيئي لکيو، جتي نہ رسي ٻانهَن،
ڪنهن کي ڏيان دانهن، جئن قضا قلم وَھائيو.

بيت - 11

تڙن جا طعنا، سُهکا ڏينم سرتيون،
دريا ديوانا، سڻ حقيقت حال جي.

بيت - 12

تران لئي طعني، مٿان وَهَ واڪا ڪيو،
آڻي وڌيس آر ۾، دَريا ديواني،
قلم جي ڪاني، آڻي اوليس اولَ ۾.

بيت - 13

طعني لئي تران، مٿي وَھہ واڪا ڪيو،
مون کي سڪ ساھڙ جي، مر مُحبت منجھہ مران،
وچان ڪئن وران، ڪنڌيءَ منهنجو ڪارڻي.

بيت - 14

تران تان مران، وران تان وَهہ وترو،
ھِينئڙي ۾ ھوتن جا، اَچي گهورَ گهڻا،
پسيو پاڙي واريون، ڏسيو ڏوهَہ ڏَران،
وچان ڪئَن وران، ڪنڌيءَ منهنجو ڪارڻي.

بيت - 15

نہ ڪو سنڌو سُورَ جو، نہ ڪو سندو سڪ،
عدد ناهہ عشقَ، پُڄاڻي پاڻ لهي.

بيت - 16

عدد ناه عشق جو، سڻي ٿيءُ ساڻي،
ڪانهي پڄاڻي، مَهندان منڌَ ميهار جي.

بيت - 17

سڪ تنهنجي سپرين، جئَن تران تئَن تار،
تُونئين رھيو روح ۾، تونهين اَکنئن ٻهار،
پرين تُنهنجي پار، مون واجهائيندي ورهہ ٿيا.

بيت - 18

سِڪَ تُنهنجي سپرين، ڀيري ھَنيس ڀُون،
مَتان لاٿو مُون، سندو جيڻ آسرو.

بيت - 19

سڪ تُنهنجي سپرين، ڪَچي ۽ ڪوري،
سگهان نہ چوري، ڏاڍو نَيئر نينهن جو.

بيت - 20

سڪ تَنهنجي سپرين، اندر آھي اَجهل،
ٻَڙھڪيو ٻاھر نڪري، کوري کانئي کل،
ريءَ سيراھيءَ سَلَ، مون کي ڏنا سڄڻين.

بيت - 21

سڪ تنهنجي سُپرين اندر ٿي اَجهاڳ،
مَنجهہ ڀَريائين ماڳ، پَلٽيو پاريون ڪري.

بيت - 22

ڪي تران ڪي تار مون، ڪي سگهان ڪي سَگهہ،
آڏو ڏيج مَ لَڳ، مون ھيڪليءَ ولها.

بيت - 23

سڪَ سِڪندين لاهہ، وڇوڙيا ميڙِ پرين،
ايڏي سگهہ سچا ڌَڻي، توئي کي جُڳاءِ،
تَنُ جنهين جو ڄالبو، مِهر تنين کي پاءِ،
ميڙائي جو ماءُ، ڪانگ لَوَندو ڪڏھين؟

بيت - 24

ڏٺي ٿيم ڏينه ن،ڪوه ڄاڻان ڪهڙا پرين؟
نيڻَ ڀرجي نينهن پَلٽيا پاريون ڪري.

بيت - 25

ڏٺي ڏينهن ٿيام، ڪوه ڄاڻان ڪهڙا پرين؟
وَلِين جئَن وريام، گوندرَ غَم پِريَن جا.

بيت - 26

ڏٺي ڏينهن ٿيام ڪوه ڄاڻان ڪهڙا پرين؟
سهسين سڄ اُلُهي، واجهائيندي ويام،
تَن ريءَ سال پيام، جَن ري ساعت نہ سهان.

بيت - 27

گھر نہ، وَر نہ، وَٿ ڪا، آھم مَن ميهارُ،
اِن اوسيڙي اُٿيان، سنجهي ڪري سينگار،
پرين تُنهنجو پار، پسان مانَ پَر ڪنهين.

وائي - 1

آيل امڙ ٿي جيان، جي سارينِم سپرين،
گهڙو ڀڳو تان گهوريو، تان ڪي تَر ھنيان،
ادب اکڙين کي، ڏيهاڻي ڏِيان،
سنئون سُونهائم پيچرو، ميهارن ميان،
ساھڙ مٿان صدقو، ڏھين ڏَمَ ڏيان،
ماڻَڪ مٿان ھيڪڙي، امُلَ اَٺ ڏيان.

وائي - 2

وڃي سا رات وھاڻي، ريءَ پَسڻ پرينءَ جي،
ھهڙا اوڏا سپرين، تو ڪيئَن ننڊ رھاڻي.

وائي - 3

ھوئج ھوشيار، خبردار، تِرَڪَڻ آھي تڙ ۾،
کڏون کوٻا چِڪ چِڪنديون،ڪي نَيئي نهار،
آڌيءَ سي اُکڙنديونِ، اکيون جن ڪَپار،
مون سئو ملاحن کان، تڙ اڙانگا تار،
ھوتَ ھلندين کٽيو، وھَڻَ منڌَ وسار،
کَہ آتڻ، ٻَن جيڏيون، ڏيراڻيون ڏُئار،
پَڪو کڻج پاڻ سين، پرين تنهنجو پارِ،
ويندي واٽاڙُن کي، پٽيءَ ڪِيمَ پَچار،
پوندئين مُنهن ميهار جي، ڏَمَ وٽ ڏينهن مَ گهارِ،
ساھڙ کي سڻ سُھڻي،ٻِڇَلَ آڏي ٻار،
تار ترنديئن، لُڙ لنگهنديئَن، عشق جي آڌارَ،
پاندُ مَ ڇڏ پرينءَ جو، پهين جي پاتار،
ٿيندءِ سڏ ساھڙ جو، تو ڏي ٿي تيار.

وائي - 4

مدد ٿي ميهار يارَ، ساھڙ سير ۾،
اونهان ڪُنَ اتانگهہ تڙ، اولي ھَڻ آڌارَ،
ڏينھن ڏُھلا ڏم سين، آھيان آھيان ڌار،
ٻِڇَلَ ٻانڌي ٻار ڪري، اُتِ اُبتا آر،
تِتي گهڙي سُھڻي، آڳهہ ريءَ آڌار،
ڪاري رات ڪچو گهڙو، توڏيءَ ڪي تنوار،
سنڀُوڙو سيڻاھہ سين، سگهو رَسُ سَنگهار،
اوراران آھون ڪريان، پھچان شال پرار،
سڻيو جهانءِ جِهڄي ھِنيون، الله تو آھار،
تار ترنديَس، پرين پَسنديَس، وينديَس وٽ وَڇار،
پورينديَس پارَ مَڻي، سَهسين جي سينسارَ،
گولي گها گهائي گهڙي، جڳنٿا جانار.

ابيات مُتفرقہ

بيت - 1

ساھڙ ڌاران سُھڻي، آڌوتي آھي،
ڪُنڍيون جو ڪاھي، پاسي تَنهين پاڪ ٿئي.

بيت - 2

ساھڙڌاران سُھڻي، نِسوري ناپاڪَ،
نِجاسَتَ ناه ڪري، اُنهيءَ جي اوطاقَ،
ھوءِ جي کير پياڪ، پاسي تِنهين پاڪَ ٿئي.

بيت - 3

ساھڙ ڌاران سُھڻي، ھئي جُنبي جوءِ،
ھِن پاڻيءَ سين پنهنجو، مُور نہ مٿوڌوءِ،
جي پرينءَ پاسي ھوءِ، تہ ڪَرَ توڏيءَ تَڙُ ڪيو.

بيت - 4

ساھڙ ڌاران سُھڻي، ھيءَ تان جهڪي زال،
توڏيءَ تپ شُروع ٿيو، ھَي ھيڻيءَ جي حال،
جڏي رِيءَ جَمالَ، اگهي ٿي آھون ڪري.

بيت - 5

ساھڙڌاران سھڻي، آھي ۾ آزار،
ڏَمَ پاسي ۾ ڏُکندو، صحت وٽ سنگهارَ،
توڏيءَ سندي تَنَ جي، دوا ۾ ديدار،
جي پسي مُنهن ميهار، تہ سگهائي سَگهي ٿئي.

بيت - 6

متان گهڙين سھڻي، اَڄ درياه ۾ دَمُ،
ڪاريءَ رات ڪُنن ۾، ڪهڙو اٿيئي ڪم،
متان جاڳي ڏمُ، پڇي پاڙي واريون.

بيت - 7

پُڇي پاڙي وارئين، ڪوهہ ڪريندو ڏم،
ڪاريءَ رات ڪُنن ۾، آھي ڪاڻيارن ڪم،
ھيءَ ھڏو ۽ چم، گهوريو مُحب ميهار تان.

بيت - 8

جان جان ھُئي جِيئري، ورچي نہ ويٺي،
وڃي ڀُون پيٺي، سڪندي کي سڄڻين.

بيت - 9

جان جان ھُئي جِيئري، ويٺي نہ ويساند،
لڙي لهرنِ پاندِ، مُيائي ميهار ڏي.

بيت - 10

وَرُ اُونداھي راتڙي، کوءِ چانڊوڻي چانڊا،
اوري مهاران، مُنهُن مَ پسان ڪو ٻيو.

بيت - 11

سدا پڇ مَ سُھڻي، اونداھي اڌ رات،
پِريان ڏي پرڀات، ونءُ ڏيٺاري ڏينهن کي.

بيت - 12

سائِرَ ٻوڙي سُھڻي، نہ ڍوري نہ ڍنڍ،
اکين مَنجهہ اُڪنڍَ، مُيائي ميهار ڏي.

بيت - 13

ڏيهاڻي ڏمر ڪري، مُحبت مٿي مُون،
تنهن کي اچي تون، پريم ڪوھہ نہ پلئين؟

بيت - 14

ساھڙ سُڪي ۾ ٿيو، پاڻيءَ منجهہ پُنو،
سندو ڪج ڪُنو، تار تَرندو ڪيترو؟

بيت - 15

سانوڻ، لهريون، ٻڙ واري، ٻر وار،
مون سين گهڻا اڀار، ڀلي تان ڀال ڪيا!
نه مون ناناڻيان کٽيو، نہ ڪي ڏاڏاڻيان،
پرينءَ جي پاران، وڏا مون سين وڙٿيا.

وائي - 1

منهنجون سڀيئي آيل ماءِ، مَنَ مرادون پُنيون،
جهڙي پريان ڳالهڙي، تھڙي ٻي نہ ڪاءِ،
ڪجي تان ڪوڏُ ٿئي، سُڄي تان سيڀاءِ،
ويہُ داتا جي در تي، شُڪر تنهن جُڳاءِ،
ڪانهي حد حمد جي، تہ ڪريان لالن لاءِ،
ڳڻيوڳڻيان ڪيتريون، وڏيون وڏاياءِ،
سو مون ھٿان نہ ٿئي، جيڪي تون جڳاءِ،
تو سَجيون، تو سَنديون، سِڪنِ توھين ساءِ،
اُڃ تُنهنجي اُڃيون، لوچَن توھين لاءِ،
دل دانهن ريءَ نہ رھي، مون کي ماٺ جُڳاءِ،

وائي - 2

جان جاڳان، تان نهين نال سڄڻ دي،
اس جاڳڻ ڪنون سمهڻ چڱيرا، جس جاڳَڻ مَين لُٽي وي،
خواب خلوت ڀانئيان، اس بيداري مين مُٺي وي،
جان جاڳان، تان جاني گيو، اس ڪاتي مَين ڪُٺي وي.

سر سارنگ

فصل پھريون

بيت - 1

آگمئو آھي، لڳھَ پَسُ لطيف چَئي،
وٺو مينھن وڏ ڦُڙو، ڪڍو ڌَڻ ڪاھي،
ڇَنَ ڇَڏي پَٽِ پَئو، سَمر سنباھَي،
وھو مَ لاھي، آسرو الله مان.

بيت - 2

آگَمَ ڪيا الله، لَڳَه پَسُ لطيف چَئي،
پَلرَ جي پالوٽ سين، پَٽَنِ جهليا پاہ،
واحد وڏا ئي ڪيا، مَٿي گَسن گاهَہ،
سانگين وريا ساهَہ، اُٺن آب آگُوندِرو.

بيت - 3

آگَمَ ايَ نہ انگَ، جهڙو پَسڻ پرينءَ جو،
سيڻن رِيءَ سيد چئي، رُوحَ نہ رچَن رنگَ،
سَهسين ٿيا سارنگ، جاني آيو جُوءِ ۾.

بيت - 4

جاني آيو جُوءِ ۾، ٿيو قَلبَ قرار،
وَھلو وچان ئي ويو، ڪري غم گُذار،
نظارو نروار، پَي پَسايو پانهنجو.

بيت - 5

اُٻُون ڪَڪَرَ ڪَڍڙِيُون، اُتر ڏي آھين،
ڪَري آگَمَ آئيون، تہ مُند نہ مٽائين،
مٿان لوڪ لطيف چئي، گُوندَرَ گنوائين،
پَلرَ پيارنِ، اُڃيَنِ آب آگُوندِرو.

بيت - 6

ڇَنَ ڇَڏي پوءِ پَن نئي ڀَر اڏِمَ نِجهرو،
ڪانڌ سويري نہ ڪيئہ، پکي جي پَرن،
جُهڙ ڏٺو مُون اُڀ ۾، وڄون ڪن وَرَن،
سانوڻ جي سَمَن، متان ڍول ڍِلو وِھين.

بيت - 7

اڄ پڻ اُتر پار ڏي، تاڙي ڪي تنوار،
ھارين ھرَ سنباھيا، سَرھا ٿيا سنگهار،
اڄ پڻ منهنجي يار، وسڻ جا ويس ڪيا.

بيت - 8

اڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪريون ڪاريُون،
وسي ٿو وڏڦُڙو، ٽهڪن ٿيون ٽاريون،
لَٿين لک لطيف چئي، ڍايون تاساريون،
ڀڄنديون ڀَٽاريون، وري وٿاڻ آيون.

بيت - 9

اَڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪَرَ ٿو ڪري،
وسايو واٽڙين تي، ٿو خالق کَنڊَ ڀري،
پاساريان پَري، سانگ مَ وڃ سُپرين.

بيت - 10

اَڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪارا ڪَڪَرَ ڪيسَ،
وڄون وَسَڻَ آئيون، ڪري لعل لِبيسَ،
پرين جي پرديس، مُون کي مِينهن ميڙيا.

بيت - 11

اَڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪَرَ ڪي چوٽي،
مُندائتي مينهن جي، کِوَڻ نہ کوٽي،
آءُ لالن موٽي، گهوريا رُسَڻَ ڏِينهڙا.

بيت - 12

اڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪَر ٿو ڪري،
روضي پاڪ رسولؓ جي، پَلٽيو پَٽَ ڀري،
وڄُن ساڻ وري، تھ سَنگهارن سُک ٿئي.

بيت - 13

اڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪَرَ ڪيائين،
مُندائتن مينهن جي، رُتِ نہ روڪيائين،
پَلرَ پلٽيائين، گهڻا سانگين سُکَ ٿيا.

بيت - 14

اَڄُ پڻ اُميدون، آگمَ سنديون اُڀَ ۾،
ساوڻَ پَسي سرتيون، سڄڻ ساريو مون،
آءٌ آسائِتي آھيان، مانَ ڀِڄائي ڀُون،
گهر تہ گهرجين تون، مُند مڙيئي مينهن جي.

بيت - 15

وسي تڏھن وَسَ، مُند مڙيئي مينهن جي،
کَٽَرن کيٽا ڇڏيا، جي مَڙيون ٿي مَسَ،
گابا مٿي گسَ، ڏُکَ نہ ڪندا ڏُٻرا.

بيت - 16

وَسَڻ اکڙين جيئن جي، ھُوند سکين مينهن،
تہ ھُوند راتو ڏينهن، بَس بُوندنئون نہ ڪرين.

بيت - 17

وڄون وسڻ آئيون سارنگ سينگاري،
اُڃيا لَکَ لطيف چئي، پَلَرُ پياري،
وڄڙين واري، کڻي ڪعبي تي ڪَرَ نائيا.

بيت - 18

گام گندي گنج، ابر ۾ اُھاءُ ٿيو،
پَسي پَر پرينَ جي، ڏور ٿيا سڀ ڏَنج،
شال وسندو سنج، عاشق تي اوھيرا ڪري.

بيت - 19

اُٺو اوھيرا ڪري، عاشق مٿي اڄ،
ڏُور ڏُڪار ڀَڄُ، مينهن مُنهن ڏيکاريو.

بيت - 20

ڪَڪَر منجهہ ڪپار جُهڙُ نيڻنيون نہ لهي،
جهڙا منهنجا سپرين، تهڙا مينگهہ مَلار،
کَڻ اکيون، کلُ يار، وَڃنَ سُورَ سَنڌا ڪيو.

بيت - 21

جُهڙُ نيڻنئون نہ لهي، ڪَڪَر ھُون نہ ھُون،
ساريو سپرين کي، لُڙڪَ ڳلن سين پُون،
سي مر رويو رون، جن مسافر سپرين.

بيت - 22

اڱڻ تازي، ٻَهَر ڪُنڍيُون، پَکا پَٽ سُونهن،
سُرھي سيج، پَاسي پرين، مَرُ ٿا مينهن وسن،
اسان ۽ پرين، شال ھُونِ برابر ڏينهڙا.

بيت - 23

اُتران ٿي آئيو، تنهن ڪَڪَر لاتم ڪَسُ،
وٺو مينهن وڏ ڦڙو، ڪيو جوراني جَسُ،
نيڻ ٽِمندا پَسُ، وَسُ تھ ورن سپرين.

بيت - 24

اُتران ٿي آئيون، ڪري ھڪل ھوءِ،
ڀري تَلَ تَرائِيون، جوڙي ھَليون جُوءِ،
اچي روبروءِ، اُٺيون روضي تان رسول جي.

بيت - 25

روضي تان رسول جي، ڪيو وڄُڙين وارو،
ڀريائون ڀيرَ پئي، نظر سين نارو،
ھادي! ڀَر حڪم سين، ھيءُ تَڙ تاسيارو،
نرمل نظارو، پَي پَسايو پانهنجو.

بيت - 26

پَي پَسايو پانهنجو، نِظارو ناگاهَہ،
لَٿو ڪَٽ قُلوب تان، ٿي وُر وھَڻَ واهہَ،
اُميدون اَرواحَ، پَي پَسندي پُنيون.

بيت - 27

بر وٺا، ٿر وٺا، وٺيُون ترايون،
پرھھ جا پَٽن تي، ڪَن ولوڙا وايون،
مَکڻ ڀرين ھَٿڙا، سنگھاريون سايون،
ساري ڏُھَن سامهيون، ٻولاھيون رايون،
ٻانهيون ۽ ٻايُون، پکي سُونهن پانهنجي.

بيت - 28

بر وٺا، ٿر وٺا، وٺو جيسر ميرُ،
آگم ڪري آئيُون، پائُر ڀَري پيرَ،
لاٿائون لطيف چئي، وانڊَين مٿان وير،
سَرھا ڪيائون سير، سرھيُون سينگاريون ٿيون.

بيت - 29

بَر وٺا، ٿر وٺا، وٺي ڪڇ ڪنار،
پوڃاڙيءَ پَٽن تي، ڏِسُ نايائون نار،
سٻاجهي ستار، لاٿا ڏُرتَ ڏيهہ تان.

بيت - 30

مَڪي مٿان موٽيون، اُٺيُون تي عرفات،
روضي پاڪ رسول جي، رنگ ڪيائون رات،
وڄڙيُون پرڀات، موٽي مصر آيئُون.

بيت - 31

ڪيائون ميران سندو مُجرو، جَهرڪيون ۾ جيلانَ،
جتي غوث بهاؤالدين، اُتِ مَرڪيون ۾ مُلتان،
کَنوي خُراسان، سُک وسايُون سنڌڙي.

بيت - 32

لار لئيندي وڇَڙا، چيهي پير رتاسَ،
کڙيُون کُهنبي ورنيُون، موتي مُنهن ڳتاس،
پسي مينگهہ ميون چوي، جوھر جال جڙياس،
جُهومَڪَ بَستر پاس، وسي مينهن پَسائيا.

بيت - 33

ڪانڌَ مَ وِڪڻ ڪُنڍيُون، ڌَڻُ سڀوئي ڌار،
اَڀريُون سڀريون پانهنجيون، سسيون سڀ سنڀار،
ٻَن ڇَڏي ڇَن پئي، وڃي وَلهارَن وار،
تہ اچي اڱڻان بَهار، سَرلا ڪنديوُن سَڏڙا.

بيت - 34

سارنگ کي سعيو، توکي سعيو نہ ٿئي؟
گُري ٿو گُمان ۾، آيو ڪي آيو،
ھارين لاءِ ھرجاءِ ۾، ھادي ھلايو،
متان ايئن ڀانيو، تہ بادلَ آھي بَس ڪئي.

بيت - 35

سارنگ سارَ لهيج، الله لَڳ اُڃين جي،
پاڻي پَوڄ پَٽَن ۾، اَرزان اَن ڪريج،
وطن وَسائيج، تہ سنگهارن سُک ٿئي.

بيت - 36

سارنگ سائي سٽَ، جهڙي لالي لاک جي،
اِئن سي اُٻن اَنگيا، جئن سي چُنيءَ چِٽَ،
بَرسيو پاسي ڀٽَ، ڀريائين ڪُنَ ڪراڙ جا.

بيت - 37

سارنگ کي سارين، ماڻهو، مرگهہَ، مينهيون،
آڙِيون اَبَر آسري، تاڙا تَنوارين،
سِپون جي سمنڊ ۾، نئين سِڄ نِهارين،
پَلَر پيارين، تہ سنگهارن، سک ٿئي.
سارنگ سينگاري، وڄون وسڻ آئيون،
مون کي کوڻ خوش ڪيو، جا ڪڪر ۾ ڪاري،
جُهڙن جھُونگاري، لاٿم ڪٽُ قُلوب تان.

وائي - 1

منهنجي سيد سار لهندو، مون کي آھي اُميد الله ۾،
سجدي پئي سُپرين، زاريون زور ڪريندو،
اُمتَ ڪارڻ احمد، اُت نرمَل پاڪ نيندو،
سُورَ ڌڪاءُ ٿيندو، اکيون سڀ سج ڪڍِندو،
ميڙو ٿيندو مؤمنين، اُت محمد مير ملندو،
نفسا نفسي سڀ ڪو ڪري، داتا در دوڙندو،
مهلٻ ڏيندس مولو، اُت بَديون بخشائيندو.

فصل ٻيون

بيت - 1

ڀري ڀِٽ تي آئيو، سارنگ سهج منجهاءِ،
کِڙيون کٽڻ ھار جيئن، وڄون اُتر واءِ،
سُرھا سبزا ٿيا، ڊامڻ ڊِٻَ ڪيا،
پهري پَٽنئان، ڀريائين ڪُنَ ڪراڙ جا.

بيت - 2

ڀريائين ڪن ڪراڙ جا، وٺو وارياسو،
کوريتيءَ کِوَڻِ ڪيو، چڱو چوماسو،
ماڪاڻيءَ تان موٽيو، ڏيئي پَٻَ پاسو،
خالق ڪيو خاصو، چيهو چُکيءَ ڪنڌئين.

بيت - 3

چيهو چکيءَ ڪنڌئين، ڪيائين گڙنگ تي گُل،
ھَڏا ڪُٽيان ھَليو، ڀري تَرايُون تل،
آندائون آب اُڇَل، مٿي باغ بهار ڪري.

بيت - 4

اَڄ رَسيلا رنگ، بادل ڪڍيا برجن سين،
ساز سارنگيون سُرندا، وڄائي برجَنگ،
صُراحيون سارنگ، پَلٽيون رات پڌامَ تي.

بيت - 5

مينها ۽ نِينهان، ٻئي اَکَرَ ھيڪَڙي،
جي وسڻ جا ويس ڪَري، تہ ڪَڪَر ڪن ڪيهان،
بادَلُ ٿي بيهان، جي آگم اچڻ جا ڪرين.

بيت - 6

بادَلَ تُم پي ڪَرُو، ڪٽڪ جت مڙن،
تَنگ ڀَڄَن، تَرڪَشَ پُسَن، سَڄڻَ چِتِ پَوَنِ.

بيت - 7

ڪُڻڪَن ڪانڌُ چت ڪيو، جُهڙُ پَسيو جِهڄَن،
ورَ ري وانڊِنِ اَڏيا، پَکا سي مَ پُسَن،
اُتر ڊاھي اُن جا، تہ ڪنهن کي ڪارون ڪَن،
وارثُ وري تن، اچي شال اولو ڪري.

بيت - 8

ڪڻڪن ڪانڌ چِٻ ڪيو، جُهڙ پسيو جُهڙ ڪَن،
سُڻيو رَڙ رعد جي، ڪَليُون ٿيون ڪَنبن،
ڪَليون ڪِين ڪُڇَن، ويچاريون وَرَنِ ري.

وائي - 1

کَرُ مَرُ کامي پَچي، آءٌ ويندي دَر دوستن جي،
جياٽين ڏُجَنَ تَڪِيو، سَڄڻُ تَيائين اچي،
نُور اپايو نينهن جا، دَر ڀلي جي نَچي.

فصل ٽيون

بيت - 1

گَنيرَ گَت سکن، چَلڻ جي چاهَ پِئي،
ھندو حيرت ۾ پيا، لالي ڪي لَبن،
چمڪن چوڏس چنڊ جئَن، وڄڙيون ٿيون وَھسَن،
لوچن ٿا لطيف چئي، پَسَڻ لئہ پرين،
قيصر قريبن، سنباھي ساڻ کنيا.

بيت - 2

مُند ٿي، مَنڊَلَ وَڄيا، ڪي اوھيڙن اوڪَ،
ڇاڇر ٿي ڇَنن ۾، مينهون چَرَن موڪَ،
سَرَھيون ٿيون سنگهاريون، پُويو پائن طوقَ،
ميها، چڀڙ، ڦنگيون، جت ٿين سڀيئي ٿوڪَ،
لاھئين مٿان لوڪ، ڏولائي جا ڏينهڙا.

بيت - 3

مند ٿي، منڊل وڄيا، تاڙي ڪئي تَنوارَ،
ھارين ھَرَ سنباھيا، سَرَھا ٿيا سَنگهار،
اڄ منهنجي يار، وَسڻ جا ويس ڪيا.

بيت - 4

مند ٿي منڊل وڄيا، آيو جُهڙُ جهاٽي،
ھڪ اَرزان اَن ٿيو، ٻيو مکڻ منجهہ ماٽي،
ڪلمي سين ڪاٽي، لاٿم ڪسُ قُلوب تان.

بيت - 5

مند ٿي منڊل وڄيا، موٽي آيو مينهن
لال پرين لکمير چئي، ساريم سارو ڏينهن،
جن سين لايو نيڻن نِينُهن، سي پرين پيهي گهر آئيا.

بيت - 6

گَنگُوءَ جيائين گوڙ ڪري، ڪاھيائين ڪاھُوجيءَ ڏانهن،
وٺو مينهن وَڏ ڦُڙو، سري ڀريائِين ساهہ،
ڏيئي پَٽن پاهہ، ڀريائين ڪُنَ ڪراڙ جا.

بيت - 7

ڏيئي ريج رائڪ کي، ڪيائين لوتڙيءَ تي لَلَ،
ڏلهي ڇڏيائين ڏَر کي، پاڻي ڀريائين پَلَ،
آندائين آب اُڇَلَ، موڪل ٿي مينهن کي.

بيت - 8

مُون جُهڙُ ڏٺو اُڀ ۾، ڍوليا لَڏ مَ لاهہ،
اچن آب اکئين ڪيو، وڄُون اُتر واءِ،
ڇَنَ ڇڏي پَٽ پاءِ، اَڏُ اُتاھين پکڙا.

بيت - 9

مُحبَ مُنهنجا سُپرين، آڻيئي الله،
توکي ساريو ساهُہ، اُڪنڍيو آھُون ڪري.

بيت - 10

وَسُ بادلَ وَسُ، تو وَسندي وس ٿئي،
اُڃائيون عنات چوي، رات تَنهين کي رَسُ،
نيڻَ ٽِمندا پَسُ، وَس تہ وَرَنِ سُپرين.

بيت - 11

لوڇڻ گهرجي اَجڪو، جهولو سَهي نہ ٺيُ،
سڻائج سَوڙَ کي، حال مُنهنجو ھيءُ،
اڱڻ آئيو ٿيُ، تہ ڍوليا ڪنهن ڍَنگ ٿيان.

بيت - 12

ڪانڌ تُنهنجي پاندَ ري، سنجهي سيءَ مَران،
ڪامَل ڪپاھن ۾، پيئي ٺار ٺران،
تاريءَ تنهن تَران، جئن ورُ وھاڻيءَ وريو.

بيت - 13

ڪانڌَ تُنهنجي پاند ري، سيءَ مَران سڀ رات،
ڪاملَ ڪپاھن ۾، نہ جَهپَ اَچيئي جهات،
اچين جي پرڀات، تہ آءٌ ٺيُ نہ ساريان،

بيت - 14

پاڇاٽَئان پئي، ٿيو آڳاٽَئان اڳرو،
چُڪسَ سڀ چئي، تڏھن موليٰ مينهن وسائيا.

بيت - 15

آگَم ڪيو اچن، سڄڻ سانوڻ مينهن جئن،
پاسي تن وسن، جي سڀ ڄماندَرُ سڪيا.

بيت - 16

مينڍو مينھن پسائيو، سري ٿو سيلو،
پَکي پيهي آئيو، رحمت جو ريلو،
ساڄن سويلو، ڀيڄ ڀنيءَ گهر آئيو.

وائي - 1

اَکيون مينگهہ مَلارَ،
صورت تُنهنجي سڀ جڳ موھيو،
سجدو فيلَ في الحال ڪيو،
پَسي مُطلبَ نُورُ نراڙ،
ڄاپڻ وقت ڄام جي، ڪريا ڪوٽَ ڪُفارَ،
آگي آسمان جو، توکي ڪاريو سَيرُ سَتارَ،
وَلَسَوفَ يُعطيڪَ رَبَڪ فَعرضيٰ، توسين قادرَ ڪيا قرارَ،
قادر پاڻ قَسم ڪيو، خاڪ قدمن جو ڪرتارَ،
آھين ڪَرَمَ ڪريم جا، اَحمد ساڻ اَپارَ،
اُڪنڍيا جي اَبَر کي، سرھا ٿيا سَنگھارَ،
موڪل ٿي مينھن کي، دوستَ ھٿان دلدارَ.

فصل چوٿون

بيت - 1

ٿانور اُٿي پَسُ، ڏيهہ کوِندي وِڄڙي،
تنين ڪارڻِ وَسُ، جن ورَ مٽي ڀائر ڪيا.

بيت - 2

ڏُونگها آڇ مَ تن کي، ڪاسا جنين نہ ڪمُ،
پنندي پرڏيهہ ۾، تن سوڍين ٿئي شرم،
اُٿڻ گهڻي ادب سين، ڳالهائين نَرم،
قادر ڪر ڪرم، تہ اُن جي وطن ۾ وَسَ ٿئي.

بيت - 3

اوڇڻ گهرجي آجڪو، پُکو نہ پيتَمُ،
دوست پڄاڻان دمُ، جا رھي سا رَنَ ٿئي.

بيت - 4

سڄڻَ سانوڻ مينهن جيئن، جُهڻِڪن پاسي جهوڪَ،
ڏيندا پاهہ پَتن کي، منجهان مينهن موڪَ،
لَسَ پيارين لوڪَ، آگَمَ ڪيو اکين سين.

بيت - 5

اڄ پڻ اُتر پار ڏي، ڪَڪَر ٿو ڪري،
وَسيو سي ڀري، جي ڏَرَ ڏِينهَن کانئيا.

بيت - 6

اُتران ٿي آئيو، تنهن ڪڪر لاٿم ڪَسُ،
وٺو مينهَن وَڏَ ڦُڙو،7 ڪيو جوداني جَسُ،
ڪيسَر چئي قلات، رات تَنهين کي رس،
نيڻَ ٽمندا پَسُ، وسُ تہ وَرَن سُپرين.

بيت - 7

واھُنديان وڄ ٿي، کُڙيو ڏَھُن کنڀات،
ڪُنڍيون ڪاھي گَس ڪريو، وڃون ڪريو واٽَ،
سنگهارن سُک ٿيو، لٿي اُڃ اُساٽ،
جُهڙ ڦڙ ڏيئي جهاٽ، پُسائينديون پٽيون.

بيت - 8

ڪانڌَ مَ ڪهڙ کوڙ، مون جُهڙ ڏٺو اُڀ ۾،
سٽائون سانوڻ جون، جُوڻيجو چئي جوڙِ،
لاَٿم گوندَر گوڙ، مون کي کِوَڻِ خوش ڪيو.

بيت - 9

سڄو صاف نھ اُڀري، سَرلي وچان سڄ،
مُنهن چڙھيو ماڻهن کي، وڌايون وڄ،
ھِينڙا کَپ مَ کُجِ، سِگها ملندءِ سُپرين.

بيت - 10

ڍَٽِ ڍُري پَٽِ پييون، پاسي پارڪر،
سڀيئي ڀريا سَرَ، پلَر جي پالوٽ سين.

بيت - 11

ڍَٽِ ڍُري پَٽ پيُيون، آيُون عمرڪوٽ،
پُسايائين پُلر سين، سُڪا پَٽَ جي سوٽ،
چنچل ڏيئي چوٽ، سڀ سامارو سَر ڪيو.

بيت - 12

ڍٽِ ڍُري پَٽِ پيُيون، آيُون ڪاھي ڪاماري،
وٺا پَٽَ پُراڻ جا، وٺيُون ساماري،
ڪَڪر ۾ ڪاري، وڄڙين پسو ويس ڪيا.

بيت - 13

ڍٽِ ڍري پَٽِ پييون، ٿيا وَلهارين وِيءَ،
شمس قمر نہ پاڙيان، سيڻن جي شبيہ،
جي جاني اندر جيءَ، سي پرين پيهي گهر آئيا.

بيت - 14

ڍٽ ڍَري پَٽ پييون، وڄن ڪيو واڄو،
پکو پنهنجي پرينءَ لئہ، سبي ڪر ساڄو،
سَڄڻ سٻاجهو، ڀيڄ ڀنيءَ گهر آئيو.

بيت - 15

ڍٽ ڍري پٽَ پييون، وڄن ڪَيا وَرن،
اُونهين ٿي عيسو چوي، ڇاڇر سڀڪا ڇَنَ،
جي مُحبَ اندر مَنَ، سي پرين پيهي گهر آئيا.

بيت - 16

ڍٽ ڍري پَٽِ پييون، وڄن ڪيا ڌَرمَ،
واحد وڏائي ڪيا، ڪُنڍن ساڻ ڪَرَمَ،
سنگهارن شرم، رک منجهان سُپرين.

بيت - 17

وَسي ساري رات، صبح جو ساه کڻي،
مَجهيئي مينُهن پرينءَ جو، جي تن ۾ ھُويئي تاتِ،
تہ وھاڻي پَرڀات، ھوندَ بادلُ بس ئي نہ ڪَري.

بيت - 18

موٽي مانڊاڻن جي، واري ڪيائين وارَ،
وڄون وَسڻ آئيون، چوڏس ۽ چوڌارَ،
ڪي اُٿي ويئيون استنبول ڏي، ڪَنِ مڃيا مغرب پارَ،
ڪي چمڪن چين تي، ڪي لھن سمرقنديُن سارَ،
ڪي رمي ويون روم تي، ڪي ڪابل، ڪي قنڌارَ،
ڪي دھلي، دَکن، ڪي گُڙن مٿي گِرنارَ،
ڪنھين جُنبي جيسلمير تان، ڏِنا بيڪانير بُڪارَ،
ڪنھين ڀُڄ ڀڄائِيو، ڪنھين ڍٽ مٿي ڪي ڍارَ،
ڪن اچي عمرڪوٽ تان، وَسايا وَلهارَ،
سائينم سدائين، ڪرين، مٿي سنڌ سُڪارَ،
دوستَ تون دلدارَ، عالم سڀ آباد ڪرين.

بيت - 19

موٽي مانڊاڻن جي، ڀري ڪيائين ڀيڄَ،
وڄون وَسڻ آئيون، سارنگ چڙھيو سيڄ،
تنهن نوريون نوازيون، ڏيئي ڏُوڻا ڏيج،
ٻج کڻي پٽ ھليا، ھاري منجهان ھيج،
راضي منجهان ريجَ، عالم سڀ آباد ٿيو.

بيت - 20

موٽي مانڊاڻن جي، تُڙي ڪيائين جوڙَ،
وڄون وسڻ آئيون، ٻَہ ٻَہ ٻڌائون ٻوڙَ،
اَنن جا عالم ۾، لکين ٿيا کوڙَ،
سارنگ لاٿي سوڙھہ، سانده سھائو ٿيو.

بيت - 21

موٽي مونڊاڻن جا، ڀري ڪيائون ڀر،
وڄون وَسڻ آئيون، ڪوڏان کڻي ڪَرَ،
مينهون پاڻ مُراديون، ٿڌا چَرَن ٿَرَ،
وڏي اوه آئيون، پُٺيءَ لائي ڦَرَ،
ساري اَچيو سامهيون، ڏين سنجهي کِيرَ سَڄَرَ،
ساڻ وانڍِن وَر، پَريون پَرچَڻ جون ڪيون.

بيت - 22

حڪم ٿيو بادل کي، تہ سارنگ ساٺَ ڪجن،
وڄون وَسڻ آئيون، ٽہ ٽہ مينهَن ٽِمنَ،
جَن مهانگو لهي ميڙيو، سي ٿا ھَٿ ھڻن،
پنجن منجهان پنڌرھن ٿيا، اِئن ٿا وَرق وَرن،
ڏُڪاريا ڏيہ مان، شال مُوذي سڀ مَرَن،
وري وڏيءَ وسَ جون، ڪيون ڳالهيون ڳنوارن،
سيد چوي سَڀِن، آهہ توه تُنهنجيءَ آسرو.

بيت - 23

اندر جُهڙ جهورِ وَھي، ٻاھر ڪَڪَرُ نہ ڪوءِ،
وَسائيندي وڄڙي، حُب جنهين کي ھوءِ،
لالن جنهين لوءِ، تن اوڪاڻين نہ اَکيون.

بيت - 24

اَندر جُهڙ جهور وھي، ٻَهر بَرسي بُوندَ اَپارَ،
وٽ جنهين جي يارَ، سي اوڪاڻين نہ اکيون.

بيت - 25

آگهمجي آئيون، اُتران ڪَري اُور،
جي پَرين ھُئڙا ڏُور، سي مون کي مينهن ميڙيا.

بيت - 26

سَرلي سُونَهن جي، ڪرکَٽَ سَڄَڻَ سپرين،
جي وانڍيون وَرَن ري، تن کي مينهن سَڄڻَ ميڙَيا.

بيت - 27

مُند ٿي مَنڊلَ وڄيا، ڪوڙين سڄڻَ ساري،
وَڏ ڦُڙي واڪو ڪيو، اُٺو اوتاري،
ڪَڙڪو ڪَن ڪنڍيون، مهريُن ماري،
گنگهر اڄ گهاري، وارو ڏيندي وڄڙي.

بيت - 28

وَسُ بادلَ وَسُ، تو وَسندي وَسَ ٿئي،
تو پِئڪا مُون ساھُرا، کِوَڻ ڀَلايو رَسُ،
تنِهين ڀاڳين وَسُ، جن وَرَ مَٽائي ڀائَر ڪيا.

وائي - 1

آئي مُندَ مَلارَ، آءُ کُهنبا ڪنديَس ڪپڙا،
وَسڻِ جا ويس ڪيا، اَڄ مُنهنجي يارَ،
لارَ لئيندي وَڇَڙا، ڀَنڙس ڀَنڀا وارَ،
پَکي آءُ پرينءَ جي، لَهہ تون سَيدَ سارَ.

وائي - 2

ملجانِ ملجانِ چوري چوري،
اسان نون سَڄڻَ سانول مِلجان،
بادلُ بَرسي وڄڙي چمڪي، بوند پَڙي ٿوري ٿوري،
صاحَب دانا بي نشانا، مَين تيڏي گهوري گهوري.

سر ڪيڏارو

فصل پھريون

بيت - 1

ڏِٺو مُحَرمُ ماهُ، سَونڪو شھزادن ٿيو،
ڄاڻي ھيڪ الله، پاڻَ وَڻنديون جو ڪري.

بيت - 2

ڏِٺو محرم ماہ، سونڪو شهزادن ٿيو،
مڪي مديني، ماڻهئين، رُنو مٿي راهَ،
تَنهن واحد کي واهَ، جو حڪمَ ھهڙائي ڪري.

بيت - 3

محرم موٽي آئيو، آيا تان نہ اِمام،
مديني جا ڄامَ، موليٰ مون کي ميڙئين.

بيت - 4

ميرَ مدينئان نِڪري،ڏيراڏنائون،
ڪاٺيءَ، پاڻيءَ، گاه کي، ماڻهو مڪائون،
چڙھندي چيائون، تہ ٿيندي ويڙه وڏاندِري.

بيت - 5

ميرَ مدينئان نِڪري، رِڙھيا مٿي رَند،
گهوڙا تن گهوٽن جا، پڙيا مٿي پَنڌَ،
جتي رھيا راتڙي، سي سُونهارا ھَنڌَ،
ڪُلها ڪرنگهَرڪَنڌَ، جُهرَن جُونجهارن جا.

بيت - 6

ميرَ مدينئان نِڪري، آيا نہ موٽي،
ڪارا رڱج ڪپڙا، اَدا نيروٽي،
آءٌ تن لوٺي، جي مير مسافر رانئيا.

بيت - 7

سختي شهادَتَ جي، مَلارُ مڙوئي،
ذرو ناه يَزيدَ جو، آثار اُھوئي،
ڪُسَڻ جو ھو ڪوئي، اَصلِ اِمامن سين.

بيت - 8

سختي شهادت جي، مڙوئي ملار،
ذرو ناه يزيد کي، عشق جو آثارُ،
ڪسڻ جو قرار، اصل اِمامن سين.

بيت - 9

سختي شهادت جي، سُڻ شاديءَ جو ڏِينهن،
ذرو ناه يزيد کي، اِي نِسوروئي نِينهن،
مَرگَ اُٺو مينهن، عليءَ جي اولاد تان،

بيت - 10

سختي شهادت جي، نسوروئي نازُ،
ڪي رندَ پروڙين رازُ، قضيي ڪَربلا جو.

وائي - 1

ميندي لاوَڻڏي، جِيئين شاهَ، ميندي لاوڻ ڏي،
قاسَم شاه سيج وڇاوڻ ڏي،
ميندي تيڏي رنگ رنگيلي، چوٽا لعلَ گلالَ،
ماءُ پيءُ ڏِٺئي سهرا، خبر نِماڻِيندي نالِ.

فصل ٻيون

بيت - 1

جهيڙو لاهِ يزيد، عليءَ جي اولادَ سين،
سا نہ پَسندين عيد، جا ھوندي مِيرَ حُسينَ سين.

بيت - 2

جَنِهين جهيڙيوڪالهہ، عليءَ جي اولاد سين،
ھَئي تنهين جي حالَ، جي جماعتي يزيد جا.

بيت - 3

جنهين جهيڙو اڄ، عليءَ جي اولاد سين،
ڀئي تَنهِين کان ڀُڄ، جي جماعتي يزيد جا.

بيت - 4

ڪلي ويرَ ڪٽڪ ۾، ھَئي جي حَسَنُ ھو،
تھڀيڙو پنھنجي ڀاءُ سين، ھوند پتنگ جئن پيو،
آھيڪيرٻيو، جو ڪري ھَلان مير حسين تي.

بيت - 5

ڪِلي وير ڪٽڪ ۾، سائُو سڀ نھ ھُونِ،
پِڙ تي سي ئي پونِ، موٽڻ جَنهين مِهڻو.

بيت - 6

ڪلي ويرَ ڪٽڪ ۾، پاکَرَ جو پائي،
اڃا اُن کي جيَئڻ جو، آسانگو آھي،
سُورِهُيہ سوچائي، جو رَڳوئي رڻ گهِڙي.

بيت - 7

حسن ناه حُسين وٽ،ٻيلي نہ ٻانهون،
ساڻيُہ شهزادن جو، آھي آڳاھُون،
يزيد جُلاھُون، تيلان ڪري تَڪڙيون.

بيت - 8

حسن مير حسين جي، سُئي جنگ جهانَ،
اُڏاڻا اُور ڪَري،ڪارين پکين ڪانَ،
پيءُ ڏاڏاڻا پاڻَ، سيد سڀ مَلهائيا.

بيت - 9

حسن مير حسين کي، رُنو ٽِن ٽولَن،
گهر ماڻُهئين، جهنگِ مِرونئين، ۽ اُڀن ۾ ملڪن،
پکين پاڻُ پَڇاڙيو، تہ لڏيو ھوتَ وڃن،
الله شهزادن، سوڀون ڏِئين سچا ڌڻي.

بيت - 10

حسن مير حسين جو، جن نہ ھنئڙي جارُ،
خالقُ رب جَبار، ڪِين مَرھيندو تِن کي.

بيت - 11

پاوَنگُ اُڀو پڙ ۾، ھَڻي ھزارين ھُول،
جوھَرَ ۽ جڙاءَ سين، ڪاملَ سِر ڪنگول،
رَتو رَتَ رتول، مولهيو مير حسين جو.

وائي - 1

داغ سيني پَر غَم ڪا، ھي ماتم ڪا ياعلي،
جهنڊا ڦِڙ اٿيا، خبر لي آئيا، سُوز ڪَرو شاه قاسمِ ڪا.

فصل ٽيون

بيت - 1

ڪوپا ڪِلي ڪوڏيا، راوَتَ ڪين رھَن،
سائُوئن سر فدا ڪيا، اَڳيان اِمامن،
“يُجاھِدُونَ في سَبِيل اللهِ”، ڪُم اِھوئي ڪَن،
حورون ھار ٻڌن، سهرا شهيدن کي.

بيت - 2

ڪُوپا ڪلي ڪوڏيا، سائُو سِلحدارَ،
ھڪ ڀائر،ٻيا ڀائٽيا، ٽيان جاني جگر يار،
آرَڙ ۾ اِحسان سين، صُوبا ٿيا سَردار،
حُورن ٻَڌا ھار، سهرا شَهيدن کي.

بيت - 3

ڪاملَ ڪربلا ۾، اَھلبيت آئيا،
ماري مصرين سين، تن ڪافَر ڪَنبايا،
سچ ڪ بيبيءَ ڄايا، ھهڙا سُورهہ سُپرين.

بيت - 4

ڪاملَ ڪربلا ۾، آئيا سَيد شيرَ،
ماري مصرين سين، ڍُونڍَ ڪيائون ڍير،
دَھَليا اُتِ دليرَ، پَسي حَملو مير حسين جو.

بيت - 5

ڪاملَ ڪربلا ۾، آئيا جُنگ جُوانَ،
ڌرتي ڌُٻي لرزي، ٿرٿليا آسمانَ،
ڪَرهہ ھئي ڪانہ، ھو نظارو نينهن جو.

بيت - 6

ڪاملَ ڪربلا ۾، آئيا اَڄ اَمير،
ويهي ويرين سامُهان، تِکا ھنيائون تير،
ھئي ائين تقديرَ، اَصل اِمامن سين.

بيت - 7

ڪاملَ ڪربلا ۾، آيا پاڻَ پيهي،
پَهڪيائون پاڻ ۾، مُقابل ويهي،
قضا ھيءَ ڪيهي، ھي ھي ٿي حُسين سين.

بيت - 8

دوستَ ڪُهائي دادُلا، مُحِب مارائي،
خاصن خَليلنِ کي، سختيون سَهائي.
اللهُ الصمَدُ بي نيازُ، سا ڪري، جا چاھي،
اِنهي منجهہ آھي، ڪا اُونهي ڳالهہ اِسرارَ جي.

بيت - 9

ڪانڌ ڪلارين ڪپڙين، وَرَ وناهيو آءُ،
جِت سانگين جي سَٽِ وَھي، اُت وک وَڌنڌي پاءِ،
تان تان ڀؤ مَ لاه، جان جان نُوڌَين نہ چَڙھين.

بيت - 10

جمهنديون اَچن، جهوليون جُهونجارن جون،
پايو ٻُڪ ٻُهار جا، اُن جون وَھون واڪا ڪن،
پَٽَين، پار ڪڍن، رڻُ گجيو، راڙو ٿيو.

بيت - 11

ڏٺو ڪالهہ ڪَنهين، جُهونجهارِڪو جهڳڙو،
ھاٿُين ھَڏَ مُڇائيا، ريلو رتَ نئين،
ڀانئينِ سا سنئين، جِيان جي جوکو ٿئي.

بيت - 12

ڀڳو آءٌ نہ چوان، ماريو سين وسهان،
ڪانڌَ مُنهن ۾ ڌَڪڙا، سيڪيندي سُونهان،
تہ پڻ لَڄ مَران، جي ھُونسِ پُٺِ ۾.

وائي - 1

اَڄ نہ آيو امام، واويلا، مومنا، ماتامُ، واويلا،
اَن نہ پاڻي اُن کي، نہ ڪو وَٺڙن مينهُن،
ھئا سَٽاڻيءَ جنگ ۾، نَوَ راتيون ڏَه ڏينهَن،
دُلدُل گهوڙو شاهَ جو، مٿس لالَ پَلاڻي،
شيرُ شهزادي لڏيو سيد سيڄ نماڻي.

فصل چوٿون

بيت - 1

ڪا جا ڍري ڊُنگري، ڪو جو وريو واءُ،
عليءَ شير وياءَ، رِڻ ۾ پيُنِ راتڙي.

بيت - 2

مَرُ مرينَ، آءُ روئين، موٽي آءُ مَ ڪانڌ،
ڪَچن وڌا پانڌَ، جئَڻَ ٿورا ڏينهڙا.

بيت - 3

مَرُ مرين، آءُ روئين، موٽي ڪانڌ مَ آءُ،
مَڇڻ تو پئاءُ، ڪَچا ڪَنم جيڏيون.

بيت - 4

گهوڙن ۽ گهوٽن، جئڻ ٿورا ڏينهڙا،
ڪڏھن منجهہ ڪوٽن، ڪڏھن واھي رِڻ جا.

بيت - 5

جَنتَ سندين جُوءِ، فائِقَ ھليا فِردوسَ ڏي،
فاني ٿيا في الله ۾، ھُوءِ سين ٿيا ھوءَ،
رب ڏيکارئين رُوءِ، اُنهن جي احسان سين.

بيت - 6

ڪاري ڪَڪَرَ ھيٺ، مُون جهڙيندي ڇڏيا،
ڪارا ڪُندَ ھٿن ۾، اَڙَلَ وَڇيرا ھيٺ،
ٿي تَنهين سين ڏيٺِ، موٽُڻ جَنهين ميهَڻو.

بيت - 7

بهادُر گڏيا بهادُرين، کَڙڳَ کِلَول ڪن،
وِجھَن ڌَڙَ ڌَڙن تي، ھاڪاريو ھَڻن،
ڪرنِ ڪَنڌَ نَچنِ، رڻُ گجِيو، راڙو ٿِيو.

بيت - 8

ھُئي ھدايتَ حُر کي، ازل ۾ اصلان،
چڙھي آئيو جنگ تي، ھلي ھُن پاران،
ايندي چيائين اِمام کي، گهوريُس ان مٿان،
“لايَڪلِفُ اللهُ نَفساً اِلا وُسعَها”، جيڪا پُڄنديم سا،
گهوٽ بہ لڳا گهاءَ، سو پڻ شيرُ شهيد ٿيو.

بيت - 9

حُرُ ھلي آئيو، مانجهي مَردانو،
آھي عاشق آگ جو، پَتنگ پَروانو،
مانَ راضي ٿئي رسول رب جو، نبي تو نانو،
ھيءُ سِرُ سَمانو، گهوٽَ مٿان ئي گهوريان.

وائي - 1

واويلا ڪيو ملڪنِ رِڻ ماتامَ!
ھئي ھئي، شاه حُسين سڌاريو!
ڪربلا جي پڙ ۾ خيما کوڙيائون،
جيڪا تقدير رب جي، لکيو لوڙيائون،
ڪربلا جي پڙ ۾، آيا اَمير،
جُهڙَ وَرائي جَهليا، طَرَفَ سندي تقريرَ،
پسي سختي مير حسين جي، رُنو نَبيُن زارون زار،
مَلڪَ فلَڪَ ڌرتي ڌُٻي، آئي عَرش مٿان اَوڇنگارَ،
“فرزند عليءَ جا دُادلا”، چيو بيبيءَ فاطمہ،
”خون ڇڪيندَيس، ڪين ڇڏيندَيس، جاني آن جو ڏينهن قيامت،
فرزند عليءَ جا دادلا، مون تان ڪوڏِ نِپائيا،
بيبيءَ بَتولہ جَنتَ خاتُونءَ، پار ڪڍي ڳَرِ لائيا.

فصل پنجون

بيت - 1

ڏاڙھيءَ رَتَ رتياس، ڏند تہ ڏاڙھونءَ گُلَ جيئَن،
چوڏھينءَ ماهَ چنڊ جيئن، پڙ ۾ پاڳڙياس،
ميڙي ۾ مُحَمد جي، مَر مَرڪي ماس،
تنهن سُوريهہ کي شاباس، جو مٿي پِڙ پُرزا ٿئي.

بيت - 2

ڏاڙھيءَ رَت رتياس، ڏندَ تہ موتيءَ ڳُتيا،
چوڏھينءَ ماه چنڊ جيئن، پڙ ۾ پيشانياسِ،
اَللهُ نُور السماوات والارضِ، جَلوو زميناس،
“سيمَاهُم في وُجُوھِهم”، منهُن ۾ مڻ ڳتياس،
ڪَڪرا ڪربلا جا، مادر ٿي ميڙياس،
ڦٽن تان رت ڦڙا، عليءَ ٿي اُگهياس،
مڙئي معاف ڪياس، خالق بدلي خون جي.

بيت - 3

ڪوفين قهر ڪيو،ٿيا جماعتي يزيد سين،
پليتن کي پڙ ۾، ورنہ ور پيو،
سَڌر ھون سهو، شيرُ شهادت رسيو.

بيت - 4

ڪوفي ڪربلا ۾، پاڻي نہ پيارين،
اُتي عَليءَ شاه کي، شهزادا سارين،
نڪريو نهارين، چَڙھہ ميرَ محمد عربي.

بيت - 5

ڪوفين ڪاغذ لکيو، وچ وجهي اَلله،
اَسين تابع تُنهنجا، تون اَسان جو شاه،
ھيڪر ھيڏي آءُ، تہ تخت تابيني تُنهنجي.

بيت - 6

پرهَ پَکي آئيو، ڪربلا مان ڪَهي،
تنھن روضي پاس رسول جي، اچي ھاڪ ھنئي،
ڏٺَيم رُڪَ رئي، چڙھہ مير محمد عربي.

بيت - 7

پرهہ پکي آيو، صُبح سَوارو،
روضي پاس رسول جي، ھنيائين ھاڪارو،
مانجهين ڪيو مارو، چڙھہ مير محمد عربي.

بيت - 8

پره پَکي آئيو، ڪربلا مان ڪالهہ،
آه آلودو رت ۾، ھي منجهان حال،
گھوٽ وَناھِيا ڪالهہ، ٻيلي مير حسين جا.

بيت - 9

ڪربلا ۾ ڪُوڪ، ساجهر شهزادنَ جي،
عالم جا ملوڪَ، رڪ روھي جهليا.

بيت - 10

ڪربلا ڪڪوري، دُلدُل رتا پير،
سَٽون ڏيندي شير، مٿان سَج مُرڪيو.

بيت - 11

چار تراريون چيلهہ سين، ٻڌي ٻہ پاڳون،
اڳين جون آڳون، ڪونئَر ڪِلي ۾ موکيون.

وائي - 1

چلو يارو مسلمانو، ڪافر ماريا ھيء حسين ڪُون،
نورڪا پيالا، خدا دي ڀر پلايا ھي،
جنان دي گهوڙي ٻيڙي، تَناندي مالدي جهيڙي،
ھي وڃي ٿيا خاڪ سين ڀيڙي،
جنان دي لکہ ٿي ھِيري،
سدا مُکہ پانَ دي ٻيڙي،
ھي اُنهان ڪون کا گئي ڪيڙِي.

فصل ڇھون

بيت - 1

ڪونئر، ڪلي جا ڪوڏيا، جان ڪي تائين جيءُ،
مٿان اڙن اسري، رُڪَ پيالو پيءُ،
ڳاهہُ ڳِجهن ٿيءُ، ويٺي جن وره ٿيا.

بيت - 2

پاڪ جنهين جا پير، کٽان ھيٺ نہ کوڙيا،
تَنگ تَرارن تڇيا، ڇڻيو پون ڇڳير،
ڍونڍ تنهين جا ڍير، ڳجهڙين ڳري لائيا.

بيت - 3

ڇپرَ جئن پَهُون، تيئَن رڻ ڳجهن ڇانئَيو،
وَنڪَا وَنڪن گڏيا، ڊوڙيو ڏين ڊھُون،
مَهايَن وَھون، نِير مهانگو ڪنديون.

بيت - 4

ڳجهون ڳوٺ نہ ھُونِ، وتن ڪِلي جُون ڪوڏيون،
حسنَ مير حُسين کي، لميو لائون ڏين،
کُتا اکوڙين، چوٽا چُوڙيرِن جا.

بيت - 5

ڳجهڙين ڳارو، راتو ڏينهان رڻ ۾،
ڀُڻيو پُڇن پاڻ ۾، ڪنهن مُنهن ڪيڏارو،
کائِن کڳ مارو، ڪانئُر پيو ڪِنو ٿئي.

بيت - 6

ڳائو ڳِجهہ نہ کاءِ، ميهي ماسَ نہ ھيرئِين،
تَنهين لئہ واجهاءِ، ڪلنگيون جن ڪپار ۾.

بيت - 7

اکيون ڪڍ مَ ڳجهڙي، تارا تون مَ کاءُ،
پيو نہ پَسين پَٽ ۾، ريکڙ يارو راءُ،
جيري جنهن جوان جي، لَڳا نَوَ سَوَ نَوَ گهاءَ،
رات جنهن جي ماءُ، روئي پَرنيو رب کي.

بيت - 8

کَنڀَ کسنئي ڳجهڙي، لِڱين پوئي واءُ،
اَميرن مٿانءُ، جنهن تو ڦُلين ڇانئون نہ ڪيون.

بيت - 9

ڳجهن ويٺي ڳاريا، ڏَنجا ڏک گهڻا،
تنگي لٿين توڻ جي، سورهہ ساماڻا،
ڪندا راماڻا، ڪونئر ڪلي جا ڪوڏيا.

بيت - 10

سورهہ، مرين سوڀ کي، تہ دل جا وھم وسار،
ھڻ ڀالا، وڙھہ ڀاڪرين، آڏي ڍال مَ ڍار،
مٿان تيغ ترار، مار تہ متارو ٿئين.

بيت - 11

ھڻڻ، ھڪلڻ، ٻيلي سارڻ، مانجهيان اِيءَ مَرَڪ،
وجهن تان نہ فرق، رُڪ وَھنديءَ راند ۾.

بيت - 12

گهوڙو گهوٽ پلاڻيو، مٿس زين ڌري،
علي شير پُٽن کي، اُڀو سَڏَ ڪري،
قضا ڪيئن ٽَري، اَمرَ اِلاھي آئيو.

بيت - 13

آيا اُجارين، تيغون تراريون تيورا،
سانگيون سائُن ھٿ ۾، ڪُلهنئون نہ لاھين،
اڀائي آھينِ، مهائي مرڻ تي.

بيت - 14

ڀَڄي آئين ڀَڄڻا، لڄايئہ مون يارَ،
ويٺيون ڪن ڪوارَ، مُنهَن مٿاھان جن جا.

بيت - 15

منهن مٿاھان جن جا، سي پٽيون ڪڍن پارَ،
جيڏيون ھِنَ جهون جهار، سڀ اُجاري اَڇا ڪيا.

بيت - 16

ڀَڄي آئين ڀَڄڻا، لڄايئہ مون سيڻَ،
ويٺيون وجهن ويڻَ، منهن مٿاھان جن جا.

بيت - 17

چنڊَ وِھاڻيءَ چڙھيا، مَل مدينئان مِيرَ،
اُن سين طَبل بازَ تَبُرون، ڪُندَ ڪٽار اڪَير،
عليءَ پُٽَ اَمير، ڪندا راڙو رُڪ سين.

بيت - 18

چنڊ وھاڻيءَ چڙھيا، مل مدينئان ڄام،
اُن سين طبل باز تبرون، نيزا ۽ نيشان،
عليءَ پٽ امامَ، ڪندا راڙو رڪ سين.

بيت - 19

وھاڻيءَ چڙھيا، مل مدينئان گهوٽ،
اُن سين طبل باز تبرون، ڪُند ڪٽارا ڪوٽ،
عليءَ پٽ اَموٽ، ڪندا راڙو رڪ سين.

وائي - 1

امامن جو ڪريو ماتام، شهيدن جو ڪريو ماتام،
روئي روئي رت سين، اَکيون ڇو نہ ڀريو؟
جيڪي امامن سين ٿيو، سو تان پاڻڌڻيءَ پيدا ڪيو.

سُر سَسُئي

فصل پھريون

بيت - 1

اَول آخر آه، ھلڻ منھنجو ھوت ڏي،
پورھيو سندو پورھيتين، والي ڪِيم وڃاءِ،
ٿَڪيءَ ٿورو لاءِ، جيئن جيئري ملي جت کي.

بيت - 2

ڏري ۽ ڏاري، سٽَ سورن جي سسئي،
پييائي پنهونءَ ڏي، نرملَ نهاري،
لالن جي لطيف چئي، سُونهن سَتي ساري،
پريتڻو پاري، مارڳ ۾ منڌ مُئي.

بيت - 3

جي سجهائي سڪ، تہ پڻ سِڪي سسئي،
پيتائين پنهونءَ کي، ھڏِ نہ ڀڳيس ھڪ،
اِن تڙ منجهان تِڪَ، ڏني پاڻ اُڃَ ٿئي.

بيت - 4

پسي جهاجهہ جمال جي، جنهين پيتي پِڪَ،
اپر اڳانجهو ٿيو، سور اُنهين کي سڪ،
ھِڏَ نہ ڀڳين ھڪ، سدا سائَر سير ۾.

بيت - 5

مَحبت جن جي من ۾، تن تشنگي تار،
پي پيالو اُڃ جو، اُڃ سين اُڃ اُٿِيار،
پنهون پاڻ پيار، تہ اُڃ سين اُڃ اُجهائِيان.

بيت - 6

محبت سندو من ۾، پُر پيالو جَن،
پيڻ پرچاءُ ناھہ ڪو،ڪنهن جنهن ڏاہ ڏَڀَنِ،
جنهن نهايت ناہ ڪا، تنهين سُڃا سڃ وڃن،
تيلان اُڃ مرن، سدا سائِر سير ۾.

بيت - 7

سدا سائِر سير ۾، اَندر لهي نہ اُڃ،
پسڻ جو پرينءَ جو، سو سڀوئي سُڃ،
تنهن لاءِ مران اُڃ، سدا سائر سير ۾.

بيت - 8

ساڄن ڪارڻ سُڃ، مر قبولي سسئي،
اندر جنهين اُڃ، پاڻي اُڃيو اُن کي.

بيت - 9

پاڻيءَ مٿي جهوپڙا، مورک اُڃ مرن،
ساھان اوڏو سپرين، لوچي تان نہ لهن،
دم نہ سڃاڻن، دانهون ڪن مُٺَن جيئن.

بيت - 10

سسئيءَ ڪين سمجهيو، اوري آريءَ ساڻُ،
ڪري پيک پنهون سين، پاڌاريائين پاڻ،
ڄٽ وڃايو ڄاڻ، ٻانڀڻ ٻاروچن سين.

بيت - 11

لڳي ڪوسو واءُ، لوڪ مڙوئي لَهسيو،
اڀن منجهان آئيو، ھَي ھيء جو ھڳاءُ،
طَيرن تنواريو، پنهونءَ پڄاڻاءُ،
رسيو سُور شَبان کي، وحوشَنِ وٽانءُ،
مروئن موت قبوليو، اَپر اَفسوساءُ،
بَرَ پڻڪن پڪاءُ، اُڪنڍيا آريءَ لئہ گهڻو.

بيت - 12

مَهند مُحتاجي ڪري، پٺيءَ پير کڻيج،
ڪُٻيلياڻي ڪيچ ڏي، حُج مَ ھلائيج،
اوڏي عزازيل کي، ويجهي تان مَ وڃيج،
نا اُميدي نيج، تہ اوڏي ٿئين اُميد کي.

بيت - 13

مهند محتاجي ڪري، حُج وڃائي ھَل،
عذر خواھيون، عاجزيون، سسئي ڪنهن مَ سَل،
ڏونگر ڏورڻ ڏاکڙو، لنُؤ ري ڪونهي لَل،
اِيءَڀلائيءَ جو ڀَل جئن پاسي ٿئڻ پاڻ کان.

بيت - 14

جن نا اُميدي نُورُ، اُميدي اَونداھہ اُن کي.
صبوح جو سُور، جن سَريو تن سُک ٿيو.

بيت - 15

ويھہ مَ منڌَ ڀنڀور ۾، ڪرڪو واڪو وَسُ،
ليڙن جو لطيف چئي، ڏونگر ڏيندئي ڏسُ،
پَنهون اُٿي پَسُ، سِرَ ڀَر ھلي سَسئي.

بيت - 16

ويهہ مَ مَنڌ ڀنڀور ۾، ڪرڪو واڪو وَسُ،
ٻانهي ٻاروچن جي، گولي ڇڏ مَ گَسُ،
ڏورڻَ منجهان ڏَسُ، پوندئي ھوت پنهونءَ جو.

بيت - 17

ويه مَ مُنڌَ ڀنڀور ۾، ھاڙھي ھڏ مَ ھل،
ڪوڙي ڪج مَ ڪڏھين، سچي ڳالهہ مَ سَل،
جانب لئہ مَ جلِ، سو وسار مَ سسئي.

بيت - 18

سُکين ٿِي مَ سَنري، پَسي ڏک مَ ڏَرُ،
پٽيڪر مَ پانهنجو، گهوريو اَڏ مَ گهرُ،
ماري ھَڏُ مَ مَر، مَڇُڻ جِيءُ جيارئِين.

بيت - 19

سکين ٿئي نہ سنري، ڏکين تان نہ ڏَري،
اوري ھڏ نہ اُڀي، پري تا نہ پَري،
سرتيو نٿو نہ سري، ٻنهين ريءَ ٻانڀڻ کي.

بيت - 20

نا اُميديءَ جي نجهري، پيهي پَسُ اللهُ،
چِٽو رباني راھہ، مُرادن مخفي ڪيو.

وائي - 1

ھمسون ساٿ گيا ھيء، ھمسو سَيل ڪيا ھيء،
جوڪجهہ ڪرنا ڪر ھيا،
ڪهي ڪهيو قافلو
زنڪون زود بيا ھي،
مرد زن جنهن مات ڪيا، لکڻا لوڪ ليا ھي.

فصل ٻيون

بيت - 1

پَسي ڏونگر ڏاھَہ، تَمَ ھلڻ ۾ ھيڻِي ٿئين،
مَجازياڻيون موٽيون، سڻي پنڌَ پچار،
پوئي پائج پرينءَ لَي، حقيقت جا ھار،
سگهي لهندئي سار، آريچا، عنات چئي.

بيت - 2

متان ڪي ماندي ٿئين، اڳيان وندُر ٿيندي ئي وس،
اوٺين جا عنات چئي، ڏونگر ڏيندُئي ڏَس،
سندي چانگن چَسَ، پير ٺَرندئي پٻَ ۾.

بيت - 3

جي تُون ڏسي سَرھہ ٿيئن، مين لنگهيا مَسَ،
تٿ تنين کي ناھہ ڪو، لَڪ مڙيئي لَسَ،
چانگن سندي چَسَ، پير ٺرندئي پَٻَ ۾.

بيت - 4

مانڀاڻيان مَٽي ويا، ليڙن لنگهيو لَسَ،
وٺي وَرُ واٽ ٿيا، پنهون ڄام پَهسَ،
ھو وڏيائي وَسَ، ٻاروچو ڀنڀور ۾.

بيت - 5

ڇَپَرُ ڇَمَر ڀانئيان، ڪانڀُو ۽ ڪارو،
پَنڌ وجهنديس پاڻ تي، سرتيُون سوارو،
وڃڻ مُون وارو، ڪِين وھنديَس وچ ۾.

بيت - 6

پسي ڏونگر ڏاھہ، تَمَ ھلڻ ۾ ھيڻي وھين،
لانچي لڪ لطيف چئي، ڪيچين پٺيءَ ڪاهہ،
پڇي پورج سسئي، بلوچاڻي باهہ،
اِن وڙائتي ور جي، آسَرَ ھڏ مَ لاهہ،
جو اکنئون اوڏو آهِہ، سو پرين پرانهون مَ چؤ.

بيت - 7

ھتان کڻي ھُت، جن رکيو سي رَسيون،
ساڄن سُونهَن سرت، وکان ئي ويجهو گهڻو.

بيت - 8

جيڪس ياد ڪياس، وڃي وَرَ وڻڪار ۾،
جُلد جَريدي پنڌ ۾، اَديون اَڄ ٿياس،
وڃي ڪيچ پُنياس، ٻاروچاڻيءَ ٻاجَهہ سين.

بيت - 9

واقف نہ وڻڪار جي، باري سُڄن بَرَ،
وَرُ وسيلا سپرين، ٿڪيس ڏوري ٿر،
لھج لعل لطيف چئي، ڪانڌ مُئي جي ڪر،
ولهي ڪري ور، مَڇڻ مارڳ ڇڏئين.

بيت - 10

واقف نہ وڻڪار جي، اڳ نہ ڏيه ڏٺوم،
ڏونگر ڏوراپن سين، ڪاتيءَ ري ڪٺوم،
جيلان مُحب مٺوم، تيلان ڇُلون ڪريان ڇپرين.

بيت - 11

واقف نہ وڻڪار جي، پاڻي کنيم نہ پاءُ،
جبل جلدايون ڪري،تِکَ ڏيکاري تاءُ،
لڳن لُڪون لطيف چئي، معذورن مٿانءُ،
اتي اوڏو آءُ، جت ھوتَ ھيڪلي آھيان.

بيت - 12

واقف نہ وڻڪار جي، جت جبل جوراڻو،
اُتي عبداللطيف چئي، سُڄي سفر سَٽاڻو،
پهروئي پاڻو، سَڦروڪرين ساٿ کي.

بيت - 13

واقف جي وڻڪار جا، وَئن تنين جي سَڏِ،
ساٿين سان سيد چوي، لڏو لڏي گڏِ،
نيئَي نماڻي نجهرو، اوٺين پاسي اُڏِ،
سُک ڀنڀور جا ڇَڏ، تہ ڪاھي رسين ڪيچ کي.

بيت - 14

وڏا وڻ وڻڪار جا، جت چَتُون چانگارين،
منزلون مَين جيون، معذور کي مارِين،
واڳون شل وارين، ھوت سلامت سپرين.

بيت - 15

وڏا وڻ وڻڪار جا، چِٻُون جت چِيهان،
منزل دُور مَن تنها، اُت ٻوليون ڪَن ٻِيهان،
رائي پير رتُ ڪيا، لڳي لُڪَ ڏِينهان،
لَڪن جون ليهان، لوڙيان لالُ لطيف چئي.

بيت - 16

وڏا وڻ وڻڪار جا، جت جائو جَمَرَ جَرَ،
ڪوسا تپن ڪَڪرا،ٻي دم دم تپي ڌر،
ويچاريءَڏئي ور، پير نہ لهي پرينءَ جو.

بيت - 17

وڏا وڻ وڻڪار جا، جت نانگ سڄن نيلا،
اُتي عبداللطيف چئي، ڪيا ھيڪلن حيلا،
جتڪڙم نہ قبيلا، اُت رَسج رھبَر راهہ ۾.

بيت - 18

ويچاريءَ وڻڪارُ، اڳ نہ ڏٺو ھو ڪڏھين،
مهر نہ ھئي ماڻهئين، ھو سڀ ھندوڪار،
جتَ ڪيائين يار، سورن ڪارڻ سرتيُون.

بيت - 19

سونهان چائِين سُڌ نہ پئين، سُسئي پُڇ مَ سي،
متان توئي کي مُنجهائِين مارڳَ ۾.

وائي - 1

ھوءِ جي ھليا ھوت سونهارا،
مون نہ وھيڻا، پنهونءَ سڱِيڻا،
سسئي پڇي ساٿ جا، اوطاقون اوتارا،
آن ڪي ويندا گڏيا، آرياڻي اھَپارا؟
ٽليوٽونَر ھليون، مَيَن سِر موچارا،
مون کي نيندا پاڻ سين، ڪاملَڪر اُجارا.

فصل ٽيون

بيت - 1

پنهون ڇڏيو پوءِ، جانِب جبل ڳولئين،
تيلانھَين تَنگُون ڪَرئين، جيلانهين تون جوءِ،
ساڄن سُڃ نهارئين، ڏکي ڏوہ ڪيوءِ،
ھاڙھي ھوت نہ ھوءِ، وري پڇ ويٺن کي.

بيت - 2

وري پڇ ويٺن کي، موٽي پُڇ پانهن،
عَبث آڳانهين، وڃيوڪُوڪين ڪانڌَ کي.

بيت - 3

وري پڇ ويٺن کي، سندا پار پنهونءَ،
ويهي ڪر ورونهن، ڪُپَرِ ڪُوڪ مَ ڪانڌ کي.

بيت - 4

وري پڇ ويٺن کي، سندا پنهونءَ پارَ،
ساڄن سڀ ڄمار، ڏکي ڏورج ڏيلَ ۾.

بيت - 5

ڏُکي ڏورج ڏيل ۾، پنهون پاڻ ڪري،
پريت ڪِيم پري، حب ۾ ڳولج ھوت کي.

بيت - 6

ڪونهي اُت ڪوھيارُ، جِت تو ڀوري ڀانئيو،
پنڌ مَ ڪر پهاڙ ڏي، وُجود ئي وڻڪار،
ڌاريان ڀانئج ڌار، پڇ پريان ڪر پاڻ تون.

بيت - 7

سڀيئي ساري سسئي، گهر ڪنڊون تون گهور،
وڃي ڏُورِ مَ ڏور، دران منجهہ دوست ٿيو.

بيت - 8

دران ۾ دوست ٿيو، موٽي پُڇ پاھين،
عبث آڳاھين، وڃي ڪُوڪين ڪانڌ کي.

بيت - 9

ووڙيَمِ سڀ وٿاڻ، يار ڪارڻ جت جي،
“وَاللهُ بِڪُلَ شيءِ مَحِيط”، اي آرياڻي اُھڃاڻ،
سڀ ۾ پنهون پاڻ، ٻيو ناھہ ٻروچ ريءَ.

بيت - 10

جان پيهي ڏٺم پاڻ ۾، ڪري روح رھاڻ،
تان نَہ ڪو ڏونگر ڏيھہ ۾، نہ ڪا ڪيچين ڪاڻ،
پنھون ٿيس پاڻ، سَسئي تان سُور ھوا.

بيت - 11

پر گهران پاسو ڪري، پڇ پريان ڪر پاڻُ،
سو تان توئي ساڻ، جنهن لاءِ جَفائون ڪرين.

بيت - 12

سوئي کڻيو ساڻُ سوئي ڏورين سسئي،
ڪڏھن ڪنهن نہ ڪيو،ڄُلڻ منجهان ڄاڻ،
پڇ پريان ڪر پاڻ، تہ تون تئائين لهين.

بيت - 13

جو تون ڏُورئين ڏور، سو سدائين آھہ ساڻ تو،
لالن لئہ لطيف چئي، منجهہ ئي ٿي معذور،
منجهان پنءُ پروڙ، تہ تو منجهہ آھيس تَڪيو.

بيت - 14

وڃين ڇو وڻڪار، ھت نہ ڳولين ھوت کي،
لِڪوڪين لطيف چئي، ٻاروچو ٻئي پار،
ٿِي سَتي، ٻَڌ سَندرو، پرت پنهونءَ سين پار،
نانئي نيڻَ نهار، تو ۾ ديرو دوست جو.

بيت - 15

ڪُوڙيون پڇن ڪيچُ، ھوت نہ پڇن ھِتهين،
جن پنهونءَ سين پيچ، تن پيرين پنڌ وساريو.

بيت - 16

ھل ھنئين سان ھوت ڏي، پيرين پنڌ وسارِ،
قاصداڻي ڪار، ڪين رساڻي ڪيچ کي.

بيت - 17

ھل ھنئين سان ھوت ڏي، پيرين ڪر مَ پنڌ،
رائي پڇ مَ رَندُ، رڙه روحاني سسئي.

بيت - 18

ھل ھنئين سين ھوت ڏي،ڇپر ھڏ مَ ڇل،
آرياڻي امل، ڪايا ۾ ڪانڌ ٿيو.

بيت - 19

ھل ھنئين سين ھوت ڏي، ڇپرڇل مَ تون،
منجهان لڌو مون، ڪوھيارو ڪيچ ڌڻي.

بيت - 20

ھل ھنئين سين ھوت ڏي، سسي کڻ مَ ساڻُ،
جنھين ڀانيو پاڻ، سي آرياڻيان اوري رھيون.

بيت - 21

ڪجي جيئن ڪيچين لئہ، تيئن تان ڪين ڪيوءِ،
وڃائي وڌوءِ، وِک نہ کَنيئہ ھڪڙي.

بيت - 22

ڪَئي پنڌ پُڇا تو، ڪيچين ڪارڻ ڪيئن؟
بي خود ھلج بر ۾، آءُ ٿو چوان ايئن،
سِڪڻ ساڄن سيئن، متان مُٺي ڇڏئين.

بيت - 23

متان مُٺي ڇڏئين، پريتڻو پاڻا،
ڄاين جئن ڄاڻان، تون پڻ ھوئج تن جئن.

بيت - 24

متان مُٺي ڇڏئين، پاڻان پريتڻو،
کٿوريءَ ڪڻو، مَڙھي مڙھج مُنهن ۾.

وائي - 1

غفلت يارُ گنوايو، ٻڙي جيڏيون،
ڪيئن ڪريان آءٌ، ڪوہ ٿيو،
ستيس تان ساٿ ويو، اُٿيس تان ڏک آئيو،
پڇان پوءِ پنهون کي، عبث تان ان کائيو،
ھوتَ ھلندي جا ڪئي، سا مون ڳالهہ سڻائيو،
پاسي ۾ پَرٽ جي، آڻي اُٺ جُهڪائيو،
ھِن وِلهي جي وھانوَ تي، واڄٽَ سڀ وڄائيو.

فصل چوٿون

بيت - 1

ھيجُ نہ ھوندو جن، سي ڪيئن وِندُرِ وينديون؟
وِھو وچ رھن، سهسين سَڌن واريون.

بيت - 2

سَدائتي سڀ ڪا، بک نہ باسي ڪا،
جيهي تيهيءَ ذات جي، جُنبش ڪانهي جاءِ،
مون سين ھلي ساءِ، جا جِيءُ مِٺو نہ ڪري.

بيت - 3

ڪيچ نہ جُنبڻَ جاءِ، نہ ڪا ھلي ھوت ڏي،
مون سين ھلي ساءِ، جا جيءُ مٺو نہ ڪري.

بيت - 4

آتڻ ۾ پرياڻُ، ھو سڀني جيڏئين،
مون سڀاڳيءَ ساڻ،ڪير ڇُلندي ڇَپرين؟

بيت - 5

سُکن واري سَڌَ، متان ڪا مون سان ڪري،
اندر جنِهين اڌ، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 6

ڏونگر نہ ڏوري، سڪڻ جون سڌو نڪري،
ويٺي گهر گهوري، مٿان پرينءَ جندڙو.

بيت - 7

وريتيون ورو، آءٌ نہ ورندي وَرَ ري،
جاڏي ھن جبل جو، تانگهينديس ترو،
جتن ساڻ ذرو، نينهُن نبيرڻ نہ ٿئي.

بيت - 8

وڃو سڀ وري، ائين جي ورن واريون،
ڦوڙائي فراق جي، سڄي ڳالهہ ڳري،
ٻُنڀان جن ٻَري، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 9

وڃو سڀ موٽي، اَئين جي ورن واريون،
ڪانہ ھلندي ڪيچ ڏي،ڪريو مَ کوٽي،
ڪڍيم ڪاڇوٽي، وڌم جوڳ جتن لئہ.

بيت - 10

ائين جي ورن واريون، سرتيون سَڌڙيون،
آرياڻي پنهونءَ جي، ٻول نہ ٻڌڙيون،
جي لکئي لَڌَڙيون، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 11

دُکائيندي دُونهڙا، منڌ مياڻي وچ،
پريتڻو مَ ڀَڃُ، ساٿ چڙندو لکئين.

بيت - 12

اڄ ملينديس ماءُ، ڌاڄا ڪنديس ڪپڙا،
جيجا جوڳياڻي ٿيان، مون کي جهلَ مَ پاءِ،
ھوت ٻروچي لاءِ، ڪَنين ڪَنِرَ پائيان.

بيت - 13

عناتا اُتاھين، جاني جَڙي ٻَنڌُ،
آھي گهڻو اَھُکو، فقيريءَ جو فنڌ،
چکين تہ چريو ٿئين، ميخاني جو مَندُ،
ڪين ڪڍندو ڪنڌ، منجهان سڱ، سيد چئي.

بيت - 14

مون کي ڀانئي ڀاڄَ، ڏير ڏوراڻا ھليا،
اڳيان اٿي اُن جي، خوب نہ پڪمَ کاڄَ،
ميڙي آپ سرتيون، نہ ڪي ڳايم ڳاچ،
سا مون ھٿان نہ ٿي، جيڪا رسم راڄ،
آيل آءٌ اڪاڄ، ٻول ٻروچي وترو.

بيت - 15

نماڻيءَ جي نجهري، روئڻ ۽ راڙو،
ڪُٺل جي قلب ۾، قرب جو ڪاڙھو،
ھوتن لئہ ھاڙھو، سڀ رڱينديس رت سين.

بيت - 16

تو جو ٻولُ ٻروچ، ويهي ڪيو وڻڪار ۾،
سوئي پارج ھوت، ولهي مون معذورِ سين.

بيت - 17

پهرين تون پاريج، پاڻ پوءِ پنهونءَ تي،
ٻول مَ وساريج، ھو جو ڪيوءِ ھوت سين.

بيت - 18

توسين ٻولَ ٻَهون، ساڄن سهسين جي ڪري،
ڪندينءَ توءِ ڪَهون، جي نالو ڳِيڙُءِ نينهن جو.

بيت - 19

سُڻي ٻولَ سندان، جِم سُمهين سسئي،
ڪندينءَ ڪوہ ڪيڻان، تَہ سي اُنِ اورانگهيا.

بيت - 20

سِج اُلٿي سسئي، رَت وَرنو روءِ،
پهي نہ پانڌي ڪو، جنهن ڪَر پُڇي لوءِ،
موڙھي وڃي توءِ، موٽڻ جي ڪانَہ ڪَري.

بيت - 21

ڇلان منجهہ مَ نہ ڇاڪَ، پُران پُونِم پرڪڻا،
متان ڪا مُنڌ ڪري، موٽڻ جي مذاح،
چَٻ سندو مون چاڪ، ھاڙھي ھڏ ھڻي ڪيو.

بيت - 22

پيرين پَئي پرڪڻا، راھہ ۾ گهڻو رُنوم،
پاراتو پرينءَ کي، تَپي تان نہ ڏنوم،
چُڪيءَ ٿي چيوم، سواھرو سڄڻين.

بيت - 23

چُڪيءَ کي چئي، ڪا جاڳائي جيڏيون،
وئيڙو ساٿ وَھي، تو ننڊائي نہ لهي.

بيت - 24

چُڪس سڀ چئي، ماڻهو شهر ڀنڀور جا،
سا موٽي ڪين مُئي، جنهن جو جانب جتَ وٺي ويا.

بيت - 25

موٽڻ جا مذَڪُورَ، جان ڪي چيَس جيڏئين،
پريٽ پهرئين پُورَ، نيئي پهچائي پنهونءَ کي.

بيت - 26

موٽڻ جي مصلحت، مون کي ڏيومَ جيڏيون،
نهارينديس نڪري، آرياڻي اَلبت،
ڪنديَس اوڪ، ايوب چئي، لڪن ڏيئي لت،
سرتيون شريڪت، آءُ ڪيئن آگَن سين ڪريان.

بيت - 27

موٽي مران مَ ماءِ، موٽڻ کان اڳي مران،
لُڇي لالن لاءِ، شال پونديَس پير تي.

وائي - 1

معلوم حالُ حبيبَ، مونکي درد قديمي وو،
آلودي آزار سان، تو لئہ ٿيس طبيب،
شادي ڏئين صحت جي، غمي لاھئين غريب،
آھيان ٿي آھون ڪريان، نعرو منجهہ نصيب،
ڪاھل آھيان ڪُوڙي، رَسي لاہ رَقيب،
حاذق آھئين ھِن جو، اچين شال عجيب،
دوا آھئين دل جي، پُڇ پُڇ رھيس طبيب،
الله عبداللطيف کي، ڪوري لاءِ قريب.

فصل پنجون

بيت - 1

ڀَڄي جان ڀنڀور کان، ڏونگر ڏوريو مون،
ڪاھي رَسيس ڪيچ کي، جتي پاڻ پنهون،
سڀ آھئين تون، قضا ڪندين ڪن سين؟

بيت - 2

پنهون ٿيس پاڻ، سسئي تان سُورَ ھُئا.
پيهي جان پاڻ ۾، ڪيم روحَ رھاڻِ،
تہ نہ ڪو ڏونگر ڏيهہ ۾، نہ ڪا ڪيچين ڪاڻ،

بيت - 3

جيئڻ ڪارڻ جيڏيون، ڏيرن ڏنم ڏُکُ،
ڀڳيَس جان ڀنڀور کان، تان سُور ميڙيئي سُک،
لٿي مون تان لُک، پنهون ٿيس پاڻهين.

بيت - 4

پنھون ٿيس پاڻهين، ويو سسئيءَ جو شَرَمُ،
ھيڪليون ھلن جي، ڀَڄي تن ڀَرمُ،
جو وندُرَ ۾ وَرَمُ، سو سودو سَرُيس ھتهين.

بيت - 5

پنهون ٿيس پاڻهين، ويو سسئي جو سينگار،
“من عَرَفَ نَفسهُ فَقدَ عَرَفَ رَبَهُ”، اِھوئي آچار،
جو وندر ۾ واپار، سو سودو سريس ھتهين.

بيت - 6

پنھونءَ ٿيس پاڻھين، ويئي سسئيءَ جي سُونھَن،
“خَلقَ آدَمَ عَليٰ صَورتَه”، ائن وڻن منجهہ ورونهن،
چريءَ منجهان چونهن، کڻي ھوت ھنج ڪيو.

بيت - 7

ويئي سونهن سسئيءَ جي، پنهون ٿيس پاڻَ،
سڀني جي سيد چئي، آھي ات اُماڻَ،
ڀنڀور جا ڀاڻَ، آڏا عجيبن کي.

بيت - 8

وھَمَ ورساياس، نا تہ پنهون آءٌ پاڻ ھئي،
پاڻُ وڃايم پانهنجو، پئي پريان جي پاس،
رتي علم نہ راس، ڌاران پَسڻ پرينءَ جي.

بيت - 9

اِيءُ پاڻُ نہ ٿئي پاڻ کان، پاڻان ٿئي نہ پاڻ،
“وَالقدرِ خَيرہ وشَرهہ مِنَ الله تعاليٰ”، اِي ڄاڻي ڏسج ڄاڻ،
سچو سو پرياڻ، جو لکيو لوٿ قلم ۾.

بيت - 10

ڪافَون ڪاھيندياس، موٽان تان ڪر ميهڻو،
ٻانهي ٻاروچن جي، سک نہ ساھيندياس،
“اَلفَراقُ اَشد من الموت”، ھِتي نھ ھوندياس،
آس نہ لاھيندياس، جئري جَتُ ڏِسي مَران.

بيت - 11

جِئڻ جَتَ ڌارا معذور جو مَسَ ٿئي،
چانگن سر چڙھي ويا، ساٿي سَوارا،
اکيون اوتارا، پَسيو رُونِ پنهونءَ جا.

بيت - 12

ھيڪر ھوئڻ ڇڏ، تہ اوڏي ٿئين عجيب کي،
“مَارايتَ شيئاً اَلاَ واراَيتَ الله”، نيئي اجها اوڏانهين اَڏ،
تہ ھوتُ توھين کان ھَڏِ، پرين پاسي نہ ٿئي.

بيت - 13

ھوتُ تُنهنجي ھنج ۾، پُڇين ڪوہ پيهي؟
“وفي اَنفُسڪُم اَفَلاَ تُبصرُون”، سوجهي ڪر سھي،
ڪڏھن ڪانہ وَھي، ھوتُ ڳولڻَ ھٽ تي.

بيت - 14

ھوت تنهنجي ھنج ۾، پڇين ڪوہ پَرياڻُ،
“وَنَحنُ اَقرُب اَليه مَن حَبلِ الوريدِ”، تُنهنجو توئي ساڻ،
پنهنجو آھي پاڻُ، آڏو عجيبن کي.

بيت - 15

ووڙَيم سڀ وٿاڻَ، يار ڪارڻ جَتَ جي،
“اللهُ بِڪُلِ شيءِ مُحِيطُ”، اِيءَ آرياڻيءَ اُھڃاڻ،
سڀ ۾ پنهون پاڻ،ڪينهي ٻيوٻروچ ري.

بيت - 16

ڄاڻي سُڃاڻي، وھان ڪئن ماٺ ڪري،
اندر آڳ عشقَ جي، اَپر اُڌاڻي،
“الَعِشقُ نَارَ اللهِ المؤقدَہ”، کُوري جئَن کاڻي،
آھي آرياڻي،ٻيو سرتيون سُڄي ڪينڪي.

بيت - 17

ڪَڍَ پنهون ڏيڪاھي، چاٽيءَ روح چريو ڪئو،
اُٿي ويئي اَوڏھين، سُتي پڻ ساھي،
“العِشقُ حِجَاب بينُ العاثَحَ والمعشُوق”، لاشَ ڪٿي لاھي،
آرياڻي آھي، ٻيو سرتيون سڄي ڪينڪي.

بيت - 18

ڀينر آءٌ ڀوري، مون سڱ سڃاڻي نہ ڪيو،
ڏيندا مون ڏير ويا، جِهڄَڻ ۽ جهوري،
لڳي جن لوري، ڏونگر سي ڏورينديون.

بيت - 19

اديون آءٌ اَڄاڻ، مون سڱٺڃاڻي نھ ڪيو،
ھوند نہ سَٺيم ھيتري، ڪوھياري جي ڪاڻ،
رتيءَ جي رھاڻ، جيءُ اَڙايُم جَتَ سين.

وائي - 1

اَھُکيءَ آڳهُ آھي، مون کي تان نہ ڇڏيندو تکَ ۾،
پُڇي پوءِ ٻين کي، لڪن ۾ لڏَ لاھي،
آرِي اُگهاڙن کي، پنهون ڄام پَراھي.

فصل ڇھون

بيت - 1

جَڏائيءَ جو جامُ، ڏنائون ڏُکيءَ کي،
مَنگَل منهنجي من ۾، ٻاريو ھوت حمام،
اَرکِ ٿيو آرام، ڪاڪُلَ پَسي ڪانڌَ جو.

بيت - 2

دردَ نہ لهي دارونئين، زُلفَ زورُ ڏنوم،
ڪاڪل ڪالهہ ڏٺوم، رُخساري تي روپ سين.

بيت - 3

ڀَنڀو جو ڀنڀور ۾، ڪامل ڏٺم ڪالهہ،
ھَي تنهين جي حال، زُلفَ جي زافُ ڪيا.

بيت - 4

پَريندي ئي پاڻُ ويو، زلف ڪيسَ زافُ،
سندو ڪاڪلَ ڪاف، ماري معذورن کي.

بيت - 5

ھاڻ نہ جيئان جيڏيون، زلفَ زاف ڪياس،
ڪاڪلَ آءٌ ڪُٺياس، ڀنڀو جو ڀنڀور ۾.

بيت - 6

ڪاڪل ڪُٺي جا، ڪفن تنهن ڪين ٿيو،
مَنجهہ شهادَتَ سا، لڏي ۽ لاڏَ ڪري.

بيت - 7

ڏکا ڏونگرڄامَ، مَ ڪَر معذورن تي،
توکي لڄ، لطيف چئي، آھي سندي عام،
مار مَ چئي معذور کي، وھيان ڪانڌ ڪلام،
پَرچج پيادن سين، الله لڳ عَلام،
جا نوازي آنهنجي نام، سا ھوتَ مَ ڇڏج ھيڪلي.

بيت - 8

ڏَمر ڏونگر ڄامَ، سکَر پاڻَ شريڪَ سين،
ڪيهي ڪلفت تنهن سين، جا گولي آنهنجي گام،
وَرج وِيرَ وَريام، منهنجو اچڻ آن ڳَري.

بيت - 9

ڏُکا ڏونگر لاه، آءٌ اڳي مئُي آھيان،
آرياڻي سين آهِہ، ذاتي سڱ ضعيف جو.

بيت - 10

پير پَٽان ئي ڪُونئرا، ڏونگر مٿي ڏي،
ڦٽيا ڦَڻَ فقير جا، سيرون ٿيڙا سي،
جهڙي تهڙي حال سين، پڙي پنهون ڏي،
وڃي مان وَري، ٻانهيءَ ٻَنڌڻ جنهن سين.

بيت - 11

پيرَ پَٽان ئي ڪُنئرا،ڏونگر مٿي ڏي،
پاڻُ نہ پَسي ڦَٽِيو،ڪَڙھي ڪيچين کي،
ھاڙھو ھوتَ پَري، ڪوہ ڄاڻان ڪئن لنگهيا.

بيت - 12

سَمهڻان ساڙو، جيڏيون جيڏو ئي ٿيو،
پرينءَ جو پاڙو، مون سين ننڊ نبيريو.

وائي - 1

مون انڌيءَ ڏي ايندا، ھوت سلامت سُپرين،
پلئہ لاتي پنهنجي، نيءَ کي اُت نيندا،
سڱ نہ ڪندا سُک سين، سُورَ سَڱيڻا ٿيندا،
رکي ڳَل ڳلن تي، نينهن نياپو ڏيندا،
پَريٽ نيندا پاڻ سين، ڇوري تان نہ ڇڏيندا.

فصل ستون

بيت - 1

ڏُور مَ ڏيه ويو، پير تُنهنجي پرين جو،
وھڻَ واٽڙين تي، ڪيچين ري ڪيهو،
وندُر جو ويو، سو الله واري آڻئين.

بيت - 2

وندر جي وڃن، سي مر ٻَڌن سَندرا،
ٻيون ڪوہ ٻڌن، ڇوڙي جي ڇڏينديون.

بيت - 3

ڏيهُ ڏيھانئي ڏُور، پَرڏيهانئي پَري ٿيا،
سيڻن ڪارڻ سسئي، پيئي پراھين پُور،
تون وڃين ھوتَ حُضور، منهنجو جئڻ جيلانهين ٿئي.

بيت - 4

ھيڪانڌيءَ ھوئي، اُٿي رات رَوان ٿيا،
ساهَ سَڳي ۾ سُورَ جي، پنهون ويو پوئي،
ره قضا دم ڪوئي، تہ ھيڪر ھيڪاندي ٿيان.

بيت - 5

ھڏ نہ ساهُہ سُڌِير، دل درماندي دوست ريءَ،
پائي ويا پرت جو، زوراور زنجير،
جيءُ جُسو جاگير، ھاڻي مَلڪ ھوت جي.

بيت - 6

عمر سڀ عشق سين، پنهون جي پُڇن،
ريس ريزاليون تن سين، ڪڄاڙي کي ڪن؟
مارَڳ جي مَرَن، وڏو طالع تن جو.

بيت - 7

وڏو طالع تو، جئن لڳيئن پير پنهونءَ جي،
سسئيءَ اِن ستُون کي، رويو رويو رو،
ويٺي ھت مَ ھو، ھلين تہ ھوت لهين.

بيت - 8

ويٺين ناہ وراڪو، سُتين ڪونهي ٺَنڱ،
ھوت ھلندين کَٽيو، جن انگنِ چاڙھيو انگ،
باسي ڀَئي ڀَنگ، رڙھي ڄامَ رَسيون.

بيت - 9

ويٺي وَر نہ پون، سُتي ملن نہ سُپرين،
سي مَرُ رويو رُون، جن مَسافر سپرين.

بيت - 10

پر ۾ پير پنهونءَ جو، ڪَڙي ۽ ڪَڙھي،
سِڪ ٻڌائين سَندرو، جانِب لئہ جِڙي،
لَڪن سر، لطيف چوي، مُنڌ جهيڙي ۽ جهڙي،
پَڻيءَ تان نہ پَڙي، جي عمر سڀ ايئن ڪَري.

بيت - 11

ڪِ ڪي ڪَڙيان پيرَ، ڪِ ڪَڙھان ڪيچ ڌڻين لئہ،
اي ڏُنءُ ڏيئي ڏيرَ، پاڻا پَراھان ويا.

بيت - 12

ڪَڙپڻ پيرَ سندان، ڪَڙھہ پڻڪيچڌڻين لئہ،
انهيءَ پر اُتان، پوندينءَ منڌَ پهاڙ ۾.

بيت - 13

سُورن سِجهائي، چيلهہ ٻَڌيو چوٽئين چڙھي،
سڱ پِريان جي سسئي، ميڙي ملائي،
لڌائين لطيف چئي، لالن ليلائي،
ٻانڀڻ ٻاڏائي، حبئان واريو ھوت کي.

بيت - 14

رائي ڪي رَنجورَ، توءِ ٽَڪر ٽاڪيو چڙھي،
لانچي لَڪَ لطيف چئي، ھلي ڏانهن حُضور،
رھيا سڀ رُڃن ۾، سسئي جا سالُورَ،
ساڄن ميڙيس سُورَ، سُک نہ ميڙيُس سپرين.

بيت - 15

منجهان پَئن پَروڙِ، سڀ مَ پُڇجِ سسئي،
ويهي وڏي ڍِڳَ مان، ڌُڻي وجهج ڌوڙ،
تہ تون ماڻئين مُوڙ، جي پَندِ اھائي پارئين.

بيت - 16

لُڇي ڪين ڪُڇي، آٽي مُڌ اَندوهَہ ۾،
پَر ۾ پير پُڇي، لالن جو لطيف چئي.

بيت - 17

ٻَريائي تہ ٻارِ، ڦُوڪِ تہ لڳي انبرين،
ھتي جي ھئڻ جون، وٿون سڀ وسار،
سموري سرڪار، نيئي رکج ناہ ۾.

بيت - 18

قد ٻَڌي تون ڪينَ، پهچندئن پنهونءَ سين،
جئن سينو ساھئين سسئي، ٿئين تَهوارون تين،
مٺي ٿي مسڪين، ھمت ھوت وڃائيو.

بيت - 19

ٻَلر لڳوٻاڻُ، پَسو جوءِ جرا ٿي،
سا مَنڌ مري نہ جئي، پيئي پَڇاڙي پاڻ،
سسئي سُورن ساڻ، سَنُڀوڙي سيد چئي.

وائي - 1

لوچِداوي بلوچ دا، ميرا من لوچِدا،
پير اُنو سَڏيندي، سڳَر پَٽيان دي،
الله مِلاوي، پنهون ڪيچ دا.

فصل اٺون

بيت - 1

اَڌر نِڌر اَڀَري، اسَونهين آھيان،
لُڙڪ لعلَ، لطيف چئي، وَرَلي وَھايان،
ھيجان ھَنجون حب ۾، ھوتن ليہ ھاريان،
جانب ضعيفيءَ سين، پنهون پَهايان،
پِيهان پَچايان، جي مان نيو پاڻ سين.

بيت - 2

اَڌر نڌَر اَڀري، سَڌَر ٿي سَچي،
سُپَڪ ٿي سيد چئي، پهڻن منجهہ پچي،
مَعذور کي مارو ڪيو، اولاڻن اچي،
منجھان راھہ رچي، ٿِئڙي لالَ لِطيف چئي.

بيت - 3

اَڌر نِڌر اَڀري، اَسونهين آءٌ،
چِيٽا چور چُنجُن ۾، بر ۾ بلائون،
موٽ پنهون پانهون، متان محبَ مري رھان.

بيت - 4

اَڌر نڌر اڀري، آھيان اسونهين،
پَرڏيهي پرين ڪيا، مرڻ لاءَ مُونهين،
سسئيءَ کي سيد چئي، تَنگن ۾ تَونهين،
ھاري ڪيئَن ھُونهين، ريءَ سمر سَڌون ڪرئين؟

بيت - 5

اَڌر نڌر اڀري، اوڳي اوائي،
ڪينَ ٽَهاري ٽَڪرين، ساڻس سڳائي،
لاڳاپن لطيف چئي، منڌ رائي رھائي،
جَلڻ جڏائي، آري لاه اصيل تان.

بيت - 6

اَڌر نڌر اَڀري، غمن ڪوماٽي،
سا ڪئن وھي ويسري، جا گهائي گُهوماٽي،
پيئي پيش پنهونءَ جي، اُسن ۾ آٽي،
جا لُڪن لُوساٽي، سا سيج چڙھندي سسئي.

بيت - 7

اَڌر نِڌر اَڀري، ويچاري نہ وَري،
لالن ڏي لطيف چئي، پري پير پري،
ڪميڻي ڪري، ڪارُون ڪيچ ڌڻين کي.

بيت - 8

اَڌر نِڌر اَڀري، ڏُکي ڏوائي،
ڏسي پهڻ پَٻ جا، سڙيٿي سائي،
پنهون پروائي، ڪج ويچاريءَ جي واٽ ۾.

بيت - 9

اچي عزرائيل، سُتي جاڳائي سسئي،
ٿيڏوڙائي، دليل، تہ پنهونءَ ماڻهو موڪليو.

بيت - 10

مُنڪرَ ۽ نَڪيرَ کي، جڏھن ڏٺائين،
اڳيان اُٿي اُن کي، پنهون پڇيائين،
ادا اِئائين، ڪو ويو ساٿ سڄڻ جو؟

بيت - 11

سي اڳ نہ ڏٺم ڪڏھين، ھي جي ڏٺم ھير،
بَنڀوليس بَرَن ۾، پسي ڀينڊين ڀير،
آءٌ ترسان ھو تڪڙا، پَٽِ نہ کوڙين پيرَ،
آءٌ آرياڻي اُسري، اچي ٿي سويلي ويرَ،
ڪهي جا ڪُوير، سا ڪنهن پر رساڻين ڪيچ کي.

بيت - 12

ھي جي اچن ٻہ ڄَڻا، اونچا الاھي،
سا پار لنگهائين سائين، اونهي جا اوتڙ گهڙي.

بيت - 13

ڀاياڻيٿيڀور، پُٺيڪيچينڪَڪرا،
رائو مڙيوئي رت سين، ڪارڻ ڪانڌ ڪَڪورِ،
لانچي لڪ لطيف چئي، اُٿي ڏونگرَ ڏورِ،
جَت وڃي ٿو زورِ، اُپُڙ تہ اوڏي ٿئين.

بيت - 14

پَئي ٿي پيمال، سا منڌ مري نہ جئي،
بري ھِن ڀنڀور سين، ھَڏِ نہ ڳرھي حال،
لالن جو لطيف چئي، وساري نہ وصال،
ڀري ڪجاہ ڀال، ھيءَ ڏاِہ ڏوريندي ڪيترو.

بيت - 15

جُٽَ پٽي پهُ جهنگ، ھاڙھي پڇ مَ ھوت کي،
سُور سبيلي سسئي، لڪ تنهين سين لنگهہ،
تہ سپريان جي سنگ، منڌ ميڙائو تو ٿئي.

بيت - 16

ٿڪائي ٿرٿيلهہ، چڙھہ چُڪيائي چوٽئين،
ھلندي ھوت پنهونءَ ڏي،ڀَوَ ميڙيئي ڀيل،
اُتي رائو ريل، ويٺن تان واري وري.

بيت - 17

ھيءُ گسي، ھيءُ گَس، ھي پَهڻ، ھي پيچرو،
ويچاريءَ وڏوڪيو، ويندن پُٺيءَ وس،
ليڙن جو لطيف چئي، ڏونگر اٿيئي ڏَس،
جڳ ۾ رھُيس جس، سَڳر ٿي سردار جي.

بيت - 18

ڪرڪو واڪو وس، وِھہ مَ مُنڌ ڀنڀور ۾،
چڙھي ڏاڍين ڏونگرين، پير پنهونءَ جو پَس،
ڏورڻ منجهان ڏَسُ، پوندُئي ھوت پنهونءَ جو.

بيت - 19

سيڻن ڪارڻ سسئي، وڃڻ ڪجي وَسُ،
جم ورچي ڇڏئين، سندو گُنگن گس،
ڏوٿي ڏيندئي ڏسُ، اڳيان ٻاروچن جو.

بيت - 20

ھَلُ تہ ھيڪاندي ٿئين، ويهي وجهہ مَ ويرَ،
دل ۾ آڻ مَ دَور تُون، ڦرڻ سندو ڦير،
توڻي لهين نہ پير، تہ پڻ راحت رڻ ۾.

وائي - 1

ھوت سي ھلڻ ھارا، وو جيڏيون،
ڪيئن ڪريان آءٌ اُن سين؟
کوءِ پلنگ، ٻَن ماڙيون، کئڻ سي ٿئڙم کارا،
سُونهن سپرين جا، آتڻ وٽ اوتارا،
آھيان پَرٽ پنهونءَ جي، ڪنديَس ڪنرڪارا،
پير مَ ڇڏج پرينءَ جو، ھَيهي ھَٺَ اسارا،
ڪيچين ڪَرَہ پَلاڻيا، مَيا ٿئڙم مارا،
ويٺوڏئڻ ڏکيءَ کي، پنهون ڄام پوچارا،
پَسيو آسڻ ان جا، روئندا سي نيڻ ويچارا،
وڃن جت جڏي ڪيو، تي ورونهن وارا،
انڌِن آسرو آھين، موٽج مُنهن موچارا.

فصل نائون

بيت - 1

ويه مَ وساري، پڇا ڪر مَ پنڌ جي،
نرمل نِهاري، ھلندِن تان ھٿِ ڪيو.

بيت - 2

اوجهڙ اَسُونهن، ڏيه گهڻوئي ڏوريو،
سَڳَر ريءَ سونهن، پهتي ڪانہ پنڌ ڪري.

بيت - 3

واءَ وڃاءِ مَ سو، پُٺي جنهن پنڌ ڪريان،
ڇٽا ڇَپَر پرينءَ جو، پير پَرنيا تو،
بَر بورائو جو، سو لڳي متان لَٽئين.

بيت - 4

واءَ وڃايُم ڪالهہ، پُٺيءَ جنهن پنڌ ڪريان،
وڃڻ مُون وانٽي پيو، ھوتن ڪارڻ حالَ،
جبل ڏوريان جالَ ڪارڻ پير پنهونءَ جي.

بيت - 5

کُهج مَ، اُجها کيهَ، گرد پَس گنگن جي،
ڏُکي منجهان ڏيه، نِڪر نانهِن ڪُلهي ڪري.

بيت - 6

ڏُور مَ تون ڏوريج، صبر ڪر مَ سسئي.
پرڻ ڇڏج پيرن سين، وھڻ وساريج،
سکن جا سيد چئي، لاڳاپا لاھيج،
ھِنئين ساڻ ھليج، تہ پنڌ پاسي ڀَر نِبري.

بيت - 7

ويَٺيس وکَ نہ اُپڙي، تون آرياڻي آءٌ،
چڪيءَ توسين چاہ ، پاسي ڀر پيئي رڙھي.

بيت - 8

کُهي جا کنيائين، تنهين وک ويجهي ڪئي،
ڇڪي ڇِنائين، پنڌ مِڙوئي پَٻَ جو.

بيت - 9

سَوڪوہ ڪري سڀ ڪا، تون کهي کڻج وکَ،
تاڻج منجهان تِک، تہ پنڌ پاسي ڀر نِبري.

بيت - 10

ويو جاڳائي جَتُ، ويري تنهن ولات جو،
سندو سُورن خط، ڏنم ھوتَ ھٿن سين.

بيت - 11

ڏھلا مون ڏينهن ٿيا، پييم ڄامَ ڄيون،
ڪري پنڌ پهاڙ ڏي، ٿئڙم روحُ رَيُون،
لُڇيوٿيان لطيف چئي، ڪارڻ دوستَ دَيُون،
ڀانيان لَڪَ ليون، جي سُور پَريان جا ساڻ مون.

بيت - 12

ھيڪليائي ھاڻ، پُورينديَس پنهونءَ ڏي،
ڪنديَس ڪوھيارل سين، رچي روحُ رھاڻِ،
رُلي ڇُلي ڇَپَرين، ڪنهن پر لاھيان ڪاڻ،
آھيان گهڻو اَڄاڻ، پر سور پِريان جا ساڻ مون.

بيت - 13

ھيڪليائي ھيلَ، پُورينديَس پنهونءَ ڏي،
آڏا ڏونگر لَڪيون، سُوريون سُڄَن سيلَ،
تہ ڪرٻيلينِ ٻيلَ، جي سُور پريان جا ساڻ مون.

بيت - 14

دوست ڏٺائين دليين، ورچي تان نہ وِھي،
لانچي لَڪَ لطيف چئي، پهڻن منجهہ پهي،
سندي ننيهن نهي، ڪي سرفراز سسئي.

بيت - 15

آيس ڪي اوڏي، وڻا وايُون نہ ڪريو،
لڪَن جا لوڏي، سا مُنڌ جِيئندي ڪيترو!

وائي - 1

وڃي وڃي ٿينديَس ويجهي،
پَسڻ ڪارڻ پرينءَ جي،
آڏو ڏونگر لَڪيون، موٽج محب مجيجي،
پُڇان ٿي پَنوھارَ تو، ٻَيرَ آھيان ٻي جي،
نَمُ گهُرجي نِينهن جو، آھيان آءٌ اَروجي،
جا نہ ھلندي ھوت ڏي، پيءُ تنهين جو پاجي.

فصل ڏھون

بيت - 1

آءُ اورانهون سُپرين، وڃ مَ اڳاھُون،
ٿَڪي کڻي ٿَرن ۾، ٻاڪاريون ٻانهُون،
درد جون دانهُون، مارينديون موٽُ تون.

بيت - 2

آءُ اورانھون سپرين، وڃ مَ پئي پَري،
مون ڏِٺي، مون وسهو، ورچي تان نہ وَري،
ڌاران مُنھن مَري، ڏُکيءَ جي ڏيکارئين.

بيت - 3

آءُ اورانهون سپرين، آري الله لڳ،
ساہ تُنهنجي سڳ، اُڪَنڊيو آھون ڪري.

بيت - 4

آءُ اورانهون سپرين، آري لڳ الله،
ساريو توکي ساھہ، اُڪَنڍيو آھُون ڪري.

بيت - 5

آءُ اورانهون سپرين، الله لڳ آري،
ڀُڻان بيڪاري، پارس رسج پَٻ ۾،

بيت - 6

آءُ اورانهون سپرين، پري وڃ مَ پيءُ،
موٽَ مرنديَس ڇپرين، تون جيارو جيءُ،
ھوت مَ ڇڏج ھيءُ، پنهون پيادي پنڌ ۾.

بيت - 7

آءُ اورانهون سپرين، ڏُکيءَ ڏيج مَ ڏاگهہ،
وَٽ ڇڏي مون واگهہ، آريءَ وئين عشق جو.

بيت - 8

آءُ اوراھون سپرين، ڏُکيءَ ڏاگهہ مَ ڏيج،
پيهي گهرِ پڇيج، تہ ھوت ھلاڪت نہ ٿئي.

بيت - 9

مَڇَڻ وَرَ وسارئين، آري لڳ الله،
توکي ساري ساہ، اُڪنڊيو آھون ڪري.

بيت - 10

مڇڻ وَر وَسارئين، صبر نہ ساريان،
توکي نِهاريان، آءُ منهنجا سپرين.

بيت - 11

ھٿان ھَڏِ نہ ڇڏيان، صبر شڪرانو،
ذَوقُ زمانو، مون وَر ويو وسري.

بيت - 12

صبر ۽ شُڪر کي، ڪاڏي آءُ ڪندي،
آھيان جنهن سندي، سو تہ گهُرجي ساڻ مُون.

بيت - 13

صبر ۽ شڪر کي، وٺي آءٌ ويٺي،
ڏُکيءَ سين ڏيٺي،ڪا ڪج اچي ڪڏھين.

بيت - 14

صبر ۽ شڪر کي، ھٿ ڪيو مون ھاڻ،
پريمَ اچي پاڻ، پٽيءَ کي پُڇج تون.

بيت - 15

ناہ جميعت جان کي، ھوتَ پڄاڻان ھِتِ،
پنهونءَ جي پِرت، ساءُ چَکايُم سِڪ جو.

بيت - 16

ناہ جميعت جان کي، ھوت پڄاڻان ھاڻِ،
الله سيئي آڻ، جن ساءُ چکايم سڪ جو.

بيت - 17

ناہ جميعت جان کي، پنهونءَ پڄاڻان،
سي مون سيباڻا، جن ساءُ چکايم سڪ جو.

بيت - 18

ناھہ جميعت جان کي، ھوت پڄاڻا ھيرَ،
ساجن ڪارڻ سيرَ، ووڙينديس وندر جا.

وائي - 1

ڪهڙي ويلي اَڄ لڳيان، مَين ڇوڄاڻان وي لوڪَ،
گهاءُ مِٺان دا ڇُٽندا جو نانهين، ظاھر ڪيتا تن اڳيان.

فصل يارھون

بيت - 1

ڪن ٿي ڪيچين ڪُڇيو، ڪُڇ متان ڪُڇَنِ،
اِشارتون اُنِ جون، سُڪُوتان سُڄن،
وٽان ويهي تن، سُڻ تہ سوز پِرائيين.

بيت - 2

سڻ تہ سوز پرائيين، آءُ چيائون اَڄ،
ٻولي ٻي نہ سِکيا، ٻاڻا چوندئي ڀَڄ،
واڄي وٽ مَ وڄ، ٻُڌ تہ ٻيائي لَهي.

بيت - 3

ٻڌ تہ ٻيائي لهي، آءٌ اِتِ نہ آہ،
ڪُڇَڻَ ڪنڍي لاہ، ڪن ٿي ڪيچين ڪُڇيو.

بيت - 4

ڪن ٿي ڪيچين ڪُڇيو، ڪُڇ مَ ڪُڇيائون،
رھي نہ رتيءَ جيتري، اُنين وٽ آءٌ،
وڍي وڌائون، ھُو جو وڻ ھُئڻ جو.

بيت - 5

ڪڏھين ٿيجي واتُ، ڪڏھين پئجي ڪنٿي،
ڪڏھن ٿيجي ٻَڪرو، ڪڏھن ٿيجي ڪاتُ.

بيت - 6

ڪٽارو ۽ ڪوسُ، اَڱڻ آريءَ ڄام جي،
ديَتَ آھي دوس، مارڳ ۾ مُين جي.

بيت - 7

ڪامون مُڇيجاہ، گهڻيون گهُرجن اوٺيا،
ھي وَڻ نہ لهنداہُ، ھُو وڻ اوڏانهين گهڻا.

بيت - 8

اکيون لٽَ اوراٽيون، ڪنهن پر ڪَرِيان پيرُ،
لٽ لاھيندو ڪيرُ، مون جيهيءَ مَعذورِ کان.

بيت - 9

اَکِيون آريءَ ڄام جون، اَنڌيءَ سين آھين،
ھو جي وڻ وندُرَ جا، سي مون سُونهائين،
ڏسيوڏيکارين، پيشاني پنهونءَ جي.

بيت - 10

اکيون آريءَ ڄام جون، آھين اَنڌيءَ ساڻ،
پسي ڪنديون پاڻ، پيشاني پنهونءَ جي.

بيت - 11

سَڏ مَ ڪَر سڏن ري، ھَلڻ ري مَ ھَلُ،
جَلڻ ري مَ جَلُ، رُوئڻ ري متان روئين.

بيت - 12

لڳندي لڪن سين، آءُ جي مَران اِئين،
ماءُ منهنجي نينهن، تہ ڪر لائون لَڌيون.

وائي - 1

دَردَ مُئي جي جا دارُون، اي دوست!
موٽُ سٻاجها سُپرين،
مون لڳيون، مون وسهو، محبت جون مارُون،
مائٽنِئان مون سين گهڻا،ڪُسڻَ ڪيا ڪارُون.
سکن مون سين،ڪين ڪيو،سورن لڌم سارون،
منهنجيون شهر ڀنڀور ۾، پلپل پون پچارون،
اديون عبداللطيف چئي، لڳيم ٻن اندر ٻارون.

ابيات مُتفرقہ

بيت - 1

اُٿيو ۽ اُٿياڪ، ڪالهوڪوڪاڏي گَيو،
ويو جاڳائي جيڏيون. برہ ھيءَ بيباڪ،
چُرڦُرڪاري چاڪ، سُورُ سُمهاري ڪينڪي.

بيت - 2

سَنڌُيون سُور ڪَرين، ھَڏ پڻ ڏُکن ھوت لئہ،
پرين جي پاڻ ڏنا، سي سُتي سُک نہ ڏين،
جي ماڻهن کي مارين، تن سُورن کي سَڏَ ڪريان.

بيت - 3

صَدا وڌيم سُور جي، اڳيان ڪوھِياري،
جو نِجَس نِگهاري، سو پنهون وڌُم پاند ۾.

بيت - 4

جان ساماڻِئين سسئي، تان ويس وَرَنِ جو ڪَر،
لاھي لڄ لطيف چئي، ٿيُ بيگارياڻي بَر،
تہ ويندھين پوئي وَر، اڳيان ھوت حُضورَ ۾.

بيت - 5

سسئي کي سڏ ٿيو، اسان اولاڻو،
پنڌ نہ پُڄاڻو، اَڻ ڪوٺي ڪانہ ڪري.

بيت - 6

پسو پَرائن، سُورن آڏي سسئي،
پرايا پنهنجن، وڌا ويچاريءَ تي.

بيت - 7

مُنڌ نہ منجهان تَن، پَسي لَڪ لُڙن جي،
جا پر کاھوڙين، سا پَر سکي سسئي.

بيت - 8

مُنڌَ مَ مَنَهِن ويه، اُڀي اسر اُس ۾،
تو سي ئي سيڻ ڪيا، ڏُور جنهين جو ڏيه،
پاڙي پاڙي پيهُ، وَتُ پُڇندي پِرينءَ کي.

بيت - 9

ٻيلي ناہ ڀنڀور ۾، تنهن سسئي جو سهي،
ڏمرڏيرن من ۾، ڪندا اي ڪَهي،
لنگهائي لطيف چئي، کڻج ڄام کُهي،
ھيءَ مَعذور ھڏ مئي، تون ڪانڌ مَ وڃج ڪيڏھين.

بيت - 10

اولاڪن اَچي، معذور کي مارو ڪيو،
متان ور وسارئين، منجهان ڪُرَ ڪچي،
لاھي لاڳاپا لَنگهہ تون، سيڻن ڏانهن سَچِي،
منجهان راہ رَچي، ٿيندينءَ لعل لطيف چئي.

وائي - 1

مون کي تان جهل مَ پايو، جيڏيون
آءُ ھلندي ھوت ڏي،
ھيُ جو بار ڀنڀور جو، لوٺيءَ تان سڀ لاھيو،
آھي عاجزنِ تي، پسڻَ سندو سعيو،
ڪين وِھنديَس ڪُنڊ ۾، نہ مون پيُ نہ مايو،
وھاري وطن ۾، شُهديءَ کي مَ سڪايو،
ڪُٺل ڪَجائن ۾، چاڙهي ھي ھَلايو،
منهنجو پنڌ پنونءَ ڏي، ريبي تان مَ رَھايو.

وائي - 2

ڳالهيون ھوت ٻاروچي ساڻ،
منهنجي جيءَ جون جيڏيون، جيڏيون،
ڇُلي پيٺيَس ڇپرين، سَڱ تُنهنجي ساڻ،
چڙھي ڏاڍين ڏونگرين، پُرزا ڪَنديس پاڻ،
رُلي ڇُلي ڇپرين، ڄامَ وڄايم ڄاڻُ،
ھٿان ھڏ نہ ڇڏيان، سندو نينهن نڌاڻ،
نصيبُ ڪر نہ سونهينءَ کي، پنهونءَ اُٺَ وٿاڻ.

وائي - 3

ٻاروچا ٻاجهائي، مون کي نيندا پاڻ سين،
ساٿ سلامت آئيو، ورتي اي واڌائي،
پير لڌائين پرينءَ جو، لَڪن سر لِيلائي،
مِلي سا محمود چئي، وَر کي ھِئَن واجهائي.

وائي - 4

پَلڪ نہ رھي دل توري،
وَوُ ميان صاحب خان بلوچا وو،
اُٺَ چارينديَس اُنِ جا، مٿان ٽَڪر ٽوري،
ڏينديَس ماہ مروئن کي، مٿان ڪُلهن ڪوري،
ڏُک لاھينديَس ڏيل جا، ساڻ عجيبن اوري،
ڪانگ کِينم ڪيچ جا، ماس چُنجُن ساڻ چوري،
آرياڻي عبداللطيف چئي، سارَ لهندم سوري.

وائي - 5

ڪرھا مَ ڪاھيو، ميان ڪيچيا،
آءُ آرياڻيءَ عرض چوندي،
ڪري ھوتَ ھلڻ جي، لوٺيءَ کي مَ لڄايو،
وسيلو ولهيءَ جو، آڳانڍو ائين آھيو،
پاسي ۾ پَريٽ جي، جهيڪي اُٺَ جُهڪايو،
ولهيءَ جي وھانءَ ۾ واڄٽ سڀ وڄايو،
اُگهاڙن آتڻَ ۾، پنهنجو پاڻ پراھيو.
سائينءَ ڪارڻ سُپرين، صورتَ کي مَ سڪايو،
ساڪن ٿي شهر جا، معذور کي مرڪايو،
پنهونءَ ڄام، پرٽ سين، ويهي سُورَ وراھِيو،
لاھي بار ڀنڀور ۾، ويندو گهوٽُ وناھيو،
پنهون ڄاڃيڙن کي، رڌي کيڻَ کارايو،
پرڻائي پنھونءَ کي، نيکيٽيءَ نِکڙايو،
ٻيلي ٿي ٻانڀڻ سين، ڏُکيءَ ڏيجَ ڏيکاريو،
اَديون عبداللطيف چوي، سڄڻ کي ساراھيو.

ٽيھ اکري

بيت - 1

الف-
الفون اکر ھيڪڙو، سسئيءَ ڪيو صحي،
ھلي ھوت پنهونءَ ڏي، قافلن منجهہ ڪَهي،
رائي رات رھي، پَسي مان پنهونءَ کي.

بيت - 2

ب-
بييؤن بارَ کڻي ويا، ساٿي سَوارا،
ڇڏي نماڻي ننڊ ۾، ڪِڙڪيا ڪوھيارا،
ڌوٻڻ اُن ڌاران، ڪاڙھو ٿيو قِيام جو.

بيت - 3

ت-
تييون طَلب تن جي، اندر روح رھي،
سسئيءَ جو سيد چئي، ويا ڏِيل ڏَھي،
پُڇي روز پَهي، اَديون آريجن جا.

بيت - 4

ث-
ثييون سڄڻ لنگهيا، بُرو ڪري باري،
ھوءِ ڪاھي رسيا ڪيچ کي، ھيءَ پير ڪري پاري،
وَسائي واري، اوڏي ٿي اُميد کي.

بيت - 5

ج-
جيمون جالَ جَتَن، ماريو معذورين کي،
انگڙيارو وَڍيو، ھنئيون مُون ھوتن،
ڦوڙائي ڦَٽَن، اندرُ مُون اَڌ ڪيو.

بيت - 6

ح-
حييؤن حال حلال، آءٌ ٿي ڏونگر ڏوريان،
ويو مون ولهيءَ جو، جئري جِيءَ جمالُ،
ڪري ھوتَ حلالُ، ڪُهي ڪَميڻي ھليا.

بيت - 7

خ-
خيمئون سُتييَس خواب ۾، ڪري منَ مُدامَ،
پاسي منجهہ پنهونءَ جي، اندر ڪيم آرام،
سُورن جو سرانجام، صبح وَسايُم سر تي.

بيت - 8

د-
دالئون دل ڦُري ويا، نِماڻيءَ جو نڪڻين،
عشق آريءَ ڄام جو، چِت ۾ پئو چري،
ھنئين نِتِ ھري، لالائي لالن جي.

بيت - 9

ذ-
ذالون زار و زار، آءٌ ٿي رُئان رَتَ ڦَڙا،
اچي پيئي اوچتي، محب مارو مار،
ڏُکيءَ کي ڏيکار، پرين پيشاني پانهنجي.

بيت - 10

ر-
ريؤن راضي ٿي، پاڻُڀُلائي پانھنجو،
ساہ مَٿان ئي صدقي، جانبَ منهنجو جيُ،
توري پوئي سِيُ، ھيڪليءَ کي حَب ۾.

بيت - 11

ز-
زييونٿيس زَوال، آءُ منهنجا سپرين،
بري ھن ڀنڀور ۾، ھهڙا ٿيڙَم حال،
ڦوڙائي جا فال، وجهيو واٽ نهاريان.

بيت - 12

س-
سينون سياڪو،ڪنديسَ ڪوھيارل سين،
گڏجڻ سَندو گَس ۾، آھم اولاڪو،
ووءِ ووءِ جو راڪو، ساڻ مَ ٿيو سيد چئي.

بيت - 13

ش-
شينون ڪڍي ساہ، ويا وٽان مون نِڪري،
پورھيت ڇڏي پَٽ ۾، نِيرَ ڪيائون نہ نگاہ،
سنجهي ڪيائون صلاح، مٺيءَ جي مرڻ جي.

بيت - 14

ص-
صادؤن ساہ پساہ، سُڃ ۾ ٿيو سوگهو،
لَڳم ٻاڻ ٻروچ جو، ويس پاڻ وَساءُ،
گنگن جي کساءُ، آيَمِ بُوءِ بهار جي.

بيت - 15

ض-
ضادؤن منجهہ برن، وَڻَ کٿوريءَ واسيا،
ٻاڪاريوٻانهَون کڻي،ٿَڪي منجهہ ٿَرن،
ڳوڙھا سر ڳلن، ھَي ھَي ڪيوٿو ھاريان.

بيت - 16

ط-
طييؤن طالُع تن جو، جي ھيڪانديون سين ھوتَ،
تن سالُور سقلاتَ جا، پيچي چڱا پوت،
جبلين ڏنيم جهوتَ، اھڙن اوٺيڙَن لئہ.

بيت - 17

ظ-
ظييؤن اَڄ زبان، ڪيچي ڪري ھليا،
ڇُلي پَيس ڇپرين،ڪاري لَڳمَ ڪان،
نِسَت سين نِڌان، جيڏيون جَتَ ڪري ويا.

بيت - 18

ع-
عينؤن شال اچن، سي بوتا نِهي پارَ،
سونهون جو ساٿ جو، ڏسان شال اکين،
وندُر واٽِڙيُن، دلاسا دلگير کي.

بيت - 19

غ-
غينؤن غفلت ڇڏ، ڇن سياڪو سسئي،
نِجهرو نا اُميديءَ جو، اوڏانهين نيئي اڏِ،
تہ ھاڙھي ڌڻي ھَڏ، ڇوري ڇَڏئي ڪينڪي.

بيت - 19

ف-
فيؤن ٿو ڦاٽي قَلب لاءِ قريبَ جي.
مُدامي مجلس کي، اندر مُون آٽي،
جهنگل ۾ جهاٽي،ڀيڙي ٿيان ڀتار سين.

بيت - 20

ق-
قافؤن قُرب ساڻ، ماري ويا مُنڌَ کي،
ٻانهي ٻاروچن لاءِ، پيئي پَڇاڙِي پاڻُ،
ڄُلان پوندُمِ ڄاڻ، اھڙن اوٺيڙَن جو.

بيت - 21

ڪ-
ڪافؤن ڪريان ڪيئن، ھنيون ھوت ھڻي ويا،
ويو ٻاروچو نڪري، چِت مُون چاڙھي چيئن،
ھوتن ڌاران ھيئَن، ڏَھلا مون ڏينهنٿيا،

بيت - 22

ل-
لامؤن آءُ لعت، ڇيڙي وڌيَس ڇپرين،
چوريءَ چانگا چريا، گنگن ڪي نہ گُفت،
نِيمَ سُور سُرت، اگهي ٿي آھون ڪريان.

بيت - 23

م-
ميمؤن ٿيو مهندار، ٻاروچو ٻيلين جو،
سڀني جو سيد چئي، سُونهون ٿيو سردار،
مُلڪ جو مدار، مون کي موليٰ ميڙيئَن.

بيت - 24

ن-
نونؤن لڳو نينهن، ٻانڀڻ ٻروچ سين،
راتين روئي رتَ ڦڙا، مُنڌ ڏولائو ڏينھن،
محبت سندا مينهن، ويچاريءَ وسائيا.

بيت - 25

و-
واوؤن واءُ وصالي وار، آرامي اَندرَ جو،
چانگي سر چَڙھي ويو، ٻاروچو ٻي پار،
وِلهي ٿي وَڻڪار، سڄو باغ ڀنڀور جو.

بيت - 26

ھ-
ھييؤن لئہ ھيڪاند، اَگهي ٿي آھون ڪري،
برہ آہ بلوچ جي، ڀيڙي ڪيَس باند،
کمان اچي نہ کاندِ، پَسڻ ڌاران پرينءَ جي.

بيت - 27

الف-
الفؤن اولاڻو، جيجان تن جَتَن جو،
لنگهي پَٻُ پَري ٿيا، ڪيائون پرڏيه ۾ پاڻو،
ساجن سيباڻو، ويچاريءَ وجود ۾.

بيت - 28

ي-
ييؤن يا خدا، والي ور وطن تي،
تہ گڏجي گوندرَ لاھيان، مَن جي سڀ مُدعا،
جانبَ ٿئي مَ جدا، سدائين سيد چئي.

سُر معذوري

فصل پھريون

بيت - 1

ھلندي ھوتَ پنھونءَ ڏي، کُھجَن ڪي کوٽيون،
پاھَڻ تن پَٽ ٿئي، جي لئھ لالن لوٺيون،
سڀ سَھيليون سڪ کي، چنجھون ۽ چوٽيون،
ٻانڀڻ ٿي ٻوٽيون، تھ ڪتا کينئي ڪيچ جا.

بيت - 2

ڪتا کينئي ڪيچ جا، سندا جي پنهونءَ،
آگهين ھوند اَسونهن، جي جانارن ياد پئين.

بيت - 3

تن پيئي جانارن ياد، جي پاڙھيل پنهونءَ ڄام جا،
سندي لالن لاڌ، ميان پوءِ منڌ تي.

بيت - 4

جاڳايَس جَنبورَ، ڪُتي قريبن جي،
بَهي ڀؤنڪي اٿيو، گَهڙي منجهان گُهورَ،
سڀ لاھيندو سُور، گِري ھن غريب تان.

بيت - 5

نڪي آھيون چهڙا، نڪي آھيون چورَ،
ھانگاما ۽ ھور، ڪتا ڪرئين ڪن تي؟

بيت - 6

ڪتو چئي قريب جا، آھيون ساڌ سَهي،
پهرين بات بَهي، پُڇيون پوءِ پانڌين کي.

بيت - 7

جي پاريَل پنهونءَ ڄامَ جا، سَسئيءَ پُڇن سي،
وَڍيو ويٺي ڏي، ڪايا ڪيچ ڪُتن کي.

بيت - 8

جَنين سندو آھئين، سي چونئي ھَڙ،
تہ ڪُتا قريبن سين، دَعويٰ پئي مَ دڙ،
وِڌئي جنين وَڙ، وَريو عاقي ٿئين اُن سين.

بيت - 9

ڪُتا قريبن سين، ڀيري ٻَڌُ مَ بيٺِ،
جنين سندو آھئين سي جي چَونئي ھيٺِ،
جن ڏيکاريئي ڏيٺ، وَريو عاقي ٿئي اُن سين.

بيت - 10

جنين سندو آھئين، سي جي چَونئي ھٺ،
تہ ڪُتا قريبن سين، ڀيري ٻَڌم بِٺ،
ھُو جي چوَنئي ڦِٺِ، تہ ڪانيارو ٿئين ڪُڙم ۾.

بيت - 11

ڪُتا قريبن سين ڪهڙو ڪرين ڪوڏ،
اُوءِ جي چونئي ٻوڏ، تہ دَران تُون دُور ٿئين.

بيت - 12

ڪُهين، تان آپ ڪُهُ، ڏسين مَ چوھڙيان،
سندا آھڙيان، آءُ نہ سهندي ھٿڙا.

بيت - 13

ڪتو طالب ڍُونڍ جو، اسين ڪتي ڪِيڙَ،
چُهٽي آھي چيڙَ ڪارايل ڪَن ۾.

بيت - 14

ڪتوڪُرٽي ھڏيون، جوان مرد جِگَر کاءِ،
“اَلدُنيا جيفة و طالبها ڪِلاب”، ايءَ ھنئين سين لاءِ،

بيت - 15

جُہ يار ڏٺائون يارَ جو، پُٺيءَ پيرَ ڪڙين،
ڦِريا نہ فَرمان کان، اُنهيءَ ۾ آھين،
ڏسي نہ ڏاڙھِين، شبان جي سڳ کي.

بيت - 16

سگيان سينڍاريا، بَڇيا تي بهن،
ڦِريا نہ فرمان کان، ملهہ نہ موتيڙن،
ڪونهي ڏوہ ڪُتن، ڏاڪاريا ڏاڙھين ٿا.

بيت - 17

ڏَکا ڏونگر جا مرون، مَر ٿا مون تي ڪن،
پوندا ڪينَ پَريٽِ تي، جنهن جا سَڌَر ٿا سڄن،
سڳائيءَ جي سيد چئي، آھي سڌ سڀن،
ھوند نہ ھِتِ ٽَرن، قرابت ڪم ڪُيو.

بيت - 18

ڪمِ قرابت جن جي، ھتي آيم ھيئَن،
رفاقت راکن جي، پهتيسَ پاھَڙ سيئَن،
ماڻهو ملاحظو تن جو، ڪيچ نہ ڪندا ڪيئَن،
ذات نسوريائي نيئَن، پر سَڌَرَ سين سَڱ ٿيو.

بيت - 19

سڌرَ سين سَڱ ڪري، پَرکنڊين پياس،
ڪير برھمڻ ڪن جي، ڪيرُ ڄاڻي ڪيڻاس؟
ھُوندَ نہ سِنڌَ سياس، ھَن برئين ڪيسَ پڌري.

بيت - 20

تو سڱ ساھہ کڻڻ سين، جِيڻ گوشي جاءِ،
مَرڻَ مون سين آءُ، تہ پُٺيءَ تو پير ڪَڙيان.

بيت - 22

ڇَپَرَ اوتارا ڪري، سينڌي ٿي مروئَن،
جيڪي چَيس جيڏئين، سو نہ ڪيائين ڪَن،
معذور مَرَڻُ مَنِ، ڪيچين لئہ قبول ڪيو.

بيت - 23

ڇپر اوتارا ڪري، ماڻيائين مزا،
پَرٽِ کي پَٻَن ۾، ڪاريو پنڌ قضا،
مٿان جانِ جَزا، لاٿائون لطيف چئي.

وائي - 1

خوبي منجهہ خِفَت، اي دوست دِقَتَ،
آھي عبداللطيف کي،
مدَح مون کان نہ ٿئي، سَندڙي سُورَ صفت،
ھجي ڪريان ھيجَ سين، مطالع محبت،
حُزن ھوت پنهونءَ جو، رڳيائي راحَتَ،
پريان جي پستان جو، فاقوئي فَرحَتَ.

فصل ٻيون

بيت - 1

ڏُکيءَڏَمَرُ ناہ، بُکيءَ کِلَ نہ اُڄهي،
اُگهاڙيءَ وھانءَ، ويچاريءَ وِسري.

بيت - 2

اديُون وَرُ اُگهاڙَ، وِھانءُ جنهن وساريو،
جيڏيون ڇڏي جاڙ، سڀ نَنگيون ٿي نِڪرو.

بيت - 3

سڀ ننگيون ٿي نڪرو، لالچ ڇڏي لوڀَ،
سُپيريان سين سوڀَ، ننڊون ڪندي نہ ٿئي.

بيت - 4

سڀ ننگيون ٿي نڪرو، پَرھَڻَ ڇڏي پوءِ،
مَهند مڙنئان ھوءِ، ڪَهي جا ڪِينَ کڻي،

بيت - 5

ڪَهي جا ڪِينَ کڻي، پرينءَ پهتي سا،
وِھي ويڙھجي جا، وَصلُ تَنهن وڃائيو.

بيت - 6

وصل تنهن وڃائيو، سينڌِ سُرمي سيئن،
سالوٽي لِيلان جيئَن، مَڻيو جنهن مٽ ڪيو.

بيت - 7

ھُوندئان ھوت پَري، اوڏو آہ اڻ ھُوند کي،
ساڄن تن سَري، “لا” سين لَڏِين جي.

بيت - 8

لائي خنجر “لا” جو، ھَي خَچَرَ کي ھَڻُ،
سَڌنِ جون سيد چئي، وٿون سڀ وِڪڻ،
پير پروڙي کڻ، تہ ھلڻ ۾ ھوري وھين.

بيت - 9

ھَورن ھاڙھو لنگهيو، ٿيءُ جَريدي جوءِ،
ھُوندِ جنهن کي ھوءِ، ھوتُ نہ ھوندو تن کي.

بيت - 10

ھورين ھاڙھو لنگهيو، مٺي مُوسٽُ ڇَڏِ،
“لا” سين اُٿي لَڏِ، “ڪينَ” رساڻي ڪيچ کي.

بيت - 11

ھورين ھاڙھو لنگهيو، ڳوريون پاسي ڳوٺَ،
ڪيچ تنهين کي ڪوٺَ، “ڪِينَ” جنهين جي ڪڇ ۾.

بيت - 12

ھورين ھاڙھو لنگهيو، ڳوريون ٿيون ڳَمَنِ،
ھاڃي تنهن ھَڄَن، ڌاران سِڪ سيد چئي.

بيت - 13

نڪا ھِتِ نہ ھُتِ ڪا، ڳؤريءَ سندي ڳالهہ،
ڪِين پهتي مالِ، حال پهتي ھوت کي.

وائي - 1

ھل ھوتن ڪارڻ حال، شال سڳرِ ٿِيندئَن ساٿ جي،
پير پنهنجي پرينءَ لئہ، ڪوڏَ رتائِين ڪالهہ،
چڙھندي سر چوٽئين، لڪَن ڪيڙس لالَ،
جي ڀانئِين جَتَن جي، ويجهي ٿيان وصالَ،
پري پَٻَ وَرَنِ ۾، وجهج ڪا وڙالَ،
ڪيچان آيو قافلو، مٿي مَيَن مال،
اينديئي بوءِ بوتن جي، تون جهلِج پٻ پيالَ،
جتي جمازن کي، جبلَ ٿين جنجال،
پُڇي پيادن کي، اُت آرياڻي احوال،
اَديون عبداللطيف چئي، سَڄڻُ مِلندُمِ شال.

فصل ٽيون

بيت - 1

ھلندي ھاڙھو مَڻي، ڪَرڻُ ڪوہَ پيام،
اَرڏيا آريءَ ڄام ري، گُوندر گُذريامِ،
لڪيون لڪ لطيف چئي، اورانگهڻ آيام،
پُرڻُ پنهونءَ پُٺِ ۾، اِيءُ سَعادَتَ سَنديامِ،
مٿس ڪَمَ وڌام، وِھان تان نہ وَس پيو.

بيت - 2

ھلندي ھاڙھو مڻي ڏَڪَن منهنجا ڏوہ،
ھوءِ اوڇڻ سر اُٺن تي، ھيءَ پَنڌ پڇاڙي پوءِ،
ليڙن ري لطيف چئي، ڪيئَن ڪرينديَس ڪوہَ،
اڳيان رائو سڄي روہ، وھان تان نہ پيو.

بيت - 3

ھلندي ھاڙھو مڻي، سسي ڏينديس ساہُ،
لِڱن تان، لطيف چئي، پاري نِيم باہُ،
ڪندوٻاجهہ الله، وھان تان نہ وسَ پيو.

بيت - 4

ھلندي ھاڙھو مڻي، گسان تان مَ گسان،
لَڪَن تان لطيف چئي، رڙھي مانَ رَسان،
پنهون شال پَسان، وِھان تان نہ وس پيو.

بيت - 5

ڀائي حالَ ھلي ويا، ڪنهن کي سُورَ سَلان،
کڻيو لڄ، لطيف چئي، لَڪَن منجهہ لُڇان،
پانڌي ڪيرُ پُڇان، وھان تان نہ وس پيو.

بيت - 6

وَڌو ڪِيمَ وَڻا، اُونچا ڏونگَر مَ ٿيو،
ٽِمو مَ نيڻا، تہ پير نِهاريان پرينءَ جو.

بيت - 7

وارو مُون وَڻاہُ، ڪا سُڌ سونهپ جي نہ ڏِيو؟
اِيءَ اِھائي ڳالهڙي، شُجَرَ سُڻيجاہُ،
چوٽي چاڙھيجاہُ، تہ موڙھيءَ ڪو مُنهُن ٿئي.

بيت - 8

وارو مون وَڻراہَ، ڪا سڌ سونهپ جي نہ ڏئين؟
وجهي وَراڪن ۾، مَعذور کي مَ مُنجهاءِ،
مَنجهان پاڻَ پياديون، ھادي ٿي ھَلاءِ،
پريان کي پهچاءِ، تہ لڳي لوٺو نہ ٿئين.

بيت - 9

وارو مون وَڻڪارَ، ڪا سڌ سونهپ جي نہ ڏئين؟
آھي اَڻ سُونهن جي، مٿي تو مَيارَ،
وڙھيا ويراڳنِ سين، لَڪَن جا لِيارَ،
ڪريان ٿي ڪوار،ڪنڊن ڪانڊيرن تي.

بيت - 10

ڪَنڊا مُون پيرن ۾، توڻي لَکَ لڳن،
آڱر آڱوٺي نہ مِڙي، ڇپون پير ڇنن،
ويندي ڏانهن پرينِ، جُتي ذات نہ پائيان.

بيت - 11

جُتيون سي پائينديون، جنهين پيرَ پرين،
لاٿيون سڀ پَرين، سسئي سپيرين کي.

وائي - 1

جيڏيون جا جَڙ لائي، جيءَ جَتَن سين جيڏيون!
سامُون سَرتيون سيباڻيام، تنهن جيَڻَ جالَ ڪيام،
مَهارن جي مَيَن جون، سنجهي ھَٿ ھُيام،
پُبٿ سُتي سکُ ۾، ويسلي ويامِ،
ھڪل ھوت پنهونءَ جي، سَڳَر منجهہ سُيامِ،
ڏوريندي ۾ ڏونگرين، ٿوھَرَ ٿوڀَ ٿِيامِ،
ڪوڙين ڀال پنهونءَ جا، گنجِي منجهہ گهريامَ،
سُتي سَڳَرَ پَٽَئين، سگهڙي سارَ لَڌيامِ،
ڪِيهونُ ڪوھَنِ پَٽِئين،ڪُوڪُون جَمازنَ،
ھوتاڻي ھٿَ کڻي، پنهون پيادنِ،
ڏکون بُکون ڏاکِڙا،ڪارڻ جي ڪيامِ،
موٽي ماءُ ڀنڀور ۾، اڱڻ سي آيامِ.

فصل چوٿون

بيت - 1

مَري جيءُ تھ ماڻئين، جانب جو جَمالُ،
ٿئين ھُوندَ حلال، جي پَند اِھائي پاڙئين.

بيت - 2

مَرُ تہ موچاري ٿئين، اَجلان اڳي اڄ،
جانڪي تان ھئين جِيئري، منڌ ڀنڀوران ڀَڄ،
پنهونءَ ساڻ پَهڄ، تہ ملڪ الموت ماڻئين.

بيت - 3

مر تَہ موچاري ٿئين، جئڻ آڏو جَتَ،
ھاري ڪر ھمت، تہ ڏيئي دَمَ دوست لَهين.

بيت - 4

مر تہ موچاري ٿئين، ويهي وجهہ مَ ويرُ،
دل ۾ آڻ مَ دور، تون ڦِرَڻُ سندو ڦيرُ،
توڻي لَهين نہ پيرُ، توءِ راحَتَ آہ رڙھڻَ ۾.

بيت - 5

مر تہ موچاري ٿئين، ويهي جيءُ مَ جوءِ،
منڌ مَرڻان پوءِ، پهچندِئينءَ پنهونءَ کي.

بيت - 6

اَجَلان اڳي سسئي، مُنڌ جئريائي مَرُ،
ٽوليان تنهن مَ ٽَرُ، جنهن رُوحُ وڃَايو راہ ۾.

بيت - 7

مَرڻا اڳي جي مُوا، سي مَري ٿين نہ ماتُ،
ھوندا سي حيات، جِيڻان اڳي جي جِيا.

بيت - 8

جيڻان اڳي جي جيا، جڳُ جڳُ سي جين،
اوءِ موٽي ڪينَ مَرن، مَرڻان اڳي جي مُوا.

بيت - 9

اُونچو اُتاھون گهڻو، جِيَڻَ کي جبل،
مَرَڻُ مون سين ھَلُ، تڳ پُٺيءَ تو پنڌ ڪريان.

بيت - 10

توسَڱ ساہَ گهڻن سين، جيَڻَ گوشي جاءُ،
مَرَڻَ مون سين آءُ، تہ پُٺيءَ تو پنڌ ڪريان.

بيت - 11

تو سامائي سسئي، مَرَڻ ڪيو مُردار،
ڪپَر سين ڪوھيارُ، لوٺي تو لڄائيو.

بيت - 12

وڏا طالع تن جا، جي مارڳ منجهہ مرن،
ٻيون ڇا کي ڪَن، ڪُوڙي دعوا دوست سين.

بيت - 13

سَڏُ سُڃاڻي پِرينءَ جو، واڪي جي نہ وَرن،
ڪُڄاڙي کي ڪَن، ڪوڙي دعويٰ دوست سين.

بيت - 14

مُئي جي مارڳ ۾، ڇَپَر ڇلي جي،
تہ قَدرُ ڪيچين کي، پورو تنهنجي پَنڌ جو.