سرود سسئي

بيت

بيت - 1

پَرتَوو پُنوهَ جو، جُهڙ جِئن جهالا ڏي
آءٌ تِنہ آرِيَ کي، وٺيو راههَ روئان گهڻو.

بيت - 2

پرتوو پنوه جو، ڪين ڇانئِي ڪِين اُسّ
قريباڻي ڪُسّ، آهي ڪَرَ ٻڪَرَ ريِ.

بيت - 3

پرتوو پنوه جو، رُڳِيَائي راحتَ
ڀايان ڏيہُ ڀَوارِهُون، ساجنِ لئي صحتَ
مِٺي مصيبتَ، آهي آريَ ڄامَ جِي.

بيت - 4

پرتوو پنوه جو، سَهائِي سِيَاهُ
مُنہُ ڏيئي مون آئيو، رنَگارنگي راهُ
پِهرِين ڏيندا پاهُ، پوءِ رڱيندا رنگ ۾

بيت - 5

آءُ اوراهُون سُپرين، وڃ مَ اڳاهُون
ٿَڪِي کڻي ٿرنَ ۾، ٻاڪارِئون ٻانهون
دردَ جيون دانهون، مون مارينديون، موٽ تون.

بيت - 6

آءُ اوراهون سُپرين، وڃ مَ پِيّ پرَي
مون ڏٺي، مون وِسهَو، وِرِچِي تان نه ورَي
ڌاران ُمنہَ مري، ڏُکيَ جي ڏيکاريين.

بيت - 7

آءُ اوراهون سپرين، پرين وڃ م پِيّ
موٽُ، مرنديسِ ڇپرين، تون جِيارو جِي
هوتَ! مَ ڇڏج هِيّ، پنوه! پيادي پنڌ ۾.

بيت - 8

آءُ اوراهون سپرين، ڏکيَ ڏيج مَ ڏاگههُ
وٽِ ڇڏي مون واگهُه، آري! وئين عشق جو

بيت - 9

آءُ اوراهون سپرين، ڏُکيَ ڏاگهه مَ ڏيج
پيهي ڪَرِ، پڇيج، هوتَ هَلاوَتَ نه ٿيي.

بيت - 10

وِلاڙِئو وَڻين چڙهي، ڪِين جو ڏٺائين،
موتُ ماريائين، پاڻُ تَهِين جيَ پُٺِ ۾.

بيت - 11

وِلاڙئو وڻين چڙهي، رَئي پَسيو ٿي روءِ،
وچان جو وچُ پوءِ، سو ڪَنہِ پَرِ ڪَهِي لاهِيَان.

بيت - 12

ولاڙئو وڻين چڙهي، اُوچَنِ مٿي اَڄّ
لالڻ ڪارڻِ لڄّ، باسيائين َبردارِ جِي.

بيت - 13

ولاڙئو وڻينِ چڙهي، ڏِئو پَٽوري لانگَ
سسئي مور ٻَچنِ جئن، ٽارِيَ ٽارِيَ ڇانگَ
ڪانڌِي ٿيندَسِ ڪانگَ، هوءِ جي روڏَ رُڃُنِ جا.

بيت - 14

ولاڙئو وڻين چڙهي، ڳِجهُن ٿِيندي ڳاهُ
سسئي سُوريَ چاڙهيو، پِريان لئي پساهُ
هوءِ مرون، هِي ماهُ، ڪينَ ڪميڻي رکيو.

بيت - 15

ولاڙئو وڻين چڙهي، پَسو سَگهَه سندياس
آڌيَ وڃئو آکِڙي ، نڪو پيءُ نه ماس
سوئِي سو سيڻاس، پَري پَڙاڏا ڪري.

بيت - 16

پَري پَڙاڏا ڪري، اوري نه آهي
ڪمترِ ڪا ڪاهي، پَهُچي هِنَ پَٽِي کي.

بيت - 17

اُوءِ ڪمتر ڏسجنِ ڪٿِهين هُوجي پُنُوهَ پِياريُون
اُڀو ڪري اُنِ کي ، پاڻا جَتُ زاريون
ڏِکيُون جي ڏاريُون، ته آرِي عاجُزُ اُنَ جو.

بيت - 18

ڇَپَرَ اوتارا ڪري، سٻينڌي ٿي مِروُئَنِّ
جيڪي چيسِ جيڏين، سو نه ڪيائين ڪَنِ
معذورِ مَرَڻُ مَنّ، ڪيچينِ لئي قبولئو.

بيت - 19

ڪئائين ڪيچين لئي، جُسو جَلاوَتَ
ڇڏي پيٺي ڇَپَرين، هاري سَڀِ حُجَتَ
هُئِي نماڻي نِسَتّ، پر پنڌُ وڌائين پاڻَ تي.

بيت - 20

ڏُکيَ ڏورڻُ پاڻ تي، ويچاريَ وِڌو
ڏِيلُ تِنهن جو ڏُکَ سين، سڀوئي سِڌو
هُئڙَسِ اڳ لِڌو، پوءِ ٿي ڪري پنڌَڙا.

بيت - 21

ڏکَي سنديون ڏونگَرين، آڌيَ آهون پُونِ،
مُئي پڄاڻان مُنڌَ کي، روڏَ رُڃُن ۾ رُونِ
ڀُوڻِئا ايهن چُونِ، ته مُئِي اَسان کي ماريِو.

بيت - 22

ڏکُيَ سَنديون ڏونگرين، اوڇگارون اَچنِّ
هَڻِي سانگِ سسئيَ، کي ڪَلِوَ ڪِئو ڪيچينِ
جي هٿان هوتَ مرنِّ، هوتُ تَنِين جي هنجَ ۾.

بيت - 23

ڏکيَ سنديون ڏونگرين، پَسو پِٿرن پُونِ
ڏاري جو ڏُونگرَ کي، سو ڪِين چَيو چُونِ
آرِيَ جي افسوسَ ۾ ماڙهُون مِرون رُونِ
اِنَ پَر سيئي هُونِ، هِياَن جَنِ هَڄِي وئِا.

بيت - 24

لَڳِي ڪوسو واءُ، لوڪُ مڙوئي لَهسِئو
اَڀَنِ مَنجها آئيو، هَي هَي جو هُڳاءُ
طَيُورَنِ تَوَارِئو، مَرڻَ پُڄاڻاء
رَسِئو سُورُ شَبَانَ کي، وُحُوشَنِّ وَٽاء
مِروِئنِ موتُ پِرائيو، اَپّرِ افسوساء
بَرَ پُڻ ڪَنِ بُڪاءُ، آرِيَ کي اُڪَنڊِئا.

بيت - 25

رُڃُنِ ۾ رَڙ ٿِي، ڪَرَ سارنگيَ سازُ
اِيُ عِشقَ جو آوازُ، ماڙهُور رَکَنِ مُنڌَ تي.

بيت - 26

رُڃُن ۾ رَڙ ٿي، ڪرَ ڪَرڪي ڪُونجَ
نَعرو منجههِ نِڪُونجَ، اِي تان آهَ عِشقَ جي.

بيت - 27

رُڃن ۾ رَڙِ ٿي، ڪَر ڪوئلَ جي ڪُوڪَ
وَلوَلو ۽ وُوڪَ، اِيَ تان آهَ عشق جي.

بيت - 28

رُڃن ۾ رَڙِ ٿي، ڪَرَ چَتونءَ جي چانگارَ
اِي عشقَ جا اُپَڪارَ، نَعرو آهي نينهَن جو.

بيت - 29

آءٌ نه گَڏِي پِريَ کي، ٿورا ڏينہَ ٿِئا
راتين روزَ وئِاَ، عَبَثُ آرِيَ ڄامَ ري.

بيت - 30

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، جوڀنُ وئو جاڙَ
مون مُٺِيَ کان نه ٿِيي، وَڏَ پَڻَ منجهه وِلاڙَ
عُمرِ سَڀِ اَواڙَ، وييَم ٿِي واڪا ڪريان.

بيت - 31

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، عُمۡرِ تان ويئي
ولِهيَ ڏينهن وِڃائيا، سرتيون سڀيئي
پيرِيَ ۾ پيئي، اکيون آرِيَ ڏي کڻان.

بيت - 32

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، پويون ٿئو پساهُ
سِڪانِ ٿي سَڪَراتِ ۾، رويو پڇان راهُ
شالَ مَ وڃي ساهُ، پَسَڻَ ڌاران پِرۡيَ جي.

بيت - 33

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، آيو عزرائيلُ
جوراڻي سِين جيڏيُون، نه ڪو قال نه قِيلُ
آيو موتُ دَليلُ، ماريندو مُرادَ کان.

بيت - 34

آءٌ نه گڏي پِريَ کي، مٿان آيو موتُ
مون واجهيندي وَرِهَ ٿِئا، هَي نه گڏئو هوتُ
جيڪُسِ ٿينديسِ فوتُ، فنا هِنَ فراقَ ۾.

بيت - 35

آءٌ نه گَڏي پِريَ کي، هِيُ پڻ ڏينہُ وئو
مُٺيَ موتُ ٿِئو، پِيّ پِيَ ڪري پنڌ ۾.

بيت - 36

آءٌ نه گَڏي پِريَ کي، سَهسين سِڄّ وئا
هَلڻَ ويرَ هئا، ديکي شالَ دَمُ ڏِيان.

بيت - 37

پَسَڻَ ڌاران پِريَ جي، جهَليِ تان نه رَهان
اَپَرِ عاجُزُ آهيان، لالَڻُ جان نه لَهان
فَردا مون ڦٽي ڪِي، وعدي ڏي نه وَهان
صَباحَ سِي نه سَهان، خاهِ مِڙين خاه ماريين

بيت - 38

فَردا مون ڦِٽي ڪي، نَقدُ کنيو نارِ
هِي جا واڳ ولِهيَ جي، ويرَمَ ڏي مَ وارِ
جيڪي مُٺِي مارِ، جيڪي ميڙِ مُٺيَ کي.

بيت - 39

جيڪي ميڙ مُٺيَ کي، جيڪي مُٺِي مار
ڏُکِيَ کي ڏيکارِ، هيڪَرَ هوتُ اکين سين.

بيت - 40

مُٺي ٿِي مُدَّعا گُهري، موت ٿِئو موجودُ
اَچين ته اڄ ڪريان، صَباحَ جو سُجودُ
جيڪي ني وُجودُ، جيڪي ميڙِ مُٺِيَ کي.

بيت - 41

جي سِجهائي سِڪَ، ته پُڻ سِڪي سسئي
پِيتائينِ پُنوهَ کي، هَڏِ نه ڀَڳَس هِڪَ
اِنَ تَڙَ مَنجها تِڪَ، ڏنِي پاڻ اُڃَ ٿِئي.

بيت - 42

مَحبتَ جَنِي مَنَ ۾، تَنِ تِشنگِي تارِ
پِي پِيالو اُڃَ جو، اُڃَ سين اُڃَ اٿيارِ
پُنُوهُ پاڻَ پِيارِ، ته اُڃَ سين اُڃَ اُجهائيان.

بيت - 43

مَحبت سندو من ۾، پُر پِيالو جَنِ
پِيَنِ پَرچا ناهه ڪو، ڪنہ جنہ ڏاهِ ڏَيَنِ
جنِہ نُهايت ناهِه ڪا، تِنہ سُڃا سُڃ وَڃنِ
تيلاهَ اُڃ مرنِ، سدا سائرَ سِيرَ ۾.

بيت - 44

سدا سائِرَ سِيرَ ۾، اندر لهي نه اُڃَ
پَسَڻُ جو پرينِ جو، سو سڀائي سُڃَ
تيلاهَ لهي نه اُڃَ، سدا سائرَ سِيرَ ۾.

بيت - 45

ساجنَ ڪارڻِ سڃَ، مَرُ قبولي سسئي
اندَرِ جني اڃَ، پاڻي اُڃِئو اُنَ کي.

بيت - 46

پاڻيَ مٿي جهوپَڙا، مُورَکَ اُڃَ مَرَنّ
دَمُ نه سڃاڻنّ، دانهون ڪَنِ مُٺنِ جِئن

بيت - 47

آتَڻُ اورانگهي وئا، پُٺيَ توڏنِ تاڻِ
ويهُه مَ مُنڌَ ڀنڀور ۾، هُنِ پُڄَندِينَ هاڻِ
رائي منجهِه رهاڻِ، هَلُ ته ٿيي هوتُ سين

بيت - 48

تَڻُ اورانگهي وئا، آءٌ ٿي مَران ماءِ
پِٿُون ٿينديسِ پيرَ تي، هَي هَي ڪري هاءِ
جِيَڻُ مون نه جڳاءِ، گُنگَنِ تان گوشو ڪِئو.

بيت - 49

آتڻُ اورانگهي وئا، پَارِي ڇڏي پوءِ
آريچا اُٺن تي، هِيَ تان جَڏِي جوءِ
ڪِين هَلي، ڪين هَٿُ کڻي، ڪين رَڙي، ڪِين روءِ
ڪو پريان کي چوءِ، ته مُٺِيَ ماتَمُ آئِيو.

بيت - 50

آتَڻُ اورانگهي وئا، ڪري ڪميڻي ڪيئن
هاڻِ گُهرجي هيئن، جيئن ڏجي باهِه ڀنڀور کي.

بيت - 51

هَلندي هَاڙي مَڻين، ڪرَڻُ ڪوهَ پِئامِ
اَرڏا آرِي ڄامَ ري گُوندَرَ گُذرِئامِ
لڪَيُون لَڪَ، لطيف چئي، اورانگَهڻُ آيامِ
پُرَڻُ پُنُوهَ پُٺِ ۾، اِيَ سَعادَتَ سَنديامِ
مَٿِسِ ڪَمّ وِڌامِ، وِهان تان نه وَسُ پِئو.

بيت - 52

هُوءِ اوچنَ سِر اُٺنِ تي، هي پَنڌِ پڇاڙيَ پوءِ
ليڙن رِيءَ، لطيف چئي، ڪيئن ڪرِينديسِ ڪوهَ
اڳيان رائو سُڄي روه، وِهان تان نه وَسُ پِئو

بيت - 53

هَلندي هاڙهي مَڻين، سِسي ڏينديسِ ساهُه
لَڪنِ تان، لطيف چئي، پاري نِيمُ پاهُ
ڪندو ٻاجهَه اللهُ، وهان تان نه وس پئو.

بيت - 54

هلندي هاڙهي مَڻين، گُسان تا مَ گَسان
لڪنِ تان، لطيف چئي، رِڙهي مانَ رسان
پنوهُ شالَ پَسان، وهان تان نه وس پئو.

بيت - 55

ڀائِي حالَ هَلِي وئا، آءٌ ڪِنہ کي سُور سُلان
کڻئو لَڄَ، لطيف چئي، لَڪنِ منجهه لُڇان
پانڌي ڪير پُڇان، وهان تان نه وس پئو.

بيت - 56

جَتَ هَڏهن هُت، مون هِت هِنيَڙي ۾ حَلّ ٿئا
چَنگُلَ جَنِ جا چُوڦُڙا، راحت تَنِ جي رُتِ
گُنگَنِ جي گُفتِ، ڇيڙي وڌِيس ڇپرين.

بيت - 57

اَلا اَچَن اُوءِ، جَن آئي مَنّ سَرَهو ٿِيي
پَسان مانَ پر ڪَهين، تَنِ جَتن سندي جُوءِ
لنگهي لَڪ لطيف چئي، شال سُڻيان هوتن هُوءِ
بوتي ۽ بلوچ جي، رڙِهان پَسِئو روُءِ
گولِي ٿِئان گُلبُوءِ، جي سڃاڻان ساٿ ڌَڻي.

بيت - 58

ڪيچان آيو قافِلو، ڄامنِ سندو ڄامُ
پَسنَدهِين پُنوهَ کي، اکُينِ ڪِيو آرامُ
ناتَر چايان نامُ، جي مون نئو پاڻ سين.

بيت - 59

ڪيچان آيو قافلو، طَرَحَ موچارِيَ توڏَ
سينگاريائون سيّدُ چئي، ڪَرَها مَنجها ڪوڏَ
لکُ لَهي ٿِي لوڏَ، جِيجان تَن جتن جي.

بيت - 60

ڪيچان آيو قافلو، راتِ موچاريَ رُوءِ
پسان مانَ پَر ڪهين، تَنِ جتنِ سندِي جُوءِ
گولي ٿيان گلبوءِ، جي مون نِئو پاڻ سين

بيت - 61

ڪيچان آيو قافلو، ڀَليرو ڀَائيان
پَڻي جا پيرنِ جي، لِڱَنِ کي لائيان
چَنبيلِي چائيان، جي مُون نِئو پاڻَ سين.

بيت - 62

ڪيچان آيو قافلو، جُنگَ سُونهارِيَ جوڙَ
ٽَليَارا توڏن کي، ڳچيَ سونهن موڙَ
دولَتَ چائيان دَوڙَ، جي مون نئو پاڻ سين.

بيت - 63

نڪو ڪيچُ ڀنڀورُ، نڪو مائٽُ مُنڌ جو
هورُ مِڙوئِي هِنَ کي، هوتنِ ڪونهي هورُ
زارِيَ ڌاران زورُ، هَلي ڪو نه حبيب سين.

بيت - 64

مَهندِ مُحتاجي ڪري، حُجَّ وِڃائي هَلُّ
عُذرِ خَاهيُون عاجزُيُون، سَسئي ڪنہِ مَ سَلُّ
ڏونگرُ ڏورَڻُ ڏاکِڙو، اُت لَنءٌ رِيءَ ڪنہِ لَلُّ
اِيُ ڀلائِي جو ڀَلُّ، جئن پاسي ٿيَڻُ پاڻَ کان.

بيت - 65

مهندِ محتاجي ڪري، پُٺِيَ پيرُ کڻيج
ڪُٻيلِيَاڻِي ڪيچَ ڏي، حُجُّ مَ هَلائيج
اوڏِي عَزازِيلَ کي، ويجهِي تان مَ وهيج
پَاڻان ڌارَ پرِيتَڻُون، سسئي سَاڻُ کڻيج
نا اُميدِي نيج، تان اوڏِي ٿِيين اُميدَ کي.

بيت - 66

ٿَڪُ ته ٿِيين ٿَاءِ پَهُتي ڪَا نه پَنڌُ ڪَري
سي لالَڻَ هَيُون لاءِ، مَنجها حُجَّ هَلنِ جي.

بيت - 67

ٻيلِيَاڻي ٻروچَ، ڏِني سِڪَ سسئيَ کي
لوڪَ وِچائين لوچَ، پَهُچائي پُنوه کي.

بيت - 68

هوريَنِ هاڙهو لنگهئو، ڳوريون پاسي ڳوٺَ
ڪيچ تَني کي ڪوٺَ، ڪِينَ جَنِي جِي ڪڇ ۾.

بيت - 69

هوريَنِ هاڙهو لنگهئو، مُٺِي موسَٽُ ڇَڏّ
لَنءُ سين اُٿي لَڏّ، ڪِينَ رَساڻي ڪيچَ کي.

بيت - 70

هوريَنِ هاڙو لنگهئو ٿِيُ جَرِيدِي جوءِ
هُوندِ جَنِي کي هوءِ، هوتُ نه هوندو تَنِ کي.

بيت - 71

نَڪا هِتي نه هُتِ ڪا، ڳورِيَ سندي ڳالِ
ڪِينَ پهُتي مَال، حَال پهُتي هوتَ کي.

بيت - 72

ڏُکِي ڏَمَر ناهِ، بُکِي کِلَ نه اُڄَهي
اُگهاڙِي وِيهاءُ، وِئو وِرُوهَڻُ وِسرِي.

بيت - 73

اديون وَرُ اُگهاڙَ، وِيهَاءُ جِنہ وِسارِئو
جيڏيون ڇَڏي جاڙَ، سڀ نَنگيون ٿِي نِڪَرو.

بيت - 74

سڀ نَنگيون ٿي نڪرو، پَرهَڻَ ڇَڏي پوءِ
سامَهندِ مِڙنا هوءِ، ڪَهي جا ڪِينَ کَڻي.

بيت - 75

ڪهي جا ”ڪِين“ کڻي، پِريَ پهتي سا
وهِي ويڙهجي جا، وَصل تِنہ وڃائيو.

بيت - 76

وصلُ تِنہ وڃائيو، جا سِينڌِ سُرمي سِيئن
اُوءِ لُوٺِي ليلان جيئن، جا مڻئي کي مِٽُ ڪري.

بيت - 77

جَفا وارِنِ جَسُّ، جسُ جفا رِيءَ نه ٿيي
سُکِنِ ساٿُ وِڃائِيو، گولِي ڇڏِ مَ گسُّ
ليڙنِ جو، لطيفُ چئي، ڏونگَرِ آهي ڏَسُّ
پنوهُ وڃي پسُّ، سِرَ ڀَرِ هَلِي سسئي !

بيت - 78

عُمرِ سڀ اُڪنڊَ سين، پنوهُ جي پڇنّ
رِيسَ ريزاليون تَنِ سين، ڪُڄاڙي کي ڪنّ
مارِڳِ جي مرَنّ، وڏو طالِعُ تَنِ جو.

بيت - 79

وڏو طالعُ توءٌ، جئنِ لَڳيَن پيرِ پنوهَ جي
سسئي تِنہ سُتُونَ کي، رويو رويو روءُ
ويٺِي هتِ مَ هوءُ، جي هلين ته هوتُ لهين.

بيت - 80

ڀَايَاڻِي ٿِي ڀورِ، پُٺِيَ ڪيچين ڪَڪَرا
لانچي لَڪَ، لطيف چئي، اُٿي ڏونگرُ ڏورِ
رائو مڙوئي رَتَ سين، ڪارَڻِ ڪانڌَ ڪَڪورِ
جَتُ وڃي ٿو جور، اُپڙُ ته اوڏِي ٿيين.

بيت - 81

ٿورَ ويرَمِي ٿيءُ، وڃڻُ ويرمَ نه سَهي
ڏيئي مَرِجِ ڏونگَرين، جتنِ ڪارڻِ جيُّ
هَڏِ نه هوندو هِيُّ، ساهُ پِريان تان صدقو.

بيت - 82

هَٿين، پيرين، مُونَڙين، ڪَهِج ڀَر ڪَپارَ
متان ڇوري ڇڏيين، پِريتَڻي پچارَ
توکي سَنَدَ سسئي، سندِي لَنءُ لگَارَ
جي هُونيئِي هوتَ هزارَ، ته پارِج ڪومَ پنوهَ سين.

بيت - 83

وِهُ مَ منڌَ ڀنڀورَ ۾، ڪر ڪو وانڪو وَسُّ
چڙهِي ڏاڍين ڏونگرين، پير پِريان جو پَسُّ
ڏوٿي ڏيندَءِ ڏَسُّ، توکي ٻاروچَنِ جو.

بيت - 84

وِهُ مَ منڌّ ڀنڀورَ ۾، ڪر ڪو وانڪو وَسُّ
جِمَ وِرچِي ڇَڏيين، گُنگنِ سندو گَسُّ
ڏورڻّ منجهان ڏَسُ، ٿيندوءِ هوتّ پنوهَ جو.

بيت - 85

وِندُرِ وَرَ ڏِنام، ڪيچينِ ڪارڻِ ڪيتَرا
ٻاروچا ٻاجهه ڀَرئا، گوشي هُندَ گڏئام
ته چيتاري چَيامِ، سڀ عرَض پانهجا اُنِ کي.

بيت - 86

آهينِ ٻاروچا، مون لوڏاين لَکِئا
ڏِٺمِ ڏُونگرِيَا، گهورِي هُيسَ جَنِ جِي.

بيت - 87

پُڇِئونءِ تان پُورِ، ناته پڇڻُ هوءِ نه پِرين کي
ڏورڻَ واريون ڏُور، هَڏِ نه آهينِ هوتَ کي.

بيت - 88

هيڪَليِائِي هيلَ، پُورِيندِيَس، پنوهَ ڏي
لتاڙي لطيف جي، وِيندِيسِ سُوريون سيلَ
ته ڪَر ٻيلِين ٻيلَ، جُہ سُورَ پِريان جاساڻُ مون.

بيت - 89

هيڪلياڻي هاڻِ، پورينديسِ، پنوهَ ڏي
ليڙنِ سين لطيف چئي، پُندِيسِ، پنڌ پَرياڻِ
رُلِي ڇُلِي ڇَپرين، ڪِنِہ پَر لاهيان ڪاڻِ
آهيان گهڻو اڄاڻِ، سُوَر پِريان جا ساڻُ مون.

بيت - 90

هِيَ گِسِي هِيُ گَسُ، هِي پَهَڻُ هِيُ پيچَرو
ليڙنِ جو، لطيف چئي، ڏُونگَرَ ڏِنُس ڏَسُّ
جَڳ ۾ رهِيسُ جَسُّ، سَڳَرِ ٿي سردارَ جي.

بيت - 91

دوستُ ڏٺائينِ دِل سين، وِرِچي تان نه وهي
لانچِئو لَڪَ، لطيف چئي، پَهڻنَ منجهِه پِهي
سندي نِيہَ نِهي، ڪِي سرفرازُ سسئي.

بيت - 92

جي سُورَن سِجهائِي، توءِ چيلِهه ٻڌئو چوٽيين چَڙهي
لڌائين، لطيف چئي، لالَڻَ لالائي
سِڪَ پنوهَ جي سسئي، ميرِي مِلائي
ٻانڀڻِ ٻاڏائِي، هبِئان وارِهو هوتَ کي.

بيت - 93

جي رائي ڪِي رَنجُورَ، ٽَڪَرَ توءِ ٽاڪئو چڙهي
لانچِئو لَڪَ، لطيف چئي، هَلي ڏانہُ حُضورَ
رهِئا سڀِ رِنڃُنِ ۾، سسئيَ جا سَالُورَ
ساڄَنُ ميڙِئُس سُورَ، سُکَ نه ميڙِئُس سُپُرِين.

بيت - 94

ڏيکارِئُسِ ڏُکنّ، گُندَرَ گَسُّ پِريَنِ جو
سُنهَائي سُورَنِ، ڪِي هيڪاندِي هوتَ سين.

بيت - 95

ڪَنِي ڪَنِي ماڙهوئين، گُندرُ وڏِي وَٿُ
ٻَنڌِي گوڏِ گَرٿُ، سَاٽو ڪِجي سُورَ جو

بيت - 96

سَئهُ سکنِ ڏيئي، وِره وِهَايمِ هِيڪَڙو
مون کي جِنہ نِيئي، پير ڏيکارئو پِريَن جو.

بيت - 97

سَئُه سُکَنِ ساٽي ڏيان، سِرُ پُڻ ڏيان سٽّ
جَي مون مِڙي مَٽِ، ته وِ رهُه وِ هايان هيڪَڙو

بيت - 98

ڏُکَ سُکَنِ جي سُونہَ، گهوريان سکَ ڏکنِ ري
جَنِي جِي وِرونہَ، سڄڻُ آيو مون ڳَري.

بيت - 99

ڏنائون ڏکيَ کي، جڏائيَ جو جامُ
مَنگلُ منهنجي من ۾، ٻارئو هوت حَمامُ
آرِڳِ ٿئو آرامُ، ڪاڪُلَ پَسي ڪانڌَ جو

بيت - 100

هاڻِ نه جِيان جيڏِيُون زُلفَ زافُ ڪِئاسِ
ڪاڪُلَ آءٌ ڪُٺياسِ، ڀَنڀو جو ڀنڀورَ ۾.

بيت - 101

ڀَنڀو جو ڀنڀور ۾، ڪاڪلُ ڏٺِمُ ڪالَ
هاءِ تَنِي جي حالَ، زُلفَ جي زافُ ڪِئا.

بيت - 102

دردُ نه لهي داروُئين، زلفَ ڪِيَس زافُ
ڪاڪلُ سندو ڪافُ، ماري معذوُرين کي.

بيت - 103

پَرِيندهين پاڻ وِئو، زُلف زورُ ڏنومِ
ڪاڪلُ ڪالَهه ڏٺومِ، رُخسار تي روپَ سين.

بيت - 104

ڪاڪلَ ڪُٺي جا، ڪَفَنُ تِنہ ڪو نهَ ٿِئو
مَنجهَه شهادتَ سان، لُڏي ۽ لاڏَ ڪَري.

بيت - 105

جي هَبِ نه هلڻُ سِکئا، سي جَڏا ميڙِ جَلِيلَ
لنگهائي، لطيفُ چي، نِجَنِ ڪيچِ قَلِيَلَ
وساري وَسِيلَ، متان مارَڳِ ڇَڏِيين

بيت - 106

پيئِي ٿِيي پِيمالُ، سا مُنڌَ مَري نه جِيي
ڀورِي هِنَ ڀَنڀورَ سين، هَڏِ نه ڳَرَهي حالُ
لالَڻَ جو، لطيفُ چِي، وساري نه وصِالُ
پرِي ڪِجاهُ ڀالُ، هي ڏاهِ ڏوريندِي ڪيترو.

بيت - 107

اَڌَرَ نِنڌَرَ اَڀَرِي، اَوڳِي اَوائِي
لاڳاپَنِ، لطيفُ جي، مُنڌَ رائي رَهائي
ڪا نه ٽُهاري ٽَڪرين، سَاڻُس سڱائِي
جَلَڻُ جَڏائِي، آري لاه اصِيلِ کي.

بيت - 108

اَڌَرَ نِنڌرَ اَڀَرِي، اَسوِنهين آهيان
لُڙڪَ لالَ، لطيفُ چي، وَرَ لئي وَهايان
هيجان هنجون هَبَ ۾، هوتِن لئي هاريان
جانبُ ضَعيفي سين، پنوهُ پَهايان
پِيهان پَچايان، جي مون نِهو پاڻَ سين.

بيت - 109

اَڌَرَ نِنڌرَ اَڀرِي، اَسُوِنهين آئون
چِيتا چورَ چُنجن ۾، بَرَ ۾ بَلائون
موٽُ پنوهَ پاهُون، متان مُحبَّ مَرِي رَهار.

بيت - 110

اڌر ننڌر اڀري، آئون اَسُونهين
پَرَڏيهي پِرين ڪِئا مَرَڻَ لئي مُونهِين
سسئي ساڻُ، سيدُ چئي، تَنگِن ۾ تُونهين
هَارِي ڪِئن هُونهِين، رِءَ سَمرَ سڌُون ڪَرِيين.

بيت - 111

اڌر ننڌر اڀري، ڪَمِ نه ڪُنُمَاٽِي
سا ڪِئن وِهي ويسرِي، جا گهائِن گُهنماٽِي
پيئي پيشُ پنوهَ جي، اُسُنِ ۾ آٽِي
جا لُڪُنِ لُوساٽِي، سا سيجَ چَڙهندِي سسئي.

بيت - 112

سَئُه ڪوهَنِ ڪَري سَڀَڪَا کُهي کَڻج وِکَ
تَاڻِج منجهان تِکَ، پَنڌُ پاسي ڀَرِ نِبِري.

بيت - 113

تَهِين وِکَ ويجهي ڪي، جا کُهي کنيائين
ڇِڪي ڇِنائين، پنڌُ مِڙوئِي پير سين.

بيت - 114

سمهان تان سِرَ هيٺِ، ڪهان تان ڪِيچان پَري
ٻاروچي سين ڏيٺِ، جيڏيون جيهي پَرِ ٿِي.

بيت - 115

وهان تان وَٽِ مون، ڪهان تان ڪيچان پري
ڀُلي ڏورِيم، ڀُون، عَبَثُ آرِي ڄامَ کي.

بيت - 116

اوري آرِي ساڻُ، سسئي ڪينَ سَمُجهِيئو
ڪري پيک پنوهَ سين، پاڌارِئائين پاڻُ
ڄَٽِ وِڃايو ڄاڻُ، ٻَانڀَڻِ ٻروچنِ سين.

بيت - 117

ڪِجي جئن ڪيچينِ لَئه، تئن تان ڪينَ ڪِيوءِ
وِيجهائي وِڌوءِ وِکَ نه کَنيئي هيڪڙي.

بيت - 118

ڪجِي پنڌُ پُڇان ٿي، ڪيچنِ ڪارَڻ ڪِيئن
بي خود هَلج بَرَ ۾، آءٌ ٿو چوان ائين
سِڪَڻُ ساڄنَ سِيئن، متان مُٺِي ڇَڏيين.

بيت - 119

متان مُٺي ڇَڏيين، پاڻان پِريتَڻُون
کٿُورِيَ ڪَڻون، مَڙهي مَنِج مُنهَه ۾.

بيت - 120

متان مُٺي ڇَڏيين، پريتڻون پاڻا
ڇاپَنِ جئن جاڙا، تون تئن هوئج تِنہِ سين

بيت - 121

سُڃَ وَسَندِي تَنِ کي، جوشَ جَلاياَ جي
طالِبَ جي تحقيقَ جا، نِينہُ تَني وَٽِ ني
ٽيڏِي پَسي ٽي، هُو تان آهي هيڪڙو.

بيت - 122

ٻِيون ڏيئي ٻَنَ کي هلج پاري هيڪَ
وَرُنه سَهي ويڪَ، تون ٽيڏِي ٽِيائيُون ڪَريين.

بيت - 123

هَلُ ته هيڪاندِي ٿيِين، ويهي وِجهُه مَ ويرُ
دَورُ مَ آڻِج دِل ۾ تون ڦِرَڻَ سندو ڦيرُ
توڻي لَهين نه پيرُ، توءِ راحَتَ آهي رِڙهڻَ ۾.

بيت - 124

اڃان تون اَواٽَ، واٽان پاسي ويسَري
سُونِهين ٿيُّ سواٽَ، ته منجهان دِل دَڳُ لهين.

بيت - 125

مَنجھان پَئي پَرُوڙِ، سَڀَ مَ پُڇِجِ، سَسُئِي
ويهي وَڏي ڍِڳَ جِي، ڌُئِي وِجھجِ ڌُوڙِ؛
ته تون ماڻِيين مُوڙِ، جي پَندِ اِهائِي پارِيين.

بيت - 126

جِيَڻَ کي جَبَلُ، اُوچو اُتاهُون گهڻُون
مرَڻَ! مون سين هَلُّ، ته پُٺي تو پير کڻان.

بيت - 127

تو سَڱُ، ساہُ! کڻَنَ سين، جِيَڻَ! گوشي جاءُ؛
مَرَڻَ! مُون سين آءُ، ته پُٺِيءَ تو پَنڌُ ڪَرِيان.

بيت - 128

مَرُ ته مَرين سَسُئي، جِيڻ آڏو جَتَ
هارِي ڪَج همتَ، ته ڏيئي دَمُ دوستِ لَهين.

بيت - 129

مَرُ ته مَرين سَسئي، ويهي جِيُّ مَ جوءِ
منڌّ مرڻان پوءِ، پهُچَندِينءَ پنوهَ کي.

بيت - 130

اَجَلان اَڳي، سَسُئِي! مُنڌَ! جِئَريائِي مَرُ؛
ٽولِيان تنہ مَ ٽَرُ، جِنہ رُوحُ وِڃايو راہَ ۾.

بيت - 131

مَرُ ته مرين سسئي، اجَلان اڳي اڄُ
ته هُنئين جانڪِيتان جِيرِي منڌَ ڀنڀوران ڀَڄُ
پرِينِ ساڻُ پَهَڄُ، ته مَلَڪ المَوتُ ماريين.

بيت - 132

مَرِي، جِيُ ته ماڻـيِين، جانِبَ جو جَمالُ؛
ٿِيين ھُوندَ حَلالُ، جي پَندِ اِھائِي پارِيِين.

بيت - 133

مَرَڻان اَڳي جي مُئا، سي مَرِي ٿِيَنِ نه ماتُ.
ھوندا سي حَياتُ، جِيڻان اَڳي جي جِيا.

بيت - 134

جِيَڻان اڳي جي جيا، جُڳ جُڳ سي جِيَن
موٽي ڪينَ مرنِ، مرڻان اڳي جي مئا.

بيت - 135

پَرِ ۾ پُڇي پِرينءَ کي، مَري نه ڄاتوءِ؛
"مُوۡتُوۡا"، مُنڌَ! نه سوءِ، ڪَنڌُ ڪُڄاڙِيان ڪاٽيِين؟

بيت - 136

تو سامائي سسئي، مرڻ ڪِيو مُردارُ
ڪُپرِ سين ڪوهيارُ، لُوٺي! تو لڄائيو.

بيت - 137

جانبُ جبل ڳوريين، پنوه ڇڏئو پوءِ
تيلاهين تَنگُون ڪَريين، جيلاهين تون جوءِ؛
ساڄَنُ سُڃَ نِهارِيين، ڏُکِي! ڏوہُ ڪِيوءِ
هاڙهي هوتُ نه هوءِ، وري پُڇُ ويٺِيُنِ کي.

بيت - 138

ڪونہِ اُتِ ڪوهيارُ، جِتِ تو، ڀورِي! ڀانـئِيو؛
پَنڌُ مَ ڪَرِ پَهاڻَ ڏي، وُجُودُ وءِ وَڻِڪارُ؛
ڌارِيا ڀانـئِجِ ڌارَ، پُڇُ پِريان ڪَرَ پاڻُ تون.

بيت - 139

سَڀيئِي ساري، سَسُئِي! گھرَ ڪُنڊُون تون گھورِ؛
وڃِي ڏُورِ مَ ڏورِ، درا مَنجھ دوسِتُ ٿيو.

بيت - 140

دَرا منجهه دوست ٿيو، موٽي پُڇ پاهين
عَبثُ اڳاهين، وَڃئو ڳوليين ڪانڌ کي.

بيت - 141

پَرَ گهرَا پاسو ڪري، پڇُ پِريان ڪَرَ پاڻَ
سو تان توهين ساڻُ، جنہِ لئي جَفائون ڪريين.

بيت - 142

سوئِي کنيئه ساڻُ، سوئي ڏوريين سسئي
ڪڏهن ڪَنِي نه ٿِيو، ڄُلڻَ منجهان ڄاڻُ
پڇ پِريان ڪر پاڻُ، ته تون تِئائين لهين.

بيت - 143

وَڃِين ڇو وَڻِڪارِ هتِ نه ڏوريين هِتَهِين
لِڪو ڪِينَ لَطِيفُ چئي، ٻاروچو ٻِي پار؛
نائِي نيڻَ نِهارِ، تو ۾ ديرو دوستَ جو.

بيت - 144

ڪُوڙيون پڇن ڪيچ، هوتُ نه ڏورين هِتَهِين
جَنِي پنوهَ سين پيچُ، تَنِ پيرين پنڌ وسارئو.

بيت - 145

هلُ هِنيين سين هوتَ ڏي، پيرين پنڌُ وسارِ
قاصداڻِي ڪارِ، ڪينَ رساڻي ڪيچَ کي.

بيت - 146

هلُ هنيين سين هوتَ ڏي، پيرين ڪَرِ مَ پَنڌُ؛
رائي پُڇُ مَ رَندُ، رِڙِہُ رُوحانِي سَسُئِي!

بيت - 147

هل هنيين سين هوت ڏي، ڇَپَرِ هَڏِ مَ ڇُلُّ
آرياڻي اَمُلُّ، ڪايا ۾ ڪانڌُ ٿئو.

بيت - 148

هل هنيين سين هوت ڏي، ڇپرِ ڇُلُ مَ تون
منجهان لڌو مون، ڪوهيارو ڪيچَ ڌَڻِي.

بيت - 149

ڪَنُ ٿِيُ، ڪيچِيُنِ ڪُڇِيو، ڪُڇُ مَ، ٿا ڪُڇَنِ؛
اِشارَتُون اُنِ جيون، سُڪُوتان سُڄَنِ؛
وَٽان ويـهِي تَنِ، سُڻُ ته سوزُ پرائِيين.

بيت - 150

سُڻُ ته سوزُ پِرائِيين، " آءُ " چيائُون اَڄُ؛
ٻولِي ٻِي نه سِکِيا، "ڀاڻا" چُندَءِ "ڀَڄُ"؛
واڄي وَٽِ مَ وَڄُ، ٻُڌُ ته ٻِيائِي لَهي.

بيت - 151

ٻُنڌُ ته ٻيائي لهي، آءٌ اُتِ نه آهِ
ڪُڇَڻُ ڪڍِي لاه، ڪَنُ ٿي ڪيچين ڪُڇئو.

بيت - 152

ڪن ٿيُ ڪيچينِ ڪڇئو، ڪُڇُ مَ، ڪُڇيائون
رهِي نه رتي جيتري، اُنِين وَٽِ ”آئون“
وڍي وڌائون، هُو جو وَڻُ هوئڻَ جو.

بيت - 153

ڪڏهن پئجي ڪَنُ ٿي، ڪڏهن ٿِيجي واتُ
ڪڏهن ٿِيجي ٻَڪري، ڪڏهن ٿِيجي ڪاتُ

بيت - 154

ڪَٽارو ۽ ڪوسُ، اَڱِڻِ آرِيءَ ڄامَ جي؛
دِيَتَ آهي دوسُ، مارَڳَ ۾ مَيَنِ جي.

بيت - 155

سَڏَ مَ ڪَرِ سَڏَنِ ري، هلَڻَ رِءَ مَ هلُ؛
جَلَڻُ رِءَ مَ جَلُ، روئڻ رِءَ مَتان روئين.

بيت - 156

ڪر ڪي ڪَڙيان پيرَ، ڪر ڪَڙيان ڪيچَ ڌَڻينِ کي
اي ڏَؤُ ڏيئي ڏيرَ، پاڻان پَراهان وئِا.

بيت - 157

ڪَڙُ پُڻ ڪيچ ڌَڻينِ کي، ڪڙ پڻ پيرَ سندانِ
انَهِين پَرِ اُتانِ، پُندِهين مُنڌَ پهاڙَ ۾.

بيت - 158

اکيون لَٽَ اوراٽيُون، ڪنِہ پَرِ ڪَڙيان پيرُ
لَٽِ لائيندو ڪيرُ، مون جيهِي معذورِ کي.

بيت - 159

اَکِيُون آرِي ڄامَ جِيون، اَنڌِي سين آهينِ؛
هُو جي وَرَ وِندُرَ جا، سي مُون سُنهائِينِ؛
ڏِسِئو ڏيکارِينِ، پيشانِي پُنوهَ جِي.

بيت - 160

اکيون آريَ ڄامَ جيون، آهِينِ انڌيَ ساڻُ
پَسِي ڪنديون پاڻُ، پيشاني پنوهَ جي.

بيت - 161

ناہِ جَمِعيّتَ جانِ کي، هوتَ پُڄاڻان هاڻِ؛
اَللهَ! سيئِي آڻِ، جن ساءُ چَکايُمِ سِڪَ جو.

بيت - 162

ناہِ جَمِعيّتَ جانِ کي، هوتَ پُڄاڻان هتِ؛
پُنوهَ جي پِرِتِ، ساءُ چَکايُمِ سِڪَ جو.

بيت - 163

ناه جمعيّت جانِ کي، پنوهَ پُڄاڻان
سي مون سِيباڻان، جَنِ ساءٌ چکايُم سڪَ جو.

بيت - 164

مَڇُڻ وَرَ وِسارِيين، صبرُ نه سارِيان
توکي نِهاريان، آءُ مُهنجا سُپرين.

بيت - 165

آءُ مهنجا سُپرين، توکي ساري ساهُ
آرِي لَڳِ اللهُ، مَڇُڻ وَرَ وساريين.

بيت - 166

صَبرَ ۽ شُڪرَ کي وٺِي آءٌ ويٺِي
ڏکِي سين ڏيٺِي، ڪا ڪِج اچِي ڪڏهين.

بيت - 167

صبر ۽ شڪر کي هَٿِ ڪِئو مون هاڻ
پَرِيمَ اچي پاڻِ، پَٽِي کي پڇيج تون.

بيت - 168

صبرَ ۽ شڪرَ کي ڪاڏي آءٌ ڪندي
آهيان جِنہ سندِي، سوئِي گهرجي ساڻُ مون.

بيت - 169

هَٿان هَڏِ نه ڇَڏِيان، صَبۡرُ شُڪۡرانو؛
ذَوقُ زَمانو، مُون، وَرَ! وِيو وِسرِي.

بيت - 170

سُکَنِ واري سَڌَ، متان ڪا مُنڌَ ڪري
اندر جني اَڌ، هوت تَني جي هنج ۾.

بيت - 171

سَڌائِتِي سَڀَڪا، بُکَ نه باسي ڪاءِ
جيهيءَ تيهيءَ ذاتِ جيِ، جُنبَشِ ڪانهي ڪانہ جاءِ
مون سين هلي ساءِ، جا جِيُّ مِٺو نه ڪَري.

بيت - 172

نماڻيَ جي نِجُهري، روئَڻ ۽ راڙو
ڪُٺَلِ کي قَلبَ ۾، قُرب جو ڪاڙهو؛
هوتَنِ لئه هاڙهو، رِجائِيندِيَسِ رَتَ سين.

بيت - 173

گهورِئو هِيُّ ڀنڀورُ، مون سَڱُ ٻاروچَنِ سين
آهي آرِيچَنِ جو دِيواني کي دورُ
سندو هوتنِ هورُ، مَرَڪُ ٿِئو معذورِ کي.

بيت - 174

اولاڪَن اچِي، معذور کي ماڙهُو ڪِيو
وساريج مَ وَرَ کي، منجها ڪُرِ ڪَچي
لاهي لاڳاپا لنگههِ تون سيڻَنِ ساڻُ سچي
سُپَڪَ ٿِي سورَن سين، پَهُچندِيَن پَچي
منجها راهَ رَچِي، ٿِينديَن لالَ لطيفُ چئي.

بيت - 175

ڪيچان اوري ڪِٿَهِين، وَڻُ نه ويساهين
ڪميني ڪيچيَن لَئي، پورِجِ پَراهين
تاڻِجِ تيڏاهِين، وارِج ڪا مَ وَرَڻَ جِي.

بيت - 176

سَٽِ سُورَنِ جي سسئي، ڏوري ۽ ڏاري
لالڻَ جي، لطيفُ چئي، سهُه سُتِيائِي ساري
پييائِي پنوهَ ڏي، نِرمَلَ نِهاري
پِريتڻو پاري، مارَڳَ منجهه مُنڌَ مُئِي.

بيت - 177

سِڄَ اُلَٿي سَسُئِي، رَتَ وَرَنو روءِ؛
نه پَهي نه پانڌِي ڪو، جنهن ڳَرَ پُڇي لوءِ
مُورِي وڃي توءِ، موٽَڻَ جِي ڪانَ ڪري

بيت - 178

اُجهي منڌَ اَويرَ، اَٺئي پَهرَ اَٽَ ۾
لڙيي سِڄِ، لطيف چي، پَٻِ نهاري پير
وِئس ويريپو ڪري، ڏونگرِ ڇڏي ڏيرَ
ڪَهي جا ڪّويرَ، ساهادِي ميڙيين هوتَ کي

بيت - 179

آيَلِ! ٻاروچن جو، روئان پُڇان راهُ
وارِي وَسِي، واٽَ ويئِي، مٿان مورِئو گاهه
جي سرتيون! وڃي ساهُ، ته ٿيان حوالي هوتَ جي.

بيت - 180

ڏِيهان ڏارِيَ ويسَ، راتين روئي رتَ ڦُڙا
لَنڊنِ جي لبِيسِ، هَلِجِ هوتَ پنوهَ ڏي.

بيت - 181

ڏِيهان ڏارِيَ روءِ، راتين روئي رتَ ڦڙا
منجهه ويچاريَ ووءِ، ٻَهرا ٻِي ٻِئنِ سين.

بيت - 182

ٻهراٻي ٻئن سين، منجهه ڪالهوڻِي ڳالِ
سا تان تون سنڀالِ، هُوءَ جا هوت پنوهَ جي.

بيت - 183

راتين روئي رت ڦڙا، مَنڌَ مُرڪي ڏينہَ
اندر نعرو نيہَ، ٻهرا واءِ وِڙَنِ سين.

بيت - 184

ٻهرا واءَ وڙن سين، اندر منڌَ ماتامُ
سسئي سُوٽي ڪڍِئا، تَعلُقُ سڀِ تمام
نِيُسِ نِيہَ نِيامُ، ڏِسَڻِ ڏارِيَ ويسُ ۾.

بيت - 185

ڏسڻ ڪَرَ ڏارِي، اندر سَتِي سسئي
اِنَهين پَرِ آري، ڪانڌُ ڪميني کَٽِئو.

بيت - 186

ڪِنہ پَرِ روئان پِريَ کي، روئي نه ڄاڻان
مَٿي ڪِئو ڀُوڻان، هَنجِن- هاڻان هَٿَڙا.

بيت - 187

ڪنِہ پَر روئان پِريَ کي، اديون ناهِ اُساٽَ
لوهو- گهاءَ لَڪَن ۾، ويرِي مٿي واٽَ
ڇَپَرَ ۾ ڇُنڇاٽ، ڏٺَمِ ڏکوينِ جا.

بيت - 188

ڪَنہ پَر رُئان پِرِينءَ کي، پَچَڻَ ناهِ پَچارَ؛
اَندَرِ ٿِي آهُون ڪَرِي، کاڻِي مَنجِھ خُمارَ؛
گِريي جِي گُفتارَ، ٻِيءَ ڀَرِ ٻاروچَنِ ۾.

بيت - 189

ڪِنہ پر روئان پريَ کي، پارَ نه ڄاڻان پيرُ
ڀَنَڻُ مون ڀيرو ٿئو، سورنَ لايو سيرُ
آرِيَ لئي اُليرُ، رَقصُ ڀاڱي رَنَ جي

بيت - 190

ڪِنہ پر روئان پريَ کي، پارَ نه ڄاڻان پنڌُ
ڪيچينِ ڪارَڻ ڪنڌُ، نايو ٿي نعرو هڻان.
0

بيت - 191

ڪِنہ پر روئان پريَ کي، روئڻُ مون رِياءُ
بَرنِ ۾ بُڪاءٌ، ٻيَ ڀَتِ ٻُڌُ مِ جيڏيون!

بيت - 192

جان ساماڻِي، سَسُئِي! تان ويسُ وِڙَنِ جو ڪَرِ؛
لاهي لَڄَ، لَطِيفُ چئي، ٿِـيُ بيکارِياڻِي بَرِ؛
ته ويندِهنِ پَوَئِي وَرِ، اَڳيان هوتَ حُضُورَ ۾.

بيت - 193

وارو! مُون وَڻَراهُ! ڪا سُڌِ سُونھَپَ جي نه ڏِهو
اي ايهائي ڳالهڙي، شجر سڻيجاهُ
چوٽيين چاڙيجاهُ، ته موڙهي ڪو مُنہُ ٿيي

بيت - 194

وارو مون وَڻڪار، ڪا سُڌ سونهپَ جي نه ڏِهو
آهي اَسُونُهنِ جِي، مٿي تو ميارَ
وِڙهئا ويراڳنِ سين، لَڪَنِ جا لِيارَ
ڪريان ٿي ڪُوارَ، ڪَنڊنِ ڪانڊيرَنِ جا.

بيت - 195

وارو! مُون وَڻَراهِ! ڪا سُڌِ سُونھَپَ جي نه ڏِيين
وِجِھي وَراڪَنِ ۾، مَعذُورِ کي مَ مُنجھاءِ؛
مَنجھان پَهڻ پِيادِيُون، ھادِي ٿِي ھلاءِ؛
پِرِيان کي پُھچاءِ، ته لَڳِي لُوٺي نه ٿيي.

بيت - 196

ڏَکا، ڏُونگَرَ ڄامَ! مَ ڪَرِ مَعذُورينِ تي؛
توتي لَڄَ، لَطِيفُ چئي، آهي سَندِي عامَ؛
مارِ مَ چَئِي مَعذُورِ کي، وهيان ڪانڌَ ڪَلامَ؛
پَرچي پڇ پِياديون، اَللهَ لَڳِ، عَلامَ!
جا نَوازِي تو نامَ، سا، هوتَ مَ ڇَڏِجِ هيڪِلِي

بيت - 197

ڏَمَرُ ڏونگرَ ڄامَ، سَکَرَ پاڻَ شرِيڪِ سين
ڪيهِي ڪُلفت تِنہ سين جا گولي آنهجي گامَ
وَرِجِ تون وَريامَ، هِنَ جو اچڻ آن ڳَري

بيت - 198

ڪِنہ جِنہ ڏُکا ڏي، پاراڀا کي پانڌِيين
سورِ ڀَرِئا سي، ڪالِ ڪِئائِين جَن سين.

بيت - 199

ڪو جو وَڍي وَڍُ، جِين وِڙَ وَڍئائين وڍسين
ڏُکُ ڏُکي کيَ ڏَڍُّ، جَنِ ڏِٺي سي ڏُکيا ٿيا.

بيت - 200

وَڍِئَلَ ٿي وايُون ڪَري، هي ڪُٺَلِ ڪُوڪاري
هُوءَ هنجهون هڏن لئي هاري، هن پن پنهنجا سارئا.

بيت - 201

وَڍيَ سي واڍوڙِئا، رَتُ نه ڏِٺو جَنّ
موتُ قبولئو تَنِ، ڏٺو جَنِ ڏُکِي کي.

بيت - 202

ڏُکِي ٿي ڏَڌورَ، لَھسِي لَئي پنوهَ جي؛
ڏيئِي آڳِ اَتورَ، سَڀَ نه کاڻي سَسُئِي.

بيت - 203

ڏُکيَ ڏيِهاڻِي، مُٺِيَ مَٿي هَٿَڙا
تِنہ پَرِ نَه کاڻِي، جنہ پَرِ جِيين جيڏيُون.

بيت - 204

کاڻِي کيرنِ هيٺِ، ويٺيِ روئي رتَ ڦڙا
ڏُک ٻَڌائين سَندرو، سورَ رکيائين بيٺِ
ڪا مون ٿيندي ڏيٺِ، ٻيهَرَ ٻاروچَنِ سين!

بيت - 205

نيڻَ نِهارا مون ڪِئا، ڪيچِينَ ڪارَڻَ ڪالَ
ايندا پَسان شالَ، اوٺيِ آريَ ڄامَ جا!

بيت - 206

نيڻَ نِهارا مِون ڪِئا، مَٿي واٽَڙِيَنّ
ايندا مانَ پَسَنّ، مَٿي سَڳَرَ سُپرين.

بيت - 207

نيڻَ نهارا مون ڪئا، اوٺِيَنِ ڪارڻِ اَڄُ
پنوهَ ڄامَ پَهَڄُّ، ته اکينِ کي اوسَ لَهي.

بيت - 208

سي اڄُ نه اوٺي آئيا، نيڻَ جي نِهارينِ
هنجهون نه وسائين، پاڻِي پنوهَ ڄامَ ري.

بيت - 209

نيڻَ نِهاري مُهِنجا، روئِي ٿِيا رَتُ؛
پنوهُ هوءِ پَهَتُ، ته پارِي نِيَڻِ پاڻَ سين.

بيت - 210

نيڻَ نِهاري مُهِنجا، روئِي رتُ ٿِيا
جي هتان هوت وئا، سي اچن ته آجي ٿئان.

بيت - 211

نيڻ نهاري مهنجا، رتُ ٿئا روئي
ڏُکنِ جي ڏوئي، آهي هَٿِ اَسُونہِ جي.

بيت - 212

لَڙُ مَ، لاڙائُو ٿِيو، هَلِي ڪَرِ هِمَٿَ؛
سِڄُ سامُهون منُہَ ۾، ڪہُ ۾ ڪَج مَ ڪَٿَ؛
سُپيرِيان جي سَٿَ، ڳاڙهي سِڄِ ڳالههِ مِڙِين.

بيت - 213

لڙ مَ، لاڙائو ٿئو، راهِ م لَڏو، لَڏِ
ساٿِ پريان جي سَڏِ، تَه مُنڌَ ميڙائو تو ٿِيي.

بيت - 214

لَڙ مَ، لاڙائو ٿئو، وَرُ چُونڊي تون وڃُ
آهي اِيُ اُهڃُ، هاڙهي هَلَندِيُنِ جو.

بيت - 215

لَڙ مَ لاڙائو ٿئو، گُهتُون گوهيون ڇَڏِ
لڏو لاهِ مَ لَڏِ، ته ڳاڙهي سِڄِ ڳَالهِه مِڙين.

بيت - 216

مَ ڪر معذورِينِ کي، اُلَهِي سِڄَّ اَويرَ
پَسِي مَران پيرَ، مانَ ڏونگَرِ ٻاروچَن جا.

بيت - 217

لَڙِئو سِڄُ لَڪَنِ تان، راسيُون رَتائين
مون کي مارئائين، اَديون! اونداهِي ڪري.

بيت - 218

وئو سِڄُّ وَڻِن تان، راسِيين ڏيئِي رَڱُ
مون جنهين سين سَڱُ، سو ڪوهيارو ڪيچ وِئو.

بيت - 219

ويٺي مون وِئو، لَڙِي سِڄُّ لَڪَنِ تان
آءٌ ڏوريندِي ڪيتَرو، پَهڻن پيرُ پئو
سورَنِ ساڻُ سِهو، اچِي ٿِئُم جيڏِيون!

بيت - 220

واءَ وِڃاءِ مَ سو، پُٺِيءَ جنهن پَنڌُ ڪريان؛
ڇَٽا! ڇَپَرِ پِرينءَ جو، پيرُ پَرنِيان تو؛
بَرِ بورائو جو، لَڳِي، متان لَٽِيين!

بيت - 221

ڏوريان ڏوريان نه لهان، واءٌ وڃايُم ڪالَ
وڃڻ مون واٽي پئو، هوتن ڪارَڻِ حالَ
جَبَلُ ڏوريان جالَ، ڪارڻِ پير پنوه جي.

بيت - 222

ڇَڏِيَمِ حُجَّ هَلَڻَ جِي، چَکِئَمِ چارِيڪا
اَدِيُون! آرِيڪا، هِنئڙي پِيَمِ هوتَ سين.

بيت - 223

ڇڏيم حُج هلڻَ جي، چاريڪا چکِئام
آرياڻي جي آسري، ڏونگر ڏينہ لڳام
پُڇجِ پرين سندام، ويٺيس وِک نه اُپڙي.

بيت - 224

ويٺيسِ وکَ نه اُپڙي، اڄُ آرياڻي آءُ
چُڪِي توسين چاءٌ، پاسي ڀر پَئِي رَڙي.

بيت - 225

پَنڌُ نه پنڌنِ جيتَرو، ڪئن سڄُندي ڪِيہَ
جيڪر ڪريان رِيہَ، پَرَ چوندا مُنڌَ چَرِي ٿي

بيت - 226

چُونِم مَرُ ”چري ٿي“، پَرَ جي سَڏُ سُڻِينِ
مَرُ مُنهِين کي ڏِيِن، مارُو اچِئو مِيهَڻان.

بيت - 227

مارو ڏيئِي مِيھڻا، مُون کي ڪَندا ڪوہُ
سو ڇورِيءَ ۾ ڇوہُ، جين پِٿُون ٿِيندِي پيرَ تي.

بيت - 228

ڏِٺان جي ٻَروچُ، مُون جئن هوتُ اَکينِ سين؛
مُون کي چَيان "لوچ"، پاڻا پيٺِيُون ڇَپَرين.

بيت - 229

ڏوهُ نه ڏيان جيڏيين، هوتُ نه ڏٺائون
مون جئن رُنائون، هوند مٿي ڪيو هَٿَڙا

بيت - 230

ٻاروچو ٻي ڀَتِ، جيڪسِ ڏٺو جيڏيين
مون جئن موڙهين مت، پَسنده پنوه ڄامَ کي.

بيت - 231

ٻاروچو ٻي رُوءِ، جيڪس ڏٺو جيڏيين
سنجهي ۽ صبوح، سورن ٿيون سَجَڪيون.

بيت - 232

ان جي ڏٺي جيڏيون! پنوهَ جي پاٻُوهَ
سنجهي ۽ صُبوحَ، هوند نه وييان وِسَري.

بيت - 233

جي هُيان هوتَ پنوهَ سين، مون جئن ملاقاتَ
پاهُن وجِهي واتَ، رِيهُون ڪِيان رِڃُنَ ۾.

بيت - 234

تو جي ڳالائي، ماءِ! ٻاروچا پڇئا
اُنين جي وائي، هوند نه وييان وسري.

بيت - 235

ڪا جا آندي ڪيچين، وڻڪاران وائي
سُڻي مان سائي، نيڻين ننڊ وه ٿي.

بيت - 236

ڪا جا ڪئائون، وائي واري ونگڙي
آيل! تِنہ آئون، ٻولي ٻاتاڙي ڪئي.

بيت - 237

بُرو بِگيرَد بَي، ٿا ڏين پارِسي پاڻَ ۾
مون لوڏائين لَکِئا، ته هاڃو ڪندا هي
مارِيندا مون کي، پنوه نيندا پاڻ سين.

بيت - 238

پييم پَٽارَن سين، ٻولي جي نه ٻُجهَنّ
آءٌ سنڌي جو سعيو ڪريان، هوءِ پارسي پڇن
آءٌ ڪين ملا تن، سرتيون! سور وِهائيان.

بيت - 239

آءٌ ڏورِيين شالَ مَ لَهين، مَ مڙين هوتَ
لَنءٌ لنءٌ منجها لوچَ، تَنَ تُنهنجي نه لَهيي.

بيت - 240

آءٌ ڏوريين شال مَ لهين، تن مَ ملين تون
ته لنءُ لنءُ منجها مون، لوچَ تنهنجي نه لهي.

بيت - 241

آءٌ ڏوريين شالَ م لهين، پرين هوئين نه پري
ته تن تسلي نه ٿيي، هَڏ نه ساهَ سري.

بيت - 242

آءٌ ڏوريين شالَ مَ لهين، ساڄَن! مڃَج سوالُ
ته سِڪَ تُنهنجي سُپرين، ٿيي جان زوالُ
وِهاڻي وِصالُ، آُئيان آرامُ ڪَري.

بيت - 243

مون وِصالا وچ پئو، ڦري آءٌ فراقَ
جي ٿي چِڪئا چاڪَ، سي پِريءَ گڏجي پورئا.

بيت - 244

جيڪين فِراقَا، سو وصالان نه ٿيي
اچي اوطاقا، مون کي پرِيَ پَرِي ڪِئو.

بيت - 245

جاڳائي جَتَنّ، گؤنرا گَسّ هَلائيا
پَهُتي رِيءَ پهاڙَ ۾، شالَ مَ آڳٽجَنّ
سُنهڻنِ جي سردارَ سين، سي توڏ مَ تَرٽِجِنّ
لُطفَ ساڻُ، لطيفُ چئي، لنگهِئو بَرُ بوتَنّ
تَنِ ڪهڙو غمُ گونگنّ، هوتُ حِماتِي جَنِ جو.

بيت - 246

ڪيڙي ڪيچايَنّ، گؤنرا گَسّ هَلائيا
لَڙئو چَڙهِئو چوٽيين، ڪَرِئو ڪوه ڪرِنّ
لَتاڙي، لطيفُ چئي، لنگهئو بَرُ بوتنِ
تَن ڪهڙي چُک چانگنّ، هوتُ حِماتِي جَن جو.

بيت - 247

ٻيون سَڀ سڱيتيون، سَرتِيون، مون چُکي سين چاءُ
اندرِ آهمِ ڳالِهڙِي، ڪوهياري جي ڪاءُ
لڳُم ذَرو واءُ، سَڄو سَڱُ نه سارِيان.

بيت - 248

سُرَهي منجها ساٿَ، آئِي بوءِ ڀنڀورَ کي
پيٺا بازارِن ۾ لائي جَتَ جَباتَ
سَندي هوتَ حِماتَ، ڪيچِ پَهُتو قافِلو.

بيت - 249

بُرو هو ڀَنڀورُ، پرَ آرِياڻِي اُجارِئو؛
لاٿو سَڀهين لوڪَ تان، هاڙهي ڌَڻِي هورُ؛
ڇورِيُون ڇُرَڻُ سِکـيُون، پرين مُهنجو پورُ؛
آيو سو اَتورُ، جِنہ ڏُکيُون ڏِکَ وِهارِيُون.

بيت - 250

ڀُـلِئو سَڀُ ڀَنڀورُ، جو پُٺِي هوتَ نه هَلئو؛
شَهرَ سُڃاتو ڪِينَ ڪِي، آرِياڻِي اَتورُ؛
ماڻِيو تنِين مورُ، ديکِئو جنِين دِلِ سين.

بيت - 251

جَني ديکئو دل سين، پُٺي سي پييون
تَپُڻ ٿي وييون، جي پنوهَ پاڻَ لِڪَائيو.

بيت - 252

گولِي بندي آهِ، زرَ خريدَ جتنِ جي
اڄُ پَڻُ آرِيِچن جو سسئي تان نه سُهاءِ
اِن طعنين کي، طالَبُ چئي، ويٺي منڌَ واجهاءِ
دائي دَرَ منجهاءِ، شالَ م ڪڍنِ ڪڏهِين!

بيت - 253

ٻانهي ٻانهوٽي، زر خريد جتن جي
آهِ ٻاروچي هٿ ۾، چڳُن سين چوٽي
معذور کي موٽي، شال پڇندا پٻ- ڌڻي!

بيت - 254

ٻانهوٽي ٻانهي، زر خريدَ جتن جي
سي ڪِئن وَڃن وِسَري جِي جِيَّ اندرِ جانِي
اڱڻ آمَانِي، شالَ ڪيچين جي ڪا مَ ٿئي.

بيت - 255

جي ڏونگرَ مون ۾ ڏکَّ، سي پَڌَرِ پُون مَ پري ري
وِهَڻُ مون وِهُ ٿئو، ڪيرَ سانڍيندي سُکَّ
هُيم هوتنِ سين چُکَّ، سڄو سڱُ نه ساريان.

بيت - 256

نه ڪي ٿيان سڱَ ۾، نڪي سڱيڻي
آهيان ڪميڻي، ذاتِ ٻاروچي نه جُڙان.

بيت - 257

ڏِسَڻُ ڀانئج ڏِکُّ، هر دمُ هوتَ پنوهَ جو
وَرُ ٻاروچِاڻي لِکَ، کُوهُ ٻارَهن ماهَ ٻِئن سين.

بيت - 258

ڏسڻُ ڏِکان آڳرو، سسئي اَڻ مَ شَڪُّ
ٿي ٻانهي، ڀَر اوئِيُون، لُڏُ مَ پَسِي لَڪُّ
ورُ پنوهَ سين پَلڪُّ، ٻَنِ ٻارَهن ماهَ ٻئن سين.

بيت - 259

ڏُکي ڏُکَ مٿي ڪري وانءُ ڇَپَرِ پيهِي
گَڏ بئي ڏيهي، سُوڌيون ڏيندَءِ خبرون.

بيت - 260

وَرَ وَراڪا ويڙِ ۾، لَڪِينِ آڏا لَڪَّ
هِي جي آڏا حقَّ، سي ڪندا ڪوهُ ڪَندِنِ کي.

بيت - 261

ٻَرِيَ! ته ٻيلِي کڻان، ساٿِي پُڇي سُکُ؛
رَفاقَتَ رُنڃُنِ ۾، ڏُونگَـرَ ڪري ڏُکُ
آرِيءَ جو اَهُکُ، مُون رَهَنُما راه ٿِيو.

بيت - 262

ڏونگر ته ٻيلي، نه ته ڏجي ٻَن ٻيلِيَن ري
ڪينَ ڇڏبي ڇَپَرين سورَنِ سَهيلي
چوٽيون چَنبيلي، جئن تئن جهاڳي اُکَتِي

بيت - 263

ٻيلِيَن ڌارا ٻَنِ،ّ ڏِجي ڏونگرُ جيڏِيُون!
ڪيرائي ڪُهَنِ تان وڌِيّس وَراڪَنّ
سَڃَنَ ڏونگر چوٽيين آڏا سِيل سُڄن
سي ڪئن پنوه پَسَنّ، جن کي نِيرُ ننگَ جو.

بيت - 264

پَسي سي سَرَهي ٿِي، جي مَيَن لنگهئا مَسَّ
تِٿُ تَنِي کي ناهِ ڪو، لَڪ مِڙئي لَسَّ
ڪوڏُ جَهِين کي ڪيچ جو، وندُرِ تهِين وَسَّ
سندي چانگن چَسَّ، پير ٺرندوءِ پَٻ ۾.

بيت - 265

آڏو آريچَن کي جَبَل جيڏوئِي
وَرُ وَٺِي واٽّ ٿِئا بُرفَتَ بِروئِي
رِنڃن ۾ روئي، پسان شالَ پنوهَ کي!

بيت - 266

جَبَلَ سُڄَنِ جالَ، آڏا آريچن کي
هاڙهي ڏانہ هٿ کڻئو ڇَپَرِ مڙان شال
ڪيچي وئا ڪالَ، تي ٿِي ڏونگَرُ ڏورِيان.

بيت - 267

ڪيچي ڪالَ ڪَهِي وئا، اديون! آڌيَ راتِ
جاڳان تان جيڪين ٿئو وِهاڻي پرڀاتِ
ڦوڙائو فقير کي ڏنو جتن ذات
رَفِيعُ الدَّرجَاتِ، پَرمَل پنوهُ ميڙيِين.

بيت - 268

سُتِيَس تان ساٿُ وِئو، آئِيَس تان اٺ نانہِ
وهاڻي ٿِي ووڙيان، تان ڪيچي وئا ڪانہِ
جي مُٺي جي مَنَ مانہ، سي اڄُ نه اوطاقن ۾.

بيت - 269

جي مَن مانِہِ سي ناهِ، جي ناه سي ڏِسَنِ گهڻا
مُوڙهو مَنجهِه و ڳاه، هِينڙو نولي ڍورَ جئن.

بيت - 270

مُوڙهو ڳنهي نه مَتّ، پَليان پَليو نه رهي
ڪاجا پييس ڀَت، جئن اڄ نه اُتائون پِري کي.

بيت - 271

جي مون منجها رُوحَ، جي وَڃي ساڄَنُ وِسِرِي؛
ته مَرُ لَڳي لُوحَ، ٿَرَ ٻاٻِيهو ٿِي مَران.

بيت - 272

لڳي مون کي لوحَ، وِره واٽون لائيون
راض جَنهين سي روح، سو وڃي ڪيچ قرارِيو.

بيت - 273

پَسِي ڏُونگَـرَ، ڏاہِ! جِمَ هلَڻَ ۾ هيڻِي وَهين؛
پُڇِي پُورج، سَسُئِي! بَلوچاڻِي باہ؛
لانچي لَڪَ لَطِيفُ چئي، پُٺِيءَ ڪيچِيُنِ ڪاہ
اِنَ وَڙائِتي وَرَ جِي، آسَرَ هڏِ مَ لاہِ؛
جو اَکِيـنَؤن اوڏو آہ، سو پِرين پَراهون مَ چئو.

بيت - 274

پانهِون، پسِي پَٻُ؛ مَتان ڪا، مُنڌَ! ڏِيين
اَڳئان ڪَؤمَ ڪَٻُ، اِيُ قالِي آڏو ڪيچَ کي.

بيت - 275

ڇِپُون ڇَپَرَ کَٽَ، پَهَڻَ پَٿَراڻِـيُ ڀائِيان؛
سيڻَنِ جِي سَهَٽَ، ڏُونگَـرُ مُون ڏولِي ٿِئو.

بيت - 276

ڪيچ نه جنبڻ جاءِ، ته ڪا هلي هوتَ ڏي
مون سين هَلي ساءِ، جا جِيُّ مِٺو نه ڪَري.

بيت - 277

آتَڻَ مَنجهه پَرِياڻُ، هو سَڀَني جيڏِيين
مون سَڀاڳي ساڻُ، ڪيرَ ڇُلندِي ڇَپَرين.

بيت - 278

آءٌ نه ورَندِيَس وَرَ ري، آئين وَريتيون وَرو
جاڏي هِنَ جَبَلَ جو، تانگھيندِيَسِ تَرو
جَتَنِ ساڻُ ذَرو، نِينهن نِبيرِڻُ نه ٿِيي.

بيت - 279

وڃوسڀ وَرِي، اَئِين جي وَرَن وارِيُون
ٻُنڀان جن ٻَرِي، ڏُونگَر سي ڏوُرِيندِيُون.

بيت - 280

وڃو سڀ موٽي، آئين جي وَرَنِ وارِيُون
ڪانَ هلندِي ڪيچَ ڏي، ڪَرِ هومَ کوٽي
ڪَڍيَم ڪاڇوٽِي، وِڌُم جوڳُ جَتَنِ کي

بيت - 281

ڏاڍي لُڪ لَڪَنِ جي، پَٽَنِ پوءِ پَچاءُ
ڇَپَرَ ڪوسو واءُ، هَرِئا تو نيڻَ ڪِئا.

بيت - 282

دوڪَ دَھِليا جِتِ، گـونرا ھَلَنِ نه گَسَ ۾
چَؤسالَئِي نه چَلِڻا، ٿِي تَنگَ نِھاري تِت
سُوڌِين جي، سَيَّدُ چئي، تَنِ پانچارَنِ پِرِتِ
اِنَ اهڙي پَنڌَ جِي، ڪا نيشَنِ پوءِ نِرِتِ
سَسُئِي وَڏي سَتِ، جا ايهي پَرِ پَنڌُ ڪَري.

بيت - 283

ڏاگهَنِئون ڏيرنّ جي، هوندَ آندا ٻَڙدَ ڀنڀورَ ۾
کُڙِيَ کُڙڪو اُنِ جو، سُتي سو سَڀَنِ
ڏاندَنِ ساٿِ، سيّدُ چئي، پِيَادِيون پَهُچَنّ
هَڻي چيلَ چراڪِئا، وَهِ پَئِي وَهُڙَنّ
جَن جو پيرُ نه لڳو پَٽِيين، تَنِ آيَم ساڻُ اُٺَنّ
گُنگَنِ ۽ جُنگَنّ، مُنڌَ اَسُونهِين ميڙيين.

بيت - 284

ڏُهلا مون ڏينہَ ٿئا پيَم ڄامَ ڄَيُون
پَسئو پنڌُ پَهاڻَ جو، ٿيي رُوحُ رَيون
لُڇُئو ٿئان، لطيف چي، ڪارڻِ دوستَ دَيون
ڀايان لڪَ لَيُون، جي سورَ پِريان جا ساڻُ مون.

بيت - 285

وِئا وراهي جيڏيُون، مون ڏُکيَ کي ڏُکَّ
ويٺي ساريان سُکَّ، هيڪاندي هُئام جي.

بيت - 286

ڏاگَھنِ، ڏيرَنِ، ڏُونگَـرَين، ٽِنھِي ڏِنَمِ ڏُکَ
سي سَڀِ ڀائيان سُکَ، ھيڪاندِ ڪارَڻِ ھوتَ جي

بيت - 287

جَتَ نه ڀائِي رَتَّ، ڌاريان ڌاريين ڏيههَ جا
وَرُ وٺي واٽَ ٿِئا بِروئِي بُرفَتَ
مائِٽِي مُنڌَ جي هُئي جَني ساڻُ جِهَتَ
هُنِ واڳُنِ مٿي هٿَ، آءٌ ڳُوڙان پُڇئو روئان.

بيت - 288

ڏاڙِهيَ ڀَنڀا ڏيرَ، وٺِي وَرُ واٽُ ٿئا
ڏينديس ڏاڍايين ڏونگريين اُني لَئي اُليرَ
ڪيچ پُڄَندي ڪيرَ، وڃڻَ سين وَسُ ڪريان.

بيت - 289

پُڄان جي نه پڄان، ته وڃڻَ سين وَسُ ڪريان
سَڳَرِ مانَ سُڄان، ته رائّي ۾ رَڙِي مُئي.

بيت - 290

جَتَنِ جارانو، مون سين ڪيچين تان ڪو نه ڪِئو
نالي سُيَسِ نِيہَ جي، مَٿِمِ بارانُو
تيلاهِين طَعنُو، ڏيئي مون ڏيرَ وئا.

بيت - 291

هوتَن ڪا نه هُئي، مون پاڻِهين پيئي پنوهَ سين
ٻانهي ٻاروچنِ جِي سَڳَرَ مِنجهِه سُئي
ساموٽي ڪِئن مُئي، جِنہ جوهِنيون هوتَ هِڻي وئا.

بيت - 292

واڪي جي نه وَرَنّ، سَڏُ سُڃاڻي پريَ جو
ڪُڄاڙي کي ڪَنّ، ڪوڙي دعوى دوس سين.

بيت - 293

ڏُکائيندي ڏوهَڙا، مُنڌَ سيڻانِين وڃُّ
پَرياڻُو مَ ڀَڃُ، ساٿُ چَڙهندو لڪَيين.

بيت - 294

ووءِ ووءِ ڪندِي وَتُ، متان ”ووءِ“ وِساريين
رَندَنِ مٿي رَتُ، هار ته مِڙِيِن هوتَ کي.

بيت - 295

رَننِ ڪارَڻِ جاهُئِي، سا ووءِ ووءِ پُڻ ويئِي
پُنوهَ کي پيئِي، رُوندِي ڪيرَ رتَ ڦُڙا.

بيت - 296

نڪا تاتِ نه تُوت ڪا، نڪا تاتِ تَوارَ
ڪانہِ پرتِ پچارَ، لَئُن ويچارِيَ لَڏِئو

بيت - 297

جيڪي طالِبَ تاتِ جا، تاتِ پُڻ تَني وٽّ
هيجُ نه آهي هَٽِ، گهورِ ته گَهرائين لَهين

بيت - 298

ڪِينهي طالِبَ تاتِ جا، نه ته آهي تاتِ تِيارُ؛
ڏورِيان پيو ڏُڪارُ، گھورِيندَڙَ گهڻيءَ وِيا.

بيت - 299

اُٿِيو ائين اوٿاڪ، ڪالهوڪو ڪاڏي ڳَيو
وِيو جاڳائي، جيڏِيون، بِرهُ، هِيُ بيباڪُ؛
چُر ڦُر ڪاري چاڪُ، سُورُ سُمهاري ڪِينَڪين.

بيت - 300

ماٺِ ماريندِيي پِرِي جِي، مَتان، رُوئِيين رَت!
ڇورِي! ڇَڏِ مَ سَتُ، هِمَتَ هوتُ وِڃائِيو.

بيت - 301

سرتيون سڀوئي ٿئو، اندرُ آرياڻي
ويٺي پسان پاڻَ ۾، ڏونگرُ ڏيِهاڻي
هُيَس هوتن هاڻي، تي ڪيچي گڏئِمَ ڪَہَ ۾.

بيت - 302

جَڙَ جِيَري جَنِ سين مئي پُڻ سين تَنّ
جي هِتِ نه هوتُ پَسن، سي ڪَنہ پر ڪيچ پَسندِيون.

بيت - 303

گُوندَرَ گَسُ پِرِيُنِ جو، ڏيکارِئُسِ ڏُکَنِ
سُونهائي سُورَنِ، ڪِي هيڪاندِي هوتَ سين.

بيت - 304

سَسُئِيءَ جِي سِرِي سان، ڪيچَ ڌَڻِي ڪانڌِي
پنوهَ پيراندِي، نِماڻِيءَ نَصِيب ٿِيي.

بيت - 305

مَردَ جنہ ماتِ ڪِئا، سَسُئِي لَنگِھيو سو
جَبَلُ وڏو جو، نوُڻِ مِڙوئِي نِيہ کي.

بيت - 306

سُمهَڻ مان ساڙو، جيڏيون جهوئي ٿئو
هوتُ لنگهئو هاڙو، تون اناسِي اوجهرين.

بيت - 307

سُتي سي نه سِياءَ، هي جي ڪوهيارا ڪيچَ جا
انگُهنِ چَڙِهو آءُ، جان نالو ڳڌوءِ نِيہَ جو.

بيت - 308

غافِل غَفِلَتَ ڇوڙِ! تُون ڪِينءَ، اَناسِي! اوجِھرين
چِپاتا چَڙهِي وئا، وڃِي پَهُتا توڙِ
نيڻين نِنڊَ اُکوڙِ، جِمَ وَرَنِ ۾ وانڪا ڪَرِيين.

بيت - 309

سنجهي رَهين سُمهِيو، غافِلِ منجهِه گهَرنّ
ليڙنِ جو، لطيف چئي، ڪَرَ ڳَرُ سوءِ نه ڪنّ
سي ڪِيئن محبّ مِڙنّ، جي سنجهيئي سُتيون.

بيت - 310

توکي ڳَهرَ ڳرو ڪيو، هوءِ ٿا هوتَ هَلنّ
ڳوڙها سِر ڳلَنّ، جِم وِهاڻي وَهائيين.

بيت - 311

وڏِي جاڙَ ڪياءِ، سُتي جِينءَ ننڊون ڪَريين
جي دَرَ ڀَرَ اُڀِينءَ دوست جي ته سُر ٻُرهَندَ سُياءِ
پنوهَ سين پيياءِ، تون نڀاڳي ننڊون ڪريين.

بيت - 312

اِيُ ڪمُ ڪميڻنِ، جِينءَ سُتِين پيرَ ڊگها ڪري
نِنڊان نِماڻين کي، اوڀالا اچنِّ
ليٽين ڪيئن، لطيف چئي، هارِي ري هوتنّ
سي پنوهُ ڪوهُ پڇنّ، جي سنجهي رَهنِ سُمهِي.

بيت - 313

مُنهُن ويڙهي مُئنِ جئن سُتِينءِ سنجهيي
اوجاڳو اَکِيُنِ کي، ڄانتوءِ نه ڏيئِي
هَٿان تو پيئِي، ٿِي ڪَچا ڪيچِيُنِ کي ڪَرِين.

بيت - 314

پَٿر پيرَ ڊگها ڪري، جڏهن سُتيون جي
تڏهن تَني کي، ساٿَ سُتيئِي ڇڏئو.

بيت - 315

تو جو ٻول ٻروچَ، ويهي ڪِيو وڻڪارَ ۾
سوئي پارج هوتَ، مون جيهي معذور سين.

بيت - 316

پهرين تون پاريج، پارڻُ پوءِ پنوهَ تي
ٻولُ مَ وساريجِ، هُو جو ڪِيوءِ هوتُ سين.

بيت - 317

سُڻِي ٻولَ سَندانِ، جِمَ سُمهين سَسُئِي!
ڪَندِينءَ ڪوہُ ڪيڻانِ، جُسي اُنِ اورانگھيا.

بيت - 318

توسين ٻولَ ٻَهون، سَهسين ساڄَنُ جي ڪري؛
ڪَندِينءَ توءِ ڪَهون، جان نالو ڳِيَڙوءِ نيہ جو.

بيت - 319

سُڻ، تو سَڱَ نه واٽِ، ٻانڀَڻِ ٻروچَنِ سينِ
ليڙَنِ ڌڻي لڄائيا ڪاهيائون ڪُواٽَ
جُهوٽي ڏيئي جهاٽُ، سببِ تو سُتي وِئا.

بيت - 320

تان جي هوت نه ڪَن، جو تون سَڱُ سُڻي سَرَهِي ٿِينءَ
ڪوڙيِين ڪُٺيون ڪيتَريون ٻانهيون ٻاروچَنِّ
سندِي ذاتِ جَتنِّ، آهي اَٻاجهي گهڻون.

بيت - 321

جَڏهن ڪُنۡ فَيَڪُوۡنَ هو تڏهن نِيو آرِياڻِي ارِواحُ
اَنگُ اَڳَھِين لِکِئو، مُنھنجو مِيثاقاءَ؛
“مَنۡ طَلَبَ شَيۡئاً جَدَّ وَ جَدَ”، اُتو عَلِيءَ شاہَ
اَڃان اِن حَدِيثَ جو، مُون آسِرو آہِ
سَرَتِيُون! دُعا ڪَجاہُ، مانَ ميڙائو مُون ٿِـئي.

بيت - 322

اڳهين انگُ سندونِ، وَهِي جيڏاهين وئو
ڪِهڙو ڏوهُ ڏِبونِ، سو مُنهُن آيو ساٿيين

بيت - 323

لِکئو جو نراڙِ، سو انگُ ڪِيَاڙيَ نه ٿيي
پاڙِئو ويٺي پاڙ، جيڪين لالَنَ لکئو لوحَ ۾

بيت - 324

جتي جيتَريون، لکِيون لوحَ قلمَ ۾
تِتي تيَتريون، گهڙيون گهارَڻ آئيون

بيت - 325

توڻي وِلاڙُون ڪرِيين، توڻي وڃين وِکَّ
ته لِکيي منجهان لِکَّ، ذرو ضايَع نه ٿيي.

بيت - 326

جيڪُس آءٌ نه تيئن، جِيئن پِريتڻون پِرينَ سين
ڪيچي ڪاهي ڪَرهَا، مُنهان وڃنِ ڪيئن
ڏوهُ مُهجي ڏِينہُ، ناته گهڻون سَٻاجها سُپُرين.

بيت - 327

ڏيرِن ڏوهُ نه جيڏيون، ماءِ! مِڙوئي مون
آءٌ اڻ-سُونهين، اُوءِ سونهان پرين سندا پر ڀون
اصل آريچن جو، پاندُ نه پُڄتو سون
جنہ جو تونهين تون، سي پيادِيُون پهچائيين.

بيت - 328

جُھٽِ پِٽي، پِہُ جَھنگِ، هاڙهي پُڇُ نهَ هوتَ کي
سُورُ سُٻيلِي، سَسُئِي، لَڪَ تَنهِي سين لَنگِھه
سُپيرِيان جي سَنگِ، مُنڌَ ميڙائو تو ٿِيي.

بيت - 329

جينء جينء جهلي جَڳُ، تِين تِين مون تاڪِيدُ ٿِيي
ڳَهرئو ٿو ڳالهيون ڪري، وِر سئو ڀَوڻي وَڳ
آرياڻي آورَڳ، ڀنڀوران ٻَهرِ ٿي.

بيت - 330

هلندي هوتَ پنوهُ ڏي، کُهجَن ڪي کوٽيون
پَهَڻ تني کي پٽُ ٿِيي، جي لالَنَ لئي لوٽيون
سَڀ سَهيليُون سِڪَ کي، چنجون ۽ چوٽيون
ٻانڀَڻِ ٿي ٻوٽيون، ته ڪُتا کينئي ڪيچ جا.

بيت - 331

ڪتا کينيئي ڪيچ جا، سندا جي پنوهَ
اڳَهِن هوندَ اَسُونہَ، جي جانارنَ ياد پُوئين.

بيت - 332

تن پئِي جانارَنِ يادِ، جي پارئلَ پنوه ڄامَ جا
سَندي لا لَنِ لاڌِ، مُيانِ پوءِ مُنڌَ ۾ ٿِئي.

بيت - 333

سسئي پڇنِ سي، جي پارئل پنوه ڄام جا
وَڍِئو ويٺي ڏي، ڪايا ڪيچَ ڪتنَ کي.

بيت - 334

جاڳايَسِ جَنبُورَ، ڪُتي قَرِيبَنِ جي
بَھِي بهڪِي اُٿئو، گِھڏِي مَنجھان گُھورَ
سَڀِ لاٿائون سُورَ، گِري ھِنَ غَرِيب تان.

بيت - 335

ڏکيَ کي ڏکنِ جا، ڏاجَنِ تي ڏاجا
لَڳِـيَسِ نائُڪَ نِيہ جِي ڪُر اَندَرِ ڪا جا
ٿَـرَنِ منجهه ٿاجا، ڪَري مُنڌَ مِرُوئن سين

بيت - 336

لڳُم ٻاڻُ ٻروچَ جو، وَسان تي ويياس
پُرزا پٻَ وَرن ۾، پِٿُون ٿي پيياس
توڻي ماءَ! مُياسِ، ته پُڻ ڪاڍو ڪيچَ ڏي.

بيت - 337

لڳُمِ پاڻُ ٻروچَ جو، اَمَڙ جهَل مَ مُون
سڀِ رڱيندِيَس رَتَ سين ڪيچان اوري ڀُون
مادرِ! مٿان مُون، ڪانگ لَمندا ڪڏهِين.

بيت - 338

جَڏهِ ساٿِيَنِ ٿي سَڏ ڪِئا، ٻڌوءِ نه ٻوڙِي
همراهِي هوتَن سين جُودان نه جوڙِي
ناحِقِ نِدورِي، مٿي راهَ ريهون ڪريينِ.

بيت - 339

اَوجَھڙِ وَتان آنءُ، ٻِيُون سَڀِ سَڳَرِ ساٿَ جي
جا نيہَ ڳِنهَندِي نانءُ، سا مُون جِئن پُندي مامِري.

بيت - 340

ماڳهن جي مُئي، ته هُندَ نه پيئي مامري
ڇڏيا ڇو نه ڪُهي، ته هٿائين هورُ وِئو

بيت - 341

ٻَڌو ڪِنہ ٻَڌاڻِ، هِنئڙو هوتاڻِي سين؛
ڪاجا پِيَسِ ڪاڻِ جِنءَ، نِبيرِيانسِ، نه نِبِري!

بيت - 342

ڪوهُ ڄاڻان ڪوهُ ٿِئو، ڪيڏانہ ٿي وڃان
هٿَ ڪرايُون آڱرِيون موڙئو سڀِ ڀڃان
ٻِئنِ گهرِ ڳڃان، مون هارِيَ هوتُ وڃائيو

بيت - 343

پنوهَ سين پِرِيتِ جو، ڪو جو پيچُ پِئومِ
ڀَنڀي ھِنَ ڀَنڀورَ ۾، وِھَڻُ وِہُ ٿِئومِ؛
مَتِيُون موٽَڻَ سَندِيُون، ڪاڪِيُون! ڪِيمَ ڏِهومِ؛
سَرَتِيُون! ساہُ سَندومِ، ٿِئو حَوالي ھوتَ جي.

بيت - 344

پورهِتَ پنوهَ ڄامَ جا، اسين ذاتِ پَرِٽَ
هوتُ کٿوريَ هِيرَئون، مون ۾ سَابُڻَ ڇَٽَ
آتَڻَ منجهه اُگهٽَ، شال ڪميڻيَ جي ڪا م ٿِيي.

بيت - 345

تان مون ڀينر! ڀَئي ناهِه ڪا، جان آرياڻِي اڳ
ڪوسو ڪوهياري جي، واءُ مَ لڳي وَڳَ
ٻئا پُڻ جَتَنِ جَڳَّ، منهنجي پرتِ پنوه سين.

بيت - 346

ويٺِيَنِ ڪو نهَ وراڪو، سُتيَن ڪونهي سَنگ
هوتُ هَلندِنِ کَٽِئو، جنِ اَنگهُن چاڙهئو انگُ
پاسي پَئِي پنگُ، رڙهي ڄام رَسِيُون.

بيت - 347

سسئي سيڄَ ڦِٽي ڪري، ڏُکِي ڏِکَ وسارِ
پٺي پير نهارِ، ته آرياڻي اُتان لَهين.

بيت - 348

لُڇي ڪين ڪُڇي، ٿي آٽي مُنڌَ اوندوههَ ۾
پَرِ ۾ پير پُڇي، لعلن جو لطيف چئي

بيت - 349

ڪو مُنہُ ڪُٺَلِ آئِيو، آهي وَسِ نه ويچارِي؛
ھوتَ! تُنھنجي ھَٿَ ري، پَھُچي نه پارِي؛
اَچِين جي، آرِي! ته پاندَ پُڄِي، لَڪُ لَنگِھيان.

بيت - 350

ڪو مُنہُ ڪٺل آئيو، ناهِ ويچاريَ وَسّ
هوتَ! تُهِنجي هَٿَ ري، گولِي ٿِيي نه گَسّ
ڏسُ ڏکِي کي ڏَسّ، ته موڙهِي ڪو مُنہ ٿِيي.

بيت - 351

جبلُ ماري جکَّ، جو آڏو آريچنِ کي
توڻي لَڪَنِ لکَّ، ته سڀِ لنگهندِيَس سکَ سين.

بيت - 352

ڪُلهنِ ڦاٽو ڪَنجِرو، مٿو اَگهاڙو
مُنهنجو ڪُڄاڙو، هاڻي هِنَ ڀنڀورَ ۾

بيت - 353

اڃا راتِ رتُومِ، ڪوڏِ ڪوهياري ڪَنجرو
روئِي پُسايومِ، سَوارو سُورَنِ سين.

بيت - 354

ڏيرنِ آئون سورَن کي، سَئين ڀَتين شاباسِ
هُئا هَماري پاسِ، ٻيلي ٿِئڙَمِ ڇَپَرين

بيت - 355

سُکِين ٿِيُ مَ سَنَري، پَسي ڏکَ مَ ڏَرَّ
پَٽِي ڪرِ مَ پاهِنجو گهورئو اڏِ مَ گهرُّ
ماري هڏِ مَ مَرُّ، مَڇُڻ جِيُّ جِيَارِيين.

بيت - 356

سُکين ٿِيي مَ سَنَري، ڏُکيين ڪِينَ ڏري
اوري هڏِ نه اُڀيي، پُوري تان نه پَري
سَرتيون ٿو سري، ٻِنهِي رِيءَ ٻانڀڻِ کي.

بيت - 357

پَسي لَڪ لُڏنِ جي، مُنڌ نه منجها تَنّ
جا پَرِ کاهوڙِينّ، سا پَرِ سِکِي سسِئي.

بيت - 358

چانڪ آيَس آڳاهِين، تان اُتَهين اُڀي آهِيَان
پِرتِ پَراهِين، هاڻِ مَران مَ جِيَان.

بيت - 359

سَنڌيون سُور ڪَرِين، هِيُون ڏکي هوت کي
پِريَنِ جي پاڻ ڪِئاسي سُتي سُکُ نه ڏِين
جي ماڙُهنِ کي مارِينِ، آءٌ تَنِ سورَن کي سَڏ ڪريان.

بيت - 360

سرَتيون سورَ پِرينِ جو، سُڃَنِ ۾ شامِلُ
ڪوهيارو ڪامِلُ، مون کي ڏُکَ ڏيکارِئو.

بيت - 361

ڏُنگَـرُ ڏَنا ڏُوڻِ، مُون پارِکُو پُڇِئا؛
هيڪِليُون هَلَنِ جي، سي تاڪُنِ سَندِي تُوڻِ؛
اِي اَهُکِي ڀُوڻِ، سُنهَن رِيءَ نه سُٿِرِي.

بيت - 362

لَکين لورائُو، سَهَسين آهِينِ سُڃَ ۾؛
بَرَ ۾ بورائُو، کَڻُ، پِيادِي! پاڻَ سين.

بيت - 363

پاٻوهيو پيرَ کڻي، وانڪِئو وانڪئو وِکَ
ڏُکَ تنهِين کي ڏِکَ، حُبَّ جَهين کي هوت جي.

بيت - 364

رَهيو ويٺي راڳِ، اَمَڻِ اورِئا نِجهُرو
لاٿو ڏيہَ وَڻنِ سين، مون لاڳاپو ۽ لاڳِ
ڏونگَرُ سي ڏورِينديون، جَنِ اندرِ ٻَري آڳِ
هوتاڻِي! هِن ماڳِ، مون کي ڇڏِ مَ ڇَپَرين.

بيت - 365

مون کي ڇڏِ مَ ڇَپَرين، هِنِ هنڌِ هوتاڻِي
نيجِ نماڻي پاڻَ سين پنوهَ آرِياڻي!
تو هِين لئي کاڻِي، ڀُوڻِي ڏونگرَ ڏورِيان.

بيت - 366

مُون کي ڇَڏِ مَ ڇَپَرين، هِت، هوتاڻِي! هاڻِ؛
اوڏِي مُنڌَ اُٺَنِ کي، اَللهَ ڪارَڻِ آڻِ؛
پورهيو ڪَندِيسِ پاڻِ، اَڳِيان آرِيچَنِ جي.

بيت - 367

مون کي ڇڏِ مَ ڇپرين، هوتاڻي هن هنڌِ
توسين ٿينديس پنڌِ، ڏينديسِ باهِ ڀنڀور کي

بيت - 368

سَڄڻَ ميخون ڏونگَرين، ڏونگَرَ ڀُوُپن ڪِيرَ
اِهڙا سيڻَ سُڌيرَ، ڪينَ لهندينءَ ڪي ٻيا

بيت - 369

اوءِ تان اوٺِيُنِ نه ڪَيو، جِئن اُتُنِ آرِيءَ ڄامَ،
ٻرڪِي ٻاهَرِ نِکتِي، گاذَرِ مَنجھان گامَ؛
ساهُ ڏِنائِين سامَ، سُتِي سَڳَـرَ پَٽِيين

بيت - 370

اوءِ تان اوٺِيَن نه ڪئو، آريَ اُتنِ جيئن
ڪيچِ پهچي ڪِيئن، اِهڙنِ اَٻاجهن سين

بيت - 371

ٻاروچا ٻئا گهڻان، مُهنجو پنوهُ سِرُ سَڀَنِّ
چانگي تي چڙهي ڪري ڪندو وَرِ وِلَهنِّ
مٿي معذُورِيَنّ، هوتُ رکندو هَٿڙا.

بيت - 372

ٻاروچا ٻئا گهڻان، مون اَجهو آرياڻِي
چونڊي رکئم چِت ۾ ساڄنُ سڃاڻي
جا وندر وڪاڻي، تِنہ جو موٽڻ ڪو مسَ ٿيي.

بيت - 373

ڪِيُم وِندُرَ جَنِ وِڻنِ سِين سَهسَين سُکائون
پنوهُ کِڻي پاڻّ سين اِينديَسِ جي آئون
وَرندي واچائون، ڏِيندِيس شاخَ سَڀڪهِين

بيت - 374

سَڄي هَٿِ ساٿينِ جي وانءُ مَ مالارِي
ڏائِي جا ڏيرَنِ جي مَڻِج سان ٽارِي
مانَ وِرمَنِ وچ ۾ اولاڻي آرِي
اَسُونہِ ويچارِي، اِنَ پَرِ مِڙي هوت کي

بيت - 375

هوءَ جا گهوري گهوٽِ جي، تنہِ کي چرِي چُونِ
اُگهاڙِيون اَتَڻَ ۾ هوتَ پڄاڻان هُون
پَرا تَنِي پُونِ، ڏٺو جَنِ اکينِ سين

بيت - 376

پُٺِيءَ ڪيچِيُنِ ڪَڪِرا، ڀاياڻِي ٿِي ڀورِ
ٻنڌي لڪ، لطيف چي، اٿي ڏونگر ڏور
رائو مڙوئي رت سين، ڪارڻ ڪانڌ ڪڪور
جَتُ وَڃي ٿو جورِ، اُپُڙُ ته اوڏِي ٿِيين.

بيت - 377

چڙهُ چُڪِئائي چوٽيين، ٿَڪِيائي ٿَرُ ٿيل
هَلِج هوتَ پنوهَ ڏي، ڀئو مڙيئي ڀيلِ
اُٿِي رائو ريلِ، ويٺينِ تان وارِي وَري.

بيت - 378

موٽڻَ کان اڳي مران، موٽي مران مَ ماءِ!
لُڇِي لالڻَ لاءِ، شالَ پَونديَسِ پيرَ تي!

بيت - 379

ڪيـچِ مَ خَبَرَ هوءِ، هِنَ مُهنجِي ذاتِ جِي!
مَتان پنوهَ پوءِ، لَڄَ پنهنجِي لوءَ ۾!

بيت - 380

ڏٺَم اُٺَ اکِين سين، مانَ ٻاروچا هُونِ
جَنين ڌاران پُونِ، موريسَر اکيُنِ ۾.

بيت - 381

ڏُکيَ توءِ ڏڪارُ، سيڻن ڏيہُ سُڪارِئو
ٻاروچاڻون ٻارُ، سڀوئي سَواءَ سين.

بيت - 382

ڏکيَ توءِ ڏڪارُ، توڻي وَسنِ مينهَڙا
صاحبَ هٿِ سڪارُ، هِنَ وسِ آهِينِ هَٿڙا.

بيت - 383

ٻانڀَڻ-ٻيٽِي آهِيان، پَرٽَڻِ پاليياسِ
حُسنَ هوتَ پنوهَ جي، موتُ مارِيياسِ
جانڪين تان جِيندياسِ، پييَس وَرِ وصالَ جي.

بيت - 384

سڄڻُ ڏٺو جَنّ، موٽَڻُ تَنِي ميهَڻو
اِيُ مَرَڪُ معذوريّن، جئن مَرنِ پريان جي پيرَ تي.

بيت - 385

وَرُ لَڪنِ جِي لوڏَ، گهوريان سُکَ ڀنڀورَ جا
اَمَڙ، جي تون آڇيين سي مون ڪمِ نه اچن ڪوڏَ
هِنيين مهنجي هوڏَ، ٻَڌيِ ٻاروچنِ سين.

بيت - 386

جيڪُسِ يادِ ڪَياسِ، وَرُ وڃِي وَڻِڪارِ ۾
جَرُدَ جَرِيدي پَنڌَ ۾، اَدِيُون! آءٌ ٿِياسِ
وَڃِي ڪيچِ پُنِياسِ، ٻاروچاڻِي ٻاجھه سين.

بيت - 387

آيا آسَ ٿِئامِ، ٻاروچا ڀَنڀورَ ۾؛
پَسِي پَهَرَ پُنوهَ جِي، نَهُه سِيئن نيڻَ ٺَرِئامِ
گُوندَرَ وِسِرئامِ، سُکَنِ شاخُون مُڪِيُون.

بيت - 388

ڪو جو آهِسِ ڪوڏُ، ٻاروچاڻي سَڱَ جو
هوءِ جي چونِس ٻوڏُ، ته جي سُڻائي جَڳَ ۾.

بيت - 389

ڀَلي ڪري ٿئوم، هيَ سڱُ ٻاروچنِ سين
وڃي ڪيچُ ڏٺوم، پُٺي لڳي جَنِ جي

بيت - 390

اچئو مَرُ اچنّ، ٻاروچا ڀنڀورَ ۾
نالو کڻِي جَنّ، ڪميِڻي ماڙهُو ٿيِي.

بيت - 391

جڏهن پيئي ڇَٽَ، ڇَپَر هوتَ پنوهَ جي
پَرَهي ويٺيون پَٽَّ، گوندرَ لٿا گوليين.

بيت - 392

ڇپرِ هوتَ پنوهَ جِي، جڏه پيئي بُوءِ
راڻين وَرِي رُوءِ، گوندرَ لٿا گوليين.

بيت - 393

ڇپر پيئِي ڇان، جڏهن هوتَ پنوهَ جي
راڻِين رَنڪو ٿِئو، دَر دَر پيئي دانهه
ساٿَ آيو سروان، اديون شهر ڀنڀور ۾.

بيت - 394

ڇِنَنِ توءِ مَ ڇِنَّ، پاءِ اميري اَن سين
هُوءِ جي اَوَڳُڻَ ڪَننِيئي سسئي! ته تون ڳُڻان ني ڳِنُّ
پُٺِيَ لڳِي پِنُّ، هِنَ سُنهاري سڱُ کي.

بيت - 395

اديون ڪا اِيندِي، ڇپرِ مون سنڱ ٿِئو
لائيندِي لڱنِ کي مَليرا ميندي
وِندُرِ آءٌ ويندي، آرياڻي اَجهو ڪري.

بيت - 396

اَڄُ ملندِيَس، ماءِ! ڌاڄا ڪَنديَسِ ڪَپڙا
جِيجان! جوڳِياڻِي ٿِيان، مون کي جھلَ مَ پاءِ؛
هوتَ ٻَاروچي لاءِ، ڪَنين ڪُنِرَ پائِيان.

بيت - 397

کُهِجُ مَ اجهاکيہَ، گردَ پَس گُنگَن جِي
ڏُکِي منجها ڏيہَ، نِڪَر ناهِ ڪُلهي ڪري.

بيت - 398

جِئائِين واري واڳَ، اوٺِي ٿِئا ڇُلنگِيين
مٿي تِنہ ماراڳَ، پَئِي پُرزا نه ٿِيين.

بيت - 399

جِين جِين تَپي ڏِينہُ، تِين تِين تاڻي تِکَ ۾
ڪو اڳانجهو نينہُ، ٻانڀڻِ ٻاروچنِ سين.

بيت - 400

جِين جِين ڀڄي راتِ، تين تين تاڻي پنڌَ ۾
ڀورِيَ ٻِي نه تات، جيڪا سا جَتنِ جي.

بيت - 401

روجَهه ڏٺائين رات، ڀانءِ ڪر اوٺِي آئيا
ڪيچِيَنَ جي ڪَري ٿِي توءِ تنين جي تاتِ
ٻاروچاڻي ذاتِ، مَنَا مُئِي نه وِسَري.

بيت - 402

اَوَجھڙ اَسُونهَن، ڏيہُ گھڻو ئيِ ڏورِئو
سَڳَرُ ريءَ سُونهَن، ڪميڻي ڪا نه لهي.

بيت - 403

مُسافِرِنِـئُون، ماءِ! وِرِه وِهايُمِ وِتَرو
اَچِي ٿِـيَمِ اوچتِي، تن سانگِـيُنِ سين ساڃاءِ؛
آيل! جَھلَ مَ پاءِ، هِنئون هوتَ هَڻِي وِئا.

بيت - 404

جيڪا ڪندِي نِيہُ، ٻاروچاڻي ذاتِ سين
سِڪَڻُ سارو ڏينہُ، چَڙهڻُ چاڙِيڪَنِ تي.

بيت - 405

جيڪا ڪندِي سنگُ، مون جئن ٻاروچَن سين
اَنگُهنِ چاڙهئو انگُ، رُندي سا رتَ ڦُڙا.

بيت - 406

جيڪا ڪندي مَنجههَّ، مون جئن ٻاروچَنِ سين
مٿان ڳَلَنِ هَنجهُه، ڪِين لاهِندِي ڪڏهين.

بيت - 407

ٻيلي ناهِ ڀنڀورَ ۾ تِنہ سسئي جو سُهِي
ڏمر ڏيرَنِ مَنَ ۾ ڪندا اِيَ ڪُهي
لنگهائي، لطيف چي، کَڻِج ڄام کُهي
هِيَ معذورِ هَڏِ مُئِي، تون ڪانڌَ مَ وڃيج ڪيڏَهيِن.

بيت - 408

تِتِرُ لَنئي، چِڪَ ٿئي، مٿا وِسي مِينہَ
صَبَاحَ سڄو ڏِينہُ، اَٺَ مَ لهو اوٺيا.

وايون

وائي - 1

تَنَ مَنَ منجهِه تَوارَ، هو يارَ سَدا آهي سِڪَ جي- وو...
تئن چُڻڪَنِ چِتَ ۾، جئن سَاگَهنڊِي لارَ
لڳِي اڃ اکينِ کي، سِگهو موٽ ستارَ
پَسان ڪينَ پريتَڻُو، ڪاڏي پرتِ پچارَ
بَندِياڻي ڀنڀورَ ۾ آهِيان تو آهارَ
مون کي ڇڏِ مَ ڇَپَرين، آرياڻي آڌارَ!
ڏِيَا خيزَ خِزَانَ ۾، بي تو منجهِه بهارَ
مُضرتَا مون کي ٿِئا، حڪيمَنِ هزارَ
دوا آهيين دِلِ جِي، وَارُو واقف ڪارَ
آڻي ڏي عَلِيلَ کي مَعجُونُون موچارَ
آهي عبداللطيف کي، تُنهنجِي پِيّ پَچارَ.

وائي - 2

معلومُ حالُ حَبيِبَ، مون کي دَردُ حَبيبِي وو
مون کي دردُ جَدِيدِي وو، مون کي حُبّ حبيبي وو
معلوم هوتَ حبيبَ، مون کي درد قديمي وو
آلُودِي آزار کان، تو رِيءَ ٿِيَسِ، طبيبَ
شادِي ڏِيين صِحّتَ جي، غَمِي لاهِ غريبَ
ڪاهِلِ آهيان ڪُوِ ڙِي رَسِي، لاهِ رقيبَ
حاذِقُ آهين هِن جو، اَچين شال عجيبَ
آهِيان ٿي آهون ڪريان، نَعري منجهه نصيبَ
دوا آهين دِلِ جي پُڇ پُڇ رَهِيَان طيبَ
الا عبداللطيف کي، ڪوڙيين لاءِ قرِيبَ.

وائي - 3

وِ هُ مَ واٽَ وِرچي، هو الا ميان! جي ڪَهنديئن تي لَهندِيئن
پيرَ پَٽائِين ڪُونئرا، رائي ڪِئڙَسِ رَچِي
مُنہُ ڪر مَعذورينِ ڏي، پُنوهَ ڄامَ پَرچِي
ڪَنِي اچِي ڪا ڪَهي، ڪني اچي ڪا چَئِي
امُلُ ڀائِيَان اُنَ کي، ساڄَن مون کي جا چِئي
وِندُرَ واٽِڙيَن ۾، ڪانڌي ٿِيندم ڪيچِي.

وائي - 4

خوبِي منجهه خِفَتَ، اي دوست دِقَتَ،
آهي عبداللطيف کي
هِجي ڪريان نه هيجَ کي، مطالع محبّتَ
مدح مُنهان نه ٿئي، سندي سُورَ صفتَ
پِريان جي پِستانَ جو، فاقوئي فرحتَ
حُزنُ هوتَ پنوهَ جو، رڳيائي راحتَ

وائي - 5

هي جي هلئا هوتَ سونهارا
مون نه وَهيڻان پنوهَ سڱيڻان
سسئي پڇي ساٿَ جا اوطاقون اوتارا.
ٽليون ٽئونرَ هَيدِيُون مَيَنِ سِرِ موچارا
آن ڪي ويندا گَڏِئا، آرِياڻي اِهپَارا
مون کي نِيندا پاڻَ سين، ڪاملَ ڪُر اُجَارا.

وائي - 6

شاديءَ جو سينگارُ،
آيَلِ، آيَلِ، مَرَڪُ مُنهنجا پِرينِ
آهي ڳَههُ ڳچيَ ۾، ڏي هالُورا هارُ
آهي اُگهاڙنِ کي جانِب جو جنسارُ
آهين کاڄُ بُکِئنِ جو، تون طَعامُ تَيارُ
اعليٰ اڇو عيدَ ۾، دوسان جو ديدارُ
حُسنَ هوتَ پُنوهَ جي، ڪَڪورئو ڪوهيار
سُڃَّ ڪِئائين سُرَهي، واسئائين وَڻڪارُ
ڇَپَرَ ڇَٽُون مُڪِيُون، عَطرُ ٿِئو آوارُ
ڪوڙيين ٿئا ڪيتَرا نالي تان نِثارُ
سَدا صَلابَتَ جي گولِي گِرفتارُ
گهوريان گهَر گهَٽِيُون، اچي جِئان آڌارُ.

وائي - 7

مون انڌيَ ڏي ايندا، هوتَ سلامتَ سُپُريِن
1.سَڱُ نه ڪندا سُکَ سين، سورَ سڱِيڻان ٿيندا
2.پَرِيٽِ نيندا پاڻَ سين، ڇوري تان نه ڇڏيندا
3.پَلَئه لائي پَهنجي نِيه کي اُتِ نِيندا
4.رکِي ڳَلُ ڳلَنِ تي، نِيہَ نياپو ڏيندا.

وائي - 8

ڪوهِياري جي ڪا، ماريندِيَمِ ماءِ!
جا مون اندرِ ڳالَهڙِي
هوتَ هَلِن، آءٌ وِهان، ڪر ڪَا ايَّ جڳاءِ
چَڙهان ڏونگرَ چوٽيين، سُپيرِيان جي ساءِ
نهارِينديَسَ نِڪَڻين، هاڙهو هوتنِ لاءِ
مِيان مون کي ميِڙيين، سندي جانب جاءِ
پانڌيڙا پيرَ ڀري، پريان کي پهچاٰءِ
سسئي جي سِريَ کي اوڏاهين اُٺاءِ
پيراندِي پُنوه جي، مُئي جو لوڙهُ لٽاءِ

وائي - 9

پنوهُ پريشانُ، هَي هَي حالُ منهنجو
مُونکي بُکَ بوتَنِ جي، ناڪِي ڀائِيان نانُ؛
شَهرُ صَحرا ڀائِيان، مُون ليکي مَيدانُ؛
رُوئان ٿي رُنڃُنِ ۾، آرِيءَ لئيِ عُرِيانُ؛
پِٽِيان مُنہُ پَسَڻَ لَئي، هِتي ٿِي حَيرانُ؛
آهي آرِي ڄامَ جو، مُون کي ڪارِي ڪانُ؛
ديوانِي کي دِلِ ۾، سُورَن جو سامانُ
وجهج پِڪَ پينار تي پريم کائي پان
ڪڏهين ٿيندو ڪيچ ۾ مُٺِيَ جو مڪانُ
آهيين عبداللطيف کي اڳئان تون اڳوانُ.

وائي - 10

جيڏيون ! جا جَڙَ لايَم، جِيَّ جَتَنِ سينِ
سامون سرَتيون سيباڻيم تنہِ جِيڻُ جالَ ڪيَم
مَهارَ جامَين جي سنجهي هَٿِ هُيِم
صبحِ سُتي سِڪَ ۾ ويسَلي ويَيم
ڪوڙِيين ڀالَ پنوه جا گنجي منجهه گُهريمِ
سُتي سَنگهَرَ پَٽيين جِنہ سِگهي سارَ لَڌيمِ
هڪلَ هوتَ پنوهَ جي سَنگهَرَ منجهه سُيَم
ڏورِيندي ۾ ڏوِنگرين اُت ٿَهَرَ ٿُوڀَ ٿِيمِ.
وِلون ويلا ڇَپَرين ڪارَڻ جَنِ ڪِئِمِ
موٽِي ماءَ ! ڀنڀورَ ۾ شالَ اَڱڻ سي آيم.

وائي - 11

لڳو مَنجههِ لَڪَنِ-آيلِ!
آيل! اچِي پَسو پير پنوهَ جو
نه ڪنہ مروءَ ڊاهيو، جهورئوتان نه جهَڪُنّ
بورائو جو برَنِ جو ريڙهي مَنجهِه رِڃُنّ
کِہَ کٿورِيان اَڳَرِي، هاڻي جا هوتن.

وائي - 12

لائي جا وَرۡنَ کي، سا ڪانڌَ! مُهِنجي ڪورَ.
ڇپر کٿوري ٿئو، ٻي تاجڙي ڦُلنِ ڦورَ
اچنِ پرين پَتنگِئا ڪَرَ ٻاٻيهو جئن مورَ
اسان سِر کَنڊُ نه سَپَجي، هوءِ عَطُرپرين اَتورَ
اصلِ لِکئا اَنگَ ۾ هِن آرياڻيَ جا هورَ

وائي - 13

ڏِينديس ماه مروئن کي آءٌ جرا جي ڪري-اي هوتَ!
ڏيئِي باهِ ڀَنڀورَ کي، آءٌ آيَسِ تو ڳَري
آرياڻِي پنوهَ ري، سَرِتِيُون! تان نه سَري؛
جَنڊِي پايو جانِ ۾، ڏُکِي ڏُکَ ڏَري
آءُ اوراهُون، سُپِرِين! وَڃُ مَ، پِيَّ! پري
مُون ڏِٺِي، مُون وِسَهو، وِرچِي تان نه وري
ڏُکِيءَ جي ڏيکارِيين، ڌاران مُنہَ مَري
پيالي پِرِيُنِ جي، موهِيَسِ ميٺَ ڪَري
آرِي جي عِشقَ جِي، اَندَرِ آڳِ ٻَري
توکي توءِ نه ڇَڏِيان، جي وَڃان ڀُونءِ تَري
ڌَڙُ وِجَھنديَس ڌُوڙ ۾، مَٿو ڌارَ ڌَري
هَلَڻُ سُڻِي هوتَ جو، ڏُکِي، پَسُ ڏَري
پِرِين! کَـڻِـجِ پهِنجِيُون، اَکِـيُون ٻاجَھه ڀَري

وائي - 14

توڏَن تان نه تَوارِئو
مهنجو لالَڻ وارِ هو، اللهَ ڪارَڻِ اوٺيا
ميندي جا مليرَ جي، چانگنِ کي سڀ چار هو
شرف لهي سسئي جي ڪٺل کي ڪَمُ ڪارِ هو.
اللهَ ڪارَڻِ اوٺيا، واڳَ وٺي وَرُ وارِهو.

وائي - 15

غَفِلَت يارُ گنوائيو، ٻَڙي جيڏيون!
ڪيئن ڪريان ڪوهُ ٿيو
1.سُتِيَس تان ساٿُ ويو، اُٿيسِ تان ڏُک آئيو
2.پُڇان ٿي پنوهَ کي عَبثُ تان اَنُ کائيو

وائي - 16

منهنجي شهر ڀنڀور ۾ گِلا ڪا مَ ڪَري،
ٻڙي جيڏيون لکئو تان نه ٽَري
جنهن وٽ هيٺان هلئا سَڄڻ سانگ ڪَري
لامون تنهن وڻ سنديون لوڏيان لائيان ڳَري.
جو سينگار سرتيين سو مون ناه ڳَري.
جهڙي تهڙي حال سين وڃان پير ڀَري.
قضا جا ڪريم جي ڪنہ کان ڪين ٽَري
جيڪين لِکئو لوح قلم ۾ پاريان سوئي پَري.

وائي - 17

مون کي تان جَهلَّ مَ پائيو
وو جيڏيون!، آءٌ هلندِي هوتَ ڏي
هِيُ جو بارُ ڀنڀورَ جو، لوٺِي تان سڀ لاهيو.
آهي عاجُزَن کي پَسُ سندوني سايو
ڪين رَهنديسِ ڪُنڊَ ۾ نه مون پَئه نه پايو
وِهاري وطنَ ۾ شُهدِيَ کي مَ سِڪاهِيو
ڪُٺَلِ ڪجاونِ ۾ چاڙهي هِيَ هلايو.

وائي - 18

ٿَڌيءَ ٿَڪِي نه وِھي، تَتِي ڪَري تاڻَ؛
وِڌائِين وَڻِڪارِ ۾، سَسُئِي پاڻُ سُڪاڻَ؛
پُڇي پَہَ پَکِيُنِ کي، پيئِي مُنڌَ پَرِياڻَ
ڏِنَسِ ڏيہَ وَڻَنِ جا، تن اَللهَ لَڳ اُھڃاڻَ؛
اَچي آرِياڻِي وَرِي، مانَ پَرچِنِ پاڻَ.

وائي - 19

زارِي سان زاري، ميان اَلو اَلو
ٻاروچي ساڻ، آءٌ ڪنديسَ زاري
ڪري ڪوهيارو وِئو، مون سين قيامت ڪاري
ڪين جَيندِيس جيڏيون، سورَ پريان جي آءٌ ساري
هِندُن جئن هولي ڪري ڌوڙ مٿي تان مون هاري
مون کي ڳَهرَ ڳرو ڪِئو، ننڊ ندوري آءٌ کاري
چُڪيَ کي چاڙهي وڃو، بوتا هُئڙا باري
مانَ وِرمَنِ وچ ۾، اولاڻي آري.

وائي - 20

دردَ مُهنجي جا دارون، وو يارَ!
موٽُ سَٻاجها سُپُرين وو!
مون لڳيون، مون وسهو، محبت جون مارون
مائِٽنئو مون سين گهڻا، ڪُسَڻ ڪِئا ڪارون

وائي - 21

ڪَرَهَا مَ ڪاهيو، ميان ڪيچي!
آءٌ آرِياڻي عَرَض چَوندي
ڪري هوتَ هلڻَ جي لوٺيَ کي مَ لڄاهيو
وِسيلو وِلِهنِ جو آڳانڍو اَئين آهيو
پاسي ۾ پريٽ جي جيڪين اُٺ جُهڪاهيو
وِلهيءَ جي ويهاءَ ۾ واڄٽ سَڀِ وڄاهيو
اُگهاڙِيون آتَڻَ ۾ پَهنجون پاڻ پَراهيو
ساڪِنَ ٿي شهر جا معذورِ کي مَرَڪاهيو
سائِينءَ ڪارَڻِ سپرين صورت کي مَ سِڪاهِيو
پنوهَ ڄامَ پَريٽِ سين ويهي سورَ وراهيو
لاهي بارُ ڀنڀورَ ۾ ويندي گهوٽُ وَناهِيو
پرڻائي پنوه کي نيکِٽي نِکراهيو
ٻيلي ٿِي ٻانڀڻِ سين ڏُکي ڏيج ڏکاهيو.

وائي - 22

هُل هوتَنِ ڪارَڻِ حالَ، سَڳرِ ٿيندينءَ ساٿَ جي
پيرَ پَهنجا پِري لَئي ڪوڏ رَتائين ڪالَ
چَڙهندي سِر چوٽيين سي ئي لَڪَنِ ڪِئڙسِ لالِ
جي ڀائيين جَتَنِ جي ويجهي ٿِيان وِصالَ
پُرِي پٻَ وَرَنِ ۾ وجهج ڪا وڙالَ
ڪيچان آئيو قافلو مَيَنِ مَٿي مال
جتي جَمَاجَنَ کي جبلَ ٿينِ جنجالَ
پُڇجِ پيادن کي اُتِ آرياڻي احوالَ.

وائي - 23

وَسان تي ويياس، آيل! آيل! لَڳُمَ ٻاڻُ ٻروچ جو
آهي آري آسري نه ڪو پيءُ نه ماس
پُرزا پَٻَ ورَنِ ۾ پِٿون ٿِي پِياسِ
ته پُڻ ڪاڍو ڪيچَ ڏي توڻي ماءِ مُياسِ
آيم اَنڌي لوڪ سين، مُٺي آءٌ مُٺيِاسِ.
پييم پنوهَ ڄام سين ڪُٺي آءٌ ڪُٺِياسِ.
پئم وِچُّ وصال ۾، سنجهي آءٌ سُتِياسِ
اَلا اُنِ مَ وِسَران، ڏٺي جَنِّ جِياس
پاڻُ وڃايمُ پيرَ تي ڇُٽِي آءٌ ڇُٽياسِ
پييَس وَرِ وِصالَ جي، جانڪِيتان جِينَدياسِ.

وائي - 24

اهُکِي آڳَہُ آهي وو آهي
مون کي تان نه ڇڏيندو تِکَ ۾
آرِي اُگهاڙَن کي، پنوهُ ڄامَ پَراهي، وو!
پُڇي، پوءِ پئنِ کي لَڪنِ ۾ لَڏَ لاهي، وو!

وائي - 25

هوتَ سي هَلَڻ هارا، ڪيئن ڪريان آءٌ اُن سين
کُوءِ پلنگَ، ٻَنِ پٿراڻيون کِيَڻِ سي ٿئم کارا
ڪيچَين ڪَرهَ پلاڻيا، مَيَا سي ٿِئمِ مارا
سُونهَنِ سُپيريَنِ جا، اَتَڻَ وٽِ اوتارا.

وائي - 26

هَم سُون ساٿ ڳَيا هي، هم سون يار ڳيا هي
جو ڪُجُہ ڪَرِ نان سو ڪرِ رَهيا وو
1.مردُ زنان مات ڪيا، لگنا لوڪُ لِيا هي
2.ڪَهي ڪَهِيو قافلو، زَن ڪُون زُود بِيا هي

سرود سهڻي يعني توڏي

بيت

بيت - 409

پاڻُ مَ کَڻجِ پاڻَ سين، رِيءَ وَسِيلي وَڌُّ
لاَلَڻُ تَنِين لَڌُ، عشق جَنِين جي آڳَ ۾.

بيت - 410

پاڻُ مَ کَـڻـجِ پاڻَ سين، رِيءِ وَسِيلي واءُ؛
مَٿان سائِرَ، سُهڻِي! پِرتِ وٺجي پاءُ؛
نِينہ ڳِنهندي نانءُ، واءُ پِريان جي پارَ ڏي.

بيت - 411

پاڻُ مَ کڻِج پاڻَ سين، ريءَ وسيلي وَڃّ
ڀيلو ڀيري ڀَڃَ، اُڪَنڊَ کَڻُ عَمِيق ڏي.

بيت - 412

پاڻُ مَ کڻج پاڻَ سين، وسيلا وڃاءِ
عشقَ ساڻُ اُٺاءِ، پيرُ پِريان جي پارَ ڏي.

بيت - 413

پاڻُ مَ کَـڻـجِ پاڻَ سين، وَسِيلا وِسارِ؛
لُڙُ لنگھائي، سُهڻِي! پِرتِ وِجھنديين پار
سي تُرتُ لنگِھيديُون تارِ، اُڪَنڍَ آڳَہُ جن سين.

بيت - 414

آڳَہ عشقَ وارِيين، جَڏهن کنيا جَنّ
تَڏِهن رَسِئا تَنّ، مِهڻا تِنہ مِهارَ جا.

بيت - 415

ڪونهي آڳَہُ اَهِڙو، جهڙِي مُحبتَ مَنِ؛
اُڀيُون اوريين پارَ ڏي، ڪُوڙيُون ڪَکَ پُڇَنِ؛
ننَدِي تِنين نيڙ ٿِيي، جي رِيءَ تُرهي تَرَنِ؛
سِڪَ رَساڻي، سُهڻِي! اَصۡلِ عاشِقَنِ؛
سي جَھليُون ڪينَ ڪُنَنِ، پُڇَنِ مَرُ مهارَ کي.

بيت - 416

پُڇَنِ جي ميهارَ کي، پُڇي تَنِ مهارَ
تُرَهو تِنِين بارُ، عِشقُ جنِين کي آڪِرو.

بيت - 417

عشقَ جنين کي آڪرو، تُرَهو مٿي تَنّ
جي ساهڙَ کي سِڪنِ، تنين جَرُ جنڊو ٿِيي.

بيت - 418

تُرَهو آڇِ مَ تِنہ کي، جِنہ عشقَ سين آگاهه
پڇي مَسَّ ملاحّ، ساهَڙُ مَڻي سُهَڻِي.

بيت - 419

سو ساهَڙُ، سا سُهِڻي، سائِرُ پُڻ سوئِي
آهي نِجوئِي، ڳُجهه ڳُجهاندرَ ڳالَهڙِي.

بيت - 420

ساهڙَ ڌارا سُهڻِي اَڌوتِي آهي
ڪُنڍيون جو ڪاهي، پاسي تِنہ پاڪ ٿيِي.

بيت - 421

ساهِڙَ ڌارا سهڻي نسورِي ناپاڪ
نجاست ناههِ ڪا اُنِين جي اوطاقَ
هوءِ جي کيرَ پياڪَ، پاسي تنين پاڪ ٿيي.

بيت - 422

ساهڙ ڌارا سهڻي هِيَ جُنُبي جوءِ
هنَ پاڻيَ سين پاهنجو مورِ نه مٿو ڌوءِ
جي پِريَ پاسي هوءِ، توڏِي ته ڪَرَ تَڙُ ڪِيو.

بيت - 423

ساهَڙَ ڌارا سُهڻِي، هِي تان چُڪِي زالَ
توڏِي تَپُ شرُوع ٿِيو، هَي! هِيڻي جي حالَ
جَڏِي رِي جَمالَ، اَگِھي ٿِي آهُون ڪري.

بيت - 424

ساهَڙَ ڌارا سُهڻِي، آهي ۾ آزارَ؛
ڏَمُ پاسي ۾ ڏُکَندو، صِحَتَ وَٽِ سَنگھارَ؛
توڏِي سَندي تَنَ جِي، دَوا ۾ دِيدارَ؛
جي پَسي مُنہُ مهارَ، ته اگھئئِي سَگِھي ٿـئي.

بيت - 425

هِنَ پارِ، نه هُنَّ، ويچارِي وَهَ وِچَ ۾
نِيڇُ نِهاري نه گِھڙِي، تنهن ۾ پئس تُنَّ
الا! ساڻُ اَمُنَّ، آران تون اُڪارِيين.

بيت - 426

جَرِ ٿَڙ تِکَ تَنوارَ، وَڻ ٽِڻ وائِي هيڪڙِي؛
سڀيئِي شَئِ ٿِئا، سُورِئَ سَزاوارَ؛
هَمَہَ مَنصُورَ هَزارَ، ڪَهڙا چاڙهيو چاڙهيين.

بيت - 427

سَڀَتِ پَچار پِريُنِ جِي، سَڀَتِ هوت حُضُورُ؛
مُلڪُ مِڙيو ئي مَنصُورُ، ڪهڙا چاڙهئو چاڙهيين.

بيت - 428

نڪو سَنڌو سُورَ جو، نَڪو سَنڌو سِڪَ؛
عَدَدُ ناهِ عِشقَ، پُڄاڻِي پاڻَ لَهي.

بيت - 429

عددُ ناهِ عش جو، سُڻي ٿي ساڻي
ڪانِہِ پُڄاڻِي، مَهندان مُنڌَ مِهارَ جِي.

بيت - 430

ڪيٿي ٿئو مِهارُ، ڪيٿي ٿو گَهنڊُ گُڙي
ڪيٿي دونهِين دوستَ جِي، ڪيٿي پَريون پار
جِہ مون سڀُ ڄمارُ، جَرَ ۾ جهوتون ڏِنيون

بيت - 431

مَنَ اندرِ مِهارَ جيون دل اندر دونهيون
آڻيو وجهي آرَ ۾ لوهاڻو لُوهُيون
هوءِ جي سَاهَڙَ جون سوهيون، سِيرَ سِراڙو تَنِ کي.

بيت - 432

ڪيڏاهَ اُٿِي ويئيون، ڪيڏاهَ گَهنڊَ گُڙَنِ
اوڏاهَ ٿِيون چَرَنّ، جيڏاهَ پُٺِ مِهارَ جِي

بيت - 433

جي قِيامَ مِڙَنِ، ته ڪَرُ اوڏا سُپُرين
تِهان پَري سُڄَنّ، واڌايون وصالَ جِيون.

بيت - 434

ٻُڏَندي ٻُوڙَنِ کي، ڪي هاتِڪَ هَٿَ وِجَھنِ
پَسو لَڄَ، لَطِيفُ چئي، ڪيڏِي کي ڪَکَنِ
جي ڪِنہ ڪنڌيءَ ڪَنِ، ناتَ ساڻِن وڃن سِيرَ ۾.

بيت - 435

جانڪي ڪنڌيَ ڪانہ، تاڻي ٻَڌِج تُرَهو
هٿُ پِريان جي هٿَ ۾ ٻي ڪِنہ ڏج مَ ٻانہَ
سندِي ڪَپَرَ دانُہ، ڪِ تو ڪَنين نه سُئي.

بيت - 436

جا ڪَچِي ڪانِي ڪانہَ، سا ٻُڏا ڪڍي ٻارِ مان
يا لنگهائي، لطيفُ چئي، يا ذُرِئان ڪري دانہ
ڪما حَقُو ڪکنِ جي آهي ڳالِ آڳانہ
يا ڏي ٻُڏَنِ ٻانہ، ناتَ ساڻنِ وڃي سِيرَ ۾.

بيت - 437

هاواڻا هُلَنّ، ڪَپَرَ ڪارونڀارَ جا
لهريون لُڙَ، لطيف چئي، ڀيلي تي ڀُلَنّ
جي ڪَچي ساڻُ ڪَهنّ، آنڪوتَنِ اوباهيين.

بيت - 438

آهِيين هتِ اُماڻَ، ٻَنڌُ تُرَهو تارِ جو
لَهرن، لُڙَ، لَطِيفُ چئي، جَھلئا جُنگَ جُواڻَ
اُونهي تَڙِ آگَھٽِيا، آڏي پائي آڻَ
جي پِئا مُنہِ مهراڻَ، تن ٻانڊِيُنِ ٻيٽُ نه اُڄَهي.

بيت - 439

ڪَچو کان ڪنڀارَ، اوڳي کڻئو اُٿيين
ڪِ تون ڪَنين نه سُئي ڀيلي تي ڀُلڪارَ
لوڙِهئا لَکَ، لطيفُ چئي، ڪوڙيين ڪارونڀارِ
اُڪاريين آڌارَ، آران آنڪي واريون.

بيت - 440

وَرُ اونداهي راتڙي، کوهِ چانڊوڻِي چانڊا
اوري مِهارا، مُنہ مَ پسان ڪو ٻئو.

بيت - 441

سدا پُڇ مَ سهڻي، اونداهي اڌَ راتِ
پِريان ڏي پرڀاتِ، وانءُ ڏيٺاري ڏيهه کي.

بيت - 442

پَـلِيان، پَـلِيو نه رهي، نِرتو نِينہ نِبارُ
گِھڙان، گھورِئو جِندُڙو! اُٿَلَ مُون اَوپارُ
جنِين مَنِ مِهارُ، هَلَڻُ تنين حَقُ ٿِيو.

بيت - 443

جهولَ نه جهلِي سهڻي، سائرُ سَٽَ سندِياسِ
جِنہ اهڙي ڄائي عاجزا، سا مَرُ مَرڪي ماسِ
پَسين جي پِئاسِ، ته ڪين عشقُ’ آڻيين.

بيت - 444

ڪِنہ جِنہ گهيڙ گهڙي جِينءَ اوَتَڙُ اُتَرُ ٿئوسِ
سالِمَ ويئي سهڻي، ڪُنَنِ ڪينَ ڪِئوسِ
آهسُ اَکَڙيَنِ ۾ پريان جو پئوسِ
حَقا حَقُّ ٿئوسِ، هُئِي پُڻ طالبَ حق جي.

بيت - 445

توڏِي تُهائِين جي، سي هِتهين ڇَڏِ حِرصَ؛
ساهَڙَ ڌارا سُهڻِي! کوٽِـيُون ڪَنِ کِرسَ
وَڏِي اِيَ وِرسَ، جِينءَ ڏَمَ وَٽِ ڏِينہَ گُذارِئين.

بيت - 446

سَهَسين سائِرَ ٻوڙِيون، مُنڌَ ٻوڙئو مهراڻُ
وَهَ وڃايو پاڻُ، هڻي ڪنڌُ ڪَپَنِ سين.

بيت - 447

ڪا جا ڪُنَ ڪَرين، ڀِنيَ ڀُڻ جُهڻ پاڻَ ۾
اديون اُنهِين آبَ کي، اکيون اُڪيرينِ
توڻي تِڪون ڏِينِ، ته اُڃَّ اُنِين کي نه لهي.

بيت - 448

کامان، پَچان، پَڄَران، لوچان ۽ لُڇان
تَنَ ۾ تَونسَ پِرِينِ جِي، پِيان نه ڍاپان
جي سَمُنڊَ مُنهن ڪريان، توءِ سُرِڪيائِي نه ٿِـيي.

بيت - 449

جي ٻڏان ته ٻَنّ، مَرُ اولِجان اُنَ پارَ ڏي
مٿان اچي سُپُرين مان ٻَر ٻَر ڪَنِّ
مُيائِي سين تَنّ، جيڪرَ اٿُي نِڪرانَ

بيت - 450

گهَرُ نه وَرُ نه وَٿُ ڪا، آهِمِ مَنّ مِهارُ
اِنَ اوسيئڙي اُٿيان، سنجهي ڪري سينگارُ
پرين تُنهنجو پارُ، پَسان مانَ پَر ڪَهين.

بيت - 451

رات اونداهي ريءَ گهڙي، نڪا سِيڻاہَ ساڻُ
وڃي وَيرَمَ نه ڪري، پِريان ڪارَڻِ پاڻُ
مُحَبَّتَ کي مهراڻُ، سُڪِي سَڀُ پَٽُ ٿِيي.

بيت - 452

ڏِينهاڻِي ڏَمَرُ ڪري، مَٿي مُحَبَتَ مُون
تنہ کي اَچِي تُون، پِرِيَمِ! ڪوهُ نه پَليين.

بيت - 453

ساهڙُ سُڪِيَ ۾ ٿئو، پاڻي ۾ پڻون
سندو ڪَچَ ڪُڻون، تِکَ ترندو ڪيترو

بيت - 454

سپيريان جي تُرَهي ٻڏيين هٿُ مَ لاءِ
صباحَ تو چُونداءِ، اسان تو اُڪارئو.

بيت - 455

سُپيريان جي تُرَهي، ٻُڏِين، توءِ مَ لَڳُ
جان ڪو جيين ڏينهڙو پُور اُبتي وَڳُ
پاءِ تيڏاهِين پَڳُ، ناهِ جيڏاهِين نِجُھرو.

بيت - 456

دائِمَ جا دَرِياهَ ۾، سا مَڇِي ڪِنِي ڪوهُ
آهس اِيُ اَندوهُ، پاڻِي ڪِٿي پِيان

بيت - 457

جِياريَسِ سَنڀارَ، ڪُوہُ ڪَرِيندَمِ گڏجِي
ويروتارَ وُجُودَ ۾، پِرِيُنِ جي پَچارَ
سي ڪيئن سَڄَڻَ ڌارَ، جي هِنيڙي ۾ حَلُ ٿِئا.

بيت - 458

جڏهن وَسِيلنّ، لوڙهي ڇڏِي لُڙَ ۾
پَراڙان پِرينِ، تڏهن پُڇي سهڻِي.

بيت - 459

گَھڙو ڀَڳو، مُنڌَ مُئِي، وَسِيلا وِئا
تِنهان پوءِ سُئا، سُهڻِيءَ سَڏَ مهارَ جا.

بيت - 460

ڪَچو تان ڪوهُ پَڪو نَظَرُ پِريَ جو
ساهَڙُ مُهِنجو سُپِرِين، ڏَمَ ڏٺي ٿيي ڏوهُ
جي ڇِٽو جي ڇوهُ، ته پُورِيندِيَسِ پارُ مَڻِي.

بيت - 461

آنڪو نِي آنڪو، ڪَچو آيُمِ ڪمّ
جِيَ جَنين جا جَمّ، پَڪا سي پُڇنديون.

بيت - 462

ڪير ڪُنَّ، آءٌ ڪيرَ، ڪيرَ ڏمرَ سهي ڏمَ جا
قضا رِيءَ ڪيرَ ڌري مٿي پاڻيَ پيرَ
ڀينرَ ڀِني ڀيرَ، لِڌوتي تي ٿي لوڙيان.

وايون

وائي - 1

هوئج هُشيارّ، خبردارُ، تِرڪڻ آهي تَڙَ ۾
کَڏَ، کُوٻا، چِڪ، چِڪندِيون، تان ڪين نَئي نِهار
آڌي سي اَکُڙندِيُون، اکيون جَنِ ڪپارِ
مون سئو ملاحن کان، تَڙَ آڙانگا تارِ
هوتُ هَلندن کَٽِيو، وِهَڻُ مُنڌَ! وِسارِ
کُوءِ آتَڻُ، ٻَنِ جيڏيون، ڏيراڻيُون ڏُئارِ
پَڪو کڻج پاڻ سين، پِرِين تُهنجو پارِ
ويندي واٽاڙوئن تي پُٺي ڪيم پَچارِ
پوندِئن مُنہِ مِهار جي، ڏَم وٽِ ڏينہ مَ گهارِ
ساهڙَ کي سُڻ سهڻي! ٻِڇَل آڏِي ٻارِ
تارِ تَرندِئن، لُڙُ لنگهيِندِئَن، عشقَ جي آڌارِ
پاندُ مَ ڇَڏِج پِريَ جو، پِهين جي پاتارِ
ٿيندوءِ سڏُ سهاڙَ جو، توڏِي ٿِي تَيارِ

وائي - 2

ڪهڙي مَنجھ حِساب، هوئڻُ مُهِنجو هوتَ ري
گولِي! ڀَڄُ گُناهَ کان، ڪونهي سُولُ ثَوابَ؛
نڪِي تَقاوَتَ ۾، نڪِي مَنجِھه رَبابَ؛
خُدِيائِي خُوبُ ٿِيين، لائِين جي لُعابَ
پَلِيتُ ئِي پاڪُ ٿِـيي، جُنبِيو مَنجِھه جِنابَ؛
هادِي سين هُنَ پاَر ڏي، رِيڙهِيين ساڻُ رِڪابَ
چَنبو وِجِھي چورَ کي، آءُ ڇَرِ، عُقابَ
دِيدُ وِڃايم دوسَتَ جو هَلِي مَنجِھ حِجابَ
ڪَسرَتَ آهي قُربَ ۾، اِدۡغامين اِعۡرابَ؛
سو نه ڪَهين شَيءَ ۾، جيڪِي مَنجِھ تُرابَ؛
جي جَرڪِئا جَرَ تي، سي تان سَڀ حُبابَ؛
فَنا وجِهي فَمَ ۾، ڪارَڻِ ٿِيُ ڪَبابَ
ڏي طَهُورا تن کي، جي سِڪَنِ لاءِ شَرابَ؛
مُٺِي ڪئا مرضَ ۾، جاوا سَڀِ جَوابَ.

وائي - 3

ڪهڙو سَڱُ سِياڪو، هارِي! مون هوتَن سِين
آءٌ هيڪَلي هَبِ ۾ نه مون مِٽُ نه ناقو
منڌَ پيادِي، پنڌُ گهڻو، نه مون اَٺُ نه ڏاگهو
هوءَ جا پِڪَ پَنُوهَ جِي، چَٽيان تِنہ چُواڪو
پَسڻَ ڌارا پِريَ جي، فقير پوءِ مَ فاقو
چڙهي نه سگهان چوٽيين ڏونگر ڪونهي ڏاڪو
پرين پڇندِيَس پَٻَ ۾، وَڻ وَڻ وِجهنديَسِ وانڪو
وِچُ مَ پوءِ وِصالَ ۾، لِکَ مَ پوءِ لِياڪو.

وائي - 4

وڃي سا راتِ وِهاڻي، رِيءَ پَسڻَ پِريَ جي
ههڙا اوڏا سُپُرين، توکي ننڊَ سُهاڻِي

وائي - 5

آتَڻَ ۾ سڀ ويهِي، دعا ڪِريجاهُ جيڏيون
ڪانِہِ بَس بَهِير کي، هَلُ چَلُ وڃي پيئي
راهَ مسافرُ سَڀُڪو، ڪونَ ڏٺُوسون هِتِ ڏيهِي
ساريندا صلوات کي قَبَرَ ۾ سڀ پيهِي!
اللهُ هيڪُ محمّد برحق شال چوائي مان ايهِي
نوازيندو نورَ سين شالَ ناقِصَ کي اُت نيئي.

وائي - 6

دل نهين نهين ميڏي وَسِ،
وو، بنا دلَبَر دل ماندي
مون کي مَتِ مِهارَ جي، ڪانَ لَڳي ٻي ڪَسّ
سِڪان ٿي سِنگارَ کي، بابُ نه مُهنجو بسِّ
سُک نه پُڇي سهڻي، ڏُکُ ڏکيَ کي ڏَسَ
دَردَ دَسِي آهيان، دردُ مُهنجو دَسُ.

وائي - 7

مَدَتَ ٿِيُ، مِهارَ! يارَ! ساهَڙَ سائِرَ سِيرَ ۾
اُونها ڪُنَ، اَنانگهه تَڙَ، اولِي هَڻُ، آڌارَ
ڏِينہ ڏُهِلا ڏَمَ سين، آءٌ آهيان ڌارَ
ٻِڇَلِ ٻانڌِي ٻارِ ۾ کَري، اَتِ اُبَتا آرَ
تِتي گِھڙِي سُهڻِي، آڳَہَ رِي آڌارَ
ڪارِي راتِ، ڪَچو گَھڙو، توڏِي ڪِي توار
سَنڀُوڙي سِيڙاههِ سين، سِگھو رَسُ، سَنگھارَ
اوراڙ ٿي آهُون ڪَرِيان، پَهچان شَلَ يرارَ
سُڻِئو جھانءِ جِھڄي هِنيون، سانبارا سَنڀارَ
تار ترنديس، پرين پسنديس، وينديس وٽ وڇار
پورينديس پار مڻي سهسين جي سيسار.

وائي - 8

لَرڪي لَئه نه سڃاتو، راندِ ڀائيائين رازَ کي
اَنڌو الوهيَّتَ کان، آهي اِيُّ اُمَاٿو
صَبَاحَ سو نه شُمارَ، جو ليکِئا اڄُ لاٿو
پييَسِ سَهوَ سيد سين، ٿيسِ نمرودَ سان ناتو.

وائي - 9

آيلِ آيلِ ٿي جِيان، آءٌ ٿي جيان
جي مون سارين وو سُپرين
مٿان ساهڙَ صدَقو، آءٌ ڏَمين ڏمَّ ڏيان
سئون سُنهائيو پيچَرو، مون کي مِهارن ميان
مٿان ماڻِڪَ هيڪڙي، آءٌ اَمُل اُٺَّ ڏيان.

وائي - 10

ٻئو درُ ڪو نه سڃاڻان، تون جو آهيين توکي مڱان
الاهي عنايت سين نوازيين نماڻان
انڌا ڪريين آڳ ۾، ڪوٺائيين ڪاڻان.

وائي - 11

جان جاڳان تان نهين ميان وي
نال ڍولَڻُ دي وي، سَپَنُ-هاري سُتي وي
اُس جاگن سين سُمَهَنُ چڱيرا، جس جاگنَ مان ڪُٺي وي
خواب خِلوتَ ڀائيان، بيداريَ مان مُٺي وي
جان جاگان تان جاني ڳَيو، اِن ڪاتي مان ڪٺي وي.

سرود پورب و رامڪلي

بيت

بيت - 463

مُونا طُورِ سينا سندا سناسينّ
”فَڪانُ قابَ قَوسينَ اَو ادنيٰ“ نانگَا اِيءَ نون
”اَللهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمنو يُخرجِهُم مِّنَ الظلُّمات اِلي النُّورِ“ اهڙي پَرِ پرينِّ.
”وَ خَرُّ موسيٰ صَعِقاً“، جوڳي جُنگ جَلنِّ
”ڪلُّ مَن علَيها فان وَّ يَبقيٰ“ باقي ڪين بچن
مشاهِدو محبوب جو اُتي آديِسينِّ
”بِي يُبصِرُ بِي يَسمعُ“ بي وصالِ وهنِّ
”بِي يَمشِي بي يَنطِقُ“ اهڙي چال چَلنِّ
”مازاغَ الَبصَرُ وَما طَغيٰ“ اهڙي سُڌ سندينِّ
سيّد چئي سنديَنِّ، ڪَلَ پڇين تون ڪهڙي.

بيت - 464

ميڙِئو ڀاڻُ ڀَرِيون ڪِئو، جوڳِي جَلائِينِ
سامِي سِڱِڙِيُنِ سين، خودِيءَ کي کائِينِ
هُو جي تارِ تَڳائِينِ، آءٌ نه جِئَندِي اُنِ ري.

بيت - 465

نڪين کڻن پاڻ سين، نه ڪو ساڻن پاڻ
اهڙو جن اهڃاڻ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 466

وِئا ويراڳي نِڪَري، ڳوليان آءُ ڳنڌيانِ
صحبت جا سنديانِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 467

مران ۽ مٿو پٽيان نِهاريان نيرانِ
سُخنَ جي سندانِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 468

لکين ڪِئا لِسان سين، لاهوتين لوڙا
گهوڙا ڙي گهوڙا، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 469

آسَڻَ وَٽِ آهُون ڪَرِيان، وَسِ نه مُهنجي واتُ
لَڳُمِ لاهُوتِيُنِ جو، ڪِينَرَ مَنجھا ڪاتُ
هَلڻَ کي هَيهاتُ! آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري.

بيت - 470

پَسِئو آسَڻَ اُنِ جا، اَدُوها اَچَنِ
ڪِينَرَ ڪاپَڙِيُنِ جا، صُبُحَ تان نه سُڄَنِ
وڏي ڀاڳ پِرن، آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري.

بيت - 471

پسئو آسڻَ اُنَ جا اچي نه آرامُ
ڪينر ڪُٺي آهيان تَنين جي تمامُ
مون کي ٿئو ماتام، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 472

پسئو آسڻَ ان جا، اوڇنگارون اچنِّ
پاڻان وِڌِيَسِ پٽ تي لاهي لاهوتينِّ
راڙي منجهه رهنِّ، آءٌ نه جيندي ان ري

بيت - 473

پَسي آسڻ ان جا، ٻانُهنِ وجهان واتَ
هوءُ جي ڪَهئا ڏونہ ڪَلاتَ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 474

وارُو ويراڳِـيُنِ کي، ويلَ مَ وِساريجِ
قَدَمُ ڪاپَڙِيُنِ جا، لِيلائي لَهيجِ؛
پِـيرَٿَ پَسِيو پَٿَ جي، وَڃَڻَ کي وڃيجِ
راتو ڏينہ رِڙيجِ، آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري.

بيت - 475

قدمَ ڪاپڙين جا، لڳا ۾ لاهوتَ
جَنين سين ياقوتَ، آءٌ نه جيندي اُن ري.

بيت - 476

جوڳَيڙا جهانَ ۾ نُورِي ۽ ناري
ٻَرِي جَنِ ٻارِي، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 477

جوڳِــيَڙا جَهانَ ۾، هُئا مَنجِھه حَمامَ
آراما اَرَڳُ ٿِئا، اوڏا نه آرامَ
ڪَئائون قِيامَ، آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري.

بيت - 478

صبحِ سِڱڙيون کڻي، وئا وڄائي وِيرَ
ڏوريان ڏوريان نه لهان تَن بيراڳينِ بَهيرَ
آسَڻَ جَنِّ عَبِيَر، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 479

واڄَٽَ ويراڳِـيُنِ جا، مُونکي وَڏو مالُ
مَقالان مَهَندِ ٿِئا، ڪونهي وَٽِنِ قالُ
حاصُلُ جنِين حالُ، آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري.

بيت - 480

واڄَٽَ ويراڳِـيُنِ جا، مُونکي وَڏِي وَٿُ
سونُ سَڀوئِي سِڱــيُون، پَسِي ڪِينَ مَ ڪَٿُ
ويساهي ويلَ ڪَهِين، پُورَبِ ويندو پَٿُ
هَلُ ڪَيائُون هَٿُ، آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري

بيت - 481

سُوڌو سڱڙِيُنِ سين ڪين جو ڪَهيائون
هوءِ جي هَنيائون، آءٌ نه جيندي اُن ري.

بيت - 482

پاڻِهين ويٺا پاڻَ سين پَرِ ۾ ڪَنِ پَرياڻَ
اهڙا جَنِ اهڃاڻَ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 483

پاڻَهِين ويٺا پاڻَ سين، پَرِ ۾ پَرِياڻِينِ
سامِي سَفَرِ هَلِئا، آسَڻُ اُجھائِينِ
رُخِصَتَ رُئارِينِ، آءٌ نه جِيَندِي اُنِ ري

بيت - 484

پاڻهين ويٺا پاڻ سين پر ۾ پريائين
هوءِ جي هلڻَ سنديون ڳاهُون ڳالهائين
وڃڻَ وڃائين، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 485

جيڪي مون نِهو، ناتَ جاٽَ مَ وڃو جوڳِياهُ!
قوت مُهنجو ڪاپڙي، سِڱڙيُنِ سِهو
ڪا ڦِرِي ڦُوڪَ ڏِهو، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 486

جيڪي مون کي ني، ناتَ نانگا وانءُ مَ نڪري
پَہَ پروڙئمِ پَٿَ جا، ڪينر منجها ڪي
هَي هَي جي هي، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 487

جيڪي مونکي تاڻِ، پَڳَہُ پائي پاڻَ سين
هوءِ جي هنياءِ هاڻِ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 488

مِٽَ نه مَعذورِيَنِ جا، جوڳي جاٽَ نه نينِ
اِنهِين ۾ آهين، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 489

هَي هَي ڪئو هِٿَ هڻان جوڳي وئا جاٽَ
پيهي وِئا پاٽَ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 490

سَتُرُ سِڱِڙيُنِ سين، لَحظي لاٿائُون
ڪِينَرَ ڪُٺِي آهِيان، اُنين جي آئُون
مُون کي مارِئائُون، آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري.

بيت - 491

ڪِنہ جِنہ ڪينرَ ڪڍئو مون کي پُڇي پَٿَ
هوءِ جي هنيائون هٿ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 492

وَٽِنِ ويٺِي آهِيان، ڏِسِئو ڪِينَ ڏِسان
جِنہ جِهو ناهِ ڪِين، سا ڪا سُونهَن سَندِيانِ
پَسِئو ڪِينَ پَسانِ، آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري.

بيت - 493

ويراڳينِ وَرَنَ، ڏِسڻُ گهڻون ڏُهلا
ٻولَڻُ ٻوڙنِ سين، ٻئا سندا فانَينِ فَنّ
ڪي گهرجن ڪَنَّ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 494

نانگا نانِيَ هلئا، هئي مهنجي حالَ
هوءِ جي ڪهيا ڪالَ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 495

نانگا نانِيَ هلئا، چيلا چيلهه ٻَڌَنّ
هوءِ جي ٿا هَلَنِّ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 496

نانگا نانِيَ هلئا، سامي سڀيئي
وِهڪَ مون ويئي، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 497

نانگا نانِيَ هلئا، ويراڳي وئا
هوءِ جي هِتِ هئا، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 498

”جُز“ وڃايو جوڳيين ڪُلَّ سين آهنِ ڪمُّ
آسڻَ جَنِ عَدمُ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 499

بابُو بِيکاري ٿِئا، ڀَڃِي ڇَڏِيائُون ڀاڻُ
نِسوروئِي نِاهه جو، نانگَنِ وَٽِ نِڌاڻُ
سِرِکَنڊُ جَنين ساڻُ، آءٌ نه جِيندِي اُنِ ري.

بيت - 500

بابو بيکاري ٿئا، آسڻَ وٽ نه اَڄُّ
نسوروئي ناهه جو سامي ڪَنِ سَهَڄُّ
هِيان تَنين سين هَڄُّ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 501

بابُو بِيکارِي ٿِئا، اَڄُ نه آسَڻَ وَٽِ
خودِي کائِي هَلِئا، پيرُ نه لايائون پَٽِ
هَي هَي جنِين هَٽِ، آءٌ نه جِيَندِي اُنِ ري.

بيت - 502

وڄائي واٽَ ٿئا جوڳي جَڳاڻي
هئا جي هاڻي، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 503

جُسي سندو جوڳيين مون نه گهرجي ماهُ
سامي مهنجو ساهُ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 504

ڪِيڏاهين ڪالَ وئو سندو جوڳئين جوشُ
پَچِي تَهين پَٿَ کي هڏ نه رهيو هوشُ
آسَڻَ ۾ افسوسُ، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 505

مون کي آه اَٿيارئو سُتي سيڄَ هياسِ
جَنين جاڳاياس، آءٌ نه جيندي ان ري.

بيت - 506

جو ڪُهَندِ سُهند سامُهون پرِتِ تنہ سين پارِ
نينہ جنہ جو نبهي تنہ سين تون مَ توارِ
هَڏِ مَ واٽَ وسار، ٿِيُ نِرالِي نبرِي.

بيت - 507

جي ڀائـيين جوڳِي ٿِيان، ته مَرُ پُوري، منجِھه گهارِ
دائِمُا دُونهِين دِلِ ۾، مَنَ ۾ مالا وارِ
سَہُه سَڀَڪا آرِ، آگي جي اَدَبَ سين.

بيت - 508

جي ڀائيين جوڳي ٿيان ته پَرِ جوڳَ جي پارِ
هَوائون هنگلاج ڏي ويندي سڀِ وسارِ
نانگا ناٿُ نِهارِ، سامي وڏيَ سڪَ سين.

بيت - 509

جي ڀائيين جوڳي ٿيان ته ٿِيُ گُروءَ جي گَسِ
ڏکُ پاڻَ کي ڏسِّ، ناٿُ نهارجِ نِينہَ سين.

بيت - 510

جي ڀانئيين جوڳِي ٿِيان، ته سَڱَ سَڀيئي ڇِنُ
مٿي دَرِ دوسَتَنِ جي، نانگا ڪِيمَ نِنُ
پَٽِ تَنِين جي پِنُ، جِنِين پڃي نه پُڇئو.

بيت - 511

جي ڀانـئِين جوڳِي ٿِئان، ته سَڱَ سَڀيئِي ٽوڙِ
جي ڄايا نه ڄاپئا، تن تنين سين جوڙ
ته تُون پَهُچِين توڙِ، مُحَـبَّتَ جي مَيدانَ ۾.

بيت - 512

پُوري، پَئي رَهُ، اُپَٽي اچُ مَ ڪاپڙِي
اُلان جي عشق جا سي تون سَهيو سَہُ
پُڇُ پاڻَ کي پَہ ُُ، هنگلاجَ جي هلڻ جو.

بيت - 513

نِسوروئِي ناه جو دِلِ ۾ دونهين پاءِ
آڻي آڳِ عِشقَ جِي تون لاهوتي لاءِ
جِندان تِن جاڳاءِ، جِنءَ سا آتَش آبُ ٿِيي.

بيت - 514

جيڪي جوڳُ مَ پاءِ، ناتهَ نانگنِ سين ناٿِ وانءُ
سامي سي مَلَ چاءِ، مُنڍا جَنِ مَرڪِڻا

بيت - 515

جيڪي جوڳي ٿِيُّ، ناته وانءُ نِرجا نِڪَري
ته ڪوه ڪن ڪَپائيين، جان نه سهندِين سيُّ
ڀَڄُّ پَراهون ٿيُّ، متان ٻئا لڄائيين.

بيت - 516

جوڳي تُهنجي جوڳَ ۾ ڳالِ گهرجي ڳَچُّ
سڳا، سيليون، چَمَڙا، اِيُ پُڻ وڏو ڪچُّ
وَڍي چيري چِچِري، پَرِ ۾ اُڀو پچُّ
سوئي ٻارِجِ مَچُّ، جنءَ ٻاهرَ ٻاڦَ نه نڪري.

بيت - 517

ساميَ ۽ سُلوڪَ کي هٿان هَڏِ مَ ڇڏِ
لڏِيندَنِ سين لَڏِّ، ته رهين تون راڄَ ڪري.

بيت - 518

ويندَن ِکي ويڪَ ٿي هوندَن ڪو نِہِ هنڌ
”مَن لہ الموليٰ فَلَہُ الڪُلُّ“ اِيُ پروڙچ پنڌُ.

بيت - 519

عاشق شهرَ فقيرُ دَر دَر هڻي سِينَ
جتي ڏسي ڪِينَ، تتي ڪري تَڪِيو

بيت - 520

ڪِينَ قَـبُولِجِ ڪاپَـڙِي، گُذَرَ گَـئِي گُذِرانُ،
عَلِي جو مَيدانُ، سَکَـرُ سَناسِيُنِ کي.

بيت - 521

عليَ جي ميدان ۾ ويٺا ڌوڙ ڌُڻي
تَرڪُ ڪِيائون تَڪيا پَريون پنڌُ سُڻِي
ڪندِي ڪوهُ دڻِي طعنا ڏيئي تَنِ کي.

بيت - 522

جوڳِي هُونِ نه جِيَرا، پائي جوڳُ مَ جِيُّ؛
هارِئا! هُنِ ڪَنَنِ سين، سُڻُ سَنِيهو اِيُّ:
"وِڃائي وُجُودَ کي، پاڻا پاسي ٿِيُّ"؛
هَڏَهِن ڪونهي هِيُّ، اَسارا! "آءٌ" چَوِين!

بيت - 523

ويٺو پُڇِين پَرُ، ڪَر هِيَارَ هلڻَ جي نه ڪريين؛
اَڄُ، آديسِي! مَرُ، صُباحَ مَرَندو سَڀُڪو.

بيت - 524

ڪَنَ ڪورائيين ڪاپڙي، جِندان ٿِيّ جوانُ
ڪام ته لڳيئي ڪانُ، نانگنِ هٿان نِيہَ جو.

بيت - 525

ڪَنَ ڪورائيين، ڪاپڙِي، جِندا! ٿِيُّ مَ جوءِ؛
جيڪِي پُڇِين، پُڇُ سو، گُنگا نِيَنِ نه گوءِ
سِرَ سِپاهِيُنِ وِڪئا، سو ڪِ نه، سامِيين! سوءِ؛
لنگهه لاهُوتِي لوءِ، عِجِزَ ڪين آڏو ڪَري.

بيت - 526

ڪن ڪورائيين ڪاپڙي، اِيُ زنانو جوڳُ
سامينِ سُڃاڻَڻُ پئو ايڪ دَهِي ٻئو دوڳُ
جِنہ وَڻُ ڀانئيو ڦوڳُ، رامَ تهين کي ريبئو.

بيت - 527

لنگهِه لاهوتان ڪاپَڙي، دونهِين ڪامَ دُکاءِ
اوري ڪَرِ مَ آسرو، پَري پيرُ مَ پاءِ
جَنہِ جِي جاءِ نه ماءِ، وانءُ تَهيِن سين وانڪِئو.

بيت - 528

سامي ٿيين، سُکَ طَلبيين، واريين نه ويراڳُ
لاڳاپا، لطيفُ چئي، ڇڏي جوڳي جاڳُ
جئن تون ڀُوڻي جيرو، اِيُ آديسين اڀاڳُ
جو لاهوتين لاڳُ، سو مري جي ته ماڻيين.

بيت - 529

سامي ٿيـين، سُکُ طَلبِيين، سُکِـين نه سامِي!
اَڃان اورِيين پَنڌَ ۾، ويٺهن وِسامِي؛
گُـرَ کي تُون نه گَڏِئو، چائِيـين اِنعامِي؛
دائِمُ مُدامِي، پوتو رَهِجِ پِرِي سين.

بيت - 530

سامي ٿيين، سک طلبين، تسيا ڏيين نه تَنَّ
مِہُ ڪِئو ماڙُهن کان پنين اٽا اَنَّ
ڪاپَڙي! توڪَنَّ، ڪِين چِيرايا چَسَنِ کي!

بيت - 531

سامي ٿيين، سکّ طلبيين، هوندَنِ جئن مَ هو
توکي ويسَ وِڃائيو، ويسُ وڃايو تو
سامِي آهي سو، جنہ پاڻ وڃائي پُورِئو.

بيت - 532

سامي ٿيين، سک طلبيين، هومَ هوندنِ هيئن
لاهوتي، لطيف چئي، هون نه آديسي ائين
سي ڪاپڙي ڪيئن، جي تَعَلقُ رکنِ تڪيا.

بيت - 533

پُوڄا ڪرِمَ پاڻَ کي، کوءِ راوَلَ! ٻَنِ رُجاتُ
لِباسان لَطِيفُ چئي، پَلِ ويراڳي! واتُ؛
مَنُ ماري ڪرِ ماتُ، ته تِيرٿَ پَسِين تَڪِيي.

بيت - 534

پوڄا ڪرمَ پاڻَ کي، پل پوڄا کان پاڻُ
لاهوتي، لطيف چئي، سڌ نه کڻن ساڻُ
ڇڏڻ خَلق تَڪِيا، اِيّ آديسينِ اهڃاڻُ
ڄاڻِي ڇڏي ڄاڻُ، پُرِئا پورڀَ پنڌَ تي.

بيت - 535

پُوڄا ڪَر مَ پاڻَ کي، جوڳِي! رَکِج جوڳُ؛
خَلِقَ خادِمُ جِئَن ڪَرِيين، اِيُ راوَلَ! وڏو روڳُ؛
ڀَڳَنِ ڪونهي ڀوڳُ، نانگا وَڃَنِ نِڱِئا.

بيت - 536

هُوءِ جي ٿِئا هَرِڪيسَ، تَنِ لڳِي ڪينَ لِباسَ سين
وَتَنِ وِرلِي ويسَ، لاهُوتِي لَطِيفُ چئي.

بيت - 537

بُکَ اُنهين کِي بِکِيا، ڌُوڙِ اُنهيِن جو ڌُوپُ؛
ڪئائُون سو رُوپُ، جِئان لوڪَ لَڄَ ٿِيي.

بيت - 538

جا ماڙُهنِ مصيبتَ، سا جياري جوڳَ کي
سامي سورُ صحتَّ جي ڀُورَپيا پروڙيين.

بيت - 539

جا بَراتَ بُتَنِ جِي، سا اُڃَ بُکَ آديسيَنِ؛
روزو رِندَ رَکنِ، عيدَ نه اوڏا ڪاپَـڙِي.

بيت - 540

سَٻيرِيَ، سيّدُ چئي، جي ٿا پُڇنِ اَنُّ
تَنِ کي آهي کَنُّ، جوڳي چائِينِ جاڙَ ٿا.

بيت - 541

گولا جي گِراهَ جا، جُوٺا سي جوڳِي؛
ڦِٽَلَ سي ڦوڳِي، جَنين شِڪَمَ سانڍِئا.

بيت - 542

گَندي ۽ گِراهُ، جَنهِن سَناسِيءَ سانڍِئو
اُني کان اللهُ، اَڃا اَڳاهُون ٿِئو.

بيت - 543

جِين ٿا پُچَنِ اَنَّ کي، تِين جي پُڇَنِ پَنڌُ؛
رِڙهِي لَڌائُون رَندُ، لَٿِيَنِ لُکَ لَطِيفُ چَئي.

بيت - 544

نه گِدا نه گَـبَرِي، نه لانگوٽِي نه لِينگ
ڀُنگا جنين ڀينگ، صاحب تنين سامهون.

بيت - 545

نه گِدا نه گَـبَرِي، نه لانگوٽِي نه لِکَ
جيڏَانہ ڀَرينِ وِکَ، تيڏانہ صاحِبُ سامهُون.

بيت - 546

نه گِدِا، نه گَبري، ڪَڇَ نه ڪاڇوٽِي
سامي ٻاري سڃ ۾ بابوءَ باهوٽِي
جوڳي جبروتِي، ڪُہ ڄاڻان ڪِين گَيو.

بيت - 547

جوڳِي ٿِيَنِ نه يارَ، ڪِنہ سين قَرِيبن ري
مون مُلاقات تَنِ سين، جَنِ پُورَڀَ جي پَچارَ؛
اَٺَـئِي پَهَرَ اُنِ جِي، آهِ نانِيءَ ڏانہ نِهارَ
لائي وِئا لَطِيفُ چئي، اَندَرَ مَنجَھ اَپارَ؛
سامِيُنِ ساڻُ، سَتارَ! لاهُوتِي لالُ ٿِيان.

بيت - 548

کوءِ گودَڙَ! ٻَنِ گَـبَرِيُون! نيئِي کِدائُون کانءِ؛
جيڏانهِين جوڳُ وِيو، نيڻَ تيڏانهِين نانءِ؛
ڀُڻو اِنهين ڀانءِ، ته سِڱِـيون سومَتَ هَٽ جيون.

بيت - 549

کَڻُ گودَڙُ، پُڻ گبريون، کانءِ مَ کِدائون
جِندان وڃي جوڳَ سين لَهِجِ ڪي لائون
اِيَ ڪُہُ چيائون، ته سِڱيون سو مَتَ هَٽَ جِيون.

بيت - 550

جا گُـرَ ڏِنِي گودِڙِي، سا مُون کي ٿِي مَرَڪُ؛
چيلا! ماري چَرَخُ، اوڍي وِہُ اَدَبَ سين.

بيت - 551

جا گُـرَ ڏِنِي گودِڙِي، سا ٿِيي لاهِيندي لَڄَ؛
سندا تنہِ سَهَڄَ، چيلو چوندو ڪيتِرا

بيت - 552

جا گُـرَ ڏني گودِڙِي، سا مُون گَهڻِو سُهاءِ؛
نيئِي رَساڻي ماءِ، اوڍِيين جي اَدَبَ سين

بيت - 553

اَندَرِ رَلا رَليُون، ٻَهَرِ پَٽورا
اِنَهين پَرِ ڪاپَڙِي، ڄڻ خداءِ جا گهورا

بيت - 554

ٻهرِ رَلا رَليُون، اندر پَٽورا
اِنَهين پَرِ ڪاپَڙِي ڄڻ گڏهه جا گهورا

بيت - 555

گُلَ ڦُلَ پَسِي گودِڙيا، گھڻا مَ ڀانئيجِ
سوئِي سُونهائيجِ، هِيُّ هُو آهي هيڪِڙو.

بيت - 556

ڪري مَرِجِ ڪاپڙي گُرَ وٽ گدائِي
اِشارَتون اُنِ جيون، وانءُ کَپي کائي
راولَ رُباعِي، اِيَ اِنَهِين ڳالِ جي.

بيت - 557

جوڳِـيُنِ جوڳُ جُڳاءِ، جوڳُ پِڻُ سُونهي جوڳِيين؛
جوڳيان سَندِي جانِ ۾، ڳُجُھ ڳُجھاندَرُ آهِ؛
واءِ! مُنهِين کي هاءِ! جا آءٌ جوڳُ نه سِکيي.

بيت - 558

ويٺائِي وِهُسَنِّ، پايو مُنہُ مُونَنِ- ۾
جوڳِي جاٽُون ڪَنِّ، جو آئِيا اُلوهِيَّتَ ۾.

بيت - 559

آئيا اُلوهيتِ ۾ لاهوتُ لنگهئو جَنِّ
منجها تَنِ جُسَنِّ، حرفُ نه سُڄي هيڪڙو.

بيت - 560

مُونا طُور سِينا، سَندا سَناسِيُنِ؛
پُورَڀ کَنيو نه پاڻَ سين، بُودُ بيراڳِـيُنِ
رِدا آهي رازَ جِي، اَوڇَڻُ آديسِيُنِ؛
قُربُ ڪاپَڙِيُنِ، نَهَه چوٽِيءَ سِينءَ ڍَڪِيو.

بيت - 561

نَڪِين نِمَنِ ناٿَ کي، ناٿُ نه نِمائِينِ؛
جاٽا ڪَنِ نه جوڳَ جي، جوڳُ نه جُهارِينِ
آديسِي آڻِينِ، اُهڃاڻِـيُون اَلماسَ جُيون.

بيت - 562

نانگَنِ ڪِينَ نِمايو، ناٿُ نِمايو نِينہ
مَرپُڻ اُٺا مِينَہَ، جوڳِيان سَندِي ذاتِ کي

بيت - 563

ڌاڳا هَڏِ نه ڌوءِ، دل ڌوتائين دُکَ سين
لاهوتِي، لطيف چئي، روحان اندر روءِ
ڪڏهِ ڪو نه ڏٺوءِ، سناسِي سورَ ري.

بيت - 564

پَٽَ ڇَڏِئائون پنڌَ ۾، ڏَنڊَ ڇَڏِئائُون ڏِسُ
آلائِشان اَڳي ٿِئا، موٽِي ٿِئا نه مِسُ؛
هِيُّ ڇَڏِئائُون حِسُ، وَڃِي ڪالَ ڪُلُ ٿِئا

بيت - 565

اَسُکُ جِن اَويرَ، اُو سانجِھيءَ رَهَنِ سُمهِي
لاهُوتِي لَطِيفُ چئي، آڌِي ِڏيَنِ اُليرَ؛
اَٿئو لوڪُ پَسي پِيا، سامي مٿي سَيرَ؛
ڪيڏاه ڪِئائون پيرَ، مِڙوئي مٿو ٿئو.

بيت - 566

سانجهيَ رهن سُمَهِي، وِچِينءَ ويٺا هُونِ
آڌيَ رات اُٿي ڪري راولَ رَتو رُونِ
وِهاڻيَ واٽڙِيَن تي پاسا کوڙئو پُونِ
مَهيسي مُنہُ پنهنجو ڌاران ڌوڙِ نه ڌُونِ
اِيَ نه ڪِنہ کي چونِ، ته اَسين آ ديسي ٿئا.

بيت - 567

آهي اکڙين ۾، آديسِيُنِ اَدَبُ
تن جو حَسَبُ نَسَبُ ناهِه ڪي، نه اَمان نه اَبُ
سامِين کي سَڀين پرين، رُوحَ ۾ رَهيو رب
رِيءَ لانگوٽِي لَبُ، پاڇِي ڪَنِ نه پاڻَ کي.

بيت - 568

لانگوٽي لاهي، وڃُ ويراڳينِ سامُهُون
ٻَنڌُ سورن جو سنڌرو منجها سِڪَ ساهي
اُني وٽِ آهي، اوڇَڻُ ڳالهِه اُگهاڙ جو.

بيت - 569

جوڳيَ سندي ذاتِ جي ٻولي ٻُجهارتَ
ڏورَڻُ گهڻو ڏاکَڙو، هلڻ ۾ حيرتَ
عجب عِبادتَ، پهُه پروڙڻُ اُنِ جو.

بيت - 570

جِنہ ڪارِڻِ، جوڳي ٿئا، جان جان سو نه پَسنِّ
تان تان سَناسينِّ، وِرَهُ وِهامي راتَڙي.

بيت - 571

اَکِـيُون، آلو ماءَ، سدا سَناسِيُنِ جُيون؛
واري نيڻَ نِنڊاُءَ، جانڪي جَھـلِيا جوڳِـيين.

بيت - 572

نه کِلنِ نه کينِ ڪين نه ڪِين ڳالهائينِ
ڪِنہ جِنہ ۾ آهيِنِ، سا پَرِ پروڙڻ ڏاکڙو.

بيت - 573

ڪِنہ ِجنہُ ڪُٺا ڪاتَ، جئن سامي مُور نه سنرا
تن کي ڏينهان ڏُکي ڏِيلَ ۾، سور سڄڻائي راتِ
جوڳِئان سندي ذاتِ، جيجان هوءِ جَڏارَئين.

بيت - 574

سامِي کامِي پرِينءَ لَئيِ، ڪُسِي ٿِئا ڪَبابُ
اوتِين اَرِتي گاڏُئون، اَکِيُنِ مَنجھان آبُ؛
سَندو جاٽ جَوابُ، تُون ڪِئَن پُڇِين تِن کي.

بيت - 575

سُواتا ڪاپَڙي، مٿا موءِ ٿئان
ڪوٺي ڪَنهِن نه پُڇِئا، ڪي اَندَرِ آندوهِيانِ؛
جيڪا ڄَمارانِ، سا گوندرهِينَ گُذرِي.

بيت - 576

اَرَتو اکڙين ۾، مٿي ڳَلنِ ڳاڙَ
ڪوري ڪنن وچ ۾ ڦَچَّ وڌائون ڦاڙَ
هڻي توبَہَ تاڙَ، نانگا نسورا ٿئا.

بيت - 577

هَي جي هئا هِتِ، ته مَٿنِ هوندَ حقُ ٿئو
جوڳينِ جي جُڳَتِ، سارئو ٿِي سُورَ چَران.

بيت - 578

هَي جي هئا هاڻِ، ته مٿنِ هوندَ حقُ ٿئو
پيهي وئا پاڻِ، مڙهيون مون مارينديُون.

بيت - 579

پُڇڻُ پَرَڏيهينَ جو آسَڻَ تي آهي
لڳڻُ جي لاهي، ته هُنِ تان (هوند) حقُّ لَهي.

بيت - 580

اڄُ نه اوطاقُنِ ۾، جوڳيان سندِي ذاتِ
ڏِينهان ڏورَڻ ڏکَ سين، روئِڻُ سڄائي راتِ
تَنِ جَني جي تات، سي لاهوتي لڏي وئا.

بيت - 581

جُوءِ جيڏاهين جوڳيين نيڻُ تيڏاهِين نِتُّ
آيل! آديسيَنِ کي ڏي چاريڪا چِتُّ
سامِيَنِ جو سَنگَتُ، سارِئو ٿِي سورَ چَران.

بيت - 582

جُوءِ جيڏاهين جوڳين، نِتُ تيڏاهين نيڻَ
آيلِ! آديسينَ جا وره ٿئمِ ويڻَ
ڪري سناسي سيڻَ، هِنيڙي حال پرائيو.

بيت - 583

جُوءِ جيڏاهين جوڳيين اُنَ مُنہِ اکَڙِيُون
سَڳا سيليون سڱِيُون تَني سين تنَبڙيون
مون کي جَني مارِئو اُن تي اَکَڙِيون
اُن جون، عبداللطيف چئي، مرڪن ماڳ مَڙِيون
کوڙي لَڪڙِيُون، چُندا ڪِين چيلَن وِئا.

بيت - 584

جوڳي آهينِ، جوءِ ۾، وئا نه ويراڳي
جندا تو جاڳي، نانگا ڪينَ نهارئا.

بيت - 585

جوڳي آهينِ، جوءِ ۾ پر نهارينَدڙَ ناهِ
جي مَهيِسي مَنَ ماهِ، سي ٿئي ٿورا ڪاپَڙِي.

بيت - 586

اڃان سي آهينِ، جي سَزاوارَ سِڱِنِ جا
ويٺا وڄائينِ، جي سناسي سُڻِيين.

بيت - 587

هِي جي ڪَن ڪَپارَ جا سُوڌو سي ته سُڻين
اندرِ جي آهينِ، سُڻ سنيهو اُنِ سين.

بيت - 588

هِي جيَ ڪنَ گاڏُها وِڪڻي ڪَنَ ڪي ٻئا کڻيجِ
تَنِي سين سُڻيج، سُپيريان جي ڳَالَڙِي.

بيت - 589

اَڌَ لڳيون آهِينِ، جيجان! سنديون جوڳيين
ويهي وڄائين، ڪا قضاني راتَڙِي.

بيت - 590

راتيان رُڻ جهُڻ رامَ سين، ڏِينهان ڪَنِ سَنان
جوڳِي سي اَنانُ، وَٿُون جَنِ وِراهِيُون.

بيت - 591

ڪِنہ جِنہ کِيب خُمارِئِا تِئن ڀَوارِئا ڀُوڻَنِّ
ڳالهيون ڳَهلي لوڪَ سين پَڌّرِ پَئِي نه ڪنِّ
سَنڪو سناسِين، آهي پُورڀَ پنڌ جو

بيت - 592

پُورَڀِئا پُوري وئا آسڻَ اُڄُّ صُبوحِ
کٿوري خُشبوءِ، آهي آديِسي گَيا.

بيت - 593

مٿي راهَ رَوان ٿئا پورڀُ پورئائون
هي گهرُ گهورئائون، آ ڳانڍِئائون آڳِئان.

بيت - 594

پرِيندِهين پيرِ ٿِئا، ڇڏي گَنجو گامُ
ويـهِي ڪَئو نه واٽ ۾، تِنِ آديسِيُنِ آرامُ
گُروءَ سندي گَسَ ۾، ڪئائون تَنَ تَمامُ
رَهَ ۾ گَڏِئُنِ رامُ، پَنڌان ڇُٽا ڪاپَـڙِي.

بيت - 595

ٻَهرِ ٻولِينِ ڪِي ٻئو، رُوح ۾ رَهِيئُنِ رامُ
پِيالو پُرُ ڪري، جوپَ پِيتائُون جامُ
تِهان پوءِ تَمامُ، تنِ تَڪئا تاڪي ڇَڏئا

بيت - 596

سامينِ سَمَرُ سُورَ، گوندَرَ گَبرِيُنِ ۾
جوڳيَنِ جڙئا جان سين پيغامن جا پُورَ
آديسي آسُورَ، وَڄائي واٽ ٿئا.

بيت - 597

کانبو تَڪبُّر تَڪِئا، حيلا ڪِئو هلنَ
مُوران تان نه لَهنّ، لَمين راهَ لطيف چئي.

بيت - 598

ڪِن جو ڏٺائون، ڌمُڪِجِي ڌُوڙ ٿئا
وهڪ نه ڪِئائون، اُڀِڻُ عيبُ اُن جو.

بيت - 599

ڪُوڙي ڪِج مَ ڪڏهين، سچِي ڪام سَلاءِ
پَهچڻ پاڙينداءِ، متان رام رسائيين.

بيت - 600

اڱڻِ آئيا نه سَهان، ويٺي گَهر گُهرانِ
مُنہَ مقابلِ سُپرين پَسئو ٿِي پچانِ
وار نه سهان وچ ۾، اُچا دَرمِيانِ
ڳرا منجهه ڳُڻان، پرين وجهبا پيٽ ۾.

بيت - 601

جِيا سون، جوڙَ ٿِي، جوڳي ڏِٺو سون
مُلا تَهين مون، حاصُلُ ڪين حالُ ڪِئو.

بيت - 602

جياسون، جوڙ ٿي، نانگو ڏِسَهو نِتُّ
جَنِ جو چُوچو هُوَڙو چِتُّ، کُلي اڄُ باغُ ٿئو

بيت - 603

جياسون جوڙ ٿي، جوڳي لاٿُهُون جارُ
سندو پورڀَ پارُ، آڇئائون اِيندن کي.

بيت - 604

جياسون، جوڙ ٿي، ڏِنُهُون تارِ تَرَڪُ
هاڻي تَنِ هٿِ ڪئو هو جَني جو حقُّ
رام تَني سين رُوءِ ٿئو، سامِي آڻِ مَ شڪُّ
سندو نَهيَ نَڪُّ، اَنِ اَمرَ ساڻُ اُٿارئو.

بيت - 605

ڪري، ڪانگَ! ڪُرنِشُون، پيرين پِرِيَ پَئيجِ
آءٌ جو ڏِيين سَنِيهو، سو وِچ مَ وِساريجِ
اَللهَ لَڳِ، لَطِيفُ چئي، ڳُجھو ڳالِهائيجِ
چُوئين تِين چئيجِ، ته کِيانتا! خوشِ هُوئين.

بيت - 606

آڏءُ لڳ اللهَ، ويلو ڪَرِ مَ وچَ ۾
آءٌ جو ڏيين سنيهو سو سانڍ برابر ساه
سندِي ڳجهاندَرَ ڳاه، ڪَهج مَ قريبن کي.

بيت - 607

آءُ اُڏامِي، ڪانگَڙا! پاڻان پاڻ پَچارِ
ويـهِي هِتِ وِصالَ جو، تان ڪو تِرُ تَوارِ
ڏِٺَم جي ڏيسارِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.

بيت - 608

پائان پاڻ پَچارِ، مٿي لامَ لَطِيفُ چئي
ڦيرِ مَ فَضِيلَتَ تُون، جا ڪُرَ آهنجي ڪارِ
ڏِٺم جي ڏيسارِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.

بيت - 609

وَهِلو وَرُ، وَرِيا پِرِين، آءُ ڪانگا وڻ ويہُ
جني ڏور چتايو ڏيہُ، سي اڏامي آڻ پرين.

بيت - 610

وَهِلو وَرُ، وَرِيا پِرِين، آءُ ڪانگا لَئه لاتِ؛
وِئا جي ڪلاتِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.

بيت - 611

ويراڳي واحِدَ سين رکج چاءُ چوري
هِي جي ڪَنَ ڪَپارَجا سي ڪاملَ و جُه ڪوري
منجها ڏيلَ ڏوري، ريجهائيجِ رام کي.

بيت - 612

ريجهائيج تون رام کي ڀرِي ڀَلِيَ ڀَتِّ
سناسي سنسار جي مُورِ مَ وڃائيجِ پتِّ
هڻي آديسي اُتِّ، واءُ سڱيون سناسي کڻي

بيت - 613

سڱيون سناسي کڻي ٿيج پَرينِ پارِ
سڳا سيليون سڱيون ڌاڳا ڪيم ڌئارِ
هِيَ جا هاج هٿن جي سا ڪوڙي آهي ڪارِ
مَنُ مَنجِهين مارِ، جان اوڏو ٿِي اَلکَ کي.

بيت - 614

ويراڳي واحِدَ سين، چُري رکج چاءُ
سو خانو ويندوءِ خاڪِ ٿي جِنہ ۾ اچي وڃي واءُ
سڌو رکج ساءُ، فِڪرَ ساڻُ فقيرُ چئي.

بيت - 615

فڪرَ ساڻُ فقيرُ چئي، هَلُ تون هِيائين
پُورِجِ تِهين پير تي وئا جوڳِي جِيائين
ته ڪاملَ ڪيائين، مانَ گُروءَ جي گسِ ٿيِين.

بيت - 616

ته گروءَ جي گسِ ٿيين جي واحِدَ مُنہِ واڻي
جوڙي جٽي جان ۾ تندون پائي تاڻِي
ته تَحتَ لَفظان، تمرُ چئي، ميوا سڀ ماڻِي
اُلوهِيتَان آڻي، سُڌيون هنَ سنسارَ ۾.

بيت - 617

سُوڌو هِنَ سنسار ۾ ويهي وِيرَ وَڄاءِ
ميخون محبت سنديون تندون تُنبي کي پاءِ
ته ساميڙا سندياءِ، گر وٽ گلا نه ٿيي.

بيت - 618

ته گَر وٽِ گلا نه ٿيي، جي مَيل ٽاريين تان منَّ
آهينِ جي اندرَ ۾، سي ڪامل! اپٽ ڪَنَّ
سناسِي سَمُنَّ، رکجِ پورڀَ پنڌَ جي.

بيت - 619

رکجِ پورڀَ پنڌَ جِي سَمُنَ سناسِي
ته اندرِ اداسِي، تون نانگا ٿيين نِڪَڻين.

بيت - 620

جي ڀائيين آءٌ نانگو ٿيان نڪڻين، ته پَر جوڳ جي پارِ
گنگا، مَٿِرا، گومَتِي، وڃي جَمَنا کي جُهارِ
هلڻِ جي هِنگُلاج ڏي وائي ڪيم وسار
سڳا سيليون، سڱيون، اِيَ پُڻ ڪوڙِي ڪار
منُ منجِهين مارِ، ته تيرٿُ پسين تڪيي.

بيت - 621

جي ڀائيين اوڏو ٿيان الَکَ کي، ته وڃُ رامَ سين راهي
سناسِي سنسارَ جا، ڇڏ لاڳاپا لاهي
جتي جاٽا جوڳ جي، ات ساسي رَسُ ساهي
ڪاپِڙي ڪاهي، گنگا ڀيٽجِ گومَتي.

بيت - 622

گنگا ڀيٽي گومتي، سامي سِيَر ٿئا
ويراڳي واحدَ لَئي، ڪنہ جنہ پَہِ پئا
مٿي تيرٿ، تَمَرُ چئي، اوءِ واڪيندا وئا
تَنِ ڪاڇوٽئن ڪِئا، هَڻِي گَسَ هِنگلاج ڏي.

بيت - 623

هڻي گسَ هنگُلاجَ ڏي، اوءِ سامي ٿئا سيرَ
جتي جاٽا جوڳَ جي اُتِ مَرَڪِي اُڀا مِيرَ
هُتِ ڪِيائون راضي رامَ کي هت ٿا چائينِ پيرَ
تان پُڻ اِيَ تقديرَ، مڃندهين مَحُو ٿئا.

بيت - 624

ويراڳي واحدَ سين رکج چاءُ چُري
نانگا پنهنجي ناٿَ کي لَهُه منجهان گهٽ گُهري
سِرَ ڀَرِ تون سُرِي، گنگا ڀيٽجِ گومَتِي.

بيت - 625

گنگا ڀيٽي گومتي پُرِجِ پورڀَ ڏاهَ
ڪاسِي ۽ ڪِروَتَ جي، رَمِي پڇج راهَ
دئارڪا جي دَرَ تي تون نانگا! رک نگاهَ
ناني ۽ ناراڻِ سر سانڍِ منجهين ساهَ
اوڏو آهه اللهُ، ڪوٽي سَرَ جي ڪُنڊَ ۾.

بيت - 626

ڪوٽي-سر جي ڪنڊَ ۾، او رهيو آهي رامَ
جن سناسين سورِئو، تن اندر ٿئو آرامَ
ڪروڌ ۽ ڪامُ، ان جي وئو وجودان نڪري.

بيت - 627

ويئي وجودان نڪري اُنِ کي وحدَ ۽ وڏائِي
مُوڌي ٿئا مربر ۾ ماڻنائون مِٺائِي
اني کي آئي، لذَّتَ جا لطيفَ جي.

بيت - 628

لذت جا لطيف جي، سا مَنجهن ٿا ماڻينِ
ثابت ٻڌئو سندرا، منجهان تِک تاڻينِ
اُهڃاڻيون آڻينِ، پَسو پورڀ پار جون.

بيت - 629

پَسو پورڀَ پارَ جي، خبرَ ڏِينِ، کَرِي
تَڪئا ناڪي گڏئا، تَنِ ويراڳينِ وري
سناسينِ سرِي، پسو جاٽا جوڳ جي.

بيت - 630

پسو جاٽا جوڳّ جي، سرِي سناسينِّ
ڪِيرتِ جا قُلوبَ جي ساڪي ڪاپِڙينِ ڪنِّ
اوڏا ٿئا اِثبات کي ميم رکيائون منِّ
اوءِ ويٺائي وِهُسنِّ، ڪُڇنِ ڪِنہ سين ڪينڪِين.

بيت - 631

ڪُڇن ڪنهن سين ڪينڪِين، اوءِ ويٺائي وهسنِّ
وائي واري وِنگُڙي ڪِي وَسِ نه ويراڳين
لڳي لَئه، لطيف جي، اندرِ آديسينِّ
ته ٻيون ڏيئي ٻَنِّ، پيهي وئا پاتارَ ۾.

بيت - 632

پيهي وئا پاتارَ ۾، ٿا وِهُسَنِ وير وتارَ
لڳي لئه لطيف جي، تَنِ کي اندرَ منجهه اپار
سامِيڙا ستار، گَجِي گنگا گڏئا

بيت - 633

گَجي گنگا گڏِئا، پورڀَ پُنا جي
اهڃاڻيون اِلماسَ جيون تَنِ ڳِن تمرُ چي
سامي آهينِ سي، جي لڪا ڀُوڻَنِ لوڪ ۾

بيت - 634

لڪا ڀوڻنِ لوڪَ ۾، سي پَڌِرِ ڪِنہ نه پَرِّ
پابُو سڀ ڀيڙا ٿئا، اوءِ دئارڪا جي درِّ
صحيحُ ڪئائون سَرِّ، هوءَ جا وائي وِنکُڙِي.

بيت - 635

ڪري وائي ونگڙي پلي ڇڏئائون پاڻِ
نانگن پنهنجي ناٿ سين ٿي راتو ڏينہ رهاڻِ
هُت پڄندِهين هاڻِ، هِتِ منجهين مَنَ محَو ٿئا.

بيت - 636

منجهين منَ محو ٿئا وارئائون وائي
تَرڪُ الدُّنيا راسِ ڪُلُّ عبادَه اِيَ اُنَهِين لئي آئي
ٻُجهن ڪا نه ٻئائي، اوءِ پيهي وئا پاڻَ ۾.

بيت - 637

رامُ جَني جي روحَ ۾ سناسي سيئِي
هلئا اوءِ هنگلاجَ ڏي سالڪَ سڀيِئي.
تَني جي، تمرُ چئي، پرتِ پري ئي
اُنِ کي وهامي ويئي، عُمرِ سڀ اَلَکَ سين.

بيت - 638

عمرِ سڀِ اَلکَ سين ان کي وهامي ويئي
وئا وڄائي سڱيون پورڀَ ۾ پيهي
ڏِسندم ڏيهي، اوءِ نانگا نِسورا ٿئا.

بيت - 639

رامُ جني جي روحَ ۾، تَن ڪئو ڪاپڙين ڪمال
جن پاتو تن پائِيو جانب جو جمالُ
تَني جو، تمر چئي، هوءِ موچارو حالُ
اوءِ نانگا ٿئا نهالُ، پڇن گس گروءَ جو.

بيت - 640

پڇي گس گروءَ جو نانگا ٿئا نهالُ
مَقالان مهندِ ٿئا ڪِينِهي وَٽِنِ مالُ
ڪئائون حاصل حال، پُرِي پورڀ پنڌ ڏي.

بيت - 641

پُرِي پورڀ پنڌَ ڏي ڪئائون سڃاڻي سُجودَ
وڃائي وجودُ، هيڪائي هيڪ ٿئا.

بيت - 642

هيڪائِي هيڪُ ٿئا اوڏا ساڻُ احدَ
هِيَ ڇڏِئائون حدَّ، وئا مُطلَقُ محُو ٿي.

بيت - 643

وئا مطلق محوُ ٿي، سڃاتائون سوئي
تان آهي اهو ئي، گهٽ نه ڏِسنِ ڪِين ٻئو.

بيت - 644

گهٽ نه ڏسن ڪين ٻئو، پَسو ڌَڻيان ڌارَ
سُڌِ ڇڏيائون سارَ، پروڙئان پري ٿئا.

بيت - 645

پروڙئان پري ٿئا، هِتِ ڇڏئائون هِيَّ
جوڳين پنهنجا جي، پُوئي ڇڏئا پِريَ سين.

بيت - 646

پوئي ڇڏئائون پِريَ سين ٿئا هيڪائي هيڪُ
ساه ڏيئي سيڪُ، اُهو ئي اڪسيرُ ٿئا.

بيت - 647

اُهوئي اڪسيرُ ٿئا، جيڪي ڌڻيَ ڏُئا
جوڳي هِنَ جهانَ ۾ سامي سي سُئا
تَني جي پُئا، مَچُّ ماٺائِي نه ٿئا.

بيت - 648

سچ ماٺائي نه ٿئا، جي جلايا جوڳينِّ
جئن عمر گذري اُنِ کي تئن تَپُ تيزَ مان ڪنِّ
دونهان ٿا دُکنِّ، تني جا تمر چئي.

بيت - 649

تني جا، تمر چئي، دکنِ ٿا دونهان
جني چوري ڏنا چِتَ کي لاهوتينِ لُوهان
سامي ٿئا سونهان، اَواٽا واٽَ ڪهي.

بيت - 650

اَواٽا واٽ ڪهي، سامين لڌو سيرُ
پُرِئا ڀري پيرُ، سڀيئي سونهان ٿئا

بيت - 651

سڀيئي سونهان ٿئا، واقِفُ ٿي ويٺا
پاڻيَ جئن پيٺا، پَسو سَڀَڪنِهين شيءِ ۾.

بيت - 652

پسو سڀڪهين شيءِ ۾ ڪِنہ هَندَ نه چئبو هاڻِ
”ڪُلَّ شَيءِ مُحِيطُ“ اِيُ اُنهين جو اُهڃاڻُ
ڪنين ساڃارَنِ ساڻ، ٿو ڳالهيون ڪري ڳجهيون.

بيت - 653

ڳالهيون ڪري ڳجهيون، پَسوسين پنهنجنِّ
سڃاتائون سُپرين محبُّ ڪڻائون منِّ
ٻِي نه ڪِئائون ڪَنِّ، آهِنِ اُوءِ اُنهين سين.

بيت - 654

آهِينِ اُوءِ اُنهين سين، ٿئا نه وسيلا وِيرَ
تَسِيا ڏيئي تَنَ کي ساڙئائون سَريرَ
تيلاهَ ٿئا پِيرَ، جوڳي هِنَ جهان ۾.

وايون

وائي - 1

سَندَڙِيانِ سِڱَڙِي،
ڳالِ ڳُجَھڙِي،
مُون مارِيندي ڪَڏَهِين
مُرلِيءَ کي ماتِ ڪري، نه تَنہ تُلِ تُنبَڙِي
جا وَڄائِينِ جَتَڙا، نه تَنہ نَڙَ جَهِڙِي
توڏِيءَ تاري جنہ ٿي، نه سو گِھنڊُ نه گِھنڊَڙِي
ڏارِئو جَنهِن ڏِياچَ کي، تَندُئان تَنہ تِکَڙي
مرو گھانڊارَ موهِيا، هِيءَ ماڙُهو مُوهَيندَڙِي
نڪا سِري سِنڌُ ۾، نه ڪا هِندُ هَهِڙِي
ڪوڙين واڄٽ ڪيترا لکين لاءِ هڻندڙي
جا ساراهيلَ سُبحانُ جِي، تهنجي واکاڻُ ڪَهِڙِي
مِٺايان مِٺِي گَھڻو، چَندان جن چَکَڙِي
سَهَسين سُرودَنِ کي، پاڻان پوءِ وِجَھندَڙِي
ڪڙي ڪُلاٽن کي محبت وارن مٺڙي
وانءُ اونائي ان کي، وهه مَ، کڻ وکڙي.
بي خود بابو سي ٿئا ٻُرندِي جَنِ ٻُڌَڙِي
آهي، عبدالطيف چئي، هي مئا جِيارَڻَ جِهَڙي.

وائي - 2

تَنِ ڳُڻَنِ ڳهرَ وڃائي، هو مائِي!
جوڳينِ مون سين جي ڪِئا،
هيڪائي هيڪُ ٿئا، ٻُجهَنِ تان نه ٻئائي
اِنَّ اللهَ وِترُ يُحِبُّ الوِترَ، اِيَ اُنَهِين لئي آئي
ننڊَ تَهين کي ناهِه ڪا، جا آديسين اُٺائِي
اکِيَنِ آرَسُ ڇَڏِئو، دِل ۾ ناهِ دغائِي
رِيجهائي رَموزَ سين، کاهوڙيَنِ آءُ کانئي
اشارَتُون اُنِ جِيون وانءُ کَپِي تون کائي.

وائي - 3

تَنِ اَکِينِ آءٌ اڙائي، ٻَڙِي جيڏيون!
ڦَڪيون ڏيئي ڦِڪيُون، ويڄَن آءٌ وِرچائي
حُسنُ جو حبيب جو تِنہ لالِي آءٌ لڄائي
الفت ڪر مَ اُن سين قرب جا ڪَڙائِي
صُحبتَ سُپيريِن جي مِٺي آه مِٺائِي.

وائي - 4

ڪاپِڙَيَنِ جِي پانڌي، ڪر ڪا ڳالَهڙي
ڏيئي باه ڀنڀورَ کي جَتَنِ سين آءٌ جاندي
حڪايتَ هوتنِ جي، ادا! تو ڪا آندي
مونکي پِيتَمَ پيارئو، خَمرَ جي آءٌ خاندي
آهيان آريچنِ جي گولي آئون باندي
ڪڏهنِ ٿينديسِ ڪيچَ ۾ هوتَنِ سينِ هيڪاندي
ڪَرَمَ ساڻ ڪَريمَ جي، ڪيچي ٿيندَمِ ڪانڌي.

وائي - 5

پِريَنِ پاتا پيرَ، آءٌ ڪيرَ ڪميڻي آهيان
مون گهَر آيا مون پرين، سنهَڻَ لڳا سيرَ

وائي - 6

جوڳي جَڳِّ گهڻان، مون وَهُ ويراڳينِ سين
پاڇِي ڪَنِ، نه پاڻَ کي تُنِبي منجهه ڪَڻان
جيڪي ڌانِيان ڌُوڙِ ۾ جيڪي کنِ چَڻان
ويٺي واٽڙين تي، ڀِٽُڻ آءٌ ڀُوڻا
سارئو سناسينِ کي ويٺِي هٿَ هڻان
آيل! آديسينِ جا مون کي گُڻَّ گهڻان.

وائي - 7

آسِرو آهي، موٽي ايندا، مون نه ڇڏيندا، پاڻّ پسندا
پَٿرَ وار پِريَنِ کي تون وِهُ وڇائي
ڏَکَ لاهِيندَئِي ڏِيلَ جا ڳُجهو ڳالائي
ڪالهَه سناسِي سِڱيُون وئڙا وڄائي
آديسي ايندا وري دونهين دکائي.

سرود ڪاموڏ

بيت

بيت - 655

تُون سَمون، آءٌ گَندِرِي، مُون ۾ عَيبَنِ جُوءِ
پَسِي راڻِـيُنِ رُوءِ، مَتان مان گهرِ مَٽِيِين

بيت - 656

تُون سَمون آءٌ گَندِرِي، مُون ۾ عَيبَ اَپارَ
پَسِي لِيءَ لَگارَ، متان مان گهرِ مَٽِيِين

بيت - 657

تُون سَمون آءٌ گَندِرِي، مُون ۾ عَيبَن ويہَ
پسي مئه ڪي ڌيءَ، متان مان گهر مٽيين

بيت - 658

تو سمون آءٌ گندري، مون ۾ عيبنِ لَکَّ
هِنَ مهنجي حالَ جي توکي سڀ پَرَکَّ
ڪارڻِ ربَّ اَلکَّ، متان مان گهر مٽيين.

بيت - 659

تون تَماچِي تَڙَ ڌَڻِي ، آءٌ مُهاڻِي مي؛
مُون کي ڏُهاڳُ مَ ڏي، آءٌ جا نالي سُئي تُهنجي.

بيت - 660

تُون تَماچِي تَڙَ ڌَڻِي، آءٌ گَندِري غَرِيبِ؛
تون سو ڄامَ! قرِيبِ، ڪِي ڏَنُ ڇَڏائي ڏيجِ مُون.

بيت - 661

کاڄُ جَني جو کِکيُون، مالُ جَني جا مَڏَّ
سمي سي سِيڻَ ڪِئا، هيڻا جني هڏَّ
ڄامَ! پَرِتيَي لَڏَّ، سانگينِ جي سيّد چئي.

بيت - 662

ڄارا ۽ کارا، مالُ جَني جو مَڪُرِيُون
تماچيَ جي تَڪيي اچنِ سَوارا
مِيءَ مڇيَ مارا، سمي سي سيڻَ ڪِئا.

بيت - 663

کِکيءَ هاڻِيُون کارِيُون، ڇِڇِيءَ هاڻا ڇَڄَ
پاندُ جنِي جي پاندَ سِين، لَڳو ٿِيي لَڄَ
سَمو ڄامُ سَهَڄَ، اُڀو ڪَري اُنِ سين.

بيت - 664

ڪاڻيون، ڪوجِھيون، ڪُوڙِيُون، مُورِ نه موچارِيُون
وَٺِـي ويٺِيُون واٽَ تي، کِکيءَ جُون کارِيُون
اُنِين جيون آرِيُون، سمي ريَ ڪيرُ سهي.

بيت - 665

ڄاريون کاريون ڇڄ ڇِپريون، جَن جي مَحبت مڇيَ ساڻ
رهنِ وِهَن سِرِ پانڌِيين سڀيئي بدبوءِ هاڻُ
لڌڙن جئن، لطيف چئي، پاڻي وجهنِ پاڻُ
تَنِ ملاحنِ جو ماڻُ، سمي سِرِ، ڪئو پهنجي.

بيت - 666

گَندُ جِن جِي گوڏِ ۾، پاٻوڙا پوشاڪَ
اڄُ اُني جِي اوطاقَ، راجا رِيجِھي آئِيو.

بيت - 667

گندَ جنَي جي گوڏِ ۾، پاٻوڙا پي نامَ
تَنِ اُگهاڙِن انعامَ، منڇَرُ مڙوئي ٿئو.

بيت - 668

ٿِئا تَماچِيءَ ڄامَ سين، مُهاڻا مَحرُومَ؛
نَنڍِيءَ وَڏِيءَ گَندِريءَ، مَٿي ماڙِيءَ ڌُومَ
جي ڪِنجُھرَ، جي رُومَ، سي سَڀِ اِنعامِي ٿِئا.

بيت - 669

نه وَڍي، نه وِڪِڻي، نه ماري نه ڌاري؛
کارو وِڌائِين کُوهَ ۾، نِرِتُون نِهاري
سائِي پَرِ پاري، جا گَهرِ سَمي جي سَپَجي

بيت - 670

نه وَڍي نه وِڪِڻي، نه کَڻي ۾ کاري؛
اَهِجَ، سَهِجَ ساهِمِيُون، ڌُرِئان نه ڌاري؛
سائي پَرِ پاري، جا گَهرِ سَمي جي سَپَجي.

بيت - 671

پاٻوڙو پيشِ ڪَئو، نَئِي نُورِي نيئِي
حاضُرُ هُيُون هَڪِيُون، سَمِيُون سڀيئِي
نَوازي نيئِي، گاڏِيءَ چاڙهِي گَندِرِي

بيت - 672

مُهاڻِيءَ جي مَنَ ۾، نه گِيرَبُ نه گاءُ
نيڻَنِ سِين نازُ ڪَري، رِيجھايائِين راءُ
سَمون سَڀِنِ مُلاءُ، هيرِيائِين حِرفَتَ سين.

بيت - 673

نورِيءَ جي نِيازَ جو، عَجَبُ اَجَلُ هوءِ
اَچيو اُڀِـيَن پوءِ، حُجَتَ ڀَڳِي راڻِيين.

بيت - 674

مي مڇيَ ۾ هٿَڙا، ويٺِي ڪري وَرَنَّ
راءَ اَڳهِين رکي مُهاڻِي منجهه مَنَّ
تماچيَ جي تَنَّ، ڳالهيون چَيُسِ ڳُجهَّه جيون.

بيت - 675

هَٿين پيرين آرِکَڻين، مُنہ نه مُهاڻِي
جِئَن سَڳو وِچِ سُرِندَڙي، تِئن راڻِيُنِ ۾ راڻِي
اَصُلُ هُئي اُنَ کي، اَهۡلَ ڄاماڻِي
سَمي سُڃاڻِي، ٻِيڙو ٻَڌُسِ ٻانهَن ۾.

بيت - 676

تَهِڙو ڪِنجُهرَ ۾ ڪِينَ ٻِيو، جَهڙي سُونهَن سَندِياسِ
مَڏَ، مِياڻِـيُون، مَڪُرا، مِڙَئِي مَعافُ ٿِئاسِ
ريسون راڻين ڇڏيون، وهي ڪا نه وٽاس
مورِڇَلَ مَٿاسِ، اُڀو تَماچِيءَ هَڻي.

بيت - 677

تَڙُ تماچي ڄامَ جو تماچي تڙ راءُ
تماچيَ جي تڪيي تون تماچي ڳاءُ
ته تون تماچياءُ، تماچي تون لهين.

بيت - 678

کوءِ سَمِيُون سُومِريُون جي اَچَنِ اُوچي ڳاٽِ
وَرُ سي ڪِنجُھرَ ڄائِيُون، جِن تَماچِيءَ جِي تاتِ
راڻِيُن مُلان راتِ، ماڻِڪُ مي پِرائِيو.

بيت - 680

سِرُ صلابَتَ سُپِرِين، مَرَڪَڻَ! تُون مَ مَريجِ
آهِيين ٺارُ اَکِـيُنِ جو، وَٽان مُون مَ وَڃيجِ؛
تَماچِي تڳيجِ، ڪو ڏينہُ ڪِنجُهرَ ڪَنڌِيـين.

بيت - 681

ڪو ڏينہُ ڪنجهرَ ڪنڌيين تون تماچي تڳُ
اوچو ٿِئُم اڳُ، مُنہُ ڪَرِ ملاحن ۾.

بيت - 682

هيٺِ جَرُ، مَٿي مَڃَرُ، پاسي پِرِين سَندامِ
ڪوڙِيـين ڪاڄَ سِڌامِ، اَڻَ سِڌو ڪونَه رهِيو.

بيت - 683

هيٺِ جَرُ مَٿي مَڃَرُ، پاسي ۾ وَڻَراهِ
اَچي وَڃي وِچَ ۾، تَماچِيءَ جي ساءِ
لَڳي اُتَرَ واءُ، ڪِنجُهرُ هِندورو ٿِئي.

بيت - 684

هيٺِ جَرُ، مَٿي مَڃَرُ، ڪنڌِيءَ ڪَوۡنرَ ٽڙن؛
واري واهُوندَنِّ، ڪِنجُهرُ کَـٿُورِي ٿِيي.

بيت - 685

سَمِيُون ڪَري سِينگارُ، راءُ رِيجهائِڻَ آئِيُون
ڄامَ هَٿَ ۾ ڄارُ، ڄُلي جهبيرن وِچَ ۾.

بيت - 686

مي هٿَ ۾ مَڪُرِي ڄام هٿ ۾ ڄار
سڄو ڏينہُ شڪارُ، ڪِنجُهر ۾ ڪالَهه هو.

بيت - 687

نُورِيءَ جي نَوازِئو، ٿِيو تَماچِي تي
گاڏِي چاڙهي گَندِرِي، ماڙِهُو ڪَيو مي
ڪِنجُهرِ چُوندا ڪي، ته سَچُ سَڀائِي ڳالَھڙِي.

بيت - 688

ڄامان اَڳي جي ڄائِيُون، تِن جِي نِرِتِ نُورِيءَ ڪياءِ
نه مَنَهِن نه مارِڪي، نه ڪنهن وڃي وِيهاءِ
سي ڪِنجُهرَ ڪَندِيُون ڪاہِ، جِن جو تَماچِي تَڪِيو.

وايون

وائي - 1

هِيري هَٿُ وِڌائِين، هيري هٿ ڪيائين،
ويهي ساٽين وچَ ۾.
نَوازَشِ نُوريءَ جي، آهي تَماچِيءَ تائِين.
گَندَگِيءَ گوشو ڪِيو، عَطُرَ اوتَ اوتِئائِين.
اَنڌا مَنڊا آئِيا، سَخا سَڏُ وِڌائين.
پَسو جُودُ جُوانَ جو، ڪو هَنڌُ ڪونه ڏٺائين.
قِيمَت ڪَمِيڻَن سين، جَهِڙِيءَ وَٽَ وَٽِئائِين.
موتِي مڇِيءَ هَٽَ تي، ڪوڏِينِ جِين ڪَڍِئائِين.
ماڻِڪَ مِياڻِنِ ۾، ڇِلُرَنِ جِئن ڇَٽِئائِين.
ڏيئِي سونُ سُوال ۾، رُپي راندِ ڪَئائِين.
پاڻِـيَٺَ آڻي پاڻَ سين، لَعلُون سَڀِ لُٽِئائِين
فيروزا فَقِيرَنِ تان، گھوري سَڀِ گھورِئائِين.
اُتي عَبۡدُاللَّطِيفُ چئِي، اُڇِلي اَمُلَ ڏِنائِين.

سرود ڪاريهل

بيت

بيت - 429

سنڀاري کي سڄڻين سڙي وئو ساهَ
ويٺي وَڳَرُ نهاريان جَنِ پوڄَ ڏِنو هو پاهَ
آڻيندونِ اَللهُ، آسَرَ ڀَرِي آهيان.

بيت - 689

”وَحۡدَهٗ“ وائِي، چُڻندي چَيائِيون
سو لُڙُ لَنگِھيائون، جِتي پارَکَ پَکِيان.

بيت - 690

پکنِ سين پاڻُ هَڻِي، اُڏاڻو آڪاسِ
سو سُر مَڻي هَنجَڙو، جِتي پِرِين سَنداسِ.

بيت - 691

اکڙيُون اوڙاهَ ۾، اُڀو تَڪي تارِ
پِٿُون جو پاتارِ، هَنجُ تنِين جو هيرَئُون.

بيت - 692

وَڃِين نه پيهِي، پِٿُونِءَ لئيِ پاتارَ ۾
ڪنڌِن ۾ ڪيهِي، هاجَ تُنهِنجِي هَنجَڙا.

بيت - 693

اونهي ۾ اوڙاهَه جو، هنجِ تِتهين هوءُ
اِيَ ڪانيرو ڪوهُ، جو ڇاڇَر ۾ ڇيرون ڪري

بيت - 694

ٿِئو حُضُورِي هاڻِ، سوجھا پِيَسِ سَرَ جي؛
کُنڊي لَڌِي کاڻِ، پَکِـيَڙي پاتارَ ۾.

بيت - 695

ته وائيَ کي ويجهو ٿيين، لَئين لطيفي لاتِ
واري پاءِ وجود ۾ سندِي جُنگَنِ ذاتِ
هِڻي ڪَرنگَهرُ ڪاتِ، پڌرِ پئو تون پِريَ سين.

بيت - 696

ويٺو جئن وماسيين حيرتَ پَئو مَ هَڏِ
لاتيون جي لباسَ جيون سي ڇپائي ڇڏِّ
آءٌ اسين ڪنِ جي، پاسي تَن مَ اڏِ
تن طالبنِ گڏِّ، ته ويجهو ٿيين وصال کي.

بيت - 697

ويٺو جئن وِماسِيين، حيرَتَ پئومَ هور
اونهون جو اَڇو وَهي گِهڙِي تئائين گهور
ڏَنيون هڏِ مَ ڏورِ، گهورئو ڪَپُ ڪَسَنِ جو.

بيت - 698

ويٺو جئن وِماسين حيرت پئومَ هاڻِ
لَلَنِ کي، لطيف چئي، اڇي ساڻُ اراڻِ
ڪنگنِ لٿي ڪاڻِ، گڏئو هنجُ حبيبَ کي.

بيت - 699

پَکِي پيهي نِڱِئا، منجهان لِتَڙِيُن لَکّ
ڪني ماڻڪَ ميڙئا، ڪني ميڙيا ڪکّ
پُٺيَ لائي لک، گڏئو هنجُ حبيبَ کي.

بيت - 700

هنجان سين هيڪار، جي ڳُڻُ ڪري نهارين
ٻگان سين ٻيهارَ، هوندَ ٻيل نه ٻَڌين ڪڏهين.

بيت - 701

هارِئا هنجَ ! ٻگنِ سين ڪيهِي ٻَڌيين ٻيلَ
ميرو مٽائيجِ تون، اڇي کي اُڪيلَ
ڪنگنِ سين ڪُويلَ، لَلا جم لُڙُ پيين.

بيت - 702

اڇو پيو اڇاهُ، ته ائين اڇائِي اُبَهو
وَهَڻُ وَڙُ نه اهِنجو لُڙَ پاڻي لَلاهَ
سُسَرِ ڏجي ساهُ، ڪُسَر ڪنگن قَبرون.

بيت - 703

ڪُسَر ڪنگنِ قبَرون سُسَرِ سانگا هيج
هنجَ هُتي جي ڳالڙي ٻڳن سين مَ ٻوليج
ماري تون مريجِ، چئج مَ ڪِنہ چُنجَّ سين.

بيت - 704

سَرَ سُڪي سالَ ٿئا هنجَ هَرٿوئي پيرَ
ڪنگُ ويچارو ڪيرُ، جو رَسي اِنَ رَمُوز کي.

بيت - 705

آءُ اڏامي هنجڙا، سَرَ ۾ سارِينئي
مَڇُڻُ مارينئي، پاريڙِي پَہُ ڪري

بيت - 706

سَر ۾ پکي هيڪَڙو، پاريڙِي پنجاه
سندي آسَ اللهَ، لُڏي لَهرن وِچَ ۾.

بيت - 707

دَلبو منجِهه درياءَ، پکي پَسي آئيا
هيٺ ڪرڳر ڪاٺ جو مٿي پکنِ پاه
ويچارا ويساهَ، آڻي اُتِ آڙائيا.

بيت - 708

پکي جِنہ پُڄائيا، تِنہِ ۾ ساهُه نه ماهُه
ويچارنِ ويساهُه، مٿي پکَنِ آئيو.

بيت - 709

اُڏءُ اَڏِتُ اُڀَرِئو، وِهاڻي واءُ پُورَ
سي چيتارجِ چِتَ ۾ جي ڪنڊا ڌاري ڪُورَ
متان مارِينئي تُورَ، تو لَئُه لڳو جَنِ سين.

بيت - 710

ڪونرَ پاڙون پاتارَ ۾ ڀَونر ڀري آڪاس
ٻِني سندِي ڳالَڙِي رازقَ آندِي راسِ
تِنہ عشق کي شاباسِ، جِنہ مُحَبِتي ميڙِئا.

بيت - 711

ڪونرَ پاڙون پاتارُ ۾، ڀونئرَ ڀِري ۾ سُڃ
ٻني سندِي ڳالڙِي، عشقَ اي اُهڃَّ
توءِ نه لهي اُڃَّ، جي پيو پِيَنِ پاڻَ ۾.

بيت - 712

ڪکن ۾ ڪوهُ ڦرين، گَسڙَ ۾ مَ گذارِ
وڃي وحدتَ ويءَ ۾ گُهونو ڇڏي گهار
شريعتَ جو سَرُ لَهين ته تون تِئائين تارِ.
حقيقت هنجَنِ سين طريقتَ توارِ
منجها معرفتَ سين اندرَ کڻي اُجارِ
ته پاريڙِي اِنَ پارِ، ڪو نه ڏسين ڪڏهيِن.

بيت - 713

جيهَرَ لوڪُ چپ ڪري، اوهيرَ اُڏامَنِ
پِٿُون جي پاتارَ جا، چيتارِيو چُڻَنِ
ڪوهُ ڪَندا کي تَنِ، پاريڙِي پَہُ ڪَري.

بيت - 714

سَرُ وڃايو سُرَهو ڪوڙنِ ڪانيرَنَّ
آڌيَ رات اٿي ڪري دَدا دانهون ڪنَّ
سندي ذاتِ هنجنِ، مُنہُ کوڙي موتي چُڻي.

بيت - 715

ماڻِڪَ چُوڻو جَنِ جو هنجَّ حُضوري سي
چِلُڙ ۾ چُنجَّ هڻِي مڇي کين نه اي
لوڪَ نه لکئا تي؛ جيلاهَ ڀُوڻنِ ٻَکنِ گڏِئا.

بيت - 716

جتي هئا هنجڙا تتي ٻگا ٻئا ٿئا
ڪُوڙنِ ڪانيرنِ سين پَسو پَہِ پئا
سي پاريڙي وئا، جَنِ ٿي سَٽون ڏنيون سَرَن ۾

بيت - 717

سَر سُتيِئي ڇڏئو پَسو پاريڙينِّ
وٺين ساڻ وڃائيو ڪوڙنِ ڪانيرَنِّ
سندي ذاتِ هنجنِ، ڪِنہ ڏوراڻين ڏيہِ وهي

بيت - 718

هنجنِ سين هيج ڪري ڪندِيسِ ڪين ٻئا
جَنِ ٿي سَٽون ڏنيون سَرِن ۾ سي پاريڙي وئا
ماڳو ماڳ ٿئا، ڪوڙا ڪانيرا گهڻا.

بيت - 719

پاريڙي پري وئا خبرَ ڏيندمِ ڪيرُ
هنجَ ڪالوڻون پيرُ، لڳو آهي نه لَهي.

بيت - 720

لڳو آهي نه لهي پئو چِڻڪي چِتِّ
هاڻي ويٺي هتِّ، گهنگهرِ گهاريان ڏينهڙا.

بيت - 721

گهنگهر گهاريان ڏينهڙا، اُنَهين ريءَ آئون
اوٽارِ جي اڄ وئو، گوندَرِ، گڏئائون
پيَيون مون جائون، چُڻندي چِلڙ ۾.

بيت - 722

چُڻندي چلڙ ۾، جائون پييم جي
جَنِ ٿي لِمئو لاتيون ڏنيون ويٺي ساريان سي
هاڻي انهين ري، ڏکيا ڏينهن گذاريان.

بيت - 723

ڏکيا ڏينہَ گذاريان تَنِ هنجنِ ري هاڻِ
ڪوڙن ڪانيرن سين ٿيي نه روح رهاڻِ
تَنِ پکينِ ڌارا پاڻِ، جُهرِي من جِهيڻو ٿئو.

بيت - 724

جُهرِي مَنُ جهيڻو ٿئو هاڻي هنجن ري
لالون لَلَنِ ري، ڪو نه ڏيندو ڪو ٻئو.

بيت - 725

ڪو نه ڏيندو ڪو ٻئو للنِ رِيءَ لالون
تني ريءَ، تمر چئي، ٿئون جانِئون زوالون
سارئون سنڀالون، اني جيون اڄ ڪري.

بيت - 726

اُني جيون اڄُ ڪري سنڀالون سارئو
ماٺ نه ڪري مون هيون ڌتئو ڌُتارئو
محبت جو مارئو، سو ڪينءَ سگهو جِندَڙو.

بيت - 727

سو ڪينءَ سگهو جندڙو سڄڻ جو ساري
اونهي عشقَ عميقَ جي وڌو محبت هِي ماري
پارئو ٿو پاري، رضا جا رحيم جي.

بيت - 728

رضا جا رحيم جي، سا پاري هِيءَ پئو
عشقَ اُگهٽي جندڙو جَرا جِيُّ ڪئو
سڙي ساهُ وئو، سنڀاري کي سڄڻين.

بيت - 730

آسر ڀرِي آهيان وڳرَ مانَ وَرَنِّ
ٻيلون ٻَڌئو ٻِپُڙا مٿي ڊنڍَ ڍَرنِّ
سانڀي منجهه سَرَنُ، اَلا! سيئِي آڻيين.

بيت - 731

اَلا! سيِئي آڻيين وڳرِ آڻِ واري
ڦوڙائي فراقَ جي، وڌا ڳچَ ڳاري
محبتَ هِيُ ماري، جهوري پاڻَ جُهُنو ڪئو.

وايون

سرود جمن ڪلياڻ

بيت

بيت - 732

پاٻوهِيو پُڇَنِّ، ڪِٿي هَٽ حَبِيبَ جو
نيزي هيٺان نِيہَ جي، پاسي پاڻُ نه ڪَنِّ
عاشِقَ اَجَلَ سامُهان، اوچي ڳاٽ اَچَنِّ
ڪُسَڻُ قُربُ جَنِّ، مَرَڻُ تَنِّ مُشاهِدو.

بيت - 733

ڪوٺي ڪُهي سُپرِين، ڪوٺي ڪُهڻَ ساڻُ
نيزي هيٺان نِيہ جي، پاسي ڪر مَ پاڻُ
ڄُلُ، وِڃائي ڄاڻُ، عاشِقَ! اَجَلَ سامهُون.

بيت - 734

اَصل عاشقن جو، سِرُ نه سانڍڻُ ڪمُ
سَئه سِسِنئان اَڳَرو، سَندو دوسان دمُ
هِيُ هڏو ۽ چمُ پِڪَ پِريان جِيَ نه پَڙي.

بيت - 735

اصل عاشقُ پَهنجِيُون سِسيون نه سانڍين
لاهيو سِرُ، لطيف چئي، ساهُ سَلاڙِئو ڏين
ڪلنئون ڪاٽين، پوءِ پڇن پريِتَڻون.

بيت - 736

سِسي سي گهرنِّ، جي واريندَڙَ وچَ ۾
اَوءِ ڪِين ٻئو پڇنِّ، سَروجَنِ سنڀاهِيو.

بيت - 737

جان اَٿيئِي سَڌَ سُرڪَ جي، ته وَنءُ ڪلالين ڪاٽي
لاهي رک، لَطِيفُ چئي، مٿو وَٽِ ماٽي
تِڪَ ڏيئي پِڪَ پِيُ، گھُٽ منجھان گھاٽي
جو وَرَنَہَ وِهاٽي، سو سِر وَٽ سَرو ساهَنگو.

بيت - 738

جي مٿي وٽِ مِڙَنِ، ته سڀڪنهن سَڌَ ٿئي
سِرَ ڏني سَٽِ جُڙي، ته عاشقَ اِي اچنِ
لِڌا تي لَڀَنِ، مُل مَهنگا سُپرينِ.

بيت - 739

مُل مَهنگو قَطَرو، سِڪَڻُ شَهادت
اَسان عِبادتَ، نَظَرُ نازُ پِريَنِ جا

بيت - 740

سِڪڻُ ۽ سورِي، ٻنهي اَکَرِ هيڪڙو
وِهَڻُ واٽَڙِيُن تي، ڪارَڻُ ضرورِي
ان ٻِنهي جِي پُورِي، جِيءَ ڏني رِيَ نه جُڙي.

بيت - 741

جان عاشقَ مٿي رَتُ، تان دعوى ڪري مَ نِينہَ جِي
سائو مُنہ، سُنہ ڳــئِي، سِڪَڻَ اِيُّ شرطُ
نَڪِي گوڏِ گَـرَٿُ، مٿا سِرَ سودا ڪري.

بيت - 742

عاشقن آرام، ڪڏنہ ڪني نه ڪئو
طعني ڪئا تمام، حبيباڻي هيڪڙي.

بيت - 743

عاشقَ اِيئن نه هُونِ، جئن تون سَڄين آَڱڙين
وڃي در دوستن جي، رَتُ ڏِهاڻِي رُون
ٻِيَ پَرِ ڪِنہ نه پوَن، ماڪُرِ محبوبنِ سين.

بيت - 744

ڪِنہ چيوءِ ته پاءِ، پيرُ پِريان جي پيرَ ۾
سيڻَنِ سُورُ سُهاءِ، تون سُکنِ جيون سڌون ڪريين.

بيت - 745

سَڌَڙِيا شراب جون، ڪُہُ پَچارُون ڪنِّ
جُہ ڪاتَ ڪَلالنِ ڪڍئا، ته موٽيو پوءِ وڃنِّ
پِڪُون سي پِينِّ، سِرَ جَني جا سَٽِ ۾.

بيت - 746

مَ ڪَرِ سَڌَ شراب جي، جان تون ٽارِيين ٽُوهُ
پيتي جنہ پاسي ٿيي، منجھان رَڳُن رُوح
ڪاٽي چَکُ ڪڪُوهُ، لاهي سِرُ، لَطِيفُ چئي.

بيت - 747

ناڻي ناهِ ڪَڪُوهُ، ڪِه مل مَهَنگو مَنڌُ
سَنباهج، سيّد چئي، ڪاٽڻ ڪارڻ ڪَنڌُ
هِيُ تنِي جو هنڌُ، مَٽَن پاسِ مَرَنِ جي.

بيت - 748

اڃان تو منجھاءَ، ڪَکَ ڇُتي رتُ نڪري
مُنہ ۾ محبوبن جا، ڪيئن جَھلِيندي گھاءَ
سو تون ڪُڄاڙاءَ، سِڪَڻَ جون سَڌُون ڪريين.

بيت - 749

جيڪِي سِڪَڻُ سِکُ، ناتَ پَسُ سِڪنديون
پاسي تني مَ لِڪُ، نِينہُ نه سُڃاڻن جي.

بيت - 750

سِڪَ نه آهي سُٿرِي، کڻُ پروڙي پيرُ
ڪُسڻَ ڌاران ڪيرُ، ڪري سَڌَ شرابَ جي.

بيت - 751

اُڀِي عاشقنِ کي سوري سڏَ ڪري
جان ڪا اٿيئي سڌَ سڪڻ ۾ ته کڻُ مَ پيرُ ڀري
سِسِي ڌارَ ڌري، پُڇج پوءِ پِريتَڻو.

بيت - 752

سوريَ سڏُ ٿئو، ڪا هلندي جيڏيون
وڃڻُ تَنِ پئو، نالو نينہ ڳِنَنِ جي.

بيت - 753

سُوريءَ جي سَؤ وارَ، ڏيهاڻي چَنگ چڙهين
جِمَ وِرچي ڇڏيين، سِڪڻ جي پَچَار
پِرت نه پسِين پارَ، نيهن جِئان ئي نِڱئو

بيت - 754

سِرُ ڏيئي سَٽِ جوڙ، ڪنہ پَرِ ڪَلالَن سين
مرَڻا مُنہُ مَ موڙ، وٽِي ڪِين وَڌِّ لهي.

بيت - 755

قاتلَ ڪمائِي ڪري، وِهُ ماکي جي ڪن
وٽان ويهِي تن، ڪي پِيڻُ سِکُ پياليون.

بيت - 756

اکيون اوڏاهين ڪري قاتِلِ جيڏانہ ڪوڙَ
وِهُ تني جِيَ ووڙَ، جَني سانگُ نه ساهَ جو.

بيت - 757

جيڏانہ قاتلَ ڪُلُّ، اکيون اوڏاهين ڪري
مٿو ڪَنِ نه مُلُّ، پِڪَ برابر پهنجو.

بيت - 758

وٽِي واٽاڙوئنِ کي، تان تون پياري پَرَکُ
سا لِکَ لهي لَکُ، جا تو پُندِي تَنِ سين.

بيت - 759

هُندو هَڏِ مَ سَنڌِ، لاءِ پيا ڪَن پهنجو
پوڄَ پيارج پَهِيڙا، ويندا وٺيو ڪَنڌِ
ته هُتَ تُهنجي هنڌِ، موکي! ڪو مانُ لهين.

بيت - 760

وجھج واٽاڙوئن تي، ميخاني جي ماڪَ
ٿيندي سُڌ سڀڪنهين، هنڌ هنڌ پوندي هاڪَ
ٿيندا پُرَ پياڪَ، جُہ سي اَڱڻ آئيا.

بيت - 761

جُہ سي اَڱڻ آئيا، ته سَرو ڪندا سُڃَ
سائِي ٿِيندين اُڃ، هي پِيتو! هُوءِ آڻ ڪِين.

بيت - 762

ڪَنڌ ڪَٽارو، مُنہ وٽِي، جن جي عادت اِيَّ
تني تِڪُون ڏنيون، جُنبِي منجھان جِيَّ
سرو تن سَبِيّ، سر جَني جا سٽ ۾.

بيت - 763

سِرَ جدا ڌڙَ ڌارَ، دوڳَ جَني جا ديڳ ۾
سي مَرُ ڪَنِ پچارَ، حاضُرُ جَني هٿَ ۾.

بيت - 764

اڳيان اَڏِنِ وَٽِ، پويَن سِر سنباهيا
ڪاٽ نه پوين قبولَ ۾، مَڇُڻ ڀائيين گَھٽِ
مٿا مُهايَنِ جا، پيا نه ڏِسين پَٽِ
ڪلالڪي هَٽِ، ڪاٽَڻ جو ڪوپُ وَهي.

بيت - 765

ھَڻُ حبيبَ ھٿَ کِڻي، ٿيڪَ مَ، ٿورو لا
پرين تھنجي گها، جي مران تہ مانُ لھان.

بيت - 766

هڻي جي حبيبُ، مَحَبتي مَيا ڪري
پُڇان ڪينَ طبيبَ، گهائَن سين ٿِي گهاريان.

بيت - 767

جِتي حبيبَ هڻن، ڀري نائُڪَ نِيہَ جي
تِتي طبيبنِّ، وڄا وڃي وسَري.

بيت - 768

چوري چَنگُ ٻَنگُ لهي، حبيبنِ هنيوس
ٻُجهان پاڻُ لڳوس، ڪانارئو ڪَرُ کڻي.

بيت - 769

ڪانارِئا ڪُڻِڪَنِ، جنِين لوهُ لِڱَنِ ۾
محبتَ جي ميدانَ ۾، پئا لالَ لُڇَنِ
پاڻَهِين ٻَڌنِ پَٽِيـُون، پاڻَهِين چِڪِئا ڪَنِ
وَٽان واڍوڙِئنِ، رهِي اَچجي راتڙِي.

بيت - 770

رهي اَچجي راتڙِي، واڍوڙِينِ وَٽاءُ
جن کي سورُ سريرَ ۾، گَھٽَ مَنجھاران گھاءُ
لِڪائي لوڪاءُ، پاڻهين ٻَڌنِ پَٽِـيُون.

بيت - 771

ويچارا واڍوڙَ، سدا شاڪرَ سورَ سين
تاڻينِ مٿي توڙَ، اوري ڪنِ نه آسرو.

بيت - 772

ديڳين دوڳَ ڪَڙهنِّ، جتي ڪَڙِي ڪڻُڪو نه لهي
تتي طبيبنِّ، چاڪَ چِڪندا ڇڏِئا.

بيت - 773

جانڪي ڪري طبيب، دارون هِنَ دردَ جا
هڻئو سي حبيبُ، اُکوڙئو اَڌَّ ڪري.

بيت - 774

ايڪُ پيالو ٻه ڄڻا! عشقُ نه ڪري اِيئَن
ليکئا جي لِکَڻ ۾، سي قرب رسندا ڪيئن
هُئڻ ڪِئا هِيئَن، وانجيا، پَسُ! وِصال کان.

بيت - 775

ايڪُ پيالو ٻه ڄڻا، عشقُ نه ڪري اَڌَ!
اِيَ تان، سائِر! سَڌَ، ڪَييَ جا قَوال سين.

بيت - 776

ايڪ پيالو ٻه ڄڻا! عشقُ نه ايئن ڪري
آٽِي سي ايڪ ٿئا، گَتا نيہ ڳري
دئِي ڌار ڌري، جو خُلَّت خنجرُ آئيو.

بيت - 777

وَحدَه جي وَڍِئا، ڪِئا ”اِلا اللهُ“ اَڌَّ
سي ڌڙ پَسِي سڌّ، ڪِنہ اَڀاڳي نه ٿيي.

بيت - 778

وَحدَه لا شَريڪ لَہ، جان ٿو چُوئين ايئن
مَڃُّ محمّد ڪارَڻي، نِر تون منجها نيهن
تان تون وڃئو ڪيئن، نائيين سِرُ ٻين کي.

بيت - 779

وَحده لا شريڪَ لہ، جڏهن چيو جَنِّ
تن مڃيو محمّد ڪارڻي، هيجان ساڻُ هِنيَنِ
تڏهن منجها تَنِ، اَوتَڙِ ڪو نه اولِئو.

بيت - 780

وَحۡدَہٗ لا شَرِيڪَ لَہٗ، جن اُتوسين ايمانَ
تن مڃئو مُحمَّدُ ڪارَڻِي، قَلبَ ساڻ لِسانَ
اُوءِ فائِقَ ۾ فَرقان، اَوَتڙِ ڪنهن نه اولئا.

بيت - 781

اَوَتڙَ ڪنہ نه اولِئا، سُتَڙِ ويا سالِمَ
هيڪائِي هيڪُ ٿيا، اَحَدَ سين عالِمَ
بي بها بالِمَ، آگي ڪِئا اڳَهِين.

بيت - 782

آگي ڪئا اڳَهِين، نسورو ئي نُورُ
لَا خَوفٌ عَلَيهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ، سچن ڪونهي سُور
مولي ڪِئو مَعمُور، اَنگُ اَزَلَ ۾ اُنِ جو.

بيت - 783

تون چئو الله هيڪَڙو، وائي ٻي مَ سِکُّ
سچّو اکَرُ مَن ۾ سوئي لکئو لِکُ.

بيت - 784

مِروئان، مُوران، پکَڻان، وائي ٻَي مَ ڀُلُّ
هُو هُلاچو هُل، بِاللهِ سندو سڄڻين.

بيت - 785

سوئي هيڏاهَ، سوئي هوڏاهَ، سوئي منِّ وسي
تَهين سندي سوجهري، سوئي سو پسي.

بيت - 786

سو ئِي راهَ رَدِّ ڪري، سو ئي رَهَنُماءُ
وَ تُعِزُّ مَنۡ تَشَاءُ، وَ تَذِلُّ مَنۡ تَشَاءُ آهي سڀ اُتا.

بيت - 787

سو ئي صلحُ سڄڻين، سوئي ڦوڙائونِ
وَاللهُ خَيرُ المالڪِرِينِ، اهو ميڙائونِ.

بيت - 788

اَڻِ ڪي عَيان نه ٿِي، ڪي پروڙي ڪو نهَ
سَچِي جِهَڙي سونَ، مُنہ نه پيِئي ماڙهوئين.

بيت - 789

اَڻَ ڪِي عَيان نه ٿيي، ڪيِ پروڙي ڪونَه
اَمُرُ عطا جنہ جو، جان سُنهون ٿيي سو نَه.

بيت - 790

جِنہ سَرَ سندو نورُ، جيلاهَ سو سُنهون ٿيي
تيلاه لَڀنِ، سُپرين، ڳالهه لهجي مُورُ.

بيت - 791

حبيبنِ هيڪارَ، منجهان مِهرَ سڏُ ڪِئو
مون کي سڀَ ڄمارَ، اورڻُ اُهو ئي ٿئو.

بيت - 792

پاٻوهي هيڪارَ، مون کان پُڇئو سَڄَڻين
اَلَسۡتُ بِرَبِّڪُمۡ، چَيائون جنهن وارَ
سَندي سورَ ڪِنارَ، تَنَ تَڏاهَڪُون نه لهي.

بيت - 793

عشقَ جي اَسبابَ کي پَرِ ۾ پڇئائون
آخَرُ ”والعَصرِ“ جو اِيهين اُتائون
تِهان پوءِ آئون، سِڪان ٿي سلام کي.

بيت - 794

سِڪِين ڪُہ سَلامَ کي، ڪَرين ڪُہ نه سَلامُ
ٻئا دَرَ تن حرامُ، اِيُ دَرُ جَنِي ديکئو.

بيت - 795

مِٺايان مِٺو گھڻو، ڪَڙو ناه ڪَلامُ
سُڪُوتُ ئِي سَلامُ، پِريان سَندي پارَ جو.

بيت - 796

پريان سَندي پارَ جي، مِڙئا مِٺائي
ڪانهي ڪَڙائي، چَکِين جي چيتُ ڪري.

بيت - 797

قُربُ ڪِبرياءُ، ماءُ مُلاقِي نه ٿيي
صوفيَ جي صُلحَ ۾، پورو اِيُ پَرياءُ.

بيت - 798

صوفِي سالم سي ٿيا، جي اَڪثر سين اَڏيارَ
بازي بازِيدنِ کي، آهي اَويسارَ
پِريا سين پَهڪارَ، رِندِيءَ رَساڻي ڪئا

بيت - 799

”صوفِي لاڪوفِي“، ڪونَ ڀائيس ڪيرُ
منجھيان ئِي مَنجِھ وڙهي، پڌر ناهِس پيرُ
جنين ساڻس ويرُ، ٿيي تنين جو واهَرُو.

بيت - 800

صوفِيءَ سيرُ سڀِن ۾، جئن رڳن ۾ ساه
سا نه ڪري ڳالهڙِي، جئن پريون پروڙي پساه
آهِس اِيُ گناه، جي ڪا ڪَري پَڌرِي.

بيت - 801

ڏِني ڏُکويا، اَڻ ڏِني راضي ٿئا
صوفِي تي ٿئا، جئن ڪِينَ کنيائون پاڻ سين.

بيت - 802

ٿُندُمَ ٿَاءِ ڪُٿاءِ، ٻوڏُ چوئني جِيُ چوءِ
جي ڀائيين پري مِڙان، ته ڏُوهنئون گُنَ ڀاءِ.

بيت - 803

جِنِي سَندِيءَ ٻوڏَ ۾، ڀَتو ڀَتين جِيُ
اوڏا اڏي پَکَڙا، تَونَ تني سين ٿيُ.

بيت - 804

جني سندي جِيَ ۾ ڀَتو ڀَتين ٻوڏُ
ڪهڙو ڪريين ڪوڏُ، هِيَان پَسي تَن کي.

بيت - 805

ويٺي جِنِي وَٽِ، ڏُکَندو ڏاڍو ٿِيي
سا مَجِلس ئِي مَٽِ، جي حاصل هوءِ هَزارَ جو.

بيت - 806

وَيٺي جِنِي وَٽُ، ڏُکَندو ڏُور ٿِيي
تون! تِنِين سين ڪَٽِ، اوڏا اَڏي پَکَڙا.

بيت - 807

ڪوٺڻُ قَريبَـنَ جو، عيـنُ تَڙڻُ آهِ
اِيَ اُلٽي ڳالَھڙِي، سِڪَ وَرَندِي ساهِ
آسَرَ هَڏِمَ لاهِ، ڇِنَڻُ ڳَنڍَڻُ اُنِ جو.

بيت - 808

کَمُ! کَـمَندنِ کٽيو، هارايو هورنِ
چکئو نه چُندنِ، هو جو ساءُ صبرَ جو.

بيت - 809

کَـمَدَڙَن گَرِ کِن، چُندڙ چڱا نه ٿئا
ويرنئون ويڌُ پَئي، هٿِ نه اَچي ڪِين.

بيت - 810

کَمي کَمي نهارِ تون، ڏمرَ پاسو ڏُکَّ
مَنجهان صَبرَ سُکَ، جي سَوارئا سُجهين.

بيت - 811

نَمِي کَمِي نهار تون، ڏَمَرُ ڏو لائو
ٿِـيَين ساڃائو، جي اُڀِيين اِنهِيءَ پيرَ تي.

بيت - 812

ڏمرَ پاسو ڏکَ سين، کاند کٿوري هوءِ
وَالله مَعَ الصَّابِرِينَ آگو اِيَهِين چوءِ.

بيت - 813

وڃڻ دَرِ دوستن جي، هَرَ هَرَ هَرڙائِي،
پاڙي ڏانہ پِرينِ جي، اُجهه مَ آوائِي
اَلڙِ ٿِي مَ آڇِ تون، واٽاڙُوئن وائِي
لائِيندي، لَطِيفُ چئي، سُوران سَرهائِي
ڳُجھو ڳالهائِي، پِرتِ وَٽجي پاڻ ۾.

بيت - 814

جي تَتو تَنُ تنُورَ جئن، ته ڇَنڊي ساڻُ ڇَماءِ
آڻي آڳِ اَدب سين، ٻاري جانِ جلاءِ
بُرقئان اندر بازيون، پنهنجون سڀ پچاءِ
لُڇَڻُ لئي، لَطِيفُ چئي، پَڌرِ هَڏِ مَ پاءِ
متان لوڪ لَکاءِ، وصالان وچ پَئي.

بيت - 815

ڌُوڌا! تون نه ڌَئِين! آڳِ اوڏو ٿي نه وهين
اُلان جي عشق جا، سي تان تون نه سَهِين
اڃا ٿو چَوئِين، ته آئون آڳَرو آهيان.

بيت - 816

ڌءُ ڌءُ ڌَمڻَ وار، اڄ پڻ آڳڙين ۾
ٻاري مچ مَجاز جو، اوتئائون اڱارَ
ڌُوڌئان ٿِيُ مَ ڌارَ، جِمَ ڪَچو رُڪُ ڪڻيُون ٿيي.

بيت - 817

اُجهايو ٻارينِ پرين، ٻارئو اُجهائينِ
مون کي ٿا مارينِ، لُونهان لُهارَن جا.

بيت - 818

ڌُڪين ڌاتِ پئو، هِينَڙو لُههُ سانڌاڻِ جئن
وِرچِي تان نه وئو، سنڀاري کي سڄَڻين.

بيت - 819

سِرُ سانڌاڻِ ڪري، پڇج گهرُ لهارَ جو
ڌَڪنِ هيٺِ ڌري، مانَ گڏينيئي رُڪَّ سين.

بيت - 820

سَهي جئن سانڌاڻِ، ڌُڪنِ مٿي ڌَڪَڙا
وَهِ وڃايو پاڻُ، ڏيان ڏَوائون ڏونگرين

بيت - 821

آءٌ پَرِ اڱارنِّ، ٻَڏائِين ٻَرِن جي
اڃان لُهارنِّ، ميڙي رکيا مَچَ کي

بيت - 822

چڙهيو چَڪاسِينِ چاءِ، آڳ ٻَرندِي آئيا
وِهُسَنِ واڙِي ڦُلَ جئن، مَحبِّتي مَچَ لاءِ
آڻي پاڻُ اڙاءِ، کڻي کوري وچَ ۾.

بيت - 823

ڌڳايومِ ڌَئين، ڄيرو اندرِ ڄندَڙي
لِڳي شيخَ وُجودَ ۾ سَندي نيہ نئين
مُشاهدي تَهين، مون کي وڌو مَچَ ۾.

بيت - 824

اڃا تَـنُورا، ڪالهه ڪڍيائون سڄڻين
پڻ تاڻيائون تڪڙو، وحدت جي وَڍا
محبتين مٿان، مچُ مُورائينِ نه لهي،

بيت - 825

پَتنگن پَھُ ڪيو، مِڙئا مٿي مَچَّ
پَسِي لَهسَ نه لِچئا، سَڙئا مَٿي سَچَّ
سندا ڳِچين ڳَچَّ، ويچارن وڃائِيا.

بيت - 826

پُڇُ پَتنگنِ کي، سندِيُون کامَڻَ خَبَرُون
آڻِئو وجَھنِ آڳِ ۾، جِيءُ پَنهنجو جي
جيري جنِين جي، لڳا نيزا نِيہَ جا!

بيت - 827

جي پتنگُ چائيين پاڻَ کي ته ڄيري پئو ڄاڻي
تان تان تاڻج تيڏَهين جان آڳ نه اجهاڻي
وِسَہُ وِهاڻي، آڳِ نه ڏج عامَ کي.

بيت - 828

جي پتنگ چائِيين پاڻَ کي، ته اَچي آڳِ اُجھاءِ
پَچَڻَ گھڻا پَچائِيا، تون پَچَڻَ کي پَچاءِ
واقُف ٿِي وِساءِ، آڳِ نه ڏِجي عامَ کي.

بيت - 829

هَي هَي وَهي هُوءِ، مَنَ ۾ محبوبنِ جي
جيرا جوشنِ کانئِيا، بُڪِن مُڪِي بوءِ
اچي پَسو روءِ، جي آئين ويساهِه نه وِسَهو.

بيت - 830

هَي هَي وَهي هاءِ، من ۾ محبوبن جي
جيرا جوشَ جلائيا، بڪنِ ٻري باهِ
پسو مچَ مٿاءِ، جي ائين ويساهه نه وسهو.

بيت - 831

ڪانڊين ٽانڊين ٻاٻُرين، مَرُ جان پچان پيئِي
جيرا، جِگِرَ، بُڪِيُون، سيخُنِ ۾ ٽيئِي
ويڄَنِئون ويئِي، ٿِي وهِيڻِي سَڄَڻين.

بيت - 832

هارِئا ويڄَ مُياسِ، جئن تون خبر نه لهين
پِريان کي چُوندياسِ، ته تَرَسُ طبيبن ڇَڏئو.

بيت - 833

ترسُ طبيبنِّ، آهي اَگَهن جو گهڻو
ڪِئو وسُ ويڄنِّ، تان ڪِريَ ري ڪِينَ ٿئي.

بيت - 834

ويڄنِ سين وائيَ پئا، ڪِري نه ڪِئائون
جي پَندُ پاريائون، ته سِگهائِي سَگها ٿئا.

بيت - 835

ويڄن سين وائيَ پئا ڪِري ڪَنِ نه پاڻَ
اَگها اِنَ اُهڃاڻَ، پَسو سُور سِجهائيا.

بيت - 836

پاڙي ويڄَ هئامِ، تان مُورِ نه پُڇئا
تيلاهين پئِامِ، موريسَرَ اکين ۾.

بيت - 837

تَرَسُ طبِيبنِّ جو جَڏَهِن ڪِئو نه جاتِ
جو ويڄنِ جي واتِ، دارون تِهِين دُور ٿئا.

بيت - 838

وِهَڻّ ويڄنِ وٽِ، جي سِکين ته سگهو ٿيين
اڳين عادتَ مَٽِ، ته اگها عاجُزُ نه ٿيين.

بيت - 839

اگهائِي سَگها ٿئا، جي وِيٺا وٽ ويڄنِّ
ته تَرسي طبيبنِّ، چيٺي هوندَ چڱان ڪِئا.

بيت - 840

گھايَلُ گَھران ڪَڍئو، تڙي طبيبنِّ
تِنہ جا چِڪئا چاڪَ چِيهُون ڪري، ڪَڙيُون مور نه ڪَنِّ
دوستَ درسنَ تهنجي، وڌو ٺارُ ٺَپَنِّ
وِرِچِيو ويڄَ وَڃنِّ، آءُ پِريَمِ ته اُٿيان.

بيت - 841

جان جان ناهِ ضرورُ، تان تان ناهِ طبيبُ
جُسي سَرِئو سورُ، ته ڪَرُويجُ وَرِ پئو

بيت - 842

ويڄنِ ويٺيئي، دوست پيهِي دَرِ آئيو
صِحَّتَ جي سريرَ ۾ ڪَلَ ڪرين پيئي
پِيڙِ پري ويئي، اچڻَ ساڻَ عجيبَ جي.

بيت - 843

اُٿياري اٿي وِئا، مَنجھان مُون آزارَ
حبيبَ ئي هڻِي ويا، پِيڙا جي پَچار
طَبيبن تَوارَ، هَڏِ نه وڻي هاڻِ مون.

بيت - 844

هَڏِ نه وَڻي هاڻِ ٿو ويڄنِ جو وِصالُ
هِنَ مهنجي حال، حبيب ئي هادي ٿِئو.

بيت - 845

حبيبُ ئي هادِي ٿئو رَهنَما راحتَ
پِيڙا نيائون پاڻ سين لائي ڏيئي لَتَ
سُپيريان صِحَّتَ، ڏنِيَمِ منجها ڏُکندي.

بيت - 846

ڏورِ ڏُکَندو اُو ٿئي، هادِي جنہ حَبِيبُ
تِرُ تَفاوتُ نه ڪري، تنهنکي ڪو طَبِيبُ
رَهَنُما رَقِيبُ، ساٿَرِ آهي سُپِرين.

بيت - 847

ساٿَرِ صِحتَ سُپِرِين، آهي نه آزارُ
مجلسَ ويرَ مِٺو ٿئي، ڪوٺِيندي قَهارُ
خَنجرُ تِنہ خُوب هڻي، جِنہ سين ٿيي يارُ
ساڄن مون ستار،ُ، سوجھي رَڳُون ساهَ جيون.

بيت - 848

تو جنِي جي تاتِ، تن پڻ آهي تُهنجي
’فَاذۡڪُرُونِي اَذڪُرۡ ڪُمۡ‘، اِيَ پَرُوڙِج بات
هَٿِ ڪاتي ڳُڙُ واتِ، پُڇَڻُ پَرِ پِرِين جي.

بيت - 849

سيئي سورَ طبيبَ، تَني سُورَنِ سَڃَّ ڪِئي
جو لکئو هُتِ، لطيفُ چئي، سوئي ڪنِّ قريبَ
جي نوازِئا نصيبَ، دارونءَ سي دُرسِتُ ڪِئا.

بيت - 850

ڄاڻي ٻُجهي جَنّ، توسين سورَنِ سَڃَّ ڪئي
تون ڪئن سنديون تَنِّ، پَرَ سين پچارون ڪريين.

بيت - 851

جيڪِين ڏنائون سو سِرُ ڏيئي سَهُه جندَڙا
مَ چئو ڇنائون، اِيُ پُڻ ڳنڍئو سڄَڻين.

بيت - 852

جيڪين ڏنائون، سو مون ڳُڻنِ ڳَنڍِ ٿئو
مون کي پڇئائون، ٿوڪي اِنهين ٿوڪَ سين

بيت - 853

ڪُهي سو ڪَرَ لَـهَي، ڪوٺي سو قَريبُ
اِها عادتَ سِکئو، هَر زَمان حبيبُ
تِڇي سو طبيبُ، سو ئي راحتَ رُوحَ جِي.

بيت - 854

ڪُهَنِّ تان ڪَرَ گهران، جان ڪَرَ لَـهَنِ تان ڪُهَنِّ؛
سيئِي مون! مُهنِ، سيئي راحتَ رُوحَ جِي.

بيت - 855

ڪُهي سو ڪَرَلهي، ڪوٺي سو ڪَهي
سو ئي مون مُهي، سو ئي راحتَ روحَ جي.

بيت - 856

وَڄَنِ ويلَ سَڀَڪَنهِين، رَڳُون ٿيون ربابُ
لُڇَڻُ ڪُڇَڻُ نه ٻِئو، جانِبُ ري جَوابُ
سو ئِي عينُ عَذابُ، سو ئِي راحَتَ رُوحَ جي.

بيت - 857

ڪُٺِيس ڪُويڄَنِّ، تَنَ طبيبَ نه گڏئا
ڏيئي ڏنڀَ ڏَڏَنِّ، پاڻان ڏِيلُ ڏکوئِيو.

بيت - 858

حبيبُ تون، طبيبُ تون، تونهين دارُون دَردَنِ
تون ڏِيين، تون لاهِين، ڏاتَارَ! کي ڏُکندَنِ
تڏهن ڦَڪِيُون فَرَقُ ڪن، جڏهن اَمرُ ڪرهو اُنِ کي.

بيت - 859

حبيبُ تون، طبيبُ تون، تونهين دَردَ جي دَوا
جانِبَ! مهنجي جِيءَ ۾ آزار جا اَنواع
صاحبَ! ڏيين شِفا، ميان! مريضنِ کي.

بيت - 860

حبيب تون، طبيب تون، تونهين دردن ڊَبُّ
تون ڏيين، تون لاهيين، تونهين هِادي رَبُّ
آهِمِ اِيُ عجبُ، جئن وارئو ويڄَ وهاريين.

بيت - 861

حبيب تون، طبيب تون، تونهين دردَ جو دارون
دوا آهين دل کي، تُهنجون تَوارون
ڪريان ٿي ڪارُون، جئن ٻُڪي ٻِئنون نه ٿيي

بيت - 862

ڪِئو سڏُ صحتَ کي، آگهنِ مِڙِي اڄُّ
ڏُورِ ڏُکندا ڀَڄ،ُّ مِهرَ مُنہُ ڏيکارڻو

بيت - 863

عاشقَ! معشوقن جِي، وٺِي ويھُ ڳَرِي
جِمَ وِرچي ڇَڏيين، سَندِي دوست دَرِي
ڏِيندءِ ٻُڪِي ٻاجَھ جِي، ويندءِ ٺَپَ ٺَرِي
اَسان تان نه سَرِي، توکي سَرِي سپرين.

بيت - 864

عاشقُ معشوقنِ جو وٺي وِهج دَرُ
پرين پڇندَءِ پاڻِهيِن لهندَءِ سَرُ سُڀَرَ
اُني جو اَثَرُ، رهبرُ ٿيندوءِ راهَ ۾.

بيت - 865

عاشق معشوقن جو، وٺي وِهج سيرُ
اچي پڇندَءِ پاڻهين، پَرِئان ڀري پيرُ
پرين ڀري پيرُ، رهبرُ ٿيندوءِ راهَه ۾.

بيت - 866

عاشِق معشوقن جو، وٺي وهج گَهٽُّ
جِمَ ورچي ڇڏيين ڪَلالَڪو هَٽُّ
اَڀيجِ وڃي اُتَهين، جت موکيَ سندو مَٽُّ
ڪري سِرَ جو سَٽُّ، پَيِجِ ڪي پياليون.

بيت - 867

عاشق معشوقن جو، وٺي وهج رَنُّد
پياريندءِ پاڻهين ميخاني جو مَنڌُ
سَرو اُنِ جو سَڦرو سُپَڪُ آهي سَنڌُّ
متان ڪَڍهين ڪنڌَّ، اوڏو ٿي اُنِ کي.

بيت - 868

عاشقَ معشوقن جو، وٺِي ويھه دُڪاڻ
پَـئيج پيش پِريُنِ جي، پُٺِتي وجِھي پاڻ
ته تون تنِين ساڻُ، سدا رهِين سُرخُرو.

بيت - 869

ڪاتِيَ ڪونِہِ ڏوهُه، ڳنُ وڍيندڙَ هٿَ ۾
پَسئو پَرِ عظيمَ جي لچئو وڃي لوهه
عاشقنِ اَندوهُه، سدا معشوقنِ جو.

بيت - 870

جان وڍيين تان ويهه، ناته وٺئو واٽ وانءُ تون
هي تني جو ڏيهه، ڪاتي جن جي هٿ ۾

بيت - 871

ڪاتي جَنِ ڳَري، مان لَئُه لڳو تَنِ سين
محبت جي ميدانَ ۾، وَڃَهُون پيرُ ڀري
اڏي سِرُ ڌري، مان ڪُهَنِ سُپرين.

بيت - 872

محبت جي ميدانَ ۾، اچي پيرَ پاءِ
سِرُ وڍڻ، ڌَڙُ ڌارَ ڌَرَڻُ، اي سينگار سنداءِ
ڏيندا مون ڏِٺاءِ، مٿان معشوقنِ لئي.

وايون

سرود سراڳ

بيت

بيت - 596

سُکاڻِياه مَ سُمهو، بَندَرِ جان ڀَــئِي
ڪَپَرُ ٿو ڪُنَ ڪري، جِئن ماٽي منجھ مَهِي
ايڏو سُورُ سَهِي، ننڊ نه ڪجي، ناکُـوئا!

بيت - 597

مَکِ ڏيهاڻِي مَڪُرِي، تَنَ تُنيندو واءُ
سانباهِي سمنڊَ جي مَنان مُورِ مَ لاه
اڄُّ ڪِ سنجهَّه صَباحَ، اُهرندين اَتانگهَه تَڙِ

بيت - 598

ڀُتِي ڀاڙِ مَ مَڪُرِي، مون ٿي چيوءِ ڪاندَ
سِڙَه پراڻا پاندَ، لهريون صحيحُ لڳنديون.

بيت - 599

ڪَپَرَ ڪُنَ ڪارا، لَهرِن ليکو ناهِ ڪو
آڇاڙا عَمِيقَ جا، اَچَنِ اوڀارا
اُٿِي اَسارا! وِيرِ وِڙَهنديئَه ويسِرا.

بيت - 873

پاڻِـيَٺَ جي پَرَکَڻا، وڃن مَ وِينجھارَ
ڪجل پائي اَکـِيين، لَـهَنِ سَڀَڪَنهِن سارَ
موتِيءَ جي مِزاجَ جو، قَدرُ مَنجِھ ڪِنارَ
صَرافَنِئُون ڌارَ، ماڻِڪَ مُلاحِظو ٿِيي

بيت - 874

اَمُلَ آڇِ مَ اُنِ کي، جي نه پَرُوڙِينِ مَت
جِتِ گَڏِجي جوهَرِي، ماڻِڪُ تِتَهِين مَٽِ
جنِي سونَ سين سَٽِ، تِن ريءَ هَڻِي رَدِ ڪيو.

بيت - 875

جُہ صَرافَنِ لَڏِيو، ته تُون پڻ لَڏِجِ سونَ
قَدُرُ لَـهَندُءِ ڪونَ، نيئِي گَڏِيندَءِ گَڏُوءِ سين.

بيت - 876

سونا، وانءَ صرافَ سين لڏو هَڏِ مَ لاهه
آهي تَنِ اُنداهِه، جَنِ جواهَرَ ضايَع ڪِئا.

بيت - 877

هِيرو لالَ وِنڌِينِ جي، وئا سي وِينجھارَ
تَني سَندا پوئيان، سِيهي لَـهَنِ نه سارَ
ڪُٽِينِ ڪُٽِ لُهارَ، هاڻي اُنِي ڀيڻِيين.

بيت - 878

ماڻِڪُ، مُنڌَ هَٿان، پيـتِيءَ ۾ پُرزا ٿئو
سَڄو جان، سَيَّدُ چئي، لَهي لَکُ سَوا
ڀَڳي پُڄاڻا، پَدَمائين پَري ٿئو.

بيت - 879

اَمل اساري پَئي، ڀوري ڀڳوءِ جِت
ڪُہ نه رنوءِ تِتِّ، ٻئي اَڌَ هٿِ ڪري.

بيت - 880

اَملُ اساري پئي ڀوري ڀڳوءِ جيئن
وانءُ صرافَنِ سينئن، ٻئي آڌَ هٿِ ڪري

بيت - 881

جتي ماڻڪَ ماڳُ، تتي چوران تَڪيو
سنئون تَنِ سڀاڳُ، املُ جَنِ اوباهِيو.

بيت - 882

ماڻڪنِ موٽَ ٿي، اگهئو ڪائو ڪَچَّ
پَلئي پايو سچَّ، آڇيندي لَڄَّ مَران.

بيت - 883

جو ڪَپَرُ سوءِ ڪَنَنِ سين، اَچِي سو ڏٺوءِ
سُتي لوڪ لَطِيفُ چئي، سو يادِ نه ذرو ڪيوءِ
غافِلُ ٿِي غُرابَ کي، اوڙاهَ تي آندوءِ
سو ڇِتَرُ ڇُهي کان رَکِين! جو پِيو پُراڻو پوءِ
جهازُ ضَعيفَنِ جو، پاڻِيءَ ۾ پَرِتوءِ
سَيَّدُ! ساٿُ سندوءِ، پُرِ بَندَرِ ۾ پَهچائِيين.

بيت - 884

موتِي مون نه وَڻجِئا، ڪائو ڪَمايومِ،
سِيهي جو سَيَّدُ چئي، وَکَـرُ وِهايومِ
هَهڙو حالُ سندومِ، توهَ تُهنجي اُبَهان.

بيت - 885

ڀَڳَمِ عَهدَ اَللهَ جا، ڪَچُ ڪَمايمِ ڪوڙُ
پِڃِرو جو پاپَنِ جو، سو چوٽِيءَ تائين چُورُ
مَعلومُ اَٿئِي مُورُ، ڳُوڙها! اِنهين ڳالِ جو.

بيت - 886

اُٿي اورِ اَللهَ سين، ڪُوڙُ ڪَماُءِ مَ ڪَچُ
ڪَڍُ تُون دَغا دِل مان، صاحِبَ وڻي سَچُ
مَنَ ۾ محبتَ جو، ماڻِڪَ! ٻارجِ مَچُ
اِنَ پَرِ اُٿِي اَچُ، ته سَودو ٿِـيي سَڦرو.

بيت - 887

سودو اِهو ئي سَڦرو سو مون پَلئه پاءِ
وسُ ويچاريَ ناهه ڪو، آگا عرضُ اوناءِ
رءَ همراهي هادي جي مورِ نه مِڙين ماءِ
لُطفَ ساڻُ لنگهاءِ، لَهرون لَهرن وچَّ مان.

بيت - 888

منجهان پيي مَڪُرِي ڪا جا پاڻيَ پڪَّ
وکَرُ هَڻِي وَڻِڪَ، ڪَٽِجي ڪارو ٿئو.

بيت - 889

منجهان پيي مَڪرِي، ڪا جا پاڻيِ بوندَ
سيئي ڏٺَم رُوندَ، وکرُ جَنِ وڃائيو.

بيت - 890

وَکَـرُ سو وِهاءِ، جو پَئي پُراڻو نه ٿِـيي
ويچِيندي وِلاتَ ۾، ذَرو ٿِـئي نه ضاع
سا ڪا هَڙَ هَلاءِ، آڳَہِ جَهين اُبَهِين

بيت - 891

ڪرڦُلَ ڦوٽا، پارچا، پاڻِيَٺَ پاتائُون
ڪوٺـيُون قِيمَتَ سَندِيُون، تَرَ ۾ تاڪِئائُون
لاڄُئنِ مَنجھ، لَطِيفُ چئي، ٻِيڙا ٻَڌائُون
نَظَرُ نَبِيءَ ڄامَ جو، چَڙَهندي چَيائُون
جي ڇُهي ڇوڙئائُون، سي ٻيڙِيُون رَکِين ٻاجَھه ۾.

بيت - 892

ٻيڙي تُهنجي ٻاجَ، وکرُ تِنہ وِصالَ جو
کُوها اولا تو ڪئا سڀِ سونهارا ساجَ
اُتِ ڪا مُعَلّمَنِ مِجالَ، جِت پُورَڻَ وارو پاڻهين.

بيت - 893

مُعَلّمَ ميڙئو خبرون اورئائين آڻينِ
سا سُڌِ ڪا نه ڏِينِ، جتي وَهُ ويڌَ ڪري.

بيت - 894

ڪهڙو سُکُ سِريہَ تو دَرياءَ ڪَنڌِي دسَّ
پاڙوُن پَنَّ پَهَسَّ، ڪڏهن کِڻي هڻندوءِ تارَ ۾.

بيت - 895

نَڪو سُک نَکَـٽين، نه ويساندِ نَـئين
جيڪا اَچِي سامُهِين، ڀائيِين سا سَئين
مُوڙِهيين ڪُہُ مَهين، جِئن سَڄيُون راتِيُون سمهين

بيت - 900

وِيرِ وڙهنديئَه ويسرا، اُٿي توهُ طَلَبِ
سائِرَ ڪِنہِ سَبَبِ، ڪالَ نه وِڌِ هِن ڪُنَ ۾.

بيت - 901

ڪال وِڌائِين ڪُنَ ۾، جاڏا جُنگَ جَهازَ
تُهنجِي اَڄُ تَرازَ، آهي آرَ اَکِنِ ۾

بيت - 902

آهي آرَاکن ۾، ناکوئا ڪرِ نگاهَ
وڏا ٻيڙا ٻوڙئا سائرَ ڏيئي ساهَ
مَلاحظو ملاحَ، ڪيچِ ڪو اِنهين ڪُنَ جو.

بيت - 903

مُلاحِظو مَهراڻَ جو، مُورِ مَ لاهِ مَنا
سامُونڊِي! سڀاڳَ کي! سُمَهڻَ آئيو ساءِ
جاڳِي جَرَ مَٿا، تاري وانءُ تَرازَ کي.

بيت - 904

تاري وانءُ تَرازَ کي، مَنجھان مَوجَ، مَلاحَ
دانهُون ڪَنِ درياهَ جيون، اُونهي جا آگاهَ
سُونهَنِ جي صَلاحَ، وَٺُ ته وِيرِ لَنگھي وَڃِيين.

بيت - 905

اِنَ ديواني درياهَ جيون، سُونهان سَڌِيون ڏِينِ
ڪُوڙَ اوڏائِي ڪِينَڪِين، رُڳو سَچُ سودِينِ
عِجِزَ جو اَڌَ راتِ کي، وَکـَرُ وِهائِين
سودُ نِباهِيو نِينِ، ثابِتُ اِنهِيءَ سِيرَ ۾.

بيت - 906

لَهرِنِ لوڏِئا ڪِينَڪِين ثابتُ لنگهئا سِيرَ
وڃي پَهُتا پارَ کي نرتان منجها نِيرَ
ماءِ پَهُتا مير، ٻارِ لنگهئائون ٻاجهَه سين.

بيت - 907

سوداگَر سمنڊَ جا لاڄُو لالَ وٽيجِ
سِڙهه سنڀاهي سَغلاتَ جا، کُوها خوبُ کڻيجِ
اَڇا اولا عاجَ جا چِڱا چٽائيجِ
سَتُ سُکاڻيين سنباهِ تون ڇهه ڇَڄَهريون اڏيجِ
مُلا مُعَلم خبرون پُڇي پروڙيجِ
سَٺِ ساري، سيد چئي، پورِي پُڄائيجِ
ٻارهن، تيرهن، پندرهن، سترهن سينگاريجِ
”و سَقٰهم ربُّهم شرابًا طَهُورا“ پاڻي پاڪُ پئيجِ
جنهن کي سڪي سَڀُڪو پرين سو پسيج
لُڙَ ۾ ڪِيم لَڏيج، ته سُتَڙ ٿيين سامنڊي.

وايون

وائي - 1

عُمرِ سڀِ عَبَثِّ،
ويرَ وڃايَمِ، وقتُ وڃايم پهنجو
ويٺي لکئو لوڙيان، جيڪِين ڪِئو مّسَّ
اچي اَڀاڳڻِ کي رَهبر اَچي رَسَّ
حال مُهنجو ههڙو تان تون پِريَمِ پَسَّ
قلب ڪارو جو ٿئو سو تون ڪاتِب لاهج ڪَسَّ.

وائي - 2

ڪَنڌِي سارِيان ڪانَ، يا اَمَنُ اَمانَ!
اي اِلهِٰي، يا الهٰي، ٻاجَھه ٻِيلاٽِي ڀائِيان.
ڳَڻَڻَ ڳاڻيٽو ناه ڪو، اَپَرِ ٿيا عِصيانَ
خَبرَ ناه خَبرَ جِي، نِسورا نِسيانَ
والِي! رَسج وَهِلو، اَرَڳ ٿئا اَنسانَ
سُڻُ تون سَٻاجھا سُپرِين، نَعرو نِگهبانَ
مَندِيُون پَسِي مهنجون، شَرِمايا شَيطانَ
هِنَ مهنجي حالَ تي، هَي هَي ڪَن حَيوانَ
سائِين! سُکاڻِي آهِيين، سامُونڊِي، سُبحانَ
تُرَهو ڇِنُو تارِ ۾، رَسِج تون رَحمانَ
ٻيلِي جو ٻُڏنِ جو، مون تي موٽي مانَ
ويٺو پِني پِنَڻو، ڪَر ڀيرو مٿي ڀانَ
خالِقَ تان خوبُ ڪئا، گولَنِ جا گُذِرانَ
آئُون پڻ اَندوه اُنِ ۾، ويٺو پِنان پانَ
سُوالِي سَمَگِئا، داتا ڏيئِي دانَ
وِلها سڀِ وَنهِيا ڪِئا، تهنجي جُودَ، جُوانَ
مَتان مُونکي ڇَڏِيين، ٻيـلِي سندا ٻانَ
وِيرَ! وَسِيلو آهِيين، داڙوُ ۾ دِيوانَ
لاءِ ڏوهارِينِ ڏينہ کي، خِيمو اَڏِئو خانَ
اُتي عَبۡدُاللَطِيفُ چئي، سُڻِجِ ڪا سُلطانَ !

وائي - 3

ساٿِينِ نَندا بارَ، تن پانڌِينِ نَندا بارَ
توکي آرِسُ اَکَڙِيُنِ ۾!
پاتا پاڙي وارِيـين، پُکا ۾ پاتارَ
پَتڻُ ٿو پُورَ ڪري، آئِي تُنهنجي وارَ
سَڄِيُون راتيُون سُمهِين، کِيو منجھه خُمارَ
ڪِ تو ڪَنين نه سُئِي، ڪپر جِي ڪوڪارَ
سائينءَ مُڪين سَچَ کي، تون ڪُوڙو منجھه قَطارَ
ڪِ تو ڪَنين نه سُئِي، هلڻَ جي هاڪارَ
تائِبَ ٿِي تَڪِڙو پروڙ اِيَ پچارَ
نِنڊَ نه ڪجي ايترِي، سُڻجِ اَدا يارَ
گِھڙان ٿِي رِيءَ گَھڙي، الا تُو اهارَ
هي جو شَڪُ شارِڪَ جو، تِهان رَکُ سَتارَ
ڪُلُّ نَفۡسٌ ذَائِقَةُ الۡـمَوۡتِ، پَڙهو اِيَ پَچارَ
شِڪارُ تون شَهبازَ جو، تون تان مَنجِھه شِڪارَ
يَوۡمَ يَفِرُّ الۡـمَرۡءُ مِنۡ اَخِيۡہِ، جِت ڀَڄَندا ڀارَ
تُرَهو ڇِنو تارِ ۾، اَچجِ جئن اوسارَ
لَکَ مِڙيئِي لُٽئِا، هُنهِين وئا هَزارَ
ڏِنـئي جي اَللهَ کي ته هُوندَ ڀرئا بارَ
جوٽَنِ مَٿان جُٽِ ٿي، دُنِـي تُهنجي دارَ
جِيفو آهِي حَديثَ ۾، آنڌِيءَ اِي آچارَ
وَٽِئوءِ ڪين وِلَهنِ سين، ڪَنبِي ڀَرِ قَهارَ
سا ڪِئَن هَلي تو سين، جا ڀَڳِي کان ڀَتارَ
جِيَڻُ جالَ نه نِبَهي، سُڻـجِ اِيَ پچار
جِمَ وِسارِيين ويسِرا ڀِتِيُن جِي ڀُلڪارَ.

سرود سامونڊي

بيت

بيت - 907

آئي اُترَ مُندَ، هِيين اُڊَڪو نه لهي
وَٽِينِ لاڄُوبند، ٻِيهرَ مکينِ ٻيڙِيون.

بيت - 908

لاهِيان جي نه چِتان، اَلا! اُنِ مَ وِسران!
مَڙِهئو مَنجھاران، جِيُ مُهنجو جن سين.

بيت - 909

لايُون وايُون ڪَن، ڳالهيون هلڻَ سنديون
ڏيندا مون ڏکنِّ، وَهِ وجهندا ڄِندَڙو.

بيت - 910

وانءُ وڃي وائٺِ، هِنيَڙا ماڳُ پرينِ جو
چُمئو چم چائُٺِ، هوءَ جا سندي سڄڻين.

بيت - 911

ڳِرِيو جَھلئو روءِ، مُهُري مَٿي هَٿڙا
کوءِ! سودو سَندوءِ، جو تون، ڍوليا! سِکِئو

بيت - 912

جان وَڻجارو ڪانڌُ، تان مُون هَڏِ مَ لائون لَڌيُون!
پَرَڏه مٿي سانگُ، اَٺـئِي پَهرَ جِنہ جو.

بيت - 913

وَڻجاري ڪانڌاءِ، وَرُ مُون ويٺي گھارِئو
لَڳي اُتَرَ واءُ، ڍولِو هَلڻَ جيون ڪري.

بيت - 914

جي اُهرِئا اڄُّ، سي ڪڏهن ايندا مان ڳَري
پِريان جي هُنَ پارَ ڏي وڃي ڌَنڪي ڌَڄُّ
سامُونڊيَڪو ڏَنڄُّ، ماءِ ماريندُمِ ڪڏهين.

بيت - 915

وِئا اُهِرِي او، مُونکي ڇڏي ماڳَهِين
جُڳَنِ جا جُڳَ وئا، تِئان نه موٽيو ڪو
گُوندَرُ ماريندو، ويچارِيَ وِئنِ جو.

بيت - 916

اُهِرِئا جِئائِين، ڊُڪَنِ تِن تَرائيين!
سامُونڊينِ، سائِين، سُتَڙُ ڪريين سامهون.

بيت - 917

اتر لَڳي اُهِرئا، واهُوندي مانَ وَرَنِ
آئُون گھڻو ئِي گھورِيان، سوڌو سامُونڊِيَن
اَڱَڻِ جن اَچَنِ، عِيدَ وَرتِي اُنِ کي

بيت - 918

اَڱَڻِ آئِيا جان، سَرَتِيُون تان مون سُکَ ٿئا؛
اَمُلَ پِرِيَ هٿان، ٻَرکئو ٻـئن ڏيان.

بيت - 919

نه سي تڙِ خوراڪَ، نه وايُون وَڻِجارَنِ جُيون
سَرتيُون سامُونڊين جا، اَڄُ پِڻُ چِڪِئَمِ چاڪَ
مارِينِمِ فِراقَ، پاڙيچيُون پِريُنِ جا.

بيت - 920

سيئِي جوڀَنَ ڏِينهَن، جڏهن سَڄَڻَ سَفَرِ هَلئا
روئان رَهنِ نه سُپرِين، آيَلِ! ڪَريان ڪِيئن
مُونکي چاڙهي چِيئَن، ويو وَڻِجارو اُهِري

بيت - 921

وَرُ وِڌائين وَنجَھه کي، اُلوڙَڻَ نه ڏِي
وَڃُ مَ ڦوڙائي، ايڏي سَفَرِ، سُپرِين.

بيت - 922

پَڳَہه پاسي گھارِ، آيَلِ! سامُونڊيُن جي
وجِھي جِيُ جَنجارِ، جِمَ وَڃَنِئِي اُهِرِي

بيت - 923

پَڳَہَه پاسي پَچُ، آيَلِ! سامُونڊيُن جي
مَنَ ۾ ٻاري مَچُ، جِمَ وَڃَنِئِي اوهِرِي.

بيت - 924

وانءُ وَهلِي نِڪَري، ننگُر جان نه کڻنِّ
مَڇُڻ ڏيهِه وڃنِّ، اُو ناريون پوري ناکوئا.

بيت - 925

ننگرَ ۽ ناريون، پڳهَه کڻي پنڌ ٿئا
بندر بازاريون، سڃا سامونڊينِ ري.

بيت - 926

ننگريو نيڻنِّ، مَنُ اُوليَ نه اُهري
سٻاجهنِ سيڻنِ، پائي ڳُڻَ ڳرو ڪِئو.

بيت - 927

هِنيڙو ٻيڙيَ جان، ڏُتِڙيي ڏِينہَ ٿئا
پڇئو تان نه پِريان، ڪَرَ لاهو ٿي ڪڏهين.

بيت - 928

ٻيڙيَ جي ڀُوڻنِّ، نِيہُ نه ڪِجِي اُنِ سين
اُڀا ڏکّ ڏَسِنِّ، جو سڙهه ڏيئي سير ٿئا.

بيت - 929

وِئڙا ڪالَ ڪري، ٻارهين ماه نه موٽئا
لڳِي تَنِ ڳَرِي، ڪِهڙيون هنجهون هاريان.

بيت - 930

جيڪرَ اچين هاڻِ، ته ڪريان روحَ رُچنديون
آيل ڍولي ساڻُ، هوند ڳَرِ لڳي ڳالهيون ڪريان.

بيت - 931

جي اچي ته جهيڙيان، آيلِ ڍولي ساڻُ
لايئين ڏينہ گهڻا، مون سين ڪيِئين ٿورڙا

بيت - 932

کُوها ڪالَ کـڻِي، وِڌائون اُتَرَ آسَري
اَلا جُھري مَ اُنِ جي، اولي جي اَڻِي
وَڻجارَنِ وَڻِي، وَکَـرُ وِڌو ٻيڙِيين.

بيت - 933

سِڙهَه ٿي سِبئائُون، بَندَرَ جَن تَڙنِ ۾
مُلا مُعلِمَ خبرون، پُڇِي پُورئائُون
سُتَڙُ سوٺِائُون، اَوَتَڙِ ڪنهن نه اولِئا.

بيت - 934

سِڙهَه سِڃاڻئو چوءِ، ماءِ سامونڊي آئيا
مانِ مهنجو هوءِ، جاني هِن جهازَ ۾.

بيت - 935

سامونڊي ساري، ماءَ! مهنجو ڄندڙو
بندرِ ويچاري، وڃي لائيا ڏِينهڙا.

بيت - 936

سامونڊيَ ڪو سڱ، آهي گوندرَ گاڏَئون
اَنگهنِ چاڙهي آڱُ، وئو وڻجارو اُهُرِي

بيت - 937

جا جَرَ جاٽون نه مُهي، ڏِيا نه موهي
سُڌون ڪوهُ ڪري، سا پهنجي ڪانڌَ جيون.

بيت - 938

جَر تَڙ ڏيا ڏي، وَڻ ئَڻ ٻنڌي وائُٽيون
الا ڪانڌُ اچي، آسائتي آهيان.

بيت - 939

اسان اُڌارا، آڻي آوَنگَ چاڙِهئا
مُنہ ڏيئِي مُون آٿِيا، سَمُهان سِيارا
اُڀِرَنِ سيِڪارا، پَسُو وَرَ ٻئن جا.

بيت - 940

پُران، مانَ پُڄان؛ بَندَرَ مون ڏُورِ ٿِئا
نه مُون هَڙَ نه هَنجَ ڪِين، چَئِي جو چَڙهان
تِهين ڪِجِ، پاتِڻِي! جنہ پَرِ پِرِي مِڙان
ڪارُون تي ڪَريان، تو دَرِ اُڀِي، ناکُـئا.

بيت - 941

مون اُڀي تَڙَ وٽِ، پِريُنِ پَڳَہهَ ڇوڙِئا
ڪا مُونهِين ۾ گهٽ، نا ته سَڄَڻَ سَٻاجھو گھڻو.

بيت - 942

مون اُڀي تَڙَ جَهلَّ، پرينِ پڳهه ڇوڙئا
ڪا مونُهين ۾ آلَّ، نا ته سڄڻ سٻاجهو گهڻو.

بيت - 943

سفر سُکيرون، هُونِ سلامتَ سُپُرين
چڙهئا جو چِتُ ڪري، پُنو سو ڪاڄونِ
تِئان مَ ڀاڳونِ، جِئان مون ڏيئي هلئا.

وايون

وائي - 1

ڪَرَهَل پائي لَڄو، ڪوهُ نه ويئينءَ اُنِ سين
پريان جي هن پار ڏي، وڃي ڌَنڪي ڌَڄو
اُجارئائون اولِيون، ڌئارئائون ڌَڄو
متان وِهين ويسَرِي، اٿي ڀورلَ ڀَڄو
ڪالَ سِبائيوءِ ڪَنجِرو، انگهين پاتُئي اڄو
ڪيرُ سِنڌِيندو تُهنجو اڌوراڻو اڄو.

سرود کنڀات

بيت

بيت - 944

ڀُورُ نه چَري ٻورُ، پسئو تُورُ تَڪون ڪَري
مُونَنِ لائي موٽئو ڪَرَهو راتِ ڪَپورُ
مَيو ٿئو مَعمورُ، چَندُن چکي آئيو.

بيت - 945

جئائين ڪوڙِ ٻه ڪاٺيون، پنجين لکين پَنُّ
چانگي تِئائين چکيون، مَيي رَتو منُّ
تِنہ وَلِ سندو پَنُّ، ڪُماڻو ڪوڙيون لهي.

بيت - 946

جِئائين ڪوڙِ ٻه ڪاٺيُون، پَنجين لَکين پاءُ
مَيو تنهن ماڳاءِ، ڏِيهاڻي ڏارَ چَري.

بيت - 947

کَٿُورِيءَ ڏارَ چَري، وِهي مَنجھــِين وَڳَ
ماءُ! مهنجي ڪَرَهي، پَڌَرِ پَڳَ نه لَڳ
وڳَ سين جِهو وڳَ، هِنيين سين هُتِ چَري.

بيت - 948

نيٽَ ڇِنائي نِتُّ، ڪِرَهو ڪُنگُوءَ ريٽَ تي
چانگي رکئو چِتُّ، پَرمَلَ جي پساهه تي.

بيت - 949

ڳَلِ ڳانا ياقُوتَ جا، موتِيُ منجِهه مَهارَ
چانگا چندن چاريئين اٺئي پهرَ اَپارَ
سندي پي پچار، جي مُون رات رَساڻِئين.

بيت - 950

ڳَلِ ڳانا ياقُوتَ جا، موتِيُنِ ڳُـتـيَس مال
ڪَتيفي جِي ڪَرَها، هيدِي پايئين حالَ
چَندَنُ چارِيئين جالَ، جي مُون پِهري پَهر رَساڻِيين.

بيت - 951

کاءِ نه کَٽَڻهارُ، چَندَنَ جا چُوپا ڪري
اُگَرَ اوڏو نه وَ هي، سِرکَنڊَ لَهي نه سارَ
لاڻِي جي لَغارَ، مَيو مَتارو ڪِئو.

بيت - 952

چانگي چَئِي چُڪياسِ، مَٿان اَڪَ نه اُلَهي!
جِنہ وَلِ گھڻا وِهاٽئا، اُنَ سين آرِ لَڳياسِ؛
چوڌارِي چَندنَ وَڻَ، پَچِي پُوڄَ پِئاسِ؛
راڙي رَتُ ڪَئاسِ، هِنَ ڪُڌا تُوري ڪَرَهي.

بيت - 953

مِٺيون لهي مُهاءِ، جي تو چانگا چکيون
سي وَلڙيون وِهَ ساءِ، اڃا توءِ مُهنَدڙيُون.

بيت - 954

پَسِي ڳاڙها گُلڙا ڪرهلَ ڪيّم تَرَسُ
سي تان هِلي پَسُ، جي اِنَ وَلِ گهڻا وهاٽيا.

بيت - 955

لَکين سَئين چَون، ڪرها ڪُنگوءَ ريٽ ۾
تِئائين ويسَريَنِّ، هٿِ نه آئيو هيڪَڙو.

بيت - 956

ڪِين جو ڪيڏاهين، چانگو چکِي آئيو
تاڻئو تيڏاهين، نيٽِ ڇنائيو نڪري.

بيت - 957

ناسيندي نگاهَ، پَهرين ڪج پِريَ ڏي
سنيها سيڻن کي چئج چنڊَ اپارَ
ساجنَ! سڀَ ڄمارَ، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 958

ناسِيندي نِگاهَ، پهرين ڪج پِرِي ڏي
اَحوالَ عاجزن جا، آکِـجِ لَڳِ اللهَ
روزُ نِهارينِ راهَ، اَکـيُون اَوهانجي آسِري.

بيت - 959

ناسيندي نظرَ، پهرين ڪجِ پري ڏي
قمرَ! چئج قريبَ کي، نِسَتُ آءُ نِٻَرُ
ٻي ڀيڻي نه ڀر، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 960

ناسيندي نرتِ، پِهرين ڪج پريِ ڏي
قمرَ! چئج قريبَ کي ساري ساڻُ سُرتِ
ٻئو ڀروَسو نه ڀِتِّ، اکيون اوهان جي آسري.

بيت - 961

سَنِيها کي سَڄَڻين، چَڱا چَنڊَ چَئيجِ
اَڱڻ مَٿان اُڀرِي، پِريُنِ جي پَئيجِ
جِھيڻو ڳالھائيجِ، پيرين وجِھي هَٿڙا.

بيت - 962

آءٌ جو ڏيئين سِنيهو، چنڊَ تون پَلَئه ٻَنڌُ
چئج حالُ حبيبَ کي نَئِي نوڙائي ڪنڌُ
تو تيڏاهِين پنڌ، جيڏانہَ عالَمَ آسَرو.

بيت - 963

کَنڀا تَڙِي تَڙِ وَرِي، اُپِي تَڙَ واجهاءِ
مانَ اَچِهُون ڪاءِ، سُواڌائِي سڄڻن

بيت - 964

ڌَڻِي! ڪَرِينده ڪَڏهِين، حياتِي هيڪاندِ
مَنَ ۾ مُشتاقَنِ جي، ڪِي رنجائي راندِ
پِرِين ڏيساندَرَ پاندِ، ڳُجُهه ڳَرهِيان ڪن سِين.

بيت - 965

هِنيَڙي سَڄَڻَ سارِئا، ڪِٿي هُندَمِ هيرَ
لالَنَ اَچي نه ڏِيين، مَٿي پَلَنگَن پيرَ
ٿِي ورُوهڻ ويرَ، آءٌ آر ڪرينديس ڪن سين.

بيت - 966

مون جَني لئي ڪِئا، چاريڪا نيڻين
سٻاجهي سيڻين، ڳڻ ڪري ڳَهيو هِنيون.

بيت - 967

مَرُ هيڪاندا هُونِ پِرِين، سانگِ مَ وڃن سيڻَ
رهئا آهِينِ روحَ ۾، نِتُ جِنِين جا نيڻَ؛
وِماسِئا جِن ويڻَ، ٿو تارِيءَ تِنِ تَڳي هِنيون

بيت - 968

پيشانيَ ۾ پرينِ کي ڀلائيَ جو ڀيرُ
اڱڻِ اُڪَنڊِيِن جي ڏي پَرَچِي پيرُ
قمرُ پاڙي ڪيرُ، شمسُ سُپرينِ سين.

بيت - 969

پاڙيان تان نه پِرينِ سين چنڊَ تُنهنجي ذاتِ
تو اڇو ۾ راتِ، سڄڻَ نِتُ سوجهرا.

بيت - 970

چوڏهِينءَ چَنڊَ اُڀِري، سَهسين ڪَرِيين سينگارَ
پَلَڪَ پِريان جي نه پَڙِين، جي حِيلا ڪَرِيين هَزارَ
جهڙو تون سَڀَ ڄَمارَ، تهڙو دَمُ دوست جو.

بيت - 971

سهسين سِجَنِ اُڀري، چوراسِي چَنڊَنِ
بِالله ري پِرِيَنِ، سَڀَ اُونداهِي ڀائِيان.

بيت - 972

اڄُ پُڻ اوڀارو، چوڏهين ماهَ چنڊَ جو
مون گهرِ مون پرِينِ جو، اچڻَ جو وارو
سڄڻُ سوڀارو، ڀيڄ ڀِني گهرِ آئيو.

بيت - 973

توڏانہَ گهڻو نهاريان تارا تيلاهين
سڄڻُ جيڏاهين، تون تيڏاهين اُڀرين.

بيت - 974

تارا تيلي-روءِ، توڏانہَ گهڻو نهاريان
جانبُ جَهيِن جُوءِ، تون تيڏاهين اُڀِرين.

بيت - 975

تارا تيلي-رُو، لُڌا لالَڻِ اُڀرين
جِهڙو تون صُبوحِ، تِهَڙي صافي سڄڻين.

بيت - 976

راتِ سهائِي، ڀُون سئين، پرتِ نئين، پنڌُ پُورِ
ميا محبوبنِ جي هلّي وانءُ حضورِ
جي چُڻڪَنِ چِتَ ۾ سي ڪئن سڄڻَ ڏورِ
اَللهَ لڳِ آسورِ، اُتاهِيِن ٿي آءٌ تون.

بيت - 977

رات سَهائِي، ڀُون سَئِين، ڀائِي گُھرجي ڀَلُ
آهُرَ ۾ الاچِيُون، چَندَن چَرِي چَلُ
مون توهين سين ڳالڙِي، ٻِي ڪَهِين مَ سَلُ
هاهُرَ ڪندو هَلُ، ته کِجاهيون کَـرَنِ کي.

بيت - 978

رات سهائي، ڀون سئين، پَٽِيَ گهڻو پنڌُ
هلندي حبيبن ڏي ڪرها موڙ مَ ڪنڌُ
سوئي ٻَنڌڻُ ٻنڌ، جو پَهچائي پِريَ کي.

بيت - 979

رات سهائي، ڀون سئين، پرتِ نئين پنڌُ پَسُّ
هلندي حبيبن ڏي وڃڻ ڪِجي وَسُّ
راتين وڃي رَسُ، ته خبرَ کَرَنِ نه ٿيي.

بيت - 980

اَڄ مهنجي ڪَرَها، مَيا مَڃُ مِنٿَ
جھاڳِيندي جَرَ پَٽـيُون، مَتان ڪَرِيين ڪَٿَ
سُپيرِيان جي سَٿَ، مُون کي نيئِي ميڙِيين.

بيت - 981

ڪرها ڪُرُ سڃاڻُ، هڪ پِيَڪو ٻيو پَهنجو
اَصلِ آهي آهِنجو ناليرو نِڌاڻَ
ڪرها اسان ساڻُ، ڪي چانگا ڪِج چڱائيون.

بيت - 982

ڪرها ڪَسرَ ڇڏِ، وِکون وجهه وَڌنديون
مَڇُڻ پُونئي هَڏِّ، آهيون اُڪنڊينِ جيون.

بيت - 983

ڪَرَهو نه ڪيڪاڻُ، پيرين آئُون نه پُڄڻِي
جو مون راتِ رَساڻي، نيئِي ساجَنَ ساڻُ
مُون نه وَهِيڻو پاڻُ، ويٺِي نيڻَ نِچوئِيان.

وايون

وائي - 1

الهٰي مون ساريندي سُپرين،
مشڪَ عطرَ مون پرين وارَ وِڇائيان سَڀيئي

وائي - 2

سَڌين سيڻنَ نه هُونِ، نِيہَ نياپي نه ٿيي
ڪارِي راتِ رَتَ ڦڙا جان جان نيڻَ نه رُونِ
مرڻُ جَني مِهِڻو، پِرَ تي سيئي پُونِ.

وائي - 3

هي ٻه ڳالهڙيون، ميان سڄڻ! آءٌ اورينديسِ پريَ سين
ڳالهيون پِرين تنهنجيون وَڌي وڻَ ٿيون
گوشي پرين نه گڏِئا، پَرَ سين مون نه ڪيون.

وائي - 4

وَهلِي وَانءُ مَ وِهامِي، رَهُه رات، رائِينديس سپرين
شَمع ٿِينديَس شَب ۾، اِن خوشيء کان کامِي
بابُوئن سندِي باه جِئَن، ٻَران شال اُجھامِي
پِرتِ جا پِيتَم جِي، ڪِينَ پروڙي عامِي
مونکي مون پِريُن جو، آهي دَردُ دَوامِي
آهيان يارُ سَيَّدَ جو، ڪانَ رهِي ڪا خامِي
هُو جو لَئُه، لَطِيفُ جو، مونکي آهي مُدامِي.

سرود بروئه

بيت

بيت - 984

اَڄُ پُڻ اکڙيُنِّ، پهنجا سڄڻَ سارئا
ڳلن تان ڳوڙهنِ جيون بوندون بسِ نه ڪنِّ
سندَي سڪَّ پرينِّ، لوڪَ ڏٺي نه لهي.

بيت - 985

صورتَ سنديَن سالِ، پاڻَ مُصاحِبَ سُپرين
مولي ڏنَنِ مُنهَن ۾ نورِي نيڻَ نِهالَ
سندي خوابَ خيالَ، مون مَن متوالو ڪِئو.

بيت - 986

جڏهن پوي يادِ، صحبتَ سُپيرينِ جي
فريادون فريادُ، ناگہَ وڃنِ نڪرِي.

بيت - 987

صورتَ گهڻو سُنهڻا، ٽاڻان سندَنِ ٽوهَ
ريلو ڏيئي روحَ، جو کائي سو کامِي مري.

بيت - 988

تون صاحبزادو سُپرين، آءٌ نسورو نوڪرَ
بيحد ڪريان بندگي هٿَ ٻڌي حاضُر
مون تان مِهرَ نظرُ، پرين لاههِ مَ پاهِنجو.

بيت - 989

ماڙھُو گُھرِنِ مالُ، آءٌ سَڀ ڏِينہ گُھران سُپِرِين
دُنيا تَنهن دوسِتَ تان، فِدا ڪَرِيان فِي الحالُ
ڪئڙو نامَ نهالُ، مون کي محبوبن جي.

بيت - 990

هيرائي هٿِ، ڪئو، هِنيڙو حبيبنِ
ٻَڌِي ڪچي تندُ ۾ سلهاڙهئو سيڻنِ
جُہ وڌا پيچ پرينِ، ته هِنيڙو هٿيڪو ٿئو.

بيت - 991

ڪَڏَهِن تاڪيون ڏِينِ، ڪَڏَهِن کُلَنِ دَرَ دوسِتَنِ جا
ڪَڏَهِن اَچان، اَچَڻُ نه لَهان، ڪَڏَهِن ڪوٺِئو نِينِ
ڪَڏَهِن سِڪهون سَڏَ کي، ڪَڏَهِن ڳُجھاندَرَ ڳَـرَهِين
اَهڙائِي آهينِ، صاحِبَ مُهنجا سُپِرِين.

بيت - 992

عِشۡقُ اَهڙِي ذات، مانجِھي مُنجھائي مَيَنِ کي
ڏِينهان ڏورَڻُ ڏونگَرين، روئَڻُ سَڄائِي راتِ
اُٿي ويٺي تاتِ، مِيان، مَحۡـبُوبَنِ جِي.

بيت - 993

ڇا کي وَڃئو ڇو، ٻيلِي رهين ٻِـئنِ جو
وَٺُ ڪَنجَڪَ ڪَرِيمَ جِي، جَڳَ ۾ آهي جو
سَهُکو ھُوندو سو، جِنہ جو عِشۡقُ اَللهَ سين.

بيت - 994

جِنہ جو ڌَڻيا ڌارَ، ٻيلِي ناهِ ڀنڀور ۾
ڪميڻي جي ڪان ڪي ساٿ لڏيندي سار
عالَم جا سردار، وارج واڳ فقيرَ تي .

بيت - 995

جَڏِيءَ وَٽِ جالي، مانَ اَللهِ خاطر لِکَ سِيئن
آھي آريءَ ڄامَ جي، ھِتِ ھُتِ حوالي
عَيبَ مُون ۾ اَڳَرا، مانَ نِرۡمَلُ نِڪالي
پَرِٽياڻِي پالي، ڪامِلُ نِيندو ڪيچَ ڏي.

بيت - 996

ڌارُ نه يڪدل يارُ ٿيي، مَتيون ڏنيون مَنَّ
ڪِين ٿئوءِ تَسَلّوتَنَّ، پَرو وڌوءِ پراوَنِ مان.

بيت - 997

يارُ سڏائي سڀُڪو، ظاهرِ زباني
آهي آساني، ڪمَ پييي ڪَلَ پئي.

بيت - 998

آدِمِيُنِ اِخلاصُ، مَٽائي ماٺو ڪَئو
ڪونه کائي ڪِنہ جو، سَندو ماڙُهُوءَ ماسُ
دِلبَرَ! هِنَ دُنيا ۾، وَڃِي رَهندو واسُ
ٻئو سَڀُ لوڪَ لِباسُ، ڪو هِيڪَدِلِ هُوندو هيڪِڙو.

بيت - 999

جي هو پائِينِ ڪانُ ڪَمانَ ۾، ته سينو سِپَر رکُ
مُنہ ۾ معشوقن جا، چاڪَ چُٽڪا چَکُ
سورِي ڀانءِ مَ شڪُ، عاشقُ ٿِيُ ته اُبَهِين.

بيت - 1000

جي هو پائينِ ڪانُ ڪَمانَ ۾، ته سينو سِپَر ڏيجِ
منہ ۾ معشوقن جا، جھالُو ٿي جھليجِ
پاهان پَڳَ مَ ڏيجِ، عاشقُ ٿِيُ ته اُبَهِين.

بيت - 1001

جي هو پائينِ ڪان ڪمان ۾، ته ڏجينِ سينو
ڪِجي نه ڪِينو، وڃي درِ دوستنِ جي.

بيت - 1002

عُقابِيلَ اکينِ ۾ توکي تکا تيرَ
ساجنَ اِنَهين سِيڱَ سين ڦٽيِئي گهڻا فقيرَ
ٻِئو م مارجِ ميرَ، تُهنجو پهرو ئِي پورو ٿئو.

بيت - 1003

بحرِي توکي بانَ، عقابِيلَ اَکين ۾،
اُڀو اَڳرايُون ڪرين، ماڳِ هڻئو مَستانَ
جانبَ! تون زيانَ، اَکين سين ايڏائي ڪريين.

بيت - 1004

عقابيلَ اکين سين تيرَ چلايا تو
ٻئو مَرُ ماري سو، جِنہ جو پهرو پورو نه ٿيي.

بيت - 1005

جاني مُهنجي جِيءَ ۾، جِي طَمَعَ پوءِ
وَٺُ ڪاتِي، وَڍِ اڱڙو، اَدَبُ ڪَرِ نه ڪوءِ
ڀائيان ڀالُ سَندوءِ، جي ساجَنَ! سَنئون نِهارِيين.

بيت - 1006

شُڪُرُ گَڏِئاسُون، سپِرِين! جاني جِيري يارَ!
ويٺي جن وَٽِ ۾، ڪوڙيين ٿِئا قَرارَ
ڌَڻِـيَ! ڪَرِ مَ ڌار، پاڙون پِرِينِ سين.

بيت - 1007

گُهوري، کَڻُ مَ سُپِرِين! کَنيَئِي تان کوڙِ
اهل اکڙين جِي نيئي نِباهِجِ توڙِ
مُون ۾ عَيبَنِ ڪوڙِ، تُون پاڻُ سُڃاڻِج سُپِرِين

بيت - 1008

جَڏاهَ ڪَرَ جاني، سَڄڻَ سانگِ سِڌارئا
راتين راحت ناهِ ڪا ڏينهان حيراني
هيَ رضا رباني، ناتَ ڪريان وَسَّ وصال کي.

بيت - 1009

جڏاهَ ڪَرَ ٿئام، ساڃاءِ سُپرين سين
تڏاهَ ڪَرِ تر جيترو ويلَ نه وسرئام
اندر روحَ رهئام، سڄڻ اوطاقون ڪري.

بيت - 1010

اکيون پِرين تهنجون گهليُون ۽ گهوڙا
لاهين نه لوڙا، جي تو هاڃي هيريون.

وايون

وائي - 1

ٻاروچي جي ذات، سڄڻَ! ٻاروچي جي ذات
اُٺ گُنگائي هلئا، وائي ڪَن نه واتِ
جاني جَتَ وٺي وئا تَن تُهنجي تاتِ
ڪهي ڪميڻي هلئا اديون آڌيَ راتِ
آءٌ سُتِي هوءِ هلئا رَهَ ۾ پيينِ راتِ
مِلان محبوبن کي وهاڻيَ پرِڀات.

سرود سورٺ

بيت

بيت - 1011

اَللهَ جي آسَ ڪري، هَلئو هِيائِين
چارَڻَ ٻَڌا چَنگَ کي، جُھوڙا ۽ جھائِين
ڏولِي راءَ ڏياچَ جي، ڏُوران ڏِٺائِين
وينتيون واحِدَ دَرِ، تنہ ويرَ ڪِئائِين
سَٻاجها سائِين! راءُ رِيجھائِين راڳَ سين.

بيت - 1012

اَلله جي آس ڪري هلي آيو هِتِ
سو جاجِڪُ اُڀو جِتِ، سِرَ جيون صدائون هڻي.

بيت - 1013

الله جي آس ڪري هلي آيو هِيُّ
سو مالُ نه مڱي مڱَڻو ٿو جاجِڪُ مڱي جيُّ
وَڍِ وَهلو ٿِيُّ، ساعَتَ صَبرَ نه سهان.

بيت - 1014

سارِي راتِ صاحبَ کي ڳڙهه ڀَرِ ڳايائين
اُٺَسِ ماڻِڪَ مينہَ جيئن هٿُ نه ڇُتائين
تي لائقُ لڌائين، جئن هو مِيراثي مڱڻو.

بيت - 1015

جي مِيراثِي مَڱـڻا، آءٌ پُڻِ مڃان تَنِ
ڪِي ڪَہُ مُهِنجي ڪَنِ، حرۡثَ مَنجهاهُن جي.

بيت - 1016

ٻيلي! ٻَئِي پارَ، جان مُون نيڻَ هَڻِي نِهارِئا
چوري رَکِـيَم چِتَ ۾، ڏِسِيُنِ جا ڏاتارَ
هِيُ سِرُ تهان ڌارَ، ٻِيجي ڪِنہ نه ٻولِئو.

بيت - 1017

ٻِيجَلئا ٻُڌاءِ مُون ڪهه جا ڳال ڳَرِي
پيٺهين جِئَن گِرنارَ ۾، تَندُنِ تانُ ڪَري
ڪِ تو پَنڌُ پري، ڪِ مَڱَ جَھـلِيندهن مَڱڻا

بيت - 1018

مڱ نه تُسي مڱڻو نه مِلڪَ نه مالِ
آهي اِنَ خيالِ، ته ڏيٺِي ٿيان ڏاتارَ سين.

بيت - 1019

چارَڻَ! تُهنجي چَنگَ جو عَجَبُ آهِمِ اِيُّ
جئن هَڻِي اُڀو هَٿَن سين، جِئَرو رکِيو جِيُّ
راتِ مُهنجو رِيحُ، ڪاٽِئو تو ڪُماچَ سين.

بيت - 1020

چارڻَ چنگُ ٻَنگُ لهَي وڄايو وِڏاڻُ
سِرَ جو هَڏِ آساڻُ، پَر مڱڻهارُ مٿي وَهي.

بيت - 1021

راجا رَنِگ محلَ ۾، جاجِڪُ سِرِ زمينَ
جا هنيائين هٿن سين سا سُئِي بالائين بِين
جتِ اچن نه اُڙادبيگيون، اُتِ ڪوٺايو امنَ
تازِي ڏيوس تَڪَڙا جَوَهَر پائي زينَ
تان هيُ ٻئو مڱي ڪينَ، ڌاران سِرَ سيّد چئي.

بيت - 1022

سِرَ جِي هُئائِين هَليو، چارَڻُ چِتائي
سو مُوڙا جَھلي نه مالَ جا، ٿو ماڻِڪَ موٽائي
تو دَرِ آيُسِ تي، جِئَن تو ناهِ نه سِکئو.

بيت - 1023

آءُ مٿاهُون مَڱڻا چڙهي ۾ چَؤڏولَ
توکي گھوٽَ گُھرائِيو، راڄا مَنجِھ رَتولَ
ٻيجَلَ! توسين ٻولَ، وِهاڻِيءَ وَڍَڻَ جِا.

بيت - 1024

ڪِين جو ٻِيجَلَ ٻولِئو، ڀِنِي ويهِي ڀانَ
راجا رَتولَنِ ۾، سيباڻو سُلطانَ
آءُ مٿاهُون مَڱـڻا! مُقابِلِ مَيدانَ
گھورِيان لَکَ، لَطِيفُ چئي، تُنهنجي قَدمَنِ تان قُرِبانَ
مَٿو هِيءُ مِهمان! هَلِي چئو تي هُتِ ڏِيَانِ.

بيت - 1025

وڍِ سِرُ ٿِيُ سَرَهو، مَ ڪِين آءٌ مَ ڳاءُ
جاجڪَ تو مٿاءُ، مُلڪُ مڙوئي گهوريان.

بيت - 1026

جاجِڪُ جُھوناڳَڙہَه ۾، ڪو عَطائِي آيو
تِنہ ڪامِلَ ڪَڍِي ڪِينَرو، ويهِي وَڄايو
شَهِرُ سَڄو ئِي سُرَ سين، تَندُنِ تَپايو
دايُون دَرِماندِيُون ٿِيُون، ٻايُنِ ٻاڏايو
چارَڻَ تنهن چايو، ته مارِي آهي مَڱڻو

بيت - 1027

جاجِڪَ! تو جُهارُ، ڏَھَ ڀيرا ڏِياچُ چئي
جِنہ ۾ مالُ نه مِرِيءَ جيترو، تِنہ تون طَمَعَ دارُ
جي اچي ڪَمِ ڪَپارُ، ته وِيہَه ڀيرا وڍَيان.

بيت - 1028

جِي مڱڻا مَ هوءِ، جُہ تو مٿي سِرَ ستوهُ ڪِئو
جو مون مُل مورِ نه سَپَجي تان جي سو گُهريوءِ
ته جُڳان جُڳِ ڏنوءِ، هوندَ ڏُنگو ڏاتارنِ کي.

بيت - 1029

موٽي مڱڻهارَ، شالَ مَ اچين ڪڏِهين
اَٺئي پهرّ، عزيزُ چئي، تُنهنجو ڪُنڍو منجهه ڪَپارَ
جِيہ تو سَڀَ ڄَمارَ، هَنيا ڇَٽَ پَٽَنِ سين.

بيت - 1030

سَردِيءَ سالِمُ نه رَهان، گَرمِي ٿِيان گُدازُ
اَمَنُ ڏيجِ اَمانَ تون، سائِلُ هَڻي سازُ
رَبابِيءَ کي رازُ، خالِق ڏيجِ خَلِيلَ جو.

بيت - 1031

سِرديَ سالمُ نه رهان ڪوسي سَهان ڪانَ
امن ڏيج امانُ تون دورِ ڪري ٻئا دانَ
پانڊوَ کائي پانَ، ڪا وجهجِ پِڪَ پينارَ تي.

بيت - 1032

تو دَرِ آئيو راڄِيا، جاجِڪُ وٺي جِيُّ
ڪَنا ’نارٌ حامِيَہ‘، هاڻِ بَچائِجِ هِيُّ
والي! ڏِيارج وِيُّ، جِتِ آهي جَنَّاتُ عَدۡنِ

بيت - 1033

تو درِ آئيو راڄيا، هِهڙو وٺي حالُ
اُونائيج عَليلَ جو سٻاجها سوالُ
اڱڻَ مٿي انهين جي ڪهي ڪين قوالُ
ڀلا ڪري ڀالُ، آئِين اَمنُ ڏِهو اِنَ کي.

بيت - 1034

تو در آئيو راڄيا، ٻئا درَ ڪري دُورِ
سائلُ ٿو سينَ هڻي هر دم آن حضورِ
ٻئو نه مڱي مورِ، آئين امن ڏهو اِن کي.

بيت - 1035

ٻئا درَ ڏيئي ٻَنِّ، آيُس تُهنجي درِ
سونهارا سورٺِ وَرَ ڪا مُهنجي ڪرِ
ڀلا! ڀيري ڀَرِ، پالهو پاندُ پينارَ جو.

بيت - 1036

تو درِ آئيو راڄيا، ٻئا درَ ڏيئي ٻَنِّ
ڪَهان جو ڪُماچَ سين سوسُڻ سٻاجهي ڪَنَّ
جا مَڱَ مهنجي مَنِّ، سا توکي معلومُ سَڀَڪا.

بيت - 1037

مَڱَ نه جَھـلِيان مُورَهِين، نه مُون پَنڌُ پَري
ڳنهي آيُسِ ڳالَڙِي، ڳُجِھي تو ڳَري
سا سَمجِھج سورَٺِ ڌَڻي! وِيندُسِ ڪِينَ وَري
پَرئان پيرَ ڀَري، تو لَئهِ آيو آهِيان.

بيت - 1038

مَرُ ته آئين، مَڱـڻا! مامَ پَرُوڙِي مُون
جيڪا ڳاهَ ڳالهايئي، سا سَڀِ سَمجهِي سُون
تِنہ تي تُسِجِ تُون، جيڪِي پَوَئِي پَٽَ ۾.

بيت - 1039

پائي پَٽِ ڪڻان، تان مون مورِ نه مڱِئا
تازي طبيلن ۾ گهوڙا گَهرِ گهڻان
هاٿيَ ڪارَڻِ هيڪَڙي آءٌ ڪا تندُ هڻان
جا مٿي تو مَڻان، تِنہ آءٌ سِرَ جو آيُس سيڪَڙو.

بيت - 1040

جان تندُ برابرِ توريان سَئو سِرَنِ پائي
تان اُٽَلَ اوڏاهِين ٿي جيڏانہ ٻيجلُ ٻُرائي
اَسَنڃ هَڏِ آهي، هِنَ سِرَ ۾ سَنڃڻُ ناهِ ڪِين.

بيت - 1041

ٽيئِي پَرِتا پاڻَ ۾، تَندُ، ڪَٽارو ۽ ڪنڌُ
تِنہ جِهوئِي ناهِ ڪِي، جو تو، چارَڻَ ڪِئو پَنڌُ
اِيُ شُڪُرُ اَلۡحَمۡدُ، جِئَن مَٿو گُهرِئوءِ مَڱڻا.

بيت - 1042

ڏاتارَ ۽ مَڱـڻي، ڪونه وسِيلو وِچِ
سائِي تالَ تَندُنِ جِي، سائِي چارَڻَ چِتِ
جي هُتي جي هِتِ، ته ڳالھِه مِڙِيائِي هيڪِڙِي.

بيت - 1043

چارَڻَ ٻولِجِ ڪِين ٻِئو، گُهرِئوءِ سو گھورِيان
ڳڙهه، سورَتي نه پَڙي، جان تَندُ بَرابَرِ تورِيان
ڳُجِھي آهِمِ ڳالِڙِي، آءُ اوري، تان اورِيان
ڪِ ڪُلَهنِئُون ڪورِيان، ڪِ، جاجِڪَ! جُسي سين ڏِيَئين.

بيت - 1044

ڪَنجهي ڪيرَتِ ڪِينَرو، اي واڄو وِلاتي
هَنئِي تَندُ حُضُورَ ۾، تَنهِن پارِسَ پيراتِي
ڏِسَندهين ڏِياچَ کي، ظاهِرُ ٿِئو ذاتِي
ڪَڍِي تِنہ ڪاتِي، وِڌو ڪَرَٽُ ڪَپارَ کي.

بيت - 1045

مٿو مَٿاءِ گهوريان مٿو تو مَٿاءُ
سو مون ٿي نه هَٿاءُ، جنہ تون لائق مڱڻا.

بيت - 1046

مَٿو مُورِ نه پاڙِيان، تُهنجي تَندُ تَنوارَ
سِرَ ۾ سَڃَڻَ ناهِ ڪِين، موٽُ مَ، مَڱـڻهارَ
ڪِينہ منجِھه ڪَپارَ، لَڄيندو ٿو لاهِيان.

بيت - 1047

مٿو مٿاءِ گهوريان، مٿو تو مٿاءُ
هَڏو هيُ هٿِ ڪري، جاجڪ وهلو جاءُ
توسين آنيراءُ، جِمَ واچا ۾ وِلو وَهي.

بيت - 1048

مٿي اُتي مهنجي جي هئا سِرُنِ سَوَ هزارَ
ته تُهنجي تند توارَ، هَر هَر وڍئمِ هيڪَڙو

بيت - 1049

نِرتِي تندّ نيازسين ٻيجلَ ٻُرائِي
راڄا رتولنِ ۾ سار وَرنائِي وائِي
ڪوٺيائين ڪوٽَ ۾ پارِٽُ ٻاجهائي
راڄا راڳائِي، هر دوئي هيڪُ ٿئا.

بيت - 1050

نِرتِي تَندُ نِيازَ سين، ٻُرائِي ٻِيجَلَّ
راڄا رَتولَنِ ۾، اونائِي اَمُلَّ
رازُ ڪَئائِين راءَ سين، ڪَنهِن موچارِيءَ مَحلَّ
"اَنَا اَحۡمَدُ بِلا مِيمِ"، سَينَ هَنئِي سائِلَّ
ڪَنِہ ڪَنِہ پَيئِي ڪلَّ، ته هَرِدوئِي هيڪُ ٿِيا.

بيت - 1051

ڪِنِي ڪِنِي ماڙُهوئين، پيئِي ڪَلَ ڪائِي
رَسيا جي رَمۡوزَ کي، تن پارسِي پائِي
"اَلۡاِنۡسَانُ سِرِّيۡ وَ اَنَا سِرُّهٗ" ورتِي اِيَ وائِي
راجا راڳائِي، هَرِدوئِي هيڪُ ٿِئا.

بيت - 1052

جو تو ڏِيَڻُ، ڏِياچَ ڀائِيو اِي سِرُ سَڀِڪو ڏي
ڪِين ناه جَهِڙو ني، جو سَنَدَ ٿِـيين سواليِـين .

بيت - 1053

ڏيڻ آهي ڏُهلو، سِسي ڏيڻ سُکُ
سو تان ڏياچ ڏکُ، جو تعلق رکي تند سين.

بيت - 1054

جو تعلق رکي تند سين سو مون پلئه پاءِ
مون کي مَ موٽاءِ، آءٌ اَڳاهون آئيو.

بيت - 1055

پاسِنگُ جِنِہ پيشِ ڪِئو تِنہ ڏنو ڪيڻَ ڏياچَ
مٿو نيئِي ماچَ، وڃي ڏُورِ ڏکُ ٿئو.

بيت - 1056

ڏنو ڪينَ ڏياچَ، ٿو سائلَ سِڪائي
مُنہَ تي موٽائي، مٿو هنيُسِ مڱَڻي.

بيت - 1057

اِيُ تالُ ناهي تَندُ جو، رُون رُون ڪري رازُ
هَڻَندَڙَ سَندا هَٿَڙا، سَڀِڪو چوي سازُ
سَٽَ ڏيئِي شَهِبازُ، ٿِيُ، ته ٿوڪُ پِرائِيين.

بيت - 1058

رِيءَ مَصلِحَتَ مَڱـڻا! ات قَصَرِ ڪِينَ اَچَنِّ
نُورُ تَجَلَّي نُورَ سين، نِيو نيڻَ پَسَنِّ
خِيمي ۾ کَنگھارَ جي، چانڊُوڻا چَمِڪَنِّ
لَڌائِين لَطِيفُ چئي، سَندا ڏاڻَ ڏِسِيَنِّ
تيلاه مُلڪَ ڌَڻِينِّ، مَڃِيو مَڱـڻهارَ کي.

بيت - 1059

ڳجُهه پهنجو ڳجَهه کي، رِندَ رَساڻي لاهِ
اَجلُ اَڀو ئِي آهِ، پُٺيَ تو پلاڻئو.

بيت - 1060

سورٺ مئي، سکُ ٿئو، خيما کنيا کنگهارَ
نڪو راڳُ نه روپُ ڪو، نڪا تند توارَ
مٿو مڱڻهارَ، ڏنو سِر ڏاتارَ کي.

بيت - 1061

سورٺ مئي، سک ٿئو، خيما هنيا کنگهارَ
ٿئو راڳُ روپ سو، لڳي تند توارَ
پئي ڍَٽِ پَٽِ اِيَ پچارَ، ته راجا جِي راضي ٿئو.

بيت - 1062

راجا جي راضي ٿئو تِنہ ڏنا وڏا ڏانَ
تڏه موٽِي ڪارئا مڱڻين طرح تنبيَ کي تانَ
ته مون وٽ مال متاعَ جي ڪمي آهي ڪانَ
ڪارڻ ربَّ رحمان، سر وَڍي سلطان ڏي.

بيت - 1063

پاٺَ پِهرِيَ راتِ ۾ ڳڙهَ پاسي ڳايو
سالڪ ساز سرود سين ڪين جو ڪَمايو
ٿئو گُلگلو گرنارَ ۾ ته ڪو عطائي آيو
تڏهن ٻيجل ٻولايو، ته آهيان سِرَ سوالي مڱڻو.

بيت - 1064

ٻيجلَ کي ٻيَ راتِ ۾ سڏايو سلطانَ
ته اڳي ڪو نه آئيو ڀيرِ تنهنجي ڀانَ
جانيان جيءَ جدا ڪيو طرح تُنِبيَ جي تانَ
مون وٽ مالَ متاعَ جي ڪمي آهي ڪانَ
روحَ رُچَندا مڱڻا تون دسِ ڏيندسِ ڏانَ
ميان مهربانَ، تون چوري تند چئيج ڪين.

بيت - 1065

تڏهن راجا کي ٽِيَ رات ۾، ٻڌايو ٻيجلَ
ته سهسين هئا سنسار ۾ ٻِئا پُڻ داتا دلَّ
آيُسِ من اُڇلَ، تيلاهين تو ڳَري.

بيت - 1066

چارڻَ! چوٿِيَ راتِ ۾ آءٌ نِتُ آئين جِيُّ
تهنجو قدمُ پدمِ نه پاڙيان جي تون ٿيين جَمِيُّ.
دانَ دَلّوچا دِل وڻئا، تون وٺي راضي ٿيُّءَ
هيرَ اٿيئي هي، صبحِ سوايو ڏيين.

بيت - 1067

پلٽئو پنجيَ راتِ ۾ رُپو سونَ سبيلَ
پلنگَ پٿراڻيون پالڪيون نو لک ناڻي نيلَ
داتا! وٺان نه دان ۾، وڃُ ڦيرائي فيلَ
آکِئمَ جو اصيلَ، سو ڏي سِرُ ته سرهو ٿيين.

وايون

سرود کاهوڙيان

بيت

بيت - 1068

وييون پَٻِ پَـئِي، کيرُيون کاھوڙِيُن جُيون
آءٌ تن ڏوٿِيُنِ کي، پُڇان ڪيرُ، پَھِي
رُڃُنِ ۾ رهي، جَنِي ڏونگر ڏورِئا

بيت - 1069

تُون ھَڏِ ڪُڄاڙِئا، سَنجھي سَعيو نه ڪَرِيين
سَوارا سَنڊَ کَـڻِي، کاھوڙِي وِئا
آڻِندهن ڪئا، ڏُٿُ ڏوراڻي ڏيھَه جو.

بيت - 1070

ساجُهر ٻڌا سَندرا کاهوڙين کڻي
ڏورِيندي ۾ ڏُونگرين، ڪَيائُون پاڻُ پَـڻِي
ڏَکَنِ ڏِيلُ هَڻِي، ڇيہُ لَڌائُون ڇَپَرين.

بيت - 1071

تان وڃي ويـھِي آءُ، اڱَڻ کاھوڙِيُنِ جي
جوشَ ڏِنائُون جِيءَ کي، لِڪائي لوڪا
ڏوٿِيُنِ ڪِنہ ڏُکا، سُمھِي سُک نه ماڻِيو.

بيت - 1072

پاڙِئان پُڇي آءٌ، خبرَ کاهوڙين جي
ڏوٿين ڏونگرا، ڪِنہ پَرِ ڏورئو ڏٿَ کي.

بيت - 1073

مون سي ڏٺا ماءِ، جَني ڏٺو پِريَ کي
رهي اچجي راتڙي تنِ جُنگَنِ سنديَ جاءِ
تَني جي ساڃاءِ، مانَ تُرَهو ٿي تارِ ۾.

بيت - 1074

مون سي ڏٺا مانُ، جَني ڏٺو پريَ کي
تَني سندِي آن، ڪا ڪري نه سگهان ڳالهڙي

بيت - 1075

ڏوٿِي سا ڏورِين، جا جُوءِ سُئِي، نه ٻُڌِي
پاسا مَٿي پھَڻين، کاھوڙِي کوڙِينِ
وِئا تتِ ووڙِينِ، جِتِ نِھايَتَ ناه ڪا.

بيت - 1076

مُون کاھوڙِي لَکِئا، گَھرين نه گھارِينِ
واحِدَ لَڳِ وِلۡـنِ ۾، رويو رت ھارِينِ
گُوندَرِ گُذارِينِ، تن ڏوٿِين ڏکوئي نه لهي.

بيت - 1077

مون کاهوڙي لکئا، ويهي ويرم نه ڪَنِّ
ڏينہَ تتي ۾ ڏونگرين ڪارڻِ قوت ڪَهنِّ
جهنگل ۾ جُهڻڪَنِّ، جو ڏوٿي ڏٿُ گڏَ هئا.

بيت - 1078

هوءِ ڏوٿي هو ڏينہ، هوءِ ڏونگر هوءِ لِڪيون
ڪِنہ جنہ لَڌا نينہ، جئن پئا لُوسَنِ لُڪَ ۾.

بيت - 1079

ڏوري ڏوري ڏيہَ، ماءِ! کاهوڙِي آئِيا
مَيَنِ پيرين کيہَ، نه ڄاڻان ڪَنهن نارَ جِي.

بيت - 1080

پيرين پراڻا کيٿرا، سُڪا مُنہَ سَنڊَنِّ
ساجُوءِ ڏوري آئيا سُونهان جِتِ منجهنِّ
ڳجهان ڳجهيون ڪَنِّ، تهان پَرين پنڌَ جيون

بيت - 1081

ڀَڪُلِئا ڀُوڻنِّ، دَلقَ گڏئو ڌوڙِ ۾
راتيون رِڃُ رَهنِّ، ڏيهان ڏورينِ ڏونگرين.

بيت - 1082

سُکِ نه ستا ڪڏهين کَرِڪَڻا لاهي
اوسيڙو آهي، کاهوڙين ان پنڌَ جو.

بيت - 1083

کَٿنِ نه کرڪاڻ، پَنڌَ پَراهين هَلِئا
ڏوٿَيِڙا ڪنہ ڏٿ کي، جُنبِئا ڏَونہ جاباڻ
کاهوڙِيُنِ اُهڃاڻَ، اَنگ نه سَڄِي اَڳِڙِي.

بيت - 1084

ڏينہ ڏهائين ناهِ، جِتي پـيرُ نه پَکِيان
تِتي کاهوڙِيان، وَرَ ڏيئِي وَڻَ چُونڊِئا

بيت - 1085

کاهوڙِي ڳرا، سُوڌِي خَبَرَ پَکِيان
سوجھي جن ڪَئا مَٿي اَنگهن آهِرا

بيت - 1086

ڌٿُ گهڻائي ڪنِّ، اِنَ اوراهين پنڌَ جو
سندا کاهوڙينِّ، پري سُڄنِ پيچرا.

بيت - 1087

جِتِ نه پَکِيءَ پيرُ، تِتِ ٽَمَڪي باهِڙِي
ٻِيو ٻارِيندو ڪيرُ، کاهوڙِي ڪِي کيرَ ري.

بيت - 1088

ڪُپيرِيءَ ۾ پيرُ، ڪَني پاتو پيرِيين
جِئائين مُنجھڻَ ماڙُهِوئين، سَڄَڻَ تئائين سيرُ
اُنَ ڀُون سَندو ڀـيرُ، ڪوڙِنِ مَنجھان ڪو لَهي.

بيت - 1089

پيئِي جن پَرکَ، گَنجي ڏُوگَـرَ گامَ جي؛
واري سي وَرقَ، لوچي لاهُوتِي ٿِئا.

بيت - 1090

جَني پيئي بوءِ، گنجي ڏونگر گام جي
ڏوري ساجُوءِ، لوچي لاهوتي ٿئا.

بيت - 1091

گنجي ڏونگر گام ۾ ڪهڙو اٿيئي ڪام
پَسِي تنہ پهاڙَ کي، اَچي نه آرامُ
مَتان ڏُونگـرَ ڏورِيين، اُجِھين ڪُہُ عَوامُ
هَڙان ڪَري حَرام، کاءُ ته کاهوڙِي ٿِـيين

بيت - 1092

ڏوري ڏسي ڏونگرين، واٽ وڃائي جن
اُوءِ بصِيرَ بَرَّنِ ۾، اَنڌا ٿِئو اُڀَنِ؛
ڪَنَن آڏِيُون تاڙِيُون، گُنگَن جِئَن گُھمَنِ؛
فِراقِيءَ فرمان جو، آهي ٻَرُ ٻوڙَنِ؛
لڱا ٿِئا لاهُوتَ کي، سُتا پِئا سِڪَنِ
کَـپَتِ کاهوڙِيَنِ، آهَه اُتي پي پئي نه لَهي

بيت - 1093

سي اُجهي پئا اُٽ ۾، واٽ وڃائي جن
ڪُرَندان ڪِين پَرُوڙِئو، رَندُ نه سي رِڙهَنِ
ٻيئِي دارَ دَيُون ڪِئو، پِيرَتِ تان نه پُڇَنِ
ڌُوڙِپِرِيان لَئي ڌارِ ٿئو، ويچارا وِجَھنِ
خَبَرَ کاهوڙِيَنِ، آهي اڃان لِکَ لاهُوت جي

بيت - 1094

ويجهو وانءُ مَ واٽَ کي، ڪَهِجِ ڏُونہُ ڪُواٽَ
اُجِهي منجها اَٽَ، اُو يسي ٿِي آءٌ تون.

بيت - 1095

سُونهَپَ ۾ سَپَ گھڻا، مُنجَھڻُ ماکِي هوءِ
پَرو تَهِين پوءِ، جو اُجِھي پوءِ اُنَ تان.

بيت - 1096

وَرُسا ڪارِي راتِ، جِنہ ۾ راهَ گُم ٿيي
هيُ پُڻ وڃي وسَري، هِنَ هُنَ جي ئي تاتِ.

بيت - 1097

مُئي هاٿِي سين مامِرو اَچِي پَئو اَنڌَنِ
مَناڙِينِ هَٿَنِ سين، اَکِيؤن ڪِينَ ڏسَنِ
"فِي الۡحَقِيۡقَة" فِيل کي، سَڄا سُڃاڻَنِ
سَندِي سَرۡدارَنِ، بَصِيرَتَ بِينا ڪَري

بيت - 1098

جَھنگَلِ هَلِئا، سي نه ڀُــلِيا، راهَ هَلِيا ڦُرِجَنِ
اَوَجَھڙِ او نه پَوَنِ، جنِي ٻيئِي ڇَڏِيُون

بيت - 1099

جَھنگَلُ آهيڙِيُنِ کي، ڀَـنَڻُ ڪَئو رُوءِ
نه ڪُتا، نه ڪوڙِڪُون، چَڙهِئو ٿو چُوءِ
هاڻي انهان پوءِ، لڳي لوٺو نه ٿيان.

بيت - 1100

جَھنگَلُ آهيڙِيُنِ کي، ڀَـنَڻُ ڪَيو رُوندو
نه ڪُتا، نه ڪوڙِڪُون، چَڙهِئو ٿو چُوندو
هَڏهِن نه هُوندو، تهان پوءِ عالَمَ ۾

بيت - 1101

تحقيق جي ڀري تون مٿي ريءَ کڻيج
ٻانهون ٻئي لاهي ڏيئي، ڪُشتي ڪمائيج
سنڌن ساڙي، ٽنگون ٽاري، ڄنگُهن ري ڄُليج
جا هاجُ هٿنِ ري نه ٿيي، سان ٺنٺو ٿي ڪريجِ
هڪلَ حقيقت جي ٻوڙو ٿي ٻُڌيج
انڌو ٿي پسيج، مُشاهدو محبوب جو.

بيت - 1102

وائِي وڃيم شالَ، ڪننِ سين ڪِيم سَڻِيان
ڀَلو ڪري ڀالَ، ته اکينِ سين انڌو ٿيان.

وايون

وائي - 1

جاڳي اکِيُن، ڪوهُ اوجاڳو نه ڪئو
اکيون پريَنِ کي، ٽاٽا ڪئو ٽِمنِّ
جي سنجهيئي سُتيون تي پلاڻئو پرينِّ
جي سنجهيئي ستيون ته مَرُ سورَ سَهنِّ.

سرود رپ

بيت

بيت - 1103

گُوندَرَ ھَٿَ نه پيـرَ، وِرِهُ مَنجِھينِ وَھَڻون
ڪُرَ ۾ قطارُون ڪَري، سُورَنِ لايا سيـرَ
مُون جِئَن گھاري ڪيـرَ، ھيڪِلي رِيءَ سَڄَڻين.

بيت - 1104

گُوندَرَ ڪَئو غَرَقُ، ماءِ ! مُھِنجو ڄِندُڙو
ڏُکويُنِ مَرَڪُ، مَٿي سَڳـرَ پَنڌڙَو.

بيت - 1105

گُوندَرَ گَڏِيياسِ، صِحَتَ نِئَڙِيَمِ سَڄَڻين
مادَرِ! مارِيياسِ، ڦوڙائي پِرِينءَ جي.

بيت - 1106

اُٺي جِئَن مورَنِ، اوڀَڙ وَلَھرَنِ ۾
سا پَرِ گُوندَرَ ڪَنِ، جُہ ڦوڙائو سَڄَڻين

بيت - 1107

کامي کُوري وچَ ۾ جئن سو تيَ ترو
مون کي ڏنو سڄڻين منجهان سِڪَ سرو.
ورُ جهيڻو ٻَرو، کُہ ڦوڙائو سڄڻين

بيت - 1108

پڌرِ وجُهه مِ پريَ رِي، ڳَرَه مَ، ڳجهو رو
سورنِ سُڀَرُ هو، هِنيڙا ڪمَّ ڪَڻنِ جئن.

بيت - 1109

ڳَرَينِ مَ ڳَرَھيج، روئي ڪَر مَ پَڌِرا
تان سُوران ئي سَھيجِ، جان لا ھِيندَڙُ ڪولَهِين

بيت - 1110

ڪَهڻُ ته ڪچائِي، سورَ نه سانڍڻُ سُٿِرا
اڃان تان آئي، ڏيل مهنجي ڏُک سين.

بيت - 1111

سڄڻَ سڀرئام، پيم ڪَلَ ڪپارَ ۾
جهڙي تِهڙِي حالَ سين پرين نه وِسرئامِ
هَرئا هٿَ ٿئامِ، نيڻنئون نيرُ وَهي.

بيت - 1112

جُسي سَنڀرِجَنّ، سَهُه جَني سين واريان
لئن لئن هيٺِ وڄنِّ، رڳون ربابن جِيئن.

بيت - 1113

وساريان نه وِسَرن، چيتاريان چُڻڪَنّ
ويرو تار ڏکنِ، سڄڻَ ڀڳو هَڏُ جيئن.

بيت - 1114

سنڀرئو جِيان، ڳالهيون پرين تنهنجيون
ڳُڻَ ڪيترا ڳڻيان، ٿورَنِ مٿو ناهِ ڪو.

بيت - 1115

چَتُرَ رهي نه چِتُّ، ويڻَنِ واڳئو نه رهي
رَئِي لَٽجي نِتُّ، هِنيڙو واٽَ وِرکَ جيئن.

بيت - 1116

چيتاريان چُوندِياسِ، ڳالِھيُون کي سَڄَڻين
جُو مُقابِلِ ٿِياسِ، ته سَڀِ وَڃَنِمِ وِسِري.

بيت - 1117

جِئَن سي کُوھِي نارَ، وَھَنِ واري گاڏُئان
ھِنيَڙو پِرِيان ڌارَ، نِبيرِيانسِ نه نِـبِـري.

بيت - 1118

اَندَرِ اَندَرِيُون، جِيئن سي وانجِھي لَٺِ ۾
جو ٽن تي تَرِيُون، ته ڪِيئَن مِلِبو سَڄَڻين.

بيت - 1119

نيڻَ نه ننڊون ڪن، ڀڳو آرس اکيين
اُجھامِئو ٻَرن، توکي سارِئو سُپِرِين.

بيت - 1120

سُتي لوڪِ اُڌَ نڪئِا نيڻَ نِهائي جان
اُجهامئو ٻران، توکي سارئو سپرين.

بيت - 1121

نِيہ نيهائي جيئن، ڍَڪِئو ڪوهُ نه ڍڪِيين
جُہ ڄَر ڄيري ڇَڏي، ته رَڇَ پَچَندا ڪيئن
تون پڻ ڪريج تيئن، جئن ڪنڀار ڪرين ڪم سين.

بيت - 1122

نيہُ نيِهائيَ جان، ڍَڪئو ڪوه نه ڍڪيين
جو ڄر ڄيري ڇڏي ته ڪئن پچندا ٿانءَ
سندي ڪنڀاران، ڪَنِ ڪريجاه ڳالهڙي.

بيت - 1123

جَرُ نيڻنئون نه لهي، ڪڪرُ منجهِه ڪَپارَ
اَڄُ مُنھنجي چِتَ ۾، اُٺا پِرِين اَپارَ
آءُ سَاڄن! لَـھُه سارَ، وِرِه ويڙھِي آھِيان.

بيت - 1124

جهڄي جهانءِ ڪري، ماٺِ نه اُڄَهي مون هنيين
سڄڻ هي ساري، هو جني جو هيرئون.

بيت - 1125

جهورِي جهڄَڻُ جهانءِ، مون جَني جي نه لهي
آيلِ اِيَ مَ ڀانءِ، ته آءٌ ڪا جيندي اُنِ ري.

بيت - 1126

اَڀرئامِ انگورَ، ستي سُپرينِ جا
کايو کايو سورَ، لوچئو لڇئو اٿيان.

وايون

وائي - 1

جو نوازي ڏَڏَّ، آسَرَ لاه مَ اُنَ جي
اوڏايان اوڏو گهڻو، ڪِهڙا ڪريين سڏَّ
وهه داتا جي در تي لنگها لاهي لڏَّ
اَگلن کي اوڏو وِهي، گَندا ڪري گڏَّ
سمي سي سيڻَ ڪِئا، هوءِ جي ٻَڌنِ مڏَّ
جِي جيُ تماچي ڪري سُڻي نورِيَ سڏَّ
آدمُ تِئائين خلقيو هوءِ جا کڄي منجها کڏَّ
ڪهڙا جَڏَّ جَڏوئيين جُودَ مَنهدان جڏَّ
اڳئان ڪريمنِ کي مشڪل ڪانهي مڏَّ
هوءِ جُنبا جابانَ ڏي، تون سُتي ساهيين هڏَّ
غافِلِي ڪُفرِي، ايڪُ نه سُئَي سڏَّ.

وائي - 2

سرتيون سُتڙيون، آءٌ پيرُ ساريان ٿي پهنجو
منهنجو ڪمُّ ڪريم سين، ٻئا ڪن ٻيون
حُسنُ راهو مَنجِئو، مُنهنجو آهِ مِيُون
ڪوه ڪِبو تَنِ کي جني منجهه ڪِيون
ناهي هنڌ هيڪڙي ميمڻ جو هيون
توبهَه آهي تَنِ کان جي هٿان مون ٿيون
مون کي ڏيجِ مَ مُنهَن ۾ جي مون ڪالهه ڪِيون.

سرود گهاتو

بيت

بيت - 1127

مَتو وَهَڻُ ڪُنَّ ڪري ڀڃي سانُڀويين ساڄَ
مون وجهندي واڄَ، پِرين پئا نه ڀَنَ ۾.

بيت - 1128

گَهنگَهرِئا گَهڻَڄاڻَ، موڙهِي مَتِ مَهائِيين
وِئا گَڏجِي وِيرِ ۾، پِئا مُنہ مَهراڻِ
اڳئان پوئيان ٽاڻَ، وِئا ويچارَنِ وِسري.

بيت - 1129

ماڪَ ڀِڄايَنِ مولِهيا، مٿان راتِ پئِي
اُجَهڻَ لَڳِيون اوليون، وئن وَنجَهه وَهِي
ڪَلاچِئان ڪَهي، ڪَڏَهِن ڪونه آئِيو.

بيت - 1130

ڪو جو قَـهَرُ ڪلاچ ۾، جو گِهڙي سو نِي
خَبَرَ ڪونه ڏِئي، رَڇَ ڪُڄاڙي رَنڊِئا.

بيت - 1131

ڪالھه ڪَلاچِي وئا، ڇَتِيُون کڻي ڇُڳيرَ
ڀائِنِ ڀيرو نه ڪَئو، اَدَنِ ڪِي اَويرَ
اهڙِي خاصِي کيرَ، ڪُنَّ ورائي جَھـلِئا.

بيت - 1132

سڏُ نه سُڄي ساٿِيين ڪُنَ ڪلاچيَ پار
گهاتوئنِ سندا مَڪرا، ڪِنہُ ٻي تَڙِ نهارِ.

بيت - 1133

تَرِيُ پَسان نه تارِ ۾، جُنگا جاءُ نه ڪَنِ
مادَرِ! ملاحَنِ، ماڳِ نه ڊويا مَڪُرا

بيت - 1134

ڏِيهاڻِي ڏِٺَمِ ڪيتِرا ماريائون جنِي موڪَ
گَھرَ ۾ گھاتُوئَڙَنِ جا ٿا مارينِمِ ٿوڪَ
لَڏي وِچان لوڪَ، اُونهي وئا اُهِرِي.

بيت - 1135

ڪالهه ڪلاچيَ وئا، گهاتو ڪري گهور
مادر! ملاحن جا، ويٺي سهان سورَ
مون کي ڪري ملورَ، اونهي وئا اُهُرِي.

بيت - 1136

اُڀِي اوسِڙان اُسَ ۾، جَھلئو ڪُنَّ ڪِنارَ
گھاتُو گَھرِ نه آئِيا، وَڏِي لَڳِـيَنِ وارَ
هُيَسِ جنِي هارَ، سي موڙي چرئم مَڪُرا.

بيت - 1137

کِلي جان کينڪاريان تان ساٿي سڱُ نه ڪنّ
وارئو وهٽَ وڃنِّ، ڪِنِ سڀاڳِنِ سامُهان.

بيت - 1138

جِتِي گهاتوئين گهورئو تتي واريَ بُٺَّ
سر سڪا، ساقي گيا، سَهَسين ساٽين مٽَّ
نڪا بوءِ بازار ۾ نڪا ڇُلرَ ڇٽَّ
جتي ڏنڀريَنِ جي اڳي هئي اُگهٽَّ
سي پِڙَ پَسئو پَٽَّ، وڃن مارو موٽئا.

بيت - 1139

مُون اُڌارِئا مَڇَڙا، الا! گھاتُو آڻِ
مِيان! مُدارَنِ سين، مونکي، وجهه مَ ڪاڻ
هَٺَ مُهِنجي هاڻِ، قَدُرُ لِڌو جِنِ ري.

بيت - 1140

اوري هئا ته آئيا، جيڪُسِ وئا پري
ساٿي سڏَ ڪري، ماڳَ نهاري موٽئا.

بيت - 1141

اِيَ پَرِ گهاتوئڙنِ جي اَئين جا لُڏو لوڏَ
ڪُنَّ ڪلاچيَ ڪوڏَّ، سَکِ نه ستا ڪڏهين.

بيت - 1142

گھورِيند هين گھور ِپِئا، اَگھورِ گھورِئائُون
مَيگرُ مارِئائُون، مَلاحَنِ مُنہ سَنَرا.

بيت - 1143

گهورُ نه اچي گهاتوئيين ڇاڇَرِ ڇُڳيرَنّ
اڳي اونهي سنديون ڪَنڊا ڪَرُون ڀَڃنَّ.

بيت - 1144

جان گِهڙنداهُ گهاتوئا، تان رڇَنِ ڏِهو رَڱُ
سَڳايُون ۽ سَڱُ، ڪلاچي ڪينَ ڪَري.

بيت - 1145

جِئَن جُھڳا پائِيين جھولَ ۾، اِيئَن نه مَرَنِ مَڇَّ
سَٻَرَ ڌارِ سَمُنڊَ جا، ڪي راڻيون رَڱِـيُ رَڇَّ
هِي ڇارُون ۽ ڇَڇَّ، اڃا اوڙاهُ آڳاهُون ٿِئو.

بيت - 1146

ٿلهو ٿو ٿونا هڻي، مَتو آهيين مڇَّ
بابِ تُهنجي رِڇَّ، لِکئا لوحَ قلمَ ۾.

بيت - 1147

جئن تون هڏ نه موٽئو ڀلو ڀلو مڇ
جا تو ڏِٺِي اَڇَ، تَنہ پاڻِيءَ پُنا ڏِينهَنڙا.

بيت - 1148

تان تون مَڇَّ نه موٽئو جان جر هُئڙو سِيرَ
آڏا هڻِي ڪِيرَ، گَهٽَ ٻئي جَهلِئي گهاتو ئين.

بيت - 1149

تان تون مڇ نه موٽئو جان جرُ هئڙو جالَ
پُونيئِي اڄُ ڪِ ڪالَ، سَڀُويون ساکُنِ ۾

وايون

سرود ليلان چنيسر

بيت

بيت - 1150

ڍَڪَڻَ مٿي ڍولَ جا، پُوچا ڏِٺَمِ پـيرَ
مون ڀانيئو تنَہ ويرَ، ڪوجِھي ڪَندو پَرِيتڙِي.

بيت - 1151

جڏهن جرُ هارئو ٿي جکري، رُنوءِ ڏيري دارَ
ڍولي تڏهن ڍيلي سوپي ٿيئي نه سارَ
چنيسر ڀتار، حيلو ڪيو هارَ جو.

بيت - 1152

سورِيَ سُٿَرياءُ، پڪو سهو وِلارئو
چنيسرَ ڪانڌاءُ، تان مون هِئِن نه ڀانئيو.

بيت - 1153

چَنيسَرَ سين چاڳُ، مَڇُڻ ڪا مُنڌَ ڪَري
ڏَمِرِئو ڏُهاڳُ، سِگھو ڏِيي سُهاڳِـڻِيين.

بيت - 1154

چَنيسَرَ سين چاءُ، مَتان ڪا مُنڌَ ڪَري
ڪانڌَ ڪَهِين جو نه وَڻي، نه گِيرَبُ نه گاءُ
جي ٿِڙي ٿورَڙِياءُ، ته دوسَت دَسائي داد لا.

بيت - 1155

چَنيسَرُ چَؤرَنگُ، ٻِه رَنگو لوڪُ ٻِئو
تنہ سين ڇِنِئو سَنگُ، وَڃِئو هارَ هَٿُ ڇُهِيين!

بيت - 1156

نَهيو ٻَڌيو روءِ، اڱڻِ جهوڪيو ڪر هو
ڪو چنيسر چوءِ، ته وڃي ليلان لڏِئو.

بيت - 1157

ليلان لکڻ پهنجا سارج سڀيئي
وَرَسين وڙهيو اٿيين ڏوراپا ڏيئي
ڪُہ ڄاڻان ڪيهي، آهي چنيسرَ چت ۾.

بيت - 1158

ڏهاڳان سهاڳڻيون سِدا ٿيون ڪَنبنِ
ڪوهُ ڄاڻان کي ڪَنِّ، وارو ڏيندو وَلهو!

بيت - 1159

جي وارو نه ڏي، توءِ مهنجو ولهو
آءٌ تِنہ ڀلي کي، پاڻُ پَرنِئان ڪيترو.

بيت - 1160

سهاڳان ڏهاڳڻيون ڪهڙي ڏوه ٿينّ
وَرُ وِڏو هي اِيهَن جئن هوءِ پاڻُ پُسنِّ.

بيت - 1161

ڏوري لهُه ڏهاڳُ، جِنہ ڪَر لاهُو داسَڙو
گهورئو سو سهاڳُ، جِنہ ۾ پَسين پاڻَ کي.

بيت - 1162

ڏُٻَريون ڏهاڳڻيون ميرا منہ سندانِ
ويهي ورَ سيڻانِ، ڪانڌ نه اورئو ڪڏهين.

بيت - 1163

داغُ تهنجو داسڙا جيري مٿي جَنِّ
تون ڪئن مٿان تَنِّ، چنيسر چِتُ کڻين.

بيت - 1164

داغُ تُهِنجو دائِما، ماري مَعذُورين
سائينءَ ڪارَڻِ سُپرين! وَڃِجِ مَ ڏُورين
آءٌ تو حُضُورين، مَڻِيو وِجھان مَچَ ۾.

بيت - 1165

مڻيو وجهان مچَ ۾ هائيَ وجهان هارُ
ڀِري جي ڀتارُ، ته ميريائي مانَ لهان.

بيت - 1166

لِيلان حِيلا ڇَڏِ، جي تُون سوڀِي سِکِـئي
پائي پاندُ ڳِچيءَ ۾، پاڻُ غَرِيـبيءَ گَڏِ؛
هَڏِ نه چُندوءِ لَڏِ، جي ڪارُون آئِڙيان ڪانڌَ کي.

بيت - 1167

لکَڻَ ڪيمَ ڳڻيج، جي مورائين ناهِ مون
مون کي ملهائيجِ، وارو ڏيئي وَلَها.

بيت - 1168

جي مان موڙهي مَتِ، ته تون پاڻُ سڃاڻج سُپرين
اَصلِ اَوايَنِ جا عِيبَ، ڍَڪين تون اَتِ
اِيَ پرين تُهنجِي پَتِ، جئن وِلهيون ڍڪڻُ ولها.

بيت - 1169

ڍولا! ڍيل مَ مون، ڪانڌَ! ڪميڻي آهيان
سڪ تهنجي سپرين، ڀيري وِڌيسِ ڀون
مون وَرُ تونهين تون، تو وَرَ! ونيون ڪيتريون.

بيت - 1170

اَوَڳُڻ ڪَري اَپارَ، تو دَرِ آيَسِ داسَڙا!
جِئَن تو رُسَڻَ سنديون رُوحَ ۾، تِئَن مون ڀيڻِي ناهِ ڀَتار!
سائِينءَ لڳِ، سَتارَ! ميٽِ مَدايُون مُهِنجيُون.

بيت - 1171

ڍولا اولا نه سهان آڏا آڏيئي جي
تو ور وَهون ڪيتريون مون ور تون وَري
پِرِتان پيرَ ڀري، ملهائيجِ مسڪينِ کي.

بيت - 1172

اُٿي سورِ ٻُهارِ، ليلان لَڄُ مَ ايِترو
ڍولو اڱڻ ٻَهارِ، ڪانڌُ ڪميڻيَ آئيو.

بيت - 1173

ليلان لَڄُ مَ ايترو اٿي اڱڻُ سورِ
ابو ڏاڏو گهورِ، پاڻَ سوڌو پِريَ تان.

بيت - 1174

چَئِي چَنيسَرَ ڄامَ سين، لِيلا تُون مَ لکاءِ
دوسُت تُهِنجو داسڙو، کاندِ وَڏيائِي کاءِ
ڍولو ڍَڪُ سَندِياءِ، تون عَيبن کي آڏو ٿيين.

بيت - 1175

چَئِي چَنيسَرَ ڄامَ سين لِيلان لکاءِ مَ تون
جو تو ڀانئيو پنهنجو تنہ سين ”آءٌ“ نڪا ”تون“
رُئندِيُون ڏِٺيون مُون، اِنَ دَرَ مَٿي داسڙي.

بيت - 1176

چئي چنيسر ڄام سين، ليلان لَکايوءِ
جو تو ڀانئيو پهنجو تِهنجو پَرو ڪو نه پيوءِ
ڪونروءَ ڪانڌُ سندوءِ، کڻي دَستِ ڪيو آهي داسَڙو.

بيت - 1177

ليلان جهه لکائيين، چئي چنيسر ساڻ
وَرَسين وڙهئو اٿيين موڙهي مُٺو ۽ پاڻُ
ڀوري ڪئو ۽ ڀاڻُ تي آئيو ڏنءَ ڏهاڳ جو.

بيت - 1178

لِيلان جِمَ لکائيين چَئِي چَنيسَرَ ساڻُ
جو تو ڀانئيو پهِنجو، او رِيساڻو راڄاڻُ
پاڻان ڌارَ پِرياڻُ، ڪانڌَ ڪهين جو نه وَڻي.

بيت - 1179

پوتا دُرَ ڪَنَنِ ۾، ڳِچِيءَ ڳاڙها هارَ
ٻانهُوٽا ٻانهُنِ ۾ سِينڌِ سَڻِڀا وارَ
تڏهن پِيَّ پَچارَ، ڪانڌَ مُهِنجي ڇَڏِيين.

بيت - 1180

نڪين ٻاهَريِنِ ۾ نڪين گهَرِ هئوم
تڏهن پرين سندوم، رُڳوئِي رَي ڳڻي

وايون

وائي - 1

آءُ پرين گهرِ پيهي، ميان چنيسرَ!
هارَ هٿان مون ڇڏِئو
پُڇنِ ليلان، اوءِ ڪنِ حيلا، ٻَهران اچي ٻيئي
دوست نئائون داسڙو ويساهي وَرُ ويهي
اوڳُڻ عيب مَٺائيون مُهنجون ڍولا ڍَڪِ سڀيئي
تو درِ اچي داسڙا آر ڪريندِيسِ ڪيهي.

وائي - 2

مون کي وَرَ وَري، وارو ڏيين وَلَهَا
توکي ساري سُپرين آءٌ پُنديَس ماڳِ مرِي
توکي سري سُپرين، اسان تان نه سَرِي.

سرود پرڀاتي يعني جاجڪاڻي

بيت

بيت - 1181

مُوڙهو ڀُوڻي مَڱَـڻا! ڪيڏانہ هُئين ڪالَ
لَنگھا ڇَڏِ، لَطِيفُ چئي، اُجَهڻَ جا اَفعالَ
سَٻرَ دَرِ سُوالَ، ڪَرِ ته قيمَتَ آڻِيين.

بيت - 1182

چارَڻُ لَڱون، پَنڌُ گھڻو، ڪِين چوٽاڻِيءَ چَئيجِ
هِتِ ڪِين هلائيجِ، اُتي آءٌ نه اچڻو.

بيت - 1183

اُٿيو اَٻوجھاءُ، سَٻر جو سَڏُ ٿِئو
جِئَن اَئِين ڪِيرَتَ ڪَٿ نه سِکِئا، تِئَن پاڻا رِيڌو راءُ
منگو مون مُلاءُ، آءٌ اَواهنجو آهِيان.

بيت - 1184

ڏاتِ نه آهي ذاتِ تي، جو وَهي سو لَهي
ريُءَ رونجهاڻي راڄيي پئو ڪير ڪري
جو راءَ وَٽِ راتِ رهي، تَنہ کي جُکِي جانڪيتان نه ٿيي.

بيت - 1185

ٻوليون ٻيلي جيون ڪري پاسي ڀَرِ پئو
سڻائي سُتنِ کي وِهاڻي وئو
ڄاڻي ڪين ٻئو، سُرُ سِکيو ئي هيڪڙو.

بيت - 1186

کَڙَھَ اَڳِئان کَپُ، ڏِيهاڻِي ڏاتارَ جي
لَنگھا لاهِ مَ لِکَهين، مَٿان چانئُٺِ چَپُ
مَڱَـڻهارَنِ مَپُ، ڪِيرَتَ ري ڪونهي ٻِيو.

بيت - 1187

ڪا ڪِيرت سَنباه، چارڻ چوٽاڻيَ مَڻي
وائِي ڄاڻي سڀّڪا جيڪا ڪريين سا
لنگها تون ليلاءِ، اڳئان اُنڙ ڄامَ کي.

بيت - 1188

ٻُجهان ٻاجَهه ٿِي، ٻاجهاڻو ٻيلي ڌڻي
سَٻر سا سُئي، جا چارڻِ جي چتَ ۾

بيت - 1189

سَٻر ساهُ پَساهِه، جاجِڪ! جِمَ وِسارِيين
ريهي رُپي سَندِيُون، تَندُون تُنبي پاءِ
لَنگھا تون لِيلاءِ، اڳيان اُنڙَ ڄامَ کي.

بيت - 1190

ميرا پَسِي مڱڻان، سٻرَ سڏَ ڪِئا
سَٻوجهنِ سُوا، اٻوجَهنِ (کي) آسرو.

بيت - 1191

تُون سَٻر، آءٌ سيڪَڙُو، تُون ڏاتر آءٌ ڏڏ
سڻي تُهِنجو سڏ، ڪُلهي پاتُمِ ڪِينَرو.

بيت - 1192

تون سٻر آءٌ سيڪڙو، تون پارسُ آءٌ پينارُ
ڏِسندِهين ڏاتارَ، ڪلهي پاتم ڪينرو.

بيت - 1193

تُون سَٻرُ، آءٌ سيڪَڙُو، تُون صاحِبُ، آءٌ سَڳُ
پُڄي تُهِنجو پَڳُ، ڪُلهي پاتُمِ ڪِينَرو.

بيت - 1194

تُون سَٻر، آءٌ سيڪَڙُو، تُون ڏاترُ، آءٌ ڏوهُ
تُون پارِسُ، آءٌ لوهُ، جي سَڃِين ته سونُ ٿِيان.

بيت - 1195

پاڻان مَٿي مَڱَـڻي، ٿي ڏاتارَ ڏُکَ ڪِئا
مُون دَرُ ڇَڏِئو، مَڱَـڻا! مَڱِين ڪوهُ ٻِئا
تيلاهين پئا، تو سين وچي ولها ڏينهڙا.

بيت - 1196

جاجِڪَ! جيڏا پَسُّ، وِئا سَويرا سازَ کڻي
تو گِهرندي مَسَّ، لڄَ لَنگَهَڪي ڇَڏِئي.

بيت - 1197

جئن تو ٿئو ڏَڏُّ، تئن لنگهِي ٿِي لڄَ مري
سُڀان سِياڪو سَڏُ، صحيح مِڙندُون مڱڻا.

بيت - 1198

ڏِڏو ڦِڏو ڏَڏُ، پاڻُ ڪوٺائي مڱڻو
نه ڪنهن نِيو پاڻَ سين نه ڪنهن ڪيو گڏَ
ڪري سَٻَر سڏُ، ڏِکي ڏوليَ چاڙهئو.

بيت - 1199

پِيو ليٽِيين لُٽَ، سَڄِيُون راتِيُون سُمهِين
اُٿِي آڌِيءَ نه ڪَرِئين، سَپَڙَ ساڻُ سَهَٽَ
رُونجھي راتِ اُپَٽِئا، پيتينِئُون پاڻَيٽَ
تِئائين ميڙي مَٽَ، چُونڊي ڀَرِيا چَارڻين.

وايون

وائي - 1

ٻي درِ وانءَ مَ ڪيڏاهين،
ميان الا، جو تون ڄامَ مَڱدِهِنِ مڱڻا
ڦيرمَ هِيون ڪنڌُ ڪياڙِي، ٿينديَئي هاجَ هيائين.
ماڻڪَ موتي مالُ خَزيِنو، ڏيندوءِ ٻيلي سائين
ورچي تون وِهاڳَ کي متان ڏيين پانهين
درُ داتا مڱُ منگتا انڌا هوِئجِ اوڏاهين
مُذَڪَّرُ متان ڇڏيين هٿان هيڪڙائي
اچج اَلوهيت ڏي، ٻارٽَ ٻارِ ٻيائي
ٻيون ڏيئي ٻنَ کي کڻُ سمون سَوائي
اِنَّ اللهَ وِتر يُحِبُّ الوتِرَ، وِحدتَ واڳَ وڌائين
پهنجي طرف پاڻِهيين سائلَ سڀ سڏئائين
پينارنِ جي پٽَ ۾ پهنجو پاڻ وڌائين
جتي جوانن کي ڪوٺي پاڻُ ڪٺائين
اُتي عُشاقنِ کي اُلفت اُهڃُ ڏنائين
تَنُبو کڻُ مَ تيڏَهِين جُوفو آهِ جيڏاهين
ڪِيرَت ڪري قرب سين خُلَّتَ ڪاڄُ ڏنائين
اَلا نِسان سِرّي وَ اَنا سِرَّه، ان پَرِ اُتائين
ڳجهَه ڳجهاندَرَ ڳالهيون، رازُ نه رکيائين.

وائي - 2

وڏڙا ڏانَ ڏنائين، کنيائين رَختُ ريزالَنِ جو
ڏاتيون ڏي ڏڏن کي سو نه ساراهيين سائين
انڌا منڊا آئيا سخا سَڏُ وِڌائين
ڪينَ منجهان ڪين ڪري سو نه ساراهيين سائين
وَ تُعِزُّ مَنۡ تَشَاءُ، وَ تَذِلُّ مَنۡ تَشَاءُ، آهي سڀِ اُتائين.
نوازئائين نُطفو منجهان ڪينَ ڪيائين
حرفتَ حريفنِ جي ڀَڃي سڀَ ڀَڳائين
حاسِدَ سڀ حُزنَ ۾ مُدَّعي پاڻَ مُٺائين.

سرود ڏهر

بيت

بيت - 1200

مِرون ڪين وَلَنّ، پکي ڪنِ نه پورهئو
تون ڏيندڙ تَنّ، ته آسَ اسانهين نه لهي.

بيت - 1201

مٺو جئن نالوءِ، تئن مون وڏو آسَرو
ڪو درِ ناهِ جِهوءِ، مون ٻيا درَ گهڻو نهاريا.

بيت - 1202

ڌَڻِي! سو وارِيين واءُ، جو ميڙائو سَڄَڻين
وَهِيءَ واٽَ مَٿاءُ، هِنيڙي آسَرَ مَ لَهي.

بيت - 1203

اِڄُ پُڻ اَڱَڻُ ڪيڻانِ، آسَرَ لَڳِي سورِيانِ
ڏُونگَرِ ڏِينہ لَڳانِ، مانَ وَرِڪَنِ سُپِرِين.

بيت - 1204

ڪَرِ ڪو ڀـيرو ڪانڌَ! نِماڻِيءَ جي نِجھري
پکي ڇنان پاندُ، ڳنڍ نه ڄاڻي ڪو ٻئو.

بيت - 1205

جِئن تون قائِمُ ڪانڌ، تِئَن آءٌ وَرَ وِلَهي مَ ٿِيان
پرين تنهنجي پاند، ڍولا ڍڪي آهيان.

بيت - 1206

سَتُرُ ڪرِ سَتّارَ! آءٌ اُگھاڙِي آهِيان؛
ڍَڪِئين ڍَڪَڻَهارَ! ڏيئِي پاندُ پَناهَ جو.

بيت - 1207

مون ورُ وڏي وٿُّ، ڪانڌَ ٻِئنون ڪيترا
مٿان ڏيئي هٿَّ، جِنہ عيبَ مهنجا ڍڪئا.

بيت - 1208

مو ورَ وڏِي ذاتِ، ڪانڌ ٻئنون ڪيترا
عيبَ نه اڇي واتِ، جي ڏسي ڏوهه اکين سين .

بيت - 1209

مون ورُ وڏي جُوءِ، ڪانڌ ٻئنون ڪيترا
عيبَ نه اَچي اوءِ، جي ڏسي ڏوهه اکين سين.

بيت - 1210

مُون وَرُ وڏِي کاندِ، ڪانڌَ ٻئنون ڪيتِرا
پاڻا ڍَڪي پاندِ، جي ڏِسي ڏوهُ اَکِـيُنِ سين.

بيت - 1211

جِهڄان پسئو جهوڪَ، آيل! سنگهارنِ جي
جَني پَهِي پيارئا منجهان مَٽَنِ موڪَ
لڏي وچان لوڪَ، اُٺي وئڙا اُڪِري.

بيت - 1212

جهوڪون نه جُهڻڪَنّ، وڳَ نه پسان وَٽِ ۾
آيل! سنگهارنّ، جيڪِسُ چِٽاڻوچِتِ ڪِئو.

بيت - 1213

جِيَنِ سي سَنگھارَ، اَجھي جنِ جي گھارِيان
مانَ لَهَنِئُون سارَ، وِڃينءَ وِلَهين ڏِينهَڙين.

بيت - 1214

اَجهي جن جي گهاريان، جين سي سنگهارَ
ٻاجِهه جَني جِيَ ٻارَ، اَٺِئي پهرَ اگندرِا.

بيت - 1215

ڪَيرَ ڪَرِيندِي رِيسَ، آيَلِ! سَنگھارَنِ سين
جنِي جي خَمِيسَ، واڙيئون واري ڇَڏِئو.

بيت - 1216

سُنهارِي سانجاڻِ، وَهِيَنِ سنگهارن جي
پهرين پيارينِ پَهِيڙا پوءِ پينِ پاڻَ

بيت - 1217

وانءُ ڪُنڍيون ڪاهي، سهي سنگهارنِ جي
مِينہ نه مَٽائي، جَني سندا پکڙا.

بيت - 1218

جي ڀائِيين وَسَ چَران، ته سَنگھارَنِ سين گهار
جني سندي وار، چور نه ڇهي ڪڏهين.

بيت - 1219

اَڄُ پڻ هَلَڻَ هارِيُون- روهِ راماڻا ڪَنِ
ڪَرڳَلُ ڪُونجَڙِيَن، رائي ۾ راتِ ڪَئو.

بيت - 1220

ڪالَهُونڪَرَ ڪُونجَ ڪَري، اُتَرَ ڏي آلابَ
پِرِين پَسِي مَنجِهه خوابَ، وِهاڻِي وايُون ڪَري.

بيت - 1221

چُڻي نه پئن گڏَّ، وڏي وڳرَ هيرئين
ڪونجَ ڪريندي سڏَّ، ويئي وهامي راتڙي.

بيت - 1222

چُڻي نه اُڀي روءِ، سارئو سارئو پرينِ کي
هِنيين جهڄندي چوءِ، ته آءٌ ڦوڙائي آهيان.

بيت - 1223

ڪُونجَ! نه پَسِين ڪَکَ، ڍَٻُ جني سين ڍڪئا
مارِي ماري لَکَ، وَڳَـرَ سڀ ويڇُون ڪَئا.

بيت - 1224

ڍَٻَ وَڃَنَئِي ڍَٻِيُون، مارِي مَرِين شالَ
جِہ تو اَچِي ڪالَ، وِڌو وِچُ وِرِهَنِ کي.

بيت - 1225

بغلَ منجهِه بندوق، ماريَ ميرا ڪپڙا
مارِئو مير ملوڪَ، لتاڙئو لَڪِ چڙهي.

بيت - 1226

ڪالَھه تُهِنجا ڪُونجَڙِي، وَڳَـرَ وِئا وَهِي
ڪَندِينءَ ڪوهُ رهِي، سَر ۾ سُپيرِيُنِ ري.

بيت - 1227

ڪُونجَڙِيءَ ڪالَ لَنئِي، سَڄَڻَ وِڌَمِ چِتِ
جني ريِءَ آءٌ هِتِ، گَھنگَھرَ گھارِيان ڏِينهَڙا.

بيت - 1228

پکو اَڏُ مَ لانڍَ، ڊگهِي اُڏِ مَ مَنهين
لڏئو تَنِ وِرانڍَ، جَني صَباحڻِيَ آڏئو.

بيت - 1229

نئَن ۾ ننڊون ڪنِّ، وِيرِ وَرَندِيَ ويسرا
اتان اسارنّ، وڃي وَهُ وانڪا ڪِئو.

بيت - 1230

اي نه سنگهارن سِٽَّ، جئن ڌڻُ ڌاريين ڌارَ رهين
ڪاهي ايندا ڪڏهين مٿي وانڍِ وهٽَّ
جي هاڻُون هُو نيئي مِٽَّ، ته اُڊو لاهِ مَ اُن جو.

بيت - 1231

خبرَ پيئي کِلّنِ، پَسِي ڀئو نه ڀڄڻان
چارِيَ مٿان چَٿرِيون پاڻان اُڀا ڪنِّ
لاکو مٿان تَنِ، اَڻَ سَنُڀوڙي آئيو.

بيت - 1232

لاکو لکِيءَ تي چَڙهي، لَکِي لاکي هيٺِ
سونهاريُون سِرِ ڪَئو، ڀِيڙئو ٻَنڌي بيٺِ
ڪَندو ڏَمَرَ ڏيٺِ، صُباحَ ساڻُ سَڀَڪَنهِين.

بيت - 1233

سُتا اُٿي جاڳُ، ننڊَ نه ڪجي اِيتَري
هيُ ماجهاندي جو ماڳُ، جو تو ساڻيهُه ڀانئيو.

بيت - 1234

ڪِين سمهه ڪين جاڳُ، ننڊَ نه ڪجي ايتري
سلطاني سهاڳُ، ننڊون ڪَرِيندي نه ٿيي.

بيت - 1335

جاڳَڻَ مَنجھان جَسُ، آهي الله جن کي
لاٿائون، لَطِيفُ چئي، مَٿان قَلۡبَ ڪَس
وَرنہَه ڪَجاه وَسُ، صُبُحَ ساڻ، سَيَّدَ چئي.

بيت - 1336

مَدِيني جا مِيرَ! سُڻُ مُهِنجا سَڏَڙا
جي لڳا تُنهِنجي سِيرَ، سي پارِ لَنگھائِج پَهيَڙا.

بيت - 1337

مديني جا ڄامَ، سُڻ مهنجا سڏڙا
جي لڳا تنهنجي لامَ، سي پار لنگهائج پهِيڙا.

بيت - 1338

مديني جا گهوٽَ، سڻ مهنجا سڏڙا
جي لڳا تنهنجي چوٽَ، سي پار لنگهائج پهيڙا.

وايون

وائي - 1

اي مهنجي ننڊَ نه نيڻنِ نيڻن، ڪالهو نڪَرَ لڪَن ۾
اي مهنجو سکُ نه سيڻن سيڻن، ڪالهه نڪر لڪن ۾
ڪالهُوڻِيان اَڄُ گَھڻِي، جھورَي ڪيڻن ڪيڻن.
هوءِ نه نينم پاڻ سين، آءٌ جا ويندڙي سيڻنِ سيڻنِ.
ٻِيُون سَڀُ واڳِيون وَرَنِ سين، آءٌ جا واڳَڙِي ويڻنِ ويڻنِ.
هِنيڙو ڏاڙهُونءَ گُلَ جِئن، روئي رَتم ڪيڻن ڪيڻن.

سرود ڪاپائتي

بيت

بيت - 1239

توڻي تُون ڪاتارِ، جِمَ هيڪِلِي ڀيرِئين
ڏِٺِي ڪا ڏُئارِ، صَرافَ اِن سُٽَ ۾.

بيت - 1240

جَني هيڪلو ڀيرئو، تَني ميڙئو ماءِ
تندُ اِهَڙي ساءِ، مون اَتَڻِ هِڏِ نه آئي.

بيت - 1241

چرکو چوري هٿ ڪر، هِيءَ هَڏِ وِهاڻِي
ڪاپائِتِي سَڀَڪا، ڪِتي سيباڻِي
ڄانتو جِن ڄاڻِي، (تِنِ) هَٿان پَهِي نه ڇَڏِي.

بيت - 1242

هيءَ هَڏِ وِهاڻي، جان ڪَتيندينءَ تان ڪَتُ
ڪو پهِنجي عِيدَ کي ڀيري ڪَجِ برتُ
مَتان روئِيين رَتُ، صُباحَ وِچَ سَرتِيين.

بيت - 1243

ڪَتَڻَ جي ڪا نه ڪَرِيين، سُتي ساهيِن هَڏُ
صباحَ ايندَيئي اوچِتي عيدَ اُگھاڙَنِ گَڏُ
جِتِي سَرتِيون ڪَندَيئي سَڏَ، اُتِ سِڪَندِينءَ سينگارَ کي.

بيت - 1244

پائي ڏور اَرَٽَ ۾ ڪَتين نه ڪوڙِي
ويهاءِ جي واڌائيين ڀسوڻي سَنڀوڙِي
مٿي جِنہ مُوڙِي، سا ڪئن وهي ويسري.

بيت - 1245

اَڄُ پڻ اُجَھڻَ کي مَرِين، نَڪِين ڪِيتوءِ ڪالَ
ڀوري توسين ڀالَ، ڪانڌُ ڪَرِيندو ڪيترا.

بيت - 1246

سي تو وهي وِڃائِيا، جي ڪَتَڻَ جا ڏينهَن
اَرِٽَ اوڏِي نه ٿِيين ڀورِي ڀوري سِيئَن
تند پسندينءَ ڪيئن، هاڻي تون وڏي ٿي.

بيت - 1247

توڻي تون وڏي ٿي، اُٿي آتڻ آءٌ
ٿيُ ٻيڙِي ڀيرَڻَ واريين ٻي هڏِ ڪَرِ مَ ڪا
ته صرافُ تو صباحَ، ڪوٺي ڪاتارنِ سين.

بيت - 1248

تو هٿڙا سون جا، ڪہ ڪَتِين رَڏِ
ويهِي ڪُنڊَ، ڪاپو ڪَرِ، گُھتُون گوهِيُون ڇَڏِ
ته صَرافاڻين سَڏِ، مَرَڪِئو تَون مَٽائِيين.

بيت - 1249

ٿلهو سنهو اَگِهيو، ڪِينِ جي ڪِتائِين
مَرَڪِئو مَٽائين، صَباحَ وچ سرتيين.

بيت - 1250

ڀَڳو ئِي ڀيرِ، جان سينءَ رَتو راسِ ٿِيي
بُرِي بيڪارِي سين، هارِي! پاڻُ مَ هيرِ
ڪِتُ ڪَتِنديُ ڪيرِ، نَئي سين نڄاڻ جي.

بيت - 1251

ڀـيرِيين ۽ ڀائيين، ايڏانہ اِيئن مَ آءُ
اِنَ سُرڪِي ساءُ آهي عَزازِيل کي.

بيت - 1252

ڀيرِيين ۽ ڀائيين، اِيئَن وِڏُوڻو ڪانڌُ
ويٺِي اورِ اَرَٽَ سين، پايو ڳِچي پاندُ
ته تُهنجو وِڻواندُ، ڪِتو وِتو نه ٿِيي

بيت - 1253

مَڇُڻ ڀاڳَ ڀَرُ ڏيين، ڪَتُ ڪَنبندِي آءٌ
جڏهن تڏهن ماءُ، ڀرَنِ ڀيرَمَ واريون

بيت - 1254

ڪو جو وَهُ ڪاپائِتِييَنِ، جئن ڪتَن ۽ ڪَنبنِ
ڪارَڻِ سُودَ سَوارِيُون، آتَڻَ مَنجھه اَچَنِ
اُنِ جِي سُونهَنَ، سَيَّدُ چئي، صَراف ئي سِڪَنِ
اَڳيان سُٽُ سَندَنِ، پائي ترازِي نه تورِئو.

بيت - 1255

سُٽُ اُنيِ جو سَڦرو، جي پَرِ ۾ پِڃائِينِ
آوازُ اَرَٽَ جو، ساهَ نه سُڻائِينِ
لِڪايو، لَطِيفُ چئي، ڪَنبِئو ڪَتائِينِ
جي ماڻِڪَ موٽائِينِ، توءِ مُلُ مَهنگو اُنِ جو.

بيت - 1256

تُنبائي تاڪِيدَ سين، جِنِي پِڃايو پاءُ
لَسي تَندُ، لَطِيفُ چئي، هَلي تِنِ هَٿاءُ
ميل مل منجهان ماءَ، جي سکيون تن سون ڪِئو.

بيت - 1257

ڪي اونِينِ عَرَبَ ۾، ڪي ڪابُلَ ٿيون ڪِتَنِ
سُٽُ اُنِي جو سَڦَرو، مَٽِئو ماڻِڪَنِ
قادرَ ڪِيمَ ڪَڍَنِ، ٿيلي ٿُلهي وارِيُون.

بيت - 1258

پلئه پايو پُوڻيون در در ڀيرا ڏي
ڪاپائتي آهيان ڪا مون ڪتائي.

بيت - 1259

ٽَڪُ وِنگي، وَرَ گهڻا، ڪَتان ڪُڄاڙو
ڪاپي مٿان ڪيترو آڻيان اُڌارو
جي وَرُ ڏئي وارو، ته سونهان وچِ سرتيين.

بيت - 1260

ڪيڏانہ ڪتڻ واريون اولارينِ ارٽَ
لُڙجَنِ لاکيڻين جِيون پَهيون مٿي پٽَ
اوپَڻُ ۽ اُکَٽَ، ڇڏي پيٺيون ڇپرين.

بيت - 1261

سي اڄُ نه آتڻ آئيون جَني ڪِتو ڪالَ
ارٽَ اُِکلِي مالَ، کڻي چرکا ويئيون.

بيت - 1262

نه سي وَنئڻ وَرنِ ۾، نه سي ڪاتارِيُون
پَسِيو بازارِيُون، هِنيڙو مون لُوڻُ لهي.

بيت - 1263

چرکو ڏي نه چَسَّ، ڀيريان ڀينرُ! نه ڀِري
مون کي ماري مَسَّ، ڪَتائينديون ڪيترو.

وايون

سرود ڌناسري

بيت

بيت - 1264

سَيّدُ پِيرُ سمنڊُ هي اُتِ نه ڄاڻي ڪوءِ،
ڦِر ڦِر سيوا جو ڪري ماڻڪ پاوي سوءِ.

بيت - 1265

سيد پير سُپيِر هي ڄامن سندو ڄامُ
اَگهئو درِ اَللهَ جي تِنہ ڪاملَ جو ڪلامُ
اوڏو ٿئو عظيم کي ”لا“ سين ڀري لامُ
پُرِي پڇو پانڌياهُ سندو گوهرَ گامُ
جن ڏٺو لالَ لطيفَ کي آئيو تنِ آرامُ
ڪو نه رهئو ڪو خامُ، سڀ سکي ٿئا صالح چئي.

بيت - 1266

صالحُ ٿيُ سڌيرُ، سڻ هيِين سين هيڪَڙي
منجهين لَئه لطيفَ جو، پَر ۾ پڇجِ پير
ڌاران مَنہَ مرشد جي کوءِ کنڊون ٻنِ کيرُ
جو اِسُم جوءِ اميرَ، وِهُ تَهِين سين واڳجي.

بيت - 1267

سيدُ سڃاڻي، ڪُہ نه پُرين پَهيَڙا
جو اهکي ۾ آڏو ڦِري سڃن ۾ ساڻِي
لائقُ لَلاڻِي، پير ولايتَ وِتَرو.

بيت - 1268

واءُ للاڻيَ لوءِ، جِتِ ولايتَ وَٽِ ٿيي
معرفتَ مڪانَ ۾ وڻُ ٽڻُ وائي چوءِ
ساٿيڙي سڀڪهين پاند پنيو ٿو پوءِ
سيدُ پيرُ سندوءِ، مانَ پسي حالُ هٿ کڻي.

بيت - 1269

سيدُ پياري سي، لُڪُنِ جي لَهِسِئا
مجازان، ميون چٿي، مورِئا ڏارَ ڪَري
هاڻي تني کي، مشاهدو محبوب سين.

بيت - 1270

وَلين ڪوهُ ڪَماندَ، ڳُڙُ پيرَ نؤن سَپَجي
هَلُ ته هَلهُون ڪاندَ، آڱرِ لائي ڳَڀُرو.

بيت - 1271

مون پيراڻي گَنجَڙي هَل ته هلهون ڪاندَ
ڀري کٿوريَ پاندَ، جئائين اچي سَڀُڪو.

بيت - 1272

پنبِڻيون پيرَ ڪري ڪر پِناهَ ڏي پنڌُ
نِمَ کٿوري ڪيوڙين وڻين مُڪو ڳَنڌُ
آهِمِ آساٻَنڌُ، پيراڻي پيزارَ سين.

بيت - 1273

پنبڻيون پير ڪري پُرُ پيراڻي پارِ
ڏٺي جن ڏُئارِ، رهي نه رتي جيترِي.

بيت - 1274

پنبڻيون پير ڪري، پُرُ پيراڻيَ لوءِ
جي آيا اڳي پوءِ، سي رسئا حقَّ حبيب چئي.

بيت - 1275

مُنہ مُناري سامُهون، توڻي ڪافِرَ ڪنّ
ته مَڱر مٿان تنّ، ڏيهاڻِي ڏورِ ٿي.

بيت - 1276

مُنہُ مناري سامهون پَٽَنِ مٿي پيرَ
پيِرُ نه ڇڏي پهنجا توڻي ڏڏ ڏڦيرَ
شَرَفَ تهنجي شيرَ، نالائقِ نوازِئا.

بيت - 1277

مُنہ مُناري سامُهون اکيون مٿي راهَ
شرفَ تُهنجي شاهَ، نالائق نوازيا.

بيت - 1278

مُنہُ مناري سامهون ڏِسَهون نورِي نِيلَ
ٻَرَنِ ٻاهِرِ منجهه ٿا ڪوڙين جت قَنديلَ
حضرتَ جي حضورَ ۾ زاريون ڪن ذليلَ
سيد پِيرُ سبيلُ، ٿو پوڄَ پياري پَهِيڙا.

بيت - 1279

لڳو ٿو لهريون ڪري نورُ نِيلَڪُنِ ساڻُ
مون تان کڻُ مَ پاڻُ، پُرياڌا پِيڙهيَ ڌڻي!

بيت - 1280

لڳو ٿو لهريون ڪري، نورُ نيلڪن وٽ
مون تان مِهر مَ مٽِ، پرياڌا پيڙهيَ ڌڻي.

بيت - 1281

پيراندَي پيرن جي جُنبي ڪِجي جاٽَ
جني سندي واٽَ، ماڻڪ لڀنِ مڱئا.

بيت - 1282

ڪُٻا ڪاملَ پيرَ جا مِهتِ موچارا ماڳَ
جِنہ ڪوڙين لائا ڪيترا مٿا لڱنِ لاڳَ
توکي تني سين ڪيو سينڌو ڪِنہ سڀاڳَ
جي اهڙا اجهاڳَ، سي مَن ۾ رکُ مِيون چئي.

بيت - 1283

ڪوجها پس ڪريمَ، جي آهينِ تُهنجي آسري
پائي پهنجي پاٽِ ۾، سگهو ڏي سليمَ
هٿان تو حليمَ، روڙَ پڻ وڃَنِ واسئا

بيت - 1284

ڪر قادري ڪَرَمُ، مٿي پازيَ پهنجي
جو ميان مَنجهِه مَرَمُ، سو غمُ گيلاني ڪاٽيين.

بيت - 1285

ميران شاهَ مدتَ ٿيُ، تون جيلاني جاڳُ
غوثَ خطائون گُم ڪري ڀير اسان ڏي ڀاڳُ
سگهو وارِ سهاڳُ، سائينءَ لِڳ سيّدُ چئي.

بيت - 1286

تون پيرن جو پاتشاهُ تون پيرن جو ڀَرَمُ
الله لِڳ احسانَ سين ڪِي نهارِج نرمُ
بغدادي، بلال چئي، رکيين شيرَ شرمُ
هيُ جو گوندرُ غم، سو ميران لاهِ مريد تان.

بيت - 1287

پيرَ مهنجا مَلِهڻان واهَرَ ڪرِ وري
اسان توريءَ ناهِ، ڪا ڳجهاندر ڳَرِي
دستگيرَ درِي، اُپَٽِ ڪا احسان جي.

بيت - 1288

جان آسائو آهيين تان ڪرِ ڀِٽَ تي ڀيرو
سونهاري سيدَ جو ديک وڃي ديرو
ته ترت ۾ تيرو، مطلب مڙوئِي ٿيي.

بيت - 1290

ميان صاحبَ پير مهنجا سڏ سڻ تون شاهَ
آءٌ اواهنجو آهيان ڪا مهرَ ڪرهو مون ڏاهَ
اکيون لڳِ اللهَ، کڻو پازي ڏي پهنجيون.

بيت - 1291

کڻ پازي ڏي پهنجيون اکيون ڀري ٻاجَهه
مهرَ ڪري مريد تي سڀيين پرين سرتاج
اکيون ڀري ٻاجهَه، کڻ پازي ڏي پهنجيون.

بيت - 1292

اگهائي سَگها ٿئا جي پئا آهنجي پارِ
ٻئي کِڻي ٻاجَهه سين نرمل تون نهارِ
ڪامل! آهنجِي ڪارِ، اصل آهي اهڙي.

بيت - 1293

اَصل آهي اهڙي ڪامل آهنجي ڪارِ
سو بازي پهنجي پار، جي وجهو ته وَڙ ٿئي.

بيت - 1294

مون تهنجو آسِرو مون تهنجو ڏڍُّ
مٿان مون مَ ڪڍُّ، پير پهنجا هٿڙا.

بيت - 1295

مون تهنجو آسرو، مون تهنجي آسِ
ڪريين ڪيمَ نراس، جني تهنجو آسرو.

وايون

سرود عمر و مارئي

بيت

بيت - 1296

ڪرئو مُهاڙِ مَلِيرَ ڏي، رويو اُڀِي چوءِ
سُهِڄ سُورِي ڀائِيان، سُومِرا سَندوءِ
مِلڪَ مارُوءَ جِي آهِيان، جورِ نه ٿيان جوءِ
سو قَلَبُ ڪوٽ نه هوءِ، جو هُتي جَنِ هَٿِيڪو ڪِئو.

بيت - 1297

ڪرئو مهاڙ ملير ڏي، اُڀيائي آهي
جا مٿي ڏنيَس ماروئين سا لوئي نه لاهي
سومرا ساهي، تنہ ستي وجُهه مَ سنگهرون .

بيت - 1298

جا، عُمَرَ! تو مُلِ عِيدَ، سا اسان سُوءَ ورتِي سُومِرا
ويئِي ويچارَنِ وِسِرِي، خوشِي ۽ خَرِيدَ
سِڪَڻَ ڪِئا شهِيدَ، مارُو جي مَلِيرَ جا.

بيت - 1299

عمرَ! اڇا ڪپڙا ڪاڻِياريون ڪئن ڪنِّ
جني جا ٿرن ۾ وَرٿا ويڻ سهنِّ
هوءِ جي حقَّ ڀڃنِّ، سي ڪئن ستيون سومرا.

بيت - 1300

ڪئن ڌئاريان ڌٻرا، وينديسِ ڪِنہ وِيهاءِ
مون مُلِ مارو ناهِ، اڇا اوڍيان ڪَنِ کي.

بيت - 1301

آءٌ ڪئن اوڍي سوڙيون سُمهَان، مون ورُ گهاري وِلَ
کٿيريَ تان کِلَ، عمر اهڙي مَ ٿيي.

بيت - 1302

مون ورُ گهاري سُڃَّ، آءٌ ڪئن اوڍي سوڙيون سمهان
وَرُ اباڻن سين اَڃَّ، کوءِ شربت تهنجا سومرا.

بيت - 1303

وَرُ سي وَطَنَ ڄائِيون، صحرا سَتُرُ جِنِّ
گولاڙا ۽ گُگِريُون، اَوڇَڻَ اَباڻَنِّ
ويڙهئا گُھمَنِ وَلِيين، جھانگِي مَنجِھه جَھنگَنِّ
مُون کي مارُوئَڙَنِّ، سُڃَّ ڳَڻائِي سيڄَ ۾.

بيت - 1304

اسين تئائين آئيون، جتِ کُهنبو ناهِ
جي وڃهُون وِيهاءِ، ته پُڻ مِٿهُون لوئِيون.

بيت - 1305

سُڻُ جي اُهڃَ اُڪَرِئا سومرا سندانِ
لَڪيين ٻڌن لوئيون ويڙِيين واهيرانِ
سئي سنڀرِئانِ، عمرَ آءٌ آٽيو مرانِ.

بيت - 1306

پالُر پِيَن، اوڇَڻ اُنَ، جَنِ جا پيرَ مٿي پَٽَ پاڪَ
وِهَنُ وَراڇَنِ ۾ اُنِ جي اجوکي اوطاقَ
پاڻُ نه پَسَنِ پاڻِ کي ويچارا بيباڪَ
عمرَ اِيَ نَعاقَ، ڏُکئا جم ڏکوئيين.

بيت - 1307

کارا کٻڙَ ڏيهَه ۾، ٻئا واريَ منجهه وٿاڻُ
ساٿين کي، سيد چئي، ڀرئو ڏين ڀاڻَ
عمرَ! اِيَّ اُماڻَ، ثابتُ رکجِ سومرا.

بيت - 1308

جُہ سي لوڙائو ٿئا، جَني ڀَرِ رهَنِّ
مارو منجهه ٿرنّ، ڪِنہ در ڏيندا دانهڙي.

بيت - 1309

جُہ سي لوڙائو ٿئا، جَني سندي ڌِيرَ
ماروئڙا فقيرَ، ڪنہ در ڏيندا دانهڙي.

بيت - 1310

مهنجو تورُ تَلِنِ ۾ آءٌ هِتِ بندياڻي
مون ڏاڏاڻي ڏيهه ۾ ڦِڙهَ ۽ لاڻي
ڪنديس رهاڻِي، شالَ ماروءَ پاسِ مليرَ ۾.

بيت - 1311

حقاڻو هُتِ ٿئو هِيَ هِتِ بندياڻي
ساري ساڏوهِيِن کي ڪوٺِيُن ڪوماڻِي
لِڱين لوهَ، لطيفُ چئي، ويٺيسِ وِساڻي
مُنڌَ ماروءَ جي نه لهي کَپَتِ کِجاڻِي
سَمُنَ سَچاڻي، اُٺي آهمِ اُنِ سين.

بيت - 1312

وطنُ مون مليرُ، قضا آنديس ڪوٽَ ۾
چانڪ پِيَنديس پرينءَ سين، پائُرَ جو پنيرُ
هاڃا ڪِئو حميرُ، بالله ني ٿو بندَ ۾.

بيت - 1313

بالله آهيان بندَ ۾ ڌُنئان ٿي ڌَٻَرُ
ويڻَ وراڻي ناهِ ڪا، سومرو سٻرُ
ميان مهربانُ ڪريين الاهي! عمرُ
ويڙِ پسان سو ورَ، جيڏانہ عالمَ آسرو.

بيت - 1314

سُهمَ پسان ٿي سومرا پرين ري پيئي
مل رساڻي ماروئين مون کي جو نيئي
ته ساڻُنِ سڀيئي، ڳجُهه ڳَرهيان ڳالهيون.

بيت - 1315

جي گهر گهارئَمِ ڏينهڙا، هيڪاندي حُضورِ
سيئي سڪان ساريان، پڇان پائرَ پورِ
حميراڻا هٿڙا ڪينَ مڃينديسِ مورِ
سنجهي سَتِ گذاريان اچي شالَ اسورِ
دَران ٿيان مَ دورِ، مارو ڄامَ مليرَ جا.

بيت - 1316

اَت اُگَلي آهيان، عمر آءٌ اَڪاڄَ
سومرا سَڪاڄَ، جهلِ مَ بندَّ جِهڄَنديون.

بيت - 1317

ويٺي ڪوٽَ وَٽِ ۾، ڪامَڻ ڪُواري
مليرُ سارئو مارئي، زويو رئاري
الا! اوتاري، منڌ ماروءَ کي ميڙئين.

بيت - 1318

مينڍا ڌوءِ مَ مارُئِي، پييَسِ پَنهاريون چِتِ
راڄَ رُئاري، هَنجُون هاري، هِيءَ هُتي جي هِتِ
آهِسِ پائُرَ پارَ جو، کِجَڻُ ۽ کَــپَتِ
ونگسِ ويڙِيچَن رِي، مَسَ سُڻي ڪا مَتِ
سُومِرا! سُپَتِ، ڪَرِ ته ڪوٽيان نِڪَري.

بيت - 1319

مينڍا ڌوءِ نه مارئي، آهس من ملير
ڪڍي ته ڪاڻِ لهي هٿان هيَّ حميرُ
کائُـرَ پِيَنِ کِيرُ، جي اَمانَتَ اُتِ وَڃي.

بيت - 1320

مينڍا ڌوءِ نه مارئي، نه کِلي نه کاءِ
عمرَ جي انصاف جا ويٺي واساما ڳاءِ
هي جا ڪِيَئي هاءِ، سا مهندا ايندِيئي منهن ۾.

بيت - 1321

مينڍا ڌوءِ نه مارئي، ٿيس گهنڊيون وارَ
سُتي سي سارئا جي پائرَ جا پَنهارَ
عمر اُنهون ڌارَ، مورِ نه وهي ماڙيين.

بيت - 1322

مينڍا ڌوءِ نه مارئي محليين ماروئان ڌارَ
پايو ميٽُ ملير ري منڌ نه ويڙهي وارَ
جا هُتيجَن هارَ، سا ڪينَ وِهندِي ڪوٽ ۾.

بيت - 1323

مينڍا ڌوءِ نه مارئي، ڪونهي اِنَ اوڃاهُ
عمرَ جي انصافَ جو پيس ڪن پَڙاهَ
ويٺِي چوءِ اللهُ، مون تي مِٽَ نه موٽئا.

بيت - 1324

محلين ماندي مارئي، ڏٺَيمِ مُنہِ ملورَ
اڻڀو سڻڀو نه ڪري، سونهن وڃايس سورَ
پئس لوهه، لطيف چئي، لٿس ڪوڏ ڪپور
چت جني جا چور، سي سَکي مرڪ نه ڪنديون.

بيت - 1325

سُونهَن وِڃايَمِ سُومِرا! مارُو مَسَ مَڃِينِ
ڏُنگا ڏاڏي پوٽِيين، ڪِنِ ڏنا، ڪي ڏِينِ
جي مان لوهَ لاهِينِ، ته ڪوٽَنِ ۾ ڪِينَ هُئان.

بيت - 1326

سُونهَن وِڃايَمِ سومرا! ميرو مُنهُن ٿِئومِ؛
وَڃَڻُ تِتِ پِيومِ، جِتِ هَلَڻُ ناهِ حُسنَ ري.

بيت - 1327

سونهن وڃايم سومرا، سَکَرَ جهڙي سونہ
دل ۾ دکي دُونہ، مهنجو مُنهن ميرو ڪِئو.

بيت - 1328

سونهن وڃايم سومرا، هتي اچي هاڻ
ڪئن لهنديَم ڪاڻ، حُسن مون هِتِ وئو.

بيت - 1329

سونهن وڃايم سومرا، ڪوٺيين اچي ڪال
ڪئن پسنديَسِ ڀال، مون حسن هِتِ وڃائيو.

بيت - 1330

سونهن وڃايم سومرا، ڪوجهو ٿيم ڪمالُ
وڃان ڪئن وطن ڏي هِهڙو وٺي حال
جي مان ڏِينِ جمالُ، ته پسان منهن پنهارَ جو.

بيت - 1331

سونهن وڃايم سومرا، وطن وڃان ڪيئن
حُسن ڌاران هيئن، پسان ڪيئن پَنهار کي.

بيت - 1332

سونهن وڃايم سومرا، پسان ڪئن پَنهارَ
ڌڻي جا ڌَرارُ، تِنہ رُوءِ رِيءَ رُچَڻُ ناهِ ڪو.

بيت - 1333

سُونهَن وِڃايَمِ سُومِرا، ٿيندِيَسِ ڪِيئن قَـبُول؟
ڪونهي سُهکُ نه سُولُ، پُوچي مُنهُن پنَهارَ سين

بيت - 1334

سونهن وڃايم سومرا، عمرَ ٿيَسِ اسيرَ
مارو منجِهه مليرَ، مون سين هتِ هِيئن ٿئو.

بيت - 1335

تَنِ منهَن موچارا مارئين مليرُ جَني ماڳُ
ناقص نوازي گهڻا سندو تَنِ سهاڳُ
اکَرِ مون اڀاڳُ، حُسنُ تي هيئن ٿئو.

بيت - 1336

ڪونهي قادرَ ڪو ٻئو اُنِي جو اڀاڳُ
سڀوئي سڀاڳُ، مارئيَ مَساوِي ٿئو.

بيت - 1337

اوٺِي! ڳوٺِي آڻِيين، ڪو هُتي جو هِتِ هيـرَ؛
ته ڪِنا جي ڪوٽَنِ جا، ٿِــيَنِ سَرها سيرَ؛
آءُ ته اکِيين اُگھان، جي پائُرِ ڏِنَئي پيرَ
لِلهِ لَـڳِ لَطِيفُ چئي، لاءِ مَ تُون اَويرَ؛
ڪوٺِيين گهاري ڪير، مَحَلين مُنجھي مُون هِنيو!

بيت - 1338

الله اوٺي آڻيين جي نياپا نينِ
آءٌ اُنَهين جي آهيان جي مون نه مڃينِ
مس مهنجي هٿ ۾ ڪاغذُ ڪي آڻينِ
لڙڪَ نه لکڻُ ڏينِ، ڪرئو پُونِ قلمَ تي.

بيت - 1339

جئن اَمُرُ هَڻيو اَڌَ ڪري، سي ڪاغَذَ لِکان ڪِيئَن؟
واڳِـــيُون جي وِصالَ جيون، تنِي چاڙهي چِيئن
روئان راتون ڏِينهَن، جِئَن اُن جي وائِيءَ ۾ وَرَ گھڻا.

بيت - 1340

تَنِ وَنِهيَنِ ويڙِيچَن کي، روئين نه راتو ڏينهن
ڪالهه پنهارن لڏئو مون کي چاڙهي چيئن
آءٌ جيندي ڪيئن، جہ ان ٿر وڃي ٿاڻا ڪئا.

بيت - 1341

ٿاڄا ٿَرَ بَرَ جَھلَّ، پَٽَ پائُـرَ وَٽِ ۾
سيئِي سنڀرئو، سومِرا! اَچي آبَ اُڇَلَّ؛
تَنِ سانڀِيَنِ ڏِنَمِ سَلَّ، ڏِٺي جِن ڏِينہ ٿِيا.

بيت - 1342

نه ڪي ڏؤنرا ڏيهُه ۾، نه سرتيون، نه سِيرُ
ڪوٺيين ڪُٺي آهيان، ٻئو زوراڻو زنجيرُ
مارو سارئُمِ ميرَ، ويٺي ڳوڙها ڳاڙيان.

بيت - 1343

ڳِچِيءَ ڳانا لوهَ جا، زيريُون ۽ زنجيِرَ
پَيڪَڙا پَيرنِ ۾، ڪوٺِــيُن اندَرِ ڪِيرَ
چارِي چؤگانَنِ ۾، واهِيَتَ ڪَنِ وَزِيرَ؛
ڇَنِ نه ڇَڄي آهيان، اهڙيءَ سِٿَ سَرِيرَ
مارُو ڄامَ مَلِيرَ، پُڇِجِ ڪِي پَنهَارِ کي.

بيت - 1344

ڇن نه ڇڄي گهاريان، ڪُڇَنِ ۾ ڪوٽنِّ
ايندهين پئم اُبتا پَيڪَڙا پيرنّ
هٿَڙيون هٿنِّ، ڄنگهون ٻانهون ڪاٺَ ۾.

بيت - 1345

ڪُڇن آهيان ڪوٽَ ۾، ڇَنِ نه ڇَڄي هيٺِ
لوئي سين، لطيف چئي، ڀيرئو ٻَنڌان بيٺِ
هِتِ سَپَڄي اُنَ سَلسِ جي، هُتِ رَڇائِي ريٺِ
سَرَهيون سي سرَتيون وطنِ جني ويٺِ
ماڻيان شال ملير جي مندائتي ميٺ
ڏيهي مون سين ڏيٺ، ڪا مدت ڪِجاه ماڙيين.

بيت - 1346

زيرِيـين ٻيڙِيـين لوهَ ۾، ڳَٽَنِ ڪَيَسِ ڳاهُ؛
سَنڪي سَندي سُومِري، هَڏِ نه چاڙهِيُمِ ماهُ
سَرَتِيُون! دُعا ڪَجاهُ، ته ڀَـرَمُ ڀاروڙِيءَ رَهي.

بيت - 1347

ڀَرَمُ ڀاروڙِيءَ رَهي، جَنہ ۾ اڇِي اُنَّ؛
ته پڻُ ويٺي وِنڌِيان، توڙي پَوَنـِسِ تُنَّ؛
غافِلُ رَکُ غَرِيبِ کي، عُمَرَ! مَنجِھه اَمُنَّ
سَرتِــيُنِ ساڻُ سَمُنَّ، آهِمِ اُٺين مِينهَڙين.

بيت - 1348

آهِمِ اٺين مِينهڙين سَمُن سرتينِ ساڻِ
ڪنہ پرِ لاهيان ڪاڻِ، وڃِين ويڙيچنِ سين.

بيت - 1349

ماڙيَ چڙهي سومرا آءٌ هَڏِ لڄاڻي
هٿان مون مَ هارجي پائر جو پاڻي
ٻولي ٻاٻاڻي، وٺي شالَ ويڙ پِهان.

بيت - 1350

جَي تهڙي وڃان تن ڏي جهڙي آيس جيئن
لالائِي لَطِيفُ چئي، ڪَرَ مُندُينِ اُٺا مِينهَن
ٿِــيَسِ ڪاڻِياري ڪانڌَ جِي، هِتي اَچي هِيئَن
ڪَنڌُ کَڻَندِيَسِ ڪِيئن، مَنهَن مارُوئَڙَنِ جي.

بيت - 1351

ٻئو ڄاپَندِهين مران، هيڪُ جئن نه ڄاياسِ
گهنگهرُ گهڻو ٿياس، ڄاپي ماروئڙن کي.

بيت - 1352

جي هتِ گهارئمِ ڏينهڙا وطنَ ري ويهي
اُوءِ مارو ڏيندم مُنهن ۾ ڏاڏاڻا ڏيهي
پکن ۾ پيهي، شالَ محلنِ جي مَر ڌئان.

بيت - 1353

مارُوءَ پاسِ مَلِيرَ ۾، ڌوئِي مَرُ مَران!
پاڻِي واري پهِنجو، ويندِيائِي وَران!
ٿورو مَنجِھه ٿَران، هوندَ لَڳي لووَڙيارِيـين!

بيت - 1354

مارو پاسِ مليرَ ۾، هميشه هُئان
پيرين تِنہ پُئان، نَئين وِهاڻِي نُورَ سين.

بيت - 1355

تِنہ پَرِ اُٺَنِ مينهڙا جِنہ پرِ گُهريائون
رضا جا رحيمَ جي پُڇي پاريائون
مليرُ ماڻيائون، حُرمَتَ ساڻُ حبيبَ جي.

بيت - 1356

هِنَ مُندَ مارُو سَنَرا، ويڙِيين وَڳَ وارِينِ؛
ڇڇِين ڇيڪاريو ڇيلِڙا، پَٽين پَهرائِينِ؛
نيڻَ مُهِنجا اُنِ کي، جَھجھو جَرُ هارِينِ؛
تاڙا تَنوارينِ، مِينہ وَسَندا موٽُ تُون.

بيت - 1357

هِنَ مُندَ مارو سَنَرا، کائُڙ ۾ خُوشِحالَ؛
سانئون، سِيارِڇُ، مَکَـڻِي، جيڏِيُون! آڻِنِ جالَ
سَتِيءَ جِي سَيَّدُ چئي، ڪا ساڻيهَه مَنجِھ سَنڀالَ
لِڱَنِ تان، لَطِيفُ چئي، لوئِي لاهِ مَ لالَ!
ڀَلو ڪَندو ڀالَ، مِينہ وَسَندا موٽُ تُون.

بيت - 1358

هِنَ مُندَ مارُو سَنَرا، ڍَنگَـرَ ڍارَ رَهَنِّ؛
پاڻِي پُوڄَ پَٽَنِ ۾، پَکي پاندِ پِيَنِّ
هِنَ کي لوهَ لَطِيفُ چئي، هُوءِ کائُڙ مَنجِھ کِلَنِّ
کاٽُونبا کاڄَنِّ، مِينہ وَسَندا موٽُ تُون.

بيت - 1359

هن مند مارو سنرا، ساڻيهَه منجهه سُڌيرَ
هِنَ کي لوهَه، لطيفُ چئي، ڪوٺُين اندرِ ڪيرَ
مها منجهِه مليرَ، مينہ وسندا موٽ تون.

بيت - 1360

هن مند مارو سنرا، ”جيائي“ جالين
چارئو لَنبَ، لطيف چئي، ”واگهين“ وهارينِ
”ڪيٽائي“ ڪاهينِ، مينہ وسندا موٽ تون.

بيت - 1361

پنَهارَنِ پاٻوهِيو، وَرِيا واهُوندا
سارِئمِ سيڻَ سَيَّدُ چئي، گاڏيلِيُون گُوندا
ڀِٽُن ڀَرِ هوندا، ڀُنگا ڀَڙَ ڀَتارَ جا.

بيت - 1362

پَنهارَنِ پاٻوهِيو، ڪي وَسَ واهوندَنِّ
لَٿو سِيُّ لَطِيفُ چئي، ٻَڌو ڦَن ڦرَنِّ
پائُرِ ڏِنِيُون پُٺِيُون، نَنڍَنِ نوراپَنِّ
عُمَرَ! اُنَّ اگوندرِي، پاسي ڪانڌَ ڪَتَنِّ؛
کائُڙ کَٿِيُون خاصِيُون، اُوچِيُون اُتِ اُچنِّ
ڪَڍِيو پيڻُ ڪَهَنِّ: مَلِيرِ گُهرجي مارُئِي!

بيت - 1363

پنهارن پاٻوهيو، ڪِي واهوندنِ وَسَّ
عمر انهين ڏيهَه جا ڏوٿين ڏنم ڏَسَّ
وليون وڻ ڦُلارئا لُلِرُ نڱئو لسَّ
آڻئو وجهنِ آهرين سندا ٽوهن ٽسَّ
ميوا مڃر ماکيون سڀڪا چڱنِ چسَّ
ماڙي وهي مس، ملير ويندي مارئي.

بيت - 1364

آڻِينِ ڪين چاڙهِينِ، ڪين ويڙيچا واڻينِ
سَٿا ڪَئو سومرا، سانئُون سُڪائِينِ
مَنجهان لَنبَ لَطِيفُ چئي، چائُرَ ڪَئو چاڙهِين
پُلاءُ نه پاڙِين، عُمَرَ! آراڙِيءَ سين.

بيت - 1365

تِن وَهيَنِ ويڙِيچَن ۾، سَدائِين سُڪارُ؛
چُونڊِئو، آڻِئو چاڙهِيُون، سَندو ڏَؤنرَنِ ڏارُ؛
جن جو ويڙِنِ سين واپارُ، سي ڏوٿِي هوُنِ نه ڏُٻِرا.

بيت - 1366

مَٿِنِ ٽُوه ٽُسڪرا، چِنگهندڙا اَچَنِ
کُڙِيُون کيہَ ڀَڪُلِيُون، پَگَھرُ سِرِ پيرَنِ
اِي وَر ويڙِيچَنِ، مُون لوڏائين لَـکِئو.

بيت - 1367

ٿوري قُوتَ قَرارِئا، رَهَنِ سَٻَرَ سَتِّ
کَٿِيءَ ۾ کِہَ ڀَڪُلِيا، ڀُوڻَنِ اهَڙِيءَ ڀَتِّ
پَنهارَڪِي پَتِّ، پيهِي پُڇُ مَلِيرَ ۾.

بيت - 1368

آءٌ ڪِئَن ڇَڏِيان، سومِرا، تِنِ پنهارَنِ پَچارَ
جَڙَ جنِي جي جانِ ۾، لڳي رِيءَ لُهارَ
ميخُون مُحبَتَ سَندِيُون، هنيين مَنجِھه هَزارَ
کارو پاڻي کوهرين سنجيان آءٌ سوار
ٻڪر شال ٻيهار، عمر! چاريان ان جا.

بيت - 1369

عمرَ! ماروئڙِن جو ٿرَ ٿرَ اندرِ ٿاءُ
سڀِ تهنجو سومرا ويٺا ڳنهن ناءُ
اتي وينديس آءٌ، لوئي لڄَ مٿي ڪري.

بيت - 1370

عُمَرَ! ماروئَڙَنِ جو ٿَـرَ ٿـرَ اَندَرِ ٿاک
لاٿائون لَطِيفُ چئي، مَٿان لوئِيءَ لاک
عُمَرَ! اهوئي آکُ، پَهرِئو ٿي پَنَ چَران.

بيت - 1371

ڪانڌُ نه ڪَندِيَسِ ڪو ٻِئو، کَٿيروئِي خُوبُ؛
ميروئِي محبُوبُ، اَسان مارُو مڃئو.

بيت - 1372

مُنہ مُهِنجو سُومِرا! مَرُ ميروئِي هوءِ!
متان مارُو چوءِ، ته ڌوتوءِ ڌور هرَنِ ۾.

بيت - 1373

لوڻ لڱن لائيين چيري چيري چَمُّ
مون ڪُرُ اڳي نه ڪئو اهڙو ڪوجهو ڪمُّ
جان جان دعويٰ دمُّ، تان تان پرتِ پنهارَ سين.

بيت - 1374

سَنِهِيءَ سُئِيءَ سِبِئو، مُون مارُوءَ سين ساهُ
ويٺي سارِيان سُومرا! گولاڙا ۽ گاهُ؛
هِنيون مُنهِنجو هُن سين، هِتِ مِٽِي ۽ ماهُ
پکَنِ منجِھه پَساهُ، قالِبُ آهي ڪوٽَ ۾.

بيت - 1375

سَنِهِيءَ سُئِيءَ سِبِئو، مُون مارُوءَ سين منُّ
هَڻِي کَڻَ حِلِمَ جا، تَہَ وِڌائِين تَنُّ
ڪِئن ٽوپايان ڪَنُّ، اَباڻِي اِبرَ ري.

بيت - 1376

پاتشاهِي نه پاريان، سَرَتِيُون! سُوئِي ساڻُ؛
ڍَڪي اُگھاڙَنِ کي، ڪِينَ ڍَڪيائِين پاڻُ!
ٻِيهَرَ ڄاپِي ڄاڻُ، اِبرَ جي اَوصافَ کي.

بيت - 1377

سَهَسين سيبا ڪَنجُرِي، لوئِي لِيڙُون لِيڙَ
واسي وارَ نه ويڙِهيان، ورجان پئا چِيڙَ
مارُوءَ جي مُهاڙِ رِيءَ، اَندَرِ ناهِ اُڪِيرَ
هَهِڙو حالُ هَميرَ، وٺي شالَ ويڙ پِهان.

بيت - 1378

اَڳَڙِيارو ڪَنجُرو لوئي سين ليڙنَ
هِهَڙي حال هلي وڃان منجههِ ٿرنَّ
مارو مانَ چوَنّ، ته هئي اسانهين آسري.

بيت - 1379

مُلا آنديَمِ ماروئين اڃا ڪَتِي ڪالَ
سا ڪئن لوئي لاهيان مٿان لڱن لالَّ
ماروئن مڙي شالَ، ڏَهيون توءِ ڏيکاريان.

بيت - 1380

پاڻهين پچي پيئيون رِيءَ واهِيّتّ ري وارِ
جُوءِ ڪشادي جيڏيون مليرَ موڪ مُهارِ
ات اباڻا جنہ جا سا ماڙي مُورِ مَ چارِ
جي اُڪنڊيون آرارِ، لوهه تني کي لاهه تون.

بيت - 1381

نَه ڪو رائُــرُ ڏيهَه ۾ نَه ڪا جَھلَ نه پَلَّ
آڻِيو وِجَھنِ آهُرين، روڙِئو رَتا گُلَّ
مارُو پاڻَ اَمُلَّ، مَلِيرُونِ مَرڪَڻو.

بيت - 1383

تِنہ کُوڻِ ٿي کِواءِ، جا ڏِسِ ڏاڏاڻنِ جي
سارئو سانڀيڙَن کي رويو رات وِهاءِ
سُوٺا ڪيم سَهاءِ، عمرَ بندياڻينِ کي.

بيت - 1384

جت ڀُنگا ڀٽون ۽ ڀيڻيون، تِنہ کُوڻ ٿي کواءِ
سا وِڄُ پسيو وندُران، مون روندي راتِ وهاءِ
سِيُل تني سُهاءِ، مارو جو مليرَ جو.

بيت - 1385

پَهرِي ڪئا پٽن ۾ وِڄُنِ وَڌاڻا
سور اُني جا سومرا، مون کي اندرِ اُڌاڻا
اُٺي وئا اُڪري، عمر! اباڻا
ٻڪر ٻاٻاڻا، پسان شالَ پَرِ ڪَهِين.

بيت - 1386

وڄُڙيُنِ ويسَ ڪئا موٽي آئي مندَ
اکيون اباڻنِ ڏي بسِ نه ڪّرِينِ بُندَ
هئن نه ٿيَسِ هُندَ، جي ڪَرَ لڌائون ڪڏهين.

بيت - 1387

مونهان پوءِ مليرَ ۾ جيڪُس اُٺا مِينہَ
ڪالهه سڄو ئي ڏينہَ، اکڙيُنِ اُڪِيرئو.

بيت - 1388

جيڪُسِ اُٺا مِينہَ، مُنهان پوءِ مليرَ ۾
تَنِ ڏوٿين لايا ڏينہَ، پهرئا جي پُسيَ کي.

بيت - 1389

جُھڙِ ڦُڙِ مَٿي مارُوئين، جِتِ چِيهو ۽ چِڪَ
اَندَرُ ٿو اُڃَ مري، ساهُ اُنِي جي سِڪَ
پِيَهُون شالَ پَهيُون ڀري، تِئان ڏيئي تِڪَ
وَرُ پِريان سين پِڪَ، ڀاڻَ ڀَرِيا ئي گھورِيان

بيت - 1390

جِت کَـرَڙَ، کَٿا ۽ کاهِيُون، پالَ، پَکا ۽ پَڪَّ
سَرَهِيُون سي سَرَتِيُون جي حاضُرُ پاسي حَقَّ
مارُوءَ سين ماڻِيان، شالَ مُدائتِي مَڪَّ
کِنڪارِيان سڀ خَلَقَّ، جا ٿَـرَ ڄائِي ۾ ٿوُهَرين.

بيت - 1391

پڪا پنهارنِ ڏي ميوا مَڃَرَ مَڪَ
عمرَ اُتِ اُڪنڊِئو حالُ هَماري حقَّ
لوئي مٿي لَڪَ، سَمُنِ سُپيرينِ سين.

بيت - 1392

اُتان اوٺي آئيو خبرَ کيئن کَري
ٻِنهيَ پارين ٻاجهه ٿي پَئو مَ منڌَ مري
ويندهن ويرِ وري، مليرِ اٺي مينهڙين.

بيت - 1393

پانڌي پرينَ پنهارَ جو مون وٽِ جو آئو
اُٺا مِينہَ مليرَ ۾ سڀُ ڏيهه سَڻائو
ٻاجَهرِ پڪي ٻاجهَه ٿي لٿو ڏُگائو
جو سَرُتيُنِ ساڃائو، سو هِنيڙو هِت نه وندُري.

بيت - 1394

کِيئنَ واڌايُون آئيُون، اُٺو ٿِي وَراڻِ
لَٿِي لو وِڙِيارِيـين، مِڙَنِي مُنهَنِ ڪاڻِ
صُلحُ وارِئو سُومِري، چَيو پَنهارَنِ پاڻِ
هَمِيرَنِئُون هاڻِ، مُهتُ لَهَندِينءَ مارُئِي.

بيت - 1395

ڪو نِيہ نِياپو مارُوئين پَهِي سُکَ پيريَنِ کِيہَ
اَتِ اُڪَنڍِي آهِيان تَن آتَڻَ تَي ڏيہَ
سَندِي جا ساڻيہَ، سا کِہَ کَٿُوري ڀائِيان.

بيت - 1396

جو ڏيهَه ڏاڏاڻئا آيو پيرين تنہ پُئان
ساکاتيون، سيد چئي، سنديون چِتَ چُوئان
هِتي تان نه هُئان، حرفَ لٿي هيڪڙي.

بيت - 1397

جو ڏيہَ ڏاڏاڻِئا آيو، ڏِنُمِ تِنہ طَعنو
پائي ويھُ مَ پَلَنگين، ڳِچِيءَ سِرِ ڳانو
مَٿان لَڪَ لَطِيفُ چئي، کاءُ مَ خَزانو
سَرتِيُنِ سِيلُ چَوائيو، جورِ هَڻِي جانو؛
ٿِيو سَڏُ سَمانو، حَرَفَ لَٿي هيڪِڙي.

بيت - 1398

پانڌي پرينءَ پنهارَ کي چيُم تئن چئيج
سندا سنگتِ ڏينهڙا وَرَ مَ وساريج
ڪوٺين ڪُٺي آهيان سگهي سارَ لهيج
مُٺِ مانڌاڻن مهيج، ته نِيرَ ۾ نئون ڪريان.

بيت - 1399

پانڌي پرينءَ پنهارَ سين روئي ڪِج رهاڻِ
جئن ٿَرِ وڄون اُٺيون تئن آءٌ سورن ساڻِ
ڪِجاهُ ڪا وَراڻِ، ڏکنِ ڏيلُ ڏَهيون ڪئو.

بيت - 1400

پانڌي چئج پرينءَ کي جورِ هِڻي جانا
پيڪڙا پيرن ۾ ڪرايُنِ ڪانا
ان ري امانا، گهنگهرِ گهاريان ڏينَهڙا.

بيت - 1401

ويٺِي هِتِ وڄائيان جئن سناسين سَکَ
مُهرن سندا مهري لاءِ هَڻندِي لَکَ
ان اسان کي آ جڪو، قيمتَ ڀايون ڪَکَ
ٻيرن سندا ٻَکَ، شال ماروءَ ڏيکاري مَران.

بيت - 1402

لووَرياڙي آهيان واريان تن نه وَرَقُ
سانڍئُم سپريَن لئي لوئيَ اندرِ لَڪُ
ڪنڌِ ڪاسو، پٽ پاسو، ڏنُم تَنِ تَرَڪُ
سندو ماروءَ حقُّ، جان جِيان تان پاڙيان.

بيت - 1403

آهِينِ اَبرَ آسِري، جَرَ ۾ سِپُون جِيئَن
ڪُنجُون سارِينِ روهَه کي، مُون تَنَّ اندرِ تِيئَن
هُتِ وَعدا وَڃَڻَ جا، هِتِ نه ڀايُمِ هِيئَن؛
ڪوٽيُنِ وِهان ڪِيئَن، جي نَظَرَ بَندي نه هُئان.

بيت - 1404

سِکو سَڀِ سَرتِيُون! سِپُنِ مُلان سيرُ
ٻِئو مَٽائي نيرُ، اُڀِيون اَبرَ آسِري.

بيت - 1405

سِپَ سَمُنڊين سَپَجي، اَبرُ آساروسِ
ٻاڙو پِئي نه ٻِپُڙِي، مِٺو مُنہ لَڳوسِ؛
ماڻِڪُ تي مِلئوسِ، جِئَن تَنگُ ڪَڍِيائين تارِ ۾.

بيت - 1406

مارئي ناهِ مليرَ ۾ نه ڪا وٽِ هميرَ
پنوهُ ڪونهي ڪيچ ۾ نه ڪي سنڌ-اميرَ
مومل ڪانهي ماڙيين، گنجي ناه فقيرَ
ورُ ڇڏئو واهڙ ترين، ساهڙُ منجهه سريرَ
ڪُٻَنِ ڪينهين پير، مرشد مساڻنِ ۾.

بيت - 1407

عمرُ ٻنڌِي اُٺ تي پُڃي ني پنهارِ
ڏنو ڏاڍي بندَ ۾، سومري سنگهارِ
نِيئي ٿَر آگَهٽِئو پُرسُ پرائي نارِ
ماروئي چوءِ ملير ۾، ويٺو ڪوٽ ڪوارِ
هنجهون ڪيمَ هارِ، موٽڻُ ڪو مَسَّ ٿيي.

بيت - 1408

چِڪي چڪئم چاڪَ، وَهيَن ويڙهيچن جا
واجِهيندي وصال کي فنا ڪَيسِ فِراقَ
سيئي سارئمِ سومرا ٿر جني جا ٿاڪَ
ماروءَ جي اوطاقَ، گهڻو اُڪَنڊِي آهيان.

بيت - 1409

اڄُ پُڻ چِڪئمِ چاڪَ، وهينِ ويڙيچن جا
سورنِ اچي سومرا اندرِ ڪي اوطاقَ
ماروءَ جي فراقَ، هَڏَ مهنجا ڪَپِئا.

بيت - 1410

جَڏهِن ڪُن فَـيَڪُونُ، مَنُ تَڏاهڪُون مارُئين؛
تُون ڪِئَن وِجِهين تن کي، سُومِرا! شَڪُون
هَمِيـرَنِ هَڪُون، جاڙَ جُسي کي پاتِــيُون

بيت - 1411

جَهِڙو قَيدُالۡـماءِ، تَهِڙو بَندُ نه ڪو ٻِئو
جَفَّ الۡـقَلَمُ بِـمَا هُوَ ڪائِنٌ، لَـهي نه تِـرُ تِئاءِ
عُمَرَ! تو هَٿاءِ، شال اَجائي ٿِئي آجِڙين.

بيت - 1412

قَيدُالۡـماءِ ٿِئومِ، هِتِ اَڙانگي گھارِيان
هُناڪَ (قلبي) جسم فهو لديڪم هنيون هُتِ سندوم
قادِرُ شالَ ڪَندومِ، ميڙاڪو سِين مارُوئين!

بيت - 1413

پَٽولا پَنهارِيُون، مُورِ نه مَٿي ڪَنِّ؛
جهُ لاکَ رَتائُون لوئِــيُون، ته سالُنِئان سُونهَنِّ
اُنَّ ايلاچَنِئُون اَڳرِي، بَخِمَلَ بافتَنِّ؛
سَکَـرَ ڀانئِيان سُومِرا! کٿيون کان کُنهِبَنِّ؛
جا ڏِنِيَمِ ڏاڏاڻَنِّ، سا لاهِيندي لَڄَ مَران.

بيت - 1414

اَرَمَ هَڏِ مَ اوڍِيان، پَٽولا، پَٽَ چِيرَ
ٻانڌُوڻائي ٻَنِ ڏِيان، اَرغَچَ ۽ عَبِيرَ
مارُوءَ سين ماڻِيان، کَٿِــيُون جَهِڙيُون کِيرَ
اَندَرِ اُڃَ اُڪِيرَ، مُون کي پِرينءَ پنهارَ جِي.

بيت - 1415

سونَ بَرابَرِ سَڳِڙا، مارُوءَ سَندا مُون؛
پَٽولا پَنهارِ کي عُمَرَ! آڇِ مَ تُون؛
وَرُ لوئي جي لُون، ڏاڏاڻَنِ ڏِنيامِ جا.

بيت - 1416

سونَ برابرِ سڳِڙا، لُون لُون بَرابَرِ لَکُّ؛
رُپو جنهن رَدِّ ڪِئو ڪوڙ، تَنهِين کي ڪَکُّ
مُون مارُوءَ جو مَکُّ، تيلُ نه لائِيان تُهنجو.

بيت - 1417

تيلُ نه لائِيان تُهنجو، مُون مارُوءَ جو مَنِّ؛
ڪَرِيان ٻِي نه ڪَنِّ، آهَرَ اُنَهِين آهِيان

بيت - 1418

مون ماروءَ سين لڌيون لوئيَ ۾ لائون
سون برابر سڳڙا مون کي ٻانُهن ٻڌائون
عمرَ جو آئون، ڪئن پٽِ پَرَهِيان سومرا.

بيت - 1419

آءٌ ڪئن لوئي لاهيان ڪارَڻِ ٻن ڏيهان
جانسين ٿِي جِيان، ڪانڌُ نه ڪنديسِ ڪو ٻئو.

بيت - 1420

سي ساهيڙيون سارينِ تو، سِيلَ جَني جو سچُ
ماروءَ ري مَ مچُ، سِيهو ڀانئجِ سونَ کي.

بيت - 1421

ساهيڙِيُون سارِينِ تو، سَچ جِنِين جو سِيلُ؛
نَه ڪو قالُ نه قِيلُ، اُنِي جي اَدَبَ ۾.

بيت - 1422

جَنِ ڪرايُنِ ڪَچَّ جا وَرُ ساهيڙيون سي
اُتِ اُڪنڊِي آهيان مَنهِن ماروءَ جي
پکن سين نه پاڙيان هنڌَ هِتي جا هي
اهل اباڻن کي، مري شالَ مَ لائيان.

بيت - 1423

ڪَرايُنِ ڪِڙورِ جا، چُوڙا ڪُوڙا جَنِّ؛
سو مَرَڪُ مارُوئنِّ، جِئان لوڪَ لَڄَ ٿِيي.

بيت - 1424

ڪارا ڪَرايُنِ ۾، سونُ اسان کي سُوءَ؛
وَرُ جيڏِيُنِ سِين جُوعَ، فاقو فَرحَتَ ڀائِيان.

بيت - 1425

کوءِ آسُون عمرڪوٽَ جيون، وَرُ جنَگرُ ۾ جهوپي
جو اباڻن آڏئو کُرَنِ سين کوپي
وينديسِ ويڙيچنِ ڏي لوههَ ڀڃي لوپي
چڀڙ آءٌ چوپي، سِڪَ لاهينديسِ سومرا.

بيت - 1426

کوءِ آسون عمرڪوٽ جيون، وَرُ وِهڻُ وسڪاري
مهنجو تورُ تَلَن ۾ چيها ٿو چاري
مري رهنديسِ ماڳهين ساهيڙيون ساري
ڍيئي ڍَٽَ ڌاري، آهِم اُٺين مينهڙين

بيت - 1427

ننگا آهيون نِڱئا اسين مارُو لوڪُ
ٿرَ کي ڀايون ٿوڪُ جو ڍَڪَ ڍاٽيئڙنِ جو.

بيت - 1428

سَدا جِنِ پَرياڻُ، پانڌِي پَکي لَڏَ جو؛
وئا ڳُڻَنِ ئي ساڻُ، وِيَڙا ٿَرِ اُڪِرِي!

بيت - 1429

اوڏا جان هئا، تان ٿي نِتُ نياپا آئيا
ماروئڙا مليرَ ۾ واري وڳَ وئا
تَنِي ڏوهه ڪئا، ڏيئي ڏوراپا چائيان.

بيت - 1430

کنيائون کائڙَ ڏي ساري هاجَ هِئا
لنگهي لڪ، لطيف چئي، پريين ٿرَ ٿئا
ڏلهي کوه ڏِسِ ڪنهين ويڙيچا وئا
ڇڏي ڳُڻَّ وئا، ماروئڙا مليرَ ۾.

بيت - 1431

تِئن ماروءَ سندِي مَنِّ لَڙهِي جئن ڳنڍيون منجهه ڳنڍيرَ
سي ماروئڙا ٿرِ ٿئا جي ڳڻنِ جا ڳهير
تَني رءَ همير، گهنگهرِ گهاريان ڏينهڙا.

بيت - 1432

سي ٿاريلا ٿرِ ٿئا چي مان گَهٽُ گهري
وطن وَسَ وسنديون هِنَيڙي نِتُّ هري
اندر چِتُّ چُري، مون کي وِرَهُ ويڙيچن جو.

بيت - 1433

بِيـَرَ کَنيائُون بَرَ ۾، پِيارِين پَهُون
سِنجين ساٺِيڪَنِ تي، وَڏِيءَ وير وَهُون
پايو جَرُ جَنڊَنِ ۾، ڪوڏان ڪَنِّ ڪِهُون
ڏِينهان ڏينهن نَئون، مُون کي وِرِهُ ويڙِيچَنِ جو.

بيت - 1434

ڀيڄَ ڀُڻڪو نه ٿيي، ٻُري نه ٻڪرَ دانہ
ميان ماروئڙنِ جا اُوڻا پسان آنہَ
جن ساٺيڪا سنجئا، سي ڌَڻي ڪيئي ڪانہَ
پَکا کڻي پَرانہَ، جيڪُسِ لڏِئو لووڙياريين.

بيت - 1435

ڀُوڻَ ڀُـڻِڪو نه سُڻانِ، ڀِـنِيءَ جي ڀُڻَنِّ
سِنجَڻَ وارِيون سُتِيُون، وڃِي ويڙهِ وَڻن
پِيا سيٽَ سَڙَنِّ، تَرَهي ٻِنهي ڪنڌِيين

بيت - 1436

سِنجي سِنجي کوهڙا، ويڙهي وئا وَرَتَ
مون کي ماروئڙن جي هِنيڙي منجهه حيرتَ
چُڻڪنِ اندر چِتَّ، سانڀيڙا ساڏوئيون.

بيت - 1437

سڀِ نه ستيون سرِتيون، اڃا ڪي سِنجنّ
پيون سي پَهرَنّ، جي اڃائجي آئيون.

بيت - 1438

وَهيان ٿَينِ وِٿاڻَ، ڏوگاهي هُئانِ جي
او ڀيڻيون ۽ ڀاڻ، موٽي ماروئنِ اڏئا.

بيت - 1439

ٿورا منجهه ٿرنِ، مون سين ماروءَ جي ڪِئا
عمرَ اُنِ ڳڻن، آءٌ ڪئن لوئي لاهيان.

بيت - 1440

هَڏ نه پَران هيڪڙي ٿوري ٿرَ ڄايَنِّ
مون کي ماروئڙنِ، ميري ڪري نه مَٽِئو.

بيت - 1441

نِيَرُ لهي نه نيہ جو لُهَه جا وئا لِهي
ڪنجيون جي قلفنِ جيون سيڻنِ هِٿِ سهي
وئڙا راڄ رهي، ڏيان ڏوراپا ڪَنِ کي.

بيت - 1442

نِيَرُ لهي نه نِيہ جو، لُههَ جا لهِي وئا
ماروئنؤن ڌار ماڙيين ڏُهلا ڏِينہَ ٿئا
ڏيهي ڏورِ وئا، ڏيان ڏوراپا ڪَنِ کي.

بيت - 1443

سُڻِي ساڻيههَ ڳالهڙي وِهُسي ويڙيچي
سڀِ سُڌِ پيَم سومرا هِتي هُتي جي
ڀينرُ ۽ ڀيچي، سُوايا سارينِ مون

بيت - 1444

سِڻي ساڻيههَ ڳالهڙي، لهي وئا لوههَ
اندرَ جا اندوههَ، لٿا ڏکَ، سک ٿئا.

بيت - 1445

توکي توڙائِين لِکِي، عُمَرَ! اَڇائِي؛
جِنہ تو سامائِي، مامَ نه ڀَڳي ماروئين.

بيت - 1446

عمرَ اڇو تون، تئن آءٌ وِچِ مرڪان ماروئين
مُنہُ نه ميرو مون، سِيلُ تهنجو سومرا.

بيت - 1447

وئا ڳُڻَنِ ئي ساڻِ، ماروئڙا ٿرِ اُڪري
تَني پُڄاڻان هاڻِ، آءٌ هَڏِ جاڙَ جِيان.

بيت - 1448

ڇڏِ سَٻَرايون سومرا، عمرُ لڳ اَللهُ
ٿئَمِ نه ٿورا ڏينهڙا، ماڙيُن ڳارئَمِ ماهَ
سڪ مهنجي ساههَ، ماروءَ جي مسَّ لهي.

بيت - 1449

دَرَ، دَروازا، دَرِيُون، هاڻي هِتي هو؛
ڪوڙِيـين منڊِيان ڪيتِرا، تَنبُو مَٿان تو؛
جي مُلِ نه آئيا مارُئِي! تنِين رَڙُ مَ رو
ڪُوڪَٽُ آهي ڪو، پُسِيءَ پنهارنِ ۾.

بيت - 1450

تو وِه کائي نه مرين، هُي مُنہُ ڏيئي ٻَنّ
تان جي مليرَ ڄائيون توسين سَڱُ نه ڪنِّ
تون ڪئن منجهان تَنّ، پاڻُ ڪوٺائين مارئي.

بيت - 1451

مَ ڪين رو، مَ رَڙُ ڪين، هَنجُون هَڏِ مَ هارِ؛
تو تان بَندُ بِدا ٿِئو، ٻيڙِيُون نيئِي ٻارِ َ
پَهُچَندِينءَ پَنهارِ، سِگِھي سنگھارَنِ کي.

بيت - 1452

مَ ڪين رو، مَ رڙُ، مَ ڪي هنجون هارِ
جهڙا اچنِ ڏينهڙا تهڙا ويٺي گهارِ
ڏکنِ پٺي سُکڙا سگها ٿِين سنگهارِ
لٿا لوهَ، لطيف چئي، پروڙجِ پنهارِ
پيڙيون نيئي پارِ، تو تان بند بدا ٿئو.

بيت - 1453

مَ ڪين رو مَ رڙُ ڪين، مَ ڪي ڪَر ڪيهون
هتي اچنِ اڳهين وانڍن جيون وِيهونَ
ميڙيندوءِ ميون، مِينهين اُٺين مارئي.

بيت - 1454

مَ ڪين رو، مَ رڙُ ڪين، مَ ڪي ڪر دانهونَ
سُتي لوڪِ، لطيف چئي، ٻيئي کڻُ ٻانهون
لَڌيئي جتِ لائون، سو ڏيهُه پسَندِينءَ مارئي.

بيت - 1455

ڪو ڏينہ آهِيين ڪوٽَ ۾، لوئِي هَڏِ مَ لاهِ؛
ڪامَڻِ! آنهجي ڪُرَ جي، اَڏِ وَڏائِي آهِ
هِتِ مَ پارِجِ هيڪِڙو، پائُرَ جي پَساهَ؛
سَتِي! سِيلُ نِباهِ، مَلِيرِ ويندِينءَ مارُئِي.

بيت - 1456

اُتان اوٺِي آئيو، خَبَرَ کيئن کَرِي؛
ٻنهي پارين ٻاجهه ٿي، پَؤ مَ منڌ مري
ويندِينءَ ويڙ وري، مينهين اُٺين مارئي.

بيت - 1457

پکي پيهي آئيو مليرا مارو
وَرَئو وَهارُو، هاڻو سڀِ هيڻا ٿئا.

بيت - 1458

پاڻيهين پيهي آئيو مارو مليران
ڇٽا سون سوران، هاڻو سڀ هيڻا ٿئا.

بيت - 1459

لِنگڙِياري لوءَ ۾، جنِين لَئي ٿِئاسِ؛
تنِين تِـرَ جيترو، پَلَڪُ نه پُڇِياسِ؛
جَھروڪَنِ جھورِئو هِنيون، ڪوٺِــيُنِ آءٌ ڪُٺِياسِ؛
ماروئنِ مُونجھه مُياسِ، نا ته ماڙِيُنِ مارِيَسِ ڪينَڪِين.

بيت - 1460

ماڙِيِن ماريسِ ڪينڪين مُيس ماروئنِ لاءِ
ڪَرَ لهندا ڪڏهين منهنجي اچي ڪاءِ
سانڀيڙا سداءِ، ويٺو واجهه وجهي هنيون.

بيت - 1461

ويٺو واجَهه وجهي هنيُون ڀَر ۾ پنهارنِ
اَتِ اُڪنڊي آهيان پائر ۽ پرينِ
ڪريان ٻي نه ڪَنّ، وينديسِ وطن سامُهين.

بيت - 1462

وينديسِ وطنَ سامهين مليرُ مهنجو ماڳُ
ڏٿُ ڪرِينديَس ڏيههَ ۾ ساڻُ سَرتِنِ ساڳُ
ته مون سئو سڀاڳُ، جي ويجهي ٿيان وَرَکي.

بيت - 1463

جي ويجهي ٿيان ورُ کي ته سڀاڳو مَ سَئون
نِتُ نِتُ آهِ نئون، مون کي وِرَهُ ويڙيچن جو.

بيت - 1464

سَڏِ نه سلامي ٿئا وَهِيَ نه وَرئا جي
مهندا تني کي، ڪونهي ماڳُ مليرَ ۾.

بيت - 1465

سَڏِ پُڻ سلامي ٿئا، وهيَ پڻ وريا جي
مَهندا تني کي، آهي ماڳ مليرَ ۾.

بيت - 1466

جني راتو ڏينہ، اکڙيون مليرَ ڏي
هاڻي ڪندينءَ ڪيئن، تن عمرَ آساؤئن کي.

بيت - 1467

جي وڍي وڻ جدا ڪئا، ڌُرئائين ڌار
تن سُڪن ڪهڙي سارَ، ته ابر اوڪاڻي وئو.

بيت - 1468

جي وڍي وڻ جدا ڪئا ڌرئائين دورُ
سڪن ڪهڙو سورُ، ته ڪي اُٺا مينہ ملير ۾.

بيت - 1469

کَٿيَ منجهه خلافُ، نه رهيو نه رتي جيترو
لٿو لووَڙياريين گوندرَ جو غلافُ
ميرا لاٿا ماروئين، سڀِ اوڍئائون صاف
مليرُ مڙوئي معافُ، عمر انعامي ڪِئو.

بيت - 1470

نه خبر نه خواب، نه ڪو اوٺي آئيو
هُتي جو هِتِ ڪهين ڏنو ڪو نه جوابُ
هميرنئون حساب، ڪُہُ ڄاڻان ڪئن ٿيو.

بيت - 1471

نه ڪو ايرُ نه ڀيرُ، نه ڪو اوٺي آئيو
مون وٽ آئيو ڪو نه ڪو پريان ڀري پيرُ
ڪِتابَتون ڪيرُ، ڏيندُم ڏِهايَنِ جيون.

بيت - 1472

اڄ اڍنگا ويڻَ، مون کي مُڪا جيڏيين
هاڻي هميرَنِ جا جيڪُسِ کاڌَءِ کيڻَ
ساڏويون ۽ سيڻَ، ڪِ تو وئڙا وسَري.

وايون

وائي - 1

رويو رويو رات وهاءِ،
مون کي روندي روندي رات روهاءِ، عمر ميان سومرا
آءٌ بندياڻي بند ۾ ڪِ ڪي بند ٻئا
ماروئنئون نڪري ٻه ٽي ٿوڪَ ٿئا
هيڪ عمرَ منڊئا مامرا، ٻئو مارو ڏيهه وِئا.

وائي - 2

منجِهه رهِي مليرَ، آڙي مونَ ڪوهُ ڪِئو
مون هٿان مهنجا ڌڻي، سهسين ٿئا صغيرَ
پکي منجهه پَنهارَ جي ڪوڙين ڪِئَمِ ڪبيرَ.
تون ڏيين، تون ڌڻي، دلاسو دلگيرَ
ٻُڙو لاه مَ ٻاجهه جو مون تان مهنجا پيرَ
ٿڌيون وليون ٿرِن ۾ ڪوڙين ڪِرڙَ ڪريرَ.

وائي - 3

کَٿيَ منجهه کٽيائين، کٽيائين، مارو ڄامُ مليرَ جو
پرچي پنهارن سين، لوئيَ ڏيجُ لڌائين
سيلُ نباهي سومرا، پهنجو پِيُ پڇيائين
جهوپو جهانگيئڙن جو ماڙيَ سين نه مٽيائين
گولو گولاڙن تان جهپي ساڻ جهٽيائين.
سَڱرُ ساهيڙين سين کاٽونبا کاڌائين
ماروءَ پاس مليرَ ۾ چسا سڀِ چکائين
اتي عبداللطيف چئي، سيلُ نباهين تو سائين

وائي - 4

پرچنِ شالَ پنهارَ، ڍولا مارو مون سين
پرچن وو، وو...
پائي آيَسِ پاند ۾ اوَڳڻَ عيبَ اپارَ
مون مورائين مَديون، آهين سيڻَ ستار
اُٺا مِينہَ مليرَ ۾، تڙِ تڙِ ٿي توارَ

وائي - 5

عمرَ آءٌ مَرِي تان نه ڇڏيندِي، لو مِٽري ماروئڙن جي
مينهين اٺين مارئي لالنَ ساڻُ لڏيندي
سِري منهنجي سومرا ٿرِن ڪينَ ٿَڪيندِي
هميراڻا هٿڙا مِهرِي ڪينَ مڃيندي.

وائي - 6

شڪر آڻِ بجاءِ، بجاءِ، آهيين اَهل الله سين
گهوڙو هن گِروهَ سين، حمد منجهه هَلاءِ
سرهي هن سلڪ سين ڀڄي ڪي ڀَڄاءِ
ٿِيَ ته ٿوڪ پرائيين لا شڪَ تني لاءِ
ترڪُ ڪرِ طلبَ کي، لاهوتِي مَ لڄاءِ
خودي کڻ مَ پاڻَ سين، جوڳين وٽ جلاءِ
مَهندان مشائخنِ جي، چوڻَ سَڀِ چلاءِ
ڪام تهنجو ڪاپڙي سامينِ وٽِ سماءِ
آسڻ اڳئان اُن جي، ٻَر ٻَر ڪيو ٻاڏاءِ
سِيهو جا سونُ ڪري تنہ صحبت کي مَ سِڪاءِ
سُرَهي سناسين جي سُڻي ڪا سڻاءِ
آهم آس اسم جي، ڌاڳو تون ڌُلاءِ
الله! عبداللطيف کي، اُني ساڻُ اگهاءِ.

وائي - 7

مهنجو هِنيڙو سنگهارنِ ساري، هوءَ جي ويجها رهنِ وس کي
آءٌ همير ڀَڃُ زنجيرَ، هيئن نه سَگهان هِت گهاري
قلبُ مهنجو ڪوٽَ ۾ گهايل ٿو گهاري
اِلهٰي عنايت سين شال کيئن مِڙان کِنڪاري
وڃان شالَ وطن ڏي پَرِ پِڃاڻي پاري
مران شالَ مليرَ ۾ گولُنِ ساڻُ گذاري.

وائي - 8

تَپُ تڙئائين، سمنڊ وڌائين، نئائين مَرضُ مومنن تان
دَردُ پاڻ دردَ ۾ ٻڏو ٻاجهه ڪئائين
اَگها سڀِ سگها ٿئا ڏُکندو ڏورِ نئائين
گِروهَ گودَڙِيَنِ جيَ سِلَڪ صحت ڏنائين
ميڙي مريد پهنجا رحمت هيٺِ رکيائين.

وائي - 9

لوئيَ ۾ لائون، مون ماروءَ سين لڌُيون
سونَ برابر سڳڙا ٻانهن ٻڌائون
سو ڪئن پَٽ پَرَهيان سومرا، گهورئو عمرَ جو آئون
کاڄُ کَٿيرِنِ سَڦرو سڱرُ ۽ سانئون
سا ڪئن کائي کارڪون جنہ کي ڏونئرا ڏيجُ ڏنائون
کِهَه مانڌاڻو مکِڻي قوتُ جَني جو سا نئون
عمرَ تي زورُ ڪري جِيلاهَ راڄُ اَڳاهون.

وائي - 10

آءٌ ماروءَ جي آهيان، مون کي ماروءَ جو آسرو
مارو مون نه ڇڏيندو
اُتي مليرَ ڄائيون سڀِ نوازي نيندو
والي ٿي وڳ جو هِئائين هلندو.
ميڙو ٿيندو مومنين قضا پاڻ ڪريندو
ڪوٺي ڪوثر ڪنڌيين پاڻي پياريندو.

سرود آسا

بيت

بيت - 1473

سَڄَڻَ سَنيُون ڪَنِ، لوڪان ليکي وِنگِــيُون؛
سَندِي سُپِرِيَنِ، پَرِ پَرُوڙَڻُ ڏاکڙو.

بيت - 1474

ڪا جا پرِ پرينِّ، نه سا سُئي ٻُڌي
مَتيون سڀِ مُنجهنّ، اهڙي ڏٺي قضيي.

بيت - 1475

نه ڪو ڊيکُ نه ويلُ، نه ڪو مُنہُ مُهاڙِ ڪا
اِيُ اِهو ئي کيلُ، ڪورُ پروڙي ڪينَڪين.

بيت - 1476

حوصِلو حَيرَتَ ۾، ڪَري ڪِينَ دَرَڪُ؛
جو حُسُنَ سَندو حَقُّ، سو ڪُورُ پَرُوڙي ڪِينَڪِين!

بيت - 1477

حوصِلو حَيرَتَ ۾، وَڃِي ٿِيو ويڇُون؛
مُحَبَتَ جُيون ميڇُون، ڪُورُ پَرُوڙي ڪِينَڪِين.

بيت - 1478

حوصلو حيرت ۾، جو آهه نه مٿي عامَ
محبت سندِي مامَ، ڪورُ پروڙي ڪينڪين.

بيت - 1479

حوصلو حيرت ۾ وڃي لَڄاڻو
ويچارو ڪاڻو، ڏسي ٿو ڏسِڻ کي.

بيت - 1480

هَر هَر هٿ مَ پاءِ اِيَ ڳنڍِ چُنهڊِيَ نه ڇڙي
ڪوڙين وڌا ڪيترا اِنَ وَرَ منجهِه مُنجهاءَ
هَي هَي ڪندا هاءِ، هتان هاتِڪ هزارين وئا.

بيت - 1481

سڄي ڇوڙَڻُ سُٿَري، جي اُکوڙيين اَڌُ ڳنڍ
ڪڙو لاهيين ڪَنڍِ، سُپيريان جي سِيرَ جو.

بيت - 1482

ديکيندي ديدارَ کي ڪين سُڃاتو ڪُلَّ
تازي طبيلن ۾ آهي اِها ته جُهلَّ
هئا جي اَمُلَ، سي حسابان هَڄي وئا.

بيت - 1483

ديکيندي ديدارَ کي ڪُلَ سُڃاتئون ڪينَ
جانبَ منجهان جِين نه، مَحرومَ ئي مري وئا.

بيت - 1484

مَحرُومَ ئِي مَرِي وِيا، ماهِرَ ٿِي نه مُئا؛
چِڙِيءَ جِيئَن چُهِنجَ هَڻِي، لَڏِئائُون لُئا؛
حُبابَ ئِي هُئا، اِنهِيءَ واديءَ وِچَ ۾.

بيت - 1485

ڪيهِي پُڇن ڪالهه ڪر، نه ڪا اڄُ صَباحَ
وانءُ تهِين سين واڳئو جيِڪين پسين منجهه پساهَ
رَمُ رباني راهُ، مٿي حالَ هشيارُ ٿي.

بيت - 1486

تَرڪُ ڪري ترڪَ کي، وڃڻَ ڪَنان وڃُ
آهي اِيُ اُهڃُ، سُڻي سڻائيجِ تون.

بيت - 1487

وڃي رَسُ وڃڻَ کي، وڃڻُ پُڻ وڃاءِ
لوڪان پاڻ لِڪاءِ، لِڪان پُڻ لڪيج تون.

بيت - 1488

لوڪان لڪي سَڀُڪو، لِڪان لڪيي ڪونَ
اُٿِي ويئي اونَ، اِنَ اُلٽي ڳالهه جي.

بيت - 1489

چورِيَ پَهَتُ ڳُجهَه سين، پَڌَر ناهِ اَرَٿُ
پهرين پاڻ لِڪاءِ، پوءِ لڪائج وٿُ.

بيت - 1490

اَکِ اُلِـٽِي ڌارِ، وَنءُ اُلِٽو عامَ سين؛
جي لَهِوارو لوڪُ وَهي، تُون اُوچو وَانءَ اوڀارِ؛
مَنجھان نُوچَ نِهارِ، وانءِ پُٺِيرو پِرِينءَ ڏي.

بيت - 1491

هٿنِ سين هاجَ ڪرِ، نيڻنِ سين نهارِ
اَڀا اڱڻَ پارِ، پَسُ پهنجا سُپرين.

بيت - 1492

ديکُ مَ تُون سين تَنِ، هِي جي مَجازِياڻِـيُون مُنهَن ۾؛
ڪِينَ سُڃاتو سُپِرِين، نِهاري نيڻَنِ؛
پِرِين سي پَسَنِ، ٻَـئِي جنِين ٻُوٽِـيُون.

بيت - 1493

اسين سِڪَهُون جَن کي، سي تان اسين پاڻّ
هاڻي وڃ گماڻَ، صحيحُ سڃاتا سُپرين.

بيت - 1494

اسين سِڪَهُون جَن کي، اسين پُڻ سيئي
”لَم يَلِد وَلَم يُولد“ وانءُ اوڏاهين پيهِي.

بيت - 1495

هادِيءَ لَهان نَه حَدُّ، لوچان ٿِي لاحَدَ ۾
سُپيرِيان جي سُونهَن جو، نَڪو قَدُ نَه مَدُّ؛
هِتِ سِڪَڻُ بي عَدَدُّ، هُتِ پِرِينءَ پَرِوا ناهِ ڪا.