سرود سسئي

بيت

بيت - 132

مَرِي، جِيُ ته ماڻـيِين، جانِبَ جو جَمالُ؛
ٿِيين ھُوندَ حَلالُ، جي پَندِ اِھائِي پارِيِين.

بيت - 212

لَڙُ مَ، لاڙائُو ٿِيو، هَلِي ڪَرِ هِمَٿَ؛
سِڄُ سامُهون منُہَ ۾، ڪہُ ۾ ڪَج مَ ڪَٿَ؛
سُپيرِيان جي سَٿَ، ڳاڙهي سِڄِ ڳالههِ مِڙِين.

بيت - 330

هلندي هوتَ پنوهُ ڏي، کُهجَن ڪي کوٽيون
پَهَڻ تني کي پٽُ ٿِيي، جي لالَنَ لئي لوٽيون
سَڀ سَهيليُون سِڪَ کي، چنجون ۽ چوٽيون
ٻانڀَڻِ ٿي ٻوٽيون، ته ڪُتا کينئي ڪيچ جا.

وايون

سرود سهڻي يعني توڏي

بيت

وايون

سرود پورب و رامڪلي

بيت

وايون

سرود ڪاموڏ

بيت

وايون

سرود ڪاريهل

بيت

بيت - 689

”وَحۡدَهٗ“ وائِي، چُڻندي چَيائِيون
سو لُڙُ لَنگِھيائون، جِتي پارَکَ پَکِيان.

وايون

سرود جمن ڪلياڻ

بيت

بيت - 732

پاٻوهِيو پُڇَنِّ، ڪِٿي هَٽ حَبِيبَ جو
نيزي هيٺان نِيہَ جي، پاسي پاڻُ نه ڪَنِّ
عاشِقَ اَجَلَ سامُهان، اوچي ڳاٽ اَچَنِّ
ڪُسَڻُ قُربُ جَنِّ، مَرَڻُ تَنِّ مُشاهِدو.

بيت - 733

ڪوٺي ڪُهي سُپرِين، ڪوٺي ڪُهڻَ ساڻُ
نيزي هيٺان نِيہ جي، پاسي ڪر مَ پاڻُ
ڄُلُ، وِڃائي ڄاڻُ، عاشِقَ! اَجَلَ سامهُون.

بيت - 734

اَصل عاشقن جو، سِرُ نه سانڍڻُ ڪمُ
سَئه سِسِنئان اَڳَرو، سَندو دوسان دمُ
هِيُ هڏو ۽ چمُ پِڪَ پِريان جِيَ نه پَڙي.

بيت - 735

اصل عاشقُ پَهنجِيُون سِسيون نه سانڍين
لاهيو سِرُ، لطيف چئي، ساهُ سَلاڙِئو ڏين
ڪلنئون ڪاٽين، پوءِ پڇن پريِتَڻون.

بيت - 736

سِسي سي گهرنِّ، جي واريندَڙَ وچَ ۾
اَوءِ ڪِين ٻئو پڇنِّ، سَروجَنِ سنڀاهِيو.

بيت - 737

جان اَٿيئِي سَڌَ سُرڪَ جي، ته وَنءُ ڪلالين ڪاٽي
لاهي رک، لَطِيفُ چئي، مٿو وَٽِ ماٽي
تِڪَ ڏيئي پِڪَ پِيُ، گھُٽ منجھان گھاٽي
جو وَرَنَہَ وِهاٽي، سو سِر وَٽ سَرو ساهَنگو.

بيت - 738

جي مٿي وٽِ مِڙَنِ، ته سڀڪنهن سَڌَ ٿئي
سِرَ ڏني سَٽِ جُڙي، ته عاشقَ اِي اچنِ
لِڌا تي لَڀَنِ، مُل مَهنگا سُپرينِ.

بيت - 739

مُل مَهنگو قَطَرو، سِڪَڻُ شَهادت
اَسان عِبادتَ، نَظَرُ نازُ پِريَنِ جا

بيت - 745

سَڌَڙِيا شراب جون، ڪُہُ پَچارُون ڪنِّ
جُہ ڪاتَ ڪَلالنِ ڪڍئا، ته موٽيو پوءِ وڃنِّ
پِڪُون سي پِينِّ، سِرَ جَني جا سَٽِ ۾.

بيت - 746

مَ ڪَرِ سَڌَ شراب جي، جان تون ٽارِيين ٽُوهُ
پيتي جنہ پاسي ٿيي، منجھان رَڳُن رُوح
ڪاٽي چَکُ ڪڪُوهُ، لاهي سِرُ، لَطِيفُ چئي.

بيت - 747

ناڻي ناهِ ڪَڪُوهُ، ڪِه مل مَهَنگو مَنڌُ
سَنباهج، سيّد چئي، ڪاٽڻ ڪارڻ ڪَنڌُ
هِيُ تنِي جو هنڌُ، مَٽَن پاسِ مَرَنِ جي.

بيت - 751

اُڀِي عاشقنِ کي سوري سڏَ ڪري
جان ڪا اٿيئي سڌَ سڪڻ ۾ ته کڻُ مَ پيرُ ڀري
سِسِي ڌارَ ڌري، پُڇج پوءِ پِريتَڻو.

بيت - 752

سوريَ سڏُ ٿئو، ڪا هلندي جيڏيون
وڃڻُ تَنِ پئو، نالو نينہ ڳِنَنِ جي.

بيت - 753

سُوريءَ جي سَؤ وارَ، ڏيهاڻي چَنگ چڙهين
جِمَ وِرچي ڇڏيين، سِڪڻ جي پَچَار
پِرت نه پسِين پارَ، نيهن جِئان ئي نِڱئو

بيت - 763

سِرَ جدا ڌڙَ ڌارَ، دوڳَ جَني جا ديڳ ۾
سي مَرُ ڪَنِ پچارَ، حاضُرُ جَني هٿَ ۾.

بيت - 764

اڳيان اَڏِنِ وَٽِ، پويَن سِر سنباهيا
ڪاٽ نه پوين قبولَ ۾، مَڇُڻ ڀائيين گَھٽِ
مٿا مُهايَنِ جا، پيا نه ڏِسين پَٽِ
ڪلالڪي هَٽِ، ڪاٽَڻ جو ڪوپُ وَهي.

بيت - 765

ھَڻُ حبيبَ ھٿَ کِڻي، ٿيڪَ مَ، ٿورو لا
پرين تھنجي گها، جي مران تہ مانُ لھان.

بيت - 766

هڻي جي حبيبُ، مَحَبتي مَيا ڪري
پُڇان ڪينَ طبيبَ، گهائَن سين ٿِي گهاريان.

بيت - 767

جِتي حبيبَ هڻن، ڀري نائُڪَ نِيہَ جي
تِتي طبيبنِّ، وڄا وڃي وسَري.

بيت - 768

چوري چَنگُ ٻَنگُ لهي، حبيبنِ هنيوس
ٻُجهان پاڻُ لڳوس، ڪانارئو ڪَرُ کڻي.

بيت - 769

ڪانارِئا ڪُڻِڪَنِ، جنِين لوهُ لِڱَنِ ۾
محبتَ جي ميدانَ ۾، پئا لالَ لُڇَنِ
پاڻَهِين ٻَڌنِ پَٽِيـُون، پاڻَهِين چِڪِئا ڪَنِ
وَٽان واڍوڙِئنِ، رهِي اَچجي راتڙِي.

بيت - 770

رهي اَچجي راتڙِي، واڍوڙِينِ وَٽاءُ
جن کي سورُ سريرَ ۾، گَھٽَ مَنجھاران گھاءُ
لِڪائي لوڪاءُ، پاڻهين ٻَڌنِ پَٽِـيُون.

بيت - 771

ويچارا واڍوڙَ، سدا شاڪرَ سورَ سين
تاڻينِ مٿي توڙَ، اوري ڪنِ نه آسرو.

بيت - 772

ديڳين دوڳَ ڪَڙهنِّ، جتي ڪَڙِي ڪڻُڪو نه لهي
تتي طبيبنِّ، چاڪَ چِڪندا ڇڏِئا.

بيت - 773

جانڪي ڪري طبيب، دارون هِنَ دردَ جا
هڻئو سي حبيبُ، اُکوڙئو اَڌَّ ڪري.

بيت - 777

وَحدَه جي وَڍِئا، ڪِئا ”اِلا اللهُ“ اَڌَّ
سي ڌڙ پَسِي سڌّ، ڪِنہ اَڀاڳي نه ٿيي.

بيت - 778

وَحدَه لا شَريڪ لَہ، جان ٿو چُوئين ايئن
مَڃُّ محمّد ڪارَڻي، نِر تون منجها نيهن
تان تون وڃئو ڪيئن، نائيين سِرُ ٻين کي.

بيت - 779

وَحده لا شريڪَ لہ، جڏهن چيو جَنِّ
تن مڃيو محمّد ڪارڻي، هيجان ساڻُ هِنيَنِ
تڏهن منجها تَنِ، اَوتَڙِ ڪو نه اولِئو.

بيت - 780

وَحۡدَہٗ لا شَرِيڪَ لَہٗ، جن اُتوسين ايمانَ
تن مڃئو مُحمَّدُ ڪارَڻِي، قَلبَ ساڻ لِسانَ
اُوءِ فائِقَ ۾ فَرقان، اَوَتڙِ ڪنهن نه اولئا.

بيت - 781

اَوَتڙَ ڪنہ نه اولِئا، سُتَڙِ ويا سالِمَ
هيڪائِي هيڪُ ٿيا، اَحَدَ سين عالِمَ
بي بها بالِمَ، آگي ڪِئا اڳَهِين.

بيت - 782

آگي ڪئا اڳَهِين، نسورو ئي نُورُ
لَا خَوفٌ عَلَيهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ، سچن ڪونهي سُور
مولي ڪِئو مَعمُور، اَنگُ اَزَلَ ۾ اُنِ جو.

بيت - 786

سو ئِي راهَ رَدِّ ڪري، سو ئي رَهَنُماءُ
وَ تُعِزُّ مَنۡ تَشَاءُ، وَ تَذِلُّ مَنۡ تَشَاءُ آهي سڀ اُتا.

بيت - 791

حبيبنِ هيڪارَ، منجهان مِهرَ سڏُ ڪِئو
مون کي سڀَ ڄمارَ، اورڻُ اُهو ئي ٿئو.

بيت - 792

پاٻوهي هيڪارَ، مون کان پُڇئو سَڄَڻين
اَلَسۡتُ بِرَبِّڪُمۡ، چَيائون جنهن وارَ
سَندي سورَ ڪِنارَ، تَنَ تَڏاهَڪُون نه لهي.

بيت - 793

عشقَ جي اَسبابَ کي پَرِ ۾ پڇئائون
آخَرُ ”والعَصرِ“ جو اِيهين اُتائون
تِهان پوءِ آئون، سِڪان ٿي سلام کي.

بيت - 794

سِڪِين ڪُہ سَلامَ کي، ڪَرين ڪُہ نه سَلامُ
ٻئا دَرَ تن حرامُ، اِيُ دَرُ جَنِي ديکئو.

بيت - 795

مِٺايان مِٺو گھڻو، ڪَڙو ناه ڪَلامُ
سُڪُوتُ ئِي سَلامُ، پِريان سَندي پارَ جو.

بيت - 796

پريان سَندي پارَ جي، مِڙئا مِٺائي
ڪانهي ڪَڙائي، چَکِين جي چيتُ ڪري.

بيت - 807

ڪوٺڻُ قَريبَـنَ جو، عيـنُ تَڙڻُ آهِ
اِيَ اُلٽي ڳالَھڙِي، سِڪَ وَرَندِي ساهِ
آسَرَ هَڏِمَ لاهِ، ڇِنَڻُ ڳَنڍَڻُ اُنِ جو.

بيت - 813

وڃڻ دَرِ دوستن جي، هَرَ هَرَ هَرڙائِي،
پاڙي ڏانہ پِرينِ جي، اُجهه مَ آوائِي
اَلڙِ ٿِي مَ آڇِ تون، واٽاڙُوئن وائِي
لائِيندي، لَطِيفُ چئي، سُوران سَرهائِي
ڳُجھو ڳالهائِي، پِرتِ وَٽجي پاڻ ۾.

بيت - 833

ترسُ طبيبنِّ، آهي اَگَهن جو گهڻو
ڪِئو وسُ ويڄنِّ، تان ڪِريَ ري ڪِينَ ٿئي.

بيت - 834

ويڄنِ سين وائيَ پئا، ڪِري نه ڪِئائون
جي پَندُ پاريائون، ته سِگهائِي سَگها ٿئا.

بيت - 835

ويڄن سين وائيَ پئا ڪِري ڪَنِ نه پاڻَ
اَگها اِنَ اُهڃاڻَ، پَسو سُور سِجهائيا.

بيت - 837

تَرَسُ طبِيبنِّ جو جَڏَهِن ڪِئو نه جاتِ
جو ويڄنِ جي واتِ، دارون تِهِين دُور ٿئا.

بيت - 839

اگهائِي سَگها ٿئا، جي وِيٺا وٽ ويڄنِّ
ته تَرسي طبيبنِّ، چيٺي هوندَ چڱان ڪِئا.

بيت - 843

اُٿياري اٿي وِئا، مَنجھان مُون آزارَ
حبيبَ ئي هڻِي ويا، پِيڙا جي پَچار
طَبيبن تَوارَ، هَڏِ نه وڻي هاڻِ مون.

بيت - 844

هَڏِ نه وَڻي هاڻِ ٿو ويڄنِ جو وِصالُ
هِنَ مهنجي حال، حبيب ئي هادي ٿِئو.

بيت - 845

حبيبُ ئي هادِي ٿئو رَهنَما راحتَ
پِيڙا نيائون پاڻ سين لائي ڏيئي لَتَ
سُپيريان صِحَّتَ، ڏنِيَمِ منجها ڏُکندي.

بيت - 846

ڏورِ ڏُکَندو اُو ٿئي، هادِي جنہ حَبِيبُ
تِرُ تَفاوتُ نه ڪري، تنهنکي ڪو طَبِيبُ
رَهَنُما رَقِيبُ، ساٿَرِ آهي سُپِرين.

بيت - 847

ساٿَرِ صِحتَ سُپِرِين، آهي نه آزارُ
مجلسَ ويرَ مِٺو ٿئي، ڪوٺِيندي قَهارُ
خَنجرُ تِنہ خُوب هڻي، جِنہ سين ٿيي يارُ
ساڄن مون ستار،ُ، سوجھي رَڳُون ساهَ جيون.

بيت - 848

تو جنِي جي تاتِ، تن پڻ آهي تُهنجي
’فَاذۡڪُرُونِي اَذڪُرۡ ڪُمۡ‘، اِيَ پَرُوڙِج بات
هَٿِ ڪاتي ڳُڙُ واتِ، پُڇَڻُ پَرِ پِرِين جي.

بيت - 850

ڄاڻي ٻُجهي جَنّ، توسين سورَنِ سَڃَّ ڪئي
تون ڪئن سنديون تَنِّ، پَرَ سين پچارون ڪريين.

بيت - 853

ڪُهي سو ڪَرَ لَـهَي، ڪوٺي سو قَريبُ
اِها عادتَ سِکئو، هَر زَمان حبيبُ
تِڇي سو طبيبُ، سو ئي راحتَ رُوحَ جِي.

بيت - 854

ڪُهَنِّ تان ڪَرَ گهران، جان ڪَرَ لَـهَنِ تان ڪُهَنِّ؛
سيئِي مون! مُهنِ، سيئي راحتَ رُوحَ جِي.

بيت - 856

وَڄَنِ ويلَ سَڀَڪَنهِين، رَڳُون ٿيون ربابُ
لُڇَڻُ ڪُڇَڻُ نه ٻِئو، جانِبُ ري جَوابُ
سو ئِي عينُ عَذابُ، سو ئِي راحَتَ رُوحَ جي.

بيت - 858

حبيبُ تون، طبيبُ تون، تونهين دارُون دَردَنِ
تون ڏِيين، تون لاهِين، ڏاتَارَ! کي ڏُکندَنِ
تڏهن ڦَڪِيُون فَرَقُ ڪن، جڏهن اَمرُ ڪرهو اُنِ کي.

بيت - 859

حبيبُ تون، طبيبُ تون، تونهين دَردَ جي دَوا
جانِبَ! مهنجي جِيءَ ۾ آزار جا اَنواع
صاحبَ! ڏيين شِفا، ميان! مريضنِ کي.

بيت - 860

حبيب تون، طبيب تون، تونهين دردن ڊَبُّ
تون ڏيين، تون لاهيين، تونهين هِادي رَبُّ
آهِمِ اِيُ عجبُ، جئن وارئو ويڄَ وهاريين.

بيت - 861

حبيب تون، طبيب تون، تونهين دردَ جو دارون
دوا آهين دل کي، تُهنجون تَوارون
ڪريان ٿي ڪارُون، جئن ٻُڪي ٻِئنون نه ٿيي

بيت - 869

ڪاتِيَ ڪونِہِ ڏوهُه، ڳنُ وڍيندڙَ هٿَ ۾
پَسئو پَرِ عظيمَ جي لچئو وڃي لوهه
عاشقنِ اَندوهُه، سدا معشوقنِ جو.

بيت - 870

جان وڍيين تان ويهه، ناته وٺئو واٽ وانءُ تون
هي تني جو ڏيهه، ڪاتي جن جي هٿ ۾

بيت - 871

ڪاتي جَنِ ڳَري، مان لَئُه لڳو تَنِ سين
محبت جي ميدانَ ۾، وَڃَهُون پيرُ ڀري
اڏي سِرُ ڌري، مان ڪُهَنِ سُپرين.

وايون

سرود سراڳ

بيت

وايون

سرود سامونڊي

بيت

بيت - 923

پَڳَهَہ پاسي پَچُ، آيَلِ! سامُونڊيُن جي
مَنَ ۾ ٻاري مَچُ، جِمَ وَڃَنِئِي اوهِرِي.

وايون

سرود کنڀات

بيت

وايون

سرود بروئه

بيت

وايون

سرود سورٺ

بيت

وايون

سرود کاهوڙيان

بيت

وايون

سرود رپ

بيت

وايون

سرود گهاتو

بيت

وايون

سرود ليلان چنيسر

بيت

وايون

سرود پرڀاتي يعني جاجڪاڻي

بيت

وايون

سرود ڏهر

بيت

وايون

سرود ڪاپائتي

بيت

وايون

سرود ڌناسري

بيت

وايون

سرود عمر و مارئي

بيت

وايون

سرود آسا

بيت

وايون

سرود بلاول و صبحي

بيت

وايون

سرود مومل و راڻو

بيت

وايون

سرود هير و رانجها

بيت

وايون

سرود سارنگ يعني ملار

بيت

بيت - 1727

لڳہ پس، لطيف چئي، لڳئيو آهي
وُسئو مِينھُن وَڏَ ڦُڙيو، ڪَڍو ڌَڻَ ڪاھي
سنڌ ڇَڏي پَٽِ پَهرو، سَمَرُ سَنڀاھي
وِھو مَ لاھي، آسِرو اَللھَ ڏي.

وايون

ڪيڏاره يعني مرثيہ امامؑ

بيت

بيت - 1785

ڏِٺو مُحَرَّمُ ماهُ، سَنڪــو شَهـزادَنِ ٿِـئـو؛
ڄاڻي ھيـڪُ اَللهُ، پاڻَ وَڻَندِيُون جو ڪَري.

وايون

سرود شينہ ڪيڏاره

بيت

وايون

سرود بسنت

بيت

وايون