ھِن وائيءَ جا مُکيہ اِسم
Lexical Density of the verse, for usage of Artificial Intelligence (AI) & Computational linguistics
Number of words: | |
---|---|
Lexical Words:* | |
Non-lexical words:** | |
Lexical Density: |
* Words of Noun, adjective, verb & adverb
** Words of Pro-noun, post-position, conjunction & interjection
داستان اندر ٻيو اندراج
- (وائِي) آئُون تي ڇُلان مَٿي ڇَپَرين،…
- (وائِي) جيڪَرَ جيڏِيُون اَلو، ڪَرَھَ سَندانِ…
- (وائِي) جِيئَري ساڻُ جَتَنِ، لَڳو ناتو…
- (وائِي) جِيَسِ جِيَسِ وو جيڏِيُون، مُنھِنجو…
- (وائِي) دَردَ فِراقَ مِيان پُنهون سائِين،…
- (وائِي) سَڳَرَ مَجِهہ سُڻِينِ، اي يا…
- (وائِي) لَڪَ لَنگهِيائُون، وَڃِي ڏيرَ قَرارِئا…
- (وائِي) مُون کي لَڳَڙِي آھِ لَغارَ،…
- (وائِي) ويندِيَسِ ڪيچِ ڪَھِي، سيڻَنِ ساڻُ…
- (وائِي) ٻاروچي جِي ذاتِ، سَڄَڻَ ٻاروچي…
- (وائِي) ٻَڙِي مادَرِ ماءُ، مُون ۾…
- (وائِي) ڀَلو جيڏِيُون، ھوتَ بَلوچي جِي…
- (وائِي) ڇا کي ٿا ڪَرَھَ قَطارِئو،…
- (وائِي) ڏاگهَنِ ڏيرَنِ ساڻُ، ڪَرَھَنِ ڪيچِيَنِ…
- (وائِي) ڏُونگَرَ ڏِجو ڏَسُ، مِيآن ڪو…
- (وائِي) ڪيچِ ڪَمِيڻِيءَ کي نِجا وو…
- (وائِي) ڪِھَڙي آندين سانگَ، ٻاروچا ڀَنڀورَ…
- (وائِي) ھاڙھي ھيٺِ لَڳا، سَڄَرَ پيرَ،…
- (وائِي) ھِينئَڙو ٿو ھُنَ ساري مُنھِنجو…
- سُر ديسي جَي وايون جي وائِي
ھوتَ نَہ ڀانيُمِ ھِيئَن، مارِي سَڄَڻَ تُنھِنجي نِينھَن،
ڇَڏي تُون ڪو ڇَپَرِ ويندين،
لُڪُون لَڳَنِ ڪوسِيُون، ڏاڍا تَپَنِ ڏِينھَن،
جُهونگارِيندي جَهنگَ ۾ ڏوٿِيَنِ ڏِٺَڙي ڏِينھَن،
عِشقَ آرِيءَ ڄامَ جِي، ڪِيَسِ نِماڻِي نِينھَن،
وَلِهِيءَ ھِتِ وَسائِيا، ميڙائي جا مِينھَن،
آن جَا ڇَڏِي ڇَپَرين، ڪيچِ رَسَندِي ڪِيئَن.
اَدِيُون عَبدِالْلَطِيفُ چئَي، مانَ پَھچان سيڻَنِ سِيئن.
رسالن ۾ موجودگي: 80 سيڪڙو
گنج ۾، سرود سسئي، بيت نمبر : 602
هُوْتَ نَڀَايُمِ هِيَ مَارِيْ سَڃَنَ تُھْجٖيْ نِيْهَ ڇَڎٖيْ تُنْ ڪُوْ ڇَپَرِ وٖيْدِہْ﮶
لُڪٌ لَـکَنِ ڪُوْسِيٌ ڎَاڊَا تَپَنِ ڎِيْهَ﮶
جُنْکَارٖيْدٖيْ جَنکَّم﮼ ڎُوْٿِيَنِ ڎِٽَرِيْ ڎِيْهَ﮶
عَشْقَ آَرِيَ ڃَامَجٖيْ ڪِيَسِ نِمَانِيْ نِيْهَ﮶
وِلِيَ هِةِ وَسَائِيَا مٖيْرَائٖيْ جَامِيْهَ﮶
آَنجَا ڇَڎِيْ ڇَپَر﮼ ڪٖيْچِ رَسَندِيْ ڪِيَ﮶
ھِي وائي ٻين سھيڙيندڙن وٽ ڏِسو
TRANSLITERATION
सिन्धी देवनागिरी
होत न भांयुमि हीअं। मारी सज॒ण तुंहिंजे नींहं।
छडे॒ तूं को छपरि वेंदें।
लुकूं लग॒नि कोसियूं। डा॒ढा तपनि डीं॒हं।
झूंगारींदे झंग में। डो॒थियनि डि॒ठड़े डीं॒हं।
अश्क़ आरीअ जा॒म जी। कियसि निमाणी नींहं।
विलिहीअ हिति वसाइया। मेड़ाए जा मींहं।
आनु जा छडी॒ छपरें। कैचि रसंदी कीअं।
ROMAN SINDHI
Hot'a na bhaanyum'ay hee'en, maari sajjann'a tunhinji neenh'a,
chhadday too'n ko chhapar'ay weendee'n,
lakoo'n laggan'ay kosiyoo'n, ddaadhaa tapan'ay ddeenh'a,
jhhoongaareendi jhhang'a mayn ddothiyan'ay ddithharray ddeenh'a,
ishq'a aari'a jjaam'a ji, kiyas'ay nimaanni neenh'a,
wilihi'a hit'a wasaai'ya, merraae jaa meenh'a,
aan jaa chhaddi chhaparee'n, kech'ay rasandi kee'en,
adiyoo'n Abdul'Lateef'u chae, maan'a pahchaan sennan'ay see'en.
TRANSLATIONS
O Beloved! I am stricken by your love. I never thought that you would abandon me and go towards mountains. The days at present are very hot due to scorching winds.
But the love of Lord Punhoo has made her very submissive and enduring.
And they humbled themselves before Us. (90, AI-Anbiya).
The collectors of wild fruit among woods observed her non-challant, singing quietly during day time.
But O beloved! how would she reach Kech, she whom you left alone amidst hills?
This poor damsel (out of frustration) sheds torrents of tears due to her love for Punhoo.
Abdul Latif observes! "O sisters! I have got to reach the beloved.
I never though you would leave your love-smitten in mountains,
Hot winds are blowing and days are scorching,
The love of Aari lord humbled her,
The woodmen saw chanting in woods during daytime,
How she would reach Kech, whom you left in the mountains,
The humble one showered here rains of love,
O mates, says Abdul Lateef. I may reach my inlaws.
تیرے نہوں نے مار مکایا ہوتا اڑیا دیاں دُوہائی
سجن مینڈے کلی مینوں وچ پہاڑاں چھوڑ نا جائیں
تِکھی دُھپ ساڑے تن میرا وگدیاں تتیاں وائیں
وچ پہاڑاں چھوڑ نا جائیں
توں ہیں جام وڈیرا ڈاڈھا تے میں دھوبن نیچ کہائیں
وچ پہاڑاں چھوڑ نا جائیں
گیت بِرہا دے گاواں ماہی جھلاں کیویں وچھوڑے تائیں
وچ پہاڑاں چھوڑ نا جائیں
لنگھاں کیویں پہاڑاں وچوں پہنچاں کیچیں کیہڑے راہیں
وچ پہاڑاں چھوڑ نا جائیں
اکھوں نیر وہاواں اڑیا میں اناتھ دا کون ایتھائیں
کہے لطیف میں کداں اڑیو پُجاں ڈیرے پنوں سائیں
وچ پہاڑاں چھوڑ نا جائیں
سکھیو! میں ہوئی ہوں برھن
مجھے چھوڑ گئے ہیں ساجن
میں بھولی بھالی ناری
سمجھی تھی ہوت کو اپنا
نینوں سے نین ملا کر
دیکھا تھا سندر سپنا
اب سب کچھ بھول گئی ہوں
انجان پیا کے کارن
مجھے چھوڑ گئے ہیں ساجن
پربت پربت میں بھٹکی
بن بن میں نیر بہائے
اس تپتی کیچ ڈگر میں
کیسے کیسے دکھ پائے
جل بھن کر راکھ ہوئے ہیں
برھا کی آگ میں تن من
مجھے چھوڑ گئے ہیں ساجن
ہر وقت ’لطیف‘ یہ چاہے
مل جائے آنکھ کا تارا
اس آری جام سے بڑھکر
نہیں کوئی اور سہارا
میں ڈھونڈ رہی ہوں جن کو
کب ہوں گے اس کے درشن
موھے چھوڑ گئے ساجن
میرے یار سجن، پریت کی ماری برہن،
کب سمجھی تھی چھوڑ چلیگا،
گرم ہوائیں، آگ کی لپٹیں، جھلسے ہے سب تن،
تیری پیرت نے اس برہن کو، کیا نڈھال ہے ساجن!
برہ کے گیت تھی گاتی پھرتی، پربت ہو یا بن،
چھوڑے چلے تم، کیسے پہنچوں، دکھتا ہے سب تن،
ساون بھادوں برکھا جیسے، برسیں یوں نینن،
سکھیو! شاہ لطیف کہے کہ، ملے وہ یار سجن۔