ٻيا بيت
- سُر حسيني جَي وايين جي وائِي
ڏِيندِيَسِ ماھُ مِرُنِ کي، آئُون ذَرا جِيءُ ڪَري، اي ھوتا،
ڏيئِي باھِ ڀَنڀورَ کي، آئُون آيسِ تو ڳَري،
آرِياڻِيءَ پُنهونءَ ري، ھَڏِ نَہ ساھَ سَري،
جَنڊِي پايو جانِ ۾، ڏُکرِي ڏُکَ ڏَرِي،
آءُ اوراھُون سُپِرِين وَڃُ مَ پِيَ پَري،
مُون ڏِٺِي مُون وِسَھو، وِرِچِي تان نَہ وَري،
ڏُکِيءَ جَي ڏيکارِيين، ڌَران مُنھَن مَري،
پِيالي پِرِيَنِ جي، موھِيَسِ ميٺَ کَري،
آرِيءَ جِي عِشقَ جِي، مُون کي اَندَرِ آڳِ ٻَري،
توکي توءِ نَہ ڇَڏيان، جَي وَڃان ڀُون تَري،
ڌَڙُ وِجَهندِيَسِ ڌُوڙِ ۾، مَٿو ڌارَ ڌَري،
ھَلَڻُ سُڻِي ھوتَ جو، ڏُکِي پَسُ ڏَري،
پِرِين کَڻِجِ پانھِنجُون، اَکِيُون ٻاجَهہ ڀَري.
سمجهاڻي
او منھنجا پيارا پرين، او سڄڻ سائين (تنھنجي جدائيءَ ۾) آءٌ پنھنجي جند جان ذرا پرزا ڪري جهنگل جي جانورن کي ڏيئي ڇڏينديس، مان پاڻ کي ڀاڱا ڀاڱا ڪري پنھنجو ماس اُنهن جي حوالي ڪنديس. او منھنجا سپرين، دل جا دلبر (خدا جي واسطي) مون ڏانھن ويجهو اچ، مون کان پري نہ وڃ، منھنجي هڪ ساعت بہ تو آرياڻيءَ کان سواءِ نٿي گذري سگهي. منھنجي جند جان جنڊ جي چَڪي آهي ۽ آءٌ ڏکويل ڏکن کي ويٺي پيهان ۽ سنهو ڪريان.
مون ئي پنھنجي سڄڻ کي ڏسي مٿس ويساھ ڪيو هو، سو آءٌ ڪيئن بيزار ٿي واپس ورنديس. ڪاش، ڪيئن بہ ڪري مرڻ کان اڳ هن ڏکويل کي وري منهڙو ڏيکارين. مون کي محبوب جي محبت واري پيالي ڳري ۽ وڻندڙ نشي ۾ وجهي ڇڏيو آهي، (اي سهڻا سڄڻ) آءٌ توکي ڪيئن وساري ٿي سگهان، توڻي جو آءٌ ڌرتيءَ جي تري (قبر) ۾ وڃي پوان. مان (تنھنجي فراق ۾) پنھنجو سر ۽ ڌڙ جدا ڪري قربان ڪنديس. منھنجي اندر ۾ هر وقت آرياڻي محبوب جي عشق جي باھ پيئي ٻري. او پيارا پرين، تون پنھنجي ٻاجهہ ڀري نظر کڻي هيڪر مون ڏانھن وري نھار ( ۽ مون کي پنھنجو ڪر)
[محبوب سان ملڻ لاءِ رنج ۽ تڪليفون، ڏک ۽ ڏاکڙا ۽ هر قسم جون مصيبتون سھڻ روميءَ جو پسنديدہ موضوع آهي. جنڊ جي چڪيءَ واري عاشق سان تشبيهہ مثنوي ۾ هن ريت ملي ٿي.
همچو سنگ آسيا اندر مدار،
روز شب نالان و گردان بيقرار.
(دفتر ششم، ب- 911)
معنيٰ: اهي عاشق پٿر جي چڪيءَ وانگر هر وقت چڪر ۾ آهن، ڏينھن رات روئڻ ۽ بيقراريءَ ۾ چڪر کائن ٿا.
عاشق محبوب سان هر حال ۾ راضي آهي، ان لاءِ هو قبر کي بہ نعمت سمجهي ٿو.
هر کجا تو با مني من خوش دلم،
ور بود در قعر گوري منزلم.
(دفتر سوم، ب-3800)
معنيٰ: تون جتي بہ مون سان گڏ آهين مان خوش آهيان، پوءِ ڀلي اها جاءِ قبر جي تري ۾ ڇو نہ هجي]
گنج ۾، سرود سسئي، بيت نمبر : 514
ڎِيْدِيَسِ مَاہُ مِرُنِکٖيْ آَءٌ ذَرَاجِيُ ڪَرٖيْ اٖيْ هُوْتَا﮶
ڎٖيْئِيْ بَاہِ بَنڀُوْرَ کٖيْ آَءٌ آَيَسِ تُوْ کَرٖيْ﮶
آَرِيَانِيَ پُنُوْهَرٖيْ هَڎِ نَسَاہَ سَرٖيْ﮶
جَنڊِيْ پَايُوْ جَانِم﮼ ڎُکَرِيْ ڎُکَہ ڎَرٖيْ﮶
آَءٌ اُوْرَاہٌ سُپِرٍ تُنْ تَا وَنڃُمَ پِيَ پَرٖيْ﮶
مُنْ ڎِٽِيْ مُنْ وِسَهُوْ وِرْچِيْ تَانَوَرٖيْ﮶
ڎُکِيَ جٖيْ ڎٖيْکَارِي﮼ ڌَارَا مُهَ مَرٖيْ﮶
پِيَالٖيْ پِرْيَنِ جٖيْ مُوْهِيَسِ مٖيْٽَ کَرٖيْ﮶
آَرِيَ جٖيْ عَشْقَ جِيْ مُنْـکٖيْ اَندَرِ آَکِہ ٻَرٖيْ﮶
تُوْکٖيْ تُوْءِ نَڇَڎِيَان جٖيْ وَنڃَّان ڀُنْ تَرٖيْ﮶
ڌَرُ وِجَدِيَسِ ڌُوْرِ مٍ مَٿُوْ ڌَارَ ڌَرٖيْ﮶
هَلَنُ سُنِيْ هُوْتَجُوْ ڎُکِيْ پَسُ ڎَرِيْ﮶
پِرٍ کَنِجِہ پَاهِجِيْ اَکِيٌ ٻَاڄَہ ڀَرٖيْ﮶
ھِي وائي ٻين سھيڙيندڙن وٽ ڏِسو
TRANSLITERATION
सिन्धी देवनागिरी
डीं॒दियसि माहु मिरुनि खे। आऊं ज़रा जीउ करे। ए होता।
डे॒ई बहि भंभोर खे। आऊं आयसि तो ग॒रे।
आरियाणीअ पुनुहूंअ रे। हडि॒ न साह सरे।
जन्डी पायो जानि में। डु॒खरी डु॒ख ड॒रे।
आउ ओराहूं सुपरीं वञु म पीअ परे।
मूं डि॒ठी मूं विसहो। विर्ची तां न वरे।
डु॒खीअ जे डे॒खारियें। धारां मुंहं मरे।
पियाले पिर्यनि जे। मोहियसि मेठ खरे।
आरीअ जी अश्क़ जी। मूं खे अन्दरि आगि॒ ब॒रे
तोखे तोए न छडि॒यां। जे वञां भूं तरे।
धड़ु विझंदियसि धूड़ि में। मथो धार धरे।
हलणु सुणी होत जो। डु॒खी पसु ड॒रे।
पिरीं खणिजि पांहिंजूं। अखियूं बा॒झ भरे।
ROMAN SINDHI
ddeendiyas'ay maah'u mirun'ay khhay, aaun zaraa ji'u karay, ae hotaa,
dde'ee baah'ay bhanbhor'a khhay, aaun aayas'ay to ggaray,
aaryaanni'a Punhoon'a ree, hadd'ay na saah'a saray,
janDi paayo jaan'ay mayn, ddukhhri ddukhh'a ddaray,
aa'u aoraahoo'n supireen wanj'u ma pee'a paray,
moo'n ddithhi moo'n wisaho, wirichi taa'n na waray,
ddukhhi'a jay ddekhhari'en, dharaa'n munha'n maray,
piyaalay piriyan'ay jay, mohiyas'ay methh'a khharay,
aari'a ji ishq'a ji, moo'n khhay andar'ay aagg'ay Baray,
tokhhay to'ay na chhaddiyaa'n, jay wanjaa'n bhoo'n taray,
dharr'u wijhandiyas'ay ddoorr'ay mayn, matho dhaar'a dharay.
halann'u sunni hot'a jo, ddukhhi pas'u ddaray,
pireen khhannij'ay paanhinjoo'n, akhhiyoo'n Baajh'a bharay.
TRANSLATIONS
O Beloved! My Beloved! O Dear me! I would cut into pieces my body including the heart, and give it over to the beasts of prey (in case you reject me).
I have burnt my boats so far Bhambhore (i.e. the world) is concerned, and I have come to you (without the least inclination of going back).
O Friends! I cannot exist without Ari Punhoo.
The miserable woman is internally grinding (suffering) woes as corn is ground in a millstone.
The cup of love, served by the Beloved, has captivated me because of its sweetness.
The flame of Ari's love is burning within me.
I would not forsake you even if I were to sink to the lowest stratum of the earth, (i.e. even if I die and am buried).
I would immerse my trunk into the earth and keep my head above it (or) I would spray with the dust my body and head separately.
The miserable woman gets very much shaken on hearing of her beloved's intended departure.
O Beloved! Kindly raise your eyes and look at me mercifully.
چشم رحمت برکشاو موئ سفید من نگر
(Jami)
Kindly open your eyes mercifully and notice my grey hair.
Abdul Latif says: "O sisters! May the beloved relent to me!"
Hotel my Hote! my flesh will I give to the beasts,
Tearing it into bits, for them to feast,
Setting fire to Bhanbhore, I have come to you,
No rest and no peace can I get without Punhoon,
This sad maid, herself placing grinding stone her sorrows grind,
Come, be near me, go not far where you cannot be found,
Believe me, friends! I have seen Him in my vision,
Without His sight, life is like death to this sane one,
I am crazed by the sweet cup that love made me drink,
Aris's love has set me on fire burns within,
Were I to go under the earth, I will not give you up,
Severing my head, my head, my body to dust will I entrust,
Hearing Him depart this miserable maid laments,
Beloved, turn to me your glances full of grace,
Sisters! may my Love on me His kindness shower.
يا حبيب! أنا أسلم لحم جسدي إلى السباع وأحطم جسدي رذاذا وحرقت بنبور وجئت عندك.
يا زميلاتي لا أستطيع أن أعيش وأحيى بدون بنهون.
هي الكئيبة وضعت رحى على نفسها وتطحن الآلام.
يا حبيب! ادن مني! لاتبتعد لو تصدقونني أنا رأيت بعيوني ولو هي تزهق ولاكن لا ترجع.
هذه الحزينة تقلق وتموت بدون رؤية الحبيب.
لعلك! تؤري نفسك! لقد أدهشني وأعجبني الحبيب الحلو.
تعتلج فى فؤادي لواعج عشق بنهون أنا لا أتركك أبدا ولو أنزل قعر الأرض أنا أقطع رأسي وأدفن وجذع جسدي فى اقتراب عندما سمعت عن مغادرة الحبيب يا حبيب!
من فضلك ومن لطفك! ارفع عينينك ومقلتيك إلىّ يا زميلاتي! لعل الحبيب يرحم عليّ.
السيد الشاعر: يشير فى هذه القصيدة: إلى العشق وإلى الحب الصادق. والعاشق الصادق يقطع ويمزق جسده وينزل إلى قعر الأرض ولاكن هو لايترك الحبيب والمعشوق ولايبالي عن حياته وعن نفسه.
ہوت ہوت اے ہوتا
ماس دیواں گی پسواں نوں، میں تن تھیں کر ٹکڑے
دے کے اگ بھنبھورڑے نوں، میں آگئی ول تیرے
باجھ آریانی پنوں سیو، اُکا ای نہ سرے
دکھی جان چ سیس نوا کے، دکھ توں پئی ڈرے
مت پریتم نیڑے آ جا، نہ ونج یار پرے
رکھ ویساہ میں تکیا اوہ ناں سوڑا ہو پرتے
دکھڑی کوں دکھلاویں مونہہ، بَن ویکھیوں پئی مرے
مٹھی کر کے موہیا، پیالی یار سجن دی نے
آری سندے عشق دی، میرے اندر اگ بلے
تینوں فیر نہ چھڈاں، جیکر جاں زمین تھلے
سر نوں وکھرا کے کے، دھڑ نوں پاں گی دھڑ وچے
ٹُرنا سن کے ہوتڑے دا، تک دکھڑی پئی ڈرے
چک لیا آپنے نین پریتم، پریتاں نال بھرے
بھینو! عبداللطیف کہوے، سجن کوئی مہر کرے
سن وے ہوتا سن وے ہوتا تینوں آکھ سناواں
بوٹی بوٹی کرکے اپنا ماس جنوراں پاواں
لاواں اگ بھنبور نوں پہلاں فِر تیرے ول آواں
ماس جنوراں پاواں
آری بناں نا سردی میری اوس توں گھول گھماواں
ماس جنوراں پاواں
جندڑی دی میں چکی جھوٹی پہیں دُکھاں دا پاواں
ماس جنوراں پاواں
کانہوں پرے ہٹیں توں میتھوں آ میں کول بہاواں
ماس جنوراں پاواں
اکھاں توں نا ہوئیں اوہلے ٹیک تیرے دل لاواں
ماس جنوراں پاواں
وسدا رہو توں اکھاں اندر تیں بِن میں مرجاواں
ماس جنوراں پاواں
پرم پیالا مٹھا شہدوں پیواں تریہہ بھجاواں
ماس جنوراں پاواں
اگ دُکھیندی عشق دی اندر پھوکاں مار بھجاواں
ماس جنوراں پاواں
وچ پتالیں نِگھرا بھاویں پلا پکڑ رکھاواں
ماس جنوراں پاواں
لاہ کے سر میں واراں تیتھوں تے ایہہ دھڑ خاک رلاواں
ماس جنوراں پاواں
نین کٹورے بھر بھر دیویں منی وے عرضاواں
ماس جنوراں پاواں
کہے لطیف کدیں تاں اڑیو میں اوس دے من بھاواں
ماس جنوراں پاواں
میں بن باسی بن جائوں گی
بھنبھور کو آگ لگائوں گی
اے ہوت تجھے اپنائوں گی
جیسے بھی ہو کھوج لگائوں گی
بن تیرے جان گنوائوں گی
میں تن من بھینٹ چڑھائوں گی
اوجھل نہ ہو آنکھوں کے تارے
بیکل ہیں نین تھکے ہارے
کر دیں گے راکھ مجھے پیارے
سانسوں کے سلگتے انگارے
کب ٹوٹیں گے بندھن سارے
کب مدھر ملن کو آئوں گی
میں تن من بھینٹ چڑھائوں گی
دکھ درد کے پاٹوں کی چکی
جیون کو کہاں تک پیسے گی
مانوں گی ہار نہ جیتے جی
ہو جائے چاہے جو کچھ بھی
میں ہوں امرت رس کی پیاسی
پیاسوں کی ریت نبھائوں گی
میں تن من بھینٹ چڑھائوں گی
میرے ہوت سجن، میں دشت میں دونگی جان،
چھوڑ کے شہر بھنبھور اے سائیں!، آئی میں تیرے آنگن،
برہ میں پل بھی بیت نہ پائے، تجھ بن اے ساجن،
دکھ ہی دکھ ہیں سائیں، میں دکھیا برہن،
پی کر تیری پریت کا پیالا، ہوگئی مست مگن،
تب تک موت نہ آئے جب تک، پاؤں تیرا درشن،
پل پل بھڑک رہی ہے من میں، تیری پریت اگن،
سنا تھا جب کہ لاد چلیں گے، تڑپی تب برہن،
آنکھ اُٹھا کہ دیکھ تو سائیں، کھل اُٹھے تن من،
سکھیو! شاہ لطیف کہے کہ، مہر کرے وہ ساجن۔
Lexical Density of this Vaa'ee
| Number of words: | |
|---|---|
| Lexical Words:* | |
| Non-lexical words:** | |
| Lexical Density: |
* Words of Noun, adjective, verb & adverb
** Words of Pro-noun, post-position, conjunction & interjection