شين جي پاڻ ۾ لڳڻ جو پڙلاءَ، اهڙو پڙلاءَ جو ٻڌڻ ۾ اچي. ڳالهاءَ. آلاپ. تنوار. سَڏُ. هَڪَلَ. پُڪار. ندا. هُل، گوڙُ. سُوال، صدا. ڪڙڪو. کڙڪو. چيچاٽُ. ڦھڪو. گُونجَ. (اصل لفظ سنڌي: وِڄُ، واڄ، فارسي: واز، آواز.)

A sound, noise, voice.

• جُتو وانءُ جَھازَ، گَڏِئو غُرابَنِ سين، پُورِيندي ھُنَ پارَ ڏي، سَڌَرَ کَڻِجِ سازَ، اَچَنِ ٿا  آوازَ، سَٽاڻي سَمُنڊَ جا.[ سُر سريراڳ - جيون ۽ جھاز ]
• صائِمُ سِڪي جِيئَن، اَذانَ جي آوازَ کي، مُون تَنَ اَندَرِ تِيئَن، اُڪَنڊَ اَباڻَنِ جِي.[ سُر مارئي - ڪن فيڪون ۽ قيد ]