شادِيءَ جو سِينگارُ، آيَلِ آيَلِ مَرَڪُ مُنھِنجو مُون پِرِين،
آھي ڳَھُ ڳِچِيءَ ۾، ڏي ھالُورا ھارُ،
آھي اُگهاڙَنِ کي، جانِبَ جو جِنسارُ،
آھِين کاڄُ بُکِينَ جو، تانۡ تُون طَعامُ تَيارُ،
اَعليٰ اَڇو عِيدَ ۾، دوسان جو دِيدارُ،
حُسُنَ ھوتَ پُنهونءَ جي ڪَڪورِئو ڪوھِيارُ،
سُڃَ ڪِئائِين سُرَھِي، واسِئائِين وَڻِڪارُ،
ڇَپَرَ ڇَٽُون مُڪِيُون، عَطُرُ ٿِئو آوارُ،
گهورِئان گهَرُ گهَٽِيءَ تان، اَچي جِئا آڌارُ،
ڪوڙيِين ٿِئا ڪيتِرا نالي تان نِثارُ،
سَدا صَلابَتَ جِي، گولِي گِرُفِتارُ،
اَدِيُون عَبدِالْلَطِيفُ چئَي، مِلئو مُون مَنٺارُ.
[ سُر حسيني، وايون، 2 ]

ڪِينِهي طالِبَ تاتِ جا، آھي تاتِ تَيارُ،
ڏورِيان پِئو ڏُڪارُ، گهورِيندَڙَ کَڻِي وِئا.
[ سُر حسيني، سؤُ سُک ۽ طالب، تات، 22 ]

ڪالَهہ قَرِيَنِ لَڏِئو، تان تُون ٿِيءُ تَيارُ،
ڪُلُّ نَفْسٍ ذَآئِقَةُ الْمَوْتِ ، سَچو اِي قَرارُ،
پِرِين تُنھِنجو پارُ، مُون نِماڻِيءَ نَصِيبُ ٿِئي.
[ سُر بروو سنڌي، صُورت فانِي ۽ مڙه مقام، 14 ]

ڪَتي مَٽي آيُون، ڪَري تَندُ تَيارُ،
اُٽَلَ اوڏاھِين ٿِئي، جيڏانھَن پِرِينءَ پارُ،
ڪاپائِتِيءَ قَرارُ، مَنجهان پورِھئي پِرايو.
[ سُر ڪاپائتي، چائت ۽ محبت، 39 ]